ตอนที่ 36“เสน่ห์แรงเชียวเดี๋ยวนี้ ตอนเช้าก็เด็กปีหนึ่ง ตอนกลางวันก็เพื่อนต่างมอ เดี๋ยวตกเย็นว่าที่คุณหมอคงมา ว่าแต่จะเลือกคนไหนครับคุณ หุหุ” คุณเฟรนที่โยนลูกเปตองเสร็จแล้วหันมาพูดกับผมที่รอคิวโยนถัดจากเขา
ตอนนี้บ่ายสามโมง ผม คุณเฟรน และไก่ ประธานชั้นปีควบตำแหน่งเพื่อนร่วมทีมเปตองอีกคน นัดกันมาซ้อมที่สนามเปตองของคณะ ที่จริงผมกับคุณเฟรนไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นะ แต่เห็นว่าไก่มุ่งมั่นอยากชนะเลิศ พวกเราเลยต้องมากัน
“ถ้าเป็นไปได้ผมก็ไม่อยากเลือกใครนะ ผมอยู่อย่างนี้ก็มีความสุขแล้ว”
“จริงเหรอออออออออ นึกว่ากำลังเอนเอียงไปทางว่าที่หมอรูปหล่อ”
“ฮ่าๆ เห็นเป็นอย่างนั้นเหรอครับ”
“ก็นะ~ วัวเคยค้าม้าเคยขี่”
“แต่ถ้าเจอม้าที่พันธุ์ดีกว่า ก็ไม่แน่นะครับ หึหึ”
“มึงกะควบสาม?”
ผมมองหน้าคุณเฟรนก่อนจะหัวเราะออกมา
“แค่คนเดียวผมยังรับมือไม่ค่อยได้ ไม่มีปัญญาควบสามหรอกครับ”
“จะรอดู”
“โห นี่มาติดตามอะไรชีวิตผมเนี่ย อันฟอลโล่ไปซะ”
“ม่ายยยยยยย~”
คุณเฟรนฉีกยิ้มอย่างน่ารัก ก่อนจะเดินไปหาไก่ที่กำลังเพ่งสมาธิดูระยะห่างของลูกเปตองห้าลูกในสนาม แล้วตะโกนมาเร่งให้ผมโยนไปอีก เป็นกีฬาที่สนุกทีเดียวนะ ไม่น่าเบื่อเลย ผมเคยเล่นตอนอยู่มัธยม กีฬาสีทีไรผมต้องได้ลงทุกที (พวกเพื่อนผู้ชายในห้องมีแต่คนอยากเตะฟุตบอล) เพราะสำหรับผมที่เป็นโรคฮีโมฟีเลียแล้ว พ่อไม่ยอมให้เล่นกีฬาที่ต้องปะทะร่างกายกันแรงๆ อย่างพวกบาสเก็ตบอล หรือฟุตบอลอะไรอย่างนั้น แต่พ่ออาจจะลืมคิดไปนะว่าถ้าลูกเปตองหนักๆ นี่หล่นใส่เท้าผมก็มีสิทธิ์เจ็บหนักเหมือนกัน -_-
กว่าจะเลิกซ้อมเปตองก็ปาเข้าไปเกือบสี่โมงครึ่ง พี่โปรดโทรมาบอกว่าเรียนเลคเชอร์เสร็จแล้ว กำลังจะเอาข้าวมาให้ ให้ผมไปรอที่โรงอาหารคณะ ผมกับคุณเฟรนเลยพร้อมใจกันมานั่งหลบแดดอยู่ที่นี่ ส่วนไก่ขอตัวกลับบ้านเพราะต้องรีบไปเช็คซับไทยของรายการ EXO Showtime ผมพอจะรู้จักรายการนี้อยู่บ้างเพราะพี่ยินดีทวิตบ่อยๆ กล่าวอ้างถึง เฮียเงิงที่มาวินทุก EP เอาจริงๆ ผมก็ได้แต่งงว่าเฮียเงิงเป็นใคร บอยแบนด์เกาหลีมีคนชื่อเงิงด้วยเหรอ =_=; อาการหนักแล้วพี่สาวผม
“พี่ปลื้ม ผมนั่งด้วยนะ” น้องเดย์ที่โผล่มาจากด้านซ้ายมือ มาพร้อมกับถ้วยก๋วยเตี๋ยว กำลังส่งยิ้มมาให้ผม
“โต๊ะว่างก็มีตั้งเยอะ -_- อยากนั่งก็นั่งเถอะครับ” ผมตอบอย่างเอือมๆ เพราะน้องเดย์เป็นประเภทถึงไล่ก็ไม่ไปนั่นแหละ เลยขี้เกียจพูดอะไรให้มากความ
“พี่ปลื้มหิวมั้ย อยากกินอะไรรึเปล่า เดี๋ยวผมไปซื้อมาให้”
ทำไมไม่นั่งกินไปเงียบๆ นะ -*-
“ไม่ครับ”
“เดี๋ยวปลื้มมันมีคนเอาข้าวมาให้ แต่พี่ยังไม่มี เพราะฉะนั้นช่วยไปซื้อให้พี่ทีครับน้อง บะหมี่หมูตุ๋นพิเศษ รีบไปรีบมาครับ” คุณเฟรนที่แทรกบทสนทนาเข้ามา สั่งเสร็จก็หันไปเล่นมือถือตัวเองต่อ น้องเดย์ทำหน้าเซ็งๆ แต่ก็ยอมลุกไปซื้อให้
“ปลื้ม ดูนี่ เสี่ยขึ้นสเตตัสด่าใครวะ?”
คุณเฟรนยื่นมือถือของเขามาให้ผมดู ฟีดข่าวที่กำลังโชว์สเตตัสของเพื่อนเฟซคุณเฟรนนั้นมีอยู่สเตตัสหนึ่งที่สะดุดตาเพราะคนกดไลค์ถล่มทลายกันเลยทีเดียว
'ไม่อยากด่าผู้หญิงนะครับ เพราะเพศเดียวกับคุณแม่ #ผมให้เกียรติคุณแล้วก็ช่วยให้เกียรติผมบ้างนะครับ'
พี่โปรดเป็นประเภทสามเดือนครั้งอัพเดทสเตตัสตัวเองที แต่ถ้าพี่แกอัพเมื่อไหร่ล่ะฮือฮากันใหญ่เลย ที่เห็นหน้าวอลรกๆ น่ะเจ้าตัวไม่ได้อะไรหรอก คนอื่นพากันมาโพสมากกว่า แถมสเตตัสนี้มีแต่คนมาคอมเม้นว่าใครทำอะไรพี่โปรด ชะนีนางนั้นเป็นใคร กล้าดียังไงมาทำร้ายพี่โปรดของพวกเธอ บลาๆๆๆๆๆ
คือ...ความจริงอาจจะไม่มีอะไรนะ แต่คนเม้นนี่คิดกันไปไกล -_- มโนเก่งกันจริงๆ
“เกลรึเปล่า” คุณเฟรนออกความเห็น
“ไม่ใช่หรอก พี่โปรดจะด่าเกลทำไม”
“ก็จะมาแย่งมึงไง”
“บ้าแล้ว ทำอย่างนั้นก็ตุ๊ดเต็มที คงมีใครไปทำอะไรให้เหลืออดจริงๆ นั่นแหละ”
“แหมๆ รู้ใจกันเหลือเกินนะ”
“รู้ใจใครเหรอครับ” น้องเดย์กลับมาแล้ว แถมยังเสือกเข้ามาในบทสนทนาด้วย
“ผัวเก่า”
“หือ? ผัวเก่าใครเหรอพี่”
“พี่รหัสมึงไง”
“ง่ะ -*-”
จบประโยคด้วยเสียงเซื่องๆ แล้วบางทีผมก็อดสงสารไม่ได้ คือท่าทางหูลู่หางตกของมันนี่ใครเห็นก็ต้องใจอ่อนนะ มันเหมือนเด็กเกรียนที่เพิ่งผ่านวัยมัธยมปลายมาหมาดๆ ยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ก็ต้องมาใช้ชีวิตมหาลัยแล้ว เอาจริงๆ ก็ไม่ได้เกลียดอะไรมันหรอก แค่รำคาญมากกว่า -O-;
“พี่ปลื้ม”
“....”
“รำคาญผมมากเลยเหรอ”
“....”
“ขอโทษครับ ผมก็แค่อยากอยู่ใกล้ๆ”
“....”
“ผมเพิ่งเคยตกหลุมรักใครตั้งแต่แรกเห็นเป็นครั้งแรก พี่ปลื้มอย่ารำคาญผมเลยนะ...”
ผมกำลังจะบอกน้องเดย์ว่าหยุดดราม่าใส่ผมได้แล้ว ก็พอดีกับที่พี่โปรดโผล่หน้านิ่งๆ มาให้เห็น ทำให้ผมต้องเบี่ยงความสนใจไป
“หวัดดีครับพี่” คุณเฟรนยกมือไหว้พี่โปรด แล้วก้มหน้ากินก๋วยเตี๋ยวของตัวเองต่อ
“หวัดดีเฟรน ส่วนน้องคนนี้กินหมดแล้วช่วยลุกไปด้วยครับ เกะกะ -_-”
โห แสดงว่าอารมณ์ไม่ดีขั้นติดลบเลยล่ะอย่างนี้ ใครมันกล้ากระตุกหนวดสิงโตครับ?
น้องเดย์ชักสีหน้าไม่พอใจ เห็นน้องกำลังจะหันไปไฟท์กับพี่โปรด ผมเลยรีบเบรกไว้ซะก่อน
“เดย์ ไปก่อนครับ ไว้คุยกันทีหลัง”
“พี่ปลื้ม...”
“พี่บอกให้ไปก่อน -_-”
“ก็ได้ แล้วผมจะโทรหา”
คิ้วของพี่โปรดยิ่งขมวดเข้าไปอีก ผมเลยส่งสายตาให้น้องเดย์รีบไปให้ไว พอน้องเดย์เดินจากไปพร้อมกับสายตาของพี่โปรดที่มองตามไปติดๆ แล้ว ผมก็สะกิดมือเรียวยาวของเขาไปสองที เพราะสะกิดทีไรแม่งไม่ยอมละสายตาจากน้องเดย์เลย
“โมโหอะไรมา” ผมถามขึ้นหลังจากที่พี่โปรดยอมนั่งลง
เขาไม่ตอบในทันที แต่กลับเอาข้าวกล่องที่เห็นถือติดมือมา วางลงตรงหน้าผม
“พี่ ผมถาม”
“ก็ไม่มีอะไร”
“ไม่มีอะไรแล้วดูทำหน้า”
พี่โปรดถอนหายใจออกมา ก่อนจะตอบผมว่า
“หงุดหงิดสายรหัสนิดหน่อย”
“สายรหัสใคร? ผม?”
“ไม่ใช่ สายรหัสพี่เอง”
“น้องส้ม?”
“ทำไมรู้”
“ก็สายพี่มีผู้หญิงคนเดียว”
“อือ ช่างเถอะ หิวยัง ถ้าหิวก็กิน ไม่หิวก็เอากลับไปกินที่ห้อง”
ผมสำรวจข้าวกล่อง พร้อมกับใช้มือแตะดูแล้ว เหมือนจะยังร้อนๆ อยู่
“ทำไมซื้อกล่องใหม่มาให้ผม กล่องเดิมไปไหน”
“ให้หมากินไปแล้ว”
“โห ดูทำ -*-”
“ก็ไอ้แด๊กมันหิว เลยให้มันกิน”
“หมาใครชื่อแด๊ก”
“ไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของ แต่มันมาที่โรงบาลบ่อยๆ แล้วก็กินจุมาก ตอนแรกจะตั้งชื่อว่าแดก แต่ไอ้อาร์มบอกไม่สุภาพ เลยเรียกว่าแด๊กแทน”
-_- ครับ ผมขอขอบคุณพี่อาร์มมา ณ ที่นี้ด้วยครับ เห็นหล่อๆ อย่างนี้แต่เซ้นการตั้งชื่อให้สัตว์เลี้ยงของพี่โปรดอยู่ในระดับติดลบเลยนะ
“คุยกันอยู่สองคนเลยนะ นี่จะให้ผมย้ายไปนั่งโต๊ะอื่นมั้ยเนี่ย หุหุ”
ความจริงผมก็เกือบลืมคุณเฟรนไปแล้วนะ -O-; ทำไมอย่างนั้นล่ะ เพราะเขานั่งเงียบๆ หรือเปล่า?
“คุณเฟรนไม่พูดล่ะครับ”
“ก็ไม่มีใครถาม กูจะพูดทำไม หุหุ ล้อเล่นๆ พี่โปรด ผมฝากไอ้ปลื้มมันด้วยนะพี่ พอดีผมมีนัด ต้องรีบไป”
“ครับ ไม่ต้องห่วง”
“นัดกับใครอ่ะ” ผมถามในขณะที่มือก็ช่วยคุณเฟรนเก็บเอกสารที่เขาเอาออกมาอ่านทวนเพราะมีควิซพรุ่งนี้เพื่อฆ่าเวลา
“ไม่บอก ไปแล้วๆ ฝากเก็บถ้วยด้วย แต้งกิ้วววว”
คุณเฟรนเดินจากไปอย่างรวดเร็ว เขาไม่ได้จะเปิดโอกาสให้ผมกับพี่โปรดอยู่ด้วยกันหรอก เพราะเขาก็ไม่ได้ให้เครดิตอะไรกับพี่โปรดมากนัก แต่เขาคงมีนัดจริงๆ ...คงนัดกับใครสักคนที่ไลน์มาหาก่อนหน้าที่พี่โปรดจะมา
อ่า...เหลือกันอยู่สองคน...ทำไงอ่ะ -O-; ผมหันมองซ้ายมองขวา เออ ก็นะ ไม่ได้มีแค่สองคนนี่หว่า โต๊ะอื่นเขาก็นั่งกันอยู่ ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่ทำไมรู้สึก...เหมือนไม่มีคนอื่นอยู่เลย ระ...รู้สึกแปลกๆ แฮะ
“ไม่สบายตรงไหนบอกหมอสิครับ ^^” จู่ๆ ผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงข้ามก็พูดขึ้นมาด้วยเสียงทุ้มที่น่าฟัง รอยยิ้มก็แสนจะน่ามอง แต่ผมมองไม่ได้...ไม่รู้ทำไม ถึงอยากจะก้มหน้ามองข้าวกล่องไปให้นานๆ เอาให้นานจนกว่าเขาจะเลิกมองแล้วเลิกยิ้มให้ผมสักที
“สบายดี”
“สบายดีแล้วทำไมหน้าแดง...”
“ก็...”
“หืมมม ^^”
ผมจะตายแล้ว...กำลังจะตายจริงๆ ถ้าหัวใจยังไม่หยุดเต้นรัว เขาทำอะไร ทำอะไรไปมากกว่ามองผม ยิ้มให้ผม แล้วก็...จับมือผมไว้แล้วลูบเบาๆ หรือเปล่า
ระ...เรื่องธรรมดานะ แต่ทำไมรู้สึก...
“ปลื้ม พรุ่งนี้ดูหนังเรื่องอะไรดี”
“ไม่รู้”
“เด็กน้อยเป็นอะไรหว่า ไหนขอพี่ดูหน้าหน่อย”
ก็แค่คุณเฟรนไม่อยู่ ก็แค่ไม่มีใครเข้ามารบกวน ก็แค่...เขานั่งอยู่ตรงข้ามแล้วมือที่เปลี่ยนจากมือผมมาลูบที่แก้มเบาๆ มันก็แค่นี้ แล้วทำไมผมต้องรู้สึกจะระเบิดตัวตายให้ได้ด้วยก็ไม่รู้ -///-
“หื้ออออ พี่โปรด ปล่อยเลย เดี๋ยวหน้าเป็นสิว”
“สิวยังจะกล้าขึ้นเหรอ O_O”
“อ่ะ...” เดี๋ยวนะ เขาว่าผมรึเปล่า คำถามมันแปลกไปไหม หน็อย ไอ้พี่โปรด ชักจะกล้าขึ้นทุกวัน
“ว่าเหรอ พี่ว่าผมเหรอ หือออออ!!”
“โอยยยย ปลื้มมม พอแล้วๆ พี่เจ็บ”
ผมหยิกแขนพี่โปรดเบาๆ แต่ไม่รู้ทำไมคนตัวโตมันถึงร้องได้โอเว่อขนาดนี้ เห็นพี่โปรดโอดโอยจนพอใจแล้วผมเลยปล่อย เห็นแขนขาวๆ ขึ้นรอยแดงเหมือนกัน แต่ไม่สนใจหรอก เขาถึกจะตาย
“ตัวเล็กนิดเดียวแต่กัดเจ็บจริงๆ”
“ไม่ได้กัด หยิกอ่ะ หยิกอย่างนี้ไง”
ผมทำท่าจะเข้าไปหยิกแขนพี่โปรดอีกรอบ เขาเลยขยับแขนหนีนิ้วผมอย่างรวดเร็ว
“ไม่เอาแล้ว เจ็บจริงๆ นะ นี่ ดูแขน แดงเลยเห็นมั้ย”
“ไหน แดงตรงไหน ไม่เห็นเลย”
“ตาบอด”
“เอาอีกสักทีดีไหมเนี่ย ปากดีจริงๆ”
พี่โปรดอมยิ้ม ก่อนจะเอามือผมที่กำลังจะยื่นไปหยิกแขนเขาไปจับไว้ อ่ะ... -///-
“ปลื้ม คืนนี้รอโทรศัพท์พี่นะ...อย่าเพิ่งคุยกับคนอื่น”
“ก็ถ้ามีคนโทรมาก่อน...”
“ไม่รับไม่ได้เหรอ...”
“....”
“เวลาขึ้นรอสายแล้วพี่...รู้สึกไม่ดี เพราะรู้ว่าปลื้มกำลังคุยกับคนอื่น”
“ผมบอกพี่แล้วว่า...ไม่ใช่แค่พี่ที่ได้โอกาส”
“พี่รู้...แต่ก็เป็นแค่คำขอร้อง ปลื้มจะไม่ทำตามก็ได้”
ผมก็ไม่รู้จะพูดยังไง... พี่โปรดมักโทรมาในเวลาที่ผมกำลังคุยกับเกลเสมอ ผมยอมรับนะว่าผมคุยกับเกลแล้วสนุกดี เธอมักจะมีเรื่องมาเล่าให้ฟัง เหมือนเพื่อนคุยกันมากกว่า ทำให้เวลากลางคืนขณะที่ผมกำลังรอโทรศัพท์จากใครบางคน...ไม่เงียบเหงาจนเกินไป กับเกลเราคุยกันไม่นาน ไม่เคยเกินสิบนาที พี่โปรดจะโทรเข้ามาแล้วผมก็ต้องขอวางสายจากเกลแล้วรับสายพี่โปรด และผมปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้อยู่หลายต่อหลายครั้ง
“ปลื้ม ถ้าพร้อมจะเริ่มใหม่กับคนอื่นแล้ว...ไม่ต้องลังเลนะ พี่ไม่เป็นไร”
“....”
“พี่ไม่อยากเห็นปลื้มต้องทุกข์ใจเพราะพี่อีก ถ้าพี่ทำอะไรให้ลำบากใจปลื้มบอกพี่ได้ ไม่ต้องเกรงใจ”
ผมบีบมือพี่โปรดเบาๆ เขายังยิ้มให้เหมือนเดิม เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่มักจะมีให้กับผมเสมอ ไม่ว่าจะเป็นเมื่อก่อนหรือตอนนี้
“ที่ทำให้ไป...พี่ไม่ได้หวังอะไรจริงๆ”
“อือ ผมรู้”
“ปลื้มไม่รู้หรอก เพราะพี่โกหก”
“พี่โปรด!”
“ฮ่าๆๆ” เมื่อกี้ยังทำหน้าเป็นพระเอกดราม่าให้ผมสงสารอยู่เลยนะ แต่เห็นหัวเราะอย่างนี้แล้วสงสารไม่ลงจริงๆ -*- คนบ้าอะไร หัวเราะได้หล่อขนาดนี้ (ทำไมผมต้องชมเขาตลอดด้วย โอ้ยยยยย)
“ไม่ต้องหัวเราะเลยนะ หวังอะไรอยู่พูดมา”
“ไม่ ^^”
“พี่โปรดดดดด พูดมาเลย ไม่งั้นหยิกนะ”
พี่โปรดหัวเราะเบาๆ ก่อนใบหน้าหล่อเหลาที่แฝงไปด้วยความจริงจังของเขาจะมองตรงมาที่ผม
“ก็หวัง...ให้ปลื้มมีความสุข แค่นั้นเอง”
เย้ดดดดดดดด พี่ไปดูหนังเรื่องไหนมา ไปลอกคำพูดพระเอกมาทั้งดุ้นเลยเหรอเนี่ยยยยยย ปกติเคยเห็นสนใจแต่สารคดีงูผสมพันธุ์กัน -///-
“แค่นี้? -///-”
“อือ”
“โกหกอีกป้ะ”
พยักหน้า? พี่พยักหน้าทำเพื่อ????
“อะไรของพี่เนี่ย -///-”
“ก็ยังหวังไว้อีกอย่างไง”
“แล้วไม่พูดมาให้หมด ต้องให้ถามด้วย” ดูทำหน้านะ น่าหยิกจริงๆ เลย -*-
“ถ้าพูดหมดเดี๋ยวไม่ได้เห็นปลื้มเขินอีก”
“ไอ้...”
“ห้ามหยาบใส่พี่ -_-”
นี่ครับ นิสัยนี้ไม่เคยเปลี่ยน ชี้หน้าปรามกันเลยทีเดียว -*-
“เออๆ ไม่อยากรู้แล้ว”
“ก็ดี จะได้เก็บไว้ทำคะแนนวันอื่น”
“พี่อ่ะคะแนนติดลบไปแล้วห้าร้อยล้านแต้ม”
“โห ทำกันได้นะคนเรา -_-”
“แล้วมัวมาอึนอยู่นี่ พี่ไม่ต้องรีบไปราวน์วอร์ดรึไง”
“เออจริง กี่โมงแล้วเนี่ย”
“จะหกโมงแล้ว”
“ปั๊ดดดดดด แล้วไม่บอก พี่ปั่นจักรยานมาอ่ะ -*-”
“เอ้า แล้วรถพี่อ่ะ”
“ไอ้ซอลยืมไปรับเมีย -*-”
“เจริญครับ -_-”
“งั้นพี่ไปแล้วนะ ดึกๆ จะโทรหา กลับบ้านดีๆ ล่ะ ถึงแล้วไลน์มาบอกด้วยนะ โอเค๊”
“โอเคๆ”
พี่โปรดยิ้มให้ผมอีกที ขยี้หัวผมเบาๆ ก่อนจะรีบวิ่งไป ผมมองตามก็เห็นว่าเขาเอาจักรยานมาจริงๆ คันเดิมสีเดิมเด้ะ เอาเถอะครับ อวยพรให้พี่โชคดีไปทันเวลานะ ต่อให้จะปั่นจนขาขวิดก็ต้องไปให้ทันนะครับ ผมเป็นกำลังใจให้ ฮ่าๆ ^^
.....................................To be continue......................................
ขอบคุณสำหรับการรอคอยค่ะ เพิ่งมาถึงห้อง รีบมาอัพให้เลย อ่านทวนแล้วก็...ไปกันแบบช้าๆ 
เราเห็นความคิดเห็นหนึ่งที่บอกว่าอยากให้มีแฟนเพจของพี่โปรด 
อยากมีเหมือนกันแต่ไม่กล้าตั้ง ฮ่าๆๆ กลัวแป้ก 
เสี่ยก็มีมุมหลุดเหมือนกันนะ ไม่ใช่พระเอกหนังนะเฮ้ยจะได้เก๊กตลอด 
ถึงอซฟ. เฮียคริสในโชว์ไทม์กับบนเวทีต่างกันใช่ไหม นั่นล่ะะะะะะ เสี่ยก็เช่นกัน 
แต่ยังไม่อลังการถึงขนาดอยากท่องกาแล็คซี่ 
ตอนหน้า เราจะพาคุณไปไฝว์กับศัตรูหัวใจของเสียกัน พร้อมกับเปิดเผยความสามารถที่แฝงเร้นอย่างที่ไม่เคยเปิดเผยตอนไหนมาก่อนของพี่โปรด 55555 (นี่ก็พูดซะเว่อ ไม่มีไรร๊อก 
)
ขอบคุณทุกความคิดเห็นและกำลังใจจากผู้อ่านทุกเพศทุกวัยค่ะ รักพวกคุณเช่นกัน
ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันมาก็เจ็ดสิบห้าเปอร์เซ็นของเรื่องได้แล้วมั้ง อีกยี่สิบห้า อดทนติดตามกันต่อไปจนถึงบทสรุปนะจ้ะ
อย่าไว้ใจกับความหวาน เพราะคนเขียนนางชอบสร้างเรื่อง ถึงจะเหลืออีกไม่เยอะ แต่เราก็อยากให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างที่เราคิดไว้ ไม่ไปต่อด้วยกันไม่เป็นไรค่ะ แค่อย่ามาเม้นว่า เลิกอ่านแล้ว ก็พอ อิฉันเสียความรู้สึก 
แล้วพบกัน ตอนหน้า
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1910786 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก