http://www.youtube.com/v/X_OKh-3yvVIเพลงนี้ไว้ฟังท้ายๆ ตอนนะจ้ะตอนที่ 37“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่มาโปรดดดดด พี่มาโปรดดดดดดดดด โคตรเท่เลยค่าาาาพี่ขาาาาาาาาาาาาา”
ผมไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองต้องเลือกมานั่งข้างผู้หญิงคนเดิมที่เคยเจอกันตอนไปดูพี่โปรดแข่งเซปักตะกร้อด้วย นี่แอบไปซ้อมเสียงมาใช่ไหม เสียงดังกว่าวันนั้นอีก แค่เพราะพี่โปรดอยู่ในชุดแข่งบาส เสื้อแขนกุดสีเขียว สีประจำคณะของเขา สกรีนข้างหลังเป็นชื่อคณะและเบอร์เสื้อเลข 1 กับกางเกงเข้าชุดกัน ไม่รวมรองเท้ากีฬาแบรนด์ดังสีแดงบาดตา
เอิ่ม...ออร่า =_=; ไหวมั้ยครับคุณคนข้างๆ
วันนี้พี่โปรดไม่ได้ไลน์มาชวนผมเหมือนวันที่แข่งตะกร้อหรอก ผมมาของผมเอง เพราะคณะผมมีแข่งบาสเก็ตบอลกับคณะแพทย์ ผมเลยต้องมา คุณเฟรนก็นั่งหน้านิ่งอยู่ข้างๆ สายตากำลังจ้องมองคุณกิมที่ใส่เสื้อเบอร์ 5 วอร์มอยู่ในสนาม
ตอนนี้เสียงอึกทึกรอบข้างดังขึ้นกว่าตอนแรกที่ผมเข้ามามาก ฟังไม่ออกว่าใครตะโกนอะไรกันบ้าง ยกเว้นไว้แต่คนข้างๆ ผมที่ตะโกนเชียร์พี่โปรดอย่างไม่ลืมหูลืมตา เพราะแพทย์ชนกับวิศวะแถมแต่ละทีมยังงัดเอาแต่ผู้ชายสูงยาวเข่าดีมาอยู่ในทีม กองเชียร์เลยเชียร์กันตีมั่วไปหมด แต่ผู้หญิงส่วนใหญ่ในคณะผม เชียร์พี่โปรด -*-
เจอผู้หญิงที่พี่โปรดเคยควงเยอะเหมือนกันนะ เมื่อกี้พี่มิ้นผู้หญิงที่เคยควงกับพี่โปรดแล้วผมถูกชะตาด้วยมากที่สุดก็เพิ่งเดินกลับไปนั่งที่ของตัวเองหลังจากพูดคุยถามสารทุกข์สุขดิบของผมแล้ว เอาจริงๆ ก็รู้สึกแปลกๆ ยากจะบรรยายเหมือนกันนะ ไม่รู้สิ รู้แค่ว่าหมั่นไส้ผู้ชายคนนั้นขึ้นมาฉับพลัน =_=;;
น้องเดย์ก็เป็นผู้เล่นหนึ่งในทีมด้วย เมื่อกี้แวะมาฝากเสื้อวอร์มไว้กับผมก่อนจะวิ่งอย่างกระตือรือร้นลงสนามไป ส่วนพี่โปรด...เขาแค่มองมาทางผมเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดหรือทักทายอะไร แค่ยิ้ม...แล้วก็หันกลับไปคุยกับพี่อาร์มต่อ
ผมไม่แปลกใจเลยที่เขาจะทำอย่างนั้น เพราะเมื่อวานผมปล่อยให้เขารอที่โรงหนังเกือบสองชั่วโมง ไม่ได้ตั้งใจจะไม่ไป แค่เพราะเกลโทรมาแล้วบอกว่าเธอปวดหัว น้ำเสียงก็ดูแย่ๆ เกลเป็นเด็กต่างจังหวัดที่ต้องมาเรียนที่นี่คนเดียว ผมเลยต้องพาเธอไปหาหมอ...แล้วก็อยู่เป็นเพื่อนเธอด้วย จนลืมไปว่าผมนัดกับเขาไว้...
ผมไลน์ไปบอกขอโทษ ไม่กล้าที่จะโทรหา เขาก็แค่ตอบมาสั้นๆ ว่า 'ครับ' แล้วก็ไม่ตอบอะไรมาอีก
ไม่รู้สิ...ผมรู้สึกว่าเขาไม่ได้โกรธ...แต่มัน...เหมือนมีอะไรมากกว่านั้น มากกว่าแค่ความไม่พอใจ
เกมเริ่มต้นขึ้นในอีกไม่กี่นาทีต่อมา เสียงเชียร์เสียงกรี๊ดดังคับโรงยิมที่ตอนนี้มีเสียงเอี๊ยดอ๊าดของรองเท้าเสียดสีกับพื้นเพิ่มมาด้วย พี่โปรดเล่นในตำแหน่งเซ็นเตอร์ เขาสูงกว่าคนอื่นๆ ทำให้สายตาของผมหาเขาได้ไม่ยาก
พลั่กกกก!
เสียงกระทบที่ดังสนั่นทำเอาสาวๆ กรีดร้องกันนั้นเกิดจากเดือนภาคคอมปีหนึ่งชนกับเซ็นเตอร์ของทีมแพทย์ ไม่รู้ไปฟีชเจอริ่งกันท่าไหนครับ ผลถึงออกมาที่พี่โปรดแค่เซไปเล็กน้อยแต่น้องเดย์กองอยู่กับพื้น
“พี่มาโปรดดดดดดดดดดด เป็นอะไรมั้ยคะพี่ เจ็บตรงไหนให้บอกกกกกกกกกกกกก”
-_-; ผมเจ็บหูอ่ะ บอกเธอได้มั้ยครับ
“ไม่ฟาวล์นะ ไม่ฟาวล์!!!! กรรมการรรรร ได้ยินมั้ยยยย ฉันเห็นนะว่ามันไม่ฟาวล์ ฉันมองพี่มาโปรดตลอดนะ เด็กนั่นวิ่งเข้าชนเองงงงงง กรรมการรรรรรรร!!!!!!!”
แต่กรรมการก็หาได้ใส่ใจไม่ หันมาเตือนกองเชียร์ให้มีมารยาทในการเชียร์ ก่อนจะให้ inbound กันไปงานนี้ แต่ก็ยังมีคนส่งเสียงไม่พอใจอยู่ และที่ออกเสียงประท้วงมากสุดเห็นจะเป็นเฟรชชี่ที่ห้อยป้ายรูปเกียร์กันถ้วนหน้า -_-
“น้องรหัสมึงนี่ไม่ดูขนาดตัวตัวเองเล้ย รนหาที่ชัดๆ” คุณเฟรนหันมาพูดกับผมก่อนจะกลับไปสนใจเกมในสนามต่อ
ผมก็เห็นด้วยกับคุณเฟรนเหมือนกัน ไม่รู้ว่าในหัวน้องเดย์คิดการใหญ่อะไรอยู่ ทำไมถึงต้องคอยเอาตัวไปล่อตีนพี่โปรดถึงขนาดนั้น น้องได้ฟาวล์บ่อยก็จริงนะครับ แต่น้องก็เจ็บตัวบ่อยเหมือนกัน แถมไม่รู้ว่าจบงานนี้จะโดนยำตีนจากแฟนคลับเสี่ยเขาหรือเปล่า -*-
ผู้หญิงที่ชื่นชอบพี่โปรดมีหลายประเภทนะ จากที่ผมเพิ่งมาประสบกับตัวเองในวันนี้ พวกเธอมารวมตัวกันแล้วเรียกได้ว่าน่ากลัวกันเลยทีเดียว แกนนำกลุ่มเทวดามาโปรดคือน้องส้มครับ ชื่อกลุ่มน่ะผมตั้งเอง แต่ก็จริงป่ะล่ะ ใครแตะใครสะกิดเสี่ยโปรดของพวกหล่อนไม่ได้เลย เป็นต้องกรีดร้องสาปแช่งอย่างกะพวกคนโรคจิต หรือน้องจะโรคจิตจริงๆ ครับ นี่ไม่ได้เรียกว่าคลั่งไคล้ธรรมดาละนะ ขั้นโคม่าเลยเหอะ -_-;
พลั่กกกกกกกกกกก!
ปรี๊ดดดดด กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด!!!
เสียงนกหวีดกรรมการกับเสียงกรี๊ดตอนนี้ผมแยกไม่ออกแล้วว่าเสียงไหนดังกว่ากัน แต่แตกกกกกกกกกกกกกก! แตกครับบบบบบ! นี่แข่งบาสหรือชกมวย!! ผมกำลังก้มหน้าตอบไลน์พี่เท็นอยู่ดีๆ เงยหน้าขึ้นอีกทีคิ้วน้องเดย์ก็แตกเลือดสาดไปแล้ว ส่วนพี่โปรดล้มกันไปคนละทาง ท่าทางไม่ได้เป็นอะไรมาก แต่จากรูปการณ์เหมือนจะปะทะกันแรงน่าดู
ตอนนี้หลายๆ คนเริ่มเข้าไปมุงผู้ได้รับบาดเจ็บ ส่วนนักกีฬาแต่ละทีมก็พร้อมจะยำตีนกันแล้วครับ เสียงกรีดร้องโวยวายดังไม่หยุด ทั้งๆ ที่น้องเดย์คิ้วแตกเลือดอาบหน้า ยังไม่มีใครสนใจเลย มัวแต่จะแจกตีนใส่กันอยู่ได้
“มึงจะเอาไงว่ามา! เหี้ยเอ้ย ปล่อยกูไอ้ซอล เด็กเวรนี่มีปัญหาอะไรกับกูนักวะ” พี่โปรดทำราวกับจะถลาเข้าไปเหยียบอกน้องเดย์ให้ได้ถ้าพี่ซอลไม่รั้งตัวเอาไว้ ผมที่ไม่ได้ดูการแข่งขันทุกช็อตทุกตอนก็ได้แต่หันซ้ายทีขวาทีเพื่อจะได้ยินใครสักคนพูดขึ้นมาบ้างว่าเรื่องจริงมันเป็นยังไง
“ไปไอ้ปลื้ม ไปดูน้องรหัสมึงก่อน แม่งหน้าซีดเป็นไก่ต้มแล้ว ไอ้พวกรุ่นพี่มันก็จะตีกันท่าเดียว อะไรของพวกแม่งวะ =_=”
“ครับๆ”
“เหี้ยโปรด ใจเย็นๆ สิวะ มึงอยากให้เป็นเรื่องขึ้นมารึไง” เสียงพี่ซอลดังขึ้นมาในระยะที่พอได้ยิน เพราะตอนนี้ผมกับคุณเฟรนรีบลงมาดูอาการของน้องเดย์ก่อน ยังไงมันก็น้องรหัสผม ปล่อยไว้ได้ที่ไหน
“กูขอโทษ...แต่มัน...”
พี่โปรดหันมาสบตากับผม กำลังจะเดินเข้ามาหาแต่กลับหยุดยืนอยู่แค่นั้นเพราะเสียงของเดย์ที่ดังขึ้น
“พี่ปลื้ม...ผมเจ็บ”
ผมสบตากับพี่โปรดแค่ไม่กี่วินาทีก่อนจะหันมาสนใจกับน้องรหัสที่หน้าซีดเลือดไหลอยู่ข้างๆ
“ไหน...ให้พี่ดูแผลหน่อย”
เห็นหน้าซีดๆ ของเดย์แล้วก็อดสงสารไม่ได้ ชนเข้ากับคนตัวโตอย่างนั้นแค่คิ้วแตกก็ถือว่าโชคดีแล้วนะ -*-
“ไปข้างสนามเถอะ ปฐมพยาบาลก่อน แล้วเดี๋ยวค่อยไปโรงบาล”
“อือ...พี่ปลื้มต้องอยู่ข้างๆ ผมนะ”
ผมไม่ได้ตอบรับอะไร แต่ช่วยพยุงเดย์ลุกขึ้นมา ตอนนี้คนอื่นมัวแต่ไกล่เกลี่ยกันอยู่ เหตุการณ์มันชุลมุนวุ่นวายจริงๆ เสียงผู้หญิงโวยวายไม่พอใจ เสียงผู้ชายที่ส่วนมากเป็นฝ่ายคณะผมตะโกนเรียกร้องความยุติธรรม ให้มาโปรดฟาวล์เอาท์ไป
คือ...นี่แข่งบาสกันนะครับ ไม่ใช่ทำสงคราม -*-
“ปลื้ม...อย่าไปกับมัน” ผมหยุดชะงักขาตัวเองเพราะแขนที่โดนใครบางคนจับไว้
“ปล่อยผม”
“ปลื้ม...”
“พี่ไม่เปลี่ยนเลยนะ เคยเป็นยังไงก็เป็นอย่างนั้น ผมนึกว่าพี่จะดีขึ้น แต่พี่ก็ชอบใช้กำลังเหมือนเดิม”
“พี่ไม่ได้ทำ! มันต่างหาก!”
“พี่ไม่มีสิทธิ์มาทำเสียงดังใส่ผมนะ ปล่อยได้แล้ว ผมจะพาน้องรหัสไปทำแผล”
“....”
ผมไม่ได้โกรธ เพราะไม่มีเรื่องอะไรจะโกรธเขา แต่ผมแค่ไม่ชอบใจที่พี่โปรดเป็นแบบนี้อีกแล้ว ที่บอกว่าอย่าไปกับมันนี่คืออะไร พี่โปรดทำคนอื่นเจ็บนะ จะไม่คิดขอโทษหน่อยเหรอ หรืออย่างน้อยก็รู้ว่าตัวเองทำผิดบ้างก็ยังดี นอกจากทำตัวหวงแบบเด็กๆ แล้ว ผมยังไม่เห็นอะไรมากไปกว่านั้นเลย
“พี่ปลื้ม เย็นนี้ไปทานข้าวกันนะพี่”
ผมกำลังใช้สำลีชุบน้ำเช็ดเลือดที่แห้งติดกับผิวแล้วออกให้น้องรหัสที่ตอนนี้กำลังยิ้มแฉ่งส่งมาให้
“เจ็บแล้วยังปากดีนะครับ”
“ไม่ได้ปากดีนะ แค่ชวนไปกินข้าวเอง”
“พี่มีธุระครับ”
“ธุระอีกแล้ว ธุระตลอดเลย”
“แล้วจะให้บอกตรงๆ เหรอครับว่าไม่อยากไปด้วย”
“T_T โอยย เจ็บปวดจริงๆ”
“เดี๋ยวฝ่ายพยาบาลก็มาแล้ว ให้พวกเขาดูแลต่อละกันนะ”
“พี่ปลื้มอ่า”
“น้องครับ เชิญทางนี้ครับ พาเพื่อนไปหาหมอด้วยนะครับ”
ผมหันไปบอกน้องฝ่ายพยาบาลสองคนที่วิ่งหน้าตั้งกันเข้ามา เมื่อกี้ยังเห็นไปช่วยห้ามมวยในสนามอยู่เลยครับ แต่มาก็ดีแล้ว ผมจะได้กลับซะที
.
.
.
อาบน้ำเสร็จ ทาครีมอะไรเรียบร้อย กำลังเตรียมจะนอนก็พอดีกับที่มีคนคอลแฮงเอ้าท์เข้ามา
...ความจริงก็ไม่อยากรับหรอก เพราะตอนเย็นก็จากกันด้วยไม่ดีเท่าไหร่
ผมกดรับ รอไม่ถึงนาที ใบหน้าหล่อเหลาของพี่โปรดก็โชว์อยู่บนหน้าจอ
“ปลื้ม”
ไม่รู้ว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหน แต่เสื้อผ้ายังเป็นชุดเดิมอย่างแน่นอน
“ครับ”
“หายโกรธยัง”
ผมเลิกคิ้วให้กับคำถามของเขา แต่ยังคงไม่ให้คำตอบ ปล่อยให้ทำหน้าหงอยไปอย่างนั้นแหละดี ว่าแต่เขาคิดจริงๆ เหรอว่าผมโกรธ มีเรื่องอะไรที่ต้องโกรธกัน พี่โปรดไม่ได้ทำผมเจ็บสักหน่อย ภาพของผมสำหรับพี่โปรดคงดีเกินไปมั้ง ถึงคิดว่าผมจะเที่ยวโกรธแทนคนอื่น ผมไม่ได้ดีขนาดที่ต้องสู้กับเขาเพื่อใครสักคนที่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรด้วยหรอกนะ ไม่เกิดประโยชน์อะไร
“ปลื้มครับ”
ผมล้มตัวลงนอน ซุกร่างกายตั้งแต่ส่วนคอลงไปเข้าไปในผ้าห่ม อ่า...อุ่นดีจัง พอได้นอนแล้วรู้สึกสุดยอดจริงๆ
“จะนอนแล้วเหรอ”
“อือ”
“งั้นไม่กวนแล้ว”
“จะวางใช่มั้ย?”
“ปลื้มก็รู้ว่าพี่อยากคุย แต่ปลื้มจะนอน แล้วต้องทำไงให้ถูกใจ” พี่โปรดว่าพลางมองผมด้วยสายตาที่ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงไม่กล้าขัดใจ หรือพูดอะไรให้มากความอีก
“-_- อยากทะเลาะกับผมเหรอ” ผมถามกลับด้วยเสียงนิ่งๆ เห็นพี่โปรดขมวดคิ้วอยู่เหมือนกัน แต่ผมก็ไม่ได้ใส่ใจ
“-*- ไม่ๆ โอเคๆ วันนี้คงไม่ไหวละ ปลื้มนอนเถอะ”
“นอนไม่หลับแล้ว เซ็งคน”
“เออ พี่ทำอะไรก็ไม่ดีหรอก”
“รู้ตัวด้วย?”
เงียบ...เงียบไปเลยครับมาโปรด
“พี่ ร้องเพลงหน่อย นอนไม่หลับ”
พี่โปรดเงียบไปเกือบสองนาที แต่สุดท้ายก็ทำหน้าเซ็งๆ ถามกลับมาว่า
“เอาเพลงไร?”
หึหึ นึกว่าจะงอนไปซะแล้ว แต่ก็เป็นจริงดังว่าว่าตอนนี้ผมมีชัยเหนือมาโปรด
“เพลงไรก็ได้ เอาที่พี่ร้องได้”
“แน่ใจเหรอ -_- ปลื้มก็รู้ว่าพี่ชอบฟังแต่เพลงของคาราบาว ถ้าพี่ร้องบางระจันนี่จะหลับป้ะ?”
“=_= คงไม่” ผมคงได้นึกอยากจับดาบไปฆ่าพี่บ้างแหละ -_- ศัตรูของผู้หญิงทั้งชาติ
“วณิพก?”
“ไปกันใหญ่”
“บัวลอยยยย”
“-*- พี่โปรด เอาดีๆ”
คือ แค่ร้องคำว่าบัวลอยยังผิดคีย์ ผมกำลังคิดอะไรอยู่นะตอนเอ่ยปากขอให้เขาร้องเพลงให้ฟัง เอาจริงๆ คือตั้งแต่รู้จักพี่โปรดมายังไม่เคยได้ยินเขาร้องเพลงแบบเป็นจริงเป็นจังเลย -O-;
“งั้นร้องเพลงที่เพิ่งฝึกกับกีต้าร์ให้ฟังก่อนก็แล้วกัน ไว้เล่นเก่งๆ จะเอามาร้องพร้อมกับดีดกีต้าร์ให้ฟังไปด้วย”
“เพิ่งหัดเล่นเหรอ”
“อือ จะเอาไว้ใช้ง้อแฟน ตอนมอปลายเพื่อนไม่อยากให้เด่นเลยได้เป็นมือกลอง พี่เลยไม่มีโอกาสฝึกกีต้าร์”
“เหอๆ -_-”
พี่โปรดหัวเราะออกมาเล็กน้อย ก่อนจะยกมือที่มีผ้าพันไว้ขึ้นมาเกาตรงหางคิ้ว นั่นเป็นอากัปกิริยาตอนเขาเขิน ผมไม่แปลกใจ แต่แปลกใจกับแขนที่พันผ้าไว้ต่างหาก
“พี่ แขนเป็นอะไร”
“หือ?”
“แขนขวาพี่น่ะ ทำไมต้องพันผ้าไว้”
“อ๋อ...ล้มผิดท่า”
“ล้มตอนไหน”
“ช่างมันเถอะน่า”
“พี่โปรด”
“-_- จะฟังมั้ยเนี่ย วอร์มเสียงไว้แล้วนะ”
“เป็นอะไรทำไมไม่บอก”
ผมเป็นห่วงนะ...ไม่ได้อยากเซ้าซี้อะไรเลย ทำไมชอบทำแบบนี้อยู่เรื่อย ตั้งแต่เมื่อก่อนแล้วที่เป็นอะไรมักไม่ยอมบอก ไม่ว่าจะป่วย หรือได้รับบาดเจ็บอะไรมา ก็จะเก็บเงียบไว้ เป็นหวัดก็บอกกับผมแค่จะไม่กลับ แล้วหนีไปนอนห้องพี่ซอล ลำบากให้พี่เขาต้องดูแลอยู่เรื่อย แค่เพราะบอกว่ามันไม่เท่ ไม่อยากให้ต้องเป็นห่วง แต่เขาไม่รู้หรอกว่า...ยิ่งไม่บอก...ผมยิ่งเป็นห่วง
พี่โปรดเงียบไปสักพัก ใบหน้าดูดีของเขาหม่นลงเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า
“ที่ไม่บอกเพราะเดี๋ยวนี้...ทุกคนสำคัญกับปลื้มหมด...ยกเว้นพี่”
พี่โปรดแค่ยิ้มให้ผมเป็นรอยยิ้มเดียวกับที่ยิ้มให้ผมเมื่อตอนก่อนแข่งบาส เป็นรอยยิ้มที่อธิบายไม่ถูกเลยจริงๆ
“ไม่ว่าจะเป็นใคร...ปลื้มก็เลือกจะให้พี่มาทีหลัง พี่เลยไม่รู้ว่า...บอกไปแล้วจะไปรบกวนอะไรหรือเปล่า”
เขาคงคิดมากเรื่องเกลจริงๆ แถมวันนี้ผมก็ทำเรื่องแย่ๆ ลงไปอีก ...แต่เพราะผมไม่รู้...ถ้ารู้ว่าเขาก็เจ็บ ผมคงไม่เข้าไปหาคนอื่นก่อนเขาหรอก
“ไม่รบกวนเลย ทำไมคิดอย่างนั้น...”
“^^ ช่างเถอะ หลับตานะ เดี๋ยวร้องเพลงให้ฟัง”
“พี่โปรด...”
“หลับตาได้แล้วครับคนดี”
“อื้อ”
พี่โปรดเงียบอยู่นาน จนผมคิดว่าเน็ตหลุดไปซะแล้ว แต่ก่อนที่จะทันเช็คความแน่ใจของตัวเอง เสียงทุ้มของเขาก็ดังขึ้น...
'หลับตาลงนะ นะคนดี
ขอให้เวลานี้ เธอหลับและพักผ่อน
กล่อมด้วยเพลงแห่งรัก ให้เธอนอน
แค่เพียงก่อนที่ฟ้าจะสาง
หลับตาลงนะ นะคนดี
ไม่มีอะไรที่ต้องห่วง แม้ซักอย่าง
สิ่งที่เคยแบกไว้ ให้เธอวาง
ให้โลกผ่านดั่งเพียงฝันไป
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเธอนั้นสำคัญแค่ไหน
หากเพียงเธอได้รู้ ว่ามีคนรักเธอมากมาย
หากเพียงเธอได้รู้ ว่าเขานั้นยอมทำสิ่งใด
เพื่อให้เธอ ได้พบกับความสุขใจ
เธอคงไม่ต้องดิ้นรน
ไม่ต้องกังวลอะไรให้วุ่นวาย
คงไม่ต้องเหนื่อยใจ
หาใครต่อใครช่วยทำให้ทุกข์คลาย
เพียงแค่คนหนึ่งคน
ที่ยอมหมดจนแม้ลมสุดท้าย แค่ให้เธอได้รู้
.
.
.
หลับตาลงนะ นะคนดี
สิ้นสุดลงตรงนี้ หนทางที่แสนไกล
แค่เธอจับมือฉัน และเชื่อใจ
รักยิ่งใหญ่จะไปถึงเธอ
(***หลับตา - ออกัส)
พี่โปรดร้องจบไปสักพักแล้ว แต่แทนที่จะหลับ สติผมกลับยังอยู่ครบถ้วน ไม่ได้เคลิ้มไปกับเสียงทุ้มๆ ของเขาแต่อย่างใด
“ปลื้ม...หลับแล้วเหรอ”
...จะหลับได้ไง หัวใจเต้นแรงขนาดนี้ ...เสียงพี่เพราะมากเลย รู้ตัวมั้ยครับ
เพราะผมไม่ได้ตอบอะไรกลับไป เขาก็คงคิดว่าผมหลับไปแล้ว เลยกล้าพูดประโยคที่ทำให้ผมคงนอนไม่หลับแน่ๆ คืนนี้...
“ไม่ว่ายังไงพี่ก็รักปลื้มนะ...ฝันดีครับ”
พี่โปรด... ปิดคอลไปแล้ว...แต่ผมก็ยังกำมือถือมาแนบกับหัวใจตัวเองไว้แน่น...
...พี่โปรด...พี่มัน...บ้า!
...แต่คนที่บ้ากว่าพี่...ก็คือ...ผมเอง T_T
......................................To be continue............................................
เห็นบางคนบอกรอตอนหน้า 
มันไม่มีอะไรเลยนะ 
ยี่สิบห้าเปอร์เซ็นก็ถือว่าใกล้นะ แต่ยังไม่จบ ฮ่าๆๆ ด้วยเนื้อเรื่องและรวมกับตอนพิเศษแล้ว เราประมาณไว้ที่ห้าสิบตอนเลยทีเดียว มีบวกเพิ่มอีกตามอารมณ์ เพราะเราจะเขียนจบเนื้อเรื่องหลักแล้วไปดราม่ากับตอนพิเศษ ซึ่ง จะอ่านก็ได้ไม่อ่านก็ได้ แต่ถ้าใครอยากรู้จักพ่อของน้องปลื้มให้มากกว่าที่มีมาแค่ชื่อ ก็รออ่านนะคะ
ปล. กอดทุกคน ใครเพิ่งตามอ่าน อยากให้มีสารบัญบ้าง!!!!! ยกมือ! เดี๋ยวเค้าทำให้ นี่พูดจริงๆ เลย
ปล. 2 เสี่ยหุ่นเฮียคริส แต่หน้าให้จินตนาการกันเองนะจ้ะ ไม่อยากให้มโนหยุดแค่ตรงนั้น เพราะเสี่ยในจินตนาการคนเขียนคือหล่อมากกกก เลอค่ามากกกกกก (ถุ๊ยยยย 555)
ปล. 3 อย่ามาพูดว่ามันสั้นนะ ตอนนี้มันก็ต้องแบบนี้แหละ อารมณ์หมดแล้วตอนนี้ กร๊ากกกกกก 
ปล. 4 น้องส้ม เราจัดแน่นอนค่ะ ในเวลาอันใกล้ สังเกตนางไว้ดีๆ นะคะ ตั้งแต่ตอนก่อดราม่าแล้ว แล้วจะรู้ว่านางนิสัยแบบ... 
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1910990 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก