http://www.youtube.com/v/MS_NvcpdSNoตอนที่ 40
“ไม่! แกมันบ้าไปแล้วนะ ฉันไม่เอาด้วยแล้ว ถ้าพี่โปรดเป็นอะไรไปแล้วจะทำยังไง ดูตอนที่แกขว้างก้อนหินใส่อีเหี้ยนั่นสิ พี่ยังเอาตัวไปบังมันไว้เลย พอเถอะ มากไปกว่านี้จะเป็นเรื่องใหญ่นะ”
ผู้หญิงรูปร่างหน้าตาดีตรงหน้ากำลังกราดเกรี้ยวใส่เขา ทั้งๆ ที่ก็ร่วมมือมาด้วยกันตั้งแต่ต้น จะมาเลิกกลางครันได้หรือ...ในเมื่อถลำลึกมามากขนาดนี้แล้ว
“ถ้าคุณเลิก ผมจะไปบอกพี่โปรดว่าคุณเป็นคนทำจดหมายขึ้น” เขาเหยียดยิ้ม แววตาพิกลเล็กน้อย พลอยทำให้ผู้หญิงตรงหน้าตัวสั่นขึ้นมาอย่างไม่ทราบสาเหตุ
“แต่แกเป็นคนคิดนะ โทรศัพท์นั่นแกก็จัดการเอง ฉันแค่ทำตามที่เราตกลงกันไว้”
“เขาจะเชื่อคุณเหรอ คุณในตอนนี้เป็นตัวอะไรในสายตาเขาล่ะครับ อีกอย่าง ข้อความในจดหมายนั่น...คุณก็คิดและเขียนมันขึ้นมาเอง ผมไม่ได้จับมือคุณเขียน”
“แก...”
“เรื่องใหญ่ยังไงผมก็ไม่กลัว พ่อผมตามเคลียร์ให้ได้ เพราะฉะนั้นเขียนจดหมายฉบับสุดท้ายซะ”
“ฉันไม่...”
“ผมเล่นงานคุณได้นะ ถ้าผมอยากทำ คนของผมเปลี่ยวมานานแล้วเหมือนกัน หึหึ”
“แก...ไอ้สัตว์นรก”
“คุณก็ไม่ต่างจากผมนักหรอก”
“แต่ฉันไม่ได้วิปริตเหมือนแก!!!!”
เพียะะะะ!
เขาสะบัดมือไปที่ใบหน้าของผู้หญิงตรงหน้าแรงๆ จนเธอล้มลงไปกองกับพื้น เลือดสีสดไหลรินออกจากมุมปาก
“ผมไม่ได้วิปริต ใช้เลือดของคุณเขียนซะ ไม่อย่างนั้นคุณจบไม่สวยแน่ คุณส้ม เขียนเสร็จแล้วก็รีบๆ ออกไปจากห้องของผม”
“ฉันก็ไม่อยากจะอยู่นักหรอก ห้องที่น่าสะอิดสะเอียนของแกน่ะ ฉันจะเขียนนี่เป็นครั้งสุดท้าย แล้วอีเหี้ยนั่น แกจะทำอะไรก็ทำ แต่อย่าเอาฉันไปเกี่ยวด้วย ไม่อยากติดคุก”
ห้องที่น่าสะอิดสะเอียนอย่างนั้นหรือ...เขาอยากจะตบเธออีกสักทีให้หายหงุดหงิดใจ มันไม่น่าสะอิดสะเอียนเลยสักนิด ตรงกันข้าม...มันกลับเป็นโลกทั้งใบของเขา โลกที่เขาอยู่แล้วสุขใจ ไม่ว่าจะเดินไปทางไหน...ก็เห็นแต่...พี่โปรด ที่ส่งยิ้มมาให้
ผ้าปูที่นอน ปลอกหมอน แก้วน้ำ วอลเปเปอร์ ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างของเขา หรือแม้กระทั่งรูปเป็นร้อยเป็นพันใบที่ติดอยู่ตามผนังห้อง ก็เป็นรูปของผู้ชายที่ทำให้เขากินไม่ได้นอนไม่หลับมาหลายต่อหลายเดือนหลังจากที่ได้เจอกัน
เขาไม่ได้วิปริตอย่างที่ผู้หญิงน่ารังเกียจคนนั้นกล่าวหา...เขาก็แค่ชอบพี่โปรดมาก ชอบมากถึงขนาดที่ไม่อยากเห็นใครเข้าใกล้พี่โปรดเลย มันเป็นความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้จริงๆ
เหมือนนานมากแล้วที่เขาได้เจอกับพี่โปรดครั้งแรก ตอนนั้นเขาอยู่มัธยมปลาย เป็นเด็กมอห้าที่ลงชื่อเข้าค่ายแนะแนวคณะเรียนให้กับรุ่นน้องของมหาวิทยาลัยรัฐบาลชื่อดังแห่งหนึ่ง ยังจำได้ว่าเขาไม่ได้อยากเข้าค่ายนี้เลยสักนิด แต่ก็ต้องไปเพราะเพื่อนลงชื่อให้แล้วเป็นการบังคับกันโดยไม่ถามความเห็นเขาเลย แต่มันก็เหมือนโชคดีที่ในที่สุดเขาก็ได้เจอกับคนที่ทำให้เขาหยุดสายตามองไม่ได้ เขาเรียนโรงเรียนชายล้วนมาตั้งแต่เด็กจึงไม่คิดว่าการมองผู้ชายด้วยกันเองว่าหล่อนั้นเป็นเรื่องผิดปกติ
ค่ายช่วงซัมเมอร์จึงกลายเป็นความทรงจำที่เขาไม่มีวันลืม การได้เห็นพี่โปรดในค่ายสี่คืนห้าวันก็ทำเอาเขาเพ้อไปได้เป็นเดือนๆ หลับตาก็เห็นแต่หน้าพี่เขา ตื่นขึ้นมาก็ยังเฝ้าคิดถึง เขากำลังแย่แล้ว ความรู้สึกที่หมกมุ่นเกินไปกำลังจะฆ่าเขาให้ตายทั้งเป็น เขาคิดไปต่างๆ นาๆ คิดว่าเป็นความฝันหรือเปล่าที่ได้เจอ ผู้ชายคนนั้นมีตัวตนอยู่บนโลกแน่หรือ คิดจนกลัวว่าถ้าหากเป็นแค่ความฝันแล้วเขาจะเอื้อมมือไปถึงได้อย่างไร...
แต่ลูกน้องของพ่อไม่เคยทำให้ผิดหวัง เมื่อเขาเอ่ยปากว่าต้องการอะไร ก็จะหามาให้ได้แม้ว่าจะยากแค่ไหน และไม่นานเขาก็ได้รู้ว่าผู้ชายคนนั้น...มีตัวตนอยู่จริงๆ แค่เท่านั้นก็ทำให้เขาพยายามแล้วพยายามอีกเพื่อที่จะไปให้ถึง เริ่มการเรียนปีสุดท้ายของมอปลายอย่างจริงจัง แต่สุดท้ายก็ไม่ได้เข้าคณะแพทย์อย่างที่หวัง มันทำให้เขารู้สึกแย่จนไม่มีใจอยากทำอะไร เขาเฝ้าแต่คิดว่าตัวเองควรทำอย่างไร ถึงจะได้เห็น ได้เจอ และได้เข้าใกล้ผู้ชายคนนั้นให้มากขึ้น แล้วเมื่อถึงวันที่ผลแอดมิชชั่นออก เขาก็เผลอดีใจจนร้องไห้ออกมา เขากรีดร้อง บ่งบอกถึงความดีใจที่สุดในชีวิต เขาทำได้แล้ว...ถึงแม้จะไม่ได้เข้าคณะเดียวกับพี่โปรด แต่เขาก็ยังได้อยู่คณะวิศวะมหาลัยเดียวกัน
ไม่มีอะไรดีไปกว่านี้อีกแล้ว...เขารู้สึกเหมือนตัวเองกำลังฝันไป จากนี้ก็จะได้อยู่ใกล้ๆ ได้เห็นหน้า หรือแม้แต่เดินเข้าไปคุยด้วย...
แต่เอาเข้าจริง...มันไม่ง่ายอย่างนั้นเลย แม้แต่ที่มหาวิทยาลัยพี่โปรดก็ยังเป็นที่สนใจของคนอื่นๆ เพื่อนๆ หรือแม้แต่รุ่นพี่บางคนก็ยังรู้จักพี่มาโปรดเดือนแพทย์กันทั้งนั้น แล้วเป็นอีกครั้งที่เขารู้สึกได้ว่า เขากับพี่...อยู่ไกลกันเกินไป
'เห็นว่าเลิกกันแล้วนะ กับปลื้มวิดคอมน่ะ เสี่ยโปรดเหมือนคนบ้าไปเลยมั้ง แทบไม่เป็นผู้เป็นคน เทพบุตรโดนเด็ดปีกก็คราวนี้แหละ'
เขาบังเอิญเดินผ่านไปได้ยินเข้า ผู้หญิงกลุ่มใหญ่กำลังจับกลุ่มพูดคุยกัน เขาหยุดชะงักทันทีที่ได้ยินชื่อของพี่โปรด แต่แล้วหัวใจกลับต้องเต้นผิดจังหวะเมื่อได้ยินชื่อของใครอีกคน เหมือนรู้สึกตกจากที่สูง วูบไหวราวกับกำลังทรงตัวไม่อยู่
เจ็บปวดอะไรขนาดนี้...
ปลื้มวิดคอมเป็นใคร ที่เลิกกันแล้วคืออะไร? พี่โปรดไปคบกับใครตอนไหนอย่างงั้นเหรอ ทำไมเรื่องนี้เขาไม่รู้เลย ลูกน้องของพ่อทำงานผิดพลาดอีกแล้ว เขากลับบ้านไปพวกมันต้องโดนดีแน่
'รู้จักพี่ปลื้มภาคเราป่ะวะ' เขาถามกับเพื่อนที่เพิ่งรู้จักกันตอนค่ายเตรียมความพร้อมของคณะก่อนเปิดเรียน
'อืมมมม รู้จักดิ เพื่อนลุงรหัสกูเอง น่ารักสุดยอด ตัวเล็กๆ ตาโตๆ ปากงี้แดงกว่าผู้หญิงอ่ะ กูโคตรชอบเลย แต่พี่เฟรนบอกว่ามีเจ้าของแล้ว ไม่รู้ว่าจริงรึเปล่านะ ทำไมวะ มึงสนใจเหรอ'
'อืม...ก็น่าสน'
'เหี้ยเดย์ทำหน้าสยองว่ะ มึงอย่าไปฉุดพี่เค้านะเว้ย ฮ่าๆๆๆ'
'กูไม่ทำหรอก...'
'แล้วพี่รหัสมึงเป็นใครวะ?'
'ไม่รู้ว่ะ กูไม่ได้สนใจ แล้วใครเป็นสายพี่ปลื้มล่ะ'
'ไม่รู้ดิวะ แต่เห็นไอ้แจ้อวดคนอื่นไปทั่วนะว่าเป็นสายพี่ปลื้ม มึงลองไปถามมันดู แต่กูว่าแม่งโม้มากกว่า'
สำหรับเขา การตกลงแลกเปลี่ยนความต้องการกับคนอื่นไม่เคยเป็นเรื่องยาก เขาถนัดอยู่แล้วเรื่องพูดเกลี้ยกล่อมให้คนอื่นรับข้อเสนอ แถมยังมีของเล็กๆ น้อยๆ ให้ แค่เท่านั้นก็ได้ทุกอย่างที่ต้องการ
ความจริงเขาไม่ได้อยากเป็นสายรหัสกับคนน่าสะอิดสะเอียนแบบนั้นเลยสักนิด ก็แค่อยากรู้ว่ามีอะไรดีถึงทำให้พี่โปรดหลงรักได้ ต่อให้เลิกกันแล้วเขาก็ไม่ควรประมาท
อืม...ได้รู้จักแล้ว...ก็ไม่เห็นมีอะไรดีเลย ปากร้ายก็เท่านั้น คงคิดว่าตัวเองสำคัญมาก ทั้งๆ ที่ไม่สมควรได้รับความสำคัญอะไรเลย พี่โปรดน่ะ...ไม่ควรจะลดตัวมายุ่งกับคนแบบนั้นเลยจริงๆ
ยิ่งเห็นพี่โปรดตามตื้อมันมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิดใจ เขาทนเห็นภาพที่พี่โปรดคอยทำดีกับคนอื่นไม่ได้ มันเกินกว่าจะรับได้จริงๆ กับการที่เขาไม่ได้อยู่ในสายตาเลย มีอยู่ทางเดียว...ก็แค่แยกพวกเขาออกจากกัน ผู้ชายที่ดูนุ่มนิ่มอย่างนั้น คงจะใจอ่อนกับเขาแน่ แค่ทำดีด้วยหน่อยก็ขี้คร้านจะรับรักเขา...แล้วพี่โปรดก็ต้องเห็นว่าความจริงแล้วคนๆ นั้นไม่ได้มีค่าอะไรให้พี่โปรดต้องมาตามดูแลเอาใจใส่อย่างที่ทำเลย
สำหรับเขาแล้ว...ไม่ได้ต้องการครอบครองพี่โปรดไว้ แต่ก็ไม่อยากเห็นใครได้พี่โปรดไปเหมือนกัน การเห็นพี่โปรดยืนอยู่ในที่ที่คนอื่นๆ เอื้อมไปไม่ถึง มันก็ทำให้เขามีความสุขได้
แค่เท่านั้นก็พอ...
แต่เพราะมันไม่ได้เป็นไปอย่างที่เขาวางไว้ มันไม่ยอมถอยห่างจากพี่โปรดเลย กลับยิ่งขยับเข้าใกล้มากขึ้น เขาควรจะทำอย่างไรให้ความเจ็บปวดใจที่ได้เห็นภาพที่ทั้งสองคนใกล้ชิดกันมันหายไปซะ คิดวนเวียนถึงวิธีการอยู่ซ้ำๆ แต่ก็ไม่เกิดผลใดๆ แต่แล้วเขาก็ได้เจอ ผู้หญิงที่มีความคิดตรงกัน ที่โรงหนังในวันนั้น
พวกเขาต่างมีคนที่เกลียดเป็นคนๆ เดียวกัน ต่างอยากให้คนๆ นั้นหายไปจากชีวิตของพี่โปรด แล้วการส่งจดหมายข่มขู่ก็เริ่มขึ้น แต่ดูเหมือนไม่ได้ผลเท่าที่ควร ให้ลูกน้องโทรไปข่มขู่ ผลกลับยิ่งแย่มากขึ้น
พี่โปรด...ไม่ยอมห่างจากตัวน่าสะอิดสะเอียนนั่นเลย
เขาควรจะทำอย่างไรต่อไป...มันยังไม่เข็ดใช่ไหม ถึงได้ออดอ้อนเรียกร้องความสนใจจากพี่โปรดมากเข้าไปอีก
คืนนี้ก็เหมือนกัน ทำไมคนอย่างมันต้องได้รับความรักมากมายจากพี่โปรด ทำไมคนอย่างมันถึงได้มีอภิสิทธิ์ ให้พี่โปรดรออย่างนั้นเหรอ มันเป็นใครกัน กล้าดียังไง...สำคัญตัวมากขนาดนั้นเชียวหรือ...
เขาแทบบ้าเมื่อเห็นพี่โปรดยืนจูบมัน แทบบ้าที่เห็นใบหน้าของพี่โปรดซุกไซ้ไปตามซอกคอของมัน
เขาได้แต่คิด...จูบของพี่จะหวานรึเปล่า อ้อมกอดของพี่จะอบอุ่นแค่ไหน เขาอยากรู้ เขาอยากไปยืนแทนที่มัน ไม่อยากต้องมายืนหลบมุมมืดๆ มองดูภาพบาดตากับผู้หญิงบ้าๆ อย่างนี้เลย เขาอยากจะเข้าไปกระชากคนน่ารังเกียจนั่นให้ออกห่างจากพี่โปรด อยากทำ...แต่ก็ต้องอดใจไว้ ยังไม่ใช่ตอนนี้...
เพราะเขาจะไม่หยุดแค่นี้แน่... แล้วทุกอย่างก็ต้องเป็นไปอย่างระมัดระวัง จดหมายเริ่มส่งยากขึ้น เมื่อมีคนคอยจับตามอง ผู้หญิงบ้านั่นเริ่มไร้ประโยชน์แล้วเมื่อพี่โปรดให้คนตามอยู่ตลอดเวลา จนเขาต้องให้ลูกน้องเป็นคนจัดการเอง เพราะแม้แต่เขาก็ถูกจับตามองอยู่เหมือนกัน
เขาต้องใช้ชีวิตไปตามปกติ ไม่อย่างนั้นทุกอย่างที่ทำมาก็ต้องพังไม่เป็นท่าแน่ๆ ตอนนี้...แค่ให้มันหายไป ไม่ว่าวิธีไหนเขาก็จะทำ
“คุณหนูครับ คุณท่านกลับมาแล้วนะครับ ท่านบอกว่าอยากเจอคุณหนูมาก รีบไปเถอะครับ”
เขาได้แต่ฟังผ่านๆ ตาแก่นั่นน่ะหรืออยากเจอ ที่อยากคงจะเป็นร่างกายของเขามากกว่า พ่อเลี้ยงวัยเกือบสี่สิบที่รับเขามาจากบ้านเลี้ยงเด็กกำพร้า พ่อเลี้ยงที่จิตใจมีแต่ความต่ำช้า เห็นเขาเป็นเครื่องบำบัดกาม เป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจจริงๆ
“คุณส้ม เขียนเสร็จแล้วก็ให้ลูกน้องผมไว้ แล้วคุณจะไปไหนก็ไป ผมมีธุระต้องไปทำ”
“ย่ะ ฉันก็ไม่อยากจะอยู่ใกล้ๆ แกนักหรอก ขยะแขยง”
เพียะะะะะะะ!
เขาตบเธอไปอีกครั้ง ครั้งนี้แรงจนอีกฝ่ายสลบไป แต่เขาก็ไม่ได้ใส่ใจ ก้าวข้ามร่างของเธอแล้วตรงไปที่ประตูห้อง
“จัดการส่งจดหมายให้เรียบร้อย อย่าให้พลาด แล้วช่วงนี้ผมสอบ ยังไม่ต้องทำอะไร ไว้วันศุกร์หน้าผมสอบเสร็จ พวกคุณค่อยไปเอาตัวมันมาให้ผม พ่อจะได้ไม่ระแคะระคายเรื่องนี้ถ้าผมจะไม่อยู่บ้าน”
“ครับคุณหนู”
ก็แค่รอเวลา...แล้วมารหัวใจของเขาจะได้หายไปจากโลกนี้ซะที...
.
.
.
“พี่ปลื้ม ผมนั่งด้วยนะ”
ผมพยักหน้าส่งๆ ไป แค่ฟังเสียงก็รู้ว่าเป็นใครโดยที่ไม่ต้องเงยหน้าขึ้นมองให้เสียเวลา เพราะกำลังอ่านแนวข้อสอบที่พี่เมลอุตส่าห์จับไอ้เจคเป็นตัวประกันเพื่อให้พี่เท็นเก็งให้ ในเมื่อพี่เมลอุตส่าห์เสี่ยงชีวิตเพื่อผมผมก็ต้องตั้งใจให้มากๆ ล่ะครับงานนี้ =_=;
“คอเป็นไรอ่ะ ตัวอะไรกัดมาเหรอ”
“-_-; คนกัด”
“ใคร”
“ผัว”
เดย์อ้าปากค้างมองผม แววตาเจ็บปวดอย่างที่ถ้าเสแสร้งก็คงทำเหมือนมาก แต่ผมไม่สนใจ เสียสมาธิเปล่าๆ ให้คำตอบยืดเยื้อรังแต่จะเสียเวลา ผมไม่ชอบเลยเวลามีใครมากวนแบบนี้เวลาที่กำลังตั้งใจทำอะไร
“ผัวที่ว่าน่ะ เสี่ยโปรดเหรอครับ”
=_=; อะไรกันนักหนากับชีวิตของผมนะ
“ใช่ครับ”
“คืนดีกันแล้วเหรอ ทำไมพี่ปลื้มทำอย่างนี้ล่ะ...แล้วผม...”
“คุณก็ส่วนคุณสิครับ เกี่ยวอะไรกับผมล่ะ ผมไม่เคยให้ความหวังอะไรคุณเลยนะ ทำไมถึงยังเป็นแบบนี้ได้ ไม่เข้าใจจริงๆ”
“ก็ผมรักของผม พี่ปลื้มจะมาเข้าใจอะไร”
“=_=; เออ ไม่เข้าใจหรอก นั่งเงียบๆ ไปซะ”
เดย์กำลังจะยื่นมือมาสัมผัสที่คอผมแต่ผมก็ปัดออกอย่างรวดเร็ว ไม่ชอบเลยถ้าคนไม่สนิทกันจะมีแตะเนื้อต้องตัวแบบนี้ ผมถือว่าล้ำเส้นเกินไปนะ
“ขอโทษครับ ผมก็แค่...อยากลบรอยให้หายไป”
น้องอายุเท่าไหร่แล้ว ทำไมถึงได้คิดทำอะไรปัญญาอ่อนไปได้ แค่ใช้มือลบมันจะหายเหรอครับ นี่รอยดูดนะ ไม่ใช่รอยดินสอเขียน -_-
“เดี๋ยวอีกไม่กี่วันมันก็หายไป แต่รอยบางรอย ใช้เวลาเท่าไหร่ก็ไม่หายไปหรอกครับ”
“....”
“อย่าพยายามอะไรไปมากกว่านี้เลยครับ ไม่ว่าคุณจะทำอะไร มันก็ไม่ได้ผลหรอก ผมมีคนที่รักอยู่แล้ว ช่วยอย่าคิดเกินเลยไปมากกว่าพี่น้องเลยดีกว่านะครับ”
“ผมไม่ยอมหรอก...”
ป่วยการจะพูดกับคนแบบนี้ ผมชัดเจนแล้ว ในเมื่อเขาไม่ยอมรับ ผมก็ไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้นนะ ใครจะมาเจ็บปวดเสียใจเพราะผมก็เชิญ ไม่ใช่ผมไม่สงสารหรือเห็นใจอะไรนะ แต่ถ้ายิ่งให้ความหวัง คนที่เจ็บก็คงเป็นฝ่ายที่มาขอความรักเอง สู้ทำอย่างนี้ไปเลยคงดีกว่า
ตึ้ง!
ผมเบนความสนใจจากเดย์มาที่หน้าจอมือถือของตัวเอง พี่โปรดทักไลน์มา สงสัยเรียนเสร็จแล้ว
'ปลื้ม อยู่ไหนครับ'
'หน้าตึกครับพี่'
'เดี๋ยวพี่ไปรับกลับนะ'
'ครับ'
'แล้วตอนนี้อยู่กับใคร?'
'น้องรหัส'
'อยู่ให้ห่างจากมันเลย'
'อะไรๆ หึงเหรอ'
'เออน่า อยู่ให้ห่างจากมันเลย พี่ไม่ชอบ'
'เอาใหญ่เลยนะ -O-; รีบๆ มา ผมรอที่หน้าตึกนี่แหละ'
'จ่ะ เดี๋ยวไปแล้วจ่ะ ถ้ามันชวนไปไหนก็ห้ามไปนะ'
'โอเค'
พี่โปรดไม่เคยเรียกชื่อเดย์เลยครับ คงจะไม่ถูกชะตาด้วยจริงๆ ผมเก็บของใส่ถุงย่ามของตัวเอง เพื่อที่ว่าพี่โปรดมาจะได้ไม่ต้องอยู่ปะทะกับเดย์นานเกินจำเป็น รายนั้นยิ่งอยากแจกตีนให้อยู่ด้วย =_=;
“พี่ปลื้ม สอบเสร็จไปกินข้าวด้วยกันนะ”
“ผมไม่...”
“ครั้งเดียวและครั้งสุดท้ายด้วย แล้วผมจะไม่มากวนใจพี่อีก”
“....”
“นะพี่...ให้โอกาสผมบ้าง แค่สักนิดก็ยังดี อยากให้พี่ได้รู้จักผมบ้าง กินข้าวไม่นานหรอก”
ทำไมผมถึงรู้สึกสงสารขึ้นมา...หรือบางทีผมจะใจร้ายมากไปหรือเปล่า ความรักมันห้ามกันได้ซะที่ไหน ถ้าเดย์เลือกได้ก็คงเลิกคิดเรื่องของผมไปตั้งนานแล้ว แต่นี่...
“ก็ได้ครับ”
“ผมสอบเสร็จวันศุกร์พร้อมพี่พอดี งั้นหลังจากนั้นเราไปกินข้าวด้วยกันนะครับ”
“อืม แต่คุณต้องรับปากว่าหลังจากนั้นจะไม่คิดอะไรกับผมอีก”
“ครับ ^^ สัญญาเลย”
ไว้ค่อยบอกพี่โปรดละกัน ไม่รู้ว่าเฮียแกจะยอมรึเปล่า ยิ่งขี้หวงแบบหน้ามืดตามัวอยู่ด้วย แต่ก็เอาเถอะครับ ไว้ค่อยว่ากัน -O-;
....................................................To be continue.....................................
เดย์ยอมขนาดไหนสองสามตอนที่ผ่านมา และนี่คือเหตุผลของเขาค่ะ แซนวิชพี่โปรด ไปบริจาคเลือดที่โรงบาล อะไรอีกนะะะะ 
ทั้งหมดเพื่ออะไรคะ เพื่อผู้ชายคนเดียวววววว ค่ายสี่คืนห้าวันที่พวกคุณคิดกันไปว่าอิเสี่ยแอบไปก่อดราม่านั่นแหละค่ะ
นางตามมาหลอกหลอนถึงนี่
น้องเป็นคนมีปมนะ น่าสงสารทีเดียว เดือนภาคที่หล่อเหลาของเจ๊ ไม่นะ
เห็นมีอยู่สามคอมเม้นที่มีชื่อเดย์หลุดออกมา นี่พวกคุณลึกซึ้งถึงขั้นนี้เชียวเรอะ เรานับถือจริงๆ ส่งเป็นเครื่องบรรณาการไปให้ท่านเท็น ตามรายชื่อดังนี้
คุณ Still14_OC คุณ NOoTuNE คุณ bobie
ตอบความคิดเห็นแบบภาพรวม แค่อยากคุยด้วย ไม่อ่านก็ได้ค่ะ มันเยอะ =O=
•PIKACHU• --> ยินดีด้วยค่าาา
chisarachi // Aly-Q --> จิ้มคืน
PetitDragon // minenat -->
~tai~ // donutnoi // evilbluesky --> พี่เท็นฝากถาม : ไปขึ้นดอยถ่ายสารคดีกับพี่มั้ยครับ
NOoTuNE --> คนนี้เม้นทีคนเขียนฮาตลอด ติ่งตัวจริงเสียงจริงของเสี่ยโปรด
แถมเดาเก่ง
chancha // DraCo_SLa13 // punchnaja // MaNaSsAwEe // maemix // หมูน้อย // JustWait --> เสี่ยฝากบอกว่า เดี๋ยวรู้เลย
dxxppos // fonny1987 // Nus@nT@R@ -->
เกือบ
appattap // CHIVAS // pppp // sin // PUAUNZ --> ชอบเสี่ยโปรดโหมดอ้อนเมียล่ะสิ
panari // fc_fic // superkaitun // indy❣zaka // Wordslinger // Roman chibi // Galen // TanyaPuech // Chichi Yuki // yisren. // mamacub // Maytbb // patee // badbadsumaru // B52 // 4559 // Toon_TK // zabzebra --> ใจเย็นๆ ค่า อย่าทำร้ายชะนี
fuku --> คู่กรรม สงสัยชาติก่อนเสี่ยลืมไปรอที่ทางช้างเผือก นางถึงได้ไล่ล่ามาชาตินี้
Chise // nunamicky // Ball // pochu52 --> พูดถูกค่ะ จิตใจนางทำด้วยอะไร ปล. ถามคนเขียนสิ
pemiko2012 // ppoi // JokerKaorihh // ReiSei // IIIA --> ห้าไอดีนี้ตัวจริงเสียงจริง แม่ยกน้องปลื้ม คำนับ
-west- --> น้องปลื้มฝากบอกว่า ใกล้กว่านี้ก็สิงกันได้แล้วนะครับพี่
ammamooty // oomossoo --> รักเหมือนกัน
magicaltai // cakecoke // mild-dy // hembetaro --> เสี่ยโปรดฝากบอกว่าป้ายไฟใหญ่มากจนแสบตา *มโนไปเอง
PinKy_PeaCock --> คนนี้รู้นิสัยเสี่ยลึกซึ้งจริงๆ
zelesz // saradino1 // Ananam // Mukmarisa -->
bennnyyy --> ดีใจที่มาอ่านเช่นกัน
nolirin -->
pp4 --> ขอบคุณค่ะ
รักเสี่ยให้มาก นะคะ
nokkaling // MaEwA --> ใจเย็นๆ ค่ะ
mur@s@ki --> ชักกะเย่อ
่patsaporn --> ประธานสมาคมแม่ยกน้องปลื้มรึเปล่าคะเนี่ย ฮ่าๆๆ คนเขียนตามอ่านความคิดเห็นของคุณมาตลอดค่ะ ขอบคุณนะคะที่รักน้องปลื้ม คนเขียนก็รักน้องมากเช่นกัน
ToffeE_PrincE --> จูบคนเขียนไม่ต้องรอเวลานะคะ *อย่าถีบบบบอิฉันนนน
narunarutoboyz RoseBullet --> เม้นให้ยาวๆ ทุกตอนเลย ขอบคุณมากๆ ค่ะ อ่านแล้วแอบฮา สติแต่ละคนแบบ
karmdodcom --> ไม่ต้องขอโทษหรอกค่ะ ไม่เป็นไรเลยนะ จริงๆ แค่เข้ามาอ่านและเม้นให้ยาวๆ แค่เม้นเดียวก็ดีใจแล้วค่ะ
Queen1001 --> กรี๊ดดดด นางโหดดด
Mbbyza --> จัดไปค่ะ
iforgive --> เข้าใจค่ะคุณ iforgive หัวอกเดียวกัน
Hachi_an1234 --> ไม่ต้องกลัวส้มจะทำค่ะ เราจะให้คนอื่นทำ
fay 13 // full69 -->
ferasia10 --> ยินดีรับคำคัดค้านค่ะ
agava1313 --> ถวกกกต้องงงง
lovenadd --> เช่นกันค่ะ
simiach --> ระวังเบาหวานค่ะ
fanglest --> เรามาแล้วค่ะ
..............................................มาช้าเพราะคิดว่าอยากตอบความคิดเห็น..........................................
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1910864 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก