ตอนพิเศษ 2ผมเกลียดมิดเทอม T_T ทำไมต้องสอบด้วย เก็บไว้สอบไฟนอลทีเดียวเลยไม่ได้เหรอ?
“อ่านหนังสือๆๆๆๆๆๆๆ เล่นเกมอยู่ได้ เดี๋ยวพ่อจับฟาด! ลุกมาให้ไว!”
พี่โปรดนี่ก็บ่นดีจริงๆ เลย ผมแปะโน๊ตไว้ที่หน้าประตูห้องนอนแล้วนะว่าห้ามรบกวน จะตีฮอนกับคุณติ๊กคุณกิม แต่เหมือนพี่เขาอ่านภาษาไทยไม่ออกอ่ะ -*-
“ปลื้ม!”
“ขอเล่นอีกแป๊บเดียวนะครับ ปลื้มจะชนะแล้วนะ ตานี้ตาสุดท้าย”
“สุดท้ายมากี่รอบแล้วห้ะ! พี่บอกให้ลุกมา”
“ปลื้มอ่านไปสามรอบแล้วอ่า”
“แล้วเข้าใจมั้ย”
เข้าใจบ้าง ไม่เข้าใจบ้างมันก็สัจธรรมนี่ครับ text หนาขนาดฟาดหัวพี่โปรดแตกได้แบบนั้น ผมไม่มีวันบรรลุได้เหมือนพี่เทพเท็นหรอก ไม่มีคนเก็งข้อสอบให้เหมือนคราวที่แล้วด้วย เพราะพี่เท็นแกหายไปเลย ผมไม่กล้าถามพี่เมลด้วย ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนั้น
“ทำไมมึงดื้อจังวะ เดี๋ยวเกรดตกลุงแกก็โทษเพราะมายุ่งกับพี่อีก อยากให้เป็นอย่างนั้นรึไง”
“โอเคครับๆ” ใครจะอยากให้เป็นอย่างนั้นเล่า -*- แค่ทุกวันนี้ก็แทบจะลักลอบมาหากันอยู่แล้ว
ผมเกลียดการอ่านหนังสือที่อ่านยังไงก็ไม่เข้าใจแล้วก็ต้องอ่านมันซ้ำๆ อย่างนั้น มันน่าเบื่อมาก คืออ่านยังไงก็จำไม่ได้ ไม่อยากกดดันตัวเองด้วย จะไปอ่านกับคุณเฟรน รายนั้นก็ไม่อยู่ เพราะไอ้เจ้ยป่วย พาไปหาหมอตั้งแต่เก้าโมง
ผมลุกเดินตามพี่โปรดออกมาที่โซฟานั่งเล่นหน้าทีวี มีหนังสือกองโตอยู่บนโต๊ะ ของผมและพี่โปรดนั่นแหละ เดี๋ยวนี้พี่แกมาสิงที่ห้องผมบ่อยๆ ยิ่งช่วงสอบนี่ไม่ไปไหนเลย ตีเนียนมาอยู่ด้วยจนได้ -_-;
นั่งลงขัดสมาธิบนพื้น สอดขาเข้าไปใต้โต๊ะ ในขณะที่พี่โปรดนั่งอ่านอยู่บนโซฟา ตัวผมซุกอยู่ตรงกลางระหว่างขาทั้งสองข้างของเขา หัวก็พิงกับขาซ้ายของเขาอย่างบอกเลยว่าตอนนี้ผมขี้เกียจมาก พี่โปรดผลักหัวผมก่อนจะเอายางรัดผมมามัดผมหน้าให้
“อยู่กับพี่ ถ้าไม่ดีขึ้น พ่อจะว่าเอาได้เข้าใจไหม เพราะฉะนั้นห้ามดื้อ”
“ครับบบบ” ผมตอบรับเสียงเนือยๆ มือก็พลิกหน้ากระดาษไปอย่างเกียจคร้าน อ่านบ้าง ข้ามบ้าง เพราะก็อ่านมาก่อนหน้านี้สามรอบแล้ว
“พี่โปรดดดดด ปลื้มอ่านตรงนี้ไม่เข้าใจอ่ะ”
ผมง่อยภาษาอังกฤษมาก บอกตรงๆ แต่หมอที่ใช้ภาษานี้ได้คล่องรองจากภาษาแม่แล้วก็ไม่มีปัญหาหรอก ให้เฮียแกแปลให้ฟังยังเข้าใจมากกว่าอ่านเอง
“พี่โปรดๆ คันหลังอ่ะ เกาให้หน่อย”
หันไปมองก็เห็นทำหน้าหงุดหงิดอยู่ แต่ก็ยอมสละมือที่จับหนังสืออยู่ข้างหนึ่งมาเกาให้
“พี่โปรดๆ หิวข้าวมั้ยครับ ไปกินข้าวกันนะ”
ถึงจะเพิ่งทานมื้อกลางวันไปแล้ว แต่ตอนนี้รู้สึกหิวขึ้นมาอีก ช่วงนี้ผมเจริญอาหารนะ ไม่รู้เพราะฝีมือตัวเองอร่อยมากไปหรือเพราะร่างกายกำลังโตกันแน่
แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากพี่โปรด -o-;
“พี่โปรดๆ ไปกินไอติมก็ได้อ่ะ อยากกินๆ”
“...”
“พี่โปรดๆ”
“ปลื้ม -_-; น้องจะอ่านไปดีๆ หรือจะต้องโดนตีก่อน”
เห็นหน้านิ่งๆ แล้วไม่กล้าเรียกอีกเลย -*- ชอบดุอ่ะผู้ชายคนนี้ ผมเลยกัดเข้าที่ขาขาวๆ ของเขา เพราะวันนี้พี่โปรดใส่กางเกงบอลเลยไม่เป็นอุปสรรคในการทำร้ายร่างกาย
“ทำไมซนจังวะ อยู่นิ่งๆ ไม่ได้เลยใช่ไหม” พี่โปรดไม่ว่าเปล่า สอดมือเข้ามาจับตัวผมแล้วยกขึ้นไปนั่งบนตักเขา
“กินก็เยอะ แต่น้ำหนักไม่เห็นจะขึ้น ไหน จะเอาอะไรว่ามาให้หมด”
ถามเหมือนจะตามใจแต่หน้าโคตรนิ่งเลย ใครจะกล้าบอกล่ะครับเนี่ย -*-
“อยากไปเที่ยว ไปดูหนัง ไปกินไอติม กินชาบู กินเค้ก !!$%@$%@#^%#^%”
“ปลื้ม”
“อ่า...ครับ” ผมคงพูดเร็วไปใช่ไหม พี่โปรดฟังไม่ทันเหรอ -o-;
“เรื่องเรียนหนูขยันอย่างนี้มั้ยลูก =_=;”
ผมตีไหล่พี่โปรดไปแรงๆ แต่คนตัวยักษ์ไม่สะทกสะท้านอะไรเลย กลับลอยหน้าลอยตาหัวเราะใส่ผมอีก
ผมขยันนะ แต่ผมอ่านจนเบื่อไปแล้วอ่ะ ให้รางวัลผมบ้างสิ T_T
“ฮ่าๆๆ เห็นไอ้เทพใช้แขวะนิ้งบ่อยๆ เลยยืมมา ไม่ได้ตั้งใจจะว่าปลื้มนะ”
“=_=; อ๋อเหรอ”
เฮียเทพนี่ว่างมากครับ เพราะพี่นิ้งท้องแล้ว แต่งงานกันได้แค่ไม่กี่เดือนเองนะ เฮียแกเทพสมชื่อจริงๆ แล้วเพราะเมียท้องแรก เลยต้องประคบประหงม วันๆ อยู่กับเมียไม่ทำไรก็เล่นแต่ทวิตเตอร์ คงไปเอาคำพวกนี้มาจากที่นั่นแน่ๆ
งานแต่งพี่เทพผมไม่ได้ไป มีแต่พี่โปรดที่ไป เพราะแต่งที่เชียงรายโน่น ไกลไม่พอ ประจวบเหมาะกับแม่ผมไม่สบายอีก ผมเลยพลาด ส่วนพี่โปรดนั้นเพื่อนแต่งงานทั้งทีเสี่ยแกลงทุนหนีเวรขึ้นวอร์ดเลยครับ พอกลับมาก็โดนลุงแท้ๆ ที่พี่โปรดเรียกอาจารย์หมอๆ นั่นแหละ ด่าไปหนึ่งวันเต็มๆ แล้วคำด่าแต่ละคำที่พี่โปรดเอามาบ่นให้ผมฟังนี่ ถ้าเจอกับตัวเองมีหน้าชาอ่ะ -*- แต่พี่โปรดหนามากไง แกเลยแค่หงุดหงิดหน่อยๆ
“ช่วงนี้ไอ้เท็นมันหายหน้าไปไหน พี่ไม่เห็นมันมาสักพักละ”
“ปลื้มก็ไม่รู้อ่ะ แต่พี่อย่าไปถามพี่เมลนะ ปลื้มสงสารพี่เมล”
ไม่รู้หรอกว่ามีอะไรกัน แต่แค่มีใครหลุดปากพูดถึงพี่เท็น พี่เมลจะหน้าเจื่อนลงทันที ผมไม่รู้จะช่วยได้ยังไง จะไปตามหาพี่เท็นได้ที่ไหน เพื่อนๆ แต่ละคนของพี่เขายังจนปัญญา
แล้วยิ่งเพื่อนสนิทของพี่เมลเพิ่งเสียไป อะไรๆ สำหรับพี่เขาเลยดูแย่ไปหมด ผมอยากทำให้พี่เมลกลับมายิ้มอีกครั้ง แต่ผมก็รู้ว่ารอยยิ้มนั้น...จะกลับมาก็ต่อเมื่อใครอีกคนกลับมาเท่านั้นเอง
ทำไมพี่เท็นถึงทำแบบนี้นะ...ผมรักพี่เท็น แต่บางทีผมก็โกรธเขาที่ทำให้พี่เมลเสียใจ
พี่สองคนดีกับผมมาก ผมถึงอดที่จะรู้สึกเศร้าไปด้วยไม่ได้
“พี่...พรุ่งนี้ไปทำบุญกันนะ ปลื้มอยากทำบุญไปให้พี่มายด์”
พี่โปรดยกมือขึ้นลูบหัวผมเบาๆ ก่อนจะรั้งให้ซบลงที่อกของเขา พอผมคิดเรื่องนี้ขึ้นมาทีไร...ความรู้สึกจุกแน่นในอกก็เกิดขึ้นทุกที
ต่อให้ผมจะไม่สนิทกับพี่มายด์ เคยคุยกันแค่ไม่กี่ครั้ง แต่พี่มายด์ก็ดูแลผมเหมือนน้อง พี่เมลเคยใช้ให้มารับผมไปกินเหล้าด้วยบ่อยๆ เขาเป็นเพื่อนสนิทของพี่เมลมาตั้งแต่เด็กๆ แล้ว ขนาดผมยังรู้สึกใจหายและเสียใจขนาดนี้ แล้วพี่เมลจะเป็นยังไง...พี่เท็นไปอยู่ที่ไหนนะ ทำไมถึงปล่อยให้พี่ชายของผมอยู่คนเดียว
“ชีวิตสั้นจังเนอะพี่ พรุ่งนี้ก็ไม่มีใครรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง”
พี่โปรดจับมือผมแล้วบีบเบาๆ ก่อนริมฝีปากสวยของเขาจะแนบลงมาที่หน้าผากของผม
“ไม่มีใครรู้หรอก...เพราะฉะนั้นคนเราถึงต้องใช้ชีวิตในทุกๆ วันให้เต็มที่”
“ปลื้มกลัว...ไม่อยากตายเลย ถ้าตายไปแล้วก็จะไม่ได้อยู่กับพี่โปรด ใครจะรู้ว่าหลังจากนั้นมันจะเป็นยังไง เพราะไม่เคยมีใครกลับมาบอกได้สักคน”
“คนเราเมื่อถึงที่สุดแล้ว ยังไงก็ต้องไปอยู่ดี อย่าคิดมาก แค่รู้ว่าวันนี้ปลื้มมีพี่ก็พอแล้ว”
“อืม ปลื้มรักพี่โปรดนะ รักมากด้วย”
“ครับ ^^”
“พี่โปรดพูดบ้างสิ”
“ก็พูดอยู่ทุกคืน”
“ไม่ได้ยินหรอก ตอนนั้นเบลอ พี่โปรดพูดตอนนี้สิครับ”
“...”
“อยากได้ยินอ่ะ”
เห็นหน้าหล่อๆ ของพี่โปรดขึ้นสีระเรื่อแล้วผมชักจะเขินตามเหมือนกันนะ เรื่องหื่นๆ ล่ะพูดมาได้ไม่อายปาก ทีให้พูดอะไรที่สร้างสรรค์นี่ทำหน้าบางตลอด
“รัก” ตัวก็ใหญ่ แต่ทำไมเสียงเบาแบบนี้เนี่ย =_=
“ไม่ได้ยิน”
“รักปลื้ม”
“ห้ะ?”
“ก็บอกว่ารักปลื้มไง -*-”
“เออออ ก็แค่นี้แหละครับที่อยากได้ยิน >_< ไปกินไอติมกันนะ พี่โปรดอ่านหนังสือเสร็จยังอ่ะ”
พี่โปรดกลอกตาไปมา ท่าทางเหมือนแกอยากถีบผมมาก แต่สุดท้ายก็ยอมตามใจ คนรักกันก็ต้องอย่างนี้สิ จะมาขัดอกขัดใจกันให้ได้อะไรขึ้นมา เนอะ ^^
.
.
.
วันนี้มาทำบุญ พี่โปรดแต่งชุดขาวแล้วหล่อเว่อๆ เลย แต่ไม่เข้าใจทำไมถึงชอบใส่แว่นกันแดด พี่ไม่ใช่ดาราหรือไอดอลนะ -*- ทำไมต้องทำตัวให้คนอื่นเขากรี๊ดด้วย เป็นขวัญใจหมอกับพยาบาลที่โรงพยาบาลไม่พอใช่ไหมครับคุณ
หลังจากที่ถวายสังฆทานเสร็จ ผมกับพี่โปรดก็พากันมาให้อาหารปลา มีแต่ปลาตัวโตๆ ทั้งนั้นครับ หน้าตาเหมือนลูกคุณติ๊กที่มอเด้ะเลย แต่ระหว่างที่กำลังยืนให้อาหารปลากันอยู่ ก็มีคุณยายหน้าตาใจดีคนหนึ่งมาทักพี่โปรด
“หมอโปรดพาน้องมาทำบุญเหรอลูก”
“อ้าว ยายดี มาคนเดียวเหรอครับ แล้วโปรดก็บอกแล้วว่ายังไม่ได้เป็นหมอ อีกสองปีเลย มาครับๆ เดี๋ยวโปรดช่วยถือนะ”
“ไม่เป็นไรๆ ยายมากับหลานๆ พวกนั้นไหว้พระกันอยู่ แล้วจะไม่แนะนำน้องให้ยายรู้จักเหรอลูก”
พี่โปรดยิ้มนิดๆ ก่อนจะดึงมือผมให้มายืนอยู่ใกล้ๆ
“ยาย นี่ไม่ใช่น้องครับ แฟนโปรดเอง น่ารักมั้ย ^^”
ภาวนาอย่าให้คุณยายเป็นลมเลยครับ เดี๋ยวจะได้บาปแทนได้บุญ
“อ๋อออ คนนี้ที่เล่าให้ฟังบ่อยๆ ใช่มั้ย น้องปลื้มเหรอลูก”
“ใช่ครับยาย”
คงมีแต่ยายอ่ะที่รู้จักผม แต่ผมเพิ่งรู้จักยาย ดูยังไงก็ไม่ใช่ญาติพี่โปรดเพราะยายของพี่โปรดเสียไปแล้ว
“ปลื้ม นี่ยายดี คนไข้รายแรกที่พี่ได้ดูแล ก็คอยเทียวถามอาการยายจนยายรำคาญนั่นแหละ ฮ่าๆๆ”
ทำไมวัันนี้พี่โปรดหัวเราะบ่อย...อ่า...แต่ก็ดีจังเลยน้า ผมชอบที่พี่โปรดมีความสุข
“ไม่รำคาญเลยลูก หมอโปรดคุยเก่ง ยายชอบ”
“แล้วก็หล่อด้วยใช่มั้ยยาย”
“ช่ายยยย”
แหมะ =_=; กับคนแก่ก็ไม่เว้น ถนัดนักล่ะเรื่องจีบผู้หญิง ติดกันตั้งแต่เด็กยันผู้สูงวัย
อยู่คุยกับยายดีอีกพักใหญ่ จนหลานๆ ยายตามมาสมทบ พี่โปรดก็ยังคงเป็นดาวเด่น วันนี้เสี่ยแกคงได้แฟนคลับเพิ่มอีกแล้วล่ะครับ แต่ผมก็ไม่ได้เดือดร้อนอะไรนะ เพราะพี่โปรดเป็นแบบนี้ ผมถึงได้ชอบเขา มันเหมือนกับพี่โปรดที่ผมเคยแอบติดตาม แอบเพ้อหา นี่คือด้านของพี่โปรดที่ผมเห็นตั้งแต่ที่ยังไม่ได้เริ่มคุยกัน
พี่โปรดที่พูดเพราะ พี่โปรดที่ยิ้มแล้วโลกทั้งใบสดใส พี่โปรดที่ต่อให้ผมจะแอบมองอยู่ไกลๆ ก็ยังยากที่จะถอนใจคืนมา
พี่โปรดคนนั้นไม่ได้หายไปไหนเลย...แค่เวลาที่อยู่กับผม เขาเป็นมากกว่า มาโปรด ที่หลายๆ คนรู้จัก
ผมว่าผมโชคดีนะ...ที่ได้เห็น ได้รับรู้ ถึงหลายๆ ด้านของเขา แม้มันจะมีไม่ดีอยู่บ้าง แต่นั่นก็คือพี่โปรดที่ผมรัก
พี่ซอลเคยบอกผมว่าแฟนหมอต้องใจกว้าง ยิ่งว่าที่หมอโปรดที่เคยเกริ่นกับพี่ซอลไว้ว่าจะเป็นสูตินรีแพทย์แล้ว ผมต้องใจกว้างเป็นล้านๆ เท่า เพราะทุกอย่างคือการรักษา
แต่เอาจริงเหรอ -*- ให้หมอหล่อขนาดนี้ไปเป็นหมอสูติฯจะดีเหรอ?
อ่า...ยังไงซะ...ถ้าพี่โปรดว่าไง ผมก็ต้องว่าตามอยู่แล้ว เพราะยังไงเขาก็คงไม่เรียนต่อเฉพาะทางเร็วๆ นี้หรอก เอาให้จบก่อนเถอะ ค่อยมาเครียดกัน -_-;
“ปลื้ม วันนี้น้องต้องกลับบ้านมั้ย พ่อเรียกกลับรึเปล่า” พี่โปรดถามขึ้นหลังจากที่แยกจากพวกคุณยายดีมาแล้ว
“เรียก แต่ไม่กลับ วันนี้จะอยู่ทำของอร่อยให้พี่โปรดกิน บอกแม่ไว้แล้ว แม่เซย์เยส หายห่วง”
พ่อผมน่ะโทรมาตั้งแต่เมื่อเช้ามืดแล้ว ตื่นก่อนพระบิณฑบาตรด้วยซ้ำไปรายนั้นน่ะ
“เยี่ยมครับเมียพี่ เป็นลูกที่ดีจริงๆ หึหึ”
“พี่โปรดประชดปลื้มรึเปล่าเนี่ย =_=;”
“เปล่าครับๆ ป่ะๆ ไปตลาดกัน วันนี้ปลื้มต้องทำไข่ตุ๋นทรงเครื่องด้วยนะ พี่ชอบ”
“โอเค เดี๋ยวเราทำของหวานด้วย”
“แจ่ม” พี่โปรดยกนิ้วโป้งมาแปะตรงหน้าผากผมแล้วผลักจนผมเกือบหงายหลัง ดูนะผู้ชายคนนี้ มันน่าเตะจริงๆ -*-
“ชอบแกล้งอยู่เรื่อย”
“แกล้งบ้างไม่ได้เหรอ หืมมมม ไม่แกล้งแฟนจะให้ไปแกล้งใครอ่ะ”
โอยยยย อย่ามาอมยิ้มแล้วถามแบบนี้นะ!!
“ดีใจจัง แฟนหน้าบางบ้างแล้ว เขินด้วย ^^”
“เสี่ย อยากวูบใช่ป่ะ? -*-”
“ยอมครับ ผมไม่สู้ -/\-”
ถ้าผมทำลายล้างตัวเองไปตอนนี้ ฝากใครสักคนมาช่วยเก็บซากไปทีนะครับ T_T
....................................................To be continue.......................................
มันไม่ใช่การสปอยอีกเรื่องใช่ไหม แต่เพราะตอนพิเศษมันต้องเป็นอย่างนี้ไง T_T ขอโทษค่ะ RIP มายด์ค่ะ
กอดทุกคน ชอบทุกความคิดเห็น ขอบคุณค่ะ ขอบคุณมากๆ แม้จะจบไปแล้วแต่ก็ยังมีคนแวะมาอ่านตอนพิเศษ เรามีตอนพิเศษเพื่อเก็บรายละเอียดเล็กๆ น้อยๆ ค่ะ เมื่อจบแล้ว ทุกอย่างจะรวมกันโดยที่ไม่ตกหล่นอะไรอีกในความคิดของคนเขียน
ขอบคุณนะคะ ไม่รู้จะขอบคุณยังไง รักนักอ่านเล้าเป็ดทุกคนค่ะ ใจดีกันมาก บางคนเม้นยาวๆ แบบไม่เหนื่อยเลย นั่งอ่านไปแต่ละทียิ้มไม่หุบ คอมเม้นสั้นๆ ก็มาแบบกินใจ
ขอบคุณที่รักในตัวละครค่ะ พวกเขามีตัวตนอยู่ในจินตนาการ และจะไม่มีวันหายไปค่ะ
แล้วพบกันตอนหน้า
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1910968 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก