ตอนพิเศษ 5พรุ่งนี้ก็วันวาเลนไทน์แล้ว ที่มหาลัยผมมีดอกกุหลาบมาตั้งขายเยอะมาก ที่โรงอาหารยังมีเลยครับ มันคงจะฟิน จะมีความสุขนะ ถ้าได้อยู่กับแฟนในวันพรุ่งนี้ แต่ความจริงมันก็เป็นเพียงวันธรรมดาวันหนึ่งเท่านั้น สำคัญตรงไหนและมีความหมายอะไรถ้าหากพรุ่งนี้ แฟนที่กำลังคบกันของคุณบอกว่า 'ไม่ว่าง ต้องเข้าเวร'
=_=; โอเคนะ ผมไม่นอยด์อะไรหรอก ก็เข้าใจว่าพี่โปรดเขาไม่ค่อยมีเวลา ยิ่งวันวาเลนไทน์จะตามหาตัวเขายากมาก เพราะเขาจะไม่ปรากฎตัวต่อสาธารณะชนเลยครับ สาเหตุก็เพราะไม่อยากได้ดอกไม้ จดหมายรัก หรือของขวัญอะไรก็แล้วแต่จากบรรดาแฟนคลับของเขา
ผมพอเข้าใจความรู้สึกเขานะ เพราะมันคงวุ่นวายและไม่ค่อยสมเหตุสมผลเลยในเมื่อเขาไม่ใช่ดารา นักร้อง หรือไอดอลที่ต้องหากินกับฐานเสียงของแฟนคลับ พี่โปรดไม่เคยรับงานถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาที่ติดต่อเข้ามาเลย ลำพังแค่เรียนหมอเขาก็คงคอนโทรลชีวิตตัวเองได้ยากแล้วล่ะครับ เขาโอเคนะที่มีคนรักคนชอบเขา แต่ถ้าให้รับของมาเขาก็ไม่ค่อยสบายใจ
“พี่ปลื้มครับ ช่วยรับไว้ด้วยครับ” เป็นคนที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ที่ให้ดอกกุหลาบกับผม ผมก็รับมาเพื่อไม่ให้เสียน้ำใจแล้วส่งยิ้มกลับไปให้เป็นการตอบแทน
“จะฟ้องเสี่ย จะฟ้องเสี่ย จะฟ้องเสี่ยยยยยยยยยยยยย!!” คุณติ๊กร้องโวยวายขึ้นมาเหมือนพวกขาดยาแล้วอาการกำเริบ
พวกผมนั่งกันอยู่ที่โต๊ะหินอ่อนหน้าตึกภาค ผมมีเรียนตอนบ่ายสาม คุณกิมกับคุณเฟรนไม่มีแล้วสำหรับวันนี้ ส่วนคุณติ๊กบอกว่าเป็นชั่วโมงปฏิบัติที่อาจารย์ให้ลงพื้นที่ แต่คุณติ๊กบอกว่าแดดร้อนครับ เลยหลบมานั่งอยู่ที่นี่กับพวกผม -_-;
“พี่โปรดไม่ว่าอะไรหรอกครับ เขาเข้าใจว่าผมหน้าตาดี ได้ดอกกุหลาบก็เป็นเรื่องธรรมดา”
“-*- มั่นหน้ามากจริงๆ เพื่อนกู” คุณเฟรนว่าพลางยัดก๋วยเตี๋ยวหลอดเข้าปากผม
“แล้วพรุ่งนี้มึงกับเสี่ยวางแพลนจะทำอะไรบ้างอ่ะ” คุณกิมถามขึ้น
“ไม่มีครับ พี่โปรดไม่ว่าง”
“อ้าว เหี่ยวเลยสินะมึงพรุ่งนี้อ่ะ สนใจไปเป็นก้างกูกับไอ้กิมป่ะ?”
“ตามสบายเถอะครับ แค่คุณติ๊กไปด้วยก็ถือว่าเป็นก้างขวางคอชิ้นใหญ่แล้วอ่ะ”
“ไอ้ปลื้มแม่ง -*-” คุณติ๊กร้องประท้วง แต่สีหน้าไม่ได้จริงจังนัก ความจริงก็ไม่มีอะไรนะ เพราะเดี๋ยวนี้คุณติ๊กเขามีเด็กหน้าใสคอยเอาใจอยู่แล้ว พรุ่งนี้พวกเขาก็จะไปเดทกันสี่คน ไม่ได้ไปกันสามคนให้ใครต้องเหงาหรอกครับ ^^
นั่งคุยกันไปเรื่อยเปื่อย โดยมากก็เป็นเรื่องค่ายที่กำลังจะได้ไปกัน ปีที่แล้วไปสิ้นเดือนมีนา แต่ปีนี้เร็วขึ้นหน่อย และผมยอมรับว่าตื่นเต้นมาก ผมจะได้มีโอกาสไปสัมผัสชีวิตที่น่าคิดถึงเหมือนตอนที่อยู่พะเยาแล้ว แต่ค่ายที่ไปอาจจะไม่สะดวกสบายเท่าที่พะเยานะครับ อาจจะต้องกางเต็นท์นอนกัน แต่ก็ดีอ่ะ คือคิดแล้วรู้สึกเหมือนได้ไปค่ายจริงๆ อย่างที่ฝันไว้
จนเกือบบ่ายสองพี่โปรดก็มาหาด้วยจักรยานของลุงยามที่โรงพยาบาลคันเดิม หอบขนมกับลูกชิ้นอีกหลายไม้มาให้ด้วย พวกเพื่อนๆ ผมก็ตาวาวกันทันที ทั้งๆ ที่นั่งคุยกันก็กินอยู่ตลอดเวลาแล้วนะ
“ใครให้ดอกกุหลาบวะ -_-; แม่งกล้า” พี่โปรดบ่นเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินเลยจิ้มแก้มเขาไปหนึ่งที
“อย่าบ่นสิ ว่าแต่ตอนนี้เวลาพักเหรอครับ”
“อืม เพิ่งผลัดกับคนอื่นเมื่อกี้ แล้วนี่ใครให้น้องมาล่ะ” อ่า...เรื่องดอกกุหลาบนี่จะไม่ยอมจบสินะครับ -O-;
“ก็พี่ๆ น้องๆ ในคณะ”
“=_=; ไม่รู้กันเหรอว่าน้องเป็นแฟนพี่”
“รู้ พวกเขาถึงให้วันนี้ไง พรุ่งนี้คงให้เป็นวันของพี่มากกว่า แต่พี่ก็ไม่ว่าง”
“-*- เหมือนโดนประชดนิดๆ แฮะ”
“เปล่านะ ปลื้มไม่ได้ประชด แค่พูดให้ฟัง”
พี่โปรดยกมือขึ้นลูบหัวผม ก่อนจะยื่นมือไปตบหัวคุณติ๊กที่กำลังจะเขมือบทองหยิบทองหยอดของผม
“ของแฟนกู มึงแดกฝอยทองไปเลยไอ้ติ๊ก”
“ง่ะ เสี่ยล่ะก็ เห็นเมียดีกว่าน้อง -*-”
“ก็แน่สิวะ -_- มึงนี่พูดอะไรไม่คิด”
“วาจาดั่งคมมีด กรีดใจฉัน”
ไปหมดแล้วครับสติของคุณติ๊ก สงสารที่เขาโดนพี่โปรดตบหัว ผมเลยแบ่งทองหยิบทองหยอดให้สองลูก
“วันนี้เข้าเวรถึงเที่ยงคืนรึเปล่าครับ” ผมถามก่อนจะจิ้มสาคูไส้หมูให้พี่โปรดที่อ้าปากรับอย่างไม่เกี่ยงทั้งๆ ที่เห็นผมจิ้มพริกให้ไปด้วย -O-;
“อืม ปลื้มนอนไปก่อนเลยนะ ไม่ต้องรอพี่”
“ใครบอกว่าปลื้มจะรอ พ่อบอกให้กลับบ้าน”
“อีกละ พ่ออีกละ -*- นี่ลุงแกไม่รู้เลยรึไงว่าพรุ่งนี้วาเลนไทน์ จะนอนกอดแฟนข้ามคืนแล้วทำไมต้องมาขวางทุกที”
ก็เพราะพ่อรู้น่ะสิว่าพรุ่งนี้วาเลนไทน์ถึงให้ผมกลับบ้านเย็นนี้อ่ะ -*-
“ทำไงอ่ะ ปลื้มก็อยากอยู่กับพี่นะ”
“ปลื้มกลับบ้านก่อนก็ได้ ไว้พี่ไปรับมานอนด้วย”
เพราะคำพูดของพี่โปรด คุณติ๊ก คุณกิม คุณเฟรนเลยสำลักของที่กำลังกินอยู่ทันที
“เสี่ย โจ่งแจ้งไปมั้ยเนี่ย อะไรคือการรับมานอนด้วยครับบบ” คุณติ๊กว่าพลางหน้าแดง น้ำหูน้ำตาไหล เพราะเขาเพิ่งกัดพริกขี้หนูแกล้มสาคูไส้หมูไปแต่ดันสำลัก
“อ้าว =_=; แล้วกูต้องพูดไงวะ นอนก็คือนอนไง”
“นอนเฉยๆ เหรอ”
“มึงเห็นกูเป็นเด็กอนุบาลรึไงไอ้ติ๊ก กูคงไม่รับเมียมานอนมองหน้าจับมือกันหรอก”
“พี่โปรดพอเลยๆ -///-”
ทำไมเขาไม่อาย ผมเป็นผู้ชายผมยังอายเลยนะ -*- คุณเฟรนก็นั่งหน้าแดงอยู่ข้างๆ คุณกิมอ่ะ ไม่รู้ว่าคิดไปถึงไหนแล้ว
“ตกลงนะ ไว้พ่อนอนแล้วปลื้มออกมาหาพี่ละกัน”
“เสี่ยกำลังทำลูกคนอื่นเขาเสียคนนะ” คุณกิมพูดขึ้นมา ผมเห็นด้วยเลย แต่ทุกครั้งก็ยอมเสียคนเพราะเขาอ่ะ -*-
“พ่อเมียท่ามาก กูไม่เล่นวิธีนี้แล้วจะได้อยู่กับเมียกูไหม -_-; เอะอะอะไรก็กลับบ้าน ไว้กูเรียนจบเถอะ จะไม่ให้กลับบ้านสักสามปี”
ดูนิสัยผู้ชายคนนี้สิ -*- จะญาติดีกับพ่อผมได้มั้ยเนี่ย
“ใครจะบ้าตามพี่โปรดล่ะ”
“ปลื้มไง ถ้าพี่เรียนจบ มั่นคงกว่านี้ ปลื้มก็ต้องมาอยู่กับพี่อยู่แล้ว จะแยกกันอยู่อีกทำไม”
“ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะ ยังอีกตั้งนาน ถึงตอนนั้นพี่โปรดอาจจะไม่อยากอยู่กับปลื้มแล้วก็ได้”
“ดูพูดเข้า” พี่โปรดว่าอย่างไม่จริงจังนัก ก่อนจะก้มลงมากระซิบที่ข้างหูผมว่า “ลีลาดีอย่างปลื้ม ใครจะไม่อยากอยู่ด้วยล่ะ”
ผมหยิกแขนเขาไปแรงๆ จนพี่โปรดต้องร้องว่ายอมแล้วนั่นแหละผมถึงปล่อย ไม่มีจะพูดอะไรโรแมนติกให้ฟังหรอก ชอบทำหื่นใส่ผมทุกที -*-
“พี่ไปก่อนนะ” พี่โปรดขยี้หัวผมจนพอใจแล้วก็ลุกขึ้น พยักหน้าให้เพื่อนๆ ของผมที่ยกมือไหว้เขาแล้วก็ปั่นจักรยานกลับโรงพยาบาล
“มีแฟนอย่างเสี่ยกูคงฟินทั้งวันอ่ะ หล่อ รวย ...ใหญ่” คุณติ๊กว่าพลางทำหน้าฟินจริงๆ
“เหี้ยติ๊กแม่งเสื่อม แต่ของเสี่ยแม่งก็ใหญ่จริงๆ ว่ะ ฮ่าๆๆ” คุณกิมก็เสื่อมไม่แพ้กันหรอกครับ
ผมเลยเลิกสนใจพวกเขา หันมากินขนมที่พี่โปรดซื้อมาให้แทน เขาไม่ชอบให้กินขนมขบเคี้ยวก็จริงนะ แต่พวกขนมไทยอ่ะเขาไม่ว่าหรอก เจ้าที่ขายอยู่ที่หน้าโรงพยาบาลทำอร่อย เขาก็ซื้อมาให้กินบ่อยๆ จนบางทีผมก็รู้สึกนะว่าน้ำหนักผมเพิ่มขึ้นอ่ะ ผมไม่สูงอะไรมาก ถ้าขยายออกข้างๆ คงน่าเกลียด แต่พี่โปรดก็บอกแค่ว่าดีแล้ว ดูมีน้ำมีนวล นี่ถ้าผมอ้วนจริงๆ เขาคงไม่ทิ้งผมไปหาคนหุ่นดีๆ หรอกใช่ไหมครับ
กังวลนะ...ก็อยากดูดีในสายตาเขานี่นา ถึงสไตล์การแต่งตัวของผมจะไม่เปลี่ยน ของที่ใช้ก็ไม่ได้แบรนด์เนมอะไรเลย แต่เวลาถอดเสื้อผ้าต่อหน้าเขาแล้วก็อยากให้เขามองจนละสายตาไปไม่ได้
เฮ้อ...ถ้าพ่อรู้ผมต้องโดนตีแน่ๆ ที่คิดอะไรแบบนี้
เย็นวันนั้นพอเลิกเรียนแล้วก็ตรงกลับบ้านเลย เพราะพ่อโทรมาตาม เดี๋ยวนี้ถ้าวันไหนที่บอกให้ผมกลับบ้าน พ่อก็จะไม่อยู่เวรที่โรงพยาบาลครับ เขาจะกลับมาทานข้าวเย็นด้วยตลอด และตอนเช้าของอีกวันเราก็จะได้กินข้าวพร้อมหน้ากัน ผมมีความสุขนะ เพราะมันทำให้รู้สึกว่าผมสนิทกับพ่อแม่มากกว่าแต่ก่อน
“เค้กกล้วยหอมน่ากินจังเลยครับแม่” ผมสวมกอดเข้าที่เอวของแม่ที่กำลังจัดเค้กใส่กล่องทีละชิ้น
“กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะเนี่ย อาบน้ำอาบท่ารึยังคะลูก”
“ยังเลยครับ ผมเดินตามกลิ่นหอมๆ มาอ่ะ”
“งั้นรีบๆ ขึ้นไปอาบน้ำเลยค่ะ เดี๋ยวจะได้ลงมากินข้าวกัน พ่อใกล้จะถึงแล้ว”
“คร้าบบบ แล้วแม่อบเค้กให้ใครอ่ะ ทำเยอะเชียว”
“ก็ให้พี่โปรดกับพี่เมลไงลูก เดี๋ยวคืนนี้พี่โปรดจะมารับใช่ไหมล่ะ พี่เขาโทรมาขออนุญาตแม่แล้ว ส่วนอันนี้พรุ่งนี้แม่จะเอาไปฝากคุณป้าเราไปให้พี่เมล”
แม่ผมน่ารักมากอ่ะ ผมเลยหอมแก้มท่านไปทั้งสองข้าง ก่อนจะขอตัวขึ้นมาอาบน้ำ หาชุดสบายๆ ใส่ได้แล้วก็ลงมานั่งดูทีวีกับแม่ที่ห้องนั่งเล่นเพื่อรอพ่อกลับมา
ไม่นานก็ได้ยินเสียงรถขับเข้ามา ผมกับแม่เลยออกไปรอพ่อที่ประตู เห็นพ่อหอบดอกกุหลาบมาช่อใหญ่เลย คงไม่ต้องเดาครับว่าให้ใคร
“ให้ก่อน พรุ่งนี้ผมมีเคสผ่าตัด คงไม่ได้กลับบ้าน”
นานๆ ทีจะได้เห็นแม่หน้าแดง ได้ยินเสียงหวานๆ พูดขอบคุณพ่อแล้วผมก็อยากจะบิดตัวเขินไปกับแม่ด้วย พ่อผมเขาปากหนักนะ แต่วันสำคัญหรือเทศกาลอะไร เขาจะทำอะไรเล็กๆ น้อยๆ ให้แม่ตลอด
“พ่อหอมแก้มเลยๆ นานๆ ทีแม่จะเขิน”
“น้องปลื้ม!” แม่ตีแขนผมเบาๆ แต่ก็ต้องอายม้วนไปเมื่อพ่อก้มลงหอมแก้มจริงๆ โอ้ยยย คนแก่สองคนนี้ทำอะไรกันเนี่ย ฮ่าๆๆ
“ไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”
ถ้าพี่ยินดีอยู่ด้วยแม่ได้อายกว่านี้แน่ เพราะรายนั้นชอบแซวแม่ตลอด
ทานข้าวเย็นกับพ่อแม่เป็นที่เรียบร้อย ผมก็ขึ้นห้องมานอนอ่านการ์ตูน ปล่อยให้พ่อกับแม่เขาสวีทกันไป
เกือบเที่ยงคืน พี่โปรดโทรมาบอกว่ามาถึงแล้ว ให้ออกไปหา ผมถึงได้เก็บการ์ตูนใส่กระเป๋าเป้สองสามเล่ม แล้วเอาชีทเรียนใส่ถุงย่ามมาด้วย ตอนออกจากห้องมาก็คิดว่าพ่อกับแม่คงนอนแล้ว แต่ความจริงคือมีแต่แม่ที่ขึ้นนอนครับ พ่อผมยังยืนชมจันทร์อยู่ที่สวนหน้าบ้านอยู่เลย
“ดึกขนาดนี้จะออกไปไหนปลื้ม”
“อ่า...ผม...”
“ว่าไง”
“ไปหาพี่โปรดครับ”
พ่อขมวดคิ้ว “นี่มันขาดลูกไม่ได้เลยใช่ไหม ดี งั้นไม่ต้องไป”
“พ่ออ่ะ -O-;”
พ่อมองหน้าผมนิ่งๆ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“เดี๋ยวพ่อออกไปส่ง”
ผมว่าพี่โปรดคงโทรมาขออนุญาตพ่อแล้วแน่ๆ เพราะพ่อมีกุญแจรถกอล์ฟอยู่ในมือพร้อมอยู่แล้วตอนที่บอกว่าจะไปส่งผม
นั่งรถมาจนถึงหน้าประตูรั้ว เดินออกประตูเล็กมาพร้อมกับพ่อก็เห็นพีโปรดยืนสูบบุหรี่นั่งพิงกระโปรงหน้ารถอยู่แล้ว
พี่โปรดพอเห็นพ่อก็ดับบุหรี่แล้วยกมือไหว้
“รออยู่นี่ก่อน” พ่อบอกแค่นั้นก่อนจะเดินเข้าไปคุยกับพี่โปรด ไม่รู้ว่าคุยอะไรกัน ผมเห็นแค่พี่โปรดพยักหน้ารับอย่างเดียว
“พรุ่งนี้พามาส่งด้วย ปลื้มต้องมาอยู่เป็นเพื่อนแม่” พ่อบอกก่อนจะส่งตัวผมให้พี่โปรด
“ได้ครับลุง”
“แล้วก็อย่าทำอะไรน้อง น้องยังเด็ก เข้าใจไหม”
“คร้าบบบ”
ผมว่าพี่โปรดไม่เชื่อหรอก เพราะเวลาพ่อพูดอย่างนี้ทีไร พี่โปรดขัดคำสั่งประจำเลย
แยกกับพ่อแล้ว พี่โปรดก็พาผมมาที่คอนโดเขา ที่เดี๋ยวนี้เรียกว่าเป็นห้องของเราได้เต็มปาก ถึงผมจะไม่ได้มาอยู่กับเขาก็เถอะ ผมก็มีห้องของผมนี่นา มาที่นี่บ้างเป็นบางครั้ง พี่โปรดก็ไปค้างที่ห้องผมบ้าง
“พี่ ปลื้มเอาเค้กใส่ตู้เย็นไว้ให้นะ แม่ทำมาให้”
“ครับ” เขาตอบกลับ ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
จัดการเอาเค้กใส่ตู้เย็นเป็นที่เรียบร้อยผมก็มานอนอ่านการ์ตูนอยู่บนเตียง ตอนนี้ก็เที่ยงคืนครึ่งแล้ว เข้าสู่วันวาเลนไทน์มาได้ครึ่งชั่วโมง ผมตื่นเต้นนิดๆ นะ เพราะนี่เป็นวาเลนไทน์ปีแรกที่เราได้อยู่ด้วยกัน
“ปลื้ม เป็นอะไร หน้าแดงเชียว” พี่โปรดที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จถามขึ้นด้วยใบหน้ายิ้มกริ่มเหมือนรู้ทันว่าผมคิดอะไร
“ไม่ได้เป็นอะไร”
“หึหึ”
ผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับเขา ก็เลยวางหนังสือการ์ตูนแล้วเอาผ้าห่มขึ้นมาคลุมตัวไว้ ซุกหน้าลงกับหมอนเพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ของเขา
ผมนอนท่านี้อยู่นานจนเกือบจะเคลิ้มหลับ รู้สึกถึงเตียงที่ยวบลงข้างตัวเหมือนกันแต่เพราะความง่วงทำให้ไม่ได้ใส่ใจ จนทั้งตัวถูกรวบไปกอดไว้ ผมถึงได้พยายามลืมตามอง
“เสียดายที่ไม่ได้พาไปเที่ยว ตอนนี้ดอกกุหลาบก็ไม่มี ทำไงดีนะ”
“วันอื่นค่อยไปก็ได้ ดอกกุหลาบปลื้มก็ไม่อยากได้หรอก ได้อยู่กับพี่ก็พอแล้ว” ผมซุกหน้าลงกับอกของพี่โปรด ถูจมูกลงกับอกแกร่งของเขา ได้กลิ่นหอมของครีมอาบน้ำที่พี่โปรดใช้ประจำแล้วค่อยตาสว่างขึ้นมาหน่อย
“เด็กพี่น่ารักตลอดเลย งั้นคืนนี้เอากี่ดอกดีครับ ^^”
“พี่โปรดบ้า”
“ตั้งอาทิตย์หนึ่งเลยนะที่ไม่ได้กอดปลื้มอย่างนี้ ตามใจพี่หน่อยไม่ได้เหรอ”
“อ่า...น่าสงสารแฮะ ตามใจก็ได้นะ ^^”
พี่โปรดอมยิ้ม ก่อนจะก้มลงมาจูบผม แค่เผลอเผยอริมฝีปาก ลิ้นร้อนๆ ของเขาก็แทรกเข้ามาแล้ว ผมครางออกมาเบาๆ เมื่อถูกงับริมฝีปากล่าง พี่โปรดถอนริมฝีปากออก ก่อนจะซุกไซ้ลงไปตามซอกคอของผม
“อื้อออ โปรด...อ้ะ...ห้ามกัดนะ”
แต่พี่โปรดไม่ฟังหรอก ทั้งดูดทั้งกัดตามใจตัวเองทุกที ผมเลยทำได้แค่บิดตัว โอนอ่อนไปตามเขา ยิ่งเห็นสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสุขของเขา ผมก็ยิ่งอยากตามใจ อะไรที่ทำให้พี่โปรดมีความสุขได้ ผมก็ทำให้ได้ทั้งนั้น
“โปรด...อื้อออ อย่าแกล้ง อ้ะ แรงอีก อื้มมม”
“แรงกว่านี้เดี๋ยวเลือดออก”
“ปลื้มไม่เป็นไร”
“ดื้อ”
ผมกอดตัวเขาไว้แน่น ขาก็พันรอบเอวเขาไว้ให้ขยับเข้ามาแนบชิดกันยิ่งขึ้น
“เข้ามาอีก ลึกอีกสิโปรด อื้ออออ อ่าาส์... ฮื้ออออ อย่าแกล้งสิ”
พี่โปรดชอบแกล้งแช่ไว้นานๆ ไม่ยอมขยับ บางทีก็แกล้งวนอยู่อย่างนั้นจนผมแทบขาดใจ ถึงผมจะรู้สึกดีมาก แต่บางทีก็หงุดหงิดเหมือนกันนะ จนบางทีก็ต้องผลักเขาให้นอนลงแล้วผมขึ้นขย่มเอง -///-
นี่ผมเปิดเผยมากไปใช่ไหม โอยยย พี่โปรดทำผมใจแตก -*-
.
.
.
“ทำไมหน้าโทรมแต่คนที่มาส่งมึงหน้าโคตรใสอ่ะปลื้ม” ถ้าคุณเฟรนเขาไม่พูดซะบ้าง วันนี้คงเป็นวันดีๆ ของผมนะครับ -_-
“คุณเฟรนโทรมยิ่งกว่าผมอีก อย่ามาพูดเลยครับ”
“อ่ะ... -*-”
เถียงไม่ออกไปเลยสิ หึหึ
“กระเป๋าใหม่อีกละ นี่พี่โปรดเขากะจะซื้อให้มึงทุกครั้งที่มีคอลเลคชั่นใหม่ออกเลยใช่ไหม -_-”
“ไม่รู้ครับ”
ถึงจะมีกระเป๋าแบรนด์ดังไว้ใช้ แต่ผมก็ไม่ลืมถุงย่ามสีเขียวสดของตัวเองหรอกนะ ยังพกไปไหนมาไหนด้วยบ่อยๆ จนบางทีคุณเฟรนก็บอกว่าผมเหมือนคนบ้าหอบฟาง แต่ไม่จริงสักหน่อย มันก็เรื่องปกติอยู่แล้ว เวลามาเรียนก็เอาชีทกับหนังสือใส่ย่าม ส่วนมือถือ ไอแพด โน๊ตบุ๊ค ผมก็เอาใส่เป้ไว้
“คุณเฟรนสั่งเค้กอีกมั้ยครับ”
“เอาสิ แต่คราวนี้เอามะพร้าวนมสดนะ”
“ครับๆ”
เรียนเสร็จก็มานั่งกินเค้กกินนมที่ร้านพี่แข ส่วนคุณกิมเขาไปช่วยคุณติ๊กหาซื้ออาหารปลาครับ เดี๋ยวเย็นๆ คงมารับคุณเฟรนไปเที่ยวด้วยกันตามแพลนที่วางไว้
“ปลื้ม ไม่ไปเที่ยวกับพวกกูจริงๆ อ่ะ”
“ครับ วันนี้แม่อยู่บ้านคนเดียว ผมต้องกลับไปอยู่เป็นเพื่อน”
“อือ ดีแล้ว นึกว่าต้องอยู่คอนโดคนเดียว”
“คุณเฟรนใจดีจัง เป็นห่วงผมด้วย”
“ใคร ใครห่วงมึง กูก็แค่ไม่อยากไปกับพวกบ้านั่นต่างหาก -O-;”
“ปากแข็งตลอดเลยผู้ชายคนนี้”
แต่คุณเฟรนก็ทำหูทวนลม ผมเลยเลิกสนใจแล้วเอาเมนูไปให้พี่แข
“ปลื้ม โทรศัพท์อ่ะ”
“ครับๆ”
ผมรีบเดินกลับโต๊ะ ก่อนจะค้นโทรศัพท์ในกระเป๋าเป้ออกมากดรับ
“ครับพี่”
“ก่อนกลับบ้านมาหาพี่ที่โรงพยาบาลนะ”
“หืม? ทำไมอ่ะ”
ไม่บ่อยหรอกที่พี่โปรดจะเรียกให้ไปหาที่โรงพยาบาล นี่เป็นครั้งที่สองเองมั้ง
“บอกให้มาก็มาเถอะน่า”
“อ้าว”
“แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
“ร้านเค้กพี่แข”
“งั้นน้องซื้อกาแฟมาให้พี่ด้วย”
“ครับๆ เอาข้าวด้วยมั้ยอ่ะ ปลื้มจะได้แวะสั่งที่ร้านใกล้ๆ นี่ไปให้”
“อือ ยังไงก็ได้”
“งั้นตอนเย็นปลื้มไปหานะ”
“ครับ”
พี่โปรดวางสายไปแล้ว ผมก็หันกลับมาสนใจเค้กตรงหน้าแล้วก็คุยกับคุณเฟรนตามเดิม
ตกเย็นก็แยกย้ายกับคุณเฟรนที่คุณกิมมารับถึงร้าน ผมซื้อกาแฟแก้วใหญ่ไปให้พี่โปรดพร้อมกับข้าวจากร้านประจำที่พี่โปรดชอบกิน ขับรถไปถึงโรงพยาบาลก็โทรเรียกให้พี่โปรดมาหา รอไม่ถึงสิบนาที เขาก็เดินมาพร้อมกับตะกร้าหวายที่มีดอกกุหลาบใส่อยู่เต็ม
อ่า...นั่นของผมรึเปล่านะ >_<
“อ่ะ ให้”
“หือ?”
“รับไปสิ”
ผมยิ้มค้างไปทันที กำลังรอฟังคำเกริ่นยาวๆ จากผู้ชายตรงหน้าอยู่ แต่พอมาเจอคำพูดสั้นๆ ก็ทำเอาสตั้นไปเหมือนกัน
“ขอบคุณครับ”
“สวยมั้ย”
“อือ”
“แล้วชอบรึเปล่า”
ผมมองตะกร้าหวายที่ถืออยู่ในมือ ก่อนจะเลื่อนสายตาขึ้นมองตั้งแต่ปลายคางของพี่โปรด แล้วไปหยุดที่ดวงตาคู่สวยของเขา
“ชอบ”
“แล้วคนให้อ่ะ”
“รักเลย ^^”
“ปากหวานจริงๆ”
พี่โปรดยิ้มกว้าง ก่อนจะยกมือขึ้นลูบหัวผม
“กลับบ้านไปได้ละ เดี๋ยวคืนนี้พี่โทรหา”
“ครับ พี่โปรดรอแป๊บนะ” ผมบอกก่อนจะเดินมาเปิดประตูรถแล้วหยิบกล่องข้าวกับกาแฟที่ซื้อมาให้พี่โปรด
“อย่าลืมกินข้าวนะครับพี่ กินกาแฟแก้วนี้หมดก็ห้ามกินอีกนะ กินกาแฟเยอะๆ ไม่ดี”
“รู้แล้วน่า”
“^^”
“ยิ้มเก่งจริงๆ มาหอมหน่อยดิ๊”
ผมยื่นแก้มไปให้ พี่โปรดเลยฝังจมูกโด่งๆ ลงมาเต็มๆ
“อยู่กับแม่ห้ามดื้อนะ”
“ปลื้มไม่ดื้อซะหน่อย”
“น้อยไปสิ แล้วก็ใกล้สอบ อ่านหนังสือด้วย ช่วงนี้พี่ไม่ค่อยว่าง ห้ามเถลไถลนะครับ”
“จ้า ^O^”
“พอรู้ว่าพี่ไม่ว่างนี่ระริกระรี้ขึ้นมาเลยนะ”
“ไม่ช่ายยยย พี่โปรดล่ะก็ วันอาทิตย์ปลื้มไปอยู่ด้วยนะ”
“ครับ ไว้พี่ราวน์วอร์ดตอนเย็นเสร็จจะไปรับ โอเคมั้ย”
“โอเคเลยยยย”
ผมเขย่งเท้าขึ้นจุ๊บปากพี่โปรดไปหนึ่งที เขาอมยิ้มนิดๆ ก่อนจะไล่ผมกลับ
อ่า...ดีจริงๆ นะวันวาเลนไทน์ ที่จริงผมว่า...ไม่ว่าจะเป็นวันไหน ถ้ามีพี่โปรดล่ะก็ มันก็เป็นวันดีๆ ของผมได้ทั้งนั้นล่ะ ตั้งตารอวันอาทิตย์เลยยยยย >_<
.............................................End Special Ch5.............................................................
มากอดให้หายคิดถึงกันหน่อยค่ะ
รักพี่โปรดขึ้นมาบ้างมั้ยคะ คนเคยเลวก็อยากจะทำดีๆ ให้แฟนบ้างน้าาาา ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ
รักคนอ่าน ชอบความคิดเห็น และขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ
#เมลเท็นจบแล้วนะคะเผื่อใครยังไม่รู้ #ไปตามอ่านกันได้ค่ะถ้ารู้สึกว่าใช่แนว
หัวข้อ: @มาโปรด@ : ตอนพิเศษ : 23/09/2014 (Page. 145) *แจ้งข่าวหน้า 149 28/1/2015 (อ่าน 1911002 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก