หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[ferrari_L]

ตอนที่ 8
ต่อจ้าาาาาา
ตอนที่แล้วอิหนูพราวหนีไปนอนกับอาเค้กนะ เผื่อจำไม่ได้เนอะะะ 








                     ผมหลับไปแล้วแต่ยังรู้สึกตัวนิดๆว่าร่างตัวเองถูกขุดขึ้นมาจากที่นอนอย่างแผ่วเบา คิดว่าคงเป็นป๊าและพอตื่นตอนเช้ามาก็ใช่จริงๆ ผมกัดท่อนแขนใหญ่ซะเลย แต่ไม่แรงนะ เอาพอให้หายหมั่นเขี้ยว >_< ป๊าเลยแกล้งเอาแขนมารัดคอผมแน่นให้หายใจไม่ออก จะฆ่าลูกตัวเอง!

                     “อื๊ออ ป๊า ปล่อย”

                     ร่างสูงล๊อคคอผมไว้แล้วโน้มหน้ามาชิดจนปลายจมูกสีกันไปมา

                     “หึ จุ๊บ เบื่อหน้าเรางั้นเหรอ จุ๊บ ว่าเรานอกใจเหรอ จุ๊บ ทิ้งให้เรานอนคนเดียวเหรอ จุ๊บ ไม่วะ...อื้อ”

                     ผมเอามือบีบริมฝีปากได้รูปไว้แต่ก็ไม่วายถูกงับนิ้วมือ นี่คนยังไม่หายงอนเลยนะ(?) มาจู่โจมงี้ได้ไงเล่า! บิดตัวม้วนออกมาจากแขนล่ำ แต่ป๊าก็ยังดึงกลับเข้าไปปะทะอกแกร่งจนได้ ร่างหนาคร่อมทับผมไว้ทั้งตัวไม่ให้ดิ้นหนีไปไหนได้เลย ดวงตาคมที่แวววาวด้วยรังสีบางอย่างทำให้ผมไม่กล้าจะสบตาด้วย -///-

                     “ป๊าจะทำโทษเด็กดื้อที่ชอบคิดเองเออเองยังไงดี”

                     “หนูไม่ได้คิดไปเอง ป๊าต่างหากที่ไม่ทำอะไรให้มันกระจ่าง”

                     “โอเคๆ จะทำให้กระจ่างเดี๋ยวนี้ล่ะครับ”

                     ใบหน้าคมเลื่อนเข้ามาใกล้ผมจึงหลับตาลงอย่างอัตโนมัติเพื่อรอรับสัมผัสจากคนด้านบน ริมฝีปากร้อนของเราเกี่ยวกระหวัดกันอย่างไม่มีใครยอมใคร ถึงผมจะคิดว่าตัวเองทำได้ดีแค่ไหนก็ต้องแพ้พ่อหมีใหญ่อยู่ดี เขาทำให้ผมครางออกมาได้ทุกทีเลย น่าเจ็บใจนัก!

                     พ่อหมีใหญ่ถอนจูบออกไปอย่างอ้อยอิ่ง ดวงตาฉ่ำหวานมองผมล้อๆยังไงไม่รู้ผมเลยหันตัวหนีเลย -3- ป๊าหัวเราะเบาๆแล้วก้มมาซุกไซร้หลังคอผม อึ๋ยยยย จักกะจี๊แต่ก็รู้สึกเคลิ้มๆดี มือหนาอยู่ไม่นิ่งลูบไล้มาตามหน้าท้องและหน้าอกของผม ปลายนิ้วยาวสะกิดปลายอกผมให้แข็งขึ้นไปไตในขณะที่ปากได้รูปก็ดอมดมไปทั่วทั้งซอกคอ

                     “ป๊าาาาา~~ อย่า วันนี้หนูมีนัด อ๊ะฮะ อา...”

                     “ฮื้อออออ” ครางรับรู้แต่แขนหนายังรัดตัวผมไม่ปล่อย ขาใหญ่เสียดสีกับขาเล็กของผมไปมา ตอนนี้ร่างกายผมรู้สึกร้อนขึ้นมา เหงื่อเม็ดเป้งผุดออกมาตามไรผมแต่ก็ถูกพ่อหมีจูบซับไปหมด

                     “ผมยาวจะทิ่มตาแล้ว” เสยผมที่ปรกหน้าผากผมขึ้นแล้วจูบหน้าผาก

                     “อ๊ะ อ๊า...” ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่น กลัวหลุดเสียงออกมาให้คนตัวโตได้ใจ! แต่ถึงยังไงสมองก็เริ่มเบลอเริ่มสตั๊นแล้วอ่ะ ฮืออออ ป๊าเลิกชายเสื้อผมขึ้นมาเหนืออกแล้วพรมจูบไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ลมหายใจร้อนๆที่รินรดอยู่บนผิวกายทำให้ผมหายใจสะดุดและเริ่มรู้สึกอยากจะบ้าได้แต่ส่งเสียงครางออกไปอย่างห้ามไม่อยู่

                     ก๊อก ก๊อก ก๊อก

                     อ๊ะ! ผมสะดุ้งเฮือกจนตัวโยน ป๊ารัดตัวผมแน่นขึ้นเพราะกลัวผมดิ้นออก แต่ผมก็ต้องดิ้นอยู่แล้วหรือเปล่า ผมนัดอาเค้กไว้นะวันนี้ T///T แต่พ่อหมีเอาแต่ใจกับผมอยู่เลยอ่ะ ผมพยายามแงะมือที่บีบเค้นยอดอกผมออก เสียวก็เสียวรีบก็รีบ เห็นใจกระหม่อมด้วยท่านชายปวีร์~~~~~

                     “อ๊ะๆ ปละปล่อยๆๆ”

                     “อ้อนก่อน” ปากหนาเม้มที่ลำคอ มือก็เริ่มลูบลงต่ำ

                     “ฮื้อออออ ป๊าจ๋าาาาา อะ อ๊า” เอาแก้มไปถูกับแก้มสาก เลยถูกพ่อหมีรัวหอมไปหลายที

                     “หึหึหึ” ก่อนจะถึงจุดยุทธศาสตร์ ป๊าก็ถอนมือตัวเองออกจากกางเกงนอนของผมเสียก่อน

                     เฮ้ออออ~~ ผมถอนหายใจออกมาแรงๆร่างกายที่แข็งขืนต่อต้านป๊าอ่อนลงผมซบหน้าลงกับหมอนแล้วหายใจหอบอย่างหมดแรง หมดแรงด้วยอะไรก็ไม่สามารถรู้ได้ ผมไม่สามารถจริงๆ

                     “ไม่อยากปล่อยเลย”

                     “หนูก็อ้อนแล้วไง” เอาหัวไปถูที่ซอกคอป๊าอีก

                     “มันน่า...” ป๊ากัดฟันพูดราวกับต้องอดทนอกกลั้นบางอย่าง

                     “น่ารักใช่ป่ะ อ๊า คิกๆๆ”

                     ป๊าแกล้ง(?)หอมคอผม หอม หอม หอม หอมไปทั่วอ่ะ >///<

                     ปังๆๆๆๆๆๆ ปัง!

                     “ไอ้เฟิร์ส ปล่อยน้องพราวมาให้กูเดี๋ยวเน้!!!!!”

                     ว้ากกกกๆๆๆ อาเค้กโหมดโหดมาแว้ววววว ป๊ากับผมผละออกจากกันอย่างรวดเร็วแล้ววิ่งไปหยิบผ้าขนหนูแย่งกันเข้าห้องน้ำแทบไม่ทัน




























                     นัดสำคัญของผมกับอาเค้กวันนี้คือเราจะไปกินส้มตำ! เพราะป๊าไม่ชอบกินผมก็เลยไม่ได้กินไปด้วย คิดๆแล้วไม่ได้กินไปเกือบปีเลยนะเนี้ย ผมจิ้มหมูยอเข้าปากทั้งๆที่เส้นมะละกอดิบยังเคี้ยวไม่ละเอียด เจ้าเดิมเจ้าประจำเปิดมาเป็นสิบปีแล้ว และก็ไม่มีสาขาด้วย

                     “ซี๊ดดดด แซ่บมากเลยอาเค้ก ป๊าขอน้ำหน่อย น้ำๆๆ”

                     เหงื่อแตก แก้มแดงปากแดงไปหมด แต่ผมสู้ตายครับ!

                     “ป๊า มือบัง” ผมดันมือที่คอยซับเหงื่อให้ออกไปห่างๆ

                     “พอเหอะ ปากเจ่อหมดแล้ว”

                     “อีกนิดน้าๆๆ จุ๊บๆ”

                     “ไม่ต้องมาจุ๊บเลย เหม็น”

                     “ป๊าอ่ะ! -3-” แค่กลิ่นปลาร้าและพรรคพวก

                     ผมไม่สนใจแล้วเอาไก่มาแทะต่อ ผมว่ามีที่เสียอยู่อย่างเดียวของส้มตำคือถั่วฝักยาวและมะเขือทั้งหลายแหล่ ผมไม่ชอบกินผักเลยแต่ถ้าไม่มีเลยมันก็ไม่ใช่ส้มตำอ่านะ ป๊าก็เลยช่วยๆเขี่ยผักออกแล้วช้อนเส้นมาใส่ในจานผม

                     “พอแล้วพราว น้ำตาไหลเป็นทางอ่ะ”

                     ผมแทบเอาทิชชู่มายัดหัวตาไว้ ป๊าเริ่มขมวดคิ้วแล้ว เป็นอะไรของเขาไม่รู้ กินส้มตำที่ไรพอเห็นน้ำตาผมเริ่มไหลก็หงุดหงิดไปละ ไม่ได้เสียใจอะไร ก็มันเผ็ดมันได้อ่ะเข้าใจมั้ยเนี้ย! >_<

                     “กินขนมจีนก็ได้” ผมเอาช้อนส้อมสับเส้นขนมจีนอย่างเซ็งๆ ตามองแต่เส้นกับน้ำยากะทิที่คลุกเคล้ากันไป

                     เคร้ง!

                     “ว๊ายยย อะไรๆ อะไรวะ พราวเป็นไร” อาเค้กที่แงะไก่อยู่เงยหน้ามาถามอย่างตกใจ

                     ป๊าปล่อยช้อนขนมจีนของตัวเองลงกระทบถ้วยแล้วผวาเอาทิชชูมาเช็ดที่ตาผม อ่า! แสบอ่ะ คนไปคนมากระเด็นเข้าตาซะงั้น ฮือๆๆ TOT ผมว่าผมหลับตาทันนะ แต่ไอ้ที่แสบๆนี่มันคงไม่เป็นอย่างนั้นแล้วล่ะ

                     “ป๊าว่าแล้วไง ไปห้องน้ำมั้ย”

                     “ไม่ๆ น้ำถั่วงอกเฉยๆ ไม่เจ็บเลย”

                     “ป๊าเห็นน่ะพราว! ลืมตาสิ”

                     >>>> (>_O)

                     “อีกข้าง!”

                     ผมส่ายหัวไปมา ไม่กล้าลืม มันแสบอ่ะ... ป๊าต้องไม่ให้ผมมากินอีกแล้วแน่ๆเลย ทำไมต้องเกิดเรื่องอย่างนี้ด้วย แงๆๆ ผมจำต้องค่อยๆเปิดตาขึ้น กระพริบตาถี่ๆเพรามันแสบ น้ำตาคลอของจริงละคราวนี้

                     “น้อง!” ป๊ากวักมือเรียกพนักงานมาคิดเงิน

                     ว่าแล้วไง ผมมองหน้าอาเค้กอย่างต้องการความช่วยเหลือ แต่อาเค้กส่ายหน้ากลับมาให้ประมาณว่าอย่าไปขัดใจป๊าเลย ผมก็เลยแต่มองส้มตำจานที่สี่ที่พนักงานกำลังยกมาเสิร์ฟตาละห้อย

                     “ไปซื้อยาหยอดตา” พอขึ้นรถก็หันไปลุงจักร

                     ผมเหลือเวลาอยู่กับอาเค้กน้อยไปอีกเพราะอาจะขึ้นเครื่องตอนบ่ายนี่แล้วอ่ะ ลุงจักรแวะร้านยาไม่ไกลจากที่ร้านป๊าก็จับผมนอนตักแล้วหยอดตาให้ทันที ไม่ชอบอารมณ์ตอนหยอดตาอ่ะ อยากกระพริบๆก็กลัวจะหยอดยาไม่เข้า ฮือๆๆ

                     มาถึงสนามบินที่คนเยอะมากๆๆๆ ป๊าไม่ชอบที่คนเยอะผมเลยกอดแขนหนาไว้ตลอดเวลา อ้อนเขาหน่อยเขาจะได้อารมณ์ดี อิอิ ผมล่ำลากับอาเค้กอยู่เป็นนานก่อนที่อาเค้กจะทำท่าสโลว์โมชั่นเหมือนในละครเข้าไปในเกต = =;; คือไม่ได้อายคนอื่นเลย ฮ่าๆๆ

                     “ป๊า หนูไปเข้าห้องน้ำนะ”

                     “คนมันเยอะ เดี๋ยวค่อยแวะปั๊มเอาดีกว่า”

                     “แต่หนูไม่ไหวแล้ววววว”

                     ผมรีบวิ่งหนีคนตัวโตมาเข้าห้องน้ำเลย ก็คนมันปวดฉี่ตั้งแต่อยู่ในรถแล้วเหอะ ผมล้างมือเสร็จจะรีบออกไปหาป๊าแต่ดันเหลือบไปเห็นกระเป๋าสตังค์ยี่ห้อหรูวางอยู่ที่ขอบอ่าง อาจจะเป็นของคนที่คุยโทรศัพท์เสียงดังที่ล้างมืออยู่ข้างผมเมื่อกี้ก็ได้นะ O_O ผมคว้ามาแล้วรีบวิ่งออกประตูแต่ชนเข้ากับคนที่รีบร้อนสวนเข้ามาเช่นกันจนร่วงไปกองกับพื้น

                     “ขอโทษนะหนู อา... แพรว!!!”

                     แพรวไหน... คุ้นๆนะ แต่ขอโทษ ผมชื่อพราว!





                       

                        แล่วๆๆๆๆๆๆๆๆ อิลุงนี่เป็นใครฟระะะะ
                        หรือจะมาจีบเด็กนี่
                        ฝากด้วยนะจ้ะ จุ๊บๆ เลิฟๆทุกคนจ้า


                        ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามและชื่นชอบและคอมเม้นต์และ... คิดไม่ออกและ!
                        ขอบคุณนะฮะ ฮิๆๆ 

[NUTSANAN]

ใครเนี่ยมาชนหนุพราวของเค้า หวังว่าจะไม่มีเรื่องนะ

[jilantern]

ใครมาทักน้องพราวเป็นแม่แพรว??? .__.

[somde_77]

คุณพ่อตัวจริงของนู๋พราวรึเปล่า
อยากรู้ว่าคัย
มาต่อเร็วๆน้าาาาาา

[full69]

 

[clock_nuchchee]

 

[Chichi Yuki]

ใครกันน่ะ
ครรู้จักของแม่น้องพราวเหรอ
ไม่นะ! ป๊าอยู่ไหน

[cancan]

เอาแล้วไง ชักจะเริ่มมันส์  ..
พราวน่ารักมากกกก

[fay 13]

 

[ferrari_L]

                     ตอนที่ 9
                    เก๊าอัพเต็มร้อยเพราะเก๊าจะหายไปสามอาทิตย์น่ะยู้ววววว
                     แต่ถ้าเก๊าว่างจะอัพพิเศษวาเลนไทนให้เนิ้วววว



                     “ผมไม่ได้ชื่อแพรว”


                     “อ้อ ขอโทษครับ” เขาช่วยพยุงผมขึ้นแต่ผมขืนตัวออกมาลุกขึ้นเอง คือผมไม่ได้รังเกียจเขานะ แต่ถ้าป๊ารู้ต้องไม่ชอบแน่ๆ พ่อหมีไม่ชอบให้ผมคุยกับผู้ชายแปลกหน้า ผมสำรวจร่างที่สูงพอๆกับป๊าเหมือนกับที่เขามองสำรวจผมทุกส่วนของใบหน้า แววตาดูอบอุ่นจัง... แต่งตัวก็สุภาพดีนะ แต่กลับจ้องผมอย่างจาบจ้วงไปหน่อย


                     “ชื่ออะไรเหรอเรา” มือใหญ่ยกมาลูบแก้มผมแผ่วเบา ผมยอมให้เขาทำอย่างนั้นแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกันนะ ผมรู้สึกว่า... แปลกๆ ช่างเถอะ!


                     “ฉันชื่อแดม” เขาแนะนำตัว


                     “พราว!”


                     อ้อใช่ นั่นแหละชื่อผม เอ้ย! ป๊า... ร่างสูงเห็นคนที่กำลังจับหน้าผมอยู่ก็ชะงักไปสามวิแล้วกระชากตัวผมออกมาอย่างแรง ผมได้ยินเสียงกระดูกไหล่ผมลั่นดังแกร๊ก T_T ใบหน้าหล่อเหลาที่เครียดขมึงนั่นทำให้ผมไม่กล้าโวยวายเท่าไหร่


                     “ว่าไงเฟิร์ส อ่อลืมไป สวัสดีครับคุณปวีร์ เด็กน้อยนี่แฟนเหรอ?”


                     “กลับกันเถอะ”


                     “เดี๋ยวป๊า” ผมรั้งแขนหนาไว้แล้วหันไปทางลุงคนนั้น คือเขาก็ไม่ได้แก่มากแต่ก็ดูภูมิฐานกว่าป๊าอ่านะ “คุณคือคนที่ลืมกระเป๋าตังค์ไว้หรือเปล่า นี่ครับ” ผมยื่นให้ และลุงแดมก็ยื่นมือมารับไปอย่างอ้อยอิ่ง เมื่อถูกป๊ากระตุกแขนเร่งผมเลยรีบๆยัดใส่มือเขาไป


                     “ขอบคุณมากนะตัวเล็ก หวังว่าเราคงจะได้พบกันอีก”


                     เมื่อได้ยินอย่างนั้นป๊าก็เร่งความเร็วในการเดินขึ้นไปอีกจนผมจะก้าวตามไม่ทัน ใช่ซี้~~ ไม่ได้ขายาวเหมือนป๊านี่ T_T ขึ้นมาบนรถก็นั่งเงียบไปอีก วันนี้ทำป๊าอารมณ์ไม่ดีหลายเรื่องเลย อุตส่าห์หยุดงานมาอยู่ด้วยกันทั้งที


                     “พ่อหมีอี๋อี๋อี๋อี๋~~~”


                     แหน่ะ เหลือบตามามองแล้วคอก็ตั้งตรงเหมือนเดิม คือ... นี่ทำไรผิดวะครับ


                     “ป๊างอนอ่ะ แก่แล้วขี้งอน”


                     “ว่าใครแก่” ถลึงตาใส่ผมด้วย ฮ่าๆๆ ผมกอดเอวซบหน้าลงกับต้นแขนแกร่ง


                     “ป๊าวววววววววว”


                     “เดี๋ยวเถอะ เดี๋ยวจะโดนไม่ใช่น้อย”


                     “ไม่กลัว ฮี่ๆๆๆๆ”


                     “ฮึฮึฮึ อย่ามาร้องละกัน” ในที่สุดเขาก็โอบผมไปซุกอก >///< “มัน... เอ่อ คนเมื่อกี้เขาพูดอะไรกับพราวหรือเปล่า”


                     “ก็พูดนะ”


                     “พูดว่าอะไรบ้าง” หน้าเครียดจัง ผมนวดๆตรงหัวคิ้วที่ขมวดเข้าหากันทั้งสองข้างของป๊าให้คลายออก ไม่ชอบเลยตอนที่ต้องพูดเรื่องซีเรียสกัน


                     “ก็แค่ถามชื่อตามปกติ”


                     “อะไรอีก”


                     “ไม่มีแล้วคร้าบบบ เลิกทำหน้าร้ายๆ”


                     “หน้าร้าย?”


                     “โมโหแล้วเหมือนมาเฟียเลย น่ากลัว -3-”


                     ป๊ายิ้มกว้างให้ผม ^_^ ผมก็เลยรู้สึกโอเคขึ้นนิดหน่อย ผมอยากรู้จังว่าแพรวคือใคร ผู้ชายหรือผู้หญิง? อย่าว่าผมโง่อย่างนั้นอย่างนี้เลยนะครับ คนที่ได้ยินชื่อผมโดยที่ไม่ได้เห็นหน้าก็คิดว่าชื่อผมเป็นชื่อของผู้หญิงเหมือนกัน


                     “คราวหน้าถ้าเจอมันอีกไม่ต้องคุยกับมัน ถอยไปให้ไกลๆเลย เข้าใจไหม”


                     “ทำไมล่ะ เขาดูใจดีออก”


                     “มันจะจีบพราวน่ะสิ มันเป็นตาเฒ่าหัวงูที่ชอบมีอะไรกับเด็กผู้ชายน่ารักๆอย่างพราวนี่ไง แถมยังชอบทำร้ายร่างกายด้วย เขาลงข่าวกันให้ครึกโครม”


                     “จริงเหรอ น่ากลัวจัง”


                     “ตอนแรกๆมันก็ทำใจดีอย่างนี้แหละ หนักหน่อยก็เอาเงินเข้าล่อ พอได้ตัวไปแล้วมันจะกลายเป็นปีศาจทันทีเลยล่ะ มันทำธุรกิจใหญ่ๆอยู่หลายที่ ป๊าอาจจะได้เจอกันบ้าง เลี่ยงได้เป็นเลี่ยงนะ ป๊าขอเตือน”


                     อ่า คนเรารู้หน้าไม่รู้ใจจริงๆเลยนะครับ เห็นหน้าตาดีๆแต่งตัวดีๆไม่คิดว่าจะเป็นโรคจิตอย่างนี้ ผมก็ไม่ค่อยได้ติดตามข่าวสารบ้านเมืองด้วย เลยไม่รู้อะไรเป็นอะไรเลย ดีนะที่ป๊าเตือนไว้ก่อน ถ้าผมหลงคารมไว้ใจเขาไปอาจจะถูกเขาทำร้ายก็เป็นได้ แค่คิดก็ขนลุกไปทั้งแขนแล้ว


                     “เขาเรียกหนูว่าแพรว สงสัยจะหน้าเหมือนคนที่เขารู้จัก”


                     “...”


                     “ป๊าก็เคยเรียกหนูว่าแพรวเหมือนกันนี่”


                     “...มัน... ออกเสียงคล้ายๆกัน”


                     “เหรอ แต่เหมือนเขาจะรู้จักป๊ามานานเลยนะ ถึงขนาดเรียกชื่อเล่นกันด้วย”


                     “เลิกพูดถึงมันสักที!!!!”


                     ผมตกใจที่ป๊าตะคอกใส่อย่างโมโห ป๊าคลายสีหน้าลงก่อนจะเบือนไปอีกทาง ผมหยัดตัวออกมานั่งพิงเบาะ ปกติถ้าเขารู้ตัวว่าตะคอกหรือพูดไม่ดีกับผมเขาจะขอโทษทันที แต่คราวนี้ร่างสูงเลือกที่จะเงียบ เหมือนมีอะไรในใจอยู่ ผมเป็นลูกที่ไม่เคยรู้เรื่องอะไรเกี่ยวกับพ่อเลยจริงๆ เราคุยกันทุกวันเจอหน้ากันทุกวันแต่เราคุยกันแต่เรื่องปัจจุบันและอนาคต ในอดีตมันจะมีอะไรหรือเปล่า?


                     “พราว ป๊า...”


                     เอี๊ยดดดดดดดดดดดดดดดดดด


                     รถเบรกอย่างกะทันหันจนร่างผมพุ่งไปข้างหน้าแต่คนตัวโตไวกว่าที่มารับเอาไว้ ป๊าตั้งสติได้ก็มองซ้ายมองขวาหาต้นเหตุทันที เหตุการณ์แบบนี้เคยเกิดขึ้นบ่อยๆเพราะป๊าถูกตามยิงเนื่องจากเหตุผลทางธุรกิจ แต่เราก็ไม่ได้เจอเหตุการณ์แบบนี้มานานแล้ว


                     “เกิดอะไรขึ้นจักร”


                     ป๊าเปิดหน้าต่างที่กั้นโซนคนขับกับโซนด้านหลังถาม


                     “มีเด็กวิ่งตัดหน้ารถครับ”


                     “เด็กแถวหมู่บ้านเหรอ”


                     “ไม่น่าจะใช่นะครับ ไม่เคยเห็นหน้า”


                     บริเวณนี้เป็นสวนสาธารณะของหมู่บ้าน ผู้คนก็เลยพลุกพล่านข้ามถนนไปมาเป็นธรรมดา ป๊าบอกให้ผมรออยู่ในรถแล้วตัวเองลงไปดู ลงไปตั้งนานจนผมเป็นห่วงได้แต่ชะเง้อคอออกไปมองร่างสูงที่นั่งยองๆอยู่หน้ารถ ลุงจักรบอกว่าเป็นเด็ก... เด็กตัวเตี้ย ทำไมพ่อแม่ถึงปล่อยให้ออกจากบ้านคนเดียวได้นะ ตอนเด็กผมไม่เคยไปไหนมาไหนคนเดียวเลย ป๊าห้าม ;(


                     O_O ประตูข้างผมถูกเปิดออก เด็กผู้ชายตัวเล็กผิวขาวแก้มป่องตัดผมทรงเห็ดยืนจังก้าอยู่ตรงนั้นเพราะผมไม่ยอมขยับที่ให้เข้ามานั่ง ดวงตาจ้องผมเขม็ง ป๊าดันเด็กนั่นให้เข้ามาโดยไม่ได้ก้มมามองในรถเลยว่าเจ้าที่เขาไม่ให้เข้าอ่ะ


                     “พราว ขยับให้น้องหน่อย”


                     “จิ๊”


                     เด็กที่ไหนก็ไม่รู้ แถมยังมาทำหน้าหยิ่งๆใส่อีก -3- แต่ผมก็ขยับให้อย่างเสียไม่ได้ พอเข้ามานั่งแล้วก็เงียบไม่ทักทายกันเลย เด็กอะไรวะน่าตาก็น่ารักแต่ทำตัวไม่น่ารักเลย


                      “อาเฟิร์สสสส บ้านอาเฟิร์สอีกไกลมั้ยครับ เล็กอยากเห็นเร็วๆจัง” ป๊าขยี้หัวเด็กด้วยความเอ็นดู


                     ดะ เด็กนี่! ทำไมต้องมาอ้อนพ่อคนอื่นด้วยฟระ! ผมมองหน้าป๊าอย่างต้องการคำตอบ คือขับรถไปชนเขาต้องพาไปบ้านเลยเหรอ ไปโรงพยาบาลหรือสถานีตำรวจมั้ย หรืออะไรยังไง = =


                     “น้องเล็กเขาพลัดหลงกับพ่อแม่เขา เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยไปแจ้งตำรวจกัน วันนี้จะค่ำแล้วคงไม่ทัน พราวดูแลน้องด้วยนะ”


                     “ไม่!!!”


                     ผมไม่ใช่คนเดียวที่นิสัยไม่ดีไม่ยอมดูแลน้องนะครับ แต่เด็กหัวเห็ดนี่ก็ตอบว่า ‘ไม่’ พร้อมกับผมนั่นแหละ หนอยยยยย ผมหายใจเข้าออกลึกๆผมโตแล้วต้องไม่ไปทะเลาะตบตีกับเด็กอนุบาลนี่ ใจเย็น...


                     “คืนนี้เล็กขอนอนด้วยได้มั้ย”


                     “ได้เลย นอนกันสามคน มีอา พี่พราว แล้วก็เล็ก โอเคมั้ย”


                     “ทำไมโตแล้วถึงยังนอนกับพ่ออยู่ล่ะ เขาไม่แยกห้องนอนกันเหรอ”


                     “เพราะว่าป๊ารักพี่พราวไง”


                     “งั้นรักอเล็กซ์ด้วยน้าาาาา”


                     “ครับ” มือใหญ่ลูบหัวเล็ก


                     ใจเย็น... ป๊าแค่รักเด็ก...


                     “กอดด้วยนะฮะ”


                     “ครับๆ”


                     “อาเฟิร์สใจดีจัง> <”


                     ใจเย็น... ป๊าก็แค่ใจดีกับทุกคน...


                     “แล้วอาฟะ...”


                     “หยุดพูดบ้างได้มั้ย หนวกหู!”


                     ใจยงใจเย็นแม่ งไม่ไหวละ มาอ้อนขอนู่นขอนี่พ่อเขาอยู่ได้ ผมอ้อนได้คนเดียวโว้ยยยย ผมแทรกตัวมานั่งตรงกลางระหว่างป๊ากับเด็กเห็ด ไม่ได้หวงป๊าหรอกนะ(ใช่มั้ยวะ) แค่คุยกันน่ารำคาญ - -!


                     “พราว! ไม่เอาน่า น้องมาอยู่ด้วยวันสองวัน”


                     “แล้วไงล่ะ ชิส์ เฮ้ย...”


                     ผมกอดป๊าไว้ทั้งตัวแล้วเอาขามาก่ายขาใหญ่ไว้ด้วย ก็เพราะเด็กเห็ดนั่นจะวาร์ปมานั่งตักป๊าไง ดีนะที่ไหวตัวทันL ฮึ่ยยยย เด็กเห็ดแลบลิ้นใส่แต่ไม่ยอมกลับไปนั่งที่ ผมเขย่าตัวป๊าให้ไล่เด็กนี่ไปไกลๆ


                     “น้องเล็กไปนั่งดีๆก่อนนะครับ เดี๋ยวรถเบรกแล้วจะล้ม”


                     หมอนั่นยอมไปนั่งดีๆผมเลยได้ทีแลบลิ้นกลับบ้าง


                     “เอาล่ะ เรามาคุยกันดีๆ สองคนนี่ไปโกรธกันมาตั้งแต่ชาติปางไหนเนี้ย”


                     ก็ไม่ได้โกรธกันมาหรอก แต่เห็นว่าชอบทำหน้าหยิ่งแล้วชอบมาอ้อนป๊าก็เลยไม่ค่อยปลื้มเท่านั้นเอง ส่วนเด็กนั่นผมไม่รู้หรอกว่าคิดอะไรอยู่... อยากเกลียดก็เกลียด ขอแค่ป๊ารักคนเดียวก็พอแล้ว แบร่!


                     “เล็ก นี่ชื่อพี่พราวนะ ส่วนพราวครับ น้องชื่ออเล็กซ์นะ”


                     “แหวะ น่าจะชื่อกูกู้กีกี้มากกว่า” เหมาะกับหน้าต๊องค์ๆแต่ชอบหยิ่งดีออก แล้วหน้าก็ไม่ได้มีเค้ายุโรปเลย อล้งอเล็กซ์อะไรกัน = =


                     “อาเฟิร์ส พี่พราวว่าอเล็กซ์”


                     บีบน้ำตา! เด็กอะไรมารยาสาไถมากตั้งแต่ยังเล็กๆเลย ป๊าเลยหรี่ตามองผมดุๆแล้วกอดเด็กเห็ดไว้ นี่ก็อีกคน... ทำไมไม่เข้าข้างผมล่ะ นี่ลูกตัวเอง ส่วนนั่นน่ะลูกใครก็ไม่รู้นะ! ผมสะบัดตัวออกห่าง ไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว พอรถจอดหน้าบ้านผมก็ลงไปเลย ไม่มีการรอใครไม่มีการเก็บของอะไรทั้งนั้น


                     ฮึ่ยๆๆๆ ทุบหมอนระบายอารมณ์ ไม่นานป๊าก็พาเด็กกูกู้กีกี้เข้ามาในห้อง เหอะ ไหนล่ะน้ำตา วิ่งหน้าระรื่นสำรวจห้องคนอื่นเขาไปทั่ว เห็นของแปลกๆก็หยิบจับไปหมดเลย ป๊าเดินมานั่งข้างๆผมจะมาจับมือผมก็ชักออก


                     “ทำไมพราวไม่ชอบน้องล่ะ น้องน่ารักออกนะ พูดก็เก่ง ตอนป๊าไปทำงานพราวจะได้ไม่เหงาด้วยไง”


                     “ไม่ชอบ!”


                     “ไม่มีเหตุผลเลย น้องไปทำอะไรให้พราวน่ะฮะ”


                     ผมน้ำตาคลอ ตั้งแต่เรื่องส้มตำ เรื่องอาแดม แล้วก็มาเรื่องเด็กกูกู้กีกี้นี่อีก เรื่องอะไรต้องมาดุผมด้วยล่ะ ผมยกหลังมือปาดน้ำตาที่แก้มออกลวกๆ ป๊าดึงผมเข้าไปใกล้แต่ผมก็ขืนตัวไว้ ไม่ต้องมาโอ๋เลย ตัวเองก็มีเด็กใหม่แล้วนี่ ฮึก!


                     “ร้องไห้ไม่อายน้องเลย”


                     “ฮึก ปล่อย”


                     “จิ๊ ปัญหามันเกิดจากอะไรเนี้ย ป๊าอยากจะรู้ ป๊าเดาใจพราวไม่ออกแล้วนะ”


                     “ไม่ต้องมาสนใจ”


                     “ขี้หวงเกิ๊นนนนน”


                     ผมเม้มปาก รู้แล้วยังทำ!!!!


                     “โอ๊ะ ร้องไห้ทำไมน่ะ”


                     เด็กเตี้ยมายืนมองผมตาแป๋วอยู่ข้างเตียง ยิ่งเห็นหน้าก็ยิ่งเจ็บใจ ไม่รู้สิ... กูกู้กีกี้(?)มาช่วยลูบหลังผม ยิ่งมาทำอย่างนี้ป๊าต้องมองหมอนั่นน่ารักขึ้นแน่ๆ ผมกลายเป็นตัวร้ายไปอีกแล้ว


                     “พี่พราวดีใจที่น้องเล็กมาอยู่ด้วยเลยร้องไห้” ป๊าบอก


                     “งั้นเล็กจะมาอยู่ด้วยหนึ่งอาทิตย์เลย ไม่ต้องร้องไห้ไปหรอก”


                     บ้าเรอะ!!! แค่ไม่กี่ชั่วโมงก็ทำกูร้องไห้แล้ว... มาอยู่เป็นอาทิตย์นี่จำเป็นต้องตรอมใจตายก่อนมั้ย!


                     “อเล็กซ์ลงไปกินขนมข้างล่างก่อนนะครับ อาขอคุยอะไรกับพี่พราวก่อนน้า”

                     
                     “ได้ฮะ”


                     เด็กนั่นผละออก แต่ผมยังซุกหน้าอยู่กับออกแกร่ง ใบหน้าคมเกลือกอยู่กับซอกคอผม หอมซ้ำๆอยู่ตรงนั้นจนผมหยุดร้องไห้ไปเอง


                     “เด็กนั่นจะมาแย่งป๊าไปจากหนู”


                     “หึหึหึ” เขาหัวเราะอ่ะ ชอบเห็นเรื่องที่ผมเครียดเป็นเรื่องตลก!


                     “พราวไม่สงสารน้องเขาเหรอ เขาพลัดหลงกับพ่อแม่แล้วก็มาอยู่กับคนที่ไม่รู้จักนะ ถ้าเป็นพราวจะทำยังไงเนี้ย”


                     มันก็จริง แต่ว่า... ไม่อยากให้ป๊าสนใจใครมากกว่านี่!


                     “แล้วเขาก็คงอยู่ไม่นาน พ่อแม่เขาก็คงกำลังตามตัวอยู่ด้วยเหมือนกันแหละนะ”


                     “...ฮึก” หยุดร้องแต่ยังสะอื้นอยู่


                     “และที่สำคัญที่สุด...”


                     “...”


                     “...”


                     “อะไรเล่า!!!!” ผมทุบแขนล่ำไปที เงียบทำไม ก็รู้ว่าอยากรู้เนี๊ย!


                     “ฮ่าๆๆๆ”


                     เงียบอยู่ได้ เว้นวรรคนานไปหรือเปล่า = = ป๊าประคองหน้าผมมาแล้วแนบริมฝีปากมาสัมผัสปากผมเบาๆก่อนจะลุกล้ำเข้ามาภายในให้ใจผมเต้นไม่เป็นจังหวะเล่นๆ ผมหลับตารับรสจูบแสนหวานของเขาอย่างเต็มใจ จูบที่บอกว่าผมเนี้ยแหละที่สำคัญที่สุดในชีวิตของป๊า! (หรือผมมโนไปเองหว่า - -)


                     “อื้ม หวานจัง”


                     “คือเพิ่งกินส้มตำปูปลาร้ามาตอนกลางวัน”


                     “อุ๊บบบ อ้วกกกก”


                     “ป๊าอ่ะ”


                     ผมทุบอกหนาหลายที ไม่ยั้งมือด้วย แม้จะรู้ว่าเขาแกล้งทำก็เถอะ ป๊าหัวเราะแล้วจับมือผมรวบไว้ มืออีกข้างจับผมไปทัดหูให้ ผมหน้าม้านี่ก็เริ่มยาวจริงๆแล้วนะเห็นหน้าป๊าไม่ค่อยชัดแล้ว -3-


                     “ที่สำคัญคือป๊ารักพราว...”


                     คำบอกรักที่ผมได้ยินมาตั้งแต่จำความได้ แต่ตอนนั้นกับตอนนี้มันต่างกัน...ผมรู้ เพราะผมก็รู้สึกว่าคำว่ารักของผมมันเปลี่ยนไปเหมือนกัน


                     “รักคนเดียว”


                     “-/////-“ ผมหน้าร้อนวาบ เขินจนตัวบิดไปมาไม่กล้ามองสบตาคม


                     “ไม่เคยมีใครสำคัญไปมากกว่าพราว พราวคือทุกอย่างของป๊านะ”


                     “อื้อ ป๊าห้ามเห็นใครสำคัญไปมากกว่าหนูนะ ถ้าทำจะโดนไม่ใช่น้อย” ขู่ไว้ก่อน แต่พอแล้วได้มั้ย โมเม้นต์สีชมพูนี่พอก่อนเถ้อออออ T////T รู้สึกเขินจนตัวจะแตกแล้วร้อนทั้งหน้าแล้วววววว


                     “หึหึหึ ครับๆ พราวล่ะ ไม่ได้ยินมานานละ”


                     “กะ ก็ เหมือนๆกันแหละ” ความเขินทำให้คนขาดสติ พูดอะไรโง่ๆออกไป แงๆๆ


                     “เหมือนอะไร เหมือนใคร”


                     “จิ๊ ป๊าาาาาา”


                     ตอนเด็กนี่บอกรักป๊าจะเป็นจะตาย บอกเป็นวันละสิบๆรอบเถอะ แต่ตอนนี้เริ่มหายไปและเริ่มไม่กล้าที่จะพูดมัน มันแบบ... โอ๊ยยยยยย มันอายอ่ะ อยู่ๆก็จะให้พูดออกมาเลยอย่างงี้ -///-


                     “ไปฟังเอาจากอเล็กซ์ก็ได้”


                     “หะ ห๊ะ คนบ้า!! ก็รู้อยู่ว่ารักน่ะยังจะมาเค้นเอาอะไรอีก ได้ยินยังว่า รักๆๆๆๆ รักมากที่สุดเลย! เหอะ จะไปฟังจากเด็กนั่นเรอะ เออ เอ่อ กะก็...ก็ไปสิ =/////=”


                     อ๊ากกกกกกกกกก พูดออกไปแล้ววววววว พูดมากกว่าป๊าสิบเท่าด้วย เขินไปแล้วด้วย~~ ผมมุดหน้ากับอกกว้าง ป๊าหัวเราะในลำคอราวกับมีความสุขซะมากมาย ป๊าเอานิ้วมาเขี่ยหูผมเล่น มันต้องแดงมากแน่ๆเลย


                     “แดงไปถึงคอและคงจะถึงในเสื้อ ไหนขอดูหน่อยดิ๊”


                     ป๊าดันตัวผมออกเพื่อจะถลกเสื้อผมขึ้น ผมเลยกอดรัดตัวป๊าไว้แน่นไม่ให้มีช่องว่างสำหรับการดูตัว(ตัวจริงๆT_T)ในครั้งนี้ครับ ผมสะดุ้งตัวโยนมาพ่อหมีกินหูผมเข้าไปแล้ว ไม่เจ็บแต่สะท้าน ตัวอ่อนเปลี้ยเสียขาอย่างกะเป็นโรคกล้ามเนื้ออ่อนแรง ชายเสื้อผมถูกรั้งขึ้นมาอย่างง่ายดายปล่อยให้มือใหญ่สำรวจตัวผมโดยเน้นที่ยอดสีชมพูเป็นหลัก


                     “อ๊ะ ฮื๊ออ แฮ่กๆ”


                     ปัง!


                     “อาเฟิร์สสสสส ชื่ออาเฟิร์สมีความหมายว่าไงเหรอฮะ”


                     เราผละออกจากกันอย่างเร็ว สิ่งที่เร็วที่สุดคือมือปลาหมึกนั่นแหละที่จัดการเสื้อผมให้เข้าที่อย่างเรียบร้อยรวดเร็ว เราปรับสีหน้าให้เป็นปกติต้อนรับการเข้ามาในห้องโดยไม่มีการเคาะประตูของเด็กกูกู้กีกี้


                     “ทำไมวันนี้มีคนขัดตลอดเลยวะ อะไรนะครับ!”


                     ประโยคแรกพึมพำให้ผมได้ยินส่วนประโยคหลังนี่หันไปตะโกนตอบเด็กเห็ด เด็กนั่นปีนขึ้นมานั่งตักป๊า ผมจะพยายามทำใจไม่ให้คิดมากแล้วกันนะ เพราะป๊ายืนยันหนักแน่นแล้วว่าผมน่ะที่หนึ่งและที่เดียวในใจ อิอิ


                     “ชื่ออาเฟิร์สหมายความว่าไงครับ อเล็กซ์ชื่อมฆวันแปลว่าพระอินทร์ พระอินทร์นี่คืออะไรเหรอฮะ ใช่ที่แปลว่าข้างในหรือเปล่าฮะ...”


                     ข้างในนั่นมันคือ in หรือเปล่าฟะ - -

                     
                     “เดี๋ยวๆ ทีละคำถามนะครับ”


                     “ชื่ออาเฟิร์ส”


                     “กระผมชื่อปวีร์ครับ แปลว่าผู้กล้าหาญครับ” ผมหัวเราะเบาๆเมื่อป๊าทำท่าตะเบะเหมือนทหาร ใบหน้าหล่อเหลาหันมามองทางผม “กล้าที่จะรัก กล้าที่จะปกป้องดูแลด้วยชีวิตของผมนะครับ”


                     >////< อะไรเล่า ตาเยิ้มๆกับรอยยิ้มอุ่นๆนั่นคืออาร๊ายยยยยยยยยย


                     “แล้วชื่อคนนั้นล่ะ”


                     “เรียกพี่พราวนะครับเด็กดี”


                     “แล้วชื่อพี่พราวล่ะครับ” ป๊าพูดทีเดียวแล้วเชื่อฟังดีจั๊งงงง


                     “ฉันชื่อปานนนทะลี”


                     “แปลกจังไม่เคยได้ยินเลย แปลว่าอะไรเหรอ”


                     ผมมองเด็กนั่นที่ทำหน้าอยากรู้เต็มแก่แล้วได้แต่ส่ายหน้าตอบกลับไป ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน... ต้องถามป๊า




                     
                    อิป๊าหื่นจนโน๊ะ
                     ตอนแรกคาแร๊กเตอร์อิหนูพราวที่ตั้งไว้ไม่ใช่งี้นะ แต่งไปแต่งมาแม่งอิหนูพราวซื่อบื้อไปเลย ฮ่าๆๆ 
                     ยังไงก็ช่วยลุ้นความหลังอิป๊ากันต่อไป อาจจะไม่มีอะไรร้ายแรงก็ได้(เหรออออ)




                     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
                     ถ้าไม่เป็นการรบกวนเกินไป ฝากเม้นต์กันด้วยน้า
                     เยิฟๆๆๆๆทุกคนน้า

[dahlia]

เออ เจ้าเล็กหัวเห็ดนี่ดูไม่เหมือนเด็กหลงทางเลย อารมณ์แบบมาเที่ยวแถมเกรียนหน่อยๆอีกตั้งหาก ชักจะชอบซะแล้วสิ 555

[cancan]

น้องหัวเห็ดจะเป็นมารหัวใจของหนูพราวรึเปล่าน้าาาา..

[fay 13]

 

[Chichi Yuki]

เจ้าหัวเห็ดนี่ตัวป่วนชัดๆ 55+
แล้วน้องพราวจทำยังไงต่อล่ะ

[greensnake]

ความหลังฝังใจของป๊าคืออะไรอ่ะพราว ผู้ชายคนนั้นเกี่ยวข้องกับแม่น้องพราวหรือเปล่า
แล้วไหนจะเด็กหัวเห็ดนั่นอีกล่ะ จะแค่บังเอิญตัดหน้ารถหรือตั้งใจกันแน่นะ
แล้วเด็กก็นะ ยอมมากับคนอื่นง่ายๆได้ยังไงกันหนู เกิดเป็นคนไม่ดีจะทำยังไงกัน
เริ่มมีอะไรๆเข้ามาหาสองพ่อลูกมากขึ้นแล้ว รอติดตามต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[full69]

 

[yuyie]

คิดว่าเด็กหัวเห็ดนี่ต้องแกล้งตัดหน้ารถแหงๆ

[ferrari_L]

HAPPY VALENTINE'S DAY




“คิกๆๆๆ”


“ฮ่าๆๆๆ นี่แน่ะๆ”


เสียงหัวเราะสดใสและเสียงทุ้มเปล่งออกมาอย่างมีความสุข ใบหน้าคมเกลือกอยู่กับพุงกลมของเด็กน้อยสร้างความจักจี้ให้น้องพราวได้ไม่น้อย มือเล็กจับหน้าผู้เป็นพ่อไว้ไม่ให้เอาคางสากๆมาถูกสีข้างแต่ก็ทัดทานคนตัวโตกว่าไม่ได้ เลยได้แต่หัวเราะน้ำหูน้ำตาไหลอยู่อย่างนี้


“ฮ่าๆๆ ป๊าจ๋าาาาา~~~~~”


ร่างสูงหยุดแกล้งเมื่อเห็นลูกชายทำท่าจะไม่ไหวเอา แต่ก็ขอฟัดแก้มยุ้ยสักฟอดสองฟอดถึงได้ปล่อย วันนี้วันวาเลนไทน์... เขาเลยไม่ให้ตัวเล็กไปโรงเรียนทั้งๆที่โรงเรียนที่ไทยก็ไม่ได้หยุดให้


“ป๊ามีของขวัญให้ด้วย”


“ไหนๆๆ” ละมือจากบีบแก้มผู้เป็นพ่อมาแบขอตรงหน้า น้องพราวรู้อยู่แล้วว่าต้องเป็นดอกกุหลาบหนึ่งดอกเพราะป๊าให้เขาทุกปีเลย


“อยู่ที่ห้องอาหาร ถ้ากินข้าวหมดก็หยิบไปได้เลย”


น้องพราวยู่หน้าก่อนจะพยักหน้าอย่างจำยอม เฟิร์สจับมือเล็กมาหอมแล้วอุ้มลูกชายตัวน้อยไปอาบน้ำแต่งตัว ใส่ชุดกระต่ายสีชมพูกลืนกับผิวขาวๆของเจ้าตัวเล็กมาก หางกลมๆสีขาวดิ้นดุ๊กดิ๊กเมื่อน้องพราววิ่งเล่นไปทั่วห้องเป็นภาพที่คนตัวโตไม่อยากจะละสายตา วันนี้นอกจากจะมีดอกไม้แล้วยังมีของขวัญอีกอย่างที่จะให้น้องพราว...


ในห้องทานอาหาร จานลายการ์ตูนสำหรับเด็กมีไส้กรอก แฮมและไข่ดาว นั่นยังพอทานให้หมดได้ แต่นมจืดแก้วเบ้อเริ่มนี่ยากจริงๆ แต่เพื่อดอกไม้ของป๊าน้องพราวยอมกลั้นใจดื่มอึกๆจนหมดแก้ว ลิ้นเล็กเลียนมที่ติดรอบริมฝีปากออกแล้วเอ่ยบอกป๊าอย่างร่าเริง


“หนูกินหมดแล้ว เอาไปละนะ ฮิๆ” หยิบดอกกุหลาบสีขาวดอกโตมาถือไว้แนบอก


“เก่งมากครับ”


“ป๊า วันนี้เราไปเที่ยวไหนกันดี”


“อืม... วันนี้เราไม่ได้ไปเที่ยว แต่ตอนเย็นป๊ามีของขวัญให้น้องพราวอีก”


“จริงเหรอครับ”


ดวงตากลมเป็นประกาย วันนี้ได้ของขวัญจากป๊าเยอะจัง เด็กน้อยแทบจะอดทนรอไม่ไหว พอกินอาหารเช้ากับลูกเสร็จผู้เป็นพ่อก็ออกจากบ้านไปทั้งวันกลับมาอีกทีก็ตอนค่ำ แค่ได้ยินเสียงรถจอดเด็กตัวเล็กรีบวิ่งไปหาปะป๊าทันที


“ปิดตาก่อน”


“มีอะไรอยู่ในรถเหรอครับ” ชะเง้อคอมองอย่างตื่นเต้น มือใหญ่เลยทาบไปปิดดวงตาสุกสกาวนั่นเอง ร่างสูงดันลูกชายให้เดินไปตามทาง


“เอาละน้าๆ”


“งื้อๆๆๆ ป๊าปล่อยยยย”


ร่างป้อมๆเริ่มดิ้นจนหลุดออกเห็นตุ๊กตาหมีตัวใหญ่จนล้นประตูรถออกมา แต่ที่น่าแปลกคือหมีตัวนั้นขยับมือได้! OoO  มองไปด้านล่างเห็นปลีน่องเรียวบนรองเท้าส้นสูงแหลมปรี๊ด เงยขึ้นมองหน้าหมีอีกที...


“จ๊ะเอ๋!”


....

......

.........

.............


เงียบ เก้อ


หญิงสาวใบหน้าสะสวยชะโงกหน้าออกมาจากหลังตุ๊กตาหมีหวังจะเซอร์ไพรส์ลูกชายของ ‘แฟน’ น้องพราวเงียบเพราะไม่เข้าใจว่าผู้หญิงคนนี้เป็นใครแล้วทำไมต้องมาช่วยป๊าทำเซอร์ไพรส์เขาด้วย ร่างเล็กลอยหวือขึ้นสูงเพราะถูกพ่อเฟิร์สอุ้มขึ้นนั่งบนแขน


“ชอบมั้ยครับ”


“หนูชอบหมี แต่...”


“เราเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะ”


ทำไมป๊าต้องจูงมือผู้หญิงคนนั้น?


ทำไมต้องยิ้มให้กัน?


ร่างสูงพาทั้งคู่เข้ามาในบ้าน เขาคิดว่านี่อาจจะดีสำหรับพราว เด็กน้อยควรจะมีแม่ที่ดูแลใกล้ชิด อีกไม่นานเขาก็เรียนจบโทและวางแผนอนาคตจะแต่งงานกับลูกแก้ว ผู้หญิงที่เพียบพร้อมทุกอย่างแม้จะอายุมากกว่าไปหน่อยก็เถอะ ถึงจะไม่ได้รัก... แต่ก็ต้องทำเพื่อน้องพราวจะได้มีครอบครัวที่สมบูรณ์เหมือนเด็กคนอื่นๆ


“ไหว้อาแก้วก่อนครับน้องพราว”


“อาแก้วเป็นใครเหรอครับ” มือป้อมพนมไหว้อย่างน่ารัก เด็กน่าตาน่ารักน่าหยิกอย่างนี้ทำให้คนที่เพิ่งเจออย่างลูกแก้วรักได้ไม่ยาก


“อาแก้วเป็นแฟนป๊า และ...จะมาเป็นแม่น้องพราวไง”


“เฟิร์สบ้าแล้ว ยังไม่ได้ตกลงเลย” ร่างบางม้วนอย่างเขินอาย


“เอ้า กลางวันตกลงกันแล้วไงครับ”


ร่างสูงพูดหยอกล้อ วันนี้ทั้งวันเขาไปเดทกับหญิงสาวและตัดสินใจขอคบเธอเป็นแฟนหลังจากที่ดูๆกันมาหลายเดือนแล้ว น้องพราวชาวาบไปทั้งตัว นี่มันอะไรกัน? มือป้อมกำเสื้อของปะป๊าแน่นขึ้น เขาจะมีแม่ใหม่ให้พราว ไม่ๆ เขาจะมีครอบครัวใหม่ต่างหาก ไม่นานป๊าก็คงจะมีลูกอีกคน และก็คงจะลืมหนู หนูจะกลายเป็นคนอื่น น้ำตาเม็ดโตมารวมกันอยู่ในดวงตาใสแล้วหยดลงมาไม่ขาดสาย เล่นเอาพ่อกับอาแก้วตกใจไปตามๆกัน


“น้องพราวเป็นอะไรคะ”


ร่างเล็กดิ้นจะออกจากอ้อมแขนคนเป็นพ่อแต่กลับถูกรัดแน่น


“ฮึก ฮือ ไม่ต้องมายุ่งกับหนู!”


มือเล็กดิ้นสะเปะสะปะไปปัดจานขนมและแก้วน้ำหวานตกแตกเต็มพื้น ร่างสูงบีบแขนเล็กแรงขึ้น เขายอมรับว่าโมโหนิดๆที่พราวอาละวาดขึ้นมาแบบไม่มีเหตุผล


“เจ็บ!”


“พราวหยุดดิ้นเดี๋ยวนี้นะ”


“ฮืออออออออ ป๊าใจร้าย!”


“ใจร้ายอะไร พูดไม่รู้เรื่องแล้วนะ!!!”


เสียงตะคอกกับสีหน้าโมโหของพ่อเฟิร์สทำให้เด็กน้อยกลัวขึ้นไปอีก ลูกแก้วพยายามเข้ามาห้ามแต่ร่างสูงไม่ฟัง แม้จะถามว่าเป็นอะไรไปแต่พราวก็เอาแต่ร้องไห้แล้วจะหนีไปเท่านั้น เฟิร์สเลยปล่อยมือจากเด็กดื้อเป็นผลให้ร่างเล็กที่ดิ้นแรงอยู่ก่อนแล้วไม่ทันตั้งตัวตกจากตักแกร่งไปกองอยู่กับพื้น


“ว๊ายยยยย!”


“พราว!”


เด็กน้อยอึ้งไปก่อนจะตั้งตัวได้วิ่งหนีออกนอกห้องไปเจอตุ๊กตาเท็ดดี้แบร์ราคาเกือบหมื่นตั้งอยู่ปลายบันได เจ้าตัวเล็กเลยผลักหมีล้มซะเลยโทษฐานที่พาผู้หญิงเข้ามาหาป๊า!


“พราว! อย่าวิ่ง เดี๋ยวตกบันได!” ฝ่ายคนเป็นพ่อจะตามไปแต่ถูกห้ามไว้ซะก่อน


“น้องกำลังโมโหค่ะเฟิร์ส”


“เป็นอะไรของเขาไม่รู้ ขัดใจไม่ได้เลย จิ๊!”


“แก้วว่า น้องพราวอาจจะไม่ชอบแก้ว...”


“ไม่หรอก” ขนาดเค้กกับพลอย เจ้าตัวเล็กยังสนิทด้วยเลย หรือจะโกรธที่เขาไม่ยอมพาไปเที่ยว... ก็คงไม่ใช่อีกเช่นกัน เพราะเมื่อเช้ายังดีๆอยู่


“หรือไม่ก็... น้องพราวไม่อยากให้เฟิร์สมีแฟน”


“หือ?”


“แกไม่อยากมีแม่เลี้ยง ไม่อยากถูกทิ้ง?”


“ใครว่าเฟิร์สจะทิ้งพราว!”


ร่างสูงหงุดหงิดงุ่นง่านไปหมด ไม่ชอบให้ใครมาว่าเขาจะทิ้งพราว ไม่ชอบให้ใครมาว่าตัวเองดูแลลูกไม่ดีและไม่ชอบที่ตัวเอง... ยังไม่ดีพอ ถึงต้องหาคนมาช่วยให้ความอบอุ่นเด็กน้อยด้วย แต่กลับกลายเป็นว่าเขาทำร้ายลูกซ้ำไปอีก


“ไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีแฟนวันวาเลนไทน์และต้องเลิกกับแฟนในวันเดียวกัน ฮะๆๆ”


“แก้ว...”


“แก้วเข้าใจ แก้วรู้เหตุผลของเฟิร์ส เฟิร์สก็เป็นแค่วัยรุ่นที่แข็งกระด้างและยังไม่มีความรับผิดชอบพอ แต่แก้วเชื่อว่าคนเก่งของแก้วจะต้องผ่านจุดนี้ไปได้”


“ขอบใจนะ”


“อื้อ แก้วจะคอยให้คำปรึกษานะ”


“ขอบใจมากจริงๆ”


“งั้นแก้วกลับล่ะ” น้ำตาเริ่มจะปริ่มๆที่หัวตาของเธอแล้ว เธอชอบคนตรงหน้าจริงๆและไม่เคยรังเกียจที่เขาจะเคยมีลูกมีภรรยาแล้ว ไม่สนอดีตของผู้ชายคนนี้เลยแม้แต่น้อย อย่าว่าแต่เธอเลย หากเป็นผู้หญิงคนอื่นก็คงไม่สนเรื่องนั้นเหมือนกันแหละ


“เดี๋ยวเฟิร์สไปส่ง”


“ไม่ต้องหรอก”


“ไม่เอาน่าแก้ว ป่ะ”


ตลอดทางทั้งคู่จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ฝ่ายหนึ่งคิดถึงเจ้าตัวน้อยที่ร้องไห้สะอื้นหนัก ส่วนอีกฝ่ายก็เสียดายคนเก่งที่อยู่ข้างๆ เธอเลยวัยที่จะมีความรักที่ใช้หัวใจแล้ว สมองของเธอบอกว่าผู้ชายคนนี้คือคนที่ดีที่สุด แต่จะทำไงได้ล่ะ...


“ขอบใจที่มาส่งจ้า”


“อื้ม ขอบคุณสำหรับเรื่องที่ผ่านมา”


“เฟิร์ส...”


“หืม?”


“...จะให้แก้วรอมั้ย...”


“...”


“ช่างมันเถอะ ขับรถดีๆนะ”


“อืม โชคดีนะ ขอให้เจอคนดีๆเข้ามานะแก้ว”


นี่คือคำตอบใช่มั้ย... ใบหน้าสวยพยักหน้ารับอย่างจำยอม


ร่างสูงขับรถมาถึงบ้านก็มองหาคนตัวเล็กในห้องนอนทันที ก็มีอยู่ที่เดียวที่น้องพราวจะไปได้อ่านะ เห็นเท้าน้อยสีชมพูจากชุดการต่ายโผล่มาจากใต้เตียง หึหึหึ ชอบเล่นนักล่ะ ซ่อนแอบเนี้ย


“ลูกชายเราหายไปไหนแล้วเนี้ย สงสัยหนีไปอยู่กับแกรนด์มาแล้วมั้ง”


ปากสวยคลี่ยิ้มเมื่อได้ยินเสียงสะอื้นดังออกมาเบาๆ แสดงว่าไอ้ตัวเล็กได้ยินที่เขาพูดอยู่... ร่างสูงหย่อนตัวลงนั่งบนเตียงเหนือร่างน้อย


“งั้นก็ดีเลย จะได้พาแม่ใหม่มาหลายๆคน...” เสียงสะอื้นดังขึ้นอีก


“คิดไปคิดมาแล้วไม่เอาดีกว่า รักน้องพราวคนเดียวก็พอแล้ว รักที่สุดในโลกเลยแฮะ”


ร่างสูงพูดทิ้งท้ายแล้วเดินมาข้างล่าง ไม่เห็นตุ๊กตาหมีตัวยักษ์ที่ไปหอบหิ้วมาจากห้าง ถามจากแม่บ้านก็จึงรู้ว่าเด็กแสบของเขาสั่งให้เอาไปทิ้งแล้ว =___________= ให้มันได้อย่างนี้สิ


เอาล่ะ... วันพิเศษ(?)อย่างนี้ เขาจะทำอาหารให้เย็นให้เด็กน้อยกินเป็นการไถ่โทษก็แล้วกัน เริ่มจากไข่เจียว(= =) ไข่ดาวและทอดไส้กรอก เดี๋ยวๆ นี่มันจะกลายเป็นเบรกฟาสต์ไปหรือเปล่านะ ผะ...ผัดผักรวมแล้วกันงั้นอ่ะ เดี๋ยวๆ ลูกไม่กินผัก! โอ๊ยยยย ปวดหัวโว้ยยย ไปถามเจ้าตัวว่าอยากกินอะไรแล้วเปิดเมนูอาหารมาทำเลยดีกว่า


ร่างสูงเดินเข้าห้องนอนในสมองก็คิดถึงเมนูอาหารที่พอจะทำได้ไปด้วย ตรงที่เดิมไม่มีเท้าน้อยโผล่ออกมา ร่างสูงเริ่มตะงิดๆเลยก้มลงไปมองใต้เตียงปรากฏว่าไม่มีร่างเล็กของลูกชายเขาเลย เฟิร์สผวาไปดูในห้องน้ำก็ไม่มี ก่อนออกโซนแต่งตัวก็เหลือบไปเห็นตู้เสื้อผ้าเปิดอยู่


เสื้อผ้าน้องพราวหายไปส่วนหนึ่ง!


นะ นี่ อย่าบอกนะว่าลูกเขาหนีออกจากบ้าน! คนตัวโตรีบวิ่งลงไปด้านล่างเรียกแม่บ้านนับสิบชีวิตไปกระจายตัวกันหาให้ทั่วบ้านและให้คนขับรถสองสามคนขับรถไปตระเวนหารอบๆหมู่บ้านด้วย ใจคนเป็นพ่อเต้นแรงจนจะทะลุออกจากอก ห่วงไปหมด... สมองตื้อคิดได้แต่เรื่องอันตรายต่างๆที่จะมาสู่เด็กน้อยจนต้องเตะโซฟาระบายอารมณ์ ยิ่งดึกๆอย่างนี้แล้วด้วย... เด็กตัวเล็กๆถ้าเจอโจรละก็...


ปึก ปึก ปึก ได้แต่เตะนู่นเตะนี่ไปเรื่อย ถ้าพราวเป็นอะไรไปเขาจะไม่ให้อภัยตัวเองตลอดชีวิต


โทรไปหาเพื่อนที่เป็นตำรวจก็ยังแจ้งความไม่ได้เพราะยังหายไม่ถึงยี่สิบสี่ชั่วโมง ต้องรอให้ลูกเขาเป็นอะไรไปหรือไงถึงจะแจ้งความได้น่ะโว้ยยยยย น้องพราวอย่าทำกับป๊าแบบนี้ ป๊าจะขาดใจตายแล้วรู้มั้ย ทรุดลงนอนที่นอนของลูกชาย หมอนก็หอบไปด้วย ตุ๊กตาหมีตัวใหญ่กว่าตัวก็หอบไปด้วย หอบไปยังไงไหววะนั่น! เออนั่นสิ หอบไปยังไงไหว... = =


แอ๊ดดดด


เสียงเสียดสีของประตูดังขึ้นเนื่องจากห้องนี้ไม่ได้ใช้งานเลย เป็นห้องนอนเล็กตกแต่งด้วยโทนสีสดใสที่เขาทำให้น้องพราว แต่เจ้าตัวน้อยกลับไม่ยอมนอนคนเดียว เลยต้องปิดตายอยู่อย่างนี้แต่เขาก็ให้คนเข้ามาทำความสะอาดอยู่ตลอดอยู่แล้ว พลาดตรงไม่ได้สั่งให้ล๊อคห้องไว้เนี้ยแหละ เด็กน้อยเลยมีที่แอบเพิ่ม!


ร่างสูงเดินฝ่าความมืดไปเปิดโคมไฟหัวเตียง เห็นกระเป๋าเสื้อผ้าวางอยู่ปลายเตียง ส่วนสุดที่รักของเขานอนกอดตุ๊กตาหมีหลับตาพริ้ม แพขนตายาวยังเปียกชุ่มไปด้วยน้ำตา ตัวแสบเอ้ยยย ทำให้คนเขาปั่นป่วนกันทั้งบ้าน เห็นลูกกำลังหลับสบายก็ไม่อยากจะกวน เรียกแม่บ้านให้เอายาแก้ฟกช้ำขึ้นมาให้ รอยช้ำจากฝีมือเขาเริ่มแดงขึ้นที่แขนทั้งสองข้าง ค่อยๆถอดกางเกงออกดูตรงสะโพกเห็นรอยช้ำม่วงขนาดใหญ่อยู่ก็อยากจะเตะตัวเองนัก


ฟอดดดดดด


“ป๊าขอโทษนะครับ”


คนตัวเล็กขยับตัวเมื่อถูกรบกวน เมื่อเห็นว่าเป็นใครก็ร้องไห้ออกมาด้วยความกลัว ภาพหน้าดุๆกับเสียงตะคอกของป๊ายังติดตาอยู่ เฟิร์สโอบกอดลูกน้อยมาแนบอก วนเวียนจูบซ้ำบนกระหม่อมน้อย


“อย่ามายุ่งกับหนู”


“ไม่ยุ่งกับลูกแล้วจะให้ไปยุ่งกับใครครับ หือ?”


“ฮึก ฮือออออออ”


“โอ๋ๆ ป๊าขอโทษน้าาาาา”


“เกลียดป๊า” พูดเสียงอ่อยอย่างกล้าๆกลัวๆ


“แต่ป๊ารักพราว รักมากที่สุดเลย” ถึงจะรู้ว่าที่ตัวน้อยบอกว่าเกลียดนั้นมันไม่ใช่เรื่องจริงแต่เขาก็อดที่จะแปล๊บในอกไม่ได้


“ไม่ ป๊ารักคนอื่นแล้ว”


“ป๊าไม่รักใครทั้งนั้นนอกจากน้องพราวของป๊าคนนี้คนเดียวเท่านั้น”


“ฮึกกก โกหก ป๊าตีหนู”


“หือ?” แค่จับแน่น(จนช้ำ)  แล้วเผลอปล่อยให้ตกพื้น สำหรับเด็กเรื่องการเจ็บตัวอาจจะเหมารวมไปว่าถูกตี


“ป๊าขอโทษ แต่น้องพราวดื้อก่อน”


“ป๊าจะทิ้งหนูไปมีลูกใหม่นี่ ฮือออๆ”


“ไม่ทิ้งๆ ใครจะกล้าทิ้งกระต่ายตัวนี้กัน” ดึงหางกลมส่ายไปมาอย่างเอ็นดู หยิบฮู๊ดมาใส่ให้จะได้มีหูกระต่ายเพิ่ม


“ป๊าโกหกๆๆ”


“จริงๆครับ ป๊ารักพราวมากกว่าใครทั้งนั้น แต่น้องพราวไม่รักป๊าแล้วนี่สิ วันนี้วันแห่งความรักด้วย ถ้าวันนี้พราวบอกว่าเกลียดป๊า พราวก็จะเกลียดป๊าทั้งปีเลยนะ ป๊านี่น่าสงสารจัง” คนตัวโตแกล้งทำหน้าเศร้า แต่เด็กตัวขาวกลับเชื่อเสียสนิทใจ


“มะ... ไม่ใช่นะ” น้องพราวไม่อยากเกลียดป๊าทั้งปี น้องพราวรักป๊ามากที่สุดในโลกเหมือนกัน


“เกือบเที่ยงคืนแล้วเนี้ย จะเลยวันวาเลนไทน์แล้ว”


“ฮึก ไม่เอานะ เอาวันวาเลนไทน์กลับมาก่อน ฮือๆ” เด็กน้อยเขย่าแขนหนาอย่างร้อนรน น้ำตาที่เริ่มจะเหือดแห้งกลับมาพรั่งพรูอีกครั้ง


“แต่ก็สมควรแล้วล่ะ ป๊าทำให้น้องพราวเสียใจ ป๊าต้องถูกเกลียดทั้งปี”


“ฮืออออ หนู...” โกรธก็โกรธ แต่ไม่อยากเกลียดป๊านี่!


“จะเที่ยงคืนแล้ว ห้า สี่...”


“ป๊าๆ ทำไงดี ฮือๆๆ”


“สาม สอง...”


“หยุดเวลาเถอะนะ ฮืออออ”


“หนึ่ง”


“อ๊ะ”


“ศะ...”


จุ๊บ!


“หนูรักป๊า!!!!”


จูบที่ปากเร็วๆทีหนึ่งแล้วรีบบอกรักไป เขาไม่อยากเกลียดป๊าจริงๆนี่ ที่พูดไปนั่นเพราะกำลังโกรธอยู่ ยังทันอยู่ใช่มั้ย เขายังบอกรักป๊าในวันวาเลนไทน์อยู่หรือเปล่า เขาจะได้รักป๊าอยู่ทั้งปีใช่มั้ย


“กี่โมงแล้ว ฮืออออ หนูไม่ได้เกลียดป๊า ฮือๆๆๆ”


“ชู่วๆๆๆ ไม่ร้องครับ โอ๋ๆๆ ตอนนี้ห้าทุ่มห้าสิบนาที”


“ฮืออออ ไหนบอกเที่ยงคืนแล้วไง”


“ฮ่าๆๆๆๆ”


“คนโกหก เกลียด อุ๊บส์!OxO” กำลังจะบอกว่าเกลียดแต่ยั้งไว้ได้ทันก่อน


“ป๊ารักพราวนะครับ ห้ามคิดว่าป๊าจะทิ้งอีกนะ”


“หึ!” กอดอกแล้วสะบัดหน้าหนี ขี้งอนจริงๆเล้ยยย


“จะให้ทำยังไง พราวถึงจะหายโกรธป๊า ฟอดดดดดด”


“บอกรักหนูก่อน”


“ป๊ารักพราว” พูดเป็นล้านครั้งยังได้


“พูดจนกว่าจะถึงเที่ยงคืน”


“เด็กแสบบบบบบบบบ” เอาคืนกันชัดๆเลย โอเค อีกสองนาทีจะเที่ยงคืน


“ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว ป๊ารักพราว...” พูดไปอย่างนั้นเรื่อยๆ เขาไม่ได้ดูเวลาซะด้วยสิว่าครบตามเวลาที่เด็กน้อยกำหนดหรือเปล่า เขารู้แต่ว่าเขาพูดจนน้องพราวหลับ หลับในอ้อมกอดของเขา

 

 





















 

ดอกกุหลาบช่อใหญ่กองอยู่บนพื้นห้องรวมกับซากเสื้อผ้าของทั้งคู่ ร่างเปลือยเปล่านอนกอดก่ายกันอยู่บนที่นอน ปีนี้น้องพราวของเขาอายุครบยี่สิบปี แต่คิดยังไงถึงถามถึงเรื่องนั้นขึ้นมาก็ไม่รู้


“อาแก้วเขาแต่งงานมีลูกมีเต้าไปแล้วครับ ปีก่อนป๊ายังเจอเขาอยู่เลย”


“เฮ้ออออ ตอนนั้นหนูไม่ได้เกลียดเขานะ”


“ป๊ากับอาแก้วเข้าใจ ว่าพราวหวงป๊าแค่ไหน”


“ขี้ตู่จริงๆเลย-3-”


“ที่จริงแล้วรักเขามาตั้งแต่เด็กเลยอ่ะดิ” ว่าแซวๆ มือก็ลูบไล้แผ่นหลังขาวที่เปลือยเปล่าไปด้วย


“ก็ใช่ไง๊” ยอมรับหน้าตาเฉย คนตัวโตเลยจับฟัดเข้าให้


“ป๊าขอโทษนะตอนนั้น”


“แล้วทำทำไม”


“ก็ป๊าอยากให้พราวมีครอบครัวที่สมบูรณ์ กว่าจะเฟ้นหาผู้หญิงดีๆได้นี่มันยากนะ”


“...”


“ทั้งสวย น่ารัก นิสัยดี การบ้านการเรือนก็เก่ง รักเด็ก รักสัตว์ เป็นผู้ใหญ่ มีความรับผิดชอบ...”


“หมดยัง!”


“ยังอ่ะ บ้านเขาก็รวย ชาติตระกูลดี มีหน้ามีตาในสังคม แล้ว...”


“พอแล้ว! แล้วคนนี้ไม่ดีเลยงั้นสิ เหอะ!” ชี้ตัวเองแล้วสะบัดหน้าหนี คนตัวโตหัวเราะ นึกว่าเหวี่ยงเพราะอะไร ฮ่าๆๆ


“ถ้าวันนั้นหนูไม่งี่เง่า วันนี้ป๊ากับเขาคงจะมีครอบครัวที่น่า...อื้อออ”


กดจูบปากสีสด แม้จะโตขึ้นแค่ไหนก็ยังเป็นเด็กน้อยในสายตาเขาเสมอ


“ถ้าป๊ารู้ว่าเราจะมีวันนี้ ป๊าไม่มีทางพาเขามาให้พราวรู้จักหรอก”


กดจูบปากที่เจ่อบวมเพราะบทรักที่เพิ่งสงบลงไป และกำลังจะก่อลูกใหม่ขึ้นมาในอีกไม่ช้า ร่างบางบิดกายเร่าใต้ร่างใหญ่ สะดุ้งทุกครั้งที่ฝ่ามือร้อนลูบไล้ไปทั่วเรือนกาย ไม่มีตรงไหนที่ผู้ชายที่ดีที่สุดของเขาคนนี้ไม่เคยสัมผัส อกบางแอ่นขึ้นรับกับปากหนาที่ไล้ลิ้นวนอยู่รอบตุ่มไตอย่างลืมตัว


 “อ๊ะ แฮ่กๆๆ อ๊า...”


มือแกร่งขยับรูดที่กึ่งกลางลำตัวเขา ส่วนสะโพกสอบก็กระแทกกระทั้นเข้ามาไม่ยั้ง ลูกหมีขาวร้องครวญครางอย่างสุขสมประสานกับเสียงเนื้อกระทบกันดังพั่บๆๆลั่นห้อง มือบางลูบไปทั่วแผ่นหลังกว้างก่อนจะฝากรอยเล็บไว้ด้วยความเผลอ


“ป๊า อ๊าๆๆ บะ เบา หน่อย”


ปากที่บวมเจ่อร้องท้วงเมื่อร่างถูกกระแทกจนหัวคลอน ยอดอกสีชมพูถูกปลายนิ้วยาวสะกิดแทนปากหนาที่ย้ายไปบดจูบอย่างดูดดื่ม ถูกรุกรานทุกด้านอย่างนี้ร่างบางเสียวซ่านจนต้องจิกทุกอย่างที่อยู่ใกล้ตัวเพื่อระบายอารมณ์นี้ให้ผ่อนลงไปบ้าง เรียวขาขาวเกี่ยวอยู่ที่เอวหนายิ่งทำให้ส่วนนั้นสอดประสานกันแน่นลึกซึ้งขึ้น ก่อนทั้งคู่จะจับจูงกันขึ้นสู่สวรรค์ครั้งแล้วครั้งเล่า


“ป๊ารักหนูนะครับ”


“หนูก็รักป๊า อ๊ะ พอแล้ว!” เมื่อปลดปล่อยทุกอย่าง ร่างสูงก็ยังไม่ยอมถอนส่วนนั้นออกจากตัวของร่างน้อย และแกล้งขยับเป็นบางครั้งให้ลูกหมีขาวได้สะดุ้ง


“อีกที ไม่ได้เหรอ น่าฟัดอ่ะ”


“อีกทีมากี่รอบแล้ว เก็บไว้วันอื่นบ้างก็ได้= =”


“พูดแล้วนะ”


“อุ๊บส์ OxO”


“ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”


“ม่ายยยยยยยยยย อ๊ะ อ๊าาาาาา”


สุดท้ายร่างสูงก็ล่อลวงให้อีกทีจนได้ คืนอื่นๆว่าหนักแล้วนะ วาเลนไทน์นี่หนักที่สุดในรอบปีเลยเหอะ!!! ได้เท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอกับร่างกายขาวนุ่มที่แสนหวานนี้...




 


ไม่ได้จัดหน้า รีบมารีบไปแบบสุด ฮ่าๆๆๆๆ
ผิดตรงไหนบอกเก๊าด้วยเนิ้วววว
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นท์จ้า
ฝากติดตามต่อไปเรื่อยๆน้า

[dahlia]

พ่อหมีกับลูกหมีทำอะไรกัน กรี๊ดดดดดดดดดด ถูกใจที่สุด   

[cancan]

 ตอนนี้มันก้าวกระโดดช่ายอะ...  หวานยิ่งกว่าน้ำตาลปึก  ว่าแต่เปลี่ยนจากลูกหมีขาวเป็นน้องกระต่ายน้อยสีชมพูตัวป้อมแล้วถ้าจะน่ารักน่าชังเป็นที่สุด

[Chichi Yuki]

กรี๊ดๆ วัยเด็กน่ารักมุ้งมิ้ง
น้องพราวของแม่เป็นลูกกระต่ายขี้หวงและก็คิดมาก จนป๊าเฟิร์สวุ่นวาย 55+
แต่ตอนสุดท้ายนี่... กี่ยกทำไมไม่เค้าอ่ะ!!!

[fay 13]

 

[yuyie]

 

[cheyp]

น้องพราวน่ารักทุกตอน
งี้ป๊าเฟิร์สจะหนีไปไหนรอด คริๆๆๆๆๆๆ

[moobarpalang]

คิดถึงน้องพราวจังเลยนะ
เมื่อไหร่จะได้อ่านอีกเนี้ย

[ferrari_L]

                        Chapter 10
                         ย้อนตอนแล้ว อิหนูพราวนางมึนตึงกะเด็กเห็ดนะจ๊ะ หายไปนานกลัวทุกคนจำไม่ได้
                       







คำถามที่เด็กนั่นถามและผมอยากรู้คำตอบมากๆไม่ได้รับความกระจ่างจากป๊า เราลงไปกินข้าวแล้วแยกย้ายกันไปอาบน้ำ และกลับมามีปัญหากันต่อที่เตียงเดิม โดยคนที่มีปัญหาคือกูกู้กีกี้นะ ไม่ใช่ผม(เหรออออออ)


“ที่จริงนายน่ะต้องไปนอนข้างล่างเตียงด้วยซ้ำ”


“ไม่ ฉันจะนอนตรงกลาง”


“ไม่มีการนอนตรงกลางอะไรทั้งนั้นแหละ ฉันจะนอนสองคนกับป๊า”


“แต่อาเฟิร์สบอกว่าจะนอนกอดฉัน”


ผมแยกเขี้ยวใส่กูกู้กีกี้ที่จีบปากจีบคอพูดอย่างแก่แดด พูดจาไม่น่ารักแล้วยังทำตัวอย่างนี้อีก ผมเถียงกับเด็กนี่มาเป็นนานละ ตั้งแต่ป๊าเข้าอาบน้ำจนอาบน้ำเสร็จก็ยังเถียงกันไม่เลิกรา


“พอๆ ป๊าจะนอนกลางเอง พราวซ้าย อเล็กซ์ขวา”


“แต่...”


“พราว”


ป๊าปราม ผมเลยเงียบแล้วนอนลงอย่างเสียไม่ได้ พอป๊าเดินไปปิดไปแล้วจะมาล้มตัวลงนอนผมกับไอ้เด็กเห็ดก็เริ่มดึงป๊าเข้าหาตัวทันทีเหมือนกับว่าใครได้ตัวร่างสูงไปก่อนคนนั้นจะได้เหรียญทองโอลิมปิคงั้นแหละ ร่างสูงเลยรวบตัวไปซบอกทั้งสองคนเลย


“ป๊าหันหน้ามาทางนี้” บิดหน้าหล่อมาทางนี้ ปลายจมูกแหลมชิดอยู่กับหน้าผากผม


“ไม่เอา อาเฟิร์สกอดเล็กหน่อย ฮึก เล็กคิดถึงพ่อแม่ ฮึก”


“อย่ามาใช้มุขนี้นะเว้ยยยย”


“พราว พูดไม่เพราะเลย”


“ก็...”


“ชู่ววววว เดี๋ยวก็ได้เจอพ่อกับแม่แล้วนะ” คนข้างๆไม่สนใจฟังที่ผมจะพูด


ป๊าปล่อยแขนออกจากที่โอบไหล่ผมไปกอดเด็กเตี้ยนั่น ผมอุตส่าห์เอาหัวทับแขนหนาไว้เต็มแรงแต่ป๊าก็ยังดันออก ผมกัดริมฝีปากแน่น จะไม่ร้องไห้ให้ไอ้เด็กนั่นเห็นถึงความพ่ายแพ้อีกเป็นครั้งที่สองแน่ๆ


“แม่กอดเล็กไว้อย่างเนี้ยแหละแล้วพ่อก็จะกอดเล็กกับแม่ซ้อนมาอีกที อุ่นดี”


“โอเคๆงั้นรีบนอนเลยนะครับ ตื่นมาพรุ่งนี้ก็จะได้เจอพ่อกับแม่แล้ว”


ผมกัดปากกำผ้าห่มแน่น คนชื่อพราวนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย!!!!


“แล้วหนูล่ะ”


“พราวนอนไปก่อนนะ ป๊าดูน้องแป๊บนึง”


ผมมองแผ่นหลังกว้างอย่างตัดพ้อแล้วกลิ้งตัวสามตลบมาอยู่อีกฟากของเตียง (ก็บอกแล้วว่าเตียงผมกว้าง) คลี่ผ้าห่มอีกผืนออกมาห่ม ร่างสูงเอี้ยวหน้ามามองแต่ผมทำงอ


“เราพูดกันแล้วนะพราว ป๊าไม่ง้อแล้วนะ”


พรึ่บๆๆ


ผมไม่สนใจสะบัดผ้าห่มแรงๆมาคลุมโปงตัวเอง ไม่ลืมที่จะหยิบตุ๊กตาพ่อหมีที่วางอยู่บนหัวเตียงมากอดไว้ ฝุ่นเกาะนิดหน่อยเพราะไม่ได้ใช้งานมานานแล้ว


แสงสลัวๆลอดผ่านมาทางหน้าต่างกับเสียงคุยกันงึมงำของสองคนด้านหลังทำให้ผมนอนไม่หลับ จนเสียงป๊าและลูกใหม่เขาเงียบไปนั่นแหละผมถึงได้เคลิ้มๆหลับไปหน่อย พรุ่งนี้เด็กนั่นก็จะไปแล้วน่า... จะไม่มีอะไรมาแย่งความสนใจจากป๊าไปแล้ว หลับซะทีเถอะ... เป็นวันที่ใช้เวลาในการกล่อมตัวเองให้นอนหลับนานที่สุดเลย


ทำไมต้องเกิดมาเป็นแค่ลูกด้วยนะ...


เตียงที่ยวบลงข้างๆตัวทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น นี่เช้าแล้วเหรอ? ไม่มั้ง รู้สึกเหมือนเพิ่งหลับไม่นานฟ้ายังมืดอยู่เลยด้วย ผมทำท่าจะเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งหากไม่รู้สึกถึงแรงดึงที่แขน ผมลืมตามองเห็นคนตัวโตกำลังจะแงะตุ๊กตาพ่อหมีออกจากแขนผมอยู่ ผมกอดรัดตุ๊กตาไว้ไม่ให้หลุดออกแล้วพลิกตัวหันหลังให้ ร่างสูงเลยสอดตัวเข้าผ้าห่มมากอดผมไว้จากด้านหลังอย่างถือวิสาสะ ผมจิ๊ปากหายใจฟึดฟัดอย่างหงุดหงิดพยายามดันแขนหนาที่พาดอยู่บนตัวผมออก


“ปล่อย”


“แน่ใจ? ไม่ใช่ว่าแอบนอนร้องไห้อีกนะ”


ผมเม้มปาก จะบิดตัวออกจากแขนใหญ่แต่แรงเท่ามดอย่างผมจะไปสู้อะไรกับชายหนุ่มล่ำสันที่เข้าฟิตเนสทุกอาทิตย์ได้ล่ะ และผมก็ไม่ได้นอนร้องไห้ด้วยแค่น้ำตามันไหลออกมาเอง T_T


“ปล่อยนะ!” ตะคอก แต่ไม่ดังมากเพราะกลางคืนเงียบเกินไป ไม่ใช่เพราะกลัวเด็กเห็ดนั่นตื่นนะ - -


ผมเอี้ยวหน้าไปบอก เอาไหล่ดันอกกว้างไว้ ป๊าดึงตุ๊กตาออกจากแขนผมไปแรงๆจนตัวผมผวาตามเลยล่ะ แถมยังโยนตุ๊กตาพ่อหมีลงเตียงไปกองอยู่กลางห้องด้วย


“เอาคืนมาเลยนะ” ผมมองป๊าตาเขียวปั๊ด


“พ่อหมีตัวจริงอยู่นี่ ตัวสำรองไม่จำเป็นแล้วไง”


“ไม่ต้องการ ไปกอดลูกตัวเองนู่นสิ” ผมพยักพะเยิดหน้าไปอีกด้านที่มีเด็กน้อยนอนหลับหายใจเข้าออกสม่ำเสมออยู่ ตอนนอนก็ดูน่ารักอยู่หรอก...


“แล้วคนนี้...” บีบคางผมส่ายไปมา “ไม่อยากเป็นลูก แล้วอยากเป็นอะไรครับ”


ผมหันหน้าที่มีจุดแดงขึ้นมาแต่งแต้มเพราะความเขินหนีแต่ยังดันร่างหนาให้ห่างไว้ตลอดเวลา พอเห็นว่าทำไปก็ไร้ประโยชน์เลยได้แต่ปล่อยให้ร่างสูงกกกอดอยู่อย่างนั้น ผมขยับตัวอย่างอึดอัดและหันไปมองหน้าคมเมื่อเขารัดแขนแน่นขึ้น เอ่อ อันที่จริงไม่ได้อึดอัดหรอก แต่ไม่อยากให้คนข้างหลังได้ใจ คิดว่าทำให้โกรธแล้วจะมาง้อง่ายๆอย่างนี้เหรอ เหอะ!


ฟอดดดดดดดดดด


“จิ๊!” ผมเอียงหัวหลบเมื่อพ่อหมีใหญ่แกล้งหอมหัวผมเสียงดัง เหมือนยิ่งเห็นผมมีท่าทีต่อต้านเขายิ่งยั่วโมโหผมขึ้นไปอีก ถึงจะรู้นิสัยป๊าว่าขี้แกล้งแค่ไหนแต่ผมก็ยังงอนแบบเดิมๆเหมือนกัน


ฟอดดดดดดดดดด


“จิ๊! ไม่ต้องมาหอมนะ” คราวนี้ลามมาที่แก้ม


“เมื่อไหร่จะหายโกรธครับ พ่อหมีใจเสียหมดละ”


“ไหนว่าจะไม่ง้อไง” ผมทำหน้าหยิ่งๆเชิดใส่ซะเลย


ฟอดดดดดดดดดดด


“ไม่ง้อได้เหรอฮึ”


ผมดันหัวป๊าออกจากซอกคอ คนตัวโตเลยบิดหน้าผมไปมอบจูบซะเลย ผมรู้ตัวอีกทีตอนที่เขาถอนจูบออกไปแล้ว ไม่แฟร์เลย... ผมว่าผมควรยกเลิกกฎที่ต้องมาจูบง้อได้ละ ผมงอนบ่อยและผมก็รู้สึกเปลืองตัวมาก!


“ก็ลองไม่ง้อดูซิ”


ผมท้า เอาเข้าจริงๆถ้าป๊าไม่ง้อผมก็ไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ใช่ว่าคนที่งอนจะรู้สึกดีนะครับ คนที่งอนนั่นน่ะอยากจะคืนดีจะตายแค่รอให้มาง้อเท่านั้นแหละ เวลาที่ทำเป็นโกรธป๊าผมรู้สึกอึดอัดไปหมด ชีวิตมันหดหู่จะตาย อ๊ะ...ผมไม่ได้อยากงอนนะครับ ก็ดูป๊าทำตัวดิ มันน่าโมโหมั้ยล่ะ(ไม่เลยนะ= = : นักเขียน)

 

 


















 

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด ฮืออออๆๆๆ กรี๊ดๆๆ”


ป๊าลุกขึ้นแทบไม่ทันเมื่อได้ยินเสียงโวยวายดังลั่น ผมขยี้ตาตัวเองด้วยอารมณ์ที่งัวเงียมาก! ท้องฟ้าเป็นสีเทาอย่างนี้ตีสี่ ตีสี่แน่ๆ โอ๊ยยยยย ทำไมนี่ต้องมาตื่นเช้าด้วย! เกิดอะไรขึ้นวะเนี้ย หันไปมองด้านข้างเห็นเด็กเห็ดนั่งแหมะร้องไห้อยู่บนเตียง น้ำหูน้ำตาไหลพรากๆราวกับเขื่อนแตก พ่อบ้านแม่บ้านแม่ครัวคนสวยคนขับรถบลาๆๆวิ่งขึ้นตึกมากันให้วุ่นวาย ป๊าเลยไล่ให้กลับไป ลุงแช่มนี่ยังนุ่งผ้าขาวม้านอนเรอะ (- O -)


“น้องเล็กเป็นอะไรครับ”


“ฮือออๆๆ พ่อแม่ไม่นอนกอดอเล็กซ์ ฮืออออ”


นายละเมอหรือเปล่าวะกูกู้กีกี้ = = ได้ข่าวว่าพลัดกับพ่อแม่มานี่นะ


“มา มาให้อากับพี่พราวกอดมา เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็ได้กอดพ่อแม่แล้วครับ”


ผมชี้หน้าตัวเองงงๆ ให้นี่ไปกอดเหรอ? ป๊าพยักหน้าผมเลยเข้าไปกอดด้วย เห็นร้องไห้หนักๆแล้วน่าสงสารหรอกนะ คือที่ผ่านมานี่นายบีบน้ำตามาโดยตลอดใช่มั้ยฉันถึงได้หมั่นไส้นายได้เนี้ย เด็กเห็ดกอดตอบสะอึกสะอื้นอยู่กับอกผม ชุดนอนนี่เป็นชุดเก่งของผมเลยนะ ต้องมาเปื้อนขี้มูกใครที่ไหนก็ไม่รู้เนี้ย = =;;


“ฮึก น้องเล็กฝันร้ายด้วย” เด็กมันบอกทั้งน้ำตา แล้วทำไมต้องช้อนตาขึ้นมาอ้อนกูด้วยฟระ ทำหน้าไม่ถูกแล้วเนี้ย ป๊าลูบหัวเห็ดๆนั่นแล้วตัดสินใจให้มิ๊คนอนกลางโดยมีผมกอดไว้ก่อนแล้วป๊าก็กอดผมกับมิ๊คไว้ในทีเดียว เด็กเตี้ยขยับตัวปรับท่านิดหน่อยเพราะถูกผมกับป๊าเบียดแต่ก็หลับลงไปได้


หน้าผมกับป๊าอยู่ในระดับเดียวกัน ดวงตาสองคู่สบกันโดยไม่มีใครยอมละสายตาออกก่อน โมเม้นต์สีชมพูเริ่มมาอีกแล้วครับ หน้าป๊าเป็นสีชมพู หมอนเป็นสีชมพู ผ้าห่มก็เป็นสีชมพู...


“เหมือนพ่อ แม่ ลูกเลย”


“...-///////-”


“นี่พ่อ” ชี้ที่ตัวเอง


“นี่ลูก” ชี้ไปที่กูกู้กีกี้


“ส่วนนี่...” แล้วก็เงียบแถมยังหลับตาอีก –O- เดี๋ยวนะ! แล้วผมล่ะ?


“ป๊า แล้วหนูล่ะ ตื่นก่อนนนนน”


“ฮื้อออออ” ป๊าครางอย่างรำคาญ ทำท่าจะหลับไปจริงๆ ผมเลยเขย่าแขนล่ำแรงๆนั่นแหละ ตาคมถึงได้ลืมขึ้นมามองอย่างเซ็งๆ


“หนูล่ะ?”


“ก็แม่ไง เหลืออยู่ตำแหน่งเดียว” ว่าแล้วก็หลับไปเลย


“อ๊ะ บะ บ้า! -//////- พ่อหมีบ้า แม่ที่ไหนเป็นผู้ชายเล่า...บลาๆๆๆ”


ผมบ่นพึมพำก่อนจะค่อยๆเคลิ้มหลับตามทั้งสองคนไป





















 

 

 

ตอนเช้าป๊าออกไปทำงาน แต่ให้ลุงจักรอยู่พากูกู้กีกี้ไปโรงพัก ผมก็ไปด้วย อันที่จริงไม่อยากไปหรอกถ้าเด็กนั่นไม่มาขอให้ไปด้วยอ่ะนะ แหมมมม นอนกอดวันเดียวนี่ยอมเป็นลูกสมุนผมเลยนะครับ ตำรวจบอกว่ามีคนมาตามหาเด็กอยู่หลายรายพอให้อเล็กซ์ดูรูปก็มีรูปพ่อแม่เจ้าตัวอยู่ด้วย ทางตำรวจเลยติดต่อกลับไปและอีกไม่นานก็จะเดินทางมาถึง


“ตื่นเต้นล่ะสิ จะได้กลับบ้านแล้ว”


“ใช่ๆOoO” เด็กเห็ดบอกอย่างกระตือตือร้น ไม่นานหญิงชายวัยกลางคนก็วิ่งเข้ามาในสถานีหน้าตาตื่น พอทั้งสองฝ่ายเห็นหน้ากันก็วิ่งเข้าไปกอดกันอย่างโหยหา ดีจัง แม่เขาน้ำตาไหลพอๆกับเด็กเห็ดที่กอดแม่ร้องไห้เสียงดัง


พอทำเรื่องอะไรกับตำรวจแล้วผมถึงได้รู้ว่าไอ้เด็กกูกู้กีกี้นี่มันเฟี้ยว ปิดเทอมพ่อแม่ต้องทำงานเลยเอาไปฝากไว้ที่เนิร์สเซอรี่ เด็กเห็ดไม่ชอบเลยหนีออกมาแล้วหลงทางมาเจอพวกผมเข้านั่นแหละ ฝ่ายนั้นบอกว่าถึงยังไงเขาก็ต้องเอาอเล็กซ์ไปฝากไว้ที่เดิมเพราะพวกเขาต้องทำงาน แต่อีกไม่กี่วันจะเปิดเทอมแล้วนี่นา


“งั้นให้กูกู้กีกี้ไปอยู่กับผมก็ได้ครับ”


“จริงเหรอ *_* แม่ฮะพ่อฮะ...” หันไปอ้อน


“ไม่เอาครับ เกรงใจพี่เขา”


“ไม่เป็นไรหรอกฮะ อยู่บ้านเฉยๆมันก็น่าเบื่อ” เอาเด็กไปแกล้งเล่นสักคนก็น่าจะดีนะ อิอิ


สุดท้ายพวกเขาก็อนุญาต ผมไปเก็บเสื้อผ้าบางส่วนของกูกู้กีกี้มาด้วย บ้านหลังเล็กๆกะทัดรัดไกลจากย่านธุรกิจพอสมควร พ่อเป็นข้าราชการส่วนแม่ทำงานบริษัท(และเป็นเครือในธุรกิจของพ่อผมด้วย = =) การอยู่ร่วมกันไม่กี่วันในครั้งนี้เราควรจะตั้งกฎขึ้นมาสักหน่อยนะ เพื่อการอยู่ด้วยกันอย่างสันติธรรม เอ๊ะ หรือสันติสุขวะครับ


“ว่ามาเลย”


“ข้อแรก นายอย่ามาเรียกร้องความสนใจจากป๊าของฉัน” เราคุยกันขณะอยู่ในรถ


“งั้น งั้นก็เหมือนอยู่คนเดียวเลยอ่ะสิ” พูดอ่อยๆอย่างหน้าสงสาร


“ก็ได้ๆ ให้ป๊าสนใจได้ แต่น้อยกว่าฉัน ฉันต้องมาก่อน”


“อืม แล้วข้อสองล่ะ”


“นายเรียกแทนตัวเองว่าน้องเล็กแล้วเรียกฉันว่าพี่ด้วย”


“ได้ นายก็ต้องทำเหมือนกันนะ”


หัดต่อรองนะ ;( นายคือเด็กปอหนึ่งจริงหรือเปล่าเนี้ย ตัวก็เล็กอย่างกะเด็กอนุบาล ชิส์


“พูดใหม่สิ”


“ได้ พี่พราวก็ต้องทำเหมือนกันนะครับ” ผมพยักหน้า


“ข้อสาม ฉัน เอ้ย พี่จะนอนตรงกลาง”


“แต่น้องเล็กกลัวตกเตียง”


เป็นข้ออ้างที่แถมากครับ เตียงผมกว้างยิ่งกว่าความยาวรถลีมูซีนอีกนะ = = ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ ผมคิดไว้ละว่าจะให้ป๊ากับอเล็กซ์นอนกอดผมทั้งสองข้างเลย อิอิ


“นายก็นอนกอดพี่ไว้ละกัน หมดละกฎมีแค่นี้แหละ”


“โอเค๊ะ แต่ตอนนี้น้องเล็กหิวแล้ว”


เด็กก็เงี้ย กินแล้วเดี๋ยวก็นอน ผมเลยพาเด็กเตี้ยไปแวะห้างแล้วไปกินอาหารญี่ปุ่นกัน ผมว่าผมมาที่ห้างนี้บ่อยนะเพราะมันใกล้บ้านที่สุดละ แต่ยังต้องให้เด็กเห็ดนำทางอ่ะ ผมความจำไม่ดีจริงๆเลย T_T


กลับบ้านมาตอนเย็นๆแล้ว เราไปเดินเล่นซื้อของเพื่อสานสัมพันธ์กันนิดหน่อยน่ะ กูกู้กีกี้งอแงจะเอาของเล่นด้วยแต่ผมไม่ให้เพราะผมจะซื้อชุดใหม่ เราก็เลยได้ชุดหมีริลัคคูมะตรงฮู๊ดมันมีหูโผล่มาด้วยมาคนละชุดต่างกันแค่ไซส์ พอถึงก็พบว่าป๊ามารออยู่ก่อนแล้ว ผมวิ่งไปกอดร่างสูงที่ยืนรออยู่ตรงประตู เด็กเห็ดก็วิ่งตามมากอดป๊าอีกที อาฮะ กฎข้อที่ว่าให้ป๊าสนใจผมก่อนก็เป็นอันเข้าใจ คริคริ > <


“คิดถึงป๊าจัง”


“ป๊าก็คิดถึงพราว น้องเล็กด้วย” ผมแลบลิ้นให้น้องนิดหน่อยเมื่อมันหัวเราะคิกคิกใส่ผม


“ดีกันแล้วใช่มั้ยสองคนนี้ ดีละ พราวจะได้มีเพื่อนเล่นเพิ่มขึ้น...”


ป๊าพูดตอนที่เราเดินเข้าบ้าน แขนข้างหนึ่งของป๊าโอบอยู่ที่ไหล่ผม ส่วนอีกข้างก็จูงมือเด็กเตี้ยที่ต่ำกว่าสะโพกป๊าไปอีกเหอะ ทั้งๆที่ของว่างตอนเย็นควรจะเป็นของผมทั้งหมด แต่การมีน้องทำให้ผมรู้ว่าแบ่งๆมันกินไปเหอะ แลกกับการมีเพื่อนเล่นมีคนให้แหย่เล่น


“พี่พราว วันนี้เราไปเล่นว่ายน้ำกันมั้ย”


“ได้ๆๆ”


“ป๊าว่าเราไปปั่นจักรยานเล่นที่สวนกันดีกว่ามั้ย”


“น้องเล็กอยากปั่นจักรยาน!!” เปลี่ยนเร็วมาก!


สวนคือสวนสารธารณะของหมู่บ้านอ่ะครับ ที่ที่ขับรถไปเฉี่ยวเด็กเห็ดเนี้ยแหละ แต่ก็ดีนะ ไม่ได้ไปปั่นจักรยานนานแล้ว ผมพยักหน้าตกลง พูดไม่ได้เพราะในปากเต็มไปด้วยช๊อคบอล ฮ่าๆๆ


ผมกับป๊าปั่นจักรยานไปคนละคัน ของป๊าจะสูงกว่าของผม ส่วนของกูกู้กีกี้ยังไม่มีเพราะจักรยานคันเล็กๆที่ผมเคยใช้ก็เสียไปหมดแล้ว เราก็เลยตกลงกันว่าจะไปเช่าเอาที่นู่น ตอนนี้ผมเลยรับหน้าที่แบกเด็กเห็ดไว้ข้างหลังไง แล้วคือตอนนี้เราทั้งคู่ใส่ชุดคอสเพลย์หมีที่ซื้อมาใหม่และไอ้เท้าหมีใหญ่ๆนี่ทำให้ผมลำบากไปอี๊กกกกกกกกก > <


“หมีน้อยน่ารักจังครับ”


ผมก้มหน้างุดทำปากบู่อย่างเซ็งๆ ผมรู้ว่าผมใส่ชุดแปลกแต่ไม่เห็นต้องมองแล้วแซวกันขนาดนี้เลย บุ๊ยๆๆๆ พ่อหมีใหญ่ที่ตอนแรกบอกว่าไม่กล้าเข้าใกล้แถมยังบ่นว่ามันไม่เหมาะกับการออกกำลังกายงั้นงี้นี่ตอนนี้ชะลอตัวให้รถเราเสมอกันละ


“เป็นหมีน้อยนี่จะปล่อยให้เต่าแซงเหรอ ฮ่าๆๆ”


พ่อ หมี ใหญ่!!! ฮึ่ยๆๆ


“กูกู้กีกี้ นายลองแขม่วพุงดิ๊เผื่อน้ำหนักมันจะลด เอ้า ฮึบ!”


ผมรู้สึกว่าคนข้างหลังขยับ นี่นายแขม่วจริงเหรอเนี้ย ฮ่าๆๆ การที่มีคนซ้อนแม้จะเป็นเด็กตัวเล็กๆ(บวกน้ำหนักของชุดอีกหน่อย)แต่ก็ยังถ่วงน้ำหนักอยู่ดี ปวดน่องไปหมดแล้ว ถึงที่หมายแล้วผมเฮให้ลั่นสวน เมื่อยๆๆ เด็กเห็ดเช่าจักรยานสี่ล้อมาปั่นครับ อย่างฮาอ่ะ ตั้งปอหนึ่งละยังขี่จักรยานไม่เป็นอีกเหรอ อ่อนชะมัด


“ไม่เป็นไรหรอก พี่พราวก็เพิ่งขี่เป็นตอนขึ้นปอหกนี่เอง”


= = หมดกัน ป๊าปลอบใจเด็กครับ แต่นี่น่ะอายโว้ยยยย


“งั้นอาเฟิร์สสอนเล็กขี่นะครับ”


“เอาไว้เรามีเวลามากกว่านี้ดีกว่าเนอะ”


“ฮะ”


เราปั่นไปตามถนนที่อยู่รอบๆบึงขนาดใหญ่ ลมเย็นๆทำให้เหงื่อระเหยออกไปเร็วเลยไม่ร้อนมาก เราพักเหนื่อยกันที่จุดๆหนึ่งผมกับเด็กเห็ดเกิดหิวน้ำขึ้นมาป๊าเลยออกไปซื้อให้ มันก็ไม่ไกลนะ อยู่ในระยะที่สายตาเห็นด้วย แต่ป๊าบอกว่านั่งพักอยู่นี่ ปั่นจักรยานมากเดี๋ยวน่องจะแตก


“พี่พราว! มันมีปลาด้วย O_O”


“ไหนๆ เห้ยๆ มันกระโดดขึ้นมาบนน้ำด้วยอ่ะ”


ปลาตัวนั่นกระโดดมาสองสามครั้ง ผมกับเด็กเห็ดกระโดดโลดเต้นมองอย่างตื่นเต้น พอปลาตัวเดิม(?)พุ่งขึ้นมาอีกครั้งเท่านั้นแหละ ฟึ่บ! O[]O นกโฉบไปเลย คาหน้าคาตาผมกับเด็กเห็ด อยากให้ป๊าเห็นจัง! ผมชะเง้อมองหาป๊า เห็นร่างสูงยืนอยู่หน้าร้านขายน้ำซึ่งบริเวณนั้นมีผู้หญิงยืนอยู่สองสามคน และพวกหล่อนกำลังคุยหัวร่อต่อกระซิกกับป๊าด้วย


น้ำที่ถือในมือจะหายเย็นหมดแล้วมั้งน่ะ!!! คุยกับเขาเข้าไปซิ!!!!


“กูกู้กีกี้ นายรออยู่นี่นะ เดี๋ยวไปตามป๊าก่อน”


ผมถีบจักรยานออกมาแรงๆตามอารมณ์ชุดรุ่มร่ามเริ่มทำให้ผมอารมณ์เสีย ไม่อยากให้คนมาชอบป๊ามากกว่านี้แล้วอ่ะ ป๊าชอบใจดีกับทุกคนเกินไป เฮ้ออออ อีกโค้งเดียวก็ถึงละ...


โครมมมมมมมมมมม!!!


โอ๊ยยย เจ็บ T_T


“พราว!!!!!!”




                         


                          ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
                          ฝากเม้นด้วยน้าๆๆๆ ขอโทษที่หายไปนาน T_T ปิดเทอมแล้วงับ จะอัพบ่อยๆนะงับ อิอิ
                         



                         F A C E B O O K
                         เฟสเก๊า อิอิ

[cancan]

โมเม้นที่พอเห็นปลาโดนนกโฉบไปทำให้นึกถึงอีโมนี้เลยอ่ะ
พราวน่าร้าาาาาาาาก มีลูกสมุนเป็นกูกู้กีกี้  ขบวนการหมีน้อย อิอิ

[fay 13]

 

[ferrari_L]

Chapter 11

                 



ผมนั่งซี๊ดปากซี๊ดคอด้วยความแสบอยู่หน้าสวนสาธารณะ เพราะตรงข้ามนี่มีร้านขายยามาเปิดอยู่พอดี คราวนี้ถลอกทั้งแขนทั้งขา แผลยาวและเลือดออกเยอะกว่าทุกทีด้วย T_T และที่สำคัญ... ชุดหมีขาดตรงเข่าเป็นรูเลย ฮือๆๆ


“พราวนะพราว! แผลเก่าเพิ่งจะหายก็ได้แผลใหม่”


“พี่พราวซน” ผมถลึงตาใส่กูกู้กีกี้


“ก็ป๊านั่นแหละ”


“ป๊านั่นแหละๆ อะไร” ร่างสูงบีบปากผม ตอนนี้พ่อหมีกำลังโมโห น้องพราวต้องแกล้งตาย! > <


ลุงจักรมาเอาจักรยานของผมแล้วก็หิ้วเด็กเห็ดกลับไปด้วย ส่วนผมก็ซ้อนป๊ากลับ อันที่จริงผมคือคนที่เจ็บตัวและป๊าต้องเข้ามาโอ๋สิ ไม่ใช่มาโมโหใส่ผมช้ะ! ฮือๆๆๆ


“ป๊า อยากกินแพนเค้ก”


ผมกอดเอวป๊า แล้วซบหน้าลงกับแผ่นหลังกว้าง ไม่ได้กลัวตกหรอก แค่อยากกอด แฮ่ๆๆ ผมเขย่าตัวร่างสูงเมื่อป๊าทำท่าจะปั่นจักรยานเลยไป ป๊าไม่ชอบให้กินอะไรข้างทางก็รู้นะ แต่บางทีมันก็อร่อยกว่าของมียี่ห้อซะอีก


“เอารูปหมีครับ”


“กี่อันคะลูก”


“เอาสองอันฮะ พ่อหมีใหญ่กับลูกหมีขาว” ร่างสูงขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู หายงอลเค้าแล้วชิม้าาาาา


ป้าแม่ค้าเขาทำหน้าหมีได้แบบเดียวเขาก็เลยทำเป็นตัวใหญ่กับตัวเล็กมาให้แทน แต่พอได้มากลับเอาสลับกันกินซะงั้น คือป๊าอ่ะกินหมีตัวเล็ก ส่วนผมก็กินหมีตัวใหญ่ ป๊าอาจจะเห็นผมชอบเลยให้กินเยอะๆ น่ารักที่สุด!


“ออกแรงหน่อย”


ออกแรงอะไรเล่า ผมแทบจะกระโดดกระทืบบันไดรถจักรยานมันก็ไม่ยอมไป ผมเลยนั่งอยู่เฉยๆไม่เอาเท้าแตะพื้นด้วย ปรากฏว่ารถมันสามารถทรงตัวอยู่ได้แบบไม่ล้ม นี่มันไม่ใช่อภินิหารเทพเจ้าสิบองค์หรืออะไร แต่ป๊าไม่ยอมเอาเท้าขึ้นต่างหาก เขาแกล้งดันเท้าไว้กับพื้นผมเลยปั่นไปข้างหน้าไม่ได้สักที


ถ้าจะไม่ยอมให้ปั่นก็บอกมาเลยดีกว่า ชิส์ ป๊าเตะเท้าผมออกจากบันไดจักรยานและขึ้นมาเหยียบเอง


“บังคับดีๆนะ”


“วะ เหวออออ”


>O< ผมจับแฮนด์รถเอียงไปเอียงมาตอนนี้รถเลื้อยเป็นงูเลยครับ ป๊าเลยยื่นแขนมาจับไว้เสียเอง ใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้แล้วเกยอยู่ที่ไหล่ผม


“นะ หนูจะปั่นเอง” ทำไมต้องเสียงสั่น ทำไมต้องเสียงอ่อย อ๊ากๆๆ


“ก็เห็นอยู่ว่าปั่นไม่ไป”


“นั่นป๊าแกล้ง!”


“หึหึหึ”


เขาไม่สนใจแถมยังฉกแก้มผมฟอดใหญ่ แบบนี้ก็เท่ากับป๊าโอบผมไว้ทั้งตัวเลย หัวใจที่เต้นปกติดังตุ๊บๆๆๆขึ้นมาเสียดื้อๆ ช่วงนี้มันเป็นบ่อยๆ ไม่สิ มันเริ่มเป็นมานานจนจำไม่ได้ละ แต่แค่ช่วงนี้มันเป็นถี่ขึ้น! เป็นเฉพาะตอนอยู่กับป๊าด้วย เห็นมั้ย ว่าพ่อผมน่ะนิสัยไม่ดีขนาดไหน ชอบทำให้ผมใจเต้นแรง -/////- นิสัย!


ตอนเช้าหลังจากผ่านมาหลายวันที่ผมพยายามจะตื่นให้ได้ก่อนป๊าแต่ก็ทำไม่ได้สักที และวันนี้ก็เช่นกัน... ผมตื่นมาตอนที่ป๊าเข้าไปอาบน้ำแล้ว ดันตัวกูกู้กีกี้ให้ไปกอดตุ๊กตาแทนก่อนจะไปเปิดตู้เสื้อผ้าค้นหาชุดทำงานให้ป๊า แน่นอนว่ากางเกงกับสูทนอกต้องสีดำอ่านะแต่เสื้อเชิตข้างในนี่สิ เสื้อเชิ๊ตสีอ่อนแล้วสีมืดๆทุกเฉดสีแขวนเรียงรายละลานตาจนเลือกไม่ถูก ไม่มีสีสดๆที่ผมชอบเลย! วันนี้วันพุธ น่าจะสีเขียวดำนี่ดีกว่า ดูมีมิติดี ฮ่าๆๆ แล้วเนคไทน์ล่ะ ผิดดึงลิ้นชักออกดูก็เห็นม้วนเรียงรายเป็นแถวตรงอย่างกับเอาไม่บรรทัดมาวัด บางกล่องก็เปิดไว้บางกล่องก็ยัง แม่บ้านที่นี่เขาดีจริงๆ


แกร๊ก


อ๊ากๆๆ อันไหนดีๆ > < เสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมาผมเลยหยิบมั่วๆมาอันหนึ่งไปวางให้เข้าชุด


“พราว ทำไมตื่นเช้าจังวันนี้”


“แฮะๆๆ ป๊าหนูเตรียมชุดวางไว้ที่เตียงนะ”


“หือ???”


ร่างสูงที่พันผ้าขนหนูไว้ที่ท่อนล่างอย่างหมิ่นเหม่เดินเข้ามาใกล้แล้วเอามือทาบไปที่หน้าผากกับลำคอ ซิกแพคเป็นลอนที่เหลือบไปเห็นและกล้ามแขนล่ำๆทำให้ผมใจสั่น รู้สึกว่าป๊าฮอตจัง... บอดี้เชฟที่ผมไม่มีทางได้เป็น =.,= กลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก วันนี้ผมคงตื่นเช้าไปจริงๆเลยคิดอะไรบ้าๆกับร่างกายป๊า >/////<


“ตัวก็ไม่ร้อนนี่ แต่หน้าแดงๆนะ”


“งื้ออออ หนูสบายดี!” เบี่ยงตัวออกห่าง แค่ตื่นเช้านี่ต้องเป็นเรื่องแปลกเรอะ


“ไหนดูสิ ชุดอะไร”


ป๊าเดินไปหยิบมาดูๆ เปิดกล่องเนคไทน์ที่ผมหยิบมามั่วเปิดออกแล้วมองสลับกับชุด แล้วหัวเราะออกมาเบาๆ อะไรเล่า! ผมชะเง้อดูเห็นเป็นโบว์หูกระต่ายสีแดง เฮือกกกกก


“งื้ออออออ เอามาก่อนนน”


“จะให้ใส่จริงอ่ะ เสื้อก็เขียวโบว์ก็แดง นี่เทศกาลคริสมาสต์เหรอ ฮ่าๆๆๆ”


ป๊าหัวเราะเสียงดังจนกูกู้กีกี้ขยับตัวอย่างรำคาญ ให้ตายๆ ครั้งแรกก็พลาดแล้วอ่ะ เริ่มต้นที่ดีเท่ากับสำเร็จไปแล้วครึ่งหนึ่ง แต่นี่เริ่มต้นแบบ... แบบต้นคริสมาสต์ = =


“หนูยะ หยิบผิดน่า เอามา เดี๋ยวจะไปเปลี่ยน”


“ฮ่าๆๆ อย่าเอาสีเหลืองมานะ”


“แล้วป๊าซื้อมาทำไมเล่า!”


“เปล่าสักหน่อย มีคนให้มา ฮ่าๆๆ”


T//////T ถึงว่าเก็บไว้ในกล่องราวกับไม่เคยใช้มาก่อน ผมหยิบไทน์สีเทาลายเฉียงเขียวเข้มมาให้ป๊าแทน มันก็ดูโอเคนะ ผมบอกแล้วว่าผมแต่งตัวไม่เป็น ส่วนมากป๊าก็เป็นคนเลือกเสื้อผ้าให้ผมอ่ะ


“ป๊าอย่าเพิ่งติดกระดุมกับผูกไทน์นะ”


“อ่าหะ”


เขาเข้าไปใส่กางเกงอะไร ผมก็นั่งสัปหงกด้วยความง่วงอยู่ที่เตียง ผมกำลังจะถูกเตียงดูดแต่ต้องงัวเงียเดินไปหาป๊าเมื่อคนตัวโตใส่กางเกงแล้วสวมเสื้อไม่ติดกระดุมเดินมาหา ทำไมป๊าเท่ห์อ่ะ ฮือๆๆๆ ตื่นเช้าแล้วเป็นบ้าอ่ะผม ผมเดินเนือยๆเข้าไปตรงหน้าแล้วเอือมมือขึ้นไปติดกระดุมให้


“หึหึหึ”


ป๊าอ่ะ T////////////////////////////T หนูทำตามที่อาเค้กบอกนะ!!!!!


ผมข่มความเขินแล้วติดกระดุมให้ป๊าผิดๆถูกๆมือก็สั่นตาก็จะปิด ฮือออๆๆ ผมเริ่มเห็นกระดุมแยกออกเป็นสองเส้น แล้วเริ่มพร่ามัวก่อนจะ...


ปึก!


“อะโอ๊ย” ร้องมาอย่างหัวเสีย ไม่ดีสักอย่างอ่ะวันนี้ ฮือๆๆ


“ฮ่าๆๆ”


สัปหงกจนเอาหัวไปโขกกับอกกว้าง ผมสะบัดหัวไล่ความง่วงแล้วแกะกระดุมออกใหม่หมด(เพราะมันติดสลับเม็ดT_T) เริ่มติดอีกครั้งอย่างตั้งใจ


ฟอดดดดดดดดดดดดด


“อื้อออ เดี๋ยวก่อน” ผมเอียงหน้าหลบปากหนาเพราะไม่เห็นรังดุม จนเม็ดสุดท้ายก็ถอนหายใจออกมาดังๆ


“เอาเสื้อเข้าในกางเกงให้ป๊าด้วย”


“หะห๊ะ” อาเค้กไม่เห็นบอกในจุดๆนี้~~~~~


“เอ๊า จะทำก็ต้องทำให้ครบสิ”


“เอ่อ หนูง่วงแล้ว... อื้ออออออ”


มือใหญ่กุมใบหน้าผมให้เงยรับจูบที่ประกบลงมา ป๊าเม้มสลับกับดูดริมฝีปากผมก่อนที่ลิ้นร้อนจะแทรกเข้ามาคลุกเคล้ากับลิ้นผมไปมาอย่างอ่อนโยนควานหาความหวานนานจนเข่าผมแทบทรุดแต่ร่างสูงรั้งเอวผมเอาไว้แน่น


“อ๊ะ อือ” ครางในลำคอและหอบหายใจราวกับเหนื่อยมากมายเมื่อพ่อหมีถอนริมฝีปากออกไป


“ตื่นหรือยัง”


“งื้อออออ” มือผมเลื่อนไปกอดคนตัวโตไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้


“เร็วๆ เดี๋ยวป๊าไปทำงานสายนะ”


ผมหน้าร้อนแต่ก็จับชายเสื้อยัดเข้าไปในกางเกงให้เขา มือนี่หยุดสั่นสักนาทีจะได้มั้ยเล่าโว้ย! TOT เสร็จผมก็หยิบเน็คไทน์มาใส่ให้ป๊า ผมพยายามจะไม่สบตาคมที่ก้มลงมามองหน้าผมอยู่ตลอดเวลา


“สะ เสร็จแล้วๆ”


“หึหึหึ ขอบคุณครับ ฟอดดดดดดด”


“ป๊าน่ะ”


“หืม ฟอดๆๆๆๆๆๆ” กดหอมมารัวๆ ผมเลยวิ่งหนีลงไปด้านล่างเลย


ในครัวมีป้าช้อยกำลังทำข้าวต้มอยู่ผมเลยอาสาเป็นลูกมือ ไว้วันอื่นผมจะตื่นเช้าๆมาทำให้ป๊าเองแล้วกัน เอ่อ ถ้าผมตื่นอ่ะนะ TT ป๊าพาดสูทไว้ที่แขนเดินลงบันไดวนมาอย่างกับคุณชายในละครหลังข่าว ผมเดินไปกอดแล้วหอมแก้มสากฟอดนึง ก็ป๊าของเค๊าหล้ออ่าาาาา


“วันนี้หนูช่วยป้าช้อยทำข้าวต้มด้วย”


“หืม จะกินได้เร้อออออ”


“ชิส์”


“หึหึหึ ป๊าล้อเล่นครับ พราวจะกินเลยมั้ย”


“ยัง หนูจะนอนต่อ”


“จะให้ป๊าไปเล่านิทานก่อนนอนมั้ย”


“ป๊าทำเหมือนหนูเป็นเด็ก-3-”


“ก็เด็กของป๊า”


เขินเลยยยยยยยย คนกาแฟในแก้วป๊าจนกระฉอกออกมา T////T ตื่นเช้าแล้วสมองนี่ไม่ค่อยได้เรื่องเลย (ตื่นตอนไหนก็ไม่ได้เรื่องเหมือนกันนะได้ข่าว ฮ่าๆๆ)


“หนูรอส่งป๊าไปทำงานก่อน ถึงจะนอนต่อ”


“วันนี้แปลกๆ”


“เปล่านะ”


“ร้อนตัว ทำอะไรผิดมาหรือเปล่า” ป๊าคิดไปนู่นเลย


ร่างสูงดึงผมไปนั่งตักแขนใหญ่โอบเอวผมไว้หลวมๆ ดวงตาเรียวจ้องมองอย่างจับผิด ทำไมไม่คิดว่าที่ผมทำเพราะรักป๊าเล่า ดูเหมือนแผนอาเค้กจะไม่ค่อยได้ผลเท่าไหร่


“บอกมาเร็วๆ”


“กะ ก็อาเค้ก...”


“อาเค้กอีกละ!”


“เดี๋ยวฟังก่อนดิ ก็หนูกลัวป๊ามีแม่ใหม่ให้หนูนี่นา”


“แล้วป๊าเคยมี?”


“เคยละกัน!” บ่อยด้วยที่ชอบไปเจ๊าะแจ๊ะกับผู้หญิง


มือใหญ่ลูบหัวผมแล้วกดจูบที่หน้าผากแรงๆทีหนึ่งราวกับจะทำโทษ คางแหลมเกยอยู่ที่ไหล่ผมปลายจมูกโด่งคลอเคลียอยู่ไม่ห่างแก้มผม มือก็ลูบหลังผมเบาๆ


“ถึงพราวไม่ทำอย่างนี้ป๊าก็ไม่มีใครหรอก”


“แต่อาเค้กบอกว่าป๊าต้องการส่วนเติมเต็ม”


“พราวเติมเต็มให้ป๊าได้”


“ใช่ หนูก็กำลังทำอยู่นี่ไง”


“ไม่ใช่ ไม่ใช่เลย พราวไม่ต้องทำอย่างนี้ ไม่จำเป็นเลย ทุกวันนี้พราวเติมเต็มให้ป๊าจนล้น”


“แต่...”


“แค่พราวรักป๊าและอยู่กับป๊า ให้ป๊ากอด...” แขนหนารัดตัวผมแน่นขึ้น


“ป๊าจูบ...” เขาจุ๊บที่ปากทีนึง


“ให้ป๊าหอม... ฟอดดดดดด”


“ให้ป๊า...”


ร่างสูงเงียบไป แต่ดวงตาเรียวสื่อความหมายแปลกๆที่ผมไม่เข้าใจ


“อะไรเหรอ”


“ไว้ป๊าค่อยบอกอีกทีละกันว่าอะไร”


“ไม่ ป๊าบอกมาตอนนี้เลย” ผมถามรนๆ ผมอยากทำทุกอย่างให้ป๊าครบถ้วนสมบูรณ์


“บอกตอนนี้เดี๋ยวไก่จะตื่นซะก่อน หึหึหึ”


“ไก่? ไก่ไหน ป๊า บอกมาเถอะ น้าๆๆ”


ป๊าอมยิ้มแล้วยกกาแฟมาจิบ จำไว้เลย เชอะ!


“แต่อย่างนี้ก็ดี”


“จริงเหรอ *O*”


“ป๊ามีความสุข...”


เย้ๆๆๆๆ


“แต่พราวทรมาน ฮ่าๆๆๆ”


“หนูอยากทำ! หนูทำได้น่า”


“ป๊าไม่อยากเห็นพราวลำบากหรอกนะ”


“งื้ออออออออออ”

---------------------------------
อีก 40 เปอร์จะตามมาทีหลัง

โหะโหะโหะ อิหนูพราวพังตลอด

[mamacub]