หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[cheyp]

โอยยยยยย
น้องพราวกะคุณป๊า น่าร๊ากกกก >///<

[Red_sister]

กรี๊ดดดคค่า. อ่านแล้วเขินมากๆ
รออยุ่ค่า มาต่อเรวๆน้า สู้ๆค่า

[Chichi Yuki]

เลเวลหื่นของป๊าชักเยอะตามอายุหนูพราวซะแล้ว อิอิ
มารออ่านอีกครึ่งค่าาาา

[ferrari_L]

                   ตอนที่ 5
                   อีก 40 เปอร์
                   อิอิอิอิ

                   



                   วันรุ่งขึ้นป๊าก็ยังไปทำงานตามปกติ แต่ออกสายกว่าเดิมนิดหน่อยเพราะรอผมตื่นก่อน อิอิ วันนี้เรามีนัดกันไปกินข้าวที่ห้างใกล้บ้านเนี้ยแหละครับ ป๊าไปรออยู่ที่นั่นแล้วแล้วให้ลุงแช่มพาผมไปส่ง เดินหาร้านสักพักก็เจอ
                   “ทำไมนานจัง”
                   “กะ ก็เดินดูอะไรไปเรื่อย T_T” อันที่จริงไปหลงชั้นด้วย ฮืออ
                   “ป๊าสั่งไปบางอย่างแล้ว”
                   “ไหนๆ มีอะไรบ้างอ่ะ”
                   “นี้ นี้ นี้” เขาชี้ๆ มีแต่ของที่ผมชอบทั้งนั้นเลย แต่สั่งเยอะขนาดนี้คงไม่ต้องเพิ่มอะไรแล้วล่ะ แค่สั่งน้ำส้มมาเพิ่มเพราะผมไม่ชอบกินชาเขียว ไม่เห็นจะอร่อยเลย
                   “ป๊า เดี๋ยวกินเสร็จแล้วไปซื้อรองเท้ากันนะ”
                   ผมกอดแขนหนาอ้อนๆ ผมนั่งฝั่งเดียวกับป๊าครับ ปล่อยให้อีกด้านหนึ่งว่างเปล่าไป
                   “ได้ครับๆ”
                   ใจดีที่สุด! ผมจุ๊บแก้มสากไปที คนตัวโตตอบกลับยิ่งกว่า หอมฟอดใหญ่เลยครับ
                   กินเสร็จเราก็มาเดินช๊อปกัน จากที่จะซื้อแค่รองเท้าที่ออกใหม่คู่เดียวกลับได้เสื้อ กางเกง กระเป๋านักเรียนใหม่ด้วย  ส่วนป๊าไม่ได้อะไรเลย มาหิ้วของให้ผมแล้วก็ช่วยเลือกๆ
                   “คุณปวีร์!”
                   เจ้าของชื่อไม่หันนะครับ ผมเนี้ยแหละหันขวับเลย! เสียงผู้หญิงที่ไหนมาเรียกพ่อผมอ่ะ ป๊าเกาะราวดูผู้คนเดินไปมาด้านล่างไม่ได้สนใจผู้หญิงท่าทางทะมัดทะแมงที่คอคล้องกล้องสีดำขนาดใหญ่อยู่ ลักษณะจะเป็นนักข่าว...
                   “เอ่อ คุณปวีร์คะ”
                   ผมสะกิดๆ ร่างสูงเลยหันมาแล้วเก๊กขรึมใส่เขา แหมะ!
                   “มีอะไรครับ”
                   “ดีใจจังที่เจอ ดิฉันเป็นนักข่าวค่ะ เขียนคอลัมม์ของนิตยาสารXX...”
                   “มีธุระอะไร ติดต่อไปที่คุณจักรรินทร์ เลขาของผมครับ”
                   “ดะ เดี๋ยว... อ๊ะ น้องพราวใช่มั้ยคะ โตขึ้นเยอะเลย”
                   โตอะไร = = ไม่อยากจะโตสักหน่อย ว่าแต่เขารู้จักผมได้ไงวะ ป๊าผมนี่เซเลบบิตี้เหรอ ไม่เห็นจะรู้เรื่องเลย แขนยาวยกขึ้นโอบไหลผมจะพาเดินเลี่ยงไปอีกทาง แต่ผมก็ขืนตัวไว้เมื่อ...
                   “อย่างน้อยก็ขอถ่ายรูปหน่อยก็ยังดีนะคะ”
                   ผมชอบถ่ายรูป! ฮ่าๆๆ ผมหันไปมองพี่นักข่าวที่เอาเลนส์กล้องจ่อมาที่ผมกับป๊าอยู่ก่อน คนตัวโตสมัครใจหรือเปล่าไม่รู้แต่ผมชูสองนิ้วไว้ก่อนเลยครับ อิอิ ผมเปลี่ยนท่าให้เขาถ่ายรูปไปหลายช๊อต ส่วนคนขี้เก๊กก็ทำขรึมๆของเขาไป
                   “ขอบคุณมากนะคะ น้องพราวน่ารักมากเลย”
                   “ขอบคุณฮะ”
                   “น่ารักอย่างนี้คุณพ่อถึงไม่ยอมควงสาวให้พี่ได้gossipเลยช่วงนี้”
                   “เราไปกันเถอะพราว”
                   ควงสาวอะไรกัน ป๊าลากผมออกมาไกลเกินกว่าที่จะย้อนกลับไปถามแล้ว ทำไมต้องตัดบทด้วย แล้วพี่คนนั้นทำนิตยาสารเกี่ยวกับอะไรอ่า ข่าวซุบซิบของดาราเหรอ แต่ปะป๊าไม่ใช่ดาราสักหน่อย... งงไปหมดแล้ว
                   “ควงสาวอะไรเหรอ”
                   “ไม่มีอะไรหรอก” ตอบแบบขอไปทีอ่ะ
                   “ป๊ามีแฟนเหรอ”
                   “ไม่มี!”
                   ผมเศร้าขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก เงียบไปตลอดการเดินทางกลับบ้าน ผมไม่ได้อยากเงียบนะ แต่อยู่ๆก็ไม่มีเรื่องจะคุย ไม่อยากพูด ไม่อยากมองหน้า อยากอยู่คนเดียวสักพัก มันไม่ผิดหรอที่ป๊าจะมีแฟน พ่อของเฟธก็มีแม่ใหม่ให้หมอนั่น ดูเป็นครอบครัวที่สมบูรณ์ออก แต่มันคงไม่ใช่สำหรับผม... ผมไม่ต้องการใคร อยากมีแค่ป๊าและให้ป๊ามีแค่ผมคนเดียว ทำไมคนที่ทำให้ป๊ามีความสุขไม่ใช่ผม  ต้องเป็นผู้หญิงที่เหมาะสมกับเขาเท่านั้นเหรอไง
                   “อ๊ะ!”
                   ป๊าฉุดแขนผมออกจากรถ รถจอดอยู่หน้าบ้านตั้งแต่เมื่อไหร่เนี้ยไม่รู้สึกตัวเลย
                   “เอาของหลังรถไปเก็บด้วย”
                   “ค่ะ”
                   ร่างสูงดึงผมเข้าห้องรับแขก
                   “เงียบนะเงียบ”
                   “แค่ไม่มีเรื่องอะไรจะพูด”
                   “งอนอะไรอีก” พูดเหมือนรำคาญกัน!
                   “งอนอะไรล่ะ!”
                   “พูดกับป๊าดีๆนะพราว” เขากดเสียงต่ำ สีหน้านิ่ง ป๊ากำลังจะดุผม!
                   “ป๊าไม่ได้จะมีใครทั้งนั้น แค่มีพราวคนเดียวก็หัวหมุนจะแย่แล้ว...”
                   ผมทุบอกแกร่งไปที ว่าผมดื้อ! ป๊ารวบตัวผมเข้าไปกอด ผมกอดตอบแน่น อยากโกรธนานๆแต่ทำไม่ได้สักที ไม่อยากเสียไปให้คนอื่น... ไม่อยากให้เขาไปห่วง ไปดูแลใครเหมือนที่ทำให้ผม เขามาทำให้ผมยึดติดแล้วจะทิ้งกันไปง่ายๆผมไม่ยอมหรอก -3-
                   “ป๊าเป็นของหนูคนเดียว”
                   “ครับๆ”
                   “แล้วที่นักข่าวเมื่อกี้บอกล่ะ”
                   “เอ่อ มันเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันน่ะ หรือพราวอยากจะมีแม่เลี้ยง”
                   “ไม่! ถ้าป๊าทำอย่างนั้นนะ! หนูจะ...”
                   “จะอะไร”
                   “จะ... จะไปอยู่กับแกรนด์มา ไม่มาให้ป๊าเห็นหน้าอีกเลย! จะไม่สนใจด้วย!”
                   “หึหึหึ กลัวจัง” ผมทุบป๊าหลายทีที่กล้ามาเล่นลิ้นในขณะที่ผมกำลังซีเรียส! ร่างสูงร้องโอดโอยคว้าตัวผมล้มไปนอนกอดที่โซฟา ปากหนาเฝ้าวนเวียนมอบจูบไปทั่วทั้งหน้าผม ผมจุ๊บปลายคางเขาแล้วมุดหน้าลงกับอกกำยำ เรากอดกันอยู่อย่างนั้นสักพักผมก็ตัดสินใจถามในสิ่งที่ผมอยากรู้มานาน
                   “ป๊า...”
                   “...”
                   “รักแม่ของพราวมากมั้ย”
                   “...”
                   “...หนูไม่เห็นจะรู้เรื่องของเขาเลย เขาไปอยู่ที่ไหนแล้ว”
                    “...” เขาเงียบไปจนผมเริ่มใจเสีย ที่พูดเรื่องไม่เป็นเรื่องออกมา
                   “หนูขอโทษถ้าป๊าไม่อยากจะพูดถึงเรื่องนี้”
                   “...”
                   “ป๊า = = เอ๊ะ! ป๊า หลับเรอะ!” ดวงตาคมปิดสนิทเมื่อผมผงกหัวดู
                   โอ๊ยยยยยยยยย อยากจะเหวี่ยง! อุตส่าห์กลั้นใจถามออกไป! ผมแกล้งดิ้นสะบัดแขนสะบัดขาแรงๆแต่คนตัวโตก็ได้แต่ครางอย่างรำคาญแล้วเอาแขนเอาขามาก่ายผมไว้ให้นิ่ง หนักนะเห้ย!




                   
                   มาแบบสั้นๆ
                   อิหนูพราวนี่ก็คิดถึงแม่เหมือนกันโน๊ะ
                   นึกว่าวันๆจะร้องหาแต่ป๊า ฮ่าๆๆๆๆๆ 



                    ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นต์ และ ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
                   หายไปสักอาทิตย์ ขอสอบๆๆๆ
                   
 

[cancan]

ปะป๊ากะน้องพราว เป็นคู่ที่น่ารักจริงๆค่ะ อ่านแล้วมีความสุข 

[fay 13]

 

[Chichi Yuki]

น้องพราวจะใช่ลูกของป๊าจริงๆ หรือเปล่า
เรื่องนี้มีปมอะไรกันนะ
มานั่งรอค่าาาาา

[pemiko2012]

พราวน่ารักกกกกกกกกกกกกก
น่าเอ็นดู 

[full69]

น่ารักอ่ะ ชอบบ

[supizpiz]

เอื้อออ ป๊าหล่องจรุงง 

[dahlia]

ขำอะ ปะป๋า หลับไปซะแล้ว 555

[ferrari_L]

ตอนที่ 6
40%


                     วันนี้ป๊าบอกว่าให้ผมแต่งตัวน่ารักๆเพราะจะมีคนมาอยู่กับเราด้วยซักพัก ป๊ากำลังไปรับเขาที่สนามบินโดยที่ไม่ให้ผมไปด้วย -3- ให้ตายเถอะ! แค่นี้ผมก็ระแวงแล้วว่าเขาจะพาแฟนมาเปิดตัวหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมจะอาละวาดให้วายวอดกันไปข้างหนึ่ง
                    พอได้ยินเสียงรถป๊า ผมที่นอนเล่นอยู่กับพี่เอเธอนส์รีบวิ่งไปทันที เมื่อเห็นปลายรองเท้าส้นหลายปรี๊ดหย่อนลงมาจากรถใจผมก็ตกไปอยู่ที่ตาตุ่ม แต่เมื่อเห็นใบหน้าสวยๆของเขาแล้วผมก็ตาโตด้วยความยินดี
                    “ตัวเล็กกกกกกกกก”
                    “อาเค้กกกกกก”
                    ผมวิ่งผ่านป๊าที่กางแขนรอกอดจากผมเข้าไปกอดอาเค้กแน่น วันนี้ไม่ใช่วันของป๊าแล้วนะรู้สึก ฮ่าๆๆ รูปร่างผอมเพรียวที่สูงกว่าผม(T_T) ใบหน้าเรียวสวยกับบุคลิกสาวมั่นทำให้หล่อนเป็นไอดอลของผมในหลายๆเรื่อง ตอนแรกๆผมก็ไม่ชอบอาเค้กหรอกเพราะทั้งสวยทั้งเก่งอย่างนี้แหละที่ปู่กับย่าหมายจะให้เป็นคู่หมั้นกับป๊า แต่ผ่านมาหลายปีก็ยังไม่มีอะไรคืบหน้า และทั้งคู่ก็ไม่มีวี่แววจะชอบกันเลยสักนิด
                    “ตัวเล็กของอา คิดถึงที่สุด”
                    “พราวก็คิดถึงอาเค้กฮะ”
                    “อะแฮ่มๆ”
                    อาเค้กหอมแก้มผมซ้ายขวาไม่สนใจเสียงกระแอ่มกระไอของคนตัวสูงเลยแม้แต่น้อย เธอพาผมไปที่ท้ายรถซึ่งบรรจุกล่องจิ๊กซอว์เป็นสิบๆกล่องและมีจิ๊กซอว์สามมิติที่ผมยังไม่มีอีกหลายกล่องเลย
                    “ว๊าววววว ขอคุณนะฮะอาเค้ก (*_*)”
                    “แต่ป๊าเป็นคนโทรไปบอกให้อาเค้กซื้อมานะ”
                    ผมรีบกอดเอาใจคนตัวสูง แล้วลากกล่องของเล่นกล่องเบ้อเริ่มเข้าบ้านเอง ไม่ให้ใครแตะด้วย -3- พี่เอเธนส์เข้ามาดมๆแตะๆผมก็รีบไล่ให้ออกไปห่างๆ เดี๋ยวจะมาตะกุยของผมพังอีก
                    อาเค้กจะมาอยู่กับผมสี่ห้าวันเพื่อเดินทางไปดูงานที่สิงคโปร์ต่อ ดีล่ะระหว่างที่ป๊าไปทำงานผมจะได้ไม่เหงา ป๊ากลับมากินข้าวกลางวันกับผมกับอาเค้กแล้วก็กลับไปทำงานต่อ วันนี้ผมจะให้เธอสอนผมทำขนมล่ะ เริ่มจากบราวนี่ธรรมดาๆก่อน แต่ที่ไม่ธรรมดาคือผ้ากันเปื้อนลายลูกไม้กระจุ๋มกระจิ๋มสีหวานนี่น่ะสิ ใส่แล้วกลายเป็นตุ๊ดไปเลย T_T ถ้าเอาไปให้ไอ้รินมันคงจะกรี๊ดกร๊าดรีบใส่อย่างรวดเร็วเลยล่ะ
                    “กรี๊ดดดดดดดด น่ารักที่สุดดดดดดดดด”
                    พี่แกรีบเอาโทรศัพท์มาถ่ายรูปผมทันทีเลยล่ะครับ แถมบอกว่าจะส่งไปให้ป๊าดูอีก ผมห้ามก็แล้วอะไรก็แล้ว อายนะเนี้ย T///////////T ไม่นานพ่อหมีใหญ่ก็โทรกลับมาเข้าโทรศัพท์มือถือของผมซึ่งเป็นรุ่นใหม่กว่าเดิมและผม... รับไม่เป็น!
                    “ก็สไลด์เนี้ย เหมือนเดิม” อาเค้กบอก ก็มันลืมนี่นา
                    “เฮ่นโหลวป๊า”
                    “กลับด้าน!” อาเค้กแหว
                    “โอ๊ะ!” ผมรีบกลับหัวกลับท้ายโทรศัพท์แบบบาง ก็มันเหมือนกันทั้งหัวหางเลยอ่ะ
                    /พราว ยังอยู่มั้ย/
                    “ยะ อยู่ๆ ป๊า คิดถึงจัง-////-”
                    /ลูกหมีขี้อ้อนงี้ ป๊าจะกลับเร็วๆนะครับ/
                    “เย้ๆ หนูทำขนมด้วย แต่ยังไม่เสร็จ ป๊ายังไม่ต้องรีบกลับก็ได้นะ”
                    /ไม่ต้องรีบทำให้เสร็จ เอ่อ ป๊าอยากไปช่วย/
                    “โอเคๆ รีบๆมานะครับ”
                    /ครับ รักพราวนะ ป๊า.../ ผมยังไม่ทันจะฟังจบอาเค้กก็ฉวยโทรศัพท์ไปก่อน
                    “แหมมมมมมม ทีงี้ล่ะรีบกลับเชียวนะยะ ย่ะ! โฮะๆๆ ชั้นมีอีกเยอะ ไม่โว้ย ชั้นจะดูคนเดียว มึงก็ดูแต่รูปไปพลางๆก่อนละกัน เออ เออๆ” แล้วหล่อนก็วางสายไป
                    “ป๊าว่าไงบ้างฮะ”
                    “มันก็บอกจะรีบกลับมาน่ะแหละ นี่ยังไม่ถึงเวลาเลิกงงานเลย ป๊าพราวชอบอู้อย่างนี้ประจำเลยหรือเปล่าเนี้ย”
                    “เปล่าสักหน่อย” ยกเว้นวันที่ผมอ้อนให้ป๊าโดดงาน แฮะๆ แต่ก็ไม่บ่อยหรอกเพราะป๊าหยุดงานเมื่อไหร่ วันถัดไปงานจะเยอะขึ้นเป็นเท่าตัวเลยล่ะ
                    “แต่ก็อย่างว่าอ่ะนะ มันเก่งอยู่ละ ไม่งั้นจะเลี้ยงน้องพราวมาจนโตขนาดนี้ได้ไง”
                    “ใช่ ป๊าเก่งที่สุดเลย^^”
                    “หมั่นไส้มันสุดละ เรียนก็เยอะ งานก็ทำ ลูกก็เลี้ยง เสือกได้เกียรตินิยมแล้วจบก่อนเพื่อนอีก”
                    “จริงเหรอฮะ” ผมมองอาเค้กตาแป๋ว เหมือนหล่อนจะรู้สึกตัวแล้วชวนผมคุยเรื่องอื่นต่อไป ไม่วกกลับมาเรื่องของป๊าอีก ผมไม่รู้เรื่องของใครเลยจริงๆนะ ทั้งเรื่องของป๊าหรือเรื่องของแม่ ผมรู้แค่ว่าคนที่เซ็นต์เอสารต่างๆของผมนี่ไม่ใช่ป๊า แต่เป็นลุงฟาสต์ที่อยู่อเมริกา ถ้าผมย้ายโรงเรียนหรือมีเรื่องอะไรที่ใช้เอกสารทางราชการล่ะก็ลุงฟาสต์จะบินตรงมาเพื่อการนี้โดยเฉพาะเลยล่ะ
                    ผมได้ยินเสียงรถป๊าดังมาแว่วๆจึงรีบวิ่งออกไปรับเหมือนอย่างเคย ทันเห็นลุงจักรเปิดประตูด้านหลังรถให้ป๊าลงมา
                    ปึ๊ก!
                    อะ โอ๊ยยยย นิ้วก้อยตีนนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ยนอกจากเตะขาโต๊ะเนี้ย! ผมเดินเขย่งๆด้วยเท้าข้างเดียวออกไปที่ประตูบ้าน ผมวิ่งเข้าไปกอดพ่อหมีใหญ่แล้วรั้งลำคอเขามาหอมแก้มทั้งสองข้าง
                    “อะไรของมึงวะเค้ก”
                    ผมหันไปมองอาเค้กที่ทำเป็นแอบอยู่หลังประตูแล้วยื่นมือที่ถือโทรศัพท์จ่อมาที่ผมกับป๊า หล่อนชอบถ่ายรูปผมจังเลย  อาเค้กทำหน้าแปลกๆเดินตรงมาหาเหมือนสมใจเขาล่ะ
                    “ขอฟินหน่อยไม่ได้เหรอไง ชิ”
                    “มึงนี่น้าาาาา~~~~~~~”
                    ป๊าดันผมออกแล้วจับผมหมุนตัวไปมา “น่ารักที่สุดดดด” แล้วดึงผมเข้าไปกอดแรงๆ เจ็บอ่ะ! ผมก็ดิ้นๆใหญ่เลยดิครับ ยิ่งดิ้นมากก็ยิ่งเจ็บปลายนิ้วที่โดนกระแทก
                    “เจ็บเท้า”
                    “ไปทำอะไรมา” เขานั่งยองๆแล้วจับเท้าผมมาดู เล็บช้ำเลือดเลยอ่ะ ซี๊ดดดดด
                    ป๊าช้อนผมอุ้มเข้าบ้าน -/////- อายอาเค้กมั้ยเนี้ย คือพิการแค่นิ้วเดียวไม่ถึงกับต้องอุ้มก็ได้ม้างงงง ผมดิ้นจะลง พยายามกระซิบเบาๆแล้วนะว่าไม่เป็นไรแต่ป๊าไม่ฟังเลย ร่างสูงทายาหม่องให้แล้วเราก็มานั่งกินขนมกัน ปกติป๊าไม่ชอบกินของหวานเลยนะ แต่วันนี้เขากินได้เยอะเลย และไม่ยอมให้ผมถอดผ้ากันเปื้อนนั่นออกด้วย
                    “สงสัยช๊อกโกแลตยังไม่ค่อยแข็ง” ผมบอกเก้อๆเมื่อป๊าคอยแต่จะเช็ดปากให้ผม
                    “โอ๊ย ทำไมบราวนี่มันหวานๆนะ พราวทำน้ำตาลคว่ำหรือเปล่าคะลูก!”
                    อาเค้กเบะปากใส่ป๊า ผมนี่หน้าร้อนไปหมด นี่ไม่ได้อยู่กันสองคนนะ อะไรของป๊าก็ไม่รู้! _//////_ ป๊ากับอาเค้กคุยกันว่าพรุ่งนี้จะเดินทางไปราชบุรี คืออันที่จริงป๊าก็ไปทำงานป้ะ ผมจะดีใจไปทำไมก็ไม่รู้สุดท้ายก็เอาไปปล่อยให้อยู่คนเดียว ผมว่าผมควรชวนมิ้นต์ไปนะ คงต้องอ้อนให้ป๊าไปขออนุญาตบ้านข้างให้อีก



                     
                    ฝากติดตามด้วยจ้า
                    ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้าาาาา
 
 
 

[nunnan]

หวานกันจังงงง 

[ferrari_L]

ตอนที่ 6 ต่อจ้า



                    หลังจากที่ผมเก็บของเตรียมตัวไปเที่ยวเสร็จ อันที่จริงอย่าเรียกว่าผมเก็บเลย ผมแค่ชี้ๆเลือกๆให้แม่บ้านเอาไปลงกระเป๋าให้อีกที กว่าผมจะอ้อนให้ป๊าไปขอให้มิ้นต์ไปเป็นเพื่อนได้นี่ผมต้องเต้นตลกให้ป๊าดูเลยนะ T_T ผมนอนหนุนอกพ่อหมีใหญ่อยู่บนเตียงนอนในมือใหญ่ถือโทรศัพท์มือถือของผม ผมไม่รู้ว่าผมงงหรือป๊าสอนไม่รู้เรื่องกันแน่นะ ตั้งแต่เมื่อกี้ละแอพนี้ก็ยังไม่จบไม่สิ้นนะครับ
                    “ไม่ใช่อย่างนั้น ต้องเอาสีเดียวกัน”
                    “นี่ก็สีเดียวกันนะ”
                    “แต่มันไม่ใช่แถวเดียวกัน”
                    “ป๊าก็ไม่บอกให้จบนี่” ผมยู่ปาก แกล้งสอนมั่วๆหรือเปล่าเนี้ย ชั่วโมงละจูบเลยนะเฮ้ย!
                    “นี่ก็ไม่เห็นได้เลย”
                    “ต้องแถวตรงดิ” โอเคๆ ผมเอาตั้งฉากมันก็เลยผิด
                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก
                    ป๊าผละออกไปเปิดประตูปล่อยให้ผมงงๆกับแอพนี้ต่อไป อาเค้กหอบหมอนเข้ามา ลักษณะนี้จะมานอนกับผมแน่ๆ^^ ให้อาเค้กสอนก็ได้ ป๊าชอบขี้โกง! เตียงห้องนี้ใหญ่กว่าขนาดคิงไซส์อีกครับ นอนห้าคนได้สบายเลย แต่ผมกับป๊าชอบมานอนเบียดกันอยู่ที่เดียว หมอนก็ใบเดียว ผ้าห่มก็ผืนเดียว รู้สึกไม่คุ้ม
                    “ห้องก็จัดให้อย่างดียังมาเบียดเบียนคนอื่นอีก”
                    “เบียดเบียนไรมึง ที่ตั้งกว้าง”
                    “เออ!”
                    “งั้นกูกลับไปนอนห้องก็ได้ แต่กูจะเอาหนูพราวไปด้วย โฮะๆ พราวจะไปนอนกับอาใช่มั้ย”
                    “อะเอ่อ ฮะ”
                    “เออ! มีพวกนะมีพวก นอนเนี้ยแหละ!”
                    ป๊าว่าอย่างหงุดหงิด ผมกับอาเค้กหัวเราะกันคิกคัก ผมให้อาเค้กสอนเล่นเกมนี้จนได้ ส่วนป๊าก็นั่งพิงหัวเตียงอ่านหนังสืออะไรของเขาไป แต่ก็แอบเหล่มาทางนี้เป็นระยะๆ ไม่นานป๊าก็ให้หลับเพราะพรุ่งนี้ต้องตื่นเช้า ผมจำได้ว่าก่อนนอนผมนอนกอดอาเค้กนะ ไหงเช้ามากลับมานอนกอดอยู่กับป๊าได้ก็ไม่รู้
                    ผมให้อาเค้กนั่งหน้าคู่กับพ่อหมีใหญ่ ส่วนตัวเองก็นั่งสบายๆอยู่ที่เบาะหลังกับน้องมิ้นต์ แกะขนมป้อนคนตัวโตเป็นระยะๆ เราไม่ได้มากันแค่นี้หรอก มีรถลุงจักรแล้วก็บอดี้การ์ดอีกหนึ่งคันตามมาข้างหลัง และมีอามาร์ชและเพื่อนๆป๊าที่จะตามมาสมทบทีหลัง ไม่กี่ชั่วโมงรถก็มาจอดอยู่ทางขึ้นบ้านกระจกยอดเนินที่สามารถมองเห็นวิวรอบทิศทางได้
                    ผมไม่ชอบก็ตรงที่ไม่สามารถเอารถขึ้นบันไดได้เนี้ยแหละ เราต้องเดินขึ้นบันไดไปอีกกว่าจะถึงตัวบ้าน มิ้นต์สะพายกระเป๋าเป้อย่างน่ารักเหมือนเด็กเกาหลีเลย ผมก็เลยเอาบ้าง แต่ทำไมของผมมันหนักก็ไม่รู้นะ ป้าแม่บ้านยัดอะไรมาบ้างเนี้ย!
                    “เอากระเป๋ามา เดี๋ยวได้หงายหลังตกบันได”
                    “ไม่เอา หนูอยากสะพาย”
                    ป๊าเลยได้แต่ช่วยยกด้านหลังอีกที ผมเลยแกล้งเดินหลังค่อมซะเลย กะจะน่ารักเหมือนมิ้นต์กลับกลายเป็นรุงรังแทน สุดท้ายป๊าก็เอาไปถือให้ ถือแบบสบายๆเลยด้วย =_____= ส่วนกระเป๋าอื่นๆก็ให้คนงานมาขนไป
                    “ป๊า แล้วเมื่อไหร่หนูจะได้ไปดูแกะ”
                    “ตอนเย็นๆก่อนดีมั้ย ตอนบ่ายแดดมันแรง”
                    “อยากไปตอนนี้ -3-”
                    “อย่าดื้อ ถ้าไม่สบายป๊าจะไม่ดูเลยนะ”
                    “ใจร้าย!” ผมเดินสะบัดตูดเร็วๆขึ้นบ้านไปก่อนเลย คอยดูนะ จะไม่พูดด้วยเลย!
                    ผมนั่งๆนอนๆเล่นกับมิ้นต์จนเผลอหลับคากองจิ๊กซอว์ไปแบบไม่รู้ตัว ผมขนของเล่นที่อาเค้กซื้อมาให้เอามาเล่นด้วยอ่ะครับ ตื่นมาอีกทีก็ฟ้ามืดแล้วครับ ผมควานไปเปิดไฟหัวเตียง สะบัดผ้าห่มออกจากตัวแล้วลงไปด้านล่าง คนผิดสัญญา! บอกตอนเย็นจะพาไปเที่ยว...
                    “งั้นมิ้นต์ขึ้นไปปลุกพี่พราวนะ แล้วอาจะไปเอาปลามาให้กินกัน”
                    “ได้ฮะ”
                    ผมหยุดยืนอยู่ที่บันได รอให้พ่อหมีใหญ่เดินออกไปนอกบ้าน มิ้นต์เดินขึ้นบันไดมาเห็นผมยืนอยู่ก็ยิ้มร่าเข้ามาหา
                    “พี่พราว วันนี้มีบาบีคิว ปลาเผา กุ้งเผา เยอะเลย^O^”
                    “พี่ไม่หิว มิ้นต์ไปกินเถอะ”
                    “ง่ะ พี่พราวววววว งอนอาเฟิร์สเหรอ”
                    “ป่าวสักหน่อย!” ผมปากยื่น ขนาดมิ้นต์ยังรู้เลยอ่ะ
                    “อาเฟิร์สมาเรียกแล้ว แต่เห็นพี่พราวหลับอยู่ก็เลยไม่อยากปลุก”
                    “ฮึ!”
                    ผมกอดอก ป๊าเดินเข้ามาพร้อมกับจานปลาเผากับบาบีคิว ผมทำท่าจะเดินกลับขึ้นไปบนห้องร่างสูงจึงรีบวางของแล้วเดินมาคว้าตัวผมไว้
                    “ไปไหน มากินข้าวก่อน”
                    “ไม่กิน”
                    “พราว! ทำไมพูดไม่รู้เรื่องน่ะฮะ”
                    “ก็ไม่ต้องมาพูด!”
                    “พราว! ป๊าสอนมาให้เป็นเด็กก้าวร้าวเถียงป๊าอย่างนี้เหรอ!”
                    ผมเบะปาก ทำไมต้องมาดุผมต่อหน้ามิ้นต์ด้วยเล่า! ผมสะบัดตัวออกจะวิ่งขึ้นบนห้อง ตัวเองเป็นคนผิดสัญญาก่อนแท้ๆ พองอนเข้าหน่อยก็มาว่า! ถ้ารู้ว่าจะผิดคำพูดก็ไม่ต้องมาให้ความหวังตั้งแต่แรกสิ
                    “มิ้นต์ไปกินก่อนเลย อาจัดการเด็กดื้อก่อน” คนตัวสูงกอดผมไว้แน่นจากด้านหลังไม่ให้ผมได้ดิ้นหนีไปไหน
                    น้องมิ้นต์พยักหน้าก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องนั่งเล่น ผมสูดน้ำมูกแรงๆพร้อมกับยกหลังมือขึ้นมาปาดน้ำตาออก ป๊าดึงผมให้หันหน้าเข้าหาแต่ผมก็เบือนหน้าหนี ไม่อยากจะมองหรอก!
                    “พราว ฟังนะ...”
                    “ฮึก ไม่”
                    “ดื้อ ทำตัวไม่น่ารักเลย”
                    “ก็ไม่ต้องมารัก ปล่อย! ไม่อยากอยู่แล้ว ฮึกฮืออออ”
                    “ไปกันใหญ่แล้ว ป๊ารักพราวจะตายแล้วเนี้ย” เขารีบแก้ แต่มันก็ทำให้ผมนิ่งได้อ่านะ พ่อหมีใหญ่จูบที่แก้มแล้วพูดต่อ “พราวชอบดื้อ ป๊าก็ตามใจอยู่แล้วก็รู้อยู่ แต่นี่มีคนอื่นอยู่ด้วย พราวต้องเป็นตัวอย่างที่ดีให้มิ้นต์นะ น้องจะได้ชื่นชมพราวไง อาเค้กอามาร์ชก็จะได้รักพราวมากๆเพราะพราวเป็นเด็กดีของป๊าไง”
                    ป๊ารู้ใจเสมอ เขารู้ว่าผมร้องไห้ที่เขาต่อว่าผมต่อหน้ามิ้นต์ เอาเป็นว่าไม่ว่าจะต่อหน้าใครหรืออยู่กันสองคนถ้าป๊าดุ ผมก็ใจเสียไปเหมือนกันแหละ ตะ...แต่ว่าเรื่อง ไปเที่ยวล่ะ!?
                    “แล้ว...”
                    “ป๊าไปเรียกแล้ว แต่พราวหลับ ขนาดอุ้มไปนอนที่เตียงยังไม่ตื่นเลย”
                    “ฮึก”
                    “พรุ่งนี้เราค่อยไปก็ได้ เอาของไปปิกนิกกันที่น้ำตกด้วย”
                    “ครับ”
                    ฟอดดดดดดดดดด
                    “จมูกแดงเป็นรูดอล์ฟเลย”  รูดอล์ฟคือกวางเรนเดียร์ของซานต้าครอสน่ะ
                    ผมสูดน้ำมูกเข้าไป มือใหญ่ปาดน้ำตาออกให้ ลูบกลุ่มผมของผมให้เข้าที่แล้วพาผมมาที่ห้องนั่งเล่นที่มิ้นต์นั่งดูทีวีอยู่ที่พื้น บนโต๊ะตรงหน้ามีปลาเผา กุ้งเผาตัวใหญ่มากกกกกกก ที่แม่บ้านน่าจะเอามาเพิ่มเพราะเมื่อกี้เห็นป๊าถือมาแค่ไม่กี่จาน
                    “มิ้นต์ทำไมไม่กินเลย”
                    “มิ้นต์รอพี่พราวก่อน”
                    เห็นหน้ามิ้นต์แล้วอายๆยังไงไม่รู้ ป๊าลงไปนั่งขัดสมาธิใกล้ๆน้องแล้วดึงผมลงไปนั่งซ้อนที่ตัก มิ้นต์ตักข้าวให้แค่สองจานเพราะป๊าบอกว่ายังไม่กินเพราะว่าเดี๋ยวต้องออกไปกินเหล้ากับเพื่อนๆข้างนอก มีเพื่อนฝรั่งที่มาพักร้อนที่ไทยอีกสองคน ผมก็รู้จักผ่านๆ น่าจะเป็นเพื่อนสมัยเรียนของพ่อหมี
                    “หนูไม่ชอบปลา”
                    “รู้แล้วๆ ก็เขี่ยออกให้นี่ไง”
หมายถึงเขี่ยก้างนะครับ ผมไม่ชอบไม่ใช่เพราะคาวอะไรหรอกเนื้อปลาอร่อยนะ แต่ผมไม่ชอบตรงที่มันมีก้างเนี้ยแหละ ตอนเด็กๆมันปักคอผมไงเดือดร้อนเข้าโรงพยาบาลกันใหญ่โต ผมก็เลยไม่ชอบ ป๊าแกะๆเอาตรงส่วนหางๆออกมาให้ผม พอเห็นของผมพูนจานแล้วก็แงะๆให้มิ้นต์บ้าง -*-
                    “ขอบคุณฮะอาเฟิร์ส^^” ว่าแล้วยิ้มตาหวานให้พ่อหมี
                    ผมรีบยัดส่วนที่อยู่ในจานเข้าปากให้หมดและสะกิดคนตัวใหญ่ มือหนาที่กำลังจะเอาเนื้อปลาไปให้จานมิ้นต์ก็กลับเอามาให้ผมเหมือนเดิม
                    “เมื่อกี้เหมือนเคี้ยวโดนก้างเลย” ผมเริ่มชวนคุยเมื่อมิ้นต์ไม่ได้พูดถึงเรื่องที่ผมเอาแต่ใจเมื่อกี้ อีกส่วนหนึ่งพ่อหมีจะได้ไม่ต้องไปแกะปลาให้น้องด้วย... ก็ผมหวงอ่ะ!
                    “เนื้อตรงหัวมันจะมีก้างได้ไง”
                    “จริงๆนะ!”
                    ป๊าวางส้อมแล้วเอามือมาบีบๆตรงเนื้อปลาเพื่องมหาก้าง ถ้ามันมีจริงๆไม่ปักมือหรือไงนะ ป๊านี่ก็! =_____= แต่อีกประเด็นคือ... ขี้มือมากอ่ะ ป๊าเห็นสีหน้าผมแล้วหัวเราะ ตักน้ำจิ้มมาเหยาะแล้วเอามาจ่อที่ปากผม
                    “กิน”
                    “อี๋!”
                    “ตอนเด็กๆป๊าก็ทำอย่างนี้ ยังกินเลย อ้าปาก...”
                    “ก็นั่นมัน...อื้อ” ผมกำลังอ้าปากบอกว่านั่นมันตอนเด็ก แต่ตอนนี้โตแล้วโว้ยยยย รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้วไง๊! > < เขาก็ยัดช้อนเข้ามาในปากผมซะก่อน น้ำตาแทบจะไหล ไม่ใช่ซึ้งครับ เศร้า! ป๊ากับมิ้นต์หัวเราะอย่างสะใจ รวมหัวกันแกล้งผมครับ จำไว้เลยนะ ชิส์
                    “ตอนเด็กๆนะ พี่พราวของมิ้นต์นะชอบให้อาเคี้ยวหมูให้กินด้วย”
                    แล้วก็หันไปเผาผมต่อ -____________-! ตอนเด็กๆฟันมันยังไม่แข็งแรงป่าววะ ก็เลยต้องใช้วิธีนั้น นอกจากนี้เขายังเล่าวีรกรรมกินขี้จิ้งจกของผมด้วยครับ ยังไม่พอ... บอกว่าผมชอบดมยางลบหอมๆจนไปคาในจมูกด้วย T_T ตอนหนายยยยยย ทำไมนี่ไม่รู้ตัววะ!
                    ป๊ามาต่อเกมให้ผมเล่นแล้วก็ออกไปดื่มกับก๊กเขาล่ะ จอทีวีที่นี่ไม่ใหญ่เท่าที่บ้านแต่ก็พอมันส์กันได้อยู่ ไม่นานก็มาไล่ผมให้ไปอาบน้ำเพราะดึกแล้วทั้งๆที่ผมรู้สึกว่าตัวเองเพิ่งเล่นเกมส์ได้ไม่นาน
                    ผมแต่งตัวเรียบร้อยออกห้องน้ำ พ่อหมีใหญ่ที่จิ้มไอแพดอยู่กางแขนออกผมก็รีบเดินเข้าสู่อ้อมแขนอุ่นอย่างรู้งาน ใบหน้าหล่อเหลาเกลือกอยู่ที่ซอกคอผม
                    “หอมๆๆๆ”
                    ก็คนอาบน้ำใหม่นี่นา -////- ผมได้แต่กอดคอซุกอกป๊าปล่อยให้เขาฟัดอยู่อย่างนั้นจนพอใจแล้วถึงได้ปล่อยให้ผมนอน พ่อหมีบอกว่ากลิ่นหอมๆของผมทำให้เขาสดชื่นและมีแรงอ่ะผมก็เลยไม่ได้ทัดทานอะไร
                    “ห้ามเมานะ”
                    ผมบอกตอนใกล้เคลิ้มๆจะหลับ เกือบลืมไปเลยแฮะ ไม่งั้นพรุ่งนี้คงแฮงค์และไม่ได้ไปเที่ยวกันอีก ป๊าไม่ตอบ ผมเลยกอดเอวสอบแน่นขึ้นอีก ใบหน้าผมแนบกับเอวเขา ป๊าที่นั่งพิงหัวเตียงอยู่ยีหัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว
                    “ครับ” มือข้างหนึ่งตบอกผมอย่างเป็นจังหวะ
                    “สัญญา?”
                    “สัญญา”
                    ก่อนที่ความง่วงจะมาดึงสติผมไปคือผมเกี่ยวก้อยอยู่กับเขา



 

[dahlia]

น้องพราวนี่ทั้งดื้อทั้งขี้อ้อนเลย ต้องให้พ่อหมีใหญ่จับตีก้นแล้วนะ 55555

[Chichi Yuki]

กรี๊ดๆ เด็กดื้อ ขี้อ้อน น่าจับฟัดแก้มเป็นที่ซู๊ดด~
ป๊าก็อ่อนโยนเกินไปแล้ว เคลิ้มเลย 55+

[squall]

 :กอด1:พราวน่ารักตลอด อยากจับมาฟัดๆๆๆ รอตอนต่อไปอยู่น้า 

[cheyp]

คู่นี้น่ารักตลอดเลย

[fay 13]

 

[full69]

 

[inspirer_bear]

เอ๊ย พ่อหมีน่ารักอะ

[GETIIZ]

พ่อหมีกับลูกหมีขาว น่ารักมากกกกก

[takara]

น้องพราวน่ารักอะ

[★KVH™★]

น่ารักกกกกกกกกกก

ตกหลุมรักเรื่องนี้ จุ๊บคนเขียนสิบที 55 

[ferrari_L]

                     ตอนที่ 7

                     


                     [เฟิร์ส]
                     ผมเดินออกมาหลังจากที่ต่อเครื่องเล่นเกมPsให้พราวเสร็จ ไอ้มาร์ชมันเดินสายไฟต่อลำโพงออกมาเปิดซะดัง ดีที่บ้านพักตากอากาศแยกออกมาอยู่กลางป่ากลางดอย ไม่งั้นข้างบ้านได้ขว้างหม้อกะละมังเข้าใส่แน่ๆ อ้อ ไอ้มาร์ชนี่ตรีวิศวะนะครับ แต่โทบริหารเหมือนผม ไอ้เค้กก็ตรีสถาปัตย์ฯ แล้วไอ้ฝรั่งหัวทองอีกสองคนเพื่อนผมตอนที่ผมเรียนอยู่เมกา พราวไม่ค่อยเห็นหน้ามันหรอกเพราะตอนนั้นยังเด็กอยู่ แต่ผมก็ติดต่อกันอยู่ตลอด นี่ยังไม่ครบแก๊งค์นะครับ
                     “มาละๆ ไอ้สมภารกินไก่วัด”
                     “ไอ้มดแดงแฝงมะม่วง”
                     “ไอ่ยักกินปั๊กยักอยู่ท่อง” สัส ไทยยังพูดไม่คล่องแต่กระแดะจะใช้สุภาษิตมาด่ากูนะครับ - -
                     “กินอยู่กับปาก อยากอยู่กับท้อง!!” ไอ้มาร์ชกับเค้กแหว
                     “น้องหลับแล้วเหรอ” พลอยไม่ได้มาด้วย เค้กมันเลยเป็นสาวหนึ่งเดียวในกลุ่ม
                     “ยัง เล่นเกมอยู่ วันนี้งอแง”
                     เจ้าตัวเขาบอกว่าจะไม่ดื้อแล้วอย่างนั้นอย่างนี้นะอย่าไปเชื่อครับ ไม่ดื้อตอนอ้อนเท่านั้นแหละ หึหึ
                     “ก็มึงตามใจลูกเกินไป” ร๊อบพูด ตอนนี้เราพูดกันเป็นภาษาอังกฤษครับ ขืนพูดไทยคงไม่ต้องกินกันหรอกเหล้าเนี้ย เพราะต้องมานั่งอธิบายแจกแจงรายละเอียดให้ไอ้ร๊อบกับแฮร์รี่ฟังจนมันเข้าใจจริงๆมันถึงจะยอมให้ผ่าน
                     “อย่าว่าแต่ไอ้เฟิร์สเลย พวกมึงก็ด้วย” แฮร์รี่ชี้หน้าไอ้มาร์ชไอ้เค้ก ขอวานไปขี้หน้าปู่กับย่าแล้วก็ลุงไอ้ตัวเล็กด้วยเลย ตามใจกันยิ่งกว่านี้ =_=และอีกอย่าง...
                     ถ้าพราวมาบีบตาอ้อนพวกมึง พวกมึงจะไม่พูดแบบนี้ครับ!
                     ผมนั่งคุยถึงเรื่องเก่าๆ และก็คงหนีไม่พ้นเรื่องของลูก พวกมันบอกว่าฝ่ายนั้นเริ่มตะงิดๆแล้ว จากภาพที่นักข่าวคนนั้นที่มาขอถ่ายภาพผมกับพราวลงนิตยาสาร ตอนแรกผมก็ไม่อยากจะถ่าย แต่ไอ้ตัวเล็กมันบ้าจี้ชอบถ่ายรูปไง ก็เลยต้องเลยตามเลย ไม่คิดเหมือนกันว่านักข่าวคนนั้นจะเขียนคอลัมม์ในนิตยาสารไฮโซชื่อดัง เพราะผมไม่ค่อยพาพราวออกงานเท่าไหร่แล้วก็ไม่เคยบอกว่าเป็นลูกด้วย คนก็แค่สงสัยกันไปบ้างไม่นานก็ลืม และก็นะ เผื่อสถาน้งสถานะเปลี่ยนไรงี้ หึหึหึ
                     “หน้าพราวเหมือนพี่แพรวจะตาย ทำไมพวกมันจะไม่รู้”
                     ผมเริ่มเครียด ก็อย่างที่เค้กพูด บางครั้งพราวทำให้ผมคิดถึงแพรว และยังแอบคิดว่าเขาเป็นแพรวด้วยซ้ำ บางทีที่ผมเผลอๆอ่ะนะผมเรียกพราวเป็นแพรวด้วย ลูกหมีขาวก็สงสัยใหญ่ ผมไม่อยากให้เขารู้เรื่องนี้ก็เลยได้แต่แถๆไป แกล้งหลับบ้าง ทำเป็นยุ่งอยู่บ้าง
                     “ถึงจะหน้าเหมือนพี่แพรวแล้วไง พราวเป็นลูกของพี่แพรวกับไอ้เฟิร์ส!”
                     “ช่วยดูหนังหน้าไอ้เฟิร์สด้วย ออกฝรั่งขนาดนี้ ส่วนหลานกูก็เกาหลีจ๋าขนาดนั้น”
                     “ก็แบบได้แม่มาเต็มๆไง”
                     คือพราวไม่ได้มีเชื้อเกาหลีไรหรอก แต่ไอ้ลูกหมีขาวมันน่ารักแล้วก็แบ๊วด้วยไง ตัวเล็กเพราะคลอดก่อนกำหนดและสุขภาพของแม่ไม่ค่อยแข็งแรง
                     “ยังไงพ่อลูกอ่ะ ได้มาสักนิดก็ยังดี”
                     “พ่อลูกก็ต้องเหมือนกันสิโว้ยย ไอ้นี่!” เค้กเริ่มยั๊วะ
                     “พ่อลูกท้องชนหลังจะเหมือนได้ไง”
                     “เหี้ยยยยยยยยยย” พวกผมอุทาน(?)ออกมาพร้อมกัน ไอ้มาร์ชยิ้มแหยๆอย่างขอโทษขอโพย บ่อยละนะมึง... ถึงกูจะอยากให้เป็นอย่างนั้นก็เถอะ แต่เกิดพราวมาได้ยินละก็นะ
                     “นี่มึงจะกินลูกตัวเองเหรอ สัส!”
                     ไอ้แฮร์รี่กับไอ้ร๊อบผลัดกันด่าผมใหญ่ จนไอ้เค้กต้องด่ากลับพวกแม่งถึงจะหุบปาก
                     “ผิดศีลธรรมแล้วไงฟะ! คนเรามันห้ามรักกันได้เหรอ! @$&^*))$%^#@54^^%*()$#$...”
ผมยักไหล่อย่างไม่แคร์ ใครจะไปรู้ดีเท่าตัวผมล่ะ
                     เริ่มดึกแล้วผมเลยปลีกตัวออกมาหาไอ้ตัวเล็กที่เล่นเกมอยู่กับมิ้นต์อย่างออกรสออกชาต เอี้ยวตัวไปมาตามรถที่อยู่ในจอ หึหึ คราวนี้ดีหน่อยพอผมบอกให้ขึ้นนอนก็ทำตามอย่างว่าง่าย หลังจากพราวอาบน้ำเสร็จผมก็ฟัดไอ้ตัวเล็กให้หายเครียดก่อนจะกล่อมให้เข้านอน ตอนแรกกะจะกินเหล้าปลดปล่อยให้เต็มที่ก่อนกลับไปลุยงานหนัก แต่ลูกหมีดันห้ามไว้ซะก่อน ให้สัญญานะด้วยนะ ถ้าไม่ทำตามคงงอนยาวอีก
                     เมื่อพราวหลับผมก็ค่อยๆแกะมือเล็กออกจากเอว หมีขาวครางในลำคออย่างรำคาญแล้วก็เข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้ง ผมกดจูบที่หน้าผากมนก่อนจะเลื่อนไปที่ริมฝีปากสีสด ถ้าผมอยากจะให้พราวเป็นของผมโดยสมบูรณ์ก็ทำได้อยู่แล้ว… แต่รอให้เรื่องมันกระจ่างก่อนเถอะ ตัวเล็กจะได้ไม่รู้สึกผิด ผมยีผมนุ่มเบาๆ ป๊าจะพยายามห้ามใจนะครับ T_T


















                     ผมได้นอนประมาณตีสองกว่าๆ ก็อยู่รอเก็บศพไอ้พวกนั้นแหละครับเมากันเละ จักรินทร์มาเก็บไอ้มาร์ชไปส่วนผมกับเค้กก็แบ่งไอ้ฝรั่งนี่ไปจัดการกันเอง ผมปลุกพราวตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า เจ้าตัวก็ไม่ได้อิดออดอะไรเพราะความอยากเที่ยวมันมีมากกว่าไง นี่ก็เพิ่งโดนไล่ไปเปลี่ยนกางเกงมา แต่คือเปลี่ยนให้ยาวกว่าเดิมประมาณสามเซ็นต์ - - เพื่อ? ยังไงมันก็อยู่เหนือเข่าอยู่ดี
                     “ใครซื้อกางเกงตัวนี้มาให้วะ”
                     “กูเอง” ไอ้เค้กยกมือแล้วทำสีหน้าภูมิใจมาก
                     “ป๊าอย่าว่าอาเค้ก” ผมหุบปากฉับ
                     ไอ้มาร์ชหัวเราะหึหึ ไอ้ฝรั่งสองตัวนั่นแฮงค์และจะกลับเมกาวันนี้แล้วก็เลยไม่ได้มาด้วย ผมไม่ค่อยอะไรมากเพราะว่าก็มีแค่เรา แต่ถ้าไปที่ฟาร์มแกะ นักท่องเที่ยวต้องเยอะแน่ๆ ไหนจะคนที่มาพักที่รีสอร์ตอีกล่ะ
พราวชะเง้อชะแง้ออกไปนอกหน้าต่างรถเมื่อผมขับเลียบๆรั้วแกะมา พอจอดรถปุ๊บก็ตะกุยประตูรถจะวิ่งเข้าคอกแกะเลยแหละ คือมันน่ารักตรงไหนวะไอ้สัตว์สี่ขาเนี้ย
                     “แกะ!!*_*”
                     “เดี๋ยวๆ”
                     ผมรีบรั้งเอวเล็กไว้ จิ๊! คนเยอะจริงๆ ถึงนั่นจะเป็นการบ่งบอกว่ากิจการของผมกำลังจะไปได้สวยแต่ว่าตอนนี้ผมกลับหงุดหงิด ฉวยผ้าคลุมไหล่ไอ้เค้กมาพันไว้รอบเอวพราวแล้วใส่หมวกปีกกว้าง(ของเค้กอีกเหมือนกัน)ให้พราว เหมือนเด็กผู้หญิงใส่กระโปรงเลย -*-
                     “ไม่เอาอ่ะ ไม่ใส่”
                     “ดื้อป๊าพากลับ”
                     “ก็ได้ๆ” ไอ้เค้กกรี๊ดกร๊าดถ่ายรูปพราวตามเคย แทนที่ผมจะลดจุดสนใจให้พราว ดันไปเพิ่มให้น่ารักขึ้นซะงั้น แต่ก็ยังดีกว่าให้ใครก็ไม่รู้มาเห็นขาขาวๆที่เป็นของของผมล่ะ ผมพาพราวกับมิ้นต์ไปซื้อหญ้าได้มาคนละสองกำ ส่วนไอ้เค้กกับไอ้มาร์ชไปนั่งที่ร้านกาแฟแล้ว ผมแปลกใจนิดหน่อยที่ไอ้มาร์ชมันไม่ค่อยจะมายุ่มย่ามกับพราวหรือมิ้นต์ แต่ก็ดี
                     “ตื่นเต้นจังๆ”
                     ผมหัวเราะเบาๆปกติผมให้ดูอยู่แต่ข้างนอกครับ เปิดประตูรั้วไม้ให้พราวกับมิ้นต์เข้าไป ตัวเล็กสะดุ้งจนตัวโยนเมื่อฝูงแกะห้าหกตัวกรูกันเข้ามาหา มือเล็กขว้างหญ้าในมือให้พวกมันกินไปหมดเลย ผมรีบดึงพราวเข้ามากอดไว้
                     “ทำไมมันตัวใหญ่จัง งื้ออออ”
                     พูดได้แสดงว่าไม่กลัวมาก แค่ตกใจเฉยๆ แกะบางตัวสูงเท่าเอวพราวเลยเหอะ คงคิดว่ามันจะเหมือนในการ์ตูนล่ะสิ พนักงานเข้ามาไหว้ผมแล้วล่อแกะตัวโตๆไปอีกทาง
                     “หนูตกใจหมดเลย นึกว่ามันจะวิ่งเข้ามาขวิดแล้ว”
                     ผมลูบหัวอย่างปลอบๆ แกะนะไม่ใช่กระทิง จะได้วิ่งเข้ามาขวิดน่ะ หึหึหึ ขอหญ้ามาจากมิ้นต์กำนึง ให้ลูกหมีขาวยื่นหญ้าเข้าปากแกะซึ่งคราวนี้มันก็ยืนนิ่งๆยอมกินที่พราวป้อนทีละเส้น เมื่อสถานการณ์เริ่มไว้วางใจได้ผมก็เลยถอยออกมาถ่ายรูปไอ้ตัวเล็กไว้ได้หลายช๊อตเลย
                     “พี่พราวมาดูนี่ ลูกแกะ”
                     “ไหนๆ”
                     ไอ้ตัวเล็กเริ่มสนุก วิ่งเล่นไปทั่วคอกเลย ผมลดกล้องลงแล้วเดินไปหาเมื่อเด็กดื้อพยายามจะอุ้มลูกแกะขึ้น ผมไม่ได้จะห้าม แค่จะไปช่วย แกะทุกตัวที่นี่ได้รับการดูแลอย่างดีอยู่แล้วไม่ต้องห่วงเรื่องโรคติดต่ออะไร
                     “ป๊า ถ่ายรูปให้หน่อย”
                     “อาเฟิร์สไปยืนคู่กับพี่พราว เดี๋ยวมิ้นต์ถ่ายให้”
                     ผมยื่นกล้องให้มิ้นต์แล้วสอนกด ผมไม่ค่อยอยู่หน้ากล้องเท่าไหร่เลยไม่รู้ว่าจะโพสท่าอะไร  ได้แต่ยืนนิ่งๆต่างจากเด็กดื้อที่โพสแต่ละท่าไม่ซ้ำเลย
                     “ป๊า อุ้มแกะ”
                     ผมรับมาหนีบไว้ข้างเอว คือไม่ได้รักสัตว์อะไรขนาดที่จะต้องมาทะนุถนอม ถ้าได้อุ้มพราวก็ว่าไปอย่าง หึหึ ไอ้ตัวเล็กจับแขนอีกข้างผมไปคล้องไว้ที่เอวก่อนที่เจ้าตัวจะกอดเอวผมบ้าง ใบหน้าเล็กๆซบอยู่ที่อกผม อ้อนนักเชียว เลยก้มหอมหัวไปทีหนึ่ง แกะนี่คงไม่จำเป็นแล้วมั้ง ถ่ายรูปกันสองคนดีกว่า ฮ่าๆๆ
                     “พี่แกะ!”
                     ชี้ไปทางมาสคอตแกะที่เดินส่ายตูดดุ๊กดิ๊กอยู่ตรงนั้น ไอ้ตัวเล็กลากแขนผมวิ่งไปถ่ายรูปทันที แต่ถ่ายอย่างเดียวไม่ได้นะครับ ไปยืนคุยกับเขาอีก อีแกะตัวนั้นก็ได้แต่ชี้ไม้ชี้มือ(ไอ้ตัวเล็กก็เออออห่อหมกไปเองคนเดียว)
                     “น่ารักจัง จุ๊บ”
                     เฮ้ย!
                     ผมรีบดึงพราวให้ถอยห่างออกมาเพราะไปกอดไปหอมแก้มเขาไง เออ รู้ว่ามันเป็นแค่มาสคอทแต่ไอ้ข้างในชุดมาสคอทนั่นก็เป็นคนไม่ใช่เหรอฟะ! โดนว่าไปนิดหน่อยเลยทำหน้างอใส่ผมเลย ต้องจับมาจุ๊บเร็วๆทีหนึ่ง ถามว่าอายคนรอบข้างมั้ย... ก็ไม่อ่ะ หึหึหึ แต่ไอ้ตัวเล็กหน้าแดงหูแดงไม่กล้าสบตาชาวบ้านไปเรียบร้อย
                     พาไปให้นมลูกแกะและเดินถ่ายรูปตามมุมต่างๆที่เขาจัดไว้จนได้เวลาอาหารกลางวันเลยพาเด็กสองคนไปซื้อของที่ระลึกแล้วมุ่งหน้าสู่น้ำตกต่อ ซึ่งต้องเดินผ่านหลังรีสอร์ตและผ่านโซนก่อสร้างมาอีกต่อนึง ที่นี่ห้ามคนเข้าครับเพราะผมกำลังจะขยายกิจการซึ่งออกแบบโดยบริษัทไอ้เค้กและรับเหมาโดยบริษัทไอ้มาร์ช หึหึหึ ราคามิตรภาพครับ
                     “กินข้าวด้วยพราว”
                     ลูกหมีขาวติดกินแต่กับครับ ข้าวยังเหลือพูนจาน
                     “อิ่มแล้ว”
                     นั่นไง กับข้าวหมดแล้วอิ่มเลย แล้วอีกสักพักก็จะหิวแล้วกินแต่ขนม ผมเลยยัดแซนวิชให้กินอีกชิ้น กินเสร็จก็ลงไปวักน้ำเล่น ตอนแรกบอกให้จุ่มแค่เท้าก็พอ แต่ผมหันไปอีกทีก็ลอยคออยู่ในน้ำกันสองคนกับมิ้นต์แล้วครับ
                     “พราว!”
                     คนในน้ำหันตากลมๆมามองอย่างรวดเร็วก่อนจะยิ้มแหย่ๆ รีบเดินขึ้นมาหาผม ทำท่าจะเข้ามากอดแต่ผมเบี่ยงตัวหลบ ไม่อยากเปียกไปด้วย แต่ไอ้ตัวเล็กเข้าใจว่าผมโกรธไปแล้ว
                     “ป๊า ขอโทษ แต่มันลื่นแล้วร่วงไปทั้งตัวเลย”
                     ผมก้มลงมองเห็นหน้าแข้งขาวๆไร้ขนนั่นมีรอยถลอกแดงๆ ผมข่มใจไม่ให้เป็นห่วงไปมากกว่านี้
                     “ก็เลยลงไปเล่นน้ำเลยว่างั้น”
                     “งื้ออออ ป๊าครับบบบบ”
                     ไม่ต้องมาบีบตาอ้อนได้มั้ย ชอบทำอย่างเนี้ยะ แล้วใครละที่ใจอ่อนทุกที กูเนี้ยแหละครับ!
                     “หนูเอาเสื้อผ้ามาเปลี่ยนด้วยอยู่ในตะกร้า” เตรียมพร้อมมาก! ไอ้ตัวเล็กเดินไปเอามาให้ดู ผมเลยพาไปแถวข้างโขดหินที่คิดว่ามิดชิดที่สุดให้พราวเปลี่ยนเสื้อผ้า ถึงยังไงหัวก็ยังเปียกอยู่
                     “ฮัดชิ่ว”
                     ผมหันไปมอง
                     “ฝุ่นมันเยอะไง ไม่ได้จะเป็นหวัดเลย” รู้ได้ไง ไม่ได้เป็นหมอเลยนะ = = ผมจับแขนมาบิดๆดูไม่เห็นผื่นแดงขึ้นก็ค่อยเบาใจไปหน่อย
                     “เก็บของ กลับบ้าน”
                     “หะ อีกแป๊บไม่ได้เหรอ”
                     “พราวดื้อกับป๊าก่อนนะ”
                     “ไม่ได้ดื้อ ก็บอกแล้วมันลื่นๆ”
                     มันลื่นมาก เตรียมเสื้อผ้าสำรองมาด้วยครับ! พราวเข้ามากอดอ้อน คนตัวเล็กเขย่งปลายเท้าขึ้นมาจุ๊บปากผมสองสามที แต่ผมก็ยังนิ่งจนพราวหน้าเสียไป
                     “พ่อหมี~~~ ขึ้นไปน้ำตกอีกขั้นหนึ่งไม่ได้เหรอ นะๆๆ”
                     ร่างเล็กเริ่มเข้ามากอดมานัวเนียละ รู้ไง... ว่าทำแบบนี้แล้วผมจะยอม T_T
                     “งั้นพราวขึ้นไปกับอามาร์ชอาเค้กแล้วกัน ป๊าจะกลับละ” ผมไม่ได้โกรธนะ แต่ผมแค่อยากให้พราวรู้ว่าใช้วิธีนี้ไม่ได้ผล ถ้าเขาทำผิดอะไรใหญ่โตเขาก็จะมาอ้อนอย่างนี้ไม่ได้
                     “ปะ ป๊า ไม่ไปแล้วๆ” คนตัวเล็กรีบสาวเท้าตามมา
                     ตุ๊บ!
                     “โอ๊ย!”
                     เพราะความรีบเลยก้าวพลาดบวกกับก้อนหินลื่นแล้วไอ้ตัวเล็กเลยได้ลงไปจับกบ ผมเดินย้อนกลับมาหาอย่างรวดเร็ว จิ๊! ได้แผลเพิ่มอีกแล้ว! ผมสอดมือเข้าใต้ข้อพับเข่าและแผ่นหลังพราวก่อนจะยกขึ้นอย่างสบายๆเพราะลูกหมีขาวมันตัวเบามาก
                     แขนเล็กโอบรอบลำคอผมแล้วซุกหน้าลงกับบ่า โอเคๆ ผมยอมใจอ่อนเลยครับ จะโคตรขี้อ้อนไปไหนวะ! ใบหน้าซึมๆช้อนตาขึ้นมองผมเป็นระยะๆ พอมาถึงไอ้เค้กวี้ดว้ายใหญ่โตอย่างกับพราวขาหัก
                     “ปล่อยก่อน”
                     ร่างเล็กส่ายหน้าจนเส้นผมปลิวตาม ไม่ยอมปล่อยมือออกจากคอผม ผมเลยให้ไอ้มาร์ชเป็นคนขับรถแทน ถามว่าเจ็บตรงไหนมั้ยก็เอาแต่ส่ายหน้า แต่สีหน้าก็ยังหงอยๆไม่เปลี่ยน ดูแล้วนอกจากรอยถลอกและฟกช้ำนิดหน่อยก็ไม่มีอะไร แต่ก็แค่อารมณ์เสียที่ขาขาวเรียบเนียนต้องมามีรอยช้ำๆให้สะดุดตา
                     “พรุ่งนี้ป๊าต้องเข้าไปดูงาน ถ้าพราวไม่สบายไปใครจะดูแล” ผมพูดตอนทายาให้เด็กดื้อ
                     “ก็ไม่ต้อง”
                     “หือ?”
                     “ไม่ต้องไปทำงาน อยู่กับหนู”
                     ผมควรจะโมโหที่ลูกตัวเองเอาแต่ใจใช่มั้ย แต่ทำไมผมถึงยิ้ม...

























                     ผมมาดูที่ครับ นักลงทุนหลายคนติดต่อเข้ามาขอซื้อที่ตรงนี้ในราคาที่สูงมาก! ผมเลยเข้ามาดูเสียหน่อย ปรากฏว่าบริเวณรอบๆเริ่มมีความเจริญเข้ามาถึงและมีสถานที่ท่องเที่ยวผุดขึ้นรอบๆที่นี่มากมาย แน่นอนล่ะว่าถ้าทำเป็นที่พักต้องได้ราคาดีแน่ๆ
แต่ถึงจะวางแพลนไว้ ผมก็ยังคิดไม่ตกว่าควรจะทำดีมั้ย เพราะที่ตรงนี้ไม่ใช่ที่ของผมเสียทีเดียว เป็นที่ของพราว...
ที่ที่ผมจะได้มาเพราะพราว...
                     “แจ่มมากอ่ะ อยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล ห้างเล็กๆก็มีอยู่ข้างหน้า ปั๊มน้ำมันก็ห่างออกไปสามกิโลเอง เป็นธรรมชาติที่อยู่ใกล้ตัวเมืองมากอ่ะ รีสอร์ตมะๆ”
                     “ดีๆๆ อยู่ใกล้น้ำตกด้วย ดูเงียบสงบดี”
                     “กูมาดูไว้ก่อน ยังไม่คิดจะทำอะไร”
                     “อ้าว” พวกมันอุทานออกมาพร้อมกัน
                     ก็รอไปก่อนไง... รอให้ทุกอย่างผ่านไปก่อน
                     ผมกลับบ้านกระจกตอนค่ำๆ พราวกับมิ้นต์ต่อจิ๊กซอว์สามมิติกันอยู่ข้างสระว่ายน้ำ ถ้าต่อเสร็จจะขนกลับยังไงนั่น เกิดหักขึ้นมากลางทางลูกหมีขาวได้โวยวายอีก งานช้างอีกแล้วกู - -
                     “อาเฟิร์ส กลับมาแล้วเหรอฮะ เหนื่อยมั้ยครับ”
                     ผมเหล่ตามองลูกหมีขาว นี่ไม่ใช่หน้าที่ของลูกผมที่ต้องมาดูแลปะป๊าเขาหรอกเหรอครับ ผมไม่ได้รังเกียจมิ้นต์เลยนะ ผมก็รักเหมือนลูกเหมือนหลานคนหนึ่งแต่บางทีผมก็รู้สึกว่ามิ้นต์ต้องการมากกว่านั้น... ช่างเถอะ อาจจะเป็นเพราะเขาเสียพ่อกับแม่ไปทั้งคู่เลยก็ได้
                     “ไม่เหนื่อยครับ พราว มาหาป๊าหน่อย”
                     ไอ้ตัวเล็กยิ้มกว้างแล้วรีบวิ่งมาหา หึหึ โดนแย่งหน้าที่เลยหน้างอไปชั่วขณะไงครับ ผมดึงพราวมากอดสูดความหอมจากกลุ่มผมนุ่มเข้าเต็มปอดแล้วพาเข้าไปในบ้าน เล่าเรื่องต่างๆที่ไปเจอมาให้ ลูกหมีขาวฟัง ส่วนเด็กดื้อก็เล่าให้ฟังเหมือนกัน... แต่เรื่องการ์ตูนนะ = =
                     เราสองคนกินข้าวเสร็จก็มาอาบน้ำนั่งเล่นกันสักพักก็นอนคุยกัน บนบรรยากาศดีๆกับเสียงเงียบๆ ดีไปอีกแบบ พราวนอนซบบ่าแล้วเขี่ยนิ้ววาดรูปบนหน้าอกผมไปมา คือ... มันเสียวป่าววะ แต่ไอ้คนทำนี่ไม่ได้รู้ตัวเลย!
                     “อ๊ะ คนนี้เขาถูกแบนได้ไงอ่ะ แสดงเก่งมากเลย หนังเรื่อง XYZ ที่เราไปดูด้วยกันคราวนั้นอ่ะ ป๊าจำได้ป่าว”
                     ไอ้ตัวเล็กชี้ไม้ชี้มือไปที่ทีวี ในนั้นเป็นข่าวบันเทิงที่นานๆที่ผมจะเปิดให้พราวดู ดาราสาวคนนั้นมีข่าวว่าถูกผู้จัดเลิกจ้างงานหลายอย่าง ก็นะ... ก็รู้อยู่ว่าอย่ามาแสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของผม และเธอคนนี้ฝากรอยไว้ที่คอผมตอนเผลอและลูกหมีขาวก็ดันมาเห็นแล้วสงสัย ทำให้ผมต้องโกหกลูกตัวเอง เธอก็เลยโดนสั่งพักงานยาว...โดยคนที่คุณก็รู้ว่าใคร หึหึหึ
                     “พราวอยากมีบ้านแบบไหน” ผมรีบเปลี่ยนเรื่อง
                     “ป๊าจะสร้างบ้านอีกเหรอ” และไอ้ตัวเล็กก็คล้อยตามง่ายมาก ฮ่าๆ ผมชอบพราวก็ตรงนี้แหละ ถึงจะขี้งอนแต่ก็หายเร็ว ถึงจะขี้เหวี่ยงหน่อยๆแต่ก็ขี้อ้อนแบบโกรธไม่ลง
                     “ป่าวหรอก ก็ถามเฉยๆ”
                     “อืม... แบบไหนเราก็มีหมดแล้วอ่ะ”
                     “บ้านในฝันอ่ะงั้น”
                     “ในฝันเหรอ...” พราวทำหน้าคิด ซึ่งมันน่ารักมาก! ผมเลยจูบหนักๆไปที ปากบวมเจ่อขึ้นเล็กน้อยกับดวงตาปรือใสๆนั่นเล่นเอาผมไม่อยากหยุด เหมือนเด็กน้อยจะลืมไปแล้วด้วยว่าผมถามอะไรไป ฮ่าๆๆ
                     “ตกลงว่าไง”
                     “อ๊ะ -///-” หน้าแดงใหญ่ ทุบอกผมด้วย “ไม่บอกเล่า! นิสัยไม่ดี ชอบแกล้งคนอื่น!”
                     ไอ้ตัวเล็กว่างอนๆ แสนงอนเป็นที่หนึ่งล่ะ ไม่เป็นกับใครด้วยนะเป็นแต่กับผมเนี้ย อย่างถ้าผมกับไอ้มาร์ชรวมหัวกันแกล้งนะลูกหมีไม่งอนไอ้มาร์ชนะครับ มาลงที่ผมนี่ ตลอดเลย หึหึ น่ารักน่าแกล้งเลยต้องจัดจูบให้อีกชุด ตอนนี้ได้แค่นี้ แต่อีกไม่นานแหละน่า...
                     “ลูกหมีขี้งอนจัง”
                     “ก็พ่อหมีนิสัยไม่ดี”
                     “ไม่ดียังไง พ่อหมีก็ตามใจลูกหมีตลอด”
                     “ขี้แกล้ง ขี้ดุ”
                     “เพราะรักไง”
                     “-///////-” เงียบแล้วซุกหน้าลงกับอก มือเล็กกำเสื้อผมแน่นตามมาด้วยปากเล็กๆที่กัดอกผมด้วย กัดเบาๆเจ็บแป๊บๆแต่เสียวมากกว่า อยากค้นสมองตัวเองออกมาดูจริงๆทำไมต้องคิดหื่นๆกับลูกตัวเองตลอดเวลาด้วยก็ไม่รู้นะ
                     “บ้านล่ะ”
                     “บ้านที่มีป๊าอยู่”
                     “นั่นไม่ใช่บ้านในฝัน มันคือเรื่องจริง...ป๊าจะอยู่กับพราวตลอดไปอยู่แล้ว” ผมพูดจริงจัง พราวผงกหัวขึ้นมาจุ๊บปากผมทีหนึ่ง มือเล็กลูบแก้มสากของผม ผมเลยจับมือขาวนั่นมาหอมให้จั๊กจี้เล่น
                     “คิกคิก งั้นก็... บ้านที่ตื่นเช้ามาเห็นยีราฟเล็มใบไม้อยู่นอกหน้าต่าง ทำให้ได้ป่าวๆ”
                     “อืม... ได้หรือไม่ได้ขึ้นอยู่กับค่าจ้าง”
                     ผมแกล้งเอามือลูบปากเล็กๆสีสดที่ผมชอบกินแล้วเลื่อนไปตามสีข้างอย่างยั่วๆ ส่งสายตาหื่นๆไปให้ตัวเล็กได้สะท้านอาย “จ้างเท่าไหร่ล่ะ หมดตัวเลยมั้ย”
                     “บะ บ้า พ่อหมีบ้า!”
                     ทุบอกผมตุ๊บๆเลย ฮ่าๆๆๆ ไอ้ตัวเล็กรู้ใช่มั้ยว่าหมายถึงอะไร...
                     ผมแกล้งลูกหมีขาวอีกนิดหน่อยก็เริ่มตบอกให้หลับ พราวดันมือออกเหมือนยังไม่อยากนอน ผมเลยบอกว่าพรุ่งนี้ค่อยคุยกันอีก ไอ้ตัวเล็กมันชอบเรียกร้องความสนใจและต้องการความรักจากผมอย่างมากมาย ซึ่งผมก็ให้อยู่แล้วล่ะ




                     

                     ขอบคุณที่ติดตามแล้วเข้ามาอ่านจ้า
                     ฝากติชมด้วยน้าๆๆๆ เค้าอ่านทุกเท้นต์เลย ขอบคุณๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

เม่ืออิหนูพราวถูกป๊าเมิน
นางทำหน้าหงอยอย่างนี้ ฮาาาาาา~~~~~ 
v
v
v
v
v

[/color]

[nunnan]

น่ารักกก ตกลงใช่พ่อลูกจริงไหมน่ะ 

[Chichi Yuki]

ไม่ว่าจะอ่านตอนไหนหนูพราวของเราก็น่ารักตลอด
ตอนนี้ปมปัญหาเริ่มโผล่มาทีละนิดๆ แล้ว ป๊าจะแก้ปัญหายังไงแล้วหนูพราวจะรูอะไรเกี่ยวกับแม่ตัวเองหรือไม่ งานนี้ต้องตามลุ้น
ว่าแต่...ไอ้ตอนท้ายๆ นั่นมันลูกหมีแปลงร่างเป็นลูกแมวขี้อ้อนใช่ไหมนั่น
น่าร๊ากกกกกกกกก//อุุ้มกลับบ้านโดยที่พ่อหมีไม่รู้ตัว

[Red_sister]

น่ารักจัง พ่อหมีใหญ่กะลูกหมีขาววว อยากรู้ปมรื่องนี้จังว่า2คนนี้เป็นอะไรกัน
รอตอนต่อไปค่า. เป็นกำลังใจให้นักเขียนนะคะ สู้ๆค่า

[naruxiah]

พ่อหมีลูกหมี น่ารักมากมาย คริคริ

[fay 13]