หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[Apple_matinie]

จิมมี่นี้ตัวอาราววยยย

[Chichi Yuki]

ป๊าแปลกๆ แล้วยังมีจิมมี่อะไรนี่อีก
เคลียร์ๆ ให้มันเข้าใจกว่านี้ค่ะป๊า

[iceman555]

รอๆๆๆๆๆๆ  มาต่อเร็วๆนะครับ คาใจกับความผิดปกติของป๋า 

[ferrari_L]

46


 



“จริงๆอาเค้กกกก เขาตามมาบ้านเลยเนี้ย T_T” งานนี้ต้องมีฟ้องครับ แต่อาเค้กต้องเตรียมงานวุ่นวายเลยไม่มีเวลามาหาผมเท่าไหร่ สั่งชุดไปแล้วกว่าจะได้ก็ตั้งหลายอาทิตย์เพราะผมเห็นแบบแล้วอลังการงานสร้างมากครับ โรงแรม ของชำร่วยงี้ โคตรๆๆๆๆสวยเลย


แกร๊ก


“แค่นี้ก่อนนะครับ”


ผมที่นอนดิ้นแข้งดีดขาอย่างหงุดหงิดอยู่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตู อย่าบอกนะว่าไอ้จิมมี่นั่นจะได้เข้ามาอยู่ด้วยจริงๆน่ะ!! > <


“พราว”


“ฟู่วววววว” ถอนหายใจยาวๆ


ป๊าเดินมานั่งบนเตียงแล้วลูบหัวผมเบาๆแต่ผมขยับหนี คนตัวโตเลยแกล้งดึงข้อเท้าผมจนไถลเข้าไปอยู่ใกล้เขา ป๊าสำรวจดูเท้าผมนิดหน่อยพอเห็นว่าไม่มีรอยช้ำอะไรจากการสะดุดบันไดก็วางลงที่เดิม


“ป๊าให้เขาไปนอนห้องอื่นแล้ว และไม่ต้องห่วง เขาจะกลับไปเร็วๆนี้”


“กลับเร็วกลับช้าก็ช่าง หนูไม่ชอบที่ป๊าไปเที่ยวกับเขาแล้วทิ้งหนูอยู่นี่คนเดียว!”


ผมลุกขึ้นมาทุบอกเขาแรงๆดังตุบๆๆจนร่างหนาสะเทือนเลยแหละ


“ไม่ได้ไปเที่ยวกันแบบสองต่อสอง ไปกันหลายคน ฟังนะ ไป กัน หลาย คน”


“แล้วเคยนอนด้วยกันอะไรนั่น”


“ก็นอนกันหลายคนเพราะห้องพักที่ไปเที่ยวมันมีจำกัดไง ถามจักรินทร์ ถามเลย ต่อสายให้เดี๋ยวนี้แหละ”


“ไม่ต้อง แค่นี้ป๊าอธิบายไม่ได้เหรอไง”



“อธิบายไปก็ไม่เคยเชื่อ ที่บอกว่าไปกันหลายคนเมื่อกี้นี้เชื่อไปหรือยัง...”


กะ... ก็ยังอ่ะ T_T


ป๊าดึงผมไปนั่งตักแล้วหยิบโทรศัพท์บนหัวเตียงมากดจริงๆ เปิดลำโพงรอจนได้ยินเสียงตอบรับจากปลายสาย


“ครับ?”


“ลุงจักร คนชื่อจิมมี่เป็นอะไรกับป๊า”


ป๊าหัวเราะหึหึที่ผมถามออกไปอย่างรวดเร็ว ยังไงเล่า! ถึงปากบอกไม่อยากรู้ แต่จริงๆแล้วโคตรอยากรู้เลย แล้วคนอย่างผมเนี้ยไม่ต้องมานั่งวางฟงวางฟอร์มอะไรอยู่แล้วล่ะ ทำตามที่ตัวเองต้องการก็พอ


“ครับ? ก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่ครับ” ลุงจักรตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงงงๆ


“ก็แค่ไปกินข้าวด้วยกัน...”


O_O!


“เที่ยว...”


O_O!!!


“ดูหนัง ฟังเพลง ดินเนอร์...”


O_O!!!!!!!


“โอยยยยย” ป๊าครางโอยเบาๆไม่ให้ปลายสายได้ยิน ยิ่งป๊านิ่วหน้าด้วยความเจ็บเท่าไหร่ผมยิ่งหนีบนิ้วที่หยิกเขาแรงขึ้น บิดจนแทบจะเป็นวงกลม สะใจ ไอ้คนเจ้าชู้ กะล่อน ไหนบอกไม่มีอะไร!


“แต่ผมก็ไปด้วย”


อ่าว = =;;


“คุณเจมส์กับลิซ่าพ่อแม่ของจุณจิมก็ไปด้วย”


“ไอ้ จักร เอ้ยยยย ซี๊ดดดด เจ็บ”


“ฮ่าๆๆๆ”


เสียงลุงจักรหัวเราะทำให้ผมสบายใจขึ้นมายี่สิบเปอร์เซ็นต์ ผมฝากลุงจักรซื้อของที่นั่นนิดหน่อยเพราะว่างานยังไม่เสร็จแต่ป๊ามอบหมายให้ลุงจักรตัดสินใจแทนและบินกลับมาหาผมอย่างรดวเร็ว ผมวางสายแล้วมาคาดโทษคนตรงหน้าต่อ


“ต้องมีสักอย่างที่ทำให้ป๊ารีบกลับมาหาหนู”


“มากอดก่อน”


“ไม่!” หนีไปอีกฟากของเตียง


“มากอดดดดดดด”


“ไม่!”


“เร็วๆ กอดหน่อยๆ”


“ไม่!”


“ทำไม”


“ป๊าต้องทำอะไรผิดมาแล้วกลัวหนูหนีแน่ๆอ่ะ”


“ลูกหมีรู้ทัน เดี๋ยวนี้วรยุทธช่างร้ายกาจ” ผมกัดปากตัวเองอย่างลุ้นๆ “ป๊าจูบกับเขามา”


“คนบ้า!”


ตุบ! คว้าหมอนมาเขวี้ยงใส่แต่ป๊ารับไว้ได้แล้วเอาไปกอดไว้


“พอดีลืมตามองแล้วไม่ใช่พราวก็เลยหยุด”


“ฮึกฮือออออออ ป๊าไปจูบกับคนอื่นได้ยังไง!”


“ขอโทษๆๆๆ ยอมรับผิดครับ”


ร่างสูงคว้าข้อเท้าผมอีกครั้งแล้วดึงเข้าไปอยู่ใต้ร่างหนา ปากได้รูปจูบที่มือผมหลายทีเป็นการขอโทษ มันเสียใจ เหวอ วูบไปเลยอ่ะ นี่ถ้าผมเห็นช๊อตนั้นกับตาคงสติกระเจิงแน่ๆ


“จูบนานมั้ย ฮึก”


“ไม่ถึงนาที”


“จริงนะ เล่าเรื่องจริงๆให้ฟังหน่อย”


“ครับๆ ก็กรึ่มๆนิดหน่อยแล้วหลับไป อยู่ๆรู้สึกมีอะไรนิ่มๆมาวุ่นวายที่ปาก... แล้วคิดว่าเป็นพราวก็เลยสวนไปนิดหน่อย”


ตุบๆๆๆ


มีนุ่มๆด้วย สวนไปด้วย! ฮึ่มมมมมมมม


“โอ๊ยๆๆๆ ก็คนมันสะลึมสะลืออยู่ เจ็บ เจ็บแล้วๆ”


“จูบเขาหนึ่งนาทีใช่มั้ย ไม่ต้องมาจูบหนูสามอาทิตย์ ถ้าจูบสองนาทีไม่ต้องมาจูบหกอาทิตย์”


“เดี๋ยวๆๆ เมื่อกี้เพิ่งบอกอยู่ว่าไม่ถึงนาที”


“ประมาณ?”


“สามวิ”


“โกหก!!!”


“ไม่เอานะ ทำโทษอย่างอื่น ใครจะไปทนได้ล่ะ”


คนบ้าอะไรจะทนไม่ได้เล่า แค่ไม่ได้จูบนี่ป๊าทำหน้าจะเป็นจะตายนะครับ = =;;;


“งั้นหนูจะโกรธแล้วก็จะกลับบ้าน!”


“โอเคครับๆ สามอาทิตย์นะ ห้ามเกินแต่ขาดได้”


“โอเค เอ๊ะ? ยังไงอ่ะ”


“ฟอดดดดดดดด ไม่ได้ห้ามหอมแก้มด้วย” ป๊าฉกหอมแก้มผมยาวก่อนที่มือใหญ่จะเลื้อยไปทั่วลำตัวผม “ไม่ได้ห้ามปล้ำด้วยยยย ห้ามแต่จูบนิ หึหึหึ”


“ไม่ๆๆ เมื่อกี้บอกไม่โหม๊ดดดดดดดดดดดดด T^T”


“ไม่ต้องเลย พูดแล้วไม่คืนคำนะครับ ฮ่าๆๆ มาๆ มาให้ฟัดแก้มหน่อยยย”


“อย่ามาเนียน นี่มีความผิดติดตัวอยู่นะ”


“รู้ว่าผิด เลยต้องรีบกลับมาไถ่โทษ ขอโทษนะเบบี๋ ป๊าก็รู้สึกแย่จนไม่รู้จะทำยังไงเหมือนกัน ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นก็เคยมากกว่านี้ด้วยซ้ำ สงสัยเพราะมีเมียเป็นตัวเป็นตนอ่ะนะ”


“ไม่ต้องมาเมียเมออะไรเลย โกรธ!”


ผมดีดดิ้นจะหนีออกจากอ้อมแขนแข็งแรงนั่นแต่ร่างสูงก็รัดร่างผมไว้แน่น ผมเลยต้องปล่อยให้เขาฟัดๆไป เอาให้น่วมไปเลยนะ ไม่น่วมไม่ต้องหยุดL

 

 

 








“ป๊าห้ามกลับบ้านโดยเด็ดขาด เราจะออกบ้านพร้อมกันกลับบ้านพร้อมกัน โอเค๊?”


“ครับๆ เชื่อฟังทุกอย่างเลยครับ”


“ไม่ต้องมาทำหน้าเจี่ยมเจี๊ยม =3= ความผิดติดตัวอยู่ อย่าลืม ลุงแช่มเฝ้าป๊าและเฝ้าบ้านไว้ให้ดีๆด้วย อ๊ะ! ไอ รอพี่ด้วยยยย”

ผมเห็นไอกับน้องป๊อบเดินผ่านรถพอดีเลยเรียกไว้ หวัดดีป๊าแล้วก็ลุงแช่มเตรียมจะเข้าโรงเรียนแต่ป๊าก็เรียกไอไว้ก่อน พวกเราสามคนเลยหยุด


“เฝ้าพราวไว้ให้ดีๆด้วย  อย่าให้มีใครมาเกาะแกะล่ะ”


“ป๊า!!”


คนบ้านี่... ย้อนผมอ่ะ


“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่าพราว”


“มีผู้ชายที่ไหนไม่รู้หนีพ่อหนีแม่ตามป๊ามาอยู่ที่ไทยเลย -3- เมื่อวานก็มีเรื่องทะเลาะกันไปแล้วรอบนึงละ”


“ทำไมป๊าพราวน่าอิจฉาจัง มีแต่คนเข้าหา ฮ่าๆๆ”


“อ่า...”


ผมมองไออย่างเห็นใจ อันที่จริงเขาแทบไม่มีเพื่อนเลยนะ ก็ดูเขาทำตัวผิดกฎดิ ใครจะไปอยากอยูใกล้ให้เสียชื่อไปด้วยล่ะ เขากลัวโดนหางเลขด้วยกันทั้งนั้นแหละ เฮ้อออออ


“ไม่ต้องอิจฉาหรอกน่า นายก็มีน้องป๊อบอยู่แล้วไง”


ผมดันน้องป๊อบไปปะทะอกกว้างจนเซ ดีที่ไอรวบเอวไว้ไม่ให้ล้ม ทั้งคู่มองตากันก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้สักอย่างรีบผละออกจากกันอย่างรวดเร็วราวกับอีกฝ่ายเป็นของร้อนงั้นแหละ ทำเป็นไม่โอเคแต่ก็เขินด้วยกันทั้งคู่ > < คนหนึ่งหน้าแดงอีกคนก็กรอกตามองนู่นทีนี่ทีราวกับทำอะไรไม่ถูก


“บายบาย เจอกันตอนเย็นนะ”


ผมแยกตัวออกมาเข้าห้องเรียน ห้องเรียนยังวุ่นวายเหมือนเดิม แต่อีกไม่กี่เดือนแล้วสินะ


“อยู่ๆก็เดินมากอดกูว่ะ”


“บ๊องตามธรรมชาติของมัน อย่าได้แคร์เลย”


T_T แคร์หน่อยเห้ออออออออออ


“พวกมึงจะไปเรียนต่อที่ไหนกันอ่ะ”


“มอ Y!!!!!”  ตอบเป็นเสียงเดียวกันทุกคน


พวกมันอ่ะเข้าได้ชัวร์ แต่ผมนี่สิ... แล้วดันไปเลือกคณะที่มันคะแนนสูงมากๆด้วยนะ T_T ผมไม่อยากห่างพวกเพื่อนๆเลย ผมรู้สึกเหนื่อยกับการเริ่มต้นใหม่ อย่างเช่นตอนที่ผมไปอยู่กับลุงแดมใหม่ๆผมต้องเปิดใจมากๆกว้างๆ ไม่งั้นจะทะเลาะกันถี่ยิ่งกว่านี้อีก พอนานเข้ามันจะเริ่มโอเคเอง


...แต่พอเข้ามหาลัย ผมจะต้องทำใจกว้างกว่าเดิมสิบเท่า(ลุงแดมบอกมา) เพราะว่าที่มหาลัยมีคนต่างพ่อต่างแม่เยอะมาก นิสัยนี่มีตั้งแต่ฟ้ายันเหว ยิ่งคณะเดียวกันปีเดียวกันจะหลีกเลี่ยงยากเพราะต้องร่วมงานกันตลอด


แค่คิดก็เหนื่อยแล้ว... แต่ตอนนี้ขอเหนื่อยกับการอ่านหนังสือก่อนก็แล้วกันนะครับ


“พวกกูเอาใจช่วย มึงไม่ต้องซีเรียสนะ”


“นั่นดิ เข้าด้วยกันก็ต้องออกด้วยกันดิวะ”


“ขอบใจนะเว้ย ฮึก”


“โว๊ะ!”



พอผมเบะปากจะร้อง พวกเพื่อนๆผมแล้วก็เดอะแก๊งค์หันหน้าเดินหนีไปคนละทางทันที เก็บไว้ร้องตอนวันอำลาก็ได้ว้าาาาา~~~ TOT

 

 

 

























“ยินดีตอนรับกลับบ้านนะทั้งสองคน”


“ทำอย่างกับนี่เป็นบ้านตัวเองงั้นแหละ”


“พราว...”


ผมสะบัดหน้าหนีเมื่อคนตัวโตเรียกเสียงปรามๆ จิมมี่ยักไหล่อย่างไม่แคร์แล้วเดินนำเข้าบ้าน มันน่าจะโดนมะเหงกสักที


“จิมมี่ ผมมีเรื่องอะไรอยากคุยด้วยหน่อย”


“ไว้ก่อนแล้วกัน กลับมาเหนื่อยๆขึ้นไปอาบน้ำก่อนเถอะ ผมเตรียมน้ำอุ่นไว้ให้แล้ว”


ตะ...เตรียมน้ำอุ่น!! O_O ผมหันขวับไปมองป๊า ร่างสูงทำหน้าเหรอหราไม่รู้ไม่ชี้


“ขอบคุณมากนะที่เตรียมน้ำอุ่นไว้ให้เรา ขึ้นไปแช่น้ำอุ่นด้วยกันเถอะที่รัก ฟอดดดดด”


“ไม่ใช่ คือ... เดี๋ยวสิ คุณ นี่คุณ”


ป๊าไม่ฟังที่จิมมี่เรียก โอบไหล่พาผมให้เดินขึ้นบันไดไป ตกลงว่าจิมมี่เตรียมน้ำให้ผมอาบเหรอ = =? ผมต้องขอบคุณเขาด้วยมั้ยอ่ะ หรือว่าผมควรจะด่าเขาแรงๆเหมือนที่อาเค้กเคยสอน


“ป๊า หนูอยากอาบคนเดียววว ทำไมเขาต้องให้เราอาบด้วยกันก็ไม่รู้เนอะ”


“เพราะว่าเขารู้ว่าเรารักกันมากๆไง”


“คิกคิกคิก วันนี้จิมมี่ทำดี เพิ่มคะแนนความดีให้หนึ่ง แต่คะแนนความชั่วยังมีอยู่มาก! ลบล้างยังไม่หมด”


“ซะงั้น น้องพราวของป๊าน่ารักที่สุด”


ผมนั่งพิงอกกว้างเล่นเกมส์ในโทรศัพท์ที่ใส่เคสแบบกันน้ำได้ปล่อยให้เขาถูเนื้อตัวให้ผม บางทีก็ลามมาจับตรงนั้นตรงนี้ให้ได้เสียวเล่นกันไป


“อ๊ะ อย่าครับ”


บอกอย่าแต่ทำไมเสียงตัวเองกระเส่าอย่างกับจะยั่วแบบนี้ล่ะ T_T


คราแรกปลายนิ้วนั่นก็แค่ปัดผ่านยอดอกธรรมดาๆแหละ แต่ก็เริ่มกดหนักขึ้นเรื่อยๆจนตอนนี้กลายเป็บบีบบี้แล้วสะกิดให้อารมณ์ผมเริ่มพุ่งแล้ว


ปังๆๆ


ผมสะดุ้งรีบผละออกห่างจากป๊าทันที


“อาบน้ำเสร็จกันหรือยัง หิวข้าวแล้ว”


“คะแนนความดีที่ให้เขาเมื่อกี๊ป๊าว่าพราวหักออกไปเถอะ”


“อ่าว ทำไมล่ะ”


“โคตรขัดจังหวะ”


บ้า!! >/////<


พ่อหมีใหญ่พาผมไปอาบน้ำใต้ฝักบัวแต่ก็ยังไม่วายมานัวเนียผมอีกนะ ฮึ่ยยยย หื่นจริงๆเล้ยยยย


วันนี้มีผัดหน่อไม้ ฉู่ฉี่ปลา ผัดบล็อกโคลี่กุ้ง แกงเผ็ด และที่ขาดไม่ได้ของผมคือนักเก็ตไก่สไปซี่ ผมเป็นคนขอให้ป้าช้อยทำเองแหละ > <


“อันนี้อร่อยดีนะ”


“หะ ไม่ได้นะ นั่นมันของผม”


“อาหารบนโต๊ะนี่มีของใครเป็นของใครด้วยเหรอไง งั้นนี่กับนี่เป็นของฉัน นายห้ามกิน”


นอกจากจะหยิบนักเกตไก่ของผมไปกินโดยไม่ขอแล้วเขายังรวบถ้วยแกงเผ็ด กับฉู่ฉี่ปลาไปไว้ที่ตัวเองอีก ดีนะที่ผมฉวยจานนักเก็ตไว้ได้ก่อน ทำไมจิมมี่เป็นคนแบบนี้วะ!


“ทำอย่างนั้นไม่ได้นะ นิสัยไม่ดี”


“แล้วทีนายกักไก่ทอดไว้ล่ะ”


“แต่นี่ผมเป็นคนบอกให้ป้าทำเพิ่มนะ”


“หยุดทะเลาะกันทั้งสองคน เอาถ้วยกับข้าวมาวางไว้ที่เดิมทั้งสองคนเลย แล้วกินข้าวอย่างปกติสุข”


“ป๊าน่ะ” ผมหน้างอ


“ในครัวมีอีกเยอะ ไม่พอกินก็ค่อยทอดเพิ่ม”


ผมไม่มองหน้าป๊า เขาไม่เข้าใจเหรอไงว่าจานนั้นมันเป็นของๆผมที่กำลังจะถูกแย่ง ถึงจะมีอีกเยอะแล้วไง ก็ผมจะกินในจานนี้อ่ะ ตักข้าวกินแรงๆประชดจนกระเด็นหกใส่เสื้อผ้าตัวเองหมด


“พราว จิ๊ กินดีๆได้มั้ย ป้าช้อยครับ ทอดไก่เพิ่ม เอาหมดถุงเลย” มือใหญ่ปัดเศษอาหารที่หกรดเสื้อผมออก โอ๊ยยยย ชุดนอนที่ผมชอบใส่ T^T


“ค่ะๆ”


“ไม่ต้องแล้ว พราวอิ่มแล้วฮะ” ผมบอกป้าช้อย


“พราว นั่งลง” คราวนี้ป๊าบอกเสียงเข้ม ผมจึงต้องนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ ร่างสูงใช้สายตาบังคับให้ผมกินข้าวอีก แต่ผมแอบเห็นนะว่าจิมมี่นั่นลอบยิ้มอย่างสะใจก่อนจะยักคิ้วมาให้ผมอย่างกับตัวเองเป็นผู้ชนะแล้วงั้นแหละ


ป๊าคอยตักนั่นตักนี่ให้ผมจนพูนจานในขณะที่จิมมี่ก็ตักให้ป๊าอย่างพูนจานเช่นกัน ผมนั่งกินข้าวเงียบๆฟังป๊ากับจิมมี่เล่าทริปไปเที่ยวมาเลด้วยกันอย่างสนุกสนานจนหมดมื้ออาหาร



“อ้อ นี่”



ป๊าล้วงซองสีขาวออกจากกระเป๋าเสื้อ แล้วเลื่อนไปตรงหน้าจิมมี่


“อะไรเหรอ”


“...” ป๊าไม่ตอบแต่ยกน้ำขึ้นดื่ม จิมมี่เปิดออกเป็นกระดาษที่พวกเราคุ้นเคยเป็นอย่างดี


...ตั๋วเครื่องบิน!!!


“นี่มันหมายความว่ายังไง! คุณไล่ผมเหรอ!”


จิมมี่ลุกขึ้นโวยวาย


“ผมไม่ได้ไล่ เจมส์เขาโอนเงินมาให้ผม บอกว่าฝากซื้อตั๋วเครื่องบินให้ลูกชายเขาหน่อย เขาคิดถึงอยากเจอหน้าลูกของเขาน่ะ”


เยส!!! หมายความว่าจิมมี่จะกลับแล้วใช่มั้ยเนี้ย >_<


“อ้อ แล้วเจมส์ก็บอกผมว่าถ้าลูกเขาดื้อมากๆให้จัดการได้เลยไม่ต้องเกรงใจ”


“เฟิร์ส!!!”


“ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าคุณคิดอะไร แค่คิดน่ะคิดได้ แต่อย่าทำเลย ผมไม่มีทางเปลี่ยนใจเพราะ ผม รัก มาก เข้าใจนะครับ”


“เหอะ”


จิมมี่เดินออกห้องอาหารไปอย่างหัวเสีย เป็นครั้งแรกในรอบหลายวันที่ผมยิ้มให้ป๊ากว้างๆจนตาหยีเลย พ่อหมีก็ยิ้มตอบกลับมาพร้อมกับขยี้หัวผมจนผมยุ่งเหยิงไปหมด


“อันที่จริงพ่อเขาไม่ได้บอกแบบนั้นหรอก เขาอยากให้ป๊ากับจิมมี่คบกันด้วยซ้ำ แต่ป๊าบอกเขาว่ามีคนรักแล้ว และจะใช้ชีวิตอยู่กับคนรักไปตลอดชีวิตไม่คิดเปลี่ยนใจ” ป๊าบอกตอนที่เราปิดไฟเข้านอน ตอนนี้มีแต่แสงไฟจากดาวเรืองแสงบนเพดานนิดหน่อยเท่านั้นต้องเปลี่ยนเซตใหม่แล้วมั้งเพราะอันเดิมหลุดหายไปไหนหมดก็ไม่รู้


“แล้วเขาว่ายังไงล่ะ กระทบกับงานหรือเปล่า”


“ไม่ครับ เขาแค่บอกว่าถ้าทนไม่ได้เมื่อไหร่ก็ซื้อตั๋วเครื่องบินให้มันกลับมา” ป๊าภาคย์เสียงเป็นพ่อของจิมมี่ จนผมอดหัวเราออกมาด้วยความฮาไม่ได้ พ่อหมีใหญ่กระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นจนผมจะขึ้นไปนอนเกยบนอกกว้างอยู่แล้ว


“ป๊าทนไม่ได้เร็วจัง สามวันเองแหนะ”


“ป๊าทนเขาได้อยู่แล้ว อย่างไปมาเลเนี้ยป๊าก็อยู่ได้ แต่ที่ป๊าทนไม่ได้เพราะพราวไม่ค่อยจะยิ้มให้ป๊าเหมือนทุกทีต่างหาก”


อ่า... ก็จริง ก็ผมคิดมากนี่นา


“ฟอดดดดด” ป๊าหอมตรงหว่างคิ้ว “นี่ก็ขมวดอยู่ตลอดเวลา ส่วน...”


ผมเอามือปิดปากเมื่อพ่อหมีเจ้าเล่ห์ทำท่าจะกดจูบลงมา ไม่ได้นะ ยังไม่ถึงสามอาทิตย์ที่คาดโทษไว้เลย ป๊าจะทำเป็นเนียนแต่แค้นนี้ผมไม่ลืมนะบอกเลย


“...นั่นแหละ ไม่เคยจะฉีกยิ้ม ดีแต่ยื่นยาวเป็นเป็ด”


“ป๊าน่ะ!”


“ฝันดีนะครับ เด็กดีของป๊า”


“ครับ”



-----------------------------------------------------------------------------------

ตอนนี้จิมมี่ออกนิดเดียวเอง
งั้นตอนหน้าขอนางเน้นๆเนอะ ตั้งชื่อตอนว่า 'จิมมี่' ไว้รอเลยมั้ย ฮาาาาาาาาาาาาาา


ไม่ได้รุนแรงอะไรขนาดนั้นหรอกเนอะ 

ที่จริงตอนนี้ยาวกว่านี้นะ แต่กลัวตัวเองขี้เกียจอ่านกันเลยตัดออกไปรวมกับตอนหน้า

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาา ถ้าชอบก็ขอบคุณมากน้า ถ้าไม่ชอบก็ ไม่ เป็นไรจ้า
เลิฟฟฟฟฟฟยูวววววววว มายรีดเด้อนางเด่อ(?)


ปอลอ อยากอ่านตอนพิเศษลอยกระทงเปล่าาาาา ถ้าอยากอ่าน จะอ่านคู่ใคร อย่างเช่น อิป๊านุ้งพราว เติร์กเพรท ไอป๊อบ หรือต่างๆนานา คู่ใหม่ที่แต่งขึ้นมาลอยๆก็ดีนะ 555 แต่ถ้าไม่ ก็พับโครงการนี้ปายยยยยยยย นี่ก็จะเอาเวลาไปเก็บเหรียญในกระทงละ(เดี๋ยวๆๆๆๆ 5555)

[haru_na]

  น่ารักกกกกกก จิมมี่กลับประเทศไปซะ

[mild-dy]

จิมมี่กลับไปเหอะ ชิ่วๆ

[dahlia]

จับจิมมี่ใส่กระทงลอยออกอ่าวไทยไปเลย ชิ้ววววว

[Teddysdeath]

ไปๆได้ล่ะจิมมี่น่ะ ถ้าไม่อยู่ให้น้องพราวแกล้งก็กลับไปเถอะ ชิ

[black sakura]

อยากอ่านทุกคู่เลยอ่ะลอยกระทง
อิคนอ่านโลภมาก555555

[fay 13]

 

[Apple_matinie]

โอ็ยยยยยยย

น่าร้ากมุ้งมิ้งอารายอย่างนี้้้้

[takara]

อ่านจ้า คู่ไหนกะได้จ้า อิอิ

[ferrari_L]

 

 




47


 




ผมตื่นเช้ามาอย่างอารมณ์ดี ปกตินี่ไม่อยากเจอหน้าจิมมี่เลยนะครับ แต่วันนี้อยากมาส่งงงงงงง ส่งจนขึ้นรถแล้วขับออกไปให้สุดสายตาผมเลย บ๊ายบายยยยย >O<


“จิมมี่ล่ะครับป้าช้อย”


“ยังไม่ลงมาค่ะ”


“ลูกหมียิ้มหน้าบานกว่าจานข้าวอีก”


“ป๊าน่ะ!”


ใช่เรื่องที่ต้องมาแซวหรือเปล่าเนี้ย ออกจะดูนิสัยไม่ดีไปหน่อยที่ผมรู้สึกไม่อยากต้อนรับแขกบ้านแขกเมืองแถมยัง ยินดีเป็นอย่างยิ่งเมื่อเขาจะกลับประเทศ โฮฮฮฮฮฮ นิสัยไม่ดีเลย แย่จริงๆ อิอิ J


“เดี๋ยวหนูไปตามเขาเอง”


“ครับๆ”


ผมวิ่งจู๊ดขึ้นชั้นบน ก่อนจะถึงห้องนอนแขกจะต้องผ่านห้องของผมกับป๊าก่อน ตอนแรกก็ไม่เอะใจหรอกว่าทำไมประตูเปิดแง้มไว้ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้นผมว่าผมปิดสนิทแล้วนะ แต่พอเหลือบมองเข้าไปเท่านั้นแหละ


“ทำอะไรน่ะ”


จิมมี่กำลังด้อมๆมองๆอยู่ที่เตียงของผม หมอนั่นหันมาเบะปากใส่แล้วคว้าตุ๊กตาพ่อหมีตัวโปรดของผมที่นั่งอยู่หัวเตียงมาอุ้มไว้


“ขอนะ ชอบ-มาก”


ห้ะ? ผมอึ้งค้างกว่าจะประมวลผลเสร็จสรรพจิมมี่ก็เดินออกจากห้องไปแล้ว


“เดี๋ยว ไม่ได้นะ เอาคืนมา”


ผมไปยื้อแขนตุ๊กตาหมีไว้ได้ข้างหนึ่งระหว่างที่จิมมี่กำลังลงบันได ถ้าเขาไม่ยอมคืนผมจะโกรธอาละวาดใส่ฟ้องป๊า ลุงแดม อาภีม อาเค้ก ฟ้องให้หมดเลย!!!


“แค่ตุ๊กตาตัวละไม่เท่าไหร่เอง ขอแค่นี้ไม่ได้เหรอไหนๆก็จะกลับแล้ว”


“ไม่ อยากได้ก็ไปซื้อเอง”


“อยากได้ตัวนี้!”


“ตะ... แต่ว่าเอาขึ้นเครื่องไม่ได้!”


“ได้ ฉันมีเงิน!”


ผมหมดคำที่จะต่อล้อต่อเถียงเลยเริ่มใช้กำลังดึงของคืนมาเอง นี่เป็นตัวแทนของป๊านะ ถ้าเขาเอาไปก็เท่ากับว่าได้ป๊าไปครึ่งหนึ่งน่ะสิ ไม่ยอมๆๆ >O<


ผมส่งแรงเฮือกสุดท้ายจะดึงแต่ขนตุ๊กตามันลื่น มือผมเลยวืดหลุดออกจากแขนตุ๊กตา ต่างคนต่างก็หงายหลังผมน่ะแค่เซนิดหน่อยแต่โชคร้ายที่ด้านหลังของจิมมี่เป็นบันได ร่างโปร่งเลยกลิ้งหลุนๆตกบันไดไปต่อหน้าต่อตาผม


ตุบ!


“อะ โอ๊ยยยย”


O_O ผมตกใจจนร่างชา ก่อนที่ป๊าและเหล่าแม่บ้านจะเข้ามาดู ทุกคนเข้าไปช่วยกันประคองร่างจิมมี่ขึ้น คือผมไม่ได้ตั้งใจนะ ตอนนี้ผมรนไปหมดทั้งรู้สึกผิดและกลัวความผิดด้วย


“เจ็บขา เจ็บแขน”


“ลุงแช่มครับ เอารถออก พาไปโรงพยาบาล”


“เดี๋ยว ผมไม่ไป”


อ่าว... ผมเดินลงบันไดมาช้าๆ ที่ตกใจตอนแรกเริ่มดีขึ้นเมื่อเห็นว่าจิมมี่ยังแผลงฤทธิ์ได้อยู่ แต่นี่มันเป็นความผิดของผมหรือเปล่า แต่ถ้าผมไม่ดื้อจะเอาของคืนมันก็คงไม่เป็นแบบนี้ใช่มั้ย แต่เขาเอาของผมไปก่อนไม่ใช่เหรอ จิ๊


“ขอโทษนะ”


เอาเป็นว่ายังไงผมก็มีส่วนผิดละกัน


“เจ็บ... ทำไมต้องผลักผมด้วย แค่จะเอาตุ๊กตามาถ่ายรูปด้วยแค่นั้นเอง บอกกันดีๆก็ได้”


ห้ะ =[]= ผมเนี้ยเหรอผลักเขา


“ไม่จริงสักหน่อย!! ป๊า...”


“หยุดทะเลาะกันแล้วรีบพาไปโรงพยาบาล”


“ไม่ไป”


จิมมี่ดิ้นว่าไม่ไปแต่ป๊าก็เข้าไปช้อนตัวเขาขึ้นอุ้ม ทำไมต้องอุ้มเขาด้วยเนี้ย!! แถมยังทำท่าร้อนรนอย่างกับเป็นห่วงเขานักหนางั้นแหละ ผมหน้างอหน้าบึ้งป๊าก็ไม่สนใจแล้ว


“ไหนๆๆๆๆ”


เสียงแหลมดังมาจากหน้าบ้านก่อนที่จะปรากฏร่างสาวสวยกับส้นสูงเป็นคืบ! วันนี้อาเค้กทาลิปสติกสีแดงและแต่งตัวเปรี้ยวมากกกกกกกก


“อาเค้กกกกก” ผมวิ่งไปเกาะแขนอาเค้ก มีพวกแล้วโว้ยยยยยยยยยย


“ไม่ต้องห่วงครับ อาจัดเอง ไอ้เฟิร์ส ปล่อยมันลง”


อาเค้กพูดเป็นภาษาไทยซึ่งจิมมี่ฟังไม่เข้าใจแน่นอน


“จะพาไปโรงพยาบาล”


“โอ๊ยยยยยยยยยยย” เสียงแหลมปรี๊ดจนผมต้องย่นไหล่ “ไม่ต้องเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนั้นก็ได้”


“เค้ก ใจเย็นก่อนโว๊ยยย”


“ลง มา นี่”


ร่างโปร่งเดินเข้าไปหากระชากคอเสื้อจิมมี่ทีเดียวหลุดตกลงจากแขนป๊าเลย ก้นกระแทกพื้นดังตุบครางโอดโอยกันเลยทีเดียว = =;; นี่มันจะโหดร้ายเกินไปหรือเปล่า


“คุณเป็นใครเนี้ย ผมจะแจ้งความข้อหาทำร้ายร่างกาย”


“นี่ประเทศฉัน เส้นสายเป็นเรื่องสำคัญ และฉันมี! จะทำอะไรฉันมันไม่ง่ายไอ้เด็กน้อย”


จิมมี่เด็กกว่าพวกเขาแต่ก็อายุมากกว่าผมแน่นอน


“มองหน้าเม้มปากเพื่อ? พ่อคือคุณเจมส์ใช่มั้ยคะ อยากให้บอกมั้ยว่าฉันเหนือกว่าพ่อนายยังไง”


อาเค้กจีบปากจีบคอพูดอย่างนางร้ายสุดๆ ผมคิดว่าน่าจะเกี่ยวกับลุงไบรอันนะ = = เอาเส้นแฟนมาเต็มๆเลยเชียว


“พอก่อนเหอะน่า” ป๊าบอกแล้วเข้าไปช่วยประคองจิมมี่อีกครั้ง จะโกรธแล้วนะ ทำไมต้องเป็นห่วงเป็นใยกันขนาดนั้นด้วยเนี้ย


“ไอ้เฟิร์ส ทำอะไรคิดถึงพราวด้วย”


“มึงนั่นแหละคิดถึงพราวด้วย เครื่องจะออกแล้ว รีบพาเขาไปหาหมอแล้วยัดขึ้นเครื่องบินกลับประเทศสักที วุ่นวายจริงเลย!”


...


อ่า...


ผมกับอาเค้กหุบปากสนิท


ที่แท้ที่ป๊าร้อนรนพาเขาไปหาหมอก็เพราะแบบนี้นี่เอง


“คือ... แบบ...”


“แล้วตอนแรกอ่านะ เขาไม่ได้ข้อเท้าพลิกหรือเจ็บแขนเจ็บขาอะไรหรอก เขาแกล้งทำกูรู้ พอมึงมากระชากปุ๊บตกจริงเจ็บจริง...” ร่างหนายกข้อมือขึ้นมาดูเวลา “อีกชั่วโมงเครื่องจะออก แค่ขับรถไปก็ไม่ทันแล้วครับ คุณอาคุณหลาน รักกันดีเหลือเกิน พากันทำแต่เรื่องดีๆครับ = =;;”


“คะ...คือ...”


“ป๊าอย่าว่าอาเค้กนะ!”


ผมเป็นคนให้อาเค้กมาช่วยผมต้องปกป้องเขาครับ


“ลุงแช่มครับ ช่วยพาคุณจิมมี่ไปหาหมอที”


“แล้วป๊าจะไปไหน” ผมเรียกเมื่อร่างสูงเดินขึ้นไปชั้นบน


“หาไฟลต์ที่เร็วที่สุด!”


ยากกกกกกกกกกกกส์!!!! ตอนแรกผมไม่รู้ว่าป๊าได้ตั๋วเครื่องบินนั่นมายังไง แต่ส่วนมากต้องจองล่วงหน้าอ่ะนะและวันนี้วันหยุดด้วยที่นั่งต้องถูกจองหมดทุกไฟลต์แน่ๆ ฮือออออๆๆๆ ไม่น่าเลยไอ้พราวววววว T_T


จิมมี่กลับมาหลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมง ผมกำลังว่ายน้ำแข่งกับพี่เอเธนส์อยู่ส่วนอาเค้กไปหาอะไรกินในครัว ป๊าก็บอกว่าขอเคลียร์งานอีกนิดหน่อย ไม่รู้ว่าโกรธผมไปหรือเปล่า หงุดหงิดตัวเองเหมือนกันนะที่ชอบเข้าใจผิดป๊าอยู่เรื่อยเลย แง!


“น่าสนุกดีนะ ขอเล่นด้วยคนสิ”


“...”


ผมทำเป็นไม่ได้ยินแล้วเอาลูกบอลมาล่อพี่เอเธนส์ ส่วนไอ้คนหน้าด้านก็กระโดดลงน้ำมาจนน้ำสาดกระจายไปโดยรอบและมาโดนผมด้วย!!!


“อ๊ะ!!”


ขาผมถูกดึง!!! ก่อนที่ไอ้คนดึงจะลากลงไปทางน้ำลึกขึ้นๆเรื่อยๆ ด้วยความที่ไม่ได้ตั้งตัวเลยกลืนเอาน้ำเข้าจมูกเข้าปากไปหลายอึกจนแสบปากแสบจมูกและไม่ได้เก็บอากาศเข้าปอดเลยรู้สึกอึดอัดจากการขาดอากาศหายใจ ผมไม่เคยจมน้ำ ความรู้สึกทรมานเป็นยังไงรู้กันตอนนี้เลย...


“แค่กๆๆ”


ไอ้บ้า ไอ้โรคจิต!! มันปล่อยให้ผมโผล่พ้นน้ำนิดหน่อยก่อนจะดึงลงมาอีกหลายๆครั้ง ผมพยายามดีดขาออกแต่เหมือนมันจะว่ายน้ำเก่งมากผิดจากผมที่ท่าฟรีสไตล์ตลอดชีวิต


โฮ่งๆๆ โฮ่ง!!


พี่เอเธนส์พยายามจะงับเสื้อผมแต่ก็สู้แรงจิมมี่ไม่ได้เลยไปวิ่งพล่านอยู่ที่ขอบสระ


ช่วยด้วย ไม่ไหวแล้ว ฮือออออ


“พราว!!!!!!!”


ตู๊มมมมมมม


ผมเกือบหมดสติ ดีที่ป๊าเข้ามาแล้วกระโดดลงน้ำมาช่วยผมไว้ได้ รู้สึกต้องการอากาศอย่างมากเลยตอนนี้ ฮืออออ ผมร้องไห้กอดป๊าแน่น ส่วนจิมมี่ถูกอาเค้กจิกหัวขึ้นมาจากน้ำละ


“ไม่เป็นอะไรแล้วนะ ป๊าอยู่ตรงนี้แล้วนะ”


ป๊าตบหลังผมเบาๆก่อนจะช้อนตัวพาขึ้นไปด้านบนเปลี่ยนเสื้อเปลี่ยนผ้าให้ผมเสร็จก็ให้หมอที่อยู่บ้านถัดไปจากบ้านผมสองสามหลังขึ้นมาตรวจให้ พบว่าไม่เป็นอะไรมากได้ยามากินอีกสองสามอย่าง หมอบอกให้พักผ่อนแล้วกินยาดักไข้หวัดไว้ก่อนเลย


“น้องพราวววว เป็นยังไงบ้าง”


ความรู้สึกเหมือนเพิ่งพ้นจากความตาย... มันโล่งไปหมดพอๆกับความกลัวที่เข้ามาเกาะกุมหัวใจผมไว้


“ป๊าล่ะครับ”


“อาละวาดอยู่ด้านล่าง เห็นว่าโวยใส่จิมมี่แล้วโทรไปด่าคุณเจมส์เรียบร้อย ไม่มีตั๋วเครื่องบินเลยจะเอาเฮลิคอปเตอร์ออกมาใช้แต่ฝั่งนู้นเขาบอกว่าขอรับผิดชอบส่งเครื่องมารับไอ้จิมมี่กลับเอง”


“แล้ว...”


“ไอ้เด็กเวรนั่นก็ทำหน้าเรียกความสงสารอยู่ มันบอกว่าพราวไปผลักมันตกบันไดก่อน”


“พราว ไม่ได้ทำ”


ผมบอกเสียงแห้ง อาเค้กพยักหน้าเข้าใจแล้วปล่อยให้ผมหลับไปเพราะฤทธิ์ยา ตื่นมาอีกรู้สึกหนักหัวหน่อยๆ มึนเบาๆเลยต้องสะกิดคนที่นอนหลับอยู่ข้างๆเบาๆ


“ป๊าาาา”



เสียงแหบง่ะ


“หืมมมม ปวดหัวมั้ย”


ร่างสูงจับเนื้อจับตัวผมดูแล้วทำหน้าเครียด สงสัยไข้ขึ้นแน่ๆเลย ป๊าเช็ดเนื้อเช็ดตัวเปลี่ยนชุดให้ผมใหม่ เพิ่งรู้ว่านี่ดึกมากๆๆๆ แสดงว่าผมหลับไปนานมากอ่ะ


“ไม่เอา มันเย็น”


“เย็นอะไร นี่ผ้าชุบน้ำอุ่น”


ไม่รู้แหละ ก็มันเย็นจริงๆนี่ ป๊าไม่ฟังยังเอาผ้าชุบน้ำเย็นนั่นมาถูเนื้อตัวผมอยู่ ก็เลยดิ้นแล้วผลักมือนั่นออกไป พ่อหมีกัดฟันกรอดๆล๊อคตัวผมไว้แล้วถูฟืดๆจนเสร็จก็ยิ้มพอใจเขาล่ะ แต่ผมนี่ร้องไห้ไปแล้ว เป็นอะไรไม่รู้ รู้แต่ว่าไม่ชอบ ถูกขัดใจ!! TOT


“เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็หายนะครับ”


พูดเสียงนุ่มๆพร้อมกับทำหน้าอบอุ่นแล้วยื่นยามาจ่อปากเรียบร้อย ฮืออออๆๆ อยากงอแง >O< แต่ถ้าป๊าทำเสียงอย่างนี้ผมก็ละลายแล้วจะยอมทำตามที่เขาบอกทุกที


“หลับ แล้วตื่นมาจะร้องเพลงให้ฟัง”


“จริงนะ”


“อืม ขอโทษที่ทำให้วุ่นวาย อาทิตย์หนึ่งจะได้อยู่ด้วยกันทีก็ดันมีเรื่อง”


“ไม่ยกโทษให้หรอก”


“หึหึหึ แล้วจะให้ทำยังไง”


“ป๊าร้องเพลงไทยนะ”


“เอ้อออออ = =;;”


“...”


“ป๊าเตรียมเพลงไว้แล้วนะ”


“เตรียมแล้วก็เปลี่ยนได้นิ ฮึก” เริ่มร้อนๆที่ขอบตาอีกละ


“โอเคๆๆๆ เดี๋ยวตื่นมาอีกทีก็ลืม”


“ไม่ลืมมมม!!!”


แสดงว่าผมหลับๆตื่นๆหลายรอบเลยใช่ป้ะ ทำไมไม่รู้สึกตัวเลยวะเนี้ยยยยยย > < แต่ครั้งนี้ไม่ลืมแน่นอน สติ สติ สติมาเว้ยไอ้พราวววววว

 
















 

[เฟิร์ส]


ผมไม่ได้เป็นคนหัวนอกขนาดที่ไม่ฟังเพลงไทยนะครับ แต่ว่าผมชอบจำเนื้อร้องไม่ได้ แต่เมื่อไอ้ตัวเล็กรีเควสมาก็ต้องยอมเขาล่ะ ครั้งนี้ไม่สบายแล้วงอแงที่สุดสงสัยคงเพราะมีเรื่องของจิมมี่มาก่อนหน้านี้ด้วย


ตอนอยู่มาเลผมก็ปฏิบัติกับทุกคนเหมือนกัน แต่พลาดตรงจุดไหนก็ไม่รู้ที่ทำให้เขาคิดเกินเลยไปหน่อย


จะบอกว่าเผลอหรือเมาหรืออะไรก็ได้ แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่ความพิศวาสอะไรเลย ผมรู้สึกผิดชนิดที่อยากจะทำลายล้างเลยล่ะที่รู้ตัวว่าจูบกับจิมมี่อยู่ คือห้องนอนก็เป็นห้องรวม(แต่คนอื่นเขาหลับหมด) กลัวว่าคนรู้มากเข้าเรื่องจะบานปลายจนรู้ไปถึงหูลูกหมีขาวแล้วจะโกรธกันใหญ่โต ผมเลยรีบกลับ... มาขอกำลังใจอะไรสักอย่างที่ผมก็ไม่รู้ T_T


การที่มีคนๆหนึ่งมามีอิทธิพลต่อชีวิตนี่มันทำให้เราทำในสิ่งที่แปลกประหลาดนะผมว่า ก่อนหน้านี้ผมก็เคยนอนกับผู้หญิงหลายคน(โดยที่ไอ้ตัวเล็กไม่รู้) แต่พอคืนนั้น... มันเหมือนผมวางทุกอย่างไว้แทบเท้าเขาแล้วอ่ะ


‘คุณปวีร์ที่ยิ่งใหญ่ไม่มีแล้ว’


จักรินทร์พูดกับผมตอนที่ผมจะขึ้นเฮลิคอปเตอร์กลับไทย ยอมรับว่ากลัวเลย ยิ่งห่างๆกันด้วยแล้วก็มีไอ้ตัวจุ้น(ไอ้แดม)มาคอยเสี้ยมคอยสอนให้เด็กน้อยคอยดื้อกับผมอยู่บ่อยๆ


“ป๊า! แฮ่!” ไอ้ตัวเล็กมาจ๊ะเอ๋ด้านหลัง = = สะดุ้งจนตัวโยนเลยมั้ง แหมะ! ได้ยินเสียงเท้าเดินกร๊อบแกร๊บมาตั้งแต่ทางเข้าสวนแล้ว


“โห ตกใจจัง กลัวเลยเนี้ย ฟอดดดๆๆๆ”


ผมแกล้งตกใจแล้วดึงพราวมากอด ฟัดๆๆให้หนำใจ ใส่กางเกงขาสั้นอีกละ แต่ไม่เป็นไร วันนี้อยู่บ้านกัน ไม่ออกไปนอกบ้านละ เตรียมซ้อมร้องเพลงให้เนี้ย โทรไปปรึกษาไอ้มาร์ชเมื่อคืนมันบอกว่าเอาเพลง เธอคือหัวใจของฉัน ผมก็โอเคตั้งแต่ได้ยินชื่อเพลงละ


...เพราะพราวคือหัวใจของผม ©


 “ไหนล่ะเพลง”


“ตอนกลางคืนก่อน”


“ไม่ต้องมาเจ้าเล่ห์เลย”


“...”


เอาจริงยังไม่มั่นใจเลย ปกติถ้าผมไม่มั่นใจจริงๆผมจะไม่ทำนะ แต่พอเห็นพราวทำหน้าผิดหวังจะดิ้นลงจากตักผมผมเลยรีบรวบตัวไว้แล้วเอากีตาร์โปร่งมาวางซ้อนบนตักไอ้ตัวเล็กอีกทีกันหนีครับ


“...”


ผมเริ่มขึ้นอินโทรถึงพอใจเขาล่ะ ลูกหมีเอนหลังมาพิงอกผมแล้วเอียงหัวมาซุกที่คอผมก็เลยได้โอกาสหอมหัวเล็กๆนั่นซะเลยขี้อ้อนนัก ไอ้ตัวเล็กแก้มเด็กเมื่อโดนคลอเคลีย พราวคงไม่รู้หรอกมั้งว่าผมเล่นท่อนอินโทรไปสามรอบแล้วไม่เริ่มร้องสักที! ฮ่าๆๆ มัวแต่เอาปลายจมูกไปเขี่ยแก้มนิ่มๆให้แดงแล้วแดงอีก พราวทำตาลอกแลกทำตัวไม่ถูกเลยตอนอาย น่ารัก หึหึหึ


…


“อยู่คนเดียวมานานกับความเหงาใจ
วันเวลาผ่านไปก็นานแสนนาน~
ก็ในหัวใจฉันเองก็ยังต้องการใครซักคน
ที่คอยดูแลและห่วงใย…”


…


“จนวันนึงที่เธอได้ผ่านเข้ามา
ความอ่อนล้าที่มีก็จางหายไป
คงเป็นเธอที่ทำให้ฉันเป็นคนใหม่
เธอคือหัวใจของฉันตั้งแต่นี้”


...


จริงๆ


ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตป๊านะ...


...


“เธอคือคนที่ฉันตามหามาแสนนาน
และเป็นคนที่ฉันใฝ่ฝันในหัวใจ
แม้ชีวิตของฉันตอนนี้จะเป็นเช่นไร
แต่อยากให้รับรู้เอาไว้”


...


“อยากบอกว่ารัก รักเธอเหลือเกิน
แม้วันคืนล่วงเลยพ้นเป็นปี
แต่คืนนี้จะบอกเธอนะคนดี
อยากให้เธอเชื่อฉันคนนี้ ฉันรักเธอ”


...

 

ไอ้ตัวเล็กซุกหน้าเข้ามาที่คอผมมากขึ้น สัมผัสชื้นๆที่คอบ่งบอกว่าลูกหมีขี้แยร้องไห้ซะละ ผมเลยหยุดร้องเพลง พราวขดขากอดเข่าซุกอก ผมเลยรัดร่างเล็กไว้ทั้งตัว ไม่ต้องพูดอะไรแค่นั่งกอดกันอยู่อย่างนี้ ก็เข้าใจแล้ว...


http://www.youtube.com/v/iavAEkxnjvE





---------------------------------------------------------------

อาจไม่ค่อยจะซึ้งเพราะเฟอร์บี้ช่างอึนเหลือเกินวันนี้ TT______TT

 

[Mississippi]

ป๊าน่าร้ากกกกที่สุดเลอออออออออออออออออออออ

[Akikojae]

ฟินจังเลยน้าาาาาาาาา 

[haru_na]

  ป๊าาาาาน่ารักมากอ่าาาา

[dahlia]

พ่อหมีน่ารักที่สุด ตอนนี้เอาคะแนนเต็มสิบไปได้เลย น่ารักๆ

[Apple_matinie]

น่าร้ากกกกกก

[Teddysdeath]

ให้จิมมี่กลับมาก่อน ยังไม่ได้ตบมันซักป้าบเลย คันมือ

[fay 13]

 

[iceman555]

อีจิมมี่เลวมากกกกก 

[mild-dy]

อีจิมมี่ ดี - ออก มากกกกก

[question09]

 

[black sakura]

อิป๊าน่ารักที่สู๊ดดดดด

[greensnake]

ตัววุ่นกลับไปแล้ว ทีนี้ก็เป็นเวลาของสองหมี
อยากให้น้องพราวป่วยบ่อยๆ ขี้อ้อน น่ารัก
ไม่รู้ว่าเข้ามหา'ลัยแล้วจะโตไปกว่านี้บ้างมั๊ยนะ
เป็นเด็กน้อยของป๊าไปตลอดอย่างนี้ก็ดี
ป๊าได้กำไรเราก็ได้กำไรด้วย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[ferrari_L]

48

 


“น้องพราวของป๊าเก่งอยู่แล้ว ทำให้ดีที่สุดนะครับ”

“งื้อออออออ”


“ลง-ไป-สอบ”

“อย่าพูดคำว่าสอบบบบบบบบบ T^T”

โมเม้นท์ที่ป๊าไล่ผมลงจากรถกลับมาอีกครั้ง วันนี้เป็นวันเสาร์แต่ผมต้องสอบโควตาแล้วครับ โควตามหาลัย Y ชอบจัดสอบช่วงกลางเทอมของเทอมสอง แล้วก็ประกาศผลหลังจากนั้นอีกหนึ่งเดือน ใครได้ก็ไม่จำเป็นต้องมาเรียน ส่วนคนที่ไม่ติด... ก็ตั้งหน้าตั้งตาอ่านหนังสือต่ออย่างไม่มีที่สิ้นสุด T_T ผมนี่มีแววว่าจะเป็นอย่างหลัง

“ป๊าาาาา”

“ถ้าทำสุดความสามารถแล้วก็ไม่มีอะไรต้องกลัว ป๊าจะรออยู่ร้านกาแฟอาคารโภชนาการรอนะครับ พ่อหมีรักลูกหมีน้า ผลออกมายังไงก็ช่าง ไม่ต้องเครียด ฟอดๆๆๆ”


แงๆๆ ผมต้องทำให้ได้ ถ้าวันนี้ผมไม่ได้...ไอ้ที่อ่านมาเป็นบ้าเป็นหลังนี่ก็เท่ากับศูนย์ และที่สำคัญ ถ้าผมสอบติดโควต้าก่อน ช่วงที่ว่างนั้นลุงแดมจะพาไปเที่ยวสวิสฯ =.,=

ระหว่างทางที่เดินไปห้องสอบผมก็ท่องสูตรท่องอะไรที่ควรท่องไปทำให้เดินชนคนนั้นคนนี้ไปทั่ว อ้อ นักเรียนที่มาสอบนี่ ไม่ได้มีแค่โรงเรียนผมครับ โรงเรียนที่มีชื่อเข้าร่วมโครงการนี้ก็ถูกคละๆกันไปเพื่อป้องกันการทุจริต

“โอ๊ะ ขอโทษครับๆ”

“ไม่เป็นไร สอบห้องนี้เหรอ”

ผมแงะบัตรเข้าห้องสอบดูเช็คเลขห้องก่อนจะพยักหน้าให้เขา

“เห้ย เราก็สอบห้องนี้ เราชื่อเบนซ์นะ แล้วนาย...”

“เราชื่อพราวน่ะ นายอยู่โรงเรียน... เหรอ”

“อื้ม กินข้าวมายังเนี้ย ดูเบลอๆเหมือนไม่มีแรงนะ”

เบนซ์โยกหัวผมไปมาเหมือนจะปลุกผมที่กำลังหลับใหลอยู่ในกองชีทและหนังสือเรียนชีววิทยา โอ้ย คิดแล้วอยากอ้วกจริงๆ อะไรที่ใช่ก็ขอให้ได้ไปต่อทีเห้อออออออออออ

“กินแล้ว แต่ว่ากังวลนิดหน่อย”

“สบายๆน่า นายเลือกแพทย์เหรอ”

“เปล่าๆๆ ทำไมคิดงั้นอ่ะ”

“เห็นเครียดขนาดนี้”

“คือ... คือว่า... ไม่ใช่อ่ะ...”

“...”

“แต่ก็ใกล้เคียง TOT โฮฮฮฮฮฮฮฮ”



























สอบเสร็จไปทั้งหมดห้ามวิชา คณิต ชีวะ เคมี ฟิสิกส์ ภาษาอังกฤษ ส่วนวิชายิบย่อยอื่นๆที่เรียนมาไม่ได้เอามาสอบแข่งขัน อันที่จริงผมเก่งภาษาไทยกับประวัติศาสตร์มากเลยน้า T____T

“กินเค้กมั้ย วันนี้มีเค้กส้ม”

“หนูอยากกินบราวน์นี่”

“มีๆ ป๊าเห็นอยู่”

ดีที่ป๊าไม่ได้ถามเรื่องสอบ เพราะผม... ไม่ได้เตรียมคำตอบมา! ถ้าลุงแดมกับอาภีมถามผมคงตอบไม่ได้เพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ทำได้เป็นบางข้ออ่ะ บางข้อก็ทำไม่ได้ แง!

“ไปสปาปลากันหน่อยมั้ย”

“อยากนอนพัก หลับยาวสามสิบแปดชั่วโมง”

“หลับหรือซ้อมตายนั่น ไปดูแฮร์รี่พอร์ตเตอร์ภาคสี่ภาคห้าต่อ”

“เออใช่!! O_O”

เกือบลืม ช่วงนี้ผมดูหนังเก่าๆคลายเครียด หนังที่ผมไม่เคยดู อาภีมเอามาเปิดให้ดูจนผมติดเลยเนี้ย หลายๆเรื่องที่เป็นแฟนตาซีแล้วก็มีภาคต่อยิ่งโคตรชอบ ไม่อยากให้จบเลย

“ป๊าาาาาา”

“ครับ?”

“ป๊าาาาา”


“...”

“ป๊าาาาาาา”

“หึหึหึ ป๊าอยู่ตรงนี้ไม่ต้องเครียด ข้อสอบทำอะไรพราวไม่ได้หรอก สอบไม่ติดก็ไม่ต้องเรียน”

“ง่ายเนอะะะะะะะ!!!!”


“ฮ่าๆๆๆ”


เอาเถอะ เครียดไปก็กลับไปแก้ไขอะไรไม่ได้ ช่วงนี้ก็ยังคงต้องอ่านหนังสือเตรียมสอบรอบต่อๆไปดีกว่า อย่าปล่อยให้เวลาสูญเปล่าเลยครับ เฮ้อออออ ถ้ารู้ว่าโตมาจะโง่อย่างนี้ผมอ่านหนังสือตั้งแต่อยู่ในท้องแม่แล้ว! T^T

วันนี้ไปนอนกับป๊าเพราะเป็นวันเสาร์และคืนนี้มีปาร์ตี้สละโสดของอาเค้ก >O< ตอนแรกป๊าจะไม่ให้ผมไปเพราะว่าเขาจัดกันที่ผับงี้ ป๊าบอกว่าอายุผมไม่ถึงแต่อาเค้กบอกว่าถ้าเข้าไปกับผู้ปกครองได้แล้วเพื่อนอาเค้กก็เป็นเจ้าของผับนั่นด้วยไม่มีปัญหา ถึงยังไงป๊าไม่ค่อยพอใจบอกว่าผมยังเด็กอยู่นั่นล่ะ

“แล้วป๊ามาเป็นผัวเมียกับเด็กทำไมล่ะ”

“เอ๊า...” เหวอเลยๆ

“ถ้าหนูยังเด็กก็ไม่สมควรจะมากอดมาจูบ แล้วก็ไม่สมควรมีแฟนด้วย”

“มันคนละเรื่องละ”

“หนูยังเด็กก็ควรตั้งใจกับการเรียนมากกว่ามาสนใจคนที่เห็นว่าเราไม่รู้จักโตสักที คงแย่ในสายตาเขามากอ่ะ ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง ฮึก เอาตัวเองก็ไม่รอดเลยต้องอยู่เฝ้าบ้านกับหมาตลอดเลย ฮึก”

“เล่นงี้เหรอพราว”

อาเค้กบอกให้พูดงี้~~~~~~~~ >O<

“เออ อยากไปก็ไป ขึ้นไปอาบน้ำเลย”

เยสสสสสสสสสสส!!

ยื่นปากไปจุ๊บแก้มสากแล้ววิ่งไปอาบน้ำแต่งตัวออกมาเห็นชุดวางจัดไว้ให้ที่เตียง กางเกงขายาว เสื้อแขนสามส่วน -3- ผมมีชุดที่ผมอยากใส่อยู่แล้วน้า ฮือๆๆ แต่ใส่นี่ก็ได้เรื่องมากนักเดี๋ยวจะอดไป

ลงมาหาป๊าที่แต่งตัวหล่อรออยู่แล้ว ทีอยู่บ้านกับผมไม่เห็นแต่งตัวเฟี้ยวฟ้าวขนาดนี้เลย งานนี้เพื่อนสาวๆของอาเค้กคงเยอะล่ะสิ เลยจัดเต็ม

“ป่ะ”

ป๊ายื่นมามือมาให้ตอนที่รถจอดอยู่หน้าผับ ผมเลยยื่นมือไปจับจูงกันเข้าไป แอบตื่นเต้นเหมือนกัน ได้ยินแต่เพื่อนเล่าให้ฟังไม่เคยเที่ยวเองเลย อ้อ อย่าว่าแต่เที่ยวผับ กลางงค่ำกลางคืนนี่แทบไม่ได้ออกบ้านอยู่ละ

“มืดจัง”

“จับป๊าไว้ห้ามปล่อยมือ”

“ครับๆ”

“จิ๊ มานี่มา”

ป๊าดึงผมเข้าไปโอบไหล่ในขณะที่ผมก็กอดเอวสอบไว้เหมือนกัน คนแน่นมากๆๆ บางคนเต้นๆอยู่ก็มากระแทกโดน กว่าจะผ่านตรงนั้นมาได้ก็เสียดสีกับคนอื่นพอสมควร หมายถึงป๊านะที่ไปสีกับเขา ผมนี่ไม่แตะโดนใครเลยป๊าบังหมด = =;;

“มาแล้วๆๆ”

“ฮิ้วววววววววว”

เดินขึ้นมาชั้นบนมีคนไม่เยอะ ป๊าบอกว่าชั้นบนเป็นของเราจะกินอะไรก็ได้ที่อยู่ในนี้ แต่ป๊าห้ามแอลกอฮอล์ โด่ววววววว เห็นผมเป็นคนยังไงเนี้ย น้ำขมๆนั่นผมไม่แม้แต่จะคิดกินเหอะ คราวที่แล้วพลาดไปทีเดียวก็พอแล้ว

“นี่น้องพราว หลานรักกูเอง”

“เห้ยๆๆ มีเจ้าของยังครับ”

“กูเอง!” ป๊าโอบไหล่ผมแล้วตีหน้าเหี้ยมใส่พวกเขา พวกอาๆเลยโห่แซวกันยกใหญ่ ผมว่าคนนั้นเขาแซวเล่นๆมากกว่าแต่ป๊านี่หน้าบึ้งไปเลย

“นั่งตรงนี้ จะไปตักข้าวผัดมาให้”


“เอาน้ำส้มด้วย”

“ถ้าไม่มี?”

“เอาน้ำโค้ก^O^”

“หึหึหึ ฝัน”

ชิส์!! แล้วจะถามทำไมว่าเอาอะไรเนี้ย จัดๆมาให้เลยก็มั้งงั้นอ่ะ ผมมองนู่นมองนี่ไปรอบๆตัวเห็นมีสระว่ายน้ำเล็กๆอยู่ด้วย สาวๆใส่บิกินี่ลงไปเต้นอยู่ในน้ำอย่างเซ็กซี่ ส่วนที่ผมอยู่เป็นมุมที่ค่อนข้างไกลจากเวที ไกลจากโต๊ะอื่นๆ ดูเป็นส่วนตัวแต่ว่ามันแกร่วๆยังไงไม่รู้ถ้าเทียบกับคนอื่นที่ยิ้มหัวเราะร่าเริงกัน

ป๊าเอาของมาให้กินแล้วเดินไปคุยกับคนโน้นคนนี้ที อาเค้กอามาร์ชอาพลอยผลัดเปลี่ยนกันมาคุยเล่นกับผม อามาร์ชยังกวนผมเหมือนเดิมผมเลยไม่อยากคุยด้วย อามาร์ชแกล้งชี้ให้ดูว่าคนนั้นคนนี้เป็นแฟนเก่าป๊า แล้วเขาก็หัวร่อต่อกระซิกกันจนผมอารมณ์เกือบขึ้น แต่ก็พยายามท่องไว้ว่ามันไม่มีอะไร อามาร์ชแค่ชอบขี้แกล้งใส่ผมเฉยๆ

แต่ว่า...

“ป๊า!!”

ผมเดินเข้าไปหาเพราะเห็นว่าผู้หญิงคนนั้นเริ่มคล้องแขนพ่อหมีแล้ว เดี๋ยวก่อนเถอะเดี๋ยวป๊าจะโดนโกรธ ร่างสูงหันมาเห็นผมก็รีบแกะแขนผู้หญิงคนนั้นออก

“น้องเรียกใครคะ”

เธอหันมาหาผมหน้าอกแทบจะกระแทกหน้า! อะไรจะใหญ่โตป่านนั้นนนนนน แต่ว่าทำไมผมเตี้ยขนาดนี้ TOT

“เรียกป๊า”

“ป๊า? พ่อ? คนไหนพ่อหนูคะเดี๋ยวพี่พาไปส่ง”

“นี้”

ผมชี้ไปที่ร่างสูงที่ยืนยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่ ไอ้อาการหน้าซีดตอนที่เห็นผมครั้งแรกหายไปสนิท พี่ผู้หญิงก็หัวเราะถามป๊าใหญ่ว่าเฟิร์สมีลูกแล้วเหรอไม่เห็นบอกกันงั้นงี้เหมือนหยอกล้อกัน คือแบบผมยืนหัวโด่อยู่นี่ด้วย สนใจกันบ้าง

“มีที่ไหน ไม่มี๊~~~~~~”

“อ้าวหนู ผิดคนหรือเปล่าคะ”

“...”

“ฮ่าๆๆ โอ๊ย หน้างอแล้ว เฟิร์สแกล้งน้อง”

ทั้งสองคนหัวเราะ ผมนี่หน้าชาอ่ะ เดินหนีออกมาจากตรงนั้นเลย ไม่ได้กลับไปนั่งที่เดิมแต่ผมจะกลับบ้าน! ป๊ารีบตามมาแต่ไม่ทัน ผมลงมาด้านล่างที่คลาคล่ำไปด้วยผู้คน ทั้งมืดทั้งมองไม่เห็นทางเวียนหัวไปหมด คนก็เดินมาชนจนจะล้มอยู่แล้ว ผมว่าถ้าลมคงได้มีคนเข้ามาเหยียบซ้ำอ่ะ

“ขอโทษครับ ขอทางหน่อยครับ”

“น่ารักจังเลย”

โดนทักอย่างนี้มาตลอดทาง เดินผ่านใครก็มอง คงจะประหลาดมาดที่เด็กสิบแปดมาเที่ยวผับเอง ผมเดินวนไปวนมาไม่รู้กี่รอบก็หาทางออกไม่เจอ สุดท้ายก็ต้องยืนนิ่งๆก่อนจะกระโดดเหย็งๆขึ้นมองมุมสูงบ้าง

คือ... กลางฟลอร์ = =;;

ว่าละทำไมทุกคนถึงดิ้นๆมาชนผมจั๊งงงงงงง

“อุ๊บ! อื้ออออออ อื้ออ่อยยย อ้าอ้วยอ้วย”

ผมตกใจจนตัวโยนเมื่อถูกมือปริศนาปิดปากจากทางด้านหลัง แต่ก็โล่งใจเมื่อใบหน้าคมเคลื่อนลงมาเกยอยู่ที่ไหล่เล็กของผม ปกติผมจำกลิ่นน้ำหอมป๊าได้แต่ตรงนี้คนมันแน่นแล้วกลิ่นก็ตีกันจนแยกแยะไม่ออก

“ลงมาทำไม”

ป๊ากระซิบชิดใบหูเพราะเสียงเพลงดังมาก

“หึ”

“หน้างอจังเนอะ”

“ที่ไม่อยากให้มาเพราะอย่างนี้ใช่มั้ย”


“อย่างไหน มั่วแล้ว”

“เพราะว่าป๊าจะมาหาผู้หญิงพวกนั้น”


“ไปฟังอะไรมาเนี้ย เพื่อนๆกันทั้งนั้น ถ้าเกินเลยป๊าคงได้โดนไอ้เค้กแหกอกโทษฐานที่นอกใจหลานรักเขาแล้วล่ะ”

“ป๊าไม่อยากให้พราวมาเห็นอบายมุขพวกนี้ มันไม่ใช่สิ่งดีๆสักเท่าไหร่ แล้วถ้าคลาดสายตาป๊าไปอะไรจะเกิดขึ้นกับพราวก็ได้นะ ดูสิมืดก็มืดเสียงก็ดัง ร้องไปไม่มีคนช่วยนะ”


ก็...จริง... =3=;; แต่ว่า... แต่ว่าอะไรดีง่ะ ไม่แต่ก็ได้ ผ่านเรื่องนี้ไปเลย


แขนใหญ่กอดผมจากด้านหลังเลื่อนคางขึ้นไปเกยอยู่บนหัวผมแทน ร่างหนาพาผมโยกไปเบาๆเมื่อเพลงเปลี่ยนจังหวะจากแดนซ์ ผมสังเกตุตั้งแต่ตอนลงมาแล้วว่าเพลงมันจะลดความมันส์ความเหวี่ยงไปเรื่อยๆจนตอนนี้เริ่มจะเปลี่ยนมาเป็นเพลงช้า


“แล้วพี่นมโตล่ะ คงชอบเขาล่ะสิถึงได้ให้เขามากอดแขนกอดขา”

“ไม่ได้ช๊อบบบบบบ~~ นมใหญไปเกะกะ จริงจริ๊งงงงง”

ผมเหลือบมองเสี้ยวหน้าคมผ่านความมืด ป๊ายิ้มทะเล้นส่งมาให้ เหอะ!!!

“พี่เขาแหย่เล่นน่า เขารู้อยู่แล้วว่าเราเป็นอะไรกัน”

“ก็หนูไม่ชอบนี่ ถ้าเพื่อนหนูถามว่าป๊าเป็นอะไรกับหนูแล้วหนูบอกว่าคนไม่รู้จักงี้ล่ะ”

“...ก็พราวบอกว่าป๊าเป็นพ่อนี่”

“...”

“ไม่ใช่พ่อสักหน่อย...”

“...”

“...นี่ผัวนะ”

“...”

“สงสัยคืนนี้ต้องเตือนความจำสักสี่ห้ารอบ”

“OoO คนบ้า!!!”

แต่คำตอบก็ทำให้ผมพอจนละนะ หันไปกอดตอบแล้วซบอกกว้างโยกเบาๆให้เข้ากับดนตรี ใกล้จะจบร่างสูงเชยคางผมก่อนจะประกบปากลงมาบนปากผม ลิ้นชื้นเกี่ยวกระหวัดลิ้นผมอย่างหยอกเย้าก่อนจะดูดดื่มอย่างเร่าร้อนตามต้องการ ใจผมเต้นระรัวราวกับคนบ้าแต่ก็ยังตอบรับจูบนั้นเป็นอย่างนี้ ณ จุดๆนี้เสียงปรบมือหรือเสียงวิ้วว้าวอะไรรอบข้างก็ไม่เข้าสู่โสตประสาทผมแล้วล่ะ -///////////-



























ผมหอบหายใจแฮ่กเมื่อมือใหญ่รั้งบั้นท้ายผมขึ้นสูงก่อนจะละเลงลิ้นร้อนตรงช่องทางด้านหลัง หลังจากฉากจูบกลางฟลอร์นั่นจบลงผมล่ะอยากจะวาร์ปหายไปจากตรงนั้นให้เร็วที่สุด T///////T พ่อหมีใหญ่พาผมออกจากร้านทั้งๆที่ยังไม่ได้ร่ำลาใคร พอถึงบ้านก็ผลักผมลงเตียงแล้วจัดการต่ออย่าได้ขาดตอนกันเลยทีเดียว หมีหื่นเอ้ย!!!!

“อ๊ะ แฮ่กๆๆ”

นอกจากจะแทรกลิ้นเข้ามาในตัวผมแล้วมือใหญ่ยังรูดท่อนด้านหน้าของผมเน้นส่วนยอดในบางทีให้ผมสะดุ้งจนตัวโยน ใบหน้าหล่อเหลาผละออกก่อนจะส่งนิ้วเข้ามาแทน ขนาดแค่นิ้วผมยังครวญครางแทบขาดใจตายอยู่แล้ว และเหมือนป๊าเห็นผมร้องก็ยิ่งแกล้งควานหาจุดรับสัมผัสของผมใหญ่

“พอ อ้ะๆๆ พอ ฮ้ะๆ พอแล้ว ป๊าจ๋า อ๊ะๆๆ ไม่เอา”

เสียว...จนแทบทนไม่ได้ ผมแลบลิ้นมาเลียริมฝีปากที่แห้งผากของตัวเอง ป๊าคงเห็นเลยบิดหน้าผมไปมอบจูบจนปากชื้นแฉะไปด้วยกันทั้งคู่

พ่อหมีค่อยๆถอนนิ้วออก พลิกตัวผมนอนหงายแล้วก้มมาบดจูบพาสมองผมให้ขาวโพลนไปอีก ระหว่างนี้สะโพกสอบก็ขยับเอาแก่นกายขนาดใหญ่มาเสียดสีกับปิกาจู๊ของผม ขนาดนี่เทียบกันไม่ติด แต่ของผมน่ารักกว่า T_T(เทียบกันที่ความน่ารัก?)

“หื๊ออออออ”

ผมแอ่นอกขึ้นสูงเมื่อปากหนาเริ่มไล่ละเลงมาตั้งแต่ปลายคาง ลำคอและมาหยุดอยู่ที่ยอดอกทั้งสองข้างของผมนานหน่อย ดูดดุนอยู่นานจนแดงขึ้นยิ่งกว่าเดิมและพรมจูบไปทั่วเต้านมของผมให้ขึ้นรอยแดง ความเสียวซ่านพุ่งเข้าใส่เต็มๆสนองรับหลังแทบไม่ติดเตียงไม่ว่าคนตัวโตจะพาไปทางไหนผมก็ตามหมดทุกอย่าง

บทรักที่ถูกสอนมาก็นำมาใช้บ้างเท่าที่สติสัมปชัญญะจะมี อยากทำเหมือนที่คนตัวโตทำให้ผมแต่ส่วนมากผมจะกระเจิงไปก่อนทุกทีได้แต่นอนบิดตัวเร่าๆให้พ่อหมีหื่นได้มองด้วยสายตาวิบวับ

“อ๊ะ!”

“ซี๊ดดดดดด”

เสียงสูดปากสูดคอ เสียงเนื้อกระทบกันหรือเสียงจ๊วบจ๊าบที่ป๊าทำกับร่างกายผมทำให้ผมอายยิ่งกว่าอะไร ไม่ใช่ว่ารังเกียจแต่มันเขินแบบไม่ทราบสาเหตุอ่ะ ฮือๆๆ ไอ้รินเคยบอกว่าให้ผมทำหน้ายั่วเข้าไว้แล้วจะเกิดผล คือแบบไม่ต้องทำผลก็เกินคาดแล้วอ่ะ อะไรที่เพื่อนบอกผมทำไม่ได้สักอย่าง ฟังประสบการณ์ของพวกมันแล้วย้อนดูตัวเองแล้วแบบ... กูนี่นอนนิ่งสุดแล้ว TOT

“ป๊า อ้ะๆๆ เบาๆ”

ผมท้วงเพราะสะโพกสอบที่ส่งเข้ามาในกายผมทีแรกอย่างนุ่มนวลนั้นกำลังเร่งจังหวะขึ้นเรื่อยๆ ขาผมถูกดันขึ้นจนเข่าทั้งสองข้างมาชิดไหล่ทำให้บั้นท้ายผมลอยสูงขึ้นบวกกับเตียงนอนสปริงแสนนุ่มนี่ทำให้ทุกครั้งที่ถูกกระแทกเราสองคนจะสวนสอดรับกันได้เป็นอย่างดี

“พราวววว ซี๊ดดด อ่า...”

“ป๊าจ๋า อ้ะๆๆ ป๊า...”

นอกจากเสียงเนื้อกระทบกันจากด้านล่างแล้วที่ชิดใบหูก็ยังมีเสียงของเราสองคนที่ผลัดกันเรียกชื่ออีกฝ่ายด้วยเสียงกระเส่า อ้อมแขนหนารัดร่างผมไว้แต่แรงขยับจากด้านล่างก็ยังดันให้ผมไหลไปทั่วเตียงจนตอนนี้หัวผมห้อยอยู่ที่ขอบเตียงเรียบร้อย ป๊าเลยดึงขึ้นให้ผมขึ้นมานั่งนอนทับด้านบนทั้งๆที่ท่อนล่างยังขยับเข้าออกไม่หยุด

มันดีจน...

“อ๊ะ! อ่า...”

จนผมไปถึงฝั่งก่อนทุกที พอผมไปถึง ครั้งที่สองป๊าก็ชอบดึงเวลาไว้อยู่เรื่อย เขาบอกว่าอยากอยู่ในตัวผมนานๆ ซึ่งผมก็เห็นด้วย ผมไม่ได้หื่นนะแต่ว่าตอนที่เราเหมือนคนๆเดียวกัน ผมมีความสุขมาก


“อ๊ะ ป๊า... เร็ว”


“หึหึหึ จ๊วบบบบ”

อ่า... พร้อมกัน


ผมหอบหายใจจนอกกระเพื่อมแรง ผมเสร็จไปสองแต่ป๊ายังแค่หนึ่ง คืนนี้ทั้งคืนผมเลยถูกพ่อหมีหื่นแกล้งจนแทบสลบกลางอากาศ!





เม้นต์กันเยอะๆน้า ขอบคุณจ้าาาาา

 

[Aoya]

  :pighaun

อยากได้รวมเล่มมมมมม

[iceman555]

ง่าาาาาาา ฟิน 

[Elizabeth_TonnY]

 

เขิลลลลลลลลลลลลล หวานกันจริง เเหมๆๆๆ

[/color]

[Akikojae]

พ่อลูกคู่นี้นี่มัน