หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[lolitar]

พราวหนูน่ารักมากลูก 

ขี้อ้อนสุดๆ  อิจฉาคุณป๊า

[full69]

 

[seaz]

ไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ ใช่ไหม?
หวังอย่างนั้นนะ

[ferrari_L]

เค้ามาลง spe ตั้งแต่วันพ่อแล้ว เค้าลงอีกที่นึงแต่ไม่ได้ลงที่นี่
เอามาลงซะเลย อิอิอิ

You are more than my love
because you are a half of my life.
I had spent almost a lifetime to find
And waiting for you who is my the one
And at last I’ve found, that you are the one
Who fulfill my heart
From now on, my every breath is yours

SPECIAL FATHER’S DAY

ภายในบ้านหลังใหญ่พ่อลูกนอนกอดกันอยู่บนแปลไกวในสวนหลังบ้าน เด็กน้อยตากลมโตและมีประกายวาวกำลังมองคุณพ่อที่หลับอยู่ ใบหน้าหล่อคมคายของคนเป็นพ่อแตกต่างจากใบหน้าขาวของลูกชายอย่างสิ้นเชิง ภายในหัวของเด็กน้อยกำลังคิดถึงเรื่องวันพรุ่งนี้ซึ่งเป็นวันที่โรงเรียนของเขาจะจัดงานวันพ่อ…
ดวงตาคมค่อยๆกระพริบเพื่อปรับแสงจ้าหลังจากหลับไปนาน เห็นใบหน้าน่ารักของลูกชายยามตื่นนอนแบบนี้ชายหนุ่มมีความสุขที่สุด เขาคว้าตัวเด็กชายตัวน้อยมากอดแรงๆแล้วกดหอมลงบนแก้มนุ่มทั้งสองข้างเสียงดังฟอด
“ได้เวลานอนกลางวันหรือยัง”
“หนูไม่ง่วง” เด็กน้อยตอบมาทันควัน
“หรือว่าวันนี้อยากไปเที่ยว”
ใบหน้าจิ้มลิ้มส่ายน้อยๆซึ่งทำให้คนเป็นพ่อหายใจอย่างโล่งอก วันนี้เป็นวันสำคัญเป็น ‘วันพ่อ’ คนข้างนอกจะต้องมากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว และตอนกลางวันที่แดดร้อนๆอย่างนี้เขาก็ไม่อยากจะพาพราวไปตากแดดตากลมสักเท่าไหร่
“งั้นป๊าจะให้ป้าช้อยไปซื้อของมาปิ้งบาบีคิวกิกันตอนเย็นดีมั้ย”
เด็กน้อยพยักหน้ารัวเร็ว ไม่ได้กินมานานแล้วและตอนนี้เขาก็อยากกินมากๆ ปะป๊ารู้ใจเขาที่สุด! น้องพราวยิ้มกว้างแล้วหอมแก้มคนเป็นพ่อฟอดใหญ่ไม่แพ้กัน พ่อเฟิร์สกดหัวลูกชายแนบอก ปากหนาวนเวียนอยู่แถวๆหน้าผากมน แขนหนาโอบกอดรัดแน่นไม่ยอมคลายจนคนตัวเล็กต้องดิ้นท้วง
“หนูร้อน”
“งั้นเราไปนอนในห้องกัน”
 ร่างสูงอุ้มลูกน้อยวัยห้าขวบขึ้นนั่งบนแขนแกร่ง หยิบเสื้อคลุมมาคลุมหัวให้ลูกชายเพราะระยะทางจากนี่ถึงตัวบ้านก็ใช้เวลาพอสมควร แขนป้อมๆคล้องอยู่ที่ลำคอใบหน้าเล็กก็เกยอยู่ที่บ่า น้องพราวชอบให้ปะป๊าอุ้มที่สุด!
RRRRRRRRRRRRR
พ่อเฟิร์สผละออกจากลูกชายแล้วไปหยิบโทรศัพท์มาคุยเรื่องอะไรสักอย่างที่เด็กน้อยไม่เข้าใจ ดวงตาแป๋วของวูบไหวเมื่อได้ยินว่าปะป๊ามีงานเข้า แล้วพรุ่งนี้ล่ะ... พรุ่งนี้ไม่ใช่วันหยุดของปะป๊า
“ปะป๊า”
“ครับ”
ร่างสูงหยุดตบอกกล่อมลูกชายให้หลับเมื่อจู่ๆเด็กน้อยโผมากอดเขา
“หนูมีอะไรจะให้”
ร่างสูงอึ้งไปเมื่อลูกชายควักดอกไม้ออกมาจากกระเป๋ากางเกง แน่นอนว่าคงไปเด็ดมาจากในสวน อาจจะเป็นตอนที่เขาหลับอยู่ก็เป็นได้ น้องพราวดันเขาให้ลุกขึ้นนั่ง เขาก็นั่งตาม...
“ป๊ารับไป”
คนเป็นพ่อยิ้มน้อยๆ รับดอกไม่เยินๆที่ถูกยัดมาให้กระเป๋ากางเกงของลูกชายมาไว้ในมือ น้องพราวก้มลงกราบเท้าพ่อที่นั่งขัดสมาธิอยู่บนที่นอน แค่นี้คนเป็นพ่อก็น้ำตาปริ่มขึ้นมา ร่างสูงคว้าตัวลูกชายมากอดแน่น
“หนูรักป๊าที่สุดในโลกเลย”
“ป๊าก็รักพราวที่สุดในโลกเหมือนกัน”
คิดไม่ผิด... ไม่ผิดจริงๆ ที่ในตอนนั้นเขาตัดสินใจรับพราวไว้ เป็นดั่งแก้วตาและดวงใจ

















ร่างสูงพลิกชีทเรียนที่อยู่ในมือเบาๆเพราะกลัวจะไปรบกวนการหลับของลูกชายตัวน้อยที่นอนทับอยู่บนอกเขา พรุ่งนี้เขามีสอบ... ตัวยากเสียด้วย! เมื่อกี้เพื่อนๆของเขาโทรมาขอให้เขาไปติวให้ แต่ก็ปฏิเสธไปเพราะต้องอยู่กับตัวเล็กในวันสำคัญ และก็เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดที่น้องพราวจะมากราบเท้า ความรู้สึกตื้นตันท่วมท้นขึ้นมาจุกอยู่ที่คอจนพูดไม่ออก
“งืมๆ แจ่บๆ”
น้ำลายไหลเยิ้มเปียกเสื้อพ่อไปหมดแล้ว - - แต่เขาก็ไม่ได้รังเกียจอะไร หน้าคมก้มลงแตะริมฝีปากบนกลุ่มผมนุ่มอย่างรักใคร่ พรุ่งนี้คงต้องฝากให้ลุงแช่มไปส่งน้องพราวที่โรงเรียนอีกวัน เพราะเขามีสอบเช้าและกะจะไปติวให้เพื่อนชดเชยที่เคยปฏิเสธไปหลายครั้ง
เช้าวันรุ่งขึ้นเด็กชายตัวน้อยตื่นขึ้นมานั่งเคว้งอยู่กลางเตียง วันนี้ไม่มีปะป๊านอนกอดตอนเช้าอีกแล้ว ประตูเปิดเข้ามาพร้อมร่างผอมๆของป้าช้อย
“คุณหนูตื่นแล้วเหรอคะ เดี๋ยวป้าจะเตรียมชุดนักเรียนไว้ให้นะคะ”
เด็กน้อยเดินตัวเหี่ยวเข้าห้องน้ำไป
ชุดนัดเรียนกางเกงลายสก๊อตสีฟ้ากับสายเอี๊ยมเก๋ๆทำให้น้องพราวน่ารักมากเมื่อใส่ อันที่จริงผู้เป็นพ่อเลือกโรงเรียนนี้ให้ลูกด้วยเหตุผลที่ว่าโรงเรียนนี้เป็นที่หนึ่งของประเทศนั่นน่ะเป็นเหตุผลรอง เหตุผลหลักคือชุดนักเรียนนี่ต่างหากล่ะ! -.,-
ที่โรงเรียนวันนี้คุณครูสาวผู้ใจดีอดแปลกใจไม่ได้ที่ไม่เห็นคุณพ่อมาส่งน้องพราว วันนี้ที่โรงเรียนจัดงานวันพ่อยิ่งใหญ่กว่าทุกปี เมื่อผู้อำนวยการกล่าวอะไรต่างๆจบแล้วก็ให้คุณพ่อของเด็กๆที่มางานขึ้นไปนั่งเรียงบนเวที อันดับแรกจะให้ลูกของตัวเองได้กราบก่อนเป็นคนแรก ส่วนเด็กที่ไม่มีพ่อมาด้วยก็เลือกคนเอาว่าจะกราบเท้าคนไหน
“น้องพราวไม่ไปกราบเท้าคุณพ่อเหรอคะ”
“หนูกราบเท้าปะป๊าเมื่อวานแล้วฮะ”
“แล้ววันนี้คุณพ่อไม่มาเหรอคะ”
“เอ่อ ผมเพิ่งมาอยู่ที่ประเทศไทยไม่นาน ปะป๊าคงไม่รู้หรอกฮะว่ามีงานแบบนี้ด้วย”
เด็กน้อยบอกคุณครู และปลอบใจตัวเองไปด้วย มองเพื่อนๆที่จูงมือพ่อตัวเองขึ้นไปนั่งบนเวลา พราวไม่อยากจะทำกิจกรรมนี้เลย ดอกไม้ที่เด็กทุกคนถือไว้ในมือเด็กน้อยอยากให้ปะป๊าคนเดียว
“หนูไม่ได้เอาบัตรเชิญให้คุณพ่อเหรอลูก”
“หนู...” เด็กน้อยอ้ำอึ้งจนคุรครูต้องเปลี่ยนเรื่อง
“งั้นวันนี้น้องพราวลองกราบเท้าคุณพ่อท่านอื่นๆดูนะคะ ว่า..”
“ไม่เอา! ฮือออออออออ”
น้องพราวร้องไห้ออกมาดังๆ เพื่อนๆและผู้ปกครองที่อยู่รอบๆหันมามอง คุณครูสาวรีบเข้าไปกอดปลอบ น้องพราวร้องไห้จะหาปะป๊าอย่างเดียวเลย คุณครูจึงรีบกดโทรศัพท์หาคนเป็นพ่อทันที่แต่ปรากฏว่าปิดเครื่อง
“ตอนเย็นก็เจอปะป๊านะคะ ชู่วๆๆ” คุณครูอุ้มเด็กน้อยโยกไปมา ถึงจะอยู่ปอหนึ่งแต่น้องพราวก็เป็นเด็กที่ตัวเล็กที่สุดในห้องหรืออาจจะในระดับชั้นเลยด้วย
“หนูจะไปหาปะป๊า” เด็กน้อยสะบัดตัวแรงจนหลุดจากคุณครู เขาวิ่งหายไปในกลุ่มคน คุณครูคนสวยแทบกรี๊ด งานวันพ่อที่คนเยอะแบบนี้ กรี๊ดเลยเถอะ!













ฝ่ายผู้เป็นพ่อยิ้มกริ่มออกมาจากห้องสอบ ถึงจะไม่ได้อ่านหนังสือมากนักแต่เขาก็พอทำข้อสอบได้ นับว่าเก็งข้อสอบมาตรงจุดทีเดียว เพื่อนๆเข้ามาขอบคุณเขาใหญ่ ที่ช่วยสละเวลามาทบทวนให้
“ไอ้เฟิร์ส มึงเอางานมาป่ะ”
“เออ ตลอดอ่ะสัส”
มือล้วงหารายงานที่ตัวเองทำเสร็จแล้วมาให้มาร์ช แต่ยังไม่ทันที่เพื่อนจะได้คว้าไปก็มีมือดีมาฉวยเอาไปเสียก่อน
“สันดานล่ะไอ้มาร์ช กูก่อนโว้ย” หญิงสาวหนึ่งเดียวในกลุ่มแต่ลักษณะนิสัยห่ามเกินผู้หญิง แล้วหลังจากนั้นก็เกิดการแย่งชิงรายงานเกิดขึ้น
“พลอย มึงนี่มัน!”
“แบร่ๆๆ”
เรียนปริญญาโท แต่เล่นกันอย่างกะเด็กประถม เฟิร์สส่ายหัวไปมา
พรึบ!
ซองจดหมายสีเหลืองร่วงลงมาจากรายงาน ทั้งมาร์ชและพลอยยกมือทั้งสองข้างขึ้นเสนอไหล่อย่างพร้อมเพรียงเพื่อจะบอกว่า ‘กูไม่ได้ทำรายงานมึงพังนะเว้ย!’ ร่างสูงเดินไปหยิบขึ้นมาเปิดอ่านพบว่าเป็นการ์ดเชิญงานวันพ่อของโรงเรียนน้องพราว มาอยู่ที่นี่ได้ไง?
คิ้วหนาขมวดเข้าหากัน มองนาฬิกาสิบโมงแล้ว เขาอาจจะไปทัน ร่างสูงเดินไปที่รถอย่างเร็วจนเพื่อนๆยังงง
“มันโกรธมึงแล้ว”
“มึงนั่นแหละทำรายงานมันพัง”
“สัส พังตรงไหนฟะ”
สองคนข้างหลังก็ยังคงเถียงกันต่อไปอย่างไม่รู้เรื่อง
ร่างสูงขับรถด้วยความเร็วเกินร้อย ใช้เวลาเพียงไม่นานก็มาถึงโรงเรียนของลูกชายทันที คนเยอะขนาดนี้เขาจะหาน้องพราวเจอได้ยังไง! ร่างสูงวิ่งตามหาเด็กน้อยไปทั่วงาน ยิ่งเห็นนักเรียนแต่ละชั้นเรียงแถวเข้าไปกราบเท้าพ่อของเพื่อนซึ่งเป็นคนที่ไม่รู้จักก็ยิ่งร้อนรน เขาไม่ยอมให้ลูกเขาไปกราบเท้าคนที่ไหนก็ไม่รู้หรอก เด็กแสบทำไมไม่บอกพ่อวะเนี้ย!
ร่างสูงเดินอย่างหงุดหงิดงุ่นง่านก็ทะลุไปถึงโซนที่จัดงานของนักเรียนปอหนึ่ง คุณครูที่กระวนกระวายอยู่เมื่อเห็นผู้ปกครองของน้องพราวมาก็รีบวิ่งเข้าไปรายงานทันที
“ชิบ! ยังมีงานที่ไหนในโรงเรียนอีกมั้ย”
“โซนนั้นเป็นของเด็กปอหกค่ะ ส่วนโซนนี้เป็นของปอห้า โซน...”
เฟิร์สขยี้หัวตัวเองอย่างอารมณ์เสีย เดินดุ่มๆตามหาน้องพราวจนเหงื่อแตกพลั่กๆเปียกชุ่มทั่วเสื้อนักศึกษา รูปร่างสูงใหญ่และใบหน้าหล่อคมคายในชุดนักศึกษาเรียกความสนใจจากคนรอบข้างได้ไม่น้อย หลายคนต่างมองด้วยความเหยียดหยามคิดว่าชายหนุ่มคงจะชิงสุกก่อนห่ามถึงได้มาตามหาลูกอย่างนี้
“ขอโทษนะครับ เห็นเด็กตัวเล็ก ผิวขาวๆ...” เขาถามคำถามเดิมๆอย่างไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อย คนแออัดยัดเยียดเดินไหล่ชนกันอย่างนี้เขาไม่ชอบเลย แต่เพื่อลูกเท่านั้น... คือเหตุผลเดียว รูปใบเล็กที่เก็บไว้ในกระเป๋าตังค์ถูกหยิบออกมา แต่ที่เขาต้องหัวเสียหนักขึ้นคือแทนที่เขาจะได้คำตอบว่าลูกเขาอยู่ไหน กลับได้คำชมว่าลูกเขาน่ารักมาแทน เรื่องนั้นเขารู้อยู่แล้ว!
“ปะป๊า!”
หน้าคมหันขวับไปด้านหลัง... แต่ไม่มี! เขาแน่ใจว่าเป็นเสียงน้องพราว
“ปะป๊าๆ ฮือๆๆ ปะป๊าอยู่ไหน”
ร่างสูงเดินฝ่าคนออกไปไม่ไกลเห็นเด็กน้อยยืนร้องไห้อยู่ริมเสา ใบหน้าจิ้มลิ้มชะเง้อมองไปรอบๆตัวราวกับกำลังหาใครอยู่ เมื่อหันมาเห็นเขามองอยู่ก็เบิกตาโพลงแล้ววิ่งมาหาอย่างรวดเร็ว ชายหนุ่มทรุดลงนั่งยองๆ แขนใหญ่กางออกรอรับตัวเล็กที่วิ่งเข้ามาในอ้อมแขนเขา ร่างผู้เป็นพอเซเล็กน้อยเพราะแรงกระแทกของลูกชาย
“ปะป๊า ฮือๆๆ”
“เด็กดี ไม่ร้องนะครับ”
ลูบหัวอย่างปลอบโยน แขนเล็กรัดรอบคอเขาแน่น ใบหน้าเปื้อนน้ำตาก็ซุกอยู่ที่ซอกคอเขา เฟิร์สอุ้มน้องพราวขึ้นมาแนบอก พาเดินไปที่โซนเด็กปอหนึ่ง เขาสังเกตเห็นดอกกุหลาบที่อยู่ในมือเล็กแล้วก็โล่งใจที่ลูกเขายังไม่ได้ไปทำตัวน่ารักกับคนอื่น
“โล่งอกไปทีนะคะ”
คุณครูสาวบอกด้วยตาเป็นประกายเมื่อเห็นว่าพ่อน้องพราวที่หล่อนแอบปลื้มมายืนยิ้มอยู่ตรงหน้า (เขายิ้มให้ลูกเขาต่างหากล่ะ - -)
“อยากให้ป๊าไปนั่งบนเวทีมั้ย เอ่อ ผมยังขึ้นไปได้อยู่มั้ยครับ” ประโยคหลังหันไปถามคุณครูที่มองเขาอย่างเพ้อๆ
“ได้ค่ะ ได้ๆ”
เพราะงานยังเริ่มได้ไม่นาน และนักเรียนก็ยังเหลืออีกหลายคนที่ยังไม่ได้กราบพ่อ
“ไม่เอานะ”
“ทำไมล่ะลูก?”
“หนูไม่อยากให้ใครมาทำความเคารพป๊า”
ทำความเคารพ? ร่างสูงทำหน้าอย่างนี้ ---- > =___________= คุณครูยิ้มเจื่อนๆ หล่อนแค่สอนว่านั่นเป็นการแสดงความเคารพนับถือผู้เป็นบิดามารดา สงสัยเด็กน้อยจะสับสนอะไรบางอย่าง
“โอเคครับๆ” ก็ดีที่เขาไม่ต้องใส่ชุดนักศึกษาไปนั่งท่ามกลางผู้ใหญ่เหล่านั้น เขาไม่ได้กลัวอายหรอก แต่เขากลัวน้องพราวจะอายต่างหากที่ยังมีพ่อเรียนหนังสืออยู่ ลูกเขาอาจจะถูกเพื่อนๆล้อก็ได้ เขาขอพาน้องพราวกลับบ้านซึ่งคุณครูก็อนุญาต ภายในรถมือใหญ่กับมือเล็กยังจับกันไว้ไม่ปล่อย
“ป๊า หนูไม่ชอบเข็มขัดนี่เลย” เพราะตอนที่ลุงแช่มมาส่ง คนตัวเล็กจะถูกยัดไว้ที่เบาะหลังเสมอ
“เพื่อความปลอดภัยครับ ถ้าพราวเป็นอะไรไปป๊าต้องตายแน่ๆ”
“ก็ด้ะ”
“แล้วทำไมวันนี้ไม่บอกป๊าว่าจะมีงานที่โรงเรียน ป๊าจะได้รีบไป”
“กะ ก็...” เจ้าตัวเล็กอ้ำอึ้ง “ก็ป๊าไม่ได้หยุดวันนี้ แล้วป๊าก็...”
“คราวหลังไม่ต้องเกรงใจป๊า เข้าใจไหม ป๊าเป็นป๊าของหนู ป๊าทำให้หนูได้ทุกอย่าง”
“ครับ” เด็กน้อยยิ้มกริ่ม “คราวหลังหนูจะไม่แอบเอาไปใส่กระเป๋าป๊าแล้ว หนูจะให้ป๊าตรงๆเลย”
“เด็กแสบ”
“คิก คิก แต่วันนี้ป๊าไม่ทำงานเหรอ”
เฟิร์สละสายตาจากเส้นทางมามองหน้าลูกชายที่มองเขาอยู่ก่อนแล้ว เด็กหนอเด็ก... คิดว่าคนเป็นพ่อต้องทำงานทุกคนเหรอไง แต่เพราะเขาไม่อยากให้เด็กน้อยผิดหวังเขาจึงส่ายหัวน้อยๆ น้องพราวก็พยักหน้าเข้าใจ ร่างเล็กโน้มตัวไปกอดแขนคนเป็นพ่อไว้ ฮัมเพลงอะไรของเขาไปอย่างอารมณ์ดี
“หนูรักป๊า”
“หึหึ โตไปจะยังรักป๊าหรือเปล่า”
“รัก!”
“ถ้ามีแฟนจะรักป๊าหรือเปล่า”
“รัก!”
“จริงเหรอ?”
“จริงที่สุด! หนูรักป๊า รักที่สุดในโลก รักๆๆๆ...”
เมื่อรถติดไฟแดงน้องพราวก็ยื่นดอกกุหลาบสี ให้ผู้เป็นพ่อ หากเด็กน้อยโตกว่านี้สักหน่อย โมเม้นท์นี้จะเหมือนสาวน้อยที่มอบดอกไม้ให้ผู้ชายที่เขาแอบชอบทันที ใบหน้าเขินๆของลูกชายอดจะทำให้ชายหนุ่มเขินไปด้วยไม่ได้
“ขอบคุณครับน้องพราว”
หน้าคมที่ประดับไปด้วยรอยยิ้มก้มลงหอมหัวลูกชาย เขาก็รักน้องพราว รักที่สุดเท่าที่รู้จักคำว่ารักมา และต่อจากนี้ใครจะรู้...ว่าคนที่รักที่สุดในตอนนี้ จะเป็นคนที่รักที่สุดตลอดไป “ป๊ารักพราว”

มี spe ของคริสต์มาสต์อีก
จะตามมาทีหลังนะแจ่ะ
เนื้อหาสเปฯจะเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับเรื่องหลักนะ
แต่แบบย้อนไปเล่าเรื่องอดีตหรืออนาคตเท่านั้นเองเนอะ
ขอบคุณที่อ่านและติดตามจ้า

[akira334]

น้องพราวน่ารักกกก อยากขย้ำซักทีสองที

[PPiing]

น้องพราวน่ารักอ่าาาาาาาา

[full69]

 

[clock_nuchchee]

น้องพราวไม่ใช่ลูกแท้ๆงั้น หรอ งั้นก็ ฮั่นแน่ 

[Chichi Yuki]

น้องพราวของเราน่าร๊ากกกก
อยากจับมาฟัดแก้ม ฟัดพุงซะจริงๆ หมั่นเขี้ยว!

[dahlia]

น้องพราวน่ารักตั้งแต่เด็กๆแบบนี้เอง คุ๊ณพ่อถึงได้หลงขนาดนี้ ชักอยากรู้แล้วว่าแม่พราวเป็นใคร

[nomo9]

น้องพราวน่ารักมากๆ เลยค้า คุณป๊าก็หวงลูกได้ใจมั่กๆ รอตามอ่านนะคะ

[fay 13]

 

[cancan]

อ่านแล้วแอบน้ำตาซึมตอนที่น้องพราวไม่มีป๊าไปงานสันพ่อด้วย  แต่ป๊าก็รักหนูมาก  เป็นเรื่องที่อ่านแล้วยิ้มได้ทุกที

[ferrari_L]

SPECIAL MERRY CHRISTMAS

คืนก่อนวันคริสต์มาส

                        ร่างป้อมๆของเด็กน้อยกำลังค้นกระเป๋าเสื้อผ้ากระจัดกระจายทั่วพื้น คิ้วเรียวขมวดมุ่นเข้าหากัน ใบหน้าเล็กๆดูจริงจังจนคนเป็นพ่ออดห่วงไม่ได้
                        “หาอะไรครับ”
                        เขาพาลูกชายมาเที่ยววันคริสต์มาสที่บ้านญาติฝั่งพ่อของเขาอีกรัฐหนึ่ง ครอบครัวเขาจะมีปาร์ตี้รวมญาติกันวันคริสต์มาสอีฟ แล้วก็แยกย้ายไปครอบครัวใครครอบครัวมันตอนวันคริสต์มาสอีกที ร่างสูงสังเกตเห็นว่าตอนเย็นเด็กน้อยยังจัดตกแต่งบ้านอยู่กับเพื่อนๆอย่างสนุกสนานอยู่เลย
                        “ป๊า แย่แล้ว”
                        ยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไร โลแกน เด็กชายรุ่นราวคราวเดียวกันพราวก็เปิดประตูเข้ามาเรียกลูกชายตัวน้อยของเขาให้ลงไปปาร์ตี้เสียก่อน ไอ้ตัวเล็กทำหน้ายุ่งแต่ก็ยอมให้โลแกนจูงมือลงไปเล่นข้างล่างอยู่ดี เมดที่คอยท่าอยู่แล้วจึงเข้ามาเก็บกระเป๋าที่น้องพราวรื้ออยู่ให้เข้าที่เข้าทาง
                        “แพท นายอยากได้ของขวัญอะไรจากซานต้าครอส”
                        “อ่า ฉันอยากได้ตุ๊กตา” น้องพราวตอบ เพราะป๊าของซื้อหุ่นรถกับของเล่นแข็งๆให้ เล่นแล้วเจ็บมือจะตาย เด็กน้อยอยากเล่นอะไรที่ไม่ต้องให้เจ็บตัวเพราะกว่าจะหายแต่ละทีก็วุ่นวายกันทั้งบ้าน
                        “นั่นมันเป็นของเล่นของเด็กผู้หญิง” ดีแลนแย้งขึ้นบ้าง
                        “มันนุ่มแล้วก็น่ารักออก”
                        “นายน่ารักกว่าตุ๊กตาตั้งเยอะ เอางี้ ถ้าเราได้หุ่นยนต์จากคุณลุงซานต้า เราจะมาแบ่ง รับรองนายต้องชอบยิ่งกว่าตุ๊กตางี่เง่านั่นแน่ๆ”
                        ผู้ใหญ่ในบ้านชาวทั้งเอเชียและยุโรปมองเด็กคุยกันไปกินขนมกันไปอย่างยิ้มๆ นี่เป็นการเก็บข้อมูลเพื่อจะซื้อของให้พวกเขาไปในตัวด้วย ซานต้าครอสอาจจะมีจริง แต่แน่นอนว่าพวกเขาไม่เคยเจอ ดังนั้นหากจะปล่อยให้เด็กๆผิดหวังจากคุณลุงซานต้าก็คงจะไม่ดีแน่ๆ
                        ร่างสูงลูบหัวลูกชายตัวน้อย ย่าของพราวหรือก็คือแม่ของเขาเตรียมเท็ดดี้แบร์ไว้ให้เป็นครอบครัวหมีเลยล่ะ แล้วเขาจะให้อะไรดีล่ะทีนี้ หรือไม่ให้ดีนะ... ยังไงแค่เซทหมีนั่นเจ้าตัวเล็กก็น่าจะดีใจไปเป็นปีแล้วล่ะ เฟิร์สหลุดออกจากความคิดเมื่อน้องพราวหันมากอดรัดเอวเขาแน่น ใบหน้าเล็กซุกอยู่ที่สีข้างเขา มีอะไรในใจแล้วไม่ยอมพูดกับป๊านะไอ้ตัวเล็ก ร่างสูงหอมศีรษะทุย
                        หลังจากร้องเพลง กินขนม พูดคุยกันถามสารทุกข์สุขดิบหลังจากไม่ได้เจอกันนานพอหอมปากหอมคอ ร่างสูงเห็นว่าดึกแล้วจึงขอพาเด็กน้อยขึ้นไปนอน ลูกชายเขายังมีสีหน้าไม่สู้ดีนัก คนเป็นพ่อเลยได้แต่กอดน้องพราวไว้แนบอกมือใหญ่ตบเบาๆบนอกเล็กเพื่อกล่อมให้หลับ พอเขากำลังจะเคลิ้มๆร่างเล็กในอ้อมกอดก็พลิกตัวแรงแล้วผุดขึ้นนั่งเสียอย่างนั้น
                        “ป๊า” พราวเรียกเขาด้วยภาษาไทย เด็กน้อยจะพูดไทยกับคนไทย
                        “หืมมม” เฟิร์สทำหน้านิ่งๆ ทั้งๆที่ในใจอยากรู้จะตายอยู่แล้ว
                        “ถุงเท้า ทำไมมีมาแค่คู่เดียว”
                        “เรามาคืนเดียวเองครับ พรุ่งนี้เราก็กลับแล้ว” ร่างสูงบอกงงๆ เครียดมาตั้งนานคือเรื่องนี้?
                        “แล้วของคุณลุงซานต้าล่ะ”
                        “หือ?”
                        “หนูจะเอาให้คุณลุงซานต้าใส่ของขวัญ”
                        เด็กน้อยถอนหายใจแล้วถอดถุงเท้าออกข้างหนึ่ง ฝ่าเท้าเย็นวาบ หนาวจริงๆเลย เจ้าตัวเล็กเขย่าแขนหนาจนคนเป็นพ่อต้องลุกขึ้นนั่งตาม
                        “พาหนูไปข้างล่างหน่อย”
                        ร่างสูงรู้ทันทีว่าน้องพราวคงจะเอาไปห้อยที่หน้าเตาพิงแน่ๆ ร่างสูงไม่เชื่อเรื่องอะไรแบบนี้มาตั้งแต่เด็ก แต่ถ้าลูกเขาจะเชื่อบ้างก็ไม่เป็นไร หากแต่นี่มันเกินไปหน่อย เอาของขวัญไปซ่อนเสียดีมั้ยจะได้รู้ว่าถึงห้อยถุงเท้าไปก็ไม่มีประโยชน์ แต่พอหันไปเห็นในหน้าหงอยๆของน้องพราวแล้วก็ทำไม่ลง
                        “ใส่ถุงเท้าแล้วนอนเดี๋ยวนี้พราว”
                        “แต่ว่า...”
                        ร่างสูงคว้าถุงเท้าคู่เล็กมาสวมกลับที่เดิม นี่ขนาดถอดออกแป๊บเดียวเท้าเล็กยังเย็นจัดขนาดนี้ ถ้าต้องถอดทั้งขึ้นต้องตะคริวกินแน่
                        “ยังไงพราวก็ต้องได้ของขวัญอยู่แล้ว”
                        “ไม่ได้หรอก ไว้ตรงหัวเตียงก็ได้ นะๆ” ดื้อนักเชียว
                        “ไม่ครับ ไม่หนาวเหรอไงเรา”
                        “หนูอยากได้ของขวัญนี่” มือเล็กถอดถุงเท้าตัวเองออกอีกครั้ง
                        “เฮ้ออออ ซานต้าเขาจะให้ของขวัญแต่เด็กดี ถ้าดื้อกับป๊ามากๆ ไม่ได้ของขวัญไม่รู้ด้วยนะ”
                        น้องพราวน้ำตาคลอ ถึงเขาจะห้อยถุงเท้าแต่เขาดื้อกับป๊าก็จะไม่ได้งั้นเหรอ แล้วถ้าเขาเชื่อฟังป๊าก็ไม่มีถุงเท้าไปรับของขวัญอยู่ดี ไม่ว่าทางไหนก็ไม่ได้ของขวัญจากลุงซานต้าเลยซินะ เด็กน้อยคิดอย่างหดหู่ คนเป็นพ่อเห็นลูกชายเศร้าก็ทนไม่ไหว ถอดถุงเท้าตัวเองออกมาแทน...
                        “เอาของป๊าไปวางแทน”
                        ดวงตากลมที่หยาดไปด้วยน้ำตาเบิกกว้าง ก่อนจะส่ายหัว
                        “ป๊าไม่หนาวเหรอ”
                        “แล้วพราวไม่หนาวเหรอหึ” ฝ่ามือใหญ่ปาดน้ำตาที่ไหลลงมาบนแก้มนิ่มออกอย่างแผ่วเบา เสียใจที่จะไม่ได้ของขวัญจากคุณลุงซานต้ามาขนาดนี้เลยเหรอตัวเล็ก...
                        “ไม่เลย” โกหกคำโต ทั้งๆที่เย็นเท้าจนชาหมดแล้ว
                        “งั้นป๊าก็ไม่หนาวเหมือนกัน”
                        “นะ หนาว” รีบบอกเพราะไม่อยากให้พ่อต้องเดือดร้อนไปด้วย
                        “งั้นก็ใส่ถุงเท้าเลย แล้วเอาของป๊าไปไว้แทน”
                        “ไม่ได้หรอก งั้นของขวัญก็ต้องเป็นของป๊าสิ”
                        ร่างสูงหัวเราะน้อยๆ เขาฉวยถุงเท้าเล็กของลูกชายข้างหนึ่งไปวางไว้ข้างหัวเตียง แล้วเอาถุงเท้าคู่ใหญ่ของตัวเองมาสวมเข้าที่เท้าเล็กของน้องพราวให้แทน กลายเป็นว่าตอนนี้เขาใส่ถุงเท้าข้างเดียว ส่วนไอ้ตัวเล็กก็สวมถุงเท้าหลวมโพรกไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ใส่ถุงเท้าไซส์ปกติ
                        “ป๊า แล้วจะไม่เย็นเท้าเหรอ”
                        “พราวมาให้ป๊ากอดป๊าก็ไม่หนาวแล้ว”
                        “จริงๆนะ”
                        “ขอกอดแน่นๆเลยนะ”
                        “ครับ” เด็กน้อยตอบรับด้วยน้ำเสียงแข็งขัน แค่ป๊าไม่หนาวเขาก็พอใจแล้ว “โอ๊ะ หลุด” แค่ขยับนิดเดียวถุงเท้าของป๊าก็หลุดออกจากเท้าของเจ้าตัวเล็กอย่างง่ายดาย ร่างสูงเลยยัดขากางเกงหนาๆของน้องพราวเข้าไปให้พอแน่น
                        “เอาล่ะ หมดปัญหา”
                        “ป๊า ขอบคุณนะครับ จุ๊บ”
                        ร่างสูงยีผมน้องพราวอย่างหมั่นเขี้ยว ชอบมาจุ๊บนักนะ เจอหนักกว่านี้แล้วจะหนาว หึหึ
                        ฟ้ายังไม่ทันสว่างดีนักร่างป้อมๆผุดลุกขึ้นนั่งทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ แต่มือกลับควานหาของขวัญของคุณลุงซานต้าไปทั่วเตียงแล้ว เมื่อมือเล็กสัมผัสไปโดนก้อนนุ่มๆบนหัวเตียงก็ต้องรีบลืมตามอง แสงสลัวๆที่ลอดเข้ามาในห้องทำให้เด็กน้อยเห็นตุ๊กตาหมีหลายสีวางเรียงกันห้าตัวอยู่ตรงหัวเตียง เด็กชายคว้าตัวที่ใหญ่ที่สุดมากอดก่อนที่เขาจะถูกคุณพ่อสวมกอดจากด้านหลังอีกที
                        “อ๊ะ ป๊า มีซานต้าจริงๆด้วย”
                        คนตัวเล็กยิ้มทั้งปากทั้งตา น่ารักเป็นที่สุด!
                        “จริงเหรอ ทันเห็นคุณลุงมั้ย”
                        “ไม่ทันเลย ไม่น่าตื่นช้าเลย” น้องพราวบอกอย่างเสียดาย แต่พอก้มลงมองตุ๊กตาตัวใหญ่กว่าอ้อมแขนก็กลับมายิ้มแฉ่งเหมือนเดิม
                        “ได้จากลุงซานต้าแล้ว อยากได้จากป๊าบ้างมั้ย”
                        “อยาก!”
                        “...”
                        “อยากให้ป๊าอยู่กับหนูอย่างนี้ตลอดไป”
                        “หึหึหึ”
                        “อยู่รับของขวัญจากลุงซานต้าด้วยกันอย่างนี้ทุกปีเลยนะครับ”
                        เฟิร์สบีบจมูกเย็นๆของน้องพราวอย่างหมั่นเขี้ยว
                        “พูดอะไรไว้จำให้ได้ด้วย”
                        “YES!”
                        “ป๊าจะอยู่กับพราวทุกวันเลย ไม่ใช่แค่วันนี้หรอก”
                        “พูดอะไรไว้จำให้ได้ด้วย”
                        “ย้อนเรอะ”
                        ร่างสูงไล่จี้เอวลูกชาย น้องพราวดิ้นพล่านไปทั่วเตียง ปากจิ้มลิ้มหัวเรากว้าง ไม่ใช่วันนี้ที่เขามีความสุข เขามีความสุขทุกวันที่ป๊าอยู่ด้วยแหละ เด็กน้อยกอดคอผู้เป็นพ่อไว้แน่น ปากก็พร่ำอ้อนวอนให้พอสลับกับกรี๊ดร้องด้วยความจั๊กจี้ไปด้วย ร่างสูงหยุดวุ่นวายกับสีข้างลูกชายแล้วกอดเจ้าตัวเล็กไว้เช่นกัน
                        “MERRY CHRISTMAS!!!”
                        ทั้งสองพูดออกมาพร้อมกันก่อนจะหัวเราะออกมา
                        “ป๊าพูดก่อน”
                        “หนูพูดก่อน”
                        “ป๊าพูด”
                        “หนูพูด”
                        “ป๊า!”
                        “หนู!”
                        “ป๊า ห้ามเถียง”
                        “หนู!...”
                        “...” ผู้เป็นพ่อตีหน้าโหดเมื่อลูกชายตั้งท่าจะเถียงคอเป็นเอ็น
                        “...รักป๊า!”
                        จุ๊บ!
                        หึหึหึ เด็กแสบเอ๊ย!




                        speฯ ต่อไปเอาวันวาเลนไทน์ดราม่าหรือวันมาฆฯเข้าวัดกันดี 
                        ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและขอบคุณทุกคอมเม้นต์จ้า
 
 
 
 

[Chichi Yuki]

หนูพราวน่าร๊ากกกกกก~
ถึงไม่มีถุงเท้าลุงซานต้าก็ให้ของขวัญอยู่แล้ว น้องพราวของแม่น่ารักซะขนาดนี้

ปล.เอาเทศกาลต่างประเทศให้หมดก่อนแล้วมาเอาเทศกาลของไทยดีกว่าค่าาาา
ปล2.ว่าแต่วาเลนไทน์นี่จะเป็นช่วงในอดีตหรือในอนาคต เอาเป็นว่าเอาช่วงเวลาในอดีตให้หมดก่อนดีกว่าค่ะ ><

[lolitar]

น้องพราวน่ารักมากลูก

แอบอมยิ้มเวลาน้องอ้อนป๊า

[full69]

 

[cowinsend]

อั่ก! โดนดาเมจความน่ารักเต็มๆ

[dahlia]

น่ารักที่สุดอะน้องพราว

[fay 13]

 

[greensnake]

เพิ่งจะเข้ามาอ่าน อ่านแล้วแบบว่า....มันน่ารักมากอ่ะ 
มุ้งมิ้งตามประสาพ่อลูก(?) อ่านแล้วอยากจะกรี๊ด
สองคนนี้คงไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆใช่ไหม อืมมม ต้องติดตาม
ถ้าเรามีลูกน่ารักอย่างนี้ก็รักก็หลงเหมือนกันล่ะน่า
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ เรื่องราวน่ารักมากๆ

[ferrari_L]

ตอนที่ 8
50% จ้า


                     วันนี้กลับบ้านแล้ว ฮืออๆๆ อีกนานอ่ะกว่าผมจะได้มาเที่ยว แล้วเทอมหน้าต้องฟิตเตรียมสอบเข้ามหาลัยอีก บอกเลยว่ายากส์! ผมเดินไปส่งมิ้นต์ที่บ้าน คือข้างๆตัวบ้านเรามีประตูเชื่อมหากันอ่ะครับ ระยะทางจากประตูรั้วถึงประตูบ้านนี่ถ้าให้ผมเดินออกไปก็เหนื่อยกันพอดี

                     “ขอบคุณพี่พราวที่พามิ้นต์ไปเที่ยวนะฮะ ฝากขอบคุณอาเฟิร์สด้วย อาเฟิร์สใจดีม๊ากมาก”

                     พอดีเมื่อกี้ป๊ากับอาเค้กวุ่นกับการขนของลงรถ มิ้นต์ก็เลยไม่ได้มีโอกาสขอบคุณป๊า

                     “ได้เลย เออใช่ พี่มีชุดนักเรียนอยู่ เปิดเทอมหน้ามิ้นต์ก็มาเอาได้เลยนะ หรืออยากได้ชุดใหม่บ้างหรือเปล่า”

                     “ไม่หรอกฮะ ของพี่พราวก็ดูใหม่เหมือนไม่ได้ใช้เลย”

                     ชุดนักเรียนเก่าๆของผมถูกโละไปให้มิ้นต์หมด น้องเรียนโรงเรียนเดียวกับผมน่ะครับ พอเปิดเทอมทีไรป๊าจะซื้อชุดนักเรียนใหม่ให้ทุกเทอมเลย ผมก็เลยแบ่งๆไปห้มิ้นต์บ้าง

                     “อาเฟิร์สซื้อชุดนักเรียนให้พี่พราวทุกปีเลยเหรอฮะ”

                     “ทุกเทอมเลยแหละ อิอิ ป๊าใจดีที่สุด”

                     “แล้วอาเฟิร์สไม่มีแฟนเหรอฮะ น่าอิจฉาจัง ใครคือผู้โชคดีคนนั้นน้า”

                     “ไม่มีหรอก ป๊าจะไม่มีแฟนตลอดชีวิต” ผมเริ่มคิ้วขมวด

                     “จริงเหรอ แปลกจัง”

                     “ยังไง!” เผลอถามเสียงดังไปหน่อย

                     “เอ่อ พี่พราวโกรธมิ้นต์เหรอ”

                     “เปล่าๆ” ผมคลายสีหน้าให้ปกติ ผมไม่ได้โกรธมิ้นต์ แต่ผมไม่ชอบถ้าใครมาบอกว่าป๊าจะมีแฟน ทำไมใครๆก็คิดว่าป๊าจะต้องมีแฟนด้วยนะ

                     “แล้วที่ว่าแปลกคือยังไง”

                     “ก็อาเฟิร์ส ทั้งหล่อ รวย นิสัยก็ดี รักครอบครัวด้วย ครบสูตร ก็เลยแปลกใจนิดหน่อยว่าไม่มีสาวๆที่ไหนมาจีบบ้างเหรอ ขนาดอ้วนๆลงพุงยังมีเมียตั้งสี่ตั้งห้า แต่อาเฟิร์สคงไม่มีหรอกเนอะ ก็พี่พราวหวงพ่อขนาดนี้”

                     “ก็...ไม่รู้สิ”

                     นั่นสินะ...

                     “อาเฟิร์สออกจะรักพี่พราว เขาไม่โกหกพี่พราวหรอก” ตอนท้ายมิ้นต์พึมพำเบาๆแต่ผมก็ได้ยิน

                     “โกหกอะไร”

                     “หะ มะ ไม่มีอะไรหรอกฮะ มิ้นต์ก็คิดมั่วๆไปเอง”

                     “มิ้นต์ มิ้นต์ยังเป็นน้องพี่อยู่ป่าวเนี้ย ปิดบังอะไรพี่!”

                     “ป่าวนะฮะ! มิ้นต์แค่คิดว่าบางทีอาเฟิร์สอาจจะมีแฟนแต่ปิดบังไว้เพราะกลัวพี่พราวโกรธแค่นั้นเอง TOT มิ้นต์ยังเป็นน้องพี่พราวอยู่ใช่มั้ย พี่พราวๆ”

                     ผมคิดตามที่มิ้นต์พูด ไม่ได้สนใจร่างเล็กที่เขย่าแขนผมอย่างง้อๆ แต่ป๊าก็เคยบอกว่าไม่มีนี่... หรือเขาจะโกหกผมจริงๆเพราะผมไม่ได้อยู่กับเขาตลอดเวลาสักหน่อย บวกกับที่นักข่าวคนนั้นพูดวันก่อนแล้วก็อาจจะเป็นไปได้ เอาจริงๆน่ะ... พ่อม้ายที่ผมเคยรู้จักแม่งมีเมียใหม่ทุกคนเลยอ่ะ ทั้งพ่อของเพื่อน คนบ้านใกล้ๆก็มี

                     “มิ้นต์เข้าบ้านไปป่ะ พี่จะกลับแล้ว”

                     “พี่พราวT_T”

                     “พี่ไม่ได้โกรธหรอก มิ้นต์เป็นน้องพี่”

                     “มิ้นต์รักพี่พราว”

                     ผมพยักหน้าแล้วดันมิ้นต์ให้ข้ามประตูรั้วไปแล้วกลับมาที่บ้าน เดินไปนั่งข้างอาเค้กที่กำลังคุยกับป๊าในห้องนั่งเล่นโดยทำเป็นไม่สนใจคนตัวโตด้วย (-3-)

                     “เหนื่อยหรือเปล่าพราว ขึ้นไปนอนมั้ย ป๊าจะไปส่ง”

                     “ไม่!”

                     “กินขนมนี่”

                     “ไม่หิว”

                     “เอ้ออออ เหนื่อยจังงงงง อาขอตัวนะจ๊ะ จุ๊บ” อาเค้กจุ๊บแก้มผมแล้วจะเดินออกไป อาเค้กจะหนีออกไปจากบรรยากาศมาคุนี่คนเดียวไม่ได้นะเห้ย! >_< ผมนี่ก็เป็นคนทำให้บรรยากาศเสียเองแล้วก็ไม่ชอบอารมณ์อย่างนี้ซะเอง อะไรก็ไม่รู้เอง งง ฮือออออ

                     “หนูอยากไปนอนกับอาเค้ก”

                     “อ้าว” ทั้งป๊ากับอาเค้กงงกันไป

                     “ไม่เอาพราว มาอยู่กับป๊านี่ คนเขาเหนื่อยๆมา อย่าไปกวน...”

                     “เงียบน่ะไอ้เฟิร์ส ป่ะๆ ไปนอนห้องอากัน ^O^”

                     “คืนนี้ก็จะนอนกับอาเค้ก”

                     “ได้!^O^”

                     “เฮ้ย! ไม่ได้ดิเว้ย พราวโกรธอะไรป๊าหึ” เขาดึงผมไปนั่งตัก ผมขืนตัวไว้แล้ววิ่งมาหลบหลังอาเค้ก

                     “ไม่ได้โกรธ หนูเบื่อหน้าป๊า ชอบโกหก!”

                     “เย้ย โกหกอะไร” ป๊ายื่นมือมาจะจับแต่ผมเบี่ยงตัวหนี

                     “อาเค้กไปกันเถอะ”

                     “พราว เดี๋ยวพราว มาคุยกันให้รู้เรื่องก่อน พราว!”

                     ผมไม่ฟัง ลากอาเค้กขึ้นมาบนห้องและป๊าก็ไม่ได้ตามมา ผมกระโดดขึ้นเตียงแล้วทุบหมอนอย่างโมโห ต้องใช่แน่ๆอ่ะ เพื่อนเขาก็เยอะแยะ ใช่ว่ากลางคืนป๊าจะไม่เคยออกไปสังสรรค์นะถึงจะนานๆทีก็เถอะแต่ก็กลับเช้าเลย แล้วบางครั้งก็ไปออกงานนู้นนั่นนี่วันเกิดบ้างวันตายบ้าง ฮึ่ยๆๆ ทำไมผมไม่ฉุกคิดอะไรเลยฟะ!

                     “น้องพราว”

                     “อาเค้กๆๆๆๆๆ ฮือๆๆๆๆ”

                     “เห้ย เป็นไร ไม่เอาครับไม่ร้องน้าเด็กดี” อาเค้กกอดแล้วโยกตัวผมไปมา

                     “ฮืออออๆๆๆ”

                     “เป็นอะไรบอกอาได้มั้ย”

                     “ฮึก ป๊า ฮึก ป๊ามีแฟน”

                     “ว้ากกกก รู้ได้ไง!”

                     ผมตาโต พูดงี้แสดงว่ามันเป็นเรื่องจริงใช่มั้ย!!!! ป๊ามีแฟนจริงๆด้วย หัวใจผมปวดหนึบ มันเหมือนจะร้าวในอกจริงๆนะ ผมเจ็บอ่ะ! เป็นอะไรไปเนี๊ย! ชาไปหมดทั้งตัวแล้ว T_T

                      “ฮ่าๆๆๆๆ ล้อเล่นน่า! ดูทำหน้าเข้า เสียใจมากเลยเหรอครับ”

                     ผมรู้สึกแบบ... เงิบแป๊บ =__________= อาการบ้าบอเมื่อกี้หายวับไปกับตา ตกลงเรื่องมันเป็นยังไงกันแน่เนี้ย ผมเบี่ยงหัวออกจากมืออาเค้กที่กำลังขยี้หัวผมอยู่อย่างล้อเลียน

                     “มันไม่ใช่เรื่องจริง ไอ้เฟิร์สมันไม่สนใจใครหรอก นอกจากงานแล้วก็ลูกมันเนี้ย!” อาเค้กตามมาขยี้หัวผม

                     “แต่ใครๆก็มีกัน คนที่เคยมีภรรยามาแล้วก็ต้องมีไปเรื่อยๆแหละ ฮึก”

                     “ตรรกะอะไรวะครับ” อาเค้กส่ายหัวอย่างระอา

                     “คนเราต้องมีภรรยามีสามี”

                     “ใช่ ก็เพื่อเติมเต็มส่วนที่หายไป แต่พราวเป็นส่วนเติมเต็มของไอ้เฟิร์สมันอยู่แล้ว ถ้ามันเติมอีกก็ล้นแล้วล่ะ ไม่ต้องคิดมาก โถ่ๆๆ”

                     “แต่พราวเป็นลูก มันต่างกัน”

                     “เอิ่ม - - รู้สึกจะไม่ต่างเลยยยยยยยย เอ่อคือ พราวเคยดูละครมะ คือบั่บแว้... ก่อนออกไปทำงานภรรยาก็ต้องไปส่งสามีที่รถหรือว่านวดแข้งนวดขาให้ไรเงี้ย”

                     “เคยดูฮะ แต่นานมาแล้ว”

                     “นั่นแหละๆ พราวก็ทำสิ มันจะได้ไม่ต้องไปหาคนอื่นมาทำให้ ”

                     “ตะแต่... พราวไม่ใช่ภรรยาสักหน่อย -//////-”

                     “หึหึหึ ไอ้ตัวเล็กเอ้ย! ก็มีกันอยู่สองคนพ่อลูกเนี้ย ยังต้องคำนึงถึงสถานะไรอี๊กกกกก อาเป็นไอ้เฟิร์สหน่อยไม่ได้ จัดให้ตั้งแต่สามขวบเล่า”

                     จัดให้... จัดอะไรเหรอ? สามขวบอะไรอ่ะ เปลี่ยนผ้าอ้อมเหรอ = =?

                     “แล้วพราวต้องทำยังไงป๊าถึงจะไม่ต้องไปมีแฟน”

                     “หมายถึงเรื่องชิกกี้เด๊าว์นั่นป่าว”

                     “อะไรชิ๊คๆเหรอฮะ” ผมถามอย่างสงสัย

                     “เอ่อ อาจจะไม่ใช่ = _ = เอาเป็นว่าเริ่มจากตอนเช้าเลยนะ ตื่นมาเตรียมน้ำอุ่นให้มันก่อน”

                     “แต่พราวตื่นทีหลังป๊าทุกทีเลยนะ” ถ้าให้ป๊ารอน้ำอุ่นจากผมคงได้ไปทำงานตอนสิบโมงอ่ะ

                     “พยายามหน่อยจ่ะ พยายามหน่อย เอ้าต่อๆ แล้วระหว่างที่มันอาบน้ำก็ออกมาจัดชุดแบบวางไว้บนที่นอนเลยนะ”

                     “แฮะๆ พราวไม่เคยแต่งตัวให้ป๊าเลย มีแต่ป๊าที่แต่งตัวให้พราว” ผมยิ้มแหยๆ เลือกเสื้อผ้าไม่เป็นด้วย

                     “ให้ตายเถอะ พระเจ้า ยอมลูกมากจริงๆไอ้เหี้ย”

                     “อะไรนะฮะ” ผมไม่ได้ยินที่อาเค้กพึงพำแล้วทำหน้าทำตาเหมือนหมั่นไส้ใคร

                     “โอเคๆ ไม่มีไรครับ ระหว่างที่มันออกมาแต่งตัวด้วยเสื้อผ้าที่เราเตรียม หนูก็ลงไปทำอาหาร เออ ใส่ผ้ากันเปื้อนที่อาซื้อมาให้ด้วยนะ อิอิ”

                     “ครับ -////-”

                     “พอทำอาหารเสร็จก็มาผูกเนคไทน์ให้ ระหว่างนี้ก็สวีทททททอ่ะ >////< แล้วก็ไปทำ#%#&(*)&#%$@&%^**(_*_&*(%&#%@$@!@%$&&^(%$”

                     อีกมากมายที่อาเค้กสาธยายมา ยอมรับว่านี่ไม่เคยทำเลย บางทีผมควรจะเริ่มจากการทำอาหารก่อน แต่ว่าผมต้องทำเยอะขนาดนั้นเลยเหรอ T_T

                     “อาเค้กเริ่มตั้งแต่หนึ่งใหม่ได้มั้ยฮะ”

                     “ห๊ะ!”

                     “เดี๋ยวพราวไปเอากระดาษมาจดก่อน”

                     “พะ พราว...”

                     “ครับ รอแป๊บนึง”

                     “อะ อากลัวว่ามันจะไม่เหมือนเดิม”

                     ก็ผมความจำไม่ค่อยดีนี่ เรียนก็อ่อนอ่ะ เข้าใจก็ยากด้วย ผมลืมข้อแรกๆไปแล้วจริงๆนะ ไม่รู้ล่ะ ผมวิ่งออกไปเอากระดาษมาให้อาเค้กเขียนใหม่และจะต้องเก็บให้พ้นสายตาป๊าด้วย เขินจัง >////<

                     “แล้วอาเค้กก็ต้องทำเหรอฮะ เอ๊ะ อาเค้กมีแฟนแล้วเหรอ”

                     “บ้าแล้วตัวเล็ก อายังไม่มีสักหน่อย-////-”

                     “อาเค้กกับอามาร์ชทำไมไม่มีแฟนสักที ปล่อยให้ป๊าแซงมาจนลูกจะเข้ามหาลัยแล้วเนี้ย”

                     “หึหึหึ ท้าเหรอๆ ยังไม่ต้องรีบมีหรอกน่า อายุแค่นี้อยู่ บู้ววว” อาเค้กบอกปัดๆ

                     “อาเค้กอายุเท่าไหร่แล้วฮะ เหมือนสักยี่สิบต้นๆ”

                     “ว้ายยยยยย >_< จริงเหรอ ความจริงแล้วอาก็อายุไม่มากสักหน่อยเพิ่งจะ... เอ่อ มะ มันต้องเพิ่มข้อนี้อีกข้อสินะ” อาเค้กก้มลงไปเขียนในกระดาษ ไม่ได้พูดอะไรต่อ... แค่เรื่องอายุทำไมต้องปิดบังกันด้วย ผมคิดว่าน่าจะสามสิบกว่า แต่อยากจะรู้ว่ากว่านี่มันเท่าไหร่แค่นั้นเอง จะได้เอามาบวกลบคูณหารเพื่อหาข้อเท็จจริงเรื่องผมกับป๊าต่อ จิ๊ ไว้ค่อยหลอกถามอามาร์ชก็ด้ะ!









                    อิหนูพราวงี่เง่าบ้าบองี้เดี๋ยวจะโดนอิชั้นยึดพ่อเฟิร์สนะเว้ย


                   คือนี่ขอกัดแขนทีนึงได้ม้อยยยยย  ยิ้มยั่วกันไปอีก ถถถ
                   

                     ---------------------------------------------------
                     ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า
                     เค๊าอ่านทุกเม้นเลย ขอบใจมากๆๆๆๆนะ แม้เค้าจะกลับมาอ่านที่ตัวเองแต่งแล้วมันรู้สึกไม่สนุกก้เหอะ เก๊าจะพยายามต่อไป ฝากด้วยน้าๆๆ
 
 

[Chichi Yuki]

โอ๊ะ! หนูพราวเตรียมตัวทำหน้าที่ภรรยาที่ดี
งานนี้ป๊าไปไหนไม่รอดแน่ๆ อิอิ

[buathongfin]

ทำให้ป๊าอกแตกตายไปเลยค่าาาาา 

[cancan]

ชอบตอนพิเศษchristmasจริง  อบอุ๊นนนนอบอุ่น
อาเค้กจะให้อิหนูพราวเป็นแม่ศรีเรือน.. คือบับแว้...จะรอดมั้ยย คุณหนูกะโปโลคลับในคราบเดวิล

[Lemon_Tea]

ไม่ต้องมีคำแนะนำจากอาเค้ก
พ่อเฟิร์สก็หลงแย่ล่ะ

[full69]

 

[naruxiah]

หนูพราวน่ารักขนาดนี้ ป๊า จะไปหาแฟนที่ไหนได้ละจ๊ะ

ตายรังสุดๆ หนูพราวต้องพยายาม งานหลวงอย่าให้ขาดงานราษฎร์อย่าให้เว้นนะ

[dahlia]

แค่นี้เฟิร์สก็หลงพราวจนหัวปักหัวปำแล้วนะเนี่ย ถ้าทำอย่างที่เค้กแนะนำอีกรับรองไม่รอดแน่ๆๆ เหอๆๆๆ 

ว่าแต่ ตกลงแล้ว พราว ลูกใคร   

[greensnake]

พราวนี่สุดยอดจริงๆ เหมือนบ้าบอไปคนเดียว
ป๊าก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเล้ยว่าทำอะไรให้ตัวเล็กงอน
แต่ดีแล้วล่ะ เพราะทั้งหมดที่อาเค้กกล่าวมา ป๊าได้กำไร
เหมือนเตรียมตัวให้หลานเป็นภรรยายังไงก็ไม่รู้นะอาเค้ก
เรื่องสนุกดีค่ะ แม้จะเป็นเรื่องที่เริ่มมาจากการเป็นพ่อลูกกัน
แต่บรรยากาศก็ไม่ได้รู้สึกเครียดเลย น่ารักและสนุกดีด้วยซ้ำ
จะติดตามต่อไปนะคะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ