หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[เลิฟลี่]

สนุกจังเลยค่ะ คนเขียน ชอบน้องพราว

ตอนแรกไม่ชอบเด็กเห็ดนะคะ แต่พออีกตอนเป็นลูกน้องพราวก็เลยชอบละ

มาต่อไวๆนะคะ เพิ่งอ่านตอนวาเลนไทน์มายิ่งอยากให้ถึงตอนนี้เร็วๆจัง ฮี่ๆ

แล้วแพรวคือใคร เกี่ยวเนื่องอะไรกับลุงโรคจิตที่ห้องน้ำรึเปล่า

[takara]

น้องพราวน่ารักอะเนอะ

[พลอยสวย]

  ดีดดิ้นอยู่คนเดียว

[inspirer_bear]

น่ารักอะ 5555 ป๊าหลงรักแย่แล้วหนูพราว

[Chichi Yuki]

น้องพราวน่าร๊ากกกกก
จะทำตัวเป็นศรีภรรยาที่ดีเหรอลูก แต่ถึงจะทำหรือไม่ทำ แค่นี้ป๊าก็รักก็หลงหนูพราวจะตายอยู่แล้ว
เป็นเด็กดีรอเวลาให้ป๊ากินเนี่ยแหละ ถึงจะถูกใจป๊าที่สุด 55+

[cancan]

เรื่องนี้น้องพราวเป็นนายเอกตัวแม่  แต่อิป๊ามันเป็นสมภารตัวพ่อ

[greensnake]

อ่านถึงตรงนี้แล้วชักจะชอบเด็กเห็ดซะแล้วสิ เวลาไม่ดื้อนี่ก็น่ารักดีนะ
พอได้อยู่กับพราวแล้วน่ารักคูณสอง พราวเองก็ไม่เอาแต่ใจเหมือนตอนแรกด้วย
แต่เวลาอยู่กับป๊าก็ยังเหมือนเดิม ขี้อ้อนและเอาแต่ใจ แต่เราก็ชอบ
ว่าแต่ เมื่อไรน้องพราวจะอายุ 20 สักทีน้า~
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ 

[ferrari_L]

11 ต่อๆๆๆๆๆๆๆ

 

ผมไปส่งป๊าที่รถ ร่างสูงทั้งหอมทั้งจูบผมอยู่นานกว่าจะยอมขึ้นรถ ลุงจักรแซวว่าวันนี้เหมือนป๊าจะไม่อยากไปทำงาน -///- ผมกลับเข้าไปนอนต่อและตื่นมาพร้อมกับกูกู้กีกี้ตอนสายๆ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเด็กอย่างหมอนี่จะดื่มนมจืดลงไปอย่างง่ายดาย พอป้าช้อยไม่อยู่เฝ้าผมก็เลยให้เด็กเห็ดกินในส่วนของผมไปด้วยเลย ฮ่าๆๆ

“ทำไมนายชอบระบายสีเนี้ย มันเมื่อยมือจะตาย”

ผมว่าขณะที่มือก็ระบายสีสมุดภาพการ์ตูนไปด้วย ผมระบายผิดสีไอ้เห็ดน้อยนี่ก็เบะปากจะร้องไห้ แต่หมอนี่ไม่ยอมเล่นกับผมสักที เขาบอกว่าจะระบายสีให้หมดเล่มก่อน ผมก็เลยช่วย พอหมดเล่มแล้วก็ควักการบ้านมาทำต่อ ปิดเทอมนี่ยังต้องมีการบ้านนะครับเด็กสมัยนี้

“การบ้านของคุณแม่”

“อ้อ”

“ไม่เรียนนานเดี๋ยวจะลืม”

“อ้อ แล้วให้ทำอะไรล่ะ”

“แต่งประโยค”

“น่าสนุก ไหนๆเอามาดูซิ”

“กัญชาคืออะไร จะแต่งยังไงดี”

“ฉันชอบกินกัญชา”

“ขนมเหรอ”

ฮ่าๆๆๆๆ แกล้งเด็กนี่มันสนุกอ่ะ เขียนตามที่ผมบอกไปจริงๆด้วย แม่นายเห็นคงช๊อคตาตั้ง

“นี่ก็ฉันชอบกินมะม่วง ฉันชอบกินทุเรียน ฉันชอบกินโต๊ะ ฉันชอบกินเตียง...”

“เฮ้ย!”

“ฮ่าๆๆๆ” เราหัวเราะออกมาพร้อมกัน เป็นลูกคู่ที่เข้ากันได้ดีมากเหอะ อย่างกะเล่นตลกคาเฟ่ ผลัดกันเล่นมุกเนี้ย ผมขยี้หัวเห็ดอย่างหมั่นเขี้ยว ต่อไปก็วิชาคณิตศาสตร์ วิชาที่ผมไม่เคยชอบ = = ยังดีที่แค่ระดับปอหนึ่ง สอนนับนิ้วกันไปเพลินๆ

“ทำไมพี่พราวชอบกินช๊อคบอลจัง”

“พี่ก็ชอบทุกอย่างที่ทำจากช๊อคโกแลตแหละ”

“น้องเล็กชอบสตรอเบอร์รี่มากกว่า”

“บางทีมันก็เปรี้ยวนะนั่น”

ผมคุยเล่นกับอเล็กแล้วชวนกันไปว่ายน้ำอย่างที่กูกู้กีกี้ต้องการ และยังมีพี่เอเธนส์เป็นผู้ร่วมขบวนการด้วย ผมแสบแผลที่ถลอกตามแขนและขานิดหน่อยอ่ะนะ แต่ไม่เป็นไรหรอก ผมจัดผมเปียกๆของเด็กเห็ดให้เป็นทรงต่างๆอย่างสนุกสนาน ไอ้เด็กเห็ดยังว่ายน้ำไม่เป็นหรอกครับ เลยได้เล่นที่สระเด็ก นั่งตีน้ำเล่นเท่านั้นแหละ

“อันนี้คือทรงเม่นแคระปล่อยเข็ม”

“ฮ่าๆๆๆ พี่เอเธนส์มานี่ๆ กรี๊ดๆ” กูกู้กีกี้ทั้งหัวเราะทั้งกรี๊ด ตบน้ำกระจายเป็นละออง เด็กนี่ก็ร่าเริงได้เพียงแค่ได้นั่งในน้ำนะครับ = =

“นี่คือทรงซุปเปอร์ไซย่า”

“กรี๊ดๆๆๆ”

โอ๊ยยยยยยย แสบแก้วหู!!!!

“พราว!!”

OoO! ผมหันขวับไปเห็นป๊าทำหน้าทะมึงถึงอยู่ด้านหลังแล้วหน้าเพิ่มก็เริ่มหดลงเหลือสองนิ้วผิดกับเด็กเห็ดที่กรี๊ดๆแล้วตีน้ำกระจายไปตามเรื่องตามราว ผมรีบอุ้มน้องขึ้นจากน้ำทันที กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมไม่ได้ยินเสียงรถ ถ้าได้ยินอย่างน้อยก็จะหลบทันบ้าง(หรือเปล่า)

“ป๊า หนาวจัง”

รีบอ้อนก่อนเขาจะโมโหครับ พ่อหมีใหญ่หยิบผ้าเช็ดตัวมาคลุมให้เด็กเห็ดแล้วส่งสัญญาณมาให้แม่บ้านพาไปแต่งตัว และเขาก็หันมาจัดการผมทันที

“ป๊าเคยบอกมาหลายรอบแล้วนะพราว ว่ามีแผลห้ามลงน้ำน่ะ”

“แผลถลอกนิดเดียวเองนี่”

“นิดเดียวแล้วจะทำให้มันใหญ่ขึ้นเหรอไง”

“ป๊าาาา หนูขอโทษ” ผมทำหน้าให้น่าสงสารที่สุด แต่ร่างสูงก็ยังไม่คลายคิ้วที่ขมวดกันอยู่ ผมเลยจะเข้าไปกอด ป๊ากลับถอยหนี ใจผมหล่นไปที่ตาตุ่มแล้ว

“ตัวเปียกอยู่ ไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดก่อน”

“ป๊าหายโกรธก่อนสิ”

“...”

“ด้ายยยยยยยย ไม่หายใช่มั้ย”

ผมเดินถอยหลังไปที่ขอบสระอย่างหมิ่นเหม่ ป๊าผวาจะเข้ามาดึงแต่ไม่ทัน เราทั้งคู่เลยตกตู้ม!ลงไปในสระว่ายน้ำ ป๊าดึงผมเข้าไปบดจูบใต้น้ำ เราแลกลมหายใจกันจนจะหมดถึงได้ดันตัวขึ้นมาที่สัมผัสอากาศแต่ป๊าก็ยังไม่ละริมฝีปากออก

“อื้อ!” ผมครางประท้วงเมื่อหายใจไม่ออกแต่ป๊าไม่ยอมปล่อยผมเลยดิ้นพล่านเลยล่ะ พอป๊าถอนจูบผมเลยทุบอกหนาหลายที ทำโทษกันอย่างนี้มันทรมานนะ!

“ทีหลังอย่าดื้อกับป๊าอีก เข้าใจ๊?”

“เชอะ! อ๊ะ อย่า” ผมปิดปากป๊าไว้เมื่อเขาจะจูบอีก

“เข้าใจหรือยัง”

“เข้าใจแล้วครับ!”

แต่จะทำตามหรือเปล่านั่นอีกเรื่องหนึ่ง อิอิ ^O^

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านนิยายเก๊าน้า
เว็บเหมือนจะล่มๆ หรือเน็ตเค้าช้าเอง กว่าจะอัพได้ T_T
มาแบบสั้นๆ(สั้นเกิ๊นนนนนนนฮ่าๆๆ)

[nunnan]

หนูพราว พัฒนาวิธีการง้อเพิ่มขึ้นอีกแล้ววว 

[iLmbkginvsv]

เขาจูบกันแล้ว   

[mamacub]

 

[Chichi Yuki]

หนูพราวนี่แสบใช่ย่อยเลยนะลูก (แผลน่ะนะ 55+)

[loveview]

ดื้อเป็นที่หนึ่งเลยหนูพราว

[★KVH™★]

ป๊าาาาาาาาาา 
ทำไมลงโทษน้องพราวน่ารักอย่างนี้

[ferrari_L]

Chapter 12

 

พรุ่งนี้จะเปิดเทอมแล้วครับ!!!!!!!!!! ผมลืมหน้าพวกเดอะแก๊งค์แล้วก็เพื่อนๆไปแล้วเนี้ย ถึงแม้จะคุยโทรศัพท์กันบ้างแต่มันก็ไม่เหมือนได้เจอกันนี่นา วันนี้ป๊าจะพาผมไปซื้อชุดนักเรียนใหม่ด้วย วันก่อนเปิดเทอมอย่างนี้ต้องคนเยอะแน่ๆอ่ะและโรงเรียนผมก็มีชุดแบบนักเรียนขายอยู่ร้านเดียว


“แน่ใจว่าจะใส่ชุดนี้ไป= =”


“ครับ/ครับ!” ผมกับูกู้กีกี้ตอบพร้อมกัน


เราใส่ชุดที่เหมือนกันด้วย เดี๋ยวนี้อะไรๆเราก็เข้ากันดีครับ เด็กนี่ก็ไม่ได้แย่เสมอไป เขาอาจจะแค่ไม่กล้าคุยกับใครตอนเจอหน้ากันครั้งแรก ผมก็เลยมองว่าเด็กเห็ดนี่หยิ่งไปหน่อย


“พี่พราว ใส่ฮู๊ดด้วยสิ”


ผมหยิบขึ้นมาใส่ ที่ฮู๊ดมันเป็นหูแมวครับ อ้อ ผมแค่ใส่เสื้อยืดแขนสั้นมีฮู๊ดสีขาวยาวถึงสะโพกกับกางเกงขาสั้นสีแดงที่สั้นกว่าปกติเท่านั้นเอง เหมือนๆกับอเล็กซ์ แต่ป๊าก็ใส่เสื้อขาวเหมือนกันโดยมิได้นัดหมาย อิอิ


“ป๊าว่ามันสั้นไป” ยาวกว่าคืบนึงก็แล้วกัน - - แต่อาเค้กบอกว่าใส่แล้วน่ารักและป๊าต้องชอบมาก ไม่เห็นจะเป็นอย่างที่บอกเลย ดูป๊าหงุดหงิดมากกว่า


“ไม่สั้นเลย เสื้อหนูมันยาวมั้ง กางเกงก็เลยดูเหมือนจะขาสั้น”


“ไปเปลี่ยนก่อนป่ะ”


“แต่หนูอยู่ในรถ”


“ป๊าบอกให้ไปเปลี่ยนก็ไปสิพราว เราจะออกไปข้างนอก ไม่ได้อยู่ที่บ้านเหมือนทุกที”


“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ! ทำไมต้องมาบงการให้ใส่นู่นนั่นนี่ตามใจป๊าด้วย”


“พราว! เถียงคำไม่ตกฟาก”


“อะไรก็ว่าเถียงๆ ต้องตามใจป๊าทุกอย่างเหรอถึงจะเรียกว่าไม่เถียง”


“พราว!” ป๊ากระชากแขนผมไปบีบเสียแรง ผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ กูกู้กีกี้พูดไม่ออกแต่พยายามมาช่วยดึงขาผมไว้ เจ็บ... ป๊าทำหน้าโหดยิ่งน่ากลัว ผมน้ำตาคลอ... ก็มันจริงมั้ยล่ะ ทุกวันนี้ผมแต่งตัวไปก็เพื่อจะให้ป๊าชมป๊าชอบ ไม่ใช่ให้มาว่าซ้ำและไล่ให้ไปเปลี่ยน มันเสียความรู้สึกนะ... พยายามทำแค่ไหนแต่ก็ไม่เห็นค่าเนี้ย ฮึก!


“อเล็กซ์ ไปรอในรถ”


“ตะ แต่ พี่...”


“อาบอกให้ไปรอในรถ”


อเล็กซ์จึงรีบเดินออกบ้านไป


“อ๊ะ... ฮึก”


ผมกอดลำคอป๊าแน่นเมื่อเขายกตัวผมขึ้นเสียดื้อๆทั้งๆท่าที่ผมยืนนั่นแหละ ร่างสูงพาผมมาบนห้อง... ให้ตายยังไงผมก็ไม่เปลี่ยนแน่ๆ ป๊าให้ผมเปลี่ยนชุดหลายครั้งละ ครั้งนี้ผมจะไม่ยอม! ป๊าจะปล่อยผมลงแต่ผมกลับตวัดขารัดเอวสอบไว้ เกาะเป็นลูกลิงเลยทีนี้


“พราวทำให้ป๊านึกถึง...”


“นึกถึงอะไร”


“ป๊านึกถึงท่า... ช่างมันเถอะ”


“ท่าเล่นกล้ามเหรอ”


“ปะเปล่า ลงไปพราว แล้วไปเปลี่ยนกางเกงซะ ก่อนที่ป๊าจะโมโหไปมากกว่านี้”


“ป๊ายังไม่จบใช่มั้ย! ยังไงหนูก็จะไม่เปลี่ยน” คิดว่าจะคุยกันดีๆได้ วกกลับเข้าเรื่องเดิมให้ได้โมโหกันอีก


“พราว! ป๊าพูดอะไรไม่ฟังแล้วใช่มั้ย นี่ยังเป็นพ่ออยู่หรือเปล่า”


ผมสะอึก น้ำตาที่คลอไหลออกมา เป็นลูกก็ต้องเชื่อฟังพ่อแม่ ผมรู้... ผมก็ไม่อยากให้ป๊าผิดหวังในตัวผมเหมือนกัน ผมเสียใจที่ทำให้ป๊าเสียใจ แต่ถ้าป๊าคอยห้ามอยู่อย่างนี้ ผมก็จะทำอะไรเองไม่เป็นสักที ผมไม่มีความคิดเป็นของตัวเองแม้กระทั่งเรื่องเลือกใส่เสื้อผ้า


“หนูไม่เปลี่ยนหรอก ฮึก ฮือออ”


“เปลี่ยนเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่เปลี่ยนเราไม่ต้องมาคุยกัน”


ผมส่ายหน้าสะอื้นไห้อยู่กับบ่าแกร่ง ป๊าไม่ค่อยโกรธผม ถ้าโกรธขึ้นมาผมก็ได้แต่ร้องไห้อย่างนี้แหละ แต่แค่เรื่องใส่เสื้อผ้าทำไมต้องโมโหและเป็นเรื่องเป็นราวใหญ่โตด้วยล่ะ!


“ฮืออออ ป๊าไม่มีเหตุผล!”



“มีแน่ แต่ต้องทำตามที่ผมบอกก่อน”


ผะ ผม? ขึ้นคำว่า ‘ผม’ เลยเหรอ(เรื่องใหญ่เหมือนถูกขึ้นกูมึง) ผมสะอื้นหนักกว่าเดิม ถ้าป๊าใช้คำพูดแบบนี้ตอนโกรธ... แสดงว่าเขาไม่พอใจมากๆ เขารู้ว่าผมไม่ชอบ มันเหินห่าง มันดูไม่รักกัน! พอคิดถึงคำว่าไม่รักผมก็ปวดไปทั้งอก เจ็บ... จนต้องทุบคนตัวโตให้เจ็บเหมือนที่ผมเจ็บ


“หยุดพูดเลยนะ หยุดพูดแบบนั้น ฮือออออ”


ร่างสูงเห็นผมร้องไห้หนักเลยรีบกอดปลอบ เขาทิ้งตัวลงบนเตียง ผมที่เกาะเป็นลูกลิงเลยนอนหงายขึ้นโดยมีป๊าคร่อมไว้อีกที พ่อหมีใหญ่มองผมแล้วปาดน้ำตาออกให้ ผมก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นให้เขาดูอย่างนั้นแหละ จะได้รู้สึกผิดเยอะๆที่ทำให้ผมเสียใจ


“ถ้าไม่ไปเปลี่ยนป๊าจะกัดขานะ”


กะ กัดขาอะไรกัน ต้องปลอบสิ TOT คนเขาร้องไห้อยู่นะ


“จิ๊ ยิ่งร้องไห้ยิ่งน่าปล้ำ”


“อะไรนะ”


“ยิ่งร้องไห้ยิ่งน่าแกล้ง แกล้งให้แดงทั้งตัว!”


จะกัดทั้งตัวใช่มั้ย เขารู้ว่าอันไหนผมร้องไห้แบบเสียใจจริงๆ อันไหนร้องไห้เพราะเจ็บใจหรือเจ็บจริง อันไหนร้องให้เพราะบีบน้ำตา รู้ไปหมด...


“อ๊ะ!” ผมอุทานอย่างตกใจเมื่อป๊าดันขาข้างหนึ่งของผมมาพาดบ่า พอยกขาขึ้นอย่างนี้กางเกงผมร่นขึ้นไปจนจะกลายเป็นกางเกงในอยู่ละ หน้าคมก้มลงไปที่ต้นขาขาวก่อนจะ...


“งับ!”


“อ่ะ อ้ากกกๆๆ เจ็บ! ป๊า หนูเจ็บ! ฮึกๆๆ ฮือออ พอแล้ว! เจ็บ...”


ผมกรีดร้องดิ้นพล่านแต่คนตัวโตจับยึดไว้ไม่ปล่อย เคยบอกว่าไม่ให้ใครหรืออะไรทำให้ผมเจ็บตัว... แต่เขากลับทำเสียเอง ผมกำผ้าปูที่นอนแน่น ใบหน้าเหยเกเพราะความเจ็บ เท้าอีกข้างพยายามจะยันป๊าออกแต่เขากดมันไว้กับที่นอน น้ำตาไหลลงมาไม่ขาดสาย มันทั้งเจ็บทั้งปวด ผมเงียบเสียงและหอบหายใจเมื่อเขาละปากออกไป ก่อนจะก้มมาอีกข้าง...


ผมหลับตาปี๋เตรียมรับความรู้สึกเจ็บปวดจากปากหนา แต่แทนที่จะกัด ป๊ากลับจูบลงมาแทน ขนอ่อนผมลุกชันไปทั่วร่าง กัดฟันไม่ให้หลุดเสียงครางออกไปสุดท้ายก็ทนไม่ได้และปล่อยออกไปตามแรงอารมณ์ ร่างสูงพรมจูบไปทั่วต้นขาก่อนจะดูดแรงๆสองสามที ไม่ได้รู้สึกเจ็บมากเหมือนถูกกัด รู้สึกเสียวซ่าน...


ป๊าละปากออกแล้วเลื่อนมาจูบที่ขมับ ผมคายผ้าห่มที่ดึงมากัดเพื่อลดความเจ็บความเสียวและความรู้สึกอื่นๆออกไป แล้วมองใบหน้าหล่อเหลาด้วยดวงตาตัดพ้อ


“ไม่ได้ทำโทษนานเลยไม่ฟังกันหรือไง”


“ฮึก อึก” ผมสะอึก เบือนหน้าหนีไปอีกทาง


“ป๊าหวง หวงไม่ได้เหรอฮึ”


“อึก”


“อ้อ โตแล้วสินะ จะทำอะไรก็ได้”


“อึก อึก” สะอึกไม่หาย


“ป๊าไม่จำเป็นสำหรับพราวแล้วใช่มั้ย”


น้ำตาผมไหลมาอีกระลอก ผมบอกแล้ว... ผมเสียใจที่ทำให้ป๊าเสียใจ และผมก็เสียใจ...ที่ป๊าทำให้ผมเสียใจ


“โอเค...”


เขาพูดและปล่อยแขนออกจากตัวผม ตัวผมชาวาบหายสะอึกไปไม่รู้ตัว ถึงผมจะอยากอยู่ได้ด้วยตนเอง แต่ถ้าไม่มีป๊า ผมก็อยู่ไม่ได้เหมือนกัน ฮึก ผมดึงแขนใหญ่ไว้ตอนที่เขาจะลุกจากเตียง ชีวิตผมเป็นของป๊าแล้ว... ถ้าไม่มีป๊า ผมก็ไม่มีใคร แล้วผมไม่คิดว่าจะรักและยอมใครได้มากเท่านี้


“หนูอยากอยู่กับป๊า ไหนบอกว่าจะไม่ปล่อยไง”


“ไม่ได้จะปล่อย ก็แค่ไม่เป็นที่ต้องการของพราวอีกแล้วนี่”


“ไม่ใช่นะ หนูรักป๊า”


“ป๊าก็รักพราว รักที่สุด หวงที่สุด ห่วงที่สุด รู้ไว้ด้วย”


“อื้อ ป๊าอยากให้หนูใส่ชุดอะไรหนูก็จะใส่”


“อ้อ ไม่ต้องละ แบบนี้ไม่มีใครกล้ามายุ่งกับพราวแล้วล่ะ”


“ยังไง...”


“หึหึหึ”


“ป๊าหายโกรธหนูแล้วใช่มั้ย”


“พราวหายโกรธป๊าแล้วใช่มั้ย” เขาถามกลับ


“เรื่องอะไร”


มือใหญ่ลูบมาตรงรอยกัดบนต้นขาเล่นเอาผมสะท้าน ผมส่ายหัวจนผมปลิวมาปรกหน้า ป๊าเลยจับจูบซะเร่าร้อน คนเรานี่ก็นะ แค่เรื่องการใส่กางเกงกลับทำให้เป็นเรื่องราวใหญ่โตซะได้ ผมรั้งคอป๊ามาใกล้แล้วเอาจมูกตัวเองไปถูกกับจมูกโด่งเป็นสันอย่างอ้อนๆ เกือบเสียป๊าไปแล้ว... เพราะความดื้อของตัวเองแท้ๆเลยL


“ถ้าไม่ได้อ้อนป๊าต้องตายแน่ๆเลย”


“จริงดิ๊ ผู้ใหญ่เขาไม่อ้อนพ่อกันแล้วนะครับ”


ผมทำหน้ามุ่ย “ไม่เป็นแล้วก็ได้ เป็นเด็กของป๊าตลอดไปเลย”


“หึหึ ขอฟัดหมีดื้อก่อนไปได้มั้ย”

เอามาม่ามาให้ชิมลางก่อนว่าโอเคมั้ย
เผื่อมาม่าที่ชามใหญ่กว่านี้จะได้ไม่พลาด 5555555

ฝากเม้นด้วยนะจ้ะ

เค้าว่าเค้าแต่งมาม่าไม่ค่อยโอ

ขอบคุณที่ติดตามจ้า จุ๊บบบบบ

[พลอยสวย]

  แอร๊ยยยยยย

[mamacub]

 

[dahlia]

มาม่าเอามาทำไม ปวดใจจริง

เด็กเห็ดน่ารักอะ

[ferrari_L]

12 ต่อจ้า

 


ผมทำหน้าย่นล้อ รีบดันป๊าออกแล้ววิ่งลงไปข้างล่าง เห็นรอยฟันละ ไม่ได้เข้าเนื้อให้เลือดออกแต่รอยก็ลึกพอสมควร จากเจ็บกลายเป็นชา ตอนนี้ปวดขึ้นมาแล้วอ่ะ อย่าบอกนะว่าจะเป็นรอยบุ๋มลงอย่างนี้ตลอดชีวิตน่ะ ขาผมไม่เคยมีรอยแผลเป็นหรือรอยช้ำอะไรเลยนะ ป๊านะป๊า ฮือๆๆๆ T_T

ผมไปที่รถ กูกู้กีกี้ก็รีบเข้ามาถามด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ยิ้มร่าเมื่อเห็นผมใส่ชุดแฝดกับเขาเหมือนเดิม ผมนั่งกอดเอวป๊าและซบอกหนันแน่นมาตลอดทาง

“หนูเจ็บ”

“ป๊าขอโทษครับ”

“โหด”

“ก็ป๊าหวงของป๊านี่ ไม่อยากให้ใครมอง”

“ขาของหนูนะ” เข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า = = ขาของผมผมก็ควรจะหวงป่าว ป๊าก็ไปหวงขาตัวเองนู่นสิ

“พราวเป็นของป๊า ขาของพราวก็เป็นของป๊า”

“อ๊ะ -///-”

“แขนของพราวก็เป็นของป๊า ปากก็เป็นของป๊า ตรงไหนก็เป็นของป๊าทั้งหมด”

“คนบ้า -////-”

“หวง ห้ามให้ใครดูนอกจากป๊า”

ผมเขินหน้าร้อนลามไปถึงหู มือก็จิกเสื้อแน่น ปากเม้มเข้าหากันอัตโนมัติ มัวแต่อายเลยไม่ได้บอกเขาไป ว่าป๊าก็เป็นของพราวเหมือนกัน ฮี่ๆๆๆ

“แต่อาเค้กบอกว่าใส่กางเกงขาสั้นแล้วน่ารัก ป๊าจะรักมากๆ”

“พราวทำอะไร ป๊าก็รักมากๆทั้งนั้นแหละ”

“จริงๆนะ ห้ามรักใครมากกว่าหนูนะ”

ป๊าบีบจมูกส่ายไปมา มือใหญ่ที่ประสานอยู่กับมือผมกระชับแน่นขึ้น

“แน่นอนอยู่แล้ว” ป๊าจูบหลังมือผมทั้งๆที่เรายังสบตากันอยู่อย่างนั้น และก็เป็นผมที่ยอมแพ้ก่อน หลบสายตาหวานไปซุกอกป๊า คนตัวโตหัวเราะเบาๆ ปากได้รูปคลอเคลียอยู่บนหัวผม

“รู้สึกเป็นส่วนเกินจัง = =”

ผมไม่สนใจเด็กเห็ดนั่งคุยมุ้งมิ้งกับป๊าต่อ ก็คนเขาเพิ่งจะดราม่ากันมา ขอสวีทหน่อยอย่าเพิ่งขัดได้มะ กูกู้กีกี้นั่งกอดอกหน้ามุ่ยมองออกไปนอกหน้าต่างเลย ฮ่าๆๆ  ให้รู้ไว้ว่าใครสำคัญที่สุด!

ร้านชุดนักเรียนนี่อยู่แถวๆโรงเรียนผมครับ ขายเฉพาะชุดที่ใช้สำหรับโรงเรียนละแวกนี้อย่างโรงเรียนผมหรือคอนแวนต์ไรเงี้ยจะชุดไม่เหมือนโรงเรียนรัฐบาลทั่วไปไง ตอนนี้ผมลังเลว่าจะใส่กางเกงลายสก๊อตขาสั้นหรือขายาวดี(โรงเรียนให้เลือกใส่แบบไหนก็ได้) สายเอี๊ยมไม่ต้องซื้อใหม่ก็ได้มั้ง อ้อ สายเอี๊ยมนี่ใส่ก็ได้ไม่ใส่ก็ได้เหมือนกันครับ นักเรียนชายที่ถึกๆถ้าใส่สายเอี๊ยมคงจะน่าอ้วกไปหน่อย แต่บางวันผมก็ใส่เพราะป๊าชอบ ป๊าบอกว่าเลือกโรงเรียนนี้ให้ผมเรียนเพราะชุดนักเรียนน่ารัก -.,-

ป๊าอนุญาตให้ใส่ขาสั้นได้ด้วย ดีจัง เพราะถ้าใส่ขายาวแล้วมันจะเน้นให้ผมดูแคระแกรนไงไม่รู้ ป๊าไม่ได้ซื้อให้กูกู้กีกี้เพราะไม่มีแบบชุดที่ร้านนี้ โรงเรียนเด็กนี่อยู่อีกฟากเมืองเลยเถอะ

“เฮ้ยนั่นพราวนี่ น่ารักจัง ขอถ่ายรูปด้วยดิๆ”

ผมมองสาวๆกลุ่มหนึ่งอย่างงงๆ อยู่ดีๆพวกหล่อนก็กรี๊ดกร๊าดมาขอถ่ายรูปผม ให้ตายเถอะ ป๊อปเหมือนกันนะเนี้ยเรา ^O^ ผู้หญิงบางคนสูงกว่าผมอีกสูงร้อยหกสิบกว่านี่ผิดมากป้ะ? พวกเธอชมผมสารพัด ไม่ว่าจะเป็นตัวเล็ก(- -;) ขาเล็ก(- -;; ) ผอม(- -;;; ) และอีกบลาๆๆ

“เสียดายที่เฟธไปคบกับบนฟ้า ตอนแรกพวกเราจิ้นนายกับเฟธอยู่”

“ห๊ะ”

“ขาเล็กจัง เคะในอุดมคติ กรี๊ดดดด”

“เฮ้ยๆๆ ขามีรอยด้วยๆ” ผมรีบหุบขาเข้าหากัน แต่พวกหล่อนหันไปกรี๊ดกันใหญ่ หน้าแดงหูแดงกันไปทั้งแก๊งค์ ผมงงจัง แต่ไอ้เรื่องที่มาจิ้นผมกับไอ้เฟธนี่มันอะไรกันเหรอ แก๊งค์ปากหมานั่นน่ะนะ = =;

“ตอนนี้คบกับใครอยู่เหรอ”

“ห๊ะ” ขามีรอยแล้วต้องคบกับใครด้วยเหรอ? ผมว่ามันแปลกๆตั้งแต่ลงรถละ มีคนยิ้มให้ผมเยอะแยะแต่พอก้มไปเห็นรอยฟันนั่นก็เบือนหน้าหนีไปอีกทาง ไม่ก็ทำหน้าเซ็งใส่ หรือนี่จะเป็นยันต์ - -?

“พราว ป่ะได้ละ”

ป๊าเดินออกมาหลังจากที่เข้าไปคิดเงินโดยอุ้มกูกู้กีกี้เข้าไปด้วย พวกแก๊งค์สาวๆอึ้งค้างไปแป๊บแล้วกรี๊ดกันใหญ่ อ่า... พ่อผมหล่อไง -3- ป๊ามาแย่งซีนจั๊งงงงง หายไปก่อนได้มั้ยยยย

“นี่แฟนนายเหรอ หล่อจัง”

“อ้ากกกก เหมาะกันเว่อร์ ชะนีตายแพ่พ(>.,<)”

“เห้ยยย >///< มะ...”

ผมกำลังจะปฎิเสธแต่ป๊าเข้ามาโอบไหล่แล้วจูบที่หน้าผากผม เล่นเอาผู้หญิงพวกนั้นดีดดิ้นเหมือนจะเป็นจะตาย ผมไม่เข้าใจ!?!?!?!? ป๊าจูงมือผมออกมาจากร้าน หน้าคมยิ้มกริ่มตลอดเวลา...

“อะไรกันเหรอฮะ” เด็กเห็ดถามอย่างสงสัย คือนี่ก็สงสัยเหมือนกัน

“สาววายน่ะ”

“คืออะไรอ่ะ”

“ป๊าก็ไม่ค่อยรู้ แต่พวกเธอจะชอบผู้ชายน่ารักๆ กับผู้ชายหล่อๆอยู่ด้วยกันมั้ง ประมาณนี้”

“อ้อๆๆ เขาชอบหนูแน่ๆ ไม่เคยคิดเลยว่าจะมีผู้หญิงมาชอบ อ่า หล่อเหมือนกันนะเนี้ยเรา อิอิ”

รอบข้างผมมีแต่ผู้ชายอ่ะนะ การจะหาผู้หญิงสักคนนี่มันยากเย็นยิ่งกว่าอะไร และผมก็จีบใครไม่เป็นเหมือนไอ้พวกเดอะแก๊งค์ด้วย ผมก็เลยไม่มีแฟนกับเขามาจนทุกวันนี้ไง T_T

“ไม่ได้ชอบแบบนั้นสิ ฮ่าๆๆ”

“อ้าว งงๆ”

“งงต่อไปครับ”

อะไรกันเล่า ผมจะมีผู้หญิงมาชอบไม่ได้เหรอไง เหอะ!

ป๊าพาผมมากินอาหารเย็นส่งท้ายที่กูกู้กีกี้จะกลับบ้าน ไม่รู้สินะ... มันรู้สึกอึนๆหน่วงๆ แค่ไม่กี่วันก็ทำให้เราผูกพันธ์กันได้นะครับ วันนี้ผมเอาใจน้องเป็นพิเศษ ตักโน่นตักนี่ให้กิน แทบจะป้อนเลยแหละ เด็กนี่จะไม่ลืมผมใช่มั้ยอ่ะ วันๆนึงคนเรามีอะไรทำตั้งหลายอย่าง เด็กเห็ดต้องไม่มีเวลามาคิดถึงผมแน่ๆเลย

“พี่พราว ไว้เทอมหน้าน้องเล็กจะมาหาใหม่นะครับ” อเล็กซ์บอกเมื่อรถมาจอดถึงหน้าบ้านเขาแล้ว

“เทอมหน้าเลยเหรอ”

“บ้านน้องเล็กอยู่ไกลอ่ะ รถก็ติดด้วย”

“เสาร์อาทิตย์ก็ได้นี่”

“ถ้าน้องเล็กมาได้ก็จะมานะ”

“อื้ม”

ผมกับกูกู้กีกี้กอดกันกลม เด็กน้อยล้วงของออกมาจากกระเป๋าเป้แล้วยื่นให้ผม เป็นการ์ดที่เขียนด้วยลายมือที่ต้องใช้เวลาแกะนานหน่อยกว่าจะอ่านออก = = อ่า... แต่เด็กเห็ดก็คิดเหมือนผมอ่านะ ผมก็มีของให้เหมือนกัน เป็นรูปเราสามคน โดยผมกับกูกู้กีกี้ใส่ชุดหมีแล้วก็มีพ่อหมีกอดเราเอาไว้ ผมปริ้นท์ใส่กระดาษโฟโต้อย่างดีแล้วให้ลุงแช่มไปเคลือบให้ด้วย

“ห้ามลืมพี่นะ ฟอดดดดดด”

“พี่พราวหอมแก้มน้องเล็กOoO” อะไรเล่า ตอนนายหลับนี่ก็แอบหอมต้องบ่อย อุ๊บส์!

“อะไรเล่า! -///- ไม่หอมเล้า!”

“ไม่ๆ น้องเล็กชอบ ฟอดดดดด” เด็กเห็ดหอมกลับมา เรากอดกันอยู่นานจนป๊าสะกิดนั่นแหละ

“เข้าบ้านไปได้แล้วป่ะ”

“พี่พราวอย่าร้องไห้สิ”

มือเล็กๆปาดน้ำตาออกให้ ผมสูดน้ำมูกเข้าไปแล้วกดกริ่งหน้าบ้าน พ่อแม่เด็กน้อยออกมารับด้วยสีหน้ายิ้มแย้มและขอบคุณป๊า แถมยังให้กระเช้าผลไม้มาอีก ผมโบกมือลากูกู้กีกี้ผ่านกระจกหน้าต่างรถ เด็กน้อยตาแดงๆต่างกับผมที่ร้องไห้ไปแล้ว รถค่อยๆเคลื่อนผ่านไปผมก็ใจหายไปด้วย ได้แต่มองเด็กเห็ดที่วิ่งออกจากรั้วบ้านมาโบกมือให้ผมจนสุดสายตา

“เดี๋ยวปิดเทอมหน้า เรามารับน้องไปอยู่ด้วยทั้งเทอมเลยดีมั้ย ไม่ร้องนะครับ”

“ฮืออๆๆๆ”

ผมร้องไห้ออกมาอีกหลังจากที่แห้งเหือดไปรอบหนึ่งแล้ว การจากลามันเศร้าจริงๆ ถ้ารู้ว่าผมจะรักน้องขนาดนี้วันแรกที่เจอกันผมจะไม่ทำตัวอย่างนั้นกับอเล็กซ์เลย แต่ก็ใช่ว่าผมจะไม่เจอน้องอีกนี่นา นี่ขนาดอยู่ด้วยกันไม่นานผมยังเศร้าขนาดนี้ แล้วผมกับป๊าที่อยู่ด้วยกันทุกวันตั้งแต่ผมเกิดล่ะ ถ้าได้จากกันล่ะก็...

“โอ๋ๆๆ”

ร่างสูงกดหัวผมลงกับอก ลูบผมนุ่มเบาๆราวกับปลอบโยน

“วันนี้ร้องไห้บ่อยไปละ ป๊าไม่ชอบเลย”

ส่วนนึงก็มาจากป๊านั่นแหละ -3- สาเหตุหลักเลยด้วย!

ถ้าอิหนูพราวดื้อ จะโดนคุณป๊ากินอย่างนี้นะฮับ
55555555
v
v
v
v



เอามาม่ามาให้ชิมลางก่อนว่าโอเคมั้ย

เผื่อมาม่าที่ชามใหญ่กว่านี้จะได้ไม่พลาด 55555

ฝากเม้นด้วยนะจ้ะ

เค้าว่าเค้าแต่งมาม่าไม่ค่อยโอ

กลัวจากเศร้าจะกลายเป็นตลก = =

ขอบคุณที่ติดตามจ้า จุ๊บบบบบ

[mamacub]

 

[พลอยสวย]

  น่านล่ะพอละไม่เอามาม่า ช่วงนี้เสพบ่อยเกินไปละไม่มีน้ำจะเสียแล้ว อิอิ

[jamlovenami]

อร๊ายยยยยยยยยกรี๊ดดดดดดดดดด

หนูพราวกะป่ะป๊าจะน่ารักไปไหนอ๊าาาาา ฟินนนนจุงง   

 

[Chichi Yuki]

มาม่า...ยังมีชามใหญ่อีกเรอะ
แล้วน้องพราวของแม่จะรับไหวไหมเนี่ย

[greensnake]

จริงๆแล้วพราวกับน้องเล็กคือพี่น้องที่พลัดพรากจากกันมาใช่ไหม
อยู่ด้วยกันแล้วน่ารักเกิ๊น นึกภาพที่เจอกันครั้งแรกไม่ออกเลยล่ะ
แต่ไม่ว่าจะเด็กคนไหนก็ไม่ทำให้ป๊ารักได้เท่าน้องพราวหรอกน่า
บางครั้งการกระทำของป๊าเหมือนน้องพราวจะรู้ความนัยแต่ก็ไม่รู้อยู่ดี(งงไหม)
เอาเป็นว่ารอให้น้องโตกว่านี้อีกหน่อยค่อยอธิบายกันไปนะป๊า
ว่าแต่มาม่าจะรสจัดขนาดไหนกันนะ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[dahlia]

อ้าว กูกู้กีกี้ กลับบ้านซะแล้ว คิดถึงๆๆๆ

ส่วนดราม่านิดหน่อยพอกล้อมแกล้มๆๆ ก็พอล่ะ เยอะกว่านั้นไม่ดีแน่ เหอๆๆๆ  ว่าแต่พราวลูกใครกับใครล่ะเนีย ยังเป็นปริศนาอยู่

[ferrari_L]

   




           
Chapter 13           
 


              คิก คิก คิก


ผมนอนเกยอยู่บนตัวป๊า... วันนี้ผมตื่นก่อนเพราะนอนไม่หลับ ไม่ใช่ตื่นเต้นที่ได้ไปโรงเรียนนะครับ คิดมากต่างหากล่ะ ผมหยิบปอยผมยาวระต้นคอของตัวเองมาแหย่ที่ปลายจมูกโด่งเล่น พ่อหมีก็ยู่หน้าใหญ่เลย ฮ่าๆๆๆ ผมพยายามกลั้นยิ้มแล้วซบหน้าลงกับอกแกร่งเหมือนเดิมเมื่อแขนหนากระชับกอดตัวผมแน่นขึ้น พอเห็นว่าเขาไม่ตื่นและกลับไปนิ่งเหมือนเดิมผมเลยแกล้งเอานิ้วไปแหย่ที่ปากได้รูปบ้าง


งับ


“งื้อออออออออ”


ผมจะดึงปลายนิ้วที่ถูกปากสวยเม้มไว้ออกแต่เขากลับออกแรงหนีบมากขึ้น ตื่นแล้วแกล้งหลับแน่อ่ะ! ผมยันตัวขึ้นไปหอมแก้มสากฟอดใหญ่คนตัวโตเลยปล่อยปากออกแล้วมาหอมแก้มผมกลับ ว่าละต้องแกล้ง = =


“แกล้งป๊าเหรอ”


“คิกคิกคิก”


ฟอดๆๆๆๆๆ


“งื้อออออ จั๊กจี้นะ”


ผมไม่ได้โกนหนวดให้พ่อหมีใหญ่หลายวันจนมันเริ่มขึ้นเขียวๆมาละ แล้วมาหอมผมทีนี่แก้มขึ้นเป็นรอยเส้นๆอ่ะ เจ็บๆคันๆด้วย แต่ว่าลุคนี้ก็ดูคมดี โหดๆ


“ไม่เอาๆ คิกคิก” ผมซุกหน้าลงกับซอกคอไม่ให้มีช่องทางให้คนขี้แกล้งทำร้ายอีก


“พ่อหมีใหญ่ขี้แกล้ง”


“ลูกหมีน่ารักน่ารังแก”


“งื้ออออออออ เดี๋ยวสายน้า”


ผมท้วงเมื่อเขาเริ่มมาซุกไซ้ซอกคอผม มือหนาลูบไล้ไปทั้งแผ่นหลังเล็กเลยไปถึงบั้นท้ายแล้วขยำเบาๆ ได้ไงๆๆๆๆๆ >////< ผมจะขยับตัวหนีแต่ขาดันไปเสียดสีกับส่วนที่แข็งขืนขึ้นมา


“ป๊าาาาา” ผมไม่ใช่คนที่มีอารมณ์กับพ่อตัวเองอย่างเดียวใช่มั้ย ป๊าก็มี...กับผม _///_


“ก็ลูกหมีมาหายใจรดอกรดคอกันตั้งแต่เช้า เสียดสีไปมาอีก”


ผมเม้มปาก แบบนี้มันไม่ถูกนะ... พูดเหมือนเป็นแฟนกันเลย


“ลุกครับ ป๊าจะไปจัดการตัวเอง”


“ให้หนู... ช่วยมั้ย?” เหมือนที่ป๊าเคยทำให้ผม... เห้ย อะไรของกูวะเนี้ยยยยยยยย ทำให้ตัวเองยังไม่เคยแล้วยังอยากจะไปช่วยคนอื่น อ้ากๆๆ


“ห๊ะ!”




“ห๊ะ!”

-/////////////- “เปล่าๆ”

“หึหึหึ อยากช่วยจริงเหรอ...” จับมือผมไปวางตรงนั้น ที่ๆมันนูนเป่งออกมาใหญ่โต ผมชักมือกลับอย่างเร็ว หน้าร้อนเห่อไปหมด มือไม้เริ่มเกะกะทำตัวไม่ถูกไปทันที

“ไว้ให้โตกว่านี้ดีกว่านะ แล้วเรามาช่วยกันทำ”

T//////////////////////T ช่วยกันทำ? ทำไมต้องช่วยกันทำ ไม่มีคำว่าส่วนตัวแล้วใช่มั้ยเนี้ยยยยยย

 

 




















 

                หน้าผมจมอยู่กับแขนหนาของป๊า ส่ายไปมาไม่หยุดเมื่อถูกไล่ลงจากรถ ไม่ใช่อะไรหรอกฮะ = = ผมไม่อยากมาโรงเรียน อยากอยู่กับป๊า ถึงป๊าจะไปทำงานแต่บางทีเขาก็กลับมากินข้าวกลางวันด้วย บางทีก็เลิกงานเร็ว เข้างานสาย เราได้อยู่ด้วยกันนานขึ้น แต่พอเปิดเทอมผมต้องเรียนตั้งแต่แปดโมง เลิกเรียนสี่โมงก็จริงแต่ต้องเรียนกวดวิชาต่อถึงหกโมงเย็น ฮือๆๆๆๆๆๆ


“โรงเรียนจะเข้าแล้วพราว”


“ไม่เอา” ผมกอดแขนใหญ่แน่น แขนนี่ก็ใหญ่เกือบเท่าหน้าผมอ่ะ ควรหยุดเข้าฟิตเนส -.,-


“ดื้อจัง ตอนเด็กงอแงยังไงโตมาก็งอแงอย่างนั้น”


ป๊าว่า ตอนผมเรียนพรีเคที่เมกาผมเป็นเด็กคนเดียวที่ร้องหาพ่อเลยอ่ะ T_T เด็กฝรั่งพวกนั้นใจแข็งกันจริงๆเลย คือเราจะไม่ได้เจอหน้าพ่อทั้งวันนี่ไม่เศร้ากันเลยเหรอ เราจะต้องไปอยู่กับใครที่ไหนก็ไม่รู้อ่ะนะ


“ไม่เอาอ่ะ อยากอยู่กับป๊า”


“จะให้เดินไปส่งถึงห้องเรียนมั้ย”


“หนูไม่ใช่เด็กแล้วนะ!L”


“โอเคๆ ไม่เด็กเล้ยยยยยยย”


ผมมองหน้าหล่อๆอย่างหงุดหงิด ไม่ได้เจอผมนี่ดีใจใช่มั้ยหะ ผมคว้าต้นคอแกร่งที่กำลังคลอเคลียอยู่บนหัวผมให้เข้ามาใกล้แล้วดูดปากแรงๆเข้าให้ พ่อหมีใหญ่ก็จูบตอบกลับมาแทบจะทันทีที่ตั้งตัวได้ ผมดูดจนเนื้อริมฝีปากเขายืดติดปากผมมาด้วย


“อื้อออออ” ป๊าดันตัวผมไว้ในขณะที่ผมพยายามรั้งลำคอเขาเข้ามาจูบอีก


“ไปเรียนก่อน ตอนเย็นค่อยจูบใหม่”


“งื้ออออออออ” ผมควานมือสะเปะสะปะ แต่แขนผมสั้นกว่าป๊าไง


“ตอนเย็นให้จูบสิบที”


ผมเบ้ปาก ใครจะไปอยากจูบป๊ากัน เชอะ ผมสะบัดหน้าหนีงอนๆ คว้ากระเป๋าเป็ด b duck สีเหลืองที่วางข้างๆมาสะพายหลัง จะเปิดประตูลงรถแต่พ่อหมีคว้าตัวผมไปกอดไว้ก่อน


“ตั้งใจเรียนนะครับ”


“อื้อ” ผมรับคำ พ่อหมีหอมแก้มมาอีกที แค่นี้ก็พอหายโมโหได้บ้างอ่ะนะ ผมเปิดที่กั้นระหว่างคนขับลงแล้วสวัสดีลุงจักรและไหว้ป๊างามๆคนละทีถึงได้ลงรถไป แปด เก้า สิบ สิบเอ็ด...สิบแปด สิบชั่วโมงที่ไม่ได้เจอป๊า เฮ้อออออ


“พราวววววววววว พ่อมึงมาส่งป่าว”


“อือ”


ลงรถมาก็เจอรินที่ข้ามถนนมาพอดี ผมหันกลับไปมองด้านหลังเห็นรถป๊ายังอยู่ เขาจะรอให้ผมเข้าไปในประตูโรงเรียนก่อนเขาถึงจะยอมไป รินหันไปมองแล้วยกมือไหว้รถเบนซ์ปลกๆ ไม่สนว่าป๊าจะรับรู้หรือเปล่า แถมยังโบกมือให้หยอยๆอีก

“ถึงจะเห็นไกลๆ แต่ก็รู้ได้ถึงรัศมีความหล่อ”


นี่ก็บ้าผู้ชายจั๊งงงงงงงงงงงงงงง! แฟนคุณเดินมานู่นแล้วครับคุณริน


“มาไม่รอกู”


“เสือ ก”


“ว่าไงนะ”


“มาทักกูนี่ไหว้ลูกเลี้ยงกูยัง”


“ลูกเลี้ยงพร่อง ผัวมึงยืนอยู่นี่”


“ไอ้เหี้ ยยยยยยย”


ธรรมดาครับ = = มันด่ากันอย่างนี้ทุกครั้งแต่มันก็คงชอบกันอยู่แหละ เห็นไอ้รินแรดๆบ้าผู้ชายอย่างนี้แต่มันไม่เคยเปิดโอกาสให้ใครเข้ามาวุ่นวายเท่าบูธแล้วอ่ะ ส่วนไอ้บูธ ถึงจะดูชอบกวนๆริน แต่มันก็ชอบรินอยู่นะ ก็ผมเห็นเขาตามหึงตามงอนกันอยู่อ่ะ


ถ้าเอาพฤติกรรมระหว่างผมกับป๊ามาเทียบกับไอ้รินกับบูธหรือไอ้เฟธกับบนฟ้า ผมว่ามันแทบไม่ต่างกันเลยนะ แต่สถานะของเรากลับเป็นพ่อลูก ผมเกิดมาจากอสุจิของเขานี่ เขาคือผู้ชายที่รักกับคนเป็นแม่ผมมาก่อน...


“คิ้วขมวดเป็นไรของมึง”


ป๊าผมก็เป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ทำผิดศีลธรรมหรอกใช่มั้ย เขาเป็นผู้ใหญ่พอที่จะไม่ล้อเล่นกับความรู้สึกของผมใช่หรือเปล่า ตั้งแต่ที่ผมเกิดมาผมก็มีเขาเป็นที่พึ่งเดียว พูดได้เลยว่าเขาเป็นทุกอย่าง และถ้าเขาเป็นพ่อผมจริงๆ ที่ผมกำลังคิดอยู่ตอนนี้มันผิดใช่มั้ย...


“พราว ไอ้พราว!”


“หะ ห๊ะ!”


“เป็นไรมึง วางกระเป๋าสิ ยืนจ้องเก้าอี้อยู่ได้”


ผมเดินมาถึงห้องเรียนตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ มัวแต่คิดอะไรบ้าๆ เอาไว้ก่อนละกันเรื่องนี้ เฮ้ออออ และไม่ใช่เพราะผมคิดว่าเอาไว้ก่อนๆแล้วปล่อยให้ความรู้สึกมันเลยเถิดมาถึงขนาดนี้หรือไง


“พราว เป็นไรวะ ดูเครียดๆนะ กูเข้าใจเว้ย กูก็ไม่อยากจะมาเรียนเหมือนกัน” ไอ้รันทักบ้าง


“O_O เพราะมึงคิดถึงพ่อใช่ป่ะ”


“= = กูไม่ได้ลูกแหง่ขนาดนั้นนะ กูไม่อยากเรียนต่างหากล่ะ”


ตาที่ขยายออกกว้างหุบกลับมาเนือยเหมือนเดิม นึกว่าจะเป็นเหมือนกันซะอีก... นึกว่าระหว่างเราก็ปกติเหมือนพ่อลูกคนอื่นซะอีก


เอาล่ะ!


เรื่องนี้เราจะต้องรู้ความจริงให้ได้ คนเรายิ่งโตยิ่งต้องรู้มากขึ้นครับ ไม่ใช่โง่อยู่ที่เดิม ไฟต์ทิ่ง!!


“พราว มึงทำหน้าแบบโรคจิตมากอ่ะ”


“= =”


“หน้ามึงเปลี่ยนอารมณ์ทุกสองนาทีเลยอ่ะ กูกลัว” ไอ้รันกับไอ้รินทำหน้าหวาดๆ


ชิส์!



ผมนั่งเรียนไป ในใจก็คิดว่าจะเอายังไงต่อ อะไรกันเล่า! อย่ามาว่าผมไม่ตั้งใจเรียนนะ ก็ป๊านั่นแหละ! หึหึหึ แล้วเขาจะได้รู้ว่าผมจะไม่ยอมอยู่ภายใต้อำนาจการชักจูงของป๊าอีกต่อไป!(คือปกติมึงอยู่อ่อ?- -) ผมว่าที่โรงเรียนเนี๊ยแหละต้องมีประวัติของผมเก็บไว้ที่ไหนสักที!



เม้นต์น้าาาาาาาา
แล้วจะมาอัพให้ไวๆ อุอิ จุ๊บๆ เยิฟๆ

[mamacub]

 

[Chichi Yuki]

อิหนูพราวของเจ้เริ่มคิดได้ล่ะ
จะรู้ความจริงกับเขาหรือเปล่างานนี้ต้องเอาใจช่วย (จะได้รู้พร้อมๆ กัน ฮุฮุ)

[loveview]

น้องพราวเริ่มค้นหามาม่าในตู้กับข้าวแล้วววว

[fay 13]