หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[takara]

พราวจะหาอะไรเหรอจ๊ะ

[Inwoสูs]

จะเอาประวิัติไปทำอะไรจ๊ะหนูพราวว

[พลอยสวย]

อยากอ่าน side story ภาคโตอีกอ่ะ

[greensnake]

หนูพราวจะน่าฟัดไปไหน ก็เพราะอย่างนี้นี่เล่า เนอะป๊า
ถ้ารู้ความจริงแล้วจะยังไงต่อไปหนอ จะรักมากกว่าเดิม?
แต่ไม่ว่าจะยังไงก็ต้องอยู่ด้วยกันไปตลอดอยู่ดีแหละ
เพราะป๊าคงไม่ปล่อยให้พราวไปไหนแน่ๆ  เอาใจช่วยหนูพราวแล้วกันนะ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[cancan]

หนูพราวน่ารักคงเส้นคงวา 
ปะป๊าอย่าดุบ่อยนักสิ  น้องเสียใจนะ

[~ณิมมานรฎี~]

คิดถึงนู๋พราวแบ้วววววววว

คิดถึงป๊าด้วยยย  อร๊าา~~~~

[ferrari_L]

ต่อนะฮัฟฟฟฟฟ



 



“หิวข้าวอ่ะ เมื่อไหร่มาสเตอร์จะปล่อยกูไปที่ชอบๆซะที”


ใช่แล้ว ตอนนี้ก็เลยเวลาพักเที่ยงมาเกือบครึ่งชั่วโมงละ มาสเตอร์ไม่รู้หรือไงว่าทำให้ผมมีเวลากินข้าวและคุยกับเพื่อนน้อยลงน่ะ จิ๊! เริ่มอารมณ์เสียตามไอ้ฟ้าละ


RRR!! RRR!! RRR!!


โทรศัพท์ใครวะ ดังเป็นสัญญาณเตือนได้ดีกว่าออดโรงเรียนอีก เล่นเอาชะงักกันทั้งห้องเลย ดีๆ มาสเตอร์จะได้สติสักทีว่าสอนเลยเวลามามากแล้วววว ผมจะได้ไปตามล่าประวัติตัวเองงงงงงง

RRR!! RRR!! RRR!!

แล้วทำไมทุกคนต้องหันมามองทางผมด้วยวะเนี้ย อ้อ ไอ้เฟธ! แม่ งกิ๊กโทรมาแล้วไม่รับกลัวคนอื่นรู้หรือไง ผมหันไปมองเฟธที่นั่งอยู่ด้านหลังผม แต่ปรากฏว่ามันก็มองมาที่ผมเหมือนกัน เดี๋ยวนะ อะไรสั่นอยู่ข้างหลัง ไม่นะ ผมไม่มีโทรศัพท์...

…ไม่มีโทรศัพท์อะไรล่ะ ป๊าเพิ่งซื้อให้ไม่นานนี่หว่า อ๊ากๆๆๆๆ TOT!

RRR!! RRR!! RRR!!

ผมค้นกระเป๋าอย่างบ้าคลั่งตั้งแต่ช่องใหญ่ยันช่องเล็กและก็เจอมันทั้งสั่นทั้งร้อง ควักออกมาก็ลนลานลืมการรับการวางไปหมดสิ้น ใครก็ได้ช่วยกูที๊~~~~~


ตอนนี้มือทั้งมือไอ้เฟธ ไอ้อธิศ ไอ้ฟ้าและมือผมถูๆอยู่ที่หน้าจอ พอแย่งกันถูหลายนิ้วเกินมันเลยไม่เกิดตอบสนองอะไรขึ้น สุดท้ายสายก็ตัดไป พวกเราถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่พอเหลือบไปเห็นมาสเตอร์เท่านั้นแหละ T_____T!


“เชิญ!”


ผมเบะปากทำหน้าจะร้อง แล้วเดินออกมาจากห้องเรียน แต่พอพ้นออกจากประตูห้องมาได้สามก้าวเท่านั้นแหละ

“เยสสสสสสสสส!!!!!!!!”


ผมชูมือกระโดดอย่างดีใจ อาหารกลางวันของเปิดเทอมวันแรกคงเป็นอะไรไปไม่ได้นอกซะจาก บะหมี่!!! ไม่ๆ ไม่ใช่บะหมี่ธรรมดา ไม่ใช่บะหมี่เกี๊ยวน้ำใสหรือบะหมี่ยำอะไรทั้งนั้นนน แต่มันคือ บะหมี่กึ่งสำเร็จรูปนั่นเองครับ!


RRR!! RRR!! RRR!!

โทรศัพท์ดังขึ้นมาอีก ผมตั้งสติแล้วกดรับสายเข้าจากป๊าทันที

“ฮะ ฮัลโหล” เหงื่อชื้นเต็มมือเพราะอะไรก็ไม่รู้


/รับโทรศัพท์เป็นด้วย? ฮ่าๆๆ/ ทำไมพูดเหมือนเห็นเลยฟระ!

“ป๊าโทรมาหาหนูO.O”

/อื้ม ทำอะไรอยู่ครับ/

“นะ หนูกำลังจะไปกินข้าว”


รู้สึกมือไม้สั่น ไม่เคยใช้โทรศัพท์ตอนอยู่โรงเรียน ฮ่าๆๆ ผมปล่อยมือออกจากการจิกเสื้อตัวเองแล้วไปเขี่ยเป็นตัวอักษรเฮียโรกริฟฟิกที่ผนังตึกแทน (T_T)

/ทำไมกินเอาป่านนี้ ดื้อหรือเปล่า/

“เปล่านะ ก็อาจารย์ไม่ปล่อยสักทีนี่/

/ตอนนี้เรียนอยู่เหรอ/

“อ้อ เปล่าหรอก”

/.../

“แต่หนูโดนไล่ออกจากห้องมาแล้วอ่ะ ป๊าอย่าโกรธหนูน้า TOT”


/อุ๊บ ฮ่าๆๆๆ/


“ป๊ะป๊าอ่ะ” นึกว่าจะโดนว่าซะแล้ว แหะๆ

/งั้นไปกินข้าวซะป่ะ วันนี้ป๊าจะไปรับเร็วๆนะครับ รออยู่ที่ร้านเดิมนะ/


“ครับ ป๊า คือ หนู...”

/หืม?/

“หนู หนูๆๆๆ...” ติดอ่าง พูดไม่ออกบอกไม่ถูก เลยแทะเล็บเล่น T_T

/พราว เป็นอะไรหรือเปล่า/ ป๊าถามอย่างร้อนรน

“หนูๆ หนูตื่นเต้น... หนูไม่เคยคุยโทรศัพท์กับป๊าตอนพักกลางวันเลย”

/...อืม/

“หนูจะถ่ายรูปส่งไปให้ป๊าดูนะ ว่ากลางวันนี้หนูกินข้าวกับอะไร”

/อืม/

“งั้นแค่นี้นะ”

/อืม ขอโทษนะ/

“หะ ทำไมเหรอ”

/ที่ป๊าปิดกั้นไม่ให้พราวได้มีชีวิตอย่างสามัญชนคนอื่นเขา ฮ่าๆๆ/

“???”

/ถ่ายรูปก่อนกินนะ ไม่ใช่เอาแต่ซากมาล่ะ/

“ฮ่าๆๆๆ คนบ้า”

/เจอกันตอนเย็นครับ/

“เดี๋ยวป๊า วางสายนี่ต้องสไลด์ไปทางไหนอ่ะ”

/เอ้ออ เดี๋ยวป๊าวางเอง พราวแค่เก็บโทรศัท์ใส่กระเป๋าก็พอนะ = =/

“ฮะ หนูคิดถึงป๊าที่สุด!”


/ป๊าก็คิดถึงพราวเหมือนกัน/

ผมรู้สึกตัวเมื่อเสียงพ่อหมีใหญ่หายไป มือที่จิกอยู่กับผนังเมื่อกี้ย้ายไปเด็ดดอกเฟื่องฟ้าที่อยู่ใกล้ๆนี่ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ ก้มมองใต้ต้นก็เห็นเศษซากความเสียหายกองเป็นหย่อมๆ เผ่นเหอะ!


ผมเดินไปที่ตึกโรงอาหารที่ชั้นล่างสุดจะเป็นแบบโรงอาหารทั่วไปแบบซื้อที่ร้านแล้วไปนั่งกินรวมๆกัน แต่ชั้นสองชั้นสามจะแยกเป็นร้านๆเป็นส่วนๆไป มีคนคอยบริการแถมยังติดแอร์ด้วย แต่ผมไม่ได้จะไปกินร้านพวกนั้นสักหน่อย ผมจะกินมาม่า ยำยำ ไวไว อะไรก็ว่าไปซิ แต่ผมบอกป๊าไปว่าจะถ่ายรูปไปให้ดูนี่นา ไว้รอถ่ายของเพื่อนเอาละกัน


“นั่นพราวนี่”

ผมมองลูกครึ่งสองสามคนที่พูดด้วยภาษาไทยแปร่งๆอย่างงงๆ ผมไม่รู้จักพวกเขาแต่เขากลับรู้จักผม O_O

“มาคนเดียวเหรอครับ ไปกับพวกผมหรือเปล่า”

หนึ่งในนั้นจับแขนผมไว้ พอผมจะสะบัดออกก็บีบแน่นขึ้นไปอีก ไม่ใช่ละ ไม่มาดีละแน่ๆ

“อ๊ะ ปล่อยนะ!”

“เสียงน่ารักจังเว้ย รู้จักคำว่าเสียงแตกหนุ่มบ้างป่ะเนี้ย” ว่าแล้วก็ลูบหน้าผม แถมยังจะลากผมไปที่ห้องเก็บของหลังโรงอาหารอีก ตัวเตี้ยๆอย่างผมจะไปสู้ตัวควายๆสองสามตัวนี่ได้ไง

“จะทำอะไรของพวกนาย ปล่อย ฉันจะฟ้องมาสเตอร์นะ!”

“น่ากลัวเนอะพวกมึง ฮ่าๆๆๆ” คนหน้าไทยคนเดียวในพวกมันพูด

ปึก!!

ผมสะดุ้งเมื่อมีท่อนไม้อะไรสักอย่างปลิวมากระแทกหน้าไอ้คนที่จับแขนผมไว้อย่างจังจนเลือดกำเดาไหลย้อยออกมาเป็นทาง จะหยดใส่ผมมั้ยเนี้ย อี๋ๆๆๆๆ

“จะทำอะไรก็ไปทำกันที่อื่น อย่ามารุกรานที่ส่วนตัวของกู”

“เฮ้ นั่นมันนักเรียนใหม่นี่ เปิดเทอมวันแรกก็กร่างเหรอ!”

คนตัวสูงที่นั่งสูบบุหรี่อยู่กองบนโต๊ะเรียนเก่าเดินเข้ามาใกล้แล้วกระชากตัวผมทีเดียวไปปะทะอยู่ที่อกแกร่ง ผมได้ยินเสียงดังผลัวะ ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นแต่ไอ้ฝรั่งคนหนึ่งนั่นมันล้มไปกองอยู่กับพื้นแล้ว เพื่อนอีกสองคนเลยรีบเข้าไปช่วยพยุง

“มึง!”

พวกที่เหลือเรียงตัวกันเข้ามาจะทำร้ายนายบุหรี่แต่ก็ถูกซัดซะหมอบโดยที่มือข้างหนึ่งของเขายังจับแขนผมอยู่ ปล่อยกูไปเถอะคร้าบบบบบ T_T แล้วผมจะโดนมั้ยเนี้ย T_T ขนาดมีตั้งหลายคนยังสู้นายบุหรี่ไม่ได้แล้วกับผมตัวเล็กๆแค่เนี้ย โอ๊ย หาศพไม่เจอแน่ตรูววววววว

“คะ คือ ขอโทษนะ จะไปเดี๋ยวนี้แหละ” พอเห็นฝรั่งพวกนั้นวิ่งหนีไป ผมก็อยากชิ่งบ้างไง ฮือๆๆ

“เดี๋ยว”

“ใจเย็นๆนะ รีบไปอยู่ T_T”

ผมรีบเดินออกมาจากจุดนั้นได้อย่างง่ายดายโดยไม่โดนทำร้ายร่างกาย ฟู่วววววว หันกลับไปมองข้างหลังเพื่อความแน่ใจอีกทีละกันนะ จะได้สบายใจ แฮะๆ

“-_-”

“เห้ยยย นายตามฉันมาทำไม >_< ฉันไม่ได้ยุ่งเลยนะ”

“ยุ่งมาก”

“งื้ออออ อย่าทำอะไรฉันเลยนะ”

“เหอะ! คิดว่าผมเป็นคนยังไง - -!” ไม่ว่าจะเป็นคนยังไงนายก็มีหน้าเดียวอ่ะ ถ้ายิ้มจะหล่อมากเลยนะ “แค่จะมาดูว่าปลอดภัยดี ไม่ถูกฉุดไปทำไม่ดีไม่ร้าย”

“ฉันเป็นผู้ชายนะ! จะมาฉุดทำไม”

“นี่คือผู้ชาย?”

“อะ ไอ้บ้า!!” ผมผลักอกเขาจนเซแล้วเดินหนีมาเลย ไม่มีความกลัวเหลืออยู่แล้ว มีคนอยู่ตั้งเยอะ หมอนั่นไม่กล้าทำไรหรอก ตั้งแต่เด็ก... ตั้งแต่เด็กเลย! ชอบมีคนมาว่าผมเป็นเด็กผู้หญิง ญาติห่างๆของป๊าก็บอกว่าโตมาก็กลายเป็นทอมไปเลยเหรอลูก อะไรอย่างงี้! มันใช่คำชมเหรอฟระ!

ผมเหลือบมองด้านหลังเป็นระยะๆก็เห็นหมอนั่นยังตามมาอยู่ ใบหน้านิ่งๆทำให้คนอื่นๆเกรงขามแต่ก็ดูเท่ห์ไปในตัวอ่านะ ผมเข้ามินิมาร์ทตรงไปที่โซนบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป ให้ตายเถอะ! ปิดเทอมไปสามเดือนนี่มีรสใหม่ๆออกมาเยอะเลย คือป๊าห้ามไม่ให้ผมกินเด็ดขาดเลยไง ผมก็เลยไม่ได้กิน วันนี้ว้อนท์มากบอกเลย

“นี่จะกินหมดเลย?”

“มานี่ๆ”

“อะไร”

“แกะแล้วไปเติมน้ำร้อนตรงนั้นให้หน่อย”

“ใช้เหรอ”

“ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ”

“เหอะ ยังสูงไม่ถึงไหล่เขาเลย”

“เออ! เอาคืนมา” ผมดึงคัพที่ก่อนหน้านี้ยัดใส่มือเขาสองคัพมาถือไว้เอง วันนี้ผมจะกินสี่คัพ!

ผมหอบไว้เต็มแขนจะไปใส่น้ำแต่ไอ้รุ่นน้องตัวโตดึงแขนไว้แล้วเอาไปถือไว้เองหมดเลย อิอิอิ แผนแกล้งโกรธนี่มันยังใช้ได้ผลเสมอและใช้ได้ผลกับทุกคนแม้กระทั่งนายหน้านิ่งนี่ก็เถอะ

“นายชื่ออะไร” ผมถามขณะที่เราช่วยกันแกะเครื่องปรุง

“ไอ”

“แค่กๆๆๆ”

“= =”

“ไม่ได้บอกให้ฉันไอเหรอ ฮ่าๆๆๆ”

“= =;;”

โอเคๆๆ ผมเบะปากใส่แล้วก้มหน้าไปจะกดน้ำใส่แต่ถูกรุ่นน้องหน้านิ่งแย่งไปทำซะเอง

“เดี๋ยวจะโดนลวกเอา” ทำไมทุกคนถึงชอบทำกับผมเหมือนผมเป็นเด็กที่ทำอะไรไม่เป็นไม่ได้เรื่องสักอย่างตลอดเลย บางที่นี่ก็อยากจะทำอะไรเองบ้างอ่ะนะ ผมนั่งกินที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้แถวๆตึกเรียนเกรดสิบสอง พอถามๆดูแล้วปรากฎว่าไออยู่เกรดสิบเท่าๆกับมิ้นต์อ่ะ แต่พอถามเขากลับไม่รู้จักเพราะเพิ่งเข้ามาเรียนและยังไม่ได้คุยกับใครแม้แต่คำเดียว รู้สึกดีจังที่ผมเป็นคนแรกในโรงเรียนที่หมอนี่ยอมคุยด้วย

“ตอนเย็นเรียนพิเศษมั้ย” ผมถาม เผื่อจะมีเพื่อนเรียนด้วย

“ไม่เรียน”

“ทำไมล่ะ เก่งเหรอ?”

“ก็พอตัว”

ผมคว่ำปากใส่ ใช่สิ... ทั้งโรงเรียนนี่คงมีผมเรียนไม่เก่งอยู่คนเดียวแหละ

“ตอนเย็นจะไปส่ง”

“จริงนะ^O^”

“อืม”

เพราะเพื่อนผมไม่ได้เรียนที่เดียวกันอ่ะ และผมก็ไม่เก่งพอจะไปเรียนเหมือนพวกมันด้วย คือเอาจริงๆตอนนี้ผมย้อนกลับไปเรียนบทเรียนของเกรดสิบเอ็ดเป็นรอบที่สามแล้วล่ะ TOT

ไอเดินมาส่งผมที่ห้องเรียน เราแลกเบอร์แลกไลน์กันเรียบร้อยแล้ว อิอิ ชอบทำหน้านิ่งๆอย่างนั้นคงไม่ค่อยมีใครอยากจะสุงสิงด้วย น่าสงสารออก แล้วหมอนั่นก็ถูกไล่ออกจากโรงเรียนเดิมด้วยสาเหตุจากการทะเลาะวิวาทด้วย คุณหนูโรงเรียนเอกชนคงกลัวกันยิ่งขึ้น ยกเว้นผม! ใครดีมาก็ดีตอบ ใครมาไม่ดีก็ฟ้องป่ะป๊า!

วันนี้มีเรื่องกลับไปเล่าให้พ่อหมีใหญ่ฟังหลายเรื่องแล้วเนี๊ย... อยากเจอเร็วๆจัง ^///^



 

เม้นต์น้าๆๆๆ แล้วจะมาอัพให้อย่างเร็วรี่ ฮี่ๆๆๆ

[loveview]

พ่อหมีคงจะหึงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงแน่ๆ

[พลอยสวย]

  ค้างงง

[nunnan]

ระวังพ่อหมีกลายร่าง 

[Lemon_Tea]

พ่อหมีใหญ่หึงแน่

[greensnake]

ชีวิตของหนูพราวคงขาดป๊าไม่ได้แล้วล่ะ
เพราะป๊าวางหมากไว้แล้วว่าพราวต้องมีป๊าดูแล
ดูขนาดเรื่องโทรศัพท์สิ  แล้วจะไปทำอะไรได้
แต่ว่าป๊ากำลังจะมีคนมาช่วยดูแลน้องพราวหรือเปล่านี่สิ
ถ้าพ่อหมีใหญ่ได้ฟังต้องมีลมออกหูมั่งล่ะ
ไหนจะคนที่คิดมิดีมิร้าย ไหนจะรุ่นน้องคนใหม่
งานนี้อยู่เฉยก็ไม่ใช่ป๊าล่ะ ทุกเรื่องของพราวใหญ่เสมอ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[mild-dy]

หนูพราวขาดป๊าไม่ได้ซะแล้วละ

[ferrari_L]

Chapter 14

 






[เฟิร์ส]


เปิดเทอมมาหลายวันแล้ว แรกๆไอ้ตัวเล็กก็งอแงไม่ยอมเข้าโรงเรียนแต่พอผ่านไปก็เริ่มชินไปเอง เปิดเทอมนี้ได้เพื่อนใหม่เยอะอยู่นะครับโดยเฉพาะไอ้คนที่ชื่อไอนี่จะสนิทกันเป็นพิเศษถึงขนาดเล่าในผมฟังเป็นวรรคเป็นเวร เขาบอกว่ามีคนมาแกล้งเขาแล้วไอก็มาช่วยไว้ ชื่นชมเด็กนั่นสารพัดจนบางทีก็โดนผมโมโหใส่แล้วลูกหมีก็งอนไปตามระเบียบ ก็มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะที่เอาแต่พูดถึงผู้ชายคนอื่นน่ะ!


ผมนั่งทำงานอยู่ที่โซฟาตรงมุมห้องเหมือนเดิม ไม่ใช่เพราะชอบหรืออะไรแต่ผมอยากมาอยู่กับพราวเขาน่ะ มาดูให้อยู่ในสายตา มามองให้เป็นกำลังใจในการทำงาน


“ป๊า!!!! แฮ่...”


ผมหันไปมองคนตัวเล็กโผล่หน้าทะเล้นออกมาจากมุมแต่งตัวแล้วค่อยๆเดินติ้วเอวกางเกงมายืนหน้าผม = = เอาชุดนอนผมมาใส่อีกแล้วครับ บอกแล้วว่ามันหลวมๆแต่ก็ยังจะใส่อยู่ ที่สำคัญนอกเหนือจากมันหลวมแล้วมัน...เซ็กซี่ -.,-


“หนูใส่ชุดป่ะป๊านะ”


ว่าแล้วก็หิ้วเอวกางเกงขึ้นเดินไปตรงที่นอน ไหล่เสื้อตกไปที่แขนนู่น คอเสื้อก็กว้างเห็นไหล่ขาววับๆแวมๆแล้วพอตอนเช้ามานะ กางเกงหลุดไปกองอยู่ที่เท้าครับ แล้วใครล่ะที่เดือดร้อน ผมเนี้ยแหละที่ต้องใช้มือตั้งแต่เช้า... เอ่อ ใช้มือดึงกางเกงขึ้นมาสวมให้ลูกครับ - -


“พราว มานี่ก่อน”


ลูกหมีรู้งาน หยิบไอแพดบนหัวเตียง หอบหมอนแล้วลากผ้าห่มผืนใหญ่มาด้วย ผมยืดตัวนั่งหลังตรง ตัวเล็กก็วางหมอนซ้อนบนตักผมอีกที ก่อนที่ผมจะห่มผ้าให้หมีน้อยที่นอนตักอยู่ก็ไม่ลืมที่จะดึงเอวกางเกงมา...


“เอ้ย ป๊าาาาา~~~”


“หืม... หึหึ”


มือขาวยื้อกางเกงไว้ คงคิดว่าผมจะเปิดดูอะไรๆอ่ะดิ ผมเลยแกล้งยืดเอวกางเกงออกกว้าง ใส่กางเกงในลายแมวด้วย ไอ้ตัวเล็กหน้าแดงหูแดงเอามือกุมปิ๊กาจูน้อยของตัวเองไว้ ฮ่าๆๆ


“ป๊าจะมัดเอวกางเกงให้ มันจะหลุดแล้วเห็นเยอะกว่านี้อีก” เอวกางเกงเหลือเยอะจนสามารถมัดเป็นปมได้เลย


“งื้ออออออ”


หน้าเล็กซุกอยู่ที่หน้าท้องผม เห็นหูแดงๆแล้วอดไม่ได้ที่จะหอมแล้วเม้มให้คนขี้เขินได้สะท้านเล่น คนอะไรก็ไม่รู้ยิ่งโตก็ยิ่งเลี้ยงยากขึ้น ผมหมายถึงพราวเขารู้อะไรมากขึ้นอาจจะถึงขั้นอยากรู้ในสิ่งที่ผมไม่อยากให้เขารู้ด้วยซ้ำ ที่ผ่านมาผมเลี้ยงเขามาแบบประคบประหงมราวกับไข่ในหินโดยไม่รู้ว่านั่นเป็นการปิดกั้นโลกกว้างของเขา ตั้งแต่เด็กพราวอยู่กับผมตลอดยกเว้นตอนอยู่โรงเรียน ตอนเช้าไปส่งตอนเย็นก็รับกลับบ้านอย่างตรงเวลา


“หนูให้ไอโหลดเกมส์นี้มาให้ เล่นแล้วตาลายเลย”


ปากเล็กพูดเจื้อยแจ้วจิ้มนู่นนี่ในไอแพดไป เพื่อนก็เป็นส่วนประกอบที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งของชีวิตนะผมไม่ได้ว่าถ้าเขาจะคบเพื่อนมากๆ แต่ไอ้คนนี้นี่...


ผมเชยคางแหลมให้เงยมาสบตากับผม เมื่อพราวเห็นผมทำหน้าจริงจังใส่รอยยิ้มหวานก็เลือนหาย คิ้วเรียวเริ่มขมวดเข้าหากัน ในใจคงคิดว่าผมจะโกรธไปต่างๆนานาแล้ว


“คนชื่อไอนี่...”


“เป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนหนู ไว้ใจได้ ป๊าไม่ต้องห่วง”


“อืม...”


“เขาไม่มีเพื่อน น่าสงสารออก ป๊า...”


ตัวเล็กเริ่มคิดว้าวุ่น ลุกขึ้นนั่งเขย่าแขนผม ทั้งๆที่ผมยังไม่ได้ว่าอะไรเลย เดี๋ยวนี้ชักจะสนิทกับหมอนั่นมากเกินไปละ ผมรู้ตัวดีว่าตัวเองหวงลูก ไม่สิ... หึงเลยแหละ พราวยังเด็กและต้องเจอผู้คนมากกว่าเดิม แล้วไอ้หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารักตัวเล็กๆแถมขี้อ้อนเป็นที่หนึ่งอีก ผมไม่อยากจะคิดถึงตอนเข้ามหาลัยเลย


“อย่าให้มันสนิทมากเกิน” ส่ายคางแหลมไปมา


“ทำไมอ่ะ งั้นพรุ่งนี้หนูจะชวนเขาอยู่รอป๊ามารับนะ เขาไม่ได้แย่อะไรสักหน่อย”


“อืม ถ้าป๊าไม่โอเค พราวจะเลิกยุ่งกับเขาหรือเปล่า”


“ป๊าอ่ะ! ไม่มีเหตุผลเลย จะให้หนูอยู่คนเดียวบนโลกเหรอไง!”


ผมคว้าคอลูกหมีมาบดจูบ ผมรู้สึกว่าตัวเองเลี้ยงพราวได้ไม่ดี นี่ก็เป็นอีกครั้งที่ผมเริ่มจะปิดกั้นเขา พราวไม่ยอมเปิดปากให้ผมล่วงล้ำอาจจะเป็นเพราะงอนอยู่ ผมเลยเม้มปากสีสดแรงๆไอ้ตัวเล็กอุทานด้วยความเจ็บเปิดโอกาสให้ผมได้แทรกลิ้นเข้าไปกระหวัดกับลิ้นเล็กๆ เพียงไม่นานคนตัวเล็กก็อ่อนระทวยผมเลยซุกไซ้ซอกคอหอมกรุ่นเป็นของแถม(ให้ตัวเอง -.,-)


“พรุ่งนี้ไม่ต้องเรียนเสริม ป๊าจะรับพราวกับเด็กนั่น ไปกินข้าว”


พราวปรือตามอง คอเสื้อหลุดไปที่แขนเผยไหล่ขาวเนียน ผมเลยอดกดจูบให้เขาอีกครั้ง ใครมันจะอดใจกับภาพที่เด็กตัวขาวแต่ปากสีแดงบวมเจ่อ ดวงตากลมโตปรือปรอยมีแววหวานอย่างกับมีน้ำหล่อลื่นอยู่อย่างนั้นได้ล่ะ คิดแล้วอยากจะต่อยตัวเองนัก จะอดใจได้ถึงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้โว้ย!


“หนูรักป๊าที่สุด”


“อืม”


ผมดึงข้อเท้าคนตัวเล็กมาพาดบนตักแรงๆจนพราวจะหงายหลัง ไอ้ตัวเล็กหน้างอน้ำตาคลอแล้ว แกล้งเด็กมันสนุกจริงๆ ฮ่าๆๆ ผมพับขากางเกงยาวเลยเท้าไปเป็นวาขึ้นให้เดี๋ยวก็ได้เดินสะดุดกันพอดี พอพับเสร็จพราวก็ยื่นแขนมาให้พับบ้าง งอนเองหายเอง หึหึหึ


“ขอบคุณฮะ จุ๊บ”


ไอ้ตัวเล็กจูบแก้มผมแล้วล้มตัวลงนอน


“ได้เวลาเล่นเกมแระ อิอิ หนูจะโหลดใส่ไอแพดป๊าด้วย ตอนหนูส่งคำขอหัวใจมาป๊าต้องให้นะ”


เคยขออะไรแล้วไม่ได้บ้างเอางี้เหอะ โดยเฉพาะหัวใจเนี๊ย...


แล้วเกมส์นี่ก็เล่นเหลือเกิน ทั้งโทรศัพท์ทั้งแทบเล็ตไม่เคยได้ห่างมือ หนังสือไม่อ่านผมยังไม่ว่าเพราะนี่เพิ่งจะเปิดเทอมแต่ถ้ายังเริ่มอ่านสักทีคงต้องดุกันบ้างล่ะ ปีหน้าก็จะเข้ามหาลัยแล้วด้วย


“พราวอยากเรียนต่ออะไร”


“oz! ป๊าจะบอกให้อ่านหนังสือเหรอ” ทำหน้าหาเรื่องมาด้วย


“ก็ถามเฉยๆ จะได้ปูทางถูกไง”


“หนูไม่รู้ หนูเรียนอะไรก็ได้”


“งั้นระหว่างนี้ก็หาสิ่งที่ตัวเองชอบให้ได้ก่อนละกันนะ”


“ฮับป๋ม!^O^”


“หมีดื้อออออ” บีบแก้มนิ่มอย่างหมั่นเขี้ยว


“แล้วถ้าหนูชอบป๊าหนูจะเรียนคณะอะไร”


ไอ้ตัวเล็กทำหน้าซื่อตาใสถาม แต่ผมรู้ว่าหมีดื้อมันกวนประสาท หึหึหึ รั้งคอมาบดจูบแม่ งงงงง รู้แล้วว่าชอบ แต่มาบอกกันตรงๆงี้ก็เขินเป็นนะเว้ย ไอ้ตัวเล็กหน้าแดงใหญ่ ผมเช็ดน้ำลายที่ไม่รู้ว่าเป็นของใคร(หรืออาจจะผสมกัน)ที่ติดอยู่รอบปากสีสดออก


“คณะหื่นศาสตร์มั้ย เอกขย่มตอ ฮ่าๆๆ”


“คนบ้า ป๊าบ้า พ่อหมีใหญ่บ้า! -////- ขย่มตงขย่มตออะไรเล่า! หนูรู้นะ”


ไอ้ตัวเล็กยกไอแพดขึ้นมาเล่นบังหน้าที่แดงจัด ผมหยุดกวนเด็กน้อยแล้วปล่อยให้จมอยู่กับภารกิจทวงตำแหน่งคืนอะไรของเขาก็ไม่รู้นะ ผมหยิบแฟ้มงานมาเปิดอ่าน เอกสารตรงหน้าทำให้ผมต้องถอนหายใจออกมาหนักๆ เซ็นต์เท่าไหร่ๆก็ไม่รู้จักหมด แต่ถ้าหมดนั่นก็หมายถึงหายนะอ่ะนะ - -


ปึก!


“โอ๊ะ”


ฮ่าๆๆๆ ไอแพดตกใส่หน้า ถือยังไงวะนั่น ผมเสยผมหน้าม้าขึ้นเห็นแดงๆ พราวทำหน้ายู่ไม่สนใจความเจ็บเขี่ยไอแพดต่อ ผมก็เลยลูบๆคลึงๆให้เผื่อจะบรรเทาความเจ็บลงบ้าง


ผมนั่งเซ็นต์งานไปโดยมีลูกหมีนอนหนุนตัก เวลาผ่านไปนานจนผมได้ยินเสียงไอแพดตกกระแทกหน้าลูกอีกครั้งเท่านั้นแหละ คราวนี้หลับแน่ๆ มือเริ่มตกไปข้างตัวละ ผมวางงานทั้งหมดแล้วช้อนตัวลูกหมีขึ้นทั้งผ้าห่มไปนอนดีๆบนเตียง แหย่คนหลับให้พอหายเครียดสักพักก็เข้าไปอาบน้ำ พรุ่งนี้จะจัดการยังไงดีนะ หรือจะกำจัดเงียบๆ เหมือนเดิม...

 

 



























 

[พราว]


ตอนเช้าผมตื่นมาในสภาพที่ไม่ได้ใส่กางเกงแถมตามขาก็เต็มไปด้วยรอยจ้ำๆ สงสัยป๊าจะมัดเอวกางเกงให้ไม่แน่นแล้วยุงกัดแน่เลย ผมเดินไปที่โรงอาหารก่อน ไอไม่ชอบกินข้าวเช้ามาจากบ้านน่ะ เลยมาหากินที่โรงเรียนเอา ที่ผมรู้เพราะวันก่อนเขาซื้อขนมไปให้ผมที่ห้องตอนเช้า พอถามดูก็เลยรู้ว่าเขาแวะมากินข้าว อิอิ


“ไอ!!” ผมย่องไปผลักหลังหมอนั่น


“แค่กๆๆ” สำลักแล้วกลับมาทำหน้านิ่งเหมือนเดิม ฮ่าๆๆ


“ตกใจๆ ฮ่าๆๆ”


“ตัวยุ่ง!”


“-3- อุตส่าห์จะเลี้ยงข้าวเย็นนะ พูดงี้ไม่ต้องกินเลย”


“หึ เลี้ยงยังไง พ่อมารับตรงเวลาโคตร”


“ก็นั่นแหละ ป๊าจะพาไปกิน”


“ห๊ะ”


ไอทำหน้าอึ้งๆ ผมไม่คิดว่าการที่ไปกินข้าวกับพ่อของเพื่อนนี่มันจะน่าตกใจตรงไหนเลย ผมก็เคยไปกินข้าวบ้านไอ้รินไอ้รัน บ้านฟ้าหรือบ้านไอ้พวกเดอะแก๊งค์ก็เคยไปนะ...เอ่อ โดยมีป๊าไปรออยู่หน้าบ้าน (ถ้าป๊าไม่ไปด้วยผมก็คงไม่ไปหรอก) ถึงตอนแรกจะเกร็งๆหน่อยแต่ผู้ใหญ่เขาก็ทำให้เราจอยได้ในที่สุดแหละ


“เจอกันไม่ถึงอาทิตย์จะพาไปหาพ่อแล้วเหรอ”


“หมายถึงอะไรของนายวะ = =”


“หึหึหึ พ่อพราวดุป่ะ”


ไอกินเสร็จแล้วจูงมือผมเดินไปห้องเรียน โรงเรียนผมจะแยกกันไปตามศาสนา ถ้าคริสต์ก็จะเข้าโบสถ์ตอนเช้า อย่างผมนี่ก็สวดมนต์หน้าห้องเรียนทั่วๆไป ตอนแรกผมก็ไม่ให้หมอนี่จับมือหรอกแต่พออยู่กับไอแล้วไม่ค่อยมีใครให้ความสนใจผมดี ปกติเดินไปไหนมาไหนชอบมีแต่คนมอง มันอึดอัดจะตาย


“ป๊าไม่ดุ ป๊าใจดีมากและพี่ก็รักป๊าที่สุดในโลกเลย”


“เด็กขี้อวดว่ะ”


“นี่ ฉันเป็นรุ่นพี่นายนะ ย้ำ! รุ่น! พี่!”


ผมไม่ได้อะไรมากหรอกแต่อยู่มอหกแล้วต้องโอ่ครับ เป็นพี่โตสุดในโรงเรียนก็ดีอย่างงี้ ผมมาถึงห้องไอ้รินก็รีบวิ่งเสนอหน้ามาเกาะขอบประตูรอเลย เปิดประตูทิ้งไว้เดี๋ยวแอร์ออกหมดนะเห้ย


“สวัสดีครับน้องไอ”


“อืม”


“วันนี้ไปกินข้าวกลางวันด้วยกันอีกนะ เดี๋ยว... เฮ้ย เหี้ยไรฟระ โอ๊ยยย ปล่อยกรูวววว > <”


หม้อผู้ชายไม่ทันเสร็จ บูธที่โผล่มาจากไหนไม่รู้ลากคอมันไปเลย งานนี้เคลียร์ยาวครับยิ่งเป็นผู้ชายหน้าใหม่ที่หมอนั่นไม่เคยเห็นหน้าด้วย ฮ่าๆๆ มึงไม่ตายดีแน่ไอ้ริน


“ตั้งใจเรียนนะ”


“นี่! จิ๊”


ผมสะบัดหัวออกจากฝ่ามือใหญ่ ต้องให้ย้ำอีกกี่ครั้งว่าฉันเป็นรุ่นพี่วะ ลูบหัวลูบหางเหมือนกูเป็นน้องมันเลย ผมเตะหน้าแข้งไอไปทีก่อนจะเข้าไปเรียนL


ตอนเย็นไอมารอที่หน้าห้อง และก็... แปลกตาไปกว่าเมื่อตอนเช้า กลางวันก็ไม่ไปกินข้าวด้วยกันด้วย ผมเดินวนรอบตัวหมอนั่น นี่มันใช่ไอคนเดิมป่ะเนี้ย ผมชี้มือไปตามส่วนต่างๆที่เปลี่ยนไป


“นายหวีผม” ทั้งๆที่ปกติขยี้ให้มันดูยุ่งๆเซอร์ๆ


“ติดกระดุมถึงเม็ดบน ผูกไทน์เรียบร้อย” ปกติปลดสองสามเม็ดบนให้เห็นแผงอกนิดๆ


“เสื้อ เอาเสื้อเข้าในกางเกงด้วย?”


ผมมองต่ำลงไป “ใส่รองเท้าเหมือนชาวบ้านเขาอีก” ทุกทีใส่รองเท้าผ้าใบเชือกข้างละสี = =


“แล้วต่างหูหายไปไหน”


“เออน่า ถามมากจริง” เขาตอบเลี่ยงๆ


ไอขยี้หัวผมแล้วเดินนำมาก่อน ผมกำลังจะเดินตามแต่ไอกลับหยุดเดินเหมือนคิดอะไรได้หมุนตัวมาหาผมแล้วคว้ามือผมไปจับไว้ข้างหนึ่ง อีกข้างก็ดึงกระเป๋าผมไปถือไว้


“ให้ตายเถอะ ไม่อยากจะแตะกระเป๋าปัญญาอ่อนนี่เลย”


“เป็ดน้อยปัญญาอ่อนตรงไหน -3- ป๊ายังบอกว่าน่ารักเลย”


“แล้วป๊ารออยู่ตรงไหนล่ะ”


“หน้าโรงเรียน ทำไมนายดูประหม่า แล้วทำไมแต่งตัวอย่างงี้”


“ก็ ก็ต้องไปเจอผู้ใหญ่...”



“อ้อ... ป๊าพี่ไม่ซีเรียสเรื่องนี้หรอกน่า กินข้าวกันธรรมดาๆ”


“ช่างเหอะน่า พ่อพราวไม่พกปืนใช่มั้ย”


“ไม่น่าจะ...”


“ฟู่ววววววว”


“แต่บอดี้การ์ดอีกสามคนพกคนละสองกระบอก^^”


“=[]=;;;;”


ผมหัวเราะเมื่อไอทำหน้าเหวอไป เมื่อเห็นว่าผมแกล้งเลยล๊อคคอผมไปขยี้หัวผมเต็มมือ พออยู่ใกล้กันอย่างนี้แล้วผมสูงแค่ไหล่เขาเองอ่ะ แต่อยู่กับป๊าสูงแค่อก ฮ่าๆๆ


“แก หล่ออ่าาาาาาา > < กรี๊ดๆๆๆ”




“ฉันจอง จองเลย เอาโทรศัพท์มาโทร1112 ไปจองเลยจ้า”




“ผู้ชายนะไม่ใช่พิซซ่า กรี๊ดดด ขอขอบไส้กรอกชีสใหญ่ๆเลย >////<”




“อ๊ายๆๆ ผึ้งเจอพ่อของลูกแล้วค่ะน้ารจ >3<”




“อิสายน้ำผึ้งหลีก! กรี๊ดๆ กั้งจะกินคุณให้หมดทั้งตัวเลยค่ะ หง่ำๆๆ” ตุ๊ดนางหนึ่งว่าแล้วยัดใส่กรอดเข้าปากเคี้ยวหงุบหงับแถมกัดปากล่างอย่างยั่วเย้า นิ้วมือนางจิกออกราวกับแมวยั่วสวาท = =


อะไรกันอ่า ผมเดินฝ่าตุ๊ดเล็กเด็กแดงออกจากประตู ทำไมวันนี้สาวๆคอนแวนต์มาเดินหน้าโรงเรียนผมเยอะจังวะ มีอะไรหรือเปล่าเนี้ย ผมขึ้นไปอยู่บนขอบฟุตบาท คือผมเตี้ย ใช่ ผมมองไม่ค่อยเห็นไง T_T


“เฮ้ยย อะไร ปล่อยนะไอ”


ไอรวบเอวผมแล้วยกขึ้นแต่ผมดิ้นจนหลุดก่อน ปกติเพื่อนผมไม่ถึงเนื้อถึงตัวอย่างนี้นะเว้ย ผมค้อนใส่ร่างสูง ไอเหล่ตาไปทางที่คนเขามอง ก็เข้าใจว่าเขาคงอยากให้ผมเห็น... แต่กูงี่เง่าดิ้นลงมาเอง TOT



“พราว พราว ไอ้พราว รีบกลับบ้านเลยมึง ทั้งค่างทั้งชะนีจะเข้ามาเขมือบพ่อ มึงแล้วววว”


“ห๊าาาา”



ผมมองไอ้รินที่วิ่งมาหาอย่างงงๆ เขามุงพ่อผมเหรอ? ผมรู้ว่าป๊าหล่อแต่ว่าต้องกรี๊ดกันถึงขนาดนี้เลย? หรือว่าผมเห็นหน้าเขาทุกวันเลยไม่เห็นถึงความแตกต่างวะ ผมเดินมุดกลับไปอีกฝั่งของประตูโรงเรียนเห็นรถเบนซ์สีดำเด่นเป็นสง่าท่ามกลางเสื้อสีขาวของชุดนักเรียน และที่สำคัญ ป้ายแดง!!! ซื้อรถใหม่อีกแล้วเรอะ!


ผมยิ้มกว้างเมื่อเห็นร่างสูงในชุดสูทสีดำสนิทถอดแว่นกันแดดออกแล้วหันมามองผม นี่มัน... พระเอกอ่าาาาา >///< ผมวิ่งไปหาป๊าแล้วกระโดดกอดเขาเต็มแรง ร่างสูงรับผมไว้แต่ก็เซเล็กน้อยก่อนก้มมาฟัดแก้มผมด้วยความคิดถึง



“ป๊า วันนี้หล่อจัง”



“หึหึหึ วันอื่นล่ะ” ร่างสูงพับขาแว่นแล้วเอามาเสียบไว้ที่คอเสื้อนักเรียนของผม



“วันอื่นก็หล่อ แต่วันนี้ก็หล่อจัง”


“ขี้อ้อนนนนนน ขึ้นรถจะจับจูบ” ป๊าทำหน้าหมั่นเขี้ยวแล้วขยี้หัวผมจนยุ่ง จูบไม่ได้หรอกเพราะมีไออยู่ แบร่ๆๆ



ป๊าไม่ค่อยได้มารับหน้าโรงเรียนสักเท่าไหร่ เพราะผมเรียนพิเศษเลิกค่ำไงก็เลยไปเจอกันที่ร้านแคทคาเฟ่แถวๆตรอกลึกลับหรือบางคนก็เรียกว่าตรอกเวทมนต์เพราะมันมืดๆแคบๆคนเดินแทบจะชนกันเหมือนตลาดขายของในเรื่องแฮร์รี่พอร์ตเตอร์(อันที่จริงมันก็แค่ซอกตึก= =)แต่พอเข้าไปในร้านละก็ อย่างกะคนละโลกเลย



“ไหนล่ะเพื่อนพราว”




ไอเดินเข้ามาไหว้ป๊า ร่างสูงก็แค่พยักหน้ารับแล้วโอบไหล่ผมไปเปิดประตูให้ขึ้นรถ ไอเลยรีบตามมาขึ้นรถ พอร่างสูงออกรถฝูงชนที่ยืนออกันแถวๆหน้าโรงเรียนก็เริ่มซาไป ตอนที่ป๊าเรียนป๊าจะฮอตขนาดไหนวะ! แลดูป๊าชินที่จะต้องมีคนมาห้อมล้อมคอยจับจ้องอย่างนี้จัง! ผมกระชับมือที่ประสานอยู่กับมือใหญ่แน่นขึ้นเมื่อคิดได้ว่าป๊าต้องมีสาวมาจีบเยอะแน่ๆ นี่ขนาดแก่แล้วนะ



“ตอนป๊าเรียน มีคนมายืนมุงอย่างนี้ป้ะ”


“หึหึหึ ไม่สักหน่อย”



“ถามจริง”



“ป๊าเป็นนักกีฬาเบสบอลนะ ก็ต้องมีบ้าง”



นั่นสิ พวกเชียร์ลีดเดอร์สาวๆนุ่งสั้นๆงี้ บึ๊ยๆๆๆๆ ป๊าเห็นผมหน้างอเลยยกมือที่เกาะกุมกันอยู่เข้าไปจูบแล้วค้างไว้อย่างนั้น บ้าแล้ว... ลืมไปแล้วเหรอว่าไอนั่งอยู่ข้างหลังง่ะ >///<




“ป๊านี่ไอ เค้า...”


“ให้เขาพูดเอง”




ไอเงิบไปนิด ผมหันไปยิ้มให้กำลังใจคนที่นั่งประหม่ามาตลอดทาง ไอหายใจเข้าลึกๆแล้วกลับมามั่นใจเหมือนเดิม ผมรู้น่า ถึงแม้ไอจะเป็นคนนิ่งๆเงียบๆในยามปกติแต่เมื่อเจอคนที่โหดกว่านิ่งกว่ามันก็ต้องเขวไปบ้างเพราะเขาจะมาทำหยิ่งใส่คนที่อายุมากกว่าไม่ได้ไงแล้วยิ่งเป็นป๊าของผมด้วยแล้วล่ะก็นะ




“ผมชื่อไอ อัยวริศ เศรษฐสิทธิ์ อายุสิบหกครับ”




“รายงานหน้าชั้นเรียนเหรอ?”





 

หลังจากนี้จะลงเรียนซัมเมอร์แล้วก็ทำงานนะฮับบบบ
(เปลี่ยนใจเร็วมาก)  ตอนแรกว่าจะไม่ละ = =
ฝากเม้นดั้วะ แล้วจะมาอัพอย่างเร็วรี่นะเธอววววววว

[loveview]

ไอโดนโจมตีโดยคุณป๋าชิน

[mamacub]

 

[nunnan]

๋ป๋าเล่นมุกด้วยแหะ 

[fay 13]

 

[Chichi Yuki]

ป๊าเริ่มใส่ไม่ยั้งเลย
งานนี้น้องไอของเจ้จะรับมือไหวไหมเนี่ย

[takara]

อย่างฮาอะ ไอคิดกับพราวอีกแบบ พราวคิดกับไอ อีกแบบ แล้วป๊าจะทำงัยต่ออะเนี้ย

[nongrak]

นับวันป๊าชอบแสดงความรักต่อพราวตลอดเลยนะ แต่เราชอบบบบบบบบบ

[mild-dy]

ป๊าเริ่มจัดหนักแล้ว

[Lemon_Tea]

เจอกันก็โดนตอกหน้าซะ --!
ไอจะตอบกลับว่าไง

[jamlovenami]

5555 โหยยยย ป๊าาาาา อย่าโหดเด้ สงสสาร ไอจังจุง 555

ว๊ายยย ป๊าหล่อ 

[ferrari_L]

ความเดิมตอนที่แล้วคืออิหนูพราวพาน้องไอไปให้คุณป๊าเจอนะฮับ(เผื่อลืมเพราะไม่ได้อัพนาน)




“ผมชื่อไอ อัยวริศ เศรษฐสิทธิ์ อายุสิบหกครับ”


“รายงานหน้าชั้นเรียนเหรอ?”



“ป๊า!!” ผมทำตาโตใส่ร่างสูง “ไม่มีอะไรหรอก ป๊าล้อเล่นน่ะ^^”


ผมหันไปบอกไอแล้วทำตาเขียวใส่คนข้างๆ ถ้ายังกวนอีกนะจะงอนไปสามวันเลย! ป๊าทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ พยักหน้าผ่านกระจกมองหลังให้ไอพูดต่อ แต่ไอ้คนนั่งหลังก็ยักไหล่กลับมาประมาณว่าพูดจบแล้ว เอาเข้าไป กวนกันเข้าไป = =


“พ่อเป็นเจ้าของโรงแรมไอวริน?”


“นั่นของพี่สาวครับ”


“พ่อไอทำบริษัททัวร์ต่างหาก” ผมแก้


“ก็คุ้นๆนามสกุลอยู่ไง”


“ผมก็เพิ่งรู้ว่าพ่อของพราวเป็นเจ้าของห้าง... แล้วยังดูหนุ่มขนาดนี้”


ธุรกิจในเครืออัศวคีรีกุลมีเยอะแยะมากมายอยู่แระ อย่างในโซนเอเชียนี่จะเป็นของป๊ากับแกรนด์พา ส่วนแถวๆยุโรปจะเป็นของลุงฟาสต์ ป๊าบอกว่าถ้าแกรนด์พาเกษียรตัวเองจากงานแล้วป๊าจะไม่มีเวลาให้ผมมากอย่างเคย T_T ถ้าลุงเฟนด์ยังอยู่ก็คงดีหรอกไม่น่ามาด่วนอายุสั้นไปก่อนเลย จะได้มีคนมาแบ่งเบาภาระป๊าไปบ้าง ประมาณครึ่งชั่วโมงเราก็มาถึงร้านอาหารญี่ปุ่นที่ป๊าชอบกิน


“หนูจะกินซาชิมิเยอะๆๆๆๆๆๆ”


“ดีๆ” ป๊าลูบหัวในขณะที่ผมกอดแขนหนาไว


“ไอเคยกินที่นี่ยัง พี่มีเมนูแนะนำเยอะเลย”


“ก็เคยมาบ้าง แต่ไม่ได้มานานแล้ว”


“โอเคๆ ค่อยๆกินค่อยๆเลือก เพิ่งจะห้าโมงอยู่เลย”


ป๊าเลือกห้องที่เป็นส่วนตัว และช่วยกันสั่งอาหาร ที่จริงมีแค่ผมกับไอที่ช่วยกันเลือกดู ป๊าก็แค่เออออห่อหมกตามเท่านั้น ผมนั่งพื้นข้างเดียวกับป๊าส่วนไอนั่งตรงข้าม วันนี้พ่อหมีเกาะผมไม่ปล่อยเลย อย่างตอนนี้แขนยาวก็โอบเอวผมไว้หลวมๆ


“เอาที่มีแซลม่อน”


“ชอบกินแซลม่อนเหรอ”


“ก็เฉยๆ แต่ป๊าชอบกิน^O^”


ฟอดดดดดดดดดดดด


“น่ารักมาก”


ป๊าชมแล้วหอมแก้มผมฟอดใหญ่ต่อหน้าทุกคน ผมเลยจุ๊บแก้มสากกลับไปแล้วสั่งน้ำส้มมาให้ตัวเองส่วนของป๊าเป็นชาอยู่แล้ว ป๊านั่งจิบน้ำไปฟังผมคุยกับไอไป มือที่โอบผมอยู่ก็ลูบเอวผมไปเพลินๆ เหมือนไอจะไม่ค่อยมีสติเท่าไหร่นะวันนี้ บอกแล้วว่าไม่ต้องเกร็งป่ะป๊าใจดี เหมือนเขาคิดอะไรอยู่ตลอดเวลาเลยเหอะ บางทีก็เหม่อจนผมต้องสกิดแรงๆด้วยการเตะใต้โต๊ะนี่เลย


“งื้อ คำใหญ่จัง”


ผมอ้าปากงับข้าวปั้นหน้าปลาไหลที่พ่อหมีคีบมาจ่อที่ปาก จะคำใหญ่แต่ก็ยัดหมดเคี้ยวแทบไม่ได้บอกขอบคุณป๊าด้วยเสียงอู้อี้ ป๊าเลยหยิบทิชชู่มาเช็ดที่เลอะมุมปากให้


“พราวกับอาเฟิร์สนี่เป็นพ่อลูกที่รักกันจังเลยนะครับ”


“รักยิ่งกว่าลูกอีก”


-////- ไอพยักหน้าหงอยๆ แต่ผมนี่เขินหน้าแดงไปละ รักยิ่งกว่าลูกนี่คือยังไงวะครับ อาจจะหมายถึงแบบรักมากกว่าที่พ่อแม่คนอื่นๆเขารักไรงี้มั้ง ป๊าพูดดี ถ้าอยู่บ้านนี่จะจูบเป็นรางวัลงามๆ แต่ว่า... อยู่ที่นี่ก็จูบได้นี่นา ทำไมต้องที่บ้านด้วย -3-?


จุ๊บ


เอาจุ๊บเบาๆไปก่อนละกัน ฮี่ๆๆ


“หึหึหึ” ป๊าหอมหัวผมแล้วกลับไปกินต่อ


“เอ่อ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ”


“อืม เดี๋ยวฉันไปด้วย”


อ้าว แล้วปล่อยให้นี่อยู่คนเดียว ป๊าก้มมาจูบหน้าผากแล้วเดินออกไปกับไอเลย ไม่ใช่ว่าไปกวนประสาททกันข้างนอกแล้วต่อยกันหน้าช้ำเข้ามาหรอกนะ ไม่ถึงสิบนาทีทั้งคู่ก็เดินกลับมาใบหน้ายังหล่อคมคายไม่มีที่ติอยู่อย่างเดิม ต่างกันแค่ที่พ่อหมียิ้มกริ่มแต่ไอดูหน้าหมองๆ


“ป๊าแกล้งอะไรไอหรือเปล่า”


“ป๊าโตแล้วจะแกล้งเด็กไม่มีทางสู้ได้ไง”


“แต่ป๊าชอบแกล้งหนู-3-”


ผมตอบโดยไม่ได้สนใจความนัยที่ร่างสูงสื่อไปให้อีกคน พ่อหมีบีบจมูกผมส่ายไปมา “ก็พราวน่าหมั่นเขี้ยวไง” ว่าแล้วจุ๊บปลายจมูกผมเบาๆ ป๊าอิ่มก่อน ส่วนคนที่อิ่มคนสุดท้ายคือผมแบบไม่ต้องเดา พออาหารหลักผ่านไปผมก็ทานพุดดิ้งต่อ พอจะป้อนพ่อหมีที่กอดเอวเอาหน้าซุกซอกคอผมอยู่เขาก็ส่ายหน้าไม่กิน ของอร่อยๆ พลาดแล้วรู้ไว้เลยพ่อหมี!


รถจอดสนิทอยู่หน้าบ้านหลังใหญ่ ผมลงรถเดินไปส่งรุ่นน้องสุดหล่อที่หน้าประตูบ้าน รู้สึกว่าหลังๆมานี่ไอจะเงียบๆไป ผมว่าเขาคงจะรู้สึกอึกอัด ป๊าพูดไม่เก่งและไอก็ไม่ใช่คนที่จะพูดก่อนหากไม่มีใครชวนคุย


“วันนี้ไม่ดีเลยเนอะ”


“ไม่หรอก”


“อื้ม บ๊ายบาย ฝันดีนะ”


“พราว!”


ไอเรียกผมเมื่อผมจะเดินมาขึ้นรถ เขากุมมือผมไว้ทั้งสองข้างแล้วยกขึ้นไปจรดริมฝีปาก ผมรีบชักกลับมาอย่างรวดเร็วหันไปมองที่รถแต่ไม่เห็นอะไรเพราะกระจกมืด T_T


“ถึงผมจะไม่มีทางสู้ แต่ผมก็จะพยายามสู้นะ ระหว่างที่พราวสับสนอยู่นี้ ผมจะช่วยเอง”


“นายพูดอะไรเนี้ย พี่งงหมดละ”


“เด็กโง่จังว่ะ”


ไอหัวเราะ ผมเริ่มรู้สึกว่าบรรยากาศเริ่มกลับมาเป็นเหมือนเดิม ไอขยี้หัวผมแล้วเลยลงมาลูบแผ่วๆที่แก้มผม ตอนนี้ผมงงกับคำพูดเขาจนไม่คิดเรื่องอื่นแล้ว ไม่คิดว่าคนในรถที่มองออกมาจะโมโหแค่ไหน ไม่คิดว่าคนที่ยืนตรงหน้าจะแสดงความรู้สึกอะไรออกมา


ผมเบิกตากว้างอย่างตกใจเมื่อไอยกมือผมขึ้นไปจูบแล้วฉกลงมาหอมแก้มผมอย่างรวดเร็ว O_O คือผมตกใจจนไม่ทันได้หลบหรือผลักออกไง สติผมกลับเข้าร่างเมื่อเสียงแตรรถที่ถูกกดค้างไว้ส่งเสียงดังทั้งซอย


“พะ พี่ไปก่อนนะ”


ผมโบกมือแล้วรีบวิ่งไปขึ้นรถ ไอก็กลับเข้าไปในบ้านเช่นกัน ผมเหลือบไปมองพ่อหมีเห็นแล้วต้องรีบเบนสายตาไปมองตรงเหมือนเดิม ใบหน้านิ่งที่เหมือนกำลังสงบสติอารมณ์อยู่นั้นทำให้ผมตัวสั่นด้วยความกลัว แต่ผมไม่ผิดนะ... ผมไม่ได้ตั้งใจให้มันเป็นอย่างนี้สักหน่อย


“ป๊าหนู...”


ป๊ายกมือห้ามไม่ให้ผมพูดต่อ และเข้าเกียร์จะออกรถผมเลยรีบจับมือเขาไว้


“หนูไม่ทันระวัง”


“ตกลงมันยังไงกันแน่!”


ผมสะดุ้งเมื่อพ่อหมีตะคอก น้ำตาเริ่มมาคลออยู่ที่หัวตา ป๊าบีบแก้มผมด้วยมือข้างเดียวแล้วดึงเข้าไปใกล้ ผมพูดไม่ได้เพราะเจ็บแก้มไปหมดได้แต่เบ้หน้าด้วยความเจ็บเท่านั้น น้ำตาเริ่มไหลออกมาเป็นทาง ยิ่งมีแสงสลัวๆอย่างนี้ทำให้ป๊าน่ากลัวยิ่งขึ้น


“มันมาจีบใช่มั้ย...”


“มะ ไม่...ฮึก”


“มันไม่รู้เหรอไง ว่าคนนี้อ่ะ พ่อหวง!”


“ฮึก อื้อ อ๊ะ!”


ป๊ากระชากแขนผมเข้าไปใกล้แล้วกดริมฝีปากลงมากระแทกกับปากผมจนได้กลิ่นคาวเลือด ลิ้นชื้นเกี่ยวลิ้นผมและดูดแรงๆ รู้สึกทั้งเจ็บและชาไปทั่วปาก ยิ่งผมดิ้นอ้อมแขนแกร่งรัดผมแน่นจนจะหายใจไม่ออก เมื่อผมเบี่ยงหน้าหนีฟันคมก็กัดริมฝีปากล่างผมไม่ปล่อย

ก๊อกๆๆ


เสียงเคาะกระจกรถเร็วและแรงทำให้ป๊าคลายแขนออก คนตัวโตสบถอย่างอารมณ์เสียเมื่อเห็นว่าเป็นไอที่พยายามเปิดประตูรถ ป๊าขับรถกระชากแรงจนผมตัวเซไป


“ฮึก ฮือออออ ไอแค่หอมแก้ม ใครก็ทำกัน ฮึก ฮึก”


“งั้นป๊าก็ทำได้ใช่มั้ย ไปหอม ไปกอด ไปจูบ คนอื่นได้ใช่มั้ย โอเค๊~ ด้ายยยยย”


“ฮึก ไม่ได้นะ ฮือๆๆ” ผมส่ายหน้าร้องไห้อยู่อย่างนั้นไม่ยอมหยุด


“เงียบพราว”


“ฮึกๆ ฮึก” ผมพยายามหยุดแต่มันหยุดไม่ได้ผมเลยขดตัวจมอยู่กับเบาะรถ มือก็ปิดปากตัวเองไว้ไม่ให้เสียงสะอื้นลอดออกไปให้คนใจร้ายได้ยิน ป๊าทั้งเบรกทั้งออกตัวแรงจนผมโขกกับคอนโทรลรถหลายรอบแล้ว พอถึงบ้านผมก็รีบวิ่งขึ้นห้องโดยไม่สนใจฟังเสียงเรียกของป๊า ผมหยิบของใช้ที่จำเป็นย้ายไปนอนห้องเล็กสวนกับคนขี้โมโหที่กำลังจะเข้าห้องมา ป๊าไม่พูดอะไรไม่ท้วงไม่ห้ามเดินผ่านผมเข้าไปในห้องเหมือนผมเป็นแค่ธาตุอากาศที่ไม่มีตัวตนทำให้ผมยิ่งเสียใจไปใหญ่


“ฮือออออออ ฮึกๆ”


ปิดประตูแล้วทรุดนั่งร้องไห้อยู่กับพื้นอีกที คืนนี้ทั้งคืนป๊าไม่ตามมาง้อเหมือนทุกที ไม่มีใครมาตบอกลูบหลังให้ ไม่มีคนให้อ้อน ไม่มีใครให้กอด ไม่มีคนมาชวนคุยนั่นคุยนี่ ป๊าจะเจ็บเหมือนผมไหม...




 
 

[Chichi Yuki]

ป๊าก็เจ็บไม่ต่างจากน้องพราวหรอกลูก เผลอๆ อาจจะเจ็บกว่าน้องพราวเพราะเผลอทำรุนแรงกับน้องพราว
ไอ้น้องไอ! ไปหาคนอื่นนู่นไป อย่ามาก่อกวนน้องพราวของเจ้นะ! เดี๋ยวเจ้จบกด เอ้ย! ตบเลย

[nunnan]

ดราม่า อีกแล้ววววว 

[fay 13]

 

[yuyie]

หนูไม่เอามาม่า อืด 

[takara]

กำ กะป๊าหึงนี่นา