หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[~ณิมมานรฎี~]

   ป๊าหึงงงงงงง~~~  นู๋เอ๋ย~~~~  เมื่อไหร่จะรุ้สึกน๊าาาาาา  55555555  ป๊าอกแตกตายก่อนซะมั้ง

[nongrak]

ป๊าหมีคงหึงลูกหมี แต่หึงมากไปหน่อย

[greensnake]

เอ้า กุ๊กกิ๊กอยู่ดีๆ มาม่าซะแล้ว จะปลอบใครก่อนดีล่ะ
ป๊าก็น่าจะรู้นะว่าหนูพราวไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรที่ป๊าพยายามสื่อหรอก
ทำทุกอย่างเพราะความเคยชิน ไม่รู้ว่านั่นน่ะคือความรัก(ที่ไม่ใช่พ่อกับลูก)
เรื่องคนมาจีบมาชอบนั่นยิ่งแล้วใหญ่ ส่วนหนึ่งก็มาจากการเลี้ยงดูด้วยแหละ
ใครที่ดีด้วยก็คิดว่าเขาเข้ามาเป็นเพื่อน ไม่ได้คิดอะไรมากมายเลย
ส่วนไอ โดยรวมก็นิสัยดี ดูแลปกป้องพราวได้และชอบพราวด้วยนี่สิ
แต่จะคิดมาแข่งกับป๊าน่ะมันไม่เห็นแววอยู่แล้วล่ะ เขา(หึง)หวงมาก
คิดว่าชีวิตนี้พราวขาดป๊าได้ไหมล่ะ 
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[dahlia]

มันต้องเกิดเหตุการณ์แบบนี้ซ้ำไปซ้ำมา ไม่จบแน่  ถ้าระหว่างป๋า กับ พราว ยังติดกับสถานะ พ่อกับลูก แบบนี้

[Pakarang]

เมื่อไหร่จะก้าวข้ามความเป็นพ่อลูกซะทีน้าาา

รอค่ะ มาต่อนเร็วๆน้าาาา ไม่อยากดราม่านาน

[ferrari_L]

Chapter 15

 





“คุณหนูคะ คุณพราว...”



เสียงเรียกบวกกับแรงเขย่าเบาๆทำให้ผมงัวเงียตื่นขึ้นมาอย่างเสียไม่ได้ ดวงตายังไม่ทันได้ปรับแสงความรู้สึกเจ็บจี๊ดก็แล่นไปที่สมองแล้วยังปวดไปทั้งกระบอกตา โอ๊ยยยยย แล้วผมกินอะไรก่อนนอนเนี๊ย ทำไมขมปากวะ! T_T



“คุณพราว เดี๋ยวไปเรียนสายนะคะ”



ผมหลับตาแน่นซุกหน้าลงกับหมอน มือก็ควานหาคนตัวโตที่อยู่ข้างๆ แต่พอนึกอะไรขึ้นได้ใจก็ปวดหนึบขึ้นมา



“ปวดหัว”



“งั้นลุกขึ้นไปอาบน้ำล้างหน้านะคะ ป้าจะไปยกข้าวต้มกับยามาให้”



“แล้วป่ะป๊า...”



“คุณท่านไปทำงานแล้วค่ะ”



สภาพผมตอนนี้คงต้องบอกได้ว่าหูลู่หางตกเลยล่ะ ผมผิดอะไรหรือไงล่ะ... ถ้าป๊าโกรธก็จะเป็นอย่างนี้ตลอดเลยชอบทำผมแรงๆ แล้วยิ่งพักหลังๆมานี่ยิ่งเป็นบ่อย จะตีก็ตีมาเลยดีกว่า จะใช้ไม้ปขวนเสื้อหรือเข็มขัดก็ยอมทั้งนั้น(ซาดิสถ์กว่าอิป๊าอีกลูก = = :: คนเขียน) ขอแค่ป๊าอย่าเมินผมก็พอ ผมเคยโดนตีครั้งหนึ่งเพราะไม่สบายแล้วไม่ยอมกินยา พอโตขึ้นผมเลยกินยาง่ายไงล่ะ ป๊าต่างหากที่กินยายาก ถ้าไม่สบายแล้วจะงอแงยิ่งกว่าผมอีก คิดถึงป๊าแล้วจะร้องไห้อีกแล้วอ่ะ T_T อย่าโกรธพราวนานได้มั้ย...



ป้าช้อยจัดที่นอนให้ผมเสร็จก็เดินลงไปข้างล่าง วันนี้ผมต้องไปโรงเรียนกับลุงแช่มอีกแล้วสิเนี้ย คิดแล้วน้ำตาจะไหลแต่ตอนนี้ปวดตาไปหมดอย่างกะมันจะหลุดออกมาจากเบ้า แล้วใครเอาอะไรขมๆเหนียวๆนี่มาป้ายปากผมวะจะล้างออกมั้ยล่ะนี่แต่แผลจากแรงจูบเมื่อวานไม่แสบเหมือนเมื่อเดิมแล้วอ่ะนะ  ผมกินข้าวกินยาแล้วไปโรงเรียนตามปกติ ผิดไปอย่างคือไม่มีใครบางคนนั่งรถไปด้วย...



“พี่พราว! พี่พราวๆ”



ผมหันไปตามเสียงเรียกขณะที่จะเดินเข้าโรงเรียน “อเล็กซ์!! O_O”



ผมรอให้จราจรโบกรถให้ไม่นานก็ข้ามถนนไปหาเด็กเห็ดที่ยืนอยู่มุมตึก ผมนั่งยองๆกอดเด็กนั่นด้วยความคิดถึง เด็กน้อยหอมแก้มผมทั้งสองแล้วรัดคอผมแน่น



“กูกู้กีกี้ นายมาได้ยัง... อื้ออออ อ่อยอะ อ่อย!!”



“จะทำอะไร อย่าทำพี่พราว! ฮือๆๆๆ”



ผมเห็นอเล็กซ์ร้องไห้ดึงกางเกงผู้ชายสวมชุดสูทสองสามคนที่เข้ามาล้อมโปะยาสลบผมเป็นภาพสุดท้าย สติผมดับวูบพร้อมกับน้ำตาที่ไหลออกมา สิ่งที่ผมคิดถึงมาที่สุดตอนนี้คือป๊า...

























 

ผมหยีตารับแสงที่ลอดเข้ามาทางหน้าต่าง แต่... นี่มันไม่ใช่หน้าต่างบ้านผม!!!!!! ตั้งท่าจะหันไปอีกทางแต่แก้มก็ชนเข้ากับจมูกโด่งๆของใครบางคนที่ยื่นหน้ามาจ้องผมหลับซะชิดเลย! ผมผลักเขาออกไปไกล พอมองหน้าชัดๆถึงรู้ว่า...ลุงแดม!!!



มะ ไม่นะ! เขาจะจับผมมาข่มขืนหรือเปล่า ผมเคยถูกลักพาตัวไปสองสามครั้ง แต่ยังไม่ทันถึงที่หมายป๊าก็มาช่วยไว้ได้ทันทุกที แต่ครั้งนี้ผมกลัว ยิ่งเขาเป็นคนมีประวัติที่เลวร้ายมากๆ ไม่เหมือนคนอื่นๆที่เอาตัวผมไปด้วยเหตุผลทางธุรกิจเท่านั้น



“คุณจะทำอะไร!”



“หอมแก้ม^^”



“OoO คุณ... คุณจับผมมาเพราะ... เพราะ...” ผมถอยร่นไปชิดหัวเตียงแล้วกอดตัวเองไว้



“ฮ่าๆๆ คิดอะไร ไม่ต้องกลัวฉันขนาดนั้นก็ได้”



“คุณจะทำร้ายผม!”



“เฮ้ย ใครบอก”



“ป๊าบอก!”



ลุงแดมส่ายหัวอย่างระอา “บอกว่าอะไรอีก”



“เฒ่าหัวงู”



“...”



“ชอบกินเด็ก”



“...”



“นิสัยไม่ดี ชอบทำร้ายร่างกาย”



“...”



“ชอบทำร้ายจิตใจ ปีศาจ ฆ่าคน...”



“พอๆๆๆ ไอ้เหี้ยนั่นชักจะเกินไปละ”



“อย่ามาว่าพ่อคนอื่นอย่างนั้นนะ!!” ผมบอกอย่างโมโหคว้าหมอนมาปาใส่ร่างสูง ถึงผมจะโกรธป๊าอยู่แต่ก็ใช่ว่าใครจะมาด่าพ่อผมได้นะ ลองให้ผมด่าพ่อเขาดูมั้ยล่ะ!



“พ่อ? ไม่ใช่แฟน?”



“เป็นทุกอย่าง!”



“พูด ‘ครับ’ ไม่เป็นหรอไง ”



“เราไม่จำเป็นต้องพูดเพราะกับอาชญากร -3-“



“อยากจะปาหนังสือเลี้ยงลูกอย่างไรให้ติ๊งต๊องค์ใส่ไอ้เฟิร์ส = =”



“อย่ามาเรียกป๊าว่าไอ้ด้วย”



“ครับๆ ทูนหัวครับ= =”



“แล้วก็ปล่อยผมไปสักที ผมไม่ได้ชอบคุณ! เชิญไปล่อลวงเด็กคนอื่นเถอะ ป๊าบอกผมหมดแล้ว ผมไม่หลงกลคุณแน่ๆ จำไว้เลย”



“ฮ่าๆๆ เป็นตุเป็นตะเล้ยยยย แต่ไหนๆก็ลักพาตัวมาแล้ว งั้น....”



“อ๊ะ”



ตัวผมไถลไปกับเตียงนุ่มเพราะถูกดึงข้อเท้า



ร่างสูงยิ้มเจ้าเล่ห์ใส่ผลักผมนอนราบลงบนที่นอน กดข้อมือผมไว้ไม่ให้ขยับหนี แล้วใช้ขายาวของเขาทับขาผมไว้อีกที ตอนนี้ผมเหมือนคนที่เป็นอัมพาตไปทั้งตัว ใบหน้าหล่อคมคายอมยิ้มก้มลงมาใกล้แล้ว...



ฟอดดดดดดดดดด หอมแก้มซ้ายผม



“ลูกใคร แก้มหอมจัง^O^”



ฟอดดดดดดดดดด แล้วก็หอมแก้มขวา



“ข้างนี้ก็หอม^O^”



 “อี๊~~~~” ผมทำหน้ายี้มองคนโรคจิตตรงหน้าด้วยดวงตาสั่นระริก ผมพยายามดิ้นจนหลุดแล้ววิ่งไปที่ประตูปรากฏว่ามันล๊อค! ผมเลยเขย่าอย่างบ้าคลั่ง และออกแรงมากยิ่งขึ้นเมื่อคนตัวโตไม่ต่างจากป๊าย่างสามขุมเข้ามาใกล้ ให้บรรยากาศเหมือนหนังสยองขวัญที่ผมเคยดู



“ไม่ อย่าเข้ามา ปล่อยผมไปเถอะ ฮือออๆๆๆ”



“โอ๊ะ ร้องไห้เลย ฮ่าๆๆๆๆ” หัวเราะเหมือนเรื่องที่เห็นผมร้องไห้มันตลกนัก โรคจิตที่สุด!!



“ฮือออออ ฮือๆๆๆ”



เงาที่ทาบทับมาที่บานประตูกับเสียงหัวเราะทุ้มๆทำให้ผมกลัวไปใหญ่ ทรุดนั่งกอดเข่าตัวเองร้องไห้อยู่ตรงหน้าประตู พอลุงแดมช้อนตัวผมขึ้นผมก็ทุบก็ข่วนเขาใหญ่เลย เขาได้แต่ร้องโอดโอยเอียงหน้าหนีเป็นพัลวันก่อนจะโยนโครมผมลงบนที่นอน ผมตั้งตัวได้ก็หนีไปอยู่อีกฟากเตียง



“ชอบเล่นไล่จับเหรอจ๊ะ เบบี๋ ได้ๆ”



แงงงงงงงงงง ป๊า ช่วยหนูด้วย TOT ลุงแดมต้อนผมไปซ้ายขวาจนผมงง เม็ดน้ำตาที่มาคลออยู่ขอบตาทำให้บังทัศนียภาพไปบางส่วน ทำให้ผมที่วิ่งหนีอย่างกับเล่นเกมรันนิ่งแมนสะดุดพรมหน้าคะมำไปโขกกับขอบโต๊ะเตี้ยที่วางอยู่ชิดผนังใกล้กับโซฟา อ่า...เจ็บ



“แพรว! เอ้ย พราว!”



ร่างสูงถลาเข้ามาหา ผมเลยทำตัวให้ลีบที่สุดแล้วมุดเข้าไปอยู่ใต้โต๊ะ ลุงแดมก้มลงมามอง เอือมแขนที่เป็นส่วนเดียวที่สามารถลอดเข้ามาได้จะจับผม ผมเลยทุบมือเขาแรงๆจนเขาต้องชักมือกลับไป



“พราวออกมาก่อนครับ เลือดออกด้วย”



“ไม่! ไปเอาป๊ามาก่อน”



“ทำไมต้องพูดถึงมันตลอดเวลาวะ! เจ็บใจโว้ยยยย!”



“ฮืออออ เจ็บเหมือนกันนะ” เจ็บที่หางคิ้วเนี้ย



“โอเคๆ ออกมา เดี๋ยวจะพาไปหาไอ้หมอ เอ่อ ไปหาไอ้เฟิร์ส”



“ไม่! เอาป๊ามาที่นี่”



เกิดผมออกไปแล้วเขาเล่นตุกติกไม่ยอมปล่อยผมไปล่ะถึงเขาจะทำหน้าเหมือนรู้สึกผิดมากก็เถอะ แล้วอเล็กซ์อีกที่ไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงบ้าง ผมรู้สึกว่าโต๊ะขยับ TOT อย่าบอกว่าจะยกโต๊ะออก! ข้างบนเป็นตู้ปลาขนาดมหึมาเลยนะโว้ยยยยย



“ฮือๆๆๆ ป๊าช่วยพราวด้วย ฮืออออ พราวเจ็บ”



ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น เห็นปลายเท้าลุงแกเดินวนไปวนมาก่อนจะก้มพรึบลงมาให้ผมตกใจเล่น แขนที่พยายามเอื้อมเข้ามาดึงผมอีกครั้งทำให้ผมต้องงอขาเข้าหาตัวให้มากที่สุด



“เจ็บก็ออกมา จะพาไปหาหมอ เลือดออกใหญ่แล้ว” เขาพูดด้วยเสียงที่อ่อนระโหยราวกับคนหมดแรง ใบหน้าแสดงความเป็นห่วงออกมาอย่างปิดไม่มิด ทำให้ผมยื่นมือออกไปให้เขาจับไม่รู้ตัว



“ไม่! เอาป๊ามา ฮือออ”



ผมชักมือกลับ เกือบ... เกือบใจอ่อนไปแล้ว แกล้งทำเสียงร้องไห้ออกไปด้วยเผื่อคนใจยักษ์จะเห็นใจบ้าง



“โธ่โว้ยยยยย ไอ้เฟิร์สนั่นแหละตัวดี อยู่กับอสูรแล้วยังไม่รู้ตัวอีก” แล้วเตะโต๊ะโครมใหญ่จนสั่นสะเทือน ผมล่ะกลัวมันจะหักมาทับผมจริงๆเลย



“คุณนั่นแหละตัวร้าย”



“เอออออ ฉันมันไม่มีอะไรดีอยู่แล้ว”



เขาพูดอย่างตัดพ้อก่อนจะเดินตึงตังออกไปตะโกนโวยวายให้ลูกน้องโทรหาปะป๊า ผมปาดขี้มูกปาดน้ำตาแล้วจับแผลตัวเองดูเบาๆ แค่เบาๆก็เจ็บแล้ว T_T เลือด เลือด เลือดเต็มมือเลยยยยย ผมคร่ำครวญได้ไม่นานลุงแดมก็กลับเข้ามา



“ตัวเล็กออกมาทำแผลก่อน ไอ้เฟิร์สกำลังมา”



“จะให้ป๊าทำให้”



“แล้วนายจะเสียใจที่เห็นคนอื่นดีกว่าฉัน”



“เชอะ”



“มาช้งมาเชอะอะไร เอาใหญ่แล้วนะเรา”



ครืดดดดด



ขวดยากับสำลีถูกดันเข้ามาใต้โต๊ะ ส่วนปีศาจก็นั่งกับพื้นแล้วเอาหลังพิงโต๊ะเอาไว้เหมือนกั้นไม่ให้ผมได้ออกไปไหน ผมหยิบแค่สำลีมาเช็ดเลือดออกไปบ้างเท่านั้น ส่วนยานั่นผมไม่ใจกล้าพอให้ตัวเองแสบหรอกครับ



“แม่นายไปไหนล่ะ”



“ทำงาน”



“หะ? ไอ้เฟิร์สมีเมียแล้วเหรอ”



ป๊ามีลูกแล้วก็ต้องมีเมียสิฟะ ไม่ควรจะถามงี้ป้ะ มันผิดวิสัย



“แล้วแม่ชื่ออะไร”



“ชื่อเฟิร์ส”



“จะกวนอะไรฉันน่ะหนู = =”



“ป๊าเป็นทั้งพ่อและแม่ให้ผมได้”



“แสดงว่าไอ้เฟิร์สยังไม่มีเมีย? แล้วมันมีลูกได้ไงไม่สงสัยเหรอ ไม่สงสัยเหรอว่าตัวเองเกิดมาจากท้องของใคร กินนมจากใคร แล้วทำไมพ่อถึงยังอายุน้อยอยู่...”



ผมสงสัยสิ สงสัยมาทั้งชีวิตเนี้ย แต่ในเมื่อเจ้าตัวเขาไม่พูดถึงผมถามไปก็คงไม่ได้คำตอบเหมือนทุกที ผมไม่รู้หรอกว่าป๊าอายุน้อยอายุมากยังไง ตั้งแต่เด็กจนโตป๊าก็ยังหน้าเหมือนเดิมต่างที่มีกล้ามเนื้อเพิ่มขึ้นมาตัวสูงขึ้นบ้างก็แค่นั้น และอีกอย่างผมกลัวว่าถ้าผมรู้อะไรไปแล้วระหว่างผมกับป๊าจะไม่เหมือนเดิม ทุกวันนี้เราก็มีความสุขกันอยู่แล้ว ผมไม่ต้องการอะไรไปมากกว่านี้อีกแล้ว



แล้วตกลงลุงแกรู้จักป๊าใช่มั้ย แล้วทำไมตอนนั้นป๊าถึงปฏิเสธล่ะ?



“พราว...” เขาเรียกผมด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ฉันจะบอกอะไรให้นะ...”



ปังๆๆ เคร้ง! ปังๆๆๆๆ เคร้งๆๆๆ เพล้ง ปังๆๆๆๆๆ



ผมเอามืออุดหูแล้วขดตัวเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เสียงปืน! ป๊า! OoO ลุงแดมรีบวิ่งออกไปดูผมเลยมุดออกมาจากใต้โต๊ะแล้ววิ่งตามลงไป เห็นพ่อหมียืนอยู่ที่หน้าบ้านพร้อมเหล่าบอดี้การ์ดพร้อมอาวุธครบมือนับสิบชีวิตเล็งปลายกระบอกปืนจ่อไปอีกฝ่ายที่ไม่ยอมลดปืนลงเช่นกัน สภาพห้องโถงบ้านตอนนี้คือเละเทะมากทั้งกระจกทั้งแจกันแตกกระจายเกลื่อนพื้น



“ป๊า!!!!!”



ผมวิ่งฝ่าเหล่าลูกน้องของลุงแดมที่พยายามเข้ามาชาร์ตตัวผมแต่ผมก็สะบัดหลุดออกแล้ววิ่งเข้าสู่อ้อมแขนแข็งแรงของป่ะป๊า เขารับผมไว้แล้วกอดผมแน่นไม่ต่างกัน



“พราว หัวแตก! ไอ้เชี่ยแดม!!!”



“ให้มันน้อยๆหน่อย กูนี่รุ่นพี่มึงนะ”




“กูเลิกนับพี่นับน้องกับมึงไปตั้งแต่!...” ป๊าจะพูดต่อแต่ก็ชะงักไป ผมไม่สนใจอะไรทั้งนั้นตอนนี้ ได้แต่กอดเอวสอบแล้วซุกหน้าเข้ากับอกหนันแน่นอย่างเดียวเลย




“เอาล่ะๆ วันนี้กูพาพราวมาดูบ้านเฉยๆ เผื่ออนาคต...”



“ฝันไปเถอะมึง! มึงจะไม่มีวันได้เข้าใกล้เด็กคนนี้อีกแน่!”



“ไอ้เฟิร์ส!”



ลุงแดมกระชากคอเสื้อป๊าด้วยมือทั้งสองข้าง ผมที่อยู่ตรงกลางระหว่างเขาเลยผลักตาลุงปีศาจนั่นออกไปอย่างแรง แล้วกางแขนปกป้องป๊าเต็มที่ พ่อหมีใหญ่จะดึงผมไปหลบข้างหลังแต่ผมอยากปกป้องป๊าบ้างนี่!



“ถ้าคุณทำอะไรป๊า ผมจะไม่ให้อภัยคุณตลอดชีวิต”



ผมบอก ลุงแดมมองผมด้วยแววตาที่เจ็บปวด แต่ก็ปรับสีหน้าให้กลับมาปกติในไม่ช้า ป๊าเลยยิ้มเหยียดๆส่งไปให้อย่างผู้ชนะ ผมอยากให้ป๊าชนะเค้าอยู่แล้ว -3-



“หึหึ คอยดูละกัน ของๆกูยังไงก็ต้องเป็นของกูอยู่วันยังค่ำ กูมั่นใจ หรือถ้ามึงไม่กลัวจะเคลียร์ให้จบซะตอนนี้...”



“กูไม่เคยกลัว แค่ไม่มีอะไรที่จะต้องเคลียร์เพราะมันชัดเจนอยู่แล้ว กลับ!”


ผมไม่รู้ว่าเขามั่นใจเรื่องอะไรแล้วเรื่องอะไรที่ป๊าบอกว่าชัดเจน แต่ผมไม่มีทางมาอยู่กับลุงแดมแน่ๆ ผมจะอยู่กับป๊าคนเดียวเท่านั้น ป๊าพาผมขึ้นรถด้วยใบหน้าที่เครียดขึงผมเลยไม่กล้าพูดอะไร รถวนรอบน้ำพุก่อนที่จะออกจากประตูบ้านป๊าส่งสัญญาณบอกให้ลุงจักรจอดรถ



ปัง! ปังๆๆ ปังๆๆๆ



เสียงปืนดังสนั่นอีกครั้ง ผมเลยอุดหูแล้วซุกเข้ากับอกป๊าแนบแน่นกว่าเดิม ร่างสูงโอบไหล่ผมไว้แล้วลูบหัวผมอย่างปลอบประโลม พอเสียงเงียบผมก็หันไปดูเห็นลุงแดมยืนอ้าปากพะงาบๆอยู่ที่เดิม คิดว่าคงจะตะโกนด่าป๊าอยู่ที่ให้บอดี้การ์ดที่ขับรถตามหลังมาสามคันระดมยิ่งไปที่ลานจอดรถของบ้านนี้ซะยับเยิน รถนับสิบแต่ละคันผมว่าไม่ต่ำกว่าสิบล้านสภาพตอนนี้ทั้งกระจกแตกทั้งเป็นรอยทั้งล้อแตกเต็มไปหมด



ป๊ายิ้มอย่างพอใจ ลุงจักรเลยออกรถ



“ทำอย่างนี้จะดีเหรอ เกิดเขาตามมายิงเราล่ะ”



“มันไม่ทำอะไรพราวหรอก เอ่อ มันไม่กล้ามาทำอะไรเราหรอก”



“...”



“แค่นี้ยังน้อยไปที่มันกล้ามาทำดวงใจของป๊าตกใจกลัวแถมหัวแตกด้วย เจ็บมากมั้ยครับ”



“ป๊าาาา หนูเจ็บจังเลย T^T”



ความโกรธที่ผ่านมาผมลืมมันไปแล้วล่ะครับ ตอนนี้ขออ้อนก่อน > < มือใหญ่เช็ดคราบน้ำตาที่ติดข้างแก้มออกไปให้แล้วบรรจงจูบหน้าผากผมแผ่วเบา



“ป๊าขอโทษที่ไม่ดูแลพราวให้ดีปล่อยให้ถูกจับตัวไปได้ และเรื่องเมื่อวานที่ป๊าทำให้หนูเจ็บเองนะครับ”



“อื้อ เมื่อวานหนูไม่ทันตั้งตัว ป๊าหายโกรธหนูเถอะนะ”



“ป๊าไม่โกรธ ป๊าแค่โมโห... ช่างเถอะ อย่าให้เกิดเหตุการณ์แบบนั้นอีก ป๊าไม่รับรองความปลอดภัยทั้งของพราว และไอ้หมอนั่น พราวเป็นของป๊าทั้งตัวและทั้งหัวใจ เข้าใจมั้ยครับ”



“T_T”



“เข้า ใจ มั้ย”



“เข้าใจครับ แต่ป๊าอย่าทำหนูเจ็บแบบเมื่อวานได้มั้ย”



“...”



“ป๊า...”



“ได้ครับ แต่จะเจ็บยิ่งกว่าเมื่อวาน ถ้าความอดทนป๊าหมดก็ไม่มีเหตุผลอะไรที่จะต้องรอ...”



“ป๊าอ่ะT_T”



ผมเอาหน้าตัวเองไปถูกับแก้มสากอ้อนๆ ป๊าเลยจับผมฟัดจนแก้มแดงไปหมด ผมหันไปสนใจข้างทางปล่อยให้พ่อหมีซุกไซ้ซอกคอผมได้ตามใจ ทั้งดูดเนื้อเม้มหนังผมอย่างนี้รู้เลยว่าเขายังไม่คลายอารมณ์หงุดหงิดเรื่องนั้นง่ายๆแน่ รถยังไม่พ้นซอยผมเห็นอเล็กซ์ปั่นจักรยานสี่ล้อสวนไปพอดี



“ลุงจักร จอดรถก่อนOoO”



“ครับๆ”



“กูกู้กีกี้!!”



“พี่พราว!”



เด็กเห็ดลงจากจักรยานวิ่งเข้ามากอดขาผมแล้วร้องไห้ ผมก้มลงกอดเจ้าตัวเล็กแล้วจับตัวหมุนๆหารอยแผลที่อาจจะเกิดขึ้นจากฝีมือของลุงปีศาจนั่น



“ลุงแดมทำพี่พราวหัวแตกเหรอ น้องเล็กขอโทษ ฮือๆๆ ลุงแดมแค่บอกว่าอยากเจอพี่พราวเฉยๆ เพราะน้องเล็กเห็นรูปพี่พราวที่บ้านเค้า น้องเล็กเลยบอกว่ารู้จักพี่พราว ฮืออออ”



แล้วรูปผมไปอยู่ที่บ้านเขาได้ยังไง? ไม่ทันได้สังเกตด้วย... ช่างมันเถอะ



“งั้นเหรอ...”



“ขอโทษนะ พี่พราวเจ็บมากมั้ย น้องเล็กกำลังปั่นจักรยานไปหาพี่พราวที่บ้านลุงแดมพอดีเลย น้องเล็กเพิ่งเลิกเรียน  ฮือๆๆ”



“ไม่เอาไม่ต้องร้องแล้ว” ผมเซนซิทีฟน่ะ เห็นใครร้องไห้แล้วจะร้องตาม



“ปกติลุงแดมใจดีจะตาย ทำไมถึงทำกับพี่พราวอย่างนี้ล่ะ”



“ไม่มีอะไรหรอกครับ น้องเล็กไม่ผิดน้าๆๆ”



ผมกอดแล้วโยกตัวน้องไปมา ป๊าลูบหัวน้องเล็กอย่างเอ็นดูแถมเสียสละผ้าเช็ดหน้าราคาแพงมาซับน้ำตาให้น้องด้วย ผมรู้สึกเกลียดผู้ชายคนนั้นขึ้นมาตงิดๆ หลอกใช้เด็กอย่างนี้ใช้ได้ที่ไหน ทำให้อเล็กซ์รู้สึกผิดจากสิ่งที่เขาไม่ได้ก่ออย่างนี้โตไปจะทำให้เขาเป็นเด็กมีปัญหาหรือเปล่าน่ะ ใช้ไม่ได้จริงๆเลย!



ผมเดินไปส่งเด็กเห็ดที่บ้าน บ้านเขาอยู่ใกล้กับบ้านอีตาปีศาจนั่นน่ะเลยรู้จักกัน ป๊าชวนไปเที่ยวที่บ้านแต่ไปไม่ได้เพราะพรุ่งนี้ยังต้องไปโรงเรียน แม้ผมจะบอกว่าหยุดวันศุกร์วันหนึ่งก็ได้ เด็กน้อยกลับไม่ยอม ถ้าเป็นผมนะยอมตั้งแต่ชวนครั้งแรกแล้ว อิอิ เด็กอะไรไม่รู้ขยันเรียนจั๊ง (แกก็ควรเอาแบบอย่างบ้างนะอิหนู::Ferrari_L)



พอกลับถึงบ้านป๊าก็จัดการทำแผลให้ผม ป๊าบอกว่าแผลแห้งไปแล้ว แผลนิดเดียวไม่ต้องเย็บ แต่ผมเจ็บมากจริงๆนะ =_= ไม่ได้สำออยจริงๆนะ ไม่ได้เรียกคะแนนสงสารจริงๆนะ ฮ่าๆๆๆ



“ป๊าหนูปวดตาด้วย”



“ไหนๆ เพี้ยงงงง หายเร็วๆนะครับ”



^O^ อิอิ




 

เค้าเขียนบทโศกไม่เก่ง เรื่องนี้จะไม่ได้กินมาม่า!!! 

(เหรออออ?)

ขออภัยในความล่าช้า 

เยิฟยูวววววว =3=

[★KVH™★]

เลิฟยู 
น้องพราวอ้อนได้ทุกตอนอ่ะนะ
ปล.แอบชอบลุงแดม (เอาพ่อหมีไปเก็บก่อน ฮิฮิ)

[cancan]

องครักษ์ของหนูพราวน่าร้ากกกกกกพอกันเลย อุตส่าห์ปั่นจักรยานไปช่วยเจ้าชายตัวน้อย..

[haru_na]

  ตามอ่านจนทัน อิอิ

ชอบน้องพราวนะ ขี้อ้อน อิอิ

เรื่องนี้สนุกมากมายเลยยยย

มีปมปริศนาด้วย

สู้ๆๆน๊าาาาาาาาาาาา

[mild-dy]

น้องพราวน่ารัก
น้องอ้อนมาทีละลายเลยยยย

[dahlia]

ดีใจจัง กูกู้กีกี้ กลับมามีบทอีกแล้ว ว่าแต่ แดม เป็นอะไรกับพราว พ่อตัวจริงเปล่า

[Chichi Yuki]

ร้องเล็กของเจ้น่ารัก จะปั่นจักรยานไปช่วยพี่พราวเค้าเหรอลูก
ลุงแดมนี่จะใช่พ่อแท้ๆ ของน้องพราวหรือเปล่า แล้วแพรวตายไปแล้วใช่ไหม
ปมเริ่มมาทีละนิด แต่เราไม่ขอมาม่ามาก เดี๋ยวท้องอืด

[พลอยสวย]

  ทำไมเราอ่านกูกูกี้กี้ตลอดเลยอ่ะ

[fay 13]

 

[takara]

พราวน่ารักเน้อ

[เลิฟลี่]

ป๊าจับพราวหม่ำซะเลยยย

[ferrari_L]

Chapter 16.1 70เปอร์
 

ผมนั่งอ้อนป๊าอยู่ในรถขณะที่เขามาส่งที่โรงเรียน เมื่อคืนยังอ้อนไม่หนำใจเพราะป๊ากินยาแล้วผมก็หลับไปไม่รู้ตัวเลย =3= ผมนั่งบนตักแกร่งแล้วซุกหน้าลงกับซอกคอป๊า พ่อหมีเคยไล่ผมลงรถยังไงก็ยังคงไล่ผมลงรถเช่นทุกวัน



“ไปเรียนได้แล้วครับพราว”



“อีกนิดนึง”



“หึหึหึ อย่าลืมนะว่า...”



“ห้ามให้ใครแตะเนื้อต้องตัว ถ้ามีใครมาพูดด้วยก็ไม่ต้องพูด ให้อะไรก็ไม่ต้องรับ ยกเว้นเพื่อนสนิทเท่านั้น แต่ไอไม่ใช่เพื่อนสนิท ถ้าทำเหมือนวันนั้นอีกป๊าจะโกรธมากและพราวก็จะเจ็บตัว ^O^ ถูกต้องหรือเปล่าฮะ”



“ครับ”


ป๊าขยี้หัวผมแล้วก้มมาหอมแก้มค้างไว้อย่างนั้น เขาบอกบ่อยจนผมจำได้ขึ้นใจเหอะ ผมหันขวับไปมองนอกรถนักเรียนกางเกงลายสก๊อตวิ่งวุ่นกันให้ควัก จุดหมายคือที่ประตูโรงเรียน



“>O< ประตูจะปิดแล้วป๊าๆๆๆ หวัดดีฮะลุงจักร ป๊า จุ๊บ!”



ผมจูบแก้มพ่อหมีแล้ววิ่งลงจากรถไป ไปทางเดียวกับไอ้พวกที่วิ่งอยู่ก่อนหน้าเนี๊ยแหละ แล้วผมก็อาศัยความตัวบางของผมให้เกิดประโยชน์ลอดรูประตูเข้ามาได้เป็นคนสุดท้ายพอดี ไอ้พวกที่วิ่งมาไม่ทันทำหน้าเสียดายเกาะประตูอัลลอยด์กันใหญ่ ฮ่าๆๆ



“ไอ!”


“พราวเป็นไงบ้าง!” ร่างสูงมายืนรอผมที่หน้าห้องเรียนด้วยสีหน้าเครียดขึง พอเห็นผมก็มาจับตัวผมหมุนไปมาดูความเสียหายที่เกิดขึ้น ผมเลยรีบดันมือไอออกไปเพราะจะทำอะไรหน้าพ่อหมีก็ลอยมาหลอกหลอนอยู่เรื่อยเลย L


“รอย...”



“หืม?”



“ที่คอ”



“อ๋อ ไม่ได้มีตัวอะไรกัดหรอกไม่ต้องห่วง ป๊าทำเอง ^O^” ป๊าบอกว่าถ้ามีรอยนี่จะไม่มีใครมายุ่ง ผมก็เข้าใจผิดมาโดยตลอดว่าเป็นรอยตัวอะไรกัด



“...”



“แล้วนายมีอะไรกับพี่หรือเปล่า”



“พราว ตกลงพราวกับป๊านี่เป็นพ่อลูกกันหรืออะไรกันแน่”


ผมอึ้งไปที่อยู่ๆก็มีคนถามตรงๆอย่างนี้ ผมรู้ว่าพวกเพื่อนๆผมก็คงสงสัยในเรื่องนี้อยู่เหมือนกันแต่ไม่มีใครกล้าถาม พวกมันยอมรับในการกระทำของผมพอที่จะไม่ถามหาเหตุผลล่ะมั้ง แล้วผมจะตอบไอว่ายังไงดีล่ะ


“คือ...”



“พราว พ่อมึ งมา”



บนฟ้าทำหน้าตื่นๆเดินผ่านฉิวเข้าห้องไป ผมมองมันที่กำลังรีบร้อนอย่างงงๆ พอมองไปข้างหลังเท่านั้นก็ถึงบางอ้อ มาสเตอร์มาละ T_T เข้าตรงเวลาออกเกินเวลาดีจังเลยครับ



“งั้นไว้คุยกันกลางวันนะ พี่มีอะไรจะให้นายช่วย”



“อือ”


ผมว่าผมตัดสินใจดีละ...



ก้มยังไม่ทันจะแตะเก้าอี้ไอ้รินที่วิ่งมาจากนอกห้องตบโต๊ะกันเสียงดังจนคนเขาหันมามองกันทั้งห้อง มันทำหน้าตื่นๆแล้วเขย่าแขนผมจนหัวสั่น



“เมื่อวานมึงหายไปไหนมา”


“นั่นดิ เหมือนเห็นหน้าโรงเรียนแว๊บๆ” = = มึงไม่น่าเห็นแว๊บๆนะไอ้ฟ้า จะได้เข้าไปช่วยกูทันหน่อย



“กู มะมี อึก ธุระ โว้ย! หยุดเขย่ากูก่อน! > <” ผมสะบัดไอ้รินไปให้พ้นตัว


“โอเคๆ แล้ววันนี้ป๊ามึงจะมารับอีกป้ะ”


“นั่นดิๆ” เพื่อนทั้งสนิทและไม่สนิทมารุมล้อมโต๊ะผมนับสิบ อะไรกับพ่อกูนักหนาวะ ตั้งแต่วันนั้นละ



“ก็มารับตอนเรียนพิเศษเสร็จ”



“ว้าาาาา” ไอ้รินถอนหายใจนี่ผมยังพอเข้าใจเพราะแม่ งชอบเต๊าะพ่อผมเป็นทุนเดิมอยู่แระ แต่ไอ้พวกแก๊งค์นางฟ้า และคุณหนูทั้งหลายนี่คืออะไรครับ



“ใครชอบพ่อกู แม่ งจะโดน!”


“เออ ใครชอบพ่อไอ้พราวแม่ งจะโดนตีนกู กูหมายของกูก่อนพวกมึงอีก ไป๊ ไปนั่งที่ มาสเตอร์มาแล้ว” เออดีไอ้ริน ไล่มันไปให้หมด และไล่ตัวมึงไปด้วยเลยนะ แหมมมมม เนียนตลอดเลย


“พ่อมึ งมาหกโมงช้ะ? กรี๊ดกร๊าด”


“พวกมึงจะอะไรกะป๊านักหนาวะ กูขึ้นนะ”


“ก็แหม มึงจะยกให้กูหรือให้คนอื่นล่ะ มึงดูเมื่อวานดิ๊ บางคนก็ทำเป็นไม่สนใจแต่วนมาอ่อยพ่อมึ งกี่รอบ นับค่ะอิด อกกกกก”


เออ เห็นโว้ย! แต่ผมไม่ยกให้ใครทั้งนั้น ป๊าเป็นของหนูคนเดียววววววว!




พักกลางวันผมแยกตัวออกมาจากเพื่อนๆ ไอ้พวกแก๊งค์ปากหมาก็ยังแซวผมกับไอไม่เลิก ผมไม่ได้คิดอะไรกับไอเกินเลยสักหน่อย ผมเป็นผู้ชาย ไอก็เป็นผู้ชาย ถึงแม้ทุกวันนี้ใครๆจะบอกว่าผมไม่มีทางมีเมียก็เถอะ T_T ผมไม่สนอะไรทั้งนั้นแหละไม่ว่าจะเป็นหญิงหรือชาย ผมสนแค่ป๊าคนเดียว

 

 

 























พักเที่ยงผมพยายามลีบตัวที่แบนอยู่แล้วให้แบนขึ้นไปอีก ไอที่ตัวสูงอย่างกับเสาไฟฟ้าตอนนี้ก็ยังต้องหดตัวให้เหลือตัวเท่าหลักกิโลให้ได้อ่ะคิดดู เพราะอะไรน่ะเหรอ... เพราะตอนนี้เราอัดกันเป็นปลากระป๋องอยู่ใต้โต๊ะอาจารย์นี่ไง เอ้า สงสัย สงกะสัยกันใหญ่ จุดๆนี้บอกเลยละกัน...


ห้องปกครองแอเย็นมว้ากกกกกก >_<


“มีอะไรก็บอกผมด้วย”


“แบร่!”


“นี่คนเขาเสี่ยงขนาดนี้นะ - -“ เรากระซิบพูดกันเบาๆ


“ก็...”


จี๊ดจะรี๊ด ดิ้งดะดิ้ง


ตกใจหมด นึกว่าอะไร เสียงมาสเตอร์เล่นเกมส์นั่นเองครับทำให้ผมไม่ได้เถียงกับไออีก


เราสองคนฉวยโอกาสตอนที่พวกมาสเตอร์ต่างๆนานาพักกลางวันและออกไปกินข้าวนอกโรงเรียนเข้ามาในนี้เพื่อหาแฟ้มประวัติของผม แต่ไอ้ชั้นที่มีแฟ้มประวัติเป็นพันๆแฟ้มนี่ใครจะหาเจอล่ะ...


“ห๊ะ!” ผมทำหน้าเป็นเชิงถามว่าไอ้ที่รุ่นน้องตัวโย่งส่งสัญญาณมือชี้ๆมาที่แฟ้มประวัติในมือผมนี่มันหมายความว่าอะไร อ้อ ถึงจะมีเป็นพันๆแฟ้มแต่พราวซะอย่าง!


...หาไม่เจอหรอก = = ไอต่างหากที่เป็นคนหาเจอ


“ห่านอะไร” ผมถามงง เมื่อผมอ่านปากเขาได้ว่าห่านๆ - -?


“อ่านสิโว้ย อุ๊บ!”


“เงียบๆสิ” ผมดุเบาๆแล้วเปิดแฟ้มที่มีรูปกับชื่อจริงของผมแปะเป็นหน้าปกอยู่ “เฮ้ย! O-O กระดาษเปล่า!”


“= = เปิดหน้าปก”


“คิกคิก” ผมแกล้งเปิดปกหลังก่อนน่ะ คลายเครียดไงๆ แค่นี้ก็เหงื่อตกท่วมตัวอยู่ละ


‘ปานนนทลี อัศวคีรีกุล’


เกิดวันพุธที่ 19 มีนาคม บลาๆ ที่โรงพยาบาล XXX ผมเกิดที่อเมริกา นับถือศาสนาพุทธ แต่ป๊านับถือคริสต์นะ สงสัยผมจะนับถือตามแม่มั้ง เคๆ ที่อยู่ปัจจุบัน บลาๆๆ มารดาชื่อ ‘นนทลี เหมะนนท์’ มะ...แม่ผม แม่ผมชื่อคล้ายผมเลย... เกิดวันที่ 19 กุมภาพันธ์ เกิดวันที่เดียวกันด้วย... ใจผมเต้นตุ๊บๆช้าๆแต่แรงจนรู้สึกถึงเนื้อที่กระเพื่อม


“พราว พราว!”


ไอเขย่าไหล่ผมทำให้ผมหลุดออกจากภวังค์...


“ร้องไห้ทำไม... เด็กโง่”


ไอเช็ดน้ำตาให้ผมแล้วกดหน้าผมลงกับอกกว้าง ใจที่เต้นอย่างเชื่องช้ากลับมาเต้นเร็ว... ผมไม่เคยรู้แม้แต่ชื่อแม่ตัวเองด้วยซ้ำ ชื่อเขาเหมือนผม เขาเกิดวันที่เดียวกัน แล้วเขาจะหน้าเหมือนผมมั้ย... ผมกับป๊าไม่ดีตรงไหน ทำไมเขาถึงทิ้งเราไป แล้วเขาไปไหนกัน...

“ชู่ววว ร้องไห้ใหญ่แล้ว เดี๋ยวแคลปเบิร์ตก็ได้ยินหรอก”


นั่นสิ ความจริงมาสเตอร์เขาไม่ได้ชื่อแคลปเบิร์ตนะ พวกนักเรียนตั้งฉายาจากหนังอะไรสักอย่างเนี้ยแหละ ห้องนี้เป็นห้องพักประมาณสามสี่คนน่ะ คนที่เข้ามาประจำที่ก่อนดันเป็นคนที่เหี้ยมที่สุดด้วย ถ้ารู้ว่าเราสองคนแอบเข้ามาเขาอาจจะคิดไปถึงว่าเราเข้ามาขโมยของก็ได้ แล้วเรื่องนี้ก็จะไปถึงหูป๊า แล้วผมก็โกหกป๊าไม่ได้หรอก


ผมไม่กล้าสูดน้ำมูกเข้าไปกลัวเสียงดัง T_T ไอเห็นอย่างนั้นเลยดึงชายเสื้อนักเรียนออกมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผม ผมเอียงหน้าหนีทันทีเมื่อรู้สึกได้ถึงความสะอาดบนใบหน้า


ก๊อกๆๆ


“ขอโทษครับมาสเตอร์ มีนักเรียนต่อยกันที่หลังห้องน้ำชาย”


“วะหงายน้า” ภาษาไทยสำเนียงแปร่งๆ แปลไทยเป็นไทยได้ว่า ‘ว่าไงนะ’ ทั้งๆที่ให้นักเรียนใช้ภาษาอังกฤษพูดด้วยแต่มาสเตอร์ชอบหลุดภาษาไทยใส่ทุกที ทั้งๆที่ก็ไม่ได้พูดชัดอะไรเลย - -


ผมได้ยินเสียงหุนหันพลันแล่นของมาสเตอร์รีบออกห้องไป ไอฉวยแฟ้มออกไปจากมือไปเก็บเข้าที่ทั้งๆที่ผมตั้งท่าจะอ่านต่อ โกรธนะเห้ย! L


“จะเข้าเรียนแล้ว ไว้ค่อยมาใหม่”


“แต่ว่า!”


“พราว เดี๋ยวแคลปก็เข้ามาแล้วนะ”


“กว่าจะจัดการเรื่องต่อยตีเสร็จ”


“เรื่องนั้นมันไม่มีจริงหรอก รีบๆออกไป”


มะ หมายความว่าไง หรือว่านี่เป็นแผนของหมอนี่ที่จะช่วยให้เราออกจากห้องปกครองแอร์เย็นช่ำนี่ ถึงผมจะนึกขอบคุณอยู่แต่ว่าผมยังอ่านประวัติตัวเองไม่จบเลยนะเว้ย!


“ตกลงได้ความว่าไงบ้าง” เขาถามเมื่อเราออกมาจากห้องนั้นแล้ว


“ยังไม่ทันรู้เรื่องป๊าเลย!”


“พราว ถ้าเขาเป็นพ่อที่แท้จริงแล้วมันจะเป็นยังไงต่อเหรอ แล้วถ้าไม่ใช่... มันจะเป็นยังไงต่อ”


“...”


“ถึงรู้ไปก็เท่านั้น ใช่ไม่ใช่พราวก็รักเขาอยู่ดี”


นั่นสิ...


“แต่อย่างน้อยความรู้สึกผิดก็น้อยลง” ผมบอกเบาๆเหมือนกระซิบกับตัวเอง


ปึก!


“โอ๊ย อยากตายไง๊!!”


อยู่ๆก็มีรุ่นน้องคนหนึ่งวิ่งมากระโดดขี่หลังไอจนร่างสูงเซ หน้าตาน่ารักไม่เบาเหมือนผมเคยเจอแบบผ่านๆ ไอดึงคอเสื้อหมอนั่นให้ลงจากหลังแล้วผลักหัวไปที


“ไปเรียนสักทีไอ้โย่ง มาจีบพี่พราวอยู่ได้”


“เงียบไปเลย” ไอถลึงตาใส่ “นี่ป๊อป เป็นเพื่อนข้างห้อง”


“ไม่ๆ ผมกำลังจะเป็นแฟนไอ^O^”


“อย่าไปฟังมันให้มาก มันสติไม่ดี” ไอกรอกตาเซ็งๆ ผมเลยปลีกตัวออกมาจากสองคนนั้น นัดกับไออีกทีตอนเย็น เขาบอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วยแบบจริงจัง ผมเลยจะโดดเรียนเสริมซะเลย = = อันนี้ไม่ได้อยากโดดเรียนนะ มันจำเป็นจริงจริ๊งงง~ อันที่จริงน่าจะโดดตั้งแต่ตอนนี้เลยนะ

ฝากเม้น
ฝากติดตามจ้า
เยิฟๆๆๆ

[nunnan]

ตอนนี้ช่างวุ่นวายยย รอลูกหมีโดนเขมือบบบบบ 

[Aladin]

ไอเค้าไม่ชอบตัวเลอะ โป้ง

[mild-dy]

 

[★KVH™★]

 

[Chichi Yuki]

ความจริงเริ่มเปิดเผย
คนอ่านก็เตรียมลุ้นไปพร้อมกัน
สรุปไม่มีใครรู้เรื่องจริงเลยนอกจากป๊ากับคนเขียน อิอิ

[haru_na]

ความจริงกำลังจะออกมาแล้ววว

[dahlia]

อยากรู้ความลับของพราวเร็วๆๆๆๆ 

[fay 13]

 

[greensnake]

เด็กๆก็อยากรู้อยากเห็นเป็นธรรมดาโดยเฉพาะเรื่องของคนที่เรารักอ่ะเนอะ
แต่ที่ไอพูดก็ถูก รู้แล้วยังไงเหรอพราว หรืออยากรู้สึกผิดน้อยลงอย่างที่พูด
ประมาณว่า ถ้ารักป๊ามากกว่าลูกรักพ่อก็จะได้ไม่รู้สึกผิดแบบนั้นใช่ไหม
ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงก็นับว่าพราวไม่ได้ไร้เดียงสาไปซะทุกเรื่องอย่างที่ผ่านมา
เริ่มแยกแยะความรู้สึกที่ซับซ้อนได้บ้างแล้ว ต้องรีบไปบอกป๊า
เริ่มคิดว่าถ้ารู้ความจริงจากป๊าจะดีกว่าไหม เผื่อจะช็อคน้อยลง
แต่รักกันขนาดนี้ไม่ว่าความจริงเป็นยังไงก็คงไม่แยกจากกันแน่
ลูกหมีจะแยกกับพ่อหมีได้ยังไงกันล่ะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
ป.ล. อยากฟัดน้องพราว เด็กอะไรก็ไม่รู้ เข้าใจป๊าเลย >///////<

[ferrari_L]

16 ต่อจ้า

อิอิ 





ผมกับไอนั่งกินไอศกรีมกันอยู่ที่ร้านประจำของผมที่มารอป๊ารับกลับบ้าน เราเสียเวลากันไปนานกับการเล่นแมว! ไอพยายามเรียกสติผมกลับคืนมาเมื่อผมเริ่มเอาหัวไปถูกับขนนุ่มๆของแมวเปอร์เซียสีขาวชื่อฮายนอร์ดี้(ชื่อเว่อร์มาก) มันน่ารักน่าเอาไปเป็นอาหารของพี่เอเธนส์มากเลย >_<


“พราว มาคุยกันก่อนได้มั้ย ถ้าไม่บอกอะไรผมก็ไม่รู้จะช่วยพราวยังไงแล้วนะ ผมอยากรู้เรื่องของพราว อยากรู้ว่าผมมีโอกาสแค่ไหนที่จะได้อยู่ข้างๆพราว”


ผมปล่อยฮายนอร์ดี้ไปรับแขกโต๊ะอื่นแล้วหันมาสนใจรุ่นน้องตัวโตที่นานๆทีจะพูดยาวๆสักครั้ง เขาพูดอะไรผมก็ไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่ ก็ผมหัวช้านี่ T_T  ผมตักไอติมเข้าปากแล้วเสไปมองทางอื่น ผมจะเริ่มว่ายังไงดีล่ะ...


“พี่ก็รักป๊านั่นแหละ”


“เฮ้อออออ แล้วเค้าล่ะ?”


“ไม่รู้เหมือนกัน...”


ผมไม่รู้ว่าป๊ารักผมเหมือนลูกหรือเปล่า ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆผมคงเจ็บเจียนตาย ทุกวันนี้ผมถึงไม่พยายามทำอะไรเพื่อที่เราจะได้อยู่ด้วยกันอย่างนี้ตลอดไป ผมไม่ยอมให้ป๊ามีใครและผมก็ไม่ได้มีใคร


“ปัญหาเรื่องสถานะก็ว่าแย่พอแล้วนะพราว แล้วพราวยังเป็นผู้ชายอีก”


“...”


ผมเงียบ ผมไม่ได้คิดถึงเรื่องนี้เลย รอบตัวผมมีแต่ผู้ชาย และชายรักชายก็มีให้เห็นกันเกลื่อนไปหมดจนเหมือนมันเป็นเรื่องปกติ ป๊าไม่ได้ชอบผู้ชาย... ไม่งั้นเขาจะรักกับแม่จนมีผมขึ้นมาได้ยังไง?


“เขาดูกันที่ใจ” ผมเถียง เถียงทั้งไอ เถียงทั้งตัวเอง


“ดูนี่”


ไอล้วงไอแพดสีขาวของเขาขึ้นมา จิ้มนู่นนั่นนี่แล้วยื่นมาให้ผม เป็นหน้าจอของเว็บกูเกิลอันโด่งดัง ผมมองไออย่างงงๆ แล้วกูเกิลบอกได้เหรอว่าป๊าเป็นเกย์หรือเปล่า เอ่อ... อาจจะได้ก็ได้นะ เทคโนโลยีสมัยนี้มันล้ำเนอะ แฮะๆ


“พิมพ์ชื่อพ่อพราวลงไป ทำไมจิ้มช้าวะ”


“หาตัวการันต์อยู่ อย่าเร่งเร้าเซ่ T_T”


“มานี่มะ”


เขาฉวยเอาไปทำ ไม่นานก็ยื่นกลับมาให้ O_O ชื่อป๊าสามารถหาได้จากกูเกิลจริงๆด้วย เฮ้ยยย ที่จริงแล้วป๊าคือบุคคลในประวัติศาสตร์เหรอ หรือป๊าเคยเข้าร่วมประท้วงเมื่อสิบสี่ตุลาน่ะ


“เลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อก่อน”


รู้ได้ไงฟระ = =


“นี่ ดูซะ”


ไอสไลด์ข่าวต่างๆที่เกี่ยวกับป๊าให้ผมดู พาดหัวข่าวหลายๆข่าวที่เป็นเรื่องผู้หญิง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องที่ป๊าควงนางเอกหน้าใหม่เข้าโรงแรม หรือสาวไฮโซด้วยกันไปคุยงานในที่ลับตาคน พาผู้หญิงสวยๆหลายคนไปเที่ยว... และดาราคนที่ผมเคยดูผลงานของเขาอีกหลายคน นักข่าวนี่ก็เขียนข่าวแซะป๊าได้ดีเลยแหละ มือผมจิกเข้าที่หน้าขาตัวเองแรงแต่กลับไม่รู้สึกเจ็บเท่าที่หัวใจ ไหนบอกว่าไม่มีใคร... ทำอย่างนี้มาโดยตลอดเลยใช่มั้ย


ภาพต่างๆในอดีตผุดขึ้นมาในหัวและเชื่อมโยงกันอย่างรวดเร็ว ภาพที่ป๊ากลับบ้านดึก ภาพรอยจูบที่ต้นคอ ภาพที่ป๊าคอยห้ามไม่ให้ดูทีวี ภาพที่มีนักข่าวมาสัมภาษณ์ป๊าและพูดกำกวมเกี่ยวกับเรื่องผู้หญิง เรื่องทั้งหมดนั้นผมสลัดทิ้งไปจากความคิดเพราะความเชื่อใจที่มีต่อเขา


“ใจเย็นนะพราว”


ไอลูบหลังมือผมเบาๆให้ผมรู้สึกตัวคลายมือที่จิกหน้าขาอยู่ออกเห็นเป็นรอยเล็บชัดเจน ถ้ากดแรงอีกนิดเดียวก็คงจะได้เลือดแน่ๆ ตอนนี้ผมควรทำหน้ายังไงอ่ะ ผมอยากร้องไห้... น้ำลายหนืดไปหมดจนพูดอะไรไม่ออกแล้ว


ผมกรอกตาขึ้นมองเพดานเพราะไม่อยากจะให้ใครเห็นน้ำตาผมถ้าไม่จำเป็น ที่ผมร้องไห้บ่อยไม่ใช่เพราะผมอ่อนแอหรืออ่อนไหว แต่เพราะป๊าที่สำคัญ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องเล็กน้อยอะไรผมก็แคร์ แต่สิ่งที่ป๊าทำมันทำให้ผมรู้ว่าเขาไม่ได้แคร์ผมเท่าที่ผมแคร์เขาเลย ไม่ได้รักผมเหมือนที่ผมรักเขาใช่มั้ย


‘พ่อมึ งนอกใจกูอีกแล้วไอ้พราว!’ ที่ไอ้รินชอบพูดบ่อยๆผมคิดว่ามันพูดเล่น


“มิ้นต์แค่คิดว่าบางทีอาเฟิร์สอาจจะมีแฟนแต่ปิดบังไว้เพราะกลัวพี่พราวโกรธแค่นั้นเอง” ที่มิ้นต์เคยพูด


หรือแม้กระทั่ง...


“ไอ้เฟิร์สนั่นแหละตัวดี อยู่กับอสูรแล้วยังไม่รู้ตัวอีก”


...คำพูดของลุงปีศาจ


“พราว”


แล้วที่ผ่านมามันคืออะไร


“พราว!”


จะบอกว่าเหงาเหรอ ถ้าเขามีคนอื่นก็เท่ากับไม่ได้รักผม เท่านั้นเอง...


“พราวๆ”


“หือ? อะไร”


“มองหลอดไฟแล้วน้ำตาไหลคืออะไร”


ไอเด็ดทิชชู่มาให้ เขาหัวเราะเบาๆ ทุกคนเห็นเรื่องที่ผมร้องไห้เป็นเรื่องตลก!!!! แต่ผมไม่มีอารมณ์มาหัวเราะด้วยหรอกนะนี่พูดเลย ผมเลยเบะปากร้องไห้เต็มที่ ไหนๆน้ำตาที่พยายามห้ามไม่ให้ไหลก็ไหลมาแล้วอ่ะ ฮืออออออ


ไอ้รุ่นน้องตัวสูงดึงผมไปซบอกแล้วลูบหัวปลอบๆ ยิ่งมีคนมาทำแบบนี้มันยิ่งร้องไห้เข้าใจมั้ย! นายมาโอ๋อย่างนี้มันกลับยิ่งตอกย้ำให้ผมคิดถึงสัมผัสอ่อนโยนของคนบ้าที่โกหกหลอกลวงผมอยู่ตลอดเวลา ทำไมต้องเป็นอย่างนี้...


“พราว”


“อยู่เงียบๆเถอะ ขอร้อง”


ผมร้องไห้ไปเรื่อยๆ ไม่สนใจผู้คนที่เดินผ่านเข้าออกร้านที่มองมาทางเราด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก เขาอาจจะคิดว่าไอเป็นคนที่ทำให้ผมเสียใจก็ได้ ใช้เวลาสักพักที่น้ำตาผมเหือดแห้งไปแต่ภาพที่คนใจร้ายคอยดูแลและวันเวลาดีๆที่เราอยู่ด้วยกันกลับไม่จางหายไปพร้อมกับน้ำตาเลยสักนิด


ผมยกหลังมือปาดคราบน้ำตาแล้วดันตัวออกจากอ้อมกอดของไอ ป๊าเคยบอกว่ามีอะไรให้ถาม ห้ามคิดเป็นไปเองคนเดียว เดี๋ยวป๊าจะง้อไม่ถูก ผมว่าผมควรจะถามให้รู้เรื่องดีมั้ย แต่ผมจะเริ่มพูดยังไง ผมรู้แต่ตอนนี้ผมโกรธมาก เจอหน้าป๊าไม่รู้จะอาละวาดใส่ก่อนหรือเปล่า


“ผมมีอะไรจะบอก”


“อืม”


“ผมชอบพราว”


….


……


……….


“ตะ แต่...” ผมอึ้งไปหน่อย แต่มองลอกแลกไปทางนู้นทีนี้ทีอย่างคนที่ไม่รู้จะทำยังไงดี


“ผมรู้...”


“...”


“แต่ถ้ามันเป็นไปไม่ได้เมื่อไหร่ พราวต้องรับรักผมนะ”


ผมกัดริมฝีปากอย่างครุ่นคิด ถ้ามันเป็นไปไม่ได้งั้นเหรอ... หมายถึงถ้าป๊าเป็นพ่อของผมจริงๆน่ะเหรอ ถ้าเขาเป็นพ่อของผมจริงๆ ผมก็คงต้องตัดใจ ทุกวันนี้ผมอยู่ได้ด้วยการหลอกตัวเองว่าเขาอาจจะไม่ใช่


“พราวมองเขามาตั้งแต่เด็ก พราวไม่เคยได้มองคนอื่นเลย”


“...”


“ให้โอกาสผมได้มั้ย”


“เคยห่างแล้ว... แต่ทำไม่ได้จริงๆ”


ผมทำหน้าเศร้าเมื่อนึกถึงตอนที่ผมขอป๊าไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนแล้วผมก็เอาแต่พะวงแต่เรื่องของป๊าจนเดือดร้อนคนเขาไปทั่ว ผมว่า... ผมขาดเขาไม่ได้แล้ว


“ไอ พี่บอกไว้ก่อนว่าตอนนี้พี่ไม่ได้ชอบไอ คือ...”


ตอนแรกผมกะจะปฎิเสธไปให้เด็ดขาด แต่พอเห็นสีหน้าผิดหวังของเขาผมก็พูดไม่ออก ถึงผมจะไม่ได้ชอบแต่ผมก็รู้สึกดีๆกับเขานะ ผมรู้สึกว่าเขาดูร้ายกับคนอื่นแต่เขาดีกับผม เขาชอบทำหน้าโหดใส่คนอื่นแต่เขายิ้มให้ผมนี่ T_T


“แต่อนาคตก็...”


“จริงนะ!”


ร่างสูงยิ้มอย่างยินดีจนผมสะอึกไปหน่อย มันจะดูเป็นการให้ความหวังไปหน่อยหรือเปล่า?


“ผมเชื่อว่าพราวกับเขาก็แค่หวั่นไหวเพราะอยู่ใกล้กัน”


“...”


“สักวันผมจะทำให้พราวรู้ใจตัวเอง”


“พี่คิดว่าพี่รักป๊า...”


“...พราว”


ผมเงียบ ไอเงียบ เราเงียบ เอ่อ... ผมเลยนั่งเคาะพื้นเพื่อจะเรียกแมวมาเป็นตัวช่วย(โต๊ะเป็นแบบนั่งพื้นเหมือนโต๊ะญี่ปุ่น) ผมไม่อยากให้ป๊ามีแฟน มันเป็นความหวงที่ลูกมีต่อพ่อหรือความหึงที่คนรักมีให้กัน ผมไม่แน่ใจ ผมอยากอยู่กับป๊าอยากอยู่ใกล้ๆมีเวลาดีๆด้วยกัน มันเป็นอาการของลูกติดพ่อหรืออาการของคนติดแฟน ผมก็ไม่แน่ใจอีกเช่นกัน


“งั้นเรามาพิสูจน์มั้ย”


ไอทำลายความเงียบขึ้นมาในที่สุด


“พิสูจน์? ยังไง?”


“จูบ”


“ห๊ะ!”


“มาจูบกัน”


“ไม่” ผมส่ายหัวลูกเดียวเลย ถ้าป๊ารู้ต้องตายแน่ๆ ><


ไอไม่ฟังเสียงอะไรทั้งนั้น ฝ่ามือใหญ่กุมหน้าผมเข้าไปใกล้แล้วกดจูบลงมาแบบเน้นๆ ขนอ่อนลุกชันทั่วร่าง ผมอึ้งเมื่อความรู้สึกมันบอกว่าไม่ใช่ เมื่อไอเม้มและดูดริมฝีปากผมยิ่งย้ำถึงความไม่ต้องการ ปากของผมจะให้ป๊าจูบได้คนเดียวเท่านั้น ลิ้นร้อนดุนริมฝีปากผมเบาๆเพื่อแทรกเข้ามาภายใน...


“พราว!!!!”


O_O


ผมตกใจกับน้ำเสียงดุดันที่ตวาดเรียกผมด้วยความโมโหนั่นผลักไอออกอย่างแรง พอหันไปมองข้างหลังก็เห็นใครบางคนยืนทำหน้าทะมึงถึงอยู่ตรงนั้น ใครบางคนที่ว่านั้นเป็นถึงเจ้าชีวิตของผม...



“ป๊า!”




-------------------------------------------------
ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาาาาาาาาาาาาา
เม้นต์กันเยอะๆนะฮัฟฟฟฟฟ
เค้าอ่านทุกเม้นเลอ ดีใจที่ทุกคนลุ้นตาม 555
เยิฟยูวววว 

[fay 13]

 

[loveview]

ตายแน่น้องพราวเอ๋ยยยย 
เดี๋ยวพี่เตรียมเก็บซากนะจ๊ะ

[naruxiah]

ตายแน่นุงพราว ป๊าห้ามหนูแล้วนะ หนูไม่ระวังตัวแบบนี้ โดนกินแน่เลย หุหุ