หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[loveview]

เหอะๆแพ้ของเล่นว่างั้น

[mild-dy]

^^

[greensnake]

โตจนมีสามีแล้วยังเล่นเป็นเด็กอยู่เลยนะหนูพราว
แล้วคิดว่าคนที่เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกจะจับทางไม่ถูกเหรอ
คราวนี้ล่ะน้องพราวได้แพ้ป๊าอย่างราบคาบแน่ๆ
เข้าใจป๊าเลยนะ ไอ้อาการอยากฟัดน้องพราวเนี่ย เราก็เป็น
ขอให้ป๊าทำความเข้าใจกับน้องพราวได้ในเร็ววันนะ
ไม่อย่างนั้นความรู้สึกผิดก็จะตามเป็นเงาน้องพราวไปตลอดแน่เลย
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[★KVH™★]

อ๊ายยยยยยยยยยยยยยย
พ่อหมีลูกหมีคู่นี้มันช่าง 

[takara]

อิอิ พ่อหมีง้อพราวต่อไป

[Chichi Yuki]

ป๊าทำไมไม่บอกความจริง แต่ถ้าบอกน้องพราวก็ต้องเสียใจแน่ๆ
แต่ถึงยังไงก็เป็นกำลังใจให้ป๊าเน้ออออ

[Cockroach]

รอลุ้นต่อ ในที่สุดก็ตามอ่านทัน5555 ป๊าเป็นอมตะแล้ว กรั๊กๆๆ

[เลิฟลี่]

มาแบบถี่ๆดีกว่าค่ะคิดถึงลูกหมีขาว  มายาวๆยิ่งชอบเลยค่ะ 

 

[haru_na]

  อีป๊าเอาของเล่นมาหลอกลูกหมีขาว ซะเเล้ววววววว

[ferrari_L]

19

 

ผมนั่งสไลด์ไอแพดอยู่บนเตียง หลังจากอาบน้ำเสร็จผมก็ซุกอยู่กับที่นอนไม่ยอมไปไหนทั้งนั้น ตุ๊กตาหมีนับสิบชีวิตถูกวางเรียงกันเต็มเตียง ส่วนคนนิสัยไม่ดีหน้าตายก็นั่งฮัมเพลงทำงานอยู่ที่มุมเดิม มีความสุขจริ๊งงงงงงง~~~ ผมคงเป็นคนเดียวที่คิดมากอยู่ ณ ตอนนี้สินะ = =


แล้วถ้าคิดจะมาง้อกันง่ายๆ ฝันไปเถอะ ผมไม่ให้อภัยคนที่ทำผิดศีลธรรมแน่! ผมปิดโคมไฟข้างเตียงแล้วล้มตัวลงนอน แสงสลัวจากหลอดไฟมุมห้องทำให้เห็นร่างสูงผละจากงานแล้วเดินมาห่มผ้าให้ ผมเลยดันมือหนาออก


“ทำไมวันนี้เอาพี่หมีลงมาเล่นเยอะจัง”


ป๊าไม่ได้สนใจที่ผมแสดงท่าทีรังเกียจใส่ เขานั่งลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน


“ไม่ได้เล่นสักหน่อย เอามานอนเป็นเพื่อนต่างหาก”


“งั้นเดี๋ยวป๊าเก็บให้ ง่วงก็นอนเลยครับ”


“ไม่ๆๆ ไม่เก็บ”


ผมผุดขึ้นนั่งแล้วดึงตุ๊กตาจากมือป๊ามาให้นอนแอ้งแม้งอยู่ที่เดิม


“อ้าว แล้วป๊าจะนอนไหนล่ะ”


ฮ่าๆๆ นั่นแหละที่ผมต้องการ หมอนทุกใบผ้าห่มทุกผืนพื้นที่ทุกตารางนิ้วของเตียงถูกตุ๊กตาที่เคยตั้งโชว์อยู่บนหัวเตียงจับจองเป็นเจ้าของหมดแล้วครับ


“ก็เรื่องของป๊า” ผมทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้


ตอนแรกก็ว่าจะไปนอนห้องตัวเองแต่ไม่อยากจะเดินไปทั้งขายังสั่นๆอย่างนี้ แล้วป๊าก็ไม่ให้ขยับด้วยเวลาไปไหนทีเขาต้องอุ้มผมไปอ่ะ ไม่อยากจะแตะตัวคนขี้โกหก -3-


“ไม่เล่นงี้ดิ ป๊าง่วงแล้วนะ”


“ไม่ได้เล่น! -3-“


ผมหยิบหมอนที่พี่หมีหนุนอยู่ออกยื่นให้ป๊าพร้อมกับผ้าห่มหนึ่งผืน ป๊ารับไปงงๆ


“นอนที่ไหนก็นอนแต่ต้องไม่ใช่เตียงนี้”


“โถ่ ให้ป๊านอนกอดหน่อยสิ”


ถึงจะโคตรอึ้งที่เห็นป๊าทำหน้าหมาหงอย แต่ผมก็ไม่ยอมซะหรอก เชอะ


“ไม่! ไปนอนไกลๆได้ยิ่งดี”


“ฮึ่มๆๆๆ อย่าให้ถึงทีป๊าบ้างนะเด็กดื้อ”


ป๊าโยนหมอนลงข้างเตียงแล้วทรุดตัวลงนอน เฮ้ยยยยย ผมไม่ได้จะให้เป็นอย่างนี้นะ... ผมคิดว่าเขาจะไปนอนที่โซฟาไม่ก็ห้องแขกซะอีก แกรนด์พาเคยบอกตอนที่ผมไปนอนกับเขาว่านอนสูงกว่าผู้ใหญ่ไม่ดี มันบาปน่ะ T_T


“ป๊าไปนอนที่อื่นสิ!”


“จะนอนนี่”


“อะไรเนี้ย”


“อยากนอนใกล้ อยากได้ยินเสียงลมหายใจ อยากเห็นหน้าตอนนอน อยาก...”


“ไม่ต้องพูดแล้ว ง่วงอยากนอน”


ผมตัดบทแล้วรีบล้มตัวนอนบ้าง ผมใจเต้นแรงกับอีแค่ประโยคธรรมดาแต่ที่ไม่ธรรมดาคือดวงตาคมนั่นสื่อความนัยมาให้ผมอย่างชัดเจน


ผมนอนพลิกไปมาอย่างคิดหนัก ไม่สบายใจเลยที่ป๊าทำอย่างนี้ จะปลุกเขามานอนข้างบนแล้วผมนอนข้างล่างแทนดีมั้ยง่า งั้นก็เท่ากับว่าผมยอมดิ ไม่ได้หรอก!


ผมคิดฟุ้งซ่านอยู่หลายชั่วโมงก็เคลิ้มจะหลับ ได้ยินเสียงเหมือนเรียกดังมาจากไกลๆแต่ไม่ได้ขานรับไป สักพักพื้นที่นอนข้างตัวก็ยวบไปพร้อมกับท่อนหนักๆทับลงมาบนตัว ผมเบิกตาโพลงอย่างตกใจก่อนจะหันไปมอง เห็นเป็นป๊าที่เบียดตัวขึ้นมานอนบนเตียงกับผม


ผมพยายามผลักเขาออกแต่คนตัวโตกลับจับผมไปนอนเกยอยู่บนตัวเขา แขนใหญ่กอดเอวผมไว้หลวมๆพร้อมกับซุกหน้าเข้าที่คอผม ลมหายใจร้อนๆเป่ารินรดต้นคอทำให้ผมต้องย่นคอหนีด้วยความจั๊กจี้


“ปล่อยนะ ใครอนุญาตให้มานอนด้วยเนี้ย”


“ป๊าอนุญาตเอง ก็ป๊าเมื่อยตัวนี่ พื้นก็แข็งด้วย”


“แต่ แต่ แต่ว่านี่หนูงอนอยู่นะ”


เถียงไม่ออกเพราะแค่ได้ยินว่าเขาไม่สบายตัวผมก็เป็นห่วงแล้ว T_T


“ไว้งอนต่อพรุ่งนี้ได้มั้ย วันนี้ดีกันก่อน”


ผมขอคิดนิดนึง ถ้าผมยอมให้เขากอดแสดงว่าผมหายงอนแล้วอ่ะดิ


“เงียบแสดงว่ายอม”


“งั้น...”


เดี๋ยวเซ่! กำลังคิดอยู่ T_T


“งั้น... หนูขอถามอะไรสักข้อ”


“ข้อเดียวนะ ห้ามเปลี่ยนด้วย”


“ไม่ๆๆๆ เปลี่ยนแล้ว สามข้อ -3-“


“หึหึหึ ครับๆๆ ตอบครบปุ๊บหายงอนปั๊บเลยนะ”


“ไม่รู้ ดูก่อน”


“เอ๊า”


ผมย่นหน้าใส่เขา แอบกดคางลงบนอกกว้างให้เจ็บเล่น ก็หมั่นไส้อ่ะ! ไม่เคยจะพูดไม่เคยจะบอกอะไรสักอย่าง ชอบปล่อยให้คิดไปเองคนเดียว


“เราเป็นพ่อลูกกันจริงๆใช่มั้ย”


ถึงจะเคยถามและเคยได้รับคำตอบกลับมาแล้ว แต่ผมก็ยังไม่เชื่อ ไม่มีส่วนไหนของผมที่คล้ายพ่อหมีเลยสักนิด แถมผมยังรู้จักแค่ชื่อแม่อีก อยากรู้จริงๆว่าตอนเด็กผมได้กินนมจากเต้ามั้ยฟระ ที่โง่อยู่ทุกวันนี้เพราะกินแต่นมวัวหรือเปล่าเนี้ย = =


“อืมมมมมม จริงหรือเปล่าน้ออออ”


“ป๊าอ่ะ!”


“ถ้าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ อืมมม งั้นก็เท่ากับว่าเรารักกันไม่ได้สินะ”


ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็รักกันไม่ได้ แต่เราอยู่ด้วยกันได้ไม่ใช่เหรอ เราอยู่ด้วยกันแบบที่ผ่านมาไม่ได้แล้วเหรอ


“ป๊าว่าจะเรียนต่อเอก”


“ห๊ะ!” เปลี่ยนเรื่องไปเป็นเรื่องที่ผมคิดว่ามันร้ายแรงกว่า!


“แล้วป๊าก็คงจะไม่มีเวลาดูแลพราวเหมือนเดิม จบมอหกพราวไปเรียนต่อที่เมกาเอามั้ย...”


เห๋ยยยยยยยยยยยยยยยย อิป๊าาาาา 

อิป๊านิสัยยยยยยยยยยยยยย ได้แล้วจะทิ้งอ่อ?
เม้นด้วยก็ดีนะฮัฟ จิได้มาต่อไวๆๆ ฮาาาาาาาาาาาาา

[nunnan]

เหมือนจะยาว แต่ไม่ยาวแหะ
 
พ่อหมีพยายามเข้า

[haru_na]

นึกว่าจะมายาวกว่านี้ 

[เลิฟลี่]

พ่อหมีนิสัยแย่มาก (อยากใช้คำแรงๆกว่านี้ด่า) ฮึ่ย ลูกหมีขาวหนีไปมีแฟนใหม่ไปเลยค่ะ ไม่เชียร์แล้วพ่อหมีบ้า

[fay 13]

 

[full69]

 

[Inwoสูs]

ไปต่อเมกา ป๊าจะได้ไปเรียนเอกด้วยอะดิ๊    โหยยไม่เนียนนะไม่เนียน

[MK]

อะไรเนี่ย  ทิ้งไว้ค้างมากเลย    

[love AJ]

 

[takara]

โอ๊ะ ป๊าเปลี่ยนเรื่องเฉยเลยอะๆ

[Aladin]

 

[B52]

ยังไงล่ะเนี่ย

[Chichi Yuki]

ก็ดีนะ ระยะห่างอาจจะทำให้ต่างฝ่ายต่างคิดอะไรได้
จะได้รู้ไงว่าระยะห่างจะทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองคนหรือเปล่า

[Feporchz]

มีเมียเด็กก็งี้เเหล่ะ 

[Pnomsod]

อ่าว ค้างงงงงงงงงง

 

[ferrari_L]

ความเดิมตอนที่แล้วอิป๊าจะหนีไปเรียนนนนนน



“ถ้าเราเป็นพ่อลูกกันจริงๆ อืมมม งั้นก็เท่ากับว่าเรารักกันไม่ได้สินะ”


ผมเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไร ถ้าเป็นอย่างนั้นจริงๆ เราก็รักกันไม่ได้ แต่เราอยู่ด้วยกันได้ไม่ใช่เหรอ เราอยู่ด้วยกันแบบที่ผ่านมาไม่ได้แล้วเหรอ


“ป๊าว่าจะเรียนต่อเอก”

“มะ ไม่”


ผมบอกเสียงแผ่วเพราะสมองกำลังประมวลผลอย่างหนัก น้ำตาคลอจนมองเห็นหน้าหล่อเหลานั่นเบลอไปหมดแล้ว ไม่นะ ป๊ากำลังจะทิ้งผม เขากำลังจะทิ้งผมไป ผมอยู่โดยไม่มีป๊าไม่ได้ไม่รู้เหรอไงคนบ้า!!


“ไปอยู่กับแกรนด์พากับแกรนด์มา เขาจะดูแลพราวได้ดีกว่าป๊า”


“ไม่...” ผมกำเสื้อเขาแน่นซุกหน้าลงกับซอกคอป๊าแล้วร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายอะไรทั้งนั้น


“ปล่อยให้เราสองคนได้มีช่องว่างได้ทำใจ พราวอาจจะได้เจอคนดีๆเข้ามาแทนที่ป๊า พอถึงวันนั้นเราจะได้กลับไปรู้สึกแบบเดิม รักกันแบบพ่อลูกอย่างที่พราวต้องการ ดีมั้ย?”


“ฮึก ไม่ ฮึก ไม่เอา”


ผมส่ายหน้า ไม่อยากจะรับฟังอะไรทั้งนั้น กลับไปรักกันเหมือนเดิม เหมือนเดิมแบบไหน แบบตอนสองขวบเหรอ แบบตอนหกขวบ หรือตอนสิบสาม หรือว่าจะเป็นตอนนี้ ผมก็รักป๊าแบบนี้อยู่แล้ว รักที่มากกว่าพ่อ มากกว่าผู้ให้ชีวิต มากกว่าทุกอย่างบนโลกใบนี้


“อย่าร้องไห้ครับ ไม่ว่าใครจะทำร้ายหนู ถ้าป๊าไม่อยู่หนูต้องเช็ดน้ำตาเองนะ...” คนที่กำลังเกลี่ยน้ำตาออกให้ผมพูดขึ้น “...แต่ถ้าพราวไปอยู่กับแกรนด์มาคงไม่มีใครทำให้พราวเสียใจหรอก ทุกวันนี้ก็คงมีแต่ป๊าที่ทำให้พราวร้องไห้”


“ฮึก...”


ถึงจะจริงแต่ป๊าเป็นข้อยกเว้นของผม ป๊าเป็นคนที่ทำให้ผมยิ้ม ป๊ามีสิทธิ์ที่จะทำให้ผมร้องไห้ได้...


“หรือเราจะต่างคนต่างอยู่ไปเรื่อยๆอย่างนี้ เจอหน้ากันทุกวันแต่จับต้องกันไม่ได้ ได้แต่คุยกันสองสามคำแล้วแยกย้ายกันไปอยู่ที่ห้องตัวเอง แบบนี้จะไม่อึดอัดกว่าเหรอ”


“ไม่เอาแบบนั้น”


“แล้วจะเอาแบบไหน”


“ฮึก หนูจะเอาแบบนี้ หนูไม่อยากอยู่ไกลจากป๊า ฮึกฮือออ”


“แบบนี้? พ่อลูกเขาไม่ทำแบบนี้ครับ มันผิดศีลธรรม จรรณยาบรรณ ผิดจริยธรรมต่างๆมากมาย ที่ป๊าก็ไม่รู้เหมือนกันว่ามันคืออะไร”


“ฮึก หนูก็ไม่รู้ ฮึก ฮือๆ”


“อ้าว!”


“ป๊าไม่มีมนุษยธรรมเลย ฮือออๆ”


“อะไรอีก”


“ไม่รู้แล้ว”


“หึหึหึ”


กะ ก็ผมได้ยินจากที่เขาพูดๆกันมานี่ ทำไมสิ่งต่างๆที่เขาว่าดีถึงทำให้ผมมีความทุกข์ขนาดนี้ล่ะ แล้วทำไมผมต้องแคร์สิ่งที่ทำให้ผมทุกข์ใจด้วย ทั้งชีวิตนี้สิ่งที่ผมแคร์ที่สุดควรจะเป็นคนที่ผมนอนกอดอยู่นี่ไม่ใช่หรือไง


“หนูไม่ไปนะ ไม่อยู่กับแกรนด์พานะ”


“เอ้ ถ้าพราวอยู่ที่นี่ แล้วป๊าไปที่เมกาแทนแล้วใครจะดูแลพราวล่ะ ป๊าไม่ไว้ใจว่าป้าช้อยจะดูแลพราวได้ดีหรอกนะ”


“ฮึก ป๊าไม่ต้องไปไหน หนูไม่สนใจแล้ว หนูรักป๊า รักที่สุด”


“พราวลองมองคนอื่นดูหรือยัง แน่ใจว่าเป็นความรัก”


“ลองแล้ว!”


“ว่าไงนะ!!”


เพราะอยากจะยืนยันว่าผมรักเขาจริงๆเลยเผลอพูดไป เคยลองมองคนอื่นที่ไหนเล่า สองตามองแต่คนๆเนี้ย คนที่จะทิ้งผมไปเรียนต่อเนี้ย คนเดียวเลย!


“หนูหมายถึงหนูก็เจอคนเยอะแยะออก แต่หนูก็รักป๊าคนเดียว” ป๊าบีบแขนผมแรงจนต้องรีบแก้ตัวออกมา T_T


“หึหึหึ จะไม่เสียใจแน่นะ”


ผมส่ายหน้าไปมา พยายามกลั้นสะอื้นไว้ ผมจะเสียใจที่สุดถ้าไม่ได้อยู่กับผู้ชายคนนี้ ผมจะเสียใจที่สุดถ้าผมไม่ได้อ้อนป๊าอีกต่อไป ผมจะเสียใจที่สุดถ้าป๊าไม่รักผม


“แล้วป๊า...”


“ป๊าไม่เคยเสียใจที่เลือกพราว ป๊ารักพราว”


“แต่ว่าคนอื่นจะว่ายังไง”


“แคร์คนอื่น?”


“หนูแคร์ป๊า กลัวป๊าโดนดุ ป๊าต้องโดนแกรนด์พาดุแน่ๆ”


“อ้อ พอดีที่บ้านป๊าเขาไม่เคร่งเรื่องศีลธรรม เพราะเห็นว่าเรื่องหัวใจสำคัญกว่า”


“คิกคิกคิก จริงเหรอ”


“ป๊ากลัวไม่ได้กอดลูกหมีขาวของป๊ามากกว่าอะไร”


“หนูก็เหมือนกัน ^O^”


พ่อหมีหอมหัวผมฟอดใหญ่ อ่าาาาาา ทำไมรู้สึกสบายใจขึ้น ความจริงปัญหามันก็ไม่ได้มีอะไรเลย ที่มันหน่วงเพราะเราแบกมันไว้ต่างหาก แต่ถ้าเราทิ้งมันไปเหมือนผมตอนนี้ก็จะโล่งอย่างนี้นี่แหละ อิอิ


“แล้วเรื่องในอดีต...” ผมถาม


“ช่างมัน”


“อนาคตอ่ะ”


“ก็ช่างแม่ ง”


“คิกคิกคิก มีความสุขกับปัจจุบันดีกว่าเนอะ” ผมหอมแก้มสากติดกันหลายๆที แล้วผงกหัวขึ้นจุ๊บปากพ่อหมีรัวๆ


“หาเรื่องเจ็บตูดแล้วมั้ย”


“ง่ะ อย่าเพิ่งสิ หนูยังระบมอยู่เลย ป๊าน่ะไม่ยอมหยุดสักที” ผมทำหน้าอ้อน


“ก็มันหยุดไม่ได้นี่นา ตกลงหายงอนป๊าแล้วเนอะ”


“ก็ได้ครับ หนูรักป๊าที่สู๊ดดดดดดดดดดด”


ผมจะไม่ปล่อยป๊าของผมไปไหนทั้งนั้น ทำมาเป็นว่าจะไปเรียนต่อแล้วทิ้งเราไป ไม่ยอมๆๆๆ > <


“ป๊าต้องไปยกเลิกเรื่องเรียนต่อนะ”


“เรียนต่อ? อุ๊บบบ ฮ่าๆๆๆๆ”


ผมมองหน้าเขางงๆ ป๊าพยายามกลั้นหัวเราะ ทำไม อะไร ยังไง จะส่งเขาไปอยู่เมกาแล้วยังมาหัวเราะใส่เหรอ ที่บอกว่าหายงอนเมื่อกี้ยกเลิกได้มั้ยฟระ


“ป๊าไม่ได้จะเรียนต่อหรอก แค่นี้ป๊าพราวก็เก่งจะแย่ ฮ่าๆๆ”


ผมเกาหัวแกร๊กๆ ตกลงว่าไม่มีเรื่องการเรียนเกิดขึ้นจริง ไม่มีเรื่องเมกงเมกาไรทั้งนั้นใช่มั้ย ฮึ่มมม! ผมผละตัวออกจากร่างสูงแล้วจับตุ๊กตาหมีมาทุ่มใส่คนบ้าที่นอนหัวเราะอยู่จนตุ๊กตาเด้งตกลงข้างเตียง ป๊ารีบลุกขึ้นนั่งแล้วรั้งร่างผมไปนั่งซ้อนบนตักแกร่ง แขนหนารวบเอวผมไว้แน่น คางเกยอยู่บนไหล่พร้อมกับแนบแก้มสากเข้ากับแก้มผม


“โอ๋ๆๆ อย่างอนนะเด็กดี ก็ถ้าป๊าไม่ทำอย่างนั้นพราวจะได้รู้เรื่องอะไรมั้ย ก็พราวมัวแต่สนใจหลักการบ้าบอโดยไม่สนใจความรู้สึกป๊าเลย ป๊าก็เลยต้อง...”


“แล้วถ้าหนูยังยืนยันว่าเราทำผิดอยู่ล่ะ”


“ก็พราวไม่ต้องการป๊าแล้วนี่ ป๊าคงทำอย่างที่บอกจริงๆ”


“ไม่เอานะ” ผมรีบหันไปบอกแล้วกอดลำคอแกร่งไว้


“งั้นพี่หมีก็ไม่จำเป็นแล้วใช่มั้ย”


มือใหญ่จับตุ๊กตาของผมโยนลงข้างเตียงทีละตัวๆ เห้ยยย ไม่ได้ ยังไม่ครบสามข้อเลย ผมฉวยตุ๊กตาตัวสีน้ำตาลไว้ได้ทันก่อนที่เขาจะเคลียร์ทุกสิ่งลงจากเตียงไปหมด


“จำเป็น! ถึงหนูจะยอมรับเรื่องนี้แล้ว แต่เรื่องเหล่าบรรดาแฟนของป๊าล่ะ”


ผมทำตาเขียวใส่ทั้งๆที่คราบน้ำตายังติดแก้มอยู่


“ป๊าไม่ได้มีใคร คือ หมายถึง เขาไม่ใช่แฟน ไม่ได้เป็นคนรักของป๊า ป๊ารักพราวคนเดียว”


“แต่ป๊าก็มีอะไรกับเขา หนูเห็นรอย...”


“พราวยังแยกไม่ออกระหว่างความรักกับความใคร่ ก็พราวเล่นมาอ้อนป๊าทุกวันป๊าก็ต้องอยากดิ แล้วจะให้ป๊ามาลงที่พราวหรือไงล่ะ”


อะไรคือมาลง? อะไรคืออยาก? ความใคร่คืออยากมีอะไรเหรอ? เหมือนที่ Sex กับ make love มันต่างกันหรือเปล่าเนี้ย


“เห็นมั้ย แค่นี้ยังทำหน้างงเลย เอาเป็นว่าป๊าแค่สำเร็จความใคร่ตามธรรมชาติ”


“แต่พอมีอะไรกันมันดูแนบแน่น ใกล้ชิด อบอุ่น มันมีความสุข มันแบบลึกซึ้งเกินไป”


“อันนั้นคือความรัก แต่ถ้ารู้สึกแค่เสียวก็ความใคร่”


เมื่อคืนผมก็เสียว -///////- แต่ผมก็มีความสุขด้วย


“เอาเป็นว่าพอเราจุดจุดจุดกันไปบ่อยๆพราวก็จะเข้าใจ หรือว่าเราจะทำความเข้าใจกันตอนนี้เลยดี”


ป๊าทำหน้าจริงจังจนผมเริ่มจะเชื่อว่าเขาอยากจะสอนผมจริงๆ ผมก็อยากรู้นะแต่ว่าร่างกายผมคงไม่ไหวจริงๆ ถ้าคืนก่อนป๊าไม่เอาแต่ใจกับผมมากเกินไป วันนี้ผมอาจจะยอมก็ได้นะ >///////<


“หนูยังคิดข้อสามไม่ออก หนูจะนอนแล้ว”


“อ้าว ไม่ให้สอนแล้วเหรอ”


“หนูง่วงแล้ว!”


“เด็กแสบ มาหลอกให้อยากแล้วจากไป ฟอดๆๆๆ”


“อื้อออ”


ผมดันใบหน้าหล่อเหลาที่ระดมหอมแก้มผมนั้นออกห่างแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมไว้ทั้งหัว แล้วตกลงมันเป็นอะไรยังไงล่ะเนี้ย ช่างเถอะ ผมไม่อยากรู้แล้ว ป๊าจะเป็นอะไรผมก็รักทั้งนั้นแหละน่า ©

 

 

 
































ผมกอดเอวร่างสูงไว้แน่น เท้าของผมเหยียบอยู่บนหลังเท้าของป๊าแล้วพ่อหมีก็พาผมเดินอย่างทุลักทุเล ก็ป๊าจะพาผมลงไปข้างล่างผมก็เลยบอกว่าอยากเดินไปเองแต่เดินไม่ไหวแล้วให้พ่อหมีพาผมเดินลงมาอย่างนี้นี่แหละ คิกคิก


“คุณเฟิร์สระวังค่ะระวัง”


ป้าช้อยเตือนตอนที่กำลังจะเดินลงบันได


“หมีดื้อเล่นอะไรก็ไม่รู้ครับ” พ่อหมีหันไปฟ้องป้าช้อย ป๊ากอดเอวผมไว้ข้างหนึ่งอีกข้างก็จับราวบันไดไว้ “กอดป๊าแน่นๆนะ เดี๋ยวตก โอ๊ยยย หายใจไม่ออก แน่นเกิน”


ผมแกล้งรัดเอวป๊าสุดแรง คิคิ ผมก็เสียวเหมือนกันนะ ยิ่งหันหลังไปมองบันไดยิ่งแล้วใหญ่เลยกลับมามุดหน้าเข้ากับจุ๊กกุแร้ของคนตัวโตต่อ


“เย้ๆๆๆ ป๊าทำได้”


ผมผละออกเมื่อเขาเดินมาถึงขั้นสุดท้าย พอดีกับที่พี่เอเธนส์วิ่งเข้ามาหาแล้วกระโดดโถมใส่ผมจนล้มไปกลิ้งเกลือกกันอยู่บนพื้นสองตัว เอ้ย หนึ่งคนกับหนึ่งตัว


ผมหัวเราะร่วนกลิ้งหลบทั้งสี่ขาทั้งน้ำลายเหนียวของพี่เอเธนส์ นี่ไม่ได้อยากเล่นด้วยเลยนะ โอ๊ยยยยยย ป๊าก็ไม่ช่วยอะไรแถมยังยืนหัวเราะผมอีก


“มอมแมมทั้งคนทั้งหมาแล้ว เอาพี่เอเธนส์ไปอาบน้ำเลย”


“ง่ะ”


ผมหน้างอก่อนจะถูกป๊าเนรเทศออกไปอาบน้ำที่สนามหญ้าหน้าบ้าน -3- ทำร้ายมากอ่ะ นี่ผมยังเดินขัดๆอยู่เลยนะเว้ย ได้แล้วก็ถนอมกันบ้างไรบ้างดิ๊


“ป๊ามาช่วยกันหน่อย ร้อนนะ”


“แดดตอนเช้าช่วยสังเคราะห์วิตามิน”


“ชีววิทยาผิดที่ผิดเวลาอีกละป๊าเนี้ย”


ผมฉีดน้ำใส่พี่เอเธนส์ไปพลางค้อนคนตัวโตไป นั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟสบายใจเฉิบเนอะ!


นี่ก็อีกตัว จะสะบัดขนให้ได้อะไรขึ้นมา เปียกหมดแล้วเว้ยยยยยย ช่วยอยู่นิ่งๆให้ฟอกสบู่หน่อยโว้ย ผมไล่จับพี่เอเธนส์ที่วิ่งวนรอบตัวผมจนมึนหัวไปหมด


“คิกคิกคิก”


ผมหัวเราะเมื่อพี่เอเธนส์เดินปาดตัวผมไปมาเหมือนจงใจจะเอาฟองที่ฟูเต็มตัวมาป้ายให้ผมเปื้อนด้วยงั้นแหละ นี่มันไม่ใช่วันสงกรานต์นะเห้ย


“อาบน้ำตัวเดียวหรือสองตัววะนั่น พอแล้วพราว เดี๋ยวไม่สบาย”


“ป๊า ช่วยด้วย พี่เอเธนส์ไม่ยอมหยุด”


ผมจะวิ่งไปหาป๊าแต่พี่เอเธนส์ก็วิ่งมาดักผมไว้ทุกทางเลย จะเล่นวิ่งไล่จับกันใช่มั้ย > < ผมขะยักเท้าซ้ายขวาให้หมางงก่อนจะกระโดดข้ามแล้วพุ่งเข้ากอดป๊าไว้เต็มตัว แต่พี่เอเธนส์ก็ยังวิ่งมาตะกุยตูดผมใหญ่ อย่ายุ่งกับตรงนั้นของผมได้มั้ย T_T


ป๊าตะโกนให้ลุงแช่มมาลากพี่เอเธนส์ให้ออกห่างจากตัวผมก่อนจะแบกผมขึ้นหลังพาไปอาบน้ำใหม่ เล่นเสร็จแล้วหรือรู้สึกหิวเลยอ่า ยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลยนี่นา


“เดี๋ยวๆๆ ป๊าแก้ผ้าทำม๊ายยยยยย > <”


“ทำไมเหรอ”


ป๊าทำหน้าเจ้าเล่ห์เดินเข้ามาหาแล้วคร่อมผมไว้ระหว่างผนัง งื้อออออ


“หนูยังไม่พร้อมนะ > <”


“พร้อมอะไรครับ หึหึหึ”


“ง่ะ ป๊าจ๋า”


“ครับ...”


“นะๆๆ”


“ฮ่าๆๆ อะไร...”


ผมทำหน้ามุ่ย เขย่าแขนหนาอ้อนๆ พยายามจะไม่มองต่ำไปถึงซิกแพ๊คที่เสียดสีกับตัวผมอย่างเร่าร้อนในคืนนั้น >.,< ป๊าปัดปอยผมที่ระอยู่ข้างแก้มออกแล้วกระซิบแผ่วเบาข้างหู ลมหายใจร้อนๆทำให้ผมขนอ่อนผมลุกขึ้นมา


“เด็กที่ไหนไม่รู้วิ่งมากอดเปียกไปทั้งตัว ต้องอาบน้ำใหม่ไปด้วยเลย”


“อะ อ่าว”


จุ๊บ


“ใจแตกแล้วเนี้ยเด็กคนเนี๊ย”


ป๊ารั้งลำคอผมเข้าไปใกล้แล้วจุ๊บหน้าผากผม หลังจากนั้นก็...เดินเข้าห้องน้ำเฉ๊ยยยยยยยยย = =


ใจแตกอะไรเล่า อยากจะถามว่าทุกวันนี้ใครทำให้ผมเป็นอย่างนี้วะครับ!!!


 

[ferrari_L]

สารบัญ

ตอนที่ 1        ตอนที่ 2   
ตอนที่ 3.1     ตอนที่ 3.2
ตอนที่ 4.1     ตอนที่ 4.2
ตอนที่ 5.1     ตอนที่ 5.2
ตอนที่ 6.1(17/1/57)     ตอนที่6.2(21/1/57)
ตอนที่ 7(27/1/57)
ตอนที่ 8.1(2/2/57)     ตอนที่8.2(6/2/57)
ตอนที่ 9(10/2/57)
ตอนที่ 10(28/2/57)
ตอนที่ 11.1(2/3/57)     ตอนที่ 11.2(3/3/57)
ตอนที่ 12.1(5/3/57)     ตอนที่ 12.2(7/3/57)
ตอนที่ 13.1(13/3/57)     ตอนที่ 13.2(15/3/57)
ตอนที่ 14.1(21/3/57)     ตอนที่ 14.2(24/3/57)
ตอนที่ 15(29/3/57)
ตอนที่ 16.1(6/4/57)     ตอนที่ 16.2(7/4/57)
ตอนที่ 17(14/4/57)
ตอนที่ 18(22/4/57)
ตอนที่ 19.1(26/4/57)     ตอนที่ 19.2(1/5/57)

ทำลิ้งค์ตอน 20-24 หาย!!  หาเอาละกันเน้ออออ
ตอนที่ 25.1(15/6/57)     ตอนที่ 25.2(18/6/57)
ตอนที่ 26(30/6/57)
ตอนที่ 27(30/6/57)
ตอนที่ 28.1(8/7/57)     ตอนที่ 28.2(11/7/57)
ตอนที่ 29(15/7/57)

Special
Father's Day(28/1/57)
MERRY CHRISTMAS(1/1/57)
Valentine Sweety(14/2/57)

[B52]

พ่อลูกคู่หื่น

[Aoya]

ค่อยโล่งหน่อย นึกว่าจะได้กินมาม่าซะแล้ว
ป๊านี่เจ้าเล่ห์จริงๆ เลย 

[nunnan]

ลูกหมีไม่ทันพ่อหมีหรอกกก 

[~ณิมมานรฎี~]

5555555 ป๊าคะ  ทำให้น้องใจแตกต้้องรับผิดชอบบบบบบบ