หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[Inwoสูs]

พราวอาจจะไปเจอการ์ดของแม่ก็ได้นะพ่อหมี

[Elizabeth_TonnY]

น่ารัคคคคคคอ่ะ

[fay 13]

 

[dahlia]

รอดูความป่วนได้เลย เมื่อได้ไปเที่ยวเกาะกันจริงๆๆ

[KARMI]

 

[nongrak]

เจอรูปสาวๆ เหรอเปล่า

[saruttaya]

นัองพราวเห็นอะไร??

[IöLIKE]

ThankS

[ferrari_L]

25

50%

 

หลังจากแวะห้างกินข้าวลุงจักรขับรถเข้ามาส่งผมถึงบันไดตึกเรียนเลย ส่วนป๊าคนบ้านั่นอ้อนยังไงก็ไม่ให้ผมหยุดเรียนทั้งวัน คือผมก็เข้าใจนะเพราะยังไงตอนเย็นผมก็ต้องออกมาเรียนเสริมแล้วก็ซ้อมเต้นช่วยเพื่อนๆทำคัตเอ้าท์ต่างๆนานา ป๊าไม่อยากให้ผมขาดเรียนบ่อยแล้วด้วยถึงจะรู้ว่าการถูกตัดสิทธิ์สอบหากขาดเรียนเกินสามสิบเปอร์เซ็นต์ไม่มีผลอะไรกับผมก็เถอะ(ป๊าเส้นใหญ่ ฮ่าๆ)



แต่ที่ผมอึ้งยิ่งกว่าคือป๊าเคยสอนพิเศษเด็กด้วย แต่ป๊าบอกว่ามันผ่านมานานแล้ว ตอนนี้ป๊าก็ลืมไปหมดแล้วแหละเลยสอนให้ผมไม่ได้ (-3-) และนอกจากนี้ป๊ายังเคยโดนแกรนด์พาแกล้งฝากงานให้เป็นคนถ่ายเอกสาร เป็นคนส่งเอกสาร แม้กระทั่งเป็นช่างซ่อมรถ ทั้งๆที่นั่นเป็นบริษัทของป๊าอ่ะ ผมนึกว่าป๊าจะเป็นประธานบริษัทตั้งแต่แรกซะอีก น่าสงสารจัง ที่ผมกล่าวมาทั้งหมดนั่นคือเหตุผลว่าทำไมผมถึงยอมมาเรียนตามที่ป๊าบอกไง ฮ่าๆๆ ผมก็เลยจะตั้งใจเรียนเพื่อป๊าเลยนะเนี้ย


“หนึ่งสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด สองสองสามสี่ห้าหกเจ็ดแปด”


“ตรงห้าที่สองนี่นายต้องเหยียบบนขาของทอม พอหกก็ก้าวไปบนบ่า เจ็ดแปดปั๊บก็ยกอีกข้างขึ้นยืน โอเคป้ะ”


“ไม่โอเคเว้ย ลืมกฎข้อนี้ป่าว ห้ามเต้นโลดโผนที่จะก่อให้เกิดอันตราย”


“กรี๊ดดดดดดด กฎอีกแล้ว > < ก็ได้ๆ พอส่ายก้นสองเสต๊ปไม่ต้องเหยียบขาแล้วก็...”


“ขอขัดอีกนิด ห้ามเต้นท่าล่อแหลม”


“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด”


ไบรอันกรี๊ดเสียงดังพร้อมกระทืบเท้ารัวๆด้วย น่ากลัว T_T


พอมาท่าหลีดมือแล้วก็ต้องมาเต้นเพลงเมดเล่ต่อ ใช้เวลาแข่งขันทีมละไม่เกินสิบนาทีครับ ไบรอันเขาอยากจะให้ทีมไก่ของเรามีเต้นส่ายตูดดุกดิกนิดหน่อยผมก็ว่ามันไม่ได้ลามกอะไร แต่แลดูทุกคนจะเกรงกฏที่ยาวสามหน้ากระดาษเอสี่นี่มากเลยนะ ผมเห็นชุดแล้วด้วย เป็นแบบแขนยาวขายาวหมดเลยแต่ก็ยังมีเว้าตรงนั้นแหว่งตรงนี้ดูสวยงามไปอีกแบบ


“กีฬาจะมีอยู่วันนี้พรุ่งนี้แล้ว กูยังต้องมาเปลี่ยนท่าอีกเรอะ กรี๊ดๆๆ”


“กูว่าใส่ท่าเต้นแอโรบิกไปเลอ”


                เออเนอะ... จะได้จำง่ายหน่อย ตอนที่ผมได้อยู่ด้านหลังอ่ะผมไม่ค่อยเท่าไหร่หรอกเพราะถ้ากลัวเต้นผิดยังมีคนด้านหน้าให้ดูท่า แต่ตอนที่ผมอยู่หน้าสุดนี่สิทั้งเกร็งทั้งอายจนเต้นผิดเต้นถูกไปหมด T_T


                หลังจากซ้อมเต้นไปหลายชั่วโมงก็ถึงเวลาพักสักที เหนื่อยล้าร่างกายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว! จริงดิ ไม่ได้กินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปมานานแล้วนี่นา ถึงป๊าจะห้ามแต่ผมก็ยังอยากกินอยู่ดี ป๊าไม่เห็นหรอกเนอะ(ถ้าผมไม่หลุดปากเอง)


“เฮ้นาย!”


ผมชะงักกึก ผมยังจำพวกเขาได้นะ พวกตัวร้ายที่เคยจะลากผมไปตีแล้วไอมาช่วยไว้ได้ไง ถึงตรงนี้จะไม่ลับตาคนแต่ว่าผู้คนเขาก็ไปออกันอยู่ตรงสนามกีฬากันหมดแล้วมั้ง


“วันนี้ผู้พิทักษ์ไม่มาเหรอครับ”


ถามเหมือนห่วงใยแต่น้ำเสียงกับใบหน้ามันกวนตีนมากๆ แล้วผู้พิทักษ์พิเทิกอะไรของมันวะ ดูแฮร์รี่ พอร์ตเตอร์มากไปหรือเปล่า? > <


“จะทำอะไร ปล่อย”


“ฮ่าๆๆ”


พวกมันหัวเราะเพราะเห็นท่าทางกลัวๆของผมแต่สักพักมันก็เงียบกริบแล้วรีบปล่อยมือผมทันที มันมองไปด้านหลังผมแล้วรีบก้มหน้าก้มตาเดินหนีไปเลย อะไรวะ?


พอผมหันไปมองก็ไม่เห็นใคร... เอ๊ะ?



ผมรีบวิ่งตามไปตรงมุมตึกเมื่อเห็นชายเสื้อนักเรียนและปลายร้องเท้าหนังโผล่ออกมา ผมคิดว่าเขาคงจะเป็นผู้ชายร่างสูงที่ผมคุ้นเคยดีเลยล่ะ


“ไอ! ออกมาเดี๋ยวนี้เลยนะ หลบหน้าพี่ทำไม...”


ผมเดินเข้าไปใกล้แต่พอเขาได้ยินเสียงผม เงาตรงมุมตึกก็หายไปอย่างรวดเร็วผมก็รีบวิ่งไปดูแต่ก็พบแต่ความว่างเปล่า จิ๊! ผมขยี้ปลายรองเท้าลงบนพื้นอย่างหงุดหงิด ผมรู้สึกนะ รู้สึกตลอดเลยว่ามีคนตามอย่างตอนเดินไปเรียนเสริม หรือเดินไปไหนในโรงเรียน เพิ่งรู้ว่าคนๆนั้นคือไอ...


“ซ้อมเสร็จแล้วเหรอวะ”


“พักหนึ่งชั่วโมงเดียวไปต่อ แล้วไอ้พวกนั้นไปไหนหมด”


“ไปซ้อมนักกีฬาไง”


“อ้อ”


ไอ้รินมันแบกส่วนประกอบบางส่วนที่ทำเป็นสามมิติตกแต่งแสตนด์มาด้วย เพรทถูกเรียกไปติวพร้อมกับคนเรียนดีคนอื่นๆ ตัวท๊อปของห้องจะถูกติวเป็นพิเศษเพื่อสอบติดได้คณะดีๆเป็นหน้าเป็นตาของโรงเรียนครับ ผมก็อยากจะติวบ้างเผื่อจะฉลาดขึ้นแต่พวกมาสเตอร์คงคิดว่าคนที่เรียนไม่เก่งยังไงก็ขุดไม่ขึ้นแล้วล่ะมั้ง


“เป็นไรทำหน้าเครียด”


“รันนนนนนนนนนนนน”


“อะไร”


“เมื่อกี้กูเจอไอด้วย”


“มึงก็เจอกันทุกวันมันแปลกตรงไหนวะ” ไอ้รันว่าสีหน้าปกติแต่ผมนี่ตาโตเท่าไข่ห่าน


หมายความว่าไงที่มันบอกว่าผมกับไอเจอกันทุกวัน...


“ไอหลบหน้ากู”


“ประสาทกลับแล้วเหรอ กูเห็นเขาเดินไปส่งมึงเรียนเสริมทุกวัน”


ห๊ะ!


ทำไมผมไม่รู้ตัว


หรือว่า...


ไอจะตายแล้ว! แล้วเป็นผีมาเฝ้าผม! ขนอ่อนผมลุกชันทั่วร่างเมื่อคิดอย่างนั้น หรือว่าป๊าจะให้คนไปยิงไอแล้วจริงๆ หรือว่าไอจะไปมีเรื่องต่อยตีจนเสียชีวิต


“มึงจะร้องไห้ทำไมไอ้พราว!”


ไม่ได้ร้องแค่คลอๆเอง T^T


“ฟืดดด ไอ้เฟธ”


พวกเดอะแก๊งค์ขุนศึกแห่งเกรดสิบสอง(ดูอลังการใหญ่โต = =)เดินเข้ามา เหงื่อนี่ชุมเสื้อไปหมด แหวะ เหม็นเหงื่อ! ไม่เห็นหอมเหมือนป๊าเลย ผมเคยไปเฝ้าป๊าเล่นฟิตเนสนะ ยิ่งเหงื่อไหลยิ่งรู้สึกฮอตๆยังไงก็ไม่รู้ -.,-


“เมื่อกี้จะร้องไห้ ตอนนี้ทำหน้าหื่น”


“พวกมึงอย่าไปสนใจมันมาก ก็รู้อยู่ว่ามันเอ๋อ”


=O=!!!


“มึง ไปส่งกูไปเกรดสิบหน่อย ไปหาไอ”


“กลับไปแล้ว”


“อะไร” ผมหันไปถามแทนอย่างงงๆ


“ไอ้ไอกลับไปแล้วมั้ง ซ้อมเสร็จก็หายหัวไปเลย”


“เดี๋ยวนะ มึงจับตัวไอได้ป่ะ”


“กูเพิ่งเตะมันมาเมื่อกี้”


ผมหรี่ตามองแทนอย่างจับผิด วิญญาณเวลาจับมันจะทะลุไม่ใช่เหรอ?


“ไอ้แทนผสมสีนี้ดิ๊ ปล่อยให้ไอ้พราวมันเพ้อเจ้อไปคนเดียวได้มั้ยวะ เร็วๆ”


สรุปว่าไอยังไม่ตาย = = ถ้าผมเพ้อเจ้อไปเองก็แสดงว่าไอพลางตัวได้เนียนมาก(หรือผมบื้อเอง แต่คงไม่ใช่ แฮะๆ) ไออาจจะเดินตามหลังผมก็ได้ เวลาเดินใครเขาหันหลังเดินล่ะ ผมก็เลยไม่เห็นไอน่ะสิ! หรือไม่หมอนั่นก็ไม่อยากจะให้ผมเห็น กลัวป๊าผมขนาดนั้นจะมายุ่งกับผมอีกทำไมล่ะ!

 

-----------------------------------------------------

 

[Inwoสูs]

พราวอะ บ๊องใหญ่แล้วนะ

[B52]

อาการหนักล่ะพราว

[fay 13]

 

[haru_na]

พราววววววววววว นายไม่รู้ตัวเลยหรออออ ว่ามีคนเดินตามง่ะ

[greensnake]

ความคิดน้องพราวแต่ละอย่าง เพลียแทนป๊า
อยู่กับป๊าน่ะดีแล้ว ไม่มีใครรู้ใจน้องพราวได้เท่าป๊าอีกแล้ว
แล้วน้องพราวก็ดูเหมือนจะไม่เห็นใครนอกจากป๊าเหมือนกัน
รอที่เหลือนะคะ อ่านแล้วอยากฟัดน้องพราว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[ferrari_L]

25 ต่ออีก 50 เปอร์
 


 

เช้านี้ผมแหกตาตื่นตั้งแต่ตีสี่! ส่วนคนต้นเรื่องยังไม่ยอมตื่น ป๊าตั้งนาฬิกาปลุกให้ผมส่วนตัวเองก็นอนเอาหมอนปิดหูสบายใจเฉิบ! เรื่องของเรื่องมันก็มีอยู่ว่าวันนี้เป็นวันกีฬาแล้ว และผมต้องตื่นไปแต่งหน้าแต่งตัวแต่เช้าซึ่งคนอื่นๆเขาไปนอนแสตนบายที่บ้านของไบรอัน ส่วนเพื่อนๆผมนอนทำคัตเอ้าท์ที่บ้านไอ้ริน แต่ผมกลับต้องนอนที่บ้านเพราะวีรกรรมเมาหัวราน้ำของผมคราวที่แล้วคนตัวโตเลยไม่ยอมให้ผมไปนอนที่อื่นอีกเลย!


ใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงก็มาถึงบ้านไบรอันโดยมีลุงแช่มเป็นสารถีชั่วคราว ถึงจะเช้ามืดแต่ที่นี่อย่างกับตลาดแต่ละคนตื่นตัวกันมาก! เพรทกับรินก็ได้มาแต่งหน้าเดินขบวนกับเขาด้วยนะ


อุปกรณ์เสริมความสวยความงามต่างๆถูกละเลงลงบนหน้าผม ผมไม่รู้เลยว่าตอนไหนต้องหลับตาลืมตามองต่ำมองสูงอะไรของเขา หวิดถูกช่างแต่งหน้าวีนใส่หลายรอบแล้ว T_T กว่าทุกคนจะแต่งตัวเสร็จก็เกือบเจ็ดโมงแล้วก็เคลื่อนขบวนกันไปที่โรงเรียน ขบวนก็ไม่มีอะไรมาครับเดินจากประตูโรงเรียนไปสนามกีฬาของโรงเรียนแค่นั้นเอง


ผมได้ถือป้ายเชียร์หลีดเดอร์ด้วย พยายามชะเง้อมองหาใครบางคนแต่ก็ไม่เจอ หวังอะไรเนี้ย... ปกติพ่อหมีใหญ่ก็ไม่เคยมาดูงานโรงเรียนผมอยู่แล้ว แต่... แต่ว่าคราวนี้ผมได้เดินขบวนเลยด้วยนะ!!! > < ไม่มาให้กำลังใจผมเหมือนพ่อแม่คนอื่นจริงๆอ่อ ขนาดพ่อแม่ไอ้แฝดนรกรินรันยังมาเลย...


“มองทางนี้ด้วยครับ / มองทางนี้หน่อยหนู / ยิ้มสวยๆหน่อยครับ”


ผมยิ้มให้กล้องมากมายที่สาดแฟลชมาใส่ คนที่อยู่หลังกล้องผมไม่รู้จักเลยสักคน จะถ่ายรูปคนไม่รู้จักไปทำไมก็ไม่รู้นะครับ แต่ผมชอบ อิอิ ^O^


ระหว่างรอพิธีเปิดผมก็ซับเหงื่อตัวเองไปมองหาป๊าที่อยู่บนแสตนด์เชียร์ไป(ยังไม่ละความพยายาม) จนแล้วจนรอดจนกระทั่งทีมผมต้องแข่งหลีดแล้วป๊าก็ยังไม่มา ป่านนี้เขาก็นั่งทำงานอยู่ที่บริษัทสิ ยังหวังอะไรอยู่เนี้ย ทึ้งหัวตัวเอง!! แต่พอไบรอันหันขวับมาจิกตามองผมก็รีบรีดผมตัวเองให้กลับมาเรียบเหมือนเดิมแล้วยิ้มสู้กลับไป เขาต้องเป๊ะครับ T_T


เปิดมาก็เป็นเพลงโรงเรียนก็ดีดมือไปตามเสต๊ปงานนี้ผมชิวครับเพราะอยู่แถวหลังแต่ด้านข้าง แต่พอมาถึงเพลงเชียร์เท่านั้นแหละ เพลงอื่นก็สนุกๆมันส์ยกเว้นเพลงที่ต้องเต้นส่ายสะโพกเยอะๆครับ พูดเลยกูเกลียด! แถมได้อยู่หน้าอีก แง! คนที่มาตั้งกล้องอยู่ด้านหน้านี่รัวชัดเตอร์กันไม่มีใครยอมใครจริงๆ ผมเกร็งจนเต้นผิดไปหลายท่าเลย T_T พอจบการแสดงผมก็รีบเข้าไปหลบอยู่ในห้องเก็บอุปกรณ์(ซึ่งติดแอร์)หลังแสตนด์อย่างรวดเร็วครับ ร้อนแทบไหม้ ถัดจากดวงอาทิตย์ก็เป็นโลกเลยเหรอไงเนี้ย! รู้สึกว่ามันอยู่แค่เอื้อม เฮือกกกก


“แพทๆ มีคนมาหา”


ถ้าเป็นเพื่อนชาวต่างชาติหรือคนที่พูดภาษาอังกฤษจะเรียกผมว่าแพทน่ะ ตอนแรกผมบอกว่าเรียกพอลใกล้เคียงกว่าแต่ป๊าบอกว่าแพทน่ารักดี ไม่รู้ว่าเคยมีแฟนเก่าชื่อนี้หรือเปล่าถึงได้ชอบนัก


“ร้อนนนนนน ใครอ่ะ”


“ไม่รู้ but he so hot!”


“daddy!>O<”


“no… he handsome and blah blah blah”


ผมเดินออกมาเลยขี้เกียจฟังหมอนั่นพูด ผมไม่อยากออกจากห้องแอร์เลย T_T ปรากฏว่าคนที่มาหาผมเป็นลุงจักรครับผมติดสปีดยิ่งกว่าความเร็วไวไฟที่บ้านไปหาเขาแล้วกระโดดเหยงๆรอบตัวลุงจักรอย่างร่าเริง


“ป๊าๆๆๆ ป๊าอยู่ไหน อยู่ไหนๆๆๆ > <”


“เอ่อ...”


“ป๊ามามั้ย ไม่มาเหรอ ลุงจักรๆ” ผมเขย่าแขนถามอย่างลนลาน


“กินน้ำกินขนมก่อนครับ คุณเฟิร์สให้ผมซื้อมาให้”


“หึ!”


ผมกระชากของมาเลย รู้สึกนิสัยไม่ดีหน่อยๆที่ไม่ได้พูดขอบคุณเหมือนทุกที แต่ผมโมโหนี่! คนอุตส่าห์ดีใจไปแล้วอ่ะ พอเข้ามาในห้องก็หลบมุมนั่งเบะอยู่คนเดียวแกะขนมกินแก้หงุดหงิดไปด้วย อยากจะโกรธพ่อหมีแต่เป็นผมเองแหละที่ไม่ได้บอกให้ป๊ามา ก็ผมคิดว่ายังไงป๊าก็ต้องมาอยู่แล้วนี่!!


“แพท ออกไปข้างนอกกันเถอะ เขาจะประกาศรางวัลแล้ว”


“เออๆ”


พอแข่งเสร็จจะประกาศรางวัลเชียร์หลีดเดอร์กับแสตนด์เชียร์ก่อนครับ เสร็จแล้วก็จะมาแข่งกีฬาพวกวิ่ง วอลเลย์บอลอะไรพวกเนี้ย มีกีฬาพื้นบ้านของไทยด้วยนะครับแต่ผมไม่ได้ลงแข่งขันอะไรเลย


ผลการแข่งขันไม่ได้น่าตื่นเต้นอะไรเลยนะผมว่า แต่ทุกคนก็กรี๊ดร้องดีใจกันใหญ่ คือรางวัลมันจะเป็นแบบรางวัลชนะเลิศด้านความสามัคคี ชนะเลิศด้านความสวยงาม ทำนองนี้ สรุปคือชนะเลิศทุกทีมอย่างที่มีประกาศออกมาจริงๆครับ


“ต่อไปเป็นรางวัลชนะเลิศด้านความน่ารักสดใส ขอเชิญคุณปวีร์ อัศวคีรีกุลมามอบรางวัลครับ”


หืออออออ? O_O ทำไมชื่อเหมือนป๊าเลย


ผมชะเง้อคอและเพ่งสายตาจากกลางสนามไปที่แสตนด์ของฝั่งคณะกรรมการ ป๊าจริงๆด้วย! ถึงจะเห็นตัวจี๊ดเดียวแต่ผมก็จะได้ และผลแข่งออกมาว่าทีมของผมได้รางวัลนี้ด้วย เดี๋ยวนะ... ไม่เส้นใช่มั้ย = = แต่คงไม่หรอกเพราะทุกทีมก็ได้รางวัลกัน


ผมอยากออกไปรับรางวัลจังแต่ทำไงได้เป็นแค่คนแสดงธรรมดาๆต้องให้ไบรอันซึ่งเป็นหัวหน้าทีมไปรับถ้วยรางวัลและเงินรางวัลจากป๊า ถึงจะอยู่ไกลแต่ผมก็เห็นนะ! ไบรอันรับรางวัลอะไรของมันวะลูบตั้งแต่ศอกป๊าไปถึงมือเลย รับแบบปกติเหมือนชาวบ้านเขาไม่ได้เหรอไงเล่า! > <


พอประกาศรางวัลครบผมก็รีบวิ่งเข้าหลังแสตนด์เลยแต่คนแน่นมากจราจรติดขัดครับ ร้อนง่ะกว่าจะไปถึงป๊าผมต้องวิ่งอ้อมสนามกีฬาเพื่อไปแสตนด์อีกฝั่งหนึ่งซึ่งจัดไว้ให้ผู้ปกครองอยู่ แต่ยังไม่ทันไปไหนไอ้เติร์กก็มาลากผมกลับเข้าเต้นท์นักกีฬาประจำทีมเรา


“ไอ้เต้มันขาแพลงไงมึงงงงง”


“คนอื่นสิคนอื่น”


“คนที่วิ่งไวเขาก็มีลิสต์ลงแข่งกันหมดแล้ว มึงช่วยแค่นี้ไม่ได้เหรอ”


“อะไรวะ”


“วิ่งแค่ไม่กี่เมตรเอง เสร็จมันจะมีจานแป้งอยู่ที่เส้นชัยเป่าเอาแป้งออกก็จะมีเกมส์อะไรสักอย่างให้ทำก็ทำตามเท่านั้นแหละ”


“แต่...”


“แพ้ไม่เป็นไรเว้ย ก็ยังดีกว่าไม่มีใครลงแข่งล่ะ”


“เออๆ ก็ได้ว่ะ แพ้ห้ามด่ากูนะ”


“อ้าวไอ้นี่ก็ปาก!”


ถือว่าได้ช่วยทีมแล้วก็เป็นการไปหาป๊าด้วยเลย เส้นชัยอยู่ที่ฝั่งแสตนด์ผู้ปกครองพอดีครับ แต่ขอผมเปลี่ยนชุดล้างหน้าล้างตาหน่อยก็ไม่ได้ โดนวิ่งทั้งแม่งชุดหลีดทั้งแต่งหน้าอย่างงี้เลยครับ ดันแข่งเป็นประเภทแรกด้วย T_T


ปรี๊ดดดดดดดดดดดดด


เสียงนกหวีดเป็นสัญญาณผมก็ออกวิ่งไม่คิดชีวิต ทำตามที่พวกไอ้เติร์กสอนมาว่าให้คิดซะว่ามีหมาไล่กัดและมีสิ่งที่เราต้องการอยู่ข้างหน้า แต่ทำไมหมาที่ผมคิดต้องเป็นพี่เอเธนส์ด้วย พี่เอเธนส์ไม่กัดแถมขนนุ่มอีก อยากไปเล่นกับพี่เอเธนนนนนนนนส์


“พราว! เร็ววิ่ง วิ่งดิมึง”


อย่าเร่งเร้ากรูวววววว T_Tถ้ามึงวิ่งตามกูมาขนาดนี้ทำไมมึงไม่มาวิ่งเองเลยล่ะไอ้ฟาย!


อากาศร้อนและความเหนื่อยกลั่นออกมาเป็นเหงื่อไหลออกมาหยดติ๋งๆเลย เหนื่อยแทบขาดใจ เหนื่อยจนคิดว่ากูควรจะหยุดวิ่งแล้วเดินดีมั้ย


พอถึงเส้นชัยผมก็กุมเข่าหอบแฮกๆอย่างลืมตาย เสียงไอ้เติร์กตะโกนด่ามาอีกระลอกเพราะผมยืนนิ่ง ก็เข้าเส้นชัยแล้วนี่หว่า เหลียวซ้ายแลขวาไม่เห็นผู้แข่งขันสักคนเลย


“เขาไปกันหมดแล้วไอ้พราว! เป่าแป้งๆ”


ผมหยิบจานแป้งที่วางอยู่ที่พื้นมาเป่าผงขาวๆฟุ้งเต็มหน้าเสียเวลาไอค่อกแค่กไปอี๊กกกกกก ขอบคุณพวกมึงจริงๆครับเพื่อนที่ทำให้กูมีประสบการณ์ที่ลำบากแบบนี้ คราวหลังกูไม่เอาแล้วนะโว้ยยยยย ได้แต่คิดเพราะพูดไม่ได้ แค่หายใจยังเหนื่อยเลย > <;;;


‘หาคนสำคัญ’


อ๋อออ ที่ผู้แข่งขันของผมเขาหายไปกันหมดเพราะไปหาคนสำคัญกันสินะ นี่กูคงมาถึงเส้นชัยเป็นคนสุดท้ายสินะ ว้ากกกกกก! บอกแล้วว่าต้องแพ้ ฮือๆๆ


ผมมองหาคนสำคัญของผมก็เห็นพ่อหมีมองมาทางนี้ หน้าลุ้นมากไปป้ะ แพ้เห็นๆขนาดนี้ไม่ต้องลุ้นแล้วมั้งครับ! แต่ป๊านั่งไกลมากเลย วิ่งขึ้นบันไดไปต้องเหนื่อยๆแน่อ่ะ ฮืออออ ไม่เอาแล้วนะไม่เอาจริงๆ T_T


ตุบ!


“โอ๊ย!”


ผมตะโกนดังๆด้วยความเจ็บเมื่อสะดุดขั้นบันไดแสตนด์เพราะความเมื่อยล้าของขาจนทรุดลงอย่างง่ายดาย จะลุกขึ้นยืนก็ขาสั่นแล้ว นี่คือข้อเสียของการไม่ได้เตรียมตัวฝึกซ้อมและวอร์มก่อนลงสนามครับ ผมเงยหน้ามองป๊าก็เห็นพ่อหมีผุดลุกขึ้นยืนด้วยความตกใจแล้วรีบวิ่งลงมาหาผม


ขวับ!


“ป๊า!!”


“เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”


ป๊าช่วยพยุงผมขึ้นยืนแล้วปัดแข้งขาผมที่เต็มไปด้วยฝุ่นผงออก


“ป๊า อุ้มหนูไปที่กรรมการหน่อย เร็วๆ”


ป๊าทำหน้างงแต่ก็ช้อนตัวผมขึ้นอย่างกับอุ้มเจ้าสาวและสาวเท้าเร็วๆไปจุดที่กรรมการยืนอยู่ กรรมการยื่นไมค์มาให้ผมพูดถึงความสำคัญของป๊า


“ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายความสำคัญของคนๆนี้ยังไง ผมแค่อยากจะบอกว่าถ้าไม่มีป๊าก็คงไม่มีหนู หนูรักป๊ามากๆ มากที่สุดในโลกเลย” ผมหอมแก้มสากฟอดใหญ่ตบท้ายก่อนจะได้รับเสียงปรบมืออย่างล้นหลามส่วนพ่อหมีใหญ่ก็ยิ้มไม่หุบ ผมรู้น่าว่าป๊าเขินก็หูป๊าแดงๆแล้วนี่ -///-


ไม่นานผู้แข่งขันคนอื่นๆก็ลากแขนคนสำคัญของตัวเองมาด้วยความเหนื่อยหอบ ผมเพิ่งรู้เลยว่าผมชนะ ถึงผมจะวิ่งถึงเส้นชัยเป็นคนสุดท้ายแต่ผมหาคนสำคัญได้เป็นคนแรกก็เลยชนะขึ้นแท่นรับเหรียญทองมาด้วยความภูมิใจ อิอิ ถึงจะมีป๊าช่วยอุ้มไปหากรรมการนิดหน่อยก็เถอะ > < แต่ก็มีคนขี้โกงหาคนสำคัญของตัวเองไม่เจอเลยคว้าเอาคนไม่รู้จักมาแทนก็มี กรรมการเลยตัดสินแพ้ไปหลายทีมเลย บางคนก็เสียเวลาคิดเป็นนานว่าจะเลือกใคร


แต่สำหรับผมแล้วผมไม่ต้องคิดมากแล้วก็ไม่เห็นต้องวิ่งหาเลย พ่อหมีคือคนเดียวที่อยู่ในความคิดอยู่ในสายตา เป็นคนเดียวที่วิ่งมาหาตอนที่ผมล้ม และเป็นคนเดียวที่ช่วยพยุงผมให้ยืนขึ้น >////<


“เป็นอะไร ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่คนเดียว”


“ก็หนูดีใจนี่ เป็นเหรียญทองเหรียญแรกเลยนะเนี้ยที่ได้มา”



ผมไม่บอกความจริงเรื่องที่ผมคิดออกไปหรอก เขินนน~~~~~~


ผมหยิบเหรียญทองขึ้นมาพิจารณา ถึงมันจะเป็นแค่รางวัลวิ่งแข่งกีฬานักเรียนธรรมดาๆก็เถอะ ผมไม่เคยคิดว่าจะได้มันมาคล้องคอแล้วก็ไม่เคยคิดว่าผมจะได้ขึ้นไปอยู่บนแท่นรับรางวัลเลยนะ ทั้งชีวิตผมจะมีอะไรนักล่ะนอกจากเรียนกับป๊าแค่สองอย่างเนี้ย


“ใส่ไม่ยอมถอดเลย”


ป๊าขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว ตอนนี้ผมนอนหนุนตักพ่อหมีตากแอร์เย็นฉ่ำอยู่ในรถหลังจากที่ล้างเอาเครื่องสำอางเปลี่ยนชุดมาใส่เสื้อทีมกับกางเกงวอร์มเรียบร้อยแล้ว อันที่จริงผมก็ไม่ต้องทำอะไรต่อแล้วนะเพราะหน้าที่นำแสตนด์ก็เป็นหน้าที่ของพวกสันทนาการ


อ้อ อันที่จริงป๊าน่ะมาดูผมตั้งแต่เดินขบวนแล้วแหละแต่ไม่ยอมปรากฏตัว ป๊าบอกว่าเห็นเด็กชะเง้อคอยาวแล้วตลกดี แล้วก็ชอบเอามาล้อผมด้วย พ่อหมีนิสัยไม่ดี! >3< และป๊าก็กลัวผมประหม่าด้วยถ้าป๊าไปดู ซึ่งก็แอบเป็นเรื่องจริงแฮะ ถ้าป๊าไปดูผมต้องเขินจนทำอะไรผิดๆถูกๆแน่ๆ


“ดูนี่เต้นผิดด้วย ฮ่าๆๆ”


ป๊าดูอะไรในกล้องสีดำตัวใหญ่ตัวโปรดของป๊าที่ชอบเอามาถ่ายรูปผม(และผมก็มั่นใจว่าในนั้นมีแต่รูปผมนะ ^///^)แล้วหัวเราะใหญ่ ป๊าให้บอดี้การ์ดเขาที่ผมไม่รู้จักไปตั้งกล้องถ่ายให้เลยนะ ตัวเองไม่มีทางจะยอมออกแดดเองหรอก


“ป๊าขอดูท่านี้แบบส่วนตัวได้มั้ย”


ร่างสูงยื่นภาพที่สต๊อปตรงท่าที่ผมส่ายตูดยั่วให้ดู แบบส่วนตัวนี่คืออะไร ใครจะไปทำให้ดู!! > <


“ไม่เอา! ป๊าหื่น!”


“หื่นยังไง แค่ให้เต้นให้ดูเอง”


เชอะ ไม่เชื่อหรอกว่าให้เต้นให้ดูเฉยๆ มันจะต้องมีอะไรมากกว่านั้นแน่ๆ คนหื่นก็ชอบหาเรื่องมาปล้ำอยู่เรื่อยแหละ ผมนอนคุยเล่นกับป๊าอยู่ก็ชักง่วงแต่ยังไม่อยากหลับเลย ยังเล่าเรื่องที่เต้นผิดให้ป๊าฟังไม่จบเลย -3-


“ป๊าอยู่ด้วยทั้งวันไม่ได้นะครับ พราวรีบหลับเร็ว”


“งื้ออออออออ”


“ป๊าจะเอารูปพราวไปปริ๊นท์ แล้วต้องเข้าประชุมอีก”


“งื้ออออออออ”


ผมยังกลับบ้านไม่ได้เพราะตอนเย็นมีเรียนเสริมและเป็นวันปิดครอสด้วยก็เลยต้องอยู่ต่อไม่ต้องเทียวไปเทียวมา ป๊าก็กลัวผมจะเหนื่อยเลยบังคับให้หลับสักชั่วโมงแล้วเขาจะกลับ


“ตอนเย็นป๊าจะให้ลุงแช่มมารับ”


“ป๊าไปไหน!”


“ตอนเย็นป๊ามีงานเลี้ยง กลับดึก พราวไม่ต้องรอป๊ากินข้าวนะ”


“ไม่เอา”


“ดื้อ!”


“ป๊าน่ะ!”


ผมทำหน้ามุ่ยกัดเหรียญรางวัลจนทองปลอมถลอก(อ้าว= =)


“ป๊าให้ป้าช้อยเตรียมของเรียบร้อยแล้ว พรุ่งนี้พราวตื่นมาปุบเราไปทะเลกันเลย”


“เย้ๆๆ”


เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ผมยังงอนอยู่เลยไม่ใช่เหรอ เออๆช่างมันเถอะ พรุ่งนี้จะได้ไปทะเลแล้ว ผมยังไม่ได้ชวนมิ้นต์เลย วันนี้ก็ไม่ได้เจอมิ้นต์ด้วย(ผมอยู่คนละทีมกับมิ้นต์น่ะ) เอาไว้เย็นนี้จะไปชวนมิ้นต์ไปซื้อแพยางด้วยกันดีกว่าเพราะผมมัวแต่ยุ่งกับงานกีฬาเลยไม่ได้ไปช๊อปปิ้งกัน ดีที่แถวตรอกลึกลับมีร้านขายของจำพวกนี้อยู่


ป๊านั่งกล่อมผมไม่นานผมก็ผล๊อยหลับไป สะดุ้งตอนที่ป๊าปลุกเพราะป๊าต้องรีบเข้าประชุม พอได้หลับไปสักชั่วโมงตาผมก็สว่างเลยครับ รู้สึกเหมือนพละกำลังกำลังจะกลับมาเลย ผมมานั่งเชียร์ฟุตบอลกับพวกไอ้รินไอ้รัน มันไม่เห็นจะน่าสนุกตรงไหนเลย วิ่งไล่จับฟุตบอลกลางแดดเปรี้ยงๆเนี้ย ผมเลยไปหาอะไรกินบริเวณโซนขายของที่เป็นนักเรียนโรงเรียนผมตั้งซุ้มขายกัน


งานโรงเรียนจะมีนักเรียนละแวกใกล้ๆได้รับอนุญาตจากทางโรงเรียนเขาให้เข้ามาเที่ยวได้ด้วยครับคนเลยเยอะมากๆๆ ผมซื้อไข่นกกระทาทอดกับเฟรนฟรายด์มานั่งกินที่ม้าหินอ่อนใต้ต้นไม้ไม่ไกลจากสนามกีฬามากนักเพื่อหลีกหนีผู้คนมากมายที่น่าเวียนหัว


“เฮ้ยพวกมึงดูสิ เราเจอใคร ฮิ้วววววว”


ฮิ้วพ่อมึงสิ ไอ้พวกเดิมที่ชอบมาหาเรื่องผมครับ ผมจะเดินหนีแต่พวกมันมาดักหน้าดักหลังผมไว้ทุกทางเลย ผมพยายามจะเก๊กหน้าโหดให้พวกมันกลัวแต่พวกมันกลับหัวเราะและจะลากผมไปทางตึกเรียนที่ไม่มีคนอยู่


“พวกมึงจะทำอะไร กูไปทำอะไรให้พวกมึงวะ”


“มึงไม่ได้ทำกูหรอก แต่กูอยากทำมึงมาก”


ไอ้ฝรั่งที่พูดไทยแปร่งคนหนึ่งดึงผมเข้าไปกอดไว้ ส่วนตัวที่เหลือก็หัวเราะอย่างหื่นกระหาย พวกมันไม่ได้จะลากผมมาตีนี่มันจะลากผมมา...


“อ๊ะ ปล่อย อย่านะ!”


ผมตัวสั่นเมื่อพวกมันลูบตัวผมอย่างจ้าบจ้วง ไม่! อย่างนี้ป๊าทำได้คนเดียวนะไอ้พวกบ้า! > <


“พวกมึงนี่ยังไม่เข็ดกันสินะ”


เสียงทุ้มกล่าวอย่างเยือกเย็น เมื่อไอ้พวกเวรนั่นหยุดชะงักผมก็รีบผลักออกแล้วรีบวิ่งไปอยู่หลังไอ ใช่แล้ว...ไอ... เป็นหมอนี่อีกครั้งที่มาช่วยผมไว้ ไอ้บ้าเอ้ย! ทำไมมาช้าวะ ไม่ปล่อยให้ไอ้พวกนี้มันถอดเสื้อผ้าผมก่อนล่ะถึงจะเข้ามาช่วยน่ะ


“พราวไปยืนตรงนู้น...”


“...”


“ไปยืนห่างๆ”


ผมผลักอกไอแล้วเดินกระทืบเท้าออกมา พอร่างสูงเห็นผมออกมาไกลพอสมควรเขาก็กระโจนเข้าใส่ไอ้พวกเวรสามตัวนั่นทันที ทั้งหมัดและเท้าถูเหวี่ยงเข้าหาไอ้พวกเลวที่วิ่งหนีไม่ทันอย่างนับไม่ถ้วน ผมยืนอึ้งยกมือกุมปากอย่างตกใจ ไม่นานพวกนั้นก็ลงไปนอนโอดโอยอยู่ที่พื้น ผมเห็นเลือดพวกเขาออกด้วย...


“ไอ!”


เมื่อเขาจัดการเสร็จก็จะเดินหนีไปอีกทาง แต่ผมไม่ยอม... มีเหตุผลอะไรที่ต้องทำอย่างนี้ เขาอยากเป็นเพื่อนกับผม ผมก็อยากจะเป็นเพื่อนกับเขาเหมือนกัน


“หยุดเดี๋ยวนี้นะ ไอ! ไอ้บ้า!”


ผมถอดรองเท้าผ้าใบคู่โปรดเขวี้ยงใส่แผ่นหลังกว้างของคนตรงหน้าเป็นผลให้เขาหยุดกึกเลย เอ่อออออ ผมจะโดนตีมั้ยง่ะ T_T แต่หมอนั่นมาทำให้ผมโมโหก่อนนะ ไม่ได้ตั้งใจสักหน่อย


ไอก้มลงหยิบรองนั่นแล้วค่อยๆเดินเข้ามาใกล้ ใบหน้าหล่อโหดๆนั่นทำให้ผมนึกถึงวันแรกเลย ถ้าผมจะโดนซ้อมก็คงไม่แปลกเพราะป๊าผมก็ซ้อมไอไปสาหัสสากรรอยู่ถ้าไอจะมาแก้แค้นกับผม...ก็...คง...มะ...


ความคิดผมหยุดไปเพราะร่างสูงที่เดินมาทรุดนั่งคุกเข่าและใส่รองเท้าให้ผมอย่างไม่รังเกียจแต่เป็นผมเองที่ชักเท้าออกอย่างรวดเร็ว ก็ทำไมต้องมาทำอะไรแบบนี้เล่า!


“อย่าเพิ่งหายไปไหนนะ” ผมบอก มือกำเสื้อหมอนี่ไว้เลยใส่รองเท้าเหยียบส้นแก้ขัดไปก่อนแล้วกระชากคอเสื้อไอไปอีกทาง อารมณ์กลัวโดนกระทืบหายไปตั้งแต่ไอจะใส่รองเท้าให้ผมแล้วอ่ะ ไม่รู้สิ รู้สึกเหมือนเขายอมสยบแล้วเราจะทำอะไรก็ได้อ่ะ เคยป้ะ?


“นายเป็นยังไงบ้าง”


“ก็อย่างที่เห็น” ไอจับข้อมือผมออกจากปกเสื้อเขา


“นายหลบหน้าทำไม หายไปทำไม”


“...”


“แค่อยากรู้เหตุผล แต่ถ้าไม่อยากจะเป็นพี่น้องกันอีกก็ไม่ต้องเป็น! เกลียด!”


“พราว!”


“ทำไม!” สะบัดเสียงใส่อย่างโมโห


“ใครไม่อยากจะอยู่ด้วย ใครไม่อยากเข้าใกล้บ้างล่ะ อยากเป็นมากกว่าพี่น้องด้วยซ้ำแต่เป็นได้มั้ยห๊ะ! เป็นได้มั้ยถามหน่อย!”


“...” ผมเงียบบ้างเพราะไม่อยากจะตอบออกไปว่าเป็นไม่ได้แล้ว แค่เป็นเพื่อนกันยังโดนป๊าดุขนาดนี้ ถ้าเป็นมากกว่าพี่น้องคงต้องตายคู่ T_T และผมก็ไม่สามารถเป็นอะไรกับคนอื่นได้แล้ว ผมเป็นของป๊าคนเดียว


“ผมน่ะ ขอแค่เป็นเพื่อนก็ยังได้ แค่ได้เดินตามห่างๆก็ยังได้ แต่พ่อพราว...!”


“ป๊าทำไม”


“...”


“...ไหนบอกว่าจะอยู่ข้างๆ จะช่วยหาความจริง ป๊าไม่ได้จะฆ่านายหรอกนะ แล้วนายหายหัวไปหลังจากถูกซ้อมน่ะมันยิ่งพิสูจน์ให้ป๊าเห็นว่าพี่เลือกคนผิด...”


“แค่ถูกกระทืบคิดว่าผมยอมแพ้เหรอ ชีวิตนี้เคยถูกกระทืบมากี่ครั้งแล้วรู้มั้ย เรื่องแค่นี้ผมไม่ยอมแพ้หรอก! ผมยอมเพราะพ่อพราวมาทำกับครอบครัวผมต่างหากล่ะ! ทำให้โรงแรมพี่ผมถูกแคนเซิลทุกโปรแกรม แล้วดันทัวร์คู่แข็งให้ถมไปอีก จะให้ผมทำยังไง!”


ผมอึ้ง...


ไม่จริงใช่มั้ย... ทำไมป๊าถึงทำอย่างนั้น


“พราวอาจจะไม่เชื่อแต่เขาเคยบอกผมว่าถ้าผมไม่เลิกยุ่งกับพราวผมจะต้องเดือดร้อน ฮะๆๆ ตอนนั้นผมไม่เชื่อและยังดันทุรังต่อแล้วเป็นไงล่ะ”


“แล้วนาย... เป็นอะไรมากมั้ย”


“ทุกอย่างกำลังฟื้นตัว ไม่ต้องห่วงหรอก กลับไปอยู่กับเพื่อนได้แล้ว ดูแลตัวเองดีๆล่ะ”


ผมมองตามแผ่นหลังกว้างที่เดินหนีไปอย่างทำอะไรไม่ได้ ป๊าชักจะทำเกินไปแล้วนะ เพราะป๊าทำอย่างนี้ไงเพราะเขาเป็นอย่างนี้ไงเพื่อนๆผมถึงได้กลัวไม่กล้าสู้หน้า ป๊าทำให้ผมไม่มีเพื่อนขึ้นไปทุกวันแล้ว...

 

---------------------------------------------
           จิหายไปอาทิตย์กว่าๆนะฮ๊าฟฟฟฟฟฟ(ทำฟัน + ทำงาน)
           เพื่อนๆอยากให้จบยังอ่ะ ถ้าอยากเค้าจะได้ลัดๆฉากไปทะเลออกไป
          โฮะๆๆๆๆๆ เยิฟยูววววว
 

[dahlia]

อืม พ่อหมีทำแบบนั้นจริงเหรอ เกินไปนะ หวังว่าพราวกับป๊าจะคุยกันดีๆ ดีกว่านะ อย่าดราม่าก่อนไปเที่ยวเลย

[saruttaya]

พ่อหมีร้ายกาจมากก สงสารไอแฮะ

ปล.น้องพราวยังน่ารักสดใสเหมือนเดิม >//<

[fay 13]

 

[haru_na]

พ่อหมีทำเกินไปป่าว

[B52]

พ่อพราวทำจริงๆหรือ

[mild-dy]

พ่อหมีทำจริงหรอ

[takara]

พ่อหมีทำจริงอะ

[Aoya]

ยังไม่อยากให้จบนะ อย่าเพิ่งงงว

น้องพราวนี่เวิ่นเว้อฮามากๆ

ป๊าทำถึงขนาดนั้นเลยเหรอ

[greensnake]

อ้าว ป๊าทำไมทำอย่างนั้นล่ะ มันเกินไปหรือเปล่า
เล่นกันถึงครอบครัว เล่นถึงกิจการทำมาหากินก็ไม่ไหวนะ
ก็รู้ว่าไม่ชอบ แต่ไม่ต้องถึงกับตัดมือตัดเท้ากันขนาดนี้เลย
แล้วคิดว่าเด็กจิตใจอ่อนไหวอย่างพราวรู้แล้วจะเป็นยังไง
ก็รู้อ่ะนะว่ารัก เราก็ชอบด้วย แต่มันคนละเรื่องกับเรื่องนี้นะ
ต่อไปน้องพราวคงมีแต่ป๊า บ้าน และพี่เอเธนส์นั่นแหละ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ
+1และเป็ดค่ะ
ป.ล.เราจะตามไปทะเลด้วย

[Elizabeth_TonnY]

ร้ายยยยยอ่ะ  คุณปวีร์

[ferrari_L]

26




วันกีฬาโรงเรียนจะเลิกเร็วเป็นพิเศษครับ ผม ไอ้รินไอ้รัน ไอ้ฟ้าก็เลยว่าจะไปกินขนมมาการองที่ตรอกหงส์ขาวร้านโปรดของเราก่อนครับแล้วค่อยแยกย้ายกันไปเรียนเสริม


“พี่พราว!”


ผมหันไปตามเสียงเรียก เห็นว่าเป็นมิ้นต์ก็หยุดยืนรอ ผมว่าจะชวนมิ้นต์ไปเที่ยวด้วยกันอยู่พอดี ดีจริงๆที่ได้เจอกันก่อน ผมไม่อยากจะข้ามไปบ้านมิ้นอ่ะ กลัวเจอยัยพี่ไหม


“พี่พราวไปเรียนเสริมเหรอครับ”


“เปล่า พี่ไปกินขนม ไปกินเค้กมั้ยพี่เลี้ยงเอง”


“จริงนะ *_* เกรงใจจัง”


เกรงใจจังแต่ตานี่เป็นประกายเลย ฮ่าๆๆ ไอ้รินเบะปากอย่างหมั่นไส้ ไม่รู้ว่ามันไม่ชอบอะไรมิ้นต์ก็ไม่รู้ แต่ไอ้รินมันก็กระแดะไม่ชอบเขาไปเรื่อยอย่างนี้แหละครับ อย่าไปสนใจ


“พี่พราวเค้กอร่อยจัง มิ้นต์เพิ่งเคยกินครั้งแรกเลย”


“ซื้อไปกินที่บ้านมั้ย” มาอยู่โรงเรียนนี้ตั้งกี่ปียังไม่เคยกินเลยเหรอ แต่ก็ไม่แปลกเพราะมิ้นต์ก็คงไม่มีเงินมากพอที่จะมากินของแบบนี้อยู่แล้ว


“ไม่เอาดีกว่า ขอบคุณครับ ^O^”


เค้กเขาอร่อยจริงๆ มาการองก็อร่อยมากๆๆๆ หลังจากที่ไม่กล้าเสนอหน้าไปคาเฟ่แมวที่ป๊าไปสร้างเรื่องไว้คราวนั้น T_T ร้านนี้ก็เป็นร้านประจำที่ผมมาบ่อยขึ้นกว่าเดิมเลยแหละ


“พรุ่งนี้พี่จะไปเที่ยวทะเลกัน มิ้นต์ไปกับพี่นะ มีป๊า อาเค้ก อามาร์ช ลุงจักร แต่ไม่แน่ใจว่าจะมีคนอื่นอีกหรือเปล่า ถ้าอาพลอยมาด้วยก็คงจะดี > <”


“มิ้นต์อยากไปจัง แต่ไม่รู้ว่าคุณท่านจะอนุญาตหรือเปล่า”


“ถ้ามิ้นต์ชวนพี่หม่อนมาด้วยกันก็ต้องอนุญาตอยู่แล้ว”


“แต่ว่า... ก็ได้ครับ มิ้นต์จะชวนคุณหม่อนดู”


“เยส!”


ผมวางแผนไว้หมดแล้วครับ การที่จะเอามิ้นต์ไปด้วยต้องให้ใครสักคนในบ้านไปด้วย และคนที่ผมสนิทด้วยที่สุดก็คือพี่หม่อนแล้วเราก็ใช้ข้ออ้างประมาณว่าให้มิ้นต์ไปช่วยดูแลพี่หม่อน แผนการผมหลักแหลมใช่มั้ยล่ะ อิอิ


“งั้นก่อนกลับบ้านเราไปซื้อแพยางด้วยกันนะ”


“อาเฟิร์สให้ซื้อเหรอครับ บ้านพี่พราวก็มีแล้วตั้งหลายอัน”


“ให้สิ พี่อ้อนป๊ามาได้เรียบร้อย คึคึ”


“พี่พราวนี่อ้อนอาเฟิร์สบ่อยจังเลยนะครับ ถ้าเป็นมิ้นต์คงไม่เอาดีกว่า”


“ไม่เอายังไง”


“มิ้นต์ว่ามิ้นต์ไม่ชอบอ่ะ ดูมายุ่งวุ่นวายยังไงไม่รู้ มันน่ารำคาญ”


...มันน่ารำคาญ น่ารำคาญ รำคาญ ...จริงเหรอ? แล้วป๊าจะรำคาญผมมั้ย?


“อ๊ะ มิ้นต์ต้องรีบไปเรียนแล้ว พี่พราว ตอนเย็นมิ้นต์ขอกลับด้วยนะ”


“ได้สิ พี่เลิกเรียนหกโมงนะ”


“มิ้นต์เลิกเรียนห้าโมงแต่มิ้นต์รอได้ครับ”


“โอเค ตอนเย็นเจอกันนะ”


“ขอบคุณมากครับพี่พราว”


ผมบอกให้มิ้นต์ไปรอผมที่ตึกเรียนชีวะในตรอกลึกลับซึ่งเป็นที่รู้จักของนักเรียนละแวกนี้ดีอยู่แล้วครับ พอน้องออกพ้นประตูไปไอ้รินก็ตบโต๊ะดังปัง!


“ไม่พอใจอะไรมึง”


“เปล่า แต่กูขอเตือนนะไอ้เพื่อนรัก เด็กนี่เห็นใสๆเหมือนน้ำเปล่านะ แต่พอมึงดื่มมึงจะแสบคอเพราะแม่ งเหล้าขาวชัดๆ”


คือ...? แค่พูดธรรมดาๆกูก็งงอยู่แล้วป่ะวะ นี่มึงมาเป็นน้ำเปล่าเป็นเหล้าขาวอะไร กูยิ่งงงไปใหญ่ดิ = = พวกเพื่อนๆผมกุมขมับทำหน้าระอาก่อนที่ไอ้ฟ้าจะอธิบายให้ผมฟังอีกครั้งจับใจความได้ประมาณว่า ภายนอกอาจจะดูเป็นเด็กดีแต่ลับหลังอาจจะไม่ใช่ก็ได้


“แต่กูรู้จักมิ้นต์มาตั้งแต่เด็กแล้ว น้องไม่ใช่คนแบบนั้นหรอก”


“ไม่เชื่อกูก็ตามใจเว้ย”


“คือกูกับไอ้รินเห็นมิ้นต์ไปเที่ยวผับครั้งหนึ่ง ไอ้รินมันก็เลยมองน้องเขาไม่ดี มึงก็ฟังหูไว้หูไว้พิสูจน์เองก็แล้วกันนะ”


เที่ยวผับ? ผับที่มีเหล้าขายป้ะ ป๊าก็เคยไปนะป๊าเคยบอกผมว่าที่นั่นมีแต่ขี้เมา มีแต่สิ่งไม่ดี ถ้าผมไปจะถูกลวนลามเอาได้ แต่มิ้นต์อาจจะไปเที่ยวกับเพื่อนเหมือนที่ป๊าไปก็ได้นี่ -3-


“เชี่ยแม่ ง”


ไอ้รันสบถอย่างหัวเสียผมเลยมองตามสายตามันเห็นพวกไอ้บูทกับเพื่อนมันอีกสี่ห้าคนเดินเข้าร้านมา ในนั้นมีผู้หญิงด้วยนะชุดนักเรียนเป็นของโรงเรียนคอนแวนต์ใกล้ๆนี่เอง


“มึงอย่าหันไป ไอ้บูท...”


“มากับอีหน้าส้นตีนแตกใช่มะ”


“เออ”


หน้าส้นตีนแตกอะร๊ายยยยยย มึงก็ด่าเขาซะ เขาออกจะสวยนะเห้ย T_T


ปัก!


“โอ๊ย! ไอ้เชี่ย”


“กินเค้กเหรอ”


“ล้างตู้ปลาอยู่มั้ง แหกตาดู!”


อูยยยยยยยยย > < มันมีเรื่องอะไรกันมาวะเห้ย ถึงว่าล่ะช่วงนี้ไม่ค่อยเห็นไอ้บูทมาที่ห้องเลย นึกว่าแอบไปกบดานอ่านหนังสือที่แท้ก็มีแฟนใหม่!


“บูทค่ะ หญิงสั่งเค้กส้มให้แล้วนะคะ”


ผู้หญิงคนนั้นตะโกนมาจากหน้าเคาท์เตอร์ ไอ้รินเบะปากตามเลย ฮ่าๆๆ


“หญิงกินไปเลยครับ ผมไม่ชอบกินเค้ก”


“เห้ยไอ้บูท มาๆ มานี่ เดี๋ยวโดนเก้าอี้ฟาดนะมึง”


เออจริง ดูจากหน้าไอ้รินที่งอแบบสุดกับไอ้รันที่จิกตามองไอ้บูทอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อ


“เดี๋ยวกูมานะ”


“โอ๊ย ไอ้เชี่ยนี่”


รินปัดมือใหญ่ที่ผลักหัวมัน(คาดว่าน่าจะด้วยความหมั่นไส้) ส่วนไอ้บูทก็หัวเราะเบาๆแล้วเดินกลับไปทางกลุ่มเพื่อนของมันที่นั่งอยู่ไม่ไกล


“มีเมียใหม่ละทักกูด้วยการตบหัวตีหลัง ไอ้สัสเอ้ย!” ไอ้รินงึมงำด่าเบาๆ


“มีเรื่องอะไรกันเหรอ” ถามด้วยความอยากรู้ อยากเป็นติ่งงงงง  > <


“เออน่า ไว้เล่าทีหลัง ไปเลยมั้ยมึง” ไอ้รันพูด


“ถ้าไปก็เท่ากับกูกลัวมัน”


“กลัวอะไรกันเหรอครับ” ไอ้บูทเข้ามาได้ยินพอดี “ทำหน้าบึ้งๆ ปากคว่ำจะเป็นรูปโดมอยู่แล้วเนี้ย” ว่าแล้วก็หยิกปากไอ้ริน


“โอ๊ยยยย! มาทำไม ใครอนุญาตให้มึงนั่งโต๊ะกู ไปเลยนะ”


“ร้องไห้ทำไม เจ็บเหรอ”


“กูไม่ได้ร้อง!”


ผมเห็นมันน้ำตาคลอๆนะ มึงร้อง! > < ไอ้รินสะบัดหน้าหนีก่อนจะลุกขึ้นแต่ไอ้บูทก็จับมือมันไว้ ถามจะไปไหนแต่ไอ้รินกลับด่ามันว่าเสือ กซะงั้น แล้วเดินเหวี่ยงไปสั่งเค้กที่เค้าท์เตอร์มาอีกชิ้น


“ดูน้องมึงนะรัน”


“น้องกูกูก็รัก ตอนนี้กูอยากจะถีบมึงให้ตกเก้าอี้ มาวุ่นวายอีกทำไม ไปนั่งกับเมียมึงนู่น”


“ก็นี่ไงวะ นั่งกับเมีย ฮ่าๆๆ”


“ครวย! มึงจะเอาไงไอ้บูท จะเอาไง”


“มึงถามน้องมึงเถอะว่าจะเอาไง จะไล่กูอีกนานมั้ย”


“กูนึกว่ามึงจะชินแล้วซะอีก”


“ชินเหี้ยไร กับกูล่ะหวงตัวนักแต่กับผู้ชายอื่นชอบไปอ้อล้อ ไม่คิดว่ากูจะเจ็บเหรอไง แรดนักนี่น้องมึง”


“มึงก็เลยจะแรดไปหาอีนั่นบ้างงั้นสิ”


“กูพาเขามาเลี้ยงขอโทษที่น้องมึงไปตบเขาต่างหาก”


OoO! ตบเลยเรอะ!


“กูบริสุทธิ์ใจ กูพาเพื่อนมาด้วยตั้งหลายคน”


“กูอยากจะบอกจริงไอ้ควายว่าเพื่อนมึงแหละตัวดี ระวังไว้”


“มันก็หวังดีไม่อยากให้กูเบี่ยงเบนไง”


“มึงเชื่อเพื่อนมึงแล้วมายุ่งกับกูทำไม ไปเอากับผู้หญิงนู่น กูไม่เคยคิดว่าตัวเองผิดที่เกิดมาเป็นผู้ชาย! เลือกได้อีกกี่ชาติกูก็จะเกิดมาเป็นผู้ชาย จำ ใส่ หัว ไว้”


โปะ!


OoO ไอ้รินโปะเค้กที่ถือมาบนหัวไอ้บูทแล้วถูกไปถูมาใบหน้ามึงนี่บ่งบอกถึงความสะใจยิ่งนัก หนำใจมันก็ปาจานใส่ไอ้บูทอีกก่อนจะเดินออกจากร้านไปด้วยมาดนางพญา โอ้วววววว เพื่อนกูเจ๋ง!


ไอ้บูทค่อยๆปาดเค้กออกจากหน้าอย่างสกัดกลั้นอารมณ์โมโห


“มึงคงไม่ชอบให้มันมาอ้อนๆ เอาอกเอาใจมึงหรอกนะเหอๆๆ = =;;;”


“เออ!!! กูชอบอย่างงี้แหละ เอากันมันส์ดี!”


OoO แล้วไอ้บูทก็ตามไอ้รินออกร้านไป


ไม่ชอบอ้อนเหรอ...


ไม่มีใครชอบเลยเหรอ...


แล้วที่ผมอ้อนป๊าทุกวันนี้ล่ะ ป๊าไม่ชอบเหรอ...


พอเลิกเรียนมิ้นต์ก็มารอผมอยู่ที่ล๊อบบี้ชั้นล่างสุดของอาคาร ในมือเขามีดอกไม้ช่อโตจัดอย่างสวยงามเลย เห้ยยย หนุ่มๆที่ไหนเอามาให้ อิจฉาๆๆ T_T โทรบอกให้ป๊าซื้อมาให้จะทันมั้ยเนี้ย


“มิ้นต์!! > < ใครให้มาอ่ะ”


“ง่ะ คือ...>///<”


ผมสวัสดีลุงแช่มที่มารอรับผมอยู่กับน้องมิ้นต์แล้วเดินออกไปที่รถที่จอดอยู่ทางเข้าตรอก เห็นมิ้นต์เขินแก้มแดงผมก็เขินไปด้วยเลย ฮ่าๆๆ


“มิ้นต์ซื้อมาเองแหละ เก็บตังค์ตั้งนาน”


“นั่นแน่... เอาไปให้ใครบอกมาซะดีๆไม่งั้นพี่จะงอน”


“คือ....”


จากที่ยิ้มๆมิ้นต์ก็ทำสีหน้าลำบากใจไปซะงั้น นั่นไม่ได้ให้ความอยากรู้ของผมน้อยลงเลย ผมกลับยิ่งอยากรู้มากขึ้นไปอีก ทำไมต้องทำเหมือนไม่อยากบอกด้วย


“ก็จะให้...อา...เฟิร์ส...”


...


.....


.......


“พี่พราว...”


ผมเงียบจนขึ้นรถเลยล่ะ มันตื้อๆอย่างบอกไม่ถูก ที่มิ้นต์เอาดอกไม้ไปให้ป๊าเพราะมิ้นต์ชอบป๊าใช่มั้ย อยากจะวีนใส่อยากจะแสดงความเป็นเจ้าของแต่ว่ามิ้นต์ก็คือน้อง! ส่วนผมกับป๊า...ถึงเราจะมีอะไรกันลึกซึ้งแต่มันไม่มีอะไรมารับประกันความสัมพันธ์ของเราได้และก็ไม่มีใครรู้เรื่องของเราด้วย ที่ทุกคนรู้คือผมกับป๊าเป็นพ่อลูกกัน


“...วันนี้อาเฟิร์สไม่มารับพี่พราวเหรอ”


“วันนี้ป๊ามีงานเลี้ยงน่ะ”


ผมเริ่มจะถามคำตอบคำแล้ว พรุ่งนี้จะไปทะเล... ผิดมากมั้ยที่ไม่อยากให้มิ้นต์ไปด้วยแล้วอ่ะ


“พี่พราวไม่โกรธใช่มั้ยที่มิ้นต์ชอบอาเฟิร์ส”


“...”


“ขอโทษนะครับ ทั้งๆที่รู้ว่าพี่พราวหวงพ่อขนาดนั้น แต่มิ้นต์ก็ยัง...”


ไม่ใช่แค่พ่อลูกโว้ยยยยยยยยยย!!!!! อยากจะตะโกนใส่อย่างนี้ดังๆแต่ก็ทำไม่ได้ เราเล่นด้วยกันมาตั้งแต่เด็ก พี่ไหมชอบแกล้งผมส่วนพี่หม่อนก็ชอบเล่นกับเพื่อนผู้ชายตัวใหญ่ๆ ผมกับมิ้นต์ก็เลยติดกันแจ และผมรักมิ้นต์เหมือนน้องจริงๆ


...ถ้าผมโกรธมิ้นต์ถึงขั้นตัดขาดกันเพราะเรื่องป๊ามันจะไม่เกินไปหน่อยเหรอ



...ผมควรจะโกรธพ่อหมีต่างหากเล่า! กล้าดีนะที่ไปทำให้คนอื่นชอบ


“มิ้นต์รักพี่พราว แล้วมิ้นต์ก็รักอาเฟิร์สด้วย พี่พราวไม่ต้องกลัวว่ามิ้นต์จะแย่งอาเฟิร์สไปหรือจะถูกทิ้งอย่างแน่นอนเลย”


ผมไม่ชอบใจหน่อยๆที่มิ้นต์พูดแบบนี้ เหมือนมิ้นต์จะบอกเป็นนัยๆว่าป๊าก็ชอบเขาเหมือนกัน ถ้ามิ้นต์มาเป็นแฟนกับป๊าเขาจะไม่ทิ้งผมอะไรประมาณนี้อ่ะ! ทั้งๆที่ป๊ายังไม่ได้บอกเลยว่าชอบมิ้นต์หรือเปล่า...


“พี่ว่าเอาไว้คุยกันอีกทีนะ”


“พี่พราว... มิ้นต์รักพี่พราวนะ”


“พี่ก็รักมิ้นต์”


...แล้วก็รักป๊าด้วย

 

 

 




















พอกลับมาถึงบ้านผมก็รีบวิ่งขึ้นมาบนห้องแล้วร้องไห้อย่างเอาเป็นเอาตาย ร้องไห้ทำไมไม่รู้รู้แค่อยากจะร้อง พอผมสงบจิตสงบใจได้แล้วก็ต่อสายหาอาเค้กทันทีซึ่งตอนนี้กำลังเก็บของเตรียมตัวขึ้นเครื่องมาหาผม อาเค้กบอกว่าซื้อพวกครีมบำรุงพวกอาหารเสริมมาให้ผมกับป๊าเยอะเลย ถ้าเป็นเวลาปกติผมคงต้องดีใจไปสิบบ้านแปดบ้านแล้ว แต่อารมณ์นี้มันไม่ได้จริงๆ


“อาเค้ก ถ้าสมมุติว่าอาเค้กมีน้องแล้วอยากได้ของเล่นชิ้นเดียวกันอาเค้กจะทำยังไง”


“ก็ซื้อเหมือนกันสองชิ้นสิครับ”


“ไม่ใช่อย่างนั้น คือ...มันมีสิ่งเดียวในโลก ฮึก”


“หืม... ร้องไห้อยู่หรือเปล่า ไปแย่งของเล่นกับใครมาหึเรา”


ผมกลั้นร้องไห้ไว้แล้วนะแต่ก็ยังหลุดออกไป


“ปละ เปล่าครับ... อยากรู้เฉยๆ”


“อาขอเลือก... เลือกให้น้องก็ได้นะเพราะยังไงน้องก็ต้องแบ่งให้เราเล่นอยู่ดี ไม่ได้เป็นของน้องซะทั้งหมดหรอก”


“...”



“ที่แน่ๆพ่อแม่ก็จะเห็นว่าเราเป็นเด็กดีแล้วก็จะรักเรามากกว่าน้องด้วย ฮ่าๆๆ”


...หมายความว่าถึงป๊าจะชอบมิ้นต์แต่ป๊าก็ยังเป็นป๊าของผมแต่ก็แค่เปลี่ยนไปนิดหน่อยตรงไม่ได้กอดไม่ได้จูบเหมือนอย่างเคย ถ้าผมยอมเสียสละก็จะไม่มีใครเสียใจใช่มั้ย มิ้นต์ก็ไม่ต้องเสียใจ ผมก็ไม่ต้องเสียป๊า... แต่ทำไมผมถึงรู้สึกหน่วงๆเหมือนหัวใจถูกบีบคั้นให้เกิดเป็นน้ำตาออกมามากมายขนาดนี้


“อาไม่ได้ไปนอนบ้านน้องพราวนะครับ อาไปนอนบ้านอามาร์ชแล้วก็นั่งรถตู้ไปรับมิ้นต์ หม่อน เราคงได้เจอกัน”


“พรุ่งนี้มาเค้กแวะมาที่บ้านพราวด้วยนะ”


“ได้เลย อาจะขนของฝากไปให้ด้วย คิดถึงตัวเล็กที่สุดเลย”


“พราวก็คิดถึงอาเค้กมากที่สุด”


ผมอ้อนอาเค้กอีกหน่อยถึงจะวางสายไป แล้วขนตุ๊กตาและของใช้ส่วนตัวเป็นเป้ใบเล็กๆของตัวเองไปกองรวมๆกับกระเป๋าเสื้อผ้าที่ห้องนั่งเล่น พรุ่งนี้จะได้ขนของขึ้นรถเลยไม่ต้องเสียเวลามาขนย้ายอีก ก่อนนอนพี่หม่อนโทรมาคอนเฟิร์มว่าได้ไปเที่ยวกับผมชัวร์ ซึ่งนั่นทำให้ผมรู้สึกเศร้าไปอีก...


ผมอยากจะรอคุยกับป๊าให้รู้เรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องของไอและเรื่องของมิ้นต์ ถ้าป๊าทำให้ครอบครัวไอเป็นอย่างนั้นจริงๆผมจะโกรธป๊าให้ดู ส่วนเรื่องมิ้นต์...ผมจะลองดูไปก่อน ผมจะยอมแบ่งป๊าให้ครึ่งหนึ่ง แต่ถ้าผมทนไม่ได้ผมก็จะเอาคืน ถึงจะต้องเป็นพี่ที่เห็นแก่ตัวก็เถอะ


ผมหยิบกระเป๋าเงินบนหัวเตียงมา ซุกนิ้วเข้าไปควานๆหาช่องที่ลึกที่สุดที่ผมซ่อนรูปแม่เอาไว้กลัวป๊าเปิดมาเจอเพราะเขาชอบเอาเงินมาใส่กระเป๋าตังค์ให้ ผมเจอรูปนี้สอดอยู่ในหนังสือเรียนสมัยมัธยมของป๊า เป็นรูปที่ถ่ายจากกล้องโพราลอยด์ในรูปมีป๊า ลุงแดม แม่ ลุงเฟนด์ ลุงฟาสต์ ตามลำดับ แต่ที่หน้าแม่ของผมมีรูปหัวใจที่ใช้ลิขวิดเขียนวงหน้าไว้ คงไม่ต้องถามสินะว่าใครเป็นคนทำ และอีกอย่างที่ทำให้ผมเจ็บคือในรูปทุกคนมองกล้อง ยกเว้นป๊า...ที่มองแม่อยู่


แม่ผมนี่ชื่อแพรวหรือเปล่านะ...


แม่ผมหน้าเหมือนผมมากๆเลย...


ถึงว่าล่ะ ทำไมป๊าเรียกผมผิดบ่อยครั้ง... เผลอทีไรชอบเรียกผมว่าแพรวทุกทีเลย

 

 

 















                “พราวครับ ตื่นได้แล้ว”


                เสียงกระซิบนุ่มๆดังขึ้นที่ข้างหูก่อนที่ปากอุ่นจะกดลงมาที่แก้มทั้งสองข้างของผม


                “อื้อออออ”


                ผมบิดตัวอย่างขี้เกียจไปหาคนตัวโต กำลังจะยกแขนโอบลำคอแกร่งเข้ามากอดก็ต้องชะงักเมื่อนึกอะไรขึ้นได้


            ...คนขี้อ้อน มันน่ารำคาญ


ผมลุกไปอาบน้ำโดยไม่มีการงอแงใดๆทั้งสิ้นจนป๊ายังงงเลยล่ะ แต่งตัวเสร็จออกมาก็ไม่เจอพ่อหมีแล้วเลยลงไปข้างล่างเห็นเขากำลังช่วยลุงแช่มขนของขึ้นรถอยู่


“อย่าเพิ่ง เอาของหนูมาก่อน”


“พราวลืมอะไรครับ”


“เปล่า หนูจะไปกับอาเค้ก” ผมพูดแล้วไม่ยอมสบตา


“อ้าว แล้วจะให้ป๊าไปคนเดียวเหรอ ไปด้วยกันนี่แหละ เปิดประทุนแบบที่พราวชอบด้วยไง”


“ไม่เอา”


ผมเดินหน้ามุ่ยไปลากกระเป๋าตัวเองลงจากรถ ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากไปสักหน่อย แต่ว่าผมโกรธป๊าอยู่นะ ทั้งเรื่องมิ้นต์แล้วก็เรื่องของไอ ยังไม่มีอะไรเคลียร์สำหรับผมเลย


“เป็นอะไร อยากเอารถคันอื่นไปเหรอ ไปเลือกเอาเลยป้ะ”


ป๊าดึงแขนผมไว้จะพาไปที่โรงรถ ผมที่ไม่อยากจะอยู่ใกล้เลยเผลอสะบัดแขนออก ทำเอาอึ้งไปด้วยกันทั้งคู่ ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยจะเดินหนีแต่คนตัวโตรวบเอวเอาไว้ซะก่อน


“โกรธอะไรป๊า”


“ปล่อย”


“บอกมา”


“ไม่ได้โกรธ แค่จะไปกับอาเค้ก”


“โกหก เมื่อเช้าอาเค้กของเรายังโทรมาบอกป๊าว่าจะมารับมิ้นต์กับหม่อนแค่นั้น”


“ไม่ได้โกหก!”


“แต่หลบตา”


“เปล่าน่ะ! ป๊าอย่ามาเซ้าซี้ได้มั้ย หนูไม่ได้โกรธ...”


จะถูกรำคาญมั้ยเนี้ย...


“อาเค้กพูดผิด จะมารับหนูต่างหาก ส่วนมิ้นต์น่ะจะไปกับป๊า”


“อ้าว...”


ป๊าทำหน้างงไปใหญ่


“งั้นก็เปลี่ยนรถ จะได้ไปกันได้หลายๆคนเอาเค้กมาด้วย”


“ไม่ต้องเปลี่ยน! ไปกับมิ้นต์นั่นแหละ ไปกันสองคนเลย ไม่ต้องมาสนใจหนู”


“ทำไมต้องให้ป๊าไปกับมิ้นต์ หรือว่าเมื่อคืนพราวเห็น...”


“เห็นอะไร”


“ก็...ไม่มีอะไรหรอก”


เมื่อคืน? เห็น? เมื่อคืนป๊ากับมิ้นต์ทำอะไรที่ผมไม่ควรจะเห็นเหรอ แต่ถึงผมอยากรู้ยังไงผมก็ไม่ถามออกไปหรอก ผมกลัวว่าถ้าผมรู้อะไรไปผมจะโกรธป๊าไปมากกว่านี้ ผมจะวีน แล้วงอแง ให้ป๊าไม่ชอบใจอีก


“งอนอะไรบอกป๊าได้มั้ย”


น้ำเสียงอ่อนโยนกับสัมผัสที่นุ่มนวลกำลังทำให้ผมคล้อยตามเกือบอ้าปากบอกออกไปแล้ว


“ไม่มีอะไร ให้มิ้นต์ไปกับป๊านั่นแหละ”


“แล้วใครจะดูแลหม่อน”


“หนูจะดูแลเอง!”


“อ้อ... ที่อยากไปนั่งรถตู้เพราะอยากอยู่กับหม่อนใช่มั้ย! ชอบมันใช่มั้ย!”


“ใช่! ทำไมเหรอ ป๊าจะให้คนไปทำร้ายเขาเหมือนที่ทำกับไออีกเหรอไง!”


ผมตะโกนแล้วทุบอกหนาอย่างโมโห โมโหที่ป๊าบอกว่าผมอยากอยู่กับพี่หม่อน โมโหที่เขามาว่าผมชอบพี่หม่อน! ทั้งๆที่มันไม่จริงเลย ทีตัวเองไปชอบกับมิ้นต์ล่ะ ฮึ่ยๆๆ


ปึกปึกปึก



“พราว! ป๊าเจ็บ!”


“เจ็บก็ปล่อย หนูเจ็บกว่าป๊าอีก หนูไม่คิดเลยว่าป๊าจะเป็นคนแบบนี้! ฮึก”


“เออ ป๊ามันเป็นคนไม่ดี ป๊ามันคนเลว พอใจหรือยัง! ทั้งๆที่ป๊ายังไม่รู้เลยว่าป๊าทำอะไรไม่ดีในสายตาพราวบ้าง!”


“ฮึก ฮืออออ ป๊าทำให้ไอไม่อยากเป็นเพื่อนกับหนู ฮึก ฮือ”


“ไอ้เด็กเวรนั่นอีกแล้วเหรอ ไอ้เวรนั่นอีกแล้วที่ทำให้เราทะเลาะกัน!”


“เพราะป๊านั่นแหละ ป๊าไปทำให้กิจการครอบครัวเขาพัง! ป๊า... ไปทำร้ายเขา”


“ครอบครัวอะไรวะ!”


“ป๊าไปขู่ไอว่าถ้ายังมายุ่งกับหนูป๊าจะทำให้เขาเดือดร้อน ฮึกฮืออ ป๊าทำอย่างนี้มากี่ครั้งแล้ว คนเลว ฮึก”


“พราว!”


“หรือป๊าจะเถียงว่ามันไม่จริง”


“เรื่องขู่นั่นมันก็จริง แต่...พราวฟังป๊าก่อน”


ผมไม่ฟังคำแก้ตัวอะไรอีกแล้ว แค่ได้ยินป๊าบอกว่าจริงสติผมก็แทบดับ คนที่เรารัก เทิดทูนและชื่นชมมาตลอดกลับเป็นคนที่ทำร้ายเรา ทำร้ายคนใกล้ตัวของเรา


“ปล่อยหนู ฮือออออออ”


ป๊าพยายามรั้งตัวผมไว้แต่ผมเหลือบเห็นพี่หม่อนที่เปิดประตูเชื่อมข้ามมาเลยสะบัดตัวออกสุดแรงแล้ววิ่งไปหลบหลังพี่หม่อนไว้


“น้องพราว ร้องไห้ทำไมครับ”


พี่หม่อนถามอย่างตกใจ แต่ผมไม่ตอบเกาะชายเสื้อเขาแล้วซุกหน้าลงบนแผ่นหลังกว้างอย่างเดียว แอบมองลอดแขนพี่หม่อนเห็นป๊าทำหน้าดุมองตรงมาที่ผม ผมเลยหลบวืดไปอยู่หลังพี่หม่อนเหมือนเดิม ไม่นานรถตู้ก็แล่นเข้ามาในบ้าน ไม่ทันที่ประตูจะได้เปิดและใครจะลงมาผมก็วิ่งฉิวขึ้นไปนั่งบนรถเลย


พี่หม่อนกับมิ้นต์เลยตามขึ้นมาเช่นกัน ผมเพิ่งสังเกตว่าพี่ไหมก็มาด้วย ป๊าถอนหายใจแล้วหยิบกระเป๋าใบเล็กๆที่ผมใส่โทรศัพท์กระเป๋าตังค์และของเล็กๆน้อยๆไว้และยังมีตุ๊กตาหมีขนาดกลาง(ป๊าไม่ให้เอาตัวใหญ่มาบอกว่าไม่มีที่เก็บ)มายื่นให้อาเค้ก


“ฝากด้วยนะ”


“มีอะไรกันวะ”


“ไม่รู้โว้ยยยย”


ฮึ! ผมสะบัดหน้าหนีไปมองอีกทางเชิดๆ แต่ทำไมน้ำตาต้องไหลด้วยก็ไม่รู้


“มิ้นต์มานั่งกับอามั้ย”


...ห๊ะ!


“คะ...ครับ?”


“ทำตามความต้องการของเด็กแถวนี้หน่อย เดี๋ยวอาจะเลวไปยิ่งกว่านี้”



คนตัวโตจงใจเน้นคำว่าเลวมากระแทกใจผมเต็มๆเลยล่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจะว่าป๊าแบบนั้นแต่แบบฟิลมันไปเองอ่ะ ถึงป๊าจะไม่ได้เลวแต่ก็ใกล้เคียงกับคำนั้นแล้วนี่ เขาทำลายอนาคตของครอบครัวหนึ่งเลยนะ!


“ไหมไปแทนก็ได้นะคะ”


“ต้องถามพราวดูนะครับ ผมตามใจลูก!”


ปัง!


ประตูรถปิดผมก็ปล่อยโฮออกมาอย่างกะประตูหนีบตีนงั้นแหละ


จะไปกับมิ้นต์จริงๆ ใช่มั้ย...


“พราวเป็นอะไร”


“ป๊าใจร้าย” ผมพูดเร็วๆแล้วปล่อยโฮออกมา ไม่อายพี่หม่อน พี่ไหม อามาร์ช ลุงจักร แล้วก็ใครที่ผมไม่รู้จักอีกสองสามคน อาเค้กลูบหลังปลอบผมทั้งๆที่เขาก็ยังไม่รู้เรื่องอะไรจนผมสงบสติอารมณ์ได้จึงผละออกมา มองออกไปนอกหน้าต่างหารถป๊าแต่ก็ไม่มี


“ตามมาข้างหลัง”


อาเค้กบอก ผมเลยหันไปดูเห็นป๊าลูบหัวมิ้นต์ส่วนอีกคนก็ยิ้มหน้าชื่นตาบานจริง ฮึ่ยๆๆๆ ผมทุบตุ๊กตาพ่อหมีระบายอารมณ์ ถ้ารู้ว่าจะต้องเจ็บปวดอย่างนี้ผมก็ไม่อยากยอมแล้ว! ไม่อยากยกป๊าให้ใครแล้ว!


แต่ไม่ได้...


“ทำไมให้มิ้นต์ไปกับไอ้เฟิร์สล่ะ”


“อาเค้กกกกกกก” ผมครางเสียงอ่อย มองซ้ายขวาแล้วค่อยๆเข้าไปกระซิบข้างหู “มิ้นต์ชอบป๊า”


อาเค้กทำตาโต


“แล้วจะยกไอ้เฟิร์สให้มิ้นต์เหรอ”


ผมเบะปากจะร้องไห้และพยักหน้าไปแบบแกนๆ


“พราว! ทำไมทำแบบนี้!”


“อาเค้กเบาๆสิ ชู่วๆๆๆ”


“ชู่วเช่ออะไร” อาเค้กขมวดคิ้วมุ่น “อย่าบอกนะที่ถามอาเรื่องของเล่นอะไรนั่นน่ะ”


“ครับ T^T”


“คนกับของเล่นมันเทียบกันได้ที่ไหนเล่า!”


“อาเค้กอย่าดุพราวสิ พราวไม่มีใครแล้วนะ ฮือๆๆๆ”


“โอ๋ๆๆ อาขอโทษ แต่พราวก็น่าจะบอกอาตรงๆว่าเป็นเรื่องอะไร อาจะได้ให้คำปรึกษาถูก ถ้าไอ้เฟิร์สรู้นะมันเอาอาตายแน่ๆเลย”

...และผมก็อาจจะโดนไปด้วย T_T


“มันไม่ใช่แค่นี้สักหน่อย ป๊าน่ะทำให้บริษัททัวร์กับโรงแรมของพี่สาวเพื่อนพราวเกือบเจ๊ง”


“หะ! ไม่หรอกม้างงงงงงงง”


“เพื่อนพราวบอกมาอย่างนี้”


“แล้วป๊าของพราวบอกมายังไง”


“ป๊าบอกว่าจริง เอ่อ เรื่องที่ไปขู่...”


“ถามให้มันแน่ให้มันรู้เรื่องก่อนเถอะอาว่า เดี๋ยวจะไปกันใหญ่”


“พราวว่าไม่รู้เรื่องตั้งแต่ที่ป๊าเอามิ้นต์ไปนั่งรถด้วยแล้วแหละ”


“เอ้า ก็เราเป็นคนบอกอย่างนั้นเองนิ”


“อาเค้ก! อาเค้กจะเข้าข้างป๊าใช่มั้ย ฮึกฮืออออ”


“เปล่าๆๆ อาเข้าข้างพราวคนเดียว ไม่เอาๆ ไม่พูดเรื่องนี้ มาดูของฝากที่อาซื้อมาดีกว่า ฮิฮิ” อาเค้กเช็ดน้ำตาออกให้ผมแล้วจุ๊บแก้มผมทั้งสองข้าง


“เดี๋ยวก่อนครับ รถป๊าหายไปไหนแล้ว”


“อืมมมมม...แซงไปไกลแล้วมั้ง”


หึ! เปิดทางให้หน่อยแล้วรีบคว้าไว้เลย อย่างนี้จะไม่ให้ผมคิดได้ยังไงล่ะว่าป๊าก็ชอบมิ้นต์เหมือนกันน่ะ! > < ผมจะไม่ยกป๊าให้มิ้นต์แล้วก็ได้ แต่ผมของอนเรื่องไอแล้วก็เรื่องที่ป๊ายอมไปกับมิ้นต์ง่ายๆก่อนละกัน เชอะ!

 -----------------------------------------------------
            อ่านตอนถัดไปเลออออออ
           งงอ่ะดิที่เค้าอัพให้ตัวสองตอนรวด 555 เค้าไม่ค่อยว่างช่วงนี้ มีธุระ บ่อย อิอิ ขอโทษด้วยน้า
           ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและติดตามจ้า

[ferrari_L]

27

[เฟิร์ส]


ผมเหยียบคันเร่งด้วยความเร็วสูงจนคนข้างๆนั่งเกร็งจับเบลท์แน่น ดูมิ้นต์กลัวๆผมเลยผ่อนความเร็วลงหน่อย เห็นเด็กข้างๆนี่แล้วนึกถึงเด็กอีกคน ไม่รู้งอนผมเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับไอ้ไออีก อุตส่าห์วางใจที่มันหายไปจากชีวิตพราวพักหนึ่ง แต่พอมันกลับเข้ามาล่ะก็ทำครอบครัวเขาแตกแยกทันทีเลย! เหี้ยเอ้ย!

“ทำไมพี่พราวให้มิ้นต์มานั่งนี่ก็ไม่รู้นะครับ ที่ในรถตู้ก็มีตั้งเยอะ”

“เด็กเอาแต่ใจก็แบบนี้แหละ มิ้นต์ไม่อึดอัดใช่มั้ย”

“มะ ไม่เลยครับ”

ส่วนเรื่องเมื่อคืน หลังจากงานแต่งงานของคู่ค้าคนหนึ่งของผมเสร็จก็มีการนัดเพื่อนนัดฝูงไปต่อกันที่ผับตามประสาชายโสด(ยกเว้นผม) และบังเอิญผมไปเจอมิ้นต์ที่นั่น อันที่จริงผมก็รู้อยู่แล้วแหละว่ามิ้นต์เที่ยวกลางคืนบ่อยเพราะตอนผมลงมาหาอะไรกินตอนดึกๆผมก็เห็นมิ้นต์ปีนรั้วหลังบ้านกับหม่อนทุกที

พอผมเห็นก็เลยรีบพาน้องกลับบ้านทันที ถึงเราจะไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกันแต่ผมก็หวังดีในฐานะที่เขาเป็นเพื่อนเล่นกับลูกผมมาตั้งแต่เด็กแล้วก็เป็นเพื่อนบ้านคนหนึ่งเท่านั้น ผมขับรถมาจอดไว้ที่บ้านผมกะจะเปิดประตูเชื่อมให้ข้ามไปเอา ไม่ต้องปีนรั้วให้ลำบาก มิ้นต์ที่เมาหน่อยๆก็บอกรักผมออกมาแล้วอาศัยช่วงที่ผมเผลอกระโดดจุ๊บปากผมไปทีหนึ่ง ตอนนั้นผมตกใจกลัวพราวมานั่งรอผมกลับบ้านแล้วเห็นเข้างี้ แต่ความจริงก็คือความจริงครับ มันไม่ใช่ละคร - -“ ไอ้ตัวเล็กนอนหลับอุตุกอดตุ๊กตาหมีฝันหวานอยู่บนห้อง

อืม เรื่องนี้แหละที่ไม่อยากให้พราวรู้ = =;;

แล้วยิ่งมีพวกเยอะอย่างนี้นะ หายงอนยาก! ปกติอยู่กันสองคนเด็กมันไม่กล้างอนนานครับ ไม่มีใครเล่นด้วย

“เราจะไปที่ไหนกันเหรอครับ”

“เดี๋ยวก็รู้ หึหึ”

“มิ้นต์ไม่ได้เอาหมวกกับครีมกันแดดมาด้วย โอ๊ะ! OoO ยาแก้เมาคุณหม่อน!”

“ถ้าเราแวะปั๊มค่อยซื้อเอาเนอะ”

“ขอบคุณฮะ ^^ อาเฟิร์สใจดีจัง”

“มีคนใจดีกับมิ้นต์มากกว่าอาอีก แต่มิ้นต์มองไม่ออกเอง”

“พี่พราวก็ดีกับมิ้นต์มากๆเลยฮะ”

“ยังมีอีกคนหนึ่งหรือเปล่า...”

ผมแกล้งถามแต่มิ้นต์เงียบไป

เรื่องเมื่อคืนเราคุยกันกระจ่างแล้วครับ ผมก็บอกไปตามตรงว่าผมไม่ได้ชอบเขา ผมรักพราวและจะมีเด็กหมีขาวนั่นคนเดียว ไม่สามารถมองใครได้อีก มิ้นต์อาจจะเสียใจไปบ้างแต่ไม่นานก็จะดีขึ้น ที่จริงเขาไม่ได้ชอบผมอะไรขนาดนั้นหรอก มิ้นต์แค่ชื่นชมและเขาก็อยากจะหลุดพ้นจากบ้านหลังนั้นมากกว่า

ตอนแวะปั๊มผมก็เข้าไปซื้อน้ำแล้วก็ซื้อเค้กฝากไอ้มาร์ชไปให้พราว เห็นไอ้เค้กบอกว่าเด็กชะเง้อมองหาใหญ่ให้ขับรถอยู่ใกล้ๆไม่ต้องไปไหนไกลเดี๋ยวโวยวายรถเขาพัง เหอๆๆ จะขับทิ้งห่างไม่ให้เห็นฝุ่นเลย อยากงอนดีนัก เคยบอกแล้วถ้าจะงอนต้องบอกรายละเอียดมาจะได้ง้อถูก นี่งอนผมเรื่องที่ผมไปทำอะไรไอ้ไอของเขาก็ไม่รู้ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง = =

“คุณหม่อนอยากอ้วกมั้ย”

“ไม่อยากโว้ย นี่ใคร ใช่เรื่องที่ต้องมากินยา”

“หน้าซีดๆ”

“ขะ...เขาเรียกผิวขาว”

“ตกลงไม่กินใช่มั้ยครับ”

“กินดิ๊ กวนตีนอยากโดนดีใช่มั้ย”

“ใครกันแน่ที่กวนตีน” มิ้นต์บ่นเบาๆแล้วแกะยา เปิดขวดน้ำให้กิน

ผมขับรถมาถึงท่าเรือก่อนเลยพามิ้นต์เดินดูของขายแถวนั้นระหว่างรอให้คนงานเอารถไปเก็บที่บ้านพักในตัวเมืองของจังหวัดให้และรอรถตู้ตามมาอีกสองคัน งานนี้พลอยกับสามีมันจะตามมาสมทบอีก ไอ้ตัวเล็กพวกเยอะแล้วครับ = =;; ต้องรีบดึงมาใกล้ตัวให้เร็วที่สุดไม่งั้นกู่ไม่กลับ

“ไปไหนกันมาวะเห้ย กูร้อนนะ”


“เดินดูของแถวนี้แหละ มาถึงกันนานยัง”

ไอ้เค้กโวยคนแรกที่เห็นผมเข้ามาในห้องพักของท่าเรือ ส่วนเด็กหมีขาว พอเห็นผมเดินถือของเข้ามากับมิ้นต์ก็เม้มปากมองตาขวางแล้วสะบัดหน้าหนีไปเลย งอนเข้าไปๆ ดัดนิสัยสักทีดีมั้ย ถ้าในอนาคตผมต้องทำงานหนักขึ้นจนไม่มีเวลามาง้อแล้วจะเกิดอะไรขึ้นบ้างเนี้ย

“ไงพลอย หายไปเลยนะมึง”

“คนมันติดลูกติดผัว ไม่มีเวลาให้เพื่อน เหอะ”

“มึงยังไม่เลิกหึงกูอีกเหรอเค้ก”

“เวร = =”

“เลิกแอบชอบกูได้ละ สงสารคนนู้นนนนน ฮ่าๆๆๆ”

พลอยบุ้ยปากไปทางฝรั่งอีกคน หน้าตาหล่อเหลารูปร่างสูงใหญ่(แต่น้อยกว่าผม ฮ่าๆๆ) เพิ่งเห็นนะเนี้ยว่ามาด้วยกัน ใครวะ? แฟนไอ้เค้ก? จริงดิ? ไปไงมาไงกันวะนั่น ผมคิดว่าไอ้เค้กจะมีเมียซะอีก 5555

เรื่องของเรื่องเลยตอนสมัยเรียนเค้กกับพลอยมันชอบถูกล้อว่าเป็นแฟนกันเพราะในกลุ่มเราก็มีผู้หญิงแค่สองคนแล้วไอ้เค้กก็ห้าวเป้งเกิ๊นนนนน พลอยก็หวานไป๊~~ ถ้าเป็นสมัยนี้คงเรียกว่าคู่จิ้นละมั้ง เหมือนที่ไอ้เค้กคิดกับผมกับพราวอ่ะ นอกนั้นผมก็ไม่เข้าใจแล้วล่ะว่าทำไมมันถึงชอบจับคู่ผมกับพราวมาตั้งแต่รู้จักกันเลย

“นี่ไบรอัน เป็นคนรู้จัก!”

เค้กพูดเป็นภาษาอังกฤษเพราะเขาคงฟังไทยไม่รู้เรื่อง ไบรอันทำหน้าเหรอหราก่อนจะหัวเราะเบาๆ ดูเป็นคนอ่อนโยนและคิดบวก ใจเย็นแบบนี้ก็ดูเหมาะกับม้าดีดกะโหลกอย่างไอ้เค้กดี

แนะนำอะไรกันเสร็จก็ทยอยกันขึ้นเรือยอร์ช เกาะอยู่ค่อนข้างไกลและเข้าถึงลำบากหน่อย แต่เงียบสงบและดูปลอดภัยจากภัยธรรมชาติดีเพราะรอบข้างมีเกาะที่เป็นเขาสูงอยู่เยอะ ผมกะขับเรือยอร์ชไปชิวๆพาเพื่อนๆนั่งกินบรรยากาศรอบข้างไปด้วย วันนี้อากาศดีแดดไม่ค่อยแรงลมก็เย็นสบายดีด้วย

“ส่งมือมาซิ” มันไม่ได้ข้ามมาลำบากอะไรแต่ผมอยากแกล้งเด็กเฉยๆ

“ไม่”

“งอนให้เป็นเวลาหน่อย” ผมดุ แสดงไปทั้งสีหน้าทั้งน้ำเสียงเล่นเอาเด็กบางคนที่ชอบดื้อน้ำตาคลอเลย

พอพราวยอมให้จับมือแล้วค่อยๆก้าวข้ามขึ้นเรือมาผมก็แกล้งกระชากแรงๆจนร่างเล็กพลัดตกมาในอ้อมแขนผมเลย เสียงอุทานด้วยความตกใจของหลายคนดังมาให้ได้ยินแต่พอเห็นพราวปลอดภัยทุกคนก็แยกย้ายกันไปตามมุมของตัวเอง ไอ้เค้กเห็นก็แทบจะเอาก้อนหินแถวนั้นมาโบกหัวผมทันที

“ปล่อยซิ” บอกเสียงสั่นแต่แขนเล็กก็ยังรัดเอวผมไว้แน่น

กลัวไปดิ ฮ่าๆๆ ไม่ตกน้ำหรอกครับผมกะมาดีหรอก ใครจะกล้าทำร้ายหัวใจตัวเองล่ะ

“จะพาไปที่ห้อง”

“ก็ปล่อยสิ” พูดอ้อมแอ้มแล้วก้มหน้างุดๆ

ผมค่อยๆคลายอ้อมกอดออกอย่างเสียดายแล้วเลื่อนไปจับมือไว้พาลงไปห้องนอนใต้เรือ ไม่ได้ฟัดมาตั้งหลายชั่วโมงแล้วเนี้ย คิดถึงจะแย่แล้วไม่รู้หรือไงเด็กดื้อ

“ไปไหนมา”

“หือ”

“เมื่อกี้ไปไหนกับมิ้นต์มา ฮึก!”

ยังไม่ได้แกล้งเยอะเลยจะปล่อยโฮซะละ หึหึ

“ไปเดทกันธรรมดา”

“ฮึ” พราวผลักผมออกห่างแล้วดึงผ้าห่มมาคลุมโปงแล้วก็ปล่อยโฮเสียงดังทันที

“ป๊าล้อเล่น พามิ้นต์ไปซื้อของเฉยๆ”

ผมรีบเข้าไปกอด แค่จะแกล้งให้งอนเล่นๆกลับร้องไห้หนักเลย ร้องไห้มากๆก็ไม่ชอบนะเห้ย น่าสงสารอ่ะ สงสัยเก็บกดตั้งแต่เรื่องรถแล้ว ก็มันใช่ความผิดผมหรือไงล่ะ ตัวเองเป็นคนบอกให้มิ้นต์มานั่งกับผมแท้ๆ

“เป็นอะไรบอกป๊าได้มั้ย เรื่องไอเหรอ พูดใหม่ให้ป๊าเข้าใจหน่อยซิ”

“นั่นก็เรื่องหนึ่ง”

น่านนนนน! มีหลายเรื่องด้วย คือผมอยู่เฉยๆนะเห้ย ขยันหาเรื่องมางอนจริงวะ

“ไอ้เฟิร์สจะไปมั้ยฟระ! กูอยากเย้ยฟ้าท้าแดดเต็มแก่แล้วเนี้ย! อุ้ย...”

เค้กโผล่หัวลงมาพร้อมกระเป๋า ที่จริงจักรินทร์ก็ขับเรือเป็นมันคงอยากเข้ามาขัดผมกับพราวมากกว่า เฮ้อออ ยังคุยกับเด็กดื้อไม่รู้เรื่องเลย ไอ้เค้กทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ที่เข้ามาขัดจังหวะจนผมนึกอยากจะเตะผู้หญิงขึ้นมาเป็นครั้งแรกเลยล่ะ กวนตีนดีจริง สงสารไบรอันขึ้นมาตงิดๆ

ผมขึ้นมาก็เห็นจักรินทร์บังคับเรืออยู่โดยมีไอ้มาร์ชคคอยกวนประสาทอยู่ใกล้ๆ มิ้นต์กับหมากคงอยู่ในสักที่ในเรือ ส่วนไหมเห็นบอกว่าเหนื่อยๆขอเข้าไปหลับสักงีบ ผมเลยไปนั่งกับพวกไอ้พลอยบนดาดฟ้าที่กำลังคุยกับแฟน(?)ไอ้เค้กอยู่

“คุยไรกันอยู่วะ”

“ฮ่าๆๆ” พวกมันหัวเราะ

“เล่ามาเลยนะ!!” ไอ้มาร์ชตามหลังมาโวยใหญ่ กระแทกขวดไวน์บนโต๊ะเสียงดัง

“กูไม่ได้พูดเรื่องที่มึงเอาตัวเข้าแลกหุ้นบริษัทเลยไอ้มาร์ช อุ๊บส์!”

“ไอ้พลอย! ไอ้... มึงงงงง มึงง่ะ T_T”

“โทษๆ กูเห็นมึงร้อนตัวเลยจะบอกว่าไม่ได้พูดเรื่องมึงกับพี่จักรเลย อุ๊บส์!”

“ไอ้พลอย! กูจะจับมึงโยนให้ไอ้หลามกินเดี๋ยวเนี้ย TOT”

ไอ้มาร์ชวิ่งไล่จับพลอย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้เพราะยัยนั่นวิ่งไปนั่งตักซุกอกสามีมันเรียบร้อย ไอ้มาร์ชเลยได้แต่คาดโทษไว้ ที่จริงมันก็แกล้งกลัวโจฮันไปงั้นแหละมันไม่ทำร้ายผู้หญิงหรอกครับ

จักรินทร์เป็นคนที่เก่งและมากความสามารถครับ แต่เขาเริ่มต้นชีวิตด้วยการเป็นเลขาและบอดี้การ์ดให้ผม เขาก็เลยซื่อสัตย์และมั่นคงในอาชีพนี้ ผมเองแหละที่ชวนเขาเล่นหุ้นบ้าง แนะนำธรุกิจหลายอย่างให้เพราะเสียดายความสามารถ แต่เขาก็ไม่โอเค ได้แต่ซื้อหุ้นเก็บไว้กินเงินเล่นๆครับเพราะเงินเดือนที่ผมให้ก็สูงเหลือกินเหลือใช้อยู่แล้ว

ส่วนไอ้มาร์ชมันกำลังถูกหุ้นส่วนกวาดซื้อหุ้นเพื่อเขี่ยมันลงจากตำแหน่งอยู่ครับ และจักรินทร์ก็มีหุ้นบริษัทมันอยู่พอสมควร งานนี้ไอ้มาร์ชเลยเอาตัวเข้าแลก เอ๊ย! ให้จักรินทร์ช่วยจนทุกอย่างเข้าที่ดี ไม่มีปัญหาอะไร

“โอ๋เอ๋ๆ ล้อเล่นน่า กำลังสืบเรื่องไอ้เค้กอยู่เนี้ย”

“นั่นดิ ไปไงมาไงคุณถึงติดสอยห้อยตามมันมาได้เนี้ย”

“เอ่อ..."

“กูขอเล่าๆ” ไอ้พลอยบอก “คือไอ้เค้กมันบ้าไง อุตริ คิดพิเรนท์”

“หยุดด่ามันแล้วเล่ามาสักที = =”

“เออๆ มันไปเที่ยวผับแล้วไปเจอไบรอันกับผู้ชายตัวเล็กอีกคนท่าทางสนิทสนมกันงี้ มันเลยไปจิ้นว่าเขาเป็นคู่เกย์กันตามประสา”
คล้ายๆกรณีผมหรือเปล่า = =;; หาเรื่องตลอดอ่ะมัน

“แล้วไอ้เค้กก็ตามติดชีวิตไบรอันไง ไปเที่ยวด้วยกันไปเรื่อยจนเมาแล้ว...เอ่อ แล้ว... จุดจุดจุด”

“เห้ย!!!” ผมกับไอ้มาร์ชอุทานอย่างตกใจแล้วหันขวับไปมองไบรอันอย่างไมได้นัดหมาย

“มึง...”

ไอ้มาร์ชลุกพรวดไปกระชากคอเสื้อไบรอันก่อนที่ผมจะได้ทำ แต่ไอ้เค้กที่เพิ่งเดินมาเห็นเข้าก็กรี๊ดลั่นเรือแล้วเข้ามาขวางไว้ซะก่อน น่าจะให้ไอ้มาร์ชซัดมันไปสักหมัดสองหมัดก่อนนะ เรื่องอะไรมาทำระยำกับเพื่อนกูวะ!

“ใจเย็นไอ้มาร์ช” พลอยเข้ามาลูบหลังมันให้อารมณ์เย็นลง

โจฮันล๊อคตัวไอ้มาร์ชไว้ส่วนผมก็ดันไอ้ไบรอันไว้เผื่อมันคิดต่อสู้ ซึ่งไอ้มาร์ชไม่มีทางสู้เขาได้แน่ๆ

“มึงฟังให้จบก่อนสิวะ!!” พลอยโวยอย่างหัวเสีย

“อะไร นี่มันอะไรกัน!”

“กูรู้เรื่องหมดแล้วเค้ก กูจะเอาเลือดหัวมันออกมาล้างตีนให้มึงเอง”

“เชี่ยเอ้ย!”

“ผมกำลังรับผิดชอบสิ่งที่เกิดขึ้นอยู่ ผมขอโทษจริงๆ” ไบรอันบอกด้วยแววตามุ่งมั่น

“เป็นเกย์มาเอาเพื่อนกูทำไม”

“ผมไม่ได้เป็น เค้กเข้าใจไปเอง”

“อ้าว!”

กูว่าละ ความมโนของมันต้องทำให้เกิดเรื่อง พราวเดินเข้ามาหาแบบงงว่าเกิดอะไรขึ้น ผมจะเอื้อมมือไปคว้าตัวเล็กมากอดด้วยความเคยชินแต่เจ้าตัวเขากลับเบี่ยงหลบไปยืนข้างไอ้พลอยแทน เหอะ!

“ผมชอบเค้กจริงๆ”

“แล้วแฟนมึงล่ะ”

“นั่นน้องชายผม เค้กเข้าใจผิด”

“=[]= ทำไมมึงไอ้บอกกูแต่แรกวะ ไอ้เวรไบรอัน” เค้กเงื้อมื้อเหมือนจะตบหัวเขา นี่ก็โหดจริง!

“ขอโทษ”

“โอเคๆ คดีพลิก” ไอ้มาร์ชยอมปล่อยคอเสื้อไบรอันแล้วจัดให้เข้าที มึงตัวเล็กกว่าเขาเยอะยังซ่าว่ะไอ้มาร์ช หุ่นฝรั่งกับคนไทยนี่ช่วยเช็คด้วยนะบางที

“ชิท! ถ้าบอกแต่แรกไม่ต้องตามมาถึงไทยหรอก”

“ทำไมวะ”

“กูยอมตั้งแต่อยู่สิงคโปร์แล้วไง!”

“อ้าว คดีพลิกอีก ฮ่าๆๆๆ” โจฮันที่หน้าเครียดเมื่อกี้หัวเราะอย่างตลกขบขัน

“มีเรื่องอะไรกันเหรอฮะ” พราวถามไอ้พลอยงงๆ

“เรื่องของผู้ใหญ่ที่ไม่ยอมคุยกัน”

“พราวก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว เล่าให้พราวฟังหน่อยสิ น้าๆๆ”

“คนพูดไม่รู้เรื่องเรียกว่าเป็นผู้ใหญ่แล้วเหรอ” ผมแทรกไประหว่างอาหลานที่กำลังกระซิบกระซาบกันอยู่

“ใช่ หนูโตแล้ว ดูแลตัวเองได้แล้ว ป๊าไม่ต้องมายุ่ง”

“เออดี ใครไม่ต้องไปยุ่งกับเขานะ เขาโตแล้ว”

ชักหมั่นไส้ไอ้เด็กขี้งอนว่ะ งอนแล้วปากจะชนจมูกอยู่แล้วอยากจับมาจูบทำโทษซะให้เข็ดเลย ง้อจนเคยตัวแล้วหนักข้อขึ้นทุกวัน หลังจากนี้คือการดัดไม้แก่ของจริงละ(ถ้าผมใจแข็งพออ่านะ T_T)

พราวเดินน้ำตาคลอลงไปใต้เรือ คิดว่าคงจะร้องไห้เหมือนเดิม

“งอนอะไรกันวะ งอนกันตลอดเลยพ่อลูกคู่เนี้ย”

“กูก็ไม่รู้เหมือนกันว่ะ!” ผมบอกอย่างหงุดหงิด เนี้ย ไม่ได้ตามไปโอ๋แล้วก็มาหงุดหงิดตัวเองอยู่อย่างเงี้ย
“แต่กูรู้ แฮะๆ ^^;;”

ทุกคนหันไปมองไอ้เค้กเป็นตาเดียว ส่วนไอ้คนรู้ก็ยิ้มแหยๆไม่กล้าสบตาผมไปในทันที






















ผมแทบจะบุกลงไปจับไอ้เด็กแสบมาฟาดก้นแรงๆหลังจากที่ฟังเรื่องจากไอ้เค้ก เป็นบ้าอะไรคิดจะยกผัวตัวเองให้คนอื่นน่ะหะ! พราวมันคงต้องโดนหนักๆสักที!

“ใจเย็นสิวะ เด็กมันไม่ทันคิด”

หน้าผมชาตัวผมสั่นไปหมด สมองตื้อจนคิดอะไรไม่ออก ที่ไม่มาอ้อน ไม่เข้าใกล้ ไม่มานัวเนียเหมือนทุกทีก็เพราะจะยกผมให้มิ้นต์งั้นเหรอ เห็นผมเป็นของเล่นงั้นเหรอ ฮึ่มๆๆ

“ไหนๆเด็กมันก็ไม่เอามึงแล้ว กูเสียบเลยละกัน”

พลั่ก! ผมถึงขาเก้าอี้ไอ้มาร์ชแรงๆจนมันล้มเลยล่ะ

“โอ๊ย ไอ้เหี้ยนี่ โมโหแล้วโหดทุกที จิ๊”

ถ้ามันล้อเล่นช่วงปกติไม่โดนหรอก นี่มาล้อเล่นตอนกูกำลังโกรธก็ซวยไปเถอะ

“กูขอโทษ อย่าถีบกูอย่างน้านนนนนน” ไอ้เค้กทำหน้าจะร้องไห้ ผมไม่ได้จะทำไรหรอก ไอ้เค้กมันคิดว่ามันผิดที่เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้พราวคิดเรื่องบ้าๆ

“มึงไม่ผิดหรอก พราวต่างหากล่ะ”


“มึงอย่าโกรธน้องเลยน่ะ โกรธกันไปโกรธกันมาเดี๋ยวก็เป็นเรื่องใหญ่”

“หึ”

ไม่เป็นเรื่องใหญ่หรอกครับ เพราะพราวไม่มีใคร และผมจะทำให้เด็กแสบตระหนักให้ดูว่าการไม่มีใครมันเป็นยังไง ยกผมให้คนอื่นดีนัก อยากจะรู้เหมือนกันถ้าไม่มีผมสักคนเด็กแสบจะทำยังไง ชอบคิดว่าตัวเองโตแล้ว ชอบคิดว่าตัวเองอยู่ได้ ทำอะไรเองได้แล้ว
คอยดูนะพราว...






















เรือค่อยๆแล่นเข้าใกล้จุดหมายมากขึ้น ถึงอากาศจะร้อนไปหน่อยแต่วิวรอบๆสวยมาก เกาะที่มีภูเขาสูงใหญ่สลับซับซ้อนเหมือนหลุดเข้ามาอีกที่หนึ่ง ผ่านช่องเขาขาดเข้ามาก็จะเป็นเกาะที่พ่อผมอยากได้

“ไม่มีอะไรอยู่บนเกาะเลยเหรอคะ” ไหมถามอย่างเป็นกังวล

“มีหมู่บ้านเล็กๆ”

“อ้อ”

“ที่ต่อต้านการสร้างรีสอร์ทของมัน = =” ไอ้มาร์ชเสริม

“ก็ไม่เชิงอย่างง้านนนนนน”

แค่ยังคุยกันไม่ลงตัวเฉยๆ ชาวบ้านเขามีความเชื่อที่ค่อนข้างโบราณนิดหน่อยแต่ทางเราก็พยายามจะอธิบายให้เข้าใจแล้ว ผมก็ไม่ได้จะทำลายธรรมชาติทั้งหมดสักหน่อย แค่ปลูกบ้านแล้วก็สร้างรีสอร์ตเล็กๆจำกัดนักท่องเที่ยวเข้ามาเท่านั้นเอง

“มาให้อาช่วยถือ”

ผมเห็นมิ้นต์หิ้วทั้งกระเป๋าตัวเองและกระเป๋าของไหมก็เลยอาสาช่วย เอ่อ อันที่จริงก็อยากจะประชดเด็กที่ชอบทำหน้างอใส่ด้วยแหละ

“เต้นท์ครบพอดีครับ”

“หะ เราจะนอนเต้นท์กันเหรอคะ!” ไหมที่เกาะแขนผมอยู่เหวอไปนิดหน่อย แค่กระเป๋า 2 ใบก็หนักอยู่แล้วยังมารัดแขนผมถ่วงน้ำหนักอีกครับ ซี๊ดดดด

“ครับ โจฮันนอนพลอย มิ้นต์กับหม่อน มาร์ชกับไบรอัน คุณไหมก็นอนกับเค้ก”

“แล้วคุณเฟิร์สล่ะคะ”

“ก็นอนกับพราวไงครับ”

“ห๊ะ!” พราวกับไหมประสานเสียงพร้อมกัน ไหมผมไม่สงสัยหรอกแต่ไอ้ตัวป่วนนี่สิ...

“หนูไม่นอนกับป๊า”

“ไหมก็ไม่นอนกับยัย... กับคุณเค้กนะคะ”

“ฉันก็ไม่นอนกับหล่อนย่ะ!” ไอ้เค้กคว่ำปากใส่

“ไหมจะนอนกับคุณเฟิร์ส! อ่ะ เอ่อ...” ไหมโพล่งออกมาเสียงดังก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าพูดอะไรออกมา เอ่อ... มานอนด้วยกันนี่จะดีเหรอครับ = =;;

“มะ...ไหมพูดผิดค่ะ แฮะๆ ไหมจะนอนกับหม่อน”

“อ้อออออ~” ทำไมทุกคนถอนหายใจอย่างโล่งอก ฮ่าๆๆ

“แต่พราวไม่นอนกับป๊านะ พราวจะนอนคนเดียว!”

ไอ้ เด็ก ดื้อ!

“จะเอางั้นใช่มั้ย ได้ มิ้นต์มานอนกับอา”

“อาเฟิร์ส! O_O”

“เอาเต้นท์ของเค้กให้พราวไป ส่วนมึงไปนอนกับไอ้พลอย”

“กูกลายเป็นมารขัดความสุขเพื่อนไปเลยทีเดียว” ไอ้เค้กบ่นเบาๆ

“หรือว่าจะให้คุณเค้กนอนกับไบรอันแล้วให้คุณมาร์ชนอนเต้นท์ผมก็ได้ครับ”

“ใครจะนอนกับมึงวะ”

“ผมต้องเฝ้ายามอยู่แล้วครับ ค่อยไปสลับกันนอนกับไอ้พวกนั้นก็ได้”

ไอ้พวกนั้นหมายถึงคนงานและบอดี้การ์ดที่มาด้วย

“เอางั้นเหรอ”

“อะ เอ่อ งั้น...” พราวทำหน้าครุ่นคิดอย่างหัวเสียคงกลัวคนอื่นๆเขาลำบากใจและวุ่นวายเพราะตัวเอง “...พราวนอนกับอาเค้กก็ได้”

“เหอะ เมื่อกี้ยังเก่งจะนอนคนเดียวอยู่เลยนี่”

“ใช่! จะนอนคนเดียว จะให้อยู่ตรงไหนบอกมาเลย”

ผมแกล้งพูดกวนประสาทให้เด็กดื้อโมโห ขืนให้อยู่กับไอ้เค้กก็สบายไปสิ เพราะมีพวกเพื่อนๆผมช่วยกันโอ๋(แทนผม)อยู่ ทำอะไรก็ไม่สะดวกครับไม่ได้คุยกันก็ไม่รู้เรื่องกันพอดี ต้องดึงเข้ามาให้ใกล้ๆก่อน

พวกผมเดินไปหาจุดใกล้ๆหมู่บ้านเพราะเราต้องขออาศัยน้ำเขาใช้อยู่ แต่ก็ไม่ไกลจากริมทะเลมากนัก จักรินทร์เอาเต้นท์มาแจกให้แต่ละคน ผมกับมิ้นต์ช่วยกันกางเต้นท์ ส่วนเด็กดื้อน่ะเหรอ... แกะของอย่างงงๆ คนอื่นเขาคืบหน้าไปมากแล้วส่วนพราวได้แต่เมียงๆมองๆคนอื่นเขาทำ

“ต้องเอาเสาไหนไว้ตรงไหนเนี้ย หรือเราต้องเอากาวมาติด ไม่ๆ ตรงไหนคือหลังคาอ่ะ”

เด็กดื้อบ่นอะไรของเขาไปเรื่อย ผมที่ประกอบเต้นท์อยู่ใกล้ๆก็อดหัวเราะเบาๆไม่ได้ พอไอ้พลอยเห็นท่าจะไม่ดีเลยชวนโจฮันมาช่วยแต่ผมส่งสัญญาณผ่านสายตาไปให้มันซะก่อน ไอ้พลอยเลยกลับไปทำหน้าที่มันเหมือนเดิม คนอื่นๆที่จะเข้ามาช่วยก็เช่นกันเจอผมไล่ไปหมด คนโอ๋เขาเยอะจริงๆครับ

“แล้วกระเป๋าพราวล่ะลุงจักร”

“อ้าว คุณพราวเอาไปไว้ไหนล่ะครับ”

“ก็ ก็พราวไม่ได้ถือนี่”

“คุณเฟิร์สเอามาให้หรือเปล่าครับ”

ผมแกล้งทำเป็นไม่ได้ยินมือก็สาละวนกับการกางเต้นท์แต่หูนี่กางผึ่งฟังคนเสียงคนใกล้ๆที่สะบัดผ้าใบไปมา คนมันทำไม่เป็นแต่ก็ทิฐิไง หึหึหึ

จึกๆ

“เอากระเป๋ามาให้หรือเปล่า”

“หือ เปล่านี่ ป๊าคิดว่าพราวเอามาเองแล้วซะอีก”

“...”

“เขาหิ้วมากันเองแล้วพราวทำอะไรอยู่”

“...ฮึก ก็นึกว่าป๊า...”

น้ำตาร่วงแล้วแต่เจ้าตัวปาดออกไปเร็วๆราวกับไม่อยากให้ผมเห็น ใจแข็งไว้ไอ้เฟิร์ส อย่า... อย่าไปแพ้น้ำตาเด็กดื้อเด็ดขาดเลยนะมึง

“ละ แล้วต้องไปเอาที่ ฮึก เรือเหรอ”

ถามไปด้วยกลั้นสะอื้นไปด้วยน่าสงสารว่ะ

“ก็คงงั้นแหละ”

“...”

“เดี๋ยวป๊าไปส่ง”

เอ้ย! กะจะไม่ใจอ่อนกะจะไม่สนใจ แต่ทำไมปากมันไปเองวะ ก็เด็กมันทำหน้าเศร้าใส่แถมยังน้ำตาเม็ดโตๆที่คลออยู่ตรงขอบตานั่นอีก

“กางเต้นท์ให้เสร็จก่อนแล้วกัน”

“...หนู...”

“หืม?”

“หนู... หนูทำไม่เป็น”

“แล้วจะให้ป๊าทำไง”

“ทำให้หน่อย”

“มาอ้อนซิ”

“...” พราวเงียบแล้วก้มหน้าจนคางชิดคอ ปกติเข้ามาอ้อนแล้วนะไม่ใช่ยืนนิ่งอยู่อย่างนี้ ตอนแรกคิดว่าพราวโกรธอยู่แต่นี่มันดูเกินเหตุ ดูไม่ใช่พราวเลย ผมเห็นพราวจะพูดอะไรกับผมตั้งหลายครั้งแต่เหมือนเจ้าตัวจะยั้งๆไว้

“แค่กางเต้นท์เดียวทุกคนเขาก็เหนื่อยแล้ว...” ทั้งที่จริงๆแล้วมันก็ไม่ได้เหลือบ่ากว่าแรงอะไรหรอก

“...”

“จะนอนเต้นท์ด้วยกันมั้ยล่ะ มิ้นต์ตัวนิดเดียวคงพอๆนอนเบียดกันได้”

“พี่พราวมานอนด้วยกันก็ได้นะฮะ”

มิ้นต์ที่ช่วยผมประกอบของอยู่พูดขึ้น เพราะผมหยุดชะงักเขาก็ทำต่อไม่ได้ งานมันต้องช่วยกันครับถึงจะง่าย พราวเม้มปากก่อนจะค่อยๆพยักหน้า หึหึหึ

กางเต้นท์เสร็จผมเดินไปส่งพราวที่เรือจอดอยู่ ดีที่ยังไม่ได้เปลี่ยนชุดเหมือนคนอื่นๆเพราะต้องเดินลุยน้ำไปนิดหน่อย พราวเดินนำหน้าไปไม่พูดอะไร พอได้ของแล้วเจ้าตัวก็ยิ้มร่าแล้วสะบัดหน้าเชิดใส่ผมทันที ให้มันได้อย่างนี้สิไอ้ตัวแสบ!

“อย่าคิดว่าหนูจะยอมแพ้ป๊านะ”


“หึหึ”


“ยอมแค่ครั้งนี้ครั้งเดียวเท่านั้นแหละ จำไว้เลย”


จากที่พราวโกรธผม และผมก็โกรธพราว แต่ตอนนี้มันกลายเป็นเรื่องแพ้ชนะไปได้ยังไงวะอยากจะรู้ แต่ก็เอาสิ หมีลูกจะมาสู้กับหมีพ่อได้ยังไงล่ะ



----------------------------------------------------
ติดตามอาการ(แข่งกัน)งอนของครอบครัวหมีต่อไปนะฮัฟ
ขอบคุณมากๆๆๆๆๆๆๆ ที่ยังรอเค้าน้า


อัพสองตอนชดเชยที่เค้าหายไปนาน(อันที่จริงก็แค่สิบวันเอง 555)
แล้วเค้าก็จิไปอีกอาทิตย์หน้า
รีบพิมพ์มากกกกก ตรงไหนไม่ได้ฟีลลิ่งหรือผิดพลาดอะไรก็ขอโทษด้วยน้าๆๆ

[nunnan]

ดีแล้วว ต้องดัดนิสัยเด็ก ขี้มโน สะบ้าง   

[dahlia]

กรรม แทนที่จะมาโรแมนติกกันหวานแหวว ดันมาทะเลาะกัน แถมพาคนตามมาอีกมากมาย วุ่นวายจริงๆ 

[fay 13]