หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[ka[ze]na]

อ่านตาแฉะ สมกับอารมณ์หื่นคุณเฟิริส์ช้อยส์ 5555 น้องน่าร๊ากกกก

[Akikojae]

หนูแพรวช่างน่ากินอะไรเยี่ยงนี้
ป๊าหื่นกามมาก อิอิ
ชอบมากค่ะ เอ็นซีจัดเต็ม โหะๆ 

[ferrari_L]

31

 

ผมเดินเข้าโรงเรียนด้วยท่าแปลกๆ ก็เพราะว่าป๊าน่ะแหละ! -/////////- หลังจากกลับมาจากทะเลโรงเรียนยังไม่เปิดและสองสามวันมานี้ป๊าก็เอาแต่โหมงาน ผมแทบไม่ได้คุยกับป๊าเลย เมื่อวานผมเลยขอป๊าไปที่บริษัทด้วย คนตัวโตก็เอาแต่ก้มหน้าทำงานงุดๆๆ ผมเลยแกล้งปั่นประสาทป๊า เปิดทีวีเสียงดังบ้าง กระโดดโลดเต้นไปทั่วห้องบ้าง แกล้งไม่สบายบ้าง แต่ป๊าก็จับได้ทุกทีเลย


หนักสุดก็คือผมแกล้งปลดกระดุมเสื้อเผยไหล่แล้วทำหน้ายั่ว(เหมือนในเนตที่ผมเสิร์ชดูว่าทำยังไงให้แฟนสนใจ) และมันก็สำเร็จ ป๊ายอมผละจากงานเลยล่ะ ผละจากงานมาปล้ำผมนะ กลางห้องทำงานเลย โคตรอายยยยยยยยยยย T_T คนบ้าชอบหื่น!


“ไอ้พราวววววววววววววว”


“เป็นไงบ้างมึง แผนที่กูสอนไป”


ผมผลักหัวไอ้อธิศไปทีหนึ่ง


“อะไรไม่ได้ผลอ่อวะ”


“ไม่ใช่อย่างนั้น แต่มึงบอกกูไม่หมดหนิ”


“อ้าว ถ้าบอกก่อนมึงก็ไม่ทำอะดิ กร๊ากกกกกกกกก >O<” ไอ้อธิศหัวเราะเหมือนคนสะใจมาก


“ให้ตายเถอะ!”


“ฮ่าๆๆ แบร่ๆ”


“น่าจะบอกก่อนจะได้เตรียมตัวเตรียมใจ ดีที่ป๊าช่วยสอนไปด้วย” ประโยคหลังผมพึมพำเบาๆ


“= [] =;;”


“กูเขินแก้มจะแตกแหน่ะ คราวหลังมึงต้องบอกกูให้หมดนะ”


“เหอๆ กูบอกแล้วอย่าไปแกล้งมัน มันไม่รู้เรื่องหรอก = =” ไอ้ฟ้าทำหน้าเอือมใส่อธิศ


ตอนกลางวันผมไปหามิ้นต์ที่ห้องเรียนเพื่อเอารูปตอนที่เราเล่นน้ำไปให้ พอตอนผ่านห้องเรียนของไอก็แอบชะเง้อมองนิดๆหน่อยๆ เห็นหมอนั่นกำลังนั่งกินขนมับรุ่นน้องที่ชื่อ... ชื่อปอบ ไม่น่าใช่คนอะไรชื่อปอบ ชื่อปอมั้งหรือป๊อกเนี้ยแหละ ผมก็เลยไม่ได้เข้าไปหา หมอนั่นคงมีเพื่อนใหม่ไปแล้ว T_T


วันนี้ผมเริ่มเรียนเสริมครอสใหม่เริ่มติวเนื้อหาของเกรดสิบสองสักทีหลังจากที่วนเรียนของเดิมๆมาสองสามรอบแล้ว น่าเบื่อจะตายเหอะ ผมแทบจะจำได้หมดแล้วว่าประโยคไหนอาจารย์ลงท้ายด้วยคะ ประโยคไหนอาจารย์ลงท้ายด้วยค่ะ(แต่เนื้อหากลับจำไม่ได้นะอิหนูพราว = =)


แต่ที่ผมไม่ชอบคือผมต้องเรียนเพิ่มถึงสองทุ่มแหละ แต่มีช่วงพักห้าโมงถึงหกโมง เซ็งจริงๆน่าจะเรียนต่อๆกันไปผมจะได้กลับบ้านไปอยู่กับป๊าเร็วๆ


“ป๊าหนูจะไปเรียนเสริมแล้วนะ”


ผมโทรไปบอกพ่อหมี เพราะเรียนไม่เหมือนเพื่อนๆเลยต้องเดินไปไหนมาไหนคนเดียว ป๊าเลยบอกว่าให้โทรรายงานก่อนเวลาจะไปไหน


“ป๊าก็จะไปฟิตเนสเหมือนกัน”


“ป๊าอ่ะ -3-“


“ทำไมครับ”


ผมทำเสียงงุ้งงิ้งๆ ป๊าเลยหัวเราะออกมา ก็ผมเคยไปฟิตเนสกับป๊าแล้วมีผู้หญิงมานั่งมองป๊าวิ่งเลยนี่ ผมก็เลยไม่ค่อยชอบให้ป๊าไป ถ้าไปต้องมีผมไปด้วย


“ไปออกกำลังกายแป๊บเดียวแล้วกลับ”


“ออกเร็วๆเลย”


“เหนื่อยตายกันพอดี”


ผมอ้อนป๊าอีกนิดหน่อยแล้วขึ้นไปเรียน ช่วงพักผมก็ซื้อขนมมานั่งกินที่ล๊อบบี้ เจอไอด้วยแต่หมอนั่นนั่งกับเพื่อนเขา(ที่ผมเจอตอนกลางวัน)อีกที่หนึ่ง ไม่สนใจผมเหมือนที่ผมสนใจหมอนั่นบ้างเลย เชอะ!


ผมทนๆเรียนไปจนถึงทุ่มครึ่งอาจารย์ก็ปล่อยเพราะเพิ่งเริ่มครอสเขาเลยสอนแบบเบาๆไปก่อน ผมนี่แทบจะพุ่งหลาวลงตึกไปทางหน้าต่างอ่ะ โหหหหหหหหห โคตรๆๆๆเบื่อ แต่ป๊าบอกว่าสักสองสามวันก็จะชินไปเอง


“ไอ!!!”


ผมตะโกนเรียกร่างสูงที่นั่งอยู่ที่ล๊อบบี้เหมือนรอใครสักคนอยู่ ผมรีบวิ่งไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆทันที


“รอใครเหรอ”


“ไอ้คุณหนูสติไม่ดี”


“อ้อ ปิดเรียนนี่ไปเที่ยวไหนมาบ้างอ่ะ”


“...”


“สนุกป่าว พี่ไปเที่ยวทะเลมาด้วย”


“...”


“แต่ไม่มีของฝากนะ มันเป็นเกาะร้างอ่ะT^T”


“พราว”


“อะ อะไร”


“ผมว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วนะ”


“ไอ! อ้าว พี่พราว หวัดดีฮะ ^O^ ลงมาเร็วจัง”


“เรียนครอสเดียวกับพี่เหรอ”


ก่อนที่ผมกับไอจะได้ย้อนกลับไปพูดถึงเรื่องนั้น น้องคนที่ไอรออยู่ก็วิ่งมาหาซะก่อน แต่เก่งจัง มาเรียนเนื้อหาของเกรดสิบสองด้วย ผมนี่สิ... ต้องย้อนกลับไปเรียนของเดิมๆ T_T


“ใช่แล้ว แต่ป๊อบนั่งข้างหลังแล้วก็เข้าสายนิดหน่อย พี่พราวคงไม่ทันเห็น”


“อ้อ”


ลุงจักรชอบเลือกที่นั่งให้ผมนั่งเกือบหน้าๆตลอดเลย จะหลับก็ถูกจ้อง ไม่ตั้งใจเรียนก็ไม่ได้ -3-


“ไปกันเถอะป๊อบ”


 “ปะ ไปแล้วเหรอ เอ่อ ไฮ~~~” ผมรู้เลยว่าตัวเองทำหน้าหงอยอ่ะ ป๊อบกับไอออกจากตึกไปแต่ผมยังอยู่ที่เดิม โทรบอกป๊าแล้วแต่กว่าป๊าจะมาถึงคงประมาณครึ่งชั่วโมง เฮ้ออออออ


ตึก ตึก ตึก


“ไอ”


ผมตัดสินใจวิ่งตามทั้งสองคนออกมา อย่างน้อยถ้าไอไม่อยากยุ่งกับผมจริงๆเราก็คุยกันแบทั่วไปก็ได้นี่ ไม่เห็นต้องทำตัวเหินห่างแล้วก็เย็นชาใส่ผมแบบนี้เลย


“พี่ว่าไอกำลังเข้าใจผิดแล้ว พี่คิดว่า...”


“พราว!”


“ป๊า O_O” มาเร็วจัง


ร่างสูงรีบเดินมาหาผมแล้วโอบไหล่ผมเข้าไปกอดไว้


“มีอะไรกัน”


“ผมไม่ได้ไปยุ่งกับพราว ดังนั้นกรุณาอย่ามายุ่งกับครอบครัวผม”


“อ้อ กูลืมเรื่องมึงไปเลยนะ กล้าดียังไงมาใส่ร้ายกู...”


“ป๊า อย่าๆ”


ป๊าผละออกไปกระชากคอเสื้อไอ ผมกับป๊อบรีบเข้าไปขวาง พยายามดึงมือใหญ่ออกแต่ก็ไม่สำเร็จ


“...กูไปทำอะไรให้มึง บอกว่ากูไปตัดทางทำมาหากินพ่อแม่มึงจนเกือบล้มงั้นเหรอ นี่มึงคิดว่ากูว่างขนาดมานั่งเล่นขายของกับมึงเหรอไอ้เด็กเวร”


“ถ้าคุณไม่ทำใครจะทำ” ไอตอบกลับมาเสียงเย็นเหมือนกัน “คุณซ้อมผมแล้วคุณก็บอกว่าถ้าผมยังยุ่งกับพราว ผมจะเดือดร้อน เหอๆ ไม่ใช่คุณงั้นคงหมาทำมั้ง”


ผลัก!


“พ่อแม่ไม่เคยสั่งสอนเหรอว่าอย่าลามปามผู้ใหญ่”


ผลัก!


“ไอ อย่า!”


ผมรีบเข้าไปขวางเมื่อไอลุกขึ้นมาต่อยป๊ากลับ พ่อหมีเอาลิ้นดันกระพุ้งแก้มเบาๆเลือดกลบปากด้วยกันทั้งคู่อ่ะก่อนที่ทั้งสองจะพุ่งเข้าซัดกันไม่ยั้ง แต่เหมือนว่าไอจะเสียเปรียบเพราะขนาดและอาจจะประสบการณ์ที่มีน้อยกว่า ผมพยายามมองหาคนให้ช่วยมาห้ามแต่เกือบสองทุ่มแล้วมันไม่ค่อยมีคน ส่วนป๊อบก็ร้องไห้พยายามดึงแขนป๊าออก


“ป๊า ไอ ขอร้อง... อย่าทำร้ายกันเลย”


ป๊าทำหน้าโหดจนผมกลัวไม่กล้าเข้าไปยุ่งจริงๆ ได้แต่นั่งคุกเข่าแล้วประนมมือไหว้ขอทั้งคู่ แต่ก็ไม่มีใครสนใจ นึกถึงคราวที่แล้ว ผมว่าคราวนี้ป๊าโหดกว่าเพราะครั้งนั้นป๊ายังให้ลูกน้องเป็นคนจัดการ


“พอแล้ว ผม... ฮึก ผมเป็นคนทำเอง หยุด! พอแล้ว ฮึก”


...


ทุกอย่างนิ่งสนิท แม้กระทั่งป๊า ผมรีบดึงร่างสูงออกมา สภาพไอตอนนี้คือหน้าช้ำมาก สะบักสะบอมจนแทบลุกไม่ขึ้น น้องป๊อบรีบเข้าไปพยุงขึ้นส่วนผมก็รั้งป๊าไว้


“มะ หมายความว่าไง”


ไอถ่มน้ำเลือดลงพื้นแล้วถามขึ้น


“ไอ กูเป็นคนบอกให้พ่อกูทำอย่างนั้นเอง กูขอโทษ”


O_O!!!


“กูชอบมึง อยากให้มึงเลิกยุ่งกับพี่พราว ฮึก พี่พราว คุณอา ผมขอโทษที่ทำให้เกิดการเข้าใจผิด ฮึก”



“ไอ้-ป๊อบ”


ไอกระชากคอเสื้อป๊อบอย่างแรง แต่คงไม่กล้าทำอะไรเพราะน้องเขาก็ร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าสงสาร เหมือนเขาจะรู้สึกผิดมากเพราะเอาแต่พร่ำขอโทษไอ ส่วนหมอนั่นก็ไม่พูดอะไรกับน้องป๊อบสักคำ


“เหอๆๆ เห็นมั้ยพราว ป๊ากลายเป็นตัวอะไรไม่รู้ในสายตาพราวทั้งๆที่ป๊าอยู่เฉยๆไม่ได้ทำอะไรเลย”


“ขอโทษๆๆๆ ขอโทษที่ไม่ฟังป๊า ขอโทษที่เข้าใจผิด ป๊าเจ็บมากมั้ย”


หน้าป๊าก็ช้ำเหมือนกัน หลายจุดด้วยแต่ก็ยังน้อยกว่าไอ



“ไอได้ยินแล้วใช่มะ ป๊าไม่ได้ทำ ป๊าของพี่เป็นคนดี -3-“


“เออ! ขอโทษด้วยที่เข้าใจคุณผิด”


“กราบตีนดิ”


“ป๊า!” ผมตีอกร่างสูงไปทีแล้วโบกมือให้ไอว่าไม่ต้องทำ


“มันทำให้พราวโกรธป๊าไปตั้งหลายวัน เรื่องนี้จะให้ป๊ายอมเหรอ”


“ก็แค่งอนเอง”


“แค่งอนก็ยอมไม่ได้”


“ป๊า!”


“ขอโทษก็พอมั้ง ขอโทษนะพราวที่เข้าใจผิดแต่ยังไงพ่อพราวก็ไม่ให้เราเป็นเพื่อนกันอยู่ดี”


ไอผลักป๊อบออกแล้วเดินหนีไปเลยน้องเขาก็เลยรีบวิ่งตามไป นั่นสินะ ถึงไม่มีเรื่องนี้ยังไงป๊าก็ไม่ให้ผมไปยุ่งกับไออยู่ดี ผมเลยรั้งแขนพ่อหมีมาพาดที่บ่าแล้วพยุงเขาออกมา


“ต่อยกันทำไม ต่อยกันทำไมมมมมมมมมม” เห็นป๊ากุมที่ท้องทำหน้าเหมือนเจ็บๆแล้วก็โมโห เห็นนะว่าโดนไอเตะเข้าที่ท้องมาน่ะ


“เอ่อ มันเป็นวิถีของลูกผู้ชาย”


“หนูก็ลูกผู้ชาย ไม่เห็นจะต่อยกันเลย!”


“ก็แล้วไปยุ่งกับมันอีกทำไมหะพราว เกลียดมันจริงๆเลย ทนยิ่งกว่าแมลงสาบ” ป๊าถามด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดขณะที่ขับรถอยู่ วันนี้ป๊าเอารถมาเองเพราะเพิ่งกลับจากฟิตเนส


“หนูไม่มีเพื่อน หนูอยู่คนเดียวเลย เห็นคนอื่นๆเขามีเพื่อนเดินไปซื้อขนม นั่งพูดคุยกันน่าสนุกดี”


“รินรันอ่ะ”


“เรียนคนละที่ แต่ไม่เป็นไรครอสนี้แค่ยี่สิบวันเอง”


“ป๊าขอคิดดูก่อนแล้วกันนะ”


“> < จริงน้าาา~~~~~~~~”


“แต่! มันโดนกระทืบไปตั้งหลายทีแล้วมันจะยังอยากเป็นเพื่อนพราวอยู่เร้ออออออออ”


“งื้อออออ ต้องอยากสิ ตอนอยู่โรงเรียนไอก็ไม่มีเพื่อนเหมือนกัน พวกลูกคุณหนูเขาไม่อยากคบด้วย ไอถูกไล่ออกจากโรงเรียนเดิมเพราะต่อยอาจารย์ กรีดรถอาจารย์ โดดเรียน ทะเลาะวิวาท อีกเย้ออออะ พวกนั้นเลยกลัว ไม่กล้าเข้าใกล้เลย”


“แล้วทำไมคุณหนูพราวอยากไปเป็นเพื่อนกับเขาล่ะครับ”


“เพราะว่าเขาช่วยกดน้ำต้มมาม่าให้คุณหนูพราวไง ^O^ เอ่อออออออ...”


“ไหนบอกไม่กินแล้ว” ป๊าถามเสียงเหี้ยม โอเค พลาดแล้วล่ะ T_T

 

 

 



























อาทิตย์หน้าจะสอบกลางภาคแล้ว ป๊าเลยเคร่งกับการอ่านหนังสือของผมมากกกกกก อสหารเสริมมากมายทั้งน้ำทั้งเม็ดคุณพ่อหมีเขาซื้อมาให้กินหมด คือเม็ดนี่ยังพอไหวแต่แบบน้ำนี่ขออ้วกแป๊บเหอะ รสชาตสุดจะทนจริงๆ


“ป๊าเล่นเกมอะริดจิ๊ดจิ๊ด ด่านนี้ให้หน่อยสิ”


“เขามีชื่อเกมให้เรียกนะพราว”


ผมไม่ชอบชื่อเกมนี่ก็เลยเรียกตามเพลงประกอบของมันแทน


“ด่านนี้แล้วนอนนะ”


“โอเค๊แชมอง”


“หืม?”


“วันนี้หนูเข้าไปที่ชมรมมาเขาสอนว่า แชมอง เป็นภาษาฝรั่งเศสแปลว่าที่รัก ^O^”


“มองแชหรือเปล่า ฮ่าๆๆ”


“ง่ะ จำมาผิดเหรอเนี้ย T_T”


ผมนอนพิงอกกว้างมองป๊าเล่นเกมให้อยู่ ด่านนี้ผมเล่นมาสามสี่วันแล้วยังไม่ผ่านเลย เล่นจนเบื่อ หายเบื่อแล้วก็มาเล่นต่อก็ยังไม่ผ่านอีก พอให้ป๊าเล่นนะตายแค่สองสามครั้งก็ผ่านด่านแล้ว


“ว้ากกกกกกกกกกกกกกก” ผมตะโกนออกเมื่อไถไปได้อีกตัวก็จะผ่านด่านแล้วแต่ดันมีคนโทรเข้ามาซะก่อน!


“ไอ้ไอ? ฮัลโลว”


“ป๊าาาาาา T_T หนูจะคุยเอง”


“หลับไปแล้วแค่นี้นะ อ้อเดี๋ยว พรุ่งนี้...”


ร่างสูงเหลือบตามามองผมที่ตั้งหน้าตั้งตาฟังป๊าคุยโทรศัพท์กับไออย่างลุ้นๆ


“...ไปส่งพราวไปเรียนพิเศษด้วย ห้ามให้พราวกินมาม่า เวลามีคนมาแกล้งก็เข้าไปต่อยมัน แล้ว...”


“ป๊าๆๆ พอแล้ว = =”


“นั่นแหละ จะบอกว่าอยู่เป็นเพื่อนพราวให้ด้วย เวลาอื่นไม่ต้อง ตอนเรียนเท่านั้น เออ!”


ป๊าวางสายแล้วกลับมาเล่นเกมให้ผมต่อ ผมเขย่าแขนเป็นเชิงว่าให้เขาเล่าหน่อยแต่พ่อหมีใหญ่ก็แกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ขนาดผมทำหน้างอใส่ยังไม่บอกผมเลยว่าคุยอะไรกันบ้าง -3-


ติ๊ง!


มีไลน์เข้ามาผมก็แอบชะเง้อมองเห็นชื่อไอที่ส่งรูปภาพอะไรมาไม่รู้ ผมเลยกดดูทั้งๆที่โทรศัพท์อยู่ในมือป๊านั่นแหละ รูปแรกเป็นรูปแฟ้มสีดำที่มีชื่อผมติดอยู่ ง่ายๆเลยนะ มันคือแฟ้มข้อมูลที่ผมกับไอเคยเข้าไปขโมยมาดูนั่นแหละ แต่รูปต่อไปนี่พีคสุดๆ


OoO! เพราะมันเป็นประวัติส่วนตัวของผม!


ผมมองหน้าป๊าร่างสูงก็ไม่ได้ว่าอะไร ผมเลยซูมดูให้เห็นชื่อพ่อชัดๆ ไม่เคยลุ้นอย่างนี้มาก่อนเลย อ๊ากๆๆๆ ผมเอามือไปปิดโทรศัพท์ไว้เนื่องจากเห็นแว๊บๆว่าเป็น P ขึ้นต้น เอาจริงๆนะ ไม่ว่าตอนนี้หรือก่อนหน้านี้ผมไม่เคยคิดว่าป๊าเป็นพ่อที่แท้จริงของผมอยู่แล้ว


“ไม่ดู ก็ปิดไฟหลับ”


“ง่ะ หนูอยากรู้นี่”



“อยากรู้ก็เอามือออกสิครับ”


“ป๊าไม่กลัวเลยเหรอ”


“กลัวว่า?”


“กลัวว่าจะเป็นชื่อ มิสเตอร์ปวีร์”


“ฮ่าๆๆๆ ถึงจะเป็นชื่อมิสเตอร์ปวีร์ทุกอย่างก็ยังเหมือนเดิม”


ก็จริงนะ แต่ที่ผ่านมาก็อยู่ด้วยความสบายใจนี่ ถึงมันจะเป็นเรื่องที่คิดไปเองหรืออะไร โอ๊ยยยยย ไอนะไอ ตอนอยากรู้ก็ไม่ส่งมา พอไม่อยากรู้ล่ะ ง่ายเชียว = =


ผมค่อยๆแง้มออกดูทีละนิด ชื่อขึ้นต้นด้วย ตัว P จริงๆด้วย T_T


“รีบๆดูแล้วนอนได้แล้ว พรุ่งนี้เด็กดื้อจะงอแงไม่ยอมตื่นอีก”


ตอนนี้เสียงป๊าไม่เข้าสู่โสตประสาตผมแล้วเพราะตัวต่อไปเป็นตัว A ไม่น้าๆๆ ไม่เอาชื่อ PAWEE ผมทำหน้าจะร้องไห้หันไปมองป๊า ร่างสูงก็ขยี้หัวผมแล้วยิ้มอย่างเอ็นดู อะไรกัน ป๊าไม่เดือดร้อนเลยอ่า ดูเองก็ได้ ชิ


OoO!!


‘PARON ATSAWAKEEREEKUL’


ปารณ คือชื่อลุงฟาสต์!!!


“ตาโตเท่าไข่ห่านแล้ว”


“ป๊าๆๆๆๆๆ ตกลงมันคืออะไร แล้วเราไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆเหรอ หนูเป็นใครอ่ะ แล้วป๊าเป็นใคร แล้วเรามา...”


ร่างสูงหยุดคำถามของผมด้วยจูบที่แสนหวานก่อนจะดึงผมล้มลงไปนอนด้วยกัน แต่ผมไม่ยอมหรอกเลยลุกขึ้นนั่งแล้วเปิดโคมไฟหัวเตียงไว้ เรื่องนี้มันชักจะมีเงื่อนงำซะแล้ว


“ป๊าคิดแล้วว่าพราวต้องมีคำถามมากมาย”


ป๊าเลยเลี่ยงที่จะบอกผมมาตลอดงั้นสินะ


“แต่ถึงเราจะไม่ใช่พ่อลูกกัน เราก็เป็นอาหลานกันอยู่ดี ฮึก แล้วทำไมลุงฟาสต์ไม่เลี้ยงหนู ไม่อยู่กับหนู ฮึก พ่อต้องเกลียดหนูมากแน่ๆเลย ถึงเอาหนูมาให้คนอื่นเลี้ยง ฮึก ฮือออ”


“ไปใหญ่แล้วพราว”


“ฮืออออออ ขอบคุณนะที่ไม่เอาหนูไปทิ้งถังขยะ ฮึก หนูไม่สมควรอยู่ที่นี่แล้วมีแต่คนเกลียดหนู”


“พราว พราว ฟังก่อน เงียบก่อน”


“ฮึก ฮึก”


ป๊าลุกขึ้นมาจับผมที่กำลังฟูมฟายไว้แล้วกุมหน้าผมให้เงยขึ้นไปสบตากับเขา แต่ว่าผมไม่เห็นอะไรแล้วเพราะหยดน้ำตามันทำให้ภาพทุกอย่างพร่ามัว อาหลานก็ยังเกี่ยวข้องกันทางสายเลือดอยู่ดี... ทำไมไม่เกิดเป็นคนอื่นซะให้รู้แล้วรู้รอดเลยนะ


“พราว ฟังป๊า ลุงฟาสต์ไม่ใช่พ่อพราว”


...


อ่าว


“ฮึก แล้ว...”


“ลงชื่อในใบเกิดเฉยๆ ก็เลยติดทุกใบประวัติพราว”


“ฮึก สรุปคือหนูไม่มีพ่อ โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ ไม่มีใครต้องการหนูเลย”


“เข้าใจหรือยังที่ป๊าไม่พูดเพราะรู้ว่าพราวจะต้องคิดแบบนี้”


“ก็มัน ฮึก จริงนี่ ฮือออ”


“แล้วป๊าล่ะ รักพราวไม่พอเหรอ”


“...”


“ทุกคนรักพราวหมดเลย ไม่ต้องมีพ่อก็ได้มั้งเนอะ ไม่ต้องร้องนะคนดีของป๊า”


“แล้วแม่...”


“อ่า... แม่พราวเสียแล้ว”


“ฮึก หนูเจอรูปแม่ด้วย” ผมเอือมไปหยิบกระเป๋าตังค์บนหัวนอนแล้วล้วงเอาภาพถ่ายเก่าๆมาให้ป๊าดู “ป๊ามองหน้าแม่ซะตาเยิ้มเลย ฮึก”


“คิดว่าป๊ารักพราวเพราะพราวเหมือนแม่อยู่หรือเปล่า”


“...”


ผมเงียบ ป๊ารู้ทันตลอดเลย


“ก็อาจจะมีบ้าง...”


“ฮึก ฮือออออ”


ผมปล่อยโฮออกมาอีกครั้ง โกหกออกมาก็ได้นี่! แค่บอกว่ารักผมคนเดียว ไม่รักแม่ แค่นี้ก็พอใจแล้ว


“...แต่มันไม่มีประโยชน์หรอก เพราะคนที่อยู่ตรงนี้คือพราว และบนโลกนี้ก็ไม่มีแพรวแล้ว”


“แล้วถ้ามีล่ะ ฮือ”


“ป๊า... ก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน”


“ฮึก ป๊าต้องเลือกแม่แน่ๆ”


“ป๊าขอโทษ แต่ป๊าไม่รู้จริงๆเพราะตรงนี้มีแค่พราว ตอนนั้นป๊าอาจจะรักแพรวและเขาก็จากไปทั้งๆที่ป๊ายังรักอยู่ ความรักมันก็ยังมีแต่มันจางมาก ส่วนที่ชัดเจนตอนนี้เวลานี้ป๊ารักพราวที่สุด ในสายตาและดวงใจดวงนี้มีแค่คนที่ป๊ากอดอยู่นี่เท่านั้น ป๊าไม่เคยคิดว่าพราวเป็นตัวแทน ถึงหน้าตาผิวพรรณจะคล้ายกันแต่นิสัยนี่...ต่างกันสุดขั้ว = =;;”


ถึงป๊าจะรักแม่แต่ตรงนี้ก็ไม่มีแม่แล้วใช่มั้ย แต่ว่าผมก็ยังอยากที่จะเป็นคนเดียวที่ป๊ารักอยู่ดี ก่อนหน้านี้ทำไมป๊าต้องชอบแม่ด้วยนะ แต่ถ้าป๊าไม่ชอบแม่เขาก็คงไม่เอาผมมาอยู่ด้วยสินะ ชีวิตยากจัง


“ฮึก ทำไมป๊าไม่รออีกหน่อยหนูก็จะเกิดอยู่แล้ว”


“ฮ่าๆๆ ป๊ารักแม่พราวมาตั้งแต่จำความได้เลย พราวจะเกิดหรือยังเนี้ย ไม่เอาน่า ไม่คิดมาก ป๊ารักพราวนะครับ”


ไม่คิด... ไม่ได้


มันเป็นความรู้สึกที่ซ้อนทับหรือเปล่า ไม่แฟร์เลย ป๊ารักแม่มาตั้งแต่เกิด ส่วนผมก็รักป๊ามาตั้งแต่เกิด


“ฮึก...”


“ทั้งชีวิตต่อจากนี้ป๊ายกให้พราวนะคนดี ป๊าไม่รู้จะบอกยังไง แต่ป๊าตายแทนพราวได้”


ร่างสูงปาดน้ำตาออกจากหน้าผมอย่างแผ่วเบา ผมเลยโผเข้าเขาแรงๆจนล้มหงายหลังลงไปนอนด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่ผมจะระดมหอมแก้มสากฟอดใหญ่สลับกันซ้ายขวาไปมาอย่างนั้น บางทีแม่อาจจะกลับมาเกิดเป็นผมก็ได้นี่นา T^T คิดอย่างนี้ไว้จะได้ไม่ต้องเสียใจมาก เฮ้อออออ


“ฮึก ขอบคุณมากนะครับ”


ไม่มีแม่ ไม่มีพ่อ ไม่เป็นไร แต่ถ้าไม่มีลุงฟาสต์ ไม่มีป๊า... ไม่อยากจะคิดเลย...


“หยุดงอแงแทนคำขอบคุณนะ”


“อื้อ หนูรักป๊าที่สุดในโลก!”


“ป๊าก็รักพราวที่สุดในโลก!”


ผมปาดน้ำตาลวกๆแล้วซุกหน้าลงกับอกกว้าง ถึงปากจะบอกว่าไม่อยากรู้ว่าพ่อเป็นใคร แต่ในใจลึกผมอยากรู้มาก อยากรู้ว่าหน้าเป็นยังไงถึงได้ใจร้ายทิ้งผมได้ลงคออย่างนี้ ตอนเด็กๆผมไม่น่ารักหรือไงถึงได้ไม่สนใจกัน


ก่อนนอนผมโทรไปขอบคุณลุงฟาสต์ซึ่งเขาก็ถามกลับมางงๆว่าเพิ่งรู้เหรอ แล้วเขาก็คิดว่าผมเสียขวัญมากเลยบอกว่าถ้ากลับไทยจะซื้อของมาฝากชุดใหญ่ แค่ มีป๊า ลุงฟาสต์ ป้าอลิซ น้องเดเนียล พี่ไทรีส(ลูกลุงฟาสต์) แกรนด์พา แกรนด์มา และอีกหลายๆคน ที่รักและคอยดูแลผมอยู่ ก็พอแล้ว



 
----------------------------------------------------------------------
             มหกรรมด่าอิป๊าอาจจะบังเกิดได้ ฮ่าๆๆ
             เรื่องหัวใจมันพูดยากกกกกกกกกกกกกกกก > <
             คืออิป๊ามันก็รักแพรวแล้วก็เลี้ยงพราวไปด้วย ความผูกพันธ์แปรเปลี่ยนเป็นความรักมาเรื่อยๆเนอะ(ทั้งๆที่ยังรักแพรวนั่นแหละ) อิป๊ามันเลยงง --------------------------------------> อธิบายเพิ่มเผื่อไม่เข้าใจ เอิ๊กๆๆๆ
             ไว้ติดตามกันต่อไปเนาะ ต้องมีสักวันที่อิป๊ามันตัดสินใจได้
             เคลียร์ไปนิดนึงกันแล้วมั้งตอนนี้
             ขอบคุณที่เข้ามาอ่านน้า เยิฟจุงงง

[takara]

พ่อหมีอะ ไม่ได้เรื่อง ทำลูกหมีร้องไห้ ชิส์

[saruttaya]

 

[Akikojae]

เขินนนนนนนนนนนนน. 

[Inwoสูs]

พ่อหมีใจดีจัง ยอมให้ลูกหมีเป็นเพื่อนกันแล้ว แอบอยากรู้อะ ทำไมพ่อของลูกหมีถึงไม่ลงชื่อในใบเกิดเอง

[fay 13]

 

[ordinary_y]

อิป๊าาาาาาาาาา 

ว่าแต่ไอจะโกรธป๊อบนานป่าวอ่ะ อยากให้แฮปปี้ๆอีกคู่ อิอิ

[mild-dy]

ความลับของพราวเริ่มกระจ่างแล้ว
เข้าใจพ่อหมีนะ ว่ารักแม่และรักลูกด้วย
55555

[nunnan]

สงสารพราว อย่าร้องไห้เลย 

[ka[ze]na]

เอาน่า ยังดีที่ได้รักกัน....

[B52]

ความลับจองพราวออกมาทีละนิดแล้ว

[black sakura]

อร๊ายยยยยอิป๊าจะน่าร้ากกกไปไหน

[nongrak]

แล้วทำไมไม่บอกพราวไปเลยว่าพ่อเป็นใคร

[ferrari_L]

32

“ไอ ^O^”


ผมตรงไปหาร่างสูงที่โรงอาหารในตอนเช้า ก่อนเข้ามาผมผ่านน้องป๊อบที่นั่งกินข้าวเช้าอยู่กับเพื่อนๆเขาอีกโต๊ะหนึ่ง แยกกันอยู่อย่างนี้ต้องงอนกันอยู่แน่ๆเลย


“ป๊าบอกว่าให้พี่เป็นเพื่อนกับไอได้แล้วนะ”


“หึหึหึ เด็กน้อย”


ไอขยี้หัวผม ผมเลยรีบเอียงหัวหนี ก็ป๊าบอกให้เดินข้างๆกันอย่างเดียวแล้วก็ห้ามโดนตัวด้วย


“ไม่ได้เด็กน้อยนะ”


“เด็กน้อยดิ จะมีเพื่อนใหม่ก็ต้องขออนุญาตพ่อก่อน”


“ชิ! เออ เรื่องรูปนั่นนายได้มาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ทำไมพึ่งจะมาบอกกันเนี้ย”


“ตั้งแต่วันนั้นแล้ว ขอโทษที่พึ่งส่งให้ แต่... พราวก็รู้ว่าผมชอบพราว”


“แล้วมันเกี่ยวอะไรด้วยเหรอ”


ผมเริ่มงงๆแล้วนะ ชอบผมแล้วเกี่ยวอะไรกับการส่งรูป


“ถ้าพราวรู้ว่าพราวไม่ใช่ลูกของเขา พราวจะทำยังไง”


“พี่ก็คงไม่รู้สึกผิดบาปอะไร ไม่ต้องคิดมากคอยกังวลเรื่องต่างๆที่จะมาว่าพี่กับป๊าเอาได้”


“อ่า นั่นแหละ พอไม่มีห่วง พราวกับเขาก็จะพัฒนาความสัมพันธ์ไปอีกขั้นไง”


@_@???


“ซึ่งผมที่ชอบพราวอยู่ จะยอมได้ยังไง”


อ้ออออออออออออออ ไอรู้ว่าผมกับป๊าต้องคอยหักห้ามใจเพราะมีคำว่าพ่อลูกมากั้นอยู่ แล้วถ้าผมรู้ความจริงว่าเราไม่ใช่พ่อลูกกัน ผมก็จะยอมเป็นผัวเมียกับป๊าแบบทุกวันนี้


“ร้ายกาจ!!!”


“ฮ่าๆๆ แต่มันก็ไม่มีประโยชน์อยู่ดีไม่ใช่เหรอ”


“ไม่มีอะไรมาขวางความรักอันยิ่งใหญ่ของพี่ได้อยู่แล้ว -3- เชอะ!”


“อย่างอนน่า เดี๋ยวกลางวันนี้เลี้ยงมาม่าหนึ่งคัพ”


“โอเค๊ ^O^”


ดีจัง ตอนเย็นผมก็มีไอเดินไปเรียนเป็นเพื่อน แต่ตอนกลับเขาไม่ได้รอนะ ไอเลิกเรียนตอนห้าโมงซึ่งตรงกับช่วงพักผมพอดีเลย ไอก็เลยอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าผมจะเข้าเรียนครอสต่อไป


“แล้วน้องป๊อบอ่ะ”


“ไม่ต้องไปสนใจมัน”


“โกรธเขาอยู่เหรอ”


“กับคนที่ทำกับเราแบบนั้นสมควรให้อภัยเหรอไง”


“แต่ว่า... น่าสงสารออก เขามองนายตลอดเลย ตอนแรกก็เห็นรักกันอยู่ดีๆ”


“นั่นมันตอนแรก”


“ตอนนี้นายกลับมารักพี่แล้วเหรอ”


“เอ้อออออออ เป็นคนอะไรวะ ถามคำถามนี้ด้วยดวงตาซื่อๆนั่นได้ไง”


“ทำไมจะถามไม่ได้ล่ะ”


“อายมั้ยเนี้ย”


“ไม่อายสักหน่อย แค่อยากรู้เฉยๆ แต่พี่เป็นแฟนกับไอไม่ได้นะ พี่เป็นแฟนแล้วก็เป็นผัวเมียกับป๊าแล้ว”


“พราววววววววววววววววว โอ๊ยยยยย คุยด้วยแล้วปวดหัวทุกทีเลย”


อะไร ทำไมต้องปวดหัวด้วย ก็คุยกันดีๆนี่ สรุปก็ไม่ได้รู้เลยว่าไอยังชอบน้องป๊อบหรือเปล่าแต่ร่างสูงก็บ่นๆใส่ผมว่าเห็นเขาเป็นงูดินเหรอไงถึงได้เปลี่ยนใจไปเปลี่ยนใจมาง่ายแบบนั้น แล้วเรื่องนี้มันมีงูดินมาเกี่ยวด้วยได้ไงอ่ะ และผมก็ไม่ชอบสัตว์เลื้อยคลานมากๆเลยพยักหน้าเออออทำเป็นเข้าใจทั้งๆที่ผมไม่เข้าใจเลยเพื่อที่ไอจะได้เลิกคุยเรื่องงูสักที = =

 

 

 


















ผมอยู่ในท่ายืนเข่าโดยมีคนตัวโตซ้อนอยู่ด้านหลัง สะโพกสอบกระแทกกระทั้นเข้าออกช่องทางด้านหลังของผมแรงจนเกิดเสียงดังให้ผมได้อายยิ่งขึ้นไปอีก ใบหน้าคมซุกซบอยู่ที่ไหล่โดยที่แขนใหญ่นั่นรัดร่างผมให้จมไปกับอกกว้าง บทรักที่ยาวนานทำให้ผมหมดแรงจึงได้แต่ปล่อยให้พ่อหมีใหญ่ทำนู่นทำนี่ได้ตามใจ


เรื่องของเรื่องคือโดนป๊าทำโทษเพราะว่าแอบกินบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปสี่คัพในวันเดียว!


“อ๊ะๆๆ อ๊าๆๆ”


“แฮ่กๆ เด็กดื้อ!”


“อื๊ออออ อึก อ๊ะ”


มือใหญ่รั้งใบหน้าให้หันกลับไปบดจูบในขณะที่มืออีกข้างของป๊าก็สร้างความปั่นป่วนตรงด้านล่างให้ผมจนสมองขาวโพลนไปหมดแทบจะปลดปล่อยออกมาแต่คนตัวโตก็แกล้งหยุดขยับแล้วดันผมให้นอนคว่ำราบลงกับเตียงทั้งๆที่ส่วนนั้นเรายังไม่หลุดออกจากกัน ก็แหงแหละ...มันลึกซะขนาดนั้น T///////T


“แฮ่กกกๆๆ ป๊า จะ... ฮื๊ออออ”


ป๊าสอดมือเข้ามาเล่นกับปิกาจู๊ผมอีกครั้งแต่คราวนี้ปล่อยของจริงเลอะเต็มผ้าปูที่นอนเลย


แต่พ่อหมีหื่นยังไม่หยุดแค่นั้นเพราะเขายังไม่เสร็จก็เลยจัดการผมต่อ ผมอ่ะไปหลายทีแล้วแต่อีกคนเพิ่งจะสองและคงไม่จบง่ายๆแน่ ถ้าผมไม่ขอไว้


“พอแล้ว อ๊าาาาา”


ผมพยายามดันหน้าป๊าออกจากการดูดดึงยอดอกผม ชอบแกล้งดึงขึ้นมาแล้วปล่อย ผมสะดุ้งทุกทีเลย ไม่ใช่เพราะเจ็บอะไรแต่มันเสียวมากกว่าโดยเฉพาะตอนที่ลิ้นชื้นนั่นระรัวด้วยแล้วล่ะก็... (./////.)


“ยังไม่ครบสี่เลย”


“ป๊าอ่ะ”


พ่อหมีบอกว่าจะต้องโดนตามจำนวนคัพมาม่า ถึงป๊าจะยังไม่ถึงแต่ผมถึงแล้ว แง!


“พรุ่งนี้หนูไม่อยากนอนซม หนูอยากอยู่กับป๊า”


“โอเคๆ ยอมก็ได้ คราวหลังโดนเบิ้ลคุณสองแน่ หึหึหึ”


“หมีหื่น!”


“หมียั่ว”


“ไม่ได้ยั่ว”


“แค่อ้าปากก็ยั่วแล้ว ให้ตายเถอะ เลี้ยงมาแต่อ้อนแต่ออกไม่เคยคิดเลยว่าพราวจะเป็นคนแบบนี้”


“แบบไหน!”


“แบบน่าเอาเนี้ย”


T//////T ไม่ได้อยากเป็นแบบน่าเอาให้ป๊าเอาเลยสักนิด ป๊านั่นแหละหื่นไปเอง แล้วอีกอย่างก่อนหน้านี้เราก็ไม่ได้เมคเลิฟกันนานแล้วด้วยเพราะผมต้องไปอ่านหนังสือเตรียมสอบกับพวกเพื่อนต่อหลังจากที่เรียนเสริมเลิกสองทุ่ม กว่าจะกลับบ้านก็ดึกอาบน้ำแล้วก็นอนหลับได้เลยไม่ต้องให้ป๊ากล่อมเหมือนทุกทีเพราะว่าผมเพลียมาก!


คนตัวโตถอนแก่นกายออกไปแล้วอุ้มผมไปชำระร่างกายให้สะอาด ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืนแล้วก็ตั้งแต่สอบวันสุดท้ายเสร็จกลับมาบ้านก็... -///- ยังไม่ได้พักเลย!


“จำไว้นะ ถ้ายังกินมันเยอะๆอยู่จะโดนจริงๆ”


“ง่ะ นานๆทีกินได้ใช่มั้ย”


“ได้ แต่นี่มันมากเกิน กินไปได้ยังไงน่ะพราว”


“หนู...ฉลองสอบเสร็จหรอกน่า” ผมบอกเสียงอ่อย พอดีผมกินแล้วมันหยดใส่เสื้อนักเรียนเป็นคราบเส้นแห้งกรังติดเสื้อผมเลย จะปฏิเสธก็ไม่ได้แถมยังหลุดปากบอกไปว่าแค่สี่คัพเอง ป๊าเลยโมโหปรี๊ดเลยที่ผมพูดไม่ฟังบวกกับกินข้าวเย็นน้อยเพราะผมกินมาม่ามาโคตรอิ่ม ก็เลยโดนเลย


“แต่หนูจะเชื่อฟังป๊า แล้วก็จะเป็นเด็กดี”


ผมยิ้มให้ร่างสูงจนตาหยี ป๊าเลยฟัดแก้มผมจนหน้าบู้บี้ไปหมด


“จะเป็นเด็กดีรอบที่สามแสนล้าน”


“>3< รอบนี้เอาจริงละ”


“โอเค ถ้าดื้ออีกป๊าจะไม่ตามใจพราวแล้ว”


“ป๊าก็บอกจะไม่ตามใจรอบที่ห้าพันล้านล้านเหมือนกัน”


“ย้อนเหรอ หึ ย้อนเหรออออ”


“ว้ากๆๆ ไม่เอาๆ จั๊กจี้”


พ่อหมีเอาปากเม้มตามเนื้อผมแต่ไรหนวดมันมาโดนแล้วคันๆจั๊กจี้อ่ะ งื้อออออออ


กว่าจะอาบเสร็จก็ปาไปเป็นชั่วโมงตัวถูกห่อด้วยผ้าเช็ดตัวอย่างกับเป็นดักแด้ส่วนคนตัวโตก็พันแค่ช่วงล่าง พอออกจากห้องน้ำมาเจอแอร์ก็ยิ่งห่อตัวเข้าหากันมายิ่งขึ้น เพราะผมขาสั่นด้วยป๊าเลยกอดรัดผมจากด้านหลังช่วยยกตัวพร้อมกับดันผมให้เดินไปข้างหน้าจนเท้าแทบจะลอยขึ้นจากพื้นอยู่แล้ว


“วันนี้เราใส่ชุดนอนเหมือนกันน้า นะๆๆๆ”


“อืมมมม...” ป๊าทำหน้าคิดตอนที่ผมกำลังเลือกชุดนอนอยู่หน้าตู้ ตู้เสื้อผ้าจัดเป็นล๊อคๆตามแต่ชนิดกันไป


“น้าๆๆๆ”


“ก็ได้ แต่...”


ป๊ายิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเอานิ้วเขี่ยที่ปากผมเบาๆ เป็นอันรู้กันว่าต้องจุ๊บเขาหวานๆทีหนึ่ง -//////- ผมเลยต้องเขย่งปลายเท้าพร้อมกับรั้งลำคอแกร่งลงมาแล้วมอบจูบเนิ่นนานให้ป๊าไป กะจะทีเดียวแต่พ่อหมีหื่นกลับดันผมติดตู้เสื้อผ้าแล้วสูบเอาจูบจากผมไปแทบขาดอากาศหายใจ


“อื้อ ใส่ได้ยังอ่ะ -3-“


“ได้ครับ”


ผมยิ้มพอใจแล้วคนหาชุดลายหมีสีน้ำตาลพื้นเป็นสีครีมมาให้ป๊า มีหลายชุดเลยที่เหมือนกันแต่คนละไซส์แต่ลายนี้ไม่ได้ใส่นานแล้วเพราะพ่อหมีทำหน้าแหยๆทุกทีที่เห็น


“คิกๆๆ ป๊าน่ารักมาก แบ๊วฝุดๆ”


“แบ๊วเบิ้วนี่ภาษาอะไรหือออออ”


ป๊ายกผมตัวลอยแล้วขยี้หน้าคมลงบนออกผมก่อนจะทุ่มร่างเราลงบนเตียงที่มีแม่บ้านเข้ามาเปลี่ยนให้เรียบร้อยแล้วเพราะถึงป๊าจะใส่ถุงยางกันเลอะแต่ของผมไม่ได้ใส่ด้วยนี่นา -///-


“ป๊าาาาา~~ ฮ่าๆๆ ไม่เล่นแล้วหนูง่วงแล้ว”


“ฟอดๆๆ งั้นปิดไฟหลับตา”


“งื้อออออออออออ”


ป๊าลุกไปปิดไฟหัวเตียงแล้วลงมากอดผมจากด้านหลัง ฝ่ามืออบอุ่นอ้อมมาตบอกผมเบาๆให้ผมเคลิ้มอีกตามเคย ทำได้ไงก็ไม่รู้ ผมก็เคยนอนตบอกตัวเองตอนที่ป๊าไม่อยู่นะแต่มันก็หลับไม่ลงจริงๆกลับตาสว่างยิ่งขึ้นไปอีก


“อ๊ะ ป๊า!”


“ครับๆ”


“เกือบลืมเลย ใกล้ถึงวันเกิดหนูแล้ว O3O” ผมหันไปหาป๊าเห็นเพียงเสี้ยวหน้าคมเพราะแสงจากด้านนอกมากระทบเท่านั้น


“หืม... อีกนานนนนนน”


“ไม่นานๆ”


“ครับๆ”


“ป๊าอ่ะ!”


ผมหันกลับมานอนที่เดิม ไม่อยากจะคุยด้วยแล้ว!


“งอน? งอนเหรอ หมีงอนเหรอ”


“...”


“ไปฮ่องกงมั้ยปีนี้”


>_< ฮ่องกงดิสนีย์แลนด์!


“หรือจะไปสิงคโปร์”


>O< universal!


“โอ๊ะลืมไป ปีนี้ตรงกับวันปกติต้องไปโรงเรียนนี่นา”


= =;;;


“ตรงกับวันศุกร์”


“อะไรนะ งึมงำๆอะไร”


“ตรงกับวันศุกร์! เราก็ไปกันหลังเลิกเรียนก็ได้หนิ -3-“


“หึหึหึ ตกลงจะไปไหน”


“หนูอยากไปฝรั่งเศส”


“เห้ย ไปไกลนะเรา”


“น้าๆๆๆ”


“ไว้ตอนปิดเทอมดีกว่า ไปเป็นอาทิตย์เลย นี่เรามีวันหยุดนิดเดียวเอง”


“ก็ได้ งั้นหนูขอไปฮ่องกงนะ >O<”


“ครับ หลับได้ละเนอะ พรุ่งนี้ตื่นมาสวีทกันต่อเนอะ”


“ไม่ได้สวี๊ททททททททท คุยกันปกติ”


“เสียงสูงเลย”


“เชอะ พรุ่งนี้จะสวีทกับพี่เอเธนส์ ไม่สนใจป๊าแล้ว -3-“


“หึหึหึ ฟอดๆๆๆ ป๊าสนใจพราวเองก็ได้”


ไม่อยากจะเถียงต่อ เถียงไปก็ไม่ชนะ ชอบมาแซวผมแล้วก็ชอบมาแกล้งผม พ่อหมีบ้า!

 

 












 

“ฮัดชิ้ว!”


“ฮ่าๆๆๆๆๆ”


“อื้อออออ” ผมครางอย่างรำคาญ


“ตื่นสิตื่น”


“ฮัดชิ่ว!”


ผมปัดสิ่งที่มากวนๆอยู่ที่จมูกผมไปไกลๆก่อนจะค่อยๆลืมตาขึ้นเห็นหน้าป๊าแบบซูม 4500ล้านเท่า ในมือมีเส้นผมของผมอยู่ส่วนหนึ่งและผมคาดว่าไอ้สิ่งนี้แหละที่ทำให้ผมจามรับอรุณเลยทีเดียวเชียว = =


“ป๊าอ่ะ”


“ตื่นแล้วอย่าหลับอีกสิ”


“ไม่เอา!”


“ไหนว่าจะมาสวีทกัน”


“ไม่สวีทแล้ว ง่วง”


“ฮ่าๆๆ ตื่นๆ”


“อื๊ออออ ฮ่าๆๆ ไม่เอาๆ”


โดนร่างสูงจี้เอวก่อนจะมาหยุดชะงักขณะที่หน้าเราห่างกันไม่ถึงคืบ ใบหน้าคมค่อยๆขยับลงมาใกล้แล้วกดจูบดูดดื่มที่ริมฝีปากผมเนิบช้าและหยอกเย้าไปในที ลิ้นชื้นของเราเกี่ยวกระหวัดกันไปมาสลับปากหนักสุดก็คงเป็นการแย่งกันดูดลิ้นเนี้ยแหละ เล่นอะไรของเขาก็ไม่รู้แต่ผมก็ยังไปเล่นด้วย _///_


ปัง!


“เซอร์ไพรส์!!”


พลัก! ตุบ!


ผมตกใจผลักพ่อหมีตกลงเตียงไปเลย


“แกรนด์...!”


ตายแล้ว... ทั้งแกรนด์พาแกรนด์มายืนจังก้าหน้าเหวออยู่หน้าห้อง T_T
---------------------------------------------------------------

 
มาแบบสั้นๆแก้ขัดกันไปก่อน
ขอโทษที่หายไปนานนะทุกคน
โน๊ตบุ๊คเค้าพังอ่ะ กว่าจะได้อีกนานเลย (นางบอกรอเมนบอร์ดส่งมาจากมาเลเซีย  )
นี่มาใช้คอมที่หอ อิอิอิอิ พิมพ์ไปก็ระแวงหลังไปแปลกๆ
เม้นให้แก่ความพยายามนี่หน่อยเห้อออออออ 555

[meili run]

แลดูมีปัญหาซะแล้วซิ

[B52]

โอ๊ะโอ เป็นเรื่อง

[nunnan]

ขัดจังหวะะะ 

[ka[ze]na]

สู้ๆค่ะ ระทึกมากมาย 555555..

[fay 13]

 

[Aoya]

เซอร์ไพรส์มากเลยอ่ะ ดีนะที่แค่จูบกัน(นี่ดีแล้ว?)

แหล่วๆๆๆ ป๊าล่ะจะว่าไง

[saruttaya]

เอาละสิ 555 

[Apple_matinie]

!!!!!!!!!!!!!!!!1

[mild-dy]

คล้ายว่าปัญหาจะเกิด แต่คิดว่าพ่อหมีคงเคลียร์ได้

[Inwoสูs]

   แกรนรู้นี่เรื่องดีหรือไม่หว่า แต่พ่อหมีโดนด่าแน่ ๆ ฮ่าาาา

[ordinary_y]

ตึง!!! 

[takara]

555555 น้องพราวกะช่างทำได้ ปกติแรงไม่เยอะนิ อิอิ

[black sakura]

โอ๊ะโอเซอร์ไพร์สอย่างแรงส์

[nongrak]

ตกใจทีพราวแรงเยอะผลักพ่อหมีตกเตียงได้
เจอเซอร์ไพรส์ซะแล้วพราว