33
“แกรนด์พาาาาา~~~~~~~~ ปู่ๆๆ ปล่อยพราวก่อนนะ T^T”
ผมสะบัดแขนออกแต่ถึงแกรนด์พาจะแก่แล้วก็ยังดูหนุ่มและแรงยังเยอะมากอยู่ดี T^T ผมถูกปู่ลากถูลู่ถูกังออกจากบ้านมาทั้งชุดนอนหลังจากที่เขาต่อยป๊าเสร็จแล้วอ่ะนะ
“น้องพราวมากับปู่!”
“พ่อ! จะเอาพราวไปไหน”
“มึงไม่ต้องมายุ่งกับกูไอ้ลูกเวร! เลี้ยงมาให้เป็นคนดี ทำไมมึงทำตัวอย่างนี้วะไอ้เฟิร์ส!”
ป๊ากับแกรนด์พาทะเลาะกันเรื่องที่ผมกับป๊าแอบ...กัน T////T โดยที่ไม่คิดจะบอกปู่เลย
“นี่ถ้ากูไม่มาเห็นเองกับตามึงคงไม่คิดจะบอกกูใช่มั้ย หะ! เห็นกูเป็นอะไร นี่หลานกูนะ!”
“นี่ก็ลูกผมเหมือนกัน!”
“เออ! รู้ด้วยเหรอว่านี่ลูก แล้วพ่อที่ไหนมันทำกับลูกอย่างนี้ ร้องขอจะเลี้ยงเด็กสุดท้ายมึงก็เลี้ยงมาเพื่อสนองตัณหาตัวเอง... มึงไม่ละอายแก่ใจบ้างเหรอไง!”
“พ่อ! พ่อกำลังเข้าใจผิดและดูถูกลูกตัวเองอยู่รู้มั้ย!”
“นั่นสิ นี่ลูกนะคุณ” แกรนด์มาที่ยืนอยู่ใกล้ๆแหวขึ้น
“กูเข้าใจถูก และผิดหวังในตัวมึงมาก ยิ่งมึงเป็นลูกกูกูยิ่งเสียใจ”
“...”
“กูไว้ใจว่าจะไม่มีเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นเพราะเด็กมันเป็นผู้ชาย แต่สุดท้าย...”
“เด็กผู้ชายเด็กผู้หญิงก็รักหมดแหละแค่เป็นพราวก็พอ”
“ไอ้ลูกเหี้ย น้องพราวถึงจะไม่ใช่หลานในไส้แต่กูก็รักมาก!กูถือว่ามึงทำลายอนาคตหลานกู ไปกันเถอะ”
“แต่พ่อ! พ่อ ผมรักพราว” ป๊าทำหน้าอ้อนวอนแต่ทำอะไรไม่ได้เพราะมีบอดี้การ์ดมากันเขาไว้
“ฮึก แกรนด์พาปล่อยหนูเถอะ หนูก็ ฮึก รักป๊าจริงๆ”
“น้องพราวยังเด็กยังไม่เข้าใจเรื่องนี้หรอก”
“หนูเข้าใจ ป๊า...หนูเข้าใจใช่มั้ย ฮึก”
“อย่าเอาพราวไปเลย ให้โอกาสเราได้มั้ย”
“มันผ่านโลกมาตั้งเท่าไหร่แล้ว น้องพราวตามมันไม่ทันหรอก ไปอยู่กับปู่”
แกรนด์พาลากผมไปขึ้นรถส่วนคนตัวโตก็พยายามดีดตัวออกจากบอดี้การ์ดทั้งสามคนของปู่ที่ล๊อกตัวเขาเอาไว้อย่างแน่นหนา ผมพยายามเอื้อมมือไปจับป๊าไว้แต่ผม...กลับไกลออกไปทุกทีๆ
“ฮึก ฮืออออ”
“น้องพราวไม่ต้องร้องค่ะ”
ขึ้นรถมาผมก็กอดย่าร้องไห้อย่างเดียวเลย ปู่ใจร้าย! ทำไมไม่เข้าใจเราบ้าง เขาเอาแต่คิดว่าเราทำผิดศีลธรรมเหมือนที่ผมเคยคิดซึ่งนั่นมันไม่มีความสุขเลย
“เรากำลังหลงผิดนะน้องพราว”
“ไม่ผิดสักหน่อย ฮึก” ผมเถียงเสียงอู้อี้อยู่กับอกย่าที่นั่งคั่นกลางระหว่างผมกับปู่
“เฮ้ออออ~~~ ปู่ถือว่าพราวเข้าใจเจตนาของปู่ เราจะไม่พูดเรื่องนี้อีก จบเทอมนี้แล้วเราจะไปอยู่เมกากัน”
“ฮืออออออ ป๊า ฮึก ไม่ยอมหรอก ฮึก”
“ไม่ยอมก็เรื่องของมัน!”
“แกรนด์มาาาาา~~~~~ ฮืออออ~~~~~”
“พอแล้วค่ะ อย่าพูดเสียงดังใส่หลาน โอ๋ๆๆ”
ปู่นั่งหน้าเครียดเงียบไปตลอดทาง พวกเขามีบ้านอีกหลังอยู่ไม่ไกลกัน พอรถมาจอดยังไม่ทันจะสนิทดีผมก็ลงจากรถวิ่งหนีขึ้นห้องของตัวเองทันทีจนปู่อุทานด้วยความตกใจและลุงคนขับก็รีบเบรกรถอย่างกระทันหันเลยทีเดียว
ปู่เอาแต่บอกว่าป๊าล่อลวงผม หลอกผม พอเถียงก็บอกว่าผมยังเด็ก ตามไม่ทันบ้าง หลงผิดบ้าง ผมเจอโลกมาน้อยเมื่อเทียบกับป๊า แต่เรารักกันทำไมต้องสนว่าผ่านโลกมามากมาน้อยในเมื่อเราไม่ได้คิดจะหลอกลวงกันอยู่แล้วนี่ ปู่ต่างหากที่ผ่านโลกมาแต่ในมุมของตัวเอง
ไม่กี่ชั่วโมงหลังจากนั้น เสื้อผ้า ข้าวของของใช้ส่วนตัวของผมถูกขนขึ้นมาไว้ในห้อง นี่คือครึ่งหนึ่งที่ผมมีในบ้านป๊า T^T ทุกอย่างจัดลงที่อย่างรวดเร็วโดยที่ผมได้แต่นอนน้พตานองหน้ามองพวกเขา
“กองนี้เป็นกระเป๋านักเรียนกับหนังสือทั้งหมดของคุณหนูนะคะ”
ผมเบือนหน้าหนีจากแม่บ้านคนหนึ่งที่เข้ามาจัดของให้
“คุณท่านบอกว่าหกโมงเย็นให้คุณหนูลงไปรับประทานอาหารด้วยค่ะ”
“ฮือออ ไม่กิน!”
“เอ่อ...”
“ออกไปได้แล้ว ฮึก...”
เสียงทุกอย่างเงียบไปผมก็ปล่อยน้ำตาให้ไหลออกมามากกว่าเดิม ป๊าโดนปู่ต่อยแถมยังโดนบอดี้การ์ดทำร้ายอีกตั้งหลายทีไม่รู้ว่าจะเป็นยังไงบ้าง
“ฮืออออ คิดถึงพ่อหมี”
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“ย่าเองค่ะ”
ผมไม่ตอบอะไรย่าก็เปิดประตูเข้ามา ผู้หญิงผิวขาวจมูกโด่ง รูปร่างน่าทะนุถนอม นั่งลงตรงขอบเตียงแล้วลูบหัวผมอย่างแผ่วเบา ย่าทั้งใจดีและนิสัยดีมาก ทั้งๆที่เป็นชาวต่างชาติแต่การบ้านการเรือนเป็นระเบียบเรียบร้อยซะยิ่งกว่าหญิงไทยโบราณซะอีก ปู่ถึงได้รักนักรักหนาไง
“ทุกอย่างจะต้องดีขึ้นนะน้องพราว”
“ฮึก... แกรนด์พา ฮึก ต้องช่วยหนูนะ”
“เอ่อ ย่าจะพยายามนะคะ แต่ปู่เขา...”
“หนูคิดถึงป๊า ฮึก มาอยู่ที่นี่ ฮึก ไม่มีทั้งพ่อหมีตัวจริง ตัวปลอมก็ยังไม่มี ฮึก”
“โถ คืนนี้ย่าจะกล่อมหนูเองนะคะ ป๊าเราบอกว่าต้องนอนกล่อมทุกคืนนี่ ดีมั้ย ไม่เอาน่าเด็กดีของย่า ไม่ร้องนะคะ”
“มัน ฮึก ไม่เหมือนกัน”
ย่าปาดน้ำตาออกให้อยากจะพูดอยากจะบอกความในใจให้มากกว่านี้แต่ว่าไม่มีแรงจะพูด เมื่อคิดว่าหากปู่ไม่ยอมใจอ่อนหากปู่ห้ามขาดจริงๆผมจะทำยังไง ปวดหนึบไปทั้งหัวใจเมื่อคิดว่าจะไม่ได้เจอป๊าอีกทั้งๆที่ตอนนี้เราอยู่ใกล้กันแค่นี้
“หนูรักป๊าจริงๆนะ”
“ย่าว่า... รอก่อนดีมั้ย ไปอเมริกาด้วยกัน ไปดูโลกดูผู้คน ดูให้เห็นทุกอย่าง แล้วนำสิ่งเหล่านั้นมาตัดสินว่ารักจริงๆมันเป็นยังไง”
“ย่าเข้าข้างปู่ ฮึกฮือออ”
“ย่าเข้าข้างน้องพราว ย่ากลัวน้องพราวตัดสินใจผิด ไม่อยากเห็นคนที่ย่ารักต้องเสียใจ”
“แต่ตอนนี้ ฮึก คนที่ย่ารักกำลังเสียใจอยู่ ฮึก สองคนเลยด้วย”
“...”
“หนูรักป๊าจริงๆ” ผมย้ำด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ย่าเงียบไปแล้วก้มลงมาจูบที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยนก่อนจะลุกออกไป แต่สัมผัสนั้นทำให้ผมนึกถึงใครอีกคน...
“แกรนด์พา...”
“คะ” ร่างบอบบางหันกลับมา
“ทำไมรู้สึกไม่เหมือนกัน...”
“...”
“...ทำไมใจไม่เต้นแรง”
“...พราว”
“...ทำไมไม่ร้อนวูบวาบไปทั้งตัว แก้มก็ไม่แดงด้วย”
“...”
“ทำไมรู้สึกเหมือนที่ป๊าเคยทำ”
“...พราวลงไปทานข้าวนะคะ”
ย่ายิ้มอ่อนๆให้ผมแล้วออกห้องไป บนที่นอนไม่ยอมลงไปกินข้าวแม้จะมีแม่บ้านมาเรียกสามครั้งแล้วก็เถอะ สุดท้ายก็ต้องยกอาหารมาให้ผมถึงบนห้องผมก็ยังไม่ยอมกินปล่อยให้มันเย็นชืด
เวลาที่ผ่านไปแต่ละนาทีมันเชื่องช้ามาก ผมรู้สึกว่ามันผ่านไปสักสามวันทั้งที่ผ่านมาแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ตอนนี้ในหัวมีแต่ภาพของเรา นี่คืออาการที่เรียกว่าคิดถึงใช่มั้ยอ่ะ งั้นผมก็คงคิดถึงป๊ามากไม่นึกเลยว่าจะจำได้ทุกรายละเอียดขนาดนี้
ดุเรื่องที่แอบกินมาม่า
ง้อทั้งๆที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด
แกล้งเวลาที่หมั่นเขียวมากๆ
มาฟัดเวลาที่เครียดจากงาน
เสียงที่ป๊าชอบบ่นให้อ่านหนังสือ เรื่องนี้นี่หนักเลยบ่นทุกวันๆ ในเมื่อไม่มีอะไรทำก็สนองนี๊ดเขาหน่อยแล้วกัน อ่านหนังสือดีกว่า ผมหยิบกระเป๋านักเรียนมาค้นๆเนื่องจากเพิ่งนึกได้ว่าเอาโทรศัพท์ใส่ไว้ตอนไปเรียนแต่ค้นเท่าไหร่ก็ไม่เจอ เฮ้อออ~~~ ปู่คงให้คนค้นของผมแล้วเอาออกไปแล้วล่ะ
งั้นอ่านเริ่มจากหนังสือเรียนสมัยไฮสกูลของป๊าเลยละกัน
พรึบ!
ภาพแอบถ่ายของผมสี่ห้าใบร่วงลงบนพื้น เดี๋ยวนะทั้งตอนหลับ ตอนกิน ตอนยิ้ม ทำไมผมถึงกินได้ตะกละขนาดน้านนนนนนน TOT พ่อหมีบ้า รูปที่ดีกว่านี้ไม่มีแล้วเร้อออออออออ
‘ยิ้มเยอะๆ ยิ้มไปด้วยกัน’ เป็นรูปตอนที่ผมหัวเราะพี่เอเธนส์เปื้อนโคลน
‘ขนตายาวเฟื้อยเลย อยากฟัดแต่หลับอยู่’ บ้าๆๆ > <
ผมนั่งอ่านข้อความด้านหลังรูปไปเรื่อยๆจนมาสะดุดกับภาพที่ผมยืนอยู่ระเบียงที่บ้านเรา ดวงตาเหม่อมองออกไปด้านนอกอย่างไร้จุดหมาย เป็นตอนที่ผมงอนป๊าแล้วหนีออกไปร้องไห้อยู่ที่ระเบียง นั่งดราม่าอยู่คนเดียวเลย
‘มองออกมาที่นี่เวลาที่พราวไม่เหลือใคร’
ซึ้งจัง... สงสัยป๊าจะกลัวผมน้อยใจที่ป๊าเอารูปแม่ไปคั่นหนังสือเลยเอารูปผมมาเสียบไว้บ้าง ร้ายจังแต่รักง่ะ -///-
จ๊อกกกกกก~~~
ผมที่น้ำตาไหลรำลึกความหลังต้องเงี่ยหูฟัง
จ๊อกกกกกก~~~
อ่า ท้องร้อง พอได้ยินเสียงนี้ก็แสบท้องขึ้นมาทันทีเลย T^T
ไม่ๆ
ไม่กินๆ
แต่หิวง่ะ
อาหารที่แม่บ้านยกมาให้ตั้งแต่ตอนเย็นน่ะมองข้ามไปได้เลยผมไม่ชอบกินอาหารเย็นๆอยู่แล้ว นี่ก็สี่ทุ่มแล้วด้วยแกรนด์พากับแกรนด์มาคงหลับไปแล้ว แอบลงไปกินก็ได้มั้ง ย่องให้เบาที่สุดตอนเดินผ่านหน้าห้องพวกเขา
“ลูกก็ทุกข์กันทั้งคู่นะคะ อ้อ แล้วก็ไม่ใช่แค่ลูก คุณกับฉันด้วยที่ต้องมานั่งเครียดนั่งทะเลาะกันแบบนี้”
“แต่คุณก็รู้ว่าไอ้เฟิร์สมันติดแพรวแค่ไหน”
“แต่นี่น้องพราว...”
“แน่ใจได้ยังไงว่ามันจะไม่เอาเด็กมาแทนที่ใคร”
“ลูกโตแล้ว ฉันเชื่อว่าเขาแยกแยะได้”
“แยกแยะได้ทำไมต้องเป็นพราว ทำไมต้องเป็นเด็กผู้ชาย!”
“ปัญหาที่แท้จริงคือพราวเป็นผู้ชายใช่มั้ย...”
“นั่นก็ส่วนหนึ่ง แต่...”
“ก่อนที่คุณจะมาคบกับฉัน คุณก็เคยคบผู้ชายมาก่อนนะ”
“นั่นมัน...”
“เชื่อเถอะค่ะ ให้โอกาสพวกเขา เกิดมาไม่เคยมีใครไม่เสียใจ ทั้งคุณ ฉัน ณดา”
ณดาคือชื่อของย่าเล็กครับแกรนด์พารักแกรนด์มามากๆแต่ฐานะแตกต่างกันย่าต้องบินไปต่างประเทศบ่อยๆแต่ปู่ไม่มีตังค์ตามไปไง เท่าที่ผมรู้คือย่าเล็กเป็นคนที่ช่วยปู่ทุกอย่าง ทำให้ปู่ร่ำรวยเป็นที่ยอมรับของญาติผู้ใหญ่เลยได้แต่งงานอยู่กับกับย่า แต่เรื่องของทั้งสามคนผมก็ยังไม่รู้แน่ชัดนักเพราะย่าเล็กก็ยังเป็นใหญ่ในบ้านเสมือนเป็นภรรยาอีกคนของปู่ และเป็นที่ยอมรับของย่าถึงขนาดที่ให้ป๊ากับลุงเรียกเขาว่าแม่ คนในสังคมเขาคิดว่าปู่มีภรรยา 2 คนแต่เท่าที่ผมเห็นคือปู่ไม่ได้สวีทอะไรกับย่าเล็กเหมือนที่ทำกับย่าเลย
“แต่ว่า...”
“ฉันสงสารลูก ตาเฟิร์สมายืนอยู่หน้าบ้านตั้งนานแล้วนะคะ”
“ก็ปล่อยให้มันเฝ้าไป เก่งนัก เรามันก็แค่หัวหลักหัวตอ”
“ฉันไม่อยากเสียลูกไปอีกคนนึงนะ!”
“...”
ผมลืมความหิวไปชั่วขณะแล้วรีบวิ่งกลับขึ้นห้องตัวเองมุ่งตรงไปยังระเบียงห้อง มองฝ่าความมืดออกไปตรงรั้วหน้าบ้านก็เห็นไม่ชัดแล้ว
‘มองออกมาที่นี่เวลาที่พราวไม่เหลือใคร’
ทำไมไม่เกทให้เร็วกว่านี้ น่าจะเกทตั้งแต่หัววันเลยจะได้เห็นว่าป๊ามายืนอยู่หน้าบ้าน ถึงจะไกลพอสมควรแต่ก็ยังตะโกนได้ยินและเห็นสีหน้ากันอย่างชัดเจนได้แล้วกันน่ะ
จิ๊... รอพรุ่งนี้แล้วกัน T^T โง่จริงเลยเราๆๆๆ
ในเมื่อป๊ายังไม่ยอมแพ้ ผมก็จะไม่ยอมแพ้เหมือนกัน เราจะต้องผ่านมันไปให้ได้และอยู่ด้วยกันอีกครั้ง >////<
“ช่วงนี้ไม่ร่าเริงเลย”
“อื้อ กลับแล้วนะ รถมาแล้ว”
“มีปัญหาอะไรหรือเปล่าเนี้ยพราว”
“ไปหาป๊าให้หน่อยจิ ฝากขนมไปให้ป๊าหน่อย พลีสสสสส”
ผมแวะกินเค้กก่อนมาเรียนน่ะเลยซื้อกลับมาด้วย ผมรู้ว่าป๊าไม่ค่อยจะชอบกินของหวานแต่ผมไม่รู้จะฝากอะไรไปให้นอกจากของที่ผมชอบแล้วก็โน๊ตเล็กๆน้อย
“ก็ได้ๆ เห็นว่าโดนจับแยกหรอกนะ”
“พี่พราวหวานจัง > < น่าอิจฉาอาเฟิร์ส” น้องป๊อบรู้เรื่องความสัมพันธ์กับผมแล้วล่ะหลังจากที่เข้าใจผิดว่าผมคบอยู่กับไอพักใหญ่ๆ
“หึหึหึ ปกติถ้าไม่ห่างก็ไม่เห็นความสำคัญหร้อกกกกก”
“เชอะ”
ไอยังคงไปเรียนเป็นเพื่อนผมอย่างทุกวัน อ้อ ไอกับน้องป๊อบกลับมาคืนดีกันแล้วนะ น้องเขาจะหนีไปเรียนต่างประเทศเลยอ่ะ ได้ยินไอด่าว่าเขาเป็นคนโกรธแท้ๆจะมาโกรธกลับหนีหน้าซะงั้น สรุปทั้งคู่ก็เป็นแฟนกันอย่างแฮปปี้เอนดิ้ง แต่พอผมถามว่าเป็นผัวเมียกันด้วยมั้ยก็ไม่ยอมตอบหน้าแดงกันทั้งคู่เลย
“ขอให้โชคดีนะพราว”
แกรนด์พาให้ผมเลิกเรียนเสริมถึงแค่ 6โมงเท่านั้นเพราะกลัวว่าป๊าจะมาดักฉุดผมไป แต่ป๊าไม่ดักฉุดหรอก ป๊ามาดักรอที่หน้าบ้านต่างหากทุกวันเลย > < ผมเกาะหน้าต่างโบกมือออกไปด้านนอกขณะที่รถกำลังแล่นผ่านเข้าประตูบ้าน ป๊ายืนพิงรถสปอร์ตคันหรูอยู่ตรงนั้น ทำไมรู้สึกถึงรังสีความเท่ของป๊าเพิ่มขึ้นทุกวันเลย
“สวัสดีคร้าบบบ ^O^”
ผมไหว้ปู่กับย่าแล้วพุ่งตรงขึ้นห้องไม่ทันได้ตอบรับคำชวนกินขนมของย่าผมจะร่าเริงเฉพาะก่อนจะได้เจอหน้าป๊าเท่านั้นแหละนอกจากนี้ผมก็เศร้าอยู่เหมือนเดิม พวกเขายังทำตัวเหมือนเดิมเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทั้งๆที่เขาจะทำลายความรักของคนๆหนึ่งแท้ๆ
ผมเปิดประตูระเบียงแล้วกระโดดเหยงๆโบกไม้โบกมือให้ร่างสูงแต่ป๊าไม่ยอมทำกลับเพียงแค่ยิ้มบางๆแล้วยืนจ้องผมอยู่ เพิ่งเห็นว่าใกล้ๆมีลุงจักรนั่งสูบบุหรี่อยู่ข้างรถ คงจะมาเป็นเพื่อนป๊า
“ป๊า!! อุ๊บ...”
ผมเผลอตะโกนออกไปด้วยความงอนก่อนจะรีบยกมือปิดปากอย่างรวดเร็วกลัวปู่กับย่าจะได้ยินแล้วเข้ามาห้ามอีก ป๊าหัวเราะแล้วโบกมือกลับมาสองที... แค่เนี้ย? ทั้งๆที่ผมโบกแขนแทบหักเหอะ! ผมทำหน้างอนป๊าเลยยักคิ้วกวนประสาทกลับมา เหอะ!
ผมลากเก้าอี้มานั่งจ้องตากับป๊าดั่งเช่นทุกวัน ขนาดผมยังเมื่อยเลยแล้วป๊าจะเมื่อยขนาดไหนเนี้ยมายืนรอผมจากโรงเรียนแล้วก็รอจนมืดถึงจะกลับทุกวันเลย T^T
“บ้า... พ่อหมีบ้า”
ผมพูดเสียงเบาเมื่อป๊าทำท่าขยี้ตาล้อเลียนที่ผมร้องไห้ ก็ผมสงสารนี่!
“น้องพราว ทำอะไรอยู่คะ ย่าเรียกไม่ตอบ เอ๊ะ...”
ย่าเดินมาหาผมที่ระเบียง ท้องฟ้าเริ่มมืดตะวันจะลาลับขอบฟ้าแล้ว
“ยังไม่กลับอีกเหรอ มานานแล้ว...”
“แกรนด์มา ทำไมไม่ให้ป๊าเข้าบ้าน ฮึก”
“น้องพราวก็รู้ว่า...”
“ฮืออออ~~ ปู่ไม่รักป๊าเลย ฮึก ใจร้าย”
“ปู่รักทั้งป๊าของหนูแล้วก็รักหนูนะคะ อย่าคิดอย่างนั้นเลยลูก”
ย่าก็เข้าข้างปู่ตลอดจนผมจะโกรธย่าไปด้วยอีกคนแล้ว!
ฮือออออ~~~~ ป๊าก็อีกคนไม่ทุกข์ไม่ร้อนเลย ใจร้ายกันทั้งบ้าน! ปล่อยให้ผมเสียใจอยู่คนเดียว TOT ผมงอนเดินหนีเข้าไปอาบน้ำเร็วกว่าปกติแล้วเข้านอนเลย แอบชะเง้อออกไปดูก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ป๊าคงกลับไปแล้วล่ะ
ปู่กับย่าอาจจะคิดว่าระยะห่างจะทำให้ผมทำใจและคิดได้เอง แต่ไม่เลย ความรู้สึกทุกอย่างกลับยิ่งชัดเจนยิ่งขึ้น ผมคิดว่ามันไม่ใช่ความผูกพัน ผมคิดว่ามันคือรักจริงๆรักมาตลอดเลย ป๊าจะคิดเหมือนกันหรือเปล่าผมไม่รู้ แต่คงเหมือนแหละเนอะ ไม่งั้นโรมิโอจะมาเฝ้าจูเลียตทุกวันเหรอ อิอิ ^O^ แต่เดี๋ยวนะ ผมเป็นจูเลียตงั้นเหรอ... =///= ขอเป็นโรมิโอหนึ่ง ส่วนป๊าเป็นโรมิโอสองแล้วกันนะ
---------------------------------------------------------------------------------------------------
ช่วยๆกันดูเผื่อมีบางความรู้สึกที่เข้ามองข้ามไปหรือนึกไม่ถึง (คือพิมพ์ๆลบๆอยู่นานมากอ่า)
ยังไงก็เตือนๆบอกๆเฟอร์ด้วยนะ -3-
*ย่าน้องพราวพูดเพราะไปนะบางที 555
หายไปนานเพราะโน๊ตบุ๊คเข้าศูนย์อยู่(นี่ใช้คอมหอเช่นเคย)
แล้วที่สำคัญ พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้วจ้าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาา
T____________________________________T
โพลล์
หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58 (อ่าน 428278 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก