หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[mooping-7]

ทำเป็นกระบวนการจริงๆบ้านนี้ ป๊าน้องพราวสู้ๆ

[Aoya]

ชอบตรงที่ดราม่าไม่เยอะแล้วก็ไม่ลากยาวแบบนี้แหละค่ะ

อีกอย่างน้องพราวก็งอแงแป้บๆ เอง
ใจจริงก็อยากให้โกรธอิป๊าให้นานกว่านี้
อยากเห็นป๊าดิ้นกระแด่วๆ ตอนน้องพราวเมินบ้าง
แต่เขาเลี้ยงกันมาแบบนี้นี่เนอะ

คิดถึงน้องพราวมากๆ

[greensnake]

โอ๋~ น้องพราวอย่าร้องไห้นะ ป๊ามาอยู่ด้วยแล้ว
เป็นการพิสูจน์รักแท้จริงๆสินะ แต่น้องพราวก็ยังไม่สบายใจอยู่ดี
อย่างนี้ต้องเอาให้กระจ่างแบบไม่มีข้อสงสัยใดๆอีก
แม้น้องพราวจะลืมง่าย แต่บางเรื่องก็ยังฝังใจอยู่นะ
ทางที่ดีต้องพูดคุยกันให้รู้เรื่องไปเลยจะได้ไม่คิดเองเออเองอีก
ถึงจะมีเรื่องเข้ามาแต่ก็ยังมีเวลาหวานกันอีกนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[mild-dy]

เค้าวางแผนกันเป็นขบวนการเลยอ่ะ 55555
น้องพราวน่ารักตลอด อีป๊าก็น่าตีจริงๆ แต่ยังไงก็สู้ๆน้าทั้งสองคน

[nunnan]

ตกกลงใครลูกใครบ้างอ่ะะะะ

[nongrak]

ป๊าอุตส่าห์ทำให้ได้เจอกันแล้ว พราวอย่าโกรธป๊าสิ เชื่อใจหน่อยอิหนู

[Elizabeth_TonnY]

หวานนนนนนนจริงๆ > <

[Chichi Yuki]

เชื่อใจป๊าหน่อยสิน้องพราว อยู่ด้วยกันมานานขนาดนี้แล้ว
ถ้าป๊าจะหลอกหนู ป๊าคงทิ้งหนูไปนานล่ะ
สิ่งที่หนูควรปรับปรุงก็คือความเชื่อใจ เพราะตั้งแต่อ่านมาน้องพราวไม่เคยเชื่อใจป๊าเลยน้องพราวฟังแต่คนอื่นตลอดนะลูก รู้หรือเปล่า

[ferrari_L]

35

เช้าวันถัดมาผมตื่นขึ้นมาในอ้อมแขนที่คุ้นเคยเสื้อผ้าถูกพลัดเปลี่ยนแล้ว เนื้อตัวก็ถูกำความสะอาดเรียบร้อย ป๊าเล่นงานผมจนสลบเหมือดเลย อย่างกับคนตายอดตายอยากมาจากไหน T^T ผมอมยิ้มนิดๆเพราะรู้สึกสดชื่นราวกับไม่ได้มีช่วงเวลาอย่างนี้มานานมากๆๆๆๆ นานจริงๆที่ไม่ได้หลับลึกหลับเต็มอิ่มแบบนี้ นานมากๆที่ไม่ได้นอนมองใบหน้าคนใจร้ายอย่างนี้ใกล้ๆ


ใจร้ายจริงมั้ยล่ะ มีอย่างที่ไหน ยอมทนเลี้ยงเด็กคนหนึ่งมาด้วยความยากลำบากเพื่อที่โตมาจะได้เอามาแก้แค้น! ผมนี่เจ็บไปทั้งอกจนพูดอะไรไม่ออก บอกเลยว่าผมยังมีเรื่องคาใจอยู่มากทั้งเรื่องนี้และเรื่องที่ป๊าตัดสินใจไม่ได้ว่าจะเลือกผมหรือแม่ อยากโกรธเขาแต่สุดท้ายยังไงผมก็ยังคงต้องมีแค่เขาแหละในชีวิตนี้ ผมพยายามจะทำใจให้สบายๆแล้วเชื่อป๊ามาโดยตลอด แต่ผมไม่เคยรู้เลยว่าเรื่องจริงๆมันเป็นยังไง ผมเลยไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงกับความรู้สึกนี้ดี ผมกลัวที่สุดคือกลัวป๊าทิ้งกลัวถูกเขาหลอก


ฟอดดดดดดดดด


“หน้าดูสดใสขึ้นหน่อย”


“...”


“สงสัยโดนของแข็งไปเลยพูดไม่ได้”


“...=/////=...”


“ฟอดดดด ไม่พูดเหรอ ไม่พูดด้วยเหรอ ฟอดๆๆ”


“มีเมียขี้งอนนี่ลำบากจริงๆเล้ยยยย”


“ก็ไม่ต้องมาง้อ!”



“หือ? เด็กแถวนี้เป็นเมียเราเหรอเนี้ย”


ป๊าแกล้งทำตาโต แต่ผมงอนจริงผลักแขนใหญ่ออกจากเอวแล้วหันหลังหนีเลย


“ป๊าจะบอกอะไรให้นะ... แหน่ะๆๆ ทำหน้าอยากรู้”


ฮึ่ยยยยยยยๆๆๆๆ เกลียดป๊า! >O<


“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้วเดี๋ยวร้อง ก็คือ... ตอนนั้นแพรวดูแลป๊าดีมากๆๆ แต่ก็ในฐานะพี่เลี้ยง ป๊าเองที่คิดไปไกล แต่แม่ของพราวก็ไม่เคยปฏิเสธในขณะเดียวกันเขาก็ไม่เคยตอบรับ ป๊าเลยคิดอะไรไปเรื่อย...”


คงหลงตัวเองมากสินะ แบร่!


“แลบลิ้นใส่เหรอ เดี๋ยวจะโดนกิน”


T///////T  นึกว่าคิดแค่ในใจนะเนี้ย ดันเผลอแสดงออกทางสีหน้าไปด้วยเลย


“พูดต่อสิ”


“ก็...ชอบไปชอบมาอยู่ดีๆแม่พราวก็บอกจะหมั้นกับลุงเฟนด์ซะงั้น ป๊าทั้งอึ้งทั้งเจ็บทั้งแค้นอ่ะ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ผู้หญิงก็รักผู้ชายก็พี่”


ลุงเฟนด์อายุกมากกว่าป๊าไม่กี่ปี แต่ตอนนี้เขาเสียไปแล้วด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์ งั้นถ้าลุงฟาสต์ไม่ใช่พ่อ ลุงเฟนด์ไม่ใช่พ่อ ป๊าก็ไม่ใช่ แล้วใครล่ะ... หดหู่จัง เกิดมาจากท้องหมาเหมือนที่เคยถูกล้อแน่ๆเลย ฮืออออ


“พอแพรวท้องป๊าก็เลยขอเอามาเลี้ยง โตมาจะได้จัดการอย่างสาสม หึหึหึ”


“ใจร้าย บ้านนี้มีแต่คนใจร้าย T^T”


“สาสมแบบเมื่อคืนใจร้ายมากพอหรือเปล่า หรืออยากให้ใจร้ายขึ้นอีก?”


=//////////////////////=


“นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า...”


“เดี๋ยวก่อน ป๊าข้ามตอนอะไรไปหรือเปล่า ก่อนมีหนูล่ะ”


“...อ้อ ก่อนมีพราวก็ต้องทำกันแบบเมื่อคืนก่อนไง”


“หยุดพูดถึงเมื่อคืนนนน TOT!!”


ผมแหวใส่ ก็มันอายนี่ ไม่รู้อ่ะ กี่ครั้งๆก็ยังอายอยู่ดี


“แม่มีคนอื่นที่ไม่ใช่ลุงเฟนด์ แม่หลายใจ เป็นคนไม่ดีเหรอ”


“พราว!”


ผมวิ๊งไปทั้งหูเมื่อป๊าตะคอกเรียกชื่อผมดังลั่น


“ไม่น่ารักเลย ทำไมพูดถึงแม่แบบนั้น”


“หนูแค่ถาม”


“...”


ป๊ายังไม่หายคิ้วขมวด ผมแค่ถามว่าแม่มีคนอื่นเหรอจริงๆ แตะไม่ได้เลยเหรอไง รักมากหวงมากเหรอ น้ำตาผมคลอเบ้าอีกครั้งเพราะความคิดหลายอย่างตีกันไปหัวเต็มไปหมด ไม่รู้สิ ผมรู้สึกว่าผมไม่ใช่คนที่ได้รับความรักทั้งหมด แต่เป็นแม่ต่างหาก


“ร้องไห้อีกแล้ว ทำไมนะพราว...”


“ฮึก”


“อย่าคิดมากได้มั้ย”


ผมพยักหน้า ผมไม่อยากคิดมากหรอกเพราะมันทำให้ผมเสียใจ



“หายโกรธนะ เดี๋ยวพาไปซื้อตุ๊กตาพ่อหมีเพิ่มสองตัวเลย ไม่ได้นอนกอดพ่อหมีตั้งหลายวันคิดถึงหรือเปล่า”


“ฮึก คิดถึง”


“หึหึหึ ฟอดๆๆ”


โดนฟัดแก้มกัดแก้มจุ๊บปากมั่วไปหมด =///=

 

 




















 

ผมกินข้าวได้มากกว่าปกติสร้างความปลาบปลื้มปิติยินดีเว่อร์ๆแก่แกรนด์พาและแกรนด์มามากๆ ทั้งๆที่ผมก็กินปกติ อิ่มก็พอแค่นั้นเอง


“ต่ออีกจานมั้ยคะน้องพราว ช้อย”


“ค่ะๆ”


“ไม่เอาแล้ว พุงจะแตกแล้ว อิ่มมากกกกก”


คงจะกินเยอะจริงๆแหละเพราะถ้าเติมอีกก็เป็นจานที่สามแล้วนะ T_T ก็ป๊าตักโน่นตักนี่ให้จนพูนจานผมก็ต้องกินให้หมดสิ เอ่อ อันที่จริงผมก็รู้สึกมีความสุขกับการกินมากกว่าทุกวันด้วยแหละ


“พรุ่งนี้จะให้คนมาขนของพราวกลับแล้วนะ”


ป๊าเหมือนพูดลอยๆแต่ผมรู้ว่านี่เป็นการขออนุญาตแกรนด์พากลายๆ


“จริงเหรอครับป๊า >O< เย้ๆๆ”


“อะแฮ่มๆ ดีใจเกินเหตุไปหน่อยมั้ง ปู่ยังไม่ได้อนุญาตเลย”


“ง่ะ แกรนด์พา~~~~~~”


“ไม่ต้องมาทำหน้าอ้อนเลย อยู่กับปู่ก่อน ปู่ยังไม่หายคิดถึงเลย”


ที่ผ่านมาถึงจะอยู่ด้วยกันแต่ผมก็ไม่ค่อยคุยค่อยอ้อนปู่กับย่าเหมือนทุกทีไง เอาแต่งอนและหมกตัวอยู่ในห้องอย่างเดียวเลย ก็ใครบอกให้ปู่จับผมแยกกับป๊าล่ะ > <


“งั้นให้ป๊ามาอยู่ด้วยกันน้า”


“ไม่ได้ ทำอะไรกันอย่าคิดว่าปู่ไม่รู้นะ”


>//////////////////<


“ไรวะพ่อ”


“วะเหรอๆ เดี๋ยวก่อนมึง”


แกรนด์พายกมือเหมือนจะตีหัวป๊า แต่ติดที่มีผมนั่งคั่นกลางอยู่ ป๊าเลยเอนมาซบไหล่ผมแถมแขนใหญ่ยังรัดเอวแน่นเหมือนจะยั่วประสาทแกรนด์พา


“ถ้าไม่ให้ป๊าอยู่ด้วย หนูจะงอนแกรนด์พา ไม่พูดด้วยสามวัน”


“โอเคๆ แต่ต้องแยกห้องนะ”


“ครับ ^O^”


“ครับได้ไงพราว ต้องแยกห้องนะ” ป๊าแทรกขึ้นมา


“ก็ไม่เห็นเป็นไรเลยนี่นา แกรนด์พายอมให้เราอยู่บ้านเดียวกันแล้ว” ผมบอกงงๆ


“พราวนี่...” ป๊าบีบจมูกผมส่ายไปส่ายมา “ถ้าพ่อไม่ให้อยู่ห้องเดียวกันผมจะงอน ไม่พูดด้วยสามวัน”


“ถุยยยยยยย เชิญงอน”


“ไรวะ ทีพราวพ่อยังยอมเลย”


“ดูร่างมึงด้วยไอ้เฟิร์ส”


เอ่อ = = ป๊าจะงอน?


“ไม่เป็นไร คืนนี้จะย่องไปหานะ”


“^O^ จริงนะ รักพ่อหมีที่สุด ฟอดดดด”


“นี่ก็ไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรกับเขาเลยไอ้ตัวเล็ก ชอบหาเรื่องเจ็บตัวตลอดๆ” ลุงฟาสต์ว่าพร้อมส่ายหัวเอือมๆ ไม่รู้แหละ คืนนี้ผมจะอ้อนป๊าและเล่าเรื่องต่างๆนานาที่ยังไม่ได้เล่าให้ป๊าฟังให้หมดเลย


“พรุ่งนี้แม่เล็กจะมา มึงเตรียมตัวตอบคำถามได้เลย”


หวา~~~~ ย่าเล็กชอบดุผมด้วย เขาไม่ค่อยยิ้มและตีหน้าโหดตลอด ผมรู้สึกได้เลยว่าเขาไม่ค่อยชอบขี้หน้าผมสักเท่าไหร่ และผมก็ไม่รู้เหตุผลของเขาด้วย ตอนผมอยู่กับเขาผมจะรู้สึกเกร็งๆ ประหม่า เหมือนแค่ขยับก็เหมือนทำผิดแล้ว


ป๊าลูบหัวผมปลอบๆราวกับรู้ว่าผมคิดอะไรอยู่ ผมเลยยิ้มกลับไปให้เขาสบายใจ แมม้จริงๆแล้วจะรู้สึกอึกอัดมากก็เถอะนะ


วันรุ่งขึ้นป๊าพาผมไปรับย่าเล็กตอนเช้า ไปรอเกือบชั่วโมงได้เครื่องถึงจะลง ทั้งเบื่อทั้งตาลายเพราะคนเยอะมากจนพาลจะหงุดหงิดใส่พ่อหมีอยู่แล้ว พอย่าเล็กออกมาเขาก็กอดหอมอยู่กับป๊าอย่างกับไม่ได้เจอกันมาสิบๆปี ผมนี่กลายเป็นส่วนเกินไปเลย เขาเห็นผมยกมือไหว้แล้วนะแต่เขาไม่สนใจจนผมเก้อไปเลย T^T


“เดินทางเหนื่อยมั้ยครับ”


“ก็นิดหน่อยน่ะ”


“คราวนี้จะมาพักผ่อนกี่วัน เฟิร์สจะได้จัดโปรแกรมถูก ฮ่าๆๆ”


“เที่ยวอะไรน่ะเรา แม่มาธุระจ้ะ”


ดูดิ ป๊าลืมผมไปแล้วมั้ง อ้อนย่าเล็กใหญ่เลย เฟิร์สอย่างนู้นเฟิร์สอย่างนี้ บางทีผมก็รู้สึกว่าคนที่คลอดป๊ามาคงเป็นย่าเล็กเนี้ยแหละ ไม่ใช่แกรนด์มาหรอก = =


“ก็ถ้าคุยเรื่อง...” ย่าเล็กเหลือบมามองผมที่เดินตามหลังอยู่เงียบ “...เรื่องนั้นเรียบร้อย แม่ก็จะกลับเลย”


“...ครับ”


ถึงย่าเล็กจะไม่ใช่แม่แท้ๆของป๊า ลุงฟาสต์ ลุงเฟนด์ แต่ผมรู้สึกได้ว่าเธอรักพวกเขามากๆเหมือนกับลูกในไส้ โดยเฉพาะลุงเฟนด์นี่หัวแก้วหัวพลอย เอ๊ะ หัวหัวเพชรหัวพลอย .... เออนั่นล่ะ ช่างมันเถอะ ตอนเด็กๆผมนอยด์มากเลยที่ย่าเล็กไม่รักผมบ้างแต่พอรู้ว่าตัวเองไม่ได้มีสายเลือดเดียวกับป๊าผมเลยเข้าใจ...ผมเป็นคนอื่นสำหรับเขา


“ป๊า คืนนี้นอนนี่นะ”


“หึหึหึ นอนดีมั้ยน้า...”


“ป๊ะน่ะ!”


รู้งี้ไม่น่าขอก็ดี พ่อหมีชอบกวนประสาท พอขอให้อยู่ด้วยก็จะไม่อยู่ แต่พอไม่ขอก็จะอยู่ให้ได้


“อยากให้อยู่ด้วยต้องทำไง”



“ไม่ทำเล่า!”


“โอ๋ๆๆ ปากจะชิดจมูกอยู่แล้ว นอนสิครับ”


“เย้^O^”


ผมเขย่งเท้าพร้อมกับรั้งลำคอแกร่งลงมาหอมแก้มทั้งสองข้างของป๊าฟอดใหญ่ๆ ผมอยากให้ป๊าอยู่ด้วยก็เพราะย่าเล็กเนี้ยแหละ ลุงฟาสต์ก็กลับไปแล้วด้วย ไม่มีใครอยู่กับย่าเล็กเขาต้องเพ่งเล็งมาที่ผมแน่ๆล่ะ



เวามันช่างผ่านไปเร็ว แป๊บๆก็จะสอบปลายภาคอีกแล้ว งื้ออออออออ T^T จะเตรียมตัวทันมั้ยเนี้ย เพราะผมเอาแต่วุ่นวายเรื่องความรักเลยลืมที่จะตระหนักเรื่องเรียนไปชั่วขณะ


“ประจุมันจะเป็นลบ แล้วมันจะ...”


“จะอะไรวะ”


“แป๊บหนึ่ง ลืม มันติดอยู่ที่ปากเนี้ย”


“กูช่วยดูดออกมั้ยครับเมีย” ไอ้อธิศว่าเลยโดนบนฟ้าตบหน้าไปที ไม่แรงแต่เสียงดังแปะ!


ผมชะเง้อคอไปกลางวงที่มีเพื่อนผมและพกเดอะแก๊งค์สุมหัวถกเถียงกันเรื่องโจทย์เคมีอยู่ อื้อหือ โจทย์ข้อนี้สมการยากและซับซ้อนมาก


“มันต้องแยกสมการออกเป็นสองสมการก่อน แบบนี้ใช่ป้ะ...” ผมจกปากกาจากกระเป๋าเป็ดเหลืองของตัวเองออกมาแล้วเขียนลงบนชีทเรียน “ดุลประจุทีละสมการแล้วเอาสองอันนี้มารวมกันไง... แค่นี้”


“O_O มึงเป็นใคร”


“อ่าว”


“เทวดาที่ไหนมาสิงเพื่อนกู”


“เอาไอ้พราวของกูคืนมา~~~”


“นี่กูเอง” ผมชี้ตัวเองอย่างงงๆ


“ไม่ๆ ไม่จริง”


“อะไรวะ นี่กูจริงๆนะ”


ผมเริ่มเครียดละ หรือพวกมันเห็นผมเป็นคนอื่น หน้าผมเปลี่ยนไปเหรอ T^T อะไรของพวกมึงว้า~~~~~


“นี่กูพราวไง พราวจริงๆนะ” ผมเขย่าร่างไอ้รันที่อยู่ใกล้ผมที่สุด แต่มันสะบัดออกแล้วไปหลบอยู่หลังไอ้ริน


“อย่ามาจับ”


พวกมันทำท่ากลัวผมแล้วไม่ยอมให้ผมจับตัวอ่า ฮือ!


“เรื่องนี้กูเพิ่งอ่านมาเมื่อคืน ในหนังสือแบบฝึกหัดก็มี ในชีทเรียนพิเศษที่สมาร์ทเลิร์นนิ่งก็มี”


สมาร์ทเลิร์นนิ่งคือสถาบันสอนเสริมแห่งหนึ่งที่สอนวิชาเคมีครับ ผมนี่ลูกค้าประจำ T_T



“อยู่หน้าสี่สิบสาม บรรทัดเกือบสุดท้ายเลย”



ผมหยิบหนังสือมาเปิดๆให้พวกมันดู


“กูว่ามันผิดปกติละ มันจำหน้าได้ จำบรรทัดได้”


“ใช่ๆ ก่อนหน้านี้มันซึมๆอย่างกะโดนของ แต่ช่วงนี้มันเปล่งปลั่งขึ้นผิดหูผิดตา”


“กูคิดว่ามันคนละคนกัน”


นี่พวกมึงกระซิบเหรอ นินทากูเหรอ กูได้ยินหมดเลยเว้ยยยยยยยยยยย


นั่นมันช่วงที่ผมมีปัญหาครอบครัวไง แต่ตอนนี้ทุกอย่างเข้าที่เข้าทางผมจะเศร้าอยู่เพื่ออะไรเล่า! แล้วเมื่อคืนผมก็อ่านเรื่องนี้มาจริงๆ ป๊าคอยสอนว่าให้ผมอ่านอย่างไรจำอย่างไร เขาบอกว่าช่วงเวลาที่เราห่างกันผมจำได้ดีเพราะจิตเพ่งไปที่หนังสือเรียนอย่างเดียวเพื่อที่จะได้ลืมนึกถึงเรื่องเศร้าๆของเราเลยทำให้ผมจำได้ดี ผมว่ามันก็จริงนะเพราะปกติผมอ่านหนังสือแล้วผมเอาแต่คิดถึงป๊า ยุกยิกนู่นนี่ไปเรื่อยเลยจำไม่แม่นทำให้เกิดความสับสน


“วู้วววว ไม่คุยกับพวกมึงเล่า!”


“โอเคมันกลับมาขี้งอนเหมือนเดิมละ”


“งั้นนี่ก็ตัวจริงละ”


“กูตัวจริงโว้ยยยยยย!! TOT”


พวกมันหัวเราะแล้วเอาโจทย์ข้อต่อไปขึ้นมาปรึกษากันต่อ ต้องการอะไรจากผมวะครับ บู้วๆๆๆ ผมเลยร่วมติวกับพวกมันอีกสักพักก่อนที่มาสเตอร์จะเข้ามาสอน พอผมตอบข้อไหนได้พวกมันจะทำหน้าโคตรอึ้ง ที่ผ่านมาผมคงดูโง่มากเลยสินะ L

 

 






















 

ตอนเย็นผมเลิกเรียนป๊าให้ลุงแช่มมารับแทน พอถึงบ้านก็เจอแต่แกรนด์พาและแกรนด์มาที่ห้องนั่งเล่น ผมเลยดูโทรทัศน์เป็นเพื่อนพวกเขา ส่วนป๊ายังคุยงานกับย่าเล็กที่ห้องทำงานไม่เสร็จจนแม่บ้านจัดโต๊ะอาหารเย็นก็ยังไม่ลงมากันเลย


“ช้อย ไปตามแม่ลูกเขาลงมากินข้าวป่ะ วุ่นวายกับธุรกิจพันล้านอะไรของเขานักหนาก็ไม่รู้”


“พราวจะไปตามเอง” ผมยกมือขออนุญาต


“โอเคครับ”


ปู่ขยี้หัวผมอย่างเอ็นดู ผมก็วิ่งจู๊ดขึ้นไปชั้นบน ก่อนที่ผมจะเคาะห้องผมก็ได้ยินอะไรบางอย่างเสีบก่อน ...บางอย่างที่ทำให้ผมล้อทั้งยืน


“ถึงแม่จะไม่เห็นด้วยเท่าไหร่แต่แม่ก็ถือว่านี่เป็นวิธีที่ดีที่เฟิร์สรวบรัดเด็กนั่น แล้วเป็นยังไงบ้าง เด็กพราวมันยอมเซ็นต์ยกที่ดินผืนนั้นให้เราหรือยัง”


“...”


“...อ้อ ให้เงินเด็กนั่นไปตั้งตัวสักก้อนแล้วก็จบๆกันไปสักที สิบแปดปีนี่แม่ต้องอดทนมากแค่ไหนที่เห็นเราไปยุ่งกับเด็กตัวซวยนั่น แม่เป็นห่วงเรานะ”


“นั่นเป็นที่ของแพรวที่ยกให้พราวตามกฎหมาย เฟิร์สก็แค่ผู้ดูแล...”


“หมายความว่าไง หมายความยังไม่ได้?”


“เรารอให้พราวโตแล้วขอซื้อต่อ...”


“ขอซื้อต่อ? แค่ค่าเลี้ยงดูเด็กนั่นก็แพงกว่าที่ดินเป็นสามสี่เท่าแล้ว ลืมไปแล้วเหรอว่าแม่ยอมให้เราเลี้ยงเด็กนั่นเพราะอะไร บ้านเราไม่ใช่สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้านะ!”


ที่...ที่ดินที่เป็นของผม หมายความว่าเขาเลี้ยงผมมาเพราะที่ดินที่จะทำกำไรให้เขาในอนาคตงั้นเหรอ? ผมอยากจะให้นี่เป็นเรื่องโกหกแต่ทั้งหมดมันออกมาจากปากของป๊าและย่าเล็กเอง...


“ฮึก...”


ผมรีบเอามือปิดปากกลั้นเสียงสะอื้น ดวงตาพร่ามัวร่างกายเริ่มโงนเงน ตัวชาเหมือนเลือดถูกสูบออกไปหมดทั้งตัว จนป้าช้อยที่ตามขึ้นมาเห็นเข้าอุทานเรียกชื่อผมเสียงดังนั่นแหละคนด้านในถึงได้รู้ตัว


“พราว!”


“ฮึก ไม่จริงใช่มั้ย ฮึก”


ผมแทบพูดไม่ออกเพราะก้อนสะอื้นมันจุกอยู่ที่ลำคอ


“พราว ใจเย็นๆก่อนนะ”


ป๊าบอกด้วยน้ำเสียงร้อนรนเพราะขาผมเริ่มอ่อนแรงทรงตัวไม่ไหวทรุดลงไป โชคดีที่มีอ้อมแขนอบอุ่น ไม่สิ... อ้อมแขนที่ทำร้ายผมรับไว้ได้เสียก่อน


“ฮึก เกลียด...”


“พราว!”


แล้วทุกสิ่งก็ดับวูบ สิ่งสุดท้ายที่รับรู้คือเสียงทุ้มที่เรียกผมอย่างตกใจพร้อมกับแรงเขย่าเรียกให้ผมตื่น ถ้าผมตื่นผมต้องกลับไปเป็นไอ้เด็กโง่ๆที่ให้เขาสวมปลอกคอแล้วจูงไปทางไหนก็ไปอีกหรือเปล่า ผมรู้สึกเหนื่อยจัง มีอะไรที่ผมยังต้องรู้อีกมั้ย มีอะไรที่เขาปิดบังผมอยู่อีก








-------------------------------------------------------------
            โถหน่องพราว มรสุมชีวิตหนูเยอะมาก กร๊ากๆๆๆๆๆ (ทำไมแกรสะใจง่า > <)
             อ่านมาถึงตอนนี้ทุกคนก็น่าจะรู้เนอะว่าหน่องพราวขี้มโน แล้วก็ขี้หวงอยากได้ทั้งหมดของป๊าอ่านะ
            บางคนอาจจะไม่ชอบแบบนี้แต่เค้าแต่งไปแล้วอ่าตัวเอง เค้าขี้เกียจแก้ ไว้เรื่องหน้าค่อยแก้ไขเนอะ(ยังจะมีเรื่องหน้า?)
            ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

           สปอยตอนหน้าหน่องพราวหนีไปพัทยา (คนเดียวหรือกับใคร?)
           

[loveview]

เกิดไรขึ้น...อ่า

[saruttaya]

 

[dahlia]

มันอะไร อย่างไงกันล่ะเนี่ย เรื่องดูลึกลับซับซ้อนมากมายเลย

[black sakura]

น้องพราวน่าสงสารอ่าไม่รู้เรื่องอะไรเลย
ยัยย่าเล็กก็ใจร้ายเกิ๊นน

[B52]

มีเรื่องอีกแล้ว

[meili run]

อ๊า จะไปพัทยาหรอ เดี๋ยวเราไปปลอบนะน้องหราว 

[Inwoสูs]

ห๊ะ ทำไม?อะไร?ยังไง? ที่พูดกันนี้เรื่องจริงปะเฟริส?   ถ้าเรื่องจริงฉันจะฆ่าแก แล้วค่อยถามว่าเพราะอะไร 

[AMINOKOONG]

หนีไปเถอะพราว เกลียดไอสารเลวเฟิร์สมันตั้งนานแล้ว อย่าบอกนะว่าชาติชั่วกันทั้งตระกูล

[shikyu3211]

ยัยคุณย่าเล็กนี่โคตรใจร้ายเลยนะ

[fay 13]

 

[mild-dy]

สงสารน้องพราวมากเลย
ใจร้ายกันหมดเลย

[Chichi Yuki]

ย่าเล็ก!!!!!!!
จะอะไรกันนักกันหนา ใจจืดใจดำจริงๆ แก่ปูนนี้แล้วยังต้องการอะไรอีกคะ! เอาแค่โลงไว้ใส่กับศาลาไว้สวดก็มากพอแล้วนะ เด็กตัวแค่นี้ยังคิดจะสูบเลือดสูบเนื้อเขาอีกเหรอ!

[Nus@nT@R@]

เร่ื้องราวชีวิตพราวลึกลับซับซ้อนจัง

[★KVH™★]

น้องพราวน่าสงสาร

[Apple_matinie]

ฮืออออ. ค้างงง

[takara]

ง่ะ มัยย่าเล็กใจร้ายจังอะ

[Aoya]

น้องพราว 

ไม่ว่าจะจริงหรือไม่หนูต้องเข้มแข็งนะคะลูก
อยู่โดยไม่มีป๊าให้ได้ ให้อิป๊ามันรู้ว่าหนูไม่ใช่ลูกไก่ในกำมือ

เราต้องเป็นฝ่ายให้ป๊ามันวิ่งตามบ้างค่ะ
สู้ๆ นะน้องพราว

[ferrari_L]

36


 



ผมหลับไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่โรงพยาบาลแล้ว โซฟาใกล้มีลุงฟาสต์นอนกรนอยู่เบาๆและผมก็ได้ยินเสียงน้ำกระทบพื้นดังมาจากห้องน้ำที่อยู่ไม่ไกล


ฉึก!


“ซี๊ดดดดดดด”


ผมซู้ดปากเบาๆเมื่อดึงสายน้ำเกลือออกจากแขน ผมตัดสินใจแล้วผมจะไม่อยู่... ไม่อยู่ให้เขาเอาเปรียบอีกต่อไป เลือดไหลออกจากแขนเป็นทางถ้าเป็นปกติผมคงแหกปากร้องไห้ไปแล้วแต่คราวนี้...


อะไรก็ไม่เจ็บเท่าใจผมหรอก


...ผมจะไปจากที่นี่


...


“พราว!” ป๊านุ่งผ้าเช็ดตัวผืนเดียวออกมาจากห้องน้ำแล้วเรียกผมด้วยความตกใจ คงทั้งตกใจที่ผมฟื้นและเรื่องที่ผมดึงสายน้ำเกลือ ร่างสูงรีบเข้ามาดูทั้งๆที่ยังแต่งตัวไม่เรียบร้อย


“ทำอย่างนี้ทำไมเนี้ยพราว...” เขาถามด้วยน้ำเสียงร้อนรนก่อนจะกดเรียกหมอให้เข้ามา


“...”


“มองหน้าป๊า...”


“...”


“พราว!”


เขากำลังจะดุผมทั้งๆที่ตัวเองทำผิดแท้ๆ ทั้งๆที่เขาเป็นคนทำร้ายผมแท้ๆ ก่อนที่จะถูกว่าไปมากกว่านี้คุณหมอและพยาบาลก็เข้ามาเสียก่อน เขาใส่สายน้ำเกลือให้ผมใหม่


ลุงฟาสต์ลุกขึ้นมาดูผม มือใหญ่จะลูบหัวผมแต่ผมเอนลงนอนเสียก่อน เห็นอย่างนั้นลุงฟาสต์เลยขอตัวกลับก่อน ขนาดคนที่ผมไว้ใจที่สุดในชีวิตอย่างป๊ายังทำกับผมได้เลย แล้วคนอื่นล่ะ...


“พราว ลุกมากินข้าวครับ”


ผมยังคงเอาความเงียบเข้าสู้กับป๊า เขาเรียกผมให้ลุกไปกินข้าวสิบรอบละแต่ผมยังคงนอนนิ่งๆคิดอะไรไปเรื่อยให้น้ำตาไหลเล่นๆ บางทีคนตัวโตก็มาช่วยเช็ดน้ำตาให้หรือเข้ามากอด ผมก็ยังอยู่เฉยๆ อยากจะทำอะไรก็ปล่อยเขาไป บางครั้งในแววตาเขาก็เต็มไปด้วยความรู้สึกผิดแต่บางทีเขาก็โมโหผม


“ทำไมดื้องี้วะ จะให้ป๊าทำยังไงว่ามาเลยพราว พราวถึงจะยอมกลับมาเป็นเหมือนเดิม ป๊าอธิบายทุกอย่างได้ขอแค่พราวรับฟัง เชื่อป๊าและเข้าใจ”


...ไม่มีทาง ไม่มีทางเหมือนเดิม เชื่อ? เข้าใจ? งั้นเหรอ


“ปล่อยผมไป”


“หะ?”


“ขอแค่ปล่อยผมไป”


“ไม่มีทาง!” เสียงเข้มตอบกลับมาทันควัน


“อยากได้ที่นักก็เอาไปเลย แต่ไม่ต้องมายุ่งกับผม!”


“ก็จะยุ่ง!”


“ก็ไม่ต้องเอาที่!”


“...”


ความเงียบเป็นคำตอบได้ดี ว่าป๊าจะเลือกอะไร


“อยากได้ที่นัก ก็ปล่อย...”


“ไม่ปล่อยไปไหนทั้งนั้น อ้อ แล้วอย่าคิดจะหนีด้วย ไม่ใช่ว่ากลัวไม่ได้ที่ แต่ป๊าเป็นห่วง” เขาพยายามข่มอารมณ์แล้วพูดด้วยน้ำเสียงและแววตาที่อ่อนลง


“ผมยังจะเชื่ออะไรคุณได้อีก ในเมื่อ...”


“พอแล้ว พอ! เราจะไม่พูดเรื่องนี้กันอีก”


ผมดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมโปงร้องไห้เงียบๆ ส่วนอีกคนก็เดินย้ำเท้าเสียงดังออกนอกห้องไปด้วยความโมโห นั่นเป็นโอกาสให้ผมเลยล่ะ ผมกลั้นใจดึงสายน้ำเกลือออกอีกครั้งแล้วค่อยๆย่องออกจากห้องไป ตรงสุดทางเดินมีสวนหย่อมเล็กๆให้ได้พักผ่อน แต่คนใจร้ายกลับไปยืนหันหลังสูบบุหรี่อยู่เงียบๆ


เห็นไม่บ่อยเลย ผมอยากเข้าไปห้าม แต่มันไม่ควร... ผมกำลังจะหนี!


ระหว่างทางไปขึ้นลิฟต์ผมเห็นแกรนด์พากับแกรนด์มากำลังมุ่งตรงมาทางนี้โดยมีบอดี้การ์ดหิ้วของพะรุงพะรังตามหลังมาด้วย ผมหลบแทบไม่ทัน พอพ้นมาได้ก็รีบลงลิฟต์ไปชั้นล่างสุดเลย งงๆทางนิดหน่อยเพราะผมเข้าโรงพยาบาลไม่บ่อยนัก ผมเดินทำหน้านิ่งๆหาทางออกเพราะเจ้าหน้าที่เริ่มหันมามองผมแปลกๆแล้วที่ผมใส่ชุดคนไข้ทำท่าทางเหมือนจะหนีออกจากโรงพยาบาล


“ค่ะๆ ได้ค่ะ รอสักครู่นะคะ แกๆรีบประกาศเร็ว หลานชายท่านปรมัตถ์หายออกจากห้อง”


“งั้นเธอประกาศ... เอ๊ะ คนนั้นหรือเปล่า”


ผมตาโตเมื่อฝ่ายประชาสัมพันธ์ชี้ไม้ชี้มือมา พวกเขาทำท่าจะเดินมาหาผมผมก็ออกตัววิ่งทันที ยามที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าดูจะงงๆแต่พวกเขายังพยายามจะเข้ามาจับผมไว้ ผมเลยอาศัยความตัวเล็กและว่องไวเอาตัวรอดมาได้ แต่...


เอี๊ยดดดดดดดดดด~~


...


...


แทบหยุดหายใจ สติหายคิดอะไรไม่ออกไปชั่วขณะไปชั่วขณะก่อนจะรู้สึกตัวเมื่อถูกแรงเขย่าที่แขน ผมวิ่งหนียามไม่ได้ดูทางเลยเกือบถูกรถชน และลุงเขาคงจะเบรกกะทันหันมากท้ายรถเลยเหวข้ามเลนไปหน่อย ดีที่ไม่มีรถตามมาด้านหลังอีกที


“หนู! นี่ออกมาทำไมเนี้ย ไหนไอ้ฟาสต์บอกว่าไม่สบายไง แล้วนี่อะไร”


เขาเอาผ้าเช็ดหน้ามาซับเลือดที่ข้อมือให้ แต่มันไม่ได้ออกเยอะมากเหมือคราวแรกแต่ก็สังเกตเห็นได้



“ลุงแดม!”


ผมอึ้งหนักไปอีกเมื่อเจอเขา แต่อะไรก็ไม่รู้ทำให้ใจผมอ่อนแอขึ้นมาถนัดตา ผมปล่อยโฮแล้วซุกอกเขาอย่างกับคนอ่อนแรง สักพักนึกขึ้นได้ว่าป๊าเคยบอกผมว่าเขาไม่ใช่คนดี


“ถอยไป ฉันรู้จักเด็กนี่” ลุงแดมหันไปบอกยามก่อนที่เขาจะดึงผมไปขึ้นรถ


“ฮึกฮือออออ”


“เป็นอะไรมากมั้ย เจ็บตรงไหนหรือเปล่า”


ผมเหลือบเห็นป๊ากับแกรนด์พากำลังวิ่งออกจากตึกตรงมาทางนี้เลยรีบหันไปเขย่าแขนลุงแดมขอร้องให้เขาพาผมออกไปจากที่นี่


“ฮึก ออก ฮึก ออกรถ ฮือออ ขอร้อง”


“ปาน”


“ครับ” พี่คนขับรถพยักหน้าอย่างรู้กัน ก่อนที่รถจะเคลื่อนตัวออกไปอย่างรวดเร็ว


ยิ่งรถออกห่างไปแค่ไหนผมยิ่งร้องไห้หนักขึ้นเท่านั้นเพราะผมไม่รู้ว่าทางข้างหน้าจะเป็นอย่างไร ตลอดมาผมมีคนคอยทำนั่นทำนี่ให้ตลอด ผมไม่รู้ว่าลุงแดมจะไว้ใจได้แค่ไหน แต่ที่รู้คือผมคงไว้ใจป๊าไม่ได้แล้ว


พรึบ!


ลุงแดมยกผมขึ้นไปนั่งบนตักแล้วกดหัวผมซุกเข้าที่อกกว้าง ผมตกใจดิ้นจะหนีแต่เขาก็รัดเอาไว้แน่น


“ปล่อยผม ปล่อย!”


“นิ่งเถอะ นี่กำลังปลอบ เข้าใจ๊?”


“ไม่ต้องมาปลอบผม”


“นี่ฉันยังไม่หายจากการเป็นคนโรคจิตในสมองของนายอีกเหรอฮะ”


“เอ่อนายครับ จะกลับบ้านหรือว่า...”


“ไปพัทยา”


ผมตาโต เขาจะเอาผมไปขายให้ฝรั่งที่พัทยาหรือเปล่า เอาจริงๆนะ ป้าช้อยบอกว่าตอนเด็กๆผมเคยถูกลักพาตัวไปเรียกค่าไถสองสามครั้งแหน่ะ ถูกมันเอายาโป๊ะให้สลบแต่ป๊าไปช่วยได้ทันทุกครั้ง ฟื้นขึ้นมาทีไรก็อยู่ห้องนอนตัวเองทุกที ผมแทบไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าถูกลักพาตัว


พอคิดถึงป๊าขึ้นมาความเสียใจก็ผุดขึ้นมาอีกครั้ง


“อยากจะทำอะไรก็ทำ จะเอาผมไปขายที่ไหนก็ไป ตอนนี้ผมไม่มีค่า ไม่มีเงิน ไม่มีที่ ไม่มีผลประโยชน์สำหรับใครแล้วล่ะ ฮึก ทำตัวให้เป็นประโยชน์ครั้งสุดท้ายให้คุณแล้วกัน”


“พูดเหมือนจะฆ่าตัวตาย พูดเหมือนคนไม่มีinspiration”


“ฮืออออ”


“เอาจริงดิ๊? ไอ้หนู~~~~~” เขาเรียกผมลากยาว


ผมรู้ว่าผมไม่มีป๊าผมก็ไม่มีอะไรเลย แม่ก็ตายพ่อก็... ก็คงตาย และผมก็คงจะโตเกินกว่าที่จะต้องเข้าไปอยู่ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ผมทำงานไม่เป็นผมไม่มีที่อยู่ ผม... ฮึก ผมตัวเปล่าแล้วจริงๆ ไม่เคยคิดเลยว่าชีวิตจะมีวันนี้ ทุกๆวันผมมั่นใจมาโดยตลอดว่าจะมีคนๆนั้นคอยเคียงข้างจนลมหายใจสุดท้ายของชีวิต แต่...


“เผื่อนายไม่รู้นะ ฉันเป็นเพื่อนกับไอ้ฟาสต์มาก่อน”


“...ผมไม่อยากรู้” ลุงฟาสต์คือคนที่ผมยังไว้ใจได้อยู่หรือเปล่า


“ก็อย่างน้อยนายก็น่าจะไว้ใจฉันได้ในระดับหนึ่งไง”


“คนที่เกี่ยวข้องกับ... ฮึก กับคนบ้านนั้นผมไม่ไว้ใจทั้งนั้นแหละ ฮึก” ผมถอยห่างจากลุงแดมไปชิดกับประตูรถอีกด้านหนึ่ง


“เอ้อออออ แล้วแต่เล้ยยยยยย” เขาแบมือยักไหล่อย่างกับไม่แคร์แล้ว


“...”


“น้ำตานายมีเยอะจังวะ ไม่หยุดไหลสักที”


“ก็คนมันเสียใจ ผมถูกหักหลัง ถูกหลอกลวง ฮือออออออ ผมไปทำอะไรให้พวกเขา... ฮึก ทำไมต้องทำกับผมแบบนี้ ฮือๆๆ”


“อะไรวะ” เขาทำหน้างงแบบไม่สนับสนุนความเศร้าของผมเลยอ่ะ


“ผมรู้ความจริงทั้งหมดแล้ว ฮึก”


คิดแล้วเจ็บใจ เสียใจ ทุกอย่าง... ทุกอย่างในชีวิตผมพังเพราะเขา


“มานี่มาพราว มาหาพ่อ...”


ห๊ะ! O_O


“ทำตาโตทำไม มานี่ ขอโทษที่ไม่ได้บอกความจริงด้วยตัวเอง”


“เดี๋ยวๆ”


“นายนี่นะ ดื้อว่ะ ขอกอดหน่อยก็ไม่ได้”


...


...


“คุณคือพ่อผมเหรอ”


เขากรอกตาขึ้นฟ้าอย่างเบื่อหน่ายผิดกับผมที่ขนลุกไปทั้งตัว ตื่นเต้นจนหัวใจระรัว


“ถามงี้หมายความว่าไง ไหนบอกว่ารู้ความจริงแล้ว”


“มะ หมายถึงเรื่องอื่นสิ”


ผมยังไม่หายตกใจ คือเขาคิดว่าผมจะรู้ความจริงว่าเขาเป็นพ่อผมเหรอ แต่ผมหมายถึงว่าผมรู้แล้วว่าป๊าสวมเขาให้ผมต่างหากเล่า!


ผมก็เชื่อครึ่งไม่เชื่อครึ่ง แต่เพราะผมเชื่อคนง่ายไม่ใช่เหรอไงถึงได้เจ็บอย่างวันนี้ เฮ้ออออออ ผมควรทำยังไงดี ผมต้องยอมรับแล้วเข้าไปกอดเขาแน่นๆให้สาสมกับที่เขาทิ้งผมไว้กับความโง่ตลอดสิบแปดปีงั้นเหรอ ตอนนี้ผมไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว ผมปวดหัวปวดกระบอกตาไปหมด


“อย่าเงียบสิ โกรธฉันใช่มั้ย”


“...”


“ฉันมีเหตุผลของฉัน ไอ้เฟิร์สก็มีเหตุผลของมัน ทุกคนล้วนมีเหตุผลเป็นของตัวเอง”


“ไม่ว่าเหตุผลอะไรทั้งคุณ ฮึก ทั้งเขา ก็ทำร้ายผมทั้งนั้นแหละ”


“สิ่งเลวร้ายในวันนี้จะทำให้เด็กอย่างนายเข้มแข็งในวันหน้า ไม่มีใครจะมีความสุขตลอดชีวิตหรอก ต่อจากนี้นายจะต้องเรียนรู้อีกเยอะ จะเข้ามหาลัยแล้วนี่ ใช่มั้ย”


“เหอะ!”


“มาเหอะมาแหะอะไร นี่พ่อนะ กล้าจิ๊จ๊ะใส่เหรอ”


ผมสะบัดหน้าหนี เพิ่งจะมาเรียกร้องสิทธิ์อะไรตอนนี้... สายไปหน่อยมั้ย


“ไหนๆเราก็รู้สถานะกันและกันแล้ว เรามาจูบกระหม่อมรับขวัญกันหน่อยดีมั้ย”


มือยาวจับแขนผมหมับแล้วดึงเข้าไปใกล้ ผมนี่สะดุ้งสิ ภาพตาแก่ตัณหากลับในวันนั้นย้อนเข้ามาทันที ยิ่งใบหน้าคมเคลื่อนเข้ามาใกล้ผมถอยหนีสุดชีวิตอ่ะ ฮือออออ


“ฟอดดดดด ไม่ได้สระผมมากี่วันวะ”


“อี๋ๆๆๆ”


ผมไม่สนใจว่าหัวตัวเองจะเหม็น ผมก็รังเกียจเขาเหมือนกันแหละ ไม่อยากให้มาโดนตัวหรอก > < แต่ลุงแดมไม่ได้สนใจเขาทำหน้ากระลิ้มกระเหลี่ยพร้อมกับแลบลิ้นเลียริมฝีปากตัวเองอย่างกับคนโรคจิต มือแกร่งก็ตรึงร่างผมไว้กับเบาะแน่น... ผมดิ้นจนเจ็บตัวแล้วเขายังเยาะเย้ยผมอีกว่าแรงมีแค่นี้เหรอ นี่คือพ่อผมจริงๆใช่มั้ยห๊ะ!


“ฮึกฮือออออออออ”


“โอเคๆ ยอมละ = =”


“ฮืออออออ”


“ล้อเล่นๆ แฮ่!”


ทางสุดท้ายเอาน้ำตาเข้าสู้ลุงแดมก็เลยยอมปล่อยแต่ผมไม่ขยับหนีไปไหน รู้สึกว่าการนอนมันสบายมากกว่าทุกทีที่เคยนอนเลยยกเอาขาพาดตักลุงแดมไว้ เขาไม่ว่าอะไรจัดท่าจัดทางให้นอนสบายขึ้นเสียด้วยซ้ำ


“จะนอนน้ำตาไหลอีกนานมั้ยพราว ฉันไม่อยากจะพูดแบบนี้เป็นครั้งที่สามนะ มีอะไรก็ระบายออกมา บอกอีกทีเผื่อลืม ฉันเป็นพ่อนาย!”


“ฮึก เขาเก็บผมไว้เพราะผลประโยชน์ ฮึก เขาอยากได้ที่ดินของผม... เขาเลย... ฮึก เขาเลยแกล้งบอกว่ารักผม”


“...”


“ตอนแรกผมก็คิดว่าเขารักผม ฮึก เพราะผมเหมือนแม่ ฮึก แต่มันไม่ใช่... เขาผูกผมไว้เพราะธุรกิจ ทุกครั้งที่เขากอดผมก็คงเท่ากับเงินแสน ทุกครั้งที่จูบก็คงเท่ากับล้าน ฮึก... ทุกครั้งที่... ฮึก”


ก้อนสะอื้นจุกอยู่ที่ลำคอจนพูดต่อไม่ออก


“มันทำอะไรนายอีก! มันมากกว่านี้ใช่มั้ย”


“ฮึก เขา...”


“ไม่ ไม่ต้องพูดแล้ว” เขากำลังสงบสติอารมณ์ ไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างนี้เลย เจอกันครั้งก่อนๆเขาดูเป็นผู้ชายร่าเริง ดูเป็นคนที่ไม่คิดอะไรให้ซีเรียส ไม่ใช่คิ้วขมวดหน้าเครียดแบบนี้


“ฉันจะไปฆ่ามัน”


“อย่า!”


ผมร้องห้ามไปอย่างรวดเร็วห้ามโดยอัตโนมัติจนผมเองยังตกใจ  ทั้งๆที่เขาทำร้ายผมขนาดนี้ ผมยัง...


“ฮืออออออออ”


“ฉันเป็นพ่อนายแท้ๆแต่กลับ... ความผิดทุกอย่างให้มาตกอยู่ที่ฉันเถอะ ถ้าฉัน... ถ้าฉันใช้ชีวิตได้ดีกว่านี้ ขอโทษนะ ขอโทษที่ทำให้นายต้องมาเจออะไรแบบนี้”


“ฮึก”


“เริ่มต้นชีวิตใหม่กับฉัน กับภีม ไม่ต้องไปสนใจมัน นายอยากได้ที่สักกี่ไร่ฉันจะยกให้นายเอง ว่าแต่... ที่ของแพรวเหรอ ที่ราชบุรีหรือเปล่า ให้ตายเถอะ! ฉันกำลังตามอยู่เชียวว่าเป็นที่ของใคร ไม่ทันดาหลอดทุกทีเลย”


ดาหลอดเป็นฉายาที่คนในวงการธุรกิจเรียกย่าเล็ก เธอเป็นเจ้าแม่แห่งงวงการธุรกิจ เรื่องงานเธอเก่งมาก มากจนไม่นึกถึงหัวใจของคนอื่นๆ เธอทำได้ทุกอย่างเพื่อจะได้ในสิ่งที่เธอต้องการ แต่เรื่องการใช้ชีวิต หรือเรื่องครอบครัวเธอล้มเหลว ป๊าบอกว่าย่าเล็ก lucky in game แต่ unlucky in love


ผมนึกย้อนไป ราชบุรี? ตอนที่เขาพาผมไปเที่ยวฟาร์มแกะ ไปเที่ยวรีสอร์ตที่มีน้ำตก ที่นี่นน่ะเหรอ...


‘พราวอยากมีบ้านแบบไหน’


ตอนนั้นถามผมว่าอยากได้บ้านแบบไหน เพราะจะเอาที่ของผมไปสร้างใช่มั้ย แต่เท่าที่จำได้ตอนนั้นมันเริ่มดำเนินการแล้วนี่ ...นานมาก หลอกผมมานานมากแล้ว จริงสิ...นานตั้งแต่เกิดเลยด้วยซ้ำมั้ง


“เอ้า ร้องหนักไปอีก ฉันตามใจนายทุกอย่างแล้วนะ อยากได้ที่ก็จะให้ ไม่ให้ไปฆ่าไอ้เฟิร์สก็ไม่ทำแล้วเนี้ย นายยังต้องการอะไรจากฉันอีก”


ลุงแดมพูดด้วยน้ำเสียงกวนประสาท ผมรู้ว่าเขาอยากให้ผมหายเศร้า แต่มันคงไม่ใช่เร็วๆนี้แน่ล่ะ ลุงแดมเป็นคนบ้า คิดดูสิ ผมนอนร้องไห้อยู่ดีๆก็มาแหย่นั่นแหย่นี่แล้วหัวเราะอยู่คนเดียว T^T จนโทรศัพท์สายเข้านั่นแหละถึงได้หยุด


“ฮัลโลครับ กำลังพาเด็กไปกกที่พัทยา งั้น... เฮ้ย! ไรวะ วางสายใส่เลยอ่อ?”


ผมมองเขาด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยคำถาม


“เมียฉัน แม่เลี้ยงนาย ชื่อภีม เป็นผู้ชาย คงไม่ต้องให้บอกใช่มั้ยว่าผู้ชายได้กันได้ยังไง”


“มะ ไม่ต้อง >/////<”


“อยากรู้เรื่องฉันบ้างหรือเปล่า แต่เรื่องของนายฉันให้คนสืบมาหมดละ” เขาพูดไปจิ้มโทรศัพท์ไปด้วยแบบชิวๆ แต่ผมนี่โคตรตื่นเต้นเลย


“ฉันชื่อแดม ดนัย เกิดวันที่ 20 มิถุนายน อายุ 38 เรียนชั้นอนุบาลที่โรงเรียนx ประถมที่โรงเรียนy เรียนมัธยมที่ z ที่ย้ายบ่อยเพราะอยากเปลี่ยนบรรยากาศ ไม่ได้ถูกไล่ออกเล้ยยย จริงจริ๊งงงงงง”


= =;;



“ไมทำหน้างั้นอ่ะ ไม่อยากฟังเหรอ”


“ขอไคลแม๊กซ์”


“ฮ่าๆๆ ไหนเรียกพ่อก่อนซิ”


“ทำตัวให้เหมือนพ่อก่อนสิ แล้วอีกอย่างนะ ถึงผมจะไปกับคุณก็ไม่ได้หมายความว่าผมจะต้องเชื่อคุณไปซะทุกเรื่องโดยเฉพาะเรื่องนี้ คุณต้องมีหลักฐาน มีการตรวจดีเอ็นเอด้วย และผมก็จะยังเรียกลุงต่อไปจนกว่าผมจะสนิทใจมากกว่านี้”


“เสียใจนะเว้ย”


“แต่ผมไม่เสียใจ ผมไม่ได้รักคุณ”


“...”


“ถึงจะบอกว่าพ่อๆ แต่ก็ไม่เคยดูดำดูดี จะผิดมั้ยถ้าผมไม่ได้รู้สึกผูกพันด้วย ผิดมั้ยที่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรเลย”


“...”


“...”


“แค่ได้นายคืนมาก็ดีมากแล้ว ต่อจากนี้ฉันจะทำให้ดีนะ”


เขายีหัวผมอย่างเอ็นดูก่อนที่แววตาจะเปลี่ยนกลับไปวิบวับกวนประสาททำท่ากะล่อนใส่ผมเหมือนเดิม ถึงจะบอกไม่รู้สึกอะไรแต่มันก็อดดีใจนิดๆไม่ได้ ถ้าเขาคือพ่อจริงๆผมจะได้ไม่รู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเหมือนไม่มีใครนอกจากป๊าเหมือนที่ผ่านมา


“อ๊าาาา~~~ ไม่เคยคิดไม่เคยรู้เลยว่าวันหนึ่งจะต้องมีลูก เริ่มจากอะไรดี อ้อ ปาน แวะห้างไปซื้อผ้าอ้อมกับขวดนมมาหน่อยสิ”


“ไม่ได้เด็กขนาดน้านนนนนนน TOT”


“ฮ่าๆๆๆ”


ลุงแดมกับพี่ปานหัวเราะ ก่อนที่เขาจะเปิดเพลงเสียงดังพร้อมกับแหกปากร้องเพลงผิดคีย์ลั่นรถ เขาบอกว่าเพื่อให้ผมคลายเครียด ให้ตายเถอะ ผมเครียดยิ่งกว่าเดิมอีก พอผมบอกให้เงียบเขาก็ชวนให้ผมไปร้องด้วยกัน


“ถ้านายมาร้องเพลงกับฉัน เสียงที่นายว่าดังมันจะกลายเป็นเสียงเบาๆไปเลยล่ะ”











---------------------------------------------------------------
นิยายเรื่องนี้ไม่ใช่นิยายมาม่านะฮัฟฟฟ (เหรอ)
กำลังจะเศร้าๆ อิลุงแดมนางก็มากวนตลอด
โปรดติดตามตอนต่อไป พ่อจริงมั้ย? อิป๊าใช่พระเอกหรือเปล่า? #ห๊ะ
ฝากเม้นต์ด้วยน้า ยังไงก็ได้ เค้าชอบที่ทุกคนว่าอิป๊า ว่านุ้งพราว หรือสงสัยอะไรมากเลย ทำให้เค้าเห็นอีกด้านที่เข้าไม่ถึงอ่ะ

เยิฟๆๆ
ขอบคุณมากจ้า 

[aofaof]

เอิ่มมมมมมมมมมมมมม


เค้าจะอ่านต่อๆๆๆ

[saruttaya]

น้องพราวอยู่กับลุงแดมไปเลยยยย

เอาให้อิป๊าหัวใจสลายยยยย หึหึ

[Aladin]

อยากอ่านต่ออ๊ากกกกกก
กำลังลุ้นอิป๊าเลยเชียว อยากเห็นคนทุรนทุราย คริ คริ