หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[Chichi Yuki]

ป๊าไม่ใช่พระเอกเหรอ!!!
งานนี้ถ้าป๊าไม่ใช่พระเอกคงต้องเปลี่ยนชื่อเรื่องหรือไม่ก็ฆ่าป๊าให้ตายแหละค่ะคนเขียน 55+
ไม่งั้นมีหวังป๊าแกประท้วงแน่ๆ

[greensnake]

เรื่องราวกำลังเข้มข้นเลยเชียว จะได้รู้กันว่าใครเป็นใคร
ตอนนี้ไม่ตำหนิน้องพราวเลย น้องยังเด็ก แล้วก็โดนเลี้ยงมาอย่างนั้น
ไม่รู้ว่าเรื่องเป็นยังไง ตอนนี้เห็นด้วยที่ต้องห่างกันสักพักแหละ
แต่ก็มีเรื่องดีๆอย่างได้เจอพ่อนี่ไง (หรือหนักกว่าเดิม)
อยากได้ยินสิ่งที่ผู้ใหญ่เรียกว่าเหตุผลอยู่นะ แบบว่าสงสารน้องพราว
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[mild-dy]

เดี๋ยวๆ อีป๊าก็พระเอกสิ ได้กันขนาดนั้นจะไม่เป็นพระเอกได้ไง
ไม่ยอมนะถ้าไม่ใช่อีป๊าาาา

[titansyui]

โอ้วววว   เรื่องกำลังเจ้มจ้น เลยยยย    

 

[loveview]

รู้สึกลุงแดมแกจะฮาไปไหน เฮอะ....

[shikyu3211]

ตกลงยังไงกันพราวเสียใจแต่เหมือนคนรอบข้างจะเฉยๆ

[AMINOKOONG]

แอบอยากให้เปลี่ยนพระเอก และไม่อยากให้พราวกลับไปหาอีย่าเล็กใจร้ายนั่น
และไม่อยากให้พราวยกที่ดินผืนนั้นให้พวกมัน เอาให้พวกมันอยากได้จนลงแดงตายไปเลย 

[fay 13]

 

[tookta]

ขอบคุณจ้า

อ่านทันแล้ว เย้เย้
นู๋พราว ทำกรรมอะไรมากันนะ ถึงต้องเจอเรื่องราวมากมาย
ให้ช้ำ ให้เสียใจ เศร้าใจ เฮ้อ !!! ให้นู๋กลับมายิ้ม ร่าเริง มีความสุขไวไวน้า

ส่วนป๊าฟาสต์ เวลาที่จะอธิบายก็มี แต่ไม่ทำ งั้นก็ช้ำใจไปก่อนเลย
โทษฐานทำให้นู๋พราวน้ำตาตก หึหึ จงจำความรู้สึกนี้ไปอีกนาน

[★KVH™★]

ลุงแดมเป็นพ่อที่น่ารักนะ
เกิดอะไรขึ้นเนี่ยถึงไม่ได้เลี้ยงพราว
ปล.ดาหลอดทำสยอง เป็นคนที่ 

[takara]

อ้าว ดันรู้ความจริงอีกเรื่องเลยแฮะ

[Inwoสูs]

เอิ่ม แน่ใจว่าพ่อ  พราวเอ้ย พ่อหนูติ๊งต๊องอะ

[lizzii]

เรื่องนี้ถึงจะดราม่าแค่ไหน ก็ทำเราขำอยู่ดี ฮ่าๆ

[nu-tarn]

เอ่อ..เหมือนจะเศร้าแต่กลับขำซะงั้นอ่ะ

[Apple_matinie]

 

[dahlia]

ไม่นะ อิพ่อหมีใหญ่ต้องเป็นพระเอกเท่านั้นนะ 

[ferrari_L]

               

37

 






โทรศัพท์ถูกยื่นมาจ่อหน้าผมที่กำลังรอลิฟต์อยู่อย่างเหม่อๆ เป็นรูปถ่ายจากมุมสูง ในภาพมีชายชุดดำเกือบสิบคนมายืนเกาะยืนเฝ้าประตูบ้านอัลลอยด์ขนาดใหญ่อยู่ หนึ่งในนั้นเป็นคนที่ผมจำได้ดี


“ดูดิ ไอ้เฟิร์สจะบุกบ้านฉันอีกแล้วว่ะ สะใจพิลึก”


“...”


“เผื่อนายไม่รู้ แต่ป๊านายน่ะมันตัวแสบ ตั้งแต่เด็กละ...”


“ไม่ต้องพูดถึงเขา”


“ก็จะพูดอะ ทำไมๆ”


“ฮึ่ยๆๆๆ”


ผมเอามืออุดหูแล้ววิ่งเข้าลิฟต์ไปก่อน


“หนอยยยย หลอกให้นายเกลียดฉัน เข้าใจผิดฉัน เอาซะฉันไม่กล้าบอกเลยว่าเป็นพ่อ สุดท้ายเป็นไงโดนซะเอง กร๊ากๆๆ”


“ไม่ต้องพูดๆๆๆ”


พี่ปานเดินนำไปที่ห้องพักแล้วเปิดประตูให้ ผมเลยเข้าไปมุดหน้าลงกับเบาะโซฟาแล้วเอาหมอนอิงทับหัวไว้อีกที แต่คิดว่าปิดมิดมั้ยล่ะ คนเพี้ยนยังตามมาพูดกรอกหูอยู่ดี


“ไปซื้อเสื้อผ้ามาสักสองสามชุดแล้วรับภีมมาที่นี่”


“ครับ”


“ลุกขึ้นมาไปดูวิวด้วยกัน”


“ไม่ไปจะนอน”


“เร็วๆ” บอกว่าไม่ไปๆก็ยังจะลากอีกนะ โว้ยๆๆๆ


เขาบอกผมว่านี่เป็นโรงแรมของเขา เขาจะให้ผมพักผ่อนที่นี่สักวันสองวันค่อยกลับไปเรียนต่อ นึกถึงโรงเรียนแล้วการบ้านต้องกองท่วมหัวและเรียนไม่ทันเพื่อนให้หนักกว่าเดิมแน่ๆเลย


ปัง!


“damn!!” (สารเลว)


“นั่นเรียกชื่อผมหรือเปล่าครับ”



ลุงแดมหมายถึงคุณคนที่พังประตูห้องอุทานคล้ายชื่อของลุงแดมน่ะ ว่าที่พ่อจอมเพี้ยนทำหน้าซื่อๆถามแต่ผมว่ามันดูกวนประสาทมากเลย คุณคนหน้าหวานเดินเข้ามาทำหน้าโหดใส่จนผมกลัว


“ไหนเด็ก!”


“นะ...นี่~~” เขาชี้มาทางผมเฉยเลยผมเลยรีบโบกมือปฎิเสธ คนหน้าหวานทีแรกก็จิกตามองอย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อแต่สักพักก็เปลี่ยนเป็นตกใจแทน


“ทำไมหน้าเป็นงั้นอ่ะ ทำลูกร้องไห้อีกแล้วเหรอตาเฒ่าทารก”


เฒ่าทารก? เยี่ยม!


“ชู่วๆๆ อย่าเรียกงั้นต่อหน้าเด็กดิภีม หมดความนับถือกันพอดี”


“เฒ่าทารก แบร่!”


“เอาล่ะ ล้อกันใหญ่ ทั้งลูกทั้งเมียเลยวุ้ย = =;;”


เขาทำหน้ายุ่งยากแต่ผมกับอาภีมหัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน คนหน้าหวานชื่อภีม เขาคบกับลุงแดมมาเกือบๆห้าปีแล้ว ตอนแรกผมคิดว่าเขาจะอายุสัก 25-26 แต่จริงๆเขา 30 แล้วหน้าอ่อนกว่าวัยมาก ห่างกับลุงแดมตั้งแปดปีแหน่ะ เฒ่าทารกเลยอ้างว่ามีเมียเด็กต้องแอ๊บแบ๊วเข้าไว้ ผมว่าที่จริงเขาติ๊งต๊องเองมากกว่านะ = =;;


วันเวลาสองวันนี้ผมทั้งเหงาทั้งเศร้าทั้งๆที่มีอาภีมกับลุงแดมคอยอยู่ใกล้ๆ จอมเพี้ยนก็คอยมากวนประสาทนู่นนั่นนี่ เมื่อวานจับผมเล่นมวยปล้ำถูกเหวี่ยงลงที่นอนเอวเคล็ดเลย ก็ผมไม่เคยเล่นนี่ T^T เห็นผมอ่อนแอเข้าหน่อยก็บอกว่าจะพาไปต่อยมวย เล่นเซิร์ฟอะไรของเขาก็ไม่รู้ เห็นแต่ป๊าทำผมเคยทำที่ไหนเล่า! อ่า เราอย่าไปคิดถึงป๊าเลยดีกว่า


 ส่วนอาภีมก็คอยให้กำลังใจ คอยปลอบโยนเพราะเวลาที่ผมแอบร้องไห้ ฟุ้งซ่านเป็นบ้าเป็นหลัง เขาจะเป็นคนแรกที่เข้ามาเจอทุกทีเลย อาภีมเลยกลายเป็นที่ปรับทุกข์ชั้นยอด เขาเข้าใจผมมากกว่าจอมเพี้ยนที่ชอบแหกปากโวยวายใส่ตอนผมเฮิร์ท


“ตาบวมอีกแล้ว”


“อาภีม ลืมตาไม่ขึ้น”


“หะ เดี๋ยวอาไปเอาน้ำแข็งมาประคบให้”


สักพักเขาก็กลับมาพร้อมความเย็นที่มาแตะบนเปลือกตา มันทำให้ผมตื่นมากขึ้นรู้สึกสดชื่นดีด้วย ผมประคบไว้สักพักก็เข้าไปอาบน้ำแต่งตัว


“โอ๊ยยยยย~~~”


โดนตาเฒ่าทารกบีบแก้มอีกแล้ว ทุกทีที่เห็นผมซึมเขาจะเข้ามาทำร้ายร่างกายตลอดเลย! T^T พอผมวิ่งหนีเขาก็วิ่งตามอย่างเอาเป็นเอาตายจนกลายเป็นวิ่งไล่จับกันไปโดยปริยาย


“พ่อลูก พอได้แล้ว โรคบ้าแก้ไม่หายสักที แกล้งน้องอยู่ได้”


“อาภีม เฒ่าทารกหยิกแก้มพราวT_T”


“บีบเบาๆมั้ย”


“ไม่เบา หยิก!”


“ไม่ได้หยิก”


“โอเค พอๆๆ ทะเลาะกันเป็นเด็กๆไปได้”


อาภีมคอยเข้าข้างผมตลอดเลยนั่นทำให้ผมสนิทใจกับพวกเขาขึ้นมา...นิดหน่อย จากประสบการณ์ผมว่า ผมไม่ควรเชื่อใครง่ายๆอีกนะ แต่นิสัยมันไม่ได้ดัดกันง่ายๆสักหน่อย ก่อนกลับอาภีมพาผมไปซื้อของฝากกระจุกกระจิกที่ร้านขายของที่ระลึกก่อน แต่นั่นกลับทำให้ผมหงุดหงิด... ผมไม่ได้หงุดหงิดลุงแดมหรืออาภีม แต่ผมหงุดหงิดตัวเอง ไม่ว่าจะเจออะไรก็จะนึกถึงใครอีกคนตลอด ใช่ว่าผมจะไม่เคยมาที่นี่กับเขาสักหน่อย


“หน้าเหมือนนายตอนร้องไห้เลย”


เซรามิกรูปหมาบลูด๊อก = =!


และยิ่งมีคนจอมเพี้ยนคอยกวนประสาทผมยิ่งเซ็งเข้าไปใหญ่ โว้ยยย!


“เริ่มมืดแล้วขับรถระวังๆหน่อยนะคุณ”


“ครับๆ”


อาภีมนั่งข้างคนขับส่วนผมนั่งอยู่ด้านหลังคนเดียว ถึงจะอยากหนีไปให้ไกลแต่ก็ทำไม่ได้ ทุกคนมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ผมต้องเรียนส่วนลุงแดมกับอาภีมก็ต้องกลับไปทำงาน


“รถคันหลังนี่กวนตีนนะ จะแซงกูให้ได้ไง๊?”


“หืม...” อาภีมมองรถด้านหลังผ่านกระจกบ้าง ผมเลยหันกลับไปมองด้วย แล้วก็ต้องตาโตใจเต้นระรัว รถที่ไม่ได้ใช้บ่อยแต่ผมจำได้เพราะรถเกือบทุกคันของเขาผมเป็นคนไปเลือกเอง


“นั่นนนน มีการตบไฟสูงใส่ด้วย”


“รีบๆขับไปเถอะ ไม่ต้องไปสนใจ”


“ทำไมนายดูรนๆจังเบบี๋ รถไอ้เฟิร์สเหรอ”


ฉลาดเกิ๊นนนนน (หรือว่าผมพิรุธเยอะเกินก็ไม่รู้)


“ก็ดีนะ ไม่ได้แข่งรถกันนานมาก!”


“ไม่เอาคุณแดม มันมืดแล้ว อันตราย มีเด็กอยู่ด้วย”


“ฉันไม่ให้ลูกกับเมียเป็นอะไรหรอกน่า”


“คุณแดม!”


“เฮ้ยยยยยยย!”


เอี๊ยดดดดดดดดดดดด...


เบรกรถกะทันหันและแรงจนท้ายรถปัดหมุนจนแทบจะเป็นวงกลม โชคดีที่ลุงแดมเป็นคนขับรถเก่งและมีสติเลยควบคุมรถไม่ให้พลิกได้


ปัง!


“ไอ้เชี้ยเฟิร์ส มึงนี่มัน...”


“พราว...” เขาไม่สนใจลุงแดมแต่วิ่งมาเปิดประตูแล้วดึงผมลงจากรถ แค่ได้เห็นหน้า ไม่สิ แค่ได้เห็นหลังไกลๆ ผมก็อยากจะร้องไห้โฮออกมาดังๆแล้ว “พราวเป็นอะไรหรือเปล่าป๊าขอโทษนะ ไม่คิดว่า...”


เพียะ!


“จะฆ่ากันเลยหรือไง”


ผมตบหน้าเรียกสติป๊า แต่ก็เป็นตัวเองที่กลั้นน้ำตาไม่ไหวปล่อยให้ไหลออกมาอย่างขายหน้า ผมตบเขาผมก็เจ็บเอง ผมรักเขาผมก็เจ็บเอง ไม่ว่าจะอะไรผมก็เป็นคนเจ็บทั้งนั้น...


“ป๊าอยากจะอธิบาย”


“ไม่ต้องอธิบาย แค่บอกมาว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง ฮึก แค่นั้น”


“...”


เขาเงียบ บอกไม่ได้เพราะมันเป็นเรื่องจริงไง เรื่องจริงที่เขาหลอกลวงผม


“ไม่จริง ฮึก ใช่มั้ย”



“มันเป็นอย่างที่พราวได้ยิน”


เพียะ!


ผมมือสั่นตัวสั่นเทิ้ม ผมกลัวการที่จะต้องทำร้ายร่างกายคนอื่นมากๆ แต่ผมอยากให้ป๊าเจ็บบ้าง เจ็บเหมือนที่ผมเจ็บ เสียใจอย่างที่ผมเป็น ในเมื่อมันเป็นเรื่องจริงคำอธิบายเหล่านั้นมันก็คือข้อแก้ตัวดีๆนั่นแหละ


“จะตบจะตีสักกี่ครั้งก็ได้ แต่กลับไปกับป๊าเถอะนะ” ดวงตาคมที่ขอบคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัดนั้นมองผมอย่างอ้อนวอน


“กลับไปให้มันยัดเรื่องไม่เป็นเรื่องใส่หัวอีกเหรอพราว”


ลุงแดมมาดึงแขนผมไว้อีกข้าง


“พราว... ที่ผ่านมามันไม่มีความหมายเลยใช่มั้ย”


“เพราะมันมีความหมายไง เลยเสียใจขนาดนี้ ผมต่างหากที่ต้องถามคุณ ว่าผมมันมีความหมายอะไรนอกจากเป็นค่าที่มั้ย หรือเพราะเหมือนแม่”


“นั่นมัน... โธ่โว้ย!”


เขาเผลอปล่อยมือผมเตะพื้นอย่างอารมณ์เสีย อาภีมดึงผมขึ้นรถพร้อมๆกับลุงแดมที่ประจำตำแหน่งคนขับอย่างรวดเร็ว ผมซุกอกอาภีมร้องไห้ไม่อยากจะมองออกไปนอกรถเลย


ปังๆๆๆ


เสียงทุบกระจกรถและเสียงดึงประตูรถดังอยู่ไม่ขาด เพราะจากลุงแดมแกล้งขับรถช้าๆพอให้เขาวิ่งตามได้ทัน ถ้าเป็นผมคงถอดใจไปแล้วแต่เขายังคงวิ่งตามมาอย่างต่อเนื่อง...


“ขับรถเร็วๆ ฮึกฮืออออ”


ถึงผมจะโกรธเกลียด แต่อีกใจผมก็สงสารเมื่อเห็นเขาทำหน้าเหนื่อยและเหงื่อโซมกายขนาดนั้น


“ฮ่าๆๆ หอบเป็นหมาแดกแฟ๊บเลยอ่ะ”


“ฮือออออออออ”


ลุงแดมจอดรถไว้นิ่งๆ ป๊าที่หยุดวิ่งด้วยความเหนื่อยเลยฮึดวิ่งตามขึ้นมาอีกที พอเขาใกล้จะมาถึงลุงแดมก็ออกรถแกล้งเขาซ้ำ ผมอดเอื้อมมือไปทุบหลังจอมเพี้ยนแรงๆไม่ได้ ถึงผมจะเกลียดป๊า แต่ผม...ก็รักอยู่ดี


ผมนั่งร้องไห้จนถึงบ้านแต่ก็ไม่ไหวฟูมฟายเหมือนคราแรก อาภีมลูบหัวผมเบาๆตลอดทาง


“วันนี้อาจะให้ตาเฒ่าทารกไปนอนเป็นเพื่อนนะครับ”


“แล้วอาภีม...”


“วันนี้อานัดกินข้าวกับครอบครัวน่ะ อยู่กันสองคนอย่าตีกันตายไปก่อนนะ ฮ่าๆๆ”


“ไปบอกเขาเถอะ = =;;”


“นินทาอะไรฉันหรือเปล่า หัวเราะกันคิกคัก”


ลุงแดมตะโกนมาจากหน้าบ้าน เซนส์แรงดีเนอะ เหอๆๆ


ตอนเย็นโดนลุงจอมเพี้ยนบังคับให้กินผักสีเขียวที่ผมไม่ชอบ! เขาว่าผมเป็นเด็กเอาแต่ใจตัวเองเพราะถูกคนบ้านนั้นสปอยมาเยอะ จากเรื่องเล็กๆกลายเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นมาทันที ผมไม่พูดกับเขา เขาก็ไม่พูดกับผม และผมก็คิดว่าเขาคงไม่มาง้อผมก่อนแน่ๆ


“นม”


“อือ”


เหมือนผมจะคิดผิด เขายกนมขึ้นมาให้ผมที่อาบน้ำเรียบร้อยและกำลังจะเปิดหนังสืออ่านอยู่ แต่พอไม่เห็นผมดื่มสักทีเขาก็เข้ามาคะยั้นคะยอ


“ไม่กินจะเทให้หมาละนะ”


“ตามใจ”


“นี่! อย่างอนเยอะได้ป้ะ ง้อคนไม่เก่งนะ”


รู้สึกดีจังที่มีคนมาง้อ เพราะที่ผ่านมาคนอื่นหรือเพื่อนๆผมไม่ได้ง้อหรอกพวกมันชอบแกล้งผมจะตาย มีแต่ป๊าเท่านั้นแหละ เอ้ออออออ


“ไม่ชอบกินนม”


“นั่นก็ไม่ชอบนี่ก็ไม่ชอบ เลี้ยงยากกว่าหมาอีกเนี้ยไอ้เฟิร์สทนได้ไง”


ผมถลึงตาใส่เขาเลยหุบปากฉับแสร้งทำเป็นมองทางอื่น สักพักก็เรียกให้ผมไปนอน ปกตินอนกันสามคนพอได้อยู่กันสองต่อสองแบบนี้แล้วจั๊กจี้ชะมัดอ่ะ แต่ผมไม่ได้เขินน้าาาา > <


“พรุ่งนี้เลิกเรียนฉันจะรับไปตรวจดีเอ็นเอ หลังจากนั้นจะให้ทนายเตรียมรับรองนายเป็นบุตร”


“แล้วถ้าไม่ใช่ล่ะ”


“ทำไมจะไม่ใช่ล่ะ ก็...”


“...”


“แม่นายมีฉันคนเดียวนี่”


“ทำไมไม่เล่าให้ผมฟังเลยล่ะ”


“กลัวไม่เข้าใจแล้วจะกลายเป็นสีซอให้ลูกหมาฟังน่ะสิ”


“ทำไมต้องว่าผมเป็นหมาทุกทีเลย ถ้าผมเป็นลูกหมาคุณก็ต้องเป็นพ่อหมา!”


“...J”


“ยิ้มทำไม”


เขาไม่ต้องแต่ดึงผมเข้าไปกอดไว้ ผมซบหน้าลงกับอกเขาโดยมีมือใหญ่ลูบหัวลูบหลังอยู่ แต่ถึงจะกอดแน่นแค่ไหนก็ไม่อุ่นเท่า... ช่างมันเถอะ!!


“เปล๊าาาา” แต่ก็ยังไม่หุบยิ้มนะ “แม่นายชื่อแพรวแต่ตอนนี้เสียไปละหลังจากที่นายเกิดได้ อืมมมม... สองสามเดือนนี่มั้ง ไม่แน่ใจ”


“...”


“ตอนแรกแพรวเป็นคู่หมั้นกับเฟนด์”


ลุงเฟนด์ O_O ลุงเฟนด์ก็เสียไปแล้วนี่ ก่อนที่แม่จะตายอีก


“แต่ว่าก็ไม่ค่อยเป็นที่ยอมรับเท่าไหร่เพราะแพรวจนอ่านะ เป็นแค่ลูกแม่บ้านและเป็นพี่เลี้ยงไอ้เฟิร์สแค่นั้น พวกเขากลัวแพรวจะมาฮุบสมบัติมั้ง แพรวเคยบอกว่าคนอื่นไม่ยอมรับไม่เป็นไร แต่ไอ้เฟิร์สก็แบบแอนตี้ด้วยแพรวเลยเสียใจมากทั้งๆที่คิดว่ามันจะเป็นคนที่รู้จักแพรวดีที่สุด”


ก็แหงล่ะ คนที่ตัวเองชอบจะไปหมั้นกับพี่ชาย ใครจะยินดีด้วยล่ะ


“หลังจากนั้นเราก็มีปาร์ตี้สละโสดให้ เอ่อ...แล้วคืนนั้นฉันกับแพรวที่เมาด้วยกันทั้งคู่ก็เกิดการเลยเถิดออกมาเป็น... นี่” เขาชี้มาที่ผม


เด็กที่เกิดมาจากความผิดพลาด ไม่ได้เกิดมาด้วยความรักเหมือนคนอื่นๆ ตอนยังเล็กผมกับเพื่อนยังเคยล้อคนอื่นอยู่เลยว่าลูกไม่มีพ่อไม่มีแม่ พอโตมา... ผมก็ไม่มีเหมือนกัน เฮ้อออออ


“อย่าเศร้าดิ ฉันรับผิดชอบนะเว้ย แต่แพรวเขาปฏิเสธเขาไม่ต้องการฉันเพราะเขาไม่ได้รักและเขาก็ขอถอนหมั้นเฟนด์เพราะเขาไม่บริสุทธิ์แล้ว ตอนนั้นฉันเรียนจบและถูกพ่อแม่เรียกตัวกลับไทยพอดีด้วย”


“...”


“เฟนด์รู้ก็เสียใจกินเหล้าเมาแล้วขับรถเสียหลัก ฉันรู้สึกผิดมากจนไม่กล้ากลับไปให้ครอบครัวเขาเห็นหน้าอีก...ฉันไม่รู้ว่าจะชดใช้ชีวิตของคนๆหนึ่งให้พ่อแม่เขายังไง อ้อ ฉันพยายามติดต่อไอ้ฟาสต์แต่สมัยนั้นเทคโนโลยีมันก็ไม่ได้ราบรื่นรวดเร็วอะไรอย่างตอนนี้ กว่าจะรู้ว่าแพรวท้องก็ปาไปเจ็ดเดือนแล้ว พอเข้าเดือนที่เก้าฉันคิดว่าเด็กจะคลอดแต่ไอ้ฟาสต์กลับบอกว่าทั้งแม่และเด็กเสียชีวิตไปตั้งแต่แพรวท้องได้เจ็ดเดือนแล้ว”


“ฮึก แล้วทำไมไม่ไปตั้งแต่รู้ว่าท้องเล่า!”


“ก็ฉันยังเด็ก ไม่มีเงิน ไม่มีความรับผิดชอบ ทุกอย่างในชีวิตยังอยู่ในกำมือแม่อ่ะ”


“แล้วพวกเขาไปไหนแล้ว” ตั้งแต่เข้าบ้านมายังไม่เจอคนที่แก่กว่าลุงแดมเลย เอ่อ ผมไม่ได้แอบด่าว่าเขาแก่นะ แต่เขาแก่ที่สุดในบ้านจริงๆนี่ T_T


“เสียไปหมดแล้ว”


“อ้อ”


“แล้วฉันก็มาตงิดๆตอนที่รู้ว่าไอ้เฟิร์สมาอยู่ไทยพร้อมกับเด็กคนหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ติดใจอะไรมากจนได้เจอนายครั้งนั้น นายหน้าเหมือนแพรวมากๆ ถ้าจะมีอะไรที่เหมือนฉันก็คงจะเป็นดวงตาสีน้ำตาล เอ๊ะ แต่แพรวก็สีน้ำตาลป่าววะ จำไม่ได้แล้วเนี้ย”


เหอๆๆ ไม่ได้เจอกันเป็นเกือบยี่สิบปี จำได้ก็แปลก


“ฉันขอโทษนะเบบี๋”


“ก็เลิกแกล้งผมสิ”


“โนนนนนนน แกล้งนายมันสนุกจะตาย ฮ่าๆๆ”


ชิ!


“ฉันเล่านิทานให้ฟังก็หลับได้ละ”


“นิทาน?”


“ให้มันเป็นนิทานเถอะ นิทานสำหรับนายแต่สำหรับฉัน ไอ้เฟิร์ส ไอ้ฟาสต์หรือเฟนด์ พวกเราก็เจ็บปวดไม่แพ้กัน เรื่องที่นายถูกหลอกเอาที่น่ะมันจะกลายเป็นเรื่องเล็กๆถ้านายได้มายืนจุดที่พวกเรายืน พวกฉันเคยอกหักถูกทิ้งถูกเพื่อนหักหลังถูกหลอกถูกเกลียด ติดเอฟสอบตก ทะเลาะกับพ่อกับแม่ เยอะแยะ วันหนึ่งหุ้นตก วันหนึ่งโกดังสินค้าไหม้ วันหนึ่งถูกลอบยิง โอ๊ยยยยย แล้วแต่ฟ้าจะสรรหามาแกล้งอ่ะ”


“...”


“เชื่อฉันเถอะ ใช้ชีวิตกับปัญหาที่เกิดขึ้นเหมือนมันเป็นเกม”


“...”


“ทุกอย่างมันมีทางออก ฉันว่า บทเรียนแค่นี้ยังน้อยไปด้วยซ้ำ”


“อื้ม^^”


 


-----------------------------------------------------------------------
ทุกคนอาจจะงงที่คนอย่างเฟอร์มันอัพเร็วนะ กร๊ากกกกกกกก >O<

ก็ไม่รู้ดิ ตอนที่แล้วมีคนเม้นต์เยอะ หลายคนหลายความคิดเนอะ เฟอร์ก็เลยแบบอ๋อออใช่สิน้องพราวโดนอย่างนี้จะต้องเป็นอย่างนั้นไรงี้ แบบเออใช่ลืมเรื่องนี้ไปเลย เหมือนทุกคนเตือนสตินี่นี่สมองเลยแล่นนิดนึง

อิป๊าเป็นพระเอกแหละ ตอนที่แล้วเก๊าล้อเล่นน้าาาาา หรือควรให้นางตายตอนจบ 555 #หลอกๆ
ลุงแดมนี่เหมือนจะติ๊งต๊องแต่นางแอบคมเนอะะะะะะ นี่ดิหน้าที่พ่อที่ต้องสั่งสอนลูก ไม่ใช่เอะอะจับจูบเอะอะจับปล้ำเหมือนใครบางคน #อิป๊าแกเลี้ยงเด็กเป็นม้ายยยยยย > <

ปอลิง หน่องพราวยังต้องร้องไห้ไปอีกหลายตอน เตรียมผ้าห่มโตโต้ให้นางเช็ดน้ำตาด่วน

ขอบคุณที่เม้นต์ขอบคุณที่อ่านจ้า

[tookta]

ขอบคุณจ้า เป็นกำลังใจให้ผู้เขียนนะจ้า

นู๋พราว เข้มแข็งกลับมายิ้มให้ได้ ร่าเริงให้มากกว่าที่เคยเป็น
ให้อีป๊าเฟริสอกแตกตายไปเลย หึหึ นู๋ได้เจอพ่อที่แท้จริงแล้ว
ใช้เวลานี้ให้มีค่ามากที่สุด เวลาคนเราไม่ยาวและไม่สั้นอย่างที่เราคาดไม่ถึง
มีความสุขกับทุกสถานการณ์นะ

ส่วนอีป๊าเฟิร์สก็ทนทรมานเข้าไปอีก กระอักเลือดกันไปเลย
แล้วจงจำความรู้สึกในครั้งนี้ให้แม่นยำ ไว้เป็นบทเรียนครั้งสำคัญ
"ความลับไม่มีในโลก" ถ้ามีคนรู้เพียงแค่หนึ่งมันก็ไม่ใช่ความลับแล้ว

[mild-dy]

อะไรๆน้องพราวยังดราม่าอีกหลายตอนหรอ
โหยยยยย สงสารน้องพอเถอะค่ะ TT

[AMINOKOONG]

สมน้ำหน้าอิป๊า ให้พ่อแดมจัดการเอาคืนพวกมันหนักๆไปเลยสะใจดี
แค่นี้ยังน้อยไปนะที่อีป๊าเจอ แต่ก็อยากให้อีย่าน้อยมันเจ็บปวดบ้างเหมือนกัน
เรื่องนี้แอบอยากให้พราวร้ายขึ้นมาบ้างจัง อาจจะร้ายแบบเด็กๆแต่ให้คนอ่านไอ้สะใจนิดๆหน่อยๆก็ยังดี

ปล.หรือจะให้แดมมันแจ้งความอิป๊าข้อหาพรากผู้เยาว์ดีนะ ให้อิย่าน้อยมันได้อับอาย อิๆๆ

[shikyu3211]

จะมีคำอธิบายอะไรมาบอกเล่าให้เด็กคนนึงหายเจ็บปวดได้

[Aoya]

อยากจะเอาอะไรใกล้ๆ มือ ขว้างหัวอิป๊า
ตกลงเลี้ยงพราวมาเพราะต้องการที่และหน้าเหมือนแพรว แค่นั้น

[fay 13]

 

[nu-tarn]

ลุงแดม เท่มากๆเลยอ่ะ
น้องพราวไม่ต้องไปสนใจอิป๊านั่นหรอก 

[saruttaya]

ตอนนี้ลุงแดมเป็นพระเอกกกก

ส่วนอิป๊าเป็นคนร้ายไป ชิ่วๆๆๆๆ

[Inwoสูs]

สงสารพราว แต่เรื่องที่สำหรับพ่อหมีคงจะสร้างไว้ให้น้องแหละ เพราะเป็นของน้องถึงจะทำอะไรไปแต่สุดท้ายเราว่าพ่อหมียกให้น้องหมดแน่ๆ แต่เราไม่เข้าใหญ่ย่า เป็นไรมากปะ รังเกียจน้องขนาดนั้นเลยหรอ

[Chichi Yuki]

ป๊า! ง้อต่อ!!!

[nongrak]

ชักหมั่นไส้อิป๊า สงสารพราวอ่ะ

[myd3ar]

อิป๊า ไม่เคลียเลย

พ่อแดมเปิดตัวได้จังหวะมากเลย

[greensnake]

ตอนท้ายนี่สาบานว่าลุงแดมตัวจริง บทจะจริงจังก็ทำได้ไม่เลวเลย
หนูพราวเข้มแข็งนะ ต้องมีสักคนแหละน่าที่ไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้อ่ะ
แก้แค้นด้วยการเปลี่ยนนามสกุลมาใช้ของลุงแดมดีมั๊ย
ปล่อยให้ป๊าอยู่กับแม่เล็กไปเถอะ หนูพราวมาอยู่กับพี่ภีมดีกว่า
เอาเถอะถ้าป๊าเป็นพระเอกก็จะยอมให้น้องพราวฟังเหตุผลสักครั้ง
แต่เรายังคิดอยู่ว่าถ้าลุงแดมรับน้องพราวเป็นลูกจริงๆ คงสะใจพิลึก
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ