หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[takara]

พ่อหมีต้องง้อลูกหมีเยอะๆนะ

[ferrari_L]

38


 






[พราว]


ผลตรวจDNA ออกมาแล้ว คนที่ตื่นเต้นที่สุดคือ... อาภีม! ส่วนผมกับลุงแดมก็เบะปากใส่กันเพื่อ? แต่ลึกๆผมก็ดีใจอ่านะ อย่างน้อยก็ไม่ได้อยู่ตัวคนเดียวในโลก ช่วงนี้ลุงแดมกำลังดำเนินเรื่องรับรองบุตรอะไรสักอย่าง วุ่นวายกับเอกสารมากมาย มีลุงฟาสต์กับ...คนๆนั้น มาช่วยให้ปากคำด้วย


ถึงจะไม่ได้ทำผิดกฎหมายแต่คำว่าขึ้นศาลมันก็ดูน่ากลัวอยู่ดี ที่ต้องขึ้นศาลเพราะมารดาเสียแล้วน่ะ ไม่มีคนมายืนยันก็ต้องดำเนินการหลายขั้นตอนมาก ผมเคยบอกเขาแล้วว่าไม่ต้องทำขนาดนี้ก็ได้แต่ลุงแดมไม่อยากเอามรดกเขาไปให้การกุศลตอนเขาตายอ่ะ = =;; พอบอกว่าให้ยกให้อาภีมก็ได้ เขาก็เถียงว่าภีมมีเยอะกว่าเขาอีก ผมเลยเงียบปล่อยให้เขายุ่งยากไปเอง หาเรื่องดีนัก


“วุ่นวายหน่อยนะน้องพราว ไม่กระทบกับการเรียนใช่มั้ย”


“ไม่ฮะ”


ผมตอบลุงฟาสต์ เหมือนจะเย็นชาใส่แต่ทุกครั้งที่เห็นหน้าผู้ชายคนนั้นผมก็ยังร้องไห้อยู่ เขาไม่ค่อยได้ช่วยอะไรแต่ก็เสนอหน้ามาทุกครั้งที่ลุงฟาสต์มาเลยล่ะ


“พราว...”


“คุณพ่อ วันนี้พราวอยากกินซูชิ”


พอเห็นป๊า... เอ่อ เห็นผู้ชายคนนั้นทำท่าจะเข้ามาคุยด้วยผมก็แสร้งทำเป็นยิ้มหวานหยดเข้าไปอ้อนลุงแดมจนตาเฒ่าทารกงงแตกแต่เขาก็ยังตามน้ำไปบ้าง


“วันขึ้นศาลจะมาดูนะไอ้แดม”


“เออๆ ขอบใจมากเว้ย”


กลัวอ่ะ... ดำเนินเรื่องเกือบเดือนแล้วยังไม่เรียบร้อยเลย นักข่าวจากหลายสำนักมาขอสัมภาษณ์แต่ลุงแดมก็ปฏิเสธไปหมด ผมห่วงอยู่เหมือนกันว่าจะกระทบภาพลักษณ์ของบริษัทอะไรเขาหรือเปล่าแต่ลุงแดมบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วง ทุกอย่างราบรื่น ผมก็สบายใจไปเปราะหนึ่ง


“แค่รับเป็นบุตรบุญธรรมก็พอแล้วมั้ย”


“เหอะน่า”


ผมเปลี่ยนมาใช้นามสกุลลุงแดมแล้วด้วย เพิ่งใช้มาไม่กี่วันทั้งๆที่ลุงแดม ผิดที่ผมเองที่ลังเล... แล้วกว่าป๊าจะว่างมาดำเนินการให้ผมในฐานะผู้ปกครอง ทั้งๆที่จะต้องเกลียดเขาแต่ทำไมผมถึงไม่อยากให้เขาเซ็นต์ยินยอม คงเพราะผมกลัว... ผมกลัวที่จะต้องห่างไกลจากคนๆนั้นไปทุกทีๆ

 

 






















 

[แดม]


เป็นเดือนละกับการมีลูก ก็ดีนะมีลูกทั้งทีลูกก็โตเลย ไม่ต้องมาเสียเวลาเปลี่ยนผ้าอ้อมหรือเล่นของเล่นด้วย เด็กแบบนั้นมันเล็กเกินไปคงทนมือทนตีนผมไม่ได้(ห๊ะ?)


“มึงไม่สงสารน้องกูบ้างเลยว่ะ”


“มันสมควรมั้ย มีอย่างที่ไหนล่ะ...”


“กูว่ามึงรักพราวไม่ได้ครึ่งของไอ้เฟิร์สด้วยซ้ำ”


“ก็กูเพิ่งเจอกันป่าววะ เด็กนั่นก็ไม่ได้ดื้ออะไรจนกูต้องเกลียดสักหน่อย สักวันกูจะรักเขามากๆๆๆเหมือนกูคลอดมาเองเลยล่ะJ น่ารักน่าแกล้งจะตาย”


“เหอๆๆ ประสาทละมึง”


“...”


“แล้วอีกอย่าง ถ้าพราวจะรักมึงก็คงไม่รักมากไปกว่าที่รักไอ้เฟิร์สหรอก”


“ก็เขารักกันมาก่อนนี่หว่า”


“เขาผูกพันกันด้วยครับเพื่อน”


“อีกไม่นานก็ผูกพันกับกูแล้วเหอะ”


“ใกล้ตายแล้วนะไอ้แดม”


“อ้าวไอ้เวรนี่ แช่งกูอีก”


เพิ่งจะ(?) สามสิบแปดเอง แล้วอีกอย่างนะ ถึงจะเพิ่งเจอแต่มันก็รู้สึกหวงอยากไว้หนวดยาวเฟื้อยเหมือนไอ้ฟาสต์ เอาไว้ขู่ให้คนกลัวยังไงไม่รู้เหมือนมีลูกสาวเลยทั้งๆที่ไอ้ตัวเล็กเป็นผู้ชาย แต่มันนุ่มนิ่มเกินไป ทำอะไรก็ไม่เป็นสักอย่าง เพราะอย่างนี้ล่ะมั้งถึงทำให้ผมเป็นห่วงได้ง่ายๆ จนลามไปเป็นหวง นิดหน่อยก็เสียใจแล้ว เซนต์ซิทีฟอย่างกับผ้าขาวไม่เคยถูกแปดเปื้อน


ผมมากินเหล้ากับไอ้ฟาสต์ เราเป็นเพื่อนที่สนิทกันมาตั้งแต่เรียนมัธยมที่เมกาจนเกิดเรื่องผมก็หนีหน้าไม่ค่อยติดต่อกับมัน เมื่อไม่นานมานี้ได้คุยกันเป็นจริงเป็นจังอีกครั้ง... เพื่อนยังไงก็คือเพื่อนล่ะนะ อาจจะแปลกๆสักหน่อยหลังจากไม่เจอกันนาน แต่พอผ่านจุดนั้นมาได้ก็ฉลุย


ส่วนความสัมพันของผมกับไอ้เฟิร์สเหรอ... ก็อย่างเนี้ยจะว่านับถือกันก็ไม่ใช่ เกลียดกันก็ไม่เชิง รักกันนี่...ก็ไม่ใช่ไปกันใหญ่ แต่ก่อนเป็นคู่แข่งกันทำเรื่องชั่วๆแต่เดี๋ยวนี้คงแข่งกันเรื่องน้องพราวเนี้ยแหละ


“ไอ้เฟิร์ส ทางนี้โว้ยยยยย”


“เพิ่งเสร็จงานเหรอไงมึง” ผมถามไปด้วยความเกลียดขี้หน้า(?)


“เออ”


หน้ามันดูเพลียๆมาก ช่วงนี้มันโหมงานหนัก เห็นว่ามันทำกำไรไตรมาสนี้ให้เกินสิบเจ็ดเปอร์เซ็นต์ทุกที่อ่านะ เรื่องที่ดินอะไรนั่นผมรู้อยู่หรอกว่าไอ้เฟิร์สมันไม่อยากให้เกิดขึ้นแต่มันขัดใจแม่มดแห่งวงการได้ที่ไหน ยัยแก่นั่นมันเกินคนจะตาย ผมเคยไปประชุมหุ้นด้วยครั้งหนึ่งโดนจวกกลับยับเลยแหละกูขายหุ้นทิ้งแทบไม่ทัน เอ่อ... ช่วงนั้นผมเข้าทำงานใหม่เลยทำอะไรผิดๆถูกๆด้วยล่ะมั้ง


“ไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้มั้ง แม่เล็กคิดจะทำอะไรแล้วไม่เคยมีใครขัดใจได้หรอกน่าต่อให้มึงทำกำไรให้เขาได้สักสิบแปดแสนล้านภายในหนึ่งอาทิตย์ก็เถอะ”


โดนไอ้ฟาสต์ตัดฝันเลยหงอย กร๊ากกกก อันที่จริงมันหงอยตั้งแต่ถูกเด็กเมินใส่แล้วล่ะ ผมไม่ได้บอกพราวว่าไอ้เฟิร์สมันพยายามให้ย่าเล็กเลิกหากำไรจากตัวเขาอยู่ ไอ้เฟิร์สมันไม่ได้เห็นด้วยตั้งแต่แรกอยู่แล้ว ไม่งั้นมันจะทำงานหนักให้กำไรขึ้นทุกๆไตรมาสเพื่อทดแทนที่ดินที่ราชบุรีนั่นทำไมล่ะ


...แต่เรื่องอะไรจะอธิบายให้พราวฟัง ลูกผมจะได้กลับไปติดมันเหมือนเดิมน่ะสิ = =;; อุตส่าห์แงะออกมาได้โดยไม่ต้องเปลืองแรงแล้วแท้ๆ


“พราวเป็นไงบ้าง”


“ก็...” ผมเว้นวรรคแล้วก้มหน้านิ่งๆ


“ไม่สบายหรือเปล่า มึงมันชอบขัดใจเขาไง”


“กู-ไม่-บอก” ผมลอยหน้าลอยตากวนตีนมันจนจะถูกตีนไอ้ฟาสต์ยันเข้าให้โทษฐานที่ไปกวนน้องรักของมัน อายุห่างกันมากอยู่แต่สนิทยิ่งกว่าเฟนด์ รายนั้นเขาติดแม่มากด้วยมั้ง เลยไม่ค่อยสนิทกับพี่ๆน้องๆเท่าไหร่


“เหอะ เอานมให้กินด้วย อ้อ ระวังเอาไปเทลงชักโครกด้วยล่ะ”


พูดอย่างกับตาเห็นเว้ย! แสบนะไอ้ตัวเล็กน่ะ ดื้อตาใส ขี้งอนก็ที่หนึ่ง แถมเอาแต่ใจตัวเองยิ่งกว่าอะไร


“ผักไม่ชอบก็อย่าไปบังคับ จะโดนงอแงใส่ แล้วก็เตือนให้อ่านหนังสือทุกวัน ไม่งั้นจะเล่นเกมโทรศัพท์ไม่ยอมเลิก ขโมยตุ๊กตาไปกอดคงนอนฝันดีแล้วแต่กูไม่มีอะไรกอด กูนอนไม่หลับ”


“...”


“ตอนนั้นกูมีอย่างที่พราวไม่มีและพราวไม่มีอะไรสักอย่างยกเว้นกู ตอนนี้กูก็ยังมีทุกอย่างเหมือนเดิมแต่ไม่มีพราวส่วนพราว... เขามีทุกอย่างโดยไม่จำเป็นต้องมีกูแล้ว เจ็บสัสอ่ะ ความรู้สึกที่เป็นคนถูกทิ้งกลับมาอีกละว่ะ ทำไมครั้งนี้มันเจ็บกว่าล้านเท่าเลยวะ เจ็บจนแค่กระดิกนิ้วก็ร้าวไปทั้งตัว”


“แล้วแพรวล่ะ”


“ไม่รู้ว่ะ นั่นมันแค้นนิดๆอ่านะ ไม่ได้เจ็บไรมากมีชีวิตต่อได้”


“นี่มึงจะตาย?”


“ไม่ต่าง” ช่วงนี้ประธานเฟิร์สสุดหล่อของหลายๆคนเหมือนศพจริงๆ สาวๆพนักงานหรือดารานางแบบล้วนแสดงความห่วงใยผ่านสื่ออย่างต่อเนื่อง นี่ผมไม่ได้อิจฉาหรอกนะ จริงจริ๊งงงงงงง


“ก็มึงทำตัวเอง”


“อือ ขอโทษ”


“มึงไม่ต้องดราม่าละไอ้เฟิร์ส ไม่เอาไม่ร้อง ฮ่าๆๆ”


ผมกวนตีนมันไปงั้น ใครว่าพราวไม่จำเป็นต้องมีมันล่ะ... วันหนึ่งพราวบอกผมว่านอนไม่หลับให้ขโมยหมีตัวที่ใหญ่ที่สุดหนักที่สุดในห้องนอนบ้านไอ้เฟิร์สมาให้หน่อย ผมรู้ว่าพราวคิดถึงไอ้เฟิร์สเขาหมายความว่าให้ผมไปเอาไอ้เฟิร์สมาให้เขา แต่ผมก็แกล้งบื้อให้ปานไปเอาตุ๊กตามาแทน คนขับรถผมโดนยามหน้าบ้านตีหัวแตกกลับมาตามระเบียบแถมยังได้ของมาไม่ถูกใจไอ้ตัวเล็กด้วย


“พรุ่งนี้ไปงานเปิดตัวคอลเลคชั่นใหม่ของไอ้ทอมมั้ย”


“กูไปได้ มึงอ่ะไอ้เฟิร์ส” ไอ้นี่ไม่มีเมียคอยตามคุมมันว่างตลอดๆ


“ไม่ไป พุ่งนี้ทำงานลากยาวถึงดึก”


“อ้อ ก็ดี พราวจะได้ไม่ต้องแอบไปร้องไห้เวลาเจอหน้ามึงอีก” ผมชวนไอ้ตัวเล็กไปเปิดหูเปิดตาหน่อยน่ะ ให้รู้จักในวงสังคมกันบ้าง อยู่กับไอ้เฟิร์สท่าทางจะไม่ได้ออกห่างจากอกไปไหนเลย เข้ากับคนใหม่ๆไม่ค่อยเป็นและตามคนไม่เคยจะทัน


“กูเพิ่งนึกได้ว่าพุ่งนี้วันหยุดกูพอดีน่ะ”


เหอๆ ไอ้เวรเอ้ย


ผมถือว่าผมเปิดโอกาสแล้วแต่พอมาถึงวันนั้นจริงๆไอ้ตัวเล็กตัวอุ่นๆนิดหน่อย ตอนแรกแอบโล่งนิดหน่อยที่ไม่ต้องให้พราวไปเจอไอ้เฟิร์สแต่อะไรดลใจเขาไม่รู้บอกว่าอยากไปแล้วจะไปให้ได้ซะงั้น

 

----------------------------------------------------------
              คือเวิ่นเว้อเบื่ออ่านหนังสือ 555
             เอาลงหนึ่งในสามอ่ะ
             อยากรู้ว่าทุกคนคิดไง คือท่อนหลังอิป๊าจะได้เจอน้องพราวแระ
             
   
            เฟอร์ไม่ค่อยรู้เรื่องกฏหมาย ผิดพลาดยังไงบอกด้วยน้า
            มาม่าไม่ค่อยเป็นเลยตัดฉากไปที่ลุงแดม #กำ = =;;

            ขอบคุณทุกๆเม้นต์จ้า ทั้งเป็นกำลังใจและเหมือนแนะนำดีมากๆด้วย คือเฟอร์ไม่รู้เลยว่าเฟอร์ต้องการสื่อเรื่องนี้แต่คนอื่นๆจะแปลเป็นเรื่องอะไรยังไงบ้างงี้ เยิฟฟๆๆๆ #เราจะได้เข้าใจกัน

[takara]

พราวไปให้ได้เน้อ จะได้เจอป๊าด้วยนะ

[Aoya]

อย่าเพิ่งไปเจออิป๊าได้ไหมอ่ะ ให้อิป๊ามันทรมานจนแทบขาดใจตายก่อน  //โรคจิตนิดๆ
เอาจริงๆ นะ เราว่าที่อิป๊าเจอน่ะมันน้อยไป 

[Teddysdeath]

นังคุณย่าเล็กจะมาเอาที่ดินน้องพราวไปได้ยังง้ายย ไม่ได้เกี่ยวดองอะไรกับอิป๊าแล้วด้วยเนี่ยตอนนี้

ถ้าชั้นเป็นน้องพราวชั้นจะขายที่ดินทิ้งแล้วให้ลุงแดมรับรองนิติกรรมให้ ไม่ก็รออายุครบยี่สิบแล้วขายเอง/โอนให้ลุงแดมไปเลย. เอาให้อีย่าเล็กอกแตกตายไปเลย
 

[saruttaya]

ยังอยากให้อิป๊าทรมานอีกนิดอะ

ยังแค้นไม่หาย 555+ 

[shikyu3211]

ยังไม่หายเศร้าอีกหรอลูกน้องพราว

[fay 13]

 

[Inwoสูs]

สงสารลูกหมี   ส่วนพ่อหมีก็..ให้เค้าเจ็บไปอีกนิดละกัน เอาให้รู้ว่าขาดไม่ได้รักที่สุดจนต้องดิ้นรนแบบนั้นอะ ส่วนย่าเล็ก หาใครมาโค่นได้ปะ หมั่นไส้

[tookta]

ขอบคุณจ้า
เจ็บปวดต่อไปอีกคุณเฟิร์ส แค่นี้มันน้อยไป หึหึหึ
นู๋พราวก็ยิ้มหวานๆ ร่าเริง มีความสุขกับปัจจุบันให้ได้

แต่โอกาสที่กำลังจะได้ก็จงทำมันให้เกิดประโยชน์มากที่สุด
อย่าปล่อยผ่านไป ปรับความเข้าใจซะ ก่อนที่จะไม่มีโอกาส

[haru_na]

  รู้สึกมาม่าถ้วยใหญ่มากกกก

[ferrari_L]

38 ต่อๆๆ






[พราว]


ผมรู้สึกซึมๆ อันที่จริงผมก็ซึมทุกวันนั่นแหละ จนเพื่อนๆที่โรงเรียนสังเกตได้เลยล่ะ พวกมันแกล้งบอกว่าผมเป็นคนบ้าเดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย เดี๋ยวหน้าเปล่งเดี๋ยวก็กลับไปหมองอีก บางคนจะพาไปรดน้ำมนต์ บางคนจะพาไปสารภาพบาปที่โบสถ์ คืออะไรกันนนนน T_T


ผมเลยตัดสินใจที่จะไปงานการกุศลหรืองานเปิดตัวสินค้าใหม่ เอ๊ะ หรืองานประมูล อะไรสักอย่างเนี้ยแหละ ผมงงไปหมดเพราะช่วงนี้ลุงแดมพาผมออกงานบ่อยมากๆ ผมไม่ชอบหรอกพวกเขาเอาแต่คุยเรื่องกำไรเรื่องที่ผมฟังไม่เข้าใจ ผมมีหน้าที่แค่ไปถ่ายรูปแล้วก็กินขนมอร่อยๆให้ครบทุกชนิดเท่านั้นแหละ


“ไหวแน่นา ล้มมาไม่อุ้มนะ ทิ้งไว้นั่นเลย”


“ชิ บอกว่าไหวก็ไหวสิ”


ผมบอกแล้วเดินเข้างาน แต่เข้าไปไม่กี่ก้าวก็ต้องหยุดเพราะแสงไฟละลานตามาก งานแบบนี้จะต้องเป็นงานเปิดตัวสินค้าแน่ๆล่ะ ลุงแดมพาผมเข้าไปพบผู้ใหญ่หลายๆท่านจนผมชักจะเบื่อ ผมอยากมาเพราะจะได้เปิดหูเปิดตาเหมือนที่อาภีมแนะนำมา


พอมาถึงงานลุงแดมก็ยัดเยียดผมให้ผู้ชายคนหนึ่งท่าทางภูมิฐานรูปร่างสูงใหญ่ ดูอายุยังไม่เยอะแต่ก็เป็นที่นับหน้าถือตาของผู้คนมากมาย บุคลิกเขาทำให้ผมนึกถึงใครคนนั้นอีกแล้ว... ถึงจะรูปร่างอะไรเหมือนกันแต่ก็ต่างกันที่เขาพูดเก่งกว่าจนผมไม่มีที่จะแทรกเข้าไปแสดงความคิดเห็นอะไรเลย


“สักแก้วมั้ยครับ”


หลังจากเขาคุยกับลุงแดมสักพัก ตาเฒ่าทารกนั่นก็ชิ่งทิ้งผมไว้กับเขาลำพัง เราจึงชวนกันออกมาที่ระเบียงมองวิวกรุงเทพประดับประดาไปด้วยแสงไฟสวยงาม ผมลังเลใจนิดหน่อยที่จะรับน้ำที่เขาเข้าไปหยิบมาให้ สีสันมันน่ากินแต่ลุงแดมบอกว่ามันผสมแอลกอฮอล์อยู่ด้วย


“น้ำส้มเหรอฮะ”


“อ้อ... ใช่^^ ลองดื่มหน่อยนะ”


ผมกล้าๆกลัวๆยื่นมือไปรับเพราะตั้งแต่ที่เมาคราวก่อนผมก็ไม่กล้าเข้าใกล้เครื่องดื่มแอลกอฮอล์อีกเลย แต่ยังไม่ทันที่จะจับก็มีมือใหญ่คว้าไปเสียก่อนก่อนที่เขาคนนั้นจะยกขึ้นดื่มพรวดเดียวหมด


“สวัสดีครับคุณปวีร์”


“อืม” เขาตอบแค่นั้นแล้วเดินเข้ามาโอบไหล่ผมพร้อมกับตีหน้าโหดใส่ พี่ที่คะยั้นคะยอให้ดื่มเมื่อกี้เลยทำหน้าแหยๆแล้วขอตัวไปเลย


“ปล่อย!”


“ทำไม แตะไม่ได้? ถ้าเป็นไอ้นั่นคงให้มันจับถึงไหนต่อไหนแล้วสินะ”


“ทุเรศ!”


ผมว่าเข้าให้แล้วผละจะเดินหนีแต่คนตัวโตยังคงเดินตามมาราวี แว๊บหนึ่งแอบดีใจที่ได้เห็นหน้าแต่ดูที่เขาทำสิ อยู่ดีๆก็มาหาว่าผมจะให้คนที่เพิ่งเจอกันไม่นานจับเนื้อจับตัว


“อย่ารับของของใครสุ่มสี่สุ่มห้า ป๊าเคยสอนไปแล้วนะ”


“อ้อ...” ผมหยุดเดินแล้วหันมาเผชิญหน้ากับเขา


“...”


“ผมจำไม่ได้”


“...”


เขาหน้าเจื่อนไปแต่ก็ยังเก๊กนิ่งอยู่ พอมีพนักงานเสิร์ฟเดินมาทางนี้อีกเขาก็หยิบแก้วให้ผมอีกแก้ว แต่ผมไม่ยอมรับแล้วจ้องหน้าเขากลับอย่างท้าทาย ถึงเขาจะทำหน้านิ่งแต่แววตาที่ส่งมามันเจ็บปวดไม่แพ้สายตาของผม


“พ่อแดมสอนว่าไม่ให้รับของจากคนแปลกหน้าน่ะครับ ขอตัว”


ผมยิ้มเยาะทั้งๆที่ในใจโดนกรีดจนเลือดไหลซิบๆจากดวงตาคมนั่น อยากให้เขาเจ็บแต่ตัวเองกลับเจ็บซะเอง เพราะภาพที่เห็นพร่ามัวไปด้วยน้ำตาเลยทำให้มองอะไรไม่ชัดซุ่มซ่ามสะดุดพรมเข้าให้ ล้มลงกระแทกพื้นดังตุบ! ดีที่แถวนี้ไม่ค่อยจะมีคนเท่าไหร่


“พราว! ไม่ระวังตัวเลย”


เขาจับผมให้ลุกขึ้นแล้วปัดฝุ่นออกจากกางเกงจากเสื้อให้ มองจากมุมนี้ทำให้เห็นใบหน้าเขาที่อยู่ใกล้ๆอย่างชัดเจน ความเป็นห่วงที่ปิดไม่มิดนั่น...


“อย่าดิ้นพราว ให้ป๊าดูหน่อยว่ามีแผลหรือเปล่า”


“ฮึก ไม่มี”


เขายื้อยุดกับผมอยู่ก่อนที่จะดึงร่างผมเข้าไปกอดทั้งตัว ผมร้องไห้อยู่เงียบๆไม่ได้กอดตอบปล่อยให้เขารัดแขนแน่นๆจนพอใจ อดยอมรับไม่ได้ว่าผมก็...คิดถึง


“ทำไมเหรอ ทำไมต้องทำให้มันเป็นอย่างนี้ ฮึก ทำไม...” ร้องไห้อีกแล้ว แต่คราวนี้ดีหน่อยได้ร้องไปด้วยทุบร่างหนาไปด้วย


“ป๊าขอโทษ”


“...ฮึก”


“ให้โอกาสป๊าได้มั้ย ป๊ารักพราว”


“ฮึกฮือออ”


เขาคุกเข่าลงตรงหน้าจับมือผมไว้ไม่ปล่อย แววตาอ้อนวอนจนผมสงสารอยากจะตอบตกลง เพราะผมก็รักเขาเหมือนกันแต่ด้วยทิฐิหรือความไม่ชัดเจนต่างๆที่ผ่านมามันทำให้ผมไม่กล้าที่จะตอบรับ ผมกลัวว่าถ้ากลับไป... แล้วผมจะต้องเจอเรื่องอะไรแบบนั้นอีก ผมไม่รู้ว่าจะมีอีกกี่เรื่องที่เขาปิดบังผมไว้


“ให้ป๊าดูแลพราวเหมือนเดิมได้ไหม ...นะครับ ป๊าไม่อยากห่างจากพราวแล้ว ป๊าอยู่ไม่ได้...” เขากลืนน้ำลายลงคอเหมือนว่าเขากำลังจะพูดต่อไม่ได้เพราะน้ำตาของคนเข้มแข็งก็มาคลออยู่ที่เบ้าตาเช่นกัน


“ฮืออ”


ผมส่ายหน้าก่อนจะดึงมือออกวิ่งเข้างานไปหาลุงแดม ถ้าเขาร้องไห้ผมต้องยอมแน่ๆ ผมใจไม่แข็งพอที่จะเห็นน้ำตาเขา ทั้งชีวิตผมไม่เคยเห็นผู้ชายตัวโตๆคนนั้นร้องไห้เลย...


“ลุงแดม ฮึก”


“เข้าใจละ ขอตัวก่อนนะครับ”


เขากดหน้าผมให้ซุกลงกับอกก่อนจะพาผมออกไปให้พ้นสายตาของนักข่าวและคนอื่นๆที่บริเวณหน้างาน ผมร้องไห้ตลอดจนถึงบ้าน ภาพของป๊ายังคงชัดเจน... ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักต้องเสียใจ ผมไม่อยากให้ป๊าเสียใจ แต่ผม... ก็ไม่อยากเสียใจเหมือนกัน

 

 























 

มันเหมือนจะเร็วแต่ความรู้สึกผมมันเนิบช้ามาก เรื่องทางกฎหมายเรียบร้อยดี สอบปลายภาคเสร็จแล้วด้วย กำลังจะเตรียมตัวไปเรียนเสริมที่อังกฤษโดยมีอาภีมไปเป็นเพื่อน ตอนแรกอาภีมก็ทำงานเป็นหลักเป็นแหล่งแต่พอมีผมเขาก็ถูกย้ายตำแหน่งมาเป็นแม่เลี้ยงอ่านะ


“เรียกพ่อสิลูก”


“= =”


“ดูปากๆ พ่อ พ่อ... พูดพ่อเร๊ววววว”


ลุงแดมพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนและเฟคอย่างกับแสดงละคร เขาอยากให้ผมเรียกเขาว่าพ่อมากๆแต่เขาก็กวนผมตลอดผมเลยแกล้งเรียกลุงๆๆๆๆๆ ให้ได้หงุดหงิดแล้วไล่ตีกันให้เจ็บตัวกันไปข้างหนึ่ง


“ลุงครับ อย่าทำแบบนี้ ขนลุก”


“โว๊ะ! ไอ้เด็กนี่นี่”


“ฮ่าๆๆๆๆ” อาภีมหัวเราะลั่นบ้าน ทุกวันหยุดสุดสัปดาห์อาภีมจะไปกินข้าวกับครอบครัวบวกกับที่ลุงแดมไม่ชอบให้แม่บ้านเข้ามาวุ่นวายในบ้านตอนที่เขาอยู่เลยงดงานให้ทุกเสาร์อาทิตย์ ผมกับเขาเลยช่วยกันเข้าครัวเอง แล้วเป็นไงล่ะ... ได้ห้องครัวใหม่ตั้งสองครั้งแหน่ะ = =;;;


 “ร้องไห้อีกแล้ว ร้องไห้ทุกวันเลย”


“ฟืดดดดดดดดด~~~~” ผมสูดน้ำมูกเข้าไปก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอับๆ “อาภีมก็บ่นพราวทุกวันเหมือนกัน”


“งั้นคำถามเดิม”


อาภีมเหมือนมานั่งอยู่ในใจผม เขารู้ว่าผมคิดถึง...


ตั้งแต่วันที่ผมกลับบ้านมาแล้วร้องไห้ฟูมฟาย เขาคอยถามว่าผมอยากกลับไปหรือเปล่า อยากให้มันเป็นเหมือนเดิมหรือเปล่า ผมตอบได้เลยว่าผมอยากให้กลับไปเป็นเหมือนเดิมตอนที่ไม่มีเรื่องอะไร อยากกลับไปเป็นเด็กน้อยของป๊าที่คอยเชื่อฟังทุกๆคำของเขา แต่ตอนนี้มันเลยจุดนั้นมาแล้วผมรู้เรื่องทุกอย่างหมดแล้ว


“ก็ตอบเหมือนเดิมครับ ไม่กลับ”


ผมเคยลังเลอยู่หลายครั้ง ผมเกลียดแต่ผมก็คิดถึง พอคิดถึงเรื่องเลวร้ายที่เขาทำผมก็กลับมาเกลียด วนกันไปมาอยู่อย่างนี้แหละ ผมว่าเราชักห่างกันออกไปทุกทีแล้วจริงๆนะ...


ส่วนย่าเล็กผมก็เจอตามงานสังคมที่ลุงแดมพาผมออกบ้าง เขาไม่เห็นจะรู้สึกผิดเหมือนที่ควรจะทำ เขายังคอยทวงบุญคุณและแดกดันผมอยู่เรื่อย เพราะผมยังอายุไม่ถึง20 เลยทำเรื่องทางกฎหมายอะไรไม่ได้ ผมรู้ว่าป๊าจะใช้กลโกงหรืออำนาจเงินอะไรก็ได้เพื่อที่ดินผืนนั้นแต่เขายังไม่ทำ...


“มีสอบเข้าเมื่อไหร่ครับ”


“ก็หลังจากที่เรากลับมาจากอังกฤษสักสองอาทิตย์”


“สมัครอะไรเรียบร้อยแล้วใช่มั้ย”


“แฮะๆ พราวยังไม่ได้สมัครเลย ไว้ไปสมัครออนไลน์ตอนถึงนู่นแล้วก็ได้ครับ”


“โอเค อย่าลืมนะ ลืมแล้วแย่เลย อาจะช่วยเตือนพราวอีกทีละกัน แล้วคิดไว้หรือยังว่าจะเลือกคณะอะไร”


“ตอนแรก... ก็ว่าจะเลือกบริหาร แต่...”


...ไม่มีแรงบันดาลใจแล้ว


“...”


“...”


“หึหึหึ ค่อยๆคิดไปนะ หนังสือที่จะอ่านถ้าไม่พอบอกได้เลยนะ”


“พราวยังอ่านไม่จบสักเล่มเลย”


พวกเขาซื้อข้าวของเครื่องใช้ให้ผมใหม่หมดเลย ผมยังใช้ไม่ครบทุกชิ้นด้วยซ้ำ แต่ทำไมผมถึงยังคิดถึงกระเป๋าเป้เป็ดเหลือง กล่องดินสอมิคกี้เม้าส์ เคสโทรศัพท์สป๊องบ๊อบ และ...


...คิดถึงจัง พ่อหมี


O_O!!! ผมหมายถึงพ่อหมีตัวปลอมน่ะที่เป็นตุ๊กตา ไม่ได้หมายถึงคนแต่อย่างใด


แต่ภาพที่คนตัวโตก้มหน้าก้มตาปัดฝุ่นให้


ตอนที่เขาคุกเข่าอ้อนวอนผม


โดยเฉพาะที่เสียงเข้มนั่นสั่นเครือเหมือนจะร้องไห้...


“น้ำตาคลออีกละ”


“...ฮึก พาไปหน่อย”


“หืม?”


“พาไปหาเขาหน่อย”


ผมบอกเสียงอ่อย เสหลบตาไปมองพื้น


“รอคำนี้มานานแล้วเด็กดื้อ”


“...”


“รักกันก็ยังจะมานั่งทรมานตัวเองอยู่ทำไมเล่า!!!”


...




  ขอบคุณทุกเม้นต์มากจ้า

[fay 13]

 

[black sakura]

น้องพราวไปหาอิป๊ามันเหอะน่าสงสาร
คนผิดอ่ะคือย่าเล็กต่างหากแก่แล้ว
ยังจะโลภอีกแทนที่จะปลงแล้วเข้าวัดเข้าวา

[Nus@nT@R@]

เด็กเอ้ยเด็ก เจอกันคราวนี้หวังว่าคงจะปรับความเข้าใจกันนัะ

[shikyu3211]

อยากจะตบยัยคุณย่าเล็กให้น้ำหมากกระจายสักที

[loveview]

 :hao4:แล้วเรื่องที่ดินทำไงต่อล่ะ

[Apple_matinie]

ฮือออออออออ

ยกโทษให้ป๊าเลยยยยย


สงสารเฟริ์ส

[mild-dy]

เบื่อดราม่าแล้วอ่ะ พอทีเถอะนะคะ
ขอความมุ้งมิ้งเหมือนเดิมได้มั้ยยย
เพลียยยยย ลุงแดมมันแอบเลว ไม่สงสารลูกบ้างไง ไมไม่อธิบายให้พราวฟังอ่ะ ไม่ชอบเลย อ่านละรู้สึกไม่พอใจ

[lizzii]

ขำลุมแดม ตกลงเต็มไหนเนี่ย ตั้งแต่จะไปซื้อผ้าอ้อมเด็กตอนก่อนลัะ ฮ่าๆ
กวนได้ใจจริงๆ

[Akikojae]

โถ่ สงสารป๊าาาา 

[haru_na]

 

ค้างงงงง ดราม่าค้ำคออ่าา

[Aoya]

สงสารน้องพราวอ่ะ

[saruttaya]

ไปหาพ่อหมีๆๆๆ 

[dahlia]

กลับไปปรับความเข้าใจเถอะ ทิฐิไปก็ไม่ช่วยให้อะไรดีขึ้นเลยในเมื่อต่างคนก็รักนะ ชีวิตมันสั้นนะ

[Inwoสูs]

ลูกหมีเอ้ย  ไปถึงแล้วก็เค้นคอถามเลยนะ เค้นๆๆๆๆ

[uknowvry]

สู้ๆน้องพราว

[Teddysdeath]

ในทางกฎหมายแล้วอีย่าเล็กไม่มีสิทธิ์อะไรเลย ไม่มีทางทำอะไรให้ได้ที่ดินของพราวเลย อีป๊าก็เหมือนกัน
ทางเดียวคือ ต้องซื้อต่อ ซึ่งพราวเป็นผู้เยาว์ก็ขายเองหรือยกให้เฉยๆก็ไม่ได้อีก ต้องให้ลุงแดมรับรองนิติกรรม
พออายุครบ 20 แค่พราวขายต่อให้คนอื่นหรือยกให้ลุงแดมไปเลย ก็เกมโอเวอร์ละ อีย่าเล็กจะมากดดันอีป๊ายังไงก็เท่านั้น
เรื่องที่ดิน อีย่าเล็กได้แต่มองและเห่าเท่านั้นแหละ ชิ
 

[tookta]

ขอบคุณจ้า
นู๋พราว ที่จะไปหาเพื่อบอก "ลา" เพราะต้องเดินทางไกลไปซัมเมอร์
ถ้าบอกแบบนี้ไป แต่ไม่บอกเหตุผล ป๋าเฟริสจะมีอาการยังไงนะ หึหึ

ลุงแดม พยายามทำหน้าที่ของพ่อได้ดี ชดเชยกับสิ่งที่ผ่านมา
อาจจะไม่ดูแล เทคแคร์อะไร แต่ความใส่ใจเกิน 100%

ป๋าเฟริส โอกาสที่มีใช้มันให้คุ้มที่สุด
บางครั้งก็ต้องแลกบางสิ่ง เพื่อสิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต

[IöLIKE]

ThankS