หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[tookta]

ขอบคุณจ้า
ทำไมมรสุมมันรุมเร้าขนาดนี้
กินมาม่าอิ่มแล้วน้า Y-Y
พี่เอเธนส์ ยังไม่หายดี ป๊ากลับมาเป็นหนักกว่าอีก
อะไรมันจะขนาดนี้ พระเจ้าช่วยกล้วยทอด...

[Apple_matinie]

  :sad4



ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยย

[helpmeiiz]

หวังว่าป๊าจะมีพระรอด จะได้เจ็บนิดเดียว

[Aladin]

เอาน่า ป๊าเอ้ย อีกนิดนึง  อิอิ
อยากให้ผ่านพ้นจังเบยย 

[nongrak]

มันจะอะไรกันนักหนานะ มีเรื่องแย่เข้ามาตลอด
น้องพราวจะได้กลับไปอยู่กับป๊าแล้ว แต่ป๊ารถคว่ำ
ขอให้ป๊าของพราวอย่าเป็นอะไรนะ สงสารเด็กดื้อน้ำตาจะท่วมตัวแล้ว

[Inwoสูs]

รถคว่ำ ไม่นะ  อย่าเป็นอะไรนะพ่อหมี

[Elizabeth_TonnY]

ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
โน ดราม่าเห้ออออออออออ เเค่นี้ก้อเจ็บเจียนตายเเล่ววว

[question09]

 

[ferrari_L]

ชี้แจง + ตอบคอมเม้นต์(หน้าตาดีโปรดเข้าไปอ่าน)

41











“ฮึกฮืออออออออ”


ผมกระทืบเท้าเร่าๆอย่างเด็กถูกขัดใจ เมื่อผมมาถึงโรงพยาบาลทุกอย่างก็เรียบร้อยแล้ว แต่ที่ทำให้ผมช๊อคคือคำว่า ‘ตาบอด’ ผมไม่อยากจะเชื่อแต่ว่าลุงแดมพาผมไปคุยกับหมอแล้วจริงๆ ผมทรุดแทบเป็นลมก่อนจะเข้าไปดูคนตัวโตก็นั่งร้องไห้อยู่หน้าห้องตั้งนาน แต่พอผมจะเข้าใกล้ป๊าเขาก็ไม่อยากให้ผมเข้าไปยุ่งเพราะตอนนี้เขาไม่สามารถดูแลผมได้แล้ว


ส่วนลุงแดมก็จะพาผมกลับอย่างเดียว เขาบอกว่าไม่อยากเอาอนาคตของผมมาทิ้งไว้กับคนตาบอด แต่ไม่ถามผมสักคำว่าผมต้องการยังไง ทำไมผมต้องทิ้งคนที่เลี้ยงผมมาตั้งแต่ยังไม่รู้ความเพียงเพราะเขาตาบอดดูแลตัวเองไม่ได้ด้วย ถ้าเขาดูแลผมไม่ได้ ผมก็จะเป็นฝ่ายดูแลเขาเองสิ!


“ก็มันไล่นายออกมาอยู่ไม่ได้ยินเหรอไง!”


ลุงแดมเริ่มอารมณ์เสียที่ผมงอแงจะอยู่กับป๊าให้ได้ และก็คงหงุดหงิดป๊าที่เขาไล่ผมออกมาและทำเหมือนไม่ต้องการผมแล้ว แต่เรื่องอะไรผมจะไป ผมบอกแล้วว่าจะไม่ไปไหนอีก ผมจะอยู่กับป๊า แง!!!


“ป๊าทำเพราะว่าเขาไม่อยากให้ผมลำบาก!”


“ฉันก็อีกคนหนึ่งที่ไม่อยากให้นายลำบาก รอมันหายดีก่อนไม่ได้เหรอไง”


ผมนี่อึ้งไปเลย


“ทำไมผมต้องมีพ่อที่เห็นแก่ตัวแบบนี้ด้วยเนี้ย! ความรักนี่แชร์แต่ความสุขกันเหรอไง แล้วความทุกข์ก็แบกของใครของมันไว้เหรอ นิสัยไม่ดี! โคตรสงสารอาภีม เลือกคนผิดเล่า!”


“ฉันไม่ได้หมายความแบบนั้น!”


“ไม่ต้องพูดแล้ว ยังไงผมก็จะอยู่ที่นี่!”


พูดแล้วสะบัดหน้าหนีเข้าไปในห้อง ชะงักเมื่อเห็นคนตัวโตนอนนิ่งโดยมีผ้าปิดก๊อชปิดตา ความรู้สึกทั้งหมดพุ่งเข้าใส่ร่างจนกลั่นออกมาเป็นน้ำตาอีกรอบ


“ใครน่ะ พราวเหรอ”


ผมเงียบกลั้นเสียงสะอื้นไว้


“ทำไมยังอยู่อีก”


“ป๊าอ่ะ ฮืออออออ” ผมโผเข้าไปกอดเขา ร่างสูงไม่กอดตอบแค่ลูบหลังผมเบาๆ “หนูไม่อยากแยกแล้ว ทำไมเราต้องทิ้งกันไปทิ้งกันมาด้วย”


“ไม่ได้ทิ้ง แต่รอป๊าหายก่อน”


“ฮือออออ”


“สัญญาว่าจะรีบหายแล้วอยู่ด้วยกันอย่างสมบูรณ์ อยู่ด้วยกันตลอดไปเลย”


“ฮึก ไม่เอา หนูคิดถึงป๊า อยากอยู่กับป๊า”


“แต่ป๊าเป็นอย่างนี้จะหายคิดถึงเหรอ ไว้พราวกลับจากอังกฤษป๊าจะหาย สัญญา ระหว่างนี้พราวก็ทบทวนเรื่องของเราดูดีๆ พราวอยากได้ชื่อว่ามีแฟนตาบอดเหรอ ป๊าเคยมั่นใจในตัวเองตลอดว่าจะดูแลพราวได้จนเติบโตแต่ตอนนี้มันไม่ใช่แบบนั้นแล้ว ป๊าคิดว่ามีคนดูแลพราวได้ดีกว่า แล้ว...”


“ป๊าก็เป็นอย่างเนี้ยอ่ะ ไม่เคยจะถามหนูไม่เคยจะบอกไม่เคยจะเข้าใจสักอย่าง”


“...”


“อยากไล่ไปให้ไกลๆนักก็จะไป เชิญอยู่ตาบอดไปคนเดียวเลย!”

 

 





















































 

ซะเมื่อไหร่ล่ะ!!


“พราว ไหนกระเป๋า มีแค่นี้เหรอ”


“ไม่ๆ ไม่ไปแล้ว”


“อ่าว ยังไง”


ไอแต่งตัวหล่อมาส่งผมขึ้นเครื่องไปอังกฤษ แต่ปรากฏว่าผมแคนเซิ่ลแล้วทุกสิ่ง แม้ลุงแดมจะคอยค้านแต่คิดว่าเขาจะเอาชนะอาภีมที่เข้าข้างผมทุกครั้งได้หรือเปล่าล่ะ แต่อาภีมบอกว่าคนเป็นพ่อก็อยากให้ลูกได้สิ่งที่ดีที่สุด แต่เหนือจากสิ่งที่ดีคือความสุขของลูก ที่ลุงแดมยอมไม่ใช่เพราะอาภีมแต่เป็นเพราะความสุขของผมต่างหาก


ที่ผมบอกป๊าไปว่าผมจะไม่มายุ่งนั่นผมโกหก... รักขนาดนี้จะทิ้งได้ไง ผมบอกไปอย่างนั้นเพื่อไม่ให้ป๊ากังวลต่างหากล่ะ เขาห่วงการเรียนของผมและกลัวผมไปตกระกำลำบากมากที่สุดละ ผมกลับมาคิดทบทวนอย่างที่เขาบอกแต่ผมทิ้งให้เขาอยู่คนเดียวไม่ได้ ผมเลยขอให้ลุงฟาสต์บอกป๊าว่าจะจ้างพยาบาลพิเศษมาช่วยดูแล และพยาบาลพิเศษที่ว่านั่นคือผมเอง! ^O^


ผมสะพายเป้เล็กๆขึ้นหลังในนั้นมีชุดนอนและเสื้อผ้าสำหรับพรุ่งนี้ พร้อมชีทติวกับเครื่องเขียนปากกาหลากสีของผม ผมต้องไปอ่านหนังสือเตรียมสอบเข้าด้วยแล้วก็ไปเฝ้าป๊าด้วย วันนี้เขาจะได้ออกจากโรงพยาบาลแล้ว


“ขอโทษนะไอ ลืมโทรบอก พอดีวันสองวันนี้มีเรื่องวุ่นๆน่ะ ป๊าพี่เข้าโรงพยาบาล”


“จริงเหรอ แล้วเป็นอะไรมากมั้ย”


“มีพี่ทั้งคน ป๊าไม่เป็นอะไรหรอก”


“มีพราวทั้งคนนั่นแหละถึงเป็นห่วง ไม่ใช่ว่าไปทำอาการเขาหนักกว่าเก่านะ”


“บ้าแล้ว ชิ เดี๋ยววันนี้เลี้ยงไอติมไถ่โทษน้า เห็นร้านหนึ่งอยู่ใต้ตึกที่ป๊าอยู่ น่ากินมาก”


“ครับๆ”


ผมเลี้ยงไอติมไอถือเป็นการตอบแทนที่มาส่งผมที่โรงพยาบาลด้วยเลย ตอนแรกไอจะขึ้นมาเยี่ยมป๊าด้วยแต่ผมห้ามเขาไว้เองแหละ ไม่งั้นแผนก็แตกกันพอดี =3=


หมอบอกว่ารอยแผลเล็กๆน้อยๆจะหายแล้ววันนี้เลยออกจากโรงพยาบาลได้ โชคดีที่กระแทกไม่แรงร่างกายเลยไม่ได้รับการกระทบกระเทือนอะไรมากแค่เศษกระจกแตกบาดเข้าที่ตาเล็กน้อยพอผ่าตัดก็จะดีขึ้น แล้วป๊าก็จะได้คิวตอนอาทิตย์หน้า


พอเข้าห้องมาก็เห็นพ่อหมีนอนนิ่งๆอยู่บนเตียงโดยมีผ้าก๊อชปิดตาไว้เหมือนเดิม เปิดปิดประตูเบาๆแล้วค่อยๆย่องเข้าไปหาสะกิดดูเบาๆก็ยังนิ่ง สงสัยจะหลับเลยหอมแก้มสากฟอดใหญ่ งื้อออออ คันๆๆๆ คันปาก หนวดเริ่มขึ้นอีกแล้ว


ลักหลับอีกนิดป๊าก็ยังไม่รู้สึกตัว ขนาดแอบหยิกแก้มยังไม่ตื่นนี่มันเกินไปหรือเปล่า = =


“ป๊า เอ้ย! คุณครับ” ดัดเสียงให้ทุ้มเหี้ยมขึ้นไปอีก


“หืมมมมม”


ป๊างัวเงียตื่นก่อนจะคว้ามือมาจับข้อมือผมไว้แน่น คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันแน่นพร้อมกับถามว่าผมเป็นใคร แต่ผมไม่ได้ตอบ กลัวป๊าจำเสียงได้ T_T


“พยาบาลพิเศษที่จะมาดูแลหรือเปล่า”


“...”


“เป็นใบ้เหรอไง”


ปล่าววววววววว TOT


“โอเค๊ ไม่พูดก็ไม่พูดแต่พาไปเข้าห้องน้ำหน่อย”


หะ เอ้ออออออ เข้าห้องน้ำนี่ต้องใช้รถเข็นเข็นเข้าไปหรือเปล่าครับ ผมจะบิดข้อมือออกจากการเกาะกุมแต่ร่างสูงกลับดึงผมเข้าไปปะทะอกกว้างเกือบเผลออุทานออกมาแล้ว


“เร็วๆสิ ปวดชิสุกะจะแย่แล้ว”


“คิกๆ อุ๊บ!”


โอ๊ยยยยย กลั้นหัวเราะเพราะคนตัวโตหน้าเข้มๆมาพูดคำว่าชิสุกะนี่มันแบ๊วไปแล้วววววววววว


พ่อหมีโอบไหล่ผมและทิ้งน้ำหนักมาบางส่วนแต่มันก็เหมือนกอดผมไว้กลายๆน่ะแหละ ถึงจะใจเต้นตุ้มๆต่อมๆแต่แบบถ้านี่เป็นพยาบาลจริงๆป๊าก็ต้องไปกอดกับผู้หญิงอื่นน่ะซิ!


ตุบ!


“โอ๊ยยย”


“ขอโทษษษษษษ”


พอคิดได้อย่างนั้นมือมันก็ทุบแขนใหญ่โดยอัตโนมัติง่ะ ฮืออออออออ ก็มันจริงนี่คนอื่นมันไว้ใจไม่ได้รวมถึงป๊าด้วย! หลอกแต๊ะอั๋งพยาบาลเหมือนที่ทำกับผมหรือเปล่าเนี้ย!L


“ทำไมเสียงทุ้ม พยาบาลเป็นผู้ชายเหรอ”


“อื้อ” ตอบกลับไปแบบใช้เสียงให้น้อยที่สุดและดัดเสียงให้เพี้ยนมากที่สุด


“ทำไมตัวเล็กแค่เนี้ยเอง” เขาบอกแล้วโยกหัวผมไปมา


“จิ๊”


ผมเบี่ยงหัวหลบ หลอกแต๊ะอั๋งคนไปทั่วอย่างนี้อ่ะนะ! ให้ตายเถอะหงุดหงิด รีบๆเดินไปให้ถึงโถฉี่มากที่สุด จับมือใหญ่ลูบๆโถดูให้รู้ว่านี่ใช่แล้วถอยออกมายืนนอกประตู


“นี่”


“...”


“มาจับให้ตรงโถหน่อยสิ”


OoO จับอะไร!!!!!!!!!!!!!!


“เร็วๆ เดี๋ยวเลอะ”


“ก็...” อึ๋ยยยยยย เอาไงดีอ่า ถึงจะเคยจับแต่นั่นมัน... ฮือออออออออ ลังเลอยู่นานสุดท้ายก็... “ก็ได้ครับ”


พอผมเข้าไปป๊าก็เก็บอะไรเข้าที่เข้าทางเรียบร้อยแล้ว = = นี่แกล้งกันใช่มะ ปากหนายิ้มกริ่มนี่ถ้าตาไม่ถูกปิดคงจะได้เห็นแววล้อเลียนอยู่ในนั้นแน่ๆ


“เอ้... ว่าแต่รู้ได้ไงว่าชิสุกะแปลว่าปวดฉี่ นึกว่าเป็นโค้ดลับระหว่างผมกับ...เมียผมซะอีกนะ”


>////////////////////////////////////////////////////////////////<


ยืนบิดตัวม้วนต้วนอยู่ได้ไม่นานป๊าก็ยกแขนขึ้นให้ผมจับเอามาคล้องคอเช่นเคย อันที่จริงแค่จูงมือก็ได้มั้ง ขาเขอไม่ได้พิกลพิการอะไรสักหน่อย



หลังจากกินอาหารแล้วหมอก็เข้ามาตรวจอีกที ร่างกายปกติทุกอย่างก็กลับบ้านได้ ผมได้เจอลุงจักรก็กอดกันกลม เราเหมือนจะไม่ค่อยได้สนิทกันแต่เขาก็เหมือนผู้ปกครองคนนึงล่ะนะ ไปรับไปส่งหาที่เรียนเสริมทำงานประดิษฐ์ บางทีก็ทำการบ้านให้ผม


“ลุงจักรอย่าบอกป๊านะ”


ผมกระซิบ ลุงจักรเลยขยี้หัวผมอย่างหมั่นเขี้ยว เขาบอกว่าครอบครัวเราจะได้กลับมามีความสุขสักที ทั้งย่าเล็กแกรนด์พาแกรนด์มากลับเมกากันไปหมด ลุงฟาสต์ก็จะกลับคืนนี้แล้วด้วย เราจะได้อยู่กันสองคนเหมือนเดิมดีจัง... ผมจะดูแลป๊าให้ดีกว่าที่ป๊าเคยดูแลผม ^O^


พอรถจอดที่ประตูบ้านหัวใจที่ราวกับถูกบีบอยู่ตลอดเวลาเริ่มคลายออก คล้ายๆกับดอกไม้กลางทะเลทรายที่ได้รับน้ำ และสิ่งที่ทำให้เซอร์ไพรส์ยิ่งขึ้นคือไอ้ตัวปุยๆสีขาวล้วนมีสี่ขาแต่เหมือนจะใช้งานได้แค่สามวิ่งเขยกๆมาหาผม


“พี่เอเธนส์ คิกๆๆๆ”


พี่เอเธนส์กระโดดเข้าใส่ผมจนล้มไปด้วยกันทั้งคู่ก่อนที่ลื้นแฉะๆจะละเลงลงบนหน้าบนมือผม เราหัวเราะกอดรัดฟัดเหวี่ยงกันอยู่นานจนเกือบลืมคนป่วยที่นั่งยิ้มอยู่ตรงโซฟา อ๊า... ได้ยินหมดเลยสินะ


“พราวว่าป๊าต้องรู้ความจริงแล้วแน่ๆ”


“อยู่ด้วยกันมาตั้งแต่เกิด ไม่รู้ก็ไม่ใช่คุณปวีร์แล้วครับ”


“หะ จริงเหรอเนี้ย แงๆๆ”


คราวนี้จะพยายามเงียบเสียงให้ได้มากที่สุดละกันนะ TOT


พี่เอเธนส์ถูกแม่บ้านแยกตัวออกไปทั้งๆขาหน้าที่พันผ้าพันแผลยังตะกุยๆหาผมอยู่เลย รักกันมากกกกกกก คิดถึงกันมากกกกกก รู้สึกดีใจมากกกกกก นึกว่าจะเป็นอะไรไปซะแล้ว ฟู่วววววววววว


“พาขึ้นข้างบนหน่อย”


“หยิบหูฟัง”


“หิวน้ำ”


“ป้อนขนมด้วย”


และอีกมากมาย รู้สึกว่าจะใช้งานเยอะจริงวุ้ยยยยยย ดูแลคนป่วยนี่มันไม่ง่ายจริงๆ แต่ผมจะไม่ท้อเด็ดขาดเพื่ออาทิตย์หน้าป๊าจะผ่าตัดออกมาเป็นปกติเหมือนเดิม


“นี่ ทำอะไรอยู่”


“...” ถ้าตอบว่าอ่านหนังสือนี่คงจะยาวไปใช่หรือเปล่า ไม่ตอบเลยดีกว่า


“ไม่มีเสียงทีวี ไม่มีเสียงโทรศัพท์ อ่านหนังสืออยู่เหรอ”


เป๊ะ! ขนาดตาบอดนะเนี้ย


“ตกลงเป็นใบ้หรือไม่เป็นใบ้เนี้ย ถ้าไม่อยากพูดเอางี้มั้ย ถ้าใช่ให้มาหอมแก้มซ้าย ไม่ใช่หอมแก้มขวา ถ้าได้ให้จูบปาก ถ้าไม่ได้ให้จูบหน้าผาก”


หมีบ้า! เอาเปรียบตลอด นี่รู้แล้วจริงๆใช่มั้ยว่าเป็นผมอ่ะ TOT แต่ถ้าไม่รู้ว่าเป็นผม ป๊าจะต้องหัวแตกเพิ่มแน่ๆ มีอย่างที่ไหนมาหยอดพยาบาลพิเศษตั้งแต่ครั้งแรกที่จับมือกันอ่ะ โอ๊ยยยยย


ผมไม่สนใจปล่อยให้หมีบ้าพึมพำไปคนเดียวลงไปเล่นกับพี่เอเธนส์ด้านล่างแล้วก็ยืมโน๊ตบุ๊คลุงจักรมาสมัครสอบสักที เดี๋ยวจะมีเรื่องวุ่นๆจนลืมสมัครสอบแล้วแย่เลย


อืมมมมม...


“เลือกบริหารดีมั้ยพี่เอเธนส์”


พี่เอเธนส์ครางงืดๆแล้วขยับหัวเหมือนพยักหน้า


“โถถถถถ เจ็บมากมั้ยอ่า พราวขอโทษน้า ไม่ทันได้ระวังตัว”


พี่เอเธนส์ย้ายหัวที่นอนทับขาหน้าตัวเองอยู่มาหนุนบนตักผมส่วนผมกูลูบขาหน้าที่คาดว่าน่าจะหักของพี่เอเธนส์เบาๆ รู้สึกผิดมากกกกก ยิ่งคิดไปถึงตอนที่ผมคิดว่าพี่เอเธนส์ตายแล้วนั้นยิ่งเสียใจ


สมัครสอบเสร็จก็ทบทวนบทเรียนสักพัก แม่บ้านก็วิ่งหน้าตื่นเข้ามาบอกว่าคุณปวีร์อาละวาดเรียกหาพยาบาลพิเศษแล้วพวกแม่บ้านเขาก็งงเพราะไม่เห็นพาใครมาด้วย เลยวิ่งวุ่นกันอยู่พักใหญ่ถึงรู้ว่าหมายถึงผม


“หายไปไหนมา ผมจ้างคุณมาเท่าไหร่ทำไมไม่ดูแลผมให้มันดีๆหน่อย”


“อะแฮ่มๆ ขอโทษครับ”


พูดอย่างนี้แสดงว่าป๊ายังไม่รู้เหรอ หรือว่ารู้แล้วอ่ะ โอ๊ยยยยย ปวดหัวทำตัวไม่ถูกแล้ว


“พาผมไปอาบน้ำและแต่งตัวให้ด้วย”


“...”


อาบน้ำ? แต่งตัว?


“ถอดสิ”


“ผมยังไม่อาบ!” ผมรีบบอกมือกุมเสื้อตัวเองอัตโนมัติ ห่างหายกันไปนานรู้สึกคนทางนี้จะหื่นขึ้นเยอะ


“หมายถึงถอดให้ผมครับคุณณณณ แกะผ้าที่พันนี่ออกด้วย ล้างหน้าไม่ถนัด”


“ไม่ได้ เดี๋ยวมันจะติดเชื้อนะ”


“มันไม่มีแผล คือมันอยู่ด้านในๆ ไม่โดนอะไรหรอก”


“ต้องถามหมอก่อน...”


“นี่ ผมเป็นเจ้านายคุณเป็นคนจ้างคุณนะ”


“T_T ทำไมต้องดุด้วย!”


ผมแกะผ้าก๊อชออกแล้วจะพาหมีโมโหไปอาบน้ำแต่ร่างสูงไม่ยอมลุกจากที่นอนแถมยังคล้องเอวผมไว้ไม่ปล่อย


“งอนเหรอ ขอโทษนะ... ก็แค่...”


“เปล่าครับ ไปอาบน้ำเถอะ”


ผมรู้สึกเหมือนถูกจ้องและถูกมองหน้าอ่ะ แต่จะเป็นไปได้ยังไงในเมื่อป๊าตาบอดอยู่ = =;;;

-------------------------------------------------------------------------

ตอนแรกเค้าพล๊อตไว้ว่าตอนนี้ต้องมีย่าเล็กมาระราน แต่เนื่องจากเดโมมาม่า(?)เกิดขึ้น เลยส่งย่าเล็กกลับคืนสู่ธรรมชาติและลดเนื้อหาให้ดูซอฟต์ใสขึ้นเพื่อให้อิครอบครัวหมีนางมีฟามสุขด้วยกันสักที

มีคนบอกว่านี่มันคือละครชัดๆ

กร๊ากกกกกกกกก คือบั่บ เฟอร์ชอบดูละครอ่ะ เลยติดมามั้ง(โดยเฉพาะช่วงนี้ทรายสีเพลิง 5555)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้า

เม้นต์ด้วยก็จะดี เฟอร์บี้ไม่กัด แต่แค่แซะ 555

รักน้าาาาาาาาาาาาาาาาา ฟุ๊บฟุ๊บ >3<

[saruttaya]

ฮา น้องพราวอะ 555+

[AMINOKOONG]

แม้จะส่งยัยย่าเล็กเข้ากรุไปแล้วแต่เราก็ยังไม่ให้อภัยอยู่ดี
รอมันได้รับกรรมอยู่นะครับ ถ้าจะกินม่าม่าความเจ็บปวดของยัยย่าเล็ก
เราพร้อมจะกินเสมอ รอๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[shikyu3211]

ค่อยยังชั่ว พอเหอะกับอิคุณย่าเล็กเนี่ยโดนผัวด่าไปตั้งเท่าไหร่ยังคิดไม่ได้อีกหรือไง อายุก็ไม่น้อยละนะ หัดปลงเข้าวัดเข้าวามั่งเหอะ อย่าดีแต่ยุ่งวุ่นวายกับชีวิตลูกหลานนักเลย

[mild-dy]

แผนพ่อหมีชัวๆ
5555555

[fay 13]

 

[Chichi Yuki]

อ้าว! บอดจริงไหมเนี่ย ถ้าไม่บอดจริงนี่โดนโกรธยาวนะป๊า นานกว่าโกรธลุงแดมด้วย
เล่นอะไรกันเนี่ย สรุปรู้แล้วว่าเป็นลูกแต่แกล้งใช่ไหม ก็รู้ว่าลูกชายซื่อก็ยังแกล้งเนอะคนเรา -*-

[Mississippi]

ไม่ได้บอดจริงแน่ๆเลย อิป๊าเจ้าเล่ห์

[loveview]

ท่าทางพี่แกจะตาบอดไม่จริง

[haru_na]

  ไม่ได้บอดสินะ

[Teddysdeath]

โอ้ยยย พราวเอ๊ยยยยย เค้าไม่รู้เลยมั้งเนี่ย 55555

[takara]

อิอิ พ่อหมีต้องรู้แล้วแน่ว่าเป็นพราวอะ

[Apple_matinie]

สรุปอีป๊านี้บอดจิงป่าวววววววววววววววววววว

แผนหลอกลุงแดมน่าเลยยยยยยยยยยยยยยย



ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ
 

[B52]

มันเป็นแผนหรือเปล่า

[Aladin]

ป๊าช่างน่าสงสัย 

เรื่องกำลังหนุกเลย รอตอนหน้าน้า

[tookta]

ขอบคุณจ้า
หลังฝนตกฟ้าย่อมสดใส มีสายรุ้งเกิดขึ้น
มีความสุขกับสิ่งที่อยู่
**ป๋าเฟริส ตาบอดจริงป่ะเนี๊ยะ สงสัย ???
อยูกันมานาน เลี้ยงดูใกล้ชิดทั้งกายใจ ก็ต้องจำได้อยู่แล้ว...

[Inwoสูs]

เค้ารู้ตั้งแต่เดินเข้าห้องแล้วหนู

[Aoya]

น้องพราวขา คืออิป๊ามันไม่รู้เลยค่ะลูก

แต่น้องพราวเป็นแบบนี้แหละ น่ารักที่สุด

[ferrari_L]

 


42
 






อยากจะตีมือตัวเอง กะอีแค่ปลดกระดุมเสื้อก็ต้องสั่นด้วย ผมเหลือบมองใบหน้าคมก็เห็นว่าเขามองตรงไปไม่ได้มองมาที่ผม แต่ผมรู้สึกเหมือนถูกมองจริงๆนะ หรือว่าควรปิดตาไว้เหมือนเดิม T_T



“เสร็จแล้วครับ”


“แล้วกางเกงล่ะ”


ไม่ว่าเปล่าลุกขึ้นยืนให้ผมถอดได้ง่ายๆด้วยยยยยยยยย


ยึกยักอยู่นานสุดท้ายก็ยอมเอื้อมมือไปจับไว้ที่ขอบกางเกง เอาไงดี... อายง่ะ แต่ป๊าก็ไม่เห็นนิว่าเป็นผมอ่ะ ไม่เห็นหรอกว่าผมอายใช่มั้ย


ฟุบ


“ว๊ากกกก”


ตัดสินใจดึงลงแล้วยังไงล่ะชี้โด่มาตรงหน้าจนต้องวิ่งไปหลบอยู่อีกฝั่ง ป๊าาาาา~~~ ว่าแล้วต้องหื่นไง แงๆๆ TOT ร่างสูงหัวเราะจนตัวโยน นี่รู้จริงๆแล้วใช่มั้ยว่าเป็นผมอ่ะ จะบอกไปตรงเลยดีมั้ย แต่ว่าถ้าป๊ายังไม่รู้ก็ซวยอะดิ


“เอ๊า เร็วๆสิ เหนียวตัวจะแย่ อยากอาบน้ำมากกกกกก”


ผมวิ่งจู๊ดเข้าไปเอาผ้าขนหนูในห้องน้ำมาแล้วค่อยหันข้าง(?)เดินเข้าไปหาพ่อหมี ตวัดผ้าคลุมท่อนล่างอย่างลวกๆ คนบ้าอะไรยืนโป๊อยู่กลางห้องยังยิ้มได้อีก ไม่รู้จักคำว่าอายเลยยยยยยยยยย T^T


“เดินมาทางนี้”


“โอ๊ะเหรอ ก็ไม่รู้ว่าคุณดึงผมไปทางไหนเนี้ย มาให้โอบจะได้รู้ว่าเดินไปทางไหน”


“TOT”


ประสาทจะแดกแล้วววววววววววววววววว


ผมดึงแขนป๊าพาดที่ไหล่แต่ไอ้คนผีทะเลรั้งผมเข้าไปใกล้ชิดกันยิ่งขึ้นจนลมหายใจร้อนๆเป่ารดหัวผมเลยล่ะ ทำไมต้องรู้สึกเขินกว่าทุกทีด้วยก็ไม่รู้ หรือเพราะเราไม่ได้สวีทกันนานแล้วเลยไม่ค่อยชินอ่า


“ทำอะไรน่ะ >//////< ไม่ต้องถอดก็ได้” ผมร้องเมื่อพ่อหมีทำท่าจะดึงผ้าขนหนูออก


“แล้วจะสะอาดมั้ยเนี้ย ตรงนั้นมันสำคัญนะ จริงมั้ย?”


“งั้นออกไปรอข้างนอกนะ”


“เดี๋ยวดิ ฝักบัว? เปิดปิด? ขัดหลัง?”


อ่า... กะจะชิ่งแล้วเชียว T///T แล้วปกติก็ไม่เคยเห็นจะขัดหลังอะไรนะ


ผมหยิบฝักบัวมาเปิดแล้วก็ยืนฉีดโดยที่หันหลังให้ ไอ้คนถูกฉีดก็ร้องโอดโอยบอกว่าผมเปิดแรงบ้าง เปิดเบาก็บอกว่าฉีดไม่ถึงตัวเขาบ้างล่ะ บอกให้ผมหยิบสบู่ให้ก็ดึงผมลงไปเปียกด้วยกันอีก บังคับให้ถูหลังทำให้ผมจำเป็นต้องหันไปมองแว๊บๆแล้วมันก็ต้องมีบ้างที่เหลือบมอง...ตรงนั้น มองเองแล้วก็เขินเอง แง! อยากจะบ้าตายยยยยยยย เข้าใจแล้วที่ลุงแดมกับป๊าบอกว่าอยู่กับคนป่วยนี่มันลำบากกกกก ทำอะไรก็ไม่ได้สักกะอย่าง ไม่รักจริงนี่ทิ้งไปแล้วนะบอกเลย TOT


ปล่อยให้เขาเช็ดตัวอะไรเองก่อนจะใส่เสื้อผ้าให้ นี่ก็เป็นอีกปัญหาหนึ่งนะเห้ยยยยยย ทำอ่ะทำให้ได้ไม่ได้รังเกียจเลย แต่ว่ามันเขินนี่!


“ทำไมมันคับๆอ่ะ”


ผมหันกลับไปมอง


“จะยัดขาสองข้างในขากางเกงข้างเดียวได้ยังไงเล่า!!!! TOT”


“อ้าว แล้วทำไมไม่บอกล่ะไม่เห็นนี่”


...เงียบเลยตู ก็ไม่ได้มองอ่ะ กางๆให้แล้วให้ป๊ายกขาใส่เอง โอ๊ยยยยย ควรซื้อคู่มือมาอ่านหรือเปล่าที่แนะนำการใส่เสื้อผ้าให้คนอื่นแบบง่ายๆอีซี่ๆอ่ะ


สำหรับการแก้ปัญหาในครั้งนี้คือจับเท้าใหญ่มาสวมให้ตรงรูขากางเกงดึงขึ้นให้ถึงเข่าพอ นอกนั้นให้พ่อหมีจอมลามกจัดการเอง ส่วนสายตาของผม...ก็มองที่พื้นให้ได้มากที่สุด!


ผมให้ป้าช้อยยกข้าวขึ้นมากินข้างบนเพราะป๊าจะขึ้นลงลำบาก แต่ว่าการ์ตูนโปรดของผมดันมาออกช่วงนี้พอดีผมเลยป้อนป๊าไปด้วยตาก็ดูทีวีไปด้วยจนข้าวหกเลอะเทอะเต็มพื้นเต็มตัวป๊าไปหมด ปัญหาการเปลี่ยนเสื้อผ้าก็กลับมาอีกครั้ง ฮือออออออออออ TOT


ผมออกไปคุยโทรศัพท์กับลุงแดมที่โทรมาเช็คและถามว่าเมื่อไหร่ผมจะกลับเป็นรอบที่สี่สิบสามของวัน เขาบอกว่าพรุ่งนี้จะมารับด้วย ป้าช้อยขึ้นมาจัดที่นอนให้ผมนอนข้างล่างเตียง -3- ตอนแรกผมลืมตัวเกือบจะขึ้นไปนอนที่เดิมของตัวเองแล้วแต่ติดที่ตอนนี้ผมยังอยู่ในฐานะพยาบาลพิเศษอยู่ เห้ออออออออ แทบไม่เคยนอนพื้นแต่ผมก็หลับในเวลาไม่นานเพราะวันนี้ผมเหนื่อยกับการรบรากับป๊ามาก รู้สึกตัวอีกทีตอนคนข้างๆขยับตัว


...เดี๋ยวนะ คนข้างๆ? ขยับตัว?


OoO!


มองซ้ายมองขวา เห้ยยยยยย ขึ้นมานอนบนเตียงได้ยังไงเนี้ย! ผมจะไถตัวเองลงไปที่เดิมแต่ติดที่ท่อนแขนใหญ่รัดตัวผมไว้อยู่ มานอนกอดกันอยู่นี่ได้ยังงายยยยยยยยยยย TOT


...แต่ว่า ป๊ายังไม่ตื่นนี่ ขอนอนอีกสักพักได้มั้ย คิดถึงอ้อมแขนนี้จะแย่ คิดถึงช่วงเวลานี้จัง ผมค่อยๆไล่นิ้วไปตามโครงหน้าหล่อเหลา ปากหนาแต่ได้รูป จมูกโด่งเป็นสัน คิ้วเข้มที่...


“ทำอะไร”


“เย้ยยย!!”


ตกใจดิ ป๊าน่ะอยู่ดีๆก็ลืมตาโพลงขึ้นมา หน้าอยู่ใกล้กันแค่นี้อย่างกับถูกผีหลอก ฮึ่ยยย


“ผะ ผมมาอยู่ตรงนี้ได้ยังไง”


“อ้อ... นายคลานขึ้นมาเอง”


หา... สงสัยจะละเมอ


“ขอโทษครับ ผมจะไปเดี๋ยวนี้แหละT_T”


“ไม่ต้องหรอก อยากนอนต่อ ขอยอมกอดสักพัก”


หะ! ป๊าจะขอนอนกอดคนอื่นมั่วซั่วได้ยังไงเนี้ย ถ้าคนที่อยู่ตรงนี้ไม่ใช่ผมล่ะL


“ปล่อย!” อยู่ดีๆก็เสียงแข็งขึ้นมาไม่ทราบสาเหตุ


“จะรีบไปไหน”


ไม่พูดเปล่า ใบหน้าคมยังขยับเข้ามาใกล้หน้าผมมากขึ้นไปอีก เอ้... เขาไม่เห็นใช่มั้ยว่าหัวผมอยู่ตรงนี้ ใกล้กันไม่ถึงคืบอ่ะ อีกเซนต์เดียวก็จะจูบกันอยู่แล้ว


“ก็... อื้ออออ”


ปากได้รูปกดจูบลงมาโดยที่ผมยังไม่ทันได้ตอบอะไร ป๊ากดซ้ำๆอย่างนั้นสักพักก่อนจะเปิดปากผมแล้วสอดลิ้นเข้ามาคลุกเคล้าอย่างอ่อนโยนปลายจมูกโด่งเสียดสีกับจมูกเล็กๆของผมไปมาก่อนจะเพิ่มระดับให้เร่าร้อนขึ้นจนผมต้องครางในลำคอเบาๆอย่างเสียไม่ได้ เคลิบเคลิ้มจนเผลอจูบตอบและกอดรัดกันและกันแน่น ป๊าปล่อยให้ผมได้พักหายใจไม่กี่วิก็เริ่มจูบต่อกันอย่างนี้อยู่หลายครั้ง ไม่รู้ตัวเลยว่าอีกคนปลดกระดุมเสื้อนอนและขึ้นมาคร่อมผมไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่


ใบหน้าคมผละออกและเลื่อนไปซุกไซ้ที่ซอกคอซึ่งผมก็เอียงคอให้เขาได้ฟัดอย่างถนัดถนี่ตามความต้องการของทั้งป๊าและของผมเอง... ผมอยากเป็นของป๊าอีกครั้ง แม้มันจะน่าอายและอยู่ในสถานการณ์ที่...


O_O!!


ผลัก!


“คนบ้า!” ผมผลักป๊าออก ผมลืมไปได้ยังไงว่าตอนนี้เขาตาบอดและผมก็เป็นพยาบาลพิเศษที่ต้องดูแลเขาอยู่ เขาทำอย่างนี้ก็เท่ากับว่านอกใจผมชัดๆ ไหนบอกว่ารักผมคนเดียว ที่ไล่ผมไปอังกฤษไม่ให้เข้ามายุ่งไม่ให้มาดูแลก็เพราะอย่างนี้ใช่มั้ย!


ผมพรวดพราดไปเข้าห้องน้ำแต่งตัวด้วยความโมโห คิดอะไรอยู่ในห้องน้ำสักพัก ถ้าป๊าไม่รู้ว่าเป็นผมไอ้พ่อหมีใหญ่ก็เจ้าชู้แล้ว! แต่ถ้ารู้ว่าเป็นผมทำไมไม่บอกกันล่ะ หลอกกันเหรอ แกล้งกันเหรอไงเนี้ย ฮึ่ยๆๆๆ


เปิดประตูออกมาเห็นคนตัวโตนั่งนิ่งพิงหัวเตียงอยู่ ผมย่องเข้าไปใกล้ๆแล้วโบกมือไปมาตรงหน้าเขา ดวงตาก็ยังแข็งอยู่ยังไม่ยอมกระพริบ หรือว่าจะไม่รู้จริงๆ


“ผมจะกลับแล้วนะ”


“อ้าว! ไหนว่าจะอยู่ถึงเย็น”


ก็ไม่อยากอยู่แล้วอ่ะ โมโหคนแล้วเดี๋ยวคนแถวนี้จะได้พิการเพิ่มนอกจากตาบอด เหอะ!


“สวัสดีครับ”


“เดี๋ยว”


แหน่ะ ยืนมือมาฉวยข้อมือผมแบบตรงจุด นี่ตาบอดจริงหรือเปล่าเนี้ย ชักจะสงสัย...


“โกรธอะไรฉันหรือเปล่า เรื่องเมื่อกี้...”


“ช่างมันเถอะ มันเป็นเรื่องธรรมชาติของผู้ชายที่มีความต้องการทางเพศ(โดยเฉพาะคนหื่นอย่างป๊า T^T) แต่คุณก็ควรจะเลือกด้วย ไมใช่มั่วไปหมดอย่างนี้ แล้วยิ่งคุณมีคนรักแล้วด้วย ทำอะไรคิดถึงหัวใจเขาบ้าง นี่มันเรียกว่าการนอกใจชัดๆ บอกว่ารักนักรักหนาอยากดูแลทั้งชีวิต แต่ลับหลังกลับมาทำอย่างนี้กับคนอื่น ฮึก”


ผมรีบกลั้นเสียงสะอื้น


“ดูคุณเข้าใจคนรักของผมดีนะ มาเป็นคนรักของผมมั้ยล่ะ”


เพียะ!


“ไอ้ป๊าบ้า คนเลว! ฮึก”


ผมตบใบหน้าคมฉาดหนึ่งแล้วคว้ากระเป๋าเดินออกมา ทุเรศที่สุด ระยะห่างระหว่างเรามันเพิ่มขึ้นจนทำให้ป๊าหมดใจแล้วใช่มั้ย ทั้งๆที่ผมรอเขามาตลอดแม้จะดูไม่มีความหวัง แล้วดูป๊าทำสิ ฮึกฮือออออ


พรวด ตุบ!!


“อะ...” อยากจะร้องออกไปด้วยความเจ็บแต่มันไม่มีเสียง เจ็บบบบบ~~


“พราว! พราวทำไมวิ่งลงบันไดอย่างนั้นหะ!”


ป๊าวิ่งลงบันไดมาพยุงผมขึ้นเข้าไปนั่งพักในห้องรับแขก จับแขนจับขาดูก็ยังไม่หัก ไม่กล้าบอกว่าเจ็บตรงสะโพกมากเพราะกระแทกพื้นเต็มๆ แต่ว่ามีเรื่องที่ผมจะต้องเคลียร์!!


“ไม่ตาบอดแล้วเหรอ”


“...”


“ไม่ทำชีกอหัวงูใส่พยาบาลแล้วเหรอ”


“ป๊าไม่เคยมองคนอื่นเลยด้วยซ้ำ ป๊ารู้ตั้งแต่พราวมาลักหลับป๊าที่โรงพยาบาลแล้วด้วยซ้ำ”



“หลอกกันอีกแล้ว”


“ป๊าขอโทษ”


“คนใจร้าย ไม่รู้เหรอว่าหนูเสียใจแล้วก็เป็นห่วงแค่ไหนน่ะหะ! ฮืออออออ”


“แต่ป๊ารถชนจริงๆนะ”


รถชน? ไม่ใช่รถคว่ำเรอะ!


“มึงบอกไปเลยไอ้เฟิร์สว่ามึงขับรถไปสะกิดท้ายรถคันข้างหน้านิดเดียวเอ๊งงงงง”


“ไอ้แดม!”


ลุงแดมเดินเอามือล้วงกระเป๋ากางเกงเข้ามา บอกว่าให้มารับตอนเย็น ไหงมาเร็วอย่างนี้อ่ะ แล้วนี่อะไรกัน พูดอะไรกัน รู้เรื่องกันหมดแล้วเหรอ?


“มีแต่พราวที่ไม่รู้เรื่องคนเดียวใช่มั้ย หลอกพราวกันหมดเลยใช่มั้ย ฮึก!”


“ป๊ามีเหตุผล”


“ฉันก็มี!”


ป๊ากับลุงแดมเริ่มแย่งกันพูดละ


“ไอ้แดมมันบอกว่าถ้าป๊ายอมทำตามแผนมัน มันจะยอมให้พราวมาอยู่กับป๊าวันศุกร์ถึงวันจันทร์ ถ้าไม่มันจะไม่ยอมให้พราวมาอยู่กับป๊า”


ผมหันขวับไปมองคนอีกด้านที่แกล้งทำหน้าตาเหรอหรา ใช่สิ ตอนนี้สิทธิ์ขาดทั้งหมดของผมตกอยู่ที่คนเป็นพ่อแล้วนี่ จะทำอะไรผมก็ต้องขออนุญาตเขาก่อนจริงมั้ย T_T


“ที่ฉันทำเพราะฉันอยากรู้ว่านายรักไอ้เหี้ยนี่จริงมั้ย วันข้างจะทนมันได้หรือเปล่าเพราะดูก็รู้ว่ามันต้องตายก่อน”


“ไอ้...” ป๊ายกเท้าจะถีบลุงแดมแต่อีกคนหลบทัน กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่นจนขึ้นสันนูน


“ยังไงที่ผ่านมามึงก็รู้เรื่องทุกอย่างแต่ไม่ยอมอธิบายพราว”


“ก็มึงจะเอาที่ดินของลูกกูจริงๆนี่”


“พอแล้ว! ไม่ต้องทะเลาะกัน ฮึก ยังไงทุกคนก็ใช่หนูเป็นเครื่องมือ ไม่มีใครรักหนูจริงๆเลย”


“ไม่ใช่นะพราว/ไม่ใช่โว้ยยยย” ป๊าและลุงแดมตะโกนออกมาพร้อมกัน


“ป๊าขอโทษนะครับ แต่ป๊ายอมทำทุกอย่างเพื่อให้เราอยู่ด้วยกันนะ ฟอดดดดด” เขาหอมแก้มซ้ายผม


“ฉันก็ขอโทษ ฉันทำเพื่ออนาคตของนาย ฉันทนเห็นเด็กตาดำๆร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวรอีกไม่ได้ละนะ ฟอดดดด” ลุงแดมหอมแก้มขวา


...เห็นว่ามีเหตุผล และที่ทำไปเพราะความรักหรอกนะ


ผมพยักหน้าและยอมยิ้มออกมา จิ้มแก้มทั้งสองข้างของตัวเองเป็นสัญญาณว่าให้ทั้งป๊าและลุงแดมมาหอมแก้มผมคนละข้าง พอปากหนาทั้งสองเกือบจะแตะแก้มผมพร้อมกันผมก็ถอยหัวออกมาและกดหัวพวกเขาให้จูบปากกันซะเลย ฮ่าๆๆๆ สะใจจริงๆ ^O^


“อ้วกกกกกกกกกกกกกกกกกก”


“พราวววววว/ไอ้เด็กแสบ!”


“แว๊กกกกกกกกก ขอโทษๆ ยอมแล้วๆ TOT ขอโทษษษษษ”


สาแก่ใจได้ไม่นานทั้งสองคนก็เลิกถูเลิกขัดปากตัวเองแล้วหันมาเล่นงานผมแทน ป๊าน่ะไม่เท่าไหร่หรอก เขาก็แค่ฟัดน่ะแหละ ส่วนลุงแดมรายนี้น่ะเล่นแรง ทำผมเจ็บตัวตลอดเลย


แต่ไม่ว่ายังไงถึงที่ผ่านมาจะแย่แค่ไหนผมก็ดีใจเสมอที่มีพวกเขา ลุงแดมเพิ่งเข้ามาในชีวิตก็จริงแต่ผมเชื่อว่าความผูกพันธ์ทางสายเลือดจะทำให้เขาหวังดีกับผมเสมอ ส่วนป๊าเขาเป็นคนที่มีบุญคุณกับผมมากที่สุด อ๊ะ แต่ผมไม่ได้รักเขาตอบเพื่อทดแทนบุญคุณอะไรหรอกนะ ผมรักเขาที่เขาเป็นเขานั่นแหละ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็คงคิดด้วยในฐานะพ่อลูกทั่วไป อยากจะขอบคุณสักล้านครั้ง ผมว่าทั้งชีวิตต่อจากนี้ผมจะบอกเขาครบล้านครั้งแน่ๆอยู่แล้วแหละ


เอาเป็นว่าตอนนี้ผมขอซุกอกป๊าหลบจากการถูกหักขาของลุงแดมก่อนแล้วกันนะ พ่อผมซาดิสถ์หรือเปล่าเนี้ย ป๊าคนดีของพราว ช่วยด้วยยยยยยยยย TOT

 

-------จบบริบูรณ์-------

[/color]



 


--------------------------------------------------------

คือจบเร็วไปมั้ยอ่ะ จบไปดื้อๆเลยยยยยย หรือควรมีฉากสวีทต่อสักตอน แต่อารมณ์มันควรตอนจบยังไงไม่รู้ T_T

ไม่เคลียร์หรือผิดพลาดอะไรยังไงทิ้งเม้นต์ไว้ เดี๋ยวเอาไปรวมกับตอนพิเศษ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจนจบมากกกกกๆๆๆๆๆๆๆ


คิดว่าไม่มีใครอ่านด้วยซ้ำเพราะเค้าคิดว่าเนื้อเรื่องมันค่อนข้างน่าเบื่อและคนแต่งดูไร้ประสบการณ์มากๆ

ไว้เจอกันเรื่องหน้าอีกน้า(ถ้ามี 555)

รักทุกคนมากกกกกกกกกก จากเฟอร์

[saruttaya]

จบเร็วปายยยย ขอตอนพิเศษด่วนๆค่าา

[patcha nilnon]

ห๊ะ จบแล้วเหรอ คือเรื่องมันยังไม่เก็ทเลยอ่ะ     
ขอตอนพิเศษเถอะ พลีสๆๆๆๆๆๆๆ
แต่เรื่องนี้สนุกดีนะ ถึงจะงงๆเป็นบางตอน 55555555  

[Silver-Ray]

น่ารักมากๆ ขอบคุณสำหรับนิยายจ้า

รอติดตามเรื่องต่อไปนะะะะะ