หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[waiman]

 :haun4:ฟินนนนนชอบมาก
ป๊า ได้โรคเพิ่มอีกหล่ะ  โรคจิต

[tookta]

ขอบคุณจ้า
นู๋พราว แปลงร่างเป็นนางพยาบาลตัวน้อย
ต่อไปคงเป็นแมวน้อยยั่วสวาท หึหึหึ
แค่คิดก็ไปดาวอังคารแล้ว....

ปล. ตอนพิเศษก็ดีนะจ้า เฟอร์ ผู้เขียนว่ายังไงก็ตามนั้นเลย
เป็นกำลังใจให้จ้า

[Inwoสูs]

เขินๆ

[nongrak]

พราวตามใจป๊าอย่างนี้ป๊าหมีชอบล่ะสิ

[question09]

 

ป๊าฉีดยาให้พยาบาลน้อย อิอิ


อย่าเพิ่งจบเลยนะ ยังรู้สึกว่ามันยังไม่พอ 

[ferrari_L]

44


 






[เฟิร์ส]


ผมตื่นมากลางดึกเนื่องจากคนในอ้อมกอดขยับขยุกขยิกร้องโอดโอยขึ้นมา เปิดไฟดูก็เห็นยังหลับอยู่แต่มือนี่บีบเค้นอยู่ที่น่องข้างขวา


“ป๊า เจ็บ”


“เป็นอะไรครับ”


“น่องหนู...”


บอกพลางนิ่วหน้า สลึมสลือเหมือนยังไม่ตื่นดี ผมลองจับๆที่น่องดูก็แข็งเกร็ง กดๆไอ้ตัวเล็กก็ร้องลั่น ตะคริวกินแน่นอน สงสัยพลิกตัวผิดท่า = =; ผมนั่งบีบๆนวดๆจนพราวรู้สึกดีขึ้นแล้วมั้งถึงได้หลับลงไปอย่างนั้น


“หึหึหึ เด็กบ๊องเอ๊ย ฟอดดดด”


ลักหลับเป็นค่านวดนิดหน่อยก่อนจะหลับตามกันไป


ตอนเช้าเจ้าตัวก็บอกว่าปวดอยู่นิดหน่อย แต่พอบอกว่าวันนี้ไม่ต้องไปเที่ยวเท่านั้นแหละ หายทันทีเลย = =; เขาอยากไปช๊อปปิ๊ง อยู่กับไอ้แดมแล้วมีเงินใช้อย่างจำกัดไม่เหมือนอยู่กับผม อยากได้อะไรก็ได้ไง


เลี้ยงเด็กอย่างดีนี่ไม่ใช่ว่าเราต้องทำให้เขามีความสุขที่สุดเหรอครับ และได้ในสิ่งที่เราอยากได้นี่คือความสุขที่สุดแล้วนะผมว่า แต่ไอ้แดมนี่ด่าสั่งสอนผมร่ายยาวทุกครั้งที่เจอหน้าเลย มันบอกว่าผมสปอยพราวจนเสียคน ไอ้ตัวเล็กชอบเอาแต่ใจตัวเองแล้วก็ดื้อด้วย


เรื่องนั้นผมรู้ดีและเคยลองจะเปลี่ยนแปลงพราวอยู่หลายครั้ง แต่มันทำได้ซะที่ไหนล่ะ แค่น้ำตาหยดเล็กๆนี่ใจกูอ่อนยวบละครับ = =;;


“ป๊าครับ หนูอยากได้ปากกาไฮไลท์ใหม่”


“อันเดิมยังใช้ไม่หมดเลย”


...ไอ้แดมบอกว่าต้องสอนให้พราวใช้เงินให้เป็น อืมๆ


“มันใกล้จะหมดแล้ว”


“...” เอาไงวะกู แต่มันก็แค่ไม่กี่ตังค์เอ๊งงงง


“หนูไม่เอาก็ได้ เฮ้อออออ” ทำหน้าเศร้าแล้วเสียบปากกาที่หยิบมาเป็นห้าหกสี่ลงตรงช่องเดิมปากก็พูดงึมงำไปด้วยแต่คนได้ยินนี่โคตรแทงใจเลย “ช่วงนี้ทุกคนเหมือนไม่รักหนูแล้วยังไงไม่รู้”


“ทำไมคิดอย่างนั้น ป๊ารักพราวนะ”


ผมรีบกอดแล้วโยกตัวเล็กไปมา ถ้าผมเปลี่ยนไปแล้วพราวคงจะคิดว่าผมไม่รักไม่เอาใจใส่เขาเหมือนเดิม


“ครับ”


พราวบอกแค่นี้แล้วเดินไปดูหนังสือแต่ผมรั้งแขนไว้ก่อน


“อยากเอาก็ซื้อสิครับ ป๊าคิดว่ามันยังเหลือเยอะอยู่เฉยๆ”


“เย้!! หนูรักป๊าที่สุดเลย ฟอดดดด^O^”


เดี๋ยวนะ เมื่อกี้ไม่ได้แกล้งทำหน้าเศร้าใส่ผมใช่มั้ย ทำไมเปลี่ยนเร็วอย่างนี้วะเห้ย TOT เอาไงก็เอากันล่ะ ผมขัดใจไม่ได้แล้วจริงๆ ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของไอ้แดมไปแล้วกันนะ


ช่วยพราวยืนเลือกสีอยู่สักพักก็ได้ปากกาไฮไลท์มาสี่แท่งนอกนั้นเป็นปากกาสีๆอะไรไม่รู้เป็นเซตยี่สิบสี่สี หนังสือเตรียมสอบอีกห้าเล่ม ใกล้จะสอบเข้ามหาลัยแล้วด้วยห้าเล่มนี่จะอ่านหมดก่อนสอบหรือเปล่าเท่านั้นแหละ


“เราไปซื้อขนมเผื่อหิวตอนดึกดีกว่า วันนี้หนูจะอ่านหนังสือเยอะๆๆๆๆ”


“เยอะขนาดนั้นเลยเหรอ”


“เยอะที่สุด!”


หึหึหึ เทอมนี้เกรดเขาขึ้นนะครับ ผมก็โดนกระแหนะกระแหนจากพ่อเด็กเหมือนเดิมว่าผมทำให้พราวหมกมุ่น ผมยอมรับอีกนั่นแหละว่าพราวมันติดผม แต่ผมก็ติดพราวเหมือนกัน ก็ถือว่าเจ๊ากันไปดิ


อะไรที่คิดว่าดีต่อพราวเหมือนจะไม่ดีสักอย่าง... โตมาแบบถูๆไถๆน่าสงสารจัง


“ทำไมป๊ามองหนูแบบนั้น”


“ป๊าก็มองพราวอย่างนี้แหละ มองคนเดียวด้วย”


“-//////-“


ผมขยี้หัวเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว อยู่กันสองคนหน่อยไม่ได้จะจับฟัดให้หายอยากเลย


ระหว่างเลือกขนมมีนักข่าวสองสามคนจะพุ่งเข้ามาหาผมกับพราวแต่บอดี้การ์ดผมก็ไวพอที่จะกันตัวเขาไว้ แต่เหมือนหมีดื้อจะงงเล็กน้อย ก็ช่วงนี้นักข่าวชอบเล่นข่าวว่าผมกินลูกตัวเองแล้วก็เรื่องที่พราวเป็นลูกไอ้แดมนั่นนี่ ผมเบื่อที่จะต้องเอาเงินตามไปอุดรูรั่วแล้วเลยปล่อยๆไปให้นักข่าวเอาไปมโนกันเอง แค่กันไม่ให้เข้ามายุ่งกับพวกเราก็พอ


“เขาจะถ่ายรูปด้วย ป๊าอย่าขยี้หัวสิ เดี๋ยวไม่หล่อนะ”


นี่ก็ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวเล้ยยยยยยยยย


“ไปดูเอแคลร์ตรงนู้นป่ะ”


“ป๊าน่ะ” พราวหันไปยิ้มแล้วก็ก้มหัวให้เขาอีก ผมเลยรีบโอบไหล่แล้วเดินไปอีกทาง ปล่อยให้การ์ดจัดการความเรียบร้อยตรงนี้


ไม่ได้ห่วงชื่อเสียงของบริษัทเท่าชื่อเสียงของพราวหรอกครับ ผมจะออกมาบอกก็ได้ว่าผมกับพราวไม่ใช่พ่อลูกกันจริงๆ แต่ผมไม่อยากให้ไอ้ตัวเล็กยุ่งยากใจหรือคิดมากอีก อยากให้พราวเป็นพราวที่สดใสอย่างนี้ต่อไป


“อาทิตย์หน้าหนูก็เปิดเทอมแล้ว ลุงแดมบอกว่าให้โทรหาป๊าได้แค่วันละสิบนาที”


“หืมมมม”


ไอ้ แดม แ ม่งงงงง!


“พราวโทรหาป๊าสิบนาที เดี๋ยวป๊าจะโทรหาพราวสามชั่วโมง เฟซทามกันด้วย ดีมั้ย”


“คิกคิกคิก แต่ว่า... ถ้าทำอย่างนั้นลุงแดมจะหักค่าขนม”


เห้ยยยย เลี้ยงเมียกูให้อดอยากไปละ สงสัยต้องเคลียร์กันสักที เอะอะตัดค่าขนมบ้าง ไม่ให้มาอยู่กับผมบ้าง นี่บ้านหรือคุกวะ


“ป๊าจะให้พราวเอง ทุกอย่างเลย”


“เย้!”


ไอ้ตัวเล็กรั้งลำคอผมเข้าไปกอดแน่น ผมเกือบเผลอกอดตอบแต่นึกขึ้นได้ว่าถือถาดขนมอยู่เลยฉกหอมแก้มนิ่มมาสองสามฟอดใหญ่ๆ


“โลกนี้มีสองคนเหรอจ้ะ”


“อาเค้กกกก > < หวัดดีค้าบบบบบ”


“มาตั้งแต่เมื่อไหร่วะ”


เซอร์ไพรส์มาก ปกติถ้ามันมาไทยผมจะเป็นคนไปรับมันทุกครั้งนะ อ้อออออ ลืมไป เดี๋ยวนี้เขามีสามีคอยรับคอยส่งอยู่แล้ว สามีเขารวยครับ ฮ่าๆๆ


“เดี๋ยวเล่าให้ฟัง เข้าไปหาที่บ้านแล้วคนที่บ้านบอกว่าพาน้องพราวออกมาข้างนอก ก็รู้อยู่แล้วว่าต้องมาที่นี่”


ผมอยู่กับพราวก็มีความสุขอยู่แล้วแต่มีเค้กมาด้วยก็ดี มันเฮฮาและทำให้พราวสนุกมากขึ้น ไบรอันไม่ได้มาด้วยพักผ่อนอยู่ที่โรงแรม ทุกทีเค้กจะมาพักบ้านผมแต่คราวนี้คงไม่เหมือนเดิม เดินเล่นกันสักพักก็ชวนกันไปร้านกาแฟเพื่อให้คนตัวเล็กสุดใสกลุ่มได้พักขาพักเหนื่อย


“แค่กๆๆ”


“อาเค้กจะแต่งงาน OoO!”


“ทำไมต้องตกใจกันขนาดนั้น ฮ่าๆๆ”


“กะ...ก็...” พราวหน้ามุ่ยก้มลงดูดชาเขียวปั่นเพิ่มวิปครีมของตัวเองหงอยๆเหมือนลูกหมาถูกทิ้ง


“แล้วมึงอีกไอ้เฟิร์ส แค่นี้ต้องสำลักด้วย”


ผมยักไหล่ “ตอนแรกก็แอบเชียร์ให้ผู้ชายฟันแล้วทิ้งอยู่อ่านะ มาได้ไกลก็เลยตกใจหน่อย ฮ่าๆๆ”


“ไอ้เหี้.ย ไอ้...”


เค้กร่ายด่าผมยาวพร้อมกับมือที่ฟาดมาไม่ยั้ง แค่ทดลองตามหลักการที่เคยอ่านเจอ คนที่ใกล้จะแต่งงานมักจะเตรียมตัวเป็นแม่เลยชอบมองทุกสิ่งเป็นลูก คงจะจริงนะ...ที่เค้กตีผมก็เหมือนแม่ตีลูกอยู่ใช่มั้ย หึหึหึ



“เอ้อ ไม่ได้ท้องก่อนแต่งนะยะ ไม่ต้องซุบซิบ”


“บอกกู?”


“เออ คนเขาเม้าท์กันจะเป็นจะตายว่ากูท้องก่อนแต่งเลยฟ้าแลบงี้”


“ท้องก็ดีดิ จะได้ใจเย็นและลดความห้าวลงบ้าง”


“เหมือนตอนที่มึงมีน้องพราวเหรอ”


ผมเหลือบมองลูกหมีเล็กที่สนใจชาเขียวของตัวเองไม่เลิก ก็จริง...ถ้าไม่มีพราวผมอาจจะเป็นขี้เหล้าขี้ยาอยู่ที่ไหนสักที่ในแอลเอเพราะตอนเด็กผมเฮี้ยวมาก ทำตัวเหมือนเด็กมีปัญหาอยู่ตลอดเวลา


“ฟอดดดดดดด ขอบคุณที่เกิดมานะครับ”


“OoO อะไรเหรอป๊า” พราวถามงงๆ แต่ผมกับเค้กก็เอาแต่ยิ้มไม่มีใครยอมตอบ พราวเลยหน้ามุ่ยปากยื่นจนจะชิดจมูกเลยด้วย “หนูถูกแย่งความรักไปอีกแล้ว”


“หืมมมม”


“อาเค้กกำลังจะไปรักคนอื่น TOT ฮือออออ พออาเค้กมีน้องอาเค้กก็จะไม่รักพราว”


“ฮ่าๆๆๆ ไม่จริงงงงงง อารักพราวจะตาย”


ผมกับเค้กส่ายหัวเอือมๆกับความคิดเด็กน้อย พราวงอนไม่ยอมพูดด้วยกว่าจะปรับความเข้าใจกับเค้กได้ก็ปาไปเป็นชั่วโมง เค้กเลยมาทำอาหารเย็นให้พวกเรากินเป็นการไถ่โทษ แล้วก็บอกว่าพรุ่งนี้ขอพาพราวไปเลือกชุดแต่งงานด้วย เขาจะจัดงานสองที่คือที่ไทยกับสิงคโปร์น่ะ เพราะเพื่อนเค้กมันก็เยอะแล้วหลายคนก็ไม่สะดวกที่จะบินไปที่นู่นจริงๆ


วันรุ่งขึ้นผมไม่ได้ไปร้านด้วยปล่อยให้อาหลานเขาพากันไปเลือกชุดเอง เค้กบอกว่างานนี้จะออกค่าตัดชุดสูทขาวให้พราวเองผมก็เลยรีบๆดันไอ้ตัวเล็กส่งให้เค้กอย่างรวดเร็ว ฮาาาา ถ้าพราวใส่ขาวผมก็ควรใส่ขาวดีมั้ยหรือควรใส่ดำจะได้ตัดกันไปเลย


ผมคอยโทรเช็คพราวเป็นระยะๆว่าตอนนี้ทำอะไรอยู่แต่เหมือนเจ้าตัวจะวุ่นแล้วก็ทำเสียงแปลกๆ มีครั้งหนึ่งบอกให้ผมไปรับด้วย ทำไมก็ไม่รู้ทั้งๆที่พลอยก็ตามไปด้วยทีหลังแท้ๆ พราวน่าจะสนุกนี่นา...


จักรรินทร์ยกแฟ้มงานเข้ามาให้ที่ห้องทำงาน บอกพราวไปว่าเสาร์อาทิตย์ว่างสำหรับเขาเสมอแต่ที่จริงงานยังไม่เสร็จด้วยซ้ำ ขอบคุณเค้กจริงๆที่มาพาตัวเล็กไปเล่น(?)ด้วย


“อาทิตย์หน้าไปมาเลวันพฤหัสครับ”


“กลับศุกร์?”


“กลับอาทิตย์เร็วสุดครับ”


“อ่า...”


ไม่ได้เจอลูกหมีขาวไปสองอาทิตย์เลยดิ พราวติดเรียนคงพาไปด้วยไม่ได้ยิ่งใกล้สอบโควต้าเข้ามหาลัยแล้วยิ่งไม่ควรขาดเรียนเผื่อมีประกาศสมัครสอบหรืออะไรยังไงจะได้ไม่พลาด


ติ๊ง!


เสียงไลน์ดังเข้าไอแพดมารัวๆขัดความคิดของผมชั่วขณะ อันที่จริงโซเชียลต่างๆเหล่านี้ผมไม่ค่อยจะเล่นหรอก แต่มีเมียเด็กอ่านะ เลยต้องศึกษาไว้บ้าง


บรื๊นนนนนน~~~~~~~


ยังไม่ทันเปิดดูเสียงรถที่ผมจำได้ว่าเป็นรถที่เค้กขับก็ดังเข้ามา เพียงไม่นานไอ้ตัวเล็กก็เปิดประตูห้องทำงานเข้ามาแล้ววิ่งมางอแข้งงอขาซุกตัวบนตักผมไม่พูดอะไร แต่ผมที่เปียเก็บไว้ข้างหนึ่งนี่อะไร แต่งหน้าด้วย?


“อาเค้กกับอาพลอยล่ะครับ กลับไปแล้วเหรอ”


“แงงงงงงงงงงงง!”


เอาแล้ว เอาแล้ว เอาแล้ว


“ฮือออออ ป๊า อาเค้กจับหนูใส่ชุดเจ้าสาวด้วย ฮือออออ”


ผมปล่อยก๊ากออกมา >O< กูว่าแล้วว่าไอ้สองตัวนั่นต้องเล่นอะไรพิเรนท์ๆ เอาจริงๆนะพราวตัวเล็ก หน้าตาน่ารักน่าแกล้ง ยิ่งงงๆเอ๋อๆยิ่งสนุกล่ะ


“อ๋อๆ นี่เหรอ อาเค้กส่งรูปมาให้ป๊าดูด้วย”



“ไม่เอา ห้ามดู”


เอามือมาปิดหน้าจอไว้ ให้เขาใส่กระโปรงเขาไม่ชอบครับ หึหึหึ


“ไม่เห็นเป็นอะไรเลย ต้องสวยมากแน่ๆ อื๊อออออ”


โดนบีบปากครับ ว่าเขาสวยก็ไม่ได้โดนทุบตลอด ก็มันเรื่องจริง ดวงตาแป๋วๆมีแววอ้อนอยู่ตลอด จมูกนิดๆโด่งหน่อยๆ ปากเรียวแต่ดูอวบอิ่มน่าจูบ(และนุ่มมากด้วย) หน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มจนผู้หญิงหลายคนยังอายเลยเถอะ


ผมดึงมือเล็กออกแล้วสไลด์ดูรูปที่ถูกส่งมา พราวกอดคอแล้วซุกหน้าลงกับอกอย่างเดียวเลย ผมเข้าใจนะ ไม่มีผู้ชายที่ไหนอยากจะใส่ชุดของผู้หญิงหรอกถ้าไม่ใช่สาวประเภทสองที่ชัดเจนในทางเลือกของตัวเองอ่านะ


อื้มมมมมมมม อืมมมมม... สวย สวยจริงๆ


ใบหน้าขาวใสถูกลงรองพื้นซะเรียบกริบดูเปล่งประกายมากขึ้น คิ้วก็ถูกกันและเขียนให้เข้ารูปยิ่งขึ้น ดวงตาหวานถูกกรีดให้คมกริบ ปากที่สีระเรื่อก็แต่งแต้มให้ชัดเจนขึ้น ติดตรงที่เดียว...


สีหน้าเนี้ยแหละ เจ้าสาวที่ไหนถ่ายรูปหน้างอ ฮ่าๆๆ


“น่ารักจะตาย ป๊าชอบจัง”


“ฮือๆๆๆ” ทำเสียงร้องไห้พร้อมกับส่ายหน้าไปมา


“ถ้าพราวแต่งงานกับป๊า พราวจะใส่ชุดแบบนี้มั้ย”


“...”


“...อย่าบอกนะว่าพราวจะให้ป๊าเป็นคนใส่”


“คิกคิกคิก ป๊าอ่ะ...ตลก” ไอ้ตัวเล็กหัวเราะ นี่คงจะคิดไปถึงภาพที่ผมใส่ชุดนี้อยู่สินะ ลองคิดถึงกล้ามโตๆไหล่กว้างๆแล้วต้องมาใส่ชุดหวานๆนี่สิ อย่าว่าแต่พราวตลกเลยเขาคงอยากจะอ้วกด้วยซ้ำ = =;;;


“เห็นมั้ย พราวใส่แหละถูกต้องแล้ว สวยที่สุดเลย” ยิ่งตอนถ่ายคู่กับเค้กนี่กินกันไม่ลงจริงๆ


“แต่ว่าหนูเป็นผู้ชายน้า > <”


“ป๊าเห็นแล้ว”


“เห็นอะไรน่ะคนบ้า!”


“ฮ่าๆๆ”


ตอนแรกผมก็แค่จะบอกว่าเห็นแล้วว่าเป็นผู้ชายแต่เด็กหมี(แอบ)หื่นคงคิดว่าผมเห็นว่าเขามีปิ๊กาจูล่ะสิถึงได้เขินหน้าแดงหูแดงขนาดนี้ เลื่อนดูไปหลายๆรูปย้อนไปย้อนมา เอาไปใส่กรอบไว้ดีมั้ยวะ


“ป๊าดูเสร็จแล้วก็ลบได้แล้ว”


“ป๊าจะเอาติดผนังห้อง”


“ฮือออออ ไม่เอา หนูอาย”


“อายอะไร มีเมียสวย โอ๊ยยย มีเมียน่ารักก็ต้องอวด”


ว่าสวยแล้วจะโดนหยิก


“เชื่อป๊าเถอะ อะไรดีป๊าก็ว่าดี”


“ป๊าก็ว่าดีสิ ขนาดชุดพยาบาลยังเอามาให้หนูใส่เลย! > <”


“งั้นคราวหน้าเอาชุดพยาบาลผู้ชายมาต้องใส่นะ”


“คนบ้าๆๆ พ่อหมีบ้า ขี้หื่นนนนนนน” ดิ้นใหญ่เลย หึหึหึ


ผมบอกพราวว่าเราจะไม่เจอกันสองอาทิตย์พราวก็กลับมาซึมๆอีกครั้ง แต่พราวก็พยายามจะเข้าใจแม้จะเสียใจก็เถอะ นี่เป็นสัญญาณที่ดีว่าเด็กน้อยของผมใกล้จะเติบโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว แต่ไม่ว่าจะเป็นเด็กเป็นผู้ใหญ่ผมก็รักทั้งนั้นแหละ ขอแค่ให้เราได้เติบโตไปพร้อมๆกันก็พอ©



 
------------------------------------

เรื่อยๆกันไปอีกกกกกก

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นต์จ้า

 

[Apple_matinie]

อิจฉาน้องพราววววววววววว

[takara]

น้องพราวน่ารัก

[saruttaya]

น้องพราวน่ารักตลอดดดด

[Teddysdeath]

อยากเห็นมั่งอะ

[shikyu3211]

จัดงานแต่งพร้อมอาเค้กไปเลย

[patcha nilnon]

ฟินเฟอร์อ่ะ 

[FahFon]

เพิ่งอ่านได้ 2 ตอนค่ะ

ใครก็ได้บอกเราที ว่าพ่อลูกกันจริงเปล่า? ถ้าจริงจะได้ไม่อ่านต่อ 5555

[Aladin]

น่ารัก~~~~
 

[tookta]

ขอบคุณจ้า
พ่อหมี กะ ลูกหมี หื่นทั้งคู่ ฮ่าฮ่า

[haru_na]

  น่ารักกกกกกก

[ferrari_L]

45



 












ช่วงนี้ได้คุยกับป๊าวันละสิบนาทีจริงๆน้า ฮือออออออ



ไม่ใช่ว่าลุงแดมจะเข้มงวดอะไรหรอกแต่ว่าป๊าก็ไม่ค่อยว่างด้วยแหละ ตอนแรกทำมาบอกว่าจะโทรมาคุยด้วยหลายชั่วโมง ชิส์! แล้วนี่ไปมาเลแล้วด้วย ข่าวคราวยิ่งหายไปใหญ่


“หมูตุ๋นมาหาพ่อเร๊ววววววว”


= =;;;


“หมูตุ๋นอยู่ไหนวะ ภีม! หมูตุ๋นอ่ะ”


ผมมองลอดใต้โซฟาออกไปเห็นหน้าแข้งที่เต็มไปด้วยขนดกดำเดินไปเดินมาหาหมาน้อยพันธุ์ปอมเมอเรเนี่ยนสีน้ำตาลที่เพิ่งไปซื้อด้วยกันมาเมื่ออาทิตย์ก่อน กะจะเอาสีขาวแหละแต่นึกได้ว่าพี่เอเธนส์ก็ตัวสีขาวเลยเอาสีน้ำตาลมาจะได้ตัดกัน


ตอนแรกผมคิดว่าไอ้คนห่ามๆเถื่อนๆอย่างลุงแดมนี่คงไม่ได้รักสัตว์อะไรหรอก กลัวว่าถ้าเอามาเลี้ยงจะแอบเอาน้องหมาผมไปทำลูกชิ้นด้วย แต่ที่ไหนได้ โคตรชอบเลย! ชอบมากจนตีกับผมแย่งกันเล่นหมาบ่อยๆ > <


“เมื่อกี้ยังเห็นพราวเอามาเล่นด้วยอยู่เลย”


“แล้วพราวไปไหน”


“อยู่ในห้องนั่งเล่นนั่นแหละ”


“ไม่มีจริงๆนะเว้ย”


“ชู่วๆๆ”


ผมจุ๊ปากใส่หมูตุ๋น แล้วมองลอดช่องใต้โซฟาออกไปอีก


“จ๊ะเอ๋!!”


“ว๊ากกกกกกกกก >O<”


โป๊กกก!


อยู่ดีๆลุงแดมก็ก้มหน้าลงมาจ๊ะเอ๋ใส่ผมที่หลบอยู่ใต้โซฟา โคตรตกใจ หัวโขกกับขอบโซฟาแล้วด้วย ฮืออออ โผล่มาอย่างกับหนังผีอ่ะ T_T


“ไอ้แสบ เอาหมูตุ๋นมา!”


“ทำเขาหัวทุบไม่ขอโทษสักคำ”


“สมน้ำหน้า”


แย่งหมูตุ๋นไปกับมือกับตีนเลย >< ฮึ่ยยยยยย ผมนวดๆหัวพอให้หายปวดแล้ววิ่งตามลุงแดมไปเอาหมูตุ๋นคืน เมื่อวานพาไปตัดขนมากลายเป็นหัวพองกว่าตัวโคตรน่ารักเลยด้วย


“หมูตุ๋นบอกสิอยากอยู่กับใคร”


บ๊อก!


“ถ้าอยากอยู่กับพ่อให้เห่าสองครั้ง”


บ๊อก บ๊อก


ไอ้ หมู ตุ๋นนนนนนนน ไอ้หมากบฏ ไม่ได้สำนึกเลยว่าใครเทข้าวให้กินทุกวันเนี้ย ได้เวลาอาหารเย็นแล้วลุงแดมถึงยอมปล่อยหมามานั่งกินข้าวแต่พอผมจะไปเล่นบ้างก็ห้ามแล้วก็ขู่ให้กินข้าวให้เสร็จก่อนด้วย เหอะ!


“หน้างอทำไม”


“ไม่ต้องมาพูดด้วยเลย”


“กินข้าวให้เสร็จก่อนค่อยไปเล่น”


“พ่อลูกงอนกันเรื่องหมาอีกแล้วเหรอ สงสารหมาจะเฉามือตายกันก่อนพอดี” อาภีมว่าเข้าให้ พวกเราพ่อลูกเลยนั่งเงียบเลย ผมรีบๆยัดข้าวลงท้องแล้วไปล่อลวงหมูตุ๋นเข้าห้องนอนทันที อิอิ อาบน้ำทำการบ้านโดยมีหมูตุ๋นนั่งมองด้วยตากลมๆน่ารักน่าชังมาก


“หมูตุ๋นอยากคุยกับป๊ามั้ย เคๆอยากคุยกับป๊าใช่มั้ย เดี๋ยวพี่ต่อสายให้ รอแป๊บนึงเนอะ”


อันที่จริงผมอยากคุยกับป๊าเองแหละไม่ใช่หมูตุ๋นหรอก T^T จ้องหน้าจอตั้งนานป๊ายังไม่กดรับ เวลาที่โน่นก็ไม่ห่างกันสักเท่าไหร่นี่นา ผมอุตส่าห์หวังไว้ว่าวันเปิดเรียนวันแรกป๊าจะไปส่งผมที่โรงเรียน แต่ก็ดันมาติดงานซะได้ แย่จริงๆเลย


“ฮัลโลครับ”


“ป๊าาาา >O<” ผมโบกมือใส่กล้อง ป๊ายังใส่ชุดทำงานแบบเต็มยศอยู่เลย


“หึหึหึ จะนอนแล้วเหรอ”


“ยัง มีคนอยากคุยกับป๊าด้วย หมูตุ๋นๆ พูดกับป๊าก่อน”


บ๊อก บ๊อก บ๊อก


มันเห่าแล้วดมๆโทรศัพท์ผมแต่พอมันแลบลิ้นจะออกมาเลียเท่านั้นแหละรีบชักหนีเลย นี่มันไม่ใช่ของกินสักหน่อย!


“ป๊านี่ชื่อน้องหมูตุ๋น เป็นเพศผู้” ยกให้ตัวกลมๆขึ้นให้ปิ๊กาจูชี้ออกไปที่หน้ากล้องแบบเน้นๆ ฮ่าๆๆ


“ใครตั้งชื่อเนี้ย”


“ป๊าน่ะ หนูตั้งเอง”


“อยู่ตั้งมอหกแล้วยังไม่รู้อีกเหรอว่าเนี้ยอ่ะหมา ไม่ใช่หมู”


“...”


“ควรจะชื่อหมาตุ๋นหรือเปล่า”


“ป๊า...”


“...”


“กร๊ากกกกกกกกก ป๊าเล่นมุกอ่ะ ฮ่าๆๆ ตลกอ่ะ >O<”


นานๆทีจะมานะครับเรื่องอะไรแบบนี้ ถึงจะไม่ค่อยฮาแต่ก็มีให้ผมเห็นคนเดียวนะด้านนี้ ผมหัวเราะคิกคักคุยกับป๊าอยู่หลายนาทีก่อนจะวางสายไป


ลุงแดมกับอาภีมมาส่งผมที่โรงเรียนตามปกติ ใกล้สอบเข้ามหาลัยขึ้นไปเรื่อยๆแล้วยิ่งต้องขยันอ่านหนังสือมากขึ้น กลางวันก็จับกลุ่มติว ตอนเย็นก็เรียนเสริมอย่างเข้มข้น ผมเข้าใจที่ป๊า ลุงแดมหรืออาภีมอยากให้ผมสอบติดนะ พวกเขาคงกลัวผมเสียใจอ่ะเพราะผมก็ทุ่มเทกับการเรียนพอสมควร(ถึงแม้จะเพิ่งมาทุ่มเมื่อไม่นานมานี้ก็เถอะ T_T) ขนาดเกรดได้น้อยยังรู้สึกด้อยกว่าคนอื่นๆ ลองคิดภาพตอนที่สอบไม่ติดสิ... อายเพื่อนน่าดู เฮ้ออออออ ดังนั้นก็พยายามเข้านะพราว!


“พราว แก้สมการก็ผิด”


“อะไรๆ”


“นี่อ่ะ ย้ายข้างมาก็เปลี่ยนเครื่องหมายด้วยสิ”


“ลืมมมมมมม T_T”


“จะไปลืมในห้องสอบไม่ได้นะ”


“ฉันเป็นพี่นายนะ TOT บ่นจั๊งงงงงงง”


“หึหึหึ ทำไปๆ”


โอยยยยย ขนาดไอเพิ่งเรียนมอสี่ยังทำโจทย์ของมอห้ามอหกได้เลยอ่ะ ยอมรับว่าตอนนี้ก็เหม่อนิดๆด้วยแหละเลยสะเพร่าไปหน่อย


“พ่อพราวมารับช้าจังวันนี้”


“นั่นสิ เหนื่อย ไม่อยากคิดแล้วอ่ะ เดินไปรอลุงแดมหน้าโรงเรียนดีกว่า”


“โอเค”


ไอก็เก็บของของตัวเองลงกระเป๋าด้วย ผมเลยรีบห้าม


“โอเคอะไร นายก็รอป๊อบอยู่นี่แหละ เขาเรียนเสร็จจะได้ไม่ต้องตามหา”


“พราว... รู้จักนวัตกรรมสมัยใหม่ที่เรียกว่าโทรศัพท์มือถือมั้ย”


อะไรวัดๆกำๆนะ = =;;


“เหอะ เดี๋ยวเดินไปเองได้จริงๆ ไปล่ะ”


ผมหลีกเลี่ยงที่จะพูดถึงกำหนัดสมัยใหม่(หรือเปล่า)แล้วโบกมือให้ไอแล้วเดินออกมาจนสุดปากซอยก็มีรถเบนซ์คันสีดำสนิทวิ่งมาปาดหน้า ถ้าผมเบรกไม่ทันนี่ได้เดินชนรถไปแล้วนะครับ(?) ประตูฝั่งคนขับเปิดกว้างก่อนที่ชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญาในชุดสูทสีดำน่าเกรงขามจะออกมายืนเท่มองมาทางผม


“ขึ้นรถครับหนุ่มน้อย”


“ป๊า!!! >O<”


ผมไม่ได้ขึ้นรถตามที่บอกแต่วิ่งไปกอดเขาเต็มรัก กอดแน่นๆให้สมกับความคิดถึงทั้งหมดที่มีซึ่งป๊าก็กอดตอบกลับมาแน่นไม่แพ้กัน เกือบสองอาทิตย์แล้วด้วยที่ไม่ได้เจอกัน T_T


“คิดถึงน้องพราวของป๊าจัง”


“คิดถึงป๊าของน้องพราวเหมือนกัน ป๊าเพิ่งมาถึงวันนี้เหรอ แล้วทำไมเมื่อคืนไม่บอกหนูล่ะ”


รอยยิ้มวูบหายไปแว๊บหนึ่งก่อนจะกลับมายิ้มอ่อนโยนให้ผมดังเดิม ร่างสูงเปิดประตูรถให้ผมขึ้นก่อนจะตามเข้ามา ผมรีบกอดแขนหนาอ้อนทันที ตลอดทางผมเล่าเรื่องนั้นเรื่องนี้ให้ป๊าฟังเต็มไปหมดแต่เหมือนว่าป๊าจะเงียบเกินผิดปกติ


“วันนี้หนูจะได้ไปนอนบ้านของเราเหรอ”


“ครับ”


คงจะตบตีกับลุงแดมอยู่นานสินะถึงได้มารับผมช้าอย่างนี้ ฮ่าๆๆ ถึงบ้านผมรีบวิ่งหาพี่เอเธนส์ก่อนเป็นอันดับแรก เจอลุงแช่มกับป๊าช้อยก็ยกมือไหว้แต่ไม่ทันได้หาพี่เอเธนส์เจอป๊าก็รวบเอวผมแล้วยกพาดบ่าพาขึ้นบนห้องอย่างรวดเร็ว พ่อหมีวางผมลงบนเตียงแล้วลงมาคร่อมไว้


“อื้อออออ ป๊า”


“คิดถึงๆๆๆๆๆๆ” ทุกคำที่บอกว่าคิดถึงเขาก็กดจูบย้ำไปทั่วทั้งใบหน้าและลำคอผมก่อนจะมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากอย่างดูดดื่มและเนิ่นนาน เราทั้งคู่สลับกันบดเบียดลิ้นด้วยความต้องการอย่างล้นหลามก่อนที่ทุกอย่างเจอเลยเถิดตามที่มันควรจะเป็นแต่ครั้งนี้พ่อหมีใหญ่ละมุนกว่าทุกครั้ง แขนใหญ่คอยตระกองกอดและรัดร่างผมตลอดไม่ยอมปล่อย ปากหนาก็คอยพรมจูบไปทั่วร่าง


“ป๊าไปทำอะไรมาหรือเปล่า รู้สึกไม่ปกติ”


ผมหลับไปหลังจากบทรักผ่านไป แต่ก็ต้องตื่นเพราะคนที่นอนกอดผมอยู่จากทางด้านหลังกำลังจะก่อกวนผมอีกครั้ง ป๊าชะงักไปเมื่อผมถามอย่างนั้น... ก็มันจริงนี่นา ปกติถ้าป๊าคิดถึงผมมากๆเขาจะแกล้งผมบนเตียงจะเป็นจะตายอ่ะ >/////< ไม่ใช่หวานหยดแบบนี้


“...เปล่า”


“คิกๆ หนูล้อเล่นน่า ที่มาเลเป็นไงบ้าง เสียดายจังที่หนูดันเปิดเทอมพอดี”


“ฟอดดดดดดด นั่นสิ ถ้าพราวไปจะดี ดีกว่านี้มากๆๆๆๆ”


“ง่ะ ทำไมดีมากขนาดนั้น -3-“


“...รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวหรือเปล่า”


แหน่ะ เปลี่ยนเรื่องเฉยเลย


นอกจากเปลี่ยนเรื่องแล้วก็เปลี่ยนท่าด้วย T_T โดน...ไปอีกหลายรอบ ผมเรียนมาเหนื่อย ป๊าก็เพิ่งลงเครื่องก่อนที่จะสลบเหมือดไปด้วยกันทั้งคู่

 

 

 
























“ลุงแดมน่าจะให้พราวไปอยู่กับป๊านะ”


ผมบอกเมื่อวันนี้ลุงแดมละอาภีมมากินข้าวที่บ้านป๊ากับผม ผู้ซึ่งโดนหยุดเรียนไปโดยปริยายเมื่อลุกจากเตียงไม่ขึ้น! กว่าจะรู้สึกตัวก็เที่ยงแล้ว


“อยู่กับฉันไม่ดีตรงไหน”


“ก็ขี้เกียจตื่นเช้านี่ บ้านป๊าอยู่ใกล้โรงเรียนกว่าอีก”


“นึกว่าแรดตามผู้ชายไปอยู่บ้าน”


“ทำไมต้องว่าแรดด้วย หนูไม่ได้แรดใช่มั้ยป๊า T_T”


“ไม่แรดก็อยู่ห่างกันสักนาที นั่งนัวเนียกันอยู่ได้”


ก็มันชินนี่!!!!! ผมนั่งกอดเอวป๊าส่วนป๊าก็โอบไหล่ผมไว้ แบบนี้เขาไม่ได้เรียกว่าแรดสักหน่อย คนเขาแค่แสดงความรักกันเอง =3=


“กินนมด้วยครับ”


“ป๊าน่ะ”


“หืม? ดื้อ?”


“กินก็ได้” ผมนิ้มเอาใจแล้วยกแก้วขึ้นกลั้นใจดื่ม มันไม่อร่อยยยย มันจืดดดด มันคาวววว แหวะ! >O< ตอนเช้าแอบเททิ้งไปป๊าคงรู้ทันเลยจัดมาให้ตอนนี้อีก


ปรี๊นๆๆๆ


เสียงแตรรถ เสียงโคตรดังแล้วก็บีบรัวด้วย ไม่ใช่ที่ไหน หน้าบ้านนี่เอง ใครอ่ะ ไม่มีมารยาทจัง พวกเราสี่คนมองหน้าพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย ป๊าบอกลุงแช่มให้ไปเปิดประตูบ้านให้อย่างเสียไม่ได้


“เฟิร์ส!!”


ฝรั่งหัวทองตัวน้อยมายืนเรียกป๊าอยู่หน้าประตูบ้าน ใบหน้าน่ารักยิ้มอย่างยินดีก่อนจะโผเข้ามากอดร่างสูงอย่างถือวิสาสะ ป๊าตกใจรีบหันมามองผมที่ยืนอึ้งไม่แพ้กัน


“มิสยูมากๆๆ” เขาพูดกับป๊าเป็นภาษาอังกฤษ


แล้วคิดถึงนี่หมายความว่ายังไง ผมมองป๊าอย่างต้องการคำตอบแต่ป๊าส่ายหัวกลับมาเชิงว่าไม่มีอะไร แต่ไม่มีอะไรได้ไงมายืนกอดกันโต้งๆอยู่ตรงหน้าผมเนี้ย!


“จิมมี่มาได้ยังไง ปล่อยก่อน”


“นั่งเครื่องมาไง”


“แล้วพ่อไม่ห้ามเหรอ”


“พ่อไม่รู้ ฮ่าๆๆ”


“แล้วจะมาทำไม เที่ยวเหรอ”


“มาหาคุณนั่นแหละ กลับไทยมาไม่บอกผมสักคำ อุตส่าห์แพลนว่าจะพาคุณไปเที่ยวอีกหลายที่เลย”


“อะแฮ่มๆๆ”


ลุงแดมกระแอ่มไอเบาๆ ป๊าเลยรีบดันจิมมี่ออกไปห่างๆ หมายความว่าไปเจอเขาที่มาเลใช่มั้ยเนี้ย แล้วก็ไปเที่ยวกันด้วย? ไม่ค่อยจะได้คุยโทรศัพท์กับผมแต่ไปเที่ยวกับจิมมี่?


“ไปรอที่รถนะลุง”


“เดี๋ยวพราว”


ผมบอกลุงแดมแล้วจะเดินออกมา แต่ป๊าเข้ามาดักทางไว้ก่อน ผมรีบยกหลังมือมาป้ายน้ำตาออกอย่างรวดเร็วแต่ก็ไม่ทันคนตัวโตที่เห็นซะก่อน ป๊าดึงผมเข้าไปกอดแล้วกดหน้าผมลงกับอกราวกับจะเอาเสื้อมาเช็ดน้ำตาให้


“นี่จิมมี่ เป็นลูกชายของลูกค้าชาวมาเลของป๊า”


“ฮึก”


“จริงๆนะ อย่าเพิ่งคิดอะไรไปไกลสิ ขอร้องๆ”


“ไม่...”


“โธ่พราว ฟังป๊าหน่อยนะ”


“พราว เรากลับกันเลยดีมั้ยJ” ลุงแดมเดินเข้ามาหายิ้มๆ คงจะชอบใจที่ผมกับป๊าจะทะเลาะกัน


“เอ่อ สวัสดีฮะ ช่วยพูดภาษาอังกฤษกันได้มั้ย พอดีผมไม่เข้าใจน่ะฮะ”


“สาระแนจริงๆ” อาภีมกัดฟันพูดเบาๆ(ป็นภาษาไทย)


ป๊าหมุนผมให้ไปเผชิญหน้ากับจิมมี่ในขณะที่แขนใหญ่ก็กอดเอวผมไว้แน่น


“จิมมี่ นี่แพท เป็นแฟนของผมเอง”


“...”


“...”


“...เหรอฮะ” ดวงตาสีสวยของจิมมี่วูบไหวไปหน่อยก่อนจะกลับมายิ้มร่าแล้วยืนมือมาเช็คแฮนด์กับผมพร้อมกับบอกยินดีที่ได้รู้จัก แต่กูไม่ยินดีโว้ยยยยยยยยยยย!!


ผมไม่ชอบคนใหม่ๆที่เข้ามาในชีวิตป๊าเลยอ่ะ ผมว่าผมเริ่มเข้าใจพ่อหมีแล้วล่ะ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องไอหรือคนอื่นๆ เขาคงไม่อยากให้ผมไปสนิทกับใครเพิ่มขึ้นจนลืมเขา


“ผมขอมาอยู่ที่นี่สักพักนะฮะ คุณก็อยู่ที่นี่ใช่หรือเปล่า”


“ใช่!” ผมบอก รู้เลยว่าตัวเองทำปากยื่นปากยาวอยู่ T_T


“งั้นคุณก็คงไม่ว่าอะไรใช่มั้ยฮะ เพราะตอนที่มาเลผมก็เคยพักกับคุณเฟิร์สบ่อยๆ”


“...”


ผมตวัดสายตามองใบหน้าคม ไปที่ไหนก็มีคนมาติดพันที่นั่นตลอดเลย! แล้วยิ่งลับหลังผมนี่ไม่รู้ว่าจะไปถึงขั้นไหนกัน ผมสะบัดแขนหนาออกจะวิ่งหนีขึ้นห้องตามนิสัย แต่...


“ไม่ต้องรีบขึ้นจัดห้องให้ผมก็ได้ฮะ ผมนอนห้องเดียวกับพวกคุณได้”


“ไม่มีทาง!”


ผมซอยเท้าถี่ๆขึ้นบันได แอบสะดุดให้ได้ขายหน้านิดหน่อยด้วย ฮือออออ



-----------------------------------------------------------------------------
เอาล๊าวววววววววววววววววววววว
งานเข้าล๊าววววววววววววววววววว


เม้นให้กำลังเก๊าเยอะๆน้าาาาาาาา   

อยากรู้ชิม้าว่านังจิมมี่จะมาป่วนอะไรนุ้งพราว (to be continued..555555)

บอกเลยนางแสบบบบบบบบบบบบ

[black sakura]

จิมมี่นางหน้าด้านหน้าทนแบบว่าศรีทนได้สุดๆอ่ะ

[nunnan]

 

[mild-dy]

จิมมี่นางเป็นใครมาทำไม
มาป่วนใช่มั้ยยยย

[takara]

อัยย๊ะ พราวเจอศัตรูหัวใจถึงบ้านเลย

[lizzii]

หวายๆๆๆๆๆ จิมมี่นี่ออกตัวแรงนะเนี่ย

[Nus@nT@R@]

ป๊าแอบไปกินจิมมี่มารึป่าว ถึงทำตัวแปลกๆ

[iceman555]

นังจิมมี่ออกตัวแรงมากกกก  พี่เฟริ์สแอบพลาดท่าไปมีอะไรด้วยตอนไปมาเลรึป่าวหว่า  ทำไมทำตัวแปลกๆกับน้องพราวอะ ถ้ามีนี้งานข้าแน่นอน 

[shikyu3211]

ทำไมพราวไม่กลับไปกลับแดมเนี่ย จะโกรธจะงอนก็ทำให้มันจริงจังหน่อย

[Naeon]

สู้เขานะน้องพราววว ของเราใครอย่าแตะ

[cross]

รู้สึกว่าสั้นมากกกกกอ่ะ ค้างอ่ะ
หวังว่าเฟิร์สคงไม่พลาดมีอะไรกะจิมมี่นะ
ถ้าเป็นงั้นพราวจะเจ็บแค่ไหนละ แต่เชื่อว่าแด๊มกะภีมดูแลได้ ถ้าเฟิร์สทำมันจริงจะด้วยอะไรก็แล้วแต่ถือว่าทำตัวเองงานนี้ไม่มีคนช่วยแน่ๆ

[Aoya]

แต่เค้ากลับอยากให้เรื่องนี้(นังจิมมี่)ทำให้น้องพราวโตขึ้น
ทำให้น้องพราวเติบโต ไม่ติดป๊าเหมือนลูกหมีโคอาล่า
ทำให้น้องพราวรู้ค่าตัวเอง ไม่ใช่อะไรๆ ก็ยอมป๊าตลอด

ใครทำอะไรกับน้องพราวไว้ น้องพราวก็จะตอบกลับแบบคูณสอง
อย่างที่อิป๊าแอบไปมีอะไร(?)กับนังจิมมี่
น้องพราวก็เลิกเลย แล้วไปเรียนต่อเมืองนอก
เอาแบบหายไปให้อิป๊ามันตามหาไม่เจอ ให้อิป๊ามันทุรนทุราย
อยากเห็นน้องพราวเติบโตเป็นเคะราชินี
แบบอาภีมที่ลุงแดมแทบจะยอมทุกอย่าง

สู้ๆ นะ น้องพราว

[haru_na]

จัดการขั้นเด็ดขาดเลย พาวววววววววววววววววววววววว

[B52]

มีปัญหาเข้ามาอีกแล้ว