หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[Teddysdeath]

จมกองเลือด

[mild-dy]

น้องพราวนี่น่ารักตลอดเลย

[Inwoสูs]

แกล้งให้น้องหึงแล้วก็มาจัดการน้องสินะ 

[fay 13]

 

[waiman]

ฟินนนนสุดๆๆๆๆๆๆ

[ferrari_L]

LOY KRATHONG FESTIVAL

[/size]








[เฟิร์ส]


อันที่จริงผมก็ไม่ได้ปิดกั้นอะไรพราวสักเท่าไหร่นะ(เหรอ) แต่ผมคิดว่าอะไรที่ผมไม่ชอบพราวก็คงไม่ชอบด้วย อย่างเช่นงานลอยกระทง สมัยเรียนผมเคยไปกับพวกไอ้มาร์ชเนี้ยแหละ ตอนแรกมันบอกไปเหล่หญิงชิวๆ = =;; ชิวเหี้ยไรล่ะครับ ต้องไปเดินเบียดคนเป็นแสน พอจะได้ลอยก็เกือบจะถูกถีบตกน้ำเนื่องจากเพื่อนผมไปแซวสาวที่มีผัวแล้ว


นั่นล่ะ ผมก็เลยไม่ไปลอยกระทงอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น รวมถึงไอ้ตัวเล็กด้วย ทุกๆปีก็บอกให้แม่บ้านไปซื้อมาแล้วก็ลอยในบ้านเนี้ยแหละ แค่นี้เขาก็พอใจละ แต่คนเรามันโตขึ้นเรื่อยๆครับ ยิ่งโตยิ่งรู้มาก นี่เลยรบเร้าผมตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เพื่อนชวนไปก็ไม่ไปบอกว่าจะไปกับผม(ถึงไม่ไปกับผม ผมก็ไม่ยอมให้ลูกหมีไปคนเดียวหรอกครับ)


“เราลอยเหมือนทุกๆทีดีกว่านะ”



“เราก็ลองลอยที่อื่นที่ไม่ใช่อ่างอาบน้ำบ้างสิ น่าสนุกออก”


“...”


“น้าๆๆ ที่มหาลัยจัดงานด้วย หนูนัดเจอเพื่อนเก่าๆเยอะเลย”


“แค่เอากระทงโยนลงน้ำแล้วก็กลับนะ”


ต้องเรียกว่าโยนเพราะมันเบียดกันแย่งกันลอยมากๆ ธูปเทียนนี่จะจี้คนข้างๆซะให้ได้


“โยนอะไรเล่าาาาา เขาวักน้ำใส่กระทงต่างหาก อย่างนี้ๆ”


เวลาลอยกระทงต้องทำมือเป็นนางกวักเหรอครับ = =;;; น้ำเข้ากระทงกันพอดี


“แบบนี้กระทงมันต้องจมแล้วล่ะ อย่าเรียกว่าลอยเลย”


“ดีกว่าโยนแล้วกัน ป๊านี่ อะไรก็ไม่รู้” บ่นๆๆๆ ทำปากยื่นปากยาวจนผมอดดึงให้ยืดยิ่งกว่าเดิม(ด้วยปากของผม)ไม่ได้ หมั่นเขี้ยวสุด


“...ไปเถอะน้า หนูอยู่ปีสี่แล้วยังไม่เคยไปร่วมงานของมหาลัยสักงานเลย”


เหอๆๆ ลูกหมีดื้อก้มหัวทำหน้าเศร้า อยู่ปีสี่แล้วยังขี้งอนขี้อ้อนเหมือนเดิม พัฒนาการอยู่ตรงไหนเนี้ยยยย


“โอเคๆ ป๊าว่าพราวจะเข็ด”


“ไม่เข็ดเลย ^O^ รักป๊าที่สุด หนูจะไปทำกระทงที่บ้านพ่อน้า ตอนเย็นป๊าไปรับหนูด้วย”


“ครับๆ ฟอดๆๆๆ”


ล่ำลาพอเป็นพิธีก็แยกแขนแยกขาที่พันกันอยู่ออก นัวเนียกันเป็นธรรมดาแต่ไม่ได้เกินเลยถึงจุดนั้น ผมก็กอดก็หอมของผมเป็นเรื่องปกติ ยิ่งได้อยู่ด้วยกันนี่โลกนี้มีแต่เราสองคนอย่างที่คนอื่นพูดจริงๆ


ออกไปรับตั้งแต่สี่โมง รีบไปก่อนกลัวรถติด เราจะไปลอยกันที่สวนสาธารณะที่ห่างจากมหาลัยพราวสามสี่กิโลซึ่งก็ติดแม่น้ำและบรรยากาศโอเคทีเดียว มหาลัยก็เลยขอเป็นคนจัดงานนี้ทุกปีเพื่อให้นักศึกษาได้ทำกิจกรรมด้วย


“ป๊า ฟิ้ววววววววววววว~~~”


เอาไอ้หมูตุ๋นหนีบจักแร้แล้ววิ่งเข้ามาหาทันทีที่เห็นผม ซาวด์เอฟเฟคอะไรเขาก็ทำเสียงเองทั้งหมดนะครับ เหอๆๆ


“ชึ๊บ! จุ๊บ! หมูตุ๋น จุ๊บ!” เขย่งขึ้นรั้งลำคอผมให้โน้มมาจุ๊บเขาก่อนจะยกไอ้หมาตากลมนี่มาชนปากกับผมด้วย โอ๊ยยยย คนน่ะไม่ว่าหรอกแต่หมามันจมูกแฉะ TOT


“ไอ้เฟิร์ส รีบมาเอามันไปเลยนะ เอามันไปลอยเลย” เสียงไอ้แดมตะโกนออกมาจากกองใบตอง “มึงดู มึงดูความพินาศ TOT!!”


ผมหัวเราะมองกองทำกระทงของแม่บ้านทั้งหลาย ว่าแล้วต้องทำป่วน ก็เคยทำอะไรแบบนี้ซะที่ไหนล่ะ ผมโอบไหล่ไอ้ตัวเล็กแล้วโบกมือให้ไอ้แดมไม่สนใจ ไปหาซื้อเอาข้างหน้าก็ได้นี่...


มาถึงคนไม่ค่อยเยอะเท่าไหร่เพราะงานจะเริ่มหกโมงนู่น แต่ก็มีนักศึกษาเริ่มตั้งเต้นท์ขายของกันเต็มเรียงเป็นคณะๆไป มีเวทีกลางอยู่เวทีหนึ่งเปิดเพลงวัยรุ่นคลอไปด้วย น่าสนุกเพราะน่าจะมีแต่คนรู้ๆจักกัน อย่างไอ้ตัวเล็กก็มีแต่คนเข้ามาทัก พี่พราวอย่างนั้นพี่พราวอย่างนี้ สงสัยจะเซเลบ เหอๆๆ


“หนูไม่รู้จักชื่อเขาอ่ะ แหะๆ”


“แล้วเขารู้จักหนูได้ยังไงหืม”


“หนูก็ไม่รู้ครับป๊า” แล้วทำตาปริบๆใส่ผม ดึงมาหอมแก้มโชว์ซะ ก็คนที่มาทักแม่ งเป็นผู้ชายซะส่วนมาก! เดินดูของไปเรื่อยๆจนมาถึงซุ้มของคณะวิศวะ พราวบอกว่าพวกเพื่อนๆนัดมารวมตัวกันที่นี่ ตัวเล็กเลยขอแวะนิดนึง


“อ๊ะ! พี่พราว *_*” มีน้องคนหนึ่งเจอหน้าพราวแล้วทำสายตาวิบวับใส่ แต่ดูจากทรงแล้วไม่น่าจะชอบพราวในแบบนั้นเพราะดูน่ารักพอกัน


“น้องจัส!!”


“ไม่ได้เจอพี่พราวตั้งเดือนแน่ะ”


“ช่วงนี้พี่มีสอบเยอะน่ะ แล้วไอ้พอร์ชอ่ะ”


“= =;; เหล่สาวที่ไหนสักที่”


วิ๊ววววววววววว กร๊ากกกกกกก โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮ


อยู่ดีๆเสียงโห่ดังขึ้นทำให้ทุกคนนี่หันไปมองทางเดียวกันพรึบเลย


ปรากฏร่าง... เรียกว่าร่างยักษ์ได้หรือเปล่าเพราะดูบึกบึนยิ่งกว่าคนเข้าฟิตเนสบ่อยๆอย่างผมอีก เธอ... เดี๋ยวนะ นาย อือ นายคนนั้นแต่งชุดไทยที่... น่าจะประยุกต์มาแล้วเรียบร้อยด้วยความพิเรนท์ เอ้ย! ด้วยความพิถีพิถัน คือ... = =;;;


“อะ...อิก้องภพ!!!”


“จัสสสสสสสสสส” แล้วร่างนั้นก็ยกชายสไบที่ไล่ระดับความกว้างขึ้นเรื่อยๆจนตรงปลายแผ่กว้างเต็มพื้น รวมๆแล้วคงจะยาวประมาณสามเมตร! ก่อนจะวิ่งด้วยท่าทางสโลโมชั่นทำท่าสะบัดผม(ทั้งๆที่หัวเกือบจะเกรียนอยู่แล้ว)มาหาน้องที่ชื่อจัส


“จัสสสส กูหาผัวไม่ทันลอยกระทงทำไงดีTOT”


โลกมันหมุนเร็วขึ้นทุกวัน หาผัวไม่ทันวันลอยกระทง เอิ่มมมมม


“อิก้องโภพพพพพพพ มึงจะหาผัวทำไม หาตังค์ก่อนมั้ย ชุดที่เช่ามาปีที่แล้วมึงผ่อนเขาหมดแล้วเรอะ!! TOT”


“อย่ามาดูถูกกู!!”


“...”


“กูยืมตังค์ไอ้ค๊อกไปใช้เขาแล้ว”


กรรม = =;;


ผมยืนมองแล้วก็หัวเราะขำๆ เราเดินดูซุ้มของกินคณะนี้แล้วรวบรวมมากินที่โต๊ะตัวเอง พราวนั่งเอาช้อนสับๆน้ำแข็งไสแล้วกินไปด้วยยิ้มไปด้วยท่าทางมีความสุข อันที่จริงคนมันไม่ได้เยอะเหมือนที่คิดไว้ คงเพราะปีนี้กรุงเทพจัดงานอยู่หลายที่คนก็เลยทยอยๆกันไป หรืออาจจะเพราะเขาคิดว่านี่เป็นแค่งานของพวกนักศึกษาก็เลยไม่ได้แวะเข้ามา(ส่วนมากเป็นนักศึกษาจริงๆและมากันเป็นคู่ๆด้วย)


“ป๊า อ้ำๆๆ”


ตักน้ำแข็งไสยื่นมาจ่อปากแล้วครับ ผมส่ายหน้าแล้วจิ้มลูกชิ้นเข้าปาก ไม่ชอบของหวานเท่าไหร่


“ป๊ะน่ะ”


“มันหวาน”


“แล้วไงล่ะ”


“ป๊าไม่ค่อยชอบ”


“ถ้าวันหนึ่งหนูทำงานเป็นเชฟทำขนมป๊าจะกินขนมหนูมั้ยเนี้ย”


ผมพยักหน้าแบบไม่ต้องคิด พราวยิ้มแล้ววิ่งไปซุ้มน้ำแข็งไส


“เติร์ก กูขอทำหน่อยยยยย”


จะไปทำมาให้ผมกินล่ะสิ ความเจ้าเล่ห์เริ่มมา ฮ่าๆๆ อันที่จริงถ้าพราวทำผมก็กินอยู่แล้วล่ะ ไม่รู้สิ... มันเป็นสิ่งที่เราไม่ชอบ แต่ถ้าต้องทำเพราะคนที่เรารัก ผมก็ทำทั้งนั้นแหละ


“ไอ้พราววววววว”


“โทษๆๆ”


ฮ่าๆๆๆ เครื่องไถน้ำแข็งเป็นแบบใช้แรงครับ ถูไปถูมาก้อนน้ำแข็งเขาปลิวไปไกลเลย จะสำเร็จมั้ยเนี้ย กลัวไม่ได้กินจังเล้ยยยยยยJ


“เมื่อยแขนหมดเลย -3-“


“อยากทำเองนะ มาเดี๋ยวนวด”


ตัวเล็กมานั่งตักให้ผมนวดให้ ชะโงกมองถ้วยน้ำแข็งไส... ราดนมข้นมาซะเยอะเลย = =

 

 

 





























ก่อนจะกลับมาดูผลการประกวดนายนพมาศอีกครั้ง ตกลงกันว่าจะไปลอยกระทงก่อน ที่นี่เขาทำท่าให้ลงไปลอยไว้หลายจุดแบบไม่ต้องแย่งเบียดกันเหมือนที่ผมเคยประสบพบเจอมา

“หนูขอลอยแบบใบตองหนึ่งอัน ขนมปังหนึ่งอัน แบบใบไม้นี่หนึ่งอัน”


“เลือกมาอันเดียวก็พอครับ”


“หนูอยากได้สามอัน”


“สองคนหนึ่งอันก็พอ”


“ทำไมล่ะ!”


“ถ้าลอยสามอันเราจะมั่นใจได้ยังไงว่ามันจะลอยไปข้างๆกัน”


“...”


“รู้สึกแย่นะถ้ากระทงแยกกันไปคนละทิศละทาง”


“เอาอันเดียวครับ แต่ขอเลือกก่อน”


หึหึหึ ผมยืนรอเลือกอยู่นานไอ้ตัวเล็กก็ตัดสินใจไม่ได้อยู่ดี ใบตองก็สวย ขนมปังก็ทำเป็นรูปสัตว์ที่เขาชอบ ใบไม้ก็แปลกๆดี พราวทำหน้าลังเลได้น่ารักเกิ๊นนนนน ผมอดจะถ่ายรูปไว้ไม่ได้ วันนี้พกกล้องมาด้วย ตั้งแต่มานี่ถ่ายรูปลูกหมีขาวไปเกือบร้อยรูปละมั้ง ทั้งตอนเผลอตอนไม่เผลอ


“ได้แล้ว”


ได้ขนมปังรูปแมวนอนขดตัวมา


“หนูชอบแมวนี่แล้วก็มีประโยชน์เป็นอาหารปลาไปในตัวด้วย”


รักสัตว์อย่างนี้เอาชนะเลิศนายนพมาศ(ในใจผม)ไปครองเลยครับ ฮ่าๆๆ


ผมปักธูปลงไปในขนมปัง เหลือบเห็นไอ้ตัวเล็กมองมาอย่างใจจดใจจ่อ ดวงตากลมสั่นระริกอยากจะลอยเต็มแก่แล้ว พอผมยื่นให้พราวก็ร้องเย้ออกมาเบาๆ


“อธิฐานว่าอะไรดีน้า...”


“ต้องขอขมาแม่น้ำก่อน”


“โอ๊ะ จริงด้วย”


“บอกว่าน้องพราวขอโทษที่เคยใช้น้ำเปลือง ขอโทษที่ชอบเอาหมาไปเล่นในสระว่ายน้ำจนป๊าต้องเปลี่ยนน้ำบ่อยๆโดยใช่เหตุ ขอโทษที่ฉี่ลงในน้ำทะเลด้วย อ้อแล้วก็ขอโทษที่ชอบเทนมทิ้งอีก...”


“ป๊าน่ะ พอแล้วมั้ง T^T”


หึหึหึ พราวยกกระทงขึ้นจรดศีรษะเลียนแบบคนข้างๆแล้วขยับปากมุบมิบ ผมเลยได้ไปอีกหลายช๊อต ล้างรูปกันกระจายล่ะทีนี้


“ป๊าอธิฐานบ้าง”


“อธิษฐานว่าอะไรดีน้า” ผมแกล้งย้อนถาม


“ก็บอกไปดิว่าป๊าอยากให้หนูรักป๊า มองป๊าคนเดียว ขอให้เรามีความสุขมากๆๆๆๆ เราจะอยู่ข้างๆกันและได้อยู่ด้วยกันตลอดไป”



“อื้มมมมมม งั้นก็ลอยลงไปเลย”


“งื้ออออออ อธิษฐานก่อน”


“ไม่ล่ะ”


“...-3-…” เริ่มเบะปากหน้างอละ


“ป๊าไม่อธิฐาน...”


“...”


“...ป๊าจะทำเอง”


“...”


“จะทำให้มันเป็นแบบนั้นตลอดไป”


“หมีบ้าเอ้ยยยยย -//////////-”


บึนปากใส่แต่แก้มนี่แดงแจ๋ ผมและพราวจับกระทงลอยไปด้วยกัน ไอ้ตัวเล็กตื่นเต้นมากเพราะมันลอยออกไปไกลจริงๆ ไม่เหมือนทุกทีที่วนเป็นวงกลมอยู่ในอ่างอาบน้ำหรือหยุดอยู่นิ่งในกาละมัง


“ป๊าๆๆ ของเราหายไปไหนแล้วอ่ะ”


พราวเดินตามกระทงของเราเป็นเด็กๆ พอเทียนหรี่ใกล้จะดับก็ทำหน้ามุ่ยแต่พอมันกลับมาสว่างอีกครั้งก็ยิ้มร่า ผมไม่รู้ว่าต้องขอโทษพราวไปอีกกี่ครั้ง แต่นี่เป็นอีกครั้งที่อยากจะขอโทษ


“ขอโทษนะ ป๊าน่าจะพาพราวมาก่อนหน้านี้แล้ว”


“หืม...”


“...”


“ถ้าก่อนหน้านี้ป๊าพาหนูมา วันนี้หนูก็คงไม่ตื่นเต้นแบบนี้หรอก”


“...”


“ขอบคุณนะครับ ที่ก่อนหน้านี้ไม่ได้พาหนูมา^^”


หึหึหึ เด็กบ๊องเอ้ยยยยยยยยยย


“ฟอดดดด ป๊ารักพราวมากที่สุดในโลก”


คิดมาตลอดว่าคนๆนี้จะเกิดมาเพื่อเติมเต็มให้ผม และวันนี้ก็ยังคงเป็นอย่างนั้น เราจะเติมเต็มให้กันและกันนะครับลูกหมีของพ่อหมี©


“เราไปเชียร์ก้องภพกันเถอะ”


เอ้อออออ ในส่วนของคนๆนั้น


“ยังคิดว่าเขาจะได้อีกเหรอ = =”


------------------------------------------------------------------------
เกือบลืมไปแล้วนะเนี้ย


มาช้าดีกว่าไม่มานะยูวววววววววววว


ขอบคุณที่เข้ามาอ่านคร่าาาาาา

-----------------------------------------------------------------------------------
ในส่วนของการรวมเล่มนั้น.... ทำไม่เป็น แงงงงงงงงง
เค้าเพิ่งเข้าวงการง่ะ่ ไม่เคยซื้อนิยายของท่านอื่นเลย(อ่านฟรีตลอด555)
ถ้ามีคนอยากได้หลายคนยังไง ไว้เค้าจะศึกษาอีกทีนะฮัฟฟฟฟ
ขอบคุณมากๆเลยน้า
เยิฟยูววววววววว

 

[iceman555]

หวานตลอดๆ หวานกว่าน้ำแข็งใสอีก 

[haru_na]

  น่ารักกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[Akikojae]

หวานจนน้ำตาลขึ้นค่ะป๊ากับน้องหนู น่ารักกันสุดๆ
ขอบคุณมากๆนะคะ +1

[saruttaya]

อ๊างงงง สองพ่อลูกคู่นี้นี่น่ารักมุ๊งมิ๊งตลอดดดดด 

[Inwoสูs]

จับพราวไปแต่นายนพมาศ เอ๊ะหรือพ่อหมีใช้เส้นไม่ให้พราวลง 

[B52]

โตขึ้นเยอะแต่นิสัยยังเหมือนเดิมเลย

[fay 13]

 

[Aoya]

ถึงจะปีสี่แล้ว แต่น้องพราวก็ยังมุ้งมิ้งเหมือนเดม

รวมเล่มเถอะ เค้าอยากได้จริงๆ นะ

[mild-dy]

อ๊ายยยยย
น้องพราวน่ารักเกิ๊น

[dahlia]

น่ารักที่สุดเลยคู่นี้ ฟินๆๆๆ

[greensnake]

พ่อลูกคู่นี้น่ารักมากๆ น่ารักได้ทุกเทศกาล
น้องพราวอยู่ปีสี่แล้วก็ยังเป็นเด็กน้อยของป๊าเหมือนเดิม
หลงรักคู่นี้จริงๆ น้องพราวใสซื่อน่ารัก ไม่ไหวจะทน
จะมีมาเรื่อยๆใช่มั๊ยคะ น้องพราวอย่าทิ้งพี่ๆไปไหนนะ
ขอบคุณคนเขียนมากค่ะ

[question09]

 

[Teddysdeath]

คู่หมีก็น่ารักตามความคาดหมาย
แต่ไอ้พี่พอร์ชทำไมปล่อยน้องจัสไว้คนเดียวฮ้าาา

[ferrari_L]

49

 




กริ๊ก กริ๊ก


อ่า... โคตรลุ้น วันนี้ประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัย


ผมไม่ได้บอกใครเลยลุงแดมกับอาภีมยังไม่กลับมาจากที่ทำงาน ส่วนผมแอบโดดเรียนพิเศษแล้วให้ไอมาส่งที่บ้าน ขอดูผลเงียบๆคนเดียว T_T ทั้งห้องเงียบสนิทมีแต่เสียงกดเม้าส์ดังกริ๊กๆ เมื่อตะกี้ป๊าโทรมาหาถามว่าผลออกหรือยัง ผมบอกไปว่ายังทั้งๆที่ออกวันนี้ และตอนนี้!!!!!!


ติ๊ง! ติ๊ง! ติ๊ง!


เสียงไลน์กลุ่มดังขึ้นรัวๆ เพื่อนๆคงแชทคุยกันกระจายล่ะ ฮือออออ


ผมพิมพ์ชื่อตัวเองลงไป ปกติก็พิมพ์ไม่ค่อยเป็นอยู่แล้ว ยิ่งลุ้นอย่างนี้ก็ยิ่งมือสั่นพิมพ์ผิดๆถูกๆ


“ว๊ากๆๆๆๆ > <”


ก๊อก ก๊อก ก๊อก


“คุณหนู มีอะไรหรือเปล่าคะ”


“ปะ เปล่าครับๆ”


อ๊ากกกกก กลัวอ่ะ ฮืออออ ระหว่างรอมันโหลดก็เลยซ้อมแหกปากไว้ก่อน (กรรม = =;)


...


‘ปานนนทลี เหมะศักดิ์ คณะสัตวแพทยศาสตร์ มหาวิทยาลัย Y’


…


…. OoO


แปะๆ


สั่นไปทั้งร่าง ยกมือตบแก้มตัวเอง... คือนี่ไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย


อ๊ากกกกกกกกกก น้ำตาแทบไหลลลลล TOT


กูสอบติดแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย


...


ปัง!


...


“ป๊า! O_O”


ผมเปิดประตูแรงๆด้วยความรีบร้อน จะให้ลุงคนขับรถพาไปหาป๊า ไปบอกข่าวดีกับเขาเดี๋ยวนี้เลย แต่ดูพ่อหมีเจ้าเล่ห์ดิ! ถือช่อดอกไม้มายืนพิงผนังอยู่ตรงข้ามประตูผมเนี้ย เปิดออกมาจ๊ะเอ๋กันเลย!


“ยินดีด้วยครับคุณหมอ”


“ป๊าาาาาา T_T”


ผมเบะหน้าจะร้องไห้เดินเข้าไปในอ้อมกอดอุ่นที่กางแขนรออยู่แล้ว พอถูกรัดเข้าเต็มอกผมก็ปล่อยโฮออกกมา ผมไม่ใช่คนเรียนเก่ง แต่ดันเลือกคณะทางสายนี้ดูจะเป็นการโง่ที่สุดในชีวิต ผมเลยไม่กล้าบอกใครว่าผมตัดสินใจเลือกสัตวแพทย์ไป ทุกคนเลยเข้าใจว่าผมจะต้องเลือกบริหารหมด


ความกดดันทั้งหลายถูกปลดลงจากบ่าและยิ่งมีกอดจากป๊าผมรู้สึกตัวเบามากๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน โล่งใจที่ทุกอย่างผ่านไปได้...


“ฮึกฮือออออออ”


“ฟอดดด เครียดมากใช่มั้ย”


ผมพยักหน้า ยิ่งใกล้ประกาศผลยิ่งเครียด


“ดีขึ้นแล้วเนาะ”


“ฮึก ครับ”


ป๊าคลายอ้อมแขนแล้วจับผมหอมไปทั่วใบหน้า ผมนี่เขินแก้มจะแตกได้แต่กอดแล้วดมกลิ่นดอกไม้ที่ป๊าหอบมาให้ คนบ้ารู้ผลก่อนผมได้ยังไงก็ไม่รู้ T3T สงสัยคงเพราะผมเอาแต่นั่งภาวนานานไปหน่อย


เรื่องคณะที่ผมเลือก ป๊าน่ะไม่มีปัญหา คนที่มีปัญหาคือลุงแดม! พอรู้เรื่องก็โวยวายตามประสา บอกว่าผมไม่ปรึกษาเขาเลย บอกเขาว่าจะเลือกบริหารแต่ดันไปเลือกสัตวแพทย์ แถมงอนเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก


“ไม่ต้องไปสนใจ เราไปฉลองที่ไหนกันดี”


“แต่ว่า... พราวก็ผิดจริงๆนะอาภีม พราวก็บอกเขาอยู่ปาวๆว่าอยากเรียนบริหาร”


“แล้วไปเปลี่ยนใจยังไงเนี้ย”


ผมเหลือบมองหมูตุ๋นที่นอนเล่นของเล่นอยู่ข้างๆ


“อ้อ... หมาตัวนั้นโดนรถชนเลยเปลี่ยนใจ”


“แฮะๆๆ”


ผมพยักหน้ายอมรับ ตอนนั้นผมคิดว่าถ้าผมอยู่ตรงนั้น ถ้าผมเป็นหมอ ผมคงไม่ต้องมานั่งร้องไห้เสียใจเพราะกลัวว่าพี่เอเธนส์จะตาย ก็เลย...เปลี่ยนใจเอาเกือบๆวันหมดเขตสมัคร และก็ไม่กล้าบอกใครเพราะกลัวว่าจะสอบไม่ติด


ก๊อก ก๊อกก ก๊อก


“นี่”


“...” ยังไม่ได้รับอนุญาตผมก็เปิดประตูเข้ามาเลย


“เขาจะไปกินชาบูกันนะ ไม่ไปเหรอ”


“...”


“ชิ อยู่เป็นเพื่อนหมูตุ๋นไปละกัน”


“...”


“แก่แล้วอย่าขี้น้อยใจสิ คนอื่นเขาก็ไม่รู้กันยังไม่เห็นจะโกรธเลย”


“แต่นี่ฉันเป็นพ่อ อยู่บ้านเดียวกับนาย เห็นหน้ากันทุกวัน ยังไม่คิดจะบอกกันสักคำ”


“ขอโทษแล้วไง ที่ไม่บอกเพราะคิดว่าคงไม่ติด”


“ไม่ติดแล้วยังไง กลัวโดนสมน้ำหน้าเหรอ พ่อจะทำอย่างนั้นเหรอ”


...เอ่อ แอบคิดแบบนั้นนิดนึง กลัวโดนหลายคนว่าว่าผมหัวไม่ดีก็ยังเลือกคณะที่คะแนนสูง ไม่รู้ว่าวันจันทร์นี่เพื่อนจะว่ายังไงถ้ารู้ว่าผมสอบติด แล้วก็นะ ลุงแดมบอกบ่อยๆว่าอยากให้ผมเรียนบริหารจะได้ช่วยกันดูแลธุรกิจเหมือนฝากความหวังไปในตัว แต่ผมคิดอยู่ว่าตัวเองไม่มีหัวด้านคำนวณบริหารไรนั่น อันที่จริงผมก็ไม่มีหัวสักด้านแหละ T_T เลยคิดว่าเลือกสิ่งที่ผมชอบน่าจะดีกว่า


“เรียนสัตวแพทย์ อยากล้วงตูดวัว อยากล้างคอกหมูว่างั้น”


“ป๊าวววววว T_T”


“ให้ตายเถอะ นั่งทำงานในห้องแอร์สบายๆนี่ไม่ชอบเหรอไง”


“ชอบบบบบบบบบบ แต่ว่า... เออน่ะ ไปกินชาบูกัน ไหนๆก็ติดไปแล้วก็เรียนไปก่อน”


“= =;; ฉันล่ะเหนื่อยกับนายจริงๆ ไอ้ตัววุ่นเอ้ย”


“เร็วๆดิ หิวแล้วอ่ะ”


ผมเข้าไปลากลุงแดมที่นั่งอยู่โต๊ะทำงาน ทันเห็นหน้าจอโน๊ตบุ๊คแวบๆก่อนที่ลุงแดมจะพับหน้าจอลงอย่างรวดเร็ว > < เหมือนจะเป็นข้อมูลเกี่ยวกับคณะที่ผมจะเรียน


“ไม่ลำบากหรอกน่า ก็บอกเองว่าไม่มีใครสบายไปทั้งชีวิตหรอก”


ผมลงไปนั่งตักเขาแล้วเปิดหน้าจอคอมขึ้นอีกครั้ง เลื่อนดูเว็บเป็นสิบๆเว็บที่เขาเปิดดูหลักสูตรการเรียนของผม รวมถึงกระทู้ต่างๆที่มีทั้งดีและไม่ดี ผมว่าเขาเป็นห่วงผม...


“หกปีนะ”


“รู้แล้วๆ”


“งู กิ้งก่าไรงี้ไม่กลัว?”


“...”


“เสือสิงกระทิงแรดกระซู่กูปรี?”


“...”


“ซากหมาซากแมว ทนได้?”


“เถอะน่าๆ ไม่ต้องพูดแล้ว หิวๆๆๆ”


“...”


ผมกากบาทตรงมุมขวาออกให้หมด กดชัตดาวน์ให้เสร็จสรรพแต่ยังไม่ยอมลุกจากตัก


“ขอบคุณนะที่เป็นห่วง”


“ไอ้เด็กโง่ เพิ่งรู้เหรอ”


“ตอนนี้รู้แล้ว ขอบคุณๆๆๆๆๆ”



จุ๊บ

ผมจูบแก้มเขาแทนคำขอบคุณอีกที นานๆทีจะดีกันนะครับ ปกตินี่ตีกันตลอด - -;;


“อะแฮ่มๆ”


…> < ป๊ามายืนอะแฮ่มตีหน้าโหดอยู่หน้าประตู คงจะเห็นที่ผมหอมแก้มลุงแดมไปแล้ว ป๊าเคยบอกว่าถึงจะเป็นพ่อลูกกันแต่ก็ห้ามใกล้ชิดกันเกินเหตุ พ่อหมีบ้าไม่ไว้ใจใครทั้งนั้นแหละ ขี้หึงก็ที่หนึ่ง

 

 

 














เทียวไปนอนบ้านนู้นทีบ้านนี้ทีอย่างกับคนไม่มีหลักแหล่ง กินชาบูเสร็จก็โดนป๊าฉุดกลับบ้านเรา เรียกว่าฉุดเพราะผมกำลังจะขึ้นรถกับอาภีม ป๊าก็แบกขึ้นไหล่ยัดใส่รถแล้วบึ่งมาเลย = =


“แค่หอมแก้มเอง ลูกที่ไหนเขาก็หอมพ่อกันทั้งนั้น”


“ตอนแรกป๊าก็ไม่ได้ว่าอะไร แต่ป๊าเห็นบ่อยนะเดี๋ยวนี้”


“โห ป๊าอ่ะ หนูรักป๊าที่สุด จุ๊บๆๆ”


ระหว่างรถติดไฟแดงผมรั้งลำคอแกร่งมาจุ๊บปากหลายที พ่อหมีขี้หื่นก็ได้ใจประกบแนบแน่นแล้วดูดแรงๆจนสติกระเจิง รู้ตัวอีกครั้งโดนรถคันหลังบีบแตรไล่เพราะไฟเขียวแล้ว TOT


“เดี๋ยวก่อนๆ เดี๋ยวถึงบ้านก่อน” ป๊ากัดฟันพูด ผมหัวเราะคิกคักที่แกล้งป๊าได้สำเร็จ นั่งเอนตัวไปซบไหล่แกร่งตลอดทางพอๆกับที่ป๊าก้มมาหอมหัวผมบ่อยๆ


“อ้อ แล้วพอเข้ามหาวิทยาลัยก็อย่าไปอ้อนใครล่ะ”


“หนูจะอ้อนใครเล่า”


“เตือนครั้งที่หนึ่งนะนี่”


“ไม่มีเตือนครั้งต่อไปแน่นอน”


“หมีดื้อพูดดีไปเถ้ออออออะ”


ผมหอมต้นแขนหนาแล้วกอดแน่นขึ้นป๊าเลยผละแขนซ้ายออกจากพวงมาลัยมาให้ผมได้กอด ขับรถข้างเดียวอันตรายก็จริง แต่ป๊าไม่ปล่อยให้ผมเป็นอะไรหรอกน่าเชื่อเถอะ


“มองตาเยิ้มอะไรครับ” ป๊าเหลือบมามองผมแล้วมองทางสลับกัน จ้องไปจ้องมาป๊าก็เริ่มประหม่า ฮ่าๆๆ


“ก็มองไม่ได้เหรอ” เอาปลายคางเกยไว้กับแขนแล้วเงยหน้ามองเต็มๆตา


“เออดี เดี๋ยวได้มองแบบเต็มๆ 4D เลย ฟอดดดดดดด”


“ฮื้อออออ มองทางด้วย!”


ผมผลักใบหน้าหล่อเหลาหันไปมองตรง เกือบถึงบ้านแล้วและไม่ค่อยจะมีรถ ป๊าเลยขับได้ชิวๆ มีความสุขจัง ไม่มีอะไรให้หนักหัวแถมยังได้อยู่กับคนที่เรารักอีก ^O^


ถึงบ้านพ่อหมีก็ฟัดๆจนหนำใจถึงได้มานอนเป็นชีเปลือยคุยกันเรื่อยเปื่อย ป๊าบอกว่าผมเรียนอะไรก็ได้แต่ทางสายนี้ป๊าไม่ค่อยมีเส้นเท่าไหร่ก็เลยโดนผมทุบไปหลายที เส้นเสิ้นอะไรกัน ถึงผมจะไม่ค่อยจะได้เรื่องแต่บางทีก็ขอมีความสามารถบ้างเถอะ อย่างน้อยผมก็ให้อาหารหมาได้ล่ะนะ ฮิฮิ


“มือๆๆๆ”


ผมร้องเมื่อป๊าเริ่มขยำก้นผม เผลอเป็นไม่ได้เลยยยยยย


“ฮ่าๆๆๆ”


“มื๊ออออออออออ~~”


สักพักก็ขยับมาลูบหน้าอกผม เขี่ยๆตรงยอดจนแข็งเป็นไตแล้วเนี้ยยยย


“ขออีกสักที”


“ฮืออออ พอแล้ววว”


“ฮึ่ยยยยย ไอ้ตัวเล็กเอ้ย ขัดใจว่ะ”


“หนูขัดใจป๊าได้แต่ป๊าห้ามขัดใจหนู -3-“


“จ้าาาาาา”


ป๊าหอมหน้าผากผมฟอดใหญ่แล้วล้มลงไปนอนตามเดิมพร้อมกับรั้งตัวผมไปนอนเกยอยู่บนตัวทำให้ส่วนนั้นของผมเสียดสีกับหน้าท้องแกร่ง -///////-


“เรื่องลุงแดม...”


“ป๊าไม่ได้ห้ามขาดนะ แค่อย่าบ่อยและอย่าให้ป๊าเห็น”


“พ่อหมีขี้หึงงงง~~” ผมย่นจมูกใส่


“ก็เมียน่ารัก”


“บ้า -////- ลุงแดมเขาเป็นห่วงกลัวว่าจะเรียนไม่รอดละมั้ง หนูเลยรู้สึกผิดเพราะหนูคิดว่าเขาเป็นคนแบบว่า... เอ้อ กวนประสาทไรงี้ ถ้าหนูสอบไม่ติดเขาต้องมาเยาะเย้ยถากถางแน่ๆ ถึงแม้จะพูดเล่นๆแต่มันก็เฟลน้า”


“...”


“อันที่จริงแล้วหนูเข้าใจผิด เขาเป็นห่วงต่างหาก เพราะมันก็หนักพอสมควร”


“แต่น้องพราวเก่งในสายตาป๊าเสมอ เราผ่านอะไรมาด้วยกันตั้งเยอะ หมีน้อยของป๊ายังผ่านมาได้เลย”


“แน่นอน หนูเก่งที่สุด หนูจะเก่งเหมือนป๊า ^O^”


“หึหึหึ ป๊าไม่ได้เก่งสักหน่อย”


“ชิส์ อย่ามา... อื้ออออ”


ทำปากยื่นเลยโดนคนหื่นดูดไปหนึ่งทีก่อนจะพูดจบ


ก็ที่รู้ๆกันว่าป๊าทั้งเลี้ยงผมทั้งทำงานแล้วก็เรียนไปด้วย มาได้เท่านี้ก็โคตรๆๆดีแล้ว ถึงจะมีใครเก่งกว่า แต่สำหรับผมป๊าเก่งที่สุดเลย


“ป๊าไม่ได้เก่งหรอก...”


“...”


“ตอนพราวเป็นลูก... ป๊าอยากเลี้ยงพราวให้ดีที่สุด”


“...”


“ตอนนี้เป็นเมีย ป๊าอยากเป็นคนที่ดีที่สุดของพราว”


ทำซึ้งเหรอ โอเคซึ้ง พ่อหมีบ้าน้ำตาจะไหล T_T


“ป๊าดีที่หนึ่ง”


“หึหึหึ อยากมาอยู่ด้วยกันมั้ย”


“...”


“หรือว่าอยากอยู่กับพ่อ”


“หนู... อยากอยู่กับป๊า”


“why?”


“หนู... ไม่รู้สิ หนูรักพ่อเหมือนกันนะ แต่ว่าหนูเคยอยู่กับป๊ามาตั้งแต่เกิด ป๊าเหมือนบ้านเกิดของหนู หนูก็เลย...”


“ฮ่าๆๆๆ เปรียบเทียบอะไรเนี้ย”


พ่อหมีปล่อยก๊ากออกมา ชิส์ ผมก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน ถ้าให้เลือกระหว่างลุงแดมกับป๊า แน่นอนว่าผมต้องเลือกป๊า ถึงลุงแดมจะห่วงผมแต่ป๊าห่วงกว่าร้อยเท่า ถึงลุงแดมจะรักผม แต่ผมเชื่อว่าป๊ารักผมมากกว่าร้อยเท่าเหมือนกัน มัน...ขึ้นอยู่กับความผูกพันด้วยล่ะมั้ง ถึงจะไปไกลแค่ไหนแต่คิดว่าผมจะลืมคนที่เลี้ยงและดูแลผมจนโตได้เหรอ...


“ป๊าน่ะ หัวเราะอย่างนี้ไม่อยากให้อยู่ด้วยใช่มั้ย”


“เปล่าๆ อย่างอนดิ”


ไม่ทันแล้ว งอนแล้ว L


“ป๊ารักพราวนะครับ อยากให้เราอยู่ด้วยกันจะตาย”


“...”


“แต่คงต้องขออนุญาตไอ้แดมก่อน โอ้ยยยยย เกลียดมันชิบ! ไม่น่ามาเป็นพ่อพราวเลย”


ป๊าบ่น ตอนแรกเขาไม่ค่อยถูกกัน แต่เพราะผมป๊าก็เลยต้องอ่อนให้ลุงแดมหน่อยนึง >O< ผมกอดปลอบป๊าอีกยกก่อนที่จะหลับไปด้วยความเพลียร่างสุดๆ ป๊าบอกว่านี่เป็นของขวัญจากที่ผมสอบติด แต่แบบ... ถามสักคำเถอะว่าอยากได้แบบนี้ม้ายยยยยยยยย TOT


------------------------------------------------------------------------
ตอนหน้า(น่าจะ)จบแล้วนะฮัฟฟฟฟฟ

อยากรู้ว่าทุกคนคิดยังไงจริงๆนะ

ไม่อยากพิมพ์ยาวๆก็ขอแค่สามคำก็ได้ TOT

ขอบคุณที่ติดตามถึงตอนนี้น้า มันออกจะน่าเบื่อไปหน่อยเน้นหวานไปเรื่อยๆ ฮาาาาาาาา




 

[dahlia]

ใจจริงอยากอ่านเรื่องนี้ไปเรื่อยๆนะ ชีวิตมหาวิทยาลัยของพราวคงหนุกหนานแน่ๆ

ไม่อยากให้จบเลย ถึงเรื่องนี้มันจะไม่หวือหวาดำเนินเรื่องมุ้งมิ้งไปเรื่อยๆ แต่มันก็สนุกในแบบของมันนะ และเราก็ชอบเรื่องนี้

[Akikojae]

เลือกป๊าเดี๋ยวเจอลุงแดมงอนน้าาา
 
ไม่น่าเบื่อเลยค่ะ น่ารักดีออก
พ่อหมี กะ ลูกหมี
ตอนหน้าจะจบซะแล้ว ไวเนอะ
ขอบคุณนะคะ เป็นกำลังใจต่อไป
 

[shikyu3211]

กลัวลูกจะได้ล้วงตูดวัวหรอ

[arissara]

ไม่เบื่อเลยยย ชอบมากกก ถ้าจบแล้วก็แวะเติมความหวานตอนพิเศษให้เค้าด้วยน้าาา +1

[Aoya]

ไม่อยากให้จบเลย จริงๆ นะ

อยากอ่านช่วงมหาลัยของน้องพราวด้วย

และยืนยันอีกครั้ง อยากได้รวมเล่มมมมม

[B52]

อยากอ่านต่อไปเรื่อยๆนะ ชีวิตในมหาลัยน่ะ

[Naeon]

อ่านได้เรื่อยๆไม่มีเบื่อเลย. 

[Teddysdeath]

สามคำ   อย่า จบ เลย
เราชอบอ่านความมุ้งมิ้ง(สลับหื่น)ของพราวกะป๊าแม้ว่าเนื้อเรื่องจะไม่เดินก็ยังอยากอ่าน

[mild-dy]

น้องเก่งจังติดสัตวแพทย์ด้วย
สู้ๆนะจ๊ะ

[Mississippi]

ยังไม่อยากให้จบเลยยยยยยยยยยยยยย