หัวข้อ: ▌▌You Mean So Much To Me เพราะหนูเป็นลูกป๊า Y ▌▌ตอน special UP! 14/2/58

[Inwoสูs]

การเล่าเรื่องจบ แต่ตัวละครไม่จบนี่นา 
คิดถึงพ่อหมีกับลูกหมีนะ
ถึงใกล้จะจบเรื่องแล้วก็แวะมาให้หายคิดถึงบ้างละ 

[fay 13]

 

[ferrari_L]

50

[/b]









ผมขยับโบว์หูกระต่ายสีขาวให้เข้าที่นิดหน่อยก่อนจะออกไปเปิดประตูให้อาภีมเข้ามา วันนี้งานแต่งงานอาเค้กแล้ว ผมนี่ตื่นเต้นยิ่งกว่าคนเป็นเจ้าสาวอีก >O<


“น่ารักที่สุดดดดด”


ดวงตาอาภีมเป็นประกาย


แน่นอนว่าวันนี้ผมต้องหล่อให้สุดๆ เพราะอาเค้กให้ผมเป็นเพื่อนเจ้าสาวกับเขาด้วย ผมช่วยอาเค้กทำทุกอย่างเลยทั้งเลือกแบบการ์ด ของชำร่วย ขนาดไปให้บาทหลวงอบรมผมก็ยังได้สิทธิพิเศษเข้าไปฟังด้วยเลย


ก่อนหน้านี้มีช่างมาแต่งหน้าแล้วก็เซทผมให้ มองดูกระจกบานใหญ่เห็นร่างเล็กๆบางๆในชุดสูทสีขาวสะอาดเข้ารูป แล้วยิ่งผมผิวขาวด้วยแล้วยังกับมันกลืนเป็นผืนเดียวกันแหน่ะ


แก้มผมถูกปัดเป็นสีชมพูหน่อยๆปากก็ถูกเคลือบให้วาว ส่วนดวงตาผมว่างเขาแค่ทำอะไรบางอย่างกับหนังตาผมเท่านั้นนะ ไม่ได้มายุ่งกับลูกตาผมเลย แต่ทำไมมันดูใสสะท้อนแสงไฟขนาดนั้นก็ไม่รู้ -3-


“พราวเสร็จแล้ว”


“งั้นไปกันเลย ตาลุงรออยู่ด้านล่าง”


“งื้ออออออออ”


อาภีมบี้แก้มผมไปตลอดทาง ยืดหมดแล้วมั้งงงงงงง


พอถึงงานผมก็มองหาป๊าก่อนคนแรก เดินไปทั่วงานก็ยังไม่เห็นเลย สงสัยจะยังมาไม่ถึง เลยถูกลุงแดมลากไปแนะนำคนนู้นคนนี้อีกตามเคยแถมยังอวดคนไปทั่วว่าผมเก่งอย่างนั้นน่ารักอย่างนี้ แหวะ ตอนอยู่กับผมไม่เห็นพูดอย่างนี้เลย สังคมที่ต้องเฟคใส่กันจริงๆ


โบสถ์นี้สวยมากๆ ผมไม่เคยมาเลยไม่อยากจะเชื่อว่าจะมีสถานที่แบบนี้อยู่ในเมืองหลวงที่โคตรๆจะวุ่นวายนี้ด้วย ทั้งเงียบสงบและปราศจากภาพรถติดหรือตึกรามบ้านช่อง มันเหมือนอยู่ในหุบเขายังไงไม่รู้แล้วยิ่งดอกไม้นานาพรรณที่ประดับประดาไปทั่วทั้งงานอีก อย่างกับสรรค์แน่ะ! >O< ถ้าผมกับป๊าจะแต่งงานกัน ผมก็อยากให้เป็นสถานที่แบบนี้นะ...


พอถึงเวลาผมก็ต้องไปยืนหน้าแท่นพิธี ไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรหรอกเพราะผมไม่เคยได้ออกงานอะไรแบบนี้บ่อยๆ พ่อหมีบ้าชอบกักขังผมไว้ที่บ้านกับหมาตลอดเลย คิดถึงก็อดชะเง้อมองลงมาไม่ได้... ยัง-ไม่-มา ทำอะไรของเขาอยู่ล่ะเนี้ย!!!


แขกเหรื่อมากันเต็มและส่วนมากเป็นฝ่ายอาเค้กเกือบทั้งหมด มีเพื่อนเจ้าบ่าวไม่ถึงสิบคนเท่านั้น อยู่ต่อหน้าผู้คนนับร้อยๆคนอย่างนี้มันตื่นเต้นจัง แต่เสียงดนตรีเพราะๆเริ่มบรรเลง บรรยากาศภายในโบสถ์ก็พอจะผ่อนคลายไปได้บ้าง... ถ้าป๊ามาอยู่ตรงนี้ผมคงไม่ประหม่าอย่างนี้ หันไปมองลุงแดมรายนั้นก็ยักคิ้วกวนๆส่งมาให้ อาภีมก็โบกมือกลับมาด้วยเบาๆ


เมื่อประตูโบสถ์เปิดออกทุกสายตาในที่นี้ก็หันไปจับจ้องขบวนที่นำหน้ามาด้วยเด็กน้อยหลายคนโปรยดอกไม้ตามทางเดิน หลังจากนั้นเจ้าสาวก็ควงคู่มากับคุณพ่อ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มแจ่มใสทำให้ผมอดจะอิจฉาไม่ได้จริงๆ คงไม่มีวันแบบนี้ของผมกับป๊าแน่ๆแต่ว่าแค่เรามีกันและกันไปทุกๆวันก็พอแล้วนี่นา ^///^


ระยะทางที่อาเค้กค่อยๆเดินมาตามพรมทำให้ผมตาพร่าไปหมด อื้ออึงอย่างกับเป็นเจ้าสาวเสียเองอาจจะเป็นเพราะเสียงเพลงบรรเลงหรือแสงไฟที่สาดมาเพิ่มความหรูหราของโบสถ์แห่งนี้ก็เป็นได้


ทั้งคู่กล่าวคำมั่นสัญญาก่อนจะสวมแหวนแล้วจุมพิตกันอย่างหวานซึ้ง เอ้อ อันที่จริงหวานหรือเปล่าไม่รู้แต่ผมคิดว่าหวานก็แล้วกันเพราะทั้งคู่ดูมีความสุขมากๆ เซ็นต์ใบทะเบียนสมรสกันแล้วก็เป็นอันเสร็จพิธี เจ้าบ่าวเจ้าสาวจูงมือกันออกจากโบสถ์ อาพลอยรีบฉุดแขนผมวิ่งเหมือนกันหญิงสาวหลายคนที่วิ่งตามอาเค้กอย่างเอาเป็นเอาตาย


คือ... อะไรง่ะ?


“ทางนี้ๆๆ”


“เค้ก ทางนี้ย่ะ”


“ยัยเค้ก ฉันเพื่อนหล่อนนะ”


เสียงแหลมๆตะโกนบอกอาเค้กที่ยืนอยู่บนหญ้าเตี้ยๆ ร่างโปร่งทำท่าจะโยนไปทางโน้นทีทางนี้ที ตอนแรกผมก็ไม่ได้จะแย่งช่อดอกไม้นั่นหรอกแต่สิ่งรอบๆตัวมันบิ้ว ดนตรีก็เปลี่ยนเป็นจังหวะสนุกนี่ก็เลยกระโดดเหย็งๆชูไม้ชูมือตามคนอื่นไปโดยปริยาย และไม่ได้สำเหนียกเลยยยยยย ว่านี่เป็นผู้ชายคนเดียวที่จะมาแย่งดอกไม้


“เร็วๆ สิวะเค้ก หิวแล้วนะเว้ยยยยย”


“โยนเลยๆๆ”


อาเค้กยักไหล่แล้วยิ้มเจ้าเล่ห์ทำให้เพื่อนคนอื่นโห่ด้วยความเซ็ง ขาเรียวยาวก้าวลงมาจากเนินนั่นแล้วฝ่าฝูงสาวๆตรงมายังผม ดอกไม้ช่อใหญ่กว่าใบหน้าผมเสียอีกถูกยื่นมาตรงหน้า ผมนี่อึ้งไปเล็กน้อย...


“ยินดีด้วยที่น้องพราวสอบติดนะครับ”


“หะ...”


ผ่านมาตั้งหลายอาทิตย์แล้วเรื่องที่ผมสอบติด แต่อาเค้กคงวุ่นอยู่กับการจัดเตรียมงานจริงๆแหละ เราเลยไม่ได้พูดถึงเรื่องนี้กันเลย


“ขอบคุณนะครับ อาเค้ก^O^”


ผมรับมาแล้วกอดร่างเพรียวแน่น ผมรู้สึกถึงพลังงานบางอย่างในช่อดอกไม้นี้... หรือเพราะคนเขาแย่งกันเอาผมเลยรู้สึกแปลกๆ


...


กลังเสร็จทุกอย่างอาเค้กเลี้ยงอาหารเช้าต่อเลยเพราะตอนเย็นต้องบินไปต่างประเทศเสียแล้ว ก่อนจะได้หยิบจับอะไรลุงแดมก็พาผมปลีกวิเวกมาที่น้ำตกจำลองด้านหลังโบสถ์ซึ่งปราศจากผู้คน แต่ละมุมตกแต่งไว้ได้สวยมากๆเดินชมสามวันก็ไม่หมดอ่ะ พื้นที่กว้างมากแค่ไหนก็คิดเอาแล้วกัน


“นี่ อาเค้กให้มา สวยมากๆ”


“...” ลุงแดมไม่พูดอะไรขยี้หัวผมแล้วเหม่อมองไปที่สายน้ำ


“เหมือนที่ป๊าให้เลย โอ๊ะ พูดถึงป๊าแล้ว... หมีบ้าเอ้ย ยังไม่โทรกลับอีก”


ผมติดต่อป๊าไม่ได้เลย โทรไปก็ไม่รับสาย งานแต่งเพื่อนตัวเองแท้ๆก็ยังไม่มาร่วมงาน ยิ่งกว่าความงอนคือความห่วงเนี้ยแหละ มันผิดวิสัย... ป๊าเป็นคนรักเพื่อน ไม่มีทางที่เขาจะไม่มา หรือว่ามาแต่ผมไม่เห็นเขา


จิ๊ จะเล่นอะไรอีกหรือเปล่าเนี้ยยยยยยย


“ดอกไม้ที่ได้รับจากเจ้าสาวในวันแต่งงาน หมายความว่านายจะได้แต่งงานเป็นรายต่อไปไง”


“ตลกละ อาเค้กให้เพราะเป็นของขวัญที่สอบติด”


ผมบอกแล้วยกดอกไม้ขึ้นมาหอม มืออีกข้างก็กดโทรศัพท์ยิกๆ


ตู๊ดดดดดดด ตู๊ดดดดดดด


“นี่ลุง รู้หรือเปล่าว่าป๊าไปไหน”


“...” ลุงแดมเบะปากพร้อมกับยักไหล่บ่งบอกว่าไม่รู้ “ถ้าจะถามหามันบ่อยขนาดนี้คราวหลังก็แม๊กติดกันไว้เลยนะ”


“เชอะ ทำได้ทำไปแล้ว”


“อะไร อยากอยู่กับมันมาเลยเหรอ”


“...”


“แล้วฉันล่ะ”


“ลุงก็คือลุงแหละ”


“ยังไงนายก็จะไม่รับฉันเป็นพ่อใช่มั้ย ไม่ว่าฉันทำดีแค่ไหนนายก็จะไม่เปิดใจให้ฉันเลยเหรอ”


“มันไม่ใช่แบบนั้นสักหน่อย”


...มันพูดยากนะเว้ย!


“ผมไม่ได้โกรธไม่ได้เกลียดคุณเลย ผมรัก...” บอกแค่นั้นเพราะกลัวอีกคนได้ใจ “แต่ว่า... เวลาที่เราอยู่ด้วยกันเกือบปี กับเวลาที่ผมอยู่กับป๊ามาทั้งชีวิตนี่มันเทียบไม่ได้เลย ผมอยากอยู่กับคนที่ผมรู้จักทุกด้านมากกว่าคนที่เพิ่งเจอ...”


“โอเค ฉันเข้าใจ”


“คุณเป็นพ่อ ผมรู้... แต่ผมก็อยู่ได้ตลอดโดยไม่มีพ่อ”


“แต่นายอยู่โดยไม่มีไอ้เฟิร์สไม่ได้ไง๊?”


“...กะ...ก็...”


“ช่างเถอะ ยังไงสักวันก็ต้องย้ายจากพ่อแม่ไปอยู่กับผัวอยู่ดี”


“บ้า! พูดอะไร T//////T”


ลุงแดมเงียบ ผมเงียบ เรานั่งห้อยขาอยู่บนสะพานมองน้ำตกกันไปเรื่อยเปื่อย สักพักผมก็ท้องร้องจอกกกกก~~~ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าให้ออกไปหาอะไรกินได้แล้ว แฮะๆ แต่พอผมจะลุกลุงแดมกลับกอดผมไว้


“ไอ้เด็กบ๊องค์ฟังนะ ฉันก็ยอมรับว่าฉันไม่ได้รักนายมากขนาดที่พ่อคนอื่นรักแต่ว่าฉันทำทุกอย่างเพื่อนายได้ รู้ใช่มั้ย? ไม่ว่าใครมาทำให้นายเสียใจฉันจะไม่ไว้หน้ามันทั้งนั้น แล้วก็... อย่าลืมฉันนะ”


“จะลืมได้ยังไงเล่า!!”


โมโหแล้วนะ พูดอะไรเนี้ย เขาจะทิ้งผมไปอีกแล้วเหรอ การที่บอกว่าอย่าลืม แสดงว่าเราจะต้องห่างกันงั้นเหรอ ทั้งๆที่ผมเพิ่งได้พ่อคืนมา... ฮึก


“พ่อใจร้าย ฮึก พูดอย่างนั้นหมายความว่าไง”



“ต่อจากนี้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ให้รู้ไว้ว่านายคือลูกของแดม ดนัย เหมะศักดิ์ มีปัญหาอะไรนายฟ้องฉันได้เสมอ ใครไม่เข้าข้างนายฉันจะอยู่ข้างนายเอง...”


“ฮึก”


“นายเสียใจ ฉันก็เสียใจ แต่ถ้านายมีความสุข ฉันก็มีความสุขแล้วก็ดีใจกับนายไปด้วย”


“ฮึก พูดอย่างนี้ทำไม”


“ฉันก็แค่บอกไว้ เผื่อว่าวันหน้านายเลือกไปอยู่กับไอ้เฟิร์สไง”


มันก็ต้องมีวันนั้นอยู่แล้ว แต่ไม่เห็นต้องมาพูดแบบนี้เลย...


ลุงแดมจับหน้าผมแหงนขึ้นแล้วปาดน้ำตาออกให้อย่างอ่อนโยน ผู้ชายคนนี้สอนผมมาหลายๆอย่างระหว่างที่ผมอ่อนแอ เขาทำให้ผมเห็นโลกอีกมุมที่ไม่เคยได้เห็นตอนที่อยู่กับป๊า เขาสั่งสอนติเตือนชื่นชมในแบบที่คนเป็นพ่อควรจะทำจริงๆ


“พ่อรักลูกนะครับ และจะรักมากขึ้นทุกวันๆ”


“พราวก็รักพ่อ ฮึก ขอบคุณที่คอยช่วยเหลือมาโดยตลอด”


“ขี้แยว่ะ”


“ฮึกฮือออออออ”


ผมปล่อยโฮเลย พ่อก็พยายามห้ามเพราะกลัวเครื่องสำอางหลุดแต่พอผมหยุดร้องคนตัวโตกว่าก็เช็คดูให้อีกรอบก็พบว่ามันยังอยู่ครบ เหลือแต่ขอบตาและปลายจมูกเท่านั้นที่แดงขึ้นมาเล็กน้อย


“ป่ะ”


“หิวจนหายหิวแล้วเหอะ”


“ไม่ได้จะพาไปกินเถอะ”


“อ่าว”


“ป่านนี้เขาเก็บข้าวเก็บของกันแล้วมั้ง”


“ม่ายยยยยยยยยย >O<”


ผมรีบวิ่งไปหน้าโบสถ์แล้วก็ต้องชะงักเพราะไม่มีคนเลย ของกินก็ไม่มี TOT


…


…หน้างานยังคงเค้าเดิมแต่ที่เปลี่ยนคือรูปพรีเวดดิ้งที่ตั้งโชว์ จากรูปของอาเค้กและอาไบรอันกลายเป็นรูปของคู่ของผมกับป๊า! O_O เดินไล่ดูไปทุกรูปก็เป็นรูปของเราทั้งหมด พ่อที่เดินตามมาที่หลังจับมือผมมาคล้องไว้ที่แขน...


“นี่มันอะไร รูปมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง งงไปหมดแล้ว”


“ไม่ต้องงงน่า ไปเถอะ ข้างในมีของกิน”


พ่อรั้งแขนผมจะพาไปที่หน้าประตูโบสถ์ เดี๋ยวนะ ผมยังตั้งตัวไม่ติดเลย ตอนแรกมันยังเป็นงานแต่งงานของอาเค้กแล้วแขกเป็นหลายร้อยคนนั่นอีก... หายไปในพริบตา มันไม่น่ากลัวเกินไปหน่อยเหรอ = =??


บานประตูโบสถ์ในฝันนี้ค่อยๆเปิดขึ้นอีกครั้ง ปลายเท้าของผมมีพรมสีสวยลาดยาวไปตรงแท่นพิธี และตรงหน้า... มีเด็กน้อยที่ผมคุ้นหน้าคุ้นตาดียืนยิ้มแป้นแล้นในมือถือพานดอกไม้อยู่


“อเล็กซ์!!!”


“พี่พราว น้องเล็กคิดถึงจัง”


คิดถึงอะไรกัน เพิ่งเจอกันเมื่อไม่นานมานี้เอง บ้านพ่อกับบ้านน้องเล็กอยู่ใกล้กันผมเลยไปมาหาสู่กันเขาบ่อยๆน่ะครับ เด็กน้อยไม่ได้วิ่งเข้ามากอดเหมือนทุกทีแต่กลับหันหลังเดินไปตามพรมพร้อมๆกับที่พ่อออกเดินตามซึ่งผมที่ควงแขนเขาอยู่ก็จำเป็นต้องเดินไปด้วย


ที่นั่งที่จัดไว้สำหรับแขกหลายร้อยคนก่อนหน้านี้ถูกเปลี่ยนเป็นที่นั่งไม่กี่ที่เท่านั้น และคนเหล่านั้นก็เป็นคนที่ผมรู้จักดี อาภีม ลุงจักร อามาร์ช อาเค้ก อาไบรอัน อาพลอยและสามีรวมทั้งลูกชายทั้งสองคนของเขา ลุงฟาสต์ แกรนด์พา แกรนด์มา พี่หม่อนพี่ไหม น้องมิ้นต์และคนอื่นๆ


…


เสียงดนตรีราวกับมีมนต์คลัง ผมเดินตามทางที่โรยไปด้วยกลีบดอกไม้อย่างมีความสุขราวกับเดินบนปุยเมฆและปลายทางก็มีเทพบุตรของผมรออยู่...


...ป๊า


“ทำอะไรกันเนี้ย”


ผมกระซิบถามพ่อเมื่อเริ่มจะเข้าใจทุกอย่างมากขึ้น ขาที่ก้าวเดินแต่ละก้าวนี่สั่นขึ้นเรื่อยๆตามระยะทางที่ลดลง จะชักมือออกแล้วหนีก็ไม่ได้ คุณพ่อตัวแสบหนีบมือผมไว้แน่น ผมเขินจนจะร้องไห้อยู่แล้ว


ไม่อยากจะเชื่อ...


ไม่อยากจะเชื่อว่าผมจะมีวันที่ถูกทุกสายตาจับจ้องมาเป็นตาเดียวเมื่อยืนอยู่ตรงจุดๆนี้... บนแท่นพิธี


ความรู้สึกตอนเป็นเพื่อนเจ้าสาวมันเทียบไม่ได้เลยกับตอนที่เป็นจริงๆเสียเอง ทั้งตาพร่าหูอื้ออย่างกับอยู่ในฟัน สมงสมองนี่ผมไม่รับรู้แล้วว่าบาทหลวงเขาเริ่มพิธีไปถึงไหน กว่าจะรู้ตัวก็ตอนใบหน้าคมขยับปากเปล่งเสียง...


“แต่งงานกันนะ”


“ป๊า...”


“ข้าพเจ้านายปวีร์ อัศวคีรีกุล ขอรับน้องพราว ปานนนทลี เหมะศักดิ์ เป็นภรรยา และขอสัญญาว่าจะถือซื่อสัตย์ต่อน้องทั้งในยามสุข...”


“ฮึก”


“...และ ยามทุกข์ ทั้งในเวลาป่วยและเวลาสบาย เพื่อรักและยกย่องให้เกียรติน้องจนกว่าชีวิตจะหาไม่”


“...ฮืออออออ”


“อย่าเพิ่งร้องสิครับ พูดก่อน”


“ฮึก...” ผมกลั้นก้อนสะอื้นเพราะตระหนักว่าตอนนี้กำลังอยู่ในพิธีศักดิ์สิทธิ์ “นะ...หนู... ฮึก หนูต้องพูดว่าอะไร”


แงงงงงงงงงง ก็ผมบอกแล้วว่าผมไม่ค่อยได้ออกงาน ใครจะไปทันได้ศึกษาเรื่องนี้กันเล่า T////T


“พูดเหมือนที่ป๊าพูดเมื่อกี้”


ผมได้ยินว่า ‘ข้าพเจ้า’ แล้วตามมาด้วย &^*%#@*&^( แล้วก็บอกว่าจะรักและดูแลผมไปจนชีวิตจะหาไม่ ใช่หรือเปล่าหว่าาาา พอดีความจำไม่ค่อยดีง่ะ จะจำอะไรแต่ละอย่างต้องใช้เวลามากกว่าคนอื่นสักหน่อย


“พราว...”


“ขะ ข้าพเจ้า นายปวีร์ เอ้ย ปานนนทลี... ขอรับนายปวีร์ อัศวคีรีกุล เป็นภรรยา...”


“สามี๊!!!! >O<”


อะไรคือแขกเหรื่อตะโกนบอกผมกันทั้งงานนนนนนนนนน!!!! TOT


“เป็นสามีก็ได้ ฮืออๆๆ หนูจะรักและดูแลป๊าให้มากกว่าที่ป๊าเคยทำให้กับหนู หนูสัญญา”


ผมยิ้มให้ร่างสูงทั้งๆที่น้ำตาคลอเบ้า ป๊าก็ยิ้มกว้างคืนมา มือใหญ่ผละจากที่กุมมือผมอยู่ข้างหนึ่งมาเชยคางผมขึ้นและปาดน้ำตาออกให้ก่อนที่ใบหน้าคมจะค่อยๆโน้มเข้ามาใกล้จนเกือบจะบดปากหนาลงมาบนกลีบปากผมอยู่แล้ว...


“สวมแหวนก๊อนนนนนนนนน!! >O<”


อะไรคือแขกเหรื่อตะโกนบอกผมกันทั้งงานนนนนนนนนน!!!! TOT (อีกครั้ง)


ป๊ารับหวานมาจากน้องเล็กไปทำพิธีสักพักก็เอามาสวมให้ผม แหวนเงินเกลี้ยงค่อยๆไหลลงมาตามนิ้วนางข้างซ้ายของผมบวกกับเพลงทำนองซึ้งๆทำให้ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่น่าประทับใจที่สุดของผม น้ำตาผมค่อยๆไหลลงมา ไม่ได้สะอึกสะอื้นเหมือนทุกทีและไม่คิดที่จะปาดออก


“จูบเลยๆๆๆ”


เสียงเชียร์จากด้านล่างล่ะ


“ไม่ต้องบอกก็จะทำอยู่แล้ว”


“อื้ออออออ ><”


พ่อหมีใหญ่บ้า! คว้าเอวผมไปกอดแล้วกดจูบลงมาอย่างรวดเร็วราวกับหื่นกระหายเสียมากนัก ตอนที่อาเค้กแต่งผมคิดว่าพวกเขาคงมีความสุขมากแน่ๆถึงได้จูบกันหวานแบบนั้น แต่เมื่อมาเจอเอง...ผมว่าหวานยิ่งกว่าอาเค้กอีกนะ


...อ้อ แล้วก็...


จะจูบนานไปไหน ปากจะหลุดแล้ว หยุดดูดได้แล้วววววววววว แง! T3T

 

 

 


















พอทุกอย่างเรียบร้อยผมก็ออกมาโยนดอกไม้เหมือนที่อาเค้กทำ ขอให้พรที่ว่าใครได้ช่อดอกไม้ไปคนนั้นจะได้ไปต่อสัมฤทธิ์ผลต่อๆไปด้วยเถอะ... ตอนโยนเสร็จแล้ววิ่งออกมาขึ้นรถผมได้ยินแว่วๆ


‘ไอ้มาร์ช!’


อิอิ ขอให้อามาร์ชเป็นรายต่อไปแล้วกัน


“มีความสุขหรือเปล่า”


“หนูมีความสุขมากๆ”


บอกแล้วเอาหัวถูแขนใหญ่ อยู่บนรถกันแม้จะเปิดประทุนแต่ผมก็ไม่อายที่จะเอนตัวไปกอดป๊า ถึงมันจะต้องลำบากนิดหน่อยเพราะต้องคาดเบลท์ก็เถอะ


“ตอนแรกนะ พ่อบอกว่าไปกินข้าว ข้าวอยู่ข้างในโบสถ์ หนูก็เลยเดินตาม”


“พ่อ?”


“ก็พ่อ... -//////- พ่อแดม”


“หึหึหึ คงจะสุขจนจุกอกตายแล้วมั้งป่านนี้ ลูกยอมเรียกว่าพ่อ”


“ไม่ขนาดนั้นสักหน่อย ป๊าฟังหนูเล่าก่อนสิ”


“ครับๆ ว่ามา”


“หนูหิวหนูจะวิ่งมากินข้าว แต่หนูตกใจเพราะไม่มีใครอยู่เลย แถมยังมีรูปป๊ากับหนูไปแทนที่รูปของอาเค้กอีก แต่หนูก็ยังไม่คิดว่าเราจะแต่งงานกัน”


“หึหึหึ เข้าแผน”


“แต่หนูหิวหนูว่าจะชวนพ่อกลับ แต่เขาบอกว่าของกินอยู่ในโบสถ์หนูก็เลยตามเขามา T_T”


“ฮ่าๆๆ”


“แต่ถ้าบอกว่าป๊ารอแต่งงานอยู่ข้างใน หนูจะวิ่งไปอย่างรวดเร็วแบบไม่ลังเลเลย นี่ต้องมาสร้างแผนการอะไรกันอีกก็ไม่รู้”


พิธีเกือบสมบูรณ์แบบขาดที่จะทะเบียนแค่นั้นแหละ แต่ไม่ใช่เรื่องที่ผมจะซีเรียสอะไร



“เอ้า ก็ป๊าอยากให้พราวเซอร์ไพรส์ มีเมียเด็กก็ต้องขยันหาเรื่องตื่นเต้นมาเล่นอย่างนี้แหละ”


“หนูตื่นเต้นทุกครั้งที่อยู่กับป๊า ไม่เชื่อดู”


ผมจับมือใหญ่มาทาบไว้ที่หน้าอก หัวใจเต้นตุบๆดังชัดเจนจนคนตัวโตต้องจอดรถข้างทางแล้วฟัดแก้มผมยกใหญ่ โชคดีที่ตอนตรงนี้รถไม่ค่อยผ่านด้วย ไม่งั้นล่ะดังในโซเชียลแน่


ก่อนลงรถป๊าเอาผ้ามาผูกตาผมไว้แล้วค่อยๆประคองผมให้ขึ้นบันไดไป เสียงเปิดปิดประตูและอุณภูมิรอบๆตัวที่เปลี่ยนไปทำให้ผมรู้ว่าตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในห้องแล้ว ใจเต้นโครมครามอย่างลุ้นระทึก


“ป๊าน่ะ!”


“แป๊บเดียวๆ”


“เร็วๆ”


ผมเริ่มกระทืบเท้าเร่าๆอย่างขัดใจ ป๊าเลยรีบแกะผ้าออกให้


...>_O


…O_O


“ว้าววววววววววววว”


ห้องนอนเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด!! ทั้งวอลเปเปอร์หรือเฟอร์นิเจอร์ต่างๆเป็นในแบบที่ผมชอบคือโทนสีครีมน้ำตาลแต่ก็ยังคงความหรูหราคลาสสิคไว้ในตัว เตียงนอนยังขนาดใหญ่เท่าเดิมที่เพิ่มคือเสาทั้งหก(เตียงผมยาวจนสี่เสาไม่พอ) และผ้าม่านห้อยลงมาอย่างกับเตียงเจ้าหญิงแหน่ะ อ้ากๆๆๆ ชอบๆๆ ผมวิ่งไปเปิดผ้าม่านออกแล้วกระโดดขึ้นเตียง


“ตุ๊กตา >O<”


จากเดิมที่เคยมี ตอนนี้มันเพิ่มมาอีกสองเท่า! ครอบครัวหมีของผมเพิ่มขึ้นอีกสองเท่าเลย โหหหห


“ป๊าาาาา” ผมวิ่งมาหาป๊ารีบกางแขนรับและทรงตัวไว้อย่างดีไม่ให้เราทั้งคู่ล้ม “ขอบคุณนะๆๆ ฟอดๆๆๆ”


“เปลี่ยนบรรยากาศบ้างไง”


“บรรยากาศอะไร = =”


“บรรยากาศการนอนหลับ”


“...”


“จริงๆ ฮั่นแน่ คิดลามกอยู่หรือเปล่าเรา”


“เปล่าสักหน่อย -3- ป๊านั่นแหละหมีหื่น”


“งั้นต้องทำตามคำกล่าวหาสักหน่อยแล้ว”


“อ๊ะ ป๊าๆๆ”


ร่างสูงก้มลงยกผมพาดบ่า มือก็ขยุ้มก้นผมไปด้วยหัวเราะไปด้วยราวกับโรคจิต ป๊าเหวี่ยงผมลงบนที่นอนแรงจนตัวเด้งขึ้นสองสามทีแต่ไม่เจ็บเพราะมันนุ่มมาก


“อื้อออ”


ผมดันหน้าคมออกก่อนจะถูกจัดการ


“หนูรักป๊านะครับ” ผมลูบแก้มสาก


“ป๊าก็รักหนูนะครับ รักมากที่สุด รักตั้งแต่อยู่ในตู้อบเลย”


“คิกคิกคิก บ้าไปแล้ววววว”


“ที่ผ่านมาป๊าอาจจะผิดพลาดไปบ้างไม่ว่าจะเรื่องที่เลี้ยงมาไม่ได้เรื่องหรือเรื่องย่าเล็ก ป๊าขอโทษ และขอบคุณที่น้องพราวยังอยู่ตรงนี้กับป๊า”


“หือออออ ไม่ผิด ป๊าไม่ผิดหรอก”


เรื่องย่าเล็ก ป๊าก็แค่เป็นคคนที่รักษาคำพูดเพื่อแลกกับการที่จะได้ผมมาไว้ในครอบครอง ส่วนเรื่องที่เลี้ยงผมออกมาไม่ดีนั้นคงเป็นเพราะป๊ายังเด็กและไม่มีประสบการณ์ เพราะฉะนั้น ป๊าไม่ผิดเลย


“...”


“จริงๆนะ”


“...”


“สำหรับหนู... ป๊าดีที่หนึ่งดีที่สุดในโลก!”


พอพูดจาเข้าหูล่ะผมจะถูกฟัดยาวจนถึงเช้า ยกตัวอย่างเช่นวันนี้ตอนนี้ เป็นต้น© ไม่ว่าใครจะว่ายังไง ไม่ว่าวันนี้หรือพรุ่งนี้หรือวันไหน ผมเชื่อมั่นในหัวใจของตัวเองและของป๊าว่าเราจะรักกันและกันอย่างนี้ตลอดไป รักมากนะครับคนดีของน้องพราว

                           -------------------------------------------จบ---------------------------------------------



นิยายเรื่องนี้อยู่กับเค้ามาเป็นปีละ

เค้าก็รู้สึกรักและผูกพันธ์กับตัวละครมากๆ

แต่เมื่อมันเริ่มมันก็ต้องจบอ่าเนอะ(ในเรื่องนะ แต่ในมโนยังไม่จบ พวกนางจะอยู่กับนี่ไปตลอดชีวิต 555)

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามจนจบ ทั้งคนที่ติดตามแต่แรก ติดตามตอนหลังๆ หรือติดตามมาตั้งแต่กลางเรื่อง(?) ยังไงก็ขอบคุณทั้งหมดนั่นแหละ

ถ้าไม่มีรีดเดอร์ที่น่ารักอย่างตัวเอง เค้าคงไม่มีแรงบันดาลใจในการแต่งจนจบอย่างนี้หรอก > < (ยอมรับว่าส่วนหนึ่งมโนพลุ่งพล่านมาจากคอมเม้นท์555)

ติดตามเค้าต่อๆไปน้า

อย่างน้อยเราก็ได้รู้จักกันแล้ว

เลิฟยูน้า©

---------------------------

ในส่วนของ #comment

1. ไม่อยากให้อิป๊าเป็นพระเอกบ้าง ไม่ชอบพระเอกบ้าง (คือเฟอร์อาจจะวางคาแรกเตอร์ไว้ไม่ดีพอ บางคนอาจจะจิ้นไม่เข้ากับเด็กๆอย่างนุ้งพราว หรือว่ามาแอบชอบนุ้งพราวของเก๊าเลยเกลียดอิป๊าแหน่ะ)


2. รวมเล่ม (ต้องถามรีดเดอร์ท่านอื่นๆว่าอยากรวมมั้ย เดี๋ยวเปิดโหวต(เลือกข้อไหนเลือกไม่ต้องเกรงใจ ถ้าสั่งน้อยกว่า 50 ก็ไม่ทำโน๊ะ เพราะว่ามันแพงเกินเหตุไปหน่อย)


3. อยากให้นุ้งพราวท้อง (อุต๊ะ! คือเราต้องใช้หลักการทางวิทยาศาสตร์อะไรมั้ยอ่ะ หรืออยู่ดีๆก็ป่องขึ้นมาอะไรยังไง แต่เท่าที่เคยอ่านเคะท้องมักจะมีอาการผิดปกติมาก่อนหน้านะ แต่นุ้งพราวนางปกติม้ากกกกกกก พกความสดใสไปทุกที ฮา...)


4. ใครมีคำถามอื่นๆก็ทิ้งไว้น้า ไม่เคลียร์หรืออะไรหายไป ต้องการส่วนไหนเพิ่มตัดส่วนไหนบอก ขอให้บอก(ทำไม่ทำนั่นอีกเรื่องหนึ่ง #กำ)

[Akikojae]

จบได้เก๋ไก๋มากๆค่ะ  น้ำตาซึม บวกดีใจที่เขาได้แต่งงานกัน
ตอนที่พราวได้ดอกไม้เราก็เอะใจ พอพ่อแดมพามาได้เท่านั้นแหละ
ตื่นเต้นแทนมากๆเลยค่ะ จบแล้วอยากจะเศร้า แต่มันก็ต้องจบอ่ะเนอะ
ป๊ารักพราวมาก พราวก็รักป๊ามาก รักกันที่สุดเลย
ขอบคุณคนเขียนมากๆนะคะ ที่สร้างสรรค์ผลงานดีมาให้อ่าน
เป็นกำลังใจต่อไปนะคะ เรื่องหนังสือลองทำโพลเลยค่ะ
  

[punchnaja]

อยากอ่านตอนหนูพราวอยู่มหาละย เวอชั่นโตขึ้นอ่ะ555+ น่าจะฮา

[่KEI_jry]

้ท้องเลย ท้องเลย ท้องเลย

เรียนจบมา แล้วดันกินยาที่ผสมอะไรลงไปไม่รู้ทำให้ท้องได้ ท้องเลย ท้องเลย ท้องเลยยยยยยย


ไม่อยากให้จบ คริคริ

[shikyu3211]

อันนี้สิถึงจะเรียกว่าสมบูรณ์

[haru_na]

บอกตามตรงเรื่องนี้เราติดตามมานานมาก ชอบเฟิร์สมากนะ ถึงขั้น FC เลยละ

อ่านตอนจบแล้วรู้สึกไม่อยากให้จบ เพราะเรื่องนี้อ่านแล้วมีทั้งฮา สนุก เสียใจ ร้องไห้ อยู่ในเรื่องเดียวเลย

อย่างฉากตอนจบทั้งประทับใจทั้งฮาทั้งซึ้งอ่านแล้วชอบมาก

ขอบคุณสำหรับเรื่องดีๆๆที่เอามาให้อ่านะนะคะ แล้วจะติดตามผลงานต่อไปคะ

[iceman555]

อ่าาา อจบแล้วอะ กำลังสนุกเลย จะมีตอนพิเศษไหมครับ. จะได้รออ่านครับ

[B52]

เซอร์ไพรส์ มีงานตงงานแต่งกับเขาด้วย

[nunnan]

น่ารักจริงๆเลยยยย​ ขอบคุณ​สำหรับ​นิยายดีๆจ้า

[fay 13]

 

[Aladin]

ขอบคุณสำหรับนิยายน่ารักเรื่องนี้ค่ะ

[lizzii]

คือน่ารักจังเลย
ชอบตัวละครทุกตัวจริงๆ
พ่อหมีน่ารักน้องพราวก็น่ารัก
ส่วนลุงแดมตอนจบพูดได้ซึ้งจริง
เผื่อจะเลือกไปอยู่กะผัว 55555555

[R.michi]

จะจบจริงๆเหรอ เอาเป็นว่าตอนนี้ให้ไรเตอร์ไปพักแป๊ปละกลับมาเขียนภาคสองตอนน้องพราวอยู่โรงเรียน สักพักก็ให้น้องพราวท้องก็ได้นะ 

[Inwoสูs]

อยากไปงานนแต่งลูกหมีกับพ่อหมี 

[yuyie]

 

[Elizabeth_TonnY]

อ๊ายยยย ๆๆๆ ชอบมากๆๆๆๆๆๆๆๆ อ่านตั้งเเต่เริ่มเลยอ่ะ
จบซะเเล้ว ง่ะ รักมากเลยนิยายเรื่องนี้ มันเเบบมุ้งมิ้งฟินเฟ่อร์อ่ะ
เเล้วก้อน้ะถ้ามันจะฟินกว่านี้ต้องให้น้องพราวท้องด้วยเเหล่ะ ตัว อรั๊ยยยๆๆๆ ฟินๆ จบได้น่ารักมากกๆๆๆ
ชอบอ่ะ  มีตอนพิเศษบ้างไรบ้างน้ะตัวเธอ อิอิ คริคริ
♡♡♡ > < ♡♡♡

[/size][/color]

[mild-dy]

น้องพราววววววว เค้ารอภาคสองอยู่น้าาาาาาา

[Silver-Ray]

จบแล้ว น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[janebigbangvip]

  เพิ่มเข้ามาอ่านสนุกมากค่ะ ^^

[boworange]

  เพิ่งเข้ามาอ่าน  สนุกมากๆ
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ น่ารักมุ้งมิ้งนะคะ   

[vilaroly]

  :กอด1:จบไดโรแมนติกปลื้มประทับใจ 

[ferrari_L]

Special

วันหยุด นั่งมองเด็กกับหมาแมวคุยกันครับ = = สองตัวเห่าอยู่ด้านล่าง ตัวหนึ่งอยู่บนโต๊ะ ขู่ฟ่อๆใส่กัน พอๆกับคนตัวเล็กยืนเท้าเอวมองอย่างเอาเรื่อง


“พอเลย หมาอยู่ส่วนหมา แมวอยู่ส่วนแมว แยก!”


ตอนแรกที่ไอ้หมูตุ๋นกับเอเธนส์เจอกันนี่ก็แง่งๆใส่กันเหมือนกันนะ แต่พอกินข้าวโถเดียวกันเท่านั้นแหละ กลายเป็นเพื่อนซี้ต่างขนาดกันเลย แล้วนี่พราวไปเอาแมวบ้านน้องอเล็กซ์มาเล่นตัวนึง แมวหมาเห็นกันก็ขู่ฝ่ายตรงข้ามอย่างรวดเร็ว พราวจะเข้าไปห้ามก็กลัวโดนกัด ผมเลยบอกให้เขามายืนอยู่ห่างๆส่วนตัวเองก็นั่งคุมอยู่ไม่ไกล


“คลีโอ้ไม่ต้องกลัวนะ พี่เอเธนส์กับหมูตุ๋นใจดี ใช่มั้ยป๊า?”


“...”


“ป๊า!”


“ครับๆ”


กำลังจะอ่านหนังสือ ฮ่าๆๆ เขาต้องให้มองเขาตลอดเลยJ


พราวจับแมวตัวอ้วน มันสะดุ้งตัวโยนเล่นเอาผมกับพราวตกใจไปด้วย กลัวมันข่วนคนของผมเท่านั้นแหละ


พราวอุ้มคลิโอ้ไปกินนม ป้อนขนมให้แมวมันก็เลียๆจนเคลิ้ม ไอ้หมาสองตัวเห็นก็อยากกินบ้างเลยแย่งขนมแมวกิน ไปๆมาๆก็สุมหัวกันกินเฉ๊ยยยยย ไอ้เรื่องตีหัวกันก่อนหน้านี้ไม่รู้จักละ กินอิ่มก็นอนหลับกองกันอยู่กลางบ้านสี่ตัว เอ้ย! สามตัวกับอีกหนึ่งคน


“หมาตัวเท่าคนหรือคนตัวเท่าหมาวะเนี้ย”


พราวกับเอเธนส์นี่ขนาดพอๆกันเลย


“พราวครับ ขึ้นไปนอนบนโซฟาดีๆ”



“หือออออ”


ครางตอบแล้วหลับเหมือนเดิม


“พราวๆ”


“หนูไม่หลับหนูตื่นแล้ว”


“โอเค”


“เราจะไปซื้อชุดกันเมื่อไหร่อ่ะ”


“เดี๋ยวนี้เลยมั้ย”


“เยสสึ! >O<”


ทีงี้ล่ะตื่นเต็มตา วางแผนกันว่าวันนี้จะไปซื้อชุดนัดศึกษาให้ตัวเล็ก ถึงแม้ว่าจะผ่านวันแต่งมาแล้วแต่ไอ้เชี่ยแดมก็ยังกั๊กตัวเด็กไว้ไม่ยอมให้มาอยู่กับผมอย่างถาวร มันขอเลื่อนไปตอนเปิดเทอม หวังว่าพอเปิดเทอมมันคงไม่กลับคำอีกนะ ทุกวันนี้มันก็แทบจะสร้างสวนสัตว์ในบ้านล่อให้พราวอยู่ด้วยอยู่แล้ว = =


“หนูว่าตัวนี้มันใหญ่ไป”


“จะใส่พอดีตัวเหรอ”


“ก็งั้นสิ”


“ใส่ตัวใหญ่ไปอีกไซส์หนึ่งน่าจะดีกว่า”



“แต่ว่ามันรุ่มร่าม”


“ไซส์เล็กจะมีเหรอ”


“มี!”


เถียงกันเบาๆ ผมอยากจะให้ใส่ตัวใหญ่หน่อยๆแต่พราวอยากใส่พอดีตัว ถ้าใส่พอดีตัวเขาก็รู้หมดสิว่าไอ้ตัวเล็กมันผอมบางน่าฟัดแค่ไหน = =;; ถ้าใส่ตัวใหญ่ๆจะได้ดูมีเนื้อมีหนังขึ้นมาหน่อย


สุดท้ายก็ได้ขนาดพอดีตัวไปห้าชุดพร้อมอุปกรณ์เสริม(หมายถึงพวกเข็มขัด เข็มอะไรต่างๆ)ครบเซต เราก็มุ่งตรงไปที่บ้านไอ้แดม ลองชุดให้พ่อเขาดูก่อน


เซ็งที่ต้องทำตามที่ไอ้แดมมันสั่งทุกอย่างทั้งๆที่ก่อนหน้านี้ผมเคยเกลียดมันและเราก็จ้องจะเอาชนะกันตลอดเวลาอยู่แล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะไอ้เด็กตัวขาว แก้มนิ่ม ตาโต ขี้อ้อนนี่ล่ะก็ ผมคงไม่ยอมเป็นรองไอ้แดมอย่างทุกวันนี้หรอก


“ท้าดาาาาา”


“น่าร้ากกกกกกกกกก *O*”


ภีมเข้าไปจับไอ้ตัวเล็กหมุนซ้ายหมุนขวา แล้วบีบแก้มนิ่มทั้งสองข้างยู่ยี่ไปมา


โคตร น่า รัก เถอะ


ตัวเล็กๆขาวๆดูเข้ากันดีกับชุดนักศึกษาสีขาวกางเกงสีดำ ทั้งๆที่คนที่ใส่ชุดนี้ควรจะดูเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมานิดหน่อยแต่ทำไมลูกหมีใส่แล้วมันดูเด็กน้อยน่าฟัดยิ่งกว่าเดิมล่ะวะ= =!


“มาเซลฟ์ฟี่กัน”


“เยสสสสสสส”


ปล่อยพ่อแม่ลูกเขาถ่ายรูปกันไปไม่พอให้ผมเป็นคนถ่ายให้ด้วย


“ให้ป๊าเข้าเฟรมด้วยดิ”


“อ้าวแล้วใครจะถ่ายล่ะ”


“นี่(._.)/” ตัวเล็กชี้ไอ้แดม ฮาาาาาาา


ตัวพ่อทำหน้างอแต่ก็ยอมมาถ่ายรูปให้ ในโลกนี้จะมีใครขัดใจพราวได้บ้างล่ะครับ


ภีมเอารูปที่ไปเที่ยวฮ่องกงกันมาให้ดู ไปเที่ยวสามคนพ่อแม่ลูกเขาแหละ ผมไม่ได้ไปด้วย โดนไอ้ตัวเล็กงอนแทบตาย ผมนี่ไม่เป็นอันทำการทำงานเลย อันที่จริงผมจะเคลียร์งานแล้วไปด้วยก็ได้ แต่ผมอยากให้พราวได้อยู่กับพ่อกับครอบครัวของเขาบ้างน่ะ


“พี่มิกกี้ลูบหัวหนูด้วย ชูนิ้วโป้งบอกว่าหนูน่ารัก อิอิ^O^”


แขนเล็กกอดเอวผมแน่นพร้อมกับแนบหน้าลงมาบนบ่า ผมเลยดึงให้ขึ้นมานั่งบนตักซะเลย เปิดไปดูรูปไหนไอ้หมีพูดมากก็ฝอยได้เป็นเรื่องเป็นราวทุกรูปอ่ะ


“ฟอดๆๆๆ ก็พราวน่ารักจริงๆ”


“อื้ออออออ”


จะลามไปจูบแต่พราวเอียงหน้าหนีอายๆไปซุกซอกคอผม ถ้าไม่เพราะไอ้แดมนั่งจ้องอยู่คงได้กินปากเยลลี่นั่นแล้ว


“ถ้าค่าเทอมออกเอาบิลมาให้พ่อนะ”


“รู้แล้วน่า ถ้าไม่ให้พ่อแล้วจะให้ใครล่ะ”


“จะไปรู้เร้ออออออ”


ไอ้แดมหมายถึงผมครับเพราะเมื่อกี้มันก็จะจ่ายค่าชุดของพราวให้ผมแต่ผมไม่เอา แค่ไม่กี่ตังค์เอง ถึงมันจะบอกว่ามันเป็นหน้าที่ของพ่อก็เถอะ แต่มันลืมไปหรือเปล่าว่าหน้าที่พวกนั้นผมทำมาก่อนมันอีก


“เปิดเทอมวันแรกเด็กติดป๊าจะมีเพื่อนใหม่มั้ยน้า”


“...-3- หนูจะทำตัวน่ารักและไม่ดื้อกับเพื่อนๆ”


คุ้นๆเหมือนเคยได้ยินมาก่อน = =;;


‘ถ้าพราวพูดไม่ฟัง ป๊าจะไม่รักพราวแล้วนะ’


‘ฮือออออ หนูจะน่ารักและไม่ดื้อกับป๊า ป๊าต้องรักหนูนะ’


ตอนเด็กๆที่เราทะเลาะกันนิดหน่อยที่พราวไม่ยอมกินนม


“แค่พราวยิ้มแย้มแจ่มใส พูดดีๆกับเขา เขาก็จะอยากเป็นเพื่อนกับพราวแล้ว”


“อ้อๆๆ”


“แต่อย่าไปทำหน้าน่ารักใส่ใครพร่ำเพรื่อแล้วกัน”


“โอเค๊ คิคิ”


“เออดี ฝังหัวลูกกูเข้าไปเถอะ”


= =;;; เขาไม่ได้เรียกว่าฝังหัวโว้ยยยยย เขาเรียกว่าสอน


“เปิดเทอมวันแรกพ่อจะเป็นคนไปส่งพราวเอง”


“อาจะเป็นคนไปส่งเอง คุณทำงานไม่ใช่เหรอ”


“เดี๋ยวนะคุณเลขา ถ้ากระผมทำงานคุณเลขาก็ต้องทำงานเหมือนกันนะครับ”


“เลขาภีมขอลางานครึ่งวันครับ”


“ไม่ได้โว้ย!! ไม่อนุมัติ”


“หนูอยากให้ป๊าไปส่ง น้าๆๆ ป๊าหยุดงานวันหนึ่งเถอะนะ”


พราวเขย่าแขนแล้วทำตาปริบๆใส่ ผมแกล้งเก๊กหน้าขรึมเลื่อนหน้าจอไอแพดขึ้นลงเหมือนว่ากำลังเช็คตารางงานอยู่ พราวนี่หน้าหดเหลือสองนิ้วเลย


“ป๊าจ๋า พลีสสสสสสส จุ๊บ น้าๆๆ”


จุ๊บปากผมรัวๆเลย ฮ่าๆๆ


อดไม่ได้อุ้มไอ้ตัวเล็กที่นั่งคร่อมตักผมอยู่ขึ้นนั่งบนแขนเหมือนอุ้มเด็กเล็กพาขึ้นชั้นบน ส่วนพราวก็แก้มแดงหูแดงกอดลำคอผมแล้วซุกหน้าลงบนบ่าเช่นเคย รู้ว่าจะโดนฟัดไง หึหึหึ


“ดูสิ... ดูพวกมันสิ อุ้มกันไปบนห้องต่อหน้าต่อตากูเลย อ๊ากกกกกกกกก”


ไอ้แดมเอาหัวโขกโซฟาพร้อมกับขยุ้มหัวตัวเองอย่างกับคนบ้า ภีมเลยช่วยสงเคราะห์ให้อีกคนด้วยการเอาหมอนอิงมาฟาดหัวไอ้แดมไปหลายทีกว่ามันจะได้สติ

 

 

 






















วันเปิดเทอมวันแรก ตัวเล็กมีเรียนเก้าโมงผมเลยขอเลื่อนประชุมเช้าออกไป ที่จริงมันเสียเครดิตเล็กน้อยแต่ว่าตอนอยู่บนเตียงลูกหมีมันอ้อนใหญ่เลย เลยต้องยอม ฮ่าๆๆ


อ้อ ผมไม่ได้หื่นนะครับ แต่เด็กมันน่าฟัดเอง


“ตอนเย็นหนูเลิกเรียนสี่โมงนะ”


“ครับ แล้วพรุ่งนี้ล่ะ”


“อืมมมมม” เปิดกระเป๋ามิกกี้ที่ซื้อมาจากฮ่องกงค้นหาตารางเรียน พอได้ของใหม่แล้วกระเป๋าเป็ดเหลืองที่ผมซื้อให้โดนเก็บในตู้โชว์เฉ๊ยยยยยย


“พรุ่งนี้เรียนแปดโมง แปดโมงทุกวันยกเว้นวันจันทร์เรียนเก้าโมง”


“ฟอดๆๆๆ ตั้งใจเรียนนะครับ”


“หนูต้องคิดถึงป๊าแน่เลย”


อ้อนอีกละ จะทำให้ใจอ่อนไปถึงไหนวะเนี้ย!


“แป๊บเดียวเอง ป๊ายังทนคิดถึงน้องพราวได้เลย หืม”


“อื้อออ อ๊ะ”


ว่าจะไม่ละ แต่ขอสักหน่อยเหอะ


มือเล็กกำเสื้อเชิ้ตผมแน่นเพราะนอกจากผมจะบดจูบอย่างดูดดื่มแล้วยังบีบคลึงยอดอกเล็กผ่านเสื้อนักศึกษาบางนั่นด้วย

“ฮึก อ๊า แฮ่กๆ”


แผ่นหลังบางสะดุ้งเฮือกเมื่อผมดึงยอดอกให้ยืดแล้วปล่อย พอๆกับปากที่คลุกเคล้าไปทั่ว ไม่พอยังเรื่อยไปที่ปลายคางข้างแก้มจนหน้าไอ้ตัวเล็กเปียกไปหมด


“รีบลงไปเรียนได้แล้ว ก่อนที่ผมจะยุ่งเสื้อจะยับมากกว่านี้ หึหึหึ” หยิบทิชชู่มาเช็ดรอบปาก แก้ม ปลายคางให้ พราวแก้มแดงหอบเอาอากาศเข้าปอด


“ป๊าน่ะ บ้าๆๆ”


“ถ้าตอนเย็นมาต่อป๊าจะไม่บ้าใช่มั้ย” กระซิบเสียงกระเส่าข้างใบหูขาวสะอาด


“บ้าที่สุดเลย!!! ><”


ทำหน้างอแต่แก้มแดงหูแดงลงรถไป อ้อ คอแดงด้วย โดนไปหลายรอยเลย ไม่รู้ล่ะ ผมต้องระวังไว้ก่อน เด็กสมัยนี้มันไวครับ ไอ้ตัวเล็กยิ่งไม่ค่อยรู้เรื่องรู้ราวอยู่ ผมเชื่อว่าถ้าโดนจีบก็คงไม่รู้ตัวแน่ๆ

 

 





















“ขอโทษจริงๆนะคะ คือน้องไม่ต้องทำกิจกรรมก็ได้ค่ะ”


ผมมองรุ่นพี่พราวด้วยสายตานิ่งๆ


เรื่องมันมีอยู่ว่าผมมานั่งรอรับไอ้ตัวเล็กตั้งแต่สี่โมงน่ะแหละ รอเป็นชั่วโมงก็ยังไม่เห็นมาจนมีรุ่นพี่โทรมาหาว่าผมอยู่ไหนอะไรยังไงให้มารับน้องพราวได้มั้ย พร้อมๆกับมีซาวด์ไอ้ตัวเล็กร้องไห้มาด้วยผมนี่ขึ้นจี๊ดเลย เตรียมเอาเรื่องเต็มที่ แต่พอมีคนมาอธิบายผมก็พอจะเข้าใจว่ามันเป็นแค่การรับน้อง แล้วลูกหมีมันถูกโอ๋ถูกตามใจมาตลอดคงไม่รู้เรื่องไง โดนว้ากทีร้องไห้เลย


“ฮึก ฮือออออ เขาตะคอก ฮึก บอกว่าหนูไม่ดี ฮึก แล้วก็บอกว่าเห็นแก่ตัวหนูไม่ช่วยเพื่อน ฮึก หนูขอโทษแล้ว แต่เขาไล่ออกจากแถว ฮึก”


ยืนกอดกันหน้าคณะเนี้ยแหละ พราวส่ายหน้าเช็ดน้ำตาน้ำมูกกับเสื้อผมไปด้วยร้องไห้ไปด้วย เพื่อนๆคนอื่นๆก็มายืนดูสถานการณ์อยู่ไม่ห่าง


“มันเป็นกิจกรรมอย่างหนึ่งของคณะ คราวหลังไม่ต้องเข้าก็ได้”


“หนูไม่รู้นิ ฮึก ก็เลิกเรียนหนูเห็นคนอื่นไปต่อแถว ฮึก ก็เลยไปด้วย”


คือเขาโดนว้ากกันมาตั้งแต่ตอนปิดเทอมแล้ว และนี่ก็ไม่ได้เข้าร่วมกิจกรรมตั้งแต่แรกก็เลยไม่รู้เรื่อง แต่ถึงยังไงผมก็ไม่ให้เข้าร่วมกิจกรรมอยู่ดีเพราะได้เห็นข่าวมาอยู่บ่อยๆว่ามีการรับน้องถึงขั้นเสียชีวิต และถึงนี่จะเป็นมหาวิทยาลัยไฮโซชื่อดังแค่ไหนผมก็ไว้ใจไม่ได้ครับ ผมไม่อยากจะให้พราวเข้าไปเสี่ยงแม้แต่นิดเดียว


“ไม่ต้องไปตามเขาแล้ว เลิกเรียนแล้วกลับบ้าน”


“เพื่อนๆอยากให้ทำ หนูก็นึกว่าจะสนุก ฮึก แต่พี่เขาชอบทำหน้าโหด ฮึก พอหนูยิ้มก็โดนว่า ขยับตัวก็โดนตะคอก ฮึก ป๊ายังไม่เคยตะคอกอย่างนั้นเลย ฮึก”


“โอ๋ แล้วหนูทำยังไง”


“หนูก็ถามเขา เขาก็ยังตะคอกแล้วไล่ให้หนูไปร้องไห้ให้ต้นไม้ดู ฮึก หนูเลยวิ่งหนีออกมาเลย ฮึก”


“ฮ่าๆๆๆ”


โยกตัวไปมาเล็กน้อยราวกับจะกล่อมเด็กในอ้อมแขนให้หายหวาดกลัวและอุ่นใจขึ้น


“ขอโทษๆๆนะคะ นี่แก...มานี่สิยะ”


น้องผู้หญิงกวักมือเรียกผู้ชายร่างสูง ดูใบหน้าติดจะโหดแต่ก็ต้องยอมรับว่าดูดีพอตัว (แต่ยังไงก็ไม่เท่าผมหรอก หึ!)


“ขอโทษด้วยนะครับ ผมเป็นคนที่ตะคอกน้องเอง เป็นความผิดของผมเองที่ไม่เช็คให้ดีก่อนว่าน้องไม่ได้เซ็นต์ยินยอมเข้าร่วมกิจกรรมก็เลยอบรมไปโดยพละการ”


“ไม่เป็นไรครับ อาไม่เอาเรื่องอะไรหรอก”


“ขอบคุณมากนะคะ สวัสดีค่ะ แฮะๆ”


ผมรีบพาไอ้ตัวเล็กขึ้นรถ สายตาไอ้เด็กนั่นมันมองพราวแปลกๆ เหมือนเอ็นดูนิดๆ


“หนูจะไม่พูดกับพี่คนนั้นอีกเลย ฮึก หน้าก็จะไม่มองด้วย ฮึก คนอะไรใจร้าย คนร้องไห้ก็ยังตามมาด่า ฮึก”



“ดีแล้ว คนนิสัยไม่ดีแบบนั้นไม่ต้องอยากไปรู้จักด้วยหรอก”


ผมนี่รีบไซโคก่อนเลยครับ ยืนยันอีกครั้งว่าผมจบบริหารไม่ได้จบจิตวิทยามาแน่นอน ฮ่าๆๆ


กลับบ้านไปให้พ่อเขาโอ๋ต่อด้วยการสั่งกุ้งตัวเบ้อเริ่ม ขึ้นเครื่องส่งตรงมาจากทะเลเป็นลังๆ ปิ้งกินกันเย็นนี้ ไอ้ตัวเล็กอย่างกับดอกไม้เหี่ยวกลับมาบานอีกครั้ง ยิ้มกว้างจนปากจะฉีกถึงหูล่ะ ไปนั่งเฝ้าแม่บ้านทำน้ำจิ้มซีฟู้ดนู่น ไม่ได้จะฝึกทำอะไรหรอกนะครับ แค่ไปนั่งชิมแล้วจัดแจงว่าเติมนั่นหน่อยนี่หน่อยเอาให้ถูกใจเขาล่ะ


“เป็นธรรมดาของระบบ ถ้าจะไม่ให้พราวเข้าร่วมกิจกรรมแล้วจะมีเพื่อนมั้ยเนี้ย” ภีมว่า


“เรียนๆด้วยกันไปเดี๋ยวก็มีเอง กูยอมไม่ได้หรอกถ้าจะให้ใครมาว่ามาด่าพราว”


“เป็นครั้งแรกที่กูเห็นด้วยกับมึงว่ะ”


ผมแท็กมือกับไอ้แดม พราวบอบบางเกินไปคงรับไม่ได้หรอกกับการรับน้องแบบนั้น แล้วกิจกรรมมันก็ไม่กิจกรรมบังคับด้วย ใครสมัครใจจะเข้าร่วมก็เข้าร่วมได้ มันอาจจะได้มิตรภาพ ความเสียสละ หรืออะไรต่างๆนานา แต่สิ่งเหล่านั้นมันไม่จำเป็นสำหรับพราวหรอก


“เสร็จแล้วววววววว”


พราววิ่งถือจานกุ้งเผามา พื้นเป็นหญ้าขรุขระด้วย ถ้าล้มแล้วจะขำให้


“คุยอะไรกันอยู่”


“หึหึหึ พรุ่งนี้ไปเรียนจะมองหน้าเพื่อนยังไงเนี้ยไอ้แสบ”


“แหะๆ นั่นจิ(._.) อายจัง” ตัวเล็กเอาปลายนิ้วชี้จิ้มกัน


“ฟอดดดดดด ไม่ต้องไปแคร์ใครหรอก”


“อื้อ” ไอ้ตัวเล็กพยักหน้าหงึกหงัก


แกะกุ้งให้เขาจิ้มกินเอง เพราะผมจิ้มให้ทีไรไม่มากไปก็น้อยไปทุกที พราวซี๊ดปากด้วยความเผ็ด น้ำตางี้ไหลคลอเชียว น่าสงสาร บอกให้กินกุ้งเฉยๆพอก็ไม่ยอมหวิดจะทะเลาะกันอีกเลยได้แค่หยิบทิชชู่มาซับเหงื่อเช็ดปากให้แค่นั้นเอง


“พอได้แล้วมั้ง”


“หนูยังไม่อิ่ม”


“ตักข้าวมากินด้วยจะได้ไม่เผ็ด”


“ไม่เอา”


“ดื้อใหญ่แล้ว”


“ป๊าน่ะ ทำไมชอบขัดใจจัง”


ขนาดผมเรียกว่าขัดใจแล้วคนอื่นล่ะ เหอๆๆ


“ปวดท้องจะไม่สนใจ”


“...”


คว่ำปากหน้างอหยุดกินเลย ก็ยังดีที่พอจะรู้ฟัง


กินเหล้ากับไอ้แดมกับภีมให้พอกรึ่มๆ กลัวขับรถกลับบ้านไม่ไหว โดนไอ้ตัวเล็กห้ามไว้ด้วย อันที่จริงลูกหมีอยากแก้แค้นมากกว่า พอผมสั่งให้หยุดกินน้ำจิ้มเผ็ดไอ้ตัวเล็กก็สั่งให้ผมหยุดกินเหล้า แสบจริงๆ


“ขับรถกลับบ้านดีๆล่ะ อย่าให้ลูกกูเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว”


????


“พราว มากู๊ดไนท์คิสก่อน”


“ก็ได้” พราวเดินงงๆไปหอมแก้มไอ้แดมกับภีม


เดี๋ยวนะ นี่ผมกำลังไปส่งไอ้ตัวเล็กขึ้นไปนอนไม่ใช่เหรอ


“เอ้า รีบไปดิ”


“หมายความว่าไงวะ”


“จะเอาไม่เอา”


“เอาโว๊ยยยย!”


ดีนะที่คราวนี้ยังมีสัจจะไอ้เหี้ยเอ้ย ผมรีบโอบไหล่พราวพาขึ้นรถเลยคิดว่าจะต้องเทียวรับเทียวส่งพราวตลอดชีวิตซะละ อันที่จริงผมก็ลืมไปเลยนะว่าวันเปิดเทอมวันแรกพราวจะได้ไปอยู่กับผม... ตลอดไป


“วันนี้พ่ออนุญาตให้หนูไปนอนด้วยเหรอ”


“ไปอยู่กับป๊านะ...”


“อะไรอ่ะ?”


“ไปอยู่ด้วยกันตลอดไปJ”


“หมายความว่า...OoO”


พราวมองหน้าผมทีมองหน้าไอ้แดมทีก่อนจะถึงบ้างอ้อแล้วกระโดดกอดผมจนตัวลอย ร้องเย้ๆๆๆจนไอ้แดมแทบเอาหัวโขกเสาตายที่ลูกไม่รัก ฮาาาาาาา


“กูนี่ยังจำเป็นอยู่มั้ย ภีมบอกกูที TOT”


“ถ้าไม่ใช่อสุจิคุณ คุณก็ไม่จำเป็นแล้วล่ะ = =”


“ขอบใจ!!”


ฮ่าๆๆๆ








----------------------------------------------------------------------------------
ยังไม่ลืมกันชิมิจ่ะ 555
อาจจะไม่ค่อยแบ๊วเพราะเฟอร์ก็ห่างหายไปนาน ฟีลลิ่งไม่ค่อยจะได้ อิอิ

เม้นต์กันเยอะๆน้าจะได้มีแรงฮึดๆๆๆๆ

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านจ้าาาาาา

ย้ำว่าไม่ต้องทิ้งเมลแย้วน้าาาาา

[mild-dy]

สงสารลุงแดมเบาๆ 5555555
พ่อลูกคู่นี้เค้ารักกันแบบไม่แสดงออก

[dahlia]

ดีใจๆๆ ได้อ่านเรื่องนี้อีกรอบ ลูกหมีน่ารักเหมือนเดิม ท่าทางการไปเรียนที่มหาวิทยาลัยจะน่าสนุกนะ พ่อหมีมีคู่แข่งแน่ๆๆ

[Teddysdeath]

โฮกกกกกกกกก อยากอ่านตอนนุ้งพราวเรียนมหาลัยอีกเยอะๆๆๆๆเลย ท่าทางจะมันส์น่าดู อ๊ายๆๆๆๆๆๆ
พี่ว้ากคนนั้นก็น่าสนใจดีน้า เอามาทำให้ป๊าหงุดหงิดหึงเล่นท่าทางจะสนุกสนานไม่น้อย

[npsp2555]

สงสารคุณพ่อแดม เรื่องนี้น่ารักดีค่ะ อยากอ่านน้องพราวภาคมหาลัย

[haru_na]

โฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮฮกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก น่ารักไปแล้วววว
ชอบง่า มาต่ออีกน๊าาาาา

[Gatjang_naka]

รักป๊าจัง555