รอรักใช่ให้คนรอขอมิเก้อ
รอรักเผลอเจอใจขอมิได้
รอรักแล้วรักอื่นมิรักใคร
รอรักใช่คนเดิมเติมทุกดวง
พี่ขอลาน้องขอบอกว่าจักพัก
พี่ให้รอรักเจ้าเคล้าแหนหวง
น้องรอแล้วรอพี่เล่าใจทั้งปวง
พี่อย่าลวงคำน้อง..ครองแต่ใจ
-๓๖-
หมายความว่ายังไง..?
…นั่นหมายความว่า…มี ‘จ้าว’ ตนอื่นหลงเหลืออยู่งั้นเหรอ?
“อืม..ขอโทษจ้ะโม ตอนนี้เราอยู่กับโป๊ยกับไกรแล้ว ไม่ต้องห่วงนะ”
แก้วพูดเสียงอ่อนด้วยสำนึกผิด ก่อนจะได้ยินเสียงปลายสายฟูมฟายเล็ดลอดออกมา ท่าทางเธอคงจะเป็นห่วงอีกฝ่ายมากทีเดียว
“…เราขอโทษโม เราสัญญาว่าจะไม่ทำแบบนี้อีก…ขอโทษจ้า”
แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะไม่ยอมเท่าไหร่นัก
“คราวหลังเราไปไหนมาไหนจะบอกโมตลอดนะจ้ะ อื้ม อื้ม เดี๋ยวก็จะกลับกันแล้วล่ะจ้ะ เอ๋? เอางั้นเหรอ? ไอติมนะ ได้เลยเดี๋ยวเราเลี้ยงโมเอง…อ้าว เค้กด้วยเหรอ ฮะๆ โอเค ไว้กลับกรุงเทพฯไปกินกันนะ จัดบุฟเฟ่ต์ให้หนำใจเลยดีมั้ยจ้ะ”
..แต่โชคดีที่ผู้หญิงเอาใจไม่ยากเท่าไหร่(..)
พวกเราที่เป็นมนุษย์ด้วยกันทั้งหมดเดินย้อนออกมาสู่ปากถ้ำเพื่อหาสัญญาณมือถือโทรกลับหาเพื่อนที่ยังคงรออยู่ที่ที่พัก และแตงโมก็รับสายทันทีที่ ‘ตี๊ด’ แรกดังขึ้น
ถ้าเทียบกับเรื่องที่เกิดขึ้นแล้ว…ช่วงเวลาที่เราเข้าไปอยู่ในนั้นไม่ได้นานมากมายอะไรเท่าไหร่ มันยังไม่เที่ยงเลยด้วยซ้ำ และบรรยากาศแถวนั้นก็ยังสงบเงียบแทบไม่มีมนุษย์ผ่านมา จนพวกเราเองรู้สึกเคว้งคว้างไม่น้อย..แถมผมยังปวดหัวตุ้บๆกับบรรดาเรื่องมหัศจรรย์พันธุ์ลึกที่เกิดขึ้นนี่อีกต่างหาก
และไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไรต่อไป ผมก็คิดขึ้นมาว่ามันคงไม่เกี่ยวกับพวกเราแล้ว
…ละมั้ง..? แก้ววางสาย หันกลับมาหาพวกผมอีกครั้ง
โป๊ยลงไปนั่งชันเข่าตรงรากไม้ มันทำท่าเหมือนกับพร้อมจะเดินไปเช่าเสื้อมาปูนั่งเล่นอยู่แล้วถ้าไม่ติดว่าเกรงใจผม
เราสามคนมองหน้ากันครู่หนึ่ง ก่อนที่โป๊ยมันจะถาม
“แล้ว…เราจะเอาไงต่อ?”
ไอ้ท่าทีกระวนกระวายตอนที่แก้วหายไปเมื่อเช้าหายไปจนหมดสิ้น กลับมาเป็นไอ้เกรียนโป๊ยคนเดิม ที่แสร้งทำเป็นไอ้สนใจความเป็นอยู่ของแก้วแบบที่มันซึนไปวันๆ ผมเหล่มองมัน..แหม นึกอยากจะแซวสักหน่อยแต่ก็ไม่หน้าด้านแบบมันครับ พลาดโอกาสไปเลยกู
“ไม่มีอะไรแล้ว…” ผมกลอกตา “จะกลับกันเลยมั้ยล่ะ?”
“กูไม่ได้อะไรหรอกนะ แต่มึงอ่ะ…ไม่อยู่รอพี่วันเหรอ?”
“รอทำไม?”
มันกระพริบตาปริบๆ “กูจะไปรู้เหรอ? ปกติมึงก็อยู่รอพี่เค้านี่”
“ตอนนี้กับตอนนั้นมันเหมือนกันที่ไหนเล่า”
“….แล้วมึงก็จะกลับไปง่ายๆแบบนี้อ่ะนะ?”
“ง่ายๆตรงไหน นี่พวกเราผ่านจุดลุ้นระทึกมาตั้งเยอะ”
“กูหมายถึง…จะไม่บอกลาอะไรไอ้พี่วันหน่อยเหรอ?”
ผมยักไหล่ ไม่ได้ตอบอะไรมัน
แล้วหันไปถามแก้ว “แล้วแก้วล่ะ? จะเอายังไงต่อ..?”
เธอนิ่งคิดไปครู่หนึ่ง แต่ไม่ได้มีท่าทางเกร็งเท่าไหร่ หลังจากร้องไห้หนักมากเมื่อครู่เธอคงได้ระบายความอัดอั้นทุกอย่างที่มีไปหมดแล้ว
…อา…ถ้าร้องไห้แล้วทุกอย่างมันจบลงไปเลยได้ก็ดีน่ะสิ ผมคิดแบบนั้นนะ
“เราก็คงกลับกรุงเทพฯพร้อมไกรพร้อมโป๊ยน่ะแหละจ้ะ” เธอบอก ยิ้มอ่อนๆให้ “ถ้าพี่สุวรรณนาเค้าจะทำยังไงก็ปล่อยเขาไป ถ้าเขาจะกลับมาเป็นมนุษย์อีกครั้ง…เราก็พร้อมจะช่วยเหลือเค้าเต็มที่ แต่ถ้าเขาจะอยู่ที่นี่ต่อกับจระเข้ด้วยกัน…เราก็คงว่าอะไรไม่ได้”
ประโยคความยาวเมื่อครู่แก้วคงแค่อยากจะบอกว่า…อะไรมันจะเกิดก็คงต้องปล่อยให้มันเกิดแล้วล่ะมั้งครับ ณ จุดๆนี้
“งั้น…จะเอายังไงดีล่ะ?”
โป๊ยหันมาหาผมอีกครั้ง ยังกับว่าจะให้ผมเป็นคนตัดสินใจยังไงยังงั้น
ผมโคลงศีรษะ เหลือบสายตากลับไปมองที่ปากทางเข้าถ้ำอีกครั้งหนึ่ง
‘…พี่จะกลับไปหาไกรแน่ๆ…พี่สัญญา…’ ถ้อยความเดิมๆย้อนกลับมาในสมอง เป็นคำที่ผมนึกถึงทุกครั้งที่หลับตา นึกถึงทุกครั้งที่เขาไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้ แต่เพราะทุกสิ่งที่เกิดขึ้นในตอนนั้นมันช่างไม่น่าไว้วางใจ และที่สำคัญไปกว่านั้นคือผมกลัวว่ามันจะไม่มีทางเกิดขึ้นจริง
ไม่ว่าจะเพราะเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันเลวร้ายเกินกว่าที่ผมจะทนนั่งอยู่เฉยๆ หรือเพราะผมเป็นห่วงเขามากเกินไปจนลืมคิดว่าจระเข้ไม่ตายง่ายๆ แต่ถ้าผมไม่ได้มาที่พิจิตรนี่…ก็คงบอกไม่ได้เหมือนกันว่าเรื่องจะจบลงแบบนี้รึเปล่า
ผมชอบเขา
และคิดว่า..เขาเองก็ชอบผม
..มันคงไม่สายเกินไปใช่มั้ย…ที่ผมจะเชื่อใน ‘คำสัญญา’ นั่นอีกครั้ง…
“เออ” ผมหันมาแล้วพยักหน้าตอบรับ เอื้อมไปสะกิดเพื่อนรักให้ลุกขึ้นจากการสร้างแลนมาร์ค
“ป่ะ กลับกัน”+++++++++++++++++++
กรุงเทพฯ
..ผมแม่ง..ไม่เคยรู้สึกดีที่ได้กลับมายังมหานครที่แสนแออัดนี่เท่ากับตอนนี้เลย.. “เฮ้ยย ไปเอาแบบมาดราฟท์จากสุพรรณฯเลยเรอะ เจ๋งว่ะ!”
“สบายเลยดิกลุ่มมึง”
“ไอ้สัส พวกมึงต้องเห็นหน้าบันกู ผุซะจนต้องมโนเอาเองละ”
“ใครใช้ให้เลือกวัดยากๆล่ะวะ”
“ถ้ามีแบบก็สบายป่ะ?”
“จะมีให้ดราฟท์หรือไม่มันก็อดนอนเท่ากันแหละวะ…แม่ง…”
“รู้ได้ไงว่ามีแบบให้ฟะ”
“รุ่นพี่ปีที่แล้วเค้าแนะนำมาว่ะ”
“โหดขิง”
“ใครใช้ให้ลงวิชานี้ล่ะวะ”
“ก็มันให้เกรดง่ายนี่หว่า”
“แลกกันทำงานกระอักเลยนะมึง….”
“เฮ้ยพวกแก! เอาแต่คุยกันอยู่นั่น! อาจารย์จะเก็บแบบภายในสิบห้านาที ไปรวมเล่มด่วน!!” เสียงแตงโมตีกลองร้องป่าวประกาศมาจากหัวกระไดชั้นบน ทุกคนเงยหน้าขึ้นไปร้องเหวอลั่นแล้วรีบกวาดกระดาษไขทุกแผ่นวิ่งเข้าร้านถ่ายเอกสาร ผมกับไอ้โป๊ยที่นั่งมองสงครามแย่งคิวพวกนั้นก็หัวเราะกันท้องคัดท้องแข็ง ด้วยเพราะงานตัวเองน่ะยัยแตงโมมันหอบเอาขึ้นไปส่งแล้วเป็นกลุ่มแรก บอกเลยว่าโคตรสบาย
“นานๆทีกูจะได้งานเสร็จก่อนเส้นตายกับเขาบ้างว่ะ” ไอ้โป๊ยว่า “ป่ะ ส่งเสร็จแล้วก็ไปหาอะไรแดกเหอะ หิวเหี้ย”
“ก็ดี อยากกินไรวะ?”
“ข้าวคากิ”
“เชรี่ยย กูไม่อยากกินอะไรเละๆ” “ก็แดกข้าวหมูแดงหมูกรอบไปสิวะมึง”
“ไม่เอาาา เหม็นน้ำจิ้ม” มันย่นจมูก “เหม็นห่าไร ทำท่ายังกะคนแพ้ท้อง”
ผมหน้าแหย “ท้องพ่องง”
“อ้าว ก็นึกว่าไอ้พี่วันไข่ทิ้งไว้ ฮ่าๆๆๆ”
มันแขวะเสร็จสรรพก็หัวเราะร่วนเดินต่อกๆลงจากบันได ส่วนผมน่ะเหรออยากจะกระโดดตัดคอมันให้รู้แล้วรู้รอด แต่ก็ตะโกนเรียกเพื่อนข้างบนก่อน
“โม! โม! แตงโม!”
เจ้าของนามชะโงกหน้าลงมา “วอท?”
“เราไปกินข้าวก่อนนะ”
“เออๆ ไปเลยๆ” แตงโมโบกมือปัด “เรารอแก้วแปป”
“โอเค เจอกัน”
..เป็นสุภาพบุรุษม๊ากมากจริงมั้ยครับ ผมน่ะ(ถ้าเทียบกับโป๊ยนะ)
กำลังจะปีใหม่แล้วครับ อยากให้ผมนับเวลาเป็นวินาทีที่ผ่านมามั้ย…ว่าตั้งแต่ที่ผมไปพิจิตรตอนช่วงกลางเดือนพฤศจิกายนนั้นมันผ่านมานานแค่ไหนแล้ว และนานแค่ไหนแล้วที่ผมเริ่มทำใจยอมรับกับอะไรบางอย่างที่มันอาจจะ ‘ไม่เกิด’ ขึ้น พร้อมก้าวเดินต่อไปข้างหน้าในฐานะที่ตัวเองยังเป็น ‘มนุษย์’ อยู่
…มนุษย์กับจระเข้เหรอ?
…ความรักงั้นเหรอ? ไปพูดแบบนั้นกับใครที่ไหนก็คงไม่มีใครเค้าเชื่อ ความสัมพันธ์ข้ามสายพันธุ์แบบนี้มันออกจะพิลึกกึกกือเกินไปสักหน่อย ยิ่งมีไอ้เรื่องคาถาอาคมอะไรต่อมิอะไรมาคั่นกลางอีก
…ไม่ต้องพูดถึงระยะห่างหรอก คิดแค่ว่ารอยต่อระหว่างเรามันไม่พอดีน่าจะเข้าใจถูกมากกว่า
คืนนั้นหลังกลับจากพิจิตร ผมก็หลับสนิทเป็นตายด้วยความเหนื่อยล้าเลยไม่ทันได้รับสายไอ้พี่วันที่โทรเข้ามาตอนกลางดึก และพอผมโทรไป..อีกคนก็เข้าสู่เขตอับสัญญาณอีกรอบ
ทางเดียวที่เราจะติดต่อกันได้คือรอให้เขาโทรมา และการ ‘รอ’ อย่างเดียวมันทรมานมากกว่า เพราะครั้งหนึ่งผมเคยอดทนรอไม่ได้จนต้องไปหาเขาถึงรังจระเข้นั่นเลยนะ แต่จะให้ครั้งนี้ถ่อไปหาอีก…มันก็ไม่ใช่เท่าไหร่
หลังจากนั้นไอ้พี่วันโทรมาหาบ้างมั้ย? ก็ประปรายนะครับ
แต่ผมไม่รู้ว่าบทสนทนาทางโทรศัพท์ที่เรามีให้กันมันไม่ค่อยสนุก หรือเพราะเราทั้งคู่ต่างคนต่างเอื่อยเฉื่อยกันแน่ มันเลยจบลงสั้นๆไม่เคยเกินสิบนาที แค่ถามความเป็นอยู่และข่าวคราวนิดๆหน่อยๆ ก่อนจะเงียบหายกันไป
ผมคิดถึงเขานะ
ผมอยากได้ยินเสียงเขานะ
…แต่ไม่รู้เหมือนกัน…ถึงตอนนี้มันแค่มีอะไรบางอย่างระหว่างเราที่คาดหายไปชอบกล ยิ่งสัปดาห์หลังมานี่ผมยุ่งอยู่กับโปรเจคเป็นส่วนใหญ่ เราแทบไม่ได้คุยกันเลย เขาอาจจะโทรมา..และบอกผมว่าสู้ๆ เหนื่อยหน่อยนะ หรืออะไรก็ตาม…ซึ่งผมจำไม่ได้เลยว่ามันนานเท่าไหร่
เคยได้ยินประโยคที่ว่า ‘รักแท้..แพ้ระยะทาง’ มั้ยครับ ผมว่าระหว่างเราคือ ‘รักแท้..แพ้ระยะห่าง’ มากกว่า ยิ่งนานวันมันยิ่งจะห่างมากขึ้น หรือเป็นที่ผมเองคนเดียวก็ไม่รู้
เพราะตอนนี้ผมเริ่มตั้งคำถามกับตัวเองแล้วว่า…เรารักกันได้จริงเหรอ…?
…ทั้งที่ไม่เคยใส่ใจกับไอ้ระยะห่างที่ว่านั่นมาก่อน ยิ่งผมรู้จักเขามากขึ้นเท่าไหร่ ก็ยิ่งเห็นความแตกต่างของเรามากขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่เพียงเพราะเป็นจระเข้กับมนุษย์ ไม่ใช่เพราะหน้าที่หรือภาระที่ต้องรับผิดชอบ ผมว่ามันมีอะไรหลายๆอย่าง...ที่มากมายซะจนผมไม่รู้ว่าจะเชื่อตรงไหนดีแล้ว
…ขอยืมคำแก้วหน่อยก็แล้วกันครับ ถ้าเขาอยากจะมาอยู่กับผม..อยากจะเป็นมนุษย์ไปด้วยกัน ผมก็คงยินดีมาก
แต่ถ้าเขาอยากจะอยู่ที่นั่น...อยากจะอยู่กับเผ่าพันธุ์ของเขา กับจ้าวปู่ของเขา…แล้วผมจะว่าอะไรได้
ผมไม่อยากจะคาดคั้นถามความสำคัญของตัวเองว่าอยู่ที่อันดับที่เท่าไหร่ในสายตาของเขา คิดว่ามันงี่เง่ามากที่เรียกร้องเรื่องอะไรแบบนี้ ถ้าเขาอยากมา..ก็ให้เขามา ถ้าเขาอยากไป..ก็ไม่เป็นไรก็แล้วกัน
…ผมก็เป็นคนง่ายๆแบบนี้แหละ…
…..และให้ตาย ผมเกลียดความ ‘ง่ายๆ’ ของตัวเองในตอนนี้ชะมัด!
“เจ็บบ่อยๆค่อยๆชิน
อยากจะทิ้งหรือจะกลับมา..ก็คงต้องแล้วแต่เธอ” ผมปรือตาลง ทอดสายตามองออกไปนอกร้านข้าวขาหมูขาประจำ นึกถึงวันที่มากินกับไอ้พี่วันเมื่อนานแสนนานมาแล้วยิ่งหดหู่เข้าไปใหญ่
“ใจมันยอม..เพราะรักเธอ
พร้อมให้อภัยเสมอ..เพราะฉันมันมีแต่เธอ..เท่านั้นเอง” “…อะไร?” คำทักนั้นทำเอาผมหุบปากฉับลงมาแทบไม่ทัน แล้วสะดุ้งพรวดนั่งหลังตรงแด่วกระพริบตาปริบๆมองเพื่อนรักที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม มันทำหน้าเหมือนกินขี้ใส่ผม แล้วว่า
“ไม่อยากจะทักนะ แต่มึงรู้มั้ยว่าว่างๆมึงก็ฮัมเพลงนี้…บ่อยด้วยนะ”
“อะไร?” ผมเลิกคิ้ว “คนมันอารมณ์สุนทรีย์…ร้องเพลงไม่ได้เหรอวะ?”
“คิดว่ากูทนฟังเสียงควายออกลูกมากี่รอบแล้วล่ะ”
“เออ พ่อนกไนติงเกล”
มันผิวปากหวือน้อมรับคำชมเชิงประชดประชันแบบนั้น ข้าวที่เราสั่งไว้ยังไม่มาหรอกครับ แถมตอนเที่ยงตรงแบบนี้คนยิ่งแห่กันเข้าร้าน..อาหารที่ได้ย่อมช้าเป็นธรรมดา แต่ผมไม่รีบ วันนี้เรามีแค่ส่งงานอย่างเดียวครับไม่มีเรียนตอนบ่าย เพราะงั้นเลยนั่งเหม่อได้สบายอารมณ์แบบนี้ยังไงล่ะ
“ถ้ากูไม่รู้ว่ามึงมีพี่วัน กูคงนึกว่ามึงเพิ่งอกหักมาหมาดๆ…ดูใจลอยๆนะมึงอ่ะ”
ผมชะงักเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วรีบไหวไหล่เหมือนเดธแอร์เมื่อครู่ไม่ได้เกิดขึ้น แต่แน่นอนมันไม่เล็ดลอดสายตากวนตีนของเพื่อนรักหรอก
“เป็นอะไรมากเปล่าวะ…?”
อีกฝ่ายถามขึ้นอีกครั้ง แล้วขยับยิ้มมุมปาก
“แหน่ะ คิดถึงพี่วันล่ะสิ…?”
ผมไม่เถียง ขี้เกียจ
“เดี๋ยวเค้าก็กลับมา มึงบอกกูเอง”
“…กูก็ไม่ได้ว่าอะไรนี่”
“รอไม่ได้แล้ว?”
“ก็ไม่ได้บอกว่าจะไม่รอ”
“งั้นหยุดยาวปีใหม่นี่จะไปพิจิตรกันป่ะละ?”
“ไม่” ผมปฏิเสธชัด ห้ามปากตัวเองไม่ให้พูดต่อไม่ได้
“กูเบื่อที่จะวิ่งตามแล้ว”
..กริบ.. ผมกระแอมกระไอทันทีที่ตั้งสติได้ “เอ้า ข้าวมาละ กินๆๆ”
โป๊ยยังมองผมอยู่ครับ ท่าทางมันยังคลางแคลงใจกับประโยคเมื่อครู่อยู่พอสมควร แต่มันก็ทำอะไรไม่ได้หรอกถ้าผมไม่คิดจะพูดสักอย่าง รู้สึกความสามารถในการควบคุมคำพูดของตัวเองช่างต่ำเตี้ยเรี่ยดินเสียเหลือเกิน
พวกเรากินข้าวกันเสร็จสรรพ ก็พากันเดินทางกลับไปที่คณะ
“ไกร!” แล้วโป๊ยก็ทักขึ้นมาทันทีที่เราเดินข้ามถนนเสร็จ แบบเรียกสะดังเล่นเอาผมสะดุ้งแทบตกขอบฟุตบาทเลยล่ะครับ!
เลยทำหน้าเหรอหรากลับไป “ว-วอท?”
“มีเหี้ยไรบอกกูมาเลย” มันชี้หน้าแล้วพยักเพยิดเต็มที่ ท่าทางเหมือนตั้งสติจากเรื่องเมื่อครู่ได้แล้ว “เรื่องจระเข้มึงยังบอกกูมาแล้ว…แค่เรื่องมึงงอนนี่ขี้ประติ๋ว”
ผมถอนหายใจ ก็ไม่ใช่ว่าไม่อยากพูดเรื่องนี้ออกไปนักหรอกครับ แต่แค่ไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อไปได้ดีมากกว่า
“ก็แค่งอน” ผมบอกมันบ้าง “ไม่มีอะไรหรอก”
มันมองหน้าผมด้วยสายตาโคตรจับผิด เสร็จสรรพก็ยื่นมือมาโบกหัวสักที “ตลกละ คิดไรก็บอกมา”
“ก็เปล่าจริงๆเว้ย”
“เออ ช่างเหอะ กูมันไม่สำคัญ”
“…เกี่ยวเหี้ยไรวะเนี่ย”
“ช่ายเซ่”
“เออ ก็ได้” ผมทุบโต๊ะปึงๆสองครั้ง แล้วแยกเขี้ยวให้มัน “ถ้าเป็นมึง…มึงจะทำไงวะ?”
คนฟังเลิกคิ้ว “ทำไร?”
“ก็ถ้าสมมติว่า…มึงกับแก้วเป็นคนละเผ่าพันธุ์กันแบบกูกับไอ้พี่วัน…” ผมถามออกไปจนได้ครับ แอบนึกอยู่เหมือนกันว่าตัดสินใจพลาดไปรึเปล่า
“...มึงจะทำไงต่อวะ?” มันเงียบไปแปปนึง ไม่ได้มีอาการเขินอะไรมากมายเท่าไหร่ แถมยังทำท่าทางขมวดคิ้วคิดหนักจนผมเริ่มรู้สึกผิดที่ถามคำถามซับซ้อนแบบนั้นออกไปเลยล่ะ
“…พอมึงเปรียบเทียบกูกับแก้วแล้วกูคิดห่าไรไม่ออกเลยว่ะ…” ในที่สุดมันก็สารภาพ “คืออันดับแรกนะ กูไม่ได้คิดจะคบอะไรกับแก้วอยู่แล้ว แค่ชอบเอง…ไม่ได้อยากอยู่ใกล้ อยากอยู่กิน อยากแต่งงาน…หรืออะไรขนาดนั้นอ่ะ เป็นคนละกรณีกับมึงว่ะ”
..โหวไอ้สัส ถ้าแค่ชอบ มึงคงไม่จะเป็นจะตายแบบตอนที่อยู่พิจิตรนั่นหรอกมั้ง.. อยากแซวครับ แต่ยั้งปากเอาไว้ก่อนเพราะท่าทางอีกฝ่ายจะยังพูดไม่จบ
“แต่ถ้าจะให้กูพูดนะ…เอาแบบในกรณีของมึงเลย ไม่ต้องอ้อมค้อม เช่น ไหนๆมึงก็จะชอบผู้ชายด้วยกันไปละ ผิดอีกสักหน่อยคงไม่ตายมั้ง”
“บ๊ะ ไม่ใช่แค่นั้นสิวะ!”
“อะไร? ไหนๆก็มีลูกไม่ได้แล้วนี่หว่า ก็ปล่อยๆไปเหอะ”
“มันไม่ใช่แค่นั้นว้อย หมายถึง…เอ่อ…” ผมกลอกตา “ก็ถ้าหากว่าไอ้พี่วันหายไปเลยแบบนี้เพราะเรื่องทางบ้าน หรือถ้าหากไอ้พี่วันไม่กลับมาเพราะทางโน้นมีปัญหา…มึงจะทำยังไงเล่า?”
มันกระพริบตาปริบๆ “ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้น…มึงจะทำเหี้ยอะไรได้วะ?”
“…….มึงไม่ต้องตอบคำถามที่กูรู้อยู่แล้วก็ได้นะ” “เออ ‘โทษที กูจะพยายามช่วยแบบจริงจังละ” มันยกสองมือ แล้วถอนหายใจระหว่างที่พวกเรายังคงเดินไปตามทาง “ถ้าเป็นเพราะเรื่องนั้นแม่งก็น่าเครียดอยู่นะ กูพอจะเข้าใจ…แบบ เหมือนเขาไปปฏิบัติภารกิจกู้ชาติที่เราจะห้ามก็ไม่ได้ ดูเป็นกบฏ”
“…เข้าใจเปรียบเทียบ ขอบใจมาก”
“ก็เลยต้องนั่งเปลี่ยวเหงาเศร้าเอกา นอนกอดหมอนข้างมองพระจันทร์เดียวดาย”
“…อันนั้นกวนตีน ไอ้สัส”
“ล้อเล่น แค่อยากให้มึงร่าเริง”
“ตอนนี้กูก็โอเคนะ” ผมไหวไหล่ “แค่ไม่มีเค้า กูไม่ตาย”
“ไอ้สัส พูดยังกับคนหมดรักกัน”
“…ก็ไม่เชิง”
“ละพี่วันเค้าทำท่าไม่แคร์มึงรึไง? กูก็เห็นรักกันดี”
“นั่นเพราะสันดานมือปลาหมึกมันต่างหาก!”
“แล้วไม่โทรติดต่อมาบ้างเลยเหรอ?”
“ก็มีบ้าง ไม่ได้หายไปซะทีเดียว”
“แล้วคุยไรกันบ้าง”
“…แทบไม่ได้คุย”
“อ้อ” มันผิวปากหวือ “นั่นเรียกว่า ‘รักเราสร่างซา’”
ผมจิ๊ปาก “ขอบใจที่ขยายความ แต่ไม่ต้อง”
“ปัญหาของผัวเมียที่อยู่กินกันมาเป็นสิบปีน่ะ” มันโบกมือ “เคยมีคนบอกว่าถ้าเราคุยกับใครได้เกิน4เดือน แปลว่าเราชอบคนๆนั้นเค้าแล้วล่ะ ของมึงล่ะกี่เดือน”
…คุยไปเดือนสองเดือน มันก็หายหัวเงียบไปแล้วครับ… เดี๋ยวก่อน ทำไมยิ่งพูดยิ่งรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นสาวในคืนเหงาที่เค้าหลอกฟันแล้วก็ทิ้งไปวะ ม่ายยยยยยยย!!!
ผมไหวไหล่ แกล้งสงบเสงี่ยมเนียนไอ้ความร้อนรนที่ตื่นกลัวอยู่ในใจนี่แทบตาย
และตีหน้านิ่งได้สำเร็จ ก่อนจะว่า “ช่างมันเหอะ”
“ช่างอะไร?”
“อะไรจะเกิดก็ให้ปล่อยมันเกิด Que sera, sera”
เพื่อนรักผมเงียบไป ผมไม่รู้ว่าความเงียบนั้นหมายความว่ายังไงหรอกครับ…เพราะเอาแต่ก้มหน้าก้มตามุ่งมั่นกับการเดินอยู่ บางทีมันอาจจะไม่รู้จะปลอบผมในเรื่องนี้ยังไงดีล่ะมั้ง
หรือไม่มันก็แค่ไม่กล้าพูดออกมาอย่างชัดเจนว่าให้ผมตัดใจเสีย
..ระยะห่างระหว่างเรามันมากเกินไป.. ครั้งหนึ่งที่ได้เคยทุ่มเททุกอย่าตามหาเขาไปแล้ว ไฟที่เคยลุกโชนก็มอดดับลงแทบจะในทันที อะไรๆมันก็เหมือนจะน่าเหนื่อยหน่ายไปซะหมด ยอมรับครับว่าเคยคิดเหมือนกัน..คิดเล่นๆว่าถ้ามึงเป็นไอ้พี่วัน แกจะยอมทิ้งครอบครัวที่อยู่เบื้องหลังแล้วมาหามนุษย์ธรรมดาที่ไม่มีอะไรพิเศษเลยอย่างผมรึเปล่า?
และไม่ต้องสมมติว่ามึงเป็นพี่วันหรอก สมมติว่ามึงเป็นมึงเนี่ยแหละ เป็นนักศึกษาชั้นปีที่3ของคณะดังมหาวิทยาลัยมีหน้ามีตา เป็นลูกชายของพ่อหมูอาหมอกที่สุดแข็งแกร่ง เป็นเพื่อนของไอ้เกรียนโป๊ยที่ต่อให้ปากหมาแต่ก็เป็นคนดี
เป็นนายเกรียงไกรแบบนี้...
…มึงจะยอมทิ้งทั้งหมดทุกอย่างที่มี…เพื่อไปอยู่กับไอ้พี่วันงั้นเหรอ?
…ความเป็น ‘มนุษย์’ ของมึง…จะทำเรื่องนี้ได้ถึงแค่ไหนกันเชียว? “เฮ้ยๆ”
“อะไร?”
โป๊ยสะกิดผมรัวๆๆ พยายามดันคางให้ผมเงยหน้าขึ้นครับ จนผมหัวเราะ แล้วฝืนกดคางชิดอกเอาไว้เลยตั้งใจจะแกล้งมันตามความเกรียนเดิมที่เราเคยมี
อีกฝ่ายเห็นดังนั้นเลยเปลี่ยนมาโบกกบาลผมอีกสักที แล้วถึงพูด
“งั้นกูไปก่อนล่ะ” “เฮ้ย ไปไหน?”
ผมเงยหน้าฉับขึ้นมาว่า แต่ยังไม่ทันจะสิ้นเสียงประโยคคำถาม…ก็ต้องชะงักกับภาพตรงหน้าเสียก่อน
พวกผมเดินเอื่อยกันมาจนถึงหน้าคณะแล้วครับ ก็เป็นเรื่องปกติที่เวลาพักเที่ยงแบบนี้ผู้คนจะออกมานั่งตรงม้านั่ง ริมบ่อปลาคาร์ฟ หรือบริเวณห่าอะไรก็ตามที่มันนั่งได้และร่มรื่นมากพอ ไม่แปลกเลยที่เสียงเฮฮาปกติจะดังว่อนไปทั่วแบบนี้
และเสียงที่ผมได้ยินคือเสียงของพี่ปี4กลุ่มใหญ่ที่กำลังหัวเราะเฮฮากันอยู่อย่างผิดวิสัย เพราะปกติทุกคนจะวุ่นๆอยู่กับโปรเจคจบ ไม่เสียเวลามาพูดคุยสังสรรกันเท่าไหร่ ผมที่กำลังคิดว่าตัวเองคงจะเป็นแบบนั้นเช่นกันในปีหน้าเลยเลิกคิ้วไม่เข้าใจนัก
จนได้เห็นใครคนหนึ่งที่ยังอยู่ในชุดไปรเวท แล้วร่วมหัวเราะไปกับเขาด้วยแบบนั้น…
..หัวใจ..ก็เหมือนจะตีไม้พายแล่นออกมาจากอก.. ไอ้โป๊ยเพื่อนรักเดินจากไปไวกว่าเส้นความคิด มันเข้าไปสะกิดร่างสูงนั่นให้รู้ตัว เขาเหลือบสายตามองมา ส่งยิ้มให้ แล้วเดินละออกมาจากกลุ่มเพื่อนโดยส่งไอ้โป๊ยเข้าไปแทนอย่างแนบเนียนสุดฤทธิ์
มันเป็นช่วงเวลาที่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเชื่องช้าและเป็นธรรมชาติ ทั้งที่เป็นแบบนั้นแต่ผมก็ไม่มีปัญญาแม้แต่จะก้าวเท้าไปข้างหน้าหรือถอยเท้ากลับหลังด้วยซ้ำ
ถามถึงผมเหรอ? ผมพูดไม่ออกหรอกครับ
…แม้แต่จะเรียกชื่อออกไป…ยังทำไม่ได้ด้วยซ้ำ
…..ทั้งที่รอมาตลอดแท้ๆ…TBC=======================
ตอนหน้าตอนจบแล้วค่ะ
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 889862 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก