ครานั้น
เจ้าขวัญตายังเฝ้าชะเง้อหา
หลังสิ้นความกรรมเก่าเล่าเฝ้ารอมา
จนถึงวันพี่ยาได้กลับเรือน
สิ้นสดับปรับโศกจนหมดทุกข์
คลายคืนสุขคืนวันมิบิดเผือน
โอบกอดเจ้าเคล้ากายามิลางเลือน
อยู่เป็นเพื่อนตัวเจ้าจนหลับไป
พี่สัญญาจะรักแลแต่เจ้า
พี่สัญญาจะคอยเคล้ามิห่างหาย
พี่สัญญาจะอยู่ด้วยจนชีพวาย
พี่สัญญาด้วยความตายมิคืนคำ
น้องรีบบอกพอเทอดอ้ายจ้าวพี่
มิรู้ดีเพียงแค่นี้คิดถลำ
อ้ายพี่ตายข้าอยู่ไปให้ใครจำ
มิอยากซ้ำความเจ็บเจ็บที่ทรวง
เพียงแต่พี่อยู่แค่นี้กับตัวข้า
มิต้องหาให้มาเห็นเป็นที่หวง
อยู่แบบนี้เพียงเคียงข้าแทนทั้งปวง
ใช่ภาพลวงใช่รวดร้าว..จ้าว..ดวงใจ
-๓๗-
“อะไรนะ?” นั่นเป็นคำที่ผมต้องร้องออกไปทันทีที่อีกฝ่ายอธิบายจบ และไม่อยากจะบอกเลยครับว่าคำอธิบายของมันสั้นซะจนเขียนลงทวีตได้ (ไม่เกิน140ตัวอักษร) ก็ตามสไตล์ครับ จะให้คนมึนอย่างไอ้พี่วันมาพูดอะไรยาวเหยียดนักก็ดูไม่ใช่
แต่เรื่องบางเรื่องมันต้องการ
‘คำอธิบาย’ มากกว่านั้นว้อย…!!!
“ก็บอกแล้วไงว่าไม่เป็นไร” ไอ้พี่วันหัวเราะ “เคลียร์แล้ว เดี๋ยวปีหน้าพี่ก็มาเรียนต่อได้ละ”
“ว่าไงนะ?”
เขายิ้มยิงฟัน ยกมือหยิกแก้มผม “นี่ต้องให้พูดกี่รอบเนี่ย…ก็พี่ดรอปเรียนไปปีนึงไงครับ ปีหน้าก็ลงเรียนเทอมสองพร้อมไกรได้แล้ว”
“ไม่ใช่!!” ผมยกมือปัดทันที ไม่ได้แรงอะไรหรอก แค่รู้สึกเสียวๆเวลาที่มือนั่นคำพูดนั่นแม่งทำแบบเดิมเด๊ะๆราวกับว่าเราไม่เคย ‘จากลา’ กันมาก่อนแบบนั้นยังไงล่ะ!!
“ไกรหมายถึงก่อนหน้านั้นต่างหาก แล้วเรื่องเป็นไงมาไงถึงกลับมาอยู่กรุงเทพได้เล่า เอาพ้อยท์นั้นอ่ะ ไม่ใช่เหตุการณ์ปัจจุบันเฟ้ย!!”
ไอ้พี่วันจ้องผม กระพริบตาหนึ่งครั้งดวงตาจึงเปลี่ยนเป็นสีอำพันสว่าง…แล้วทอดมองผมพร้อมรอยยิ้มบางๆนั่น
ก่อนหน้านี้ประมาณสามชั่วโมงก่อน…ผมยังคิดอยู่เลยว่าตัวเองคงไม่มีทางหวั่นไหวกับไอ้ผู้ชายบ้าๆที่ปล่อยให้ผมรอแล้วรออีกแบบเขาอยู่เลยครับ แต่วินาทีนี้บอกได้เลยว่าไม่เป็นแบบนั้น ไม่ว่าผมจะเป็นพวกใจอ่อนเองหรืออะไรก็ช่างเถอะ
กับรอยยิ้มอ้อนๆ…และดวงตาที่เหมือนจะสะท้อนแต่ภาพของผมคนเดียวแบบนั้นอีก
….แม่งไปเรียนลูกไม้แบบนี้มาจากไหนวะ เขาไม่ตอบ ในขณะเดียวกันที่ผมเอาแต่อึกอักกับการที่อีกคนเหมือนจะเคลื่อนเข้ามาใกล้ช้าๆ อะไรบางอย่างบอกให้ผมถอยหนี และแน่ละ ผมทำเต็มที่เลยครับ..
โครม!! …เลยตกเตียงแบบนี้ยังไงเล่า! พับผ่าเถอะ! “โอ้ย…”
ผมคราง…พลิกตัวขึ้นมากุมก้นจ้ำเบ้าของตัวเองเนือยๆแล้วเงยหน้ามองอีกคนที่ระเบิดเสียงหัวเราะลั่นห้องสุดฤทธิ์ไม่ได้มีเกรงใจ =_= เออ ได้ จำไว้เลยนะ
“บ๊ะ ขำอะไรนักหนา” ผมคว้าหมอนมาเขวี้ยงใส่เขา “กลับพิจิตรไปเลยไป!!”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “อยากให้กลับจริงเหรอ?”
ผมสะอึกไปทีนึง แล้วปีนขึ้นไปนั่งบนเตียงใหม่โดยไม่ได้พูดอะไร
ไอ้พี่วันเห็นผมทำท่าแบบนั้นก็ยังไม่หยุดยิ้ม แล้วเกริ่นใหม่ “ถึงไล่ให้กลับก็ไม่กลับหรอก พี่บอกแล้วไงว่าจะอยู่ที่นี่”
“ที่ไหน?”
“กรุงเทพฯ”
ผมเลิกคิ้วบ้าง “แล้วบ้านพี่ล่ะ?”
“ไม่รู้สิ”
“ไม่รู้อะไรเล่า บ้านตัวเองนะ ไม่งั้นจากนี้พี่จะอยู่ไหน? ห้องไกรเหรอ?”
เขายกยิ้มมุมปาก “แล้ว…อยู่ห้องไกรไม่ได้เหรอ?”
ผมคิดว่าไอ้ที่เขาพูดมานั่นน่ะจงใจซ่อนความนัยแฝงครับ แต่ช่างแม่ง…กูไม่มีอะไรต้องอายอีกละกับเรื่องแบบนั้น
“อยู่ห้องไกรแล้วพี่จะอาบน้ำยังไงเล่า? จะซักแห้งทุกวันมันก็ไม่ใช่นะ? ป่ะ?”
“พี่ล้อเล่นหรอก” เขาโบกมือปัด “ก็ที่เดิมแหละครับ จ้าวปู่จะสร้างบ้านหลังใหม่ให้…แต่แค่ต้องใช้เวลาอีกหน่อยถึงจะเสร็จน่ะ”
“บ้านแบบเดิมรึเปล่า? ทรงไทยเก๋ดีนะ!”
“….ตื่นเต้นอะไรน่ะ?”
“……….สร้างบ้านใหม่นี่ไม่น่าตื่นเต้นรึไงฟะ….”
เขายิ้ม “ต้นปีหน้าก็คงเสร็จแล้วล่ะครับ ใกล้มหา’ลัยด้วย ไกรก็ไม่ต้องเช่าหอด้วย ดีมั้ยล่ะ?”
“ก็ดี…”
“งั้นทำแบบที่ไกรชอบก็แล้วกัน”
ผมขมวดคิ้ว “เดี๋ยวก่อนนะ”
“หืม?”
“ที่พูดนี่หมายถึง..? จะให้ไกรไปอยู่ด้วยเหรอ..?” คำนั้นทำให้ดวงตาที่มองมานั่นมีประกายสงสัยอยู่ไม่น้อย แต่เพราะผมคงทนมองดวงตาคู่นั้นได้ไม่นานเลยตัดสินใจหลุบลงแทน นึกอยากจะตบปากตัวเองเหลือเกินที่ถามแบบนั้นออกไป ไร้สาระเป็นบ้า
“พี่ก็…ไม่รู้หรอก…”
เขาว่า คำนั้นมันทำให้ผมเจ็บในใจชะมัด
“…แต่มนุษย์ที่เป็นแฟนกันเนี่ย เค้าไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกเหรอ?” ..อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกก
..เอาไปเลยมึง กูปาหัวใจให้ละ เอาไปเลย!!! สงบสติแปป อย่าแตกตื่น อย่าๆ นายเกรียงไกร เอ็งต้องใจเย็นเข้าไว้ อย่าให้เขาเห็นว่าเราใจง่าย อย่าให้เขารู้ว่าแค่คำหวานไม่กี่คำเราก็ละลาย อย่ากลายเป็นของตายของใครเด็ดขาด!!
จะทักท้วงอะไรก่อนดีวะ ‘ใครแฟนพี่?’...ไม่ได้…ดูหน่อมแน้มไป รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นหนุ่มซึนปากไม่ตรงกับใจเลย แต่จะให้บอกไปอย่างมีหลักการว่า ‘ธรรมดาแล้วผู้ชายต้องให้เกียรติผู้หญิงนะรู้มั้ย?’..ก็นึกขึ้นได้อีกว่ากูเป็นตัวผู้..ไอ้เวร ความจริงจังหามีไม่
เฮ้ย ไม่ได้ๆ คิดมากใช้เวลานานอีกเดี๋ยวแม่งจะเห็นพิรุธ เอาล่ะ กระแอมกระไอหนึ่งทีเอ็งก็ตอบคำไปได้แล้ว อะไรก็ได้นั่นแหละ!
“อะแฮ่ม” ผมไหวไหล่เนียนสุดฤทธิ์ “ก็ไม่รู้ดิ เรียนมาแบบไหนล่ะ?”
เขาเลิกคิ้ว “วิธีการเป็นมนุษย์เนี่ยมีสอนที่ไหนด้วยเหรอ? ไกรก็บอกพี่สิครับ”
“แล้วพี่คิดจะทำยังไงล่ะ?”
“คิดอะไร?”
ประโยคทวนความแบบนั้นทำเอาผมรู้สึกหน้าร้อนขึ้นมาอย่างประหลาด ลืมไปสนิทว่าไอ้สัสนี่จะพูดจะจาแต่ละทีแม่งสื่อสารไม่ค่อยรู้เรื่อง
“เรื่องไกรเนี่ยแหละ จะเรื่องอะไรเล่า! อย่าให้ต้องถามสิ!”
อีกฝ่ายเอียงคอมอง คล้ายกับว่าคำถามที่ผมถามนั้นช่างพิลึกอย่างที่สุด
“พี่ว่าพี่แสดงออกอย่างชัดเจนแล้วนะครับ…ว่าจะเอายังไงน่ะ” ผมเกลียดรอยยิ้มตอนนี้ของเขาที่สุดเลยครับ เกลียดเวลาที่เขาขยับตัวเข้ามาใกล้ผมด้วย เวลาที่ศีรษะนั้นเอนลงมาซบที่ไหล่..หรือเส้นผมสีดำสนิทนั่นเคลียอยู่ที่ต้นคอมันช่างจั๊กจี้ และผมก็หมดแรงเกินกว่าจะดันเขาออกหรือปฏิเสธสัมผัสพวกนั้นด้วย
ผมเกลียดตัวเอง ที่นับวันยิ่งไม่อาจควบคุมอาการหวั่นไหวอุ่นๆที่เกิดขึ้นในอกนี้ได้ ซ้ำยังเพิ่มทวีมากขึ้นเรื่อยๆไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานแค่ไหน
มันน่าประหลาดนะ… ทั้งที่เขาทิ้งผมไปตั้งนาน แต่แม่งไม่รู้สึกเจ็บใจเลย แถมตอนเจอกันครั้งใหม่ยังลากกลับห้องได้แบบไม่คิดอะไรสุดฤทธิ์ เพราะมีเรื่องมากมายที่อยากจะพูดจะถาม จนทุกอย่างมีชวนให้สับสนไปเสียหมด..สุดท้ายแม้แต่จะเรียบเรียงออกมาเป็นฉากๆๆก็ยังทำไม่ได้เลย
“ไกร…”
เขาเรียกผมเสียงอ่อน ด้วยหวังอยากจะให้ผมหันไปหา
แต่แน่นอนว่าผมเขินมากพอที่จะหลุบตามองอีกทาง “อะไร?”
“แล้วไกรล่ะ…จะทำยังไงกับพี่?” ..สงบใจไว้ หากเผยใจเจ้าคงได้แพ้ศึกครานี้เป็นแม่นมั่น.. ผมสูดลมหายใจสั้นๆ รู้สึกตัวเองกำชายเสื้อตัวเองเอาไว้แน่นมาก “ทำ…ยังไง?”
“..จะไปอยู่กับพี่รึเปล่า?” ..โกลลลล์ เข้าประตูไปแล้วครับ ฝ่ายจระเข้ชิงตีลูกนำไปก่อน 1-0..!!
....แล้วทางเกรียงไกรเล่าจะว่ายังไง จะตีไข่แตกได้หรือไม่!? “……..ไกรไปอยู่ได้เหรอ?”
ป๊าดดด เผลอทำเสียงมุ้งมิ้งงุ้งงิ้งช้อนตาอ้อนอีก อยากจะเอาน้ำร้อนลูบหน้าตัวเองจริงๆ แถมอีกฝ่ายยังขยับยิ้มเอ็นดู แล้วลูบหัวผมอีกแน่ะ คิดว่ากูกี่ขวบแล้วห๊าาา!?
“ได้สิ”
“ไกรเป็นมนุษย์นะ มันจะ…แปลกๆรึเปล่า?”
ผมพยายามทำเสียงให้ดูห้าวหาญขึ้นเล็กน้อยครับ พยายามทำลายบรรยากาศเต็มที่…สาบานได้นะว่านี่พยายามแล้ว ไม่ได้ใจอ่อนหรือจงใจอ่อยด้วยประการทั้งปวงแต่อย่างใด!
“แปลกยังไงล่ะ?”
“ที่บ้านพี่วันจะสงสัยรึเปล่า?”
“ถ้าเค้าสงสัยเราก็อธิบายได้นี่นา เรื่องนั้นไม่เห็นต้องกังวลเลย”
“แล้วถ้าอย่างในฤดู…พี่วันยังต้องการ…เอ่อ…ใครมารับใช้อีกรึเปล่า?”
เขายกยิ้มมุมปาก “ไม่แล้วล่ะ”
“จริงอ่ะ?”
“…ถ้าไกรไม่ชอบ พี่ก็จะไม่ทำ” เขาว่า “พี่รู้แล้วว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่รักเดียวใจเดียว และจะไม่นอกใจกัน”
ผมเม้มปากทำท่าเหมือนคิดมาก จริงๆแล้วพยายามกลั้นยิ้มอยู่ครับ
…ถ้ามันจะทำตัวน่ารักขนาดนี้น่ะนะ… เขาเชยคางผมขึ้นให้สบตา “มีอะไรก็..พูดมาให้หมดเลยนะครับ”
…ไอ้ห่านี่ก็ไม่เคยแคร์หัวใจกูเล้ยยยย..ไม่เคยจะสนเล้ยยยว่ามันเต้นโครมๆๆยังกะอยากจะหลุดออกมาจากอกแค่ไหน มึงนี่น่าไปเรียนเป็นหมอศัลยกรรมหัวใจนะ จะได้ไม่ต้องลงมีดผ่าเปิดช่องอกให้เปลืองเวลา ปล่อยให้มันกระดอนออกมาแบบนั้นแหละดีแล้ว!
“งั้น…ถ้าจะไม่นอกใจ…” ผมอึกอัก รู้สึกไอ้ที่คิดในสมองกับไอ้ที่เอ่ยออกไปแม่งต่างกันอย่างสุดขั้ว “ก็อย่าไปพูดจาแบบนี้กับใครที่ไหนอีกล่ะ…”
“ไม่เคยพูดถึงขนาดนี้สักหน่อย”
“ก็นั่นแหละ ห้ามพูดกับใครอีก”
เขาขยับยิ้มบาง กดจมูกลงที่แก้มผม “ได้ครับ พี่สัญญา”
..อา..เสร็จงานนี้เอาผมขึ้นรูปหล่อยัดใส่ตู้เย็นทีครับ ละลายหมดแล้วทั้งตับทั้งไส้.. “แล้ว...ตอนที่อาบน้ำน่ะ ไกรเข้าไปช่วยอาบด้วยก็ได้นะ จะได้ไม่ต้องให้คนอื่นช่วยไง”
เขาเลิกคิ้ว “ไม่ได้เด็ดขาด”
“ทำไมล่ะ!?”
อีกฝ่ายกลอกตา “ก็มัน…อัปลักษณ์จะตาย”
ผมเลิกคิ้วบ้าง “เพราะเหตุผลนั้นเลยไม่ยอมให้ไกรช่วยมาตั้งนานอ่ะนะ”
“ก็..ก็ใช่น่ะสิ..”
“อัปลักษณ์ตรงไหน? เท่ออก”
“หา?”
“หมายถึง…เอ่อ…มันก็ไม่ได้แย่อะไร” ผมไหวไหล่ เสมองไปทางอื่น “ไม่ได้คิดว่าเท่มากมายอะไรนักหรอก จริงจริ๊งง”
เขาหัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของผม แน่ล่ะ มันคงเป็นการบ่ายเบี่ยงที่ไม่ได้เนียนอะไรมากมาย เลยต้องขอต่อความเปลี่ยนเรื่องสักกะหน่อย
“พ-พอเลย หัวเราะอะไร? แล้วไงต่อ?”
“แล้วไงอะไรครับ?”
“แล้วเลือดจ้าวล่ะ…จะทำยังไง?”
“อ้อ…สำหรับเรื่องนั้น….” ไอ้พี่วันกลอกตา ท่าทางเหมือนขี้เกียจอธิบายออกมาอีกแล้วครับ เล่นเอาผมต้องหรี่ตาจ้องอยู่นานกว่าจะเปิดปากออกมาได้ “ก็คือว่า…อย่างที่ไกรเห็น จ้าวปู่เองก็ยังมีชีวิตอยู่ แถม…จ้าววรรณนาเองก็อยู่เหมือนกัน”
…วรรณนา…? ‘…ร่างกายนั้น…เป็นเลือดเนื้อเชื้อไขของ ‘จ้าว’ น่ะค่ะ…’ คำพูดของแก้วย้อนกลับมาในสมองอีกครั้งหนึ่ง ผมเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่เข้าใจอะไรนัก ตอนนั้นก็มีคิดอยู่เหมือนกันว่ามันเป็นเรื่องจริงรึเปล่า แต่ถ้าไอ้พี่วันพูดแบบนี้…แปลว่าเป็นเรื่องจริงละ
และเขายิ้มอยู่ ไม่ได้มีท่าทางเดือดร้อนอะไรเลยสักนิด “แค่นี้ก็ไม่ต้องกังวลแล้วนะครับ…ถึงพี่จะมีทายาทไม่ได้ ก็ไม่เป็นไรแล้วล่ะ”
“ด-เดี๋ยวก่อนนะ!” ผมโพล่งขึ้น รู้สึกตัวเองหน้าร้อนกับคำพูดเมื่อครู่ชอบกล “แล้ววรรณนาไม่เป็นอะไรเหรอ? ไหนบอกว่าข้างในคือวิญญาณของพี่สุวรรณนา พี่สาวของแก้วยังไงล่ะ? แล้วแบบนี้มันจะไม่มีปัญหาเหรอ? เขาไม่อยาก…คืนร่างเดิมเหรอ?”
ไอ้พี่วันเงียบไปครู่หนึ่ง
..แต่เป็นครู่เดียว…ที่ทำให้ผมได้ ‘คิด’ อะไรหลายๆอย่าง..
“เราไม่อาจดึงวิญญาณของใคร..ออกมาจากร่างที่ยังมีชีวิตอยู่ได้หรอกนะไกร..” น้ำเสียงนั่นแผ่วเบา…แต่กลับหนักแน่นในอารมณ์ของคนพูดนัก
“นั่นน่ะเรียกว่าการ ‘ฆ่า’ …ที่เลือดเย็นกว่าการกินเข้าไปซะอีก” คำพูดของเขาเหมือนหลุมดำ ที่สูบอากาศรอบๆตัวผมลงไปเสียหมดเกลี้ยง
“พี่ไม่รู้หรอกว่าตอนท่านอาน่ะทำได้ยังไง บางทีท่านอาจจะแค่เก็บดวงวิญญาณที่ยังสดใหม่จากร่างที่เพิ่งตายของ..เอ่อ..สุวรรณนาคนนั้นก็ได้ แต่จ้าวปู่ของพี่บอกว่าคงคืนร่างเดิมให้วรรณนาไม่ได้ และร่างของจ้าว..ก็สำคัญกับเผ่าเราไม่น้อย…”
ผมรู้สึกตาแห้ง…การเบิกตากว้างเนิ่นนานเช่นนี้ไม่เป็นผลดีนัก
“แล้ว…ที่ท่านอาพูดกับแก้วล่ะ? สรุปว่าที่แก้วกับครอบครัวทำลงไปทั้งหมดนั่น….”
“ไม่มี” เขาตอบผม ไม่รอให้ผมเป็นคนจบประโยคเอง “ไม่มีค่าอะไรเลย”
ผมไม่รู้ว่าควรจะรู้สึกยังไงกับเรื่องทั้งหมดที่เกิดขึ้นดี
ผมควรจะเสียใจกับแก้วใช่มั้ย ควรจะไว้ทุกข์ให้พี่สุวรรณนาของแก้วรึเปล่า หรือควรจะหลงระเริงอยู่กับช่วงเวลาความสุขที่กำลังจะเกิดขึ้นกับคนตรงหน้าดี แล้วปล่อยให้เรื่องมันเป็นไปตามกำหนดของสวรรค์แบบที่พูดกับโป๊ยแบบนั้น
…แต่ที่แน่ๆก็คือ…ผมคงทำเหมือนกับว่าเรื่องร้ายๆทั้งหมดนั่นไม่เคยเกิดขึ้นไม่ได้
“พี่วัน…ได้บอกเรื่องนี้กับแก้วแล้วรึยัง?”
เขายิ้มอ่อน “พี่ไม่ได้เป็นคนบอกแก้วเองหรอกครับ แต่วรรณนาบอกแล้วล่ะ ไม่เป็นไรนะ”
“วรรณนาเหรอ?”
“ใช่ครับ” เขาประคองแก้มผมให้เงยหน้าขึ้น แล้วกดริมฝีปากลงมาที่หน้าผาก “วรรณนาเองก็จะมาอยู่ที่นี่ด้วยกันกับพี่ด้วยนะ”
“แล้วมาลาล่ะ?”
“มาลาก็ด้วยครับ…ไกรจะได้ไม่เหงาไง…เนอะ?”
“ห่วงไกรหรือห่วงตัวเองเหงากันแน่ฟะ…”
“อะไร? หึงเหรอ?”
ปึก! “เออ หึง!!”
เขากุมท้อง “หึงแล้วทำไมต้องต่อยด้วยเล่า!”
“หมั่นไส้คนเนียน” ผมหยิกแขนเขาที่โอบเอวผมอยู่ หยิกจมูกเขาที่ซุกไหล่ผมอยู่ “คุยเรื่องซีเรียสอยู่นะ ห้ามเข้าใกล้”
ได้ฟังดังนั้นอีกคนก็เปลี่ยนมานั่งขัดสมาธิหลังตรงแด่ว ตีหน้าเคร่งขรึมแล้วตะเบ๊ะรับ
“….โอเคครับ ซีเรียสให้เลย จัดไป”
ปึก! “เอ้า! แล้วจะตีพี่อีกทำไมล่ะครับ!?”
“ตีให้เขียว” ว่าแล้วก็ขอตีอีกสักเพี๊ยะ จระเข้บ้าอะไรวะทำตัวน่าหมั่นไส้ชิบหาย! “ก็เห็นอยู่ชัดๆว่าล้อกันเล่น เดี๋ยวเถอะ ระดับนี้ไม่มีแล้วละหึงหงอะไรนั่นน่ะ ปัญญาอ่อน”
เขาเดาะลิ้น “เหรอ?”
ปึก! “โอ้ย โอ้ย นี่กี่ครั้งแล้วเนี่ย! พี่นับไปขายได้เลยนะ!”
“ทนๆไปหน่อย” ผมแยกเขี้ยวใส่เขา “อีกไม่กี่ปีไกรก็ตายแล้ว ทนไป”
“ไม่กี่ปีอะไรกัน…”
“หกสิบปีก็ลาขาดกันแล้ว”
เขายกยิ้มมุมปาก “นี่ตอบตกลงแล้วใช่มั้ย?”
“ตกลงอะไร?”
“คำขอเอาไปเลี้ยง”
“…..เห็นแต่มนุษย์เลี้ยงจระเข้ว้อย!”
“อ้าวเหรอ? งั้นพี่ก็เป็นตัวแรกของโลกสิเนี่ย ฮะๆๆ”
ตอนแรกผมก็อยากจะชูกำปั้นทั้งสองข้างบรรจงอัดเข้าผลัวะๆๆอยู่หรอกนะครับ แต่รู้มาว่าไอ้เลือดจ้าวเนี่ยจะอัดจะถีบเท่าไหร่มันก็ไม่รู้สึกห่าอะไรหรอก เจ็บมือตัวเองเปล่าๆไม่พอ ยังต้องคอยหลบหน้าแดงๆของตัวเองแบบนี้อีกน่ะ
“อีกสัก30-40ปีข้างหน้า…ตอนที่ไกรแก่” ผมเกริ่น พยายามจะจริงจังขึ้นมาบ้าง “คงจะเหี่ยวมีตีนกาขึ้น ไม่น่ารักหรอกนะ”
เขาเอียงคอมอง “…พูดเหมือนกับว่าตอนนี้หน้าตาดีมาก”
ปึก! ..นี่มือมันไปเองครับ =_= เจอแม่งกวนส้นตึนขนาดนั้นใครจะไปทนไหว..
ไอ้พี่วันหัวเราะร่วน ยกมือลูบแขนที่โดนผมอัดไปนับสิบรอบไปมา แล้วเหลือบมองผมด้วยดวงตาพราวระยับแบบนั้น คิดจะให้ผมเขินจนหลบตาอีกรอบรึไง? ไม่มีทางหรอกว้อย
“เรามีลูกกันไม่ได้น่ะ” เขาว่า “ตอนที่ไกรแก่ จะได้ไม่ต้องกังวลว่าจะไม่มีใครดูแลไง”
“แล้วใครจะดูแลไกร?”
“ถามแปลก ก็พี่ไง”
“...แต่ตอนที่ไกรอายุ50 ก็ไม่อยากทำตัวเหมือนมีแฟนเด็กหรอกนะ”
“อ้าว ไม่ดีเหรอ?” เขายิ้ม “กินเด็กเป็นอมตะนะ”
“เด็กที่กินแม่งเป็นอมตะต่างหากว้อย!”
“จระเข้ไม่ได้เป็นอมตะสักหน่อย ถึงอายุขัยก็ตายได้เหมือนกันแหละ”
“แล้วจะอีกสักกี่สิบกี่ร้อยปีล่ะ?”
“หืมมม? ไว้พี่อยู่ถึงเมื่อไหร่พี่จะบอกละกัน”
“ถ้าไกรตายก่อน แล้วพี่ไม่เหงาเหรอ?”
“ถ้ายังไม่ถึงตอนนั้นพี่ก็ไม่รู้หรอก” เขายิ้มกว้าง “ไม่แน่…อาจจะตรอมใจตายด้วยก็ได้นะ”
“ไอ้บ้านี่”
“เขินก็บอก”
“ไอ้จระเข้”
“…นั่นเป็นคำด่าเหรอ?”
“เออ” ผมตอกเขากลับไป “คำด่า!”
..อีกหนึ่งปีข้างหน้า…พวกเราจะเป็นยังไงกันนะ? ก็ไม่เห็นต้องคิดอะไรขนาดนั้นนี่หว่า เพราะหนึ่งปีข้างหน้าผมก็คงยังเรียนไม่จบ ซึ่งแหงล่ะครับ ตราบเท่าที่เรายังเป็นเด็กมหา’ลัยอยู่ก็คงไม่มีการเปลี่ยนแปลงในชีวิตเกิดขึ้นเท่าไหร่…หรือพูดให้ถูกก็คือ คงไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงชีวิตของผมไปได้มากกว่าค่ำวันนั้นที่อาจารย์คงเรียกผมไปช่วยงาน ทำให้ผมกลับบ้านช้า แล้วดันไปได้ยินเสียงประหลาดๆ แล้วก็…บลาๆๆ อย่างที่รู้กัน…อีกแล้วล่ะ
สรุปก็คือ…ต่อจากนี้ถึงจะมีไคจูบุกนิวยอร์ก เทพเจ้าฟาดค้อนสายฟ้า ก็อตซิล่าปรากฏตัวที่อ่าวไทย…หรืออะไรก็ตามแต่ มันคงไม่ใช่เรื่องน่าตื่นเต้นอะไรอีกต่อไปแล้ว
…ตราบเท่าที่คุณยังเชื่อว่าอะไรก็เกิดขึ้นได้จริงน่ะนะ…
สมมติว่าคุณได้บังเอิญเข้าไปพัวพันกับเรื่องเหลือเชื่อบางอย่าง แถมยังได้เข้าไปมีส่วนร่วมในเนื้อเรื่องที่ไม่อาจคาดคิดมาก่อน คุณอาจจะทำได้ดีกว่าผมก็ได้
คุณอาจจะเดินหนีมันไปตั้งแต่แรก
คุณอาจจะเสียสติไปนอนโรงพยาบาลบ้า
คุณอาจจะโดนกัดแล้วกลายเป็นจระเข้ไปด้วย
คุณอาจจะตายห่าตั้งแต่เจอกับท่านอาพันวังครั้งนั้น
หรือคุณอาจจะเปลี่ยนอาชีพเป็น ‘หมอปราบจระเข้’ ไปเลยก็ได้
…ใครจะไปรู้ล่ะ…
สำหรับเรื่องนี้น่ะ ถ้าไม่มาเจอกับตัว…ก็ไม่รู้หรอก…จริงมั้ย?
โลกเรายังมีสิ่งมหัศจรรย์อีกมากมายนักที่คุณยังไม่พบเจอ ไอ้ที่คุณเห็นอยู่ทุกๆวันนี่ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นเรื่องจริงไปเสียหมด เคยได้วลีที่ว่า ‘หน้าตาดีเหมือนไม่ใช่มนุษย์’ มั้ยล่ะครับ? จระเข้ของผมก็เป็นแบบนั้นแหละ…เพียงแต่เราไม่เคยคิดแบบนั้นกันจริงๆสักที
เฮ้ย นี่ผมอาจจะหลงรักไอ้พี่วันมาตั้งแต่แรกแล้วก็ได้นะ จากนั้นพอได้รู้ความลับของเขา ก็เลยเอาไอ้ตรงนั้นแหละมาแบล็กเมล์ แล้วก็รวบรัดจับทำผัวเลย อย่าให้มันได้ตั้งตัวเชียว
…โหวแม่ง แผนสูงเป็นบ้าเลยไอ้เกรียงไกร
แน่นอนว่าผมไม่ได้สงวนลิขสิทธิ์วิธีนี้นะครับ อาจจะมีเสี่ยงตายนิดหน่อย เลือดตกยางออกพอเป็นกระสัย แล้วก็คลุ้มคลั่งบ้างบางเวลา แต่อยากจะนำไปเป็นแนวทางปฏิบัติก็ไม่ว่าอะไรหรอก ดูอย่างผมสิ อย่างน้อยผมก็ประสบความสำเร็จแล้วกัน
เอาล่ะ…
ลองหันไปมองคนข้างตัวดูสิครับ
…แล้วคุณแน่ใจแค่ไหน…ว่าเขาเป็นมนุษย์?-อวสาน-
๑ || จ้ า ว ธ า ร า || ๑
เอ้อ ลืมบอกไป
อย่าหลงคารมจระเข้หน้าตาดีเด็ดขาดนะครับ ไม่ว่ามันจะเอาสารพัดคำหวานมาหลอกล่อเรายังไงก็ตาม
อย่าให้เค้าเห็นว่าเราใจง่ายเด็ดขาด! โอเคร๊?
============================
เย้เย้เย้เย้ จบแล้ววว >////< //จุดพลุฉลอง//
เขียนเรื่องนี้มากี่วันนี่ไม่อยากนับเลยค่ะ ;__;) รู้สึกตัวเองเขียนๆดองๆมาก แงแงแงแงแง
ก็ขอขอบคุณนักอ่านทุกคนที่ยังติดตามกันอยู่น้าาาา ขอบคุณที่ยังไม่ลืมกันมากๆค่ะ ;__;
ทอล์คนิดหน่อยละกันค่ะ
“ลองเขียนอะไรให้รู้สึกมีความเป็นไทยดู”เฮ้ย นั่นเป็นโจทย์นะ…พอคิดได้แบบนั้นสมองก็แล่นปรู๊ดดดออกมาเป็นเรื่องจ้าวธาราเลยค่ะ
เลยเริ่มเขียน…โดยอ้างอิงจากวรรณคดีเรื่อง “ไกรทอง” นี่แหละ!
นี่เป็นเรื่องแรกที่หลุดออกมาจากซีรี่ย์รักร้าย
ก็กังวลอยู่เหมือนกันนะว่าจะทำออกมาได้ดีมั้ย
เขียนไปเขียนมาก็เป็นผลงานที่โอภูมิใจเอามากๆๆๆๆเลยล่ะค่ะ
ทั้งตัวละครน้อง(เกรียน)ไกร…ที่ตอนแรกไม่คิดว่าจะทำให้สมฉายาได้ขนาดนี้
เป็นตัวเอกที่มีดีด้านความฮาความเกรียนและความตรงไปตรงมาจริงๆค่ะ
ส่วนไอ้พี่วัน…ตอนแรกก็อยากจะเขียนให้ดู..เอ่อ..ชั่วช้ากว่านี้นิดหน่อย
คือเป็นผู้ชายเจ้าชู้ไก่แจ้ ไม่จริงจังกับใคร(เลยจริงๆนะ!)
เอาให้สมตำราจระเข้พันปีเลย!
แต่ปรากฏว่าไอ้คำพูดหวานๆพวกนั้นนั่นแหละที่ทำให้คนเขียน(และหวังว่าจะรวมถึงคนอ่านหลายๆคน)
.....หลงไอ้ชาละวันรูปหล่อคนนี้จนโงหัวไม่ขึ้นซะแล้ว!
((แม้ตอนหลังจะเกลียดกันเล็กน้อยก็ตาม.....))ไม่รู้ว่าตอนจบจะโอเคมั้ยสำหรับหลายๆคน
แต่สำหรับโอนะ โอคิดว่า "นี่แหละ มันต้องจบแบบนี้"
ส่วน "ปม" เรื่องวรรณนา และคนอื่นๆ ขออนุญาตเก็บไปเคลียร์ในตอนพิเศษรวมเล่มนะคะ
ว่าแล้วก็เข้าเรื่องกันเลย!!
ประกาศ ประกาศ ตอนนี้หนังสือจ้าวธาราเปิดจองแล้วนะคะ
ตั้งแต่วันนี้ ถึงวันที่ 5ธันวาคม 2557 ค่าาาา
ได้เป็นของขวัญปีใหม่เลยเนอะ!
รายละเอียดตามลิ้งค์นี้เลยค่ะ
สำนักพิมพ์หนึ่งเดียว
++++
ตอนพิเศษในเล่ม- ปัจฉิมบท จ้าวธารา
- ปัจฉิมบท จ้าวธารา (พิเศษมากมากมาก)
- อวสาน ปฐมบท
โอเขียนเองวาดเองทั้งเล่มเลยค่าาา
สำหรับคนที่ตั้งใจว่าจะซื้อ ก็อยากให้ซื้อในรอบจองนะคะ ;///;)''
อยากให้ทุกคนได้โดจินแหละไม่ใช่อะไร เพราะเป็นเนื้อหาตอนต่อกันด้วยค่ะ
ครั้งหน้าจะมาแซมเปิ้ลตอนพิเศษให้พอหยุบหยิบน้าาา
ขอบคุณมากค่ะ
ozakaoxygenz*
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 889943 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก