ู^
^
^
^
//ทะลวงเม้นท์บน มาต่อแล้ววววว
ชะตาแตะต้องข้าร้างลาห่าง
ลิขิตขวางขาดทางสองเราอาจกั้น
หากฟ้าดลบันดาลรักเราผูกพัน
ใช่ภาพฝันสัตย์สัมพันธ์..นิรันดร
-๑๔-
จ้าวเหรอ…
…จะว่าไป..ก็เหมือนจะเคยได้ยินเด็กมาลาเรียก ‘ท่านจ้าวๆ’ อยู่เหมือนกันแหะ… ผมเคาะนิ้วกับกระโหลก เหมือนจะเคยเห็นไอ้คำว่า ‘ท่านจ้าว’ หรือ ‘จ้าวฮะ’ อยู่ในละครออกจะบ่อยครับ จ้าวเนี่ย..คงเป็นคำเรียกของคนที่มีเชื้อมีสาย(รึเปล่านะ?) เอาเป็นว่าไม่ใช่ที่จะพบเห็นได้ตามท้องถนนทั่วไป ยิ่งถ้าเป็นจ้าวของจระเข้…ผมก็นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าจะออกมาในรูปแบบไหน
มีพลังมากกว่า..
มีอาคมมากกว่า..
แข็งแกร่ง..กว่าจระเข้ตัวไหนๆ.. พอคิดแบบนั้นแล้วก็หวนนึกกลับไปถึงมาลาตัวน้อย วรรณนาเองก็คงมีขนาดตัวไม่ต่างกันมากนัก..กลับมาที่ไอ้พี่วัน ที่มองผ่านๆก็ดูดีมีระดับ ทั้งหน้าตาและบุคลิกก็ดูเหมือนจะดีไปซะหมด แต่ถ้าจะให้พิจารณาจริงๆแล้วเจ้ากวนประสาทสุดกู่ นิสัยประหลาด ไร้สัญชาติญาณความเป็นมนุษย์ และออกจะเป็นหนุ่มชิวเกินพอดีแบบนั้นน่ะนะ….ที่เรียกว่า ‘จ้าว’…?
หรือบางทีคนเราเนี่ยแหละจำกัดคำว่า ‘จ้าว’ ให้แคบลงมา..ว่าต้องสูงศักดิ์สูงส่งร่ำรวย(..แต่เออ ผมปฏิเสธไม่ได้ครับว่าหมอนั่นไม่รวย ก็เป็นผู้ดีจากเมืองพิจิตรนี่หว่า…เฮ้ย พอคิดแบบนี้แล้วหมอนั่นเป็นจ้าวก็ไม่แปลกนะ?)
ว่าแต่…มีความสำคัญขนาดนั้นเลยเหรอ?
….ไอ้พี่วันเนี่ยนะ? ผมถอนหายใจ ถึงแม้เวลาจะผ่านมาร่วมอาทิตย์แล้วแต่ก็ยังคิดไม่ตก วนเวียนซ้ำไปซ้ำมาอยู่นั่นแหละว่าไอ้จ้าวทิวันนั่นมันเป็นยังไงกันแน่ แต่ก็นะ..ไม่อยากจะถามอะไรให้มากความแล้วครับ เดี๋ยวเขาจะหาว่าผมอยากจะรู้เรื่องของเขาไปเสียทุกเรื่อง(ซึ่งมันจริง! ให้ตายเถอะ!)
ต่อมามือถือก็สั่นครืดอยู่บนโต๊ะ
ผมละสายตาจากหน้ารีเสิรชทำรายงานส่งอาทิตย์หน้า..เพื่อก้มลงมาเจอหน้าจอสีเขียวของโปรแกรมแชทเดิมๆ กับคำพูดทักทาย…
ทิวัน : เฮ้ นอนยัง ผมยิ้ม ไม่รู้เพราะอะไร แล้วกรอกกลับไป
ไกร : อะไร
ไกร : เป็นแค่จระเข้อย่าเล่นไลน์ให้มากนักได้ป่ะ
ทิวัน : โทรไปได้มั้ยล่ะ
ไกร : ไม่
ทิวัน : ทำไรอยู่
ไกร : พรีเซนท์
ไกร : แก้คะแนนส่งอาทิตย์หน้าอ่ะ ผมกะจะวางมือถือลงที่เดิม แล้วหันกลับมาทำรีเสิร์ชต่อครับ..แต่มันก็เด้งขึ้นมาอีกครั้ง
ทิวัน : อยากได้ยินเสียง
ทิวัน : นะ นะ …เป็นแค่จระเข้..อย่าทำให้มนุษย์ใจเต้นมากนักได้ป่ะ? ผมเคาะนิ้วลงกับโต๊ะรัวๆ ไม่มีสติมากพอจะคิดหาคำตอบเพื่อตอบเขาอีกครั้งหรอก เพราะแค่เขาบอกแบบนั้นผมก็หุบยิ้มไม่ได้แล้วล่ะครับ
ไม่นานมือถือก็สั่นอีกครั้ง
ครั้งนี้เป็นสายเรียกเข้าครับ แหม ไม่ต้องเดาเลย
ปิ๊บ “มีอะไร?”
แน่ะครับ ต้องข่มเสียงดุแกล้งทำเป็นรำคาญไว้ก่อน พ่อสอนว่าให้เล่นตัวเข้าไว้
แต่อีกฝ่ายกลับหัวเราะ
((ต้องให้บอกอีกเหรอว่าคิดถึง)) …ฉากต่อมาผมละลายอยู่หน้าคอมครับ แต่ต้องรีบปั้นให้ตัวเองกลับมาเหมือนเดิมด้วยความเร็วแสง “อะไร? ตลกป่ะ? มีอะไรว่ามาเลยจะรีบทำงานต่อแล้ว”
((ทำงานเหนื่อยมั้ย?))
“เหนื่อยมาก”
((งั้นพักคุยกับพี่แปปนึงนะครับ))
…ผมว่าจะปั้นตัวเองขึ้นมากี่รอบๆแม่งก็คงลงอีหรอบเดิมล่ะครับ! แม่ง!!
ดูมันพูดจาเข้าสิ!! การกลั้นยิ้มเป็นอะไรที่ยาก และผมก็คิดว่าอีกฝ่ายคงมองไม่เห็นผมในตอนนี้ก็เลยปล่อยๆให้หน้ามันบานเป็นจานกระด้งไปเรื่อย แหม ลูกไม้ลูกเล่นมันเยอะครับ คนอ่อนต่อโลกอย่างผมจะทันมันได้ยังไง
“ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน?”
((ก็ว่าจะนอน..แล้วก็คิดอะไรขึ้นได้น่ะ))
“อะไรล่ะ?”
((เสาร์นี้ไกรว่างมั้ย?)) ผมชะงัก กระแอมกระไอ “อ..เอ่อ…จะทำอะไรล่ะ?”
((ว่างรึเปล่า?))
“บอกมาก่อนสิว่าจะทำอะไร?”
((ว่างไม่ว่างนี่อยู่ที่ว่าพี่ชวนทำอะไรงั้นเหรอ?))
“อย่ากวนนะ บอกมาสิว่าจะทำอะไร?”
((ว่างเปล่าล่ะ?))
“ไอ้พี่วัน จะบอกไม่บอก?”
((พี่ถามก่อนนะ ไกรไม่ว่างเหรอ?))
เสียงเขาดูหงอยลงไป ผมคิดว่าไอ้เจ้าบทบาทนี่มันจงใจทำให้ผมใจอ่อนครับ
…ซึ่งผมใจอ่อน บ้าจริง! “ตอนแรกว่าจะกลับบ้าน ไม่ได้กลับนานแล้ว”
((…เหรอ…))
“แต่ถ้าพี่นัด งั้นไม่กลับก็ได้ไง”
((ไม่เป็นไร ของพี่ไว้วันหลังก็ได้))
“เอ๊ะ! อย่ามาเล่นตัว จะบอกไม่บอกเนี่ย สรุปจะทำอะไร?”
((เปล่า พี่ก็แค่….))
“อย่ายึกยักสิวะ”
((อยากออกไปข้างนอก))
“ไปไหนล่ะ?”
เขาเงียบไปแปปนึงเหมือนกำลังชั่งใจ ก่อนจะเอ่ยเสียงแผ่วเบา
((พี่อยากไปสวนสัตว์)) ผมชะงักอีกครั้ง “สวน..สัตว์?”
((พี่ไม่เคยไปเลย ตอนก่อนนั้นที่ไกรถาม..พี่ก็อยากไปอ่ะ))
“สวนสัตว์ไหน? คิงคองพาต้ารึไง?”
((…..ขอร้อง เอาดีๆ))
“ครับ โอเค” ผมบอกเขา..
อะไรวะ ขอกูเล่นมุขบ้างก็ไม่ได้ “วันเสาร์นะ?”
((แล้วไม่กลับบ้านแล้วเหรอ?))
“ไม่ล่ะ ไว้อาทิตย์หน้าละกัน”
((บ้านที่นนท์ใช่มั้ย?))
“อื้อ ก็ไม่ไกลหรอก แต่อยู่หอสะดวกกว่าอ่ะ”
((ไม่ได้กลับบ้านนานๆแบบนี้…แล้วที่บ้านไม่เป็นห่วงเหรอ?))
ผมหัวเราะ “ไม่หรอก ไกรโตแล้วนะ”
((นั่นสินะ))
เหมือนเราจะเคยคุยเรื่องนี้กันไปบ้างแล้วครับ..ผมจำได้ลางๆ
ไอ้พี่วันอยู่บ้าน..สาเหตุหนึ่งเพราะบ้านเขาก็ไม่ไกลจากมหา’ลัยมากนัก ส่วนอีกสาเหตุก็เพราะเขาไม่ใช่มนุษย์..ซึ่งมันก็พอมีน้ำหนักอยู่ แต่ถ้าคิดอย่างคนปกติ..แบบไอ้โป๊ย ซึ่งอยู่บ้านก็จริงแต่มันก็โวยวายอยู่หลายครั้งแล้วว่าอยากออกมา เพราะชีวิตที่บ้านมันไม่สะดวกเท่าไหร่ต่อการ…โดดเรียน การกินเหล้าเมาบารากุ หรือทำอะไรแบบที่ช่วงชีวิตวัยรุ่นสุดท้ายเค้าทำกันน่ะ
มันทำให้ผมถามออกไป
“พี่วันไม่คิดจะอยู่หอบ้างเหรอ?”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ
((ไกรหารูมเมทอยู่เหรอ?)) “บ้า!!!” ผมเบิกตาโพลง ตะคอกใส่โทรศัพท์อย่างลืมตัว “ไม่ได้หมายความว่าจะให้มาอยู่ด้วยกันว้อย!”
((ก็พูดซะขนาดนั้น…))
“….ไม่พูดด้วยแล้ว แค่นี้นะ”
((อะ โอ๋ๆๆ ล้อเล่นครับคนดี..อย่าเพิ่งวางนะ))
“โทรมาด้วยเรื่องแค่นี้รึไง? ถ้าจะนัดเที่ยวเจอกันพรุ่งนี้ค่อยนัดก็ได้นี่”
((ไม่เอา บอกแล้วไงว่าอยากได้ยินเสียง))
“เพิ่งจากกันตอนเย็นนี่ ทำมาพูดดี”
((ตั้ง3-4ชั่วโมงแน่ะ))
“ตลก หยุดเลย ปากหวานขนาดนี้สมแล้วที่เจ้าชู้ไก่แจ้”
((แล้วไกรล่ะ…)) “อะไร?”
((…ไม่ย้ายมาอยู่บ้านพี่เหรอ?)) คำพูดด้วยน้ำเสียงจริงจังแบบนั้นทำให้หัวใจผมเต้นแรงขึ้นกว่าเดิมเท่าหนึ่ง มันดังจนผมต้องยกมือกุมเสื้อตัวเองเอาไว้ แล้วผ่อนลมหายใจ..ทำเป็นว่าที่อีกฝ่ายพูดมามันแค่ล้อเล่น
“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากปีนเข้าปีนออกบ้าน” ((….ฮะๆ นั่นสินะ))
ผมคิดว่าเสียงหัวเราะนั้นมันแปลกๆ และไม่คิดจะปล่อยผ่านมันไป
“พี่วัน”
((ครับ?))
“...เป็น…อะไร?” ((เปล่า…พี่ก็แค่….)) เขาลดเสียงลงไป
((ถ้าพี่เป็นมนุษย์…ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้…)) ผมเงียบ
เขาก็เงียบ ผมคิดว่าผมเข้าใจคำพูดนั้นนะ เพราะมันก็มีหลายครั้งที่ผมละเมอคิดไปว่า
ถ้าตัวเองเป็นจระเข้ทุกอย่างก็คงดีกว่านี้เหมือนกัน แต่ทุกอย่าง..
ก็คงจะไม่ได้เป็นแบบนี้เหมือนกัน “เครียดเรื่องอาจารย์คงเหรอ?”
ผมแกล้งถามไป รู้ว่านั่นไม่ใช่ประเด็น..แต่ก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเอง
((ไม่หรอก ไม่ใช่เรื่องนั้น))
“อย่าทำเสียงอ่อยแบบนั้นสิวะ อะไร? นี่เราจะไปเที่ยวกับวันเสาร์นะช่วยดีใจหน่อยสิครับ”
แม้จะไม่ได้เห็นแต่ก็รู้ว่าเขายิ้มอยู่ครับ
((..น้องไกรครับ)) ผมเริ่มร้อนไปทั้งตัวกับคำเรียกแบบนั้น แต่ก็ตอบกลับไป “ครับพี่วัน”
((กลัวพี่..รึเปล่าครับ?)) คำถามนั้นหวนกลับมาอีกครั้ง มันเป็นครั้งที่ล้านได้แล้วกระมัง..ผมไม่รู้ว่าเขาจะถามคำถามนั้นเพราะกลัวอะไรนักหนา แต่ก็ไม่คิดว่าตัวเองเบื่อที่จะตอบ…เลยไม่ได้สวนกลับไปแบบหยาบคายอย่างที่คิด
“ไม่ครับ” ผมบอกเขา ย้ำอีกครั้ง..
ครั้งแล้วครั้งเล่า “ไม่กลัว”
((ขอบคุณนะ))
“แล้วพี่วันล่ะครับ..”
((..หืม?))
“กลัวไกร…รึเปล่า?” เขาเงียบไป..พักใหญ่ แบบที่ทำให้ผมใจหาย
((..กลัวสิ)) และคำตอบที่ทำให้ผมรู้สึกร้อนๆที่ขอบตา มันไม่มีที่มาและไม่มีสาเหตุ ที่สำคัญกว่านั้นคือไม่มีน้ำตา แค่ความรู้สึกมันทะลักออกมา..ก็เท่านั้นครับ
((กลัวว่าสักวัน…ไกรจะกลัวพี่ และจากพี่ไป)) “พี่วัน………”
((ไม่เป็นไรครับ พี่ไม่ได้เป็นอะไร)) เขาหัวเราะ ((ไกรทำงานเถอะ อย่าหักโหม..รีบนอนนะครับ))
ผมพยักหน้า “ครับ..”
((เจอกันพรุ่งนี้นะ))
“ด-เดี๋ยว พี่วัน”
((ครับ?))
“…ไม่ต้องกลัวหรอกครับ”
ผมบอกเขา รู้สึกกระดากเล็กน้อยที่จะต้องพูดจาสุภาพ..แต่มันกลับหลุดออกจากปากได้อย่างลื่นไหล ทั้งๆที่กลัวว่าเสียงตัวเองจะสั่น..เพราะไม่เคยพูดอะไรแบบนี้มาก่อน..
…แต่ถ้ามันจะทำให้ทุกอย่างดีขึ้นล่ะก็…
“เพราะวันนั้น..จะไม่มีวันมาถึง…แน่นอน”+++++++++++++++++++
ดอกมะลิห่อใบตองช่อหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะ มันทำให้ผมคุ้นตาเหมือนตอนเขาห่อกุหลาบกับใบตองมาให้แก้ว แต่ช่างมันก่อน..เพราะพอมองดูดีๆแล้วรูปแบบการห่อที่สวยงามนี้ก็คงไม่ได้มีเกลื่อนตลาดมากนัก
ผมเงยหน้า “อะไร?”
อีกฝ่ายยักคิ้ว “มาลาฝากมาให้ แทนคำขอบคุณ”
“มาลาดีขึ้นแล้วเหรอ?”
“ร่าเริงเหมือนเดิมแล้วล่ะ”
“…แย่จัง”
“ทำไม?”
“สงสารมาลา..”
อีกฝ่ายลูบหัวผม..คล้ายจะปลอบ “โดนอาคมนะ..หายไวขนาดนี้ก็เก่งแล้ว”
“ฝากบอกด้วยนะว่าขอบคุณสำหรับดอกไม้”
เขายิ้ม “ครับ พี่ไปก่อนนะ อีกห้านาทีคลาสเริ่มแล้ว”
“อื้อ”
“กลางวันพี่ทำงานกลุ่ม กินข้าวกับเพื่อนได้เลยนะ”
“อื้อ”
“ตอนเย็นพี่เลิกทุ่มนึง กลับไปก่อนได้นะ”
“อื้อ”
“ไกร..”
“อื๋อ?”
“พรุ่งนี้สิบโมง…พี่ไปรับหน้าหอนะ”
ผมหน้าแดง “รู้แล้ว! รีบไปสักทีเถอะ!! คลาสจะเริ่มแล้วไม่ใช่เหรอ!?”
ไอ้พี่วันหัวเราะ ขยี้หัวผมทีนึงแล้วโบกมือลา ก่อนจะเดินจากไป
ทิ้งให้ผมตกเป็นเป้าสายตาของเพื่อนร่วมชั้นทั้งฝูงที่มองมา!! ก็ไอ้หนุ่มหล่อนั่นเสือกถือช่อดอกมะลิ(ที่ถึงจะไม่ได้มีขนาดใหญ่อะไรนักแต่ก็ไม่ถึงกับไม่เป็นจุดสังเกต)เดินมาให้ผม! ต่อหน้าต่อตาเพื่อนเป็นสิบ! ที่สำคัญกว่านั้นคือ..!!
ไอ้โป๊ย!! มึงหายหัวไปไหน!! มาช่วยกูขุดหลุมฝังตัวเองด่วนๆเลยว้อย!! ผมกำลังหงุดหงิดด้วยไม่รู้จะเอาช่อดอกมะลินี่ไปซ่อนไว้ไหน จะยัดลงกระเป๋าก็กลัวเสียรูป จะถือไปโต้งๆก็แม่งโคตรอาย..เลยต้องเหลือบมองคนรอบตัวอีกครั้ง ไม่มีใครหันมามองแล้ว..ค่อยยังชั่วหน่อย..
…….ไม่สิ… …….มีอีกคนนึง..ที่บังเอิญสบตากับผมพอดีในตอนนั้น ผมกลืนน้ำลาย ไม่กล้าหลบดวงตากลมโตที่เต็มไปด้วยความสงสัยของร่างบางที่นั่งถัดไปอีกสามโต๊ะ เธอยกหลอดดูดน้ำค้างไว้..มองมาทางผม ดวงหน้าน่ารักเต็มไปด้วยคำถาม…ที่ผมไม่อยากตอบ เราสบตากันนานมากพอที่ผมจะเกร็งไหล่ขึ้น
…จนเผลอบีบช่อดอกไม้ในมือแน่นขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว
เพราะความจริงที่ว่า..
ผมเป็นสาเหตุให้แก้วกับพี่วันเลิกกันนั้น..มันยังปักอยู่กลางใจผมอยู่เลย
อีกครั้งที่ก้มลงมามองของที่อยู่ในมือ กางกระเป๋าเป้ออก แล้วยัดมันลงไป แม้จะเสียดายที่กลีบมะลิสีขาวอาจช้ำบ้าง แต่ไม่เป็นไรครับ..
..ของบางอย่างเก็บแค่คุณค่าทางจิตใจก็พอ..
…ถ้าการมีอยู่ของมัน…จะทำร้ายหัวใจใครบางคน..
+++++++++++++++++++
เมื่อเช้าโทรไปบอกที่บ้านว่าจะไม่กลับ แน่นอนครับ..โวยวายกันใหญ่ บ้านใกล้ขนาดนี้ยังเสือกเกือบแค่ปีละ3-4ครั้งไม่นับช่วงปิดเทอม พูดตามตรงแล้วไม่ค่อยอยากกลับบ้านเท่าไหร่หรอกครับ มีปัญหาอะไรไว้ค่อยเล่าวันหลังก็แล้วกันเนอะ
แต่ที่จะบอกก็คือ ผมเสียเวลาตื่นเช้าชิบหายเพื่อมายืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจกโต๊ะเครื่องแป้งที่ไม่เคยใช้งานมาก่อน การหยิบเสื้อทุกตัวในตู้ออกมาทาบกับตัวแบบที่ไม่เคยทำมาก่อน ที่สำคัญก็คือ…ผมตั้งใจแต่งตัวแบบที่…ไม่เคยทำมาก่อน
ครับ ใช่
พอคิดไปคิดมา นี่น่ะเป็น ‘เดทแรก’ ของเรานี่หว่า…? …จะเรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าเดทรึเปล่านะ..เพราะว่าเราก็ยังไม่ได้คบกัน แค่สวนสัตว์มันคงไม่มีห่าอะไรให้เล่นมากนักหรอกมั้ง ก็แค่ไปเที่ยวเฉยๆละมั้ง ก็แค่ไอ้พี่วันแม่งอยากไปจนตัวสั่นเท่านั้นล่ะมั้ง
อย่าตื่นเต้นสิวะไอ้ไกร…ทำเหมือนคนไม่เคยไปได้ ผมผ่อนลมหายใจ เงยหน้ามองตัวเองในกระจกอีกครั้งหนึ่ง โอเค ชุดวันนี้ดูลำลองสบายตา กับหมวกถักสีดำสนิทคลุมหัวไป แว่นกันแดด เออ พร้อม ไม่ต่างจากเดิมนัก..และไม่ดูตื่นเต้นเกินพอดี ต้องทำตัวเองให้เป็นเหมือนปกติ อย่าตื่นเต้น อย่า……
ก๊อกๆๆ “เชรี้ย!” ผมร้องลั่น หมุนตัวกลับไปมองนาฬิกาปลุกหัวเตียง อีกห้านาทีสิบโมง ยังไม่ถึงเวลานัด ยังนี่หว่า! แล้วเสียงเคาะประตูนั่นมันอะไร!?
ผมมองไปรอบๆห้อง บนเตียงยังเกลื่อนไปด้วยเสื้อผ้าที่ถูกหยิบมาเลือกแล้วเลือกอีก เลยจัดการคว้าหมับขยุ้มมันแล้วยัดใส่ตู้ มั่นใจว่าหลังจากนี้คงต้องมานั่งรีดกันหลังอาน..แต่ช่างมันก่อน! ผมจะให้หมอนั่นเห็นได้ยังไงวะว่าผมกำลังทำอะไรอยู่จนถึงเมื่อครู่
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้นอีกครั้ง ผมตะโกนกลับไป
“แปปนึง!”
แล้ววิ่งวนกลับมาหยิบถุงเท้ากระเตงๆสวมมาจนถึงโต๊ะทำงาน กวาดกระเป๋าเงินและโทรศัพท์มือถือจะยัดลงใส่กระเป๋า…มันก็สั่นอยู่ในมือผมซะก่อน ไม่ต้องเดาเลยครับว่าใคร
ผมยิ้มแหย กดรับ “รู้แล้วค้าบบ กำลังจะเสร็จแล้วไง”
ปลายสายเงียบไปแปปนึง ((เฮ้ย ไม่ต้องรีบนะ…))
“โทรมาเร่งไม่ใช่เหรอ…”
((ไม่ได้เร่งสักหน่อย)) เขาหัวเราะ ((พี่แค่จะบอกว่าพี่ไปช้านิดหน่อยครับ กำลังออกจากบ้าน..เดี๋ยวถึงแล้วพี่โทรหาอีกทีนะ))
…มันทำให้ผมชะงัก…
…แล้วมองกลับไปที่ประตูอีกครั้ง… เลือดในกายดูราวกับจะลดอุณหภูมิลงอย่างรวดเร็วหลังจากสมองประมวลผลคำตอบของประโยคสุดท้ายนั่นสำเร็จ ผมกลืนน้ำลาย พยายามหาทางตั้งสติเพื่อไม่ให้ตัวเองหยุดหายใจ
((ไกร?))
เสียงจากในโทรศัพท์ดังทักขึ้นมา แต่ผมไม่ทันขานรับ..เพราะเสียงหัวใจมันเต้นดังจนกลบแทบทุกสิ่ง ผมก้าวตรงไปที่ประตู คิดในแง่ดีว่าอาจจะเป็นเพื่อนร่วมหอมาชวนไปกินข้าวเหมือนเช่นทุกที หรืออะไรก็ตามที่ดีกว่าสิ่งที่ลางสังหรณ์ของผมบอก
ผมบีบมือถือแน่น รู้สึกวิงเวียนนิดหน่อย..อาจเพราะกลิ่นโคโลญจน์ที่ฉีดมันฉุนเกินไป…
….แต่พอคิดอีกที…ผมไม่ได้ใช้กลิ่นนี้นี่หว่า เวลาผ่านไปนาน..หรือบางทีอาจจไม่ คงเพียงแค่เสี้ยวนาที..นาทีที่ผมรู้สึกว่าการเดินไปให้ถึงประตูมันช่างยาวนานเหลือเกิน แต่ในที่สุดผมก็เกาะกับลูกบิดประตูเอาไว้ได้ ถึงได้รู้ตอนนั้นว่าตัวเองเดินเซแค่ไหน ก่อนจะดันตัวขึ้นมองลาดผ่านตาแมว……
…………….ไม่ไหว…มองไม่เห็นอะไรเลย…
……………..ตาผม….พร่าเกินไป…….. เสียงภาษาประหลาดลอยเข้าหู..ฟังเหมือนบทสวดอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จัก ซึ่งที่จริงก็รู้อยู่ไม่กี่บท..เพียงแค่..มันประหลาดตรงที่ผมไม่ได้รู้สึกสิ้นเรี่ยวแรงอย่างที่คิด แต่คล้ายกับกำลังจะดำดิ่งลงไปที่ใดสักแห่ง…
ต้องฝืน ต้องขืน ต้องดึงตัวเองออกมาให้ได้..
…..ต้อง……….
“…พี่วัน” ผมเรียก คิดว่าเขาคงได้ยิน แม้ผมจะได้ยินเสียงมือถือตัวเองตกลงพื้นไปแล้วก็ตาม
“…ไอ้พี่..วัน…”TBC====================
โค้งหลักแล้วววว ลุยๆๆๆ
ปล. เห็นหลายคนลุ้นกันตัวโก่ง ;v;/// แต่ต้องขออภัยจริงๆที่เรื่องนี้ไม่มี...................นั่นแหละ
ปล2. ไม่มีในเรื่องหลัก แต่อาจจะเขียนตอนพิเศษให้นะคะ เยิ้บๆๆ
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 889672 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก