ยิ่งมองยิ่งรักยิ่งใหลหลง
แต่สะกัดกั้นคงซึ่งปรารถนา
ต้องหักหาญห้ามแตะเนื้อต้องกายา
อย่าปล่อยให้ไฟตัณหามาทำลาย
หมายจะกินกลืนน้องทั้งเนื้อตัว
หมายฝากฝังรอยรักทั่วมิรู้หาย
หมายครอบครองตระกรองกอดหอมผิวกาย
หมายแต่ได้คล้ายครองเคล้า..เจ้าชีวี
-๑๘-
…จะฆ่าจะกิน ก็พูดออกมาได้ตรงๆไม่คิดว่าคนฟังจะกลัวแค่ไหน…
…จะหวงอะไร ก็พูดออกมาได้เลยว่าใครเป็นของใคร… เออ จระเข้แม่งก็ดีเหมือนกันเว้ย แสดงความรู้สึกได้โดยไม่ต้องคิดห่าอะไรมาก(ถึงปกติจะไม่ค่อยมีความรู้สึกกับเขาเท่าไหร่ก็เถอะ) และไม่อยากจะบอกเลยว่าเพราะอย่างนั้นแหละผมถึงลืมตัวเผลอยกมือแตะที่หลังหูตัวเองบ่อยมาก!! มันไม่ชิน!!
ร่างกายนี้พ่อแม่ให้มาดีๆ!! แม่งมาทำตำหนิให้กูเฉย!?
…เออ! เป็นแค่จระเข้แท้ๆ!!! ผมปิดประตูห้อง มองไอ้ตัวต้นเหตุที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียงโดยมีหนังสือนิยายภาษาปะกิตเล่มหนึ่งวางอยู่บนหน้าอก ปราดเดียวก็รู้แล้วว่าเขาเผลอหลับไปเพราะไฟเฟยก็ไม่ได้ปิด…แต่ไอ้อารมณ์หงุดหงิดนี่ไม่ได้เกิดจากเหตุผลที่ว่าผมยังต้องแหกตาทำรายงานกับพรีเซ้นท์ต่อขณะที่ไอ้บ้านี่หลับสบายหรอกนะ!
ว่าแล้วก็ขออนุญาตหยิบหมอนข้างมาฟาดสักที!! ป้าบ! คนถูกปลุกสะดุ้งโหยงมองหน้าผม “อื๋อ? เสร็จแล้วเหรอ?”
“เสร็จกับผีอะไร ต้องทำต่อเนี่ย”
“อ่อ” เขาพยักหน้า หลับตาใหม่ “…อย่านอนดึกนะ”
ป้าบ! เขาสะดุ้งอีกครั้ง ครั้งนี้ยอมลุกขึ้นมา “อะไรอ่ะครับ? ตีพี่ทำไม?”
“…ไม่ต้องทำมานอนสบายเลย”
“ให้พี่ช่วยทำมั้ยล่ะ?”
“ไม่เอา ทำเองได้”
เขาหัวเราะ “อยากให้อยู่เป็นเพื่อนว่างั้น?”
ผมกรอกตา
“ก็..แล้วแต่” “แหน่ะ ถ้าไม่บอกดีๆงั้นพี่…หลับนะ?” ไม่ทันขาดคำไอ้พี่วันก็แกล้งทำเป็นเอนตัวลงไปนอนใหม่ เล่นเอาผมต้องเอาหมอนข้างฟาดย้ำรัวๆจนเขาหัวเราะร่วน “ค้าบ ค้าบ รู้แล้วค้าบ ให้อยู่เป็นเพื่อนใช่มั้ย?”
“จะนอนก็นอนไปเลยอย่ามากท่า นี่ก็เอาแต่กวนประสาทคนเค้าอยู่ได้!”
“อะไรกัน! ตอนแรกพี่นอนของพี่ดีๆไกรต่างหากเล่าที่มาปลุกพี่”
..เออ จริงของมัน กูเถียงไม่ออกแล้วครับ… ผมมุ่ยหน้า เดินสะบัดตูดกลับไปที่หน้าโน้ตบุ๊คที่เปิดไว้เตรียมทำงานบนโต๊ะ “ช่างเหอะ ไกรทำงานแล้ว ไม่พูดด้วยแล้ว”
อีกฝ่ายกลับหัวเราะ “แหน่ะ มีงอน”
“ไม่ได้งอนว้อย!!”
“โอเคครับ ไม่ได้งอน…
งั้นดีกันนะ”
“ไอ้บ้า!”
“ตั้งใจทำงานนะครับคนดี”
“…ถ้าหันไปแล้วเห็นว่าหลับล่ะน่าดู!!” “งั้นก็มาทำใกล้ๆพี่สิ” เขายิ้มหวาน ตบที่เตียงข้างๆตัวเอง
“พี่จะได้ไม่เผลอหลับไง” ผมควรจะลืมไอ้อาการใจเต้นตึกตักเหมือนสาวแรกรุ่นนี้ไปเสีย แล้วหากบเหลาดินสอ ที่ทับกระดาษ หรือเหี้ยอะไรสักอย่างที่มีน้ำหนักมากกว่าครึ่งกิโลเพื่อเขวี้ยงปาหัวจระเข้ให้แตกบัดเดี๋ยวนั้น!
แต่ก็ได้แค่คิดครับ เพราะผมก็กระชากปลั๊กโน้ตบุ๊คออก หิ้วไอ้วัตถุความร้อนหนักสองกิโลนั่นไปทิ้งตัวลงที่ตรงนั้นอย่างกระฟัดกระเฟียดประหนึ่งโดนบังคับก็มิปาน ก็เป็นแค่อาการไว้ท่าของไอ้ขี้งอนธรรมดาแหละครับ..อย่าใส่ใจ
เพราะว่ามีทำงานกลุ่มที่หอ…ผมก็เลยไปขออนุญาตไอ้พี่วันตามระเบียบนั่นแหละครับ เขาก็ให้นะ…แต่ก็ตามมาค้างด้วยถึงหอ เขายืนยันว่าผมยังตกอยู่ในอันตรายจึงต้องเฝ้าระวังเป็นพิเศษ……ซึ่ง…เอ่อ…ต่อให้เป็นเหตุผลที่จริงจังมากแค่ไหนแต่ลึกๆแล้วในใจก็ถือว่าได้กำไรอยู่ล่ะครับ
…ว่าแต่…เราตัวติดกันเกินไปรึเปล่าวะ… ก็ไม่ได้อะไรนะ…ไม่อยากตั้งคำถามด้วยว่าระหว่างเราคืออะไร…เพราะสิ่งที่กลัวมากกว่าความกำกวนที่สุดฟินนี่คือการได้รู้คำตอบล่ะมั้ง
และพอเขายิ้มให้ในระยะใกล้แค่นี้ ผมก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะบินได้..เลยต้องหลบตาฉับลงมา
“งานกลุ่มเหรอ?”
ผมพยายามจะไม่ใส่ใจกับมือเขาที่ลูบหัวผมอยู่น่ะนะ “อื้อ…แต่ต้องทำงานส่ง’จารย์คงก่อนอ่ะ”
“ให้พี่ช่วยอะไรมั้ย…?”
“ไม่เป็นไร”
“เหรอ….”
“เออ เรื่องหนึ่ง” ผมว่า “ช่วยเอามือออกจากหูไกรสักทีได้ป่ะ จั๊กจี้”
เขาหัวเราะ ยังคงเล่นหูผมต่อ “ไม่อ่ะ กำลังสนุก”
ผมยักมือปัด “อย่ากวนน่า! ชอบยุ่งกับหูจังเว้ย”
“ยุ่งไม่ได้เหรอ?”
“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่หู!”
“โอ๊ะ เจอจุดอ่อนแล้ว~”
“.....แล้ว ‘ปาน’ นั่นมันอะไร?” ผมถามเขากลับ “มาทำไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่..ทำไมไกรไม่เห็นรู้เรื่องเลย”
อีกฝ่ายกรอกตาเหมือนไม่อยากอธิบาย ตามเคยแหละครับ..พอเห็นผมมองเขม่นนั่นแหละถึงจะยอมปริปาก ไอ้โรคอธิบายไม่ได้กลัวดอกพิกุลจะร่วงนี่มันน่าฉีดยาแก้ได้จริงๆ “..ก็…ตั้งแต่ที่ช่วยไกรไว้น่ะแหละ ทำไว้…มันเป็นสิ่งที่จะทำให้พี่รู้ว่าไกรอยู่ที่ไหนไม่ว่าเมื่อไหร่ก็ตาม…เพื่อความปลอดภัยไง”
ผมเลิกคิ้ว “อาคม..เหรอ?”
“อื้อ”
“..พี่วันใช้อาคมได้ด้วยเหรอ?”
“ได้สิ ก็รู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?”
“เปล่า ก็…” ผมเผลอยกมือแตะที่รอยปานอีกแล้ว ต้องแก้นิสัยนี้ให้หายสักที “…แค่ไกรไม่เคยเห็นใช้…”
“อยู่ในร่างมนุษย์ก็ใช้มากไม่ได้หรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“อาคมของพี่มันคนละแบบกับของมนุษย์ใช้น่ะ กายนี้รับไม่ไหวหรอก” เขายิ้มอ่อน..ก่อนจะจับหัวผมให้หมุนกลับมาหน้าจอมอนิเตอร์ใหม่ “เอ้า ไหนบอกจะทำงานไง ทำงานครับทำงาน..หรือจะเปลี่ยนมาทำหัวข้อเรื่องจระเข้กลายร่างล่ะ หืม?”
ผมเดาะลิ้น “ทำส่งอาจารย์คงก็ไม่เลวนะ จะได้เป็นข้อมูลเสริมเอาไว้ปราบจระเข้ไง”
“…หมอคงเค้ารู้เรื่องจระเข้มากพออยู่แล้วล่ะ”
“จริงดิ”
“งั้นจะเป็นหมอปราบจระเข้ได้ยังไงฟะ ถามแปลก”
เขาพูดเหมือนติดตลกรับมุขตามผมได้ไม่ติดขัด และตอนที่ผมหันกลับไป..จากดวงตาที่เป็นสีน้ำตาลเมื่อครู่ก็กลายเป็นสีอำพันอีกครั้ง เวลาที่อยู่กันสองคนเขามักลืมตัวแบบนี้เสมอ….แต่ก็ดีครับ ตอนนี้มันเป็นสิ่งเดียวที่เตือนให้ผมรู้ว่าเราสองคนแตกต่างกันแค่ไหน
เพราะทุกครั้งที่เราอยู่ใกล้กัน..ผมมักจะเผลอลืมตัวว่าเราเป็นแค่นักศึกษามหา’ลัยธรรมดาทุกทีไป
“พี่วัน”
“ครับ?”
“จระเข้เนี่ย….มีอายุขัยเท่าไหร่น่ะ?” เขามองผมอยู่นาน ก่อนจะสั่นศีรษะ “พี่ไม่รู้หรอก”
“ทำไมล่ะ?”
“ท่านอาก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรือ..จระเข้อย่างเรามักตายโหงก่อนจะได้แก่ตายน่ะ”
“แล้วอย่าท่านอาพันวังล่ะ…อายุเท่าไหร่?”
“พี่เองก็ไม่รู้เหมือนกันแหะ…น่าจะมากกว่าสองร้อยปีแล้วนะ”
ผมเงียบไปแปปนึง
“…..แล้วพี่วัน….อายุเท่าไหร่แล้วน่ะ?” เขายิ้มเจ้าเล่ห์ “แน่ะ สงสัยเรื่องนี้นี่เอง”
“อ้าว แล้วถามไม่ได้รึไง?”
“ไม่ใช่ว่าไม่ได้….”
“แล้วพี่อายุเท่าไหร่?”
เขายิ้มกว้าง “ให้เดา”
“…..ห้าสิบ?”
“ผิด”
“…..ถึงร้อยมั้ย?”
“พี่ดูแก่ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
ผมหยิกแขนเขา “โอ้ย ยียวนกวนประสาท ไม่อยากรู้ละ! พอ! ทำงานดีกว่า”
เขาหัวเราะอีกครั้ง แล้วลูบหัวเหมือนจะพยายามปลอบผม “22ครับ ก็อายุเท่าที่เห็นเนี่ยแหละ…อย่าคิดไปไกลขนาดนั้นสิ”
“เออ ตอบมาแบบนี้แต่แรกก็หมดเรื่องละ”
“พี่ไม่ได้แก่ขนาดนั้นหรอก
ไม่ต้องกังวลเรื่องรักต่างวัยนะ” “รักต่างวัยบ้าอะไร!?”
“….ก็ตอนที่ไกรแก่ตัวลงไป….พี่อาจจะยังไม่เปลี่ยนไปเลยแบบนี้ก็ได้” เขาเอนศีรษะลงกับหมอน ตะแคงข้างนอนมองผม
“…สิบปี…ยี่สิบปี…สามสิบปีต่อจากนี้….” “ตอนนั้น…” ผมลดเสียงลง
“ไกรอาจจะ..ตายไปแล้วก็ได้” เขาไม่ได้ตอบรับคำนั้น แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่ได้คิดอะไร
และผมหันกลับมาทำงานต่อ แต่ไม่ได้หมายความว่าผมลืมเรื่องที่พูดก่อนหน้านั้นด้วย
ที่จริง..เรื่องนี้ก็เดาได้ไม่ยากสักเท่าไหร่ ถ้าดูจากดวงหน้าของท่านอาพันวังมาเปรียบเทียบกับอายุจริงก็อดไม่ได้ที่จะถามเรื่องครีมบำรุงผิวเสียเหลือเกิน แต่ก็นั่นแหละ…ถ้าพูดแซวออกไปคงจะโดนกินเข้าจริงๆแน่ อนาคตไอ้พี่วันก็อาจจะไม่ใช่แค่หนุ่มนักศึกษาหน้าม่อก็ได้ อาจจะเติบโตขึ้น…มีอายุยืนยาว เห็นมนุษย์แก่ตายไปนับต่อนับไม่ใช่เฉพาะผม
และก็..อาจจะกลายเป็นคนน่ากลัวอย่างอาเขาไปก็ได้ในสักวันหนึ่ง
จู่ๆผมก็อยากรู้ขึ้นมาว่าแล้วพ่อของพี่วันเป็นคนแบบไหนกันนะ…
ถ้าท่านอาพันวังอายุสองร้อยกว่าปี…นั่นหมายถึงถ้าพ่อเขายังมีชีวิตอยู่ก็น่าจะอายุมากกว่านั้น แล้วไหนจะจ้าวรำไพผู้เป็นปู่อีก…งี้ไม่ถึงสามร้อยสี่ร้อยปีเลยงั้นรึ? นี่อายุแทบจะเป็นครึ่งหนึ่งของประวัติศาสตร์สยามประเทศเลยงั้นเหรอ?
…คิดแล้วก็แอบหวั่นเบาๆแหะ นี่ไอ้พี่วันจะได้กลายเป็นคนหนึ่งในหน้าประวัติศาสตร์รึเปล่าหนอ…
แต่ก็อย่างว่าแหละครับ…ถึงตอนนั้น…
…..ผมคงตายไปแล้วจริงๆนั่นแหละ+++++++++++++++++++
ผมตื่นมาตอนเช้าไอ้พี่วันลงไปนอนที่พื้นกับหมอนและผ้าห่มครบ
แม่งคงจะกลิ้งตกเตียงแล้วขี้เกียจขึ้นมานอนดีๆ นึกภาพจระเข้ตกเตียงแล้วขำชิบหาย..แต่ก็อนาถเกินกว่าจะทิ้งอีกฝ่ายไว้ที่พื้น เลยปลุกให้ลุกขึ้นมานอนดีๆ มันก็งัวเงียตามสไตล์คนตื่นยาก แล้วผมก็อาศัยจังหวะนี้อาบน้ำเรียบร้อย พร้อมไปมหา’ลัย (ไอ้พี่วันก็อบแห้งเหมือนเดิม…ช่างแม่ง! เพราะผมไม่ได้ดม!)
วันนี้มีเรียนกับอาจารย์คงครับ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนอกเหนือจากที่’จารย์แกนัดเวลาพรีเซนท์ของวันศุกร์ ซึ่งผมเคลียร์เสร็จแล้วละตั้งกะเมื่อคืน ขยันชิมิล่าา!
และเพราะไม่มีเรียนบ่ายผมกับโป๊ยเลยยังนั่งแกร่วกันอยู่ในห้องครับ ผมน่ะรอไอ้พี่วันเลิกเรียนคาบบ่าย..ส่วนโป๊ยก็นั่งเล่นเกมมือถือเพราะติดพัน พอผมบอกว่ารอพี่วัน…มันก็หัวเราะเสียงดังแล้วตั้งท่าจะแซวไปสี่ชั่วโมง…จนกระทั่งยัยแตงโมที่สถาปนาตัวเองเป็นหัวหน้ากลุ่มรายงานวิชาวรรณคดีโผล่เข้ามา
“โป๊ย ไกร..เย็นนี้ที่หอเวลาเดิมนะยะ”
“ห๊า!!”
ผมกับโป๊ยร้องพร้อมกัน แต่ไอ้โป๊ยมันออกอาการมากกว่าด้วยคำพูดต่อ
“ไอ้ที่ให้ไปทำเมื่อวานยังไม่เสร็จเลยนะครับคุณโม!”
“ก็กลับไปทำให้เสร็จซะสิยะ! งานมันส่งสิ้นเดือนนะว้อยไม่ใช่ปีหน้า!”
โป๊ยยกมือไหว้ทันที “ครับคุณแม่!”
แตงโมทำท่าเหมือนอยากจะถอดรองเท้าส้นสูงมาเขวี้ยงเฉาะกบาลเพื่อนรักผม แต่เธอก็ทำแค่ขู่..ยังไม่ลืมย้ำว่าเจอกันและงานต้องเสร็จ! ก่อนจะเดินสะบัดจากประตูห้องไป
ไอ้โป๊ยทำท่าเหมือนอยากตาย แล้วเก็บมือถือ “งั้นกูกลับก่อนนะมึง เจอกันที่หอ”
“เออ โชคดีว่ะมึง”
“มึงทำเสร็จแล้วอ่ะดิเงี้ย?”
“นั่งทำอยู่เมื่อคืนไงสัส นอนไปจึ๋งนึงเนี่ย ง่วงเหี้ยๆ”
“โอ้ย พ่อคนขยัน…เอ้อ วันนี้กูค้างด้วยดิ ขี้เกียจกลับบ้านดึกๆว่ะ…เมื่อคืนแม่งไม่มีแท๊กซี่เลยกูจะบ้าตาย”
“เออ โอเค…” ผมลากเสียงยาวกำลังจะตอบรับมัน ก่อนจะสะดุ้ง
“เอ้ย! ไม่โอเคดิ” อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “ห่าไรวะเนี่ย”
“เปล่าคือ…เอ่อ….” คิดว่าไม่มีประโยชน์เท่าไหร่ที่จะโกหกครับ
“…แบบ…พี่วันเค้าก็มาค้าง” “อะไรนะ? คืนนี้น่ะเรอะ?”
“.....เออ”
“หวายยย ข้าวใหม่ปลามัน”
“ข้าวใหม่ปลามันพ่องสิวะ!!!
“อย่าบอกนะว่าเมื่อคืนพี่วันเค้าก็มาค้างหอมึงเหมือนกัน? มิน่าล่ะพอเข้าห้องแล้วล็อคห้องเงียบเลยนะมึง…เค้าจะชวนไปกินข้าวต้มรอบดึกกัน เห็นมึงล็อคห้องก็นึกว่าหลับแล้ว…ที่ไหนได้….แหมๆๆๆ”
“ห…แหมหาหอกอะไรเล่า!!”
“ตัวติดกันขนาดนี้ ชีวิตรักไม่มีเหี่ยวเลยใช่ป่ะ”
“ชู่ว! ชู่ว!” ผมยกนิ้วแตะปากเอ็ด มองมันตาเขียวปั๊ด..ทั้งๆที่เริ่มรู้สึกหน้าร้อนผ่าว “อย่าเสียงดังสิวะ เดี๋ยวคนอื่นเค้าได้ยินก็จะพาลให้เข้าใจผิดกันเสียหมด”
“จะมีใครได้ยินวะ ก็อยู่กันสองคน…”
“เบาๆหน่อยเหอะน่า”
“ได้เลอ งั้นกูไปล่ะ” มันสะพายกระเป๋าขึ้นบ่า แล้วยังมีหน้ามาหลิ่วตาให้ผม “ลูกเต็มบ้านหลานเต็มเมืองนะครับมึง”
ผมหน้าแดง อยากจะหาอะไรมาเขวี้ยงหัวมันให้แตก..ไอ้เพื่อนรักก็วิ่งปรูดออกจากห้องพร้อมเสียงหัวเราะดังสนั่นก้องระเบียง จนผมเริ่มอยากจะถามว่าที่จริงแล้วมันอายุเท่าไหร่กันแน่ อย่างไรก็ดี…หมดตัวปัญหาไปหนึ่งละ
ผมเอนหลังลงกับเก้าอี้ เหยียดขาเหยียดกายสบายตัว…พร้อนเอนศีรษะไปด้านหลังเพื่อมองออกไปนอกหน้าต่างในมุมมองที่ต่างจากเดิม ตอนกลางวัน…แต่ฟ้ากลับเริ่มครึ้มแล้ว อาจเพราะนี่ยังหลุดช่วงหน้าฝนมาได้ไม่นานกระมังทำให้เมฆตั้งเค้าเช่นนี้ และขอให้มันหยุดตกก่อนที่ไอ้พี่วันจะเลิกคลาสด้วยเถอะ ไม่งั้นถ้ามันตัวเปียกขึ้นมานี่ยุ่งยากแน่ๆ…
อีกสองชั่วโมงกว่าที่พี่วันจะเลิกคลาส แล้วผมจะนั่งฆ่าเวลาด้วยการทำอะไรดีล่ะเนี่ย…มือถือก็หาย เกมก็ไม่มีจะเล่น ยังไม่ได้ถามเรื่องนี้กับไอ้พี่วันด้วย คนที่บ้านจะโทรมาบ้างรึเปล่าก็ไม่รู้…ให้ตายเถอะ เครื่องไม่ใช่ถูกๆ ต้องถูกเทศน์สักชั่วโมงสองชั่วโมงนั่นแหละ…น่าเบื่อจริงๆ
…ว่าแต่ว่าห้องนี้…เงียบจัง… มันสงัดจนผมได้ยินเสียงเครื่องปรับอากาศดังเกินไปหน่อย เลยลุกขึ้นจากเก้าอี้ไปปิดมันให้เรียบร้อย ห้องแลคเชอร์นี้เป็นห้องเล็กๆขนาดที่แอร์สองตัวก็เอาอยู่ และไม่ได้มีคนมาใช้ต่อมากนักทำให้ผมมักจะฆ่าเวลาทำโน้นทำนี่อยู่ในนี้บ่อยๆ
ผมเดินไปเปิดหน้าต่าง ชะโงกหน้าออกไปสูดกลิ่นความชื้นในอากาศที่เริ่มจะอบอ้าว และไม่นาน..หยาดฝนเม็ดแรกก็ตกกระทบใบหน้า…จึงได้ยื่นมือออกไปสัมผัสกับสายฝนที่ตกลงมาแรงขึ้นเรื่อยๆนั่น ความเย็นและความเปียกชื้นนี่ทำให้นึกถึงสมัยเด็กๆที่เรายังเล่นน้ำฝน…แต่แน่นอนว่าสมัยนี้ก็ไม่มีเด็กที่ไหนจะเล่นอะไรไร้สาระแบบนั้นแล้ว
พี่วันก็เหมือนกัน…ตอนเด็กๆเขาคงชอบเล่นน้ำฝนเหมือนกันสินะ…ได้ยินมาว่าจระเข้ไม่ชอบอากาศร้อนๆสักเท่าไหร่ ถึงได้มีสระน้ำขนาดใหญ่ขนาดนั้นอยู่ในบ้านให้พวกตัวเล็กๆได้แช่ เมื่อก่อน..ไอ้พี่วันก็คงเคยแช่เหมือนกัน
ผมคิดเรื่องต่างๆไปเรื่อยๆ ส่วนใหญ่ก็ไม่หลุดไปจากเรื่องของเขา..เรื่องที่จินตนาการไปเองว่าที่ผ่านมาพี่วันใช้ชีวิตมาได้ยังไงโดยไม่ให้ใครรู้เลยว่าเขาไม่ใช่คน นึกถึงว่าตอนที่พี่วันเด็กๆจะตัวเล็กเป็นจิ้งจกเหมือนมาลารึเปล่า นึกถึงตอนที่จงอยปากแหลมๆกระเทาะไข่แตกออกและฟักด้วยตัวเอง…..
ในที่สุดผมก็หยุดความคิดเหล่านั้น เพราะคิดว่าตัวเองกำลังถลำลึกไปไกลเกินไป
…ผมไม่ได้อยู่คนเดียวท่ามกลางความเงียบแบบนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ… เสียงสายฝนยังคงดังเป็นระยะ มันฟังสบายมากกว่าเสียงเครื่องปรับอากาศเป็นไหนๆ ผมคิดว่าตัวเองเพลิดเพลินกับธรรมชาติไม่มากก็น้อย…เพราะบ้านผมถึงจะบอกว่าอยู่ต่างจังหวัด แต่ก็ไม่ใช่จังหวัดที่กันดารจนเต็มไปด้วยป่าสีเขียวขนาดนั้น……
ตึก..ตึก.. …มือที่หมุนไปหมุนมาหยอกล้อกับน้ำฝนชะงักค้างไว้เช่นนั้น
เหมือนเช่นที่ลมหายใจผมสะดุด ก่อนที่จังหวะหัวใจจะเต้นหนักหน่วงขึ้นเรื่อยๆ
ตึก..ตึก.. …มีใครสักคนกำลังเดินเข้ามา… อะไรบางอย่างมันทำให้ผมกลัวเกินกว่าจะหันไปในทันทีทันใด มันอาจจะเป็นความกลัว..ใช่ แค่ผมรู้สึกราวกับว่ามีอะไรอยู่ลึกกว่านั้น
เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมาความ…หวาน…เอ่อ ไม่สิ เรื่องราวมุ้งมิ้งที่เกิดขึ้นมันก็พอจะทำให้ผมลืมเลือนไปได้บ้าง แถมการใช้ชีวิตในวันต่อๆมาก็เหมือนปกติซะจนราวกับว่าเรื่องร้ายๆเหล่านั้นไม่เคยเกิดขึ้น และให้ตายเถอะ….สมองผมตอนนี้แม่งคิดอยู่เพียงเรื่องเดียวเลยครับ…
ว่าครั้งสุดท้ายที่ผมอยู่คนเดียว…คือวันที่ผมถูกจับตัวไป นั่นดูเหมือนจะเป็นเหตุผลเดียวที่ทำให้ผมตัวแข็งเช่นนั้น
และเมื่อเสียงฝีเท้าที่เบาพอๆกับเสียงฝนนั่นเข้ามาใกล้…ผมก็ต้องเงี่ยหูฟังให้ชัดว่ามีบทสวดประหลาดๆอะไรลอยมารึเปล่า ต้องสูดดมให้เต็มปอดว่ามีกลิ่นคล้ายธูปหรืออะไรรึเปล่า
…ต้องยืนยันให้แน่ใจว่าไม่ได้มีอะไรที่เกิดจากการวิกลจริตหรือจิตตกไปเอง!
และเมื่ออีกฝ่ายเคลื่อนกายเข้ามาใกล้มากขึ้นมันทำให้ผมต้องหายใจแรง
..จะกระโดดออกนอกหน้าต่างไปเลยดี หรือคิดในแง่บวกแล้วกลั้นใจหันไปเผชิญหน้าตรงๆดี สองสถานการณ์บ้าๆที่กำลังกระหน่ำตีกันอยู่ในหัว และผมคิดว่าคงไม่ได้คำตอบในวินาทีนั้นแน่ๆ
จนกระทั่งรับรู้ได้ลางๆว่ากำลังมีมือยื่นเข้ามาหา ผมถึงได้กลั้นใจ…
เป็นไงเป็นกันวะ!! “ว้าย!” เสียงหวานร้องด้วยอารามตกใจเมื่อเห็นผมหันฉับไปทันทีเช่นนั้น
ผมเบิกตากว้างมองเธอ รู้สึกหัวใจตัวเองค่อยๆสงบลงช้าๆ..และกว่าที่จะได้สติมากพอจะทักทายอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเหมือนเคย…คนตรงหน้าก็หัวเราะออกมาก่อน
“เป็นอะไรไปน่ะไกร หน้าซีดเป็นไก่ต้มเชียว”
“อ..อ้อ เปล่า” ผมยกมือลูบหน้า กระพริบตามองคนตรงหน้าซ้ำอีกที
เธอยิ้มให้ “ทำอะไรอยู่คนเดียวน่ะไกร?”
“อ้อ รอเพื่อนน่ะ” ผมตอบเธอ มันอาจจะฟังดูกำกวมไปหน่อย แต่ก็คงดีกว่าระบุชื่อไปตามตรงน่ะนะ.แล้วจึงถามเธอกลับเพื่อเปลี่ยนเรื่อง “แก้วล่ะ ทำอะไรอยู่?”
“ตอนแรกเราว่าจะกลับเหมือนกัน” ดวงตากลมโตมองผ่านผมออกไปที่นอกหน้าต่าง “แต่ฝนตกพอดี..เลยว่าจะมาหาที่นั่งน่ะ”
“อยู่คนเดียวเหรอ?”
“ใช่จ้ะ”
ผมคิดบทสนทนาต่อไม่ออก
ถ้าเป็นเมื่อเดือนสองเดือนก่อนผมคงจะสนุกกับการหาหัวข้อสนทนาเพื่อให้ได้คุยกับเธอแค่อย่างน้อยวันละหนึ่งประโยค แต่ครั้งนี้มันต่างออกไป…ผม…ค่อนข้างอึดอัด ผมยังจำสายตาที่เธอมองผมได้ในวันที่ไอ้พี่วันเอาช่อดอกมะลิมาให้ ช่อดอกไม้ที่เธอเองก็เคยได้รับจากพี่วันเช่นกันแบบนั้น…มันทำให้ผมรู้สึกเหมือนอวัยวะภายในท้องหายไป และไม่รู้ว่า…แก้วในตอนนี้จะมองผมเป็นคนยังไง…
…ไม่สิ คิดมากไปได้น่าไกร… …บางทีแก้วอาจจะไม่ได้คิดอะไรขนาดนั้นก็ได้ สำหรับความสัมพันธ์ของเราสองคนบางทีแก้วอาจจะเห็นแค่เพียง..รุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมากๆ คงไม่ได้คิดอย่างอื่น…อีกอย่าง ผมว่าคนอย่างแก้วน่าจะมีเหตุผลพอ ก็เคยเป็นถึงผู้หญิงในดวงใจของผมนี่นา…
และเธอเหมือนจะรู้ว่าผมคิดยังไง…เลยทำแค่ยิ้ม..แล้วเดินเข้ามาเกาะหน้าต่างบานถัดไปจากผม
แล้วยื่นมือออกไปเล่นน้ำฝนบ้าง..เหมือนที่ผมเล่นอยู่จนถึงเมื่อครู่
“เดี๋ยวเสื้อก็เปียกหรอกแก้ว” ผมหัวเราะ ชี้ไปที่แขนเสื้อคาดิแกนสีครีมของเธอ
อีกฝ่ายหัวเราะ ชักมือกลับมาเพื่อพับแขนเสื้อขึ้น “เป็นไงบ้างไกร เหมือนช่วงนี้ไม่ค่อยได้คุยกันเลย”
“อืม…เราหยุดเรียนไปน่ะ ไม่ค่อยสบาย”
“มิน่า ไม่เห็นหน้ากันเลยเนอะ ฮะๆ”
“แก้วล่ะ เป็นไงบ้าง…งานกลุ่มที่โมมันให้มาเมื่อวานเสร็จรึยัง?”
“หวายย อย่าเพิ่งทวงงานสิ เรายังไม่เสร็จหรอก ฮ่าๆ แต่จะรีบทันให้ทันเวลานัดก็แล้วกัน”
“เฮ้ยย เราไม่ได้ทวงนะ!”
“ไกรล่ะ? เสร็จแล้วสิเงี้ย”
ผมยิ้ม “รีบทำเอาไว้น่ะ เรายังมีงานอื่นอีก”
“งานอะไรน่ะ?”
“แก้คะแนน’จารย์คงอ่ะ วันสอบเราพลาดไปหน่อยเลย…เฮ้อ เซงเลยเนอะ”
“ไม่เป็นไรน่า” แก้วพยักหน้าให้ผม “ครั้งหน้าเอาใหม่นะ สู้ๆ”
“ค้าบ”
“เอ้อ…ไกรจ้ะ”
“หืม? มีอะไรเหรอ?”
เธอเบือนหน้าออกไปนอกหน้าต่าง..ปล่อยให้ละอองฝนจางๆกระทบหน้า จังหวะที่ทิ้งห้วงแบบนั้นทำให้ผมทำอะไรไม่ได้นอกจากมองออกไปตามที่เธอมอง ผมรู้ว่าเธออยากจะพูดอะไร..รู้ดี แต่การเปิดประเด็นด้วยคำพูดเช่นนี้มันทำให้ผมทำอะไรไม่ได้
“…ไกร…สนิทกับพี่วันเหรอจ้ะ?” น้ำเสียงของเธอเหมือนจะรักษาไว้ไม่ให้ผมรู้สึกผิด “อืม..ก็..นิดหน่อย”
“พี่วัน…ได้พูดอะไรเรื่องเราบ้างรึเปล่า?”
ผมส่ายหน้าช้าๆ “เราขอโทษ…เอ่อ…”
“ไม่ใช่ความผิดไกรนะ อย่าขอโทษสิ” เธอหัวเราะ ยกมือเช็ดข้างแก้มของตัวเอง “เราแค่อยากรู้บ้างเท่านั้นแหละ แต่ก็…พอจะเดาได้อยู่แล้วน่ะนะ”
“แก้ว…”
“พี่วันจะชอบใคร…ไม่เกี่ยวอะไรกับแก้วหรอกจ้ะ” เธอยิ้ม “…ที่จริงแล้วที่ผ่านมา…พี่วันเอง…ก็คงไม่ได้ชอบแก้วสักเท่าไหร่ ฮะๆ พูดแบบนี้มันเจ็บเนอะ”
“ไม่หรอก”
ผมรีบเถียงทันควัน หันไปมองหน้าเธอ
“พี่วัน..ต้องเคยชอบแก้วมากแน่ๆ” เธอเหมือนจะตะลึงไปกับคำพูดของผม ก่อนจะก้มหน้าลง “ขอบใจนะจ้ะไกร เราเองก็อยากจะให้เป็นแบบนั้น..เหมือนกันนะ”
“แก้ว…เรา….”
“ถ้าไกรขอโทษอีกคำ เราจะโกรธไกรมากเลยนะ” แก้วเงยหน้าขึ้นอีกครั้งด้วยน้ำเสียงเฉียบขาด แล้วยิ้มให้ผม “กะแค่เขาไม่ได้รัก ไม่ใช่เรื่องที่ต้องให้ใครต่อใครมารู้สึกผิดแทนกันไปเสียหมด…เราโตแล้ว เราเข้าใจ ถึงจะเศร้า…แต่…ก็ไม่เห็นมีเรื่องอะไรที่ต้องมานั่งเจ็บใจสักนิด”
“….แก้วเป็นคนดีนะ”
“ไกรเองก็เหมือนกันนะจ้ะ”
“ไอ้พี่วันนี่…แย่ชะมัด”
“ใช่” เธอเหยียดแขนออกไปนอกหน้าต่าง “แย่มากเลยล่ะจ้ะ”
ผมคิดว่าเราสองคนต่างก็พูดติดตลกให้กัน ผมไม่รู้หรอกว่าแก้วรู้รึเปล่าเรื่องของผมกับพี่วัน(ซึ่งถึงมันจะกำกวมไม่น้อยไปกว่ากรณีของแก้ว แต่ก็นับว่ามันน่าจะ..เอ่อ..ถลำลึกมากกว่านิดหน่อย)
“แต่…ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ….” เธอพึมพำออกมา เหมือนตั้งใจจะปล่อยให้คำพูดเหล่านั้นหายไปกับเสียงฝนด้านนอก
“…เราไม่รู้สึกเสียใจเลย…ที่ครั้งนึง…เราเคยชอบคนอย่างพี่วัน”
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 889877 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก