อารมณ์รักร้อนเร้าที่ผิดแผก
อีกแปลกแยกแตกต่างจากเคยคุ้น
ที่สามารถสะกดกลั้นกลับร้าวพรุน
มวลตัณหาที่คุกรุ่นอยู่ภายใน
จากเคยมีฤดูรักกลับอาเพศ
จากเคยมีขีดขอบเขตแปลฉไน
จากเคยอดน้ำทนราวสุมไฟ
จากหัวใจกลับต้องการ…กว่าสุมเพลิง
-๑๙-
ผมตื่นขึ้นมาเพราะไอ้โป๊ยเอาขามาฟาดปั๊กที่พุง
แต่ก็ดีเหมือนกันครับ เพราะเวลานั้นมันก็เช้าแล้วด้วย
ที่น่าตื่นตาตื่นใจคือพอผมลุกขึ้นจากเตียง…ก็หาไอ้พี่วันไม่เจอ เมื่อคืนเรานอนกันสามคนมีผมนอนตรงกลาง ไอ้พี่วันก็ไม่ได้มีทีท่าไม่พอใจสักนิด..แถมยังคุยสนิทกับไอ้โป๊ยดีราวกับเป็นพี่น้องที่พลัดพรากกันมาตั้งกะสามเดือนแรกคลอด แต่ก็ช่างมันก่อน..เพราะที่พื้นข้างเตียงก็ไม่มีร่างของหมอนั่นอยู่เลย
ผมมองไปที่ห้องน้ำ ประตูยังเปิดแง้มไว้อยู่นิดหน่อย..นั่นหมายถึงไม่มีใครใช้งานอยู่ ระหว่างที่กำลังคิดว่าหรือว่าไอ้พี่วันมันจะหนีกลับบ้านตัวเองไปแล้วอยู่นั่นเอง ก็เห็นอะไรบางอย่างอยู่ด้านนอกของระเบียง
เทคนิคเคลื่อนกายออกจากเตียงอย่างเบากริบถูกงัดออกมาใช้งานเอาตอนนี้ เพราะกลัวไอ้โป๊ยจะตื่น…ไม่ได้ห่วงเพื่อนหรอกครับ แค่ไม่อยากให้มันตื่นมาแซวอะไรๆมากกว่า
“พี่วัน” ผมเปิดประตูระเบียง อีกฝ่ายหันมา..และเมื่อเห็นว่าเป็นผมจึงยิ้มให้
“ตื่นเช้าจังนะไกร พระอาทิตย์เพิ่งขึ้นเอง”
“…พี่วันต่างหากที่เป็นอะไร” ผมสาวเท้าเข้ามา แล้วปิดประตูลง..ทั้งยังไม่ละสายตาจากอีกฝ่าย “ปกติตื่นยากจะตายชัก…อะไรวันนี้จะตื่นก่อนไกรได้ล่ะเนี่ย”
เขายิ้ม ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
แต่รู้สึกว่าจะปล่อยผ่านไปไม่ได้ชอบกล.. “หรือเพราะรำคาญไอ้โป๊ย? ขอโทษนะ…พี่วันนอนไม่หลับเหรอ? นอนกันสามคนมันเบียดเกินไปใช่มั้ย?”
“ก็…” เขากรอกตา แล้วลากเสียง “จะว่าใช่ก็ใช่…”
“ไกรขอโทษ..”
“ใช่ เรื่องนี้ไกรผิด”
“อะไร..ก-ก็สำนึกผิดแล้วนี่ไง!”
เขาหัวเราะคล้ายกับว่าที่จงใจป้ายสีเมื่อครู่นั่นแค่กลั่นแกล้ง จนผมก็อยากจะตะโกนเถียงอะไรออกไปเสียเหลือเกินถ้าไม่ติดว่า…จู่ๆมือใหญ่ข้างหนึ่งก็จับหัวผมดึงลงไปซบที่อกเขา และบรรจงแนบจุมพิตที่หน้าผากเนิ่นนานชนิดที่ว่าหัวใจผมแทบจะระเบิดออกมาได้อยู่แล้ว!
“ไอ้...ไอ้พี่วัน..!” เสียงที่เปล่งออกไปอยากจะแสดงให้เห็นถึงความไม่พอใจ แต่มันกลับไม่มีน้ำหนักอะไรเลยสักนิด
ก่อนที่คนกระทำจะเป็นฝ่ายกระซิบบอกก่อน…
“…ก็ถ้าเมื่อคืนจะเข้ามาใกล้ขนาดนี้ ไม่นอนหนุนแขนพี่ไปเลยล่ะ…หืม?” ….ผมกำลังจะตาย และนี่ไม่ใช่การอุปมา!…แต่ถ้ายังปล่อยให้ไอ้ลมปากนั่นยังกระทบหัวใจโดยตรงแบบนี้ต่อไป
ผมต้องตายจริงๆแน่ๆ!! “ก-….” ผมคิดว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง “เมื่อคืนไกรเบียดไปใช่มั้ย?”
เขากอดผมหลวมๆ “นิดหน่อย”
“ขอโทษ…”
“อืม…” เขาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง “ปกติก็นอนด้วยกันเตียงเดียวกันน่ะเนอะ…พี่ไม่เห็นจะรู้สึกอะไรเลย สงสัยเพราะเมื่อคืนมันใกล้มากไปมั้ง”
ผมกระพริบตาปริบๆ “ใกล้ไปแล้วทำไม? รู้สึกอะไร?”
เขาเดาะลิ้น
“…เรื่องแบบนี้คิดเอาเองบ้างเป็นมั้ย?” “แล้วเรื่องอะไรเล่า!”
พี่วันผละออก แล้วยักคิ้วยียวน “ไม่บอกดีกว่า”
“ไอ้พี่วัน!”
เขาหัวเราะเสียงใสแบบที่ผมอยากจะเอาตีนดันหน้าไปสักที ไอ้เมื่อกี้ก็ยังตอบคำถามไม่เคลียร์ด้วย..จะว่าโรคขี้เกียจอธิบายมันก็ดูไม่ใช่ แถมยังมีหน้ามายียวนกวนประสาทผมต่อ! แบบนี้มันน่าเป็นห่วงมั้ยล่ะ!!
ยังไม่ทันจะอะไร เขาก็โน้มหน้าลงมา..ทำเอาผมเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทัน
“อะไร!? ไม่ได้!”
“อ้าว ทำไมล่ะ?”
ผมรู้สึกหน้าร้อนผ่าว “โป๊ยอยู่ในห้องนะ อายคนอื่นเป็นมั้ย!”
“ไม่เห็นหรอก โป๊ยนอนอยู่”
“แต่…”
“แค่จูบเอง แปปเดียว” ดวงตาอีกฝ่ายเปลี่ยนเป็นสีอำพัน มันทำให้จิตใจผมเริ่มไขว้เขว “นะ..”
ผมรู้สึกว่าตัวเองหลับตาลง
จากนั้นสัมผัสของริมฝีปากก็ทาบลงมา…แบบที่ทำให้ผมรู้สึกเหมือนตัวเองจะระเบิดได้
แต่ก็แค่นั้นครับ พี่วันไม่ได้ทำอะไรต่อนอกจากแค่นั้นจริงๆอย่างที่เขาบอก
และผมไม่ได้นึกเสียดายเลยนะครับไม่ต้องมาลุ้น พี่วันบอกว่าเขามีเรียนบ่าย..จึงขอกลับบ้านไปอาบน้ำอาบท่าก่อน ซ้ำยังกำชับผมอย่างดีว่าอย่าอยู่ห่างจากไอ้โป๊ยนัก ท่าทางไอ้พี่วันจะไว้ใจสัสโป๊ยไม่น้อยทีเดียว
แน่นอนละ..ผมยังกลัวอยู่ ก็เลยตัวติดกับมันไปทั้งวัน
…อ๊ะ นี่ไม่ใช่เพราะทำตามคำสั่งเขาหรอกนะ+++++++++++++++++++
พักกลางวันผมตัดสินใจยืมโทรศัพท์ไอ้โป๊ยโทรหาคนที่บ้านครับ แจ้งให้เรียบร้อยว่าไอ้มือถือลูกรักมันหายสาบสิ้นไปแล้ว…..จากนั้นก็โดนดุอยู่เต็มๆราวๆยี่สิบนาที ซึ่งเอ่อ..เรื่องนี้ผมผิดจริงครับ ที่บ้านก็บอกว่าถ้าซื้อเครื่องใหม่เมื่อไหร่ให้บอกด้วย และให้เก็บเงินซื้อเอง…พระเจ้า! สงสัยผมคงต้องกลับไปใช้มือถือเก่าๆขาวดำประทังชีวิตไปก่อนแล้วล่ะครับงานนี้ แต่ก็บอกไปว่าถ้ามีธุระด่วนให้โทรหาโป๊ยนั่นแหละ(จำเบอร์พี่วันไม่ได้หรอกครับ ง่าวจริง)
“แล้วไง เสาร์อาทิตย์นี้มึงจะกลับบ้านป่ะ?”
โป๊ยถามผมระหว่างที่เราต่อคิวซื้อข้าว ผมไหวไหล่
“ไม่รู้ดิ ไม่กลับมั้ง”
“มึงไม่ได้กลับบ้านมานานแค่ไหนแล้ววะ”
“ก็…ตั้งแต่ปิดเทอมมั้ง”
“โอย กูอยากบ้านไกลบ้างจัง…อ้อ เอาพะแนงเนื้อกะทอดมันฮะ”
ผมเลิกคิ้ว “ทำไมวะ?”
“อยู่บ้านนานๆแล้วเบื่อ วัยรุ่นก็งี้แหละมึง…แล้วมึงอ่ะ ไม่คิดถึงบ้านบ้างรึไง?”
“ก็คิดนะ” ผมเงียบไปแปปนึง แต่พอคิดถึงเรื่องที่บ้านแล้วอดไม่ได้ที่จะไหวไหล่ “แต่ไม่ค่อยอยากว่ะ…ผมเอา….ไข่เจียวราดพะแนงหมูฮะ แล้วก็ต้มฟักด้วย”
“จัดหนักเหรอมึงอ่ะ?”
ผมรับจานแล้วหันมาบอก “ติดแดกเยอะแบบไอ้พี่วันมา”
“ถรุย หมั่นไส้สัส”
“ยุ่งน่า”
“แล้วนี่พี่วันเขาไปไหนซะล่ะ?” โป๊ยแกล้งทำเป็นชะโงกหา “ปกติเวลาพักกลางวันงี้ต้องรีบตามมึงแจไม่ใช่เรอะ”
ผมพยายามที่จะไม่มองตาม “ไม่รู้ดิ ไม่ว่างมั้ง”
“ไปจีบสาวคนอื่นป่ะวะ?”
“....พ่อมึงเสียเหรอ?” “อ้าว นี่กูแค่ล้อเล่น…ด่าซะ” มันมุ่ยหน้า “มึงจะยืมมือถือกูโทรหาเค้ามั้ย?”
“ไม่เว้ย เสือกจังนะมึงอ่ะ”
“อ้าว กูเป็นห่วงไง”
“ไม่ต้องหรอกน่า เค้าก็คงมีงานมีเรียนอะไรของเค้า…กูจะไปยุ่งยากทำไม”
ผมพยายามปิดบทสนทนาด้วยคำพูดนั้นกับการก้มลงฟาดอาหารในจานไม่ยั้ง ซึ่งไอ้โป๊ยก็ไม่ได้เซ้าซี้อะไรอีกครับ มันก็ก้มลงจัดการอาหารของตัวเองเหมือนกัน
…แต่พูดไปอย่างนั้น…ผมเองก็สงสัยมิใช่น้อยแหละ… ก็อาทิตย์ที่ผ่านมานี่ทำตัวติดผมแจนี่นา ไปไหนก็ตามตลอด…ขนาดไปทำงานที่หอยังตามไปค้างเลย ถ้าผมเลิกเรียนทีหลังก็จะมารอ ถ้าเลิกเรียนก่อนก็จะกำชับให้ผมรอ เวลามื้อกลางวันผมก็แค่นั่งรอหน้าคณะจนเขามาหาถึงจะออกไปกิน แต่นี่ผมนั่งรอจนจะบ่ายอยู่ละ…ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงา เลยต้องมากินก่อนเนี่ย
…หรือเขาจะมีปัญหาอะไร? หรือว่าผมคิดผิดที่ปล่อยให้เขากลับบ้านไปเมื่อเช้า?
…นี่ผมคิดมากเกินไปรึเปล่านะ? ผมมองไปที่ทางเข้าแคนทีน มองคนที่เดินผ่านไปผ่านมา ส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาที่ผลัดกันเดินเข้าออก…มากมายจนผมเริ่มคิดว่ามนุษย์ร่วมโลกเราจะเยอะไปรึเปล่า คนกว่าล้านล้านคนเบียดตัวกันอยู่ในโลกใบเล็กๆ…
…แล้วจะ..มีมนุษย์คนอื่นที่เป็นแบบพี่วันอีกเยอะมั้ยนะ?
ที่ไม่ใช่เพียงมนุษย์ธรรมดา แล้วก็ไม่ใช่แค่จระเข้แปลงกายน่ะ..?
ผมคิดว่าตัวเองกำลังเคี้ยวข้าวได้ช้าลง แล้วก็เหลือบไปมองนาฬิกาเรือนใหญ่ประจำโรงอาหาร ก่อนจะตั้งสติตัวเองให้ดีแล้วหันกลับมาฟาดข้าวให้เกลี้ยง
“เฮ้ยๆ กูไปก่อนนะ นัด’จารย์คงไว้บ่ายครึ่งว่ะ”
“เออๆ เจอกัน งั้นกูกลับเลยนะ?”
“เออ”
“มึงรอพี่วันใช่มั้ย?”
ผมคิดชั่ววูบเดียว “คงงั้น”
“แล้วมึงจะติดต่อพี่วันยังไง?”
“กูบอกเค้าแล้วว่าเดี๋ยวกูอยู่กะ’จารย์คง”
“โชคดีนะมึง”
คำปิดท้ายที่เปี่ยมไปด้วยโคตรมิตรภาพจังหวะเดียวกับที่ผมลุกขึ้นแล้วเอาถอดอาหารไปเก็บ
ครับใช่ วันนี้เป็นวันพรีเซนท์แก้คะแนน…ซึ่งไม่มีอะไรครับ นักศึกษาที่อาจารย์คงเรียกให้แก้ก็จะรวมตัวกันในห้องประชุมเล็กๆ ออกมาพรีเซนท์รายงานหัวข้อตัวเอง…แล้วก็จบ ซึ่งคะแนนก็จะได้แค่ถูกปัดให้ผ่านนั่นแหละ โดยมีอาจารย์คงเป็นผู้ตัดสิน
พูดถึงอาจารย์คง…ตอนแรกผมก็กลัวๆแกเหมือนกันครับ แต่คิดว่าแกคงไม่ได้มีเจตนาร้ายอะไรกับผมมากนัก ที่สำคัญ…ตอนที่พี่วันยืนยันว่าพวกที่ทำร้ายผมไม่ใช่พวกอาจารย์คง ผมกลับรู้สึกโล่งอย่างบอกไม่ถูก และไม่ว่ามันจะด้วยสาเหตุอะไรก็ตาม นั่นเรียกว่า…ดีแล้ว
และเมื่อผมไปถึง ก็เปิดประเดิมได้พรีเซนท์คนแรกเลยครับ..พระเจ้า!!
สำหรับหัวข้อตอนเสนอก็น่าสนใจอยู่แล้วเลยไม่มีปัญหาอะไรเท่าไหร่(แถมทำมาตั้งอาทิตย์!) และมันก็จบลงแบบที่เรายังไม่ทันจะตื่นเต้นด้วยซ้ำ นี่แหละข้อดีของ ‘คนแรก’ ล่ะ รู้สึกตัวอีกทีก็ต้องถอยมานั่งแกร่ว มือถือก็ไม่มีให้กดเล่นฆ่าเวลาอีก เลยทำได้แค่ท้าวคางตั้งใจฟังแบบรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง บอกตามตรง..และคิดว่าคงเป็นแบบนี้ทุกคน..ไอ้ที่จะหลับเสียให้ได้ตอนที่ฟังเพื่อนพรีเซนท์งานน่ะ…
พวกเรามีกันทั้งหมด6คนครับ พรีเซนท์คนละ10-20นาทีเท่านั้น พอบ่ายสามโมงอาจารย์คงก็เรียกสรุปรวม มีประเด็นให้ดุด่าเรื่องคะแนนไฟนอลเล็กน้อย แล้วก็ปล่อยพวกเราแยกย้ายกันไป
บางคนลงเรียนเพิ่มไว้ตอนหัวค่ำ แต่ผมไม่มี เลยทำได้แค่รอพี่วันนั่นแหละ
“เดี๋ยว เกรียงไกร” นั่น..ผมกะแล้วครับ อาจารย์คงเรียกผมเอาไว้หลังจากนั้นจริงๆด้วย
“ครับ?”
..ตีหน้าเอ๋อเอียงคอมองกลับไปนี่แหละ ไม้ตายสุดท้าย อาจารย์เคาะหนังสือลงกับโต๊ะ ไม่ได้มองมาที่ผม
“ยังอยู่กับ…นายทิวันอะไรนั่น…อยู่รึเปล่า?” คำถามตรงตัวแบบนั้นทำเอาผมต้องเหยียดหลังตรง แล้วเลิ่กลั่กมองไปรอบๆห้อง..เคราะห์ดีที่ทุกคนกำลังทยอยกันออกไป เลยไม่มีใครสนใจประโยคสนทนาของเราเท่าไหร่นัก
“ก็…เอ่อ….” ผมกรอกตา
“ยัง…สนิทกันอยู่ครับ” “เออ”
“อาจารย์มีอะไรรึเปล่า?”
“…เตือนอะไรเอ็งก็ไม่ฟังเลยนะ”
“โอ้ยย ขอเถอะ’จารย์ พี่วันไม่ใช่คนไม่ดีนี่”
“….เขาไม่ใช่ ‘คน’...” ผมถอนหายใจ เริ่มรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังรับบทบาทเด็กวัยรุ่นที่โดนพ่อแม่กีดกันเรื่องความรัก และกำลังแก้ตัวแบบเอาสีข้างเข้าถู “ถามจริงเหอะครับ ’จารย์แค้นอะไรกับพวกพี่วันกันแน่ ไม่เคยดูพวกหนังหรืออ่านนิยายโลกสวยที่ว่า….เอ่อ…การล้างแค้นไม่ได้ทำให้เรื่องราวมันดีขึ้นหรอกนะ อะไรทำนองนี้บ้างเหรอครับ”
“เอ็งเอ๋ยย” แกลากเสียง “ใครว่าพวกข้าทำเพราะความแค้นกันล่ะ”
คำตอบนั้นทำให้ผมเลิกคิ้ว “แล้ว…? ทำเพื่ออะไรกันล่ะ?”
“เพื่อ ‘ปกป้อง’ ต่างหาก”
“ปกป้องอะไร?”
“ปกป้องมนุษย์จากสิ่งมีชีวิตที่อันตรายแบบนั้นไง”
“อันตรายตรงไหนกัน?” ผมลากเก้าอี้ออกมานั่งใหม่อีกรอบ “ผมอยู่กับไอ้พี่วันมาเป็นเดือนไม่เห็นมันจะอันตรายตรงไหนเลย ก็ถ้าไม่มีฝ่ายใดฝ่ายหนึ่งหยุด…มันก็ไม่จบหรอก”
“เอ็งจะไม่ฟังข้าก็ไม่ต้องฟัง” แกโบกมือ “ข้าไม่เตือนเอ็งแล้ว”
“ก็ผมอยากรู้นี่…อยากรู้ทุกอย่างให้มันมากกว่านี้” ผมจับเข่าตัวเองยึดไว้ พร้อมโค้งตัวไปด้านหน้าเล็กน้อย…พยายามทำน้ำเสียงให้จริงจังที่สุด
..เพราะเรื่องแบบนี้…เรื่องที่ไอ้พี่วันแม่งขึ้เกียจอธิบายอยู่นั่น…
คนตรงหน้าก็เป็นคนเดียวที่จะตอบคำถามผมได้ ถึงแม้ว่าเขาจะแสดงอาการแปลกๆตอนที่ผมโพล่งออกไปเช่นนั้นก็ตาม
“ไอ้ที่พวกพี่วันกับอาจารย์ทำอยู่มันเหมือนกับไม่ใช่แค่ความแค้นยังไงไม่รู้ มันเหมือน…มันกลายเป็นสิ่งที่ ‘ต้อง’ ทำไปแล้ว เพราะอย่างนั้นมันเลยน่าสงสัย ผมเลยอยากรู้ทุกอย่าง..ทุกเรื่อง..ทั้งเรื่องจระเข้ เรื่องหมอปราบจระเข้ แล้วไหนจะเรื่องหมออาคมที่มาจับตัวผมไปวันก่อนอีก….”
“อะไรนะ!?” แกร้องลั่น
“เอ็งโดน…จับตัวไปเรอะ?” ผมเลิกคิ้ว “จารย์ไม่รู้เรื่องเหรอ?”
“ข้าจะไปรู้กะเอ็งตอนไหนวะ!?!”
“อ้าว ผมก็นึกว่า….”
“หยุดพูดก่อน แล้วตอบคำถามข้ามาก่อน” น้ำเสียงอีกฝ่ายเคร่งเครียดขึ้น ดวงตาใต้แว่นกรอบบางนั่นลุกวาวจนเรียกได้ว่าน่ากลัว “….เอ็งโดนใครจับไป?”
ผมเลิ่กลั่ก “พี่วัน..มันบอกว่า….พวก…หมออาคม..?”
บรรยากาศรอบตัวของอาจารย์คงดูจะยะเยือกเย็นมากกว่าทุกที มันเป็นจังหวะที่ผมไม่อาจหลบสายตาดุดันของคนตรงหน้าได้ เขาเงียบจนเรียกได้ว่ากริบ นาน..จนผมเกือบคิดว่าตัวเองตายรึยัง ก่อนที่เขาจะเอ่ยต่อ
“..โดนอาคมรึเปล่า?” แม้จะลังเลอยู่ไม่น้อย..แต่ผมก็ตัดสินใจพยักหน้า “โดน..ครับ”
“รู้รึเปล่าว่าอาคมอะไร?”
“ไม่แน่ใจ..แต่..” ผมส่ายหน้าช้าๆ “พี่วันบอกว่า…เหมือนจะ…ควบคุมผมได้ หรืออะไรเนี่ยแหละ”
“มัน ‘ควบคุม’ ให้เอ็งทำอะไร”
ตอนนั้นผมคิดว่าตัวเองกำลังจะระเบิดออกมา อะไรบางอย่างมันคลออยู่ในเบ้าตา มันเป็นครั้งแรกที่ผมได้พูดคำตอบของคำถามนั้นออกมาด้วยตัวเอง
“…มันคง…อยากให้ผม…ฆ่าไอ้พี่วัน….” เวลาที่ท่านอาพันวังบอกว่าจะกินผม จะกำจัดผม หรือตอนที่ไอ้พี่วันเคยคิดอยากจะฆ่าผม…พวกเขารู้สึกอะไรแบบนี้กันบ้างมั้ยนะ...
...ความรู้สึกที่เหมือนกับ…หัวใจตัวเองถูกรัดจนแน่นแบบนี้…
ผมอยากให้อีกฝ่ายเงียบลงไปนานกว่านี้ แต่อาจารย์คงดูไม่ได้ตกใจอะไรนัก
…เขากลับดูหงุดหงิดมากกว่า
“ไอ้พวกนั้น…มันชักจะล้ำเส้นมากเกินไปแล้ว”
“จารย์คง” ผมเรียกเสียงเบา ยกมือขึ้น “สำหรับพวกอาจารย์…ถ้าฆ่าไอ้พี่วันได้มันก็ดีไม่ใช่เหรอ? ผมเลยนึกว่าอาจารย์จะร่วมมือกับพวกนั้นไปแล้วซะอีก……”
“จะบ้าเรอะ!! ถึงจุดประสงค์จะเหมือนกัน แต่วิธีการต่างกันโดยสิ้นเชิงว้อย!” การลั่นวาจาจนเหมือนจะระเบิดแบบนั้นทำให้ผมสะดุ้ง
“พวกข้าน่ะจะปกป้องมนุษย์จากพวกจระเข้นั่น แต่พวกมันจะฆ่าจระเข้..โดยไม่สนใจว่ามนุษย์จะเป็นอันตรายรึเปล่า การใช้อาคมน่ะ..ไม่ว่าจะดีร้ายยังไงก็มีผลสะท้อนกลับต่อผู้ใช้และผู้ต้องอาคมเสมอ แล้วนี่ร่างกายเอ็งเป็นยังไงบ้าง? ไม่กระทบกระเทือนตรงไหนใช่มั้ย?”
ผมส่ายหน้าช้าๆ “ไม่ครับ…แค่เพลีย เลยหยุดเรียนไปสองวัน”
“เคราะห์ดีไป…”
“อาจารย์…แล้ว….…..”
เขาแยกเขี้ยวใส่ผม
“ยังจะถามห่าอะไรอีก?” “โถ! ผมนี่ถูกลากมาเกี่ยวกับเรื่องนี้ถึงขนาดนี้แล้วขอถามอีกนิดหน่อยไม่ได้รึไงละครับบ!!”
“....เพราะงั้นไงเลยบอกให้ถอนตัวไปเสียแต่เนิ่นๆ”
“ก็ตอนนี้มันถอยไม่ได้แล้วไง”
“บ๊ะ เซ้าซี้จริงเอ็งนี่” เขาถอนหายใจ “อยากจะรู้อะไรล่ะ?”
“ผม…อยากจะรู้เกี่ยวกับเรื่องแบบนี้อีก” ตอนนั้นผมเผลอยกมือแตะที่กกหูตัวเอง…แม้จะมองไม่เห็น แต่ผมก็พอสัมผัสร่องรอยอาคมที่ไอ้พี่วันทำไว้ได้ “อาคม..คาถา…อะไรแบบนั้น”
เรียวคิ้วสีดอกเลากระตุกขึ้น “เอ็งอยากเรียน?”
“ไม่ครับ ไม่แน่ๆ”
“ถึงเอ็งอยาก ข้าก็ไม่สอน…พอเลย”
“อาจ๊านนน”
“พวกคาถาอาคมหรือของวิเศษพวกนั้น มันไม่สมควรมีบนโลก” ผมมุ่ยหน้า “แล้วไอ้ที่อาจารย์ใช้ปราบจระเข้ล่ะ พวกนั้นไม่เรียกว่าอาคมรึไง?”
“พวกข้าอยู่ในฐานะ ‘ผู้รับมือ’ ต่างหาก แล้วถึงจะรุนแรงแค่ไหน…ลำพังอาคมอย่างเดียวก็ไม่สามารถจมพวก ‘จ้าว’ ได้อยู่แล้ว….” เขาเงียบไปแปปนึง หันมามองหน้าผม “เอ็งก็คงรู้เรื่องนี้แล้วล่ะสิ ว่าคู่ขาเอ็งมันแข็งแกร่งแค่ไหนน่ะ”
…คู่ขาอะไรกันฟะ!? “ก็..พอรู้ครับ แต่ถ้าอย่างนั้น…อาจารย์จะสู้ไปทำไมล่ะ” ผมพยายามไม่ใส่ใจคำแซะพวกนั้น “ถ้ามีพวกจ้าวอยู่…ยังไงก็แพ้ไม่ใช่เหรอ?”
“ถึงแพ้ก็ต้องสู้”
“อ้าว!”
“จระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้งั้นรึ? จะบ้ารึไง? สิ่งมีชีวิตที่ต้องสลับกลับไปกลับมาจากกฏของธรรมชาติแบบนั้น…สุดท้ายแล้ว…มันก็จะเกิด
‘รอยแยก’ ขึ้น” มือหยาบกร้านลากเส้นหยักลงบนโต๊ะ ก่อนจะแยกนิ้วทั้งห้าออกจากกันให้ดู “….เราไม่อาจเป็นอะไรได้มากกว่าที่เป็นตัวเอง พวกนั้นไม่ใช่เพียงคนครึ่งจระเข้ แต่เป็นจระเข้…เป็นสายพันธุ์ของสัตว์ที่โหดร้ายและไม่มีวันถูกทำให้เชื่องได้…
ไม่มีวัน”
“แต่พวกเขามีความคิดนะ” ผมพยายามเถียง “มีสัญชาตญาณแบบมนุษย์..ซึ่ง..เอ่อ..อาจจะน้อยไปหน่อย แต่พวกเขาก็มีนะ”
“ตรงนั้นแหละที่เป็นรอยแยก” อีกฝ่ายเคาะนิ้วลงบนโต๊ะอีกครั้ง “ลองตั้งคำถามกับตัวเองสิ เกรียงไกร…ว่าทำไม…พวกนั้นถึงกลายร่างเป็นมนุษย์ได้”
“เพราะ………” ผมขึ้นคาไว้แค่นั้น รู้สึกเหมือนสมองปวดตุบๆ
“เพราะ…อะไรล่ะ…?” “…..รอยหยักในสมองเอ็งดูน้อยนะ”
“โธ่! ก็บอกมาเถอะน่า”
“จะไม่ช่วยกันทำมาหากินหน่อยเรอะ คิดเข้าสิ คิด!”
“ก็มันคิดไม่ออกนี่ครับ!”
อาจารย์คงถอนหายใจยาวเหยียด “ท่าทางข้าจะหวังสูงกับเอ็งเกินไปจริงๆ…”
“อาจ๊านน”
“ไม่ต้องมาทำงอแงเลย คิดเองไม่ออกบ้างรึไง? สนิทกับจ้าวจระเข้ตัวนั้นขนาดนั้นนี่นา”
“ถ้าผมคิดเองออก ผมจะมาถามอาจารย์ให้บื้อทำไมล่ะ” ผมว่า “ก็เพราะไอ้พี่วันไม่บอกอะไรผมเลย ขนาดผมโดนลูกหลงขนาดนั้นยังไม่บอกเลยด้วยซ้ำ ถึงต้องลงทุนมาถามอาจารย์ที่เป็นศัตรูของเขาไง”
อีกฝ่ายเลิกคิ้ว “แล้วเอ็งไม่กลัวข้ารึไง?”
“…ถ้าหากว่า’จารย์จะทำร้ายผม…คงไม่แสดงอาการเป็นห่วงเป็นใยขนาดนั้นหรอก” เขามองหน้าผมเหมือนจะเค้นความจริงอะไรบางอย่าง
แต่สุดท้ายก็ยอมแพ้
“พวกนั้นเอง…ก็ฝันว่าสักวันจะได้เป็นเหมือนพวกเราไง” อาจารย์คงถอนหายใจ เอนหลังพิงเก้าอี้
“…มีสมองคิด มีความรู้สึกและรับรู้ได้ แต่เพราะสัญชาติญาณชั่วร้ายมันรุนแรงเกินจะห้าม และจะแฝงอยู่ในจิตสำนึกพร้อมจะโผล่กายออกมาตลอดเวลา แถมยังชอบดูถูกเหยียดหยามว่ามนุษย์ต่ำต้อยกว่าตัวเอง ทำให้เปิดมนุษย์จริงๆไม่ได้สักที…แต่เพราะงั้นไง…ไอ้เรื่องแบบนี้เลยน่ากลัวที่สุด” คำใบ้เหล่านั้นกรอกเทเข้ามาในหู มันไหลผ่านสมอง..และไม่ค่อยประติดประต่อกันเท่าไหร่ เพียงแต่บทสรุปของมันกลับทำให้ในอกผมโหวงขึ้นมาอย่างน่าประหลาด
...ผมจำนัยน์ตาสีอำพันที่แสนเศร้าของไอ้พี่วันได้…
‘…ถ้าพี่เป็นมนุษย์ ทุกอย่างคงจะดีกว่านี้…’ “…ลึกๆแล้วข้างในน่ะ…พวกนั้น…ก็แค่อยากเป็นมนุษย์”TBC==========================
ขออภัยที่อัพช้าค่ะ แถมเป็นตอนสั้นอีกต่างหาก! 55555555
ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นท์ค่ะ
ozakaoxygenz*
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 890015 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก