เกลี้ยกล่อมเงาข้าด้วยราแค้น
ผูกเงื่อนซ่อนซึ่งซ้อนแผนเป็นฉไน
ขยับนิ้วบงการเป็นชักใย
ชโลมใจแต่งแต้มด้วยชิงชัง
สร้างมโนลวงหลอกโลกให้หลงเชื่อ
ด้วยคิดเผื่อคิดร้ายจิตคุมขัง
หวังเบื้องลึกให้ข้าเป็นขุมพลัง
ทลายพังสิ้นโลก..โศกแผ่นดิน
-๒๔-
ผมควรจะบอกพี่วันเรื่องสมุดนั่น
ใช่ คิดไปคิดมาในที่สุดก็คิดได้ว่าผมสมควรที่จะบอก เพราะเรื่องแม่งใหญ่เกินกว่าที่ผมจะมานั่งกลุ้มอยู่คนเดียว แต่จะเริ่มบทสนทนายังไงดีวะ…
‘พี่วันนน ไกรเจอสมุดเล่มนี้อยู่ในห้องสมุดอ่ะ’ ไม่ได้ ดัดเสียงดัดจริตแบบนั้นแม่งโคตรไร้สาระ แถมท่าทางปัญญาอ่อนขนาด ไม่ผ่านอย่างแรง ควรจะอธิบายยาวหน่อยรึเปล่าวะว่าได้มายังไงที่ไหนอะไรบลาๆๆ
‘..พี่วัน สมุดเล่มนี้ไกรเจอที่ห้องสมุด มันเกี่ยวกับจระเข้…ไกรก็เลยไปถามอาจารย์คงมา…’ ไม่ได้ พูดถึงอาจารย์คงหรือพวกหมอปราบจระเข้น่ะได้เป็นเรื่องแน่ๆ จะว่าไปนี่มันก็เป็นบันทึกปราบจระเข้นี่หว่า…แล้วเอาไปให้ไอ้พี่วันดูแม่งไม่เผาทิ้งเฮี้ยนไปหมดหรอกรึ ไม่สิ จะโดนเผาทิ้งรึไม่ก็ไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเรานี่หว่า ใครจะตายห่ายังไงอะไรก็ไม่เกี่ยวกับเรา…ใช่แล้ว ของแบบนี้ต้องให้ดุลพินิจของท่านจ้าวเท่านั้นที่ตัดสินได้
เสาร์อาทิตย์เรากลับมาอยู่บ้านไอ้พี่วันครับ เพราะต่อให้เป็นผมก็คงทนให้เพื่อนร่วมห้องต้องลำบากลำบนตอนเช็ดตัวไม่ได้ ห้องน้ำที่หอเล็กไปสำหรับเขา..และ..เอ่อ..จากคำอธิบายในบันทึกก็พบว่าน่าจะมีขนาดตัวที่…มโหฬาร ดังนั้นมันจะสบายกว่าถ้าให้เขากลับมาเป็นเด็กดีอยู่ที่บ้านน่ะนะ
ที่เกริ่นไปข้างต้นทั้งหมดแค่จะบอกว่า…
ตอนนี้ไอ้พี่วันอาบน้ำอยู่ครับ... ผมหันไปมองรอบๆห้องที่ว่างเปล่า แล้วกลับมาที่กระเป๋าสะพายข้างของตัวเอง บนโต๊ะมีกองชีทมากมายที่ผมควรจะเรียงคิวอ่านมันให้หมดด้วยอาทิตย์หน้าสอบทั้งอาทิตย์ แต่นอกเหนือจากเรื่องเหล่านั้น…มีคำถามหลายคำถามที่ยังคงค้างอยู่ในใจ
แต่ไม่ต้องเสียเวลาคิดนานครับ เพียงแค่เปิดกระเป๋าดู เจ้าสมุดปกดำแม่งก็ไหลออกมาราวกับจะบอกว่า ‘อ่านชั้นสิ อ่านช้านน’ ยังไงยังงั้น
...เอาก็เอา!…เวลาไม่คอยท่า ถึงยังไงก็ต้องบอกไอ้พี่วันเรื่องหนังสือนี่อยู่ดีล่ะวะ..!!
“อู้เหรอ!!” ..เฮือก!! โอยให้ตาย ไอ้จระเข้พวกนี้นี่มันอะไร..ก็ทำให้ผมหัวใจวายตายกันให้ได้ใช่มั้ยเนี่ย!!
มาลาหัวเราะคิกคักทันทีที่เห็นหน้าซีดเผือดเป็นไก่ต้มของผม วรรณนาเองก็หลุบยิ้มเล็กน้อยแต่ก็พยายามตีแขนปรามน้องตัวเอง แต่ก็นั่นแหละครับ..มันห้ามให้ใจผมเต้นตึกตักเพราะความตกใจไม่ได้หรอก
“ไม่..ไม่ได้อู้” ผมเถียง ดันสมุดปกดำนั่นไปรวมๆกับกองเอกสาร “ก็อ่านหนังสืออยู่นี่ไง”
“ขอโทษที่รบกวนนะครับท่านไกร” วรรณนาค้อมศีรษะให้ผม “พวกผมแค่มาหยิบเสื้อผ้าให้ท่านจ้าวน่ะขอรับ จริงสิ..อยากทานอะไรเป็นของว่างมั้ยครับ?”
“อ้อ ไม่ล่ะ ขอบคุณนะ”
“ขอรับ”
ผมหันกลับมาลูบอกตัวเอง ปลอบให้ความตระหนกนี่หายไปสักที
ก่อนจะหันกลับไป “เอ๊ะ? หยิบเสื้อผ้าให้พี่วันเหรอ?”
“ท่านจ้าวลืมหยิบไปน่ะขอรับ” มาลาตอบ เขานั่งยองๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าไอ้พี่วัน “ก็ถ้าเดินโทงเทงไปมาในบ้านคงโดนท่านไกรดุแย่ ท่านจ้าวเลยให้พวกผมขึ้นมาเอา”
ผมกลืนน้ำลาย..แล้วเอ่ยเสียงค่อย
“……….อาบน้ำ…ด้วยกันเหรอ?” สิ้นคำถามนั้น คนฟังทั้งสองก็มองหน้าผม แล้วหันมามองหน้ากัน..เพื่อหัวเราะร่วน
“ถ้าอาบด้วยกันพวกผมก็เป็นจระเข้ไปด้วยน่ะสิครับ แค่เช็ดตัวให้เท่านั้นแหละ”
“น-นั่นสิเนอะ!”
..แล้วกูจะโล่งใจทำไม กะอีแค่วัวเคยค้าม้าเคยขี่..ก็ไม่ได้หมายความว่าจะอะไรกันสักหน่อย.. ผมควงปากกา อดไม่ได้ที่จะจับจ้องท่าทางของเด็กหนุ่มสองคนนั่นอย่างช่วยไม่ได้ ซึ่งเขาทั้งคู่ก็ไม่ได้มีพิรุธอะไรครับ คุยกัน..หัวร่อต่อกระซิกกันอย่างเป็นธรรมชาติสุดๆ
จนกระทั่งเตรียมเสื้อผ้าครบและกำลังจะเดินจากห้องนั่นแหละ ผมถึงได้วางปากกาลง
“เอ่อ….”
นั่น..ทำให้ทั้งสองคนหันมาเอียงคอมองเป็นตาเดียวกัน
“เอ่อ…..” และมันทำให้ผมอึกอัก
“….พี่ลงไปช่วยเช็ด…ด้วย…ได้มั้ย?” “เอ๋!?”
“เฮ้ย แบบ..ไม่ใช่ ไม่ได้ทะลึ่งนะ! คือ…ยังไงดีล่ะ....” ผมโบกไม้โบกมือไปมา คิดว่าการตอแหลสดแม่งยากขนาด..ไม่สิ! ผมพูดความจริงอยู่ต่างหาก!! “คือ…พี่..พี่ไม่เคยเห็นไอ้พี่วันในร่างจระเข้เลย แล้วก็ได้ยินมาว่าตัวใหญ่…มาก พี่ก็เลยแค่…แค่….”
“ท่านจ้าวตัวใหญ่มากจริงๆขอรับ” มาลาหัวเราะ “ถ้าเห็นแล้วมาลาคงจะได้เป็นแค่จิ้งจกจริงๆอย่างที่ท่านไกรเคยล้อ”
“ขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ทั้งตัวใหญ่ สีสวยและสง่างามมากเลยขอรับ”
ชั่วขณะนั้นผมนึกไปถึงสีเกล็ดของไอ้พี่วัน..มันสะท้อนแสงเป็นสีเขียวแก่ๆและเลื่อมพราวจนจับสีที่แท้จริงไม่ได้ บางทีนี่อาจจะไม่แตกต่างกันมากนัก…
….ยิ่งจินตนาการ…กลับรู้สึกใจหายอย่างไรบอกไม่ถูก… “แต่อย่าลงไปเลยครับ” วรรณนายิ้ม “ท่านจ้าวคง…ไม่อยากให้ท่านไกรเห็นท่านจ้าวในร่างนั้น..สักเท่าไหร่”
“ทำไมล่ะ..?”
เขาไม่ได้ตอบผม เพียงแค่ยิ้ม..โค้งให้เล็กน้อย ก่อนจะเดินจากไป
มาลาก็ทำท่าเหมือนอยากจะตอบอะไรผมสักหน่อย แต่ก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากมองกลับไปกลับมา แล้วโค้งให้ผมตามแบบที่วรรณนาทำ จากนั้นก็วิ่งออกไป
ทิ้งให้ผมนั่งเอ๋อแดกอึ้งกิมกี่อยู่คนเดียว
..อยู่บ้านแม่งมาตั้งนาน..ยังไม่เคยเห็นมันอาบน้ำเลยสักครั้งเนี่ยนะ!?!
…นี่มึงปล่อยให้ช่วงเวลาแห่งการค้นพบของมนุษยชาติผ่านเลยไปง่ายๆได้ยังไงวะ!!!
กว่าจะเริ่มสำนึกตนในฐานะมนุษย์หนึ่งในจำนวนไม่มากที่ได้มีโอกาสใกล้ชิดกับเชื้อสายจระเข้ผู้ดีจากพิจิตรก็ตอนนี้แหละครับ ทั้งที่มีโอกาสมากพอจะศึกษาวิถีชีวิตจระเข้ให้เป็นหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์ ถึงจะป่าวประกาศไม่ได้แต่ก็ได้รู้เยอะที่สุดเท่าที่ครั้งหนึ่งคนจะทำได้
…และให้ตาย..กูนั่งทำอะไรอยู่ไปวันๆวะเนี่ย
‘…ท่านจ้าวคงไม่อยากให้ท่านไกรเห็นในร่างนั้นเท่าไหร่…’ ผมถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ แล้วหันกลับมาที่โต๊ะต่อ
สมุดปกดำเล่มนั้นวางแน่นิ่งอยู่ในกองชีท ผมดึงมันออกมาอีกครั้ง..จ้องมองมัน ถอนหายใจอีกประมาณสามรอบ ก่อนตัดสินใจพลิกหน้ากระดาษ
…นี่สิวะถึงจะเป็นหน้าหนึ่งของประวัติศาสตร์…และการค้นพบของมนุษยชาติที่แท้จริง… หน้ากระดาษสีเหลืองขอบน้ำตาลนั่นไม่ได้บอบบางอย่างที่เราเห็น อย่างน้อยมันก็สามารถพลิกเปิดแบบหยาบๆได้ไม่ต้องบรรจงมาก ยิ่งกว่าลายมือหมอเขียวลงในใบสั่งยาเสียอีก และลายมือที่ตวัดอยู่ในนั้นก็ทำให้ผมเบื่อมากพอจะยกมือขึ้นมาเท้าคาง ไล่สายตาไปตามอักษรแต่ละตัวทั้งที่อ่านออกบ้างไม่ออกบ้าง
เอานี่แหละไปปาใส่หน้าไอ้พี่วัน แล้วบอกให้เขาอธิบายทั้งหมดให้ผมฟังที..มันจะดีรึเปล่านะ
…….หรือแม่งไม่ใช่เรื่องที่ควรรู้วะ? ผมหลับตาลง พลิกมั่วๆไปสักหน้าหนึ่ง แล้วตั้งหนังสือขึ้นมาเตรียมจะแกะภาษาไก่เขี่ยในหน้านั้นอย่างไม่ยอมแพ้ ถ้าพยายามอ่านแล้วหน้านี้ยังอ่านไม่ออกอีกล่ะก็มึงก็ไม่คู่ควรกับกูแล้วล่ะไอ้หนังสือปกดำเอ๋ย….
‘….นอกเหนือจากหอกสัตตะโลหะ….’ …………..อ่านออกแค่นั้นครับ…พับผ่าเถอะ.. ผมเอาหัวโขกโต๊ะหนึ่งที แล้วโยนสมุดเล่มนั้นกองไว้ที่ด้านบนสุดของชีท
ช่างมัน ผมไม่ใช่จระเข้ ไม่ได้จะปราบจระเข้ด้วย…เป็นแค่นักศึกษามหาวิทยาลัยธรรมดาๆ ที่พอเรียนจบก็จะกลายเป็นพนักงานกินเงินเดือนธรรมดาๆ และก็มีบั้นปลายชีวิตที่แสนธรรมดาจนหมดลมหายใจสุดท้าย อาจจะตายอย่างธรรมดา..เป็นมะเร็ง..หรืออะไรก็ได้ที่ไม่ใช่โดนจระเข้หรือหมออาคมฆ่าตายน่ะนะ
..หอกสัตตโลหะ..งั้นเหรอ..
…แล้วทำไม…ผมถึงฝันเห็นมันได้ล่ะ? ไม่นานก็ได้ยินเสียงเปิดประตูห้อง
ผมชะโงกหน้าออกไป “ตัวแห้งแล้วเหรอ?”
ไอ้พี่วันปิดประตูลง หันมามองผม..แล้วยิ้มอ่อน “อืม”
รู้สึกได้เลยว่ามีอะไรบางอย่างเปลี่ยนแปลงไป มันทำให้ผมเลิกคิ้ว
“พี่วัน?”
“หืม?”
“..เป็นอะไรน่ะ?”
อีกครั้งหนึ่งที่เขาหันมามองผมด้วยดวงตาสีทองคู่นั้น
และเมื่อเขาเข้ามาใกล้..ผมถึงรู้ว่าตัวเขายังไม่แห้งดีนัก ที่ข้างแก้มนั้นมีรอยเกล็ดสีเขียวจางๆอยู่..ที่บ่ามีผ้าขนหนูผืนเล็กพาดไว้ ผมลุกขึ้นจังหวะเดียวกับที่เขาเดินเข้ามาชิด ก่อนจะเอื้อมมือไปใช้ผ้าขนหนูผืนนั้นแหละเช็ดที่ข้างแก้มเขาให้
ไอ้พี่วันปรือตาลง และเอียงหน้ายอมให้ผมเช็ดให้แต่โดยดี
“เป็นอะไร..?” ผมถามเขาอีกครั้ง “ไม่สบายรึเปล่า? สีหน้าดูไม่ดีเลย…”
“……สงสัยจะติดสัดอีกรอบแล้วล่ะมั้ง”
“ว้อยไอ้บ้า! คนเค้าเป็นห่วง”
“ฮะๆ ไม่มีอะไรสักหน่อย..”
ไม่ทันจะจบประโยคดีแขนเรียวยาวข้างหนึ่งก็ตวัดโอบรอบคอดึงให้เผลอเอียงตัวเข้าไปใกล้ พร้อมกับที่ริมฝีปากเย็นชืดนั่นจะนาบลงมาจูบแก้มหนักๆเสียหนึ่งหนโดยไม่ให้ได้ตั้งตัว
“อย่าคิดมากเลยนะ”
น้ำคำกระซิบที่ข้างหูทำเอาเลือดสูบฉีดขึ้นที่หน้ากะทันหัน ผมผลักเขาออก แล้วยกมือเช็ดที่แก้มตัวเองทันที
“ฉ-ฉวยโอกาส”
“โอกาสมีไว้ให้ฉวยต่างหากล่ะ”
สิ้นประโยคก็ฉวยหอมอีกข้างซะงั้นครับ! ว้อย! ให้เวลากูขัดขืนสักหน่อยเถอะได้โปรด!
หลังจากโดนตอดเล็กตอดน้อยไปสองรอบติดก็รีบคิดโดยพลันว่าถอยห่างเสียหน่อยดีกว่า ไหนใครบอกจระเข้มันติดสัดเป็นฤดูวะ…นี่ชักเริ่มเอาใหญ่ละ เห็นจะตื่นตัวได้ตลอดเวลาเกินคาด ต่างกับมนุษย์ก็แค่วิธีการ…ไอ้นึกอยากจะจิ้มก็จิ้มเนี่ยแหละ
…..มนุษย์เหรอ? ผมเหลือบสายตาไปมองไอ้พี่วันอีกครั้ง เกล็ดสีเขียวที่ข้างแก้มของเขาจางหายไปแล้ว..นั่นคือสิ่งมหัศจรรย์ที่ไม่มีวันเกิดได้กับมนุษย์ธรรมดา..
…หรือไอ้เรื่องติดสัดนั่นจะเป็นก้าวแรกสู่การกลายพันธุ์ ..
..
....
..
..
....ตลกล่ะไอ้ไกร
….ถ้าคนเรามันจะกลายพันธุ์ง่ายขนาดนั้นก็ให้รู้ไปเถอะ ผมทำหน้าหน่ายกับผนังไม้ตรงหน้า มีความคิดบ้าๆว่าถ้ามันยุ่งยากนักก็อยากจะเสกตัวเองอีกคนขึ้นมาถกเถียงด้วยเสียเหลือเกิน
ไม่สิ…ตอนนี้เราต้องอ่านหนังสือสอบ อย่าเพิ่งให้เรื่องไร้สาระอื่นๆอันใดมากวนใจ
….อย่าเพิ่ง……………... ผมสุดลมหายใจรวดเดียว คว้าสมุดปกดำหมับแล้วลุกขึ้นหันไปเผชิญหน้ากับความจริงสักที…ความจริงที่ว่าไอ้เรื่องจระเข้แม่งไม่ใช่เรื่องไกลตัว และก็ไม่ใช่ว่าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ไม่เกี่ยวกับผมด้วย มันไม่ใช่!!
…ยอมรับสักทีเถอะว่าเอ็งก้าวเข้ามาเต็มตัวแล้ว!!! “พี่วัน คือ….อ..เฮ้ยย ฮาาาาเก้นนนนนนดาสสสสสสสสส...!!!!” ไอ้อารมณ์จริงจังเมื่อครู่พลันหายไปหมดเลยครับเมื่อหันมาเจอไอ้เจ้าของห้องควบเจ้าของบ้านแม่งนอนอืดถือกระป๋องไอศครีมยี่ห้อดังนั่งแดกอยู่คนเดียวบนเตียง กลับทดแทนมาด้วยอารมณ์แค้นที่พุ่งปรี๊ดจนกระโดดตามขึ้นไปแทบไม่ทัน
“แดกคนเดียวไม่ชวนเลยนะครับ!”
“เอ้า ก็เห็นตั้งใจอ่านหนังสืออยู่” เขาตักคำโตขึ้นมา…เข้าปากตัวเอง “อี่อ้อเองใอ(พี่ก็เกรงใจ)”
..หมอนี่มีความสามารถในการกระตุกต่อมโมโหชาวบ้านจริงๆ.. “นะนะนะ” แต่ผมไม่มีแรงจะเถียงครับ ต้องทำไงก็ได้ให้ได้ลิ้มลองคาราเมลบิสกิตแอนด์ครีมให้จงได้ “ขอไกรกินหน่อยนะ คำนึงนะ”
“ชอบเหรอ?”
“มาก”
เขาตวัดช้อนตักมันขึ้นมาคำนึง..ก่อนจะเงยหน้ายักคิ้ว “….อยากได้ต้องทำไง?”
ผมชะงัก “อะไรล่ะ?”
เขาเอียงแก้มมาทำหน้าเหรอหรา
และผมที่รู้ทันทีว่าเขาต้องการอะไรก็มองหน่าย “ตลกล่ะ”
“อยากกินมั้ยล่ะ?”
“มาก”
“งั้นหอมแก้มพี่ก่อน”
ผมถอนหายใจ “อย่ามายียวนน่า ขอชิมหน่อยเหอะ”
“ก็ให้นี่ไง” เขาส่งจุ๊บให้ผมทีนึง..แล้วยักคิ้วกวนประสาทแบบเดิม “นี่ไง”
“ตลกเหรอ”
“มาก”
“ไอ้พี่วัน!”
“จะหอมไม่หอม ถ้าไม่หอมไอ้นี่ก็….” เขาหมุนช้อนเข้าปากตัวเอง “เอ็ดอี้(เสร็จพี่)”
“ไอ้พี่วัน!”
“ครับผม”
“…อย่าต้องให้ใช้กำลังนะ”
เขายิ้ม..เหยียดตัวขึ้น “จะทำอะไรพี่ล่ะ?”
..ทำไมกูรู้สึกเหมือนจะเป็นฝ่ายถูกกระทำวะ.. “คนใจดำ ขอสักคำก็ไม่ได้”
“โอ๋ๆๆ” พี่วันหัวเราะร่วน แล้วตักมันขึ้นมาจ่อที่ปากผม “อะ อ้ามครับ”
ผมเชิดหน้าขึ้น “ไม่เอาแล้ว”
“พี่ล้อเล่นน่า แหม สักคำสิ อ้ามม..อร่อยนะ”
มันเป็นรอยยิ้มที่ผมอยากจะถามออกไปเหลือเกินว่า..
ที่บอกอร่อยน่ะ..ไอศครีมหรือจระเข้ครับ แต่ก็ช่างเถอะ เพราะผมเองก็อยากกิน(เมื่อกี้แค่เล่นตัวน่ะ) ก็เลยอ้าปากชิมมันเข้าไป..ก่อนจะลอยไปสู่สรวงสวรรค์ อา…ฮาเก้นดาส…ครั้งล่าสุดที่ไปกินนี่มันเมื่อไหร่กันนะ………….
ไอ้พี่วันมองผมยิ้มๆ เหมือนจะบอกว่าไอ้ที่แกล้งผมเมื่อครู่แม่งสนุกมากอย่างไงอย่างงั้น
“แล้วเมื่อกี้มีไรจะคุยกับพี่อ่ะ?” ..กึก..
….ไอ้ชิบหาย โดนของกินล่อลวงจนลืมเจตนาแรกเสียสิ้น! “อ..อ้อ!” ผมลนลาน ไอ้สมุดปกดำนั่นแม่งวางแหมะอยู่ที่ปลายเตียงจนต้องคลานเข่าไปเอา “ไอ้เนี่ยอ่ะ ไอ้เนี่ย....คือ…..”
เขาเลิกคิ้ว “จะให้พี่ติวให้เหรอ?”
“เอ๊ะ?” ผมชะงัก “ได้เหรอ?”
“ได้สิ ไงก็เคยเรียนมาก่อนอยู่แล้วน่ะ ถ้าพอจะจำแนวข้อสอบได้ละก็..”
“.....จะว่าไปไกรก็ไม่ค่อยเข้าใจเรื่องการอนุมานเท่าไหร่…….เฮ้ย เดี๋ยว ไม่ใช่ ไม่ได้จะให้ติว!!”
..ควรจะเลิกนิสัยคล้อยตามสถานการณ์ง่ายๆแบบนี้อย่างจริงจังสักทีใช่มั้ย!! ผมยิ่งเก้ๆกังๆหนักกว่าเก่าครับเมื่อไอ้พี่วันเลิกคิ้วเหมือนทำท่าสนใจเสียเต็มประดา สมุดปกดำที่ถูกอยู่ในมือก็แทบจะถูกกำจนหงิกงออยู่รอมร่อ อยู่ๆไอ้อาการตื่นเต้นทั้งหมดทั้งมวลแม่งก็วิ่งมาจากไหนไม่รู้กองอยู่ที่ปาก หนักจนได้แต่อ้ำๆอึ้งๆไม่รู้จะเปิดบทสนทนายังไง…
“….คืนก่อน….เมื่อ…เอ่อ…สักพักแล้วล่ะ…..”
ผมเกริ่น คิดว่าการเริ่มต้นด้วยสิ่งที่ตัวเองสงสัยก่อนเป็นอันดับแรกนั้นดีที่สุดแล้ว
“ไกรฝัน….”
“ฝัน?” เขาขมวดคิ้ว สวนทันที “ฝันอะไร?”
“ก่อนหน้านั้นไง”
“ช่วงไหนล่ะ?”
“หลังจากตอนที่โดนอาคม…” ผมคิดว่าผมพูดชัดแล้วนะครับ แต่อีกฝ่ายก็ยังทำหน้าไม่เข้าใจ “ก็พี่วันบอกเองว่าไกรอาจจะเผลอทำอะไรแปลกๆ หรือฝันอะไรแปลกๆ...”
“โหคุณ” เขาหัวเราะ “บอกช้าขนาดนี้ไม่บอกตอนกินติมเสร็จก่อนไปเลยล่ะครับ?”
ผมแยกเขี้ยวทันที “ไอ้พี่วัน นี่จริงจังนะ”
“อ่ะๆ ฝันว่าอะไรล่ะ?”
“…แล้วฝันที่เกิดเพราะอาคมมันคืออะไรอ่ะ?”
“แล้วฝันว่าอะไรล่ะ?”
“เป็นเรื่องจริงรึเปล่า? เรื่องที่เกิดขึ้นจริงหรือว่าลางบอกเหตุ?”
“แล้วฝันว่าอะไรล่ะ?”
“หรือเป็นแค่ภาพหลอนที่คนเสกอาคมเค้าอยากให้เราเห็น?”
“แล้วฝันว่าอะไรล่ะ?”
“หรือว่ามันไม่ใช่อะไรเลย แค่ฝันไปงั้นๆ ใบ้หวยไม่ได้ด้วยซ้ำ?”
“ไกร” เขาถอนหายใจ วางถ้วยไอศครีมลง
“..แล้วไกร..ฝันว่าอะไรล่ะครับ?” ผมอ้าปากค้าง และหุบฉับลงมา “…..ไม่รู้จะอธิบายยังไงอ่ะ?”
“เห็นอะไรบ้างล่ะ?”
“…เห็นตัวเอง…” ผมกรอกตามองเพดาน พยายามนึกถึงสิ่งที่เป็นความทรงจำอันแสนเลือนลางเมื่อนานมาแล้ว “…กับหอกสีเงิน….และก็เลือด….เลือดเต็มไปหมด…..”
ดวงตาสีอำพันของคนตรงหน้าไม่มีประกายใดๆทั้งสิ้น เขาไม่ได้แสดงอาการตกใจ ประหลาดใจ หวาดกลัว ไม่เลย…ต้องบอกว่าไม่แสดงอะไรออกมาเลยเสียมากกว่า เขาแค่เงียบ..นิ่งอยู่แบบนั้น..จ้องหน้าผม
..และใช้ดวงหน้านิ่งๆนั่นบังคับให้ผมต้องเอ่ยต่อ
“มันเป็นหอก…หอกสีเงินสว่างท่ามกลางความมืดมิด” ผมร้อนรน รู้สึกว่าตัวเองต้องรีบหลบตาลงมาเพื่อเริ่มต้นเปิดสมุดเล่มนั้นเสียที ไม่นานผมก็เจอหน้าที่มีรูปสเก็ตของเจ้าหอกสีเงินนั่น “แบบนี้…เหมือนแบบนี้เลย ไกรไม่รู้ว่าทำไมถึงฝันเห็นมัน แต่แน่ใจว่าต้องใช้แน่ๆ และในสมุดเล่มนี้มันเขียนไว้ว่าไอ้หอกบ้านั่นคือ…………”
จังหวะนั้น..น้ำลายในคอพลันเหนียวหนืดไปหมด
และทุกอย่างของร่างกายมันหนักหน่วงจนกว่าผมจะเอ่ยชื่อมันออกไปได้…ก็กินเวลานานเสียเหลือเกิน
“…..หอก…สัตตโลหะ……” ห้องทั้งห้องเงียบกริบ
..ถ้าคุณคิดว่าเข้าใจคำว่า ‘เงียบกริบ’ มาตั้งแต่แรก ขอให้ทำความเข้าใจเสียใหม่ เงียบกริบคือเงียบจนไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย..ไม่...แม้กระทั่งลมหายใจของตัวเอง
มันเงียบจนผมที่ก้มหน้าจ้องรูปหอกรูปนั้นอยู่ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมา คนตรงหน้าก็ไม่ได้ขยับเขยื้อนอะไร แรกทีเดียวผมหวังให้เขากระชากสมุดเล่มนี้ออกจากมือผมและกินมันซะ (แบบที่เขาชอบขู่) หรือไม่ก็พูดอะไรสักอย่างออกมา อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่ความเงียบแบบนี้
เวลาผ่านไปประมาณสามชั่วโมง..ไม่หรอก มันอาจจะไม่ถึง จริงๆแล้วอาจจะไม่ถึงสิบวินาทีด้วยซ้ำ แต่ผมคิดว่ามันอึดอัดมากพอที่…ผมเนี่ยแหละ ควรจะพูดอะไรสักอย่าง
“ล-แล้ว…”
ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเขา อะไรบางอย่างในดวงตาคู่นั้นทำให้ขนลุกซู่ขึ้นมากะทันหัน…ผมคิดว่าเขามองผม ใช่ครับ เขามองผม..ไม่ได้มองไปที่สมุดปกดำเล่มนี้แม้แต่นิดเดียว
“……..พี่วัน……”
..ชื่อที่เอ่ยออกไปช่างแผ่วเบาเสียเหลือเกิน.. จู่ๆมือเย็นชืดข้างหนึ่งก็เอื้อมมาสัมผัสที่ข้างแก้ม จับให้ผมเงยหน้าสบตากับเขาไม่ไหวติง..ไอ้พี่วันเขยิบเข้ามาใกล้ ใกล้จนผมคิดว่าถ้าเขาเข้ามาอีกสักเซนต์เดียวผมคงต้องร้องไห้ออกมาแน่ๆ
“ไกรตอบพี่ตามตรงนะ…” ไม่ว่าจะอะไร สิ่งเดียวที่ผมทำได้คือการพยักหน้า
“…ไปได้สมุดเล่มนี้มาจากไหน…?” ชั่ววูบนั้นที่ผมตระหนักได้ว่า
…ในโลกนี้…ไม่มีอะไรน่ากลัวเกินไปกว่าจ้าวจระเข้ตนนี้อีกแล้วครับ..
+++++++++++++++++++
ผมเล่าทุกอย่างให้ไอ้พี่วันฟัง
..หรือพูดให้ถูกก็คือ..ทุกอย่างแม่งพรั่งพรูออกมาเหมือนเขื่อนแตกมากกว่า
แม้ว่ามือที่สัมผัสข้างแก้มของผมอยู่นั้นจะดูอ่อนโยนมากก็ตาม แต่กลับรู้สึกว่ามือข้างนั้นกำลังบีบคอผมอยู่ก็ไม่ปาน ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังขาดอากาศหายใจระหว่างที่เล่า แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร..ไม่ได้เร่งรัด..ไม่ได้บังคับแม้แต่น้อย และปล่อยให้ผมพูดทุกอย่างจนหมด เรื่องความฝัน เรื่องสมุดเล่มนั้น รวมไปถึง..เรื่องอาจารย์คงเองก็ด้วย
และกว่าที่ผมจะพูดจบ ไอศครีมฮาเก้นดาสถ้วยโปรดก็ละลายแทบสิ้น เหลือเพียงของเหลวเหนียวหวานนอนแอ่งอยู่กว่าครึ่งถ้วย แต่…ไม่มีใครคิดเสียดายมัน
ในที่สุด ไอ้พี่วันก็กดนิ้วโป้งลงมาเกลี่ยที่ข้างแก้มผม
แล้วโน้มลำลงมาประทับจูบที่หน้าผาก…ย้ำซ้ำๆหลายๆครั้งจนผมเริ่ม…กระอั่กกระอ่วน
“เด็กดี…” เขาพูด “…คนดีของพี่…”
ผมหน้าแดง “อ-อะไร?”
“ขอบคุณ….ที่ไม่โกหก”
ผมเงียบไปครู่หนึ่ง..ด้วยอดคิดไม่ได้ว่ามือเขาเป็นเครื่องจับเท็จหรือไงกันฟะ…ก่อนจะย้อนถาม “…แล้วทำไมต้องโกหกด้วยล่ะ?”
“พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เขากดจมูกแช่ไว้แบบนั้นจนผมเริ่มถามตัวเองว่าสระผมครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่…แต่เอาเถอะ ถ้าเขาสะดวกใจตอนนี้ก็ปล่อยให้ทำไปก่อน ผมเองก็โล่งขึ้นเยอะ..ได้เขาช่วยเรื่องนี้เหมือนกัน จนในที่สุดเขาก็ยอมละออกไปเอง
…แต่เปลี่ยนเป็นดึงผมเข้าไปกอดน่ะนะ
“ไกร…สัญญากับพี่อย่างนึงได้มั้ย…?” เสียงทุ้มนั้นดูเจ็บปวด..เพียงแต่ไม่มีกระแสอะไรที่เปลี่ยนไป
ผมรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังถูกดึงดูดเข้าไปในร่างกายนั้น…จนผมต้องกอดเขาเอาไว้
“ได้สิ อะไรล่ะ?”
“….……ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น…ไกรจะเป็นคนเดียว…ที่ไม่โกหกพี่..ได้รึเปล่า?” ผมไม่รู้จะตอบอะไร
ตอนนั้น..ผมไม่รู้เลยจริงๆ
ผมคิดว่าสิ่งเดียวที่ผมทำได้ในตอนนั้นคือกอดเขาไว้แน่นๆ ผมอยากรู้เหตุผล..แต่ก็ลังเลเกินกว่าจะกล้าถามออกมา อยากเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายว่าเจ็บปวดแค่ไหน..แต่ก็ไม่กล้าแม้แต่จะขอดู ผมมันช่างขี้ขลาด…ขี้ขลาดจนตัวเองอึดอัดไปหมดแบบนี้…
“ไม่มีใครโกหกพี่หรอก” ผมบอกเขา ลูบแผ่นหลังกว้างๆนั่นปลอบ “ไม่มีเลย”
“…..มีสิ”
“ใครล่ะ?”
เขาเงียบ ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
“หอกสัตตโลหะเป็นหอกอาคมไว้ปราบจระเข้ หนึ่งในโลหะพิเศษทั้ง7อย่างตามศาสตราดาราโบราณ จ้าวอย่างเราจะพ่ายแพ้ก็ต่อเมื่อถูกหอกนั้นแทงทะลุที่กลางหัวใจ….”
เขากอดผมแน่นขึ้น
มือที่บีบอยู่ที่บ่าของผมแรงจนเจ็บ แต่ผมขัดขืนไม่ได้
“วันนั้นไกรหยิบ ‘หอก’ นั่นขึ้นมาแทงที่ข้างหลังพี่ เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้จระเข้อย่างพี่มีบาดแผลขนาดนั้นได้” เขากระซิบเสียงพร่า..แผ่นหลังนั้นร้อนวูบขึ้นมาจนผมสัมผัสได้ "พี่ถึงได้รู้ว่าหอกสัตตโลหะ…ไม่มีอยู่จริง เป็นเพียงเรื่องเล่าปรัมปราให้ทุกคนค้นหา เป็นแค่…คำสาปเพื่อเตือนให้ ‘พวกเรา’ รู้ว่าสิ่งเดียวที่จะฆ่าพวกเราได้…คมดาบเดียวที่จะกรีดลงบนผิวเนื้อของพวกเราได้……”
ผมคิดว่าเขากำลังจะขาดใจ
แต่เสียงที่ไม่ได้สั่นหรือหวั่นไหวเลยแม้แต่น้อยเช่นนั้นทำให้ผมอยากจะร้องไห้ออกมา
“……..คือ ‘การทรยศ’ ...” สิ้นคำ อุณหภูมิร่างกายก็ลดลงจนเย็นเยียบ
ผมคิดว่าหัวใจตัวเองกำลังหยุดเต้นในวินาทีนั้น และหลังจากที่ใครสักคนเอาน้ำเย็นมาสาดใส่หน้า หัวใจถึงค่อยๆเต้นแรงขึ้นช้าๆ เปลี่ยนเป็นดังขึ้นถี่ขึ้นในทุกๆวินาที
“ตอนแรกพี่แค่สงสัยกับคำพูดที่คล้ายกับว่าจะโยนความผิดให้ชาวบ้านไปเสียหมด พักหลังๆแค่เอะใจ ถึงได้เอ่ยคัดค้านการกระทำของเขาจนกระทั่งได้รับการตอกย้ำกลับมาเรื่องที่พ่อกับแม่ของพี่ตาย มันน่าแปลกใช่มั้ย…เราเป็นจ้าวนะ พวกท่านมีสายเลือดของจ้าว…มันจะเป็นไปได้ยังไงที่จะถูกฆ่าได้ง่ายๆ…”
“….พี่วัน….”
“และพอได้ฟังสิ่งที่ไกรเล่า และถ้าทั้งหมดที่หมอคงพูดเป็นความจริงล่ะก็…………….มัน….มีสิ่งเดียวเท่านั้นที่เกิดขึ้นได้…..”
ผมคิดว่าผมเข้าใจ
…ไม่หรอก ผมเข้าใจจริงๆ เขาสูดลมหายใจ “…พอพี่ปล่อยไกรแล้ว…ให้รีบหนีไปนะ”
“……ไม่เอา…” ผมกอดเขาหมับ “ไม่หนี ไม่เอา…”
“ไปเถอะ”
“พี่วัน…ฟังนะ ใจเย็นๆก่อนนะ…”
“กระโดดออกไปทางหน้าต่าง ปีนรั้วหนีไป จำทางได้ใช่มั้ย…กลับไปที่หอหรืออะไรก็ได้ กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมซะ”
“แบบเดิมยังไง…” ผมถามเสียงอ่อน รู้สึกตัวเองหายใจแรงจนตัวโยน “แบบเดิมไหน ไกรไม่เข้าใจ”
“….กลับไปเป็นมนุษย์ธรรมดา….”
“……แต่ไกรอยากอยู่กับพี่” คำนั้นหลุดออกไปโดยไม่ทันคิด แต่ผมก็ไม่อยากแก้ไขเท่าไหร่..ทั้งหมดที่พูดออกไปเป็นความจริงทั้งนั้น และเรื่องเหลือเชื่อที่เกิดขึ้นทั้งหมดนี่…ก็เป็นความจริงเช่นกัน
“พี่สัญญา” เขาจูบหน้าผากผมอีกครั้ง “พี่จะกลับมาหาไกรแน่ๆ พี่สัญญา”
“….พี่วัน….”
“เป็นเด็กดี แล้วเชื่อฟังพี่นะ..”
“…….พี่วัน….”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก” เขาจูบที่เปลือกตาผม ไล่ลงมาที่จมูก “พี่แค่ต้องไปจัดการเรื่องบางเรื่อง…จัดการ…ให้มันจบสิ้นกันไปเสียที…”
ผมคิดว่าน้ำเสียงนั้นเบาบางลง
…เบา…จนเหมือนจะจางหายไป…
“….กับท่านอาพันวัง”TBC=========================
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 890404 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก