สิ้นสุดท้ายสองเราต้องลาจาก
ชะตาพรากความรักให้หักหาญ
ไม่สิ้นเคราะห์พ้นเวรผูกบ่วงมาร
สุดสายธารม่านกรรม..ช้ำชีวี
-๒๗-
นี่เป็นความลับที่สูงสุดในจักรวาล
..ทุกคนต้องรู้ว่าพ่อหมูกับอาหมอกของผมเป็นคนรักกัน…ยกเว้นผม ซึ่ง..เอ่อ..พวกเค้าสองคนก็ดูไม่ใช่คนที่ปกปิดสถานะตัวเองมากมายสักเท่าไหร่หรอกครับ เพียงแต่ท่าทางจะไม่พูดเรื่องนี้กับผมแน่ๆ ดังนั้นทางเดียวที่ผมทำได้คือไม่เคยถามไปตรงๆและปล่อยให้เรื่องมันเลยตามเลย
เท่าที่ผมรู้มาจากคุณป้าก็คือ..น้องสาวของแก(หรือแม่แท้ๆของผมน่ะแหละ)เสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่ผมยังเด็ก นั่นหมายถึงอาหมอกที่เข้ามาทีหลังไม่ได้มีส่วนเกี่ยวข้องอะไรกับความรักของพ่อแม่ แถมแกยังใจดีและเลี้ยงผมเหมือนหลานแท้ๆมาตั้งแต่เด็ก…รู้แค่นั้นก็พอแล้วล่ะฮะ
บางทีเรื่องนี้อาจจะเป็นเหตุผลที่ผมมีความสามารถที่จะปล่อยให้เรื่องอะไรๆมันเลยตามเลยได้เก่งนัก และเคยคิดมาตลอดว่าเรื่องบนโลกแม่งไม่มีอะไรจะประหลาดเท่าที่บ้านผมแล้วล่ะ…จนกระทั่งได้มาเจอจระเข้ที่กลายร่างเป็นมนุษย์ได้น่ะแหละ
เออ สรุปว่าที่ผมตั้งใจจะบอกน่ะ
คือไอ้โป๊ยที่เพิ่งเจอหน้าพ่อกับอาผมครั้งแรก แม่งรู้ตั้งกะแว่บแรกที่เจอละ…ถึงได้หันมามองผมแบบงงๆคล้ายอยากจะถาม แต่มารยาทในการเข้าสังคมมันยังดีอยู่เลยไม่ได้พูดออกมา
เราคุยกันเรื่องทั่วไปซะเยอะแยะฆ่าเวลา จนกระทั่งพ่อกับอาออกจากห้องไป
“เป็นไงบ้างวะมึง?” โป๊ยถามผม เห็นชัดถึงท่าทางลังเลที่จะไม่ถามเรื่องครอบครัวผมน่ะนะ
“ก็…โอเค เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็กลับได้ละ…รอหมอเช็คกลัวปอดบวมน่ะ”
“ปอดบวมเลยเรอะ?”
“ก็อยู่ในน้ำตั้งนานนี่หว่า”
มันมองหน้าผมสักพัก..แล้วถอนหายใจ
“ไกร..กูว่ากูจะไม่ถามมึงแล้วนะ…” “อะไร?”
แรกผมคิดว่ามันจะถามผมเรื่องพ่อกับอา แต่พอสบตามัน..ถึงได้รู้ว่าจริงๆแล้วมันมีอะไรที่น่าเป็นกังวลมากกว่านั้นเยอะ
มันมองด้วยสายตาดุ..แต่ก็ประหม่าที่จะพูด
เพื่อเตือนให้ผมรู้ว่า…
สิ่งที่ตัวเองเพิ่งเจอมาไม่ใช่เรื่องเล็กๆสักนิด “…มึงรู้ตัวมั้ย ว่าช่วงที่ผ่านมามึงทำตัวแปลกมาก” มันว่า สีหน้าจริงจัง
“มึงจำวันที่มึงหน้าตื่นวิ่งออกจากห้องสมุดได้มั้ย แล้วก็ยัง…ก่อนหน้านั้นอีกหลายๆเรื่อง แถมมาวันนี้มึง…ลงไปว่ายน้ำเล่นในแม่น้ำเจ้าพระยาจนเกือบตายงั้นเหรอ? ควาย! กูคบกับมึงมาตั้งนานเพิ่งรู้ว่ามึงปัญญาอ่อนขนาดทำเรื่องแบบนั้นได้ว่ะ!”
คำที่มันพ่นออกมาดูอัดอั้นซะจนผมได้แต่กระพริบตาปริบๆ แถมยังไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรสักคำเลยได้แต่กัดปากตัวเอง แล้วมองมัน…มันที่รอให้ผมพูดอะไรสักอย่าง
สุดท้ายไอ้โป๊ยก็หงุดหงิดอย่างช่วยไม่ได้จริงๆ
“กูเคยตั้งใจว่าจะไม่ถามนะเพราะคิดว่าเป็นเรื่องส่วนตัว มันก็โอเคถ้ามึงจะไม่บอกครอบครัวมึงเพราะเหตุผลไร้สาระ แต่มึงต้องเข้าใจนะ…มึงเพื่อนกู ถ้ามึงเป็นขนาดนี้แล้วมึงยังกระแดะไม่บอกกูมันก็ไม่ใช่ว่ะ…”
“โป๊ย…” ผมทัก บีบนิ้วชี้ตัวเองจนเจ็บ
“….วันนี้มึงเจอพี่วันรึเปล่า?” …เสียงนั้นดังไม่ต่างไปจากเสียงกระซิบ
โป๊ยสูดลมหายใจ มองหน้าผม
“ไอ้สัส กูเป็นห่วงมึงจนจะตายแทนได้อยู่ละยังมีหน้ามาถามหาผัวอีก…ไม่เจอโว้ย!”
“…..แล้วเค้ามาเรียนรึเปล่า?” “เรียนบ้าไร ปีสี่ปิดเทอมไปตั้งกะอาทิตย์ที่แล้วละ” มันท่าทางอารมณ์กำลังจะขึ้น แต่จู่ๆก็ดรอปลงอย่างรวดเร็วเหมือนเพิ่งคิดอะไรได้ “….เดี๋ยวนะไกร? อย่าบอกนะว่ามึงเลิกกับไอ้หมอนั่นแล้วไปกระโดดน้ำฆ่าตัวตายน่ะ??”
“ไม่ใช่ว้อย!!!”
“อ้าว แลวจะถามหามันทำซากอะไรวะ แฟนป่วยไม่คิดจะมาเยี่ยมเลยรึไง?”
“กูไม่ใช่แฟนเค้า”
“อ้าว……”
“…เออ…เอาน่า…กูไม่มีเวลามาคิดมากเรื่องนั้น” ผมรู้สึกปวดหัวจนจะระเบิด “แล้วแก้วล่ะ? วันนี้เจอแก้วรึเปล่า?”
“เจอสิ ก็สอบวิชาเดียวกันนี่หว่า…เออ แล้วมึงเอาไงเรื่องสอบวะ?”
“เดี๋ยวไปขอสอบทีหลัง”
“วรรณกรรมสอบวันพฤหัสนะมึง…ไหวป่ะเนี่ย”
“ตัวสุดท้ายแล้วเว้ย ไหวดิ….”
“………กูถามละลาบละล้วงมึงไปป่าววะ?” “เปล่านี่?” ผมยกมือเสยผม “ทำไมอ่ะ?”
มันมองหน้าผม “หน้ามึงซีดมากเลย……กูว่ากูไปตามหมอดีกว่า”
“เฮ้ยๆ ไม่ต้องเลยนะมึง อยู่ตรงนั้นแหละ”
“ถ้ามึงไม่ไหวมึงก็พักก่อนได้นะเว้ย”
“กูสบายดีๆ แค่…คิดมากไปหน่อย…”
อีกฝ่ายขมวดคิ้ว “ไหวนะ?”
“ไหว…ไหวสิ”
…ผมโกหก เพราะสมองผมกำลังนึกทบทวนเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อวานอย่างไม่ได้ตั้งใจ แถมยังสลับกันไปมาจนสมองแทบระเบิด…ผมนึกถึงไอ้พี่วัน นึกถึงท่านอาพันวัง นึกถึงแก้ว นึกถึงมาลากับวรรณนา นึกถึงจระเข้อีกหลายตัวที่ผมไม่รู้จักชื่อ นึกถึงเศษซากของรังจระเข้ที่ผมเห็นครั้งสุดท้าย….
………นึกถึง………… จังหวะนั้นเองที่เสียงเปิดประตูห้องดังขึ้น
ทั้งผมทั้งโป๊ยหันไปมอง…คนที่เดินเข้ามาคือพ่อกับอาหมอกนั่นเองไม่ใช่ใครที่ไหน และนั่นทำให้รูโหว่ในอกผมแคบลงนิดหน่อย
“พ่อซื้อข้าวมา โป๊ยทานด้วยกันมั้ย?”
พ่อโชว์ถุงกับข้าว โป๊ยหัวเราะแล้วส่ายหน้า
“ไม่ดีกว่าครับ เดี๋ยวผมกลับไปกินข้าวบ้านแหละ…ไม่กลับไปกินโดนแม่ดุตาย”
“เอางั้นเหรอ? ซื้อมาตั้งเยอะแยะแน่ะ..”
“แฮ่ แต่ผมขอกินลูกชิ้นนิดหน่อยนะฮะ ตอนขึ้นมาก็เห็นร้านนี้แว่บๆน่ากินมากเลย”
“เอาเลยไอ้หนู ฮะๆๆ”
“พ่อ” ผมเรียกบ้าง ไอ้ที่อยู่ในใจเมื่อครู่ยังค้างคาอยู่ไม่หาย
“เห็นกระเป๋าเป้ไกรบ้างมั้ย?" คำถามนั้นทำให้คนทั้งหมดเงียบไป ส่วนพ่อก็ถามกลับ “กระเป๋าเหรอ?”
“ก็ที่ไกรสะพายตอนอยู่ในน้ำไง”
“พ่อไม่เห็นนะ…”
“อ๋อ อยู่นี่ๆ อาเก็บไว้เอง”
อาหมอกแทรกขึ้นมา แล้วเดินผ่านทุกคนออกไปที่ระเบียงด้านนอกเพื่อหยิบกระเป๋าเป้อันคุ้นเคยของผมเข้ามา แกคงเอาไปผึ่งลมตากแดดให้ แต่มันเป็นเพียงกระเป๋าใบเปล่าๆที่ไม่มีอะไรอยู่เลยครับ
..นั่นทำให้ผมหน้าซีด “แล้ว…ของข้างใน?”
“พวกเสื้อผ้าอาส่งซักข้างล่างน่ะ ก็เล่นเปียกหมดเลยนี่นา..”
“แล้วอาเห็นไอ้นั้นมั้ย?” ผมลนลาน รู้สึกปากสั่นมือสั่นไปหมด “สมุดบันทึกปกดำเล่มเล็กๆบางๆเท่านี้อ่ะ? ดูเก่าๆหน่อย…ที่ข้างในเขียนลายมือยุกยิกอ่านไม่ค่อยออกเท่าไหร่ แล้วก็มีรูปสเกตเต็มไปหมด เป็นรูปจระเจ้..หอก……เอ่อ…..”
“เดี๋ยวๆ ใจเย็นก่อนนะไกร” อาหมอกขมวดคิ้วมองผม แล้วเดินกลับมาที่โต๊ะข้างๆเตียง “อาไม่รู้เนื้อในถึงขนาดนั้นหรอก แต่ถ้าเป็นสมุดที่มีลักษณะประมาณนั้นน่ะอาเก็บไว้ให้ที่นี่”
แกหยิบสมุดที่คุ้นเคยนั่นขึ้นมาจากลิ้นชัก แล้วส่งให้ผม
…นั่นทำให้ผมต้องถอนหายใจอย่างโล่งอก
….ชิ้นส่วนสำคัญของเรื่องราว…ยังอยู่ดี…. พ่อเลิกคิ้ว “มีอะไรรึเปล่า? โน้ตสอบเหรอ?”
“อ้อ…ประมาณนั้นครับ…ว่าจะอ่านคืนนี้อ่ะ…” ผมพลิกคร่าวๆเปิดดูตัวหนังสือด้านใน แล้วรู้สึกฉงนอย่างประหลาด…ที่แทบไม่มีรอยซึมเปื้อนของหมึกเลยแม้แต่น้อย “…….ทำไม…เอ่อ…ตอนที่เอาออกมาจากกระเป๋าไกรมันไม่เปียกเหรอฮะ?”
“ไม่นี่” อาหมอกว่า “มันอยู่ตรงกลางๆน่ะ น้ำคงเข้าไม่ถึงมั้ง”
“อย่างนั้นเหรอ…”
“เป็นไงบ้างล่ะ? ตัวหนังสือลางรึเปล่า พออ่านได้มั้ย?”
“อื้อ ไม่มีปัญหา” ผมโกหก..ที่จริงผมอ่านมันไม่ออกตั้งแต่แรกแล้วล่ะ “ขอบคุณฮะอาหมอก”
“เอ้อ งั้น…” เพื่อนผมแทรกขึ้น “ผมขอตัวกลับก่อนนะฮะ”
จังหวะนั้นพอดีเด๊ะมากๆจนผมนึกอยากขอบคุณ..ระหว่างที่ทุกคนร่ำลากันเลยฉวยจังหวะนั้นซ่อนหนังสือไว้ใต้หมอน แล้วร่ำลามัน ถามเรื่องรายงานเล็กๆน้อยๆที่ต้องรีบปั่นส่งในช่วงท้ายเทอมเช่นนี้ ซ้ำยังย้ำให้มันถามหาไอ้พี่วันให้ผมด้วย ซึ่งมันก็ไม่ได้แซะอะไรอีกกลับพยักหน้ารับแต่โดยดีด้วยซ้ำ
……และถึงจะเป็นแบบนั้น…….
…………แต่ตลอดเวลาที่อยู่โรงพยาบาล…ผมก็ไม่ได้ข่าวคราวของพี่วันแม้แต่นิดเดียว+++++++++++++++++++
“เรียบร้อยแล้วครับอาจารย์ ขอบคุณมากครับ”
“ไหวนะเราน่ะ?”
“แน่นอนฮะ สบายดีแล้ว”
“คราวหลังก็ระวังหน่อยล่ะ” อาจารย์หัวหน้าภาควิชาถอนหายใจ “อย่าไปพลัดหลงตกแม่น้ำเจ้าพระยาอีกรู้มั้ย มันเชี่ยวแค่ไหนเธอก็น่าจะรู้”
ผมหัวเราะกลบเกลื่อน และเออ ออห่อหมกตามๆกันไป ขอบคุณแกอยู่ประมาณสิบล้านครั้งที่อนุญาตให้สอบนอกรอบเป็นกรณีพิเศษได้..ก่อนจะขอตัวเดินจากมา…อันเป็นก้าวสุดท้ายของเทอมแรกในปี3 ซึ่งถ้าเป็นปกติคงต้องวิ่งออกไปที่ระเบียงเพื่อกระโดดฮาเลลูย่า จากนั้นก็ไปปาร์ตี้กับเพื่อนจนถึงเช้าของอีกสองวันถัดไปแล้วแท้ๆ…
…….แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกัน ตรู๊ดดด ตรู๊ดดดดดดดดดด ปิ๊บ
“ว่าไง”
((สอบเสร็จแล้วใช่ป่ะวะมึง))
“อื้อ คิดว่านะ”
((อะไรเนี่ยยย สดชื่นหน่อยสิเว้ย ปิดเทอมแล้วนะ))
“ช้ากว่าพวกมึงตั้งสองวัน”
((ฮ่าๆๆ อย่าน้อยใจไปน่า แล้วทำได้ป่าว))
“ก็ประมาณนึงอ่ะ”
((มึงไม่ตกมีนอยู่ละสัส มิดเทอมคะแนนดีนี่มึงอ่ะ))
“กูไม่กลัวตกหรอกไอ้เหี้ย กูกลัวไม่ได้A”
อีกฝ่ายเงียบไป แล้วว่า ((…..เราขาดกันเถอะ เซ็นใบหย่าแม่ง))
“ขอฟ้องค่าเลี้ยงดูแปป”
จบคำ ทั้งผมทั้งมันก็หัวเราะออกมาพร้อมกันทั้งคู่ ที่สำคัญคือโป๊ยไม่ได้พูดล้อเลียนถึงพี่วันเหมือนที่มันเคยทำ เพียงแค่หัวเราะกันแบบเพื่อนที่…เห็นใจกัน
มันคงจะรู้เรื่องราวแบบมั่วถั่วไปคร่าวๆแล้ว อย่างน้อยก็พอจะเดาออกว่าเรื่องไหนควรถามเรื่องไหนไม่ควร ซึ่งก็ดี..ถึงมันจะดูบ้าๆแต่แม่งก็เป็นคนดีตรงนี้ ถึงอย่างนั้นผมก็ไม่คิดจะเล่าเรื่องจระเข้ที่สามารถแปลงร่างเป็นมนุษย์ได้ หรือเรื่องศึกกลางแม่น้ำเจ้าพระยาอะไรนั่นหรอกนะครับ…
การมีโป๊ยอยู่ทำให้ผมรู้สึกว่าตัวเองเป็นแค่วัยรุ่นธรรมดา
…นั่นเป็นเรื่องที่ดี เราคุยเรื่องอื่นกันนิดหน่อยไปตามประสาครับ ก่อนที่มันจะว่า
((เอ้อ คืนนี้สี่ทุ่มร้านเดิมนะมึง))
ผมชะงัก แล้วถอนหายใจ “โป๊ย….คือ…..”
((อะไรวะ?)) น้ำเสียงอีกฝ่ายฟังดูล้อเลียนมากกว่าโกรธจริงๆจังๆ ((เค้าไปกันทั้งรุ่นอ่ะ มึงจะไม่ไปเหรอ?))
“…….กูแค่ยังเพลียๆอยู่ว่ะ” มันเป็นเหตุผลที่ผมอ้างขึ้นมาข้างๆคูๆครับ ไม่อยากจะอธิบายให้ยืดยาวว่าสภาวะทางอารมณ์อันไม่คงที่แบบนี้มันวุ่นวายมากแค่ไหน “เดี๋ยวว่าจะกลับบ้านเลย…พ่อกับอากูยิ่งเป็นห่วงอยู่ด้วย”
((อ้าวเหรอ งั้นก็ช่วยไม่ได้นะ…))
“ขอบคุณที่ชวนว่ะ”
((ของตายว่ะเพื่อน หายไวๆนะ…วันหลังมาจอยกันๆ))
ผมวางสาย ยืนเตะฝุ่นรอรถเมล์หน้ามหาวิทยาลัยอยู่สักพักหนึ่ง สายที่ต้องการก็มาพอดี…ผมเลือกที่นั่งด้านหน้าที่ได้ยินคนขับรถกับกระเป๋ารถเมล์คุยกันเรื่องสัพเพเหระชัดเจน
ในเวลาปกติมันอาจจะน่ารำคาญ…แต่ตอนนี้สิ่งเหล่านั้นคือชีวิตชีวา
..ที่ตอกย้ำให้ผมรู้ว่าตัวเองเป็นมนุษย์ธรรมดา..
ที่ยังมีลมหายใจ ก่อนหน้านี้เพราะขาดสอบไปทำให้ต้องวิ่งวุ่นหลายเรื่อง แถมยังต้องไล่อ่านหนังสือชิบหายไม่มีกระจิตกระใจจะทำอะไรอื่นสักนิด อย่างน้อยสิ่งเหล่านี้ก็พิสูจน์ได้ว่า..ไม่ว่าผมจะผ่านเหตุการณ์หรือเรื่องราวอะไรมา…ก็หนีจากโลกแห่งความเป็นจริงที่ว่าตัวเองเป็นแค่นักศึกษาธรรมดาไม่ได้
…ความจริงข้อนั้นมันช่างน่าดีใจ…เพราะแค่ใช้ชีวิตปกติไปวันๆก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
แต่ในทางกลับกัน…มันช่างอ้างว้างอย่างน่าประหลาด
วันนี้เป็นอีกครั้งที่ผมมาหยุดอยู่หน้ารั้วไม้ของบ้านหลังเดิม …ที่ภายในแทบไม่มีอะไรเปลี่ยนไปจากวันที่ผมจากมาวันนั้น นอกจากดินโคลนที่เริ่มแห้งจนขึ้นรูปของความวุ่นวายชัดเจน เศษซากปรักหักพังที่เหมือนจะโค่นลงมากว่าเดิมเพียงเล็กน้อย ต้นไม้ทุกต้นก็ยังเขียวขจีเพราะความชื้นที่ได้จากคูน้ำใหญ่ บ้านที่ครั้งหนึ่งมันเคยเป็นศูนย์รวมของชีวิตมากมายขนาดไหน…แต่วันนี้มันกลับ ‘ว่างเปล่า’
….ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมด….เพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ
ราวกับต้องการจะบอกผมว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นนั้น…
เป็นแค่ฝันไป หลายวันมานี้ผมเจอพี่ปี4บางคนเทียวไปเทียวมามหา’ลัยอยู่เพราะต้องเริ่มโปรเจคจบ พอถามหาพี่วันด้วยใบหน้าที่ไร้ยางอายที่สุดในชีวิตออกไปก็ไม่ได้คำตอบใดๆทั้งนั้น มันคือความเวิ้งว้างว่างเปล่าที่หาปลายทางไม่ได้ และผมกำลังเดินอยู่คนเดียว
…ผมคิดว่าแก้วคือคำตอบ..แต่..ก็ไม่มีความคิดที่จะเดินไปถามตรงๆ
มากกว่าความสงสัย…คือความกลัว
…กลัวว่าทุกสิ่งที่คาดการณ์ไว้ทั้งหมดจะเป็นจริง ผมมีเบอร์แก้ว มีไลน์ของเธอ มีเฟสบุ๊ค มีทุกอย่าง และไม่ว่าจะตามเช็คด้วยตัวเองถึงซอกมุมไหน…เธอก็เป็นเพียงเด็กสาวธรรมดา ไม่เห็นอะไรที่จะโยงเธอเข้าเรื่องลึกลับประหลาดๆแบบนี้ได้สักนิด
…แต่พอลองเช็คเฟสบุ๊คของไอ้พี่วันดูบ้าง…ก็เหมือนกัน
เขาก็เหมือนเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่มีเฟสเอาไว้ขำๆแต่ไม่ได้โพสต์อะไรมากเกินไปกว่าเรื่องงานกลุ่มในมหา’ลัย และให้เพื่อนแทกรูปมาหาเพื่อเรียกเรตติ้งไปวันๆ…ซึ่งเรื่องนี้ผมว่าเขาใช้ชีวิตได้เหมือนมนุษย์จนแทบไม่มีอะไรแตกต่างจากแก้วเลย
เพราะงั้นเธออาจจะเป็นเหมือนกันก็ได้…
…มนุษย์…ที่แกล้งทำเป็นว่าใช้ชีวิตปกติโดยไม่รับรู้อะไร ผมยืนมองสถานที่แห่งนั้นจนเวลาผ่านไปเกือบๆครึ่งชั่วโมง ถึงได้เดินละออกมา
และก้าวเท้าต่อไปข้างหน้าด้วยความหวังเดียวว่า..พรุ่งนี้ทุกอย่างจะดีขึ้น
‘พี่สัญญา…’ คำนั้นยังดังก้องอยู่ในหัวผม
‘….พี่จะกลับมาหาไกรแน่ๆ….พี่สัญญา…..’ …แต่จนแล้วจนรอดแม้กระทั่งในวันเปิดภาคเรียนใหม่….
…………..เขา..ก็ไม่ได้กลับมา…
TBC=============================
ช่างเป็นตอนที่สั้นจริงๆ //ซรับ
เหมือนเบรคช่วงเวลาตื่นเต้นละมั้งคะ(หรือยิ่งทำให้ตื่นเต้นกว่าเดิมหว่า)
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 893541 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก