อยากจะเข้ากอดจูบเคล้าพะนอ
ให้สิ้นแรงฤทธิ์รอสิเน่หา
เฝ้าบอกรักบอกคิดถึงทุกเพลา
มีแต่เพียงน้ำตา..ที่หลั่งริน
-๓๒-
ก่อนอื่นผมขออนุญาตยกมือประนมขอบคุณสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลายในสากลโลกที่ช่วยให้ผมได้เจอกับสิ่งที่ตัวเองปรารถนาโดยไม่ต้องเสียแรงเสียเวลาอะไรมาก ขอขอบคุณความบ้าของตัวเองที่ทำให้ผมกล้ามากพอจะเดินเล่นเลยมาถึงตรงนี้ ขอขอบคุณโป๊ยที่ถึงมันจะเป็นห่วงแต่ก็ไม่ได้บังคับขู่เข็ญให้ผมกลับไปหา ขอบคุณป่ะป๊าแตงโมที่อนุญาตให้เอารถมาได้วันนี้…ขอบคุณแม่งให้หมดทุกคนเลยครับ
…เออ แต่ผมไม่นึกขอบคุณตัวเองที่ล้มลงหัวฟาดพื้นคางแตกเมื่อครู่หรอกนะ ไม่งั้นเราคงได้เจอกันในสภาพที่ดีกว่านี้ไปแล้ว..
พระเจ้า…
…ไม่ต้องบอกก็รู้ใช่มั้ย…ว่าผม..
เอ่อ…เค้ามากแค่ไหน
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาดีใจอยู่ครับ เมื่อบุรุษแปลกหน้าสองคนปรากฏตัวขึ้นพร้อมสิ่งนำแสงในมือ แต่เพราะเงาของพี่วันที่บังอยู่นั้นทำให้ผมเห็นพวกเขาได้ไม่ชัดเจนนัก เพียงแค่แสงที่สว่างขึ้นมาจากเมื่อครู่นี้เท่านั้นที่ทำให้ผมรู้ว่าพวกเขาไม่ได้เดินในทางมืดๆอย่างโง่ๆ
…แต่ที่จริงก็ไม่ได้อยากจะเห็นมากมายสักเท่าไหร่หรอก
“อ้าว จ้าวน้อยนี่เอง…ไอ้เราก็นึกว่าใคร” คำนั้นพูดขึ้นมาพร้อมน้ำเสียงสรวลเฮฮา คล้ายกับว่าไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นนัก ซึ่งถ้าเป็นหน่วยเวรยามผมคงจะสั่งไล่ออก แต่เพราะตอนนี้ผมเป็นผู้บุกรุกก็เลยนึกขอบคุณความหละหลวมพวกนั้นอยู่แค่ในใจ
“ผมเองครับ” เสียงไอ้พี่วันพูดบ้าง “มีเรื่องอะไรรีบร้อนงั้นเหรอ?”
“เมื่อกี้พวกเราได้ยินเสียงประหลาดน่ะขอรับ นึกว่ามีขโมยขโจนที่ไหนบุกมาซะอีก”
“ไม่มีหรอกครับ ถ้ามีพวกพี่ก็คงเห็นไปบ้างแล้วล่ะ”
“ก็นั่นสินะ”
ทว่าอีกเสียงกลับร้อง
“แต่ข้าได้กลิ่นนะ…” “กลิ่นอะไรรึ?”
“กลิ่นเลือดมนุษย์” ..นโมตัสสะ นโมตัสสะ.. ผมหลับตา สวดภาวนาให้บทสนทนาพวกนั้นจบลงโดยเร็วทีเถอะ
“งั้นเหรอ?” เสียงไอ้พี่วันดูแปลกใจนัก “แต่ผมไม่เห็นได้กลิ่นเลยนี่”
..ขอรางวัลตุ๊กตาทองให้จระเข้ตัวนี้ทีเถอะได้โปรด!! ผมรู้ว่าจระเข้อีกสองตัวนั้นคงได้หันไปมองหน้ากัน แล้วเลิกทำจมูกฟุดฟิดทันที
“เช่นนั้นรึขอรับ…สงสัยจมูกข้าคงไม่ดีเสียแล้ว”
“ไปป้ายยาไป”
“ว่าแต่จ้าวน้อยสิ มาทำอะไรแถวนี้หรือขอรับ?”
“มาลาน่ะ ผมเห็นเค้าออกไปเดินเล่นข้างนอก…แต่ยังไม่เห็นกลับมาสักที”
“ถ้าเป็นเจ้าหนูนั่นล่ะก็เมื่อครู่เพิ่งเดินเข้าไปเองนะขอรับ สงสัยจะสวนทางกับจ้าวน้อยมากระมัง”
“งั้นหรือ….”
“แล้ว…มิรีบกลับเข้าไปรึขอรับ?”
“ฮะๆ ขอโทษนะครับ พอดีผมว่าจะขึ้นไปเดินเล่นหน่อย”
ไอ้พี่วันหัวเราะ น้ำเสียงของเขาดูเป็นธรรมชาติมากซะจนผมนึกหมั่นไส้ ผู้ชายแบบนี้น่ะเวลาที่โกหกอะไรเข้าหน่อยก็จะแนบเนียนมาก…พับผ่าสิ ผมลืมความร้ายกาจของผู้ชายคนนี้ไปได้ยังไงกันนะ
“อยู่ข้างล่างนานๆก็อึดอัดเหมือนกัน…พวกพี่ๆล่ะครับไม่รู้สึกเหมือนกันเหรอ?”
“เออ นั่นสินะ..”
“พวกข้าคงเคยชินกับวิถีชีวิตข้างล่างนี้ไปแล้วกระมัง”
“โถจ้าวน้อย ท่านก็รู้ว่าพวกเราได้ขึ้นไปข้างบนบ้างสักที่ไหน วันๆก็รับใช้
จ้าวรำไพอยู่ข้างล่างเนี่ยแหละ”
“อีกอย่าง มนุษย์น่ะชั่วร้ายจะตาย…ถ้าเลือกได้ข้าก็ไม่อยากขึ้นไปทั้งใจหวั่นกลัวเช่นนี้หรอก”
“แต่พูดถึง…ขนมนั่นที่เด็กมาลาซื้อมาฝากคราวก่อนก็อร่อยเหมือนกันนะ”
“นั่นสิ”
“เจ้านี่ตะกละชะมัด”
“ถ้าเป็นขนมนั้นล่ะก็…ผมเห็นมีขายที่ข้างอุทยานนะครับ พวกพี่ขึ้นไปซื้อกินกันแปปเดียวคงไม่เป็นไรหรอก เดี๋ยวตรงนี้ผมเฝ้าให้ก่อน” ไอ้พี่วันพูดต่อด้วยรอยยิ้มสบายๆไม่ได้เร่งร้อน..ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบแบงค์สีแดงส่งให้…ที่ผมนึกจริงๆนะว่าไอ้นั่นแหละที่เขาเรียกว่า
‘สินบน’ น่ะ “เอาเงินนี่ไปสิครับ แล้วซื้อมาฝากผมด้วยล่ะ”
“โอ้! จะดีรึขอรับ”
“ดีสิครับ”
“จ้าวน้อยช่างใจดีนัก”
“นั่นสิ หากมาอยู่กับพวกเราเสียแต่แรกคงไม่มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้น…อะ ขออภัยขอรับ ข้าไม่ควรพูดเช่นนั้นเลย”
..เรื่องเลวร้าย..? แทนที่ผมจะปล่อยให้บทสนทนาพวกนั้นลอดหูซ้ายทะลุหูขวา ผมกลับเก็บมันเอามาใส่ใจ และอดคิดสงสัยไม่ได้ว่าเรื่องพวกนั้นหมายถึงเรื่องของท่านอาพันวังรึเปล่า หรือหมายถึงเรื่องอื่น หรือว่า…เรื่องมันเลวร้ายกว่าที่ผมคิดกันแน่นะ
แต่ไอ้พี่วันกลับยิ้มรับ “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมสบายดีนะ”
“ขออภัยด้วยขอรับ”
“ไม่เป็นไรจริงๆ พวกพี่รีบไปเถอะ อีกเดี๋ยวจะตกเย็นร้านขนมจะปิดหมด”
วาจาเกลี่ยกล่อมให้คนฟังคล้อยตามแบบนั้นเป็นมายังไงก็ยังคงเป็นแบบเดิม น้ำเสียงทุ้มๆกระแสเสียงหวานๆที่ชวนให้เคลิบเคลิ้มทุกครั้งที่หลับตาฟัง ผมหายใจแรง..ไม่รู้ตัวว่าเผลอหลงใหลทุกอย่างของคนตรงหน้าขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่
…หรืออาจจะเพราะช่วงเวลาที่ห่างกันไป และอะไรหลายๆอย่างทำให้ความรู้สึกเหล่านั้นมันยิ่งทบทวีก็ไม่รู้
รู้สึกตัวอีกทีสองยามพวกนั้นก็เดินเลยไปไกลแล้ว ผมลืมตา ยังรู้สึกได้ว่าเลือดกำเดาตัวเองยังไหลอยู่..และก็เจ็บจมูกกับหน้าผากมากๆ ให้ตายเหอะ…วันนี้มันวันอะไรกันแน่วะเนี่ย
ผมกำลังยกชายเสื้อตัวเองขึ้นมาเช็ดเลือดกำเดาอย่างเงอะๆงะๆ ตอนที่เขาหันกลับมาอีกรอบ
แรกทีเดียวผมคิดว่าเขาจะยิงคำถามใส่ผมรัว แต่อีกฝ่ายกลับใจเย็นมาก…เขาค่อยๆประคองผมให้ออกมาจากซอกหินแคบๆนั่น ใช้มือข้างหนึ่งเชยคางให้ผมเงยหน้าขึ้นจนสุดคอ
“เงยหน้าไว้ เลือดจะได้หยุดไหล”
ผมกลอกตา นึกถึงวิธีปฐมพยาบาลเบื้องต้นทั้งยังเงยหน้าสุด “..ต้องเอาน้ำแข็งประคบรึเปล่า?”
เขาไม่ได้ตอบคำถามนั้น แต่โอบเอวพาผมเดินไปอีกทางที่ผมเพิ่งเห็นว่ามันมีอยู่ จะว่าไปแล้ว ‘ถ้ำแห่งนี้’ เริ่มจะคล้ายเขาวงกตขึ้นไปเสียทุกที และทางที่เขาพาผมมาก็ไม่ได้มีคบไฟจุดตามทางแบบเส้นทางหลักอีกอันเลย
“ระวังนะ พื้นมันลื่น”
“อื้อ” ผมเกาะแขนเขา..แน่นมาก “ไกรมองไม่เห็นอะไรเลย”
“ค่อยๆก้าวตามพี่มาก็พอ”
“อื้อ” ผมพยักหน้าอีกครั้ง “พี่มองเห็นเหรอ”
“เห็นสิ”
“งั้นเหรอ…”
“ระวังนะ”
“อ๊ะ”
“พูดไม่ทันขาดคำเลย”
“ไม่ล้มสักหน่อย”
“พูดมากเดี๋ยวเลือดก็ไม่หยุดไหลหรอก”
“อื้อ..”
“เดินไหวมั้ยครับ? พี่ต้องอุ้มมั้ย?”
..ไอ้บ้านี่.. ผมอยากดุอยากด่าเขา ถ้าเป็นปกติคงได้ทุบแม่งสักป้าบนึง แต่คำพูดหวานๆแบบนั้นกลับทำให้ผมรู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมา
“อื้อ”
ได้แต่พยักหน้าตอบกลับไป เพราะถ้าพูดมากกว่านี้ผมคงได้ฟูมฟายไปแล้วเป็นแน่
เขาหัวเราะเบาๆ ย่อตัวลงแล้วช้อนร่างผมขึ้นโดยง่าย บอกตามตรงว่าผมไม่ใช่ผู้ชายที่ตัวเล็กอะไรเลยครับ และที่ผ่านมาเขาก็ไม่ได้พะเน้าพะนออะไรผมขนาดนี้จนสามารถเรียกได้ว่าความเคยชิน แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอุ้มผมไหว แล้วพาเดินไปตามทางเรื่อยๆจนผมเริ่มตาลายคล้ายจะหลับ
ผิวกายของเขายังเหมือนเดิม…เวลาสัมผัสก็ยังให้ความรู้สึกเย็นๆเหมือนเคย แต่กระนั้นอ้อมแขนของเขาก็ยังอ่อนโยน และทำให้ข้างในอุ่นขึ้นมาได้ง่ายๆ
ผมเอนศีรษะซบที่ไหล่เขา...และทำเรื่องที่ไม่น่าเชื่อที่สุดคือ…การร้องไห้ออกมา
เขายังไม่ตาย
…นั่นคือทั้งหมดที่ผมรู้ ไม่นานผมก็ต้องปรือตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาอุ่นๆอีกครั้งเพราะแสงสว่างจากคบไฟที่ผนัง กับเสียงของน้ำไหลเอื่อยๆ พื้นที่ขนาดใหญ่นี้น่าจะถูกเรียกได้ว่า ‘ห้อง’ ที่ล้อมรอบด้วยหินสีเทาแดงเรียงๆกันเป็นผนัง ขอบด้านหนึ่งมีสายน้ำรินไหลเป็นน้ำตกขนาดเล็กที่เดาไม่ออกว่าเกิดจากธรรมชาติหรือตั้งใจทำขึ้นมากันแน่ สายน้ำเล็กๆทอดยาวไปสุดผนังอีกฝั่ง แล้วหายลับไปตามรูบนกำแพง
ผมไม่รู้ว่าเข้าใจถูกรึเปล่า แต่สถานที่นี้เหมือนที่ลับที่ไม่ค่อยมีคนเข้ามาเท่าไหร่ พื้นดินสีแดงนี่ไม่มีรอยเท้าของใครนอกจากรอยเท้าไอ้พี่วันที่เพิ่งเดินเข้ามานั้นเลย
เขาวางผมให้นั่งบนก้อนหินเย็นๆก้อนหนึ่ง ประคองใบหน้าของผมขึ้นอีกครั้ง
“เงยหน้าไว้สิ นั่นแหละ..เก่งมาก”
ดวงตาคู่นั้นเป็นสีอำพันสุกสวย สะท้อนกับเปลวไฟที่ไหววูบจนเป็นประกาย ทั้งรูปหน้าคมคายที่อยู่ใกล้เพียงแค่เอื้อมมือ กับริมฝีปากที่เหยียดยิ้มบางๆเหมือนเช่นทุกครั้งที่เขามองผม..แม้ว่ามันจะนานแสนนานมาแล้วก็ตาม..
ปลายนิ้วเย็นเกลี่ยที่ข้างแก้มให้ผม เขารู้ว่าผมร้องไห้…และยังจ้องมองผมอยู่แบบนั้น ทั้งๆที่ใบหน้าเปื้อนน้ำตาเปื้อนเลือดกำเดานี่คงไม่น่ามองเท่าไหร่
จังหวะนั้นที่เขาทำท่าจะละออกไป ผมถึงได้เอื้อมมือไปจับแขนเขาเอาไว้อย่างลืมตัว
เขาหันมาหาผมอีกครั้ง
แม้จะไม่ชอบใจนัก..แต่ผมก็ค่อยๆปล่อยมือออกจากแขนเขาช้าๆ
“ไม่ไปไหนหรอก..” เขาบอกผม กดริมฝีปากลงที่หน้าผากครั้งหนึ่ง “แค่จะเอาผ้าไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตาให้เท่านั้นแหละครับ ดูสิ..เปื้อนหมดแล้ว”
ผมกำลังจะยกหลังมือมาเช็ดๆหน้าตัวเอง แต่นึกขึ้นได้ว่าทำแบบนี้คงจะได้เปื้อนกว่าเดิมแน่เลยหยุดไว้
ร่างสูงหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาจากกระเป๋าเสื้อ เดินเข้าไปใกล้ธารน้ำตกใสสะอาดเพื่อชุบน้ำแล้วบิดหมาดๆให้ ผมมองมือของเขาที่เปลี่ยนเป็นเกล็ดสีเขียวนั้นอย่างเลื่อนลอย..คล้ายกับว่าไม่ได้เห็นสิ่งมหัศจรรย์ที่สวยงามเช่นนั้นมาเนิ่นนาน…
…ก็เนิ่นนานจริงๆนั่นแหละ ผมไม่เข้าใจเลย..ไม่เข้าใจในสิ่งที่ตัวเองกำลังคิดอยู่ นึกถึงวันแรกที่ผมเห็นผิวหนังของเขาที่เปลี่ยนไป มันรู้สึกเป็นอะไรที่อัศจรรย์พันธุ์ลึกจนบรรยายไม่ได้ และถึงจะไม่ได้มีคำว่าน่าเกลียดน่ากลัวอยู่ในสมอง แต่ก็ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าสักวันผมจะมองว่าสิ่งเหล่านั้น…
มันสวย เขาเดินกลับมาคุกเข่าลงตรงหน้า แล้วบรรจงเช็ดหน้าเช็ดตาให้ผมช้าๆ
ช่วงจังหวะนั้นเองที่เขาปล่อยให้ความเงียบทำงานของมัน กับเสียงน้ำตกที่ดังไหลเอื่อย..รินรดเข้ามาถึงข้างในหัวใจ
“พี่วัน…”
“ครับ?”
“พี่วัน”
“ครับ…?”
“ไอ้…พี่วัน”
ผมเรียกเขา ซ้ำแล้วซ้ำเล่า บางทีอาจจะมากกว่าที่ผมเปล่งเสียงออกไปด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ในสมองผมมีแต่ชื่อเขาลอยเต็มไปหมด..และมันเป็นความรู้สึกที่แย่มาก
เขายิ้มให้ผม กดนิ้วโป้งลงที่ข้างแก้มแล้วปาดน้ำตาให้ผมเบาๆ
“ร้องอะไรน่ะหืม?”
ผมส่ายหน้าทันที “ไม่ได้ร้อง”
“ยังเจ็บอยู่เหรอ?”
“ไม่เจ็บแล้ว”
“…ไกร…อย่าร้องสิครับ”
“บอกว่าไม่ได้ร้องไง”
“แล้วนี่อะไร”
“ฝุ่น..ฝุ่นเข้าตา”
“คิดมุขนี้นานรึเปล่า?”
“มุขบ้าอะไร ไม่ได้คิดทั้งนั้นแหละ”
ผมตีเขา ยกมือขยี้ตาตัวเองบ้าง
“ไม่ได้ร้องหรอก ฟังนะ ไม่ได้ร้อง ไม่ได้รู้สึกอะไรเลยสักนิด แล้วก็บอกเลยว่าไม่ได้คิดถึงด้วย ไอ้คนที่บอกว่าจะกลับมาหาแต่จู่ๆก็หายไปเฉยๆนั่นน่ะ…ไม่-ใส่-ใจ-หรอก-!!” ท้ายเสียงที่กระแทกลงไปแบบนั้นทำให้เขาหัวเราะ
ก่อนจะขยับตัวเข้ามาใกล้ผมอีกครั้งหนึ่ง
“ไม่ต้องเลย” ผมดุ “อย่าเข้ามานะ”
…และถึงจะพูดไปอย่างนั้น
ผมก็หลับตา…ตอนที่เขาทาบริมฝีปากลงมาอยู่ดี
+++++++++++++++++++
..มีเรื่องมากมายที่อยากจะพูด
..คำถามมากมายที่อยากจะถาม
..คำด่ามากมายที่อยากจะตะโกนใส่หน้าเขา
และไม่ว่าจะเป็นการกระทำใดๆ…อย่างเช่นการเตะต่อย กระโดดถีบยอดหน้า ที่ผมบอกเลยว่าจะให้พร่ำพรรณนาให้จบในหนึ่งหน้ากระดาษคงทำไม่ได้พวกนั้น…ผมไม่ได้ทำสักอย่าง
ผมแม่งโคตรไร้ความสามารถเลยครับ…พับผ่าสิ
อย่าว่าแต่ตัวผมเองที่ทำได้แค่อ่อนยวบยาบในอ้อมแขนของเขาเลยครับ เพียงเพราะผมไม่มีเวลาแสดงออกอย่างฮาร์ดคอร์แบบนั้นมากกว่า ถ้ามีการกระทำสักอย่างที่แสดงออกมาได้ทั้งหมดของความรู้สึกที่มีตอนนี้ก็คงจะดีไม่น้อยทีเดียว
เพราะเขาจูบผมแบบนั้น
…และสัมผัสเพียงแผ่วเบานั่นช่างละมุนละไม จนผมคงเป็นบ้าแน่ๆถ้าเขาไม่ยอมย้ำลงมาอีกรอบเสียที
ผมนึกอิจฉาจระเข้เหลือเกินครับ รู้…ทั้งที่รู้ดีว่าอีกคนไม่ค่อยมีความรู้สึกอะไรเหมือนมนุษย์มากมายสักเท่าไหร่ แต่ก็อดคิดไม่ได้ว่าถ้าเขาแสดงออกมากกว่านี้ว่าต้องการผม…ก็คงจะดีไม่น้อย
…จระเข้แม่งเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ละเอียดละอ่อนเอาซะเลย
“พี่ขอโทษ…” และถึงจระเข้จะเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ละเอียดละอ่อนขนาดนั้น แต่คนตรงหน้าก็ยังกระซิบคำหวาน แล้วดึงผมเข้าไปกอดด้วยแรงที่ชวนให้หวั่นไหวมากที่สุด
“…พี่ไม่น่าปล่อยไกรไว้คนเดียวเลย พี่ขอโทษ” คำด่าทุกคำที่เคยคิดมาตั้งสองเดือนที่ผ่านมากลายเป็นเพียงอากาศธาตุไปโดยปริยาย
ผมซุกหน้าลงกับไหล่กว้างอีกครั้ง เกลียดที่ตัวเองขี้แยอย่างไร้เหตุผลเช่นนี้ ผมไม่รู้ว่าน้ำตาที่มีมันหมายความว่าอะไร แต่ผมไม่ชอบเลยที่ตัวเองแสดงความรู้สึกออกมาอย่างตรงไปตรงมา แบบที่เขาเรียกกันว่า ‘ความอ่อนแอ’
…มนุษย์ช่างเป็นสิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอเหลือเกิน
“ช่างเหอะ..” นาน..กว่าผมจะสูดลมหายใจเข้าอีกครั้งได้ “…พี่ปลอดภัยก็ดีแล้ว”
เขาเลิกคิ้ว “แค่นั้นจริงเหรอ..?”
“จริงๆก็งอนนิดหน่อยเหมือนกันแหละ…”
“แหน่ะ”
“ถึงได้ออกมาตามหานี่ไง”
“ตามหาใคร?”
“บ๊ะไอ้นี่! คิดว่าที่เราเจอกันอีกครั้งมันเป็นเรื่องบังเอิญรึไง” ขออนุญาตครับ! ขอหยิกพุงมันด้วยความหมั่นไส้สักหน่อย “ก็ออกตามหาพี่ไง จะใครซะอีกเล่า”
“ตามหาพี่?” เขาขมวดคิ้ว ชี้มาที่ตัวเอง “ก็เลย…มาที่พิจิตรงั้นเหรอ?”
ผมพยักหน้า “คิดว่าจะตามหมาตัวไหนล่ะ!?”
“เอ้า หงุดหงิดอะไรล่ะ พี่แค่อยากถามรายละเอียดเท่านั้นเอง”
“ไม่ได้หงุดหงิด!”
“ถ่อมาถึงที่นี่เพื่อพี่น่ะนะ?”
“จริงๆก็มาทำรายงานด้วยแหละ โปรเจคของปีสามไง ต้องเขียนหน้าบันด้วย…โคตรโหดอ่ะ”
“อ้อ ตอนปีพี่ พวกพี่ไปขอแบบจากกรมศิลป์ฯเอานะ”
“ขอได้ด้วยเหรอ”
“ได้สิ”
“แล้วต้องเตรียมเอกสารไรป่ะ…เฮ้ย!! ไม่ดิ นี่ไม่ใช่เวลาที่ไกรจะมาตอบคำถามพี่นะ พี่วันต่างหากที่ต้องตอบคำถามไกร” ผมผละออกมาจ้องหน้าเขา นึกอยากตบหน้าตัวเองอีกสักทีว่า
มึงจะถูกชักจูงให้เปลี่ยนเรื่องง่ายไปไหน!? “เป็นไงบ้างหลังจากวันนั้น..? ได้แผลตรงไหนมาบ้างรึเปล่า? พี่วันอยู่ที่นี่มาตลอดเลยเหรอ? แล้วที่นี่มันที่ไหนกันแน่?”
เขาหัวเราะ “ทีละคำถามได้มั้ยน่ะ”
“เทคนิคปลาไหลเปลี่ยนเรื่องยังเนียนเหมือนเดิมนะ ตอบมาดีๆ”
“ใช่ครับ” เขายิ้ม ปรือตามองผม “พี่อยู่ที่นี่…อย่าถามนะว่ามาได้ไง ที่จริงพี่เองก็หมดสติไปเหมือนกัน รู้สึกตัวอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว ก็เลยปล่อยเลยตามเลย”
“แล้วที่นี่มันที่ไหน?”
“พิจิตรไง”
“กวนประสาทว้อย!”
“…บ้านของปู่พี่เอง”
ผมชะงักไปครู่หนึ่ง “ปู่..? ปู่ของพี่?”
“จ้าวรำไพ” เอาตาผมไปวัดกับไข่ห่านได้เลย “ไกรนึกว่า…ปู่พี่ตา--เอ้ย เสียไปแล้วซะอีก”
“อืม” เขาพยักหน้า แกล้งทำท่าจริงจังเกินพอดี “พี่เองก็เพิ่งรู้เหมือนกัน..เฮ้ย แล้วตีพี่ทำไมล่ะครับ?”
“ไม่รู้ว้อย หมั่นไส้”
แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มกว้าง “ที่จริง…พี่เองก็คิดถึงสัมผัสลงไม้ลงมือของไกรเหมือนกันนะ”
..ผมเกลียดตัวเองตอนที่อยู่กับเขาแบบสุดยอดไปเลยครับ.. เพราะนอกจากจะทำตัวงี่เง่าไม่สมเป็นชายชาตรีแล้ว ไอ้หัวใจตัวเองเนี่ยแหละที่เต้นโครมๆไม่แคร์สื่อ เขาทำตัวได้น่าเกลียดมาก…เหมือนที่โป๊ยเคยบอก อยู่ใกล้กับหมอนี่ไม่ใช่เรื่องแปลกเลยที่จะควบคุมความรู้สึกตัวเองไม่ได้
แต่ก่อนที่ผมจะตัดบทไปสวีทวี้ดวิ้วนั้น มีคำถาม(ที่ค่อนข้างจริงจัง)มากมายที่ผมต้องเรียบเรียงออกไป ประเดิมด้วยสิ่งแรกที่ค้างคาอยู่ในใจผมมานานแสนนาน
“แล้ว…ท่านอาพันวังล่ะ?” ความเงียบที่เกิดขึ้นนั้นทำให้ผมนึกอยากตบปากตัวเองสักที
เขาสบตาผมอยู่ครู่หนึ่ง…เพียงครู่เดียวเท่านั้นก่อนจะหลุบตาลงมองมือของเราที่ยังกุมกันอยู่
“ตายแล้ว” ..เปลี่ยนมาเป็นตาของผมที่เงียบบ้างละกันนะครับ คำพูดนั้นสั้นกระชับ ได้ใจความ และผมสัมผัสไม่ได้ว่ากระแสเสียงที่เขาตอบกลับมาแบบนั้นมันหมายความว่าอะไร รู้เพียงแค่เขาเองก็เงียบไม่ได้ต่างจากผม…มันเป็นความเงียบที่น่าอึดอัดนัก
ผมคิดว่าต้องพูดอะไรสักอย่าง เลยบีบมือเขา แล้วคิดนานมากเลยว่าตัวเองควรจะพูดยังไงออกไป มันอาจจะเป็นหนึ่งในไม่กี่ครั้งด้วยซ้ำที่คนเราจะมีโอกาสได้คิดก่อนพูด
“พี่ไม่เป็นไรนะ?” .. ขนาดผมใช้เวลาคิดนานแล้วนะ ไอ้ที่พูดออกไปยังชวนให้รู้สึกแย่สุดๆไปเลย!
..ให้ตายเถอะ!
เขายิ้มอ่อน “ไม่เป็นไรหรอก”
“เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่..?”
“เป็นอย่างที่พี่คิดทุกประการครับ”
“แล้วไอ้ ‘ทุกประการ’ ที่ว่านั่นมันอะไรกันเล่า!?”
“…สิ่งเดียวที่ฆ่าเลือดจ้าวได้…ไกรยังจำได้อยู่มั้ย?”
เขาถามผม และผมพยักหน้าแทนคำตอบ
“พ่อของพี่เป็นจ้าว…จ้าวที่มีสายเลือดแท้สืบต่อมาจากจ้าวรำไพ มันน่าแปลกนะที่มนุษย์จะเป็นคนฆ่าพ่อของพี่ได้ แต่ตอนนั้นพี่ยังเด็กมาก พี่ไม่รู้หรอกว่าอะไรเป็นอะไร…เพียงแค่ฟังๆมาว่ามนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ชั่วร้าย..ก็เท่านั้น”
“แต่...พี่ไม่ได้อาฆาตมนุษย์ไม่ใช่เหรอ?”
เขาเงียบไปครู่หนึ่ง “เฉพาะกับไกรเท่านั้นแหละ”
“อ้าว”
“ก่อนหน้านี้พี่เองก็ทำผิดมามาก โดนปลูกฝังด้วยเจตนาไม่บริสุทธิ์เท่าไหร่ พี่เองก็ ‘กิน’ ไปไม่น้อย…อย่างที่บอกว่ามันคือความแค้นนั่นแหละ”
น้ำเสียงเขาฟังดูเลื่อนลอยอย่างน่าประหลาด ผมนึกถึงวันก่อนที่เราจะแยกกันวันนั้น…เขาทำน้ำเสียงเหมือนคิดอะไรอยู่คนเดียวอีกแล้ว
“การโดนหลอกให้ไว้ใจ แล้วทรยศหักหลัง…ทำให้ ‘จ้าว’ อ่อนแอได้ง่ายที่สุด” ผมกลืนน้ำลาย “หมายถึง…ท่านอาพันวัง….?”
“เขาไม่ปฏิเสธข้อหานั้น พี่ก็..ไม่รู้จะทำยังไง” เขาหลุดขำออกมา แต่ผมไม่คิดว่าดวงตาคู่นั้นจะขำไปด้วย “ไม่รู้สิ…อาจเพราะพี่ก็หลงเชื่อ เผลอไว้ใจ แล้วโดนทรยศเหมือนกันล่ะมั้ง…ข้างในถึงได้เจ็บได้ขนาดนี้”
“พี่วัน…”
“เขาเลี้ยงดูพี่มา ตั้งแต่พี่ยัง..เล็กๆ” เสียงนั้นแหบเครือนัก ก่อนที่ไอ้พี่วันจะเบือนดวงหน้าหันไปทางอื่น
“และพี่ฆ่าเขา…ด้วยน้ำมือของพี่เอง” ตอนแรกผมมีอีกคำถามหนึ่งที่อยู่ในสมอง มันคือคำถามที่ว่า ‘ทำไมไม่กลับไปหาไกร?’ แต่หลังจากฟังเรื่องราวพวกนั้นแล้วผมก็รับรู้ได้ลางๆถึงคำตอบนั้น บางครั้งคนเราก็มีช่วงที่สับสนมากพอจะไม่สามารถทำอะไรนอกจากการหายใจไปวันๆ
..มันละเอียดละอ่อน..
..แบบที่จระเข้อย่างเขาคงไม่ชินกับมันสักเท่าไหร่ “พี่วัน…”
พอผมเอื้อมมือไปจะลูบหน้าเขา..อีกคนกลับเบี่ยงตัวหลบ
แล้วส่งยิ้มอ่อนมาให้ “ช่างเถอะไกร พี่ไม่เป็นอะไรหรอก”
ไม่ว่าจะด้วยเหตุผลอะไรก็ตาม ผมหงุดหงิดขึ้นมา
หงุดหงิดที่ว่าเขาเอาแต่ปฏิเสธความจริง แล้วหลีกหนีความรู้สึกที่ซ่อนอยู่ข้างในลึกๆแบบนั้น เพราะเขาเป็นจระเข้..เขาเลยแสดงออกไม่เก่ง หรือจะเพราะเหตุผลอะไรก็ตามแต่
…ช่างแม่งเหตุผลเหอะ กู-หงุด-หงิด-!!
“มันจะไม่เป็นอะไรได้ยังไงกันเล่า!!” ผมตะเบ็งเสียง มันลั่นก้องสะท้อนไปทั่วทั้งห้อง ไม่มีเวลามาเสียเวลาคิดอยู่ว่าจะมีใครต่อใครที่บังเอิญมาอยู่ใกล้ๆจะได้ยินบทสนทนาพวกนี้รึเปล่า
“เวลาที่โดนทรยศแล้วความโกรธมันบังตา…หรือเวลาที่ทำอะไรผิดไปแล้วมานั่งเสียใจน่ะ ความรู้สึกพวกนั้น ‘มนุษย์’ ต่างหากที่เข้าใจมันได้ดีที่สุด” มันดูแย่มากที่ผมรู้สึกร้อนรนไปกับเขาเช่นนี้ ทั้งอาการทุบอกตัวเองอย่างอินนักหนานี่ก็ด้วย
“ไกรอยู่นี่ไง จำได้มั้ย? จำความรู้สึกที่พวกเรามีต่อกันได้มั้ย นั่นน่ะคือความรู้สึกที่มนุษย์มีต่อกันนะ ครึ่งหนึ่งของตัวพี่คือมนุษย์!” ผมยกมือทาบที่อกเขา สัมผัสได้ถึงหัวใจที่เต้นไม่เป็นจังหวะอยู่ภายใน
จ้องตาเขา มองลึกเข้าไปในดวงตาสีอำพันที่วาบไหวคู่นั้น
“พี่วันเลิกอ้างเหตุผลว่าตัวเองเป็นจระเข้..เลยไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นได้แล้ว เพราะว่ามันไม่มีทางที่จะ ‘ไม่เป็นไร’ แน่ๆ!!” ..แล้วน้ำตาอีกหยดที่ไหลออกมานี่มันคืออะไรกันวะ!?
..มึงจะเซ้นสิทีฟก็ทำให้แต่พอดีได้มั้ยวะไอ้เกรียงไกร!! ผมรีบยกมือปาดมันทิ้งไปเสีย การรัวคำพูดที่ไม่ได้คิดมาก่อนล่วงหน้านั้นทำให้ผมหอบไม่น้อย พอมานั่งนึกๆย้อนดูแล้วก็ไม่ค่อยเข้าใจที่ตัวเองร้องออกไปแบบนั้นสักเท่าไหร่ แล้วขนาดตัวเองยังไม่เข้าใจเลย…ไอ้คนฟังแม่งคงอึ้งแดก วุ้นแปลภาษาของโดราเอมอนคงไม่ได้ช่วย
แต่เรื่องที่น่าประหลาดที่สุดก็คือ…ในที่สุดเขาก็ยิ้มออกมา
เป็นรอยยิ้มอ่อนๆ…ที่ทำให้หัวใจผมเต้นระส่ำนัก
“พี่ชอบไกร…จริงๆด้วย” ..เอาล่ะ ขอเวลานอกก่อนนะ แอดแอดแอ๊ดด.. ผมห้ามตัวเองไม่ให้หน้าแดงไม่ได้ตอนที่เขาดึงผมเข้าไปกอด แถมยังทำอะไรไม่ได้นอกจากลนลานอยู่ในอ้อมแขนนั้น ลังเลอยู่นานกว่าจะค่อยๆเลื่อนมือไปโอบแผ่นหลังนั้นช้าๆ แล้วพล่าม
“…ก-ไกรอยู่ตรงนี้ไง มีอะไรก็บอกไกรสิ เกิดเรื่องอะไรก็เล่าให้ไกรฟังสิ แค่พูดอะไรก็ได้ออกมามันไม่ได้ยากหรอกนะ”
“อื้อ”
“ถึงจะพูดไม่รู้เรื่องเท่าไหร่ แต่ไกรก็ฟังพี่เสมอนะ”
“อื้อ”
“พี่เป็นจระเข้ คงสับสนกับเรื่องแบบนี้นิดหน่อย…ไม่เป็นไร ไกรจะสอนให้เองนะ”
เขาหัวเราะ “ไกรสอนพี่มาเยอะแล้วละ”
ผมจิ๊ปาก “ไว้วันหลังพี่สอนไกรเป็นจระเข้บ้างก็แล้วกัน นานๆก็อยากเป็นผู้ชายเย็นชากับเขาบ้าง”
“นี่ไกรหาว่าพี่เย็นชาเหรอ?”
“ก็แล้วมันจริงมั้ยล่ะ”
“ครับๆ” เขายิ้ม “ไว้พี่จะปรับปรุงนะ”
“ไม่ได้บอกให้ปรับปรุงสักหน่อย..” ผมอ้อแอ้ “…แบบนี้ก็โอเคอยู่อ่ะ”
“ชอบแบบนี้เหรอ?”
“เปล่า เฉยๆนะ แบบ..ก็ไม่ได้หวั่นไหวอะไรนักหรอก”
เขาหัวเราะ กระชับอ้อมกอดผมอีกครั้งหนึ่ง “ปากแข็งจังนะเราน่ะ”
“หมดมู้ดจะโรแมนติกละ พอกันที”
“อ้าว ซะงั้นอ่ะ”
“ไว้บิวท์ใหม่นะ โอ๋ๆ” ผมย่นจมูก ลูบหัวเขาแกล้งทำเป็นว่าตัวเองอยู่เหนือกว่า(ก็เห็นๆกันอยู่นะ..) “แล้วพี่วันจะเอายังไงต่อ..?”
“เอายังไงอะไร?”
“……..จะอยู่ที่นี่ต่อมั้ย?”
“ก็คงงั้น”
ป้าบ! “อุตส่าห์ลดตัวลงมาหาแล้วนะว้อย!! จะไม่กลับไปด้วยกันรึไง!?!”
เขาแกล้งทำเป็นร้องโอดโอย แล้วคลายอ้อมแขน..ปรับโหมดเป็นจริงจังเสียที
“ที่จริง…มันมีปัญหาอยู่เล็กน้อยน่ะ”
ผมเลิกคิ้ว “ปัญหาอะไร?”
“บ้านที่กรุงเทพฯของพี่พังแล้ว จระเข้ทุกตัวที่นั่นก็อพยพแยกย้ายกันไปหมด”
ผมยังคงเลิกคิ้วอยู่ “แล้วยังไง? อีกเทอมเดียวก็จะเรียนจบแล้วจะไม่กลับไปเรียนเหรอ? นอนหอไกรไปก่อนก็ได้นี่นา”
“ปัญหาไม่ใช่เรื่องที่อยู่อาศัยหรอก”
“อ้าว แล้วเรื่องอะไร?”
“จระเข้ ‘ทุกตัว’ ที่นั่นอพยพแยกย้ายกันไปหมด” เขาย้ำอีกครั้ง “ส่วนหนึ่งก็กลับมาที่พิจิตร ถึงแม้ว่าจะไม่ได้อยู่ด้วยกันแต่ก็อยู่แถวๆนี้นั่นแหละ อย่างมาลาก็มากับพี่ หรือคนอื่นๆก็ยังพอติดต่อกันได้บ้าง…เพียงแค่คนนึงที่พี่ยังคลางแคลงใจอยู่น่ะ…”
ผมกระพริบตาปริบๆ คิดว่าไอ้ประโยคสาธยายยาวเหยียดเมื่อกี้ไม่ได้ช่วยให้ความกระจ่างสักเท่าไหร่ เลยต้องเอ่ยถามย้ำออกไป
“ใครเหรอ?”
เขาผ่อนลมหายใจสั้นๆ ราวกับคำพูดต่อไปเป็นประโยคคีย์เวิร์ดทั้งหมดทั้งมวล
“วรรณนา”TBC====================
อร๊ากกกก ปมมมม สุดดดด ท้ายยยยยยยยยยยย
//หอบหายใจอย่างอ่อนแรง//
หัวข้อ: 回 " จ้ า ว ธ า ร า " 回 » » » » » » » » [ Sample ! ตอนพิเศษ! P.101 ] (อ่าน 889938 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก