หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[Min*Jee]

กรี๊ดดดดดดดด ยัยป้าคางคง ทำใครไม่ทำไปทำนารินทร์
จองศาลารอดีกว่า
รอตอนต่อไปค่ะ

[First]

กำลังมัน มาต่อเร็วๆนะค้าบ 

[jessiblossom]

สมน้ำหน้า

[four4]

พี่รินทร์ โหดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ชอบจ้าๆ เชียร์ๆ

[yong]

อยากดูลีลาป้าลดาแม่สื่อ 

[Pednoiinnocent]

จัดการหนักๆเลย

[badbadsumaru]

-..- ป้าลดานี่ก็เสร่อจุง
เดี๋ยวเจอของจริง

[B52]

เอา สงเคราะห์ป้าเขาหน่อยท่จะอยากเหลือเกิน แต่แอบขัดใจครอบครัวนี้จริงๆจังๆเลยน่ะ มันอะไรกันนักหนาช่วยอะไรไม่เคยได้เลยยืนประกอบฉากเท่านั้นที่ทำเป็น

[yuyie]

 

[Themamo]

อยากอ่านต่อ!!!!!!!! :z3:มาต่อไวๆนะจะรอ

[punthipha]

ให้ป้าลดามีความสุขกับที่อยู่ใหม่นรกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[s.mosis]

เก็บยัยป้า กับ หลานข้างบ้านซะ จะได้หมดปัญหา

[LimousinX9]

อยากให้วารินใจเย็นลงสักหน่อยเนอะ แต่อิป้าเนี่ยแม่มก็แสบจริงๆ - -

[imac]

อ่านรวดเดียวเลยครัช  แอบลุ้นตอนต่อไป

[LimousinX9]

ยังรออยู่เน้อ

[CarToonMiZa]

ยัยป้าหลานคู่นี้หาเหาใส่หัวจริงๆ

[janehh]

จัดการมันเลยวารินทร์!!!! 

[sweet98]

รออ่านตอนต่อไปอยู่นะคะ

[shizuruviola]

Chapter 33

“วารินทร์ ผมขอร้องหยุดเถอะ…หวื้ด…หวื้ด…หวื้ด” พายุพูดยังไม่ทันขาดคำก็เกิดลมแรงขึ้นเสียดื้อๆพร้อมกับลิ้นชักตู้และบานประตูในบริเวณนั้นเปิดปิดเองอย่างต่อเนื่อง ทำเอาบรรยากาศภายในห้องอาหารตึงเครียดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะนั่นหมายถึงอารมณ์ของวารินทร์กำลังโหมกระหน่ำอย่างไม่สามารถคาดเดาได้

“พี่ลดา หนูว่าพี่รีบพาหนูน้ำเชื่อมกับหนูลูกตาลกลับบ้านเถอะนะ นี่ก็จะดึกแล้วนะพี่นะ”

“ห้ามใครไปไหนทั้งนั้น…ใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์ก้าวขาออกจากบ้านนี้!!!” วารินทร์พูดด้วยน้ำเสียงเดือดดาลทำเอาสุดาแทบจะเป็นลมล้มพับไปเสียตรงนั้น สุพจน์ที่ยังพอมีสติอยู่จึงหาทางแก้ปัญหาเฉพาะหน้าไปก่อน

“พายุ วายุ พาเค้าสองคนขึ้นห้องไปก่อนเร็วเข้า”

“ครับ/ครับ” สองพี่น้องรับปากพร้อมกับพานารินทร์และวารินทร์ขึ้นไปบนห้องทันที แต่อาจจะยากเสียหน่อยสำหรับวารินทร์ที่พยายามจะยื้อตัวกับพายุอย่างไม่ยอมแพ้

“วายุ พานารินทร์ไปก่อนเดี๋ยวพี่จัดการทางนี้เอง” วายุพยักหน้าก่อนจะพยุงร่างนารินทร์เข้าห้องตัวเอง บรรยากาศภายในห้องเงียบสงัดอยู่ครู่หนึ่งเพราะทุกคนกำลังอยู่ในอารมณ์ตกใจ

“พี่วายุ…นาห่วงพี่รินทร์” เมื่อเข้ามาในห้องนารินทร์ก็เอ่ยปากห่วงใยพี่ชายของตนทันที

“พี่พายุต้องจัดการได้แน่นอนเชื่อสิ”

“พี่รินทร์ไม่เคยเป็นแบบนี้…พี่รินทร์ไม่เคยมีอารมณ์รุนแรงมากขนาดนี้” เมื่อวายุได้ฟังประโยคที่นารินทร์พูดก็เข้าใจได้ทันทีว่า นารินทร์เป็นมากกว่าดวงใจของวารินทร์เสียอีกหากตัววายุเองคิดจะเล่นๆกับนารินทร์ เรื่องนี้จบไม่สวยแน่ๆ แต่วายุก็ตั้งใจจะจบที่นารินทร์อยู่แล้ว เรื่องนั้นคงไม่เป็นปัญหาอะไร และที่มากไปกว่านั้น…คนในบ้านนี้เคยเห็นวารินทร์ที่ดุร้ายยิ่งกว่านี้มาแล้ว

ทางด้านของวารินทร์เองก็พยายามจะสะลัดพายุให้หลุดออกแต่ก็ยากเย็นยิ่งนัก เมื่อพายุเพิ่มแรงจับตัววารินทร์เพื่อรัดกุมไม่ให้วารินทร์ดิ้นหนีได้อีก วารินทร์ที่เริ่มหงุดหงิดมากขึ้นเพราะคนที่กำลังโอบรัดตัวเองอย่างแน่นหนาจึงยอมหยุดและหันไปเผชิญหน้ากับจ้าวแห่งนภาอย่างไม่เกรงกลัว

“จะเอายังไง!!!” วารินทร์พูดเสียงเอาเรื่อง

“พอได้แล้ววารินทร์ ผมขอร้อง”

“ไม่ง่ายไปหรอ นารินทร์น่ะฉันเลี้ยงของฉันมาตั้งแต่จำความได้ ไม่เคยตีแม้แต่แป่ะเดียว แต่ต้องมาโดนตบเพราะคนเลวๆอย่างป้าคุณน่ะหรอ”

“ผมไม่เถียง ป้าผมผิดจริง แต่คุณก็ไม่ควรจะว่าท่านขนาดนั้นนะวารินทร์ ยังไงท่านก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว พูดจาให้เกียรติท่านหน่อย” พายุพูดเสียงเข้มอย่างไม่พอใจกับคำพูดของวารินทร์ที่จาบจ้วงคุณหญิงลดาผู้เป็นป้า แต่วารินทร์หาได้สนใจไม่

“หึ…ขอโทษทีนะ ที่บังอาจไปจาบจ้วงคุณป้าสุดประเสริฐของคุณ…พายุลูก” สุดาเข้ามาขัดจังหวะการโต้วาจากันอย่างดุเดือดระหว่างวารินทร์และพายุ เพราะปัญหาบางอย่างที่คนธรรมดาไม่สามารถทำอะไรได้

“ครับแม่ พวกคุณป้าลดากลับไปแล้วใช่ไหมครับ” สุดามีสีหน้าลำบากใจทันที เธอรู้สึกเกร็งๆเมื่ออยู่ต่อหน้าวารินทร์ที่กำลังจ้องมองมาที่สุดาด้วยสายตาเฉยเมย

“ยังจ่ะ…กลับไม่ได้ งูเต็มหน้าบ้านเราไปหมดเลยลูก” วารินทร์ยกยิ้มขึ้นทันที แต่การยิ้มครั้งนี้เยือกเย็นจนสุดานึกขนลุก

“วารินทร์จะไปจัดการให้เองครับ” วารินทร์สะบัดหน้าหาพายุอย่างไม่พอใจ

“ฉันไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ฉันจะไปนอน” พายุไม่พูดพร่ำทำเพลง อุ้มวารินทร์ขึ้นบ่าแล้วเดินไปยังหน้าบ้านที่มีบรรดาแขกยืนอยู่

“ทำไมงูมันถึงมากมายขนาดนี้เนี่ย สุดาบ้านเธอไม่มีคนสวนหรือไง เอาไว้เดี๋ยวฉันจะส่งคนมาดูแลให้ละกัน งูเงี้ยวเขี้ยวขอเยอะมากมายขนาดนี้ต้องจับฆ่าให้หมด ไม่งั้นอันตรายแย่”

“นั่นสิคะ…ลูกตาลขนลุกไปหมดเลยดูสิ” เสียงการพูดคุยของแขกที่ไม่รู้เรื่องงูยังคงดังอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังทำให้จ้าวแห่งสัตว์มีพิษกำลังโกรธถึงขีดสุด

“ฉันจะเอาพวกแกให้ตาย!!!” วารินทร์กัดปากพูดอย่างพยายามข่มอารมณ์

“ใจเย็นน่าคุณ…คนไม่รู้ก็คือคนไม่รู้” วารินทร์หันกลับมามองหน้าพายุด้วยสายตาวาวโรจน์เป็นสีแดงทันที เพราะวารินทร์รู้สึกว่าพายุจะพยายามปกป้องป้าตัวเองเสียเหลือเกิน ในขณะที่เค้าทำอะไรก็ดูไม่เหมาะไม่ควร

“พวกคุณเนี่ย…มันเลวกันยกตระกูลจริงๆ จะกี่ชาติก็ไม่เคยเปลี่ยน” พายุกระตุกกับคำพูดของวารินทร์ทันที และรู้สึกไม่พอใจอย่างมากพร้อมกับจ้องมองวารินทร์อย่างดุๆ

“พูดกันให้รู้เรื่องนะคุณ โตๆกันแล้ว” พายุเริ่มพูดเสียงจริงจังมากขึ้นอย่างเริ่มโมโหและหงุดหงิด…วารินทร์คนที่เค้ารู้จักไม่อารมณ์ร้อนขนาดนี้ อาจจะเป็นเพราะเรื่องนี้…เกี่ยวพันกับนารินทร์

“รีบไปซะ!!!...จะไปตายไหนกันก็เชิญ!!!” วารินทร์ตะโกนไปทางหน้าบ้านและเตรียมจะเดินหนีแต่ก็ถูกพายุกระชากไว้ก่อน

“เพี๊ยะ…วารินทร์!!!” พายุโดนวารินทร์ตบหน้าไปหนึ่งฉาดพร้อมกับแรงกระชากอย่างแรงจนวารินทร์หลุดรอดจากการจับกุมของพายุเป็นอิสระและเดินขึ้นห้องไปอย่างไม่สนใจ

“พายุเป็นไงบ้างลูก…นี่ ไอ้ไพร่แกกล้าดียังไงมาตบหลานฉัน…” ลดาไม่พอใจอย่างมากกับสิ่งที่วารินทร์ทำ แต่ก็ถูกสุดาเข้ามาขัดขวางเสียก่อนเพราะสุดาไม่อยากให้เรื่องมันยุ่งยากไปมากกว่านี้

“ช่างเค้าเถอะครับ คุณป้าลดารีบกลับบ้านเถอะนะครับ ยิ่งดึกเดี๋ยวจะยิ่งอันตราย”

“นั่นสิ…อ้าว งูไปหมดแล้ว เรากลับกันก่อนดีกว่าน้ำเชื่อม ลูกตาล วายุนี่ยังไงนะป้าจะกลับแล้วทำไมไม่มาบอกมาลากันบ้าง”

“วายุมันดูแลนารินทร์อยู่น่ะครับ ผมขอส่งคุณป้าแทนน้องมันละกันนะครับ” พายุพยายามแก้ไขปัญหาอย่างมีสติและมีเหตุผล ถึงแม้ว่าตัวเค้าจะไม่ค่อยชอบนิสัยเจ้ากี้เจ้าการของผู้เป็นป้าเสียเท่าไหร่ แต่เค้าก็ยังคงให้เกียรติในฐานะพี่สาวของมารดา

“เรื่องนี้ป้าไม่ให้จบง่ายๆหรอกนะ ป้าคุยกับพ่อกับแม่ของน้ำเชื่อมกับลูกตาลเค้าไว้แล้ว…เอาไว้เดี๋ยวป้าจะเข้าไปหาที่บริษัท”

“ผมไม่มีความเห็นกับเรื่องนี้ครับ” พายุตอบเสียงนิ่งก่อนยกมือไหว้แล้วเดินขึ้นมาบนห้องของตัวเองทันทีเพื่อจัดการกับคนที่ตบหน้าเค้าเมื่อครู่นี้

ในขณะที่วารินทร์เมื่อกระชากตัวหลุดออกมาจากพายุได้ก็เดินขึ้นชั้นบนอย่างหัวเสียและหงุดหงิดอย่างถึงที่สุด…วารินทร์เปิดประตูของของวายุออกก็พบว่าวายุกำลังนั่งปลอบนารินทร์อย่างเงียบๆ

“วายุ พานารินทร์กลับบ้านไปได้แล้ว” วารินทร์ออกคำสั่งทันที นารินทร์ก็ได้แต่หวั่นๆกับอารมณ์ของวารินทร์ในตอนนี้จึงไม่อยากจะขัดใจอะไร

“พี่รินทร์…โอเคใช่ไหม”

“พี่ไม่เป็นอะไร รีบกลับบ้านได้แล้วนะ มีงานอะไรก็จัดการให้เรียบร้อยด้วยล่ะ” วารินทร์พยายามพูดด้วยน้ำเสียงปกติ แต่มันก็ยังไม่ปกติสำหรับคนฟังอย่างนารินทร์ที่ใกล้ชิดกันมาเป็นสิบๆ…นารินทร์รู้ว่าวารินทร์ยังคงมีอารมณ์โมโหอยู่มาก

“เอางั้นก็ได้ เดี๋ยวนามาหาใหม่พรุ่งนี้นะ…พี่วายุไปกันเถอะ” พูดจบนารินทร์ก็จูงมือวายุออกไปจากห้องทันที จากนั้นวารินทร์ก็พาตัวเองกลับเข้าห้องที่ตัวเองอยู่ประจำทันที แต่ยังไม่ทันจะได้ทิ้งตัวลงกับที่นอนเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้นอีกครั้งพร้อมกับร่างของคนที่พึ่งถูกตบที่พุ่งเข้ามาหาตัววารินทร์อย่างรวดเร็ว

“หึ” วารินทร์มองพายุเหยียดๆอย่างไม่ใยดี ทำให้อารมณ์ขุ่นเคืองของพายุพุ่งทะยานจนถึงขีดสุดอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

“วารินทร์!!! มันจะมากไปแล้วนะ!!!” เสียงที่ทุ้มใหญ่ของพายุคำรามไปทั่วห้องอย่างน่าหวาดกลัวและน่าขนลุก ซึ่งนั่นเป็นสัญญาณบอกว่าอารมณ์ของพายุเริ่มไม่ปกติเสียแล้ว

“ปล่อย แล้วออกไปซะ…ฉันไม่อยากจะข้องแวะกับพวกประเสริฐอย่างพวกคุณ”

“อย่าประชดผม วารินทร์” พายุพูดกดเสียงต่ำอย่างพยายามควบคุมสติ ถึงแม้ว่ามันจะช่างยากเย็นเสียเหลือเกิน

“ใครจะกล้าประชดคุณกัน…อำนาจล้นฟ้า บริวารล้นเมืองขนาดนี้ ฉันไม่กล้าหรอกนะ” วารินทร์จงใจเน้นเสียงกระแทกพายุอย่างไม่ลดราวาศอก ยังไงเสียวันนี้…ต้องพังกันไปข้างนึง

“คุณอยากจะลองดีหรือไงวารินทร์” พายุยังพูดไม่ทันขาดคำ วารินทร์ก็สวนกลับทันที

“มีอะไรดีๆให้ลองด้วยหรอคุณน่ะ…ก็แค่พวกบ้าอำนาจ มีแต่เงินกับความคิดที่เห็นแก่ตัว”

“มีหรือไม่มีอยากรู้หรือเปล่าก็ต้องลองดู!!!...ปล่อยนะ” พายุจูบจ้วงวารินทร์อย่างรุนแรง วารินทร์เองก็พยายามหลบและผลักพายุให้ห่างออกจากตัว

“เพี๊ยะ!!!...สารเลว!!!”

“หึ ทำกันอยู่ทุกคืนอย่าทำเล่นตัวไปหน่อยเลยน่า!!!” พายุจัดการเหวี่ยงร่างของวารินทร์ลงไปบนเตียงอย่างแรงก่อนจะตามขึ้นไปค่อมตัววารินทร์เอาไว้อย่างรวดเร็ว

“ผมจะทำให้คุณลืมคืนนี้ไม่ลงเลย”

“อย่า!!!”

[monaligo]

จบแบบนี้ฆ่ากันเถอะ...ค้างมากก
อิมนุษย์ป้านี่ก็ไม่เลิกนะ
น่าจะโดนงูฉกสักแผลสองแผล

[yymomo]

    อิตาพายุมันเลวววววว  จะบอกว่าเป็นผู้ใหญ่ต้องให้เกียรติ  แต่ผู้ใหญ่ก็ไม่น่าจะพูดจาแบบนั้นเหมือนกัน

จะได้จะเอาอยู่ฝ่ายเดียว โดนที่ฝั่ง สองพี่น้องต้องยอมให้แบบนี้มันโคตรเห็นแก่ตัวเลย  ถ้าไม่คิดจะทำอะไรให้เด็ดขาด

ขอชูป้ายไฟเลย ให้วารินทร์เปิดศึกเลย     พูดแล้วมันแค้น ไม่คิดจะทำอะไรเป็นทองไม่รู้ร้อนไปถึงเมื่อไหร่วะ 

...

คนเขียนกลับมาแล้วว     คิดถึงม๊ากๆๆๆๆ  สงสัยจะยุ่งเรื่องแอดมินล่ะสิ     รอตอนต่อไปอย่างใจจนใจจ่อ

เพราะคิดว่าน่าจะเป็นฉากเรียกเลือด   

[Satang_P]

 

[AMINOKOONG]

อ่านตอนนี้แล้วอยาก  ไอพายุมากว่ายัยป้านั่นซะอีกอ่ะ
น่าจะปล่อยให้วารินทร์จัดการสั่งสอนมันบ้างมันจะได้หลาบจำ

[Min*Jee]

เอาป้าพร้อมด้วยบริวารที่ติดมาไปถ่วงน้ำซะ
เฮ้อออออ ทั้งพายุทั้งวารินทร์อารมณ์ร้อนทั้งคู่ แบบนี้เมื่อไหร่จะเข้าใจกันซะทีน้าาา
รอตอนต่อไปค่ะ

[maru]

วายุดูดีกว่าพายุน่าดูนะเนี่ย อย่างน้อยก้็พูดในสิ่งที่ควรพูด ส่วนพายุถ้าสิ่งที่ควรทำไม่ทำ ทำแต่สิ่งไม่ควรทำ จะเสียใจภายหลังนะ

[omyim_jjj]

อ๊ากกกกกกกกกก  ค้าง

[yuyie]

พายุก็ร้อนวารินทร์ก็ร้อน เลยเป็นเรื่องอ่ะดิ

แต่ไงก็ไม่ควรทำกันแบบนี้นะ เรื่องยิ่งยาวไปกันใหญ่ 

[s.mosis]

ค้างอย่างแรงอ่ะ

[sanri]

  อ๊ากกกก คนแต่งจ๋า จะตัดฉึบๆกับแบบเน้ เอามีดมาแทงกันเลยเกอะ

[aiyuki]

พายุใจร้ายยย มีป้านิสัยไม่ดีด้วยยย
นักเขียนจ๋าา อย่าใจร้ายกับวิรินทร์น้าาา