หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[LimousinX9]

จะสั้นไปไหน -*-  กว่าจะมาแต่ละที

[badbadsumaru]

พายุใจร้ายว่ะ
ใจดี ทำดีแบบวายุบ้างสิ

[yong]

ลุ้นดูฤทธิพายุ

[janehh]

ขัดใจพายุ 

[punthipha]

พายุอย่าใจร้ายกะวารินทร์นะ

[Pednoiinnocent]

เอิ่ม 
มาต่อไวๆนะครับ

[mystery Y]

ต่างฝ่ายต่างแรง!

[fay 13]

 

[Aum Rachata]

 
รีบๆ กลับตามสานต่อเรื่องราวนะครับ  ชอบมากๆเลย รอติดตามอยู่นะคร้าบ

[Themamo]

ม่ายยยยย...ทำไมถึงทำกับฉันได้...ฆ่ากันเถอะถ้าจะตัดจบแบบนี้

[shizuruviola]

Chapter 34

“อื้อออออ!!!...อย่า หยุดนะพายุ!!!” วารินทร์พยายามตะเกียกตะกายหนีจากการพันธนาการ มือทั้งสองข้างปัดป่ายไปทั่วร่างกายของพายุ แต่พายุก็ไม่ได้รู้สึกอะไรมากนักเพราะอารมณ์อย่างอื่นกำลังครอบงำพายุอย่างห้ามไม่ได้

“เลิกตีผมเสียที น่ารำคาญนักนะไอ้มือสองข้างเนี่ย!!!” พายุจัดการจับข้อมือทั้งสองข้างของวารินทร์ตรึงไว้เหนือหัวโดยใช้มือเพียงข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็บรรจงปลดเสื้อของวารินทร์ออกอย่างใจเย็น

“ปล่อยฉันนะ!!!” วารินทร์ขู่พายุด้วยดวงตาสีแดงเรืองโรจน์อย่างคนโมโหจัด พายุมีอาการชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะใช้สายตาสีแดงเรืองโรจน์ไม่แพ้กันจ้องกลับอย่างผู้เหนือกว่า

“คุณอย่าพยายามเลยยังไงคุณก็เป็นของผม” วารินทร์จ้องหน้าพายุอย่างไม่ลดละ ดวงตาของวารินทร์ค่อยๆกลับมาเป็นปกติ พายุเห็นดังนั้นก็กลับมาใช้สายตาปกติเหมือนกัน…ทั้งสองคนจ้องหน้ากันอยู่พักหนึ่ง แต่เป็นสายตาที่แตกต่างกันโดยสิ้นเชิง คนหนึ่งหื่นกระหายอยากครอบครอง ส่วนอีกคนหนึ่งหวาดหวั่นและกลัว และสุดท้ายพายุก็เป็นฝ่ายเปิดฉากจู่โจมซอกคอที่หอมยั่วใจพายุของวารินทร์ทันที

“อย่า…หยุดเถอะ ฉันขอร้อง…อ๊ะ…อ๊าาาาาา” พายุกัดคอวารินทร์อย่างเย้าหยอกเมื่อวารินทร์พูดห้ามปราม เพราะพูดยังไงพายุก็ไม่มีวันหยุดการกระทำนี้อย่างเด็ดขาด

“ผมปล่อยคุณมาได้ยังไงตั้งนานนะ วารินทร์” พายุเงยหน้าขึ้นมาพูดกับวารินทร์ด้วยอารมณ์ที่โหมกระหน่ำจนไม่สามารถหยุดยั้งได้อีกต่อไป ส่วนวารินทร์ได้แต่นอนระทวยหายใจหอบถี่เพราะอารมณ์ที่ถูกปลุกปั่นขึ้นน้อยๆโดยพายุ

“จะไปไหนครับคนดี” วารินทร์พยายามจะพลิกตัวหนีในจังหวะที่พายุปล่อยมือของวารินทร์เพื่อถอดเสื้อตัวเอง แต่สุดท้ายก็ไม่สามารถหลุดออกไปจากการพันธนาการของพายุได้สำเร็จและมือทั้งสองข้างก็ถูกพายุกดลงโดยกางแขนทั้งสองข้างไว้ข้างตัว

“อื้อออออ…อ๊ะ…ย๊ะ หยุด…อ๊าาาาา…อื้ออออ” วารินทร์ครางเสียงสั่น ยิ่งเป็นตัวกระตุ้นชั้นดีสำหรับพายุ

“คุณกำลังทำให้ผมคลั่งนะ วารินทร์” พายุพูดอย่างข่มอารมณ์ตัวเองแทบไม่ไหว เมื่อเห็นภาพที่อยู่ตรงหน้านี้ วารินทร์ปรือตาน้อยๆมองพายุอย่างยั่วยวนโดยที่เจ้าตัวไม่รู้ตัว…พายุไม่อดทนอะไรอีกต่อไป จัดการถอดกางเกงของตัวเองและวารินทร์อย่างรวดเร็วจนทั่งคู่เปลือยร่างกายต่อหน้ากันและกัน

“วารินทร์ คุณเป็นคนที่สวยที่สุดเท่าที่ผมเคยเจอมาเลยคุณรู้หรือเปล่า” พายุลูบไล้ไปตามส่วนต่างๆตามร่างกายที่เปลือยเปล่าของวารินทร์อย่างหลงใหล ไม่เคยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อนเลยจริงๆ แม้พายุจะผ่านผู้หญิงมาบ้างประปราย แต่ไม่เคยมีใครโดนใจพายุเท่าวารินทร์อีกแล้ว

“อย่า…หยุดเถอะพายุ” วารินทร์พูดเสียงแผ่วเพราะแรงอารมณ์ที่กำลังสูงขึ้นเรื่อยๆ พายุที่เห็นอาการวารินทร์ก็ยกยิ้มมุมปากอย่างเจ้าเล่ห์ก่อนจะเม้มดูดยอดอกของวารินทร์ทั้งสองข้างสลับกัน วารินทร์ได้แต่ร้องครางเสียงกระเส่าด้วยความเสียวซ่านจนเผลอแอ่นอกรับการกระทำของพายุ

“ผลั๊กกกก!!!...โอ้ย…ฤทธิ์มากนักนะ” วารินทร์ใช้จังหวะที่พายุลุกออกจากตัวเค้าถีบพายุจนกระเด็นหล่นลงเตียงพร้อมกับคลานไปอยู่ที่ประตูอย่างรวดเร็วด้วยสัญชาตญาณของงู แต่พายุก็ตามมาตะครุบงูอย่างวารินทร์ได้ทันท่วงทีเหมือนกัน

“คุณนี่ถ้าท่าทางจะไม่ชอบอ่อนโยนสินะ” พูดจบพายุก็จับคอวารินทร์และเหวี่ยงกลับไปที่เตียงอีกครั้งพร้อมกับตามไปขึ้นค่อมวารินทร์ไว้โดยจับวารินทร์นอนคว่ำก่อนจะกระแทกส่วนแข็งขันกลางลำตัวเข้าไปในตัวของวารินทร์ทีเดียวสุดทาง

“อึกกกกก…อ๊ะ…เฮือก…อึ๊” วารินทร์ตาค้างน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้ด้วยความเจ็บปวด เพราะช่องทางนั้นไม่ได้ถูกเตรียมพร้อมมาก่อน วารินทร์เจ็บจนชาไปทั้งตัวก่อนจะทิ้งตัวเองนอนคว่ำหน้าลงไปกับเตียงอย่างยอมแพ้

“คุณอย่ารัดแน่นขนาดนี้สิ…ผมแทบจะห้ามใจตัวเองไม่ไหว” พายุค่อนถอนแก่นกายออกช้าๆแล้วค่อยๆใส่กลับที่เดิมอย่างไม่เร่งรีบ แต่เพียงแค่นั้นวารินทร์ก็เหมือนตกนรกทั้งเป็นอยู่แล้ว เพราะทุกจังหวะการเข้าออกพายุจะได้ยินเสียงครางกระเส่าเบาๆของวารินทร์ทุกครั้ง

“อ๊าาาาาา”

“ตรงนี้สินะ” พายุรับรู้ได้ทันทีว่าจุดตรงนั้นจะทำให้วารินทร์มีความสุขไปพร้อมๆกับเค้า พายุจัดการย้ำจุดนั้นๆครั้งแล้วครั้งเล่าจนในที่สุด วารินทร์ก็ถูกดึงเข้าร่วมเกมรักของพายุอย่างสมบูรณ์

เวลาผ่านล่วงเลยไปนานแสนนานสำหรับวารินทร์แต่ดูเหมือนพายุจะยังไม่หยุดการกระทำนั้นง่ายๆ วารินทร์ถูกกระทำครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบนับครั้งไม่ได้ ที่วารินทร์รู้สึกได้มีเพียงแค่ช่องทางหลังของตัวเองเต็มไปด้วยหยาดหยดความต้องการของพายุที่กำลังไหลล้นออกมาจากตัวของวารินทร์ เพราะพายุเสพร่างกายของวารินทร์หลายครั้งเหลือเกิน จนสุดท้ายวารินทร์ก็ต้องผล็อยหลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนโดยที่พายุยังคงไม่หยุดการปล้นสวาทจากตัววารินทร์

“อ้า…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊ะ…อ๊าาาาาา…อ๊าาาาาา…ซี๊ดดดดดดดดด” หลังจากปลดปล่อยความต้องการรอบที่นับไม่ได้ของพายุเข้าสู่ร่างกายของวารินทน์แล้ว พายุก็ล้มตัวกอดวารินทร์เอาไว้อย่างหวงแหน…ร่างกายนี้เป็นของเค้าแล้ว พายุยิ้มอย่างมีความสุข

“หึหึ เวลาหลับคุณก็ยังสวยสำหรับผม” พายุยกยิ้มกับภาพตรงหน้าก่อนจะโน้มหน้าเข้าไปใกล้วารินทร์เพื่อขโมยจูบอีกครั้งและกอดวารินทร์ไว้ในอ้อมกอดของตัวเอง ก่อนจะหลับไปในที่สุด

เช้าวันต่อมาเวลาเกือบเที่ยงสุดาและสุพจน์ก็ต่างเป็นห่วงลูกชายคนโตของตัวเองที่ยังไม่ออกมาจากห้องตั้งแต่เช้า ยิ่งเมื่อคืนทะเลาะกับวารินทร์รุนแรง ก็ยิ่งมีความรู้สึกกลัวว่าพายุจะเป็นอะไรหรือเปล่า โดยที่ไม่รู้เลยว่าคนที่แย่จริงๆแล้วคือวารินทร์ที่นอนยังไม่ได้สติอยู่ภายในอ้อมกอดของพายุมาตั้งแต่เมื่อคืน

“คุณทานอะไรหน่อยไหม จะบ่ายแล้วนะ” พายุเป็นฝ่ายที่ตื่นก่อนวารินทร์แต่เมื่อมองภรรยาสดๆร้อนๆเมื่อคืนของตัวเอง ก็มีรอยยิ้มฉายขึ้นทันที ท่าทางภรรยาของเค้าจะขี้เซารับตำแหน่งใหม่เสียแล้ว

“…” วารินทร์ค่อยๆลืมตาขึ้นอย่างโรยแรง และเมื่อเห็นว่าพายุกอดเค้าอยู่ วารินทร์ก็พยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดพายุทันที แต่ด้วยเรี่ยวแรงที่ยังไม่กลับมาจากการถูกกระทำชำเราจากเมื่อคืน จึงทำให้ดูเหมือนวารินทร์แค่เอามือไปวางไว้บนหน้าอกของพายุเท่านั้น

“อย่าดื้อนักเลยน่า” พายุรวบมือทั้งสองข้างของวารินทร์ก่อนที่จะบดริมฝีปากของวารินทร์อย่างแผ่วเบา โดยที่วารินทร์ไม่สามารถขัดขืนใดๆได้เลย

“รอผมแปปเดียว เดี๋ยวจะหาอะไรมาให้ทาน” พูดจบพายุก็ลุกออกจากเตียงตรงไปยังตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบกางเกงนอนขายาวมาใส่ก่อนจะเปิดประตูห้องและเดินออกไป วารินทร์ที่อยู่ในห้องได้แต่นั่งทบทวนเรื่องราวที่เกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อคืนเพียงลำพังก็รู้สึกสะเทือนใจนิดหน่อย เพราะคาดการไว้อยู่แล้วว่ายังไงวันนี้ก็ต้องมาถึง เพียงแต่วารินทร์ยังไม่พร้อมที่จะเจอกับมันเร็วขนาดนี้ก็เท่านั้นเอง

“ป้าทม ช่วยทำข้าวต้มให้ผมสักสองถ้วยนะครับ” พายุที่เดินไม่ใส่เสื้อลงมาจากชั้นสองเดินมาบอกหัวหน้าแม่บ้าน ก่อนจะตรงดิ่งไปยังห้องนั่งเล่นซึ่งมีสุดาและสุพจน์นั่งคุยกันอยู่

“วันนี้ไม่เข้าบริษัทหรือไงเราน่ะ” สุพจน์เอ่ยปากถามลูกชายทันทีที่เห็นหน้า

“มันก็มีวันที่อยากจะพักผ่อนบ้างน่ะครับ” พายุตอบอย่างอารมณ์ดี สร้างความแปลกใจให้กับสองสามีภรรยาอย่างมาก สุดาและสุพจน์เองคิดว่าเรื่องนี้มันต้องมีอะไรมากกว่านั้น

“แล้วกินข้าวกินปลาหรือยังเนี่ย ตื่นสายเชียวนะวันนี้ลูกชายแม่”

“ให้ป้าทมทำข้าวต้มแล้วล่ะครับ เดี๋ยวว่าจะยกขึ้นไปทานกับวารินทร์” สุพจน์และสุดาเริ่มสงสัยหนักขึ้นแต่ก็ยังคงใจเย็นค่อยๆตะล่อมถามพายุไปเรื่อยๆ

“วารินทร์ไม่สบายหรือลูก เป็นอะไรมากหรือเปล่า”

“นิดหน่อยครับ แต่ดีขึ้นแล้วครับถ้าเทียบจากเมื่อคืน” พายุยิ้มทันทีเมื่อนึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนที่วารินทร์ตกเป็นของเค้า

“เดี๋ยวแม่ไปดูเค้าหน่อยดีกว่า ยังไงเค้าก็มาอยู่บ้านเราต้องดูแลกันหน่อย” พูดจบสุดาและสุพจน์ก็พากันลุกขึ้นแล้วเดินไปที่ห้องนอนของพายุทันที โดยมีพายุยกข้าวต้มตามขึ้นมาภายหลัง

“แอ๊ด…วารินทร์แม่เองนะจ๊ะ ได้ข่าวว่าหนูไม่สบายเป็นอะไรมากหรือเปล่าลูก”

“ไม่เป็นอะไรเท่าไหร่หรอกครับ แค่ไม่มีแรงนิดหน่อย” วารินทร์ตอบเสียงเรียบพร้อมกับยิ้มที่มุมปากน้อยๆ แต่ก็ไม่ได้ก้าวร้าวอย่างที่พูดกับลดา เรื่องนี้สุดาและสุพจน์รู้ดีจากการสังเกตหลายๆครั้ง หากไม่ทำอะไรที่ทำให้วารินทร์ไม่พอใจ วารินทร์ก็จะไม่มีท่าทีของการคุกคามเลยสักนิดเดียว แต่หน้าตาของวารินทร์ที่ออกจากนิ่งทำให้ดูเหมือนคนๆนี้หยิ่งตลอดเวลา

“งั้นกินนี้สิคุณ จะได้มีแรง” พายุจ่อช้อนข้าวต้มไปที่ปากวารินทร์ แต่วารินทร์ก็ไม่ยอมกิน

“กินเร็วๆสิครับ อย่าให้ผมต้องรื้อฟื้นเรื่องเมื่อคืนนะ” สุพจน์และสุดาตกใจทันทีที่พายุพูดจบเพราะตาของวารินทร์เรืองโรจน์เป็นสีแดงเหมือนที่เคยเห็นครั้งก่อนเมื่อตอนที่วารินทร์บุกมาทำร้ายวายุที่บ้าน

“หึหึ นาคน้อยคุณไม่อายพ่อแม่ผมหรือไง ถ้าคุณยังไม่ยอมผมจะพูดมากกว่านี้แน่ๆ” วารินทร์มองพายุอย่างไม่สบอารมณ์ก่อนจะเริ่มกินข้าวต้มที่พายุป้อนด้วยอารมณ์บูดบึ้ง สุดาและสุพจน์ที่เห็นอากัปกิริยาของวารินทร์ที่มีต่อพายุ ก็พอจะเดาออกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เรื่องนี้เค้าสองคนจะไม่เข้าไปยุ่ง คงต้องปล่อยให้เป็นเรื่องของคนสองคนเท่านั้น

[yymomo]

   อิตาพายุ สะกดคำว่าสำนึกไม่เป็นสินะ      แบบว่า ฉากเรียกเลือดก็จริงนะ  แต่ว่าวารินทร์ไม่ได้เต็มใจ

แล้วมันทำให้รู้สึกแย่อ่ะ จะเรียกว่าข่มขืนก็ เอิ่ม เหมือนจะเกินไป  เอาเป็นขืนใจแล้วกันเนอะ สงสารวารินทร์อ่ะ

เมื่อไหร่จะได้เอาคืนไอ้สองพี่น้องนี้สักที 

[yuyie]

เอิ่ม พายุทำไม่ถูก แต่ก็ไม่สนับสนุนให้วารินทร์เอาคืนนะ

ไม่งั้นมันจะไม่จบ 

[fay 13]

 

[AMINOKOONG]

สรุปคือเลวทั้งพี่ทั้งน้อง ถ้าตอนจบวารินทร์ฆ่าหรือเกลียดพายุเนี่ยเราว่ามันก็สมควร
แต่เราก็ยังเชียร์และอยากเห็นวารินทร์สั่งสอนยัยป้ามหาภัยนั่นอยู่ดี อยากเห็นวารินทร์ปรี๊ดแตก
ร้ายกาจแบบหนักๆเลย ปะ ฉะ ดะ กับทุกคนที่ร้ายกับตน ใครก็ได้ช่วยสะกิดต่อมนางที

ปล.เป็นนิยายอีกเรื่องที่ไม่เชียร์ให้พระเอก-นายเอกได้คู่กันตอนจบ และเป็นเรื่องแรกที่อยากให้นายเอกฆ่าคนตาย

[sanri]

เอิ่ม พายุทำไม่ถูก แต่ก็ไม่สนับสนุนให้วารินทร์เอาคืนนะ

ไม่งั้นมันจะไม่จบ 

เห็นด้วยเลยค่ะ แต่อยู่ที่ว่าพายุจะทำไงไม่ให้วารินทร์อาละวาด 

[maru]

พายุชอบบังคับนะ ก็รู้อยู่ว่าวารินทร์เหมือนมีปมอะไรสักอย่าง พ่อแม่พายุเหมือนรู้สึกดีกับวารินทร์แล้วใช่ไหม

[Min*Jee]

อย่างงงี้มันต้องจัดมาม่าหนักๆซะแล้ววว!!!  จะเที่ยงคืนทีไรหิวทุ๊กกกกที แต่ไมเอามาม่าต้มยำนะ แซ่บไป แค่หมูสับพอให้หายหิวเนาะ
จัดไปให้พายุเลยฮับ!!!! รอตอนต่อไปปปปป

[janehh]

ขัดใจพายุอยู่เหมือยเดิม 

รอตอนต่อไปค่ะ 

[monaligo]

ในความคิดเราอิพี่น้องพายุวายุนี่เห็นแก่ตัวมากเลยอ่ะ
แต่วายุดีหน่อยที่กลับตัวกลับใจทัน อิพี่พายุนี่ไม่มีการปรับปรุงอะไรเลย
สู้ๆนะวารินทร์มาสายสวยเริ่ดเชิ่ดแล้วแก้แค้นให้สุดไปเลย
ปล.รออ่านตอนต่อไปนะคะ

[ไป๋ไป๋]

พายุไม่ถนอมวานินทร์ซะเลย

วารินทร์ของเค้า....

[punthipha]

วารินทร์โดนพายุถล่ม น่าสงสาร

[Themamo]

สั้นได้ใจ!!ไม่ไหวใจขาด :pigha2:อยากอ่านต่อออ...

[Monkey D]

รอตอนต่อปายยยยยยย ><

[zazoi]

ไม่อยากให้ใครเอาคืนใครอีกแล้ว จะเป็นไปได้มั้ยที่สองคนนี้จะรักกันเหมือนคู่น้องได้ เรื่องต่างๆจะได้จบลงที่ชาตินี้


ปล. เกลียดยัยป้า อยากให้โดนวารินทร์หรือไม่ก็พายุต้องมาช่วยจัดการจริงๆ

[four4]

แหม่ ได้ฟันซะทีนะค้าบบบ คุณพายุ เอาซะวารินทร์หมดแรงงงง
เอาอีกกกกกกๆๆๆๆๆๆ

[nonbungsanovii]

สุดท้ายข่มขื่นทั้งพี่ทั้งน้อง. 

[shizuruviola]

Chapter 35

เช้าวันต่อมาวารินทร์ได้รับสายจากผู้เป็นน้องเนื่องจากมหาวิทยาลัยมีกิจกรรมบางอย่างที่นารินทร์เข้าร่วมด้วย จึงอยากจะชวนให้วารินทร์มาเพราะกิจกรรมนี้คล้ายๆการจัดนิทรรศการของคณะที่เปิดให้คนภายนอกเข้าร่วมชมได้ และซุ้มที่นารินทร์ร่วมจัดก็จะเกี่ยวกับการอนุรักษ์ธรรมชาติ รวมถึงการหลีกเลี่ยงการเผชิญหน้ากับสัตว์ทั้งหลายที่อยู่ตามป่า วารินทร์ที่ฟื้นตัวกลับมาจนเป็นปกติก็ไม่ได้ขัดข้องอะไรจึงตอบตกลง แต่เค้าก็คงต้องบอกใครอีกคนหนึ่งด้วย

“วันนี้ผมลางานนะ” วารินทร์บอกกับพายุทันทีที่เจอหน้ากันตอนเช้า

“คุณยังไม่รู้สึกดีขึ้นหรอ…ไปหาหมอกันไหม” พายุถามด้วยความเป็นห่วง แต่วารินทร์ก็ไม่ได้รู้สึกดีอะไรกับท่าทีพิเศษแบบนั้นของพายุเลยสักนิดเดียว

“ผมมีธุระ” วารินทร์ตอบห้วนๆพร้อมกับยกกาแฟขึ้นดื่มอย่างไม่รู้ร้อนรู้หนาว ทำเอาพายุจิตใจห่อเหี่ยวแต่เช้ากันเลยทีเดียว

“จะไปไหนครับ ให้ผมพาไปนะ” พายุรู้ขึ้นมาพูดข้างๆหูวารินทร์อย่างออดอ้อน แต่วารินทร์ยังคงเฉยและไม่คุยกับพายุมากไปกว่านี้ เพราะถือว่าแจ้งให้ทราบในเรื่องของการลางานแล้ว

“กริ๊ง…กริ๊ง…กริ๊ง…ฮัลโหล ว่าไง” พายุพูดกับปลายสายโดยจ้องวารินทร์อย่างไม่วางตา

(วันนี้ผมมีงานมหาลัยพี่จะมาป่าว) เสียงของวายุพูดมาตามสาย

“งานอะไรวะ” วายุก็อธิบายเสียยืดยาวเกี่ยวกับการจัดนิทรรศการนี้ แต่ที่โดนใจพายุที่สุดก็คือ

(ได้ข่าวมาว่า วารินทร์ก็จะมางานนี้เหมือนกันนะ) พายุเหลือบมองวารินทร์ก่อนจะกระตุกยิ้มแล้วตอบตกลงไปอย่างไม่ลังเล

“คุณจะไปมหาลัยไอ้วายุทำไมไม่บอกผมล่ะ เดี๋ยวผมพาไปนะคุณขึ้นไปเปลี่ยนชุดเถอะ” วารินทร์ไม่ได้คัดค้านอะไร ก็เดินขึ้นห้องไปเปลี่ยนชุดอย่างไม่รีบร้อนอะไรจนเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะเดินลงมาข้างล่างโดยมีพายุยืนยิ้มรออยู่ตรงประตู…ตลอดการเดินทางพายุพยายามชวนวารินทร์พูดคุยมากมายแต่วารินทร์กลับนิ่งเฉยราวกับว่าพายุไม่มีตัวตนอยู่บนโลกนี้ จนกระทั่งรถของพายุจอดนิ่งในเขตมหาวิทยาลัยของวายุและนารินทร์

“นา พี่มาถึงแล้วอยู่ตรงไหนล่ะ” วารินทร์ต่อสายหานารินทร์ทันทีที่ก้าวขาลงจากรถเพราะต้องการหลบไปจากตรงนี้ให้เร็วที่สุด

“คุณรอผมด้วยสิวารินทร์” วารินทร์เดินหนีพายุอย่างรวดเร็ว แต่พายุก็ตามอย่างไม่ยอมแพ้เช่นกัน และแน่นอนว่าการที่บุคคลสองคนนี้เดินเข้าสู่ฝูงชนของกลุ่มเด็กวัยรุ่นที่กำลังคึกคะนอง ย่อมตกเป็นเป้าสายตาของคนเหล่านั้นอยู่แล้ว

“พี่รินทร์ ทางนี้” นารินทร์กระโดดโบกมือเหยงๆเพื่อให้วารินทร์เห็นเค้า วารินทร์ก็เดินตรงไปหานารินทร์ทันที พร้อมกับสายตาของคนในซุ้มที่หันมาสนใจในรูปลักษณ์ของผู้มาเยือนคนใหม่

“เป็นยังไงบ้าง” วารินทร์เอ่ยปากถาม เพราะดูแล้วซุ้มที่นารินทร์อยู่จะมีแต่ผู้ชายที่เข้ามาให้ความสนใจ ผู้หญิงก็มีแต่ส่วนน้อยหรือแทบจะไม่มีเลย แถมกระแสความคิดของคนที่มาชมซุ้มนี้ที่วารินทร์จับได้นั้น แต่ละคนไม่ได้ตั้งใจจะมาชมซุ้มเลยสักนิดเดียว

“ก็อย่างที่พี่รินทร์รู้อ่ะแหละ” นารินทร์ยิ้มอย่างเนือยๆ ในจังหวะนั้นเองที่วารินทร์เหลือบไปเห็นกรงงูจงอางกำลังมองมาที่เค้า ซึ่งส่งกระแสความรู้สึกของความเบื่อหน่ายถ่ายทอดออกมา วารินทร์เดินตรงไปเปิดกรงออกทันทีสร้างความตื่นตกใจให้กับรุ่นพี่และคนอื่นๆที่อยู่ในซุ้ม

“อย่าเปิดครับ มันอันตรายนะครับ” ชายสวมแว่นคนหนึ่งวิ่งปรี่เข้ามาหาวารินทร์อย่างรวดเร็ว แต่นารินทร์ก็จับไว้ได้ทันพร้อมกับส่ายหน้าไม่ให้เข้าไปยุ่ง…งูจงอางเมื่อเห็นกรงถูกเปิดออกก็ก้มหัวเคารพวารินทร์ วารินทร์ก็ยื่นมือไปหน้ากรงนั้นและต่อมา งูจงอางตัวนั้นก็เลื้อยขึ้นมาพันอยู่ที่แขนวารินทร์อย่างว่าง่ายราวกับเป็นสัตว์เลี้ยง

“เดี๋ยวพี่จะไปเดินเล่น…ไปกับพี่ได้ไหม” นารินทร์พยักหน้าก่อนจะหันไปบอกกับรุ่นพี่ที่กำลังอึ้งอยู่กับการกระทำของวารินทร์

“ไปดูคณะบริหารกันเถอะพี่รินทร์”

“จะไปหาวายุล่ะสิ” วารินทร์พูดดักทางอย่างรู้ทัน นารินทร์ได้แต่ก้มหน้างุดแล้วก็พยักหน้ารับอย่างเขินๆ

“ผมว่าคุณไม่น่าทำอย่างนี้นะ…คนอื่นจะตกใจเอา” พายุที่ไม่ได้พูดอะไรมานานก็เอ่ยปากขึ้น เพราะตอนนี้ไม่ว่าเค้าสามคนจะเดินไปทางไหน ฝูงคนก็จะแหวกทางให้อย่างรวดเร็ว เพราะสิ่งที่อยู่บนไหล่ของวารินทร์กำลังแลบลิ้นอย่างอารมณ์ดี

“ผมไม่สน” วารินทร์ตอบพร้อมกับเอามือลูบหัวงูจงอางอย่างเอ็นดู ทั้งสามคนเดินมาเรื่อยๆจนถึงซุ้มที่วายุอยู่ และตอนนี้วายุก็กำลังอธิบายเกี่ยวกับซุ้มโดยมีสาวๆยืนให้ความสนใจอย่างมากมายจนพวกเค้าเกือบจะเข้าไปในซุ้มไม่ได้

“เฮ้ย ไอ้วายุน้องนามา แต่ชิบหายละ!!!...เอ่อ คุณครับ คือ…”

“อ้าวพี่พายุ นา วารินทร์…แหม่ จะมาหาผมแบบธรรมดาไม่ได้เลยหรือไงกัน” วายุเดินเข้ามาหานารินทร์พร้อมกับเอานิ้วเขี่ยหัวงูจงอางเล่น

“พี่พายุ ไปแกล้งเดี๋ยวเค้าก็กัดหรอก” นารินทร์ฟาดแขนวายุหยอกๆ

“กลัวทำไม มีแฟนเป็นนางพญาเสียอย่าง” วายุพูดพร้อมกับอุ้มนารินทร์จนตัวลอย ทำเอาสาวๆที่มองมาจากในซุ้มมองมาอย่างเสียดาย

“ฮึ่มมมม…ทำอะไรเกรงใจกันหน่อย” วารินทร์พูดหยอกนารินทร์กับวายุอย่างไม่ได้คิดอะไร

“อิจฉาน้องตัวเองหรือไงนาคน้อย” พายุพูดกระซิบข้างหูวารินทร์ ในจังหวะนั้นงูจงอางก็ชูหัวขู่พายุทันที เพราะจิตของวารินทร์กำลังหงุดหงิดกับพายุ

“โว้วววว…เล่นแรงนะคุณ…หวี๊ดดดดด” พายุเป่าปากไม่นานนกอินทรีย์ตัวใหญ่ยักษ์ก็บินมาเกาะไหล่วายุทันที

“ไปให้พ้นหน้าเลยไป” วารินทร์พูดใส่อย่างมีอารมณ์ก่อนจะเดินหนี แต่พายุก็ไม่ยอมแพ้ เดินตามอย่างไม่ลดละ นารินทร์กับวายุที่เห็นเหตุการณ์อยู่ตลอดก็ชักหวั่นใจที่ทั้งสองคนจะทะเลาะกัน นารินทร์จึงเดินเข้าไปหาวารินทร์พร้อมกับจับมือของวารินทร์ไว้ ตอนนั้นเองภาพเหตุการณ์ในคืนนั้นก็ถูกถ่ายทอดให้นารินทร์ได้รับรู้ทุกอย่าง

“พี่รินทร์” นารินทร์พูดเสียงเบาหวิว ก่อนจะร้องไห้แล้วโผเข้ากอดวารินทร์เอาไว้ ทำเอาวายุและพายุตกใจไม่น้อย แต่คนที่ตกใจที่สุดก็คือ…วารินทร์

“นารินทร์ร้องไห้ทำไม ไหนบอกพี่สิ”

“พี่รินทร์…พี่รินทร์…นาเห็น…ฮือออ…ฮือออ…พี่เจ็บไหม พี่เป็นอะไรหรือเปล่า” วารินทร์รู้ทันทีว่านารินทร์หมายถึงอะไร

“ไม่ต้องร้องนะ พี่ไม่เป็นอะไรหรอก มันผ่านไปแล้ว” วารินทร์กอดนารินทร์ไว้พร้อมกับลูบหัวปลอบใจไปพลางๆ

“เกิดอะไรขึ้นนา” วายุที่ร้อนรนทนไม่ไหวเพราะไม่รู้สาเหตุของการร้องไห้ของนารินทร์

“พี่ก็ไปถามพี่ชายพี่ดูสิ” นารินทร์พูดเสียงเหวี่ยงก่อนจะจูงมือวารินทร์เดินหนีไปอย่างรวดเร็ว พายุสัมผัสได้ว่านารินทร์คงรู้เรื่องนั้นแล้ว แต่แล้วจะทำไมล่ะ ในเมื่อเค้ารักของเค้านี่

“มีอะไรจะบอกผมไหมพี่”

“มีอะไร” พายุตอบกลับเสียงเรียบอย่างใจเย็น

“พี่ทำอะไรกับวารินทร์ นาถึงได้ร้องไห้ฟูมฟายอย่างนั้น”

“เค้าคงสื่อกันได้ละมั้ง”

“พี่อย่ามาเล่นลิ้น เป็นลูกผู้ชายหรือเปล่ากล้าทำแต่ไม่กล้ารับ กลับไปใส่กระโปรงเถอะไป” พายุของขึ้นทันทีที่วายุพูดจบ

“มันจะมากไปแล้วนะมึง…กูก็ทำแบบที่มึงทำกับนารินทร์นั่นแหละ แล้วอีกอย่างนะ มึงไม่ต้องมาเสือกเรื่องของกู เอาตัวเองให้ดีกูจัดการเรื่องเมียกูได้” พูดจบพายุก็เดินหนีไปอย่างหัวเสียซึ่งก็ไม่ต่างกับวายุที่รู้สึกอึ้งจนพูดไม่ออก นี่หมายความว่าทั้งพี่ทั้งน้องถูกขืนใจทั้งคู่น่ะสิ!!!

ทางด้านของวารินทร์ที่ถูกนารินทร์จูงมาจนถึงที่เงียบสงบแห่งหนึ่งก็นั่งลงโดยไม่มีบทสนทนาใดๆเกิดขึ้น นารินทร์เพียงแค่นั่งกอดวารินทร์เอาไว้พร้อมกับซุกหน้าลงไปกับอกของวารินทร์ทั้งๆที่ยังคงสะอื้นเป็นระยะๆ

“รู้สึกยังไงบ้าง โอเคขึ้นไหม” วารินทร์ถามน้องชายอย่างห่วงๆ เพราะไม่อย่างให้นารินทร์เครียดมาก

“ทำไมมันต้องเกิดขึ้นกับพี่ด้วย แค่นาคนเดียวไม่ได้หรอ” วารินทร์เงียบไปโดยอัตโนมัติเพราะไม่รู้จะตอบกับนารินทร์ได้อย่างไร

“มันคงเป็นโชคชะตาละมั้ง” วารินทร์พูดตอบปัดๆพร้อมกับน้ำตาที่เริ่มคลอหน่วย ที่เงียบมาตลอดไม่โวยวายไม่ใช่ว่ารับได้ แต่เพราะไม่รู้จะแก้ไขอะไรได้ต่างหาก!!!

ปล. หายนานเลยโทษทีน้า เรียนหนักช่วงนี้

[nunnan]

 

[ไป๋ไป๋]

สงสารวารินทร์อ่ะ เง้อๆ

ไม่ชอบพระเอกแล้ว เปลี่ยนคน(ล้อเล่นจ้า คนเขียนแต่งยังไงเราก็ยังตามให้กำลังใจเสมอ)