หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[Min*Jee]

สงสารรรรรรรรรร ทั้งพี่ทั้งน้องพอกันเลย
แต่ชอบตอนวารินทร์เปิดกรงให้พี่งูแหละ ชอบ
รอตอนต่อไปน้าาา

[zazoi]

ชอบคู่น้องอ่ะ แค่เปิดใจกันเท่านั้นเอง

เราว่าวารินทร์แรงไปนะ เจอแบบนี้ก็สมกันดี ส่วนพายุ ปากบอกรัก แต่ไม่ปกป้องเลยเวลาโดนคนอื่นดูถูก อดไปซะ

[punthipha]

มาม่าอีกแล้ว เมื่อไรจะเข้าใจกัน

[monaligo]

งื้อออออ น่าสงสารพี่น้องวารินทร์นารินทร์จังเลยย

[mystery Y]

มันคงเป็น'โชคชะตา'อย่างที่วารินทร์ว่านั่นแหละ

[miho]

น่าสงสารทั้งพี่ทั้งน้อง แต่คนน้องเข้าใจกันแล้วเหลือแต่คนพี่ ดันทำเป็นโมโหใส่วายุทีวายุทำพี่แกก็ขึ้นซะแล้วมาทำเองก็ด่าเค้าอีก ไม่ไหวๆ ไม่ได้เรื่องเลยดีแต่ใช้อารมณ์
ปล.พึ่งเข้ามาอ่าน สนุกมากและอยากดูวารินทร์โมโหอีก//พายุเชือดคอทิ้ง 

[jj_girl]

ตามอ่านทันแล้ว       



เมื่อไหร่คู่พี่จะเข้าใจกัน   

[sanri]

พายุจ๋า อย่าอารมณ์ร้อนใส่วารินทร์เสะยะ 
แม่นางไม่จับเจี๋ยนก็ดีแค่ไหนแล้ว
คนแต่งสู้ๆนะคร๊า เป็นกำลังใจให้จ้า 

[karakuto]

อ่านแล้วสนุกมากครับ วางไม่ลงเลยทีเดียว
เค้าโครงเรื่องตื่นเต้น น่าสนใจ
ตัวละครมีบุคลิก ลักษณะนิสัยที่เด่นชัด สมจริงมากครับ
ไม่ว่าจะในอารมณ์ไหน ยังคงบอกได้ว่าตัวละครไหนเป็นใคร
ซึ่งหลายๆเรื่องจะทำได้ไม่ค่อยดีครับ เพราะบุคลิกตัวละครจะเปลี่ยนไปตามอารมณ์เรื่องซะมากกว่า
ซึ่งผมขอชื่นชมจุดนี้มากครับ ทำให้ผมสนุกเหมือนกับอ่านนิยายในตำนานแบบเพชรพระอุมามากๆ
ผมจะรอติดตามตอนต่อไปนะครับ
ถ้ามีการรวมเล่มผมจะซื้อแน่นอน ผมจะรอนะครับ

[four4]

ติดตามจ้าาาาาาาาาา

[Buppha]

  เง้ออออออออ ชอบวารินทร์  มาต่อเร็วๆน๊าาาาาาาาาาา 

[fay 13]

 

[janehh]

สงสารวารินทร์ 

เมื่อไหร่จะลงเอยกันสักทีหนออออ
 

[YounIn]

สนุกนะ ชอบ แต้่ดราม่าจัง

เมื่อไหร่วารินทร์จะปล่อยวางเรื่องในอดีตสักที แล้วที่พายุหลงนี่ หลงเองด้วย ยาพิษด้วย? หวีคงไม่ถึงตายนะ

ส่วนเรื่องคำพูด ช่วยแยก "..." "..." หน่อย งงว้่าใครพูดกันแน่อ่ะ


มาต้่่ออีกๆ

[shizuruviola]

Chapter 36

หลังจากนิทรรศการของมหาวิทยาลัยผ่านไป นารินทร์กับวายุก็กลับเข้าสู่การเรียนตามปกติ ส่วนวารินทร์และพายุก็ใช้ชีวิตประจำวันเหมือนทุกๆวัน แต่มีสิ่งหนึ่งที่เปลี่ยนไปคือ…วารินทร์ที่ไม่ค่อยพูดกับพายุ ทั้งๆที่ปกติก็แทบจะไม่ได้คุยกันอยู่แล้ว แต่สถานการณ์ในตอนนี้ถือว่าย้ำแย่จริงๆ เพราะหากไม่มีความจำเป็นอะไรจริงๆ วารินทร์จะไม่ปริปากพูดกับพายุเด็ดขาด และนี่เองที่ทำให้พายุเป็นทุกข์จนถึงตอนนี้

“วารินทร์ คุณจะเอากาแฟหน่อยไหม” คนที่ถูกเอ่ยถึงละจากเอกสารที่กำลังตรวจแล้วเดินลุกออกไปจากห้องครู่หนึ่ง ก่อนจะกลับมาพร้อมกับกาแฟหนึ่งแก้วโดยวางไว้ข้างๆพายุโดยไม่ฟังรูปประโยคของพายุเลยสักนิด แต่ในจังหวะที่กำลังจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะของตัวเองก็ถูกแรงมหาศาลปริศนาดึงตัวลงไปนั่งอยู่บนตักอย่างไม่ทันตั้งตัว

“ปล่อย ผมมีงานต้องทำ”

“อยู่อย่างนี้สักพักเถอะนะ…นี่เป็นคำสั่งของบอส” พายุกอดวารินทร์เอาไว้ทั้งตัวโดยที่ซุกหน้าลงกับซอกคอที่แสนจะหอมหวนของวารินทร์และนิ่งไป วารินทร์ได้แต่นั่งเฉยๆอย่างสงบจนกระทั่งพายุเปิดฉากสนทนาขึ้น

“ผมขอโทษนะครับ สำหรับคืนนั้น…ผมเห็นแก่ตัวผมรู้ และคุณน่าจะรู้ดีว่าผมไม่ได้ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ” วารินทร์นั่งเงียบโดยไม่ตอบโต้อะไร พายุจึงช้อนหน้าวารินทร์ให้หันมามองเค้าอย่างเต็มตา

“ผมทำเพราะผมรักคุณนะ” สถานการณ์ในห้องเงียบลงทันที เงียบจนได้ยินเสียงหายใจของคนสองคนที่อยู่ในห้องนี้ และในเสี้ยววินาทีที่พายุสบตาวารินทร์ ก็เหมือนบังเกิดวังวนขึ้นในใจของพายุ ทำให้คนที่ตกอยู่ในภวังค์เผลอจูบปิดปากสีแดงระเรื่อของวารินทร์อย่างโหยหา

“คุณพูดจบแล้วใช่ไหม” วารินทร์ผลักพายุออกหลังจากเวลาผ่านมาสักครู่หนึ่ง พายุแสดงสีหน้าหงอยออกมาอย่างเห็นได้ชัด เพราะท่าทางของวารินทร์ยังคงเย็นชาไม่เปลี่ยนไปเลย…

“คุณอย่าลืมงานเลี้ยงเย็นนี้นะครับ” วารินทร์ไม่ได้ตอบอะไร เพียงแต่เดินไปนั่งที่โต๊ะของตัวเองเพื่อตรวจสอบเอกสารที่ทำค้างไว้ ซึ่งตอนนี้เรื่องที่วารินทร์สงสัยก็กำลังเป็นรูปเป็นร่าง และอีกไม่นานมันก็จะสัมฤทธิ์ผลเร็วๆนี้อย่างแน่นอน…

ทางด้านของวายุหลังจากที่เรียนช่วงเช้าเสร็จ ก็มานั่งรอนารินทร์ที่ใต้ตึกคณะตอนช่วงบ่ายเพื่อรอรับนารินทร์กลับบ้านเพื่อไปเตรียมตัวสำหรับงานเลี้ยงคืนนี้ ซึ่งพายุและวายุถูกเชิญไปทุกปีเนื่องจากบริษัทของพวกเค้ามีชื่อเสียงและเป็นที่รู้จักของคนทั้งประเทศ

“~รักเธอ รักเธอ รู้เพียงเท่านั้น…~ ฮัลโหล พี่รออยู่ใต้ตึกแล้วครับ”

(เดี๋ยวนารีบไปเดี๋ยวนี้แหละครับ) พูดจบนารินทร์ก็ตัดสายทิ้งทันที วายุมองหน้าจอโทรศัพท์อย่างงงๆ ก่อนจะยิ้มเมื่อเห็นคนที่พึ่งวางสายวิ่งหน้าตั้งมาหาเค้าอย่างรวดเร็ว

“วิ่งมาทำไมเดี๋ยวก็ล้มได้แผลจนได้หรอก” วายุบ่นนารินทร์เล็กน้อย เพราะนารินทร์ชอบทำอะไรที่อันตรายในสายตาของวายุ แต่นารินทร์กลับคิดว่า วายุมองทุกสิ่งรอบตัวนารินทร์เป็นเรื่องอันตรายทั้งหมดทั้งสิ้น

“ไม่อยากให้รอนานนิ เรารีบไปกันเถอะ เอ้อ เห็นไอ้โอบอกว่ามันก็ไปด้วยนิ พี่วายุ”

“ก็คงงั้นมั้ง มันคงตามพ่อตามแม่มันไปอ่ะสิ…นัดเจอกับมันที่งานหรอ” นารินทร์พยักหน้าพร้อมกับจูงร่างสูงของวายุไปที่รถโดยขณะที่เดินก็คุยไปด้วย เพราะจะได้มีเวลาเตรียมตัวมากขึ้น ครั้งนี้เป็นครั้งแรกที่นารินทร์จะได้ไปงานสังคมหรูหราแบบนี้ ก็ต้องย่อมเกิดอาการตื่นเต้นกันบ้างเป็นของธรรมดา

“นาเสร็จหรือยัง เข้าไปนานแล้วนะ”

“อีกเดี๋ยวเดียวนะ นาติดหูกระต่ายไม่ได้อ่ะ”

“เดี๋ยวพี่ติดให้ครับ ออกมาเลยเร็ว” นารินทร์เปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมกับใบหน้าบึ้งตึงเพราะไม่สามารถติดกระดุมหูกระต่ายกับเสื้อได้ วายุก็ได้แต่ยิ้มกับท่าทางโมโหของนารินทร์จนโดนคนตัวเล็กพาลเข้าให้

“ยิ้มอะไรพี่วายุ” นารินทร์ถามหน้างอ

“ยิ้มเด็กน้อยขี้โมโหไง” วายุไม่พูดเปล่าแถมบีบจมูกนารินทร์เบาๆอีกหนึ่งที นารินทร์จึงตีมือของวายุป๊าบใหญ่ แต่วายุก็ไม่ได้ว่าอะไร

“จะทุ่มแล้วรีบไปกันเถอะ นัดพวกพี่พายุไว้ทุ่มครึ่ง” จากนั้นทั้งสองคนก็พากันขับรถไปยังสถานที่จัดงานนี้ ซึ่งรูปแบบของงานเป็นงานกินเลี้ยงทั่วไป แต่จะมีการประมูลเครื่องเพชรการกุศล โดยเงินในการประมูลทั้งหมดจะถูกนำไปบริจาคให้กับสถานสงเคราะห์ต่างๆ ซึ่งสาเหตุนี้เองทำให้เป็นงานที่ผู้คนต่างให้ความสนใจ เพราะเป็นทางหนึ่งที่จะประกาศให้คนอื่นได้รับรู้ว่าตัวเองใจบุญมีเมตตาขนาดไหน…ภาษาชาวบ้านก็คือสร้างภาพนั่นเอง

“ถึงสักที แต่พี่วายุ…เห็นรถคันอื่นก็รู้เลยอ่ะ ว่างานนี้มีแต่พวกไฮโซหรือไม่ก็พวกผู้ดี” นารินทร์บอกอย่างประหม่า เพราะมองเห็นคนที่กำลังเข้างานแล้ว แต่ละคนเปรียบเสมือนตู้เพชรเคลื่อนที่ได้ยังไงยังงั้น

“สนใจทำไมกับคนอื่น สนใจแต่พี่ก็พอแล้วครับ” นารินทร์ยิ้มรับก่อนจะเดินตามวายุไปยังจุดนัดพบกับพวกพายุ แต่จนแล้วจนรอดพายุกับวารินทร์ก็ยังไม่ถึง นานจนขนาดที่โอก็มาถึงแล้ว

“จะสองทุ่มแล้วนะไอ้นา พี่รินทร์กับพี่พายุยังไม่มาอีกหรอ” โอเอ่ยปากถาม

“พี่ว่าเราเข้ากันไปก่อนดีกว่า เมื่อกี้พี่โทรถามพี่พายุแล้วเห็นบอกว่ารถติดอาจจะมาช้าหน่อย ให้พวกเราเข้าไปกันเลย” นารินทร์และโอก็พยักหน้าเออออตามวายุและทั้งหมดก็พากันเข้าไปในงานทันที

บรรยากาศในงานเต็มไปด้วยผู้รากมากดีอย่างที่นารินทร์คิดไว้ไม่มีผิด นารินทร์เกิดอาการประหม่าอย่างช่วยไม่ได้บวกกับอาการเกร็งนิดหน่อย เพราะกลัวจะทำอะไรผิดพลาดแล้วจะทำให้คนรอบข้างขายหน้า

“ไม่ต้องเกร็งหรอกนะ ทำตัวตามสบายครับ” วายุบีบมือนารินทร์ให้กำลังใจ นารินทร์ก็พยักหน้ายิ้มรับโดยไม่ได้พูดอะไรตอบกลับไป…ตลอดเวลาที่งานกำลังดำเนินไปนั้น ผู้คนมากมายต่างดาหน้าเข้ามาทักทายวายุไม่ขาดสาย มีตั้งแต่วัยรุ่นที่พยายามทอดสะพานให้ไปจนถึงผู้หลักผู้ใหญ่ที่ทำงานร่วมกับสุดาและสุพจน์ และคนที่นารินทร์ไม่อยากเจอที่สุดก็ปรากฏตัวขึ้น

“นี่ไงคะ วายุหลานดิฉันเองค่ะ ตอนนี้กำลัง%$#^#*%” ลดาเข้ามาลากแขนวายุออกไป นารินทร์จึงต้องอยู่กับโอ โอพยายามทำให้นารินทร์ผ่อนคลายเพื่อลดอาการเกร็ง จนนารินทร์เริ่มชินกับบรรยากาศ แต่แล้ว…

“อ้าว มากับเค้าด้วยหรอเนี่ย แหม ไม่ยักรู้ว่าเป็นไฮโซด้วยเหมือนกัน” วารินทร์หันไปตามเสียงก็พบกับน้ำเชื่อม…พี่สาวของลูกตาล

“ไปกันเถอะไอ้โอ ตรงอากาศแม่งเป็นพิษ แถมมีหมาเห่าด้วย” นารินทร์ตรอกกลับอย่างไม่เกรงกลัว

“หึ จะโดนเขี่ยทิ้งแล้วยังไม่รู้ตัวอีก ฉันจะบอกอะไรให้ฟังนะ…ดูโน้น” น้ำเชื่อมชี้ไปยังตำแหน่งที่วายุยืนอยู่โดยมีลูกตาลขนาบข้างยิ้มหน้าบานอยู่ท่ามกลางผู้ใหญ่หลายๆคน

“คุณป้าลดาน่ะ จะให้พี่วายุหมั้นกับลูกตาล และให้พี่พายุหมั้นกับฉัน…อย่างพวกแกนะ ก็แค่ของแก้เหงาจำใส่หัวกะโหลกของแกเอาไว้ด้วย” น้ำเชื่อมมองนารินทร์อย่างเหยียดหยาม นารินทร์กระตุกยิ้มอย่างนึกสนุก…เดี๋ยวเค้าจะทำให้ดูว่าใครกันแน่ที่เป็นของจริง

“พี่วายุ นาอยากเข้าห้องน้ำจังเลยครับ” ทุกคนในวงสนทนาหันมามองนารินทร์เป็นตาเดียว เพราะความสงสัยว่าเป็นลูกเต้าเหล่าใคร ไม่เคยเห็นหน้าเห็นตาตามงานสังคมมาก่อน

“เดี๋ยวพี่พาไปนะครับ” วายุหันกลับไปบอกวงสนทนาก่อนจะสะบัดมือของลูกตาลที่พยายามจะควงเค้าตลอดเวลานั้นให้หลุดออกไปก่อนจะพานารินทร์ไปห้องน้ำทันที โดยทิ้งให้ลดาและลูกตาลที่มองตามอย่างไม่สบอารมณ์ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้เพราะคนมีชื่อเสียงในงานนี้เยอะ

“เสร็จแล้วหรอ” นารินทร์พยักหน้าพร้อมกับล้างมือจนเสร็จเรียบร้อย ทั้งคู่ก็เดินกลับเข้ามาในงานอีกครั้ง และตอนนี้พายุก็อยู่ในงานแล้วโดยมีคนล้อมหน้าล้อมหลังมากมาย เพราะตำแหน่งท่านประธานที่ติดตัวอยู่ย่อมดึงดูดนักลงทุนให้เข้ามาหาอย่างมากมาย

“พี่พายุ แล้ววารินทร์ไปไหนเนี่ย” วายุถามทันทีที่ไม่เห็นวารินทร์ เพราะนารินทร์มองหาไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ

“วารินทร์บอกว่าจะทำธุระเดี๋ยวตามเข้ามา ถามก็ไม่ยอมบอก นี่ก็ใกล้ประมูลเครื่องเพชรแล้วนะเนี่ย” พายุพูดพร้อมกับยกนาฬิกาขึ้นมาดู แต่ยังไม่ทันขาดคำพิธีกรในงานก็กล่าวเกี่ยวกับการประมูลเพชรขึ้นมาแล้ว พายุไม่อยากให้วารินทร์พลาดช่วงเวลานี้ไป เพราะจุดประสงฆ์หลักของงานนี้ก็เพื่อหาเงินไปบริจาคตามสถานสงเคราะห์นั่นเอง

“เอาล่ะค่ะ เรามาเริ่มกันเลยนะคะ วันนี้นะคะเรามีเครื่องเพชรน้ำงามทั้งหมดสิบชุดนะคะ โดยผู้ที่ให้ราคาสูงที่สุดจะเป็นผู้ได้ไปนะคะ และชุดฟินาเล่ชุดสุดท้ายจะเป็นการประมูลปากเปล่าค่ะ…ถ้าพร้อมแล้วขอเชิญทุกท่านไปพบกับเพชรน้ำงามพร้อมกับนางแบบสุดสวยและนายแบบสุดหล่อกันได้เลยค่ะ” สิ้นเสียงของพิธีกรสาวบรรดาเหล่านางแบบนายแบบก็เดินกันออกมาอย่างไม่ขาดสาย ซึ่งนายแบบนางแบบทั้งหมดก็เป็นลูกท่านหลานเธอในงานนั่นเอง จนกระทั่ง…

“ต่อไปนะคะ ชุดสุดท้ายชุดฟินาเล่ของงานในวันนี้ค่ะ!!!!!!!” ควันสีขาวถูกปล่อยออกมาจนทั่วเวที ก่อนที่ร่างที่คุ้นเคยตาของ นารินทร์ วายุ พายุ และ โอ จะก้าวขาเดินออกมาอย่างสง่างาม

“วารินทร์!!!/ พี่รินทร์!!!”

[jessiblossom]

มาต่อเร็วๆน้าค่ะ

[punthipha]

 

[omyim_jjj]

 


มาต่อเร็วๆนะ

[nunnan]

คู่พี่ เจ็บปวดจริง 

[แมวดำ]

รำคาญอีสองสาวมหาภัยกับป้ามันมาก

อยากได้ผู้ชายจนตัวสั่น

[yuyie]

ยังไงต่อนี่

[aiyuki]

วารินทร์เดินโชว์ชุดฟินาเล่เหรออออ อ่าา อยากเห็นจังเลยยย 

[mystery Y]

โอ้ วารินทร์ทำเซอร์ไพรซ์!!

[monaligo]

นังป้าและหลานอีกสองคนนี่จิตนิดๆละนะ มโนเกินขอบเขตไปละ
อยากอ่านต่ออีกกกกก รออ่านนะคร้าบ

[yymomo]

    อยากจะเห็นตอนนังป้า และสองพี่น้องนั่นตาค้าง  จริงๆ  แหมๆ ว่าแต่นาน่าจะตบแม่มสักฉาดสองฉาดหมั่นไส้จริงๆ 

ว่าแต่วารินทร์คิดจะทำอะไรหว่า หรือว่าจะเอาเครื่องเพชรประจำตระกูลมาประมูล    

[shoi_toei]

อพิ่งเขิามาอ่านเนื้อเรื่องน่าสนใจมาก ๆ รออ่านต่อนะ

[sanri]

เย้ย ไหงวารินทร์ได้ขึ้นไปเป็นนางแบบได้อ่ะ 
คนแต่งจ๋า มาต่อไวๆนะคะ รอลุ้นอยู่ๆ 

[shizuruviola]

Chapter 37

“คุณหญิงรู้จักคนนั้นไหมคะ/ ลูกเต้าเหล่าใครเนี่ย ไม่เคยเห็นมาก่อนเลยนะคะ/ ผู้หญิงหรือผู้ชายคะเนี่ย มองไม่ออกเลยนะคะคุณหญิง@%$*$)#&!#)$” เมื่อวารินทร์เดินก้าวขาออกมาก็เรียกเสียงฮือฮาจากบรรดาแขกในงานได้อย่างมากมาย ทำให้บรรดานางแบบนายแบบคนอื่นๆต่างเขม่นวารินทร์กันทั้งแถบ เพราะความเจิดจรัสของวารินทร์มีมากกว่าเมื่ออยู่บนเวที

“สำหรับเพชรชุดนี้ เจ้าของคือคุณ วารินทร์ วารีรินทร์ ซึ่งก็คือนายแบบที่กำลังเดินอวดเพชรเซตงามแก่สายตาท่านผู้มีเกียรติอยู่นั่นเอง ขอเสียงปรบมือด้วยค่ะ” วารินทร์เดินโชว์เครื่องเพชรในชุดกางเกงแนบเนื้อสีดำเผยให้เห็นเรียวขาที่สวยได้รูปพร้อมกับเสื้อขนสัตว์ฟูฟ่องสีดำที่ยาวจนเกือบติดพื้น ที่สำคัญคือไม่ติดกระดุมเพื่ออวดผิวเนียนขาวน่าสัมผัส ตัวเครื่องเพชรเป็นแผงจากคอลาดยาวมาจนถึงสะดือและมีมงกุฎเล็กๆบนหัวเป็นรูปจ้าวแห่งสัตว์เลื้อยคลาน…โดยภาพรวมแล้ววารินทร์เปล่งประกายที่สุดในเวลานี้

“เอาล่ะ ตอนนี้ก็ได้เวลาของท่านผู้มีเกียรติที่มีจิตใจอยากทำบุญทำกุศลแล้วค่ะ ต่อจากนี้สิบนาทีพนักงานของเราจะเดินแจกใบเสนอราคาให้กับท่านที่ต้องการประมูลนะคะ และจากนั้นอีกสิบนาทีเราจะเริ่มประมูลเพชรชุดสุดท้ายกันค่ะ ระหว่างนี้ทุกท่านสามารถเดินชมความงามของเครื่องเพชรได้ก่อนตัดสินใจค่ะ” เมื่อพิธีกรพูดจบ นารินทร์ พายุ วายุ และ โอ ก็ถึงตัววารินทร์ทันทีพร้อมกับคำถามมากมายที่แทบจะทะลักออกมา

“คุณกำลังทำอะไรอยู่” พายุเอ่ยเสียงเครียดและดุดันทำเอาคนอื่นๆถึงกับไม่กล้าปริปากเอ่ยถามอะไรออกมา

“คุณก็น่าจะเห็นอยู่นะ” วารินทร์ตอบเสียงนิ่งก่อนจะหันไปโปรยยิ้มให้กับแขกคนอื่นๆ และแน่นอนว่าคนที่สนใจในเครื่องเพชรของวารินทร์ล้วนเป็นผู้ชายเสียส่วนมาก เพราะหวังจะได้คนสวมเครื่องเพชรกลับไปด้วย พายุกำหมัดแน่นอย่างพยายามกดอารมณ์ที่กำลังหึงหวงวารินทร์…ปากบางเฉียบได้รูปนั้นเป็นของเค้า ผิวขาวน่าสัมผัสนั้นเป็นของเค้า ดวงตากลมโตอย่างมีเสน่ห์นั้นก็เป็นของเค้า วารินทร์เป็นของเค้า!!!

“เอาล่ะค่ะ ได้เวลาอันเป็นสมควรแล้ว ดิฉันของประกาศชื่อผู้ที่ชนะการประมูลเครื่องเพชรสิบชุดแรกก่อนนะคะ เครื่องเพชรชุดที่หนึ่ง ขอแสดงความยินดีกับคุณ…” ชื่อของผู้ชนะการประมูลถูกถ่ายทอดออกมาเรื่อยๆ ซึ่งผู้ที่กวาดเครื่องเพชรไปมากที่สุดคือคุณหญิงลดาที่ชนะการประมูลถึงหกชิ้น ส่วนอีกสี่ชิ้นที่เหลือก็กระจายไปอยู่กับคนอื่นๆ

“และแล้ว เวลาที่รอคอยก็มาถึงกันสักทีนะคะ…เพชรชุดสุดท้ายที่มีความงดงามหยดย้อยไม่ว่าจะเป็นตัวเครื่องเพชรหรือตัวผู้ใส่ค่ะ และก่อนการประมูลจะเริ่มขึ้นดิฉันขอเชิญท่านผู้เชี่ยวชาญทางด้านอัญมณีได้แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับเครื่องเพชรชุดนี้ด้วยค่ะ”

“ครับ ผมค่อนข้างตกใจมากครับที่ได้เห็นเพชรชุดนี้ เพราะจากตัวเพชรเองหากสังเกตดีๆจะพบว่า มันมีความบริสุทธิ์อย่างมากและมันส่องแสงระยิบมากกว่าเครื่องเพชรชิ้นอื่นๆบนเวทีเมื่อสักครู่นี้ เพชรที่มีลักษณะแบบนี้หาได้ยากในปัจจุบัน และน่าจะมีไม่ถึงสิบชิ้นในโลกนี้ครับ” เสียงฮือฮาดังขึ้นกระหึ่มไปทั่วงานเมื่อได้ยินสรรพคุณของเพชรชิ้นนี้ ยิ่งเพิ่มแรงดึงดูดต่อการประมูลเครื่องเพชรชิ้นนี้เป็นอย่างมาก

“ดิฉันขอเริ่มการประมูล ณ บัดนี้ค่ะ โดยราคาเริ่มต้นที่ห้าล้านบาทค่ะ…20 ล้าน” พิธีกรพูดยังไม่ทันขาดคำคุณหญิงลดาก็ประโครมราคาสูงลิ่วทันที

“25 ล้าน…26 ล้าน…26 ล้าน ห้าแสน…” การประมูลเริ่มดุเดือดขึ้นเรื่อยๆ เมื่อไม่มีใครยอมใครจนกระทั่ง…

“50 ล้าน!!!” เมื่อกิตติกรโพล่งราคาประมูลออกไปเสียงฮือฮาก็ดังขึ้นอีกครั้ง เพราะไม่เคยมีการประมูลที่ราคาสูงมากขนาดนี้มาก่อน กิตติกรยิ้มอย่างมีชัยเพราะคิดว่าคงไม่มีใครสู้กับเค้าอีกแล้ว

“80 ล้าน” เสียงที่ดังขึ้นทำเอากิตติกรชะงัก และหันไปมองอย่างหงุดหงิด คู่แข่งคนใหม่ของกิตติกร…ไอ้พายุ

“แหม…ไม่ยักรู้ว่าคุณสุบรรณก็ชอบเครื่องเพชรด้วย…100 ล้าน!!!” กิตติกรยังคงไม่ยอมและเสนอราคาให้มากขึ้นไปอีก หากแต่วันนี้พายุก็สู้ไม่ถอยเหมือนกันไม่ใช่เพราะเครื่องเพชร แต่เป็นคนที่ใส่ต่างหาก

“200 ล้าน!!!” พายุยกยิ้มเหยียดส่งไปให้กิตติกรอย่างผู้ชนะ กิตติกรได้แต่ยืนกำหมัดแน่นอย่างแค้นเคืองแต่ก็ไม่ได้เสนอราคาสู้ต่อแต่อย่างใด

“200 ล้านครั้งที่หนึ่ง…200 ล้านครั้งที่สอง…200 ล้านครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับคุณสุบรรณ วายุเทพด้วยค่ะ แหม่…ช่างเป็นการประมูลที่ดุเดือดจริงๆนะคะ อย่างกับศึกชิงนาง…” พิธีกรเอ่ยแซวเพื่อสร้างบรรยากาศให้ครื้นเครง จากนั้นไม่นานพายุก็ปรากฏตัวขึ้นบนเวทีเพื่อทำการรับมอบเครื่องเพชร

“เห็นหรือยัง…ว่ายังไงคุณก็หนีผมไม่พ้น” พายุพูดเสียงนิ่งปนกระหยิ่มยิ้มย่อง ก่อนจะพาวารินทร์เดินกลับไปหลังเวทีหลังจากเสร็จสิ้นการถ่ายรูปจากสื่อต่างๆเรียบร้อยแล้ว

“ปล่อยผมได้แล้ว” เมื่อได้ยินอย่างนั้นพายุก็ยิ่งบีบมือของวารินทร์แรงขึ้นอย่างจงใจ

“พี่พายุคะ” ทั้งสองหันไปตามเสียงเรียกก็พบกับร่างของน้ำเชื่อมกำลังเดินตรงเข้ามาหาพายุพร้อมกับกองทัพนักข่าวอีกมากมายที่เดินตามหลังมาติดๆ

“น้ำเชื่อมยินดีด้วยนะคะ พี่รู้ไหมว่ามีแต่คนพูดถึงพี่กันทั้งงานเลย” น้ำเชื่อมเอามือเกาะแขนพายุอย่างออดอ้อน ซึ่งทำให้เหล่าบรรดาสื่อมวลชนกระหน่ำชัตเตอร์กันแทบไม่หยุด

“หวานกันขนาดนี้ไม่ทราบว่าจะมีข่าวดีเมื่อไรคะ” นักข่าวคนหนึ่งถามขึ้น น้ำเชื่อมได้แต่ยืนบิดไปบิดมาอย่างเขินอาย ส่วนพายุก็กำลังงงๆอยู่กับคำถาม เสียงๆหนึ่งก็ดังขึ้น…

“เร็วๆนี้แหละค่ะ อีกไม่นานพายุกับหนูน้ำเชื่อมจะหมั้นกัน ยังไงก็ขอเชิญสื่อทุกสำนักเลยนะคะ” ลดายกยิ้มให้กับกล้องเพราะหวังจะจับพายุมัดมือชก เพราะคิดว่าหลานอย่างพายุคงไม่กล้าหักหน้าเค้าให้เสียผู้ใหญ่แน่นอน

“เดี๋ยวนะครับสื่อทุกท่าน จะไม่มีข่าวดีอะไรทั้งนั้นครับ ผมเห็นน้ำเชื่อมเป็นแค่น้องเท่านั้น และไม่มีวันเป็นมากไปกว่านี้ครับ…อีกอย่างผมก็มีคนรักของผมแล้วด้วย คุณป้าลดาคงเข้าใจอะไรผิด…ขอตัวก่อนนะครับ” พายุบีบมือวารินทร์เพื่อหวังจะให้อีกคนได้รับรู้ความรู้สึกของเค้าก่อนจะเดินจูงวารินทร์เดินจากไป โดยปล่อยให้ลดาและน้ำเชื่อมยืนหน้าแตกต่อหน้าสื่อมากมายหลายสำนัก

“เดี๋ยวผมช่วยคุณถอดเครื่องเพชรนะครับ” พายุเริ่มไล้มือไปตามเครื่องเพชรก่อนจะค่อยๆ บรรจงถอดเครื่องเพชรออก วารินทร์เองก็ยืนนิ่งๆไม่ขัดขืน พายุเริ่มคลอเคลียวารินทร์หนักขึ้น โดยฝังจมูกลงไปบนต้นคอขาวอย่างแผ่วเบา

“คุณกำลังทำอะไร พายุ” พายุไม่ตอบคำถามของวารินทร์ แต่จับวารินทร์หันหน้าเข้าหาตัวเองก่อนจะมอบจูบที่แสนหวานและโหยหาให้กับวารินทร์อย่างแผ่วเบา

“แอ๊ด…กรี๊ดดดดดด…แชะ แชะ แชะ ไม่ทราบว่าคุณวารินทร์คือคนรักของคุณพายุใช่หรือเปล่าคะ @%#^)$#%*#” บรรดานักข่าวที่เดินตามน้ำเชื่อมเข้ามาต่างก็อึ้งไม่แพ้กันเมื่อเห็นภาพในห้องเมื่อครู่นี้ แต่น้ำเชื่อมกับลดากำลังโมโหอย่างขีดสุด เพราะถูกหักหน้ากลางฝูงชนมากมาย

“นี่มันอะไรกันพายุ!!! แกอีอัปรีย์!!!” ลดาตรงปรี่เข้าหาวารินทร์หวังจะตบให้ระบายโทสะ แต่เมื่อสบตากับวารินทร์ ลดาเองกลับลงไปกองอยู่กับพื้น เสมือนกับว่าเรี่ยวแรงถูกอะไรบางอย่างสูบออกไปจากร่าง

“คุณป้าคะ คุณป้าเป็นอะไรหรือเปล่าคะ…แก!!! แกทำอะไรคุณป้า!!!”

“ฉันยังไม่แม้แต่จะจับต้องตัวคุณป้าของคุณด้วยซ้ำ รู้จักหรือเปล่า คำว่า…เวรกรรมน่ะ แต่ผู้หญิงหน้าด้านไร้ยางอายอย่างเธอ คงไม่รู้หรอก…ใช่ไหม” วารินทร์ยกยิ้มเย็นให้กับน้ำเชื่อมทำเอาน้ำเชื่อมเสียวสันหลังขึ้นมาอย่างควบคุมไม่ได้ รู้สึกราวกับว่ากำลังเผชิญหน้ากับอะไรบางอย่างที่ไม่ธรรมดา

“ส่วนคุณนักข่าวถ้ามีอะไรข้องใจก็ถามกับคุณพายุเอาเองละกัน ผมไม่ขอตอบคำถามอะไรทั้งสิ้น” วารินทร์พูดจบก็สะบัดตัวออกจากการโอบของพายุและจะเดินออกไปจากห้อง แต่นักข่าวก็ไม่ละความพยายาม

“เดี๋ยวก่อนสิคะ สรุปแล้วคุณคือคนรักที่คุณพายุพูดถึงใช่ไหมคะ”

“ผมบอกพวกคุณแล้วนะ…หลบ…ไป” วารินทร์พูดเน้นๆทีละคำพร้อมกับส่งสายตาเย็นเฉียบอย่างสุดขั้วหัวใจ ทำให้ไม่มีใครกล้าหือกับวารินทร์อีก และเมื่อวารินทร์จากไปแล้ว คนที่ถูกรุมคนต่อมาก็คือพายุที่ต้องตอบคำถามมากมายจากกองทัพสื่อเป็นร้อยๆคำถาม แต่พายุก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้ เพราะตัวเองเป็นคนมีชื่อเสียงหากทำกริยาอะไรไม่เหมาะสม อาจมีผลกระทบต่อภาพลักษณ์ของบริษัทได้

“พี่รินทร์ไปแอบเป็นนายแบบไม่เห็นบอกนาเลย” เมื่อวารินทร์เดินออกมาข้างนอกก็เจอกับคำถามของน้องชายของตัวเองทันที ที่ยืนรออยู่ด้านนอกอย่างตื่นเต้น

“ก็ทำเซอร์ไพรส์ไง ไม่ดีหรอ” วารินทร์ตอบพร้อมกับยกยิ้มให้

“ก็ตกใจนิดหน่อย แต่พี่รินทร์สง่ามากเลยนะ สมกับเป็นพี่รินทร์เลย” นารินทร์ยกยอชมชอบพี่ชายตัวเองยกใหญ่ วารินทร์ก็ยิ้มกับความร่าเริงของนารินทร์ที่พูดเรื่องราวของตัวเค้าเองอย่างตื่นเต้น จากนั้นโอ วายุ นารินทร์ ก็เดินพาวารินทร์หาของทานรอบๆงาน

“สวยสง่างามมากครับ…คุณวารินทร์” ทุกคนหันไปมองกับเสียงของบุคคลที่มาใหม่ที่ดู ‘เหมือน’ จะเป็นมิตร

“แม้แต่ตอนไม่มีเครื่องเพชร ความงดงามของคุณก็ยังไม่เปลี่ยนแปลง”

“ขอบคุณสำหรับคำชมนะครับ…คุณกิตติกร”

[aiyuki]

เหอๆๆ วารินทร์ แสบจริงๆ ยัยป้ามหาภัยจัดการซะ

[Kathe]

สมน้ำหน้ายายป้ามหาภัย 

มาต่อเร็วๆ น้าาาาาา โอยยยยอยากรู้อ่ะ