หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[•♀NoM!_KunG♀•]

เอาอีกกก

[s.mosis]

คำเตือน เตือนเพื่อ ไม่เห็นต้องเตรียมทิชชูเลย ช่วยตั้งชื่อเรื่องให้ตรงด้วยคะ ไม่เก็ท

[Wispapasim]

รอฉันรอเธออยู่ คิดถึงแล้วอยากอ่านสนุกสุดๆ

[shizuruviola]

Chapter 44

ในเช้าของวันใหม่ที่แสนสดใสซึ่งเคล้าคลอไปด้วยแสงแดดและเสียงของนกตัวน้อยๆดังแผ่วไปตามสายลม ร่างของคนสองคนที่ขลุกอยู่ด้วยกันมาหลายวันก็เริ่มกลับเข้าสู่ปกติ นารินทร์ขยับตัวน้อยๆเพื่อผ่อนคลายความเมื่อยขบตามร่างกาย ส่วนวายุเองก็รู้สึกตัวขึ้นเมื่อนารินทร์เริ่มขยุกขยิกภายใต้อ้อมกอดของเค้า

“ตื่นเร็วจังเลยครับ”

“อือ นาว่าวันนี้จะไปเรียนแล้วนะ ขาดเรียนมาหลายวันแล้วเดี๋ยวนาตามเพื่อนไม่ทัน” วายุก็พยักหน้าอย่างรับรู้ ตัววายุเองก็หยุดเรียนไปนานพอๆกับนารินทร์เพราะเค้าต้องคอยอยู่ดูแลคนตัวเล็กที่พึ่งผ่านเหตุการณ์การลอกคราบครั้งแรกไปเมื่อไม่นานมานี้ แต่สิ่งที่ทำให้วายุแปลกใจก็คือ…หลังจากลอกคราบเสร็จใหม่ๆ ทำไมนารินทร์ถึงได้ร้อนแรงนัก ทั้งๆที่ปกตินารินทร์จะขวยเขินกับเรื่องอย่างว่าเสมอ

“นาบอกพี่ได้ไหมครับ ทำไมหลังจากลอกคราบแล้วนาถึง…” วายุพูดไม่ขาดคำนารินทร์ก็พูดแย้งขึ้นทันทีก่อนที่วายุจะพูดจบพร้อมด้วยอาการเขินอายอย่างนารินทร์คนเก่า

“หยุดพูดนะพี่วายุ…นาไม่รู้หรอก” นารินทร์ก้มหน้างุดซบอกวายุเพื่อกลบเกลื่อนอาการหน้าเห่อร้อนของตัวเอง

“ไม่เป็นไรครับ ไม่รู้ก็ไม่รู้…แล้วตอนนี้ปกติหรือยังครับ”

“อือ ถึงบอกว่าจะไปเรียนไง” วายุก้มจูบขมับนารินทร์โดยไม่ได้พูดอะไรต่อ นารินทร์จึงลุกขึ้นไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย

“เย็นนี้พี่ว่างหรือเปล่าครับ”

“ก็ไม่ได้ไปไหนครับ นาอยากไปไหนหรือเปล่า” วายุถามกลับพร้อมกับลูบหัวนารินทร์ไปพร้อมๆกัน

“นาอยากไปหาพี่รินทร์ พี่วายุพานาไปนะ” นารินทร์พูดเสียงออดอ้อนแม้จะรู้อยู่แล้วว่ายังไงวายุก็ต้องพาเค้าไปแน่นอน แต่เค้าก็อยากมีมุมอ้อนพี่วายุบ้างนี่นา

“จุ๊บพี่ก่อนแล้วจะพาไป” นารินทร์ยิ้มเขินๆพร้อมกับหน้าที่เริ่มแดงขึ้นมาอีกครั้ง ช่วงนี้นารินทร์รู้สึกว่าตัวเองเลือดสูบฉีดดีเกินไปหรือเปล่า

“เร็วๆ ไม่งั้นพี่ไม่พาไปนะ” วายุพูดแล้วก็ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์

“ก็ได้ๆ…ก้มหน้าลงมาหน่อยสิ” วายุค่อยก้มหน้าโน้มลงไปหานารินทร์อย่างว่าง่าย นารินทร์ก็ฉกริมฝีปากไปแตะวายุแล้วผละออกมาอย่างรวดเร็ว

“อะไรครับ แบบนี้เค้าเรียกเฉี่ยวยังไม่ได้จุ๊บเลย” นารินทร์แสดงอาการฮึดฮัดเล็กน้อยเพราะความอาย แต่ก็ยอมทำตามคำเรียกร้องของวายุอีกครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนี้วายุกดท้ายทอยของนารินทร์ไว้ ทำให้คนตัวเล็กผละหนีออกจากคนตัวโตกว่าไม่ได้ และในที่สุดริมฝีปากของนารินทร์ก็บวมเจ่อเล็กน้อยเพราะถูกบดขยี้อย่างเร่าร้อนจากคนเจ้าเล่ห์อย่างวายุ

“พี่ว่าหยุดอีกวันดีไหมครับ” วายุพูดจบนารินทร์ก็เด้งตัวออกห่างจากวายุทันที

“พี่วายุบ้า คนอะไรหื่นชะมัด…ปิดบ้านเลยนะ นาจะไปรอที่รถ” นารินทร์วิ่งออกจากบ้านด้วยความรวดเร็ว เพราะไม่อยากนอนซมอยู่บนเตียงไปมากกว่านี้อีกแล้ว กลับไปมหาวิทยาลัยคราวนี้นารินทร์ยังไม่รู้เลยว่าจะบอกเพื่อนว่าไปไหนมา เพราะตั้งแต่วันนั้นนารินทร์ยังไม่ได้ติดต่อเพื่อนคนไหนอีกเลย

“วันนี้พี่เลิกบ่ายสาม ถ้านาเสร็จก่อนก็มารอพี่ที่ใต้คณะพี่ละกันนะครับ” วายุบอกสถานที่นัดพบกันหลังจากเลิกเรียน นารินทร์ก็พยักหน้ารับรู้ แต่ก่อนที่นารินทร์จะเดินลงมาจากรถก็ถูกวายุขโมยหอมแก้มในเสี้ยววินาทีก่อนจะยักคิ้วใส่นารินทร์อย่างไม่รู้ไม่ชี้

“จำไว้เลยนะ ไอ้พี่วายุบ้า” นารินทร์ปิดประตูรถอย่างแรงแล้วก็เดินไปหาเพื่อนๆที่นั่งจับกลุ่มคุยกันอยู่ที่ๆประจำ

“เฮ้ย ไอ้นามาแล้วเว้ย…แกเป็นอะไรวะติดต่อก็ไม่ได้ ไปหาที่บ้านพี่วายุก็บอกไม่สบาย…ใช่ พี่วายุก็ไม่ให้เข้าไปหา บอกว่าแกไม่สบายมากเจอใครไม่ได้ พวกฉันตื้อตั้งนานก็ไม่ยอมจนพวกฉันต้องยอมถอยกลับกันไปก่อน” เพื่อนๆของนารินทร์พูดใส่อารมณ์กันสุดฤทธิ์ แต่นารินทร์ก็ไม่ได้ว่าอะไรเพราะท่าทางของแต่ละคนล้วนแต่เป็นห่วงเค้าทั้งนั้น

“โทษทีนะ เราแย่จริงๆอ่ะแหละ แต่ก็ขอบคุณนะที่อุตส่าห์เป็นห่วง…แต่ตอนนี้เราไม่เป็นไรแล้ว ทุกอย่างโอเคแล้วล่ะ”

“เฮ้อ ฉันก็โล่งอกแล้วแหละ แต่แกหายหน้าหายตาไปนานแกรู้หรือเปล่าว่าเค้าลือกัน…สา” เสียงของไมย์ขัดขึ้นเสียก่อนที่สาจะพูดจบ

“มีอะไรหรอ เล่ามาสิเรารอฟังอยู่”

“ไม่ต้องสนใจหรอกนา นี่เดี๋ยวเอางานเราไปลอกก็ได้นะ” โจ้พยายามดึงความสนใจจากนารินทร์ แต่มันก็ไม่เป็นผล

“นี่ นามันเป็นเพื่อนเรานะ มีอะไรเกี่ยวกับมันก็ควรจะเล่าให้ฟังสิ” เมื่อสาพูดจบทุกคนก็นิ่งเงียบไปทันที ทำให้เกิดบรรยากาศแปลกๆขึ้นรอบกลุ่มที่นารินทร์นั่งอยู่

“ตกลงมันมีอะไรกันแน่เนี่ย” นารินทร์เริ่มมีน้ำเสียงแข็งขึ้นเล็กน้อย แต่เจ้าตัวก็รู้ตั้งแต่แรกอยู่แล้วว่าเพื่อนๆเหมือนมีอะไรในใจ และก็พอจะเดาได้ด้วยว่ามีข่าวลือเรื่องอะไรเกี่ยวกับตัวเค้า เพียงแต่อยากฟังจากปากเพื่อนเพื่อความชัวร์เท่านั้นเอง

“มันก็ลือกันอ่ะแหละว่าแกไม่ใช่คน เป็นผีบ้าง เป็นปิศาจบ้าง มันก็ว่ากันไปเรื่อยเปื่อย…แถมวันที่แกอาละวาดหนักๆ เล่นเอาอาจารย์ที่สอนในคลาสพี่วายุไม่สบายแล้วเพ้อไปเลยอ่ะสิ…แต่กูว่าไม่น่าจะเกี่ยวกับนาหรอกว่ะ อาจารย์แกก็แก่แล้วน่าจะมีโรคประจำตัวด้วยแหละถึงได้ไม่สบายหนัก” ทุกคนต่างลงความเห็นกันไปต่างๆนานา ตามการคาดเดาของตัวเอง จะมีแต่นารินทร์ที่รู้ดีว่าอาการไม่สบายของอาจารย์ท่านนั้น ไม่ใช่เรื่องธรรมดา…

“ขึ้นเรียนกันเถอะใกล้ได้เวลาอาจารย์เข้าสอนแล้วนะ” นารินทร์เอ่ยชักชวนเพื่อนๆให้เลิกสนใจในเรื่องที่กำลังพูดคุยกันอยู่ ซึ่งทุกคนก็หยุดการสนทนาแล้วเดินขึ้นไปห้องเรียนพร้อมๆกัน

“เฮ้ย ไอ้วายุหายหัวไปไหนมาวะมึง…เมียมันไม่สบายกูก็บอกมึงแล้วไอ้เจ” เมื่อวายุก้าวขาเข้าห้อง พวกเพื่อนๆในกลุ่มก็ถามไถ่ถึงสาเหตุที่วายุหายไป จะมีเพียงเต้ที่รู้ว่าวายุส่งข่าวกับเต้คนเดียวตลอดช่วงระยะเวลาที่วายุหยุดเรียนไปดูแลนารินทร์

“ก็อย่างที่ไอ้เต้ว่า น้องไม่สบายกูก็ต้องดูแล”

“โว้ยๆ เป็นห่วงเป็นใยคนอื่นได้ด้วยเว้ย ไอ้วายุเสือเขี้ยวดาบเพื่อนกูคนเดิมหายไปไหนแล้ววะ”

“แหม มึงไอ้เจ ถ้ากูเจออย่างน้องนากูก็ยอมพลีกายถวายชีวิตล่ะวะ”

“ถุย!!! ไอ้เต้ น้องนาเค้าไม่อยากได้ชีวิตมึงหรอก มันไม่มีค่ามีราคาอะไร” พวกเพื่อนๆของวายุต่างก็แซวเล่นกันอย่างสนุกสนานจนกระทั่งมีบุคคลใหม่เดินเข้ามาในห้องสองคน

“วายุ มาแล้วหรอเป็นยังไงบ้างเคลียร์กับน้องได้หรือยัง” ทรายเดินเข้ามาหาวายุพร้อมกับยิ้มหวานส่งไปให้ ต่างกับหลิวที่ขยาดกับฤทธิ์ของนารินทร์ในวันนั้น ชาตินี้หลิวไม่ขอยุ่งกับวายุเกินความจำเป็นอีกถ้าไม่จำเป็น

“ก็ อืม…เหลือแต่เรื่องของเรา…ทรายส่งอะไรไปให้นารินทร์” วายุถามเสียงเรียบ เพื่อนคนอื่นๆต่างก็เงียบตาม เพราะพอจะเดาอารมณ์วายุตอนนี้ได้ หากเส้นความอดทนของวายุขาดเมื่อไร พวกเค้าก็พร้อมที่จะโกยหนีไปให้ไกลโดยไม่สนใจทรายเลยสักนิดเดียว…เพราะเธอทำตัวเอง

“หืม…อะไรหรอ ทรายไม่รู้เรื่องนะ มีเรื่องอะไรหรือเปล่า”

“แน่ใจหรอทราย ให้พูดใหม่อีกครั้งหนึ่ง”

“วายุจะให้ทรายบอกอะไร คนที่ควรจะถามคือทรายมากกว่าไหม วายุก็เห็นว่าวันนั้นทรายโดนน้องนาทำอะไรบ้าง” ทรายเริ่มเสียงดังขึ้นนิดหน่อยอย่างอารมณ์เสียพร้อมกับถกรอยแผลตามตัวและใบหน้าให้วายุดู แต่แล้วก็ต้องหัวเสียมากยิ่งกว่าเดิมที่วายุไม่แยแสความบอบช้ำที่ทรายได้รับเลยแม้แต่นิดเดียว

“โอเค ถ้าไม่พูด…เราก็ไม่ต้องมาเป็นเพื่อนกันอีกต่อไป”

“นี่มันจะมากไปแล้วนะ!!! มันมีดีอะไรถึงได้หลงมันหัวปักหัวปำขนาดนี้ นั่นผู้ชายนะวายุ นารินทร์เป็นผู้ชาย!!!”

“แล้วยังไง!!! เธออย่ามายุ่งเรื่องส่วนตัวของเราดีกว่า อย่าคิดว่าเราไม่รู้ว่าเธอกำลังจะพยายามทำอะไร เรารู้แต่แค่เราไม่พูดเพราะเห็นว่าเธอเป็นผู้หญิงและเป็นเพื่อน…แต่ในเมื่อเธอไม่ให้เกียรติเรา เราก็จะไม่ให้เกียรติเธอเหมือนกัน!!!” วายุพูดจบก็ลุกเดินหนีไปนั่งที่อื่นทันที

“แล้ววายุจะต้องเสียใจ…สังคมไม่ยอมรับหรอกนะ กับเรื่องที่ผู้ชายมาคบผู้ชายด้วยกัน แถมยังจะถูกตราหน้าว่าเป็นพวกวิปริตผิดมนุษย์มนา…หวื้ดดดดดด ปังงงงงงง” ทรายยังพูดไม่ทันจบโต๊ะเรียนทั้งตัวก็ลอยผ่านหน้าทรายไปอย่างหวุดหวิดและไปกระแทกข้างฝาห้องอย่างแรงจนชิ้นส่วนหลุดกระจายไม่มีชิ้นดี

“ถ้ามึงยังไม่หยุดพูด กูฆ่ามึงแน่!!!” วายุพูดด้วยน้ำเสียงโมโหสุดขีด ใบหน้าบึ้งตึงอย่างน่ากลัว จนหลิวทนเสี่ยงเห็นเพื่อนเป็นอันตรายไม่ได้ ต้องเดินไปลากทรายเดินออกไปจากห้องก่อนที่วายุจะทำอะไรมากไปกว่านี้

“มึงใจเย็นไอ้วายุ” เจตบไหล่วายุเบาๆเพื่อปลอบใจ

“ว่ากูๆไม่ว่า แต่ถ้าพาดไปถึงน้องเมื่อไหร่ กูไม่เลี้ยงไว้แน่” สายตาวายุแข็งกร้าวจนไม่มีใครกล้าพูดอะไรต่อ…นารินทร์คงสำคัญมากสำหรับวายุ ถ้าหากใครคิดจะไปทำอะไรนารินทร์แล้ววายุรู้ละก็…อย่าได้คิดสภาพของคนๆนั้นเลยเชียว…

ทางด้านของวารินทร์ที่กำลังเดินตรวจดูการทำงานของพนักงานบริษัทอย่างละเอียด เพื่อแก้ไขในเรื่องที่ควรปรับปรุงแก่พนักงาน แต่ถ้าจุดไหนทำได้ดีก็จะได้รับคำชมจากวารินทร์เช่นกัน

“มีอะไรกับผมครับ” วารินทร์ถามขึ้นเมื่อพายุยืนขวางทางที่วารินทร์จะเดิน

“ใกล้เลิกงานแล้ว เรารีบกลับบ้านกันเถอะ วันนี้น้องคุณจะมาหาที่บ้านนะ…ไอ้วายุส่งข้อความมาบอกผม”

“ก็ดีเหมือนกัน ผมก็เป็นห่วงอยู่ว่าจะเป็นยังไงบ้าง…เอาล่ะ ขอบคุณทุกคนนะครับ วันนี้พวกคุณทำงานได้ดี ผมอนุญาตให้คุณออกก่อนเวลาได้สามสิบนาที ขอบคุณสำหรับความตั้งใจของพวกคุณด้วย” วารินทร์พูดจบก็เดินนำหน้าพายุอกไปทันที ส่วนพนักงานที่นั่งอยู่ต่างก็มองหน้ากันเลิ่กลั่กเพราะท่านประธานเองก็อยู่ด้วย จึงไม่แน่ใจว่าคำพูดของวารินทร์มีผลหรือไม่

“ก็…ตามนั้นครับ” พายุพูดบอกพนักงานแล้วยิ้มอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินตามวารินทร์ออกไป พนักงานแผนกนั้นต่างส่งเสียงดีใจกันถ้วนหน้า และคิดว่าการที่วารินทร์เข้ามาปฏิรูปบริษัทใหม่แบบนี้ มันให้ความรู้สึกดีเหลือเกิน

“อื้อ…ทำอะไร” วารินทร์ท้วงขึ้นเมื่อพายุเดินตามเข้ามาในห้องทำงานส่วนตัวแล้วกอดวารินทร์จากด้านหลังพร้อมกับฝังจมูกลงไปที่ต้นคอขาวระหงส์ของวารินทร์อย่างโหยหา

“หอมจัง…ฟอดดดดดด”

“นี่คุณ ให้เกียรติสถานที่หน่อยสิ”

“ครับๆ รีบเก็บของเถอะครับ เราจะได้รีบกลับบ้าน เผื่อคุณอยากทำอะไรให้นารินทร์ทาน” วารินทร์พยักหน้าพร้อมกับใจเต้นรัวหน่อยๆ…เดี๋ยวนี้พายุรู้ใจเค้าขนาดนี้เชียวหรือ

“อืม” วารินทร์พยักหน้าและเก็บของอย่างรวดเร็ว เมื่อทั้งคู่เคลียร์งานบนโต๊ะที่กระจัดกระจายเรียบร้อยแล้วก็พากันขับรถกลับบ้านทันที

“เสกสรร…เสกสรร ชื่นกลับมาหรือยัง” เมื่อเสียงของพายุตะโกนเรียกหา สาวใช้ที่ถูกถามถึงก็วิ่งออกมาหาทันที

“มาแล้วค่ะ แต่ชื่นไม่รู้ว่าคุณวารินทร์จะทำอะไร เลยซื้อของอย่างที่คุณวารินทร์เคยสั่งให้ซื้อครั้งล่าสุดอ่ะค่ะ” วารินทร์หันมองหน้าพายุทันทีที่ชื่นพูดจบ…นี่ให้ชื่นเตรียมของให้เค้าด้วยหรือไงกัน คุณชักเริ่มน่ากลัวขึ้นทุกวันแล้วนะ…พายุ

“ขอบใจชื่นมากนะ มีอะไรก็ไปทำเถอะ” วารินทร์ตอบแทนพายุก่อนที่จะหันกลับไปมองพายุอย่างไม่วางตา

“มองผมแบบนี้ คิดอะไรไม่ดีกับผมหรือเปล่าครับ” วารินทร์สะดุ้งโหยง เพราะเมื่อพายุพูดจบร่างของวารินทร์ก็ถูกกอดไว้แน่นภายในเสี้ยววินาที เพราะพายุขยับเข้ามากอดวารินทร์ด้วยความรวดเร็ว

“นี่คุณอย่าเล่นสิ” พายุนิ่งไม่ตอบแต่ใช้มือจับคางของวารินทร์ให้หันหน้ามาสบตาเค้า วารินทร์พยายามหลบแต่ก็หลบไม่พ้น สุดท้ายก็ถูกสายตาของพายุจู่โจมจนใจเต้นรัว พายุเองก็ไม่รอช้าจับคางวารินทร์ให้เชิดขึ้นหาตัวเองก่อนจะประทับริมฝีปากลงไปอย่างดูดดื่มโดยที่วารินทร์ไม่ขัดขืนเลยสัดนิดเดียว

“ตุ๊บ…พอแล้ว” วารินทร์ทุบหลังพายุอย่างแรงเพื่อให้พายุหยุดการกระทำนั้น พายุก็ยอมผละออกอย่างเสียดายแต่ไม่เสียใจ หึหึ วารินทร์เดินกลับเข้าบ้านไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับความแปรปรวนภายในอกของวารินทร์ที่กำลังตีกันยุ่งเหยิงไปหมด

“คุณน่ากลัวกว่าที่ผมคิดนะ พายุ” วารินทร์รำพึงรำพันคนเดียว ก่อนจะเลิกคิดทุกอย่างแล้วมุ่งตรงไปห้องครัวเพื่อทำอาหารรอนารินทร์มาหา แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกก่อนหน้านั้นก็ไม่ได้เลือนหายไปจากวารินทร์เลยแม้แต่นิดเดียว



ปล.หายไปยาวเลยครับ กลับมาแล้วนะ

สำหรับคอมเม้นที่ไม่เก็ทชื่อตอนนะครับ ช่วยทำความเข้าใจด้วยว่าถ้าบอกเตรียมทิชชู่มันก็มีสองอย่าง
คือซับน้ำตา กับเช็ดเลือด ก็คืออาจจะดราม่าหรือ NC และตอนที่แล้วมันเป็น NC ถึงได้บอกให้เตรียมทิชชู่
แต่คุณ s.mosis อาจจะเคยอ่าน NC ที่ดุเดือดเลือดพล่านมามากกว่านี้เลยไม่เข้าใจ เพราะ NC เราก็ไม่ได้ดีมากนัก
ไม่ถนัดครับ คนแต่งถนัดเน้นเรื่องความรู้สึกกับอารมณ์ของตัวละครมากกว่า ถ้านิยายเรื่องนี้ไม่ดีหรือไม่ถูกใจ ไม่ร้อนแรงพอ
แนะนำให้ไปหา "นิยายเรื่องอื่นอ่านเถอะนะครับ" ขอโทษผู้ติดตามคนอื่นๆด้วยนะครับ ที่ข้อความตรงนี้อาจจะดูไม่สุภาพ
แต่เห็นแล้วมันอดไม่ได้จริงๆ ถ้าให้เป็นคำแนะนำมาแบบ ขออีกนิดนึงได้ไหม ยังไม่ถึงเท่าไหร่ หรือ ติงว่าควรแก้ไขจุดไหนจะไม่รู้สึกอารมณ์เสียแบบนี้เลย เพราะการที่เข้ามาเม้นว่า คำเตือน เตือนเพื่อ ไม่เก็ทค่ะ ตั้งชื่อตอนให้ตรงหน่อยนะคะ แบบนี้เค้าเรียกยียวนกวน...ครับ

ขอบคุณที่อ่านจนจบ เราเข้าใจบางคนอาจจะรับไม่ได้กับข้อความนี้ จะเลิกอ่าน เลิกติดตาม เราก็ไม่ว่ากันเพราะบางทีคนเขียน
ก็มีมุมดาร์กๆเหมือนกัน แต่สำหรับคนที่ติดตามต่อไป เราก็จะพยายามเขียนนิยายเรื่องนี้ออกมาให้ดีที่สุด ^^

[JY_JRB]

ปกติอ่านนิยายไม่ได้สนใจncนะ ชอบดูเรื่องราวมากกว่า ไม่ได้บ้าแบบจะต้องจิ้นฟินเวอร์ขนาดนั้น สำหรับตัวเรานะ(คห.ส่วนตั)คิดว่า ความรู้สึกที่ได้จากการอ่านมากกว่าฉากลึกล้ำ  อีกอย่างบรรยากาศต่างๆภายในเรื่องนี้ก็ไม่เอื้อถึงฉากอะไรแบบนั้นอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องเขียนให้เห็นเด่นชัดกับฉากNC  ดูเหมือนตัวเรื่องจะมุ่งไปที่ปมเกี่ยวกับการกลับชาติมาเกิดของครุทกะนาคหรือเปล่า แต่พออ่านมาหลังๆ ยังเรื่อยๆอยู่รอดูการเปลี่ยนแปลงของตัวละครกับปมในเรื่องอยู่นะ

+สู้ๆนะคนเขียน 

[AMINOKOONG]

สนุกๆมากๆ ลุ้นด้วย เรายังรอให้วารินทร์จัดการยัยมนุษย์ป้าอยู่นะครับ เอาหนักๆเลยนะ
ส่วนเรื่องNC เอาจริงๆเราเป็นคนที่อ่าน NC ผ่านๆซะส่วนใหญ่ จะสนใจแต่เนื้อเรื่องซะมากกว่า(เพราะกำลังเข้มข้นเลย)
แต่เท่าที่อ่านก็ไม่ได้แย่อะไรขนาดนั้นนะ คือบางทีเราก็ไม่เข้าใจคนที่ชอบอ่านNCเยอะๆแรงๆเหมือนกันนะ
คือถ้าเค้าอยากอ่านขนาดนั้นก็ลองแนะนำให้เค้าไปหาเรื่องเซ็กส์สตอรี่มาอ่านเลยดีกว่านะครับ
เพราะนี่คือนิยายไม่ใช่เรื่องเสียวที่เอะอะจับกดๆ ส่วนเรื่องที่คนเข้าใจผิดก็เอาแบบนี้ก็ได้ครับ
ถ้าบอกว่าให้เตรียมผ้าเช็ดหน้า = ตอนหน้ามีดราม่า // ถ้าให้เตรียมทิชชู่ = ตอนหน้ามี NC

[sweet98]

มาให้กำลังใจค่ะ เราติดตามอ่านนิยายเรื่องนี้เป็นประจำ

นิยายน่าติดตามมากค่ะ ซึ่งไม่จำเป็นต้องเน้น NC ก็อ่านสนุกได้

ขอยกตัวอย่างเรื่อง เสื้อกาวน์หมอไม่อุ่นเท่าเสื้อช๊อป ไม่มี NC เลย แต่เป็นนิยายที่สนุกมากเลย

และขอขอบคุณผู้แต่งที่สละเวลาแต่งนิยายที่สนุกและน่าติดตามมาให้เราอ่านนะคะ 

[sanri]

กรี๊ดๆ เริ่มหวานกัน 2 คู่ชูชื่นแล้วสินะิ

คนแต่งสู้ๆนะคะ ถึงคนไหนจะไม่ชอบที่คนแต่งได้แต่งออกมา
แต่สำหรับหนู หนูชอบที่พี่แต่งออกมานะคะ ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่น่าอ่านอีกเรื่องหนึ่งเช่นกัน 

[mystery Y]

วารินทร์หวั่นไหวกับพายุมากขึ้นนะเนี่ย~

[Min*Jee]

เราว่าถ้าวารินทร์เริ่มมีอาการแบบนี้ พายุน่าจะมีลุ้นละโนะ!
ขอให้พยายามต่อไปนะคะพี่ ติดตามอ่านตลอดค่ะ สู้ๆนะ

[pang_mingi]

เพิ่งเคยเห็นพี่วายุโหดก็วันนี้แหละ
หลงเสน่ห์สุดๆ >///////<
สั้นจังงงง ยังไม่จุใจเลย
รีบมาต่อนะคะ

[mutoo]

ถ้าจะอ่านแต่nc ต้องให้ไปหาอ่านนิยายอีกประเภทหนึ่ง.. อ่านมากๆหมกมุ่นเรื่องเพศมากๆนี่อันตรายนะ

[fay 13]

 

[fay 13]

 

[monaligo]

พี่วายุโหมดดาร์กกลับมาแว้วววว เราเกือบลืมช่วงที่พี่แกดาร์กไปเลย เพราะนางเข้าสมาคมเกียมัวไปแล้ว เมียข้าใครอย่าแตะจริงๆ

[•♀NoM!_KunG♀•]

สู้ต่อปายย!! รออ่านตลอดดดด

[pulove2534]

 

[IIMisssoMII]

ก้อ สนุกดีนะ อย่าเครียด
อ้อ พิมพายุวายุผิดหลายที่อย่าลืมแก้เน้อ

[Kathe]

  รอ...............

[mild-dy]

มาให้กำลังใจคนแต่งค่ะ
สู้ต่อไปนะคะ มาต่อบ่อยๆน้าาาา

[janehh]

วารินทร์หวั่นไหวแล้วใช่ป่ะ 

[shizuruviola]

Chapter 45

“พี่รินทร์!!!” เสียงเรียกของนารินทร์ดังขึ้นตั้งแต่หน้าบ้านพร้อมกับเสียงของสิง่มีชีวิตวิ่งเร็วๆเคลื่อนที่เข้าใกล้มาเรื่อยๆ จนกระทั่งวารินทร์ถูกสวมกอดจากทางด้านหลัง วารินทร์ก็ยกยิ้มกับท่าทีของน้องชายตัวเองทันที

“เป็นยังไงบ้าง…ไหนมาให้พี่ดูสิ” วารินทร์หันมามองนารินทร์ที่กำลังกอดเค้าอยู่ พร้อมกับลองลูบๆผิวของนารินทร์ไปด้วย

“นาหายแล้ว แต่ตอนนี้นาคิดถึ๊งงงง คิดถึงพี่รินทร์มากๆเลย”

“นาพี่บอกอย่าวิ่งไงครับ เดี๋ยวหกล้มหัวร้างข้างแตกกันพอดี” วายุเดินตามเข้ามาบ่นนารินทร์ถึงข้างในครัวด้วยสีหน้าบึ้งตึงเล็กน้อย แต่นารินทร์ก็ไม่สนใจ กลับหันไปแลบลิ้นใส่อย่างไม่แคร์

“เดี๋ยวจะโดนเด็กดื้อ”

“พี่รินทร์ดูพี่วายุสิ ครุฑบ้า!!!”

“จัดการเต็มที่เลยวายุ ดื้อดีนัก” นารินทร์หน้ามุ่ยพร้อมกับโวยวายน้อยๆที่พี่ชายไม่เข้าข้างตัวเอง แต่ผ่านไปครู่เดียวนารินทร์ก็กลับมายิ้มอีกครั้งโดยนั่งอยู่บนตักของวายุ

“เหนื่อยไหมครับ ให้ใครช่วยหน่อยไหม” วารินทร์สะดุ้งนิดหน่อยที่ถูกกอดจากทางด้านหลังอีกครั้ง แต่กลับให้ความรู้สึกที่แตกต่างกันโดนสิ้นเชิง

“ไม่หรอก ฉันไม่อยากรบกวนใคร เค้ามีงานก็ให้เค้าทำไป คนที่นี่ไม่ค่อยมีใครชอบฉันนักหรอก ไม่อยากมีปัญหา” วารินทร์พูดเสียงนิ่งๆ โดยที่มือก็ยังคงทำอาหารต่อไปด้วย

“ถึงยังไงถ้าคุณใช้ พวกเค้าก็ต้องทำ…คุณเป็นเมียผม เพราะฉะนั้นคุณก็เป็นเจ้านายพวกเค้าเหมือนกัน” วารินทร์ไม่พูดอะไรต่ออีกเพราะรู้สึกแปลกๆกับคำพูดของพายุ…เมีย…งั้นเหรอ

“นี่!!! พี่พายุทำอะไรพี่รินทร์ มากอดพี่รินทร์แบบนี้ได้ยังไง ปล่อยเลยนะ” นารินทร์วิ่งเข้าหาพายุทันทีพร้อมกับพยายามแกะแขนของพายุออกแต่ก็ไม่เป็นผล แถมพายุยังแกล้งกอดวารินทร์แน่นกว่าเดิมจนนารินทร์โวยวายเสียงดังลั่นไปทั่วบริเวณบ้าน สุดท้ายวายุต้องเดินเข้ามาดูเหตุการณ์ถึงในครัว

“นี่ เด็กดื้อ จะไปยุ่งเรื่องของเค้าทำไม เราอ่ะมานี่เลย”

“ไม่เอา อย่ามายุ่งนะพี่วายุ พี่ชายพี่เจ้าเล่ห์จะตาย ปล่อยพี่รินทร์เดี๋ยวนี้เลยนะ” วายุพยายามจะดึงนารินทร์ออกจากพายุ แต่นารินทร์ก็ไม่ยอมแพ้ กระโดดเกาะพายุเป็นลูกลิงลูกค่างกันเลยอย่างเหนียวแน่นที่สุดเท่าที่จะทำได้

“หื้ม นาปล่อยพี่สิ รู้ไหมยิ่งเกาะพี่แน่นแบบนี้จะทำให้พี่รินทร์ทำกับข้าวไม่ได้นะ”

“ก็ใช่ไง แล้วพี่พายุจะมาเกาะแกะพี่รินทร์อยู่ทำไม” นารินทร์เถียงอย่างไม่ยอม จนพายุนึกขำกับท่าทางของนารินทร์ที่หวงพี่ชายอย่างหนัก

“พี่มากอดเงียบๆ แต่เราอ่ะทั้งโวยวายเสียงดัง หนวกหูไปหมด ใช่ไหมครับที่รัก…ฟอด”

“ย๊ากกกกกก ไอ้บ้ามาหอมพี่รินทร์ได้ยังง๊ายยยยยย!!!” นารินทร์ร้องโหยหวนจนวายุถึงกับส่ายหน้ากับความดื้อรั้นของเจ้าตัวน้อย รู้อย่างนี้ให้นอนซมอยู่บนเตียงซะก็ดีหรอก

“มากไปแล้วคุณ เดี๋ยวก็เคาะด้วยตะหลิวเลย” วารินทร์หันมาว่าพายุนิดหน่อยแต่อมยิ้มกับท่าทีของนารินทร์ไปด้วย

“ทำอะไรกันลูกเสียงดังไปสามบ้านแปดบ้าน” สุดาเดินลงมาตามเสียงนารินทร์ที่ดังโหวกเหวกมาจากในครัว แต่เมื่อเห็นภาพในครัวก็ชะงักไปครู่หนึ่งก่อนจะระบายยิ้มออกมา…ภาพของวารินทร์ยืนง่วนอยู่กับการทำกับข้าวโดยมีพายุกอดวารินทร์จากทางด้านหลัง และนารินทร์ก็โดดเกาะพายุอีกต่อหนึ่งเป็นลูกลิงน้อยติดพ่อและแถมด้วยวายุที่พยายามจะดึงลูกลิงน้องออกจากหลังของพายุ

“ก็เสียงเด็กดื้อน่ะสิครับแม่…จะมาแยกผมกับลูกสะใภ้แม่นี่ไงครับ…เพี๊ยะ…โอ้ย คุณผมเจ็บนะ” พายุร้องโอดโอยอย่างสำออยเมื่อถูกวารินทร์ตีไหล่เพราะคำพูดแสนไร้ยางอายของพายุ

“ไม่ต้องมาขี้ฟ้องเลย นาก็ลูกสะใภ้บ้านนี้เหมือนกัน ใช่ไหมพี่วายุ” วารินทร์ถึงกับอึ้งเมื่อได้ยินสิ่งที่นารินทร์พูด เพราะไม่คิดว่าน้องชายตัวเองจะออกตัวแรงกล้าพูดถึงขนาดนี้ ด้านวายุเองก็ยิ้มจนหน้าบานจนจะหุบไม่ลงเมื่อลูกลิงในตอนนี้เหมือนกำลังทวงถามสิทธิ์ภรรยาจากเค้า

“ถูกต้องที่สุดเลยครับคนดี…ฟอด” วายุหอมแก้มนารินทร์อย่างหมันเขี้ยวก่อนจะล้มเลิกความพยายามในการดึงตัวนารินทร์ออกจากพายุ

หลังจากนั้นไม่นานอาหารทุกอย่างก็เสร็จเรียบร้อยไปได้ด้วยดี ทุกคนจึงทยอยพากันไปนั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อจะได้ทานอาหารกันอย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แต่ในระหว่างทานอาหารกันนั้นก็เกิดสงครามน้ำลายขนาดย่อมๆขึ้น

“ครุฑหัวงู พี่รินทร์อย่าไปยอมนะ ถ้าเค้าลุ่มล่ามกับพี่รินทร์อีกบอกนานะ นาจะจิกหัวไอ้นกยักษ์ให้ติดคามือนาเลยคอยดู”

“น่ากลัวจังเลยนารินทร์…วารินทร์ น้องคุณนี่ปกติกินอาหารเม็ดหรือกินกระดูกถึงได้ดุซะขนาดนี้”

“เชอะ ว่าคนอื่นเป็นหมาตัวเองนั่นแหละอยากกลายพันธุ์เป็นหมาล่ะสิ ถึงได้ตามติดพี่รินทร์เป็นหมาตามเจ้านายแบบนี้” นารินทร์ก็ไม่ยอมแพ้ด่าพายุเสียๆหายๆท่ามกลางเสียงหัวเราะเบาๆของคนในโต๊ะอาหาร เพราะบรรยากาศรอบโต๊ะมีสีสันขึ้นมาอีกเยอะทีเดียว ไม่ได้เงียบวังเวงเหมือนช่วงแรกๆ

“ถ้าเป็นหมาได้อยู่ใกล้วารินทร์…ถึงเป็นหมาขี้เรื้อนก็ยอมครับ ฟอดดดดดด” พายุฉวยโอกาสขโมยหอมแก้มวารินทร์อย่างรวดเร็ว ทำเอานารินทร์ตาถลนใส่พายุทันทีทันใด

“นี่!!! ต่อหน้าต่อตาเลยนะไอ้นกยักษ์!!! คนบ้าอะไรหื่นทั้งพี่ทั้งน้องเลย” วายุสะดุ้งสุดตัวแล้วหันไปมองนารินทร์เชิงตั้งคำถาม…เค้าเกี่ยวอะไรด้วย?

“พูดอย่างนี้ ลองน้องชายพี่ไปขนาดไหนแล้วล่ะ ถึงรู้ว่ามันหื่น”

“ย๊ากกกกกก ไอ้นกยักษ์บ้า!!!! คอยดู คอยดู๊!!!” นารินทร์ใช้ส้อมชี้หน้าพายุอย่างเอาเรื่องก่อนจะยอมอ่อนลงเพราะโดนวายุจัดการ สุดาและสุพจน์ก็ได้แต่ยิ้มกับบรรยากาศรอบตัวที่แสนจะสงบสุขแต่ก็เต็มไปด้วยความคึกคักแบบนี้…บ้านที่มีเสียงหัวเราะ ถึงแม้จะตีกันบ้างแต่ก็เป็นสีสันที่ค่อนข้างหาได้ยากนักในช่วงตลอดเวลาที่ผ่านมา

“นากลับก่อนนะครับคุณป้า คุณลุง” นารินทร์บอกลาสุดาและสุพจน์หลังจากทานอาหารและพูดคุยกันจนเวลาล่วงเลยมาดึกพอสมควร

“เรียกพ่อกับแม่เหมือนพี่วายุสิลูก จะเป็นสะใภ้แม่ไม่ใช่หรอ” วายุยกยิ้มเห็นดีเห็นงามด้วยทันที ต่างกับนารินทร์ที่เกิดอาการเขินขึ้นมาทันตา เพราะความปากไวอยากเอาชนะพายุของตัวเองแท้ๆทำให้ต้องมายืนบิดไปบิดมาแบบนี้

“โถ่เอ้ย งูน้อยดีแต่ปากนี่เอง ไปฝึกมาใหม่นะไอ้วายุ ไม่ได้เรื่องเลยจริงๆ สู้ว่าที่เมียฉันก็ไม่ได้…โอ้ย คุณผมเจ็บนะ”

“คำพูดคำจาหัดอายซะบ้างเถอะ” วารินทร์ว่า แต่คนถูกว่ากลับไหวไหล่ไม่แคร์

“สมน้ำหน้า เอาให้มันจุกตายไปเลยพี่รินทร์ ฮ่าๆๆๆๆๆ” นารินทร์หัวเราะพายุอยู่นานจนกระทั่ง วายุลากนารินทร์ขึ้นรถแล้วขับออกไป ทางด้านบ้านวายุเทพก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามปกติ

“คุณจะตามฉันเข้ามาทำไม” วารินทร์ถามเมื่อพายุเดินตามวารินทร์เข้ามาในห้องนอน

“อ้าว นี่มันห้องผมนะ ผมอยากจะมาดูความเรียบร้อยบ้างไม่ได้หรือไง”

“ปกติคุณไม่เข้ามาเวลานี้” วารินทร์ยังพูดต่อ

“ก็วันนี้ผมอยากเข้ามาเวลานี้นี่ครับ” วารินทร์มองพายุด้วยสายตานิ่งเฉยก่อนจะเบนสายตาไปทางอื่น ความเงียบเริ่มเข้าครอบงำไปทั้งห้อง ในขณะที่พายุมองทุกการเคลื่อนไหวของวารินทร์

“ผมจะอาบน้ำ”

“ตามสบายครับ” วารินทร์หยิบเสื้อผ้าแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปทันที พายุเห็นดังนั้นก็ไปอาบน้ำบ้างโดยใช้ห้องน้ำในห้องทำงาน พายุใช้เวลาอาบน้ำด้วยความรวดเร็วด้วยความที่เป็นผู้ชายไม่ได้สำอางอะไรมากมายนักจึงนั่งดูงานต่ออีกพักใหญ่ และสุดท้ายก็วนกลับมาที่ห้องของตัวเองอีกครั้ง

“แอ๊ด…” เมื่อพายุเปิดประตูเดินเข้าห้อง ภาพตรงหน้าทำเอาพายุหายใจติดขัด…วารินทร์นั่งอยู่ที่ปลายเตียงโดยกำลังลูบไล้ครีมที่ต้นขาอย่างช้าๆ ชุดคลุมอาบน้ำที่แหวกออกเผยให้เห็นเรียวขาสวยไร้เส้นขนบวกกับผ้าที่คลุมช่วงไหล่ย่นลงมาเพราะความใหญ่ของมันเผยให้เห็นไหล่นวลเนียนของวารินทร์ พายุที่เห็นภาพตรงหน้าถึงกับกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบาก

“…” วารินทร์แค่หันไปมองพายุก่อนจะเลิกสนใจและลูบไล้ครีมทาผิวต่อไป

“อ๊ะ…ทำอะไร ปล่อยฉัน” เป็นพายุเสียเองที่ทนไม่ไหวเป็นฝ่ายเข้าหาวารินทร์อย่างร้อนรนก่อนผลักวารินทร์ให้หงายลงไปนอนกับเตียงเบาๆแล้วตามขึ้นไปค่อมไว้อย่างรวดเร็ว

“คิดจะยั่วผมหรือไงวารินทร์” พายุพูดเสียงต่ำอย่างข่มอารมณ์ พร้อมกับอาการหายใจฟึดฟัดอย่างหื่นกระหาย วารินทร์รู้ตัวทันทีว่าจะต้องเจอกับอะไรต่อไป

“นี่คุณ อย่ามาเล่นบ้าๆนะ ปล่อย!!!”

“อยู่เฉยๆสิครับ วารินทร์ผมก็แค่อยากจะกอดคุณ จูบคุณ รักคุณบ้างเท่านั้นเอง”

“อย่ามาพูดอะไรบ้าๆนะ” วารินทร์บอกเสียงเรียบแม้ในใจจะตื่นตระหนกมากก็ตาม

“แค่ผมคนเดียวเท่านั้นวารินทร์…คุณเป็นของผมคนเดียว ต่อให้คุณจะปฏิเสธผมเป็นล้านครั้ง ผมไม่มีทางยอมรับมันเด็ดขาด” เมื่อพายุพูดจบ ทั้งสองคนก็จ้องตากันด้วยเพื่อค้นหาความคิดของอีกฝ่าย นัยน์ตาของพายุแข็งแกร่งเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นคง ส่วนแววตาของวารินทร์ไหววูบไปมาเพราะความอ่อนไหวและสับสน

“ผมรักคุณนะวารินทร์” พายุเชยคางวารินทร์ขึ้นก่อนจะค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปสัมผัสกลีบปากของวารินทร์อย่างแผ่วเบา โดยการรุกรานในห้องนี้วารินทร์ไม่ขัดขืนแม้แต่นิดเดียว และแน่นอนเมื่อกองไฟลุกโชนที่ยิ่งถูกราดซ้ำเข้าไปด้วยน้ำมัน ย่อมทำให้เกิดไฟโหมกระหน่ำและร้อนแรงมากเพียงใด…มีเพียงคนในกองเพลิงสวาทสองคนนั้นเท่านั้นที่รับรู้ได้ถึงความร้อนแรงของกองไฟกองนั้น

[fay 13]

 

[Min*Jee]

อะหืออออออิ
แล้วต่อไปจะเป็นยังไงน้อออออออ
วารินทร์จะลอกคราบเมื่อไหร่นี่
 

[pang_mingi]

ฟินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
บรรยากาศดูอบอุ่นมากอ่ะ ชอบ
นารินทร์เป็นเคะที่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกก
เสียดายจังอยากได้ nc มากกว่านี้ หุหุ
รอตอนหน้าาาาาาาาาาา

[mystery Y]

นารินทร์หวงพี่ชายมากนะนั้น น่ารักดี

[janehh]

นาน่ารักกกก 

รอตอนต่อไปนะค้าาา 

[mild-dy]

 

[sanri]

  งื้อออ แล้วไงต่อล่ะนั่น ตัดกันแบบนี้ เอามีดมาจ้วงกันเลยเหอะ

[yymomo]

ตอนนี้ มุ้งมิ้งๆ น่ารักม๊ากอร่า แต่ยังเหลือยันป้ามหาภัย อีกตัว

 ส่วนยัยสองพี่น้องนั่นกระเด็นไปทางช้างเผือกแล้วสินะ 

ส่วนตอนจบเนี่ย เป็นการตัดตอนที่ทำร้ายจิตใจกันมากอร่า เหมือนกล้องแพลนไปที่โคมไฟหัวเตียงเลย 

แต่ก็ดีตอนนี้เค้าจะไปเอา แพมเพิด มาเช็ดเลือดแทนทิชชู่