หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[omyim_jjj]

น่ารัก

อบอุ่น

[sosad]

 

[maru]

นารินทร์น่ารักดี

[yuyie]

รออ่านตอนวารินทร์ลอกคราบค่ะ สงสัยจะเละยิ่งกว่านารินทร์ อิอิ 

[•♀NoM!_KunG♀•]

อะอ้าววว ยังไงละนั้น

[AoMSiN555]

ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง  มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ 

[a_n]

อ่านแล้ว บอกเลยเรื่องนี้ ฟินเว่อร์!!

[shizuruviola]

Chapter 46

สามวันผ่านไปนารินทร์และวายุรวมถึงคนอื่นๆในบ้านวายุเทพกำลังนั่งหน้าเครียดกันอยู่ที่ห้องโถงกลางบ้าน สาเหตุมาจากการที่ไม่มีใครเห็นหน้าพายุและวารินทร์มาสามวันติดต่อกันแล้ว ทั้งๆที่ทุกคนต่างก็รู้ดีว่าวารินทร์และพายุอยู่ในห้องนอนของตัวเอง แต่เหตุการณ์ข้างในเกิดอะไรขึ้นบ้าง ไม่มีใครสามารถบอกได้แม้แต่คนเดียว เดือดร้อนถึงนารินทร์และวายุที่ถูกเรียกตัวมาที่นี่

“คุณแม่ลองเคาะเรียกหรือยังครับ” วายุเอ่ยถามสุดาเสียงเครียดเมื่อรับรู้เรื่องราวทั้งหมด เพราะหลังจากที่แยกย้ายกันล่าสุดก็ไม่ได้ติดต่อกับที่บ้านของตัวเองอีกเลย

“ใครเข้าไปใกล้ได้ที่ไหนล่ะ” สุพจน์พูดขึ้นและสุดาก็พยักหน้าตาม

“เกิดอะไรขึ้นครับ” นารินทร์เอ่ยถามต่อ

“พอจะเข้าใกล้ทีไร ก็เหมือนมีอะไรหนักๆมากดหัวทุกที บางครั้งก็ไม่มีแรงขึ้นมาเสียเฉยๆทรุดลงไปกับพื้นเลยก็มี แม่ไม่อยากให้ใครเสี่ยงนะลูก จะเดินผ่านห้องตาพายุทีก็ต้องระวังเป็นพิเศษ ไม่เฉียดเข้าใกล้จนเกินไป”

“พ่อว่างานนี้มีแต่แกกับหนูนารินทร์เท่านั้นแหละที่จะจัดการได้” สุพจน์พูดจบนารินทร์และวายุก็มองหน้ากันทันที

“โอเคครับคุณพ่อ เดี๋ยวนาจะขึ้นไปดูให้นะครับ” พูดจบนารินทร์ก็เดินขึ้นข้างบนและตรงไปยังห้องนอนของพายุโดยมีวายุเดินตามมาติดๆ แต่เมื่อทั้งคู่เริ่มเข้าใกล้ประตูห้องของพายุ แรงกดดันบางอย่างที่รุนแรงก็ปะทะเค้ากับผู้มาเยือนทั้งคู่อย่างจัง

“ถ้าเป็นคนธรรมดาคงมีหมดสติกันบ้างล่ะนะ” วายุพูดเสียงเรียบพร้อมกับใบหน้าที่เริ่มเก็งขึ้นนิดหน่อยอย่างเห็นได้ชัด นารินทร์ที่ยืนอยู่ข้างๆก็อาการไม่ต่างกันแต่ทั้งคู่ก็ยังคงทนไหวอยู่

“ไหวหรือเปล่าลูก”

“ไหวครับแม่…โอ้ยยยยย” ร่างของวายุกระเด็นออกมาอย่างแรงเมื่อจับไปที่ลูกบิดประตูห้อง นารินทร์ถลาเข้าหาวายุอย่างตกใจ

“เป็นยังไงบ้างพี่วายุ!!!”

“แอ๊ดดดดด…เสียงดังอะไรกัน…อ้าว ไอ้วายุเป็นอะไร” พายุที่เปลือยท่อนบนเอ่ยถามอย่างสงสัยก่อนจะมองวายุอย่างสำรวจ

“พายุลูกเป็นอะไรหรือเปล่า อยู่ในนั้นมาสามวันไม่ออกมาเลย แม่กับพ่อเลยโทรตามน้องมาดูเรานั่นแหละ”

“…” ไร้คำตอบจากปากของพายุ…จะให้บอกกับคนอื่นได้ยังไงว่าสามวันที่ผ่านมาตัวเค้ากับวารินทร์ทำแต่กิจกามจนไม่อยากออกไปไหน

“แล้วพี่รินทร์ล่ะพี่พายุ” นารินทร์ถามขึ้น หลังจากที่ประคองวายุให้นั่งได้แล้ว

“นอนอยู่ในห้องครับ อย่าพึ่งไปกวนเลยนะ พี่รินทร์พึ่งจะได้พักผ่อน” พายุพูดยิ้มนิดๆ วายุที่มองอยู่ก็รับรู้ได้ทันทีว่าสามวันที่ผ่านไปพายุกับวารินทร์ทำอะไรกัน…ต่างจากนารินทร์ที่หน้าขึ้นสีอย่างเลี่ยงไม่ได้เมื่อเห็นรอยข่วนที่หลังและรอยแดงจางๆที่มีอยู่นิดหน่อยตามลำคอและแผ่นอก

“ไม่มีอะไรแล้ว ผมขอตัวก่อนนะครับ…พ่อแม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับพวกผมสบายดี” พูดจบพายุก็เดินกลับเข้าไปในห้องอย่างอารมณ์ดี ส่วนกลุ่มคนที่ยืนกันอยู่หน้าห้องก็เกิดอาการงงกับพฤติกรรมของพายุแต่ก็เลิกสนใจเมื่อเห็นว่าไม่ได้มีอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น

ทางด้านของพายุเมื่อเดินเข้ามาในห้องก็ตรงไปนั่งข้างเตียงฝั่งที่วารินทร์นอนอ่อนแรงอยู่พร้อมกับเกลี่ยปอยผมของวารินทร์เล่นอย่างหลงใหล แต่น้ำมันยิ่งใกล้ไฟก็ยิ่งจะทำให้ไฟรุนแรงยิ่งขึ้น…พายุก้มลงจูบวารินทร์ก่อนจะผละออกอย่างอ้อยอิ่งเพราะความเสียดาย

“พอแล้ว ฉันไม่ไหวแล้วนะ” วารินทร์ลืมตาจ้องพายุนิ่งๆ พายุเองก็จ้องกลับอย่างไม่เกรงกลัว

“ทราบแล้วครับ ผมก็แค่อยากจูบ” ไม่พูดเปล่า ริมฝีปากของวารินทร์ถูกพายุเข้ายึดพื้นที่อีกครั้งแล้วครั้งเล่าจนกระทั่งพายุยอมหยุดไปเอง วารินทร์จึงสามารถหลับตาลงเพื่อพักฟื้นร่างกายได้

หนึ่งอาทิตย์ผ่านไปเหตุการณ์ต่างๆก็ดำเนินไปตามปกติ วารินทร์และพายุกลับมาทำงานที่บริษัทอีกครั้ง แต่ดูเหมือนว่าการกลับมาในครั้งนี้ของพายุจะทำให้ความศรัทธาของเหล่าพนักงานลดลงนิดหน่อย เพราะเมื่อวารินทร์ทำท่าจะออกห่างจากพายุ ท่านประธานก็จะมีท่าทางโกรธเกรี้ยวขึ้นมาอย่างเฉียบพลัน ส่วนวารินทร์ก็หงุดหงิดอารมณ์แปรปรวนอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนจนทำให้ทั้งคู่มีปากเสียงกันบ่อยครั้ง

“พายุ ทำไมลูกถึงโทรมขนาดนี้ล่ะลูก พักผ่อนเพียงพอหรือเปล่า” สุดาถามเมื่อพายุเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับวารินทร์

“แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ ผมสบายดี” พูดจบพายุก็จับมือวารินทร์ให้เดินตามขึ้นห้องไปอย่างรวดเร็ว

“นี่คุณจะทำตัวติดกับผมไปถึงไหน รู้ไหมว่ามันน่ารำคาญ”

“คุณไม่มีสิทธิ์มารำคาญผม!!!...ผมเป็นผัวคุณนะวารินทร์” เมื่อเสียงของพายุสิ้นสุดลง อาการของพายุก็เปลี่ยนไป ใบหน้าของพายุเริ่มบูดเบี้ยวด้วยความเจ็บปวดที่หัว เสมือนว่ามีอะไรบางอย่างมาบีบสมองแน่นเสียแทบจะปริออกจากกัน

“พี่รินทร์…พี่พายุ!!! พี่รินทร์พี่พายุเป็นอะไร!!!” นารินทร์วิ่งเข้ามาหาพี่ชายของตัวเองด้วยความร้อนรน แต่วารินทร์ยังคงนิ่งเฉยและไม่มีท่าทางใดๆกับอาการของพายุ หลังจากนั้นไม่นานพายุก็เริ่มอาเจียนออกมาเป็นเลือดมากมายจนเต็มพื้นหน้าห้องนอนของพายุเอง

“พี่วายุ!!! พี่พายุแย่แล้ว!!!” นารินทร์ตะโกนบอกคนรักของตนพร้อมกับช่วยพยุงพายุเข้าไปนอนในห้อง วารินทร์ก็เดินตามนารินทร์เข้ามาด้วยสีหน้านิ่งเฉยแม้ในใจจะเครียดมากขนาดไหนก็ตาม

“พี่พายุเป็นอะไรนา” วายุที่ตามมาที่หลังพร้อมกับพ่อและแม่ของตัวเองถามขึ้นทันทีที่เห็นอาการของพายุ

“ไม่รู้สิ ตอนนามาเห็นก็ลงไปนอนกับพื้นแล้วก็อ้วกออกมาเป็นเลือดแล้วอ่ะ” เมื่อนารินทร์พูดจบทุกสายตาก็จ้องไปยังวารินทร์ทันที แต่ดูเหมือนว่าวารินทร์จะได้สนใจสายตาของใครสักคน เพราะสายตาของวารินทร์ในตอนนี้จ้องมองเพียงแค่พายุเพียงคนเดียวเท่านั้น

“พี่รินทร์” นารินทร์เลื่อนมือไปจับมือของวารินทร์แต่สิ่งที่ไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น เมื่อภาพต่างๆและความคิดของวารินทร์บางส่วนถ่ายทอดให้นารินทร์ได้รับรู้ เมื่อนารินทร์รู้เรื่องบางส่วนก็มองหน้าวารินทร์อย่างตกใจ วารินทร์เองก็หันมองหน้านารินทร์น้อยๆ แต่สายตาเต็มไปด้วยความดุดันและน่ากลัวอย่างที่นารินทร์ไม่เคยเห็นมาก่อน

“กลับบ้านไปก่อนนะนา” วารินทร์บอกเสียงเรียบ

“แต่ว่า…”

“พี่บอกให้กลับบ้านไปก่อนไง!!!” วารินทร์พูดเสียงตะคอกอย่างรุนแรงพร้อมกับหันมามองนารินทร์ด้วยแววตาที่เรืองโรจน์เป็นสีแดง วายุ นารินทร์ สุพจน์และสุดาต่างก็ตกใจกับท่าทีของวารินทร์และไม่มีใครคิดจะขัดใจวารินทร์แม้แต่คนเดียว คนทั้งหมดในห้องจึงเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างรวดเร็ว

“พี่วายุพานากลับบ้านนะครับ”

“นา พี่รินทร์เค้าเป็นอะไร”

“พานากลับบ้านนะครับ นามีเรื่องจะต้องไปจัดการด่วนที่สุด!!!” นารินทร์กระชากมือวายุออกจากบ้านไปอย่างรวดเร็ว ไม่แม้แต่จะลาสุพจน์และสุดาอย่างทุกครั้งที่มา

“เฮ้อ ลูกจะเป็นอะไรหรือเปล่าคุณ”

“ลูกไม่เป็นอะไรหรอก เดี๋ยวคุณหมอนพก็มา ผมให้เสกสรรไปรับมาแล้วอีกสักพักคงถึง” สุดาพยักหน้ารับรู้ก่อนจะมองขึ้นไปที่ห้องของพายุอย่างเป็นห่วง

ทางด้านของวายุที่กำลังขับรถด้วยความเร็วสูง เพราะอาการตัวสั่นของนารินทร์และการเร่งเร้าให้วายุเร็วขึ้นเรื่อยๆตลอดเวลา แม้จะพยายามถามกับสิ่งที่นารินทร์รับรู้ แต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากนารินทร์กลับมา จนกระทั่งมาถึงบ้านนารินทร์ก็วิ่งลงจากรถไปอย่างรีบร้อน

“พี่ดำ!!! พี่ดำ!!! นามีเรื่องจะคุยด้วย”

“เดี๋ยวนา รอพี่ด้วยสิ ธุระอะไรมันสำคัญขนาดนั้นเลยหรือไง” วายุเริ่มหงุดหงิดกับท่าทีรนรานของนารินทร์โดยไม่สนใจอะไรเลย แต่ก็พยายามใจเย็นเพราะคิดว่านารินทร์คงรู้อะไรบางอย่าง นารินทร์ที่มองหาพี่ดำอย่างใจจดใจจ่อก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้นในหัวของนารินทร์

“พี่วายุ นาขอเวลาส่วนตัวกับพี่ดำก่อนนะ…พี่ไม่ต้องถามอะไรทั้งนั้นไว้นาแน่ใจแล้วนาจะบอกพี่ทุกอย่างเอง” วายุพยักหน้ายอมเข้าใจแม้จะหงุดหงิดมากขนาดไหนก็ตาม

“เดี๋ยวนาคุยเสร็จแล้วจะรีบมาหา…ฟอด” นารินทร์หอมแก้มวายุแล้ววิ่งเข้าห้องหนังสือไปทันทีพร้อมกับเสียงล็อคประตูที่ดังตามมา วายุก็ได้แต่มองแผ่นหลังเล็กๆของนารินทร์หายเข้าไปในห้องหนังสือนั้น วายุจึงหาอย่างอื่นทำเพื่อฆ่าเวลาและเพื่อรอฟังคำอธิบายจากนารินทร์

“พี่ดำ…นามาแล้ว” นารินทร์ที่เดินลงมาถึงชั้นในสุดของห้องลับใต้ดินที่ครั้งก่อนนารินทร์พาวายุหลบมาพักฟื้น พี่ดำที่ยืนหันหลังให้นารินทร์อยู่ก็ค่อยๆหันหน้ามาหานารินทร์อย่างเชื่องช้า

“มาแล้วหรอ…ยังไงวันนี้มันก็ต้องมาถึงสินะ” พี่ดำยกยิ้มให้นารินทร์อย่างเศร้าๆ ก่อนจะเดินมาลูบหัวนารินทร์อย่างเอ็นดู

“ตอบพี่มาคำเดียว”

“…”

“ถ้ารู้เรื่องแล้วจะรับได้ใช่ไหม” นารินทร์ชั่งใจอยู่นานก่อนจะพยักหน้ารับและตั้งใจฟังเรื่องที่พี่ดำจะพูดอย่างใจจดใจจ่อ

“ก็ดีถ้างั้นพี่เล่าจะตั้งแต่ต้นเลยก็แล้วกันนะ เรื่องมีอยู่ว่า…”


ปล.กำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆแล้วนะจ๊ะ ขอโทษที่มาช้าด้วยจ้า

[hinlll]

รอตอนต่อไป สนุกมากฮะ

[monaligo]

ตัดจบได้ใจร้ายจริงๆ ทำให้อยากอ่านตอนต่อไปมากกก
อยากรู้เรื่องที่นาคุยกับพี่่ดำอ่ะ ทำไมอยู่ๆพายุเป็นแบบนัั้น

[Min*Jee]

อร๊ายยยยยย ค้างงงงงงงง
มาต่อไวๆน้าาาาา วารินทร์วางแผนไรปะเนี่ยยยย

[pang_mingi]

เย้ มาต่อแล้ววววววววววววววว
ฮือออออออออ วารินทร์ทำอะไรอีกล่ะเนี่ย
พี่พายุจะเป็นอะไรมั้ย
เพราะพิษที่วารินทร์ให้พายุหรือเปล่าเนี่ย T_________T

[Kathe]

 

[yuyie]

เกิดอะไรขึ้น 

[mild-dy]

อ้าววววววววววววววว
ค้างงงงงงงงงงงงงงงง

[a_n]

ค้าง!!!

[mystery Y]

เรื่องมีอยู่ว่า...ว่าอะไร!? ตัดจบได้ค้างมากกก~

[janehh]

ค้างงงงงงงง 

[iceman555]

เกิดอะไรขึ้นหวีาาาา

[•♀NoM!_KunG♀•]

อ้าวเห้ย เล่าต่อจิพี่ดำ วุ้

[OumkaCho]

อ๊ากกกกกกกกกกก มาแล้ว แต่... แต่ ... แต่ ค้ า ง ม า ก    นี่เค้าเปล่าหื่นเลยนะ เค้าแค่อยากรู้ว่า พี่ดำจะเล่าอะไรให้หนูนาฟัง ^^

[yymomo]

    เมื่อครั้งหนึ่งเมื่อนานมาแล้ววววววววว     

ความจริงพายุก็เกินไปนะ อะไรจะตัวติดกันขนาดนั้น  ไม่คิดจะให้ได้ใช้ชีวิตส่วนตัวกันเลยหลอ

ปากบอกแต่ว่ารัก แต่ดูที่ทำสิ มันเหมือนคนหลงมากกว่า ถ้าเราเป็นรินทร์ก็เซ็งอ่ะ แบบว่าไม่รู้ว่าจะเบื่อและทิ้งเรามื่อไหร่

สิ่งต่างๆที่เคยทำลงไป ไม่เคยมีแม้แต่คำว่าขอโทษปล่อยให้เลือนหายไปตามกาลเวลา คิดว่าแค่รักคำเดียวก็ลืมได้หลอ???

ครั้งนี้ออกจะสะใจมากกว่า สงสารก็แต่รินทร์แหละ ทำเค้าเจ๊บแต่ตัวเองก็เจ็บไม่แพ้กัน 

[JY_JRB]

อ่านจบตอนนี้บอกได้คำเดียว  ว่า... อ้าว!!เวรกรรม...???

[punthipha]

  ใจร้ายอ่ะ กำลังลุ้นอยู่ ว่าแต่พายุok นะ

[malk8899]

เปนเรื่องแรกเลยที่อ่านแนวแบบเหนือมนุษย์แบบนี้ขอบอกเลยว่า..ชอบที่ซู๊ด ชอบคนแต่งที่แต่งได้ดีมา

[kapook_koopak]

ค้างๆ ทำไรอ้ะ รินทร์ พายุเค้าก้อดีแสนดี เฮ้อ

ปล. ทำไมการกระทำของตัวละครมัน เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้ายขนาดนี้อ่า

[IIMisssoMII]

อุ้ย ค้าง

[Chompooiriza]

ตามอ่านมาแบบไม่หยุดไม่หย่อน

คือแบบ เรื่องมันดีงานอ่า~

และก็ตัดจบได้ค้างมากกกกกกกก~

[maru]

พายุเป็นอะไรวารินทร์ทำหรือ

[sanri]

อาไยอ๊า มันเกิดอาไยขึ้นนน