หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[ตาล]

เข้าใจผิด!!!!!!!!!!กรี๊ด...ไม่ไหวแล้ว

[Nunun_B2UTY]

 

[DomeOhmForever]

รอออออออออออชั้นรอเธออยู่แต่ไม่รู้เธออยู่หนใด - -

[a_n]

โอ้ววว...จะเกือบ1เดือนแล้ว อยากอ่านๆ

[Nunun_B2UTY]

 

[AoMSiN555]

รออยู่นะ ติดตามๆ  สู้ๆละ   

[jaokhwan]

 

[Themamo]

มารอ :mew2:ไม่ว่างมาต่อมาแจ้งข่าวก็ยังดีนะรออยู่

[four4]

สนุกอ่าาาา ติดตามๆ

[devilpoo]

นอนไปนาน 4 เดือนเชียวรึ  แล้วเรื่องเป็นยังไงต่อ ตัดซะเรารมณ์ค้างเลยอ่า ...มาต่อเหอะนะ นะ นะ

[OumkaCho]

คุณนักเขียนขา คิดถึงมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกพันล้านแปดลมหายใจ ได้โปรดกลับมาเถิด   

[wavalove]

 

[shizuruviola]

ตัวอย่างตอนที่ 48

“นั่นใครน่ะ!!!” วีราการณ์แผดเสียงถามขึ้นอย่างดุดัน

“นั่นไง…เจ้าจะรีบร้อนไปทำไมกัน…” พายัคต์บ่นน้องชายของตนที่รนรานมากเกินไปจนเสียเรื่องและเมื่อทันทีที่พายัคต์แสดงตัวต่อหน้าวีราการณ์และนารกัณต์ นาคาทั้งสองก็ขนลุกเกรียวทันทีเพราะสัมผัสได้ถึงจิตของเหล่าครุฑ

“ครุฑ!!! นารกัณต์ไปเดี๋ยวนี้!!!” ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำสองทั้งวีราการณ์และนารกัณต์ต่างก็กลับเข้าสู่ร่างที่แท้จริงแล้วเลื้อยหนีพญาครุฑทั้งสองไปอีกทางหนึ่ง

“พายัคต์เจ้าจะแสดงตัวทำไมกัน ตามไปเร็ว!!!” วาศรุตแปลงร่างกลับสู่ร่างเดิมของตนแล้วบินโฉบขึ้นฟ้าเพื่อไปดักหน้านาคาทั้งสองอย่างรวดเร็ว พายัคต์เห็นดังนั้นก็ต้องปล่อยเลยตามเลยบินตามวาศรุตไปติดๆ


----------------------------- Coming Soon -----------------------------

[wavalove]

 

เหวอ!!   รออย่างจดจ่อ

 

[janehh]

รออออออ 

[jaokhwan]

  รอๆๆๆ

[a_n]

อยากอ่านแล้ว จัดสักขอ 2 ตอนให้หายคิดถึงหน่อยครับ ^=^

[pulove2534]

  :hao5:ค้างงงงงงงง

[mawmeawmimo]

รออออออออ 

[everlastingly]

  รออ่านตอนต่อไป กำลังลุ้นเลย

[fay 13]

 

[shizuruviola]

ตอนนี้เป็นเรื่องราวในอดีตอาจจะยาวนิดหน่อยนะจ๊ะ

Chapter 48

เมื่อนานมาแล้วตั้งแต่สมัยโบราณกาล ผืนแผ่นดินบนโลกเต็มไปด้วยป่าไม้อุดมสมบูรณ์ ทุกสรรพสิ่งดำรงอยู่อย่างสงบสุข…เมื่อมีสิ่งมีชีวิตเกิดขึ้น…แน่นอนว่าจะต้องเกิดห่วงโซ่อาหารที่มีผู้ล่าและผู้ถูกล่า ทุกสิ่งมีชีวิตจึงต้องดิ้นรนเพื่อความอยู่รอดของตนเอง…พญาครุฑ เจ้าแห่งนภาอันกว้างใหญ่ผู้ซึ่งปกครองบริเวณทั้งหมดบนท้องฟ้า และ พญานาค เจ้าแห่งธาราและสัตว์มีพิษผู้ปกครองบาดาลใต้ผืนดินและผืนน้ำ…สองเผ่าพันธุ์ที่เป็นใหญ่ด้วยกันทั้งคู่ ต่างก็มีเรื่องบาดหมางกันมายาวนานจนกลายเป็นการล่าเพื่อเป็นอาหาร แน่นอนว่าเหล่าพญานาคที่ไม่สามารถบินเคลื่อนไหวได้คล่องแคล่วเหมือนพญาครุฑจะต้องตกเป็นอาหารของเหล่าพญาครุฑที่เหนือกว่าทางด้านพละกำลังและความว่องไว

“นารกัณต์!!!” เสียงที่ดังขึ้นเรียกร้องให้เจ้าของชื่อต้องหันตามไปหาแหล่งที่มาของเสียงก็พบกับ ‘วีราการณ์’ ผู้เป็นพี่ยืนมองมาอย่างไม่พอใจเพราะ ‘นารกัณต์’ น้องชายของเค้าแอบหนีมาเล่นน้ำบนโลกมนุษย์อีกแล้ว

“หวายยยยยยยย ท่านพี่วี แฮะๆ ท่านมาได้ยังไง” นารกัณต์ถามเสียงอ่อน

“ข้าเป็นพี่เจ้า เจ้าคิดอะไรมีรึข้าจะไม่รู้ ข้าแค่ไม่พูดเท่านั้นแหละ” นารกัณต์รีบเดินแหวกสายน้ำเข้าหาท่านพี่ของตัวเองทันทีพร้อมกับออเซาะอย่างออดอ้อนเพื่อทำให้วีราการณ์อ่อนลง

“เอาน่าท่านพี่ ท่านก็รู้ว่าธารน้ำตกบนโลกมนุษย์เย็นสดชื่นยิ่งนัก ท่านก็รีบลงมาเล่นกับข้าดีกว่า”

“เจ้าก็น่าจะรู้ว่าทำไมข้าถึงไม่อยากให้เจ้าขึ้นมาบนโลกมนุษย์”

“เอาน่าท่านพี่ ไหนๆท่านก็ขึ้นมาตามข้าแล้ว ท่านลงมาน้ำกับข้าดีกว่า แถวนี้คงไม่มีพวกครุฑบินผ่านมาหรอก” นารกัณต์เดินขึ้นมาดึงวีราการณ์ลงไปในน้ำอย่างรวดเร็วทำให้วีราการณ์ต้องยอมเล่นน้ำกับนารกัณต์อย่างช่วยไม่ได้

อีกด้านหนึ่ง พายัคต์ และ วาศรุต พี่น้องแห่งท้องนภากำลังบินเล่นกินลมอยู่บนฟ้าอย่างสบายอารมณ์ เพราะพึ่งกินผลไม้มาอิ่มๆจากป่าแถวนั้น

“นี่เจ้าพายัคต์ข้าเหมือนได้ยินเสียงของสิ่งมีชีวิตอยู่ด้านล่าง”

“เจ้าอย่าไปสนใจนักเลยวาศรุตคงจะเป็นพวกมนุษย์หรือไม่ก็สัตว์ป่าที่มาเล่นน้ำตกเท่านั้นแหละ”

“แต่ลงไปดูก็ไม่เสียหายนี่ เพราะถ้าเกิดเป็นพวกเหล่าพญานาค ข้าจะได้เห็นตัวเป็นๆให้เป็นบุญตาเสียหน่อย” วาศรุตพูดอย่างตื่นพร้อมกับบินโฉบลงไปในป่าข้างๆน้ำตกอย่างเงียบเชียบที่สุด พายัคต์เห็นดังนั้นก็บินโฉบตามลงไปติดๆ ทั้งสองแปลงร่างจำแลงเป็นมนุษย์และค่อยๆเดินย่องเข้าใกล้น้ำตกจนสามารถแอบมองบางสิ่งที่กำลังเล่นน้ำจากมุมสูง

“นี่นารกัณต์อย่าสะบัดหางเจ้าใส่ข้าสิ”

“ฮ่าๆๆๆๆ ท่านพี่ก็เขยิบหนีหางข้าให้ได้สิ”

“หนอย เจ้ากล้าท้าทายข้าเรอะ เดี๋ยวโดนดีแน่ๆ” ภาพที่แสดงอยู่ตรงหน้าของพายัคต์และวาศรุตก็ไม่ทำให้ทั้งคู่ผิดหวัง เพราะสิ่งที่กำลังเล่นน้ำอยู่คือนาคาสองตนที่ครึ่งบนอยู่ในร่างจำแลงของมนุษย์ส่วนท่อนล่างอยู่ในร่างของสัตว์เลื้อยคลานขนาดใหญ่ที่มีเกร็ดเป็นประกายงดงาม…เหตุผลที่ทำให้ทั้งคู่ตื่นเต้นเป็นเพราะช่วงหลังมาน้อยครั้งนักที่เหล่าพญาครุฑจะเจอกับเหล่าพญานาคตัวเป็นๆ เพราะเหล่านาคามักจะหลบซ่อนตัวอยู่ใต้บาดาลไม่ค่อยยอมขึ้นมาสู่โลกมนุษย์บ่อยมากนัก แม้ว่าช่วงหลังมานี้ เหล่าครุฑจะไม่ค่อยล่าพญานาคเป็นอาหารแล้วก็ตาม

“กร็อบบบ…แกรกกกกกกก…” วาศรุตที่ค่อยๆก้าวขาอย่างตื่นเต้นพลาดท่าเหยียบซากใบไม้แห้งจนเสียงดังทำให้นาคาทั้งสองตนหันไปมองทางต้นเสียงโดยมิได้นัดหมาย

“นั่นใครน่ะ!!!” วีราการณ์แผดเสียงถามขึ้นอย่างดุดัน

“นั่นไง…เจ้าจะรีบร้อนไปทำไมกัน…” พายัคต์บ่นน้องชายของตนที่ลนลานมากเกินไปจนเสียเรื่องและเมื่อทันทีที่พายัคต์แสดงตัวต่อหน้าวีราการณ์และนารกัณต์ นาคาทั้งสองก็ขนลุกเกรียวทันทีเพราะสัมผัสได้ถึงจิตของเหล่าครุฑ

“ครุฑ!!! นารกัณต์ไปเดี๋ยวนี้!!!” ไม่ต้องรอให้สั่งซ้ำสองทั้งวีราการณ์และนารกัณต์ต่างก็กลับเข้าสู่ร่างที่แท้จริงแล้วเลื้อยหนีพญาครุฑทั้งสองไปอีกทางหนึ่งทันที

“พายัคต์เจ้าจะแสดงตัวทำไมกัน ตามไปเร็ว!!!” วาศรุตแปลงร่างกลับสู่ร่างเดิมของตนแล้วบินโฉบขึ้นฟ้าเพื่อไปดักหน้านาคาทั้งสองอย่างรวดเร็ว พายัคต์เห็นดังนั้นก็ต้องปล่อยเลยตามเลยบินตามวาศรุตไปติดๆ

“ท่านพี่วี พวกเราจะถูกพวกครุฑจับกินไหม” ในขณะที่กำลังเลื้อยหนีนาคผู้เกิดอาการกลัวจับใจเพราะไม่เคยเผชิญเหตุการณ์แบบนี้มาก่อนในชีวิต

“ข้าไม่ปล่อยให้เจ้าถูกกินหรอกนารกัณต์” จังหวะนั้นเองวาศรุตก็โฉบลงมาจากฟ้าแล้วแปลงร่างเป็นมนุษย์อีกครั้ง เหล่านาคาทั้งสองมองกลับหลังก็พบว่าถูกครุฑอีกตนดักไว้อีกเช่นกัน

“ช้าก่อนเหล่านาคา ข้าจะไม่ทำอันตรายพวกเจ้า” พายัคต์พูดขึ้นเมื่อแปลงกลับเป็นมนุษย์จำแลงเรียบร้อยแล้ว วีราการณ์เห็นดังนั้นก็จำแลงกายเป็นมนุษย์บ้าง

“อย่ามายุ่งกับพวกเรา เราไม่เคยมีเวรกรรมต่อพวกท่าน” วีราการณ์บอกเสียงดุแม้ว่าจะหวั่นๆใจกับสถานการณ์ตรงหน้ามากก็ตาม

“ท่านพี่วีข้ากลัว” นารกัณต์จับแขนวีราการณ์แน่นส่วนตาก็คอยมองวาศรุตที่ยิ้มอย่างถูกใจกับท่าทีลนลานของนารกัณต์

“เจ้าไม่ต้องกลัวข้าหรอกนาคน้อย” เพียงเสี้ยววินาทีมือของนารกัณต์ก็ถูกโอบอุ้มโดยมือของวาศรุต วีราการณ์และนารกัณต์ต่างก็ตกใจทั้งคู่ เพียงแค่พริบตาเดียวครุฑสามารถเข้าถึงตัวเค้าทั้งสองได้อย่างง่ายดาย แต่วีราการณ์ที่ตั้งสติได้ก่อนหวังจะช่วยนาคผู้น้องก็ถูกมือของครุฑอีกตัวจับไว้เช่นเดียวกัน

“ไม่เอาน่า เราบอกแล้วไงเราไม่ทำอะไรพวกเจ้า…เรากับน้องชายของเราก็แค่อยากชมเชยเหล่านาคาอย่างพวกเจ้าสักครั้งหนึ่ง เพราะพวกเจ้าเอาแต่หลบซ่อนอยู่ใต้บาดาลทำให้ยากจะหยั่งเห็นได้ เราก็แค่อยากสัมผัสความงามของพวกเจ้า…แล้วเจ้าก็ไม่ทำให้พวกเราผิดหวังเลยจริงๆ” พายัคต์พูดพร้อมกับกุมมือของวีราการณ์ไปด้วย

“ข้าชื่อวาศรุต เจ้าชื่ออะไรกันนาคน้อย”

“ขะ ข้าชื่อ นารกัณต์”

“ไม่จำเป็นต้องเสวนากันมากไปกว่านี้ เจ้าก็ได้เห็นตัวตนของพวกเราแล้ว ปล่อยพวกเราไปสิ” วีราการณ์พูดขัดขึ้น

“เจ้านี่ไม่มีไมตรีเอาเสียเลยนะ…ข้าชื่อพายัคต์ แล้วเจ้าล่ะชื่ออะไร”

“พี่ของข้าชื่อวีราการณ์” นารกัณต์รีบตอบแทนพี่ชายเพราะไม่อยากทำให้เหล่าพญาครุฑโมโหแล้วจับกินเป็นอาหาร

“นารกัณต์!!!...เอาน่าๆ เจ้าจะไปดุน้องของเจ้าทำไมกัน เราอยากเล่นน้ำตกเจ้าไปเล่นเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ” พายัคต์พูดเชื้อเชิญวีราการณ์ด้วยสายตาหวานเชื่อม วาศรุตเห็นดังนั้นก็รู้ทันทีว่าพี่ชายของตัวเองหลงเสน่ห์นาคผู้หยิ่งทระนงตนนี้เข้าให้เสียแล้ว

“ไม่ได้นะ ถ้าท่านจะให้ท่านพี่วีไปท่านต้องให้ข้าไปด้วย” นารกัณต์พูดแย้งขึ้นด้วยความไร้เดียงสา สิ่งนี้ทำให้วีราการณ์รู้สึกหนักใจในตัวของนารกัณต์อย่างมาก เพราะมันเป็นจุดอ่อนที่ร้ายกาจอย่างมากต่อตัวของนารกัณต์เอง

“เจ้าไม่ต้องโวยวายหรอกน่า นารกัณต์…เราจะไปเล่นกับเจ้าด้วย ไปด้วยกันหมดเลยดีไหม”

“อื้อ ไปด้วยกันหมดนี่เลย” นารกัณต์ผ่อนคลายลงอย่างมากจนเกือบจะเป็นปกติเพราะรู้สึกได้ว่าครุฑทั้งสองตนนี้จะไม่ทำอันตรายต่อตัวเองและวีราการณ์

เมื่อทั้งสี่เดินทางมาถึงน้ำตกแห่งเดิม นารกัณต์ก็วิ่งกระโจนลงน้ำอย่างไม่รอช้า วาศรุตเองก็ตามไปเล่นน้ำด้วยติดๆ มีเพียงแต่วีราการณ์เท่านั้นที่ยังคงหวาดระแวงในตัวของวาศรุตและพายัคต์อยู่ต่างกับนารกัณต์ที่เล่นน้ำอย่างสนุกสนานจนลืมไปแล้วว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้าอยู่กับศัตรูคู่อาฆาตที่ไม่มีทางญาติดีกันตลอดกาล

“เจ้าไม่ลงไปเล่นน้ำรึ วีราการณ์” พายัคต์ถามแม้จะมองออกว่าวีราการณ์ยังคงหวดระแวงพวกตัวเค้าเองกับวาศรุตอยู่มาก

“ไม่ล่ะ ข้าอยากนั่งพักเฉยๆ” วีราการณ์ตอบพร้อมกับนั่งลงที่ข้างน้ำตก พายัคต์เห็นดังนั้นก็นั่งลงข้างๆพร้อมกับชวนวีราการณ์สนทนาด้วย ในช่วงแรกวีราการณ์แทบจะไม่ตอบคำถามของพายัคต์ แต่ในเมื่อความพยายามของครุฑผู้พี่นั้นมีมากเหลือล้น ตื้อจนวีราการณ์รำคาญยอมตอบคำถามกลับไปบ้าง…เวลาล่วงเลยมาจนเย็นเกือบพลบค่ำ วาศรุตและนารกัณต์จึงขึ้นจากน้ำตกเพื่อเตรียมตัวกลับเมืองบาดาลและวิมานของตนเอง

“หากข้าอยากจะพบเจ้าอีกข้าต้องทำอย่างไรล่ะ นารกัณต์” วาศรุตถามขึ้น

“เจ้ามารอข้าที่นี่ทุกๆวันที่พระจันทร์เต็มดวงสิ ข้าชอบมาเล่นน้ำในช่วงเวลานั้นมากเลยล่ะ” นารกัณต์ตอบพร้อมกับยิ้มอย่างอ่อนโยนทำให้วาศรุตตกหลุมเสน่ห์ของนารกัณต์เข้าอย่างจัง

“ข้าแทบจะรอเวลานั้นไม่ไหวเลยทีเดียวเชียว” วาศรุตพูดพร้อมกับกุมมือของนารกัณต์ขึ้นมาจุมพิตเบาๆ นาคผู้น้องได้แต่หัวเราะคิกคักกับท่าทางของวาศรุตและหลังจากนั้นไม่นาน ทั้งสี่ก็แยกย้ายกลับไปในที่ของตนเอง

ทางฝั่งของพญาครุฑทั้งสองเดาท่าทีของกันและกันออกที่วาศรุตสนใจนารกัณต์ ในขณะที่พายัคต์เองก็สนใจวีราการณ์เช่นกัน แต่ทางฝั่งของพญานาควีราการณ์บ่นนารกัณต์ยกใหญ่ที่ไว้ใจครุฑเร็วเกินไปจนถึงขนาดนัดหมายเจอกันอีกครั้ง แต่นารกัณต์ก็แก้ต่างทุกคำบ่นของวีราการณ์ได้ทุกคำจนวีราการณ์อ่อนใจและยอมแพ้

หลังจากนั้นพญานาคและพญาครุฑก็กลับมาเจอกันตามที่ได้นัดหมายกันไว้เป็นเวลาเนิ่นนานหลายครั้งหบายคลา จนกระทั่งความสนิทชิดเชื้อแปรเปลี่ยนความสัมพันธ์ของพวกเค้าได้ก่อตัวขึ้นกลายเป็นความรัก วีราการณ์มีท่าทีอ่อนลงมากต่อวาศรุตและพายัคต์จนกระทั่งวันที่พระจันทร์เต็มดวงวนมาถึงอีกรอบหนึ่ง วีราการณ์และนารกัณต์ก็ขึ้นมารอพบวาศรุตและพายัคต์ตามปกติแต่ที่แปลกไปคือ วันนี้พญาครุฑทั้งสองมาช้าเสียเหลือเกิน

“ทำไมช้านักนะวาศรุตกับพายัคต์น่ะ” นารกัณต์บ่นกระปอดกระแปดเพราะมันล่วงเลยเวลานัดมานานแล้ว

“เจ้าก็ใจเย็นหน่อยสิ พวกเค้าก็ต้องมีธุระกันบ้าง…วืดดดดด” วีราการณ์สะดุ้งสุดตัวเมื่อสัมผัสได้ถึงผู้มาใหม่…สัมผัสของครุฑ…แต่ใช่วาศรุตและพายัคต์

“ในที่สุดก็เจอพวกเจ้าจนได้สินะ” พญาครุฑตัวหนึ่งที่จำแลงกายเป็นมนุษย์แล้วเดินตรงเข้ามาข้างหน้าของวีราการณ์ นาคาทั้งสองจับมือกันแน่นพร้อมกับแปลกใจว่าเกิดอะไรขึ้น

“ใจเย็นๆนารกัณต์…เราไม่รู้จักพวกท่านเพราะฉะนั้นอย่ามายุ่งกันดีกว่า”

“จุ๊ๆๆๆ ไม่เอาน่าอย่าพูดจาเย็นชาเยี่ยงนั้นสิเหล่านาคาผู้งดงาม…นี่เองสินะเหตุผลที่เจ้าพายัคต์และวาศรุตชอบหายตัวออกมาในวันที่พระจันทร์เต็มดวง” ใจของนารกัณต์และวีราการณ์ตกไปอยู่ที่ตาตุ่มเมื่อได้ยินในสิ่งที่ครุฑตรงหน้าพูด

“เจ้าพูดเรื่องอะไรกันน่ะ!!!” วีราการณ์ถามเสียงดังลั่น แต่เสียงนั้นมันเจือไปด้วยความสับสนและเสียใจ

“เอาไว้เดี๋ยวเจ้าทั้งสองก็จะรู้เอง…ล้อมเอาไว้!!!”

“นารกัณต์หนีไปเร็วเข้า!!!” วีราการณ์จูงมือของนารกัณต์วิ่งออกไปอีกทางที่ไม่มีครุฑ แต่ด้วยจำนวนของครุฑที่มากกว่าย่อมดักทางหนีของนาคาทั้งสองได้อยู่แล้ว

“เปล่าประโยชน์ที่จะดิ้นรน รู้เอาไว้เสียด้วยว่าพายัคต์และวาศรุตยกเจ้าทั้งสองให้เป็นอาหารของพวกข้าแล้ว ฮ่าๆๆๆๆ”

“ไม่จริง!!!” นารกัณต์ตระโกนกลับไปเสียงสั่นพร้อมกับดวงตาที่คลอไปด้วยน้ำใสที่แสดงถึงความโศกเศร้าเสียใจในส่วนลึกของหัวใจ วีราการณ์เองก็เสียใจไม่แพ้กันแต่ความเสียใจนั้นถูกแปรเปลี่ยนเป็นความอาฆาตในเวลาอันรวดเร็ว

“นารกัณต์เจ้าหนีไปก่อน…ทางนั้น!!!”

“แต่ท่านพี่วี…”

“ข้าบอกให้ไปไงเล่า!!!” วีราการณ์แผดเสียงดังลั่น นารกัณต์จึงตัดสิ้นใจวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

“คิดว่าจะหนีพ้นหรือไง!!! ตุ๊บบบบบบ” วีราการณ์พยายามขวางทางของเหล่าครุฑนับสิบเพื่อเปิดทางให้นารกัณต์หนีไปให้ได้แม้จะเพียงช่วงเวลาสั้นๆ แต่ถ้านารกัณต์รอดไปได้ วีราการณ์ก็ไม่หวงชีวิตตัวเองอีกแล้ว

“ไม่เจียมตัวเสียเลยว่าเจ้าน่ะเป็นแค่นาคา!!! ผลั๊กกกกกกก ตุ๊บบบบบบบบ เพี๊ยะ!!!” วีราการณ์ถูกครุฑนับสิบรุมทำร้ายอย่างรุนแรง แต่ด้วยใจที่ฮึดสู้ไม่ถอยเพื่อให้น้องของตัวเองรอด วีราการณ์ต้านครุฑเหล่านั้นจนนาทีสุดท้ายของลมหายใจที่มีจนกระทั่งร่างกึ่งมนุษย์กึ่งนาคาของวีรการณ์ล้มลงพร้อมกับลมหายใจที่แผ่วเบาลงจนแทบจะหายไป

“ทิ้งมันไว้นี้ก่อนเราค่อยกลับมากินมันก็ไม่สาย ตามอีกตัวไปเร็วเข้า” วีราการณ์ที่ยังพอได้ยินเสียงเหล่าครุฑพูดก็นึกห่วงน้องของตัวเอง จนนาทีสุดท้ายความแค้นที่มีต่อวาศรุต พายัคต์ และเหล่าครุฑทุกตนก็จุกแน่นอยู่ที่อกเพราะคิดว่าตลอดเวลาที่ผ่านมา วาศรุตและพายัคต์หลอกจนเองมาโดยตลอด จนท้ายที่สุดวีราการณ์ก็สิ้นลมหายใจอยู่ตรงนั้น

ทางด้านของนารกัณต์ที่วิ่งหนีมาจนเกือบจะถึงปากทางเข้าถ้ำไปสู่เมืองบาดาลนั้นกลับต้องหยุดชะงักเพราะมีครุฑมาดักหน้าเอาไว้เสียก่อน นารกัณต์หันกลับมาด้านหลังก็ถูกกรงเล็บของนกขนาดใหญ่ตะปบหน้าจนเลือดอาบก่อนจะถูกครุฑรุมเข้าทำร้ายจากทุกทิศทาง แต่เพียงเสี้ยววินาทีครุฑนับสิบก็กระเด็นออกจากตัวของนารกัณต์อย่างแรงด้วยฝีมือของ…

“ใครอนุญาตให้พวกเจ้าทำอะไรกับนาคาตนนี้!!!” วาศรุตถามด้วยน้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“แล้ววีราการณ์ล่ะนารกัณต์” พายัคต์ถามอย่างร้อนใจ

“ท่านพี่วีอยู่อีกด้านหนึ่งแต่…” พูดยังไม่ทันจบพายัคต์ก็กระพือปีกออกไปอย่างรวดเร็ว

“นี่เจ้าเข้าข้างนาคาเหล่านั้นงั้นเรอะ นาคาเป็นอาหารของพวกเรา พวกข้าจะหาอาหารกินก็ไม่ใช่เรื่องแปลก”

“แต่ต้องไม่ใช่ตนนี้!!!” พูดจบวาศรุตก็กระโจนเข้าใสครุฑกลุ่มนั้นทันที แม้จะเป็นสิบรุมหนึ่ง แต่เพราะวาศรุตและพายัคต์เป็นครุฑชั้นสูงที่มีไม่ถึงห้าตนบนท้องนภา ครุฑระดับล่างไม่สามารถต่อกรอะไรได้อยู่แล้ว

“ฝากไว้ก่อนเถอะ!!! พวกเรากลับ!!!” เมื่อครุฑทั้งหมดจากไป วาศรุตก็หันมาดูอาการของนารกัณต์ทันที

“เจ้าต้องไม่เป็นอะไรนะนารกัณต์ เจ้าต้องอยู่กับข้าสิ” วาศรุตพูดด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ เพราะอาการนารกัณต์ทรุดหนักมาก ในขณะเดียวกันพายัคต์ก็บินกลับมาพร้อมกับร่างไร้วิญญาณของวีราการณ์ที่นอนสงบนิ่งอยู่ในอ้อมแขนของพายัคต์

“ทำไมต้องเป็นแบบนี้ด้วย ทำไม!!! ทำไม!!! ทำม๊ายยยยยยยยย!!!” พายัคต์ระเบิดอารมณ์ที่เศร้าและเสียใจที่สูญเสียคนรักไป สัตว์ทั้งหลายในป่าต่างพากันวิ่งกรูหนีหาย แผ่นดินสั่นสะเทือนอย่างไม่เคยมีมาก่อน น้ำในหนองที่สงบนิ่งเกิดคลื่นสูงเยี่ยงทะเล เมืองบาดาลสั่นสะเทือน ท้องฟ้าปั่นป่วนไปทั่วทุกปฐพี

“ข้าไม่ไหวแล้ววาศรุต…ข้ารักเจ้านะ” นารกัณต์พยายามยกมือที่แทบจะไร้เรี่ยวแรงขึ้นมาแตะหน้าของวาศรุตก่อนที่ลมหายใจของนารกัณต์จะดับสูญตามวีราการณ์ไป พญาครุฑทั้งสองต่างเศร้าโศกเสียใจกับการจากไปของคนรัก แต่เมื่อย้อนกลับไปหาสาเหตุแล้ว ทั้งคู่จึงได้ระเบิดอารมณ์ความแค้นออกมา

“ไปกันเถอะวาศรุต”พายัคต์บอกน้องของตัวเองด้วยใบหน้าเรียบเฉยแต่แฝงไปด้วยความเย็นชาอย่างมาก พร้อมกับแบกร่างของวีราการณ์กลับไปด้วย วาศรุตเองก็พยักหน้าและแบกร่างของนารกัณต์กลับไปเช่นกัน

ทั้งคู่นำร่างของนาคาทั้งสองไปไว้ที่วิมานของตน จากนั้นสรวงสวรรค์บนท้องนภาจึงได้พบความหายนะครั้งยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติการ เมื่อวาศรุตและพายัคต์ตามไล่ฆ่าตระกูลครุฑที่บังอาจมาทำร้ายคนรักของพวกเค้าอย่างถอนรากถอนโคน หากใครคิดขวางก็จะพบจุดจบเดียวกับพวกมัน…คือตายสถานเดียว ร้อนถึงเทพชั้นสูงสุดที่ต้องลงมาห้ามปรามด้วยตนเอง แต่ก็สายไปเสียแล้ว เมื่อสภาพของวิมานต่างๆบนท้องนภานั้นเละเทะแทบไม่เหลือชิ้นดี

“มันเกิดอะไรขึ้น วาศรุต พายัคต์ ทำไมเจ้าทั้งสองต้องลงมือรุนแรงเยี่ยงนี้ด้วยเล่า”

“พวกมันฆ่าคนรักของพวกเรา ท่านจะให้ข้านิ่งเฉยอย่างนั้นหรือ ข้าไม่เคยทะเลาะอะไรกับพวกมัน เวลาพวกมันต้องการความช่วยเหลือข้าไม่เคยปฏิเสธ…แต่แล้วมันกลับแทงข้างหลังพวกข้า ด้วยการพรากคนรักไปจากพวกข้าเยี่ยงนี้หรือ!!!” พายัคต์พูดออกมาด้วยความเครียดแค้น ทำเอาเหล่าเทพเทวดา และครุฑที่ไม่เกี่ยวข้องนึกหวั่นถึงพลังของวาศรุตและพายัคต์…เพราะถ้าหากมันระเบิดออกมาเมื่อไร สรวงสวรรค์บนท้องนภาถึงจุดจบจริงๆแน่ๆ

“เอาล่ะๆ เราเข้าใจพวกเจ้า…ครุฑเหล่านั้นก็ผิดจริง แต่เจ้าก็ได้ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ของพวกเค้าไปหมดแล้ว เจ้ายังต้องการอะไรอีกจงบอกข้ามา”

“ข้าอยากได้คนรักของข้ากลับคืนมา”

“เราคงทำเช่นนั้นไม่ได้ วาศรุต พายัคต์…แต่เราจะให้เจ้าทั้งสองตามคนรักของพวกเจ้าไปเกิดเป็นมนุษย์เพื่อแก้ไขในสิ่งที่อยากจะแก้ไข…แต่หลังจากนั้นก็แล้วแต่บุญแต่กรรมของพวกเจ้าที่ทำร่วมกันมาแล้วล่ะนะ” วาศรุตและพายัคต์ยอมรับข้อเสนอนี้สรวงสวรรค์บนท้องนภาจึงอยู่รอดปลอดภัยได้มาจนถึงตอนนี้

“รอข้าก่อนนะวีราการณ์!!!/ นารกัณต์!!!”


ปล.หายไปนานเลยอ่ะ โทษทีจร้าาาาาาาา

[wavalove]

 

เห้อ เรื่องเศร้า อย่างนี้นี่เอง

 

[Ali$a฿eth]

ไม่แปลกใจที่พี่เธอจะแค้นขนาดนั้น เหมือนดดนหอกความเชื่อใจทั้งหมด แล้วมาตลบหลังทำร้ายกัยน แต่เสียดายไมไ่ด้อยู่ จขนถึงความเผิดเผยออกมา ขอให้เข้าใจกันไวๆนะคะ

[fuku]

ฝากค่ะ

วิมาน
ลนลาน

[shizuruviola]

ฝากค่ะ

วิมาน
ลนลาน

เรียบร้อยครับ ขอบคุณมากครับผม

[PEEM_JANG]

คำเดียวนะ ชอบบบบบบบบ

[sanri]

ขอกลืนมาม่าลงคอแปป 
ไม่แปลกใจเบยที่พี่แกจะโกรธและอาฆาตแค้นขนาดนั้นง่ะ 

[merciewrio]

นึกว่าจะโดนคนเขียนทิ้งซะแล้วซิ เนิ้นนานเหลือเกิน ท่านพี่ ..
ข้าทรมานเหลือเกิน ..จวนเจียนใจจะขาดแล้ว TT'

"นี่ไม่ได้เข้ามาดูทุกวันเลยจริงๆนะ ไม่ได้ตามเลยสาบาน"

[fay 13]