หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45

[•♀NoM!_KunG♀•]

กรี้ดดดดดด ท้อง!!

[VentoSTAG]

ว๊าย มีคนมโนเป็นเพื่อนแว้วอ๊า หุหุ
เราก็มโนเหมือนกันนะ ลูกที่เกิดมาจะเป็นแบบไหนกันล่ะเนี่ย 

คุณ sanri มา'มโน'ด้วยกันครับ เบาะพร้อม ข้าวโพดคั่วพร้อม
ห๊ะ!! คนเขียนไม่พร้อม 

[NONSENSE]

จะมาเมื่อไหร่ค๊าาาาา   
รออยู่นะค๊าาาาาาาา
ค้างมากๆๆๆๆๆเลยนะค๊าาาาา

[merciewrio]

นิยายมันอร่อยมากค่ะ อร่อยจริง คุณช่วยพยายามอัพบ่อยๆ ได้หรือเปล่าคะ..
หายไปหลายเดือนมากจริงๆ มาต่ก้อนิดเดียว

[maru]

วารินทร์ท้องหรือ แล้วในห่อคืออะไร

[cass-meyz]

เฮ้ย !!

อะไร ยังไง ??

ลุ้นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

มาต่อเร็วๆน้าาาาาาา

[everlastingly]

อะไรนะ! วารินทร์ท้องเหรอ

[jj_girl]

อุ๊ยตายว๊ายกรี๊ดกันเลยทีเดียว



รอตอนต่อไปอย่างใจจดใจจ่อค่าาาาา     

[plugie]

ค้างสุดๆ
สนุกมากค่ะมาต่ออีกนะคะ

[LadySaiKim]

 

[yadamonjung]

ลุ้นๆ ท้องจริงหรือเปล่า
รอตอนต่อไป รีบมาต่อน้าาาา

[akiko]

จะคลอดน้องแล้วแน่ๆๆๆ

[jeesu]

ท้อง!?
จริงดิ????
รอความจริงต่อไป
ค้างมากๆๆเลยตอนนี้
 

[waterlily]

ถ้าคลอดแล้ว น่าจะมีร่างแปลงได้ทั้งสองเผ่าพันธุ์มากกว่า

[a_n]

ชักสนุกขึ้นแล้ว มีโซ่คล้องใจติดมาด้วย

[ณ ที่เดิม™]

ค้างงงง ท้เองจริงดิ   

[a_n]

 

[monaligo]

 

[Min*Jee]

มานั่งรอตอนต่อไปปปปปป

[Blue]

ทำไมทำกับเราแบบนี้ค้างมาก

[shizuruviola]

Chapter 51

“อย่ามาพูดบ้าๆนะ!!!...ฉันน่ะ…ฉันน่ะ…”

“แล้วคุณจะอธิบายเกี่ยวกับของพวกนี่ยังไง…คุณคงไม่บอกผมว่าคุณรับจ้างเลี้ยงเด็กในถ้ำอย่างนั้นใช่ไหม” ของที่อยู่ในห่อผ้าของวารินทร์ก็คือเสื้อผ้าเด็กขนาดเล็กที่เย็บขึ้นด้วยมือรวมทั้งผ้าอ้อมอีกมากมาย แค่นี้ก็ทำให้พายุคาดเดาเรื่องต่างๆได้หมดแล้ว ไม่ว่าวารินทร์จะยอมปริปากพูดหรือไม่ก็ตาม

“…” วารินทร์เบือนหน้าหนีอย่างจำยอมแต่ก็ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมาอยู่ดี

“แล้วสิ่งมีชีวิตที่กำลังดิ้นอยู่ในท้องของคุณอีก ผมพึ่งรู้ว่าคุณมีความสามารถในการทำให้ลำไส้ดิ้นได้” พายุจ้องวารินทร์อย่างคาดคั้น คนถูกจ้องก็แสร้งทำเป็นหลบหน้าไม่มอง พายุได้แต่ถอนหายใจอย่างเบื่อหน่ายกับความดื้อรั้นดั้นด้นของวารินทร์

“ลูกพ่อ…” พายุก้มลงจูบท้องของวารินทร์อย่างแผ่วเบา ในจังหวะนั้นเองบางสิ่งในท้องของวารินทร์ก็ขยับตอบรับ ซึ่งพายุเองก็รู้สึกได้

“อย่าหนีความจริงเลยวารินทร์…คุณเป็นเมียผม…เป็นแม่ของลูกผม…เป็นทุกๆอย่างสำหรับผม…เพราะฉะนั้น ต่อให้คุณหนีผมไปจนสุดขอบโลก ผมก็จะตามคุณกลับมาอีกจนได้อยู่ดี” พายุพูดจบก็ล้มตัวลงนอนข้างๆวารินทร์พร้อมกับดึงตัววารินทร์เข้ามากอดไว้หลวมๆ วารินทร์ก็ได้แต่นอนนิ่งไม่ไหวติง หัวสมองตื้อคิดอะไรไม่ออกจนสุดท้ายก็เผลอหลับไปภายในอ้อมกอดของพายุ

“พี่รินทร์ท้องงั้นหรอ…หรือว่าความรู้สึกของใครอีกคนที่เราจับได้จะเป็น…” สถานการณ์ด้านนอกยังคงเกาะติดอยู่หน้าประตูไม่ห่าง และทุกๆคนก็รับรู้เรื่องราวทั้งหมดจากการสนทนาของคนในห้องแล้ว

“อาจจะเป็นแบบนั้นก็ได้”

“เดี๋ยวนะ…พี่ดำกับนากำลังจะบอกผมว่าวารินทร์ท้อง…แบบ…มีลูกน่ะหรอ” วายุถามเสียงตื่นอย่างไม่อยากจะเชื่อ เพราะวารินทร์เป็นผู้ชาย ถึงรูปลักษณ์ภายนอกจะสวยงามเพียงใด แต่ก็ยังเป็นผู้ชายอยู่วันยังค่ำ

“ใช่…คุณคิดว่าวารินทร์เป็นคนธรรมดาหรือไง” พี่ดำตอบพร้อมกับเหล่ตามองวายุนิ่งๆ

“แม่จะมีหลานได้จริงๆใช่ไหมลูก” สีหน้าของสุดาตื่นเต้นสุดขีด หลังจากที่ตอนแรกแทบจะเป็นลมแต่เมื่อได้ยินเรื่องที่พายุจะมีลูก ทำให้อาการเหล่านั้นหายไปฉับพลันรวมถึงลืมสิ่งที่วารินทร์ทำอะไรไว้กับพายุด้วย

“ผมว่าตอนนี้เราปล่อยให้วารินทร์พักผ่อนไปดีกว่านะครับ เอาไว้รอให้อาการวารินทร์ดีขึ้นเมื่อไร เราค่อยถามจากวารินทร์เองดีกว่า” ดำพูดกับทุกคนก่อนจะหันหลังแล้วเดินออกไปจากหน้าประตูห้องอย่างรวดเร็ว ทุกคนเห็นดังนั้นก็เดินตามออกมาอย่างเสียไม่ได้

ตกเย็นของวันนั้นทุกคนก็ยังคงรวมตัวกันอยู่ห้องโถงใหญ่ในบ้านวายุเทพ เพื่อนั่งพูดคุยกันเกี่ยวกับเรื่องของวารินทร์มาตลอดบ่าย จนกระทั่งพายุเดินลงมาจากชั้นสอง สายตาของทุกคนจึงจับจ้องไปยังร่างของพายุทันที

“เป็นยังไงบ้างลูก พายุ” สุดาเป็นคนแรกที่เดินปรี่เข้าไปหาลูกชายคนโตพร้อมกับจับตัวพายุหมุนไปมาอย่างสำรวจ

“ผมไม่เป็นไรครับแม่ ผมสบายดี” พายุพูดตอบเพื่อให้แม่ของตัวเองใจเย็นลง

“แล้วพี่รินทร์ล่ะ พี่พายุ”

“ยังหลับอยู่เลย แต่อีกสักพักเดี๋ยวคงจะตื่นล่ะมั้ง…แม่ เดี๋ยวผมออกไปข้างนอกสักครู่นะครับ” พูดจบพายุก็เดินออกจากบ้านไปทันที โดยจุดมุ่งหมายของพายุก็คือห้างสรรพสินค้าแถวนั้นที่ยังคงเปิดบริการอยู่

“เดี๋ยวสิพี่พายุ พี่พายุ!!!” นารินทร์พยายามเรียกพายุเอาไว้ แต่คนถูกเรียกก็อันตรธานหายไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับเสียงรถที่ถูกขับออกไปด้วยความเร็วสูง

“เชอะ!!! จะรีบไปไหนของเค้านะ…พี่ดำเราขึ้นไปดูพี่รินทร์กันเถอะ” นารินทร์จูงมือพี่ดำขึ้นไปข้างบนโดยมีวายุคอยเดินตามไม่ห่าง เมื่อทั้งสามคนก้าวขาเข้ามาในห้องนอนของพายุก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันบางอย่างที่มองไม่เห็น แต่ก็ไม่มีใครเอ่ยพูดอะไรออกมา และหลังจากนั้นครู่เดียววารินทร์ก็ลืมตาขึ้นพร้อมกับหันมามองบุคคลที่เข้ามาใหม่

“ขอโทษที่ทำให้พี่รินทร์ตื่นครับ” นารินทร์พูดขอโทษก่อนจะเดินเข้าไปหาพี่ชายตัวเองใกล้ๆและสวมกอดทันที คนที่นอนอยู่บนเตียงก็กอดน้องชายของตัวเองเอาไว้ก่อนจะลูบหัวเบาๆอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไร พี่นอนพอแล้วล่ะ”

“พี่รินทร์…พี่รินทร์กำลังจะมีลูกจริงๆหรอ” นารินทร์เอ่ยถามขึ้นบรรยากาศภายในห้องเงียบลงถนัดตา แต่ผู้ถูกถามกลับไม่ยอมตอบคำถามใดๆ แต่มือก็ยังคงลูบหัวน้องชายต่อไปเรื่อยๆ

“จะถามพี่อีกทำไม ในเมื่อเราก็กำลังเห็นอดีตของพี่” นารินทร์บิดตัวไปมาอย่างอายๆที่ถูกจับได้เพราะนารินทร์แอบดูอดีตในช่วงที่วารินทร์หายไปจริงๆ และสิ่งที่นารินทร์เห็นก็ช่วยยืนยันคำตอบในเรื่องนี้ได้อย่างดีเลยทีเดียว

“ถ้างั้นพี่รินทร์ต้องพักผ่อนเยอะๆนะ หลานนาจะได้แข็งแรง ท้องพี่ก็แก่มากแล้ว ถ้าพี่จะทำอะไรก็ให้พี่พายุช่วยดีกว่านะ”

“พี่เห็นด้วยกับนารินทร์นะ ถึงภายนอกจะดูไม่ออกว่าท้อง แต่จริงๆมันก็แปดเดือนแล้วนะ จะทำอะไรต้องระวังหน่อย นึกถึงลูกมากๆ รินทร์ไม่ได้ตัวคนเดียวเหมือนแต่ก่อนแล้วนะ” พี่ดำช่วยพูดเสริมขึ้นมาอีก แต่วารินทร์ก็ไม่ได้ตอบรับอะไรกลับไปอีก

“พี่อยากลงไปข้างล่าง”

“ผมว่าอย่าดีกว่านะครับ คุณพึ่งจะฟื้นเดี๋ยวจะแย่ลงไปอีก” วายุแย้งขึ้นด้วยความเป็นห่วงอาการของวารินทร์

“ฉันไม่เป็นไรหรอกวายุ ขอบคุณนะที่เป็นห่วง” เมื่อวารินทร์ตอบมาแบบนี้ก็ไม่มีใครขัดอะไร ทุกคนจึงคอยช่วยระวังวารินทร์ให้ค่อยๆเดินลงมาข้างล่างได้อย่างปลอดภัย

“วารินทร์!!! คุณลงมาทำไมน่ะ!!!” พายุที่พึ่งกลับมาจากข้างนอกทิ้งของที่ถือพะรุงพะรังมากมายที่ถือเข้ามาลงกับพื้นทันที พร้อมกับเดินเข้าไปหาวารินทร์อย่างรวดเร็ว

“คุณควรจะพักผ่อนนอนอยู่ข้างบนสิ ถ้าขยับร่างกายมากๆแล้วกระเทือนไปถึงลูกคุณจะทำยังไง”

“นี่มันร่างกายฉัน…ฉันรู้ว่าควรทำอะไรและไม่ควรทำอะไร” วารินทร์ตอบเสียงนิ่งพร้อมกับกระชากมือออกจากการเกาะกุมของพายุ แต่มีหรือที่คนอย่างพายุจะยอมแพ้ง่ายๆ

“ชื่น!!! ป้าทม!!!แล้วก็คนอื่นๆด้วย…มาเก็บของที่กองอยู่หน้าบ้านให้หมด”

“ค่ะ!!!” เสียงของเด็กรับใช้ตอบรับพร้อมกันพร้อมกับรีบทำตามที่พายุสั่งอย่างรวดเร็ว ส่วนพายุก็ยืนซ้อนวารินทร์เอาไว้อีกทีเพื่อคอยพยุงวารินทร์เอาไว้อีกแรง

“พี่พายุซื้ออะไรมาเยอะแยะไปหมด” วายุสงสัยจึงเอ่ยปากถามขึ้น

“อาหารเสริมของวารินทร์น่ะ…แล้วก็มีหนังสือวิธีการเลี้ยงบุตรอีกนิดหน่อย ว่าแต่วารินทร์คุณยังไม่ได้ฝากท้องที่โรงพยาบาลเลยนะ เอาไว้พรุ่งนี้ผมจะพาคุณไปละกันนะ” พายุพูดยาวไม่หยุดพักอย่างคนตื่นเต้นที่กำลังจะเป็นพ่อคน ดำ นารินทร์และวายุเห็นท่าทีขี้เห่อของพายุก็พากันขำอย่างไม่ปิดบัง

“นี่ขำอะไรกันน่ะ นี่ฉันซีเรียสนะ”

“ก็ขำว่าที่คุณพ่อขี้เห่อน่ะสิ…รินทร์ไม่ต้องฝากท้องหรอก ไม่สิ ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือฝากไม่ได้ต่างหาก เครื่องมือวิทยาศาสตร์จับปฏิกิริยาของเจ้าตัวน้อยไม่ได้หรอก” ดำพูดพร้อมกับเอามือลูบๆไปที่ท้องของวารินทร์และในทันใดนั้นเองท้องของวารินทร์ก็ขยับไปมาอย่างต่อเนื่อง อย่างต้องการแสดงให้รู้ว่า มีสิ่งมีชีวิตอาศัยอยู่ข้างในนี้

“ลูกดิ้นน่ะวารินทร์…คุณโอเคหรือเปล่า” พายุแสดงอาการท่าทางเป็นห่วงวารินทร์ทันที เมื่อวารินทร์แสดงความเจ็บปวดทางสีหน้า โดยสาเหตุที่แท้จริงมาจากการที่เด็กในท้องดิ้นนั้นแค่ส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนหนึ่งก็คือพิษที่เจ้าตัวสร้างขึ้นมาเองกำลังเล่นงานเค้าอยู่ในขณะเดียวกัน

“ฉัน…โอเค”

“พาวารินทร์ไปนั่งเถอะ นี่น่าจะเป็นผลข้างเคียงจากการที่เด็กในท้องดิ้นน่ะ” เมื่อดำพูดจบพายุก็พยุงวารินทร์ไปนั่งในสวยหลังบ้านตามที่เจ้าตัวปรารถนาทันที โดยมีนารินทร์ วายุและดำเดินตามมาด้วย

“คุณอยากจิบอะไรร้อนๆหรือเปล่า เดี๋ยวผมจะไปชงมาให้”

“ไม่ดีกว่า…ขอบคุณ” วารินทร์บอกเสียงสั่นเพราะอาจารเจ็บเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆจนแทบเก็บอาการไว้ไม่ไหว พายุเห็นอาการของวารินทร์เริ่มหนักขึ้นแต่ทำอะไรไม่ได้จึงโอบวารินทร์เอาไว้ทั้งตัวอย่างให้กำลังใจก่อนจะเอามือลูบท้องของวารินทร์อย่างแผ่วเบา

“อย่าดิ้นมากสิครับลูก คุณแม่เจ็บนะครับรู้ไหม” เสียงที่พายุเปล่งออกมาช่างอบอุ่นจับใจของวารินทร์ คนตัวเล็กได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ในอ้อมกอดของพายุพร้อมกับอาการดิ้นของเด็กในท้องค่อยๆเบาลงจนเป็นปกติ

“คุณโอเคขึ้นนะ”

“อืม” วายุ นารินทร์และดำที่เฝ้าดูเหตุการณ์อยู่ใกล้ๆเห็นทั้งสองคนกำลังเข้ากันได้ดีก็พากันเดินออกมาจากตรงนั้นอย่างเงียบๆเพื่อปล่อยให้ทั้งคู่ได้มีเวลาเป็นส่วนตัวบ้าง

“พี่ดำว่าพี่รินทร์จะยอมใจอ่อนให้กับพี่พายุไหม”

“หินผาที่ว่าแข็งแกร่งแต่ถ้าโดนน้ำกัดเซาะทุกวันยังพังทลายได้ นับประสาอะไรกับใจคนที่จะอ่อนและแพ้ต่อความรักและความดีไม่ได้” เพียงแค่ได้ยินประโยคนี้นารินทร์ก็เข้าใจทุกอย่าง เพราะนั้นหมายความว่าตอนนี้พี่ชายของนารินทร์กำลังจะโอนอ่อนตามพายุในไม่ช้าแน่นอน

“ไม่ต้องกังวลหรอกครับนา…ต่อให้วารินทร์ปฏิเสธพี่พายุไปตลอดชีวิต…พี่ก็มั่นใจว่าพี่ชายของพี่มันไม่มีทางยอมปล่อยมือจากคนที่มันรักแน่นอน” วายุพูดพร้อมกับดึงตัวนารินทร์เข้ามากอดแล้วลูบหัวปลอบใจ

“นาอยากให้พี่รินทร์มีความสุข”

“คงอีกไม่นานหรอกครับ”

[punthipha]

  จะคลอดแล้วมาช่วยเฝ้าอีกคน มาต่อเร็วๆนะ

[mystery Y]

รอวันให้วารินทร์คลอดเร็วๆ

[Min*Jee]

แล้วแบบนี้พิษจะมีผลอะไรกับตัววเล็กไหมคะเนี่ย
รอตอนต่อไปน่ออออ

[zazoi]

เมื่อไหร่นารินทร์จะบอกความจริงกับวารินทร์เรื่องในอดีตสักที แล้วพิษที่วารินทร์สร้างขึ้นจะแก้ยังไง ลูกจะช่วยได้ป่าวนะ

[บูมเบส]

เข้ามารออ่านตอนต่อไปด้วย

[monaligo]

ลูกก็มี พิษก็ยังอยู่ วารินทร์จะเป็นไงบ้างเนี่ย

[fay 13]

 

[Toon_TK]

มาช่วยลุ้นนนนนนน~

[VentoSTAG]

ท้องจริงๆ ด้วย ปรบมือ มโนส่วนตัวว่า
รินทร์อาจจะบังคับไม่ให้พิษทำร้ายลูก หรือไม่ก็
ลูกอาจมีพิษที่หักล้างกันๆ ได้ ไม่ก็มีภูมิคุ้มกัน
ก็เลือดนาคครึ่งนึงเลือดครุฑอีกครึ่งนึงนี่นะ

ขำตรงคุณย่าเห่อหลานจนลืมโกรธ กับว่าที่คุณพ่อ
ที่ซื้อของพะรุงพะรังนี่แหละ ฮ่าๆๆ