Chapter 54
หลายเดือนผ่านไป ครุฑราช เติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว แถมพัฒนาการของเจ้าตัวเล็กก็ก้าวกระโดดเกินเด็กคนอื่นไปมากถึงขนาดทำให้คนในบ้านนึกแปลกใจ แต่ทุกคนก็รู้กันดีอยู่แล้วว่า น้องราช หรือหัวใจดวงน้อยดวงใหม่ของบ้านวายุเทพ…ไม่ได้เป็นเด็กธรรมดาทั่วไป
“ชื่น…เดี๋ยวช่วยอุ้มน้องราชแทนฉันที ฉันทำกับข้าวไม่ถนัดเลย”
“มาค่ะ เดี๋ยวป้าช่วยเอง…มามะ มาหาป้าทมดีกว่าลูก คุณแม่จะได้ทำกับข้าวเสร็จเร็วๆนะคะ” ครุฑราชมองยายทมตาแป๋วก่อนจะโน้มตัวไปหาอย่างว่าง่าย
“ขอบคุณนะครับป้าทม” วารินทร์ยกยิ้มให้ก่อนจะกลับไปสนใจทำกับข้าวต่อ…ตอนนี้ทุกคนในบ้านเป็นมิตรกับวารินทร์หมดทุกคน ไม่มีใครแสดงอาการหวาดกลัววารินทร์อีกต่อไป เพราะเวลาได้เป็นเครื่องพิสูจน์แล้วว่า เนื้อแท้จริงๆของวารินทร์เป็นคนดีซึ่งซ่อนอยู่ภายใต้ใบหน้าที่เรียบเฉยที่เป็นบุคลิกประจำตัวของตัวเอง
“บน…บน…ไปบน” เด็กทารกวัยสี่เดือนเศษชี้นิ้วสั่งคนอุ้มให้พาขึ้นไปชั้นบน ซึ่งแน่นอนว่ายายทมก็รีบอุ้มเจ้านายตัวน้อยเดินขึ้นชั้นสองอย่างรวดเร็ว
“คุณหนูราชอยากมาทำอะไรข้างบนลูก” ยายทมเอ่ยด้วยความสงสัยกับตัวเอง แต่เด็กน้อยแสนรู้ก็ตอบกลับทันควัน
“เล่น…เล่น ราว”
“ไม่ได้นะคะ เดี๋ยวตกลงไปตายเลยนะคะหนูราช”
“นั่ง…เล่น” เด็กน้อยเริ่มมีท่าทีโมโหเมื่อไม่ได้ทำในสิ่งที่ตัวเองต้องการ
“ไม่ได้หรอกค่ะ ครั้งนี้ป้าคงยอมหนูราชไม่ได้นะคะ”
“แอ๊รรรรรร แง๊งงงงงงงง” ทารกน้อยหวีดเสียงขึ้นทันควันเมื่อถูกขัดใจ ร้อนที่คนอุ้มที่ไม่รู้จะแก้ปัญหานี้ยังไง สุดท้ายก็ต้องยอมให้เด็กน้อยได้ทำตามความต้องการของตัวเอง
“หนูราชอย่าเล่นแรงมากสิคะ ป้าทมหัวใจจะวายตาย ถ้าตกลงไปนี่ป้าตายแน่ๆ” ยายทมคอยประคองตัวครุฑราชไว้อย่างสุดความสามารถ เพราะดูเหมือนเด็กน้อยจะดีใจเสียเหลือเกินที่ได้ขึ้นมานั่งล่นบนราวระเบียงของชั้นสอง แต่คนที่ตกที่นั่งลำบากจริงๆจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก…ยายทม
“พ่อกลับมาแล้ว ไหนน้องราชมาหาคุณพ่อเร็ว” เสียงของพายุดังเข้ามาในบ้าน ซึ่งนั่นบ่งบอกว่าเป็นเวลาเย็นมากแล้ว
“…” เด็กน้อยเพียงแค่หันมองไปตามเสียงก่อนจะเมินพ่อของตัวเองแล้วนั่งเล่นกับราวระเบียงต่อ
“ป้าทม!!! ทำไมให้น้องราชขึ้นไปเล่นแบบนั้น!!! เอาลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!” พายุเมื่อเห็นลูกตัวเองเล่นในที่ๆไม่ควรเล่นก็แผดเสียงสั่งยายทมด้วยน้ำเสียงดุดันทันที
“มีอะไรลูก เสียงดังไปถึงหน้าบ้านเลย” สมาชิกในบ้านคนอื่นๆก็เริ่มกลับมาบ้านกันแล้ว เพราะเดี๋ยวนี้ทุกคนมักจะกลับถึงบ้านกันตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดิน เพราะอยากกลับมาเล่นกับเจ้าตัวน้อยนั่นเอง
“ว้ายยยยยย!!! ตาเถร!!! ยายทม!!! เอาหลานฉันลงมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!” สุดาตะโกนด้วยน้ำเสียงดังที่สุดเท่าที่จะดังได้เพราะความตกใจ
“ค่ะ ค่ะ ทมจะเอาลงเดี๋ยวนี้แหละคะ…ว้ายยยยยยยยยยยยยย!!!” และสิ่งที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อยายทมที่กำลังอุ้มหลานลงจากราวระเบียงเกิดพลาดทำเด็กน้อยหลุดมือ สุดาที่ยืนอยู่ล้มทั้งยืนแต่สุพจน์ที่เดินตามเข้ามาทีหลังก็วิ่งเข้ามาประคองได้อย่างทันท่วงที พายุตั้งท่าวิ่งเข้าไปหวังจะรับลูกก็ต้องหยุดชะงัก เพราะสิ่งที่ทุกคนกำลังเห็นอยู่ตอนนี้คือ…
“เสียงดังโวยวายอะไรกันครับ…น้องราช” วารินทร์เอ่ยชื่อลูกด้วยความตะลึงไม่แพ้กัน เด็กน้อยทำหน้าฉงนเล็กน้อยก่อนจะลอยเข้าอ้อมอกของผู้เป็นแม่ด้วยตัวเอง…ใช่แล้ว ด้วยการลอยกลางอากาศ!!!
“ห๊าวววววววว” เด็กน้อยอ้าปากหาวหนึ่งทีก่อนจะซุกหน้าลงกับอกของวารินทร์ เป็นสัญญาณบ่งบอกว่าเจ้าตัวกำลังง่วงนั่นเอง
“ชื่น ขึ้นไปดูป้าทมหน่อย เอายาดมไปด้วยล่ะ” วารินทร์ที่ได้สติก่อนก็สั่งให้ชื่นขึ้นไปช่วยยายทม เพราะรายนั้นหมดสติเพราะความตกใจสุดขีดไปเรียบร้อยแล้ว ส่วนคนที่เหลือก็กรูกันเข้ามาดูเด็กน้อยในอ้อมอกวารินทร์ทันที
“วารินทร์…ลูกทำแบบนั้นได้ยังไง” พายุเป็นคนเอ่ยถามคนแรก
“ฉันก็ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้หรอกนะ…ลูกเรามีพลังมากเกินไป เห็นทีฉันคงต้องทำพิธีสะกดพลังแล้วล่ะ”
“แม่ว่าอย่าพึ่งทำเลยนะลูก…น้องราชยังเด็ก ให้มีพลังอำนาจไว้ปกป้องตัวเองแบบนี้ดีกว่า ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบเมื่อกี้นี้อีก เราจะได้เบาใจกันได้”
“นาเห็นด้วยนะพี่รินทร์”
“พ่อก็เห็นด้วย”
“ผมก็เห็นด้วย ทุกคนในบ้านนี้รู้อยู่แล้วว่าลูกของเราพิเศษกว่าเด็กทั่วไป ไม่มีอะไรต้องกังวลหรอก” วารินทร์ฟังความเห็นของทุกคนที่ไปในทิศทางเดียวกัน จึงยอมตกลงง่ายๆ
“ถ้าอย่างนั้นรอให้สักสามขวบค่อยทำก็ได้ครับ เพื่อความสบายใจของทุกคน” เมื่อตกลงกันเรียบร้อยแล้ว วารินทร์ก็เดินนำทุกคนไปที่โต๊ะอาหารเพื่อรับประทานอาหารเย็นด้วยกัน ซึ่งอาหารทั้งหมดวารินทร์จะเป็นคนทำเองทั้งหมดตั้งแต่น้องราชเกิด เพราะตัววารินทร์เองก็ต้องทานอาหารชนิดพิเศษเพื่อให้มีน้ำนมออกมาให้ลูกน้องได้กิน และผลประโยชน์ก็ตกไปอยู่กับสมาชิกในบ้านทุกคนไม่ว่าจะเป็น แม่บ้าน คนสวน ยาม เพราะวารินทร์ไม่แบ่งแยกว่าเจ้านายต้องกินอาหารดีกว่าคนใช้ ซึ่งในจุดนี้เองที่ทำให้ทุกคนศรัทธาในตัวเองของวารินทร์มากขึ้น
“ขอผมอุ้มลูกบ้างสิรินทร์”
“คุณทานข้าวก่อนเถอะ เดี๋ยวเรียบร้อยแล้วค่อยมาเล่นกับลูก ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่นด้วย”
“ก็ได้ครับ” พายุยอมนั่งกินข้าวอย่างว่าง่ายจนเสร็จเรียบร้อยโดยมีวารินทร์นั่งกล่อมลูกอยู่ข้างๆ ส่วนคนอื่นๆก็คุยไปทานไปอย่างไม่รีบร้อนนัก บรรยากาศบนโต๊ะอากาศจึงผ่อนคลายไม่มีความตึงเครียดเหมือนช่วงแรกๆที่วารินทร์เข้ามาอยู่ที่บ้านนี้ใหม่ๆ
“ส่งลูกมารินทร์ แล้วคุณก็ทานข้าวซะ เดี๋ยวไม่มีนมให้ลูกกินนะ” วารินทร์ส่งเด็กน้อยที่หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมอกให้กับผู้เป็นพ่อดูแลต่อไป ส่วนวารินทร์ก็เริ่มทานอาหารของตัวเองตามที่พายุบอก ในระหว่างที่วารินทร์กำลังทานอาหารอยู่นั้นก็มีแขกประจำที่มักจะแวะเวียนมาหาเด็กทารกเสมอก็เดินเข้ามาในห้องอาหารอย่างคุ้นเคย
“สวัสดีครับทุกคน ไหนน้องราชของลุงเป็นยังไงบ้าง”
“พี่ดำนั่งทานข้าวด้วยกันก่อนครับ” พายุสั่งให้ให้เด็กจัดจานให้ดำนั่งข้างๆวารินทร์พร้อมกับอุ้มน้องราชไปนั่งประกบอีกที เพราะรู้ดีว่าจุดประสงค์ของดำก็เพื่อมาหาหลานนั่นแหละ
“ขอบคุณครับพายุ…ไหนตัวน้อย หลับตั้งแต่ตะวันยังไม่ตกดินเลยหรือไงหืม”
“วันนี้หลานชายตัวดีของพี่ทำพวกเราเกือบหัวใจวาย” พี่ดำหันไปมองหน้านารินทร์ก่อนจะทำหน้าสงสัยในสิ่งที่นารินทร์พูด
“น้องราชตกลงมาจากชั้นสองน่ะพี่…แต่ลงไม่ถึงพื้น” สิ้นเสียงวายุ ดำก็หัวเราะขึ้นอย่างชอบใจและรู้ความหมายของคำว่า ‘ตกไม่ถึงพื้น’ เป็นอย่างดี
“หลานลุงมันเก่งอยู่แล้ว…จะทำยังไงได้ล่ะ ทุกสิ่งทุกอย่างเค้าก็รับมาจากรินทร์จากพายุทั้งนั้นแหละ” ดำยังคงพูดเหมือนเป็นเรื่องขบขัน เพราะคิดไว้อยู่แล้วว่าเหตุการณ์แบบนี้ต้องเกิดขึ้น อยู่ที่ว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง
“อื้อออออออ” เสียงครางอือของเด็กทารกเรียกร้องความสนใจของคนในโต๊ะอาหารได้เป็นอย่างดี และทันทีที่น้องราชลืมตาขึ้นมองคนที่อยู่ตรงหน้า เจ้าตัวก็ยิ้มหน้าบานก่อนจะโผเข้าหาดำทันที
“น่าน้อยใจจริงๆ ตื่นมาก็จะหนีพ่อซะแล้ว” ถึงปากจะบ่นแต่พายุก็ส่งตัวลูกน้อยให้ไปหาดำอย่างง่ายๆ
“คนเค้ารู้ใจกันเนอะ ลูกเนอะ”
หลังจากผ่านพ้นมื้อเย็นไปเรียบร้อยแล้ว ทุกคนก็มารวมกันอยู่ที่ห้องนั่งเล่นของบ้าน โดยที่ความสนใจของทุกคนก็คือ ครุฑราช ซึ่งเป็นตัวเอกของการรวมตัวกันในทุกๆเย็นอย่างวันนี้ แต่เหมือนครุฑราชจะชอบเล่นกับดำเป็นพิเศษ ซึ่งก็ไม่มีใครบอกได้ว่าเพราะอะไร แม้แต่วารินทร์เองก็ไม่ทราบเหมือนกัน
“ดึกแล้วเดี๋ยวพี่กลับก่อนดีกว่า” ดำเอ่ยขึ้นเมื่อเข้มสั้นของนาฬิกาชี้ไปที่เลขแปด ซึ่งมันบ่งบอกว่าขณะนี้ก็ได้เวลาอันสมควรแล้วที่เค้าควรจะกลับไปดูแลบ้านวารีรินทร์เสียที
“ขอบคุณนะพี่ดำ อุตส่าห์มาหาหลาน” วารินทร์เอ่ยกลับพร้อมกับระบายยิ้มอ่อนๆส่งไปให้
“อย่าคิดมาก ลูกรินทร์ก็เหมือนลูกพี่แหละ…ดูแลตัวเองกันด้วยล่ะ พี่ไปละ…ลาละนะครับ คุณสุดา คุณสุพจน์”
“โชคดีจ่ะดำ ไว้วันหลังก็มาหาหลานใหม่นะ” สุดาตอบกลับพร้อมกับเชิญชวนไปในตัว ดำก็ได้แต่ยิ้มเป็นคำตอบก่อนจะเดินหายออกไปจากบ้านวายุเทพอย่างรวดเร็ว
“เอาละ พวกเราก็แยกย้ายกันไปพักผ่อนกันได้แล้วล่ะ น้องราชหาวแล้วหาวอีก เอาลูกไปนอนได้แล้วลูกวารินทร์” สุพจน์จัดแจงให้ทุกคนแยกย้ายไปพักผ่อนเป็นการส่วนตัว ซึ่งทุกคนก็เห็นด้วยจึงไม่มีใครคัดค้านอะไร
“วารินทร์ ให้ผมอุ้มหลานไปส่งที่ห้องนะ” วายุพูดด้วยท่าทางกระตือรืนร้น แต่ก็ถูกพายุพูดขัดคอเสียก่อน
“เห้ยได้ไง!! ลูกฉัน ฉันอุ้มเองได้”
“โถ่พี่ จะหวงอะไรนักหนาวะ ผมแค่อยากอุ้มหลานบ้าง” วายุพูดด้วยท่าทางเศร้าเล็กน้อย เพราะวายุมักจะเป็นคนสุดท้ายที่ได้เล่นกับหลาน และยังเป็นคนเดียวที่ไม่ค่อยได้อุ้มหรืออยู่กับครุฑราชเลยหากเทียบกับคนอื่น
“เอาสิ…คุณให้วายุพาลูกขึ้นไปนั่นแหละ ส่วนคุณตามฉันมาเร็วๆ…ฝากด้วยละกันนะวายุ” วารินทร์ใช้จังหวะนี้เปิดโอกาสให้วายุได้เล่นกับหลานบ้าง วารินทร์รู้ดีว่าวายุอยากเล่นกับหลานมากแค่ไหน แต่มักจะถูกคนอื่นขัดคออยู่เสมอ…วารินทร์รู้ วารินทร์เห็นทั้งหมดนั่นแหละ ก็เพราะตัวเค้าเองอยู่กับลูกแทบจะตลอดเวลาเลยนี่นะ
“มามะ มาหาอาวายุเร็วเด็กดี” ครุฑราชถูกวายุอุ้มพร้อมกับหน้าตาบึ้งตึงเพราะง่วงนอนเต็มที่แล้ว
“อ้าว ทำไมหน้างอแบบนี้ล่ะ ไม่อยากอยู่กับอาวายุหรอครับ” นารินทร์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆก็ยืนหัวเราะใส่คนรักของตัวเองที่แม้แต่หลานยังไม่อยากอยู่ใกล้
“หัวเราะนะคนเรา ใช่สิพี่มันคนไม่สำคัญนี่ โดนกันออกจากหลานตลอดจนหลานไม่คุ้นแบบนี้” วายุเข้าสู่โหดเศร้าเต็มตัวอย่างคนน้อยใจ นารินทร์ที่จับกระแสความรู้สึกของวายุได้ก็เปลี่ยนอารมณ์ทันที
“พี่วายุมันไม่ใช่แบบนั้นหรอกน่า…พาหลานขึ้นไปนอนกันดีกว่าไป” วายุเดินตามนารินทร์ไปแต่โดยดี พร้อมกับยกครุฑราชขึ้นไปนั่งไว้บนคอของตัวเองพริ้มกับพยุงหลังของเด็กน้อยไว้กันหล่นด้วย ครุฑราชก็เป็นงาน เพราะเมื่อขึ้นขี่คอวายุได้ก็ใช้มือกำผมวายุไว้แน่นเพื่อยึดตัวเองไม่ให้ตก
“เจ็บนะครับน้องราช จับเบาๆสิ”
“เอิ๊ก เอิ๊ก อ๊าก” ครุฑราชหัวเราะชอบใจพร้อมกับโยกผมของวายุเล่นไปด้วยจนกระทั่งวายุพาเด็กทารกแสนซนคนนี้มาส่งถึงห้องนอน
“ไปหาแม่นะครับ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราค่อยเจอกันใหม่นะ” ครุฑราชยิ้มตอบรับอย่างรู้ความก่อนจะโผเข้าอกของวารินทร์พร้อมกับเอาหน้าถูกับอกของมารดาตัวเองอย่างออดอ้อนและหลับไปในที่สุด วายุและนารินทร์จึงกลับมาพักที่ห้องของตัวเองบ้าง อ้อ ช่วงหลังมานี่นารินทร์กับวายุมักจะมาพักที่นี่เป็นประจำเพราะอยากอยู่ใกล้ๆกับครุฑราช แต่นารินทร์ก็ยังคงกลับไปค้างที่บ้านวารีรินทร์บ้างอย่างน้อยอาทิตย์ละครั้ง โดยให้เหตุผลว่าไม่อยากให้พี่ดำเหงา
“พี่วายุ”
“ว่าไงครับ”
“พี่อยากมีลูกหรือเปล่า” นารินทร์เอ่ยถามทันทีที่กลับเข้ามาอยู่ในพื้นที่ส่วนตัวของตัวเอง…เค้าสังเกตเห็นนะ ว่าวายุมองพายุด้วยสายตาอิจฉาขนาดไหนที่วารินทร์มีลูกน้อยออกมาให้คนในครอบครัวได้ชมเชย
“เวลาพี่มองพี่พายุกับวารินทร์แล้วก็น้องราช พี่ยอมรับนะว่าพี่อิจฉา พี่อยากมีครอบครัวที่สมบูรณ์แบบเหมือนกับพวกเค้าบ้าง มีพ่อ แม่ แล้วก็ลูก” คำตอบของวายุทำเอานารินทร์เศร้าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เหตุผลเพราะเค้าไม่สามารถมีลูกให้กับวายุได้ยังไงล่ะ
“แต่เราคุยกันแล้วนี่…นามีลูกไม่ได้เพราะนาไม่ได้เหมือนวารินทร์ พี่ก็ไม่อยากมีหรอก…ถ้าจะมีลูก ลูกของเราต้องเกิดจากพี่กับนารินทร์สองคนเท่านั้น จะไม่มีการอุ้มบุญหรือทำอะไรทั้งนั้น เพราะฉะนั้นเลิกคิดมากได้แล้วนะครับ ถึงไม่มีลูกแต่พี่ก็มีความสุขที่ได้อยู่กับนาทุกวันไปเรื่อยๆแบบนี้” วายุรู้ว่านารินทร์กังวล และคิดมากขนาดไหนกับเรื่องนี้ แต่เค้าก็ไม่อยากให้คนรักต้องไปจมปลักกับเรื่องแบบนี้ เค้าอยากทำให้นารินทร์สบายใจและมีความสุขไปด้วยกันแบบนี้ทุกวัน
“แต่ตอนนี้พี่ว่าเรามาทำลูกกันดีกว่า…เผื่อมันจะมีปาฏิหาริย์เกิดขึ้นไง” วายุมองนารินทร์ด้วยสายตาเจ้าเล่ห์ ก่อนจะโผเข้าตะครุบนารินทร์เอาไว้ทั้งตัว
“อื้อ อย่ามาเจ้าเล่ห์นะพี่วายุ”
“น่านา นะนะ นี่เราก็ไม่ได้ทำกันมาตั้งหลายวันแล้วนะ” วายุพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อนข้างๆหูของนารินทร์ แล้วมีหรือที่คนขี้ใจอ่อนอย่างนารินทร์จะปฏิเสธความเจ้าเล่ห์ของวายุได้ สุดท้ายร่างของคนทั้งสองก็พากันไปที่เตียงก่อนที่กิจกรรมของคู่รักจะเริ่มต้นขึ้น และดูเหมือนมันจะไม่จบง่ายๆเสียด้วยดั่งคำเปรียบเปรยที่ว่า…ราตรีนี้ยังอีกยาวไกล…
หายไปนานมากๆ เดือนกว่าๆ ต้องขอโทษก่อนเลยเป็นอันดับแรก พอดีตอนนี้ผู้เขียนจะสอบ Final แล้ว
อาจจะกลับมาอีกทีหลัง 14 เลยนะจ๊ะ เพราะผู้เขียนจะบินกลับถึงประเทศไทยวันที่ 14 มิถุนายน ประมาณ 2 ทุ่ม
แต่ก็ไม่แน่ไม่นอน อาจจะหนีมาแต่งนิยายคลายเครียดระหว่างอ่านหนังสือสอบก็ได้ ^^
แล้วก็อันนี้เป็นแฟนเพจที่พึ่งทำขึ้น มีไว้อัพเดทข่าวเกี่ยวกับนิยาย แล้วก็พูดคุยสอบถามเกี่ยวกับนิยาย
https://www.facebook.com/pages/MsShizuru/472539859575097ก็เอาไว้สำหรับคนที่อยากถามเผื่อใครอ่านไม่เข้าใจหรือไม่เคลียร์ก็เข้ามาสอบถามก่อนได้เนอะ
สุดท้ายก็ขอบคุณมากๆสำหรับคนที่ยังติดตามอยู่เรื่อยๆ ขอบคุณมากๆเลยจร้าาาาาา ^^
โพลล์
หัวข้อ: เสน่ห์หานาคราช Ms.Shizuru Special 1 27/02/2015 P.45 (อ่าน 561999 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก