Older Brother.....37
“เดี๋ยว!!! ไอ้เด็กขี้เมา”
“อย่ามายุ่ง!!!” ผมคิดถูกหรือคิดผิดวะเนี่ยที่ตามมันมา เมื่อกี้ก็วิ่งตามหาลีวายส์กันเหงื่อโชกไปทั้งตัวแล้ว ยังจะต้องมาตามไอ้เด็กนี่อีก
“เน้!!! ฉันเป็นครูนายนะ หยุดเดียวนี้ ทำไมชอบสร้างปัญหาจังห๊ะ!!!” ผมก้าวเท้าเร็วขึ้นอีกจนกระทั้ง เอื้อมมือไปจับแขนของแพ็คไว้ได้
“ปล่อย!!! แล้วจะมายุ่งทำไมล่ะ หยุดตามผมได้แล้ว กลับไปดูลีวายส์โน้น”
“ก็ไม่ได้อยากตามนักหรอ....นายทำให้เพื่อนนายจับตัว ทำไมชอบหาเรื่อง อยู่เฉยๆ นี่ไม่ได้เลยว่างั้น เลือดความเป็นชายมันพลุ่งพล่าน” ร่างบางตรงหน้าผมขบกรามแสดงอาการไม่พอใจก่อนจะสะบัดแขนออกจากมือผม
“อ้าว.....ไอ้เก๊ก” ผมและแพ็คหันไปมองตามเสียงเรียกที่ดังขึ้นไม่ไกล มีเด็กสองสามคนเดินเข้ามา ท่าทางเอาเรื่องน่าดู งี่เง่าชะมัด
“พวกมึงต้องการอะไร” ร่างบาง พูดด้วยสีหน้าเบื่อหน่ายกับเด็กพวกนั้น
“เปล่า ดูมึงทำกูดิ เมื่อกี้ กูเลือดออก เพราะงั้น....กูก็จะมาเอาเลือดหัวมึงออกไง” จริงๆเลยเด็กสมัยนี้ เลือดร้อนกันยิ่งกว่ารุ่นผมอีกนะเนี่ย
“กินตีนพี่มั้ยน้อง ตัวแค่นี้ คิดจะฟัดกัน เป็นหมาหรือไงคร้าบบ” ผมดึงข้อมือไอ้ตัวแสบกลับมายืนข้างๆ มันพยายามบิดข้อมือออกแต่ผมออกแรงจับไว้แน่น
“แล้วพี่เกี่ยวไรด้วย นี่มันเรื่องของเด็กคนแก่ไม่เกี่ยว” อ้าว.....ล้อว่าหล่อผมโอเคนะแต่เรื่องอายุเนี่ย อย่าแตะต้องเชียว
“อ้าวๆ พูดงี้ก็สวยสิ....ดูนี่ๆ นี่อะไร หรือจะเอา” ผมเปิดเสื้อนอกสียีนออกให้มันดูตรงขอบกางเกงว่ามีอาวุธบางอย่างเหน็บอยู่ข้างเอวแต่มีเสื้อยืดปิดทับไว้
“......................” พวกมันต่างก็มองหน้ากัน จากนั้นเหงื่อก็เริ่มตก ไม่ถึงนาทีมันก็รีบก้มหัวให้และรีบวิ่งออกไป หึหึ เด็กก็คือเด็กล่ะนะ
“เหี้ย!!!” เสียงสบถของร่างบางข้างๆผมครับ มันดึงเสื้อผมขึ้น และสิ่งที่เหน็บอยู่ข้างเอวก็คือ...บิลจากร้านเครื่องดนตรีไอ้ซอ ที่ผมม้วนๆกลมๆและเหน็บไว้
“เหอะๆ วิ่งหางจุกตูด...ป่ะ” ผมดึงมือแพ็คมาขึ้นรถ(ขอมัน)
“ไปไหน ต่างคนต่างไปสิ เกี่ยวอะไรกับ...ผม” เพราะคำว่าครูค้ำคอละสิ ถึงได้แทนตัวเองว่าผมเนี่ย
“ไปส่งบ้าน มันมืดแล้ว อันตราย อีกอย่างนายอาจจะเข้าบ้านผิดเหมือนวันนั้นก็ได้” พอได้ยินผมพูดถึงเรื่องนี้ทีไร ร่างบางก็ตาเขียวขึ้นมาทันที หึๆ
“ผมดูแลตัวเองได้....อ่ะ!!! เอาคืนมานะ!!!” ไม่ทันแล้วล่ะ เพราะผมแย่งกุญแจรถมันมาไว้ในมือและก้าวเท้ายาวๆมาเปิดประตูพร้อมกับขึ้นนั่งประจำด้านคนขับเรียบร้อย
“อ้าวๆ ขึ้นรถสิครับ คุณนักเรียน หรือจะไม่ไป” ผมชอบจังเวลาเห็นมันหน้าหงิกหน้างอแบบนี้ “ไม่ไป งั้นไปนะ” ผมติดเครื่องรถและตบเกียร์ดี ร่างบางกำหมัดแน่นแต่ก็ยอมเดินมาขึ้นรถ
“บ้านนายอยู่ไหน เดี๋ยวไปส่ง....” เงียบครับ ไม่ตอบ มีแวบหนึ่งที่สายตาคู่นั้นวูบไหวลงแต่ก็กลับมาเป็นปกติ นั้นก็คือ นิ่งเฉย มันมีปัญหาอะไรหรือเปล่านะ “แพ็ค....”
“อยู่แถวถนน...MJ” ร่างบางบอกก่อนจะเบือนหน้าออกไปมองนอกหน้าต่าง ทำไมผมถึงรู้สึกห่วงมันแปลกๆนะ ช่างเหอะ งี่เง่านา
“นี่หรอ....รวยนี่เรา” ผมเลี้ยวรถเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ตามที่คนข้างๆบอก มันเงียบตลอดทางครับ เมื่อกี้เลยซอยมากว่าสองซอย ก็เพิ่งจะบอก เหมือนแกล้งกันเลยว่ะ
“กลับไปได้แล้ว...เอารถของผมไปก่อน พรุ่งนี้ค่อยเออมาคืนที่โรงเรียน” ร่างเล็กบอกก่อนจะลงจากรถ ผมกลับแท็กซี่ก็ได้ไม่ต้องเอารถมันไปหรอก เหอะๆ
“พ่อแม่อยู่บ้านหรือเปล่า.....นายคงไม่ออกไปข้างนอกอีกนะ ค่ำแล้วเดี๋ยว.......”ในระหว่างที่ผมลงจากรถมาคุยกับมัน รถอีกคันก็วิ่งเข้ามาจอดหน้าบ้าน
“ขอบคุณที่มาส่งค่ะ” ผมเดินอ้อมไปยืนข้างแพ็คที่ตอนนี้เริ่มมีสีหน้าเปลี่ยนไปแบบ...เอ่อ..ไม่ชอบใจ...ไม่พอใจและก็โกรธจัด เมื่อหญิงสายร่างสูงเพรียวลงจากรถโดยคนที่มาส่งลงมาเปิดประตูให้
“ไม่เป็นไรครับ ผมสิต้องขอบคุณ ที่คุณแพ็ทให้เกียรติไปทานข้าวกับผม” เอ่อ บางทีนี่อาจจะเป็นพี่สาวของมัน เพราะไอ้ธารเคยเล่าให้ฟังว่าแพ็คมีพี่สาวและมันก็หวงพี่สาวมาก
“พี่แพ็ท!!! ทำไมพี่ไม่เชื่อผม ไอ้หมอเนี่ย มันมาจีบพี่เพราะหวังอะไร ไอ้เนี่ยมันเจ้าชู้ จีบพวกคุณนายคุณหนูเค้าไปทั่ว”
“แพ็ค....หยุดเดี๋ยวนี้นะ” เอาล่ะสิครับ เรื่องในครอบครัวเค้า ผมจะเขาไปยุ่งก็ไม่ได้
“ก็เห็นๆกันอยู่ พี่โง่หรือไง!!!!” เพี้ย!!!!
“มันจะมากไปแล้วนะ!!!” ผมอึ้งกับภาพตรงหน้าครับ เรื่องแบบนี้มัน...เข้าขั้นดราม่าชุดใหญ่เลยนะ
แพ็คนิ่งไปเมื่อโดนคนที่คาดว่าน่าจะเป็นพี่สาวฟาดฝ่ามือลงบนหน้า ฉากนี้ไม่ควรเกิดขึ้นต่อหน้าคนนอกอย่างผมและไอ้หมอนั่นที่กำลังยืนยกยิ้มอยู่....ไอ้เหี้ย! เจอมึงข้างนอกเมื่อไหร่ กูจัดหนักชุดใหญ่ให้ จำคำผมไว้ได้เลย
“เอ่อคือ.....แพ็ค!” ผมเดินเข้าไปดึงแขนร่างบางเพื่อให้หันมาหาผม แทนที่จะนิ่งแบบนั้นแต่มันกลับผลักผมออกและวิ่งไปทาง ทางเท้าข้างๆบ้าน
“คุณกลับไปก่อนเถอะค่ะ” หญิงสาวพูดกับไอ้หมอนั่น จากนั้นมันก็ขับรถออกไป “แล้วคุณ...?”
“อ่อ....เอ่อ....ผมเป็น....ครูประจำชั้นของปรพัฒน์ครับ”
“ขอโทษด้วยนะคะ....เชิญด้านในก่อนค่ะ” เธอเดินนำเข้าไปด้านใน บ้านใหญ่ซะจน ผมอยากจะถอดถุงเท้าเดิน แบบกลัวกลิ่นติตพื้นอ่ะ
“แพ็ค...คงสร้างปัญหาที่โรงเรียนไม่น้อย......ฉันไม่ค่อยมีเวลาเข้าไปที่โรงเรียนเลย”
“ผมเข้าใจครับ.....แต่เค้าก็ไม่ได้สร้างปัญหาร้ายแรงอะไร....แค่....โดดเรียน...ก็นั่นล่ะครับ” บอกแค่นี้ดีกว่าดูจากสถานการณ์แล้ว
“ที่แพ็คเป็นแบบนี้...ก็ตั้งแต่พ่อกับแม่ย้ายไปเมืองนอก...ฉันพยายามแล้วแต่ด้วยอะไรหลายๆอย่าง มันก็ไม่สามารถทำให้แพ็ค....เอ่อ.....เค้าขาดอบอุ่นและฉันก็ไม่สามารถให้เค้าได้เต็มที่” สีหน้าเธอดูเครียดมากครับ ถึงแม้ว่าภายนอกเธอจะดูเข้มแข็งก็ตามแต่ผมดูออกว่าเธอคงอ่อนไหวกับเรื่องครอบครัวไม่น้อย
“ผมเข้าใจครับ บางทีอาจจะด้วยวัยของเค้า ที่ยังคงมีความคิดแบบเด็กก็เป็นได้ ผมว่าถ้าเค้าโตขึ้นกว่านี้ อีกหน่อยเค้าจะเข้าใจเอง....เอ่อ...แล้วเค้าไปไหนหรอครับ” ผมถาม ไม่รู้สิ แค่รู้สึกห่วงๆน่ะ อยากจะตามไปดู
“แพ็ค.....แพ็ค.....” ผมเดินมาตามทางเท้า ตามที่คุณแพ็ทบอก ทางหลังบ้านติดสระน้ำมีบ้านพักหลังเล็กๆอยู่ คุณแพ็ทบอกว่าแพ็คใช้ที่นี่เป็นห้องนอนของเค้า แต่ทำไมมันมืดแบบนี้วะ
“แพ็ค...........อยู่ตรงนี้หรือเปล่า” ผมมองซ้ายมองขาวก็เหมือนไปมีใครอยู่ข้างใน มีเพียงไฟตรงสระน้ำที่เปิดทิ้งไว้ ไปไหนวะ “แพ็ค....อย่าเงียบสิ”
หรือมันจะหลบพอรู้ว่าผมตามมา ผมลองเลื่อนประตูเปิดแต่ก็ไม่ออก....ว่าจะออกไปข้างนอก รถที่มันขับก็จอดอยู่หน้าบ้าน ผมมองซ้ายมองขาวอีกครั้ง จนกระทั้งสายตาผมเหลือบไปมองในสระน้ำ.....เฮ้ย!!!!!
บ้าจริง!!! ร่างบางจมอยู่ก้นสระ ทันทีที่ผมเห็น หัวใจผมวูบลงอย่างน่าใจหาย ก่อนจะถอดรองเท้าอย่างรวดเร็วและพุ่งตัวลงไปในสระ ผมดึงร่างบางขึ้นมาโผล่พ้นน้ำ...แต่ว่า....
“แฮ่กๆ....ปล่อย....อย่ามายุ่ง....ปล่อยกู!!!” ร่างบางผลักผมออก...แต่ผมกลับกอดรัดมันไว้แน่น
“ไม่ปล่อย คิดจะทำอะไร รู้ตัวบ้างหรือเปล่าห๊ะ!!!” ผมว่ายน้ำพามันมาหยุดอยู่ตรงขอบสระ หอบหายใจไล่ไอร้อนออกจากตัว
“ปล่อย!!!.......” แต่มันยอมซะที่ไหน ดิ้นจากหลุดออกจากอ้อมแขนผม และดำน้ำลงไปอีก พูดไม่ฟังๆ......งั้นเจอนี่หน่อยเป็นไง
ผมดำน้ำตามร่างบางลงไป แพ็คหลับตาลงและค่อยๆปล่อยตัวเองให้จมลงไปนอนก้นสระเรื่อยๆ ผมว่ายวนจนร่างบางลงไปนอนแน่นิ่ง จากนั้นก็ปล่อยตัวเองให้ลงไปประชิดตัวมัน ก่อนจะดึงมันกลับขึ้นมาและกดริมฝีปากลงกับริมฝีปากบาง
แพ็ค เบิกตากว้างขึ้นมองผม มันดันอกผมออก แต่ผมจับไหล่ร่างเล็กเข้าหาตัว ก่อนจะกอดรัดมันไว้อีกครั้ง อากาศในปอดของผมถูกส่งผ่านไปให้อีกคนก่อนที่ผมจะบดจูบเน้นๆ ความเย็นของน้ำในสระแผ่ไปทั่วผิวหนังด้านนอกแต่ภายในของผมกลับร้อนระอุขึ้นอย่างน่าประหลาด
แพ็คจิกเล็บลงบนแขนผมเพื่อให้ผมปล่อย แต่ผมกลับไปอยากปล่อยมัน ยังคงบดจูบต่อไป ผมพยายามสอดลิ้นเข้าไปภายในโพรงปากเล็กแต่กลับทำไม่ได้ จึงตัดสินใจพาร่างบางโผล่ขึ้นมาบนผิวน้ำ แต่ถึงอย่างนั้นผมก็ยังไม่ยอมปล่อยอยู่ดี
“อ๊ะ!!.....” แรงบดจูบทำให้ร่างบางร้องเสียงหลง จนผมเริ่มได้สติและเป็นฝ่ายผลักออกเอง เหี้ย ผม...เอ่อ แค่อย่างจะสั่งสอนมันเท่านั้นเองนะ
“อ่ะ....โอ๊ย!!!” โดนเต็มๆ ครับ ดั้งผม...ดีนะที่ผมไม่ได้ศัลยกรรมมาไม่งั้นพลาสติกคงหักไปแล้ว ก็ไม่ตัวแสบมันต่อยผมน่ะสิ
ร่างบางขึ้นจากสระน้ำ และเปิดประตูเข้าไปในบ้านพักที่ว่าของมัน ผมจึงขึ้นจากน้ำตามมันไปด้วย แต่เมื่อผมเปิดประตูบ้านกลับพบมามันล็อก อ้าว ผมเปียกนะ...แล้วเอ่อ!???? ยังไงล่ะทีนี้
“แพ็ค....แพ็ค.......เปิดประตู” ผมเรียกมันอยู่สักพักจนแน่ใจว่ามันคงไม่เปิดให้ผม จูบมันเข้าซะขนาดนั้นมันคงใจดีอยู่หรอกนะ เฮ้ออ
ผมทิ้งตัวลงนั่งหลังพิงประตู ก่อนจะหยิบเอาโทรศัพท์จากกระเป๋ากางเกงออกมา ดีนะที่ใช่ s5 ไม่งั้นเดี้ยงไปแล้ว อ้าว...โทรศัพท์ ไม่พังแน่ๆผมมั่นใจเพราะเคยลองเอามันใส่ในแก้วน้ำดูแล้ว(ที่ซื้อเพราะอยากรู้ว่ามันกันน้ำได้จริงหรือเปล่าครับ=_=) ผมคิดว่าแบตน่าจะหมด
พระเจ้าทำไมวันนี้ไม่เข้าข้างคนหล่อเลย หรือหลับกันหมดแล้วคร้าบ(?)
แกร๊ก!!!
ประตูเปิดแล้วครับ! ผมเงยหน้าขึ้นมอง แต่ไม่เห็นคนเปิด ผมจึงลุกขึ้นและเลื่อนเปิดเข้าไปด้านใน ภายในห้อง มีเตียงขนาดใหญ่กลางห้อง มีชุดโฮมเธียเตอร์ครบครันจัดวางแบบเรียบๆ ฟุ่บ! ผ้าขนหนูผืนใหญ่ถูกขว้างใส่หน้าผมครับ ส่งให้ดีๆก็ไม่ได้
“นั่นห้องน้ำ....” ร่างเล็กบอก มันมองผมตาขวางเลยครับคงโกรธมาก เหอะ แต่รู้อะไรมั้ย ผมกลับดีใจที่มันออกมาเปิดประตูให้ผม ผมเดินไปผลักหัวร่างเล็กก่อนจะผ่านไปเข้าในห้องน้ำ หึๆ
ไม่นานผมก็ออกมา มีผ้าขนหนูพันรอบเอว จะใส่อะไรล่ะ เปียกทั้งชุด ให้ใส่เสื้อแพ็คก็คงไม่ได้ ตัวเท่ากันที่ไหน ผมก็เอาผ้าใส่เครื่องในห้องนอนและตากไว้แล้วล่ะ
ร่างบางนั่งดูทีวีอยู่ตรงพื้นพรม มันปรายตามามองผมนิดๆ
“มียาแก้หวัดป่ะ....” ผมถาม เพราะรู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวเพราะน้ำในสระนั่นแหละ มันไม่ตอบครับแค่มันส่งสายตาไปยังชั้นวางของให้ผมมองตาม “โดนจูบนิดเดียวไปใบ้ไปแล้ว”
“หรือจะออกไปนอนข้างนอน” มีขู่ว่ะ นี่ตกลงมันให้ผมนอนที่นี่หรอ แต่......เอ่อก็ได้วะ ผมไม่เกี่ยงอยู่แล้ว
“มีที่ชาร์จแบตอันนี้หรือเปล่า......” ไม่ตอบอีกแล้วครับมันใช้วิธีส่งสายตาแบบเดิม ผมจึงเอาโทรศัพท์ไปชาร์จและเดินมานั่งลงข้างๆมัน
“ออกไป....” มันคงไปชอบให้ผมเข้าใกล้มันเท่าไหร่ ผมจึงขยับออกห่างมาอีกนิดนึ่ง พลางส่ายหน้าให้
“นายคิดว่า....พี่สาวนายรักนายมากแค่ไหน” ผมถามนั่งมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของร่างบางไปด้วย ดูดีๆมันก็หน้าติดจะหวานนะ แต่ลีวายส์น่ารักกว่าเยอะ
“ถามทำไม”
“ถามดูว่ารู้อยู่หรือเปล่า....ว่าพี่สาวนายเค้ารักนายนะ”
“...............................”
“แพ็ค......เรายังเด็ก อาจจะไม่เข้าใจอะไรหลายๆอย่างกับสิ่งที่ผู้ใหญ่ทำ เราน่ะยังไม่ได้โตพอที่จะเข้าใจความคิดหรือการของเค้าหรอกนะ”
“ผมโตแล้ว”
“เฮ้ออ.......ฉันก็เป็นเหมือนนาย เคยตั้งคำถามกับพ่อแม่ ว่าทำไมไม่ฟังเราไม่เข้าใจเรา.....แต่ว่านะ....บางทีเราก็ควรจะเข้าใจเค้าให้ได้ก่อนและฟังเค้าก่อนบ้าง อย่างที่นายทำน่ะ มันไม่ถูก”
“ทำไมล่ะ ก็ที่ผมพูดมันเป็นความจริงนี่”
“แล้วนายคิดว่า พี่สาวนายเค้าเป็นคนที่จะยอมให้ ไอ้หมอนั่นมันหลอกง่ายๆหรือไป นายควรจะรู้จักพี่สาวของนายดีกว่าคนอื่นๆไม่ใช่หรอ” คราวนี้ถึงกับนิ่งครับ ไม่รู้ว่าสิ่งที่ผมพูดออกไปมันจะเข้าใจมากน้อยแค่ไหน
แพ็คลุกขึ้นเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า และเดินกลับมาพร้อมกับเสื้อตัวหนึ่งก่อนจะโยนให้ผม
“อ่ะ!”
“มีตัวใหญ่กว่านี้มั้ย” คือแบบ เสื้อน่ะใหญ่กว่าที่มันใส่อยู่ก็จริงแต่ผมก็ยังใส่ไม่ได้อยู่ดี
“เรื่องมาก!” คือแบบ กูเรื่องมากตรงไหนวะ =_=;;
“นาย....กินอะไรแล้วหรือยัง” ผมถาม ในขณะที่ร่างบางนอนดูทีวีอยู่บนเตียง คือจริงๆแล้ว ผมเองล่ะที่หิว ตอนเย็นยังไม่มีอะไรตกถึงท้องเลย
“ถ้าหิว...มาม่าอยู่ในตู้ นั่นน้ำร้อน” มันรู้ทันว่ะ แพ็คบอก ก่อนจะนอนหันหลังในผมที่นอนอยู่บนพรมด้านล่าง
“นายกินแล้วหรอ มากินก่อนมา เดี๋ยวก็ปวดท้องหรอก”
“.........................” เงียบครับหรือหลับไปแล้วนะ นี่เพิ่งจะสี่ทุ่มเอง เอ๊ะ! แล้วใครเข้าร้านวะ.....ลองโทรหากายดูดีกว่า
(ไอ้เซฟ!!! เข้าร้านป่ะ เนี่ยไอ้ธารก็ไม่มาบอกว่าลีวายส์ไม่ค่อยสบาย....ส่วนไอ้แมนก็นอนกกเมีย แล้วมึงล่ะ เอาอยู่กับกิ๊กหรอ)
“เปล่าเว้ย! เออๆ เดี๋ยวอีกชั่วโมง กูจะไป” งี่เง่าจริงๆ ผมกดตัดสาย และหันไปมองร่างบางบนเตียง แวบหนึ่งเหมือนผมเห็นมันจะหันมามองผมด้วยล่ะ
“ลุกมากินสิ.....แพ็ค......หลับแล้วหรอ” ทั้งที่คิดว่าค่อยกลับพรุ่งนี้แท้ๆ แต่จะปล่อยให้กายดูร้านคนเดียวก็ไม่ได้ ผมวางมาม่าคัพที่ทำเผื่อมันไว้ข้างเตียง
ร่างบางนอนหลับตาพริ้ม ผมไล่มองโครงหน้าใส ก่อนจะยกยิ้มให้กับความดื้อของไอ้ตัวแสบ จุ๊บ! ฝันดีนะ อ่ะๆ อย่าบอกใครนะครับว่าแอบจุ๊บแก้มมันน่ะ หึหึ
วันต่อมา.............................................
“ห้าวววววววววววว” อะไรมันจะง่วงอย่างนี้วะเนี่ย เมื่อคืนผมนอนตีสามครับ หลังจากที่กลับมาถึงร้านตอนเกือบๆเที่ยงคืน เจอไอ้กายบ่นนั้นโน้นนี้ใส่ไม่ยั้งเลย แถมวันนี้ก็มีสอนอีก
“พี่เซฟ.....” เจอลีวายส์ระหว่างทางเดินครับ สงสัยจะมาจากห้องพยาบาล
“ไง.....ข้อเท้าหายยัง” ผมก้มลงมองข้อเท้าของลีวายส์ที่ตอนนี้ยังมีผ้าพันอยู่
“ค่อยยังชั่วแล้วฮะ....เอ่อ.....พี่เซฟจะไปไหนหรอฮะ”
“ว่าจะไปงีบห้องพยาบาลหน่อยน่ะ....ไปเรียนได้แล้วไป เดี๋ยวฟ้องไอ้ธารเลยนิ” ลีวายส์ทำปากยื่นใส่ผม เมื่อผมพูดล้อ
“ชิท์...ไปล่ะ”
“สวัสดีค่ะ ครูเซฟ ไม่สบายหรอคะ” พยาบาลสาวสวยประจำห้องพยาบาลทักเมื่อผมผลักประตูเข้าไป
“แฮ่ะๆ....คือ....เมื่อคืนผมนอนน้อยไปหน่อยน่ะครับ....จะให้หลับในห้องทำงานก็หน้าเกลียด” พยาบาลสาวสวยยิ้มขำๆให้ผม ก่อนจะพยักหน้ารับ
“เชิญค่ะ...คึคึ....ตามสบายค่ะ”
ผมจึงเดินมาด้านใน เข้ามาโซนเตียงพยาบาล ระหว่างเตียงจะมีผ้าม่านกั้นอยู่ ทำไมเตียงมันสั้นจังละเนี่ย ผมล้มตัวลงนอนบนเตียงพยาบาลแคบๆ และกำลังจะหลับลง
“สัด! พวกมึงออกไปได้ป่ะ...” หื่ม.....??
“โธ่ กูเป็นห่วงมึงนะเนี่ย เลยมานอนเป็นเพื่อน” เสียงเด็กเตียงข้างๆผมคุยกันครับ เสียงคุ้นๆแฮะ
“ใช่ๆ ปวดท้องก็นอนไป พวกกูจะอยู่เงียบๆ เนอะไอ้ปอ” หึๆ ไอ้เด็กพวกนี้ มันหาเรื่องโดดเรียนอีกแล้วล่ะสิ น่าปวดหัวจริงๆ ผมลุกจากเตียงและเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านออก
“เฮ้ย! ครู!......เอ่อ คือผมมาเป็นเพื่อนไอ้แพ็คน่ะ ไม่ได้หาเรื่องจะโดดเรียนเลยนะ” ไอซ์เพื่อนของแพ็ค มันรีบแก้ตัวทันทีครับ
“ครูยังไม่ได้ว่าอะไรเลย ร้อนตัว ไปเรียนไป” แล้วมันก็ดึงแขนเพื่อนอีกคนที่ชื่อปอออกไป ผมจึงหันไปมองคนที่ยังนอนอยู่บนเตียง
“เป็นอะไรอีกล่ะ หาเรื่องโดดเรียนหรือไง” ผมถาม ร่างบางพลิกตัวหนีครับ ผมสังเกตเห็นมันเอามือกุมท้องด้วย หรือจะไม่ได้แกล้ง
“ไหนมาดูซิ” ผมนั่งลงบนเตียง เพราะเตียงมันแคบเลยเบียดกันเล็กน้อย
“อย่ามายุ่ง!” ดื้อจริงๆเลย
“ปวดท้องหรอ” ผมถามอีกพร้อมกับยื่นมือไปลูบหน้าท้องมันอย่างลืมตัว ร่างบางสะดุ้งก่อนจะพลิกตัวกลับมาหาผมและลุกขึ้นมานั่ง
“ก็เพราะ....ไอ้มาม่านั้นแหละ!” มาม่า?
“มาม่า.....อ่อ...นี้นายตื่นมากินมาม่านั่นน่ะหรอ ใครเค้ากินมาม่าอืดกันเล่า เหอะๆ” ผมยกมือขึ้นโยกหัวมันไปมา ร่างบางปัดมือผมออก หน้ามันหยิกน่าดูเลยล่ะ ฮ่าๆๆ แต่ผมเคยบอกหรือเปล่าว่าชอบตอนมันหน้าหงิก หึ!
<<<<<<<<<<TBC>>>>>>>>
อ่านแล้วรู้สึกยังไงเม้นบอกเค้าบ้างนะตะเอง
ขอบคุณคนอ่านคนเม้นทุกคนนะค่ะ
หัวข้อ: Older Brother พี่ชายถึงร้ายก็จะรัก by Mirror ตอนพิเศษ แมน&โอ๊ต(20/06/15) (อ่าน 180586 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก