ยากนัก... รักนี้ ♥ ตอนที่ 6“ไม่น่าเชื่อเลยนะ ดูไม่เหมือนจะเป็นคนแบบนั้นเลย”
“เอ๊ะ นังจี นี่แกจะบอกว่าเมโล่ของฉันดูเหมือนเป็นคนโง่มากกว่างั้นเหรอ?”
“ฉันไม่ได้พูดแบบนั้น”
“แต่ความหมายมันเป็นแบบนั้นย่ะ”
ดูเหมือนหัวข้อสนทนาของชาวคณะวิศวะพักนี้จะไม่พ้นเรื่องที่ ‘เมโล่’ จากเสคแอโร่ กวาดคะแนนท็อปเรียบทุกวิชาในการสอบมิดเทอม แม้จะเป็นโปรแกรมอินเตอร์ก็ตาม ผมเองก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าไอ้แมวยักษ์จอมตะกละ แสนขี้เกียจ แถมยังคิดว่าตัวเองเป็นมนุษย์ต่างดาวนั่น ที่จริงแล้วจะฉลาดขนาดนี้ เรื่องนี้เซอร์ไพรส์ทุกคนน่าดู
“นี่แกเปลี่ยนเมนจากไอไปเป็นเมโล่แล้วเหรอ?”
“เมโล่ที่สอง ไอที่หนึ่งย่ะ”
“แล้วเราล่ะ?”
“ชายต่ายเป็นอันดับพิเศษในดวงใจ” นิ่มเอียงหัวมาซบไหล่ผมแล้วถูๆ เหมือนแมว ขณะที่สจีพูดแบบไม่มีเสียงแต่อ่านปากได้ว่า ‘บ้าผู้ชาย’ ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะ
“แต่ถ้านับแค่ในโปรแกรมปกติ ไม่รวมอินเตอร์ ชายต่ายก็เป็นท็อปนะ ทั้งหล่อทั้งเก่งที่สุดเลยที่รัก~”
“รายนี้น่ะไม่เซอร์ไพรส์เท่าไหร่ แต่เมโล่นี่สิ ได้ยินว่าในคาบเรียนก็เห็นนอนตลอด เวลาที่เหลือก็ไปสิงอยู่ตามโรงอาหารคณะต่างๆ ไม่รู้ว่าเอาเวลาที่ไหนไปทำความเข้าใจบทเรียนนะ”
“อาจจะเป็นตอนอยู่บ้านก็ได้” ผมออกความเห็น ทั้งที่นึกภาพหมอนั่นนั่งอ่านหนังสือไม่ออกสักนิด แต่ถ้าเป็นนั่งเล่นวิดีโอเกมส์ไปกินขนมไปแบบนั้นชัดเจนมากกว่าทีเดียว
“ช่ายยย คนเก่งหลบในน่ะ เขาไม่แสดงออกหรอก” ไม่รู้ว่าตรรกกะอะไรของนิ่ม แต่ผมก็หัวเราะไปกับเพื่อนล่ะ
“เออ แล้วอีตาไอขวัญใจแกล่ะ คะแนนเป็นไงบ้าง?” สจีหันไปถามนิ่ม
“โดยรวมอยู่ในเกณฑ์ดี” ผมตอบ สองสาวพร้อมใจกันหันมามองหน้าผม “บังเอิญเห็นผ่านๆ ตาน่ะ”
เปล่า จริงๆ แล้วตั้งใจมองหาเลยต่างหาก
“ต่าย..” สจีมองผมตรงๆ ด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก “ฉันว่าพักนี้แกดูสนใจไอแปลกๆ ป่ะ?”
ผมมองคนพูด มองนิ่มที่พยักหน้าสนับสนุนหงึกๆ แล้วก็นึกถามตัวเองในใจ.. เหรอ?
“ยังไง?”
“ก็.. ฉันสังเกตว่าช่วงนี้แกชอบมองตามไอ หรือไม่ก็มองหา แล้วฉันก็ได้ยินว่าแกชอบไปนั่งที่ร้านที่ไอทำงานอยู่บ่อยๆ ด้วย...จริงหรือเปล่า?”
“จริง” ผมยอมรับ
“ชายต่ายชอบไอเหรอ?” นิ่มโพล่งถาม
“อื้อ” ผมยอมรับอีก “อยากเป็นเพื่อนกับเขาน่ะ แต่เราไม่ถนัดเรื่องเข้าหาพวกผู้ชายเท่าไหร่”
ก็นั่นแหล่ะ สอบมิดเทอมก็ผ่านพ้นไปแล้ว ปลดป้ายได้เกียร์ก็เป็นที่เรียบร้อยแล้ว แต่เรื่องที่อยากจะสนิทสนมกับไอก็ยังไม่เห็นคืบหน้าไปไหนเลย แถมตั้งแต่หมดกิจกรรมรับน้อง โอกาสที่จะได้คุยกับไอก็น้อยลงทุกที ที่ชมรมไอก็ไม่ค่อยไป ที่ร้านไอก็ต้องทำงาน ที่คณะก็ไม่ค่อยได้เจออีก ฟ้าดินดูไม่ค่อยเป็นใจให้ผมมีเพื่อนเท่าไหร่เลยแฮะ
“เพื่อน?!” นิ่มอุทาน
“เข้าหาผู้ชาย?” สจีพึมพำ
“อื้อ” ทำไมต้องทำหน้าประหลาดใจกันขนาดนั้น?
“แค่เพื่อนเหรอ?” นิ่มถาม
“หมายความว่าไง?” ผมไม่เข้าใจ
“ก็แบบ.. นึกว่าชายต่ายจะสนใจไอแบบ.. ‘แบบนั้น’ น่ะ”
“แบบนั้น? แบบไหน?”
“แบบแฟน แบบคนรัก แบบว่า..อยากคบด้วยอะไรแบบนั้นน่ะ”
“แบบเกย์” สจีสรุปเป็นสองคำสั้นๆ
“เกย์?” ผมทวนคำ แล้วครุ่นคิด..
ตุ้บ!!หนังสือขนาดพ็อกเก็ตบุ๊คเล่มหนึ่งหล่นลงกลางวง เราทั้งสามคนสะดุ้งดีดตัวนั่งหลังตรง ก่อนจะพร้อมใจกันมองไปยังใครบางคนที่มายืนค้ำหัวพวกเราอยู่
“รักชาติ?”เจ้าของชื่อถือวินาสะนั่งบนม้าหินตัวเดียวกับผมโดยไม่ขออนุญาต แถมเอายังสะโพกมาดันให้ผมต้องขยับที่ให้อีก ผมขมวดคิ้วเล็กน้อยแต่ไม่พูดอะไร อาจเพราะเริ่มชินกับพฤติกรรมของหมอนี่มาสักพักแล้วก็ได้
“กายภาพบำบัดสำหรับอาการบาดเจ็บจากการเล่นกีฬา..” ผมหยิบหนังสือเล่มที่ถูกโยนมาอ่าน แล้วหันไปมองหน้าคนข้างๆ
“อาทิตย์หน้าจะผ่าเฝือก.. หมอบอกว่าหลังจากนั้นก็ต้องทำกายภาพ...ต้องทำสองคน” ยิ่งผมฟังเงียบๆ อีกคนก็ยิ่งเสียงดังขึ้นเรื่อยๆ “ก็มึงเป็นคนทำกูเป็นแบบนี้ มึงก็ต้องรับผิดชอบดิ!”
“ก็ยังไม่ได้บอกว่าจะไม่รับผิดชอบสักหน่อย” ผมพูดยิ้มๆ กับคนที่อารมณ์เสียง่ายเหลือเกิน “แต่เวลาที่นายจะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น นายน่าจะพูดจาให้มันน่าเห็นใจกว่านี้หน่อยนะ แล้วก็ควรจะพูดออกมาตรงๆ ด้วย”
“กูไม่ได้กำลังขอความช่วยเหลือ แต่มันเป็นหน้าที่ของมึงอยู่แล้ว”
“ครับๆ เจ้านาย” ผมขี้เกียจต่อปากต่อคำด้วย เลยจับแขนข้างที่ใส่เฝือกของหมอนั่นมาดูลวดลายกราฟฟิตี้ที่คงเป็นฝีมือเพื่อนๆ ของเจ้าตัวฝากเอาไว้
เอ.. ในฐานะของคนที่ทำให้เกิดเฝือกนี้ขึ้น บางทีผมเองก็น่าจะฝากที่ระลึกอะไรไว้บ้างเหมือนกันนะ
“หายแล้วเหรอ ยังไม่ครบเดือนเลยนี่นา” สจีถาม
“หมอบอกว่าไม่เป็นไรแล้ว”
พูดดีๆ ก็พูดได้นี่นา.. ผมคิด แต่คงไม่พูดออกไปให้ถูกมันว่าอะไรร้ายๆ กลับมาหรอก หมอนี่เป็นโรคจิตชนิดหนึ่ง ถูกทักเรื่องดีๆ หน่อยไม่ได้ เพราะมันจะกลายเป็นร้ายขึ้นมาทันที ไม่รู้ว่าเขินหรืออะไร
“ชายต่ายจะเขียนอะไรอ่ะ นิ่มเขียนด้วยดิ”
พอเห็นผมจรดปากกากับเฝือกของรักชาติ นิ่มก็ถือปากกาของตัวเองชะโงกข้ามโต๊ะมาเขียนบ้างอย่างนึกสนุก
“เฮ้ยๆๆ โอ๊ยๆๆ” รักชาติจะชักมือหนี แต่ถูกผมดึงปลายนิ้วเอาไว้ทำให้มันกระเทือนถึงแผล แล้วก็ร้องออกมาอย่างที่เห็น “จะเขียนบ้าอะไรของมึง?”
“เถอะน่า มันไม่เลอะไปว่านี้แล้วล่ะ” ผมล็อคเฝือกอีกฝ่ายไว้ จรดปากกานิ่งแต่ยังนึกไม่ออกว่าจะเขียนอะไร
คำอวยพรหรือให้กำลังใจก็มีคนเขียนกันไว้เยอะแล้ว คำแปลกๆ ก็มี.. แอบดูของนิ่มก็เห็นกำลังระบายรูปหัวใจด้วยปากกาสีแดง ส่วนสจีเริ่มนึกสนุกหยิบปากกาขึ้นมาเขียนบ้างแล้ว
แล้วผมจะเขียนอะไรดีล่ะ?
“ไม่เขียนแล้วไง?” เจ้าของเฝือกถามเมื่อเห็นผมนิ่ง
“ไม่รู้จะเขียนอะไร.. รักนะ”
“ห๊ะ?” หมอนั่นดูเหวอไป ผมเลยจิ้มคำว่า ‘รักนะ’ ที่มีคนเขียนเอาไว้
“ใครเขียนอ่ะ?”
“ใครสักคนนี่แหล่ะ” มันตอบส่งๆ “แล้วนั่นอะไร?” รักชาติถามถึงรูปวงกลมที่ผมเริ่มวาดตรงส่วนที่เป็นข้อมือ
“ไม่รู้จะเขียนอะไร เลยว่าจะให้ของขวัญแล้วกัน” ผมหันไปยิ้มให้อีกฝ่าย “จะเอามิโด้ ราโด้ หรือโรเล็กซ์ดี?”
“ปัญญาอ่อนแล้ว” ถึงจะพูดแบบนั้น แต่มันก็ปล่อยให้ผมวาดนาฬิกาข้อมือให้โดยไม่ขัดขวาง แถมยังยอมเล่นตามน้ำอีกต่างหาก “แก่ไป เอาแท็คดีกว่า”
“เบบี้-จีก็พอ”
“นั่นมันของผู้หญิง”
“นั่นแหล่ะเหมาะกับนาย”
“เดี๋ยวจะโดน” คนพูดยกมะเหงกขึ้น แต่ก็ไม่เคาะลงมา
“เดี๋ยวแถมแหวนให้อีกวง” ผมชักสนุกเลยเถิดไปถึงนิ้วที่อยู่นอกเฝือก
“ไม่ต้องเลย!” มันพยายามจะขัดขืน แต่พอถูกผมดึงนิ้วไว้ก็ขยับไม่ได้มากเหมือนเดิม
“น่าๆ” ผมเริ่มวาดเส้นวงกลมรอบนิ้วนางของอีกฝ่าย ปิดท้ายด้วยรูปดอกไม้เล็กๆ แทนหัวแหวน
“อุบาทมาก คะแนนสอบก็ดีอยู่หรอก แต่สกิลศิลปะมึงต่ำเตี้ยเรี่ยดินขนาดนี้เลยเหรอวะ?”
“หยาบคาย.. รู้คะแนนเราด้วยเหรอ?”
“ชายต่าย นั่นมันปากกาเพอร์มาเน้นท์ไม่ใช่เหรอ?” นิ่มเพิ่งหันมาสังเกตเห็นปากกาที่ผมใช้
“อื้อ”
“แล้วจะลบออกไหมนั่น?” สจีทำหน้าขยาด
“คงหลายวันแหล่ะ” ผมว่านะ
“ไอ้เหี้ย นิ้วกู!!” รักชาติดึงนิ้วตัวเองกลับไปถูใหญ่
“อื้อ นิ้วนาย” ผมพยายามจะไม่หัวเราะ แต่สุดท้ายก็อดไม่ได้จริงๆ “ฮ่าๆๆ”
“เอามานี่!” หมอนั่นแย่งปากกาไปจากมือผม “เดี๋ยวกูจะวาดหนวดให้”
แล้วเรื่องอะไรผมต้องอยู่ให้มันเอาปากกาเพอร์มาเน้นท์มาเขียนหน้าผมเล่นด้วยล่ะ ฮ่ะๆๆ
ผมกลับมาถึงบ้านตอนเย็น กำลังจะเก็บรองเท้าเข้าที่ พอดีเหลือบไปเห็นว่ามีส้นสูงเกินมาหนึ่งคู่ ผมเลยโยนรองเท้าตัวเองเข้าตู้ไปแบบส่งๆ แล้วรีบเดินเข้าไปในบ้าน
ก็เห็นแม่กับน้องสาวนั่งคุยกันเบาๆ อยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“พี่หงษ์มาเหรอ?” ผมถามทั้งสองคน
“อือ อยู่ข้างบนน่ะ” แม่พยักหน้าไปทางชั้นสอง สีหน้าดูไม่สบายใจเท่าไหร่ น้องสาวก็เหมือนกัน
ผมหันหลังให้ทั้งคู่ แล้วเดินขึ้นบันไดมาชั้นสอง ตรงไปเคาะประตูห้องพี่สาว
“ต่ายเอง ขอเข้าไปนะ” มีเสียงตอบรับจากข้างใน ผมจึงผลักประตูเข้าไป
“ไง ไม่ได้เจอกันนานเลย น้องชาย” พี่สาวยิ้มสดใสทักทาย ผมจึงเดินไปนั่งบนเตียงข้างๆ เธอ
“สบายดี พี่ล่ะ?”
“เหมือนกัน” รอยยิ้มของพี่มันจืดลงเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เหมือนจะฝืนทนไม่ไหว เลยแกล้งเสหน้าหนีไปทางอื่น “พี่ว่าจะอยู่ที่นี่สักคืนสองคืนน่ะ.. ห้องพี่ยังเหมือนเดิมเลยนะ แม่ไม่เคลื่อนย้ายอะไรเลย”
“เพราะแม่ยังรอให้พี่กลับมาไงล่ะ”
พี่หงษ์เงียบไป ผมใช้โอกาสนั้นสำรวจตามร่างกายเธอ เห็นมีรอยเขียวๆ แถวต้นแขนขวา โผล่พ้นเสื้อแขนสั้นออกมาเล็กน้อย ถ้าไม่สังเกตดีๆ ก็คงไม่เห็น ผมรีบถกแขนเสื้ออีกฝ่ายขึ้นโดยไม่ปล่อยให้ทางนั้นได้ตั้งตัว แล้วมันก็เป็นอย่างที่ผมคิดจริงๆ มีรอยช้ำรอยใหญ่ไล่จากต้นแขนขึ้นไปจนถึงหัวไหล่ของพี่สาว
“อย่า.. ต่าย” พี่พยายามแกะมือผมออก และผมก็ยอมปล่อยง่ายๆ
“เขาตีพี่อีกแล้วเหรอ?”
“เขาแค่เผลอน่ะ” พี่แก้ตัวแทนเสียงเบา ผมถอนหายใจ
พี่ผมออกจากบ้านไปอยู่กับแฟนปีกว่าแล้ว ไม่มีงานแต่ง ไม่มีงานหมั้น ไม่มีการสู่ขอ ไม่มีการจดทะเบียนใดๆ ทั้งสิ้น พี่แค่ย้ายไปอยู่กับเขาเฉยๆ ทั้งคู่คบกันมาตั้งแต่ตอน ม.ปลาย ฝ่ายชายเป็นรุ่นพี่ 2 ปี รักๆ เลิกๆ กันมาตลอดจนพี่จบมหา’ลัย ทั้งที่ความสัมพันธ์กระท่อนกระแท่นขนาดนั้น แต่ก็ยังตัดสินใจใช้ชีวิตร่วมกัน ใครห้ามเท่าไหร่ก็ไม่ฟัง ผมเองก็เคยทัดทานหลายครั้ง พี่ก็ได้แต่พูดว่า ‘คนไม่เคยมีความรัก ไม่มีวันเข้าใจหรอก’ และ ใช่.. แล้ว ‘ความรัก’ ก็ทำให้พี่มีสภาพเป็นแบบนี้ไง
ความรักทำให้พี่ตาบอด.. ผู้ชายคนนั้น นอกจากหน้าตาแล้วก็แทบไม่มีอะไรให้ชื่นชมได้เลย งานการก็ไม่เคยทำเป็นชิ้นเป็นอัน ได้แต่ผลาญเงินพ่อแม่ไปวันๆ ลงทุนทำอะไรก็เจ๊งไม่เป็นท่าทุกที เพราะดีแต่โปรยเงิน ไม่เคยสนใจเรื่องบริหารจัดการ ทั้งเสเพล ทั้งโมโหร้าย ขณะที่พี่เคยเป็นคนฉลาด เรียนจบเกียรตินิยม แถมยังเป็นคนที่สวยมาก สวยกว่าแม่ สวยชนิดที่น้องกวางเทียบไม่ติด เรียกว่าสมบูรณ์แบบเลยก็ได้ แต่ตอนนี้ใครๆ ก็บอกว่าพี่น่ะโง่ ผมเองก็เคยคิดแบบนั้นหลายครั้ง ถ้าพี่ไม่ปิดหูปิดตา ปิดโอกาสตัวเองเพราะผู้ชายพรรค์นั้น ผมเชื่อว่าพี่จะมีชีวิตที่ดีกว่านี้อย่างไม่ต้องสงสัย
พี่หงษ์ถือเป็นตัวอย่างของผู้หญิงที่หลงรักแบดบอยได้ดีเลยล่ะ
“คราวนี้เรื่องอะไร?”
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่พี่กลับมาบ้านพร้อมรอยฟกช้ำพวกนั้น ครั้งนี้เป็นครั้งที่สามตั้งแต่พี่ย้ายออกไป ส่วนครั้งล่าสุดนั้นผ่านมาเกือบครึ่งปีแล้ว แล้วที่พี่ปิดบังไม่ให้พวกเรารู้อีกล่ะ?
“มีคนโทรเข้ามือถือเขา.. แล้วพอดีพี่รับ ก็เลยรู้ว่าเป็นผู้หญิง...อดีตกิ๊กคนหนึ่งของเขา พี่ก็เลยไปถามเขาว่ายังติดต่อกับยัยนั่นอยู่เหรอ? กลับไปมีอะไรกันอีกแล้วใช่ไหม? ตอนแรกเขาก็ไม่ยอมรับหรอก แต่พอถูกพี่เซ้าซี้มากๆ เขาก็เลยตะคอกใส่ บอกว่า ใช่! ฉันมีอะไรกับยัยนั่น เพราะเธอมันน่าเบื่อไงล่ะ” พี่หัวเราะหยันๆ พยายามกลั้นน้ำตาตัวเองเอาไว้ “รู้ไหมว่าพี่ทำยังไง? พี่โมโหมาก ก็เลยปาโทรศัพท์ใส่หัวเขา แล้วก็ประเคนทุกอย่างที่อยู่ใกล้มือใส่เขาแบบไม่ยั้งเลย ฮ่ะๆๆ เห็นพี่มีรอยช้ำแค่นี้ แต่เขาน่ะหัวแตกเลยนะ..สมน้ำหน้าจริงๆ..ฮึก...”
จากนั้นพี่ก็นั่งร้องไห้
“ต่ายไม่เข้าใจ..” ผมก้มมองมือตัวเอง ไม่อยากมองหน้าที่เปื้อนน้ำตาของพี่ “ทำไมพี่ถึงไม่เลิกกับเขา? ทำไมพี่ถึงต้องทน?”
“เพราะเขารักพี่” พี่ตอบเสียงเครือ “เขาไม่เคยยอมให้ผู้หญิงคนไหนผูกมัดเขานอกจากพี่.. และพี่ก็รักเขา เราอาจจะไม่เข้าใจกันบ้าง ทะเลาะกันบ้าง แต่เราก็ยังรักกัน”
ผมนึกภาพสิ่งที่ขัดแย้งกันแบบนั้นไม่ออก
“ถ้าวันหนึ่งต่ายมีความรัก ต่ายก็จะเข้าใจ..”ผมสงสัยว่าทำไมคนที่รักกัน ถึงต้องทำร้ายกัน ..ไม่ว่าจะด้วยคำพูด ไม่ว่าจะด้วยการกระทำ
ทำไมคนที่รักกัน ถึงไม่สามารถแสดงความรักที่มีต่อกันออกมาตรงๆ
ถ้าเป็นผม..
ผมหยุดคิด พลางนึกสงสัยคำพูดต่อไปของตัวเอง แล้วเสียงพี่สาวก็กลับเข้ามาในหัวอีกครั้ง
“ความสมเหตุสมผลทั้งหมด.. มันจะหายไป”ผมเลิกคิ้วเมื่อเดินเข้ามาในห้องเปลี่ยนชุดของชมรมยูโด แล้วเห็นไอยืนอยู่หน้าตู้ล็อกเกอร์หนึ่ง
“วันนี้มาด้วยเหรอ?” ผมเดินยิ้มเข้าไปหา
“เปล่า” หมอนั่นตอบหน้าตาเฉย
“ก็เห็นอยู่” ผมว่า
“แล้วถามไมอ่ะ?” เลยถูกมันย้อนด้วยใบหน้ายิ้มๆ
ฮืมม ไม่รู้จะว่ายังไง ก็เลยได้แต่ยิ้มไป
“นานๆ มาบ้างก็ดี จะได้ไม่เป็นสนิม” หมอนั่นพูดต่อเมื่อเห็นผมไม่เถียง
“อืม”
“จริงๆ แล้วอยากมาท้าดวลกับคุณชายด้วย” ไอพูดทีเล่นทีจริง
“ไม่เอาหรอก”
“ทำไม?”
“กลัว.. แล้วงานที่ร้านล่ะ?” ผมเลี่ยนเรื่องคุย
“ชมรมเลิกแล้วก็ไป”
“เราก็ว่าจะไปเหมือนกัน”
“กินเค้กบ่อยๆ เดี๋ยวก็อ้วนหรอก”
“ไม่อ้วนหรอก” ผมหยุดคิดเล็กน้อย ก่อนถาม “รำคาญเหรอ?”
“อะไร?”
“ที่เราไปที่ร้านบ่อยๆ”
“ทำไมต้องรำคาญ ถ้ายอดขายดี เราก็ได้โบนัสเพิ่มไปด้วย แค่นายไปนั่งหล่ออยู่ที่ร้าน ลูกค้าสาวๆ ก็แน่นเต็มร้านแล้ว เจ้าของยังบอกเลยว่านายน่าจะไปทุกวัน”
“แค่นายคนเดียวก็เรียกแขกได้เต็มร้านอยู่แล้วนี่ แต่.. ถ้าทุกวันเราคงไม่สะดวก” ผมครุ่นคิด
“เฮ้ย อย่าจริงจังนักดิ”
“แต่เราอยากไปทุกวันนะ” ผมพูดจริงจัง ไอดูอึ้งไป ก่อนทำหน้าแปลกๆ
“ชักสงสัยแล้วดิ”
“อะไร?”
“นายบอกว่าสนใจพนักงานที่ร้าน แต่ทุกครั้งที่ไป ก็ไม่เห็นจะคุยกับใครเป็นพิเศษเลย”
“ก็มีอยู่คนหนึ่งไง” ผมพูดยิ้มๆ
ไอชี้หน้าตัวเอง ผมช่วยชี้อีกแรงเพื่อความแน่ใจ
“อย่าบอกนะว่าคิดจะจีบเรา?”“เอ๊ะ”
คำถามของไอทำผมเหวอไปเหมือนกัน เพราะมันไม่เคยมีอยู่ในความคิดของผมมาก่อน
“อุ๊บส์”
“อะไร?” ผมเห็นอีกฝ่ายพยายามกลั้นหัวเราะ
“เปล่าๆ ..เมื่อกี๊นายทำหน้าแปลกๆ น่ะ”
“ห๊ะ?”
“ฮ่าๆๆๆๆๆ”
ผมลูบหน้าตัวเอง นึกสงสัยว่าทำหน้ายังไงออกไป อีกฝ่ายถึงได้หัวเราะขนาดนั้น
แต่เอาเหอะ อย่างน้อยวันนี้ก็ได้เห็นหน้าตอนหัวเราะแล้วล่ะนะ
“ไอ~” ร่างสูงชะรูดของเมโล่ปรากฏขึ้นพรอมกับเสียงกรุ๋งกริ๋งของโมบายหน้าประตูร้าน ก่อนที่เจ้าตัวจะตรงรี่ไปหาไอที่ยืนอยู่หลังเคาน์เตอร์ ราวกับเด็กอนุบาลวิ่งไปหาผู้ปกครอง
“มีขนมเหลือเปล่า?”
“จะมีได้ไง ยังไม่ถึงเวลาปิดร้านเลย”
“อืออ แล้วเมื่อไรจะปิดอ่ะ? ..รีบๆ ปิดดิ หิวแล้วอ่ะ”
มีเสียงหัวเราะคิกคักดังขึ้นรอบร้านกับความงอแงของเจ้าเด็กยักษ์นั่น ไอเองก็ดูเหมือนพี่เลี้ยงเด็กเลย
“ทำแบบนั้นได้ที่ไหนเล่า” ไอเอากระดาษจดเมนูเคาะหัวอีกฝ่าย ก่อนหันมายิ้มให้ผมเมื่อเห็นว่าถูกผมมองอยู่
“อ่ะ บันนี่นี่นา~” เมโล่ก็หันมาเช่นกัน
มันผละจากเคาน์เตอร์แล้วมุ่งหน้ามาทางผมทันที แต่ระหว่างทางมีสาวๆ ชวนมันกินเค้กด้วย แน่นอนว่ามันไม่ปฏิเสธ แต่แทนที่จะนั่งกินตรงนั้น มันกลับถือจานเค้กมานั่งกินที่โต๊ะผม พวกผู้หญิงที่นั่งคุยเป็นเพื่อนผมก็อุตส่าห์ขยับเบียดกันเพื่อให้มีที่ว่างเพิ่มอีกหนึ่งที่
“เดือนนี้ก็ถังแตกอีกแล้วหรือไง?” ผมถามเพื่อนร่วมโต๊ะคนใหม่
“ช่ายยย บ๋อแบ๋” มันตอบทั้งที่ไม่เงยหน้าขึ้นจากเค้ก
“ทำไมนายไม่ลองหารายได้เสริมด้วยการทำงานพาร์ทไทม์บ้างล่ะ? หรือทำกับไอก็น่าจะได้นี่?”
“เป็นไปไม่ได้หรอก” ไอที่ยกพาร์เฟ่มาเสิร์ฟสาวๆ ที่โต๊ะเป็นคนพูด “หมอนี่น่ะซุ่มซ่ามจะตาย แถมยังไม่ค่อยรู้แรงตัวเองอีก ขืนให้มาทำงานด้วยก็มีแต่หายนะกับหายนะเท่านั้นแหล่ะ”
“อื้อ ตามนั้นแหล่ะ” คนที่กวาดเค้กจนเรียบจนแทบจะยกจานขึ้นมาเลียยอมรับหน้าตาเฉย
“ถ้าเผลอก็อาจจะกวาดเค้กหมดตู้เลยก็ได้นะ” ผู้หญิงคนหนึ่งในโต๊ะพูดเสริม แล้วก็หัวเราะกันคิกคัก
“แต่ไอสัญญาแล้วว่าถ้าทำคะแนนมิดเทอมได้มากกว่าบันนี่ทุกวิชา จะยกขนมที่เหลือจากร้านให้ทั้งเดือนเลย”
“ห๊ะ มากกว่าเรา?”
“ช่ายยย เพราะไม่รู้ว่าบันนี่จะได้เท่าไหร่ ก็เลยต้องทำให้ได้มากๆ ไว้ก่อน”
ผมหันไปมองไอด้วยความงง ไอทำหน้าเหมือนไม่รู้จะอธิบายยังไง
“มันเป็น.. คือถ้าเราไม่หาแรงจูงใจ หมอนี่คงนั่งหลับในห้องสอบ แล้วก็ได้เลขศูนย์มาแปะไว้ท้ายชื่ออีกแน่ๆ”
นี่คือเบื้องหลังของคะแนนท็อปแบบบ้าบิ่นพวกนั้นงั้นเหรอ.. โลกนี้ช่างไม่ยุติธรรม
“แล้วทำไมต้องเป็นเรา?”
“เราก็ต้องหาคนที่คะแนนสูงๆ เข้าไว้สิ เมโล่จะได้พยายามให้เต็มที่ไง”
“ก็แล้วรู้ได้ยังไงล่ะว่าเราจะได้คะแนนสูง?”
“ก็..” ไอกำลังจะจนในคำตอบ แต่เสียงเรียกของเพื่อนร่วมงานจากหลังเคาน์เตอร์ดังมาช่วยชีวิตเอาไว้ก่อน หมอนั่นเลยถือโอกาสชิ่งหนีไป
ผมหันกลับมามองเมโล่ที่นั่งมองจานเค้กว่างเปล่าของตัวเองเหมือนยังอยากจะกินอีก
“ไอมีความลับใช่ไหม?” ผมชะโงกหน้าข้ามโต๊ะไปถามหมอนั่น ตอนแรกก็ไม่ได้หวังว่าจะได้คำตอบหรอก
“จะเลี้ยงเค้กเปล่า?” มันชะโงกหน้ากลับมาถามเสียงเบาในระดับเดียวกัน
“Opera, Feuille 'd automme, Volute Choc, Noir Intense” ผมเสนอ 4 เมนูเค้กช็อคโกแล็ตจากร้านเลอโนท
“ไอสนใจบันนี่อยู่ล่ะ”ผั้วะ!!เสียงถาดฟาดหัวคนปูดความลับ
พอเงยหน้าขึ้นไปมองก็เห็นไอยืนกอดอก ทำหน้าเหมือนปั้นไม่ถูก หูทั้งสองข้างแดงเถือกจนพลอยทำให้สาวๆ ในโต๊ะหน้าแดงตามไปด้วย
และบางทีผมเองก็คงเหมือนกัน..
“อย่าลืมเค้กนะ”แน่นอนว่ามีอยู่คนหนึ่งที่ไม่ได้รับรู้สถานการณ์อะไรเลย
ผั้วะ!!“เจ็บ..”
TBC.อิเมโล่ววววววววววววววววว
ปล. หมดสต็อกแล้ว หลังจากนี้ก็ภาวนา(สาปแช่ง)ให้ไวท์มันนึกขยันแล้วมาแต่งต่อไวๆเถอะ XD
โพลล์
หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2 (อ่าน 277869 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก