ยากนัก... รักนี้ ♥ ตอนที่ 7“ไม่มีแล้วอ่ะ”‘เมโล่’ พูดเสียงเศร้าพลางยืนมองอดีตร้านเลอโนทที่ตอนนี้ปลดป้ายชื่อร้านออกไปแล้ว มีผ้าใบปิดคลุมไว้รอบร้าน และภายในมีช่างกำลังตกแต่งทาสีใหม่เพื่อเปิดเป็นร้านขายอะไรสักอย่าง มีป้ายกระดาษเขียนบอกไว้ว่า ‘พบกันเร็วๆ นี้’
“เจ๊งไปแล้วมั้ง เสียใจด้วยนะ”
เพราะคราวก่อนไปสัญญาว่าจะเลี้ยงเค้ก พอวันหยุดนี้มันก็เลยโทรมาทวงสัญญากับผมตั้งแต่เช้า ก็ไม่รู้ไปเอาเบอร์โทรผมมาจากไหนเหมือนกัน แล้วก็นัดให้ผมออกมาเจอกับมันตอนที่ห้างเพิ่งจะเปิดพอดีนี่ล่ะ
“เจ๊งเหรอ..”
“อย่าร้องน่า บางทีเขาอาจแค่ย้ายไปเปิดที่อื่นก็ได้” ผมแซวเล่น
“ไม่ร้อง” เสียงคนพูดสูดหายใจเข้าลึกๆ ทำเอาผมอดขำไม่ได้
“แต่ไม่มีร้านแล้วแบบนี้ สัญญาก็ถือเป็นโมฆะเนอะ”
“จะร้องนะ”
“ฮ่ะๆๆ ล้อเล่นน่ะ” ผมตบหลังอีกฝ่ายเบาๆ “ไปหาร้านอื่นกันดีกว่า”
“ชั้นสามๆ” จากซึมๆ หมอนั่นก็เปลี่ยนเป็นกระตือรือร้นขึ้นมาทันที แถมยังคว้าแขนผมเร่งให้เดินอีกต่างหาก
“เฮ้ ใจเย็น”
“ชั้นสามมีร้านอร่อย~ ไปเร็ว บันนี่”
“ครับๆ” ผมหัวเราะที่ถูกกึ่งจูงกึ่งลากโดยเจ้าเด็กยักษ์คลั่งขนมหวาน
จะว่าไป หมอนี่เป็นผู้ชายคนแรกเลยที่โทรชวนผมออกมาข้างนอกในวันหยุดแบบนี้ รู้สึกแปลกๆ อยู่เหมือนกัน แถมเดินกับมันนี่เด่นสุดๆ ไปเลย ถึงปกติผมมักจะได้รับความสนใจเวลาไปไหนมาไหนอยู่แล้วก็เหอะ แต่มันเทียบไม่ได้เลยเมื่ออยู่กับหมอนี่ ส่วนสูง 2 เมตรคงไม่ใช่อะไรที่มีให้เห็นได้บ่อยๆ สินะ หน้าตาก็ดี แล้วยังแต่งตัวน่ารักอีกต่างหาก ฮ่ะๆๆ (เป็นยีนส์เอี๊ยมที่พับขากางเกงขึ้น ปลดสายเอี๊ยมลงข้างหนึ่ง ใส่กับเสื้อยืดสีชมพู พิมพ์ลายหัวกะโหลกมิคกี้เมาส์)
“พอแล้วเหรอ?” ผมมองไปที่เค้ก 4 ชิ้น กับน้ำอีก 2 แก้วในถาดที่เมโล่ถือมา
“เอาอีกได้เหรอ?” มันมองหน้าผมด้วยสายตามีความหวัง ..นี่ยังจะหวังอีก?
“ประชด”
“นึกว่าใจปล้ำ”
“แค่นี้ก็เกินพอแล้ว”
“ขี้ตืด” ดูมันยังกล้าวิจารณ์เจ้ามือ แค่ในถาดนั่นก็ปาไปเกือบ 700 แล้วนะ
“เดี๋ยวยึดคืนสองชิ้น” ผมขู่
“ใจดี” มันรีบกลับคำ
“งั้นกินไป” ผมหัวเราะกับท่าทางที่โอบถาดไว้แน่นของอีกคน
“นี่ค่ะ” พนักงานสาวยื่นเค้กอีกชิ้นหนึ่งมาให้พร้อมใบเสร็จและรอยยิ้มหวานๆ
“แต่เราไม่ได้..” ผมกำลังจะปฏิเสธ แต่เธอรีบอธิบายก่อน
“เป็นโปรโมชั่นของทางร้านช่วงนี้ค่ะ ซื้อ 4 แถม 1”
ผมหันไปมองที่กระดานโปรโมชั่นประจำเดือน ไม่เจอข้อเสนอที่เธอว่า พอพลิกดูอีกด้านของใบเสร็จก็เห็นชื่อกับเบอร์โทรศัพท์ที่ดูเหมือนเพิ่งถูกเขียนขึ้นอย่างเร่งรีบ ผมเงยหน้าขึ้นสบตากับเธอ เธอยังยืนยิ้มหวานไม่เปลี่ยนแปลง ผมจึงยิ้มตอบกลับไป
“ขอบคุณครับ”
ผมขอบคุณ แต่เมโล่เป็นคนรับเค้กมา
“บันนี่ไม่ชอบเค้กเหรอ?”
ระหว่างนั่งดูดชาเขียวพลางมองผู้คนนอกร้านที่เริ่มหนาตาขึ้นเรื่อยๆ คนที่นั่งละเลียดเค้กอย่างเอร็ดอร่อยก็ชวนคุย คงเพราะเห็นผมไม่ได้สั่งเค้กมากินด้วยกัน แถมยังยกเค้กชิ้นที่ 5 ให้มันไปอีก
“ไม่ใช่ไม่ชอบหรอก แต่ก็.. นึกอยากกินแค่บางครั้งน่ะ”
ตอนไปร้านที่ไอทำงาน ผมก็ไม่ได้สักเค้กมากินทุกครั้งหรอก บางทีก็สั่งแค่อะไรเย็นๆ เหมือนวันนี้แหล่ะ
“อืออ แต่ไอไม่ชอบเลยล่ะ บอกว่ากินหวานๆ แล้วคลื่นไส้ เมื่อเช้าชวนมาด้วยก็เลยไม่มา”
“เหรอ.. เอ๊ะ ชวนด้วยเหรอ?” ผมเริ่มสนใจหัวข้อสนทนาขึ้นมาทันที
“อื้อ ไปเคาะประตูห้องแต่เช้าเลย”
“อยู่บ้านเดียวกันเหรอ?”
“ไอมาเช่าห้องอยู่”
“บ้านนายเปิดเป็นห้องเช่า?”
“เป็นหอพัก”
“อ๋อ งั้นนายก็อยู่ที่หอเลยเหรอ?”
“ช่ายยย ลุงให้เป็นผู้จัดการหอ”
“ดูไม่น่าเป็นที่พึ่งให้ลูกหอได้เลยนะ” ผมแซว หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมอง
“ดูถูก”
“แปลว่าไม่ผิดใช่ไหม ฮ่ะๆๆ ..เฮ้ ผมเปื้อนครีมแล้วนั่น” ผมเอื้อมมือไปเอาครีมเค้กที่ติดปลายผมอีกฝ่ายออก “ผมยาวนะนายน่ะ ไม่คิดจะตัดบ้างเหรอ?”
“ตัดแล้วเดี๋ยวก็ยาวอีก เอาตังค์ไปกินหนมดีกว่า”
“เป็นเด็กหรือไง.. แล้วไม่รำคาญเหรอ เออ เดี๋ยวนะ”
ผมนึกถึงยางรัดผมที่เพิ่งซื้อมาระหว่างเดินหาร้านเค้ก เห็นมันน่ารักกระจุ๋มกระจิ๋มดี ก็เลยเลือกซื้อมาคู่หนึ่ง(แบบติดโบว์สีม่วงอ่อนลายจุดสีขาว) กะว่าจะเอาไปฝากน้องสาว แต่แบ่งให้หมอนี่สักเส้นคงไม่เป็นไร เห็นผมปรกหน้าปรกตาแบบนั้นแล้วรำคาญแทนอย่างบอกไม่ถูก
“มัดผมนะ?” ผมยิ้มพลางชูยางรัดผมให้ดู
หมอนั่นเหลือบมองนิดหนึ่ง แล้วก็กลับไปสนใจเค้กต่อ ผมเลยถือเอาว่านั่นเป็นสัญญาณตอบตกลง จึงลุกเดินอ้อมโต๊ะไปรวบมัดผมอีกฝ่ายเอาไว้ข้างหลัง โดยที่เจ้าตัวก็ไม่ได้ใส่ใจสักนิด
“เรียบร้อย โบว์น่ารักไปหน่อย แต่ไม่เป็นปัญหา” ว่าไปแล้วมันก็ดูเหมาะกับโบว์แบบแปลกๆ ดีนะหมอนี่ ฮ่ะๆๆ
“บันนี่ชอบเล่นหัวคนอื่นเหรอ?”
“เมื่อก่อนเคยมัดผมให้น้องสาวบ่อยๆ แต่เดี๋ยวนี้น้องไม่ค่อยให้แตะแล้ว” ผมนั่งลงฝั่งเดียวกับหมอนั่นเลยเพราะขี้เกียจเดินกลับไปที่เดิม
“ก็เลยเก็บกด?”
“ไม่ใช่สักหน่อย แต่ผมนายนุ่มดีนะ” ผมยกมือลูบผมสีอ่อนของอีกฝ่ายเล่น เจ้าตัวไม่เอ่ยปากอะไร แต่หัวที่ค่อยๆ เอียงมาหาก็สามารถบอกได้ว่ามันเองก็คงจะชอบให้คนอื่นเล่นหัวอยู่บ้างล่ะมั้ง ฮ่ะๆๆ
รู้สึกว่าชักจะตกเป็นเป้าสายตามากไปแล้ว ผมเลยลดมือลงแล้วเอื้อมไปหยิบแก้วน้ำของตัวเอง แต่ตอนดึงมือกลับดันปัดปลายนิ้วนางกับนิ้วก้อยไปถูกเค้กช็อคโกแล็ตชิ้นหนึ่งเข้า “โอ๊ะ” รีบเด็ดทิชชู่จะเอามาเช็ด แต่มือที่เปื้อนกลับถูกเจ้าของเค้กคว้าเอาไปแล้ว
“อะไร?”
อีกฝ่ายไม่ตอบ แต่จ้องมือผมเขม็ง หรือมันจะเสียดายของ?
“นาย?”
ก่อนจะรู้ตัว ลิ้นของเมโล่ก็แตะลงบนนิ้วก้อยของผม ค่อยๆ ไล้เลียเนื้อช็อคโกแล็ตที่ติดอยู่ออกไป จากนั้นก็ไล่มาที่นิ้วนาง ลามมาถึงนิ้วกลางที่ไม่มีช็อคโกแล็ตด้วย..
“.........”
ตอนที่บังเอิญสบตากัน คือตอนที่ผมเพิ่งรู้สึกตัว แล้วก็คิดได้ว่าควรจะชักมือกลับ
“พวกมนุษย์ต่างดาว ..” จู่ๆ หัวใจผมก็เต้นแรงขึ้นเรื่อยๆ แถมยังรู้สึกร้อนอย่างอธิบายไม่ได้จนต้องรีบดูดชาเย็นๆ เพื่อลดอุณหภูมิร่างกาย “เขาไม่สอนเหรอว่าอย่ากินเค้กจากนิ้วของคนอื่น?”
รู้สึกได้ถึงสายตาที่แทบจะมองทะลุร่างจากพนักงานหน้าเคาน์เตอร์เลย
“ไม่รู้สิ..”
หมอนั่นกลับไปกินเค้กของตัวเองต่อ แต่ดูเหมือนจะช้าลงกว่าเดิมมาก แถมยังเหลือบมองมือผมหลายครั้ง จนผมต้องเอามือลงมาวางข้างล่างให้พ้นสายตา เพราะรู้สึกไม่ค่อยปลอดภัย
“ยังไม่เคยเจอมนุษย์ต่างดาวคนอื่นเลย แล้วก็ยังไม่เคยออกจากดาวโลกไปที่อื่นด้วย”
“อ้าว งั้นนายก็ไม่ใช่มนุษย์ต่างดาวน่ะสิ”
“ใช่”“ห๊ะ?”
“เค้าใช่มนุษย์ต่างดาว”เช้านี้ก่อนเข้าคณะ ผมแวะเข้าไปเอาแฟ้มที่ลืมไว้ที่ล็อกเกอร์ของชมรมยูโดก่อน ตอนแรกก็แปลกใจนิดหน่อยที่เห็นว่าห้องชมรมเปิดอยู่ แล้วก็ต้องแปลกใจยิ่งขึ้นเมื่อพบว่าคนที่อยู่ในห้องนั้นเป็น ‘ไอ’
“หวัดดี” ผมเป็นฝ่ายทักทายก่อน รู้สึกเก้ออยู่เหมือนกันที่ได้มาเจอกันแบบนี้หลังจากเพิ่งเกิดเรื่องแปลกๆ ในร้านที่ไอทำงานอยู่คราวก่อน แล้วไม่กี่ชั่วโมงต่อมาก็เกิดข่าวลือแปลกๆ ระหว่างเราสองคน
ข่าวลือที่ว่า..
ไอสารภาพรักกับผม และถูกผมปฏิเสธถ้าจะให้วิเคราะห์ที่มาของข่าวลือพิกลนั่น ก็คงได้ประมาณนี้
[คำพูดแปลกๆ ของเมโล่ + ท่าทางแปลกๆ ของไอ + ความเงียบแปลกๆ ของผม] = ข้อสรุปแปลกๆ ของพวกผู้หญิง
ผมไม่ค่อยแน่ใจความหมายของสิ่งที่เมโล่พูดมากนักว่าจะเป็นไปในทิศทางไหน จึงยังไม่อยากด่วนสรุปอะไรไปเอง ส่วนไอก็ยังไม่มีโอกาสได้อธิบายเพราะถูกเรียกกลับไปทำงานก่อน และหลังจากนั้นก็ยังไม่มีโอกาสได้คุยกันอีกเลย ส่วนความเงียบของผมก็เกิดจากความไม่รู้นั่นล่ะ ก็เลยไม่ได้พูดหรือถามอะไรออกไป แต่พวกผู้หญิงที่นั่งด้วยกันดูจะมีจินตนาการล้ำเลิศกว่าผมมากนัก ไม่งั้นคงไม่เกิดข่าวลือแบบนี้ขึ้น
ผมลอบสังเกตสีหน้าท่าทางของอีกฝ่ายว่ามีแววโกรธเคืองอะไรกันหรือเปล่า ที่มีส่วนทำให้เขาถูกลือไปในทางแปลกๆ แบบนั้น แต่พอไม่เห็นว่ามีท่าทางที่ต่างไปจากทุกทีจึงค่อยใจชื้นขึ้นมาหน่อย
ขืนถูกเกลียดก่อนจะถูกยอมรับเป็นเพื่อนแบบนี้มันก็น่าอนาถไปหน่อยนะ
“มาเอานี่เหรอ?” ไอชูแฟ้มในมือให้ดูพร้อมยิ้มน้อยๆ ผมจึงยิ้มตอบอย่างยินดี ก่อนยื่นมือไปรับ
“อื้อ ขอบใจ”
“กำลังจะเอาไปทิ้งพอดี เห็นว่ารกห้อง”
“อย่าพูดแบบนั้นสิ”
“จะไปเลยไหม? เราจะได้ปิดห้อง หรือจะอยู่ต่อ?” คนพูดชูกุญแจพวกหนึ่งให้ดู
“ไปเลย”
“คณะ?””
“อื้อ”
“งั้นรอแป๊บ ขอล็อคห้องก่อน ค่อยไปพร้อมกัน”
ผมยืนรออย่างเต็มใจที่สุด
“อะไร?” อีกคนหันมาถามด้วยรอยยิ้มขัน ทั้งที่เลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
“หือ?” ผมเลิกคิ้วตอบกลับไปเช่นกัน
“ก็เห็นยืนยิ้มน้อยยิ้มใหญ่มาตั้งแต่เมื่อกี๊แล้วน่ะ เป็นไรมากป่ะเนี่ย?” ไม่พูดเปล่า แต่ยังเอาหลังมือมาแตะหน้าผากผมด้วย “ตัวก็ไม่ร้อนนี่นา”
“ไม่ร้อนเหรอ?” ผมแปลกใจ เพราะผมรู้สึกเหมือนร้อนขึ้นมาหน่อยๆ แฮะ เลยลองเอามือหนึ่งแตะหน้าผากตัวเอง อีกมือเอื้อมไปแตะหน้าผากไอเพื่อเปรียบเทียบกัน
“ทำอะ..” ไอเหมือนจะพูดอะไร แต่แล้วก็เงียบไปดื้อๆ พร้อมกับสีหน้าคล้ายกระอักกระอ่วนใจ ผมเลยรีบชักมือที่ถือวิสาสะแตะตัวอีกฝ่ายกลับอย่างสำนึกได้
“โทษที” น้ำเสียงผมเจื่อนลง
“ทำไม?” อีกฝ่ายดูไม่เข้าใจคำขอโทษสักเท่าไหร่
“ก็..ที่จู่ๆ ก็ไปแตะแบบนั้น ..ดูไม่เป็นสุภาพบุรุษเท่าไหร่”
“สุภาพบุรุ.ษ...อุ..!” ไอพูดได้แค่นั้นก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่น “โถ..คุณชาย.” และไม่มีท่าทีว่าจะหยุดได้ง่ายๆ ..อะไรมันจะตลกขนาดนั้น?
“ปกติเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรือไง?” ไอเช็ดน้ำหูน้ำตาหลังได้หัวเราะจนพอใจ
“อะไร?”
“สุภาพบุรุษ..” พูดแล้วก็หัวเราะออกมาอีกรอบราวกับที่หัวเราะไปนั่นยังไม่สาแก่ใจพอ
“เราไม่ค่อยมีโอกาสเข้าหาใครเท่าไหร่ เพราะส่วนใหญ่จะเป็นฝ่ายถูกเข้าถึงตัวก่อนมากกว่า”
“นี่จะอวดว่าเนื้อหอมหรือไง?” อีกฝ่ายทำหน้าหมั่นไส้ซึ่งคิดว่าคงแค่แซวเล่น
“แค่พูดความจริง.. แล้วปกติผู้ชายเขาไม่ค่อยถือสาเรื่องถูกเนื้อถูกตัวพวกนี้หรอกเหรอ?”
ผมก็พอรู้แหล่ะว่าผู้หญิงสมัยนี้เองก็แทบไม่ถือสากับเรื่องพวกนี้แล้ว(ไม่งั้นบางคนคงไม่พุ่งมากอดผมเหมือนแม็กเน็ตติดตู้เย็นทุกครั้งที่เจอหน้า) แต่เพราะความที่ถูกพร่ำสอนมาตลอดว่าควรปฏิบัติตัวอย่างให้เกียรติผู้หญิงเยี่ยงสุภาพบุรุษก็ทำให้ผมเผลอติดเป็นนิสัยไปแล้ว
“นายถามอย่างกับตัวเองไม่ใช่ผู้ชาย” ไอเอียงคอมองสงสัย
“เราแค่ไม่ค่อยรู้จักผู้ชายคนอื่น แล้วก็ไม่กล้าเอาตัวเองเป็นบรรทัดฐานของผู้ชายทั้งหมดด้วย”
“ดีล่ะ ไม่งั้นเราคงมีสุภาพบุรุษเดินกันให้ขวักไขว่” อีกฝ่ายไม่วายแซว จนผมอดหมั่นไส้เล้กๆ ขึ้นมาไม่ได้
“แล้วสุภาพบุรุษมันไม่ดีตรงไหน?” ผมแกล้งยื่นหน้าเข้าไปถามใกล้ๆ ทางนั้นผงะหนีโดยไม่ได้ตั้งใจจนผมอดแย้มยิ้มไม่ได้ “นายทำหน้าแบบนั้นอีกแล้ว”
“แบบไหน?” คนถามเลิ่กลั่ก
“แบบตอนที่เราแตะหน้าผากนาย.. จริงสิ จำได้ว่าตอนที่นายป้อนป๊อกกี้เราก็ทำหน้าแบบนี้เหมือนกัน แล้วก็..” ผมเว้นช่วงให้คนฟังลุ้นเล่น “เกือบจะเหมือนกับตอนที่นาย
สารภาพรักกับเรา”
“ยังไม่สร่างขี้ตาหรือไง? จำไม่ได้ว่าเคยทำอะไรพรรค์นั้นนะ” แม้ท่าทางจะไม่ได้แข็งกร้าว แต่สายตาที่สู้ตากลับมาอย่างท้าทายนั้นก็ทำให้ผมรู้ว่าท่าทางระเรื่อยเป็นมิตรของอีกฝ่ายนั้นก็แฝงไว้ด้วยความขบถหัวรั้นอยู่ข้างในไม่น้อย
“ล้อเล่นน่ะ” ผมหัวเราะเบาๆ แล้วยืดตัวกลับยืนตรงตามเดิม “เพราะเรากับเมโล่แท้ๆ ถึงทำให้มีข่าวลือแปลกๆ เกี่ยวกับนายขึ้นมา ขอโทษนะ”
“ไม่ยกให้”
ใจผมหล่นวูบ แต่พอหันกลับไปเห็นรอยยิ้มพรายของอีกฝ่ายก็ให้เผลอระบายลมหายใจอย่างโล่งใจ
“นึกว่าจะถูกเกลียดก่อนถูกรักซะแล้ว”“ห๊ะ?”
ใบหน้าที่อึ้งอย่างแรงของอีกฝ่ายทำให้ผมรู้สึกตัวว่าเพิ่งเผลอพูดอะไรออกไป
“คือ..รัก..รัก..รักแบบเพื่อน ใช่ๆ แบบเพื่อนรักน่ะ” คิดได้แบบนั้นผมก็คว้ามือทั้งสองข้างของไอมากุมไว้มั่น จ้องลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่ายอย่างจริงจัง แล้วสารภาพสิ่งที่อยู่ในใจมาตลอดออกไป
“เป็นเพื่อนกับเรานะ”“ห๊ะ?” แต่ไม่รู้ว่าทำไมคนฟังถึงได้ดูอึ้งหนักกว่าเก่ามากมายหลายขุม
“เราอยากเป็นเพื่อนกับไอ” ผมย้ำอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ
“.........”
ความเงียบที่เนิ่นนานของไอทำให้ผมชักใจคอไม่ดี เผลอบีบกระชับมือที่กุมไว้อย่างร้อนรน
“ไอ?”
ไอก้มมองมือ มองหน้าผม มองมือ แล้วก็เงยมองหน้าผมอีกครั้งด้วยสีหน้าแววตาที่ผมก็ไม่รู้จะอธิบายยังไง
“นายขอเราเป็นเพื่อน?” ในที่สุดก็มีเสียงเล็ดรอดออกมาจากปากอีกฝ่ายจนได้
“อื้อ”
“แต่ท่าทางของนายอย่างกับจะขอเราไปเป็นแฟน”
“ช่ายยยยย” เสียงยานคางคุ้นหูทำให้เราทั้งคู่รีบดึงมือกลับโดยอัตโนมัติ แล้วหันไปมองต้นเสียงที่นั่งยองอยู่กลางทางเดินตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่ทราบ แถมยังใส่ชุดวอร์มของทีมบาสมหา’ลัยอีกต่างหาก
“เมโล่!”จ๊อกกกกกกกก~
เสียงที่ขานรับไม่ได้มาจากปากเจ้าของชื่อ แต่มาจากกระเพาะที่คล้ายจะเป็นหลุมดำในห้วงอวกาศมากกว่า
“หิวอ่ะ” หมอนั่นเงยหน้าขึ้นมองเรามั้งคู่พร้อมคำสารภาพที่ไม่จำเป็นแม้แต่น้อย
แต่ยังไม่ทันจะมีใครได้พูดอะไรมากกว่านั้น เสียงโหวกเหวกโวยวายก็ดังมาตามทางเดิน
“เมโล่! มาหลบอยู่นี่เอง ไอ้บ้าเอ๊ย รถบัสมาแล้วนะเฮ้ย!”“เค้าหิวอ่ะ” มันยังมองหน้าเราพร้อมยืนยันสถานะเช่นเดิมรามกับไม่ได้ยินเสียงร้องเรียกจากข้างหลัง
“มานี่เลย! รับค่าจ้างไปแล้วไม่ยอมให้เบี้ยวกันง่ายๆ หรอกนะเว้ย!” ผู้ชายสองคนแต่งเครื่องแบบเดียวกับเมโล่เข้ามาหิ้วปีกหมอนั่นคนละข้างแล้วลากจากไปไม่ต่างอะไรกับถูกลมบ้าหมูพัดผ่าน
“เค้าหิววววววววว~”หลังมองเมโล่ลับหายไปจากสายตา ผมก็หันกลับมามองไออย่างจับต้นชนปลายไม่ถูก แต่ทางนั้นเพียงไหวไหล่ง่ายๆ ราวกับไม่ใช่เรื่องแปลก ก่อนออกเดินต่ออย่างไม่ใส่ใจ ผมเลยต้องรีบก้าวเท้าตาม
“ไม่ยักรู้ว่าหมอนั่นเป็นนักบาสมหา’ลัย” ผมเปรยๆ เป็นเชิงชวนคุย
“เปล่าหรอก ก็แค่ถูกจ้างไปเล่นให้แค่บางแมตช์น่ะ”
“ยังไงนะ?” คำตอบที่ได้ทำผมประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม
“เมโล่น่ะมีทักษะด้านกีฬาสูงพอๆ กับไอคิวของเจ้าตัวนั่นแหล่ะ แต่เพราะความที่เป็นคนขี้เกียจโดยธรรมชาติก็เลยชอบที่จะอยู่เฉยๆ มากกว่า แล้วก็อย่างที่ได้ยินว่าทีมบาสยอมจ่ายเพื่อให้หมอนั่นยอมออกแรงช่วยทีมในแมตช์ที่สำคัญๆ ถึงจะไม่ได้ซ้อมบ่อย แต่แค่ได้ซ้อมสักหน่อยก่อนแข่งเมโล่ก็เล่นได้ลื่นไหลไม่ต่างอะไรจากนักกีฬาอาชีพแล้ว”
“โห..” ผมนึกทึ่งในตัวมนุษย์ต่างดาวนั่นเป็นอย่างมาก
“นี่เห็นว่าอาทิตย์หน้าก็รับปากทีมวอลเลย์ว่าจะไปลงเล่นให้เหมือนกัน”
“เป็นวิธีหารายได้เสริมที่ดีนะ”
“ดีกว่าให้ไปพังร้านเค้กใช่ไหมล่ะ?” ไอหัวเราะ
“เออ จริงสิ ทำไมเมโล่ถึงชอบพูดว่าตัวเองเป็นมนุษย์ต่างดาวล่ะ?”
ผมนึกถึงเรื่องที่ค้างคาใจมาตั้งแต่สันเสาร์ไม่ได้ เมโล่ดูเชื่อเป็นจริงเป็นจังกับเรื่องนั้น แต่จะว่าบ้าก็ไม่น่าใช่ เพราะคนบ้าจะไม่คิดอะไรเป็นเหตุเป็นผล ดังนั้นจะไม่มีทางตอบคำถามแบบตรรกะในข้อสอบของแต่ละวิชาได้แน่หากมันบ้าจริง
งั้นแล้วเพราะอะไรล่ะ?
ไอเลิกคิ้วค้างอยู่หลายวิฯขณะมองหน้าผม ก่อนจะหันมองตรงไปยังทางข้างหน้าคล้ายมีเรื่องให้ครุ่นคิด
“คงเพราะมนุษย์โลกน่ะโหดร้ายเกินไปล่ะมั้ง” คำพูดปริศนาของไอไม่อาจช่วยให้ผมเข้าใจอะไรได้
“ไม่เห็นเข้าใจ” ผมสารภาพ
ไอหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มเต็มหน้าที่นับวันจะมีผลต่ออัตราการเต้นของหัวใจผมมากขึ้นเรื่อยๆ จนน่าเป็นห่วง
“จะไปเข้าใจได้ยังไง ก็คุณชายน่ะเป็นมนุษย์โลกนี่นา”
“แล้วไอล่ะ?”
“เราก็เป็นมนุษย์โลกเหมือนกัน”
“งั้นแล้วมนุษย์โลกอย่างเราสองคน พอจะเป็นเพื่อนกันได้ไหม?”รอยยิ้มของอีกฝ่ายค้างงันในอากาศ ผมแอบลอบยิ้มในใจให้กับท่าทางที่เหมือนไปไม่เป็นของอีกฝ่าย
“วกมาเรื่องนี้ได้ไงเนี่ย?” ไอดูจะปั้นหน้าไม่ถูกนัก
“ก็คนเขารอคำตอบอยู่” จนผมแทบจะกลั้นยิ้มไว้ไม่ไหว “ว่าไง?”
“ถามจริงเหอะ ปกติเวลาจะเป็นเพื่อนกับใครสักคนต้องขอกันขนาดนี้ทุกครั้งเลยหรือไง?” หน้าไอดูสงสัยจริงๆ
“มันไม่ปกติน่ะ เพราะเราไม่เคยมีเพื่อนผู้ชายมาก่อน ก็เลยไม่รู้ว่าต้องทำยังไง”
“แล้วเพื่อนผู้หญิงล่ะ?”
“พวกผู้หญิงคุยง่าย และส่วนใหญ่ก็มักเป็นฝ่ายเข้ามาหาเอง”
“นี่จะอวดว่าเนื้อหอมหึ่งอีกแล้วใช่มะ?”
“คงไม่ถึงกับหึ่งหรอก” ผมหัวเราะขำ “ตกลงจะให้คำตอบเราได้หรือยัง?”
“บอกตรงๆ ว่าไม่เคยต้องตอบอะไรใครแบบนี้มาก่อนเลย”
“งั้นก็ให้เราเป็นคนแรกของไอสิ”
“ความหมายมันฟังแปร่งๆ อยู่นะ” ไอกุมขมับเหมือนจนปัญญา เป็นท่าทางที่ผมยังไม่เคยเห็นมาก่อน
“เรื่องนั้นช่างเหอะ ขอคำตอบให้เราก็พอ จะเป็นเพื่อนกับเราได้ไหม?”
“มาขอขนาดนี้.. ขอเป็นแฟนพี่เลยดีกว่าไหมน้อง?” จู่ๆ ทางนั้นก็โพล่งขึ้นมาเหมือนหมดความอดทนอะไรสักอย่าง
“ได้เหรอ? งั้นเอาแบบนั้นก็ได้”“ห๊ะ?!”
“ตอนแรกก็กะว่าเป็นเพื่อนกันไปก่อน แล้วค่อยพัฒนาความสัมพันธ์ แต่ถ้าไอใจร้อนขนาดนั้น เราข้ามขั้นไปเป็นแฟนกันเลยก็ได้”“.........” ไออ้าปากหวอ
“ตกลงนะ”
“พูดเล่นโว้ยยยยย!!” ไอตะโกนออกมาอย่างเหลืออดจนคนบริเวณนั้นมามอง
“พูดเล่นเหมือนกัน” ผมยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย
ไอตาค้าง.. สีหน้าท่าทางทุกอย่างล้วนแต่เป็นสิ่งที่ผมไม่เคยเห็น และมันทำให้ผมเริ่มสนุกที่จะค้นหา
ไอศูรย์ที่ไม่ว่ากับใครก็มักจะยิ้มเป็นมิตรให้เสมอ ไม่เคยโกรธขึ้ง ไม่เคยเกรี้ยวกราด แต่ต่อจากนี้จะแสดงสีหน้าแบบไหนให้ผมได้เห็นอีกนะ?
ชักจะอดใจรอไม่ไหวแล้วสิ..
TBC. อิคุณชายยยยยยยยยยย....
รักชาติ : อ้าว แล้วกูล่ะ?
ไวท์ : หมดโควต้าหน้ากระดาษแล้วอ่ะ
รักชาติ : เอาต่าย เอ๊ย หน้ากระดาษกูคืนมาาาาา!!!
ไวท์ : เฮะ เฮะ เฮะ
---------------------------
ไม่แน่ใจว่าระดับภาษาของตอนนี้แตกต่างไปจากตอนก่อนๆ บ้างหรือเปล่า
พอดีเพิ่งอ่านรามเกียรติ์แล้วต่อด้วยสามก๊กมา ระดับภาษาเลยตีกันในหัววุ่นวายน่าดู
พยายามสลัดออกแล้วนะ แต่ไม่แน่ใจว่าสลัดได้หมดหรือเปล่า ฮ่ะๆๆ
ปล. มาด๊าม มาดาม เค้าไม่ได้ทอดทิ้งตัวนะ แต่ตอนนี้หัวสมองไม่ยอมกลั่นกรองอะไรซับซ้อนเลยจริงๆ
เพราะงั้นขอแปะโป้งไว้ก่อนได้ม้า สัญญาว่ายังไงก็แต่งจบแน่ๆ ....แต่อาจยังไม่ใช่เร็ววันนี้ เฮะ เฮะ เฮะ
โพลล์
หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2 (อ่าน 277863 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก