ยากนัก... รักนี้ ♥ ตอนที่ 8“เป็นไงบ้าง?” วันนี้เป็นวันถอดเฝือกของ ‘รักชาติ’ พอเห็นหมอนั่นออกมาจากห้องตรวจรักษา ผมก็รีบลุกจากเก้าอี้นั่งรอ
“อะไรของมึง? ตื่นเต้นซะอย่างกับมาฟังผลตรวจครรภ์เมีย” แทนที่จะตอบ หมอนั่นกลับยียวน
“แล้วตกลงหมอบอกว่าเมียท้องหรือไม่ท้องล่ะครับ?” ผมรับสมอ้างหน้าตาเฉย ทำเอาไอ้คนเริ่มก่อนเหวอไปเลย แถมยังมีเสียงหัวเราะคิกคักมาจากนักศึกษาหญิงที่กำลังนั่งรอคิวตรวจรักษาอยู่ข้างหลังด้วย
“มึง..” คนถูกเล่นกลับบ้างเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ไม่กล้าออกฤทธิ์มากเพราะเกรงอีกหลายสายตาที่กำลังมองมายังพวกเราด้วยความสนใจ บ้างนั่งอมยิ้มขำก็มี
สุดท้ายหมอนั่นก็ทำได้แค่ชี้หน้าคาดโทษ ก่อนจะเดินลิ่วๆ ออกจากบริเวณนั้นด้วยความหงุดหงิด
“อ้าว จะรีบไปไหนล่ะ? บอกก่อนสิว่าผมจะได้เป็นพ่อคนหรือยัง?” ผมแกล้งพูดไล่หลัง ขณะเดินตามไปอย่างสบายอารมณ์
“กวนส้นตีน” พอมาถึงรถที่มีพลขับสตาร์เครื่องรอ ไอ้คุณหนูลูกนายพลที่มายืนรอด้วยตาขวางๆ อยู่ก่อนก็ว่าเข้าให้ ผมก็นึกอยู่แล้วล่ะว่าคงต้องโดนสักดอกสองดอก แต่เลือกที่จะไม่ใส่ใจ ก่อนเข้าไปจับมือข้างที่มีผ้ายืดพันมาดู
“ยังเจ็บอยู่หรือเปล่า?” ผมจับพลิกซ้ายพลิกขวา แล้วกดเบาๆ ตรงที่เป็นข้อมือ
“ไม่..โอ๊ยย!” ยังปฏิเสธไม่เต็มคำ ก็ต้องร้องลั่นเพราะแรงบีบที่ผมเพิ่มเข้าไป “มึงจะทำให้เอ็นกูฉีกอีกรอบหรือไงวะ ไอ้ฆาตกร!?”
ผมหลุดหัวเราะกับคำด่าที่ดูไม่สมเหตุสมผลนั่น
“ถ้าเจ็บง่ายขนาดนี้ก็ไม่น่ารีบเอาเฝือกออกเลยนะ”
“เพราะมึงบีบแรงไปต่างหาก” พอผมปล่อย มันก็รีบชักมือตัวเองกลับไป ปากก็บ่นหึ่งเป็นหมีกินผึ้ง “แรงวัวแรงควายแล้วยังไม่รู้ตัวอีก แม่ง”
“แล้วกายภาพบำบัด?”
“ค่อยเริ่มพรุ่งนี้!” คนตอบกระแทกเสียง
ผมยิ้มรับโดยไม่คิดใส่ใจกับน้ำเสียงที่แข็งกระด้างไปบ้าง ถ้าจะให้พูดตรงๆ ก็คือเริ่มชินกับกิริยาอาการไม่ค่อยน่ารักของหมอนี่แล้ว (ส่วนใหญ่ก็ขู่ฟ่อๆ ไปงั้นแหล่ะ จริงๆ ไม่มีอะไรหรอก) ก่อนขยับเข้าไปเปิดประตูรถด้านหลังเพื่อให้อีกฝ่ายขึ้นไปนั่ง
“งั้นเจอกันพรุ่งนี้”
รักชาติมองหน้าผม มองประตูรถที่เปิดรอ แล้วกลับมามองหน้าผมอีกรอบ ดูอึกอักลังเลแปลกๆ แต่ในที่สุดก็ยอมมุดเข้าไปในรถแบบงงๆ
“นั่งนิ่งเป็นเด็กดี อย่าสร้างปัญหาให้พี่คนขับนะครับ” ผมแกล้งแซว แล้วถอยออกมาเพื่อจะปิดประตูรถ แต่ต้องแปลกใจเมื่ออีกฝ่ายชะเง้อคอตามมาเหมือนมีอะไรอยากจะพูด แถมยังไม่วีนเรื่องที่ผมเพิ่งแซวอีกต่างหาก ประหลาดมาก
“พ่อ..ชวนไปกินข้าวเย็นที่บ้าน” ผมเลิกคิ้ว ไม่รู้ว่าทำไมหน้าคนพูดชวนถึงได้ดูเหวอกว่าคนที่ถูกชวนอย่างผมซะอีก
“บอกว่ามีเรื่องจะคุยด้วย.. แต่กูจะบอกให้ว่ามึงไม่ว่างแล้วกัน” พูดเอง เออเอง แล้วก็มุดกลับเข้าไปในรถตามเดิมโดยไม่คิดจะฟังคำตอบกันสักนิด “ออกรถเลยพี่”
“เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวๆ” ผมรีบจับประตูรถเอาไปไม่ให้ปิด
“อะไร?”
“ถามแล้วทำไมไม่รอคำตอบ? คิดแทนคนอื่นแบบนั้นได้ไง?”
“กูไม่ได้ถาม กูแค่เล่าให้ฟัง จบมะ?” คนพูดยกยิ้มมุมปากร้ายๆ แบบที่ชอบทำ
ฮืมม ก็ไม่ได้อยากจะวุ่นวายด้วยเท่าไหร่หรอก แต่นิสัยหมอนี่มันจริงๆ เลย.. น่าจะมีใครมาช่วยดัดนิสัยสักหน่อยนะ? ...โอ้ ไม่ ไม่ๆๆๆ อย่ามองผมแบบนั้น ผมไม่มีเวลาว่างมาช่วยดัดนิสัยใครทั้งนั้นแหล่ะ ผมออกจะอีเว้นท์เยอะ ฮ่ะๆๆ
ทั้งที่คิดแบบนั้น แต่ขาผมกลับพาร่างกายย้ายเข้าไปนั่งข้างตัวปัญหาที่กำลังทำหน้าเหวอซะแล้ว
“ออกรถเลยครับพี่” ผมบอกคนขับ และเลือกที่จะทำหูทวนลมกับเสียงโวยวายของอีกฝ่าย
เอาน่ะ ดีกว่ากลับไปนั่งเหงาหูอยู่บ้านคนเดียว ...ล่ะมั้ง
“ฮ่าๆๆ งั้นเหรอ งั้นก็ค้างที่นี่เลยเป็นไง? ไหนๆ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์อยู่แล้ว”‘เสธ.ดี้’ เอ่ยชวน หลังผมเล่าเรื่องที่แม่ไปทริปเที่ยวกับที่บริษัทแล้วหนีบเอาน้องกวางไปด้วย ทิ้งผมนั่งหง่าวเฝ้าบ้านคนเดียวสุดสัปดาห์นี้
“เฮ้ยพ่อ ชวนคนแปลกหน้าค้างสุ่มสี่สุ่มห้าแบบนั้นได้ไง?”
“แปลกหน้าอะไรของแก? คนกันเองทั้งนั้น แล้วลูกต่ายเขาไม่ใช่เพื่อนแกหรือไง?”
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ” หมอนั่นโพล่งสวนทันควัน
“ครับ ไม่ใช่” ผมช่วยยืนยัน
แต่พูดไปแล้วค่อยมานั่งคิด แล้วระหว่างผมกับรักชาตินี่เขาเรียกว่าอะไรกันล่ะ
“เออ ไม่ใช่!”ผมสะดุ้งโหยงกับเสียงที่ดังขึ้นแบบไม่มีเตือนล่วงหน้า หันไปมองเจ้าของเสียงก็เห็นว่ากำลังโมโหสุดๆ มันคว้ากระเป๋าที่วางไว้บนโซฟา แล้วเดินกระแทกเท้าปังปังขึ้นห้องไปท่ามกลางความงุนงงของผมและท่าทีเหนื่อยหน่ายใจของคนเป็นพ่อ
“อารมณ์ขึ้นๆ ลงๆ ง่ายซะจนลุงชักไม่แน่ใจแล้วว่ามีลูกชายหรือลูกสาวกันแน่ แถมยังแสนงอนอีกต่างหาก” เสธ.พูดติดตลก ผมเลยหัวเราะรับลูกไปตามน้ำ “อย่าไปถือสาเลยนะ”
“ผมเริ่มชินแล้วล่ะครับ”
“งั้นเหรอ? ฮ่าๆๆ ดีๆ ทนได้ก็ช่วยทนมันหน่อยแล้วกันนะ มีคนดีๆ เด็กดีๆ อย่างลูกต่ายเป็นเพื่อนไว้สักคนลุงก็เบาใจ เห็นเพื่อนแต่ล่ะคนที่มันคบแล้ว.. ไม่ไหวๆ” คนพูดส่ายหน้า
“จริงสิครับ เห็นรักชาติบอกว่าคุณลุงมีเรื่องจะคุยกับผม?”
“เออ ใช่ๆ ได้ยินมาว่าลูกต่ายเป็นครูสอนยูโดด้วย ใช่ไหม?”
“แค่ผู้ช่วยผู้ฝึกสอนน่ะครับ”
“นั่นแหล่ะ ลุงอยากจ้างให้มาช่วยสอนส่วนตัวให้ไอ้ดาวร้ายของลุงจะได้ไหม?”
“ให้สอนรักชาติ?” ผมเลิกคิ้วประหลาดใจ
“ก็เห็นมันบ่นอยากได้ครูสอนยูโด.. นานๆ มันจะสนใจอะไรที่มีสาระกับเขาสักที ลุงเองก็อยากสนับสนุน ดีกว่าปล่อยให้เอาเวลาไปหมกมุ่นกับรถแข่งบ้าบ้ออะไรนั่นด้วย ลูกต่ายว่าไง? ค่าจ้างเท่าไหร่คุยกันได้นะ”
“เรื่องนั้น..”
“ผมไม่เรียน”ผมกับเสธ.ดี้หันไปมองคนที่ยืนตาคว่ำอยู่ทางเข้าห้องรับแขก ไม่รู้มันเดินกลับเข้ามาตอนไหนสิ
“รักชาติ?”
“กับมัน” ไม่พูดเปล่า แต่ชี้หน้าบอกตำแหน่ง ‘มัน’ ที่ว่าด้วย
“แล้วแกจะเรียนกับใคร?” คนเป็นพ่อถาม
“ใครก็ได้ที่ไม่ใช่มันอ่ะ” คนเป็นลูกตอบส่งเดชไว้ก่อน
“แกจะเรื่องมากทำไม? แกอยากได้ครูสอนยูโด ฉันก็หาครูสอนยูโดมาให้แล้ว แกจะเอาอะไรอีก?”
“แล้วจะให้รักเรียนกับคนที่รักจะเอายูโดไปโค่นมันได้ไงเล่า?!” “อ๋อ” ผมกับเสธ.ดี้ร้องขึ้นพร้อมกันเมื่อกระจ่างใจ
คำเรียกแทนตัวน่ารักดีนะ ไม่.. ไม่ใช่ประเด็นนั้นสิ ฮ่ะๆๆ
“อ่ะ!” รักชาติรีบตะครุบปากตัวเองเหมือนไม่ได้ตั้งใจจะพูดเรื่องเมื่อกี๊ออกมา “ยะ..ยังไงก็แล้วแต่ ผมไม่เรียนกับมันเด็ดขาด หาคนใหม่ซะ”
“แกสั่งฉันเหรอ?” คนเป็นพ่อขึ้นเสียงเข้ม
“ผมขอร้องก็ได้!”
ผมแอบหัวเราะในใจ เพิ่งเคยเห็นการขอร้องด้วยคำพูด น้ำเสียง และสีหน้าเอาแต่ใจสุดๆ แบบนี้เป็นครั้งแรก ..ครั้งแรกจริงๆ ฮ่ะๆๆ
“กลัวเราจะฉีกเอ็นอีกข้างหรือไง?” ผมพูดยิ้มๆ
“มึงน่ะหุบปากไปเลย!”
“หรือแกจะเรียนกับฉันล่ะ?” เสียงพูดดังขึ้นพร้อมเสียงกร๊อบๆ จากการหักข้อนิ้วของเสธ. “ฉันก็ยูโดสายดำเหมือนกันนะ ถ้าแกลืมไป แถมเทควันโด้ ไอคิโด้ มวยไทยด้วย สนใจไหม ลูก
รัก?”
“เออ ผมเรียนกับมันก็ได้!”ดูเหมือนในที่สุดไอ้ดาวร้ายของเสธ.จะเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ และเดินหงุดหงิดฟาดงวงฟาดงากลับไปทางเก่า
พอเจ้าตัวออกพ้นไปแล้ว ทั้งผมทั้งพ่อหมอนั่นก็ไม่สามารถกลั้นหัวเราะได้อยู่อีกต่อไป
“ฮ่าๆๆๆ”
“คุณลุงดูรับมือกับรักชาติได้ดีนะครับ ผมนี่มีปัญหาตลอดเลย”
“ไม่หรอก ลุงว่าลูกต่ายทำได้ดีทีเดียวนะ งั้นเดี๋ยวลุงจะช่วยบอกจุดอ่อนของเจ้านั่นให้เอาไหม? เผื่อถ้ามันซ่าส์นักก็งัดออกมาใช้ รับรองได้ผล”
“จริงเหรอครับ?”
เราคุยกันอยู่พักใหญ่ จนใกล้ถึงเวลาตั้งโต๊ะอาหาร ผมจึงอาสาขึ้นมาตามตัวปัญหาที่เอาแต่ขลุกอยู่บนห้องตั้งแต่กลับมา
“เข้าไปนะ” ผมถามหลังเคาะประตูอยู่สามรอบแต่ไม่มีเสียงตอบรับ
จับลูกบิดประตูก็รู้อยู่แล้วว่าไม่ได้ล็อค เลยผลักเข้าไป.. แรกเห็นการจัดตกแต่งข้างในก็นึกทึ่งอยู่ไม่น้อย ไม่คิดว่าคนที่มีกิริยาเถื่อนๆ หยาบๆ อย่างรักชาติจะอยู่ในห้องที่ทุกอย่างถูกจัดวางอย่างเป็นระเบียบเนี้ยบนิ้งขนาดนี้ แต่ถ้าคิดว่าเป็นคนที่โตมาในตระกูลนายทหารหลายชั่วคนแบบนี้ ความมีระเบียบวินัยมันคงอยู่ในสายเลือดบ้างไม่มากก็น้อยล่ะ
“รักชาติ?”
ผมเดินเข้าไปหาเจ้าของห้องที่นอนนิ่งอยู่บนเตียง ดูเหมือนจะเผลอหลับไป ทั้งเข็มขัดทั้งถุงเท้ายังอยู่ครบเลยนั่น ผมเลยถือโอกาสใช้ช่วงเวลาที่หมอนั่นกำลังหลับสบายไล่สำรวจชื่นชมห้องนอนของมันสักหน่อย ..คงไม่เป็นไรมั้ง ตื่นเต้นอ่ะ ตั้งแต่เกิดมาเพิ่งเคยเข้าห้องนอนผู้ชายคนอื่น ฮ่าๆๆ
“อืออ”
พอได้ยินเจ้าของห้องเริ่มขยับตัว ผมก็ละสายตาจากสิ่งที่ดูอยู่แล้วเดินไปนั่งลงบนเตียง ข้างร่างที่เริ่มดุกดิก
“พี่แจ๋มเหรอ?”
“ไม่ใช่ครับ”
“แล้วใครอ่ะ?”
คนเพิ่งตื่นลืมตาแป๋ว แต่ดูเหมือนจะยังไม่สร่างขี้ตา สมงสมองยังไม่กลับเข้าที่เข้าทาง มันกระพริบตาปริบๆ มองหน้าผมอยู่พักใหญ่ กว่าจะระลึกได้ว่าผมเป็นใคร ทำอะไร และอยู่ที่ไหน จากนั้นก็ถึงเวลาโวยวาย
“เฮ้ย! มึง...เฮ้ยยยยย!!”
แต่ใครจะไปนึกว่ามันจะลุกยืนพรวดพราดทั้งที่อยู่บนเตียงแบบนั้น สงสัยจะลืม แล้วพอมันยืน เท้ามันก็ไปพันกับผ้านวม แล้วก็พลิก แล้วก็หงายหลังตกเตียง ตอนนั้นแหล่ะที่ผมพุ่งไปคว้าตัวมันไว้ ใช้มือรองกันหัวมันตกกระแทกพื้น แล้วสุดท้ายก็กลายเป็นหัวผมเองที่ไปกระแทกกับพื้น ..เจ็บชะมัด
“มึง.. เฮ้ย มึงเป็นไรเปล่า? มึง! เฮ้ยอย่านิ่งไปดิ เฮ้ย ต่าย!!”
“ฮ่ะๆๆ”
“อะไร?” อีกฝ่ายงงเป็นไก่ตาแตกเมื่อเห็นผมหัวเราะเบาๆ
“เปล่า..” ผมพูดยิ้มๆ “แค่เพิ่งเคยได้ยินนายเรียกชื่อเราเป็นครั้งแรกน่ะ”
“ห๊ะ?” อีกคนเหมือนปั้นหน้าไม่ถูก แล้วก็จบลงด้วยสีหน้าแสดงความหงุดหงิดเหมือนทุกที “มันใช่เวลาไหม? สมงสมองไปหมดแล้วสิมึง”
“เรียกชื่อก็ดีอยู่แล้วนี่” ผมท้วงเรื่องสรรพนามบุรุษที่สองที่มันมักใช้
“กูไม่เรียกใครจะทำไม?”
“โอเค..” ผมยอมแพ้ “แต่ตอนนี้ช่วยลงไปจากตัวเราก่อนได้ไหม? หนักน่ะ”
ผมเหล่ช่วงท้องตัวเองที่มีก้นอีกคนทับอยู่.. ให้ตาย กินอะไรเข้าไปนะ หนักเป็นบ้า
หรือว่านี่มันน้ำหนักปกติของผู้ชาย? อืมม ตอนเล่นยูโดก็ใช้แรงของคู่ต่อสู้ช่วยในการจับคู่ต่อสู้ทุ่มซะด้วยสิ เลยไม่ค่อยได้รับรู้น้ำหนักที่แท้จริงของอีกฝ่ายเท่าไหร่ ..ถ้าหนักขนาดนี้คงให้อุ้มท่าเจ้าหญิงแบบที่เคยอุ้มพวกผู้หญิงไม่ไหวแฮะ แต่ผมจะไปอุ้มใครเขาล่ะ? ก็คิดไปเรื่อย ฮ่ะๆๆ
“เออ..ทะ.โทษที” คนถูกทักก็เพิ่งจะรู้ตัว เลยรีบขยับออกจากตัวผมแบบเก้ๆ กังๆ
ผมยันตัวลุกนั่ง แล้วเอื้อมมือไปลูบๆ คลำๆ ข้างหลังหัวของอีกฝ่ายเพื่อหารอยโป่งนูนที่อาจเกิดขึ้นระหว่างอุบัติเหตุเมื่อครู่ โดยที่เจ้าตัวเขาทำแค่เอนตัวหนีในตอนแรกเล็กน้อย จากนั้นก็ยอมให้สัมผัสโดยไม่พูดอะไร หรือสมองอาจยังประมวลผลไม่ทันก็ไม่ทราบได้ ฮ่ะๆๆ
“ไม่พบร่องรอยความเสียหาย” ผมรายงานหลังพบว่าหัวหมอนี่ยังทุยสวยดีตามปกติ
“ห่วงตัวเองก่อนเหอะ!” น้ำเสียงกระด้างกลับมาอีกครั้งพร้อมกับปัดมือผมทิ้ง ก่อนจะเอื้อมมือตัวเองมาคลำสำรวจหัวผมบ้าง ..ซึ่งอันหลังนี่ผมเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน
“เป็นไง?” ผมถามยิ้มๆ
เพราะรักชาติเอื้อมมืออ้อมไปหลังหัวผมทั้งที่นั่งประจัญหน้ากับผม แถมยังห่างกันหลายคืบ ทำให้หมอนั่นต้องโน้มตัวเข้ามา แล้วก็เลยทำให้หน้าเราสองคนอยู่ใกล้กันโดยไม่ได้ตั้งใจ
เหมือนอีกฝ่ายเพิ่งจะรู้ตัว เลยรีบละมือแล้วกลับไปนั่งหลังตรงตามเดิม ก่อนรายงาน
“โน”
“ตรงข้ามกับเยส?”
“ใกล้เคียงกับ ‘เกือบแตก’ ต่างหาก”
“ฮ่ะๆๆ ก็ยังดีที่ไม่แตก” พอลูบหัวตัวเองดูบ้างก็พบว่ามันโนปูดจริงๆ
“ยังหัวเราะได้อีก” มันเขม้นมองผมอย่างไม่เข้าใจ
“จะให้ร้องไห้เหรอ?” ผมเลิกคิ้ว
“แล้วไม่โกรธล่ะ?”
“โกรธใคร? ก็มันเป็นอุบัติเหตุ?”
“กูไง!”ถ้าไม่เต็มใจยอมรับขนาดนั้น จะพูดทำไม?
ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วหัวเราะเบาๆ กับท่าทางที่ขัดแย้งกันเองของอีกฝ่าย
“อยากให้โกรธ?”
“เฮอะ” คนพูดพ่นลมออกจมูกอย่างไม่สบอารมณ์ “กูไม่สนหรอกว่ามึงจะคิดยังไง จะโกรธจะเกลียดก็ตามสบาย ไม่แคร์”
“โอเค้ ไม่แคร์นะ” ผมพยักหน้า
ดูๆ ไปแล้วก็น่าเอ็นดูแบบแปลกๆ เหมือนกันนะหมอนี่ ที่เขาเรียกว่าอะไรนะ ‘ซึนเดเระ’ ใช่ไหม?
“แล้วถ้าชอบล่ะ?” ผมอมยิ้มพลางชะโงกหน้าไปถามใกล้ๆ
“ห๊ะ?”
“ชอบได้ตามสบายด้วยหรือเปล่า?”“.........” ไปซะละ สมงสมอง ฮ่ะๆๆ สงสัยจะเล่นแรงไปล่ะมั้ง
“ล้อเล่นน่ะ ไม่ต้องกลัวขนาดนั้นก็ได้” ผมบอกพลางยันตัวลุกขึ้นยืน
สีหน้ารักชาติผมก็ไม่รู้จะอธิบายว่ายังไงดี แต่เดาว่ามันคงจะรู้สึกสยองล่ะมั้งถ้าถูกคนที่ไม่ชอบขี้หน้า อีกทั้งเป็นผู้ชาย แถมยังเคยมีกรณีแย่งผู้หญิงกันมาก่อน มาพูดจาแบบนี้ใส่ เป็นผมผมก็คงจะไม่ยินดีเหมือนกันนั่นล่ะ ..มั้ง?
“ใครกลัว! โอ๊ยยย” หมอนั่นลุกตาม แต่ก้ต้องทรุดลงไปกองกับพื้นอีกรอบ
“เป็นอะไร?” ผมก็เลยต้องกลับไปที่พื้นอีกรอบเหมือนกัน
“เหมือนขาจะพลิก” คนพูดจับข้อเท้าขวาของตัวเอง หน้าตาเหยเก ท่าทางจะเจ็บจริงๆ
“เพราะสะดุดเมื่อกี๊น่ะสิ” ผมนึกถึงตอนก่อนมันจะเสียหลักตกเตียงลงมา “ไหนขอดูหน่อย”
ผมลองสำรวจดูคร่าวๆ ก็ไม่น่ามีอะไรร้ายแรง เลยช่วยพยักหมอนั่นขึ้นไปนั่งห้องขาบนเตียง ช่วยถอดถุงเท้าออก แล้วลองสำรวจอย่างละเอียดดูอีกครั้ง
“เอ็นกูจะฉีกอีกไหมเนี่ย?” คนเจ็บเบ้ปาก ท่าทางจะขยาดจากอาการเอ็นข้อมือฉีกไม่หาย
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก น่าจะแค่เคล็ดน่ะ เดี๋ยวนวดให้ มีพวกยานวดไหม?”
อีกฝ่ายตอบโดยการพยักพเยิดไปทางโต๊ะหนังสือ ผมเลยไปเปิดหาดู แล้วก็ได้ยามาหลอดหนึ่ง
ผมชูยาให้ดู แล้วกลับมานั่งที่เดิม ป้ายยาลงไป และเริ่มนวดให้อย่างบรรจงตามที่เคยถูกสอนวิธีปฐมพยาบาลอาการบาดเจ็บจากการฝึกซ้อมยูโดมาตั้งแต่เริ่มหัดเรียน
“ดีขึ้นไหม?”
ผมเงยหน้าขึ้นถาม คนที่ก้มมองอยู่กระพริบตาปริบๆ เหมือนว่าเสียงที่รับไปจะยังส่งสัญญาณไปไม่ถึงสมอง ต้องรออยู่พักหนึ่งถึงจะรู้สึกตัว แล้วมันก็พยักหน้าส่งเดชพร้อมกับเสตาไปมองทางอื่นซะงั้น
ผมยิ้มกับตัวเองแล้วกลับมาทำหน้าที่ต่ออย่างตั้งใจ
“ขำอะไร?”
จนถูกทักนั่นล่ะถึงได้รู้สึกตัวว่าเผลอหัวเราะออกไป
“เปล่า แค่นึกถึงนิทานก่อนนอนที่เคยอ่านให้น้องฟังเมื่อก่อนน่ะ”
“เรื่อง?”
“ซินเดอเรลล่า”
“แล้ว?”
“ก็แค่นึกสงสัยว่า.. ถ้าเราจับเท้านายไว้แบบนี้”
ผมใช้มือขวาจับรองใต้ฝ่าเท้าของอีกฝ่าย รักชาติเลิกคิ้วอย่างสนใจว่าผมจะทำอะไรต่อ
“นายรู้สึกเหมือนว่ากำลังจะได้ลองรองเท้าแก้วหรือเปล่า?”“ข่าวใหญ่ๆๆๆๆ” เสียงนิ่มร้องแรกแหกกระเชอมาแต่ไกล ทำให้ผมที่กำลังจะอ้าปากรับกลีบส้มที่ ‘กุ้งนาง’ ป้อนให้ต้องหันไปมอง
“อะไรหมู รำหมดหรือไง?”
“มึง..” นิ่มชี้หน้ากุ้งนางไปหอบไปด้วย เพราะหายใจไม่ทันเลยยังด่าไม่ออก ทำให้อีกฝ่ายนั่งหัวเราะคิกคักชอบใจ
“ใจเย็นๆ นั่งก่อนๆ” ผมหยิบสมุดโบกลมให้เพื่อนที่นั่งลงฝั่งตรงข้าม
“ไปได้ยินข่าวเม้าท์อะไรมาอีกล่ะ?” หลังผ่านไปสักพัก สจีเป็นคนแรกที่ถามขึ้น
“เห็นมากับตาเลยแหล่ะ” นิ่มพูดออกท่าออกทาง
“เห็นว่ารำหมดเกลี้ยงเลย?” กุ้งนางยังไม่เลิกแซว
“เอ๊ะ อีนี่ เดี๋ยวกูตบ” นิ่มง้างมือขึ้น แต่แล้วก็เอาลง แล้วชะโงกหน้ามาเล่าเรื่องที่ตนได้รู้ได้เห็นมาด้วยความตื่นเต้น “ไอย่ะ ไอศูรย์กับแม่นางกี๋ แม่ไฮโซโบว์ใหญ่คนดังของคณะบัญชีขับรถมาส่งไอที่หน้าคณะเมื่อกี๊นี้!”
“เป็นแฟนกันเหรอ?” ใครสักคนถาม
“ไม่นะ ไอของพวกเรา”
สาวๆ ในโต๊ะร้องระงมด้วยความเสียดาย รวมทั้งคนที่เอาข่าวมาปล่อยอย่างนิ่มด้วย จะมีไม่รู้สึกรู้สาอยู่แค่สองคนก็กุ้งนางกับสจีนั่นล่ะ
“ยัยกี๋อะไรนี่สวยเหรอ?” กุ้งนางถาม
“รู้สึกจะเป็นหมวยอินเตอร์” เพื่อนกุ้งนางเริ่มถกกัน
“เคยเห็นครั้งสองครั้ง แต่ฉันว่าหน้าแกเริ่ดกว่าว่ะ กุ้ง”
“เอ๊า แน่นอนสิ” คนนี้ก็ไม่มีการถ่อมตัวเลยจริงๆ ฮ่ะๆๆ
“ได้ยินว่าบ้านยัยนั่นทำธุรกิจดิวตี้ฟรี”
“รวยอ่ะดิ?”
“ก็รวยน่ะสิ ลูกแม่ค้าเขียงหมูอย่างเธอน่ะเทียบไม่ติดหรอก”
“อ้าว ลามปามถึงแม่ เดี๋ยวตบเลยอีนี่”
“ไม่ๆๆ ฉันไม่ได้ดูถูกแม่แก ฉันแค่เปรียบเทียบว่าทางนั้นเขาไฮโซ เขาดูมีภาษีดีกว่าแกไง”
“เฮอะ ถ้าเขาเป็นผู้ชายที่เลือกคบผู้หญิงจากฐานะทางบ้าน ก็ไม่มีค่าพอให้ฉันรู้สึกเสียดายหรอกย่ะ สู้คุณชายต่ายของกุ้งนางก็ไม่ได้เนาะ เทพบุตรทั้งหน้าตาทั้งนิสัย” กุ้งนางซบแก้มกับไหล่ผมแล้วก็ถูๆๆ อย่างที่ชอบทำบ่อยๆ “ถึงบ้านกุ้งนางจะขายหมู แต่ก็มีเงินพอเลี้ยงดูคุณชายต่ายให้สุขสบายได้ตลอดชีวิตเลยนะ แต่งงานกันไหม?”
“มึงอย่าเยอะ!” เพื่อนๆ ของกุ้งนางรีบเข้ามาช่วยดึงตัวเธออกให้ห่างผม ส่วนผมก็ได้แต่นั่งหัวเราะกับความรั่วของเธอ
“ถึงแกเกิดในตระกูลไฮโซ เขาก็ไม่เอาแกหรอก เพี้ยนแบบนี้” สจีวิจารณ์กุ้งนาง
“ไม่พูดก็ไม่มีใครว่าใบ้หรอก ทอม!”
“บอกกี่ครั้งแล้วว่าไม่ใช่ทอม”
“อี๋ ทอมๆๆๆ”
“ไอของฉันไม่ใช่คนแบบนั้นสักหน่อย” จู่ๆ นิ่มก็โพล่งขึ้น เหมือนว่าเธอกำลังแก้ตัวแทนขวัญใจของตัวเองอยู่
“เขาเป็นของแกตั้งแต่เมื่อไหร่? ของยัยกี๋อะไรโน่นนน” กุ้งนางเลิกสนใจสจี แล้วหันไปเถียงกับนิ่มต่อ
“บางทีเขาอาจจะเป็นแค่เพื่อนกันก็ได้” ผมออกความเห็นบ้าง หลังนั่งฟังมานาน “แบบว่าบังเอิญเจอระหว่างทาง ก็เลยรับขึ้นรถมาอะไรแบบเนี้ย”
“ใช่ๆๆ อาจเป็นแบบนั้นก็ได้” นิ่มที่แตกตื่นกับเรื่องนี้ก่อนใครรีบพยักหน้าเห็นด้วยกับผมแรงๆ “จริงๆ แล้วไออาจไม่ได้ชอบยัยนั่นก็ได้”
“ไอชอบ”เสียงผู้ชายที่ไม่ใช่เสียงของผมทำให้ทุกคนให้โต๊ะหันหาที่มาเลิ่กลั่ก ก่อนไปเจอไอ้แมวยักษ์ที่ไปไหนมาไหนได้เงียบกริบผิดกับร่างกายใหญ่โต กำลังนั่งเลียอมยิ้มหลากสีอันเบ้อเริ่มที่คงมีใครสักคนให้มา
“ขาวๆ หมวยๆ ไอชอบ”“แปลว่าคบกันจริงงั้นเหรอ? ได้ไง? ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วใครจีบใครก่อน? เมโล่รู้ใช่ไหม?” สาวๆ แย่งกันยิงคำถามใส่คนที่กำลังเอร็ดอร่อยกับอมยิ้มอันใหญ่
“บอกแล้วได้อะไรอ่ะ?” หมอนั่นเริ่มหากินตามนิสัย
“เค้กช็อคโกแล็ตหนึ่งชิ้น!”
“ให้สองชิ้น!”
“จูปาจุ๊บ!”
“น้ำแข็งใส!”
“ซาลาเปาไส้ถั่วแดง!”
“แล้วบันนี่อ่ะ?” พอสาวๆ เสนอกันเกือบครบทุกคน มันก้หันมาถามหาข้อเสนอจากผมบ้าง
“ไม่มี” ผมบอกยิ้มๆ
“ไม่มีเหรอ?” คนถามสีหน้าผิดหวังน่าดู
“อื้อ ไม่มี”
“บันนี่ไม่อยากรู้เหรอ?”
“อื้อ ไม่อยากรู้”
“แต่เค้าอยากไปกินเค้กกับบันนี่อีกอ่ะ” เพราะนั่งยองกับพื้นอยู่แล้ว หมอนั่นก็เลยขยับมาใกล้ แล้วเอาแขนเกยไว้ที่ตักผมซะเลย
ส่วนผมก็ได้แต่หัวเราะกับคำสารภาพน่าเอ็นดูของมัน ตั้งแต่ไปร้านเค้กด้วยกันวันนั้น มันก็มักมาป้วนเปี้ยนใกล้ผมบ่อยขึ้น สงสัยจะอยากกินเค้กฟรีอีกนั่นล่ะ ฮ่ะๆๆ
“ยางรัดผมน่ารักดีนะ เมโล่” สจีที่สังเกตเห็นยางรัดข้างหลังหมอนั่นพูดขึ้น สาวๆ คนอื่นเลยพากันชะโงกมาดูด้วยความสนใจ ผมเองก็เพิ่งจะสังเกตเห็นเหมือนกันว่าวันนี้มันมัดผมมา
“อ๊ายยย น่ารักๆ”
“ใครให้มาเหรอ?”
“บันนี่” คำตอบทำให้ทุกสายตาหันมาจับจ้องผมเป็นจุดเดียว
“เอ้อ.. จริงๆ แล้วเป็นของน้องสาวน่ะ”
“อ๋อ แต่ก็ดูเหมาะกับเมโล่มากเลยเนาะ”
“น่าร้ากกกก มัดแบบนี้มาทุกวันเลยนะเมโล่วววว”
“เมโล่” กุ้งนางเรียกพลางยื่นส้มลูกหนึ่งไปให้เจ้าของชื่อ “แลกกันมะ?”
“ฮึ” หมอนั่นหันหน้าหนีด้วยอาการเมินสุดๆ
“ชิ!” เจ้าของส้มจิ๊ปากขัดใจ แล้วเอาส้มกลับไปปอกกินเอง ฮ่ะๆๆ
“อยากรู้หน่อยดิ” มันหันกลับมาอ้อนผม โดยไม่สนใจคำวิจารณ์รอบหัวตัวเอง
“งั้นนน..” ผมลากเสียงพลางคิดว่าจะถามอะไรดี
“ถามเลยๆ” เมโล่เร่งเร้าอย่างกระตือรือร้น รวมถึงคนอื่นบนโต๊ะที่อยากรู้เรื่องนี้ด้วย
ผมเลยตัดสินใจถามสิ่งที่รบกวนจิตใจมาตั้งแต่เมื่อครู่ออกไป
“ไอมีแฟนแล้วเหรอ?”
“อื้อ”เจ็บแฮะ
TBC.#ฉันชอบใคร เขาก็ไม่ชอบฉัน พอเขามาชอบเรา เราก็ไม่ชอบเขาเหมือนกัน
ความรักมันประหลาด ไม่ค่อยมีโอกาสเกิดขึ้นพร้อมกานนน~#
ให้ตายสิพับผ่า 
--------33อ่านตอนนี้ก็คงจะพอรู้กันแล้วว่าชายต่ายมันไม่ได้ฮอตแบบไม่มีเหตุผลนะคะ ไม่ใช่แค่นั่งหล่อๆ แล้วสาวก็วิ่งมาหาเอง มันมีของค่ะ ฮ่าๆๆ
--------33แต่ถ้าจะให้บอกว่าชายต่ายเจ้าชู้หรือเปล่า..
ก็ไม่ใช่พวกกรุ้มกริ่มหรือเล่นหูเล่นตานะคะ แต่มาดแบบคุณชาย กับความที่เป็นสุภาพบุรุษแบบซึมลึกเข้าเซลล์ แล้วก็คุ้นเคยกับการเทคแคร์ผู้หญิง รู้ว่าทำอะไรแล้วพวกนางจะชอบหรือไม่ชอบ ก็อาจทำให้คนที่อยู่ด้วยเขินไปวันละหลายตลบได้น่ะ
แต่ทุกสิ่งที่ทำไม่อาจระบุได้ว่าเขาจะอยู่ข้างล่างหรือข้างบนนะคะ ก็แค่ทำไปตามสันดาน อุ้ย สัญชาตญาณน่ะ
--------33เห็นมีคนพูดถึงชื่อเรื่อง งั้นไวท์ก็ขอพูดบ้างแล้วกัน
[ยากนัก.. รักนี้] ก็เพราะเรื่องนี้มันย๊ากยากที่จะเลือกใครสักคน รักใครแค่สักคน ยากที่จะบอกว่าใครเคะ ใครเมะ
ยากที่จะบอกว่าใครเป็นพระเอก นายเอก ยากที่จะลงตัว แล้วก็ยากที่จะจบลงอย่างแฮปปี้ทุกฝ่ายด้วย
เพราะงั้นสิ่งที่จะได้มาในท้ายที่สุด ผ่านการทดสอบที่ยากเย็น จึงเป็น
[Ultimate Love] ค่ะ อิอิ
--------33ชอบคอมเม้นต์ของเรื่องนี้จริงๆ แตกแยก เอ้ย แตกต่างดี ชอบๆ
แล้วมาเม้นต์กันอีกนะ เค้าก็จะมาอัพให้อ่านอีกเหมือนกัน อิอิ
ปล. คนอ่านเคยเห็นกระต่ายลายพาดกลอนกันไหมคะ?
โพลล์
หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2 (อ่าน 279313 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก