[Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

โพลล์

คุณปลื้มหนุ่มคนไหนมากที่สุด? (เลือกได้ 2 ข้อ)

รักชาติ  (คุณหนูผู้ไล่ตามความรัก)
101 (21.8%)
ไอ  (หนุ่มเฟรนด์ลี่ที่เดาใจได้ยาก)
41 (8.8%)
เมโล่  (แมวยักษ์จากต่างดาว)
109 (23.5%)
ปูเป้  (โชตะวัยประถมฯ)
5 (1.1%)
เฮียภาค  (กัปตันสุดเข้ม)
32 (6.9%)
เฮียภูมิ  (ผู้กองจอมกะล่อน)
14 (3%)
แกรี่  (แบดบอย+ค้ำคอร์)
32 (6.9%)
ชายต่าย  (ผู้เกิดมามีเสน่ห์โดยธรรมชาติ 555)
130 (28%)

จำนวนผู้โหวตทั้งหมด: 273

ผู้เขียน หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2  (อ่าน 279305 ครั้ง)

ออฟไลน์ princessrain

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 190
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +18/-0
อันที่จริงตั้งแต่ตอนแรกกกกกกกกกกกกก มาเลยนี่เชียร์ไอสุดฤทธิ์
แต่ตอนนี้เป็นไรไม่รู้ ชอบรักชาติม๊ากมากกกกกกกกก
สงสัยจะแพ้หนุ่มซึน ยิ่งทำตัวก๊าวๆนี่ยิ่งชอบ
แต่หน่วงๆไปกับชายต่าย นี่ภาวนาให้หันมามองน้องรักของพี่บ้าง...

แอบอ่านคอมเมนต์แล้วเห็นว่าหลากเสียง หลายความคิดมาก
คงเป็นที่สนุกสนานของคุณไวท์ที่ทำให้คนอ่านเสียงแตกได้ขนาดนี้
เรายังสนุกเลย 5555555555555

ปล.แต่ที่อ่านๆมา แอบชอบความคิดเห็นที่เชียร์แซนวิช รัก>ชายต่าย>เมโล่ นะคะ แหม่ คิดละฟิน :hao5:
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 02-05-2014 13:36:28 โดย princessrain »

ออฟไลน์ suck_love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
นั่งบี้หัวนมกันอ่ะะะะ   คืออะไรรรรรร  :hao6:
รักชาติค่ะ พระเอกในดวงใจหนึ่งเดียว
เอาไอไปไกลๆ  :katai2-1:

ออฟไลน์ myd3ar

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1531
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-4
เลือกไม่ได้ หลาย p ไปเล้ยยยยย  :hao7:

ชอบทุกคนเลย น่ารักๆ ทั้งนั้น

ออฟไลน์ yuuri

  • เป็ดมัธยม
  • *
  • กระทู้: 144
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +14/-2
ดูเหมือนไอกับชายต่ายน่าจะมีความหลังที่ชายต่ายจำไม่ได้หรือเปล่า?

Fenze

  • บุคคลทั่วไป
โถ ไอจากตอนนี้คะแนนลดฮวบฮาบเลยแหะ
แต่เพราะชายต่ายขอเป็นเพื่อนหรือป่าวหว่า?
เลยพยายามแบบขีดเส้นตัวเองไว้ เห้ออ
ต่างคนต่างคิดเองเออเองไรงี้รึเปล่าเนี่ย
เดาไปไม่ถูกเลยอ้ะค่ะ 555555 5

ฮือออ แต่ไม่อยากให้ใครซักคนต้องเจ็บเลย
แงงง อยากให้สมหวังกันทุกคน
นี่ทุกคนยังมีปมอะไรกันอีกใช่ม้ายยยย

ปล.ยืนยันเมลล์ได้แล้วรีบมาเม้นให้เลยค่า อิ้อิ้ > v <)♥

ออฟไลน์ White Raven

  • I'm beautiful in my way.~
  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 270
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +779/-3
    • Fanpage
ยากนัก... รักนี้ ♥




ตอนที่ 10





“พี่ต่าย แน่ใจนะว่าจะไม่ไปกับพวกเรา?”  แม่เดินเข้ามานั่งลงบนเตียง แล้วตบหลังผมที่นอนคว่ำอยู่เบาๆ


วันหยุดนี้พวกสาวๆ (แม่ พี่หงษ์ น้องกวาง ลูกปลา) เขานัดกันไปดูหนัง ไปช็อปปิ้ง อย่างที่ชอบทำเป็นประจำทุกเดือน ซึ่งผมก็ไปบ้างไม่ไปบ้างแล้วแต่ความสะดวก และวันนี้ผมก็บอกไปแล้วว่า ‘ไม่’ แต่แม่ก็ยังเข้ามาถามเป็นครั้งสุดท้ายก่อนออกจากบ้าน เผื่อว่าผมจะเปลี่ยนใจ (ก็ไม่ใช่อะไร แค่อยากได้คนไปช่วยถือของให้น่ะ พวกผู้หญิงก็แบบนี้แหล่ะ ฮ่ะๆๆ)


“ต่ายอยากนอนมากกว่า”  ผมพลิกตัวกลับมานอนหงาย เพื่อจะได้เห็นหน้าคนที่คุยด้วย


“พี่ต่ายดูซึมๆ ไปนะ สองสามวันมานี้”  แม่เอามือมาอังหน้าผากผม ก่อนย่นคิ้วน้อยๆ  “ตัวอุ่นๆ นะ”


“อย่างกับคนอกหักแน่ะ”  น้องสาวที่ยืนกอดอกพิงกรอบประตูเป็นคนพูด


“ก็อกหักน่ะสิ”  ผมพูดยิ้มๆ สองสาวทำตาโต


“จริงเหรอ?!”


“ล้อเล่นน่ะ”


“จริงแหงๆ”  น้องสาวว่า


“แค่เหนื่อยจากกิจกรรมคณะเฉยๆ ช่วงนี้จัดกิจกรรมติดๆ กันเลย”


“คราวพี่ปารีสก็ซึมแบบนี้”


“น้องกวาง”  ปากเล็กช่างเจรจาต้องหุบฉับเพราะน้ำเสียงเรียบๆ ของแม่  “พี่ต่ายเขาแค่เหนื่อยน่ะ แม่ว่าเราเลิกกวนพี่เขาดีกว่า ปล่อยให้พี่เขาได้พักเถอะ”


แม่ลูบหัวผมอย่างอ่อนโยน ผมยิ้มให้แม่อย่างขอบคุณ


“เที่ยวให้สนุกนะครับ”  ผมบอกแม่ แล้วเหลือมองไปทางน้อง  “ทั้งสองคนเลย”


“อยู่แล้วย่ะ!”  คนพูดแลบลิ้นใส่ ก่อนวิ่งชายกระโปรงปลิวลงไปข้างล่าง


“จริงๆ เลยเด็กคนนี้”  แม่ส่ายหัวแต่หน้ายังเปื้อนยิ้ม  “งั้นแม่ไปก่อนนะ เดี๋ยวจะซื้อของอร่อยๆ มาฝาก”


“ครับผม”


หลังแม่กับน้องสาวออกจากบ้านไป ผมก็หลับๆ ตื่นๆ อยู่สักพัก ก่อนจะได้ยินเสียงกริ่งหน้าบ้านดัง ครั้งแรกผมยังนอนเฉย ครั้งที่สองก็เฉย แล้วก็เงียบไปนาน ผมคิดเอาเองว่าใครก็ตามที่กดกริ่งคงจะถอดใจเลิกราไปแล้ว กำลังจะหลับตาลงก็ได้รู้ว่าตัวเองคิดผิดถนัด เพราะไอ้ ‘ใคร’ ที่ว่านั่นนอกจากมันไม่คิดจะเลิกราแล้ว มันยังกดกริ่งบ้านผมแบบรัวๆ ราวกับไม่เคยมีใคสั่งสอนว่านั่นเป็นเรื่องที่ไม่ควรทำ


“มาแล้วครับๆ” 


ผมเดินขยี้หัวลงจากบ้านมาด้วยความหงุดหงิด แล้วก็ต้องเลิกคิ้วสูงเมื่อเห็นคนที่ดูเหมือนกำลังหงุดหงิดยิ่งกว่ายืนหน้าบูดบึ้งอยู่ตรงประตูรั้ว


“นาย..”  เท้าผมชะงักเองโดยอัตโนมัติ แต่เมื่อรู้สึกตัวก็รีบก้าวต่อไปเปิดประตูให้อีกคนเข้ามา  “มาได้ไง?”


“ก็ขับรถมา”


‘รักชาติ’ ถอดแว่นกันแดดเหน็บไว้ที่กระเป๋าเสื้อเชิ้ตสีดำที่ใส่มา พลางเบียดตัวผ่านประตูเข้ามาโดยไม่สนใจว่าจะถูกเชิญหรือเปล่า ผมเลื่อนประตูปิดพลางพลางชะโงกดูรถที่หมอนั่นขับมาจอดหลบไว้ข้างรั้วบ้าน ก่อนหันกลับมาแล้ววิ่งตามแขกเข้าไปในบ้านของตัวเอง


“ทำไมมาเปิดประตูช้า?”  พอเข้ามาในบ้านก็หันมาตีหน้ายักษ์ถามทันที


“ก็นอนอยู่.. นั่งก่อนสิ เดี๋ยวไปหาน้ำมาให้”  ผมชี้ไปที่โซฟาหน้าทีวี แล้วหมุนเท้ากลับจะเข้าไปหาน้ำในครัว แต่มือที่มาคว้าหมับที่ข้อมือทำให้ต้องหันกลับไปเลิกคิ้วมอง


รักชาติไม่พูดอะไร แต่ยื่นอีกมือมาแตะหน้าผากผม แล้วขมวดคิ้ว


“ตัวรุมๆ หน้าก็เหมือนชีดๆ”  คนพูดจ้องตาผม  “มึงไม่สบายเหรอ?”


“แค่เพลียนิดหน่อยน่ะ”  ผมยิ้มบาง จับมือที่แตะหน้าผากลง แต่ยังไม่ได้ปล่อย  “ไม่มีอะไรน่าห่วงหรอก”


“แล้วใครบอกว่าห่วงล่ะ?”  คนปากแข็งปล่อยข้อมือผม ส่วนมือข้างที่ถูกจับไว้ก็บิดออกจากการเกาะกุม


“นั่นสิเนาะ ใครจะมาห่วงคนอย่างเรา”  ผมแกล้งบ่นน้อยใจ แล้วหันหลังเดินข้าครัว ตั้งใจจะไปหาอะไรให้แขกกิน


“อย่าตอแหล”  คนที่เดินตามมายืดกอดอกพิงขอบประตูกำลังทำหน้าหมั่นไส้ ผมเลยหลุดหัวเราะเบาๆ


“เอ้า น้ำเย็นๆ”  ผมรินน้ำเย็นๆ ใสๆ ใส่แก้วไปยื่นให้ หมอนั่นก็รับไปอย่างว่าง่าย  “แล้วที่อุตส่าห์มาถึงนี่ มีอะไรเหรอ?”


ผมไม่แปลกใจที่รักชาติจะรู้จักบ้านผมถูก แม้จะไม่เคยมา เพราะเสธ.ดี้ก็รู้จัก พี่เชษฐ์ พลขับที่เสธ.ดี้เคยใช้ให้ขับรถมาส่งผมถึงบ้านเมื่อครั้งที่ผมไปบ้านท่านก็รู้จัก มันก็คงจะถามเอาจากใครสักคนนั่นล่ะ ที่แปลกใจคือมาทำไมต่างหาก


คนที่กำลังดื่มน้ำแก้กระหายชะงัก ค่อยๆ ลดแก้วลงคล้ายพยายามถ่วงเวลาเพื่อคิดหาเหตุผล ก่อนจะชูมือข้างที่ยังต้องทำกายภาพบำบัดให้ดู พร้อมทำสีหน้าหงุดหงิดกลบเกลื่อนเหมือนทุกที


“ลืมหน้าที่แล้วหรือไง?”  คนพูดถลึงตาใส่  “เมื่อวานก็กลับก่อน โทรก็ไม่ติด เสียเวลากูต้องขับรถมาถึงนี่”


“โทษทีนะ เมื่อวานเราลืมสนิทเลยน่ะ แล้วแบตโทรศัพท์ก็หมดด้วย”  ผมรับแก้วน้ำไปวางไว้บนเคาน์เตอร์ครัว แล้วคว้ามืออีกฝ่ายจูงออกมาที่ห้องนั่งเล่น  “รออยู่นี่ก่อน เดี๋ยวเราขึ้นไปเอายาบนห้องแป๊บ”


เป็นอีกครั้งที่หมอนั่นไม่ยอมนั่งรอตามที่บอก แต่เดินตามผมขึ้นมาบนชั้นองแบบหน้ามึนๆ


“บอกไว้ก่อนว่าห้องเราไม่กว้างเหมือนห้องนายหรอกนะ”  ผมหันไปพูดยิ้มๆ กับคนที่เดินตามหลังมาพร้อมสายตาสอดส่ายสำรวจไปทั่วบ้านอย่างสนใจ


“ไม่ต้องบอกก็รู้ บ้านหลังเล็กแค่นี้”  ก็ยังพูดจาได้มะนาวไม่มีน้ำเหมือนเดิม ฮ่ะๆๆ


“โทษทีแล้วกันที่ไม่มีบ้านหลังใหญ่ๆ”  ผมแกล้งทำเสียงทื่อ


“ก็ไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อย”  อีกฝ่ายเสียงอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด คงเชื่อจริงว่าผมโกรธล่ะมั้ง


ยิ่งผมไม่มีคำพูดต่อ ยิ่งรู้สึกได้ว่าคนข้างหลังกำลังร้อนรน แล้วระยะห่างก็ถูกร่นขึ้นจนกลายเป็นเดินเบียดกัน ผมลอบยิ้มกับตัวเอง ก่อนเปิดประตูห้องแล้วผายมือให้อีกคนเข้าไปก่อน


“เชิญครับ คุณหนู”


รักชาติไม่สนใจคำแซวของผม เพราะดูเหมือนกำลังตื่นเต้นที่ได้เข้ามาสำรวจห้องนอนผมมากกว่า ฮ่ะๆๆ


“รก”  เป็นคำนิยามสั้นๆ ง่ายๆ ที่หมอนั่นมอบให้หลังได้กวาดตาสำรวจรอบๆ ห้องแล้ว


ผมเดินไปเก็บหนังสือสี่ห้าเล่มที่วางไว้บนเตียงนอนออก แล้วชี้มือเป็นเชิงบอกให้แขกนั่งแถวๆ นั้น พอค้นหาหลอดยาเจอ ผมก็ลากเก้าอี้มานั่งข้างเตียง


“แบบนี้ไม่เรียกว่ารกหรอกนะ”  ไม่อยากจะบอกว่าห้องน้องสาวผมรกกว่านี้ซะอีก 


“แล้วจะให้บอกว่าเป็นระเบียบเรียบร้อยหรือไง?”


“บอกแล้วว่าอย่าเอาไปเปรียบกับห้องของนาย”  ผมบอกอย่างไม่คิดมาก ระหว่างจะเปิดฝาหลอดยา ก็ถูกอีกฝ่ายฉวยเอาหลอดยาไปให้ผมต้องทำหน้าแปลกใจอีกรอบ


“เดี๋ยวทำเอง”  คำพูดของหมอนั่นทำผมต้องงงหนักกว่าเก่า


“แต่..”


“ทำเองได้น่า”  คนพูดลุกขึ้น ดึงตัวผมลุกจากเก้าอี้ด้วย ก่อนที่ตัวเองจะนั่งแทน แล้วชี้มือไปที่เตียง พร้อมคำพูดสั้นๆ ที่ชวนให้งงยาวๆ  “นอน”


“ห๊ะ?”


“ก็บอกให้นอนไปไง เพลียไม่ใช่เหรอ? เดี๋ยวแขนกูกูจัดการเอง”


ถ้าจัดการได้เองแล้วจะถ่อมาถึงนี่ทำไม.. แน่นอนว่าผมไม่มีทางพูดอย่างที่คิดออกไป ก็เลยได้แต่นั่งลง แล้วก็มองอีกฝ่ายจัดการข้อมือตัวเองอย่างทุลักทุเลจนอดหัวเราะไม่ได้


“ขำอะไร?”  พอทำได้ไม่ถนัดก็เริ่มหงุดหงิด พอเริ่มหงุดหงิดก็หันมาแว้ดเอากับผม


จริงๆ เลยสิน่า.. ผมได้แต่ส่ายหัวแล้วถอนหายใจ


“มาเถอะ ให้เราช่วย”  ผมดึงข้อมืออีกฝ่ายมานวดๆ ดึงๆ ตามที่หนังสือสอนไว้ แรงขืนเล็กๆ น้อยๆ ที่ยังมีอยู่บ้างทำให้ผมต้องเงยหน้าขึ้นพูดยิ้มๆ


“ไว้หลังจากนี้ค่อยดูแลเรา ถ้าเป็นห่วง”


“ใครเป็นห่วง?!”


นะ.. ก็ต้องปากแข็งแบบนี้แหล่ะ ถึงจะใช่รักชาติตัวจริงเสียงจริง ฮ่ะๆๆ


“ไม่รู้สิ”  ผมก้มมองสิ่งที่กำลังทำอยู่ต่อ  “คนแถวนี้ล่ะมั้ง”





“อืออ..” 


ผมค่อยๆ เปิดตาทีละข้าง หาที่มาของแรงสั่งสะเทือนบนแก้มซ้าย ภาพแรกที่เห็นก็คือรักชาติที่เกยคางไว้กับที่นอน ส่วนตัวนั่งอยู่บนพื้น มือหนึ่งจับโทรศัพท์ที่เปิดระบบสั่นไว้ของผมมานาบแก้มผมเอง ขณะที่สีหน้าดูอมยิ้มนิดๆ อย่างอารมณ์ดีแบบที่ผมไม่เคยเห็นมาก่อน


“ตื่นมารับสักที ปล่อยให้สั่นอยู่ได้”  คนพูดปล่อยมือจากโทรศัพท์ แล้วหันกลับไปง่วนกับอะไรบางอย่างบนพื้นต่อ


ผมรับโทรศัพท์ไว้ แต่ความสงสัยทำให้ต้องชะโงกหน้าตามไปดูอย่างอยากรู้อยากเห็นว่าหมอนั่นกำลังทำอะไรอยู่กันแน่ อะไรที่ทำให้คนขี้หงุดหงิดอย่างหมอนั่นดูสนุกสนานขนาดนี้กัน?


“เฮ้ย!”  ผมรีบพุ่งไปแย่งอัลบัมรูปที่รักชาติกำลังใช้โทรศัพท์ถ่ายรูปบางรูปในนั้นเก็บไว้อย่างตั้งอกตั้งใจ


ก็จะไม่หวงขนาดนี้ได้หรอกนะถ้าไอ้รูป ‘บางรูป’ ที่ว่ามันไม่ใช่ตอนที่แม่จับผมแต่งชุดกระโปรงฟูฟ่องแบบเด็กผู้หญิง แล้วก็จับมัดผมถักเปียตั้งแต่ตอนที่เพิ่งเริ่มหัดเดินน่ะ แถมยังมีหลายรูปซะด้วยสิ ให้ตาย! ไปค้นเจอได้ไงนะ คนอุตส่าห์เอาไปซ่อนไว้ในซอกในหลืบจนแม้แต่ตัวเองยังลืมไปแล้วแท้ๆ ซนจริงๆ


“ไม่! เอาคืนมาาา!!”  รักชาติตัวดีผวาตามอัลบัมรูปขึ้นมาอย่างกับถูกแม่เหล็กดูด แต่ถูกผมให้มือยันหัวมันเอาไว้


“ไม่ต้องเลย ค้นห้องคนอื่นตามใจชอบใช้ได้ที่ไหน?”


“ก็มึงอยากหลับทำไม? กูไม่มีอะไรทำนี่หว่า”


“ก็นายเองไม่ใช่เหรอที่บอกให้เรานอน ถ้าไม่มีอะไรทำก็กลับบ้านไปสิ จะอยู่ทำไม?”


!


รักชาติหยุดกึก เลิกดื้อดึง เลิกโวยวาย เจ้าตัวลุกขึ้นยืน ก้มเก็บแว่นกันแดด กุญแจรถ โทรศัพท์ แล้วทำท่าจะออกจากห้องผมไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าถูกโกรธเข้าอีกแล้วแน่ๆ และไม่ต้องเสียเวลาคิด ผมเอื้อมมือไปดึงแขนอีกฝ่ายไว้ตามสัญชาตญาณ


“ขอโทษ เราแค่..”  ผมเลื่อนมือมาบีบมือหมอนั่นเบาๆ  “ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแบบนั้น”  แล้วเลื่อนต่อมาจับนิ้วก้อยเป็นเชิงขอคืนดี  “อย่าโกรธเลยนะ”


“.........”


“นะครับ?”


ผมขยับเข้าไปง้อใกล้ๆ เมื่อเห็นอีกฝ่ายเริ่มมีท่าทีอ่อนลง แต่โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นอีกรอบหลังจากนิ่งไปก็ดึงความสนใจของผมออกมาได้ชั่วครู่


!


แล้วก็แทบจะลืมไปเลยว่ากำลังทำอะไรอยู่เมื่อเห็นชื่อของคนที่โทรมาโชว์หราหน้าจอ


“ฮัลโหล”  ผมรีบกดรับ


“คุณชาย! พอดีเรามีปัญหานิดหน่อย จำได้ว่านายเคยบอกว่าบ้านอยู่แถวนี้ ขอแวะไปสักแป๊บได้ไหม?”


ผมไม่ลังเลเลยที่จะตอบตกลง บอกทางอีกฝ่ายเสร็จสรรพก็รีบลงไปรอหน้าบ้านด้วยใจกระวนกระวาย


รอไม่นานนัก รถเวสป้าสีส้มครีมก็ขับมาจอดหน้าประตูรั้ว คนขับที่เสื้อผ้าเนื้อตัวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือดทำเอาผมตกใจแทบสิ้นสติ


“ไอ! ทำไมเป็นแบบนี้ล่ะ?”  ผมพุ่งตัวเข้าไปจับอีกฝ่ายอย่างร้อนรน


“ใจเย็น คุณชายใจเย็นนะ”  ไอจับแขนทั้งสองข้างของผมให้นิ่ง ยิ้มปลอบเหมือนไม่มีเรื่องอะไรร้ายแรงเกิดขึ้น  “นี่ไม่ใช่เลือดเรา เราไม่ได้เป็นอะไร เห็นไหม? ไม่มีแม้แต่รอยถลอก”


ไอหมุนตัวให้ผมดู ผมก็จับดูตามตัวเขาเพื่อความแน่ใจ พอเห็นว่าทางนั้นปลอดภัยจริงๆ ผมก็โล่งใจจนดึงตัวเขาเข้ามากอดอย่างลืมตัว


“อย่าทำให้ตกใจสิ”


“ฮ่ะๆๆ โทษทีนะ”  ไอตบหลังผมเบาๆ


“แล้วตกลงเลือดใครอ่ะ?”  ผมถามอู้อี้กับไหล่ของอีกฝ่ายทั้งที่ยังกอดไว้แน่น


“ปล่อยเราก่อนดีกว่าไหม?”  คนพูดดันตัวผมออกเบาๆ แถมพูดติดตลก  “ใครผ่านมาเห็นเข้าจะนึกว่าเราเป็นคู่เกย์กัน”


“อ้อ โทษที”  ผมยอมถอยออกมาพร้อมยิ้มแห้งๆ


“เนียนเลย แหม่”  ไอแซวยิ้มๆ ผมเลยหัวเราะตามน้ำไป


“งั้นเข้ามาในบ้านก่อนสิ”


ระหว่างเดินเข้าบ้าน ไอเล่าให้ฟังว่าเพิ่งกลับจากบ้านเพื่อน กำลังจะไปทำงานที่ร้าน แต่ระหว่างทางเจอรถประสบอุบัติเหตุเข้า ไอก็เลยเข้าไปช่วยเขา ตัวก็เลยเปรอะเปื้อนเลือดมาอย่างที่เห็น ไอ้ครั้นจะให้ไปที่ร้านทั้งแบบนี้ก็กลัวเพื่อนร่วมงานจะตกใจ จะกลับไปเปลี่ยนที่หอก็ต้องวิ่งย้อนไปย้อนมา เสียเวลาอีก พอดีนึกได้ว่าบ้านผมอยู่แถวนี้ก็เลยจะขอแวะเข้ามาล้างเนื้อล้างตัวสักหน่อย ซึ่งแน่นอนว่าผมเต็มใจให้ความช่วยเหลืออย่างที่สุด


!


พอเข้ามาในห้อง เห็นใครอีกคนนั่งอยู่บนเตียง หลังพิงผนัง บนตักมีอัลบัมรูป ในมือมีโทรศัพท์ ผมก็เพิ่งจะนึกได้เดี๋ยวนั้นเองว่าก่อนลงไปทำอะไรค้างอยู่


“อ้าว นายก็อยู่ด้วยเหรอ?”  ไอทักทายก่อนด้วยรอยยิ้มเป็นมิตรตามนิสัย


แต่คำตอบที่ได้กลับมานี่สิ ทำเอาผมต้องยกมือกุมขมับเลยทีเดียว



“นั่งหัวโด่ขนาดนี้ยังต้องถามอีกเหรอ?”






“เอามานี่เลย”


หลังหาเสื้อผ้าให้ไอเปลี่ยนพร้อมทั้งผลักดันเข้าไปล้างตัวในห้องน้ำแล้ว ผมก็หันกลับมาตะครุบอัลบัมรูปคืนจากคนบนเตียงที่ถือวิสาสะเอาไปเปิดดู แถมยังถ่ายรูปเก็บเอาตามใจอีก


“ไม่เห็นอยากได้”  คนพูดยิ้มกวนๆ ไม่ยื้อไม่แย่งคืนเหมือนตอนแรก


ผมสงสัยว่ามันคงจะถ่ายรูปเก็บไว้หมดแล้วแน่ๆ ถึงได้ดูสบายใจแบบนั้น คราวนี้ผมจึงเล็งโทรศัพท์ในมือมันแทน


“เฮ้ย! อะไร? ไม่ให้!”  เจ้าของโทรศัพท์พยายามยื้อเอาไว้สุดชีวิต  “ไม่ให้!”


“เอามาดูหน่อยน่า”


“ม่ายยย โอ๊ยย!”


เพราะรักชาติกระชากมือข้างที่กำโทรศัพท์ไปซุกข้างหลัง ดึงเอามือผมติดไปด้วย ทำให้เสียหลักล้มไปทับ แล้วยังหัวโขกกันจนต่างคนต่างร้องเสียงหลงอีก


“เหี้ย!”  เสียงทางนั้นสบถ แถมยังทุบหลังผมซ้ำอีกที ไม่มียั้งมือ


“เราก็เจ็บเหมือนกันนะ”  ผมบ่นพลางฝังหน้าซบลงกับไหล่ของอีกฝ่าย


“ออกไปเลย มาซบทำไมเนี่ย? หนัก..”  คนพูดขยับไหล่ยุกยิกไล่ผม


“ให้ตายสิ..”  ผมยันตัวลุกขึ้นนั่ง แต่ยังเท้าสองแขนคร่อมตัวอีกคนไว้ พอเห็นหน้าผากแดงๆ ของทางนั้นก็ยกมือขึ้นลูบเบาๆ รู้สึกว่ามันโนนิดหน่อยด้วย  “แดงเลย เจ็บมากไหม?”


“ของมึงก็แดงเหมือนกันนั่นแหล่ะ”  แม้จะพูดห้วนๆ แต่มือกลับแตะหน้าผากผมอย่างแผ่วเบาราวกับกลัวว่าจะทำให้เจ็บมากกว่าเดิม จนผมอดยิ้มกับความขัดแย้งนั้นไม่ได้


“เป่าให้ทีสิ”


“ห๊ะ?”


“เหมือนตอนเด็กๆ ไง เวลาเราเจ็บ แม่จะชอบเป่า ‘เพี้ยง’ แล้วบอกว่าเดี๋ยวก็หาย” 


“เรื่องหลอกเด็กพรรค์นั้น..” 


“แต่ก็ทำให้เราหยุดร้องไห้ได้ทุกครั้งนะ”  ผมบอกยิ้มๆ


คิดว่าถ้าไม่ถูกด่าก็ต้องถูกหาว่าปัญญาอ่อนหรืออะไรสักอย่างแน่ แต่มือที่เอื้อมมาโน้มท้ายทอยผมให้ก้มลงไปหาใกล้ๆ ก็ทำให้ต้องประหลาดใจ รักชาติยืดตัวขึ้นเล็กน้อยเพื่อให้ริมฝีปากอยู่ในระดับเดียวกับหน้าผากผม ก่อนปล่อยลมอุ่นกรุ่นกลิ่นมิ้นต์ออกมาเบาๆ


“เพี้ยง” เสียงที่บอกราวกับเสียงกระซิบ  “เดี๋ยวก็หายนะ”


ผมเผยยิ้มกว้างอย่างห้ามไม่อยู่กับการกระทำน่ารักๆ ที่ไม่คิดว่าอีกคนจะยอมทำให้ ยิ่งเห็นรอยยิ้มเล็กๆ แต่งแต้มอยู่บนใบหน้าที่มักบึ้งตึงใส่เสมอ ผมก็ยิ่งหุบยิ้มไม่ลง


“เอ่อ..”


เสียงของบุคคลที่สามทำเราหลุดออกจากภวังค์ ไอที่ใส่เสื้อผ้าของผมยืนยิ้มเก้อเหมือนทำตัวไม่ถูก


“เราออกมาขัดจังหวะหรือเปล่า?”



“ไม่.. ไม่นี่”  ผมลุกจากเตียงนอน เดินไปรับผ้าเช็ดตัวจากไอ  “เรียบร้อยแล้วเหรอ?”


“อื้อ”  คนตอบพยักหน้า


ผมแอบเห็นว่าหูไอแดงหน่อยๆ พอหันไปมองทางรักชาติก็เห็นว่ากำลังปั้นหน้าบึ้งตึงอยู่ ..อ้าว หรือรอยยิ้มเมื่อครู่ผมจะตาฝาดไปเอง? ..ไม่นะ ทั้งที่เวลายิ้มออกจากดูดีกว่าแท้ๆ


“ขอบใจนะ ไว้เราจะรีบซักชุดมาคืนให้”  เสียงของไอดึงผมกลับมาหาเจ้าตัวอีกครั้ง


“อื้อ ไม่เป็นไรหรอก คืนเมื่อไหร่ก็ได้”  ผมมองสำรวจทั่วร่างของผู้ชายคนแรกที่มายืมเสื้อผ้าผมใส่  “พอดีเป๊ะเลย”


“ก็ตัวพอๆ กันนี่นา”  ไอหัวเราะ พลางยื่นแขนขาออกมาให้ดู  “เคยยิมของเมโล่ใส่ที อย่างกับเด็กประถมเอาเสื้อพ่อมาใส่เลย ฮ่ะๆๆ”


ไอกับเสื้อผ้าของเมโล่.. ผมนึกภาพ ..ไอกับเสื้อตัวใหญ่ๆ ไหล่ตก ชายยาวจนคลุมมาถึงต้นขา แล้วถ้าไม่ใส่กาง...เดี๋ยวนะ นี่ผมกำลังคิดบ้าอะไร?


“นี่? คิดอะไรพิลึกๆ อยู่หรือไง?”  คนที่ถูกผมกำลังคิดพิลึกๆ ด้วยชะโงกหน้าเข้ามาถามใกล้ๆ ด้วยสายตาจับผิด ก่อนจะเหลือบไปเห็นของน่าสนใจบางอย่างที่วางอยู่บนเตียง  “นั่น? อัลบัมรูปของคุณชายเหรอ?”


ไอปรี่หวังจะเข้าไปจับอัลบัมรูปเจ้าปัญหา แต่ผมไวกว่ารีบไปคว้ามันมาไว้กับตัว


“หวงเหรอ?”  ไอพูดยิ้มๆ


“ก็มันมีแต่รูปหน้าอายน่ะ” 


“ยิ่งพูดแบบนั้นก็ยิ่งอยากเห็นแฮะ”  คนพูดยิ้มซุกซนพลางสืบเท้าเข้ามาใกล้ทีละนิดๆ


“ไม่ๆๆๆ”  ผมรีบยัดมันเก็บไว้ในลิ้นชักโต๊ะคอมฯ


“โอเค ไม่ก็ไม่ ฮ่ะๆๆ”  ไอยกมือยอมแพ้ แล้วหลิ่วตาไปทางรักชาติที่นั่งทำไม่รู้ไม่ชี้อยู่บนเตียง  “แต่อยากรู้จังเลยน้าว่ารูปน่าอายของคุณชายจะเป็นรูปแบบไหน?”


“มึงอยากรู้จริงๆ เหรอ?”  ไอ้คนบนเตียงยกยิ้มชั่วพลางเหล่มาทางผม พร้อมแกล้งควงโทรศัพท์ในมือเล่น


“แหงสิ นายช่วยเราได้เหรอ?”


“ก็..”


“พอ!”  ผมเดินเข้าไปแทรกกลางระหว่างทั้งคู่ กางแขนทั้งสองข้างออก  “ไม่ต้องมารวมหัวกันแกล้งเราเลย”   


“ฮ่าๆๆๆ”  สองคนหัวเราะออกมา ขณะที่ผมได้แต่ถอนหายใจ


“ไอต้องไปทำงานไม่ใช่เหรอ?” 


พอถูกผมท้วง ไอก็เหมือนเพิ่งจะนึกได้


“เออ! กี่โมงแล้วเนี่ย?”






“เอ่อ..”


ที่ผ่านมา.. ที่ว่างซ้ายขวาข้างตัวผมมักจะมีผู้คนมาจับจองผลัดกันเป็นเจ้าของเสมอ แน่นอนว่าทั้งหมดนั้นเป็นผู้หญิง แต่ครั้งนี้มันเป็นครั้งแรกจริงๆ ที่ผมถูกขนาบซ้ายขวาด้วยผู้ชาย...ถึง 2 คน


“อะไร?”  ทั้งข้างซ้ายข้างขวาผมหันมาถามพร้อมกันเหมือนจงใจ


“เปล่า.. แค่สงสัยว่าทำไมต้องมานั่งเบียดกันด้วย?”



ผมหันไปมอง ‘รักชาติ’ ที ‘เมโล’ ที แต่ก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้ว่าทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้?


ผมตามไอมา ใช่ เพราะนึกอยากออกมาหาอะไรกินอยู่แล้วด้วย แล้วรักชาติตามผมมาอีกที ไม่สิ หมอนั่นลากให้ผมขึ้นรถมันมาต่างหาก แล้วพอพวกเรามาถึงร้านที่ไอทำงาน ก็พบว่าไอ้มนุษย์ต่างเดาวเมโล่มันมานั่งรอขนมเหลือจากไอก่อนที่เจ้าตัวจะมาถึงร้านซะอีก


แต่ไม่รู้อีท่าไหนโต๊ะที่ผมนั่งมันถึงมาจบแบบนี้ โดยมีรักชาติที่ไม่ยอมถอดแว่นดำ นั่งไขว่ห้างกร่างเต็มที่ มือซ้ายยกกาแฟขึ้นจิบ แขนขวาพาดพนักพิงเก้าอี้ของผมจนดูคล้ายกับว่ากำลังโอบไหล่ผม ไม่ก็ดูเหมือนว่าผมเป็นเด็กนั่งดริ๊งค์ของมัน ขณะที่เมโล่จอมขี้เกียจที่ขี้เกียจแม้กระทั่งเหยียดกระดูกสันหลังให้ตรง มันก็เลยเอาคางมาเกยไว้กับโต๊ะเพื่อต่อสู้กับแรงโน้มถ่วงอันลึกลับของดาวโลกแทน  แล้วที่ผมบอกว่า ‘เบียด’ ก็เพราะมันทั้งสองคนเล่นขยับเก้าอี้เข้ามาจนแทบจะอักก๊อปปี้ผมที่นั่งตรงกลางอยู่แล้วไง(จริงๆ ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก แค่พูดให้เห็นภาพชัดขึ้นเฉยๆ ฮ่ะๆๆ)


“.........”


ไม่มีใครคิดจะตอบคำถามผม รักชาติก็นั่งเก๊กเป็นมาเฟียใหญ่ให้สาวๆ แอบถ่ายรูปต่อไป ส่วนเมโล่ก็นอนมองสันหนังสือที่ตัวเองหอบมาอ่านฆ่าเวลา ซึ่งทั้งหมดเกี่ยวข้องกับจักรวาลและอวกาศ แถมยังเป็นภาษาอังกฤษล้วนๆ ด้วย


แต่ที่เรียกความสนใจจากผมไม่ใช่หนังสือพวกนั้น แต่เป็นผมจุกทรงน้ำพุที่เมโล่มัดด้วยยางที่ผมให้มากับแว่นสายตากรอบสีแดงที่มันใส่อยู่ต่างหาก ไม่เคยเห็นลุคแบบนี้มาก่อนเลย(ปกติเห็นแต่มัดหางม้า แว่นตาก็ไม่เคยเห็นใส่)


“เมโล่สายตาไม่ดีเหรอ?”  ผมชวนคุย


“อื้อ”  เมโล่ย้ายคางจากโต๊ะมาไว้บนฝ่ามือขวาแทน แล้วใช้มือซ้ายชี้ที่ตาข้างซ้าย  “ข้างนี้สั้น”  แล้วก็ย้ายไปที่ตาขาว  “ข้างนี้จับจุดโฟกัสไม่ได้”


“ลำบากน่าดูเลยนะ”  ผมพูดอย่างเห็นใจ  “ปกติใส่คอนแท็คเลนส์เหรอ?”


“อื้อ จริงๆ ก็ไม่ลำบากเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าปิดตาซ้าย”  เมโล่หลับตาซ้ายลง  “ก็จะเห็นบันนี่ไม่ชัดเท่าไหร่”


“เหรอ..”


หน้าเมโล่ขยับเข้ามาใกล้ๆ เหมือนกับพยายามจะหาระยะที่สามารถมองเห็นผมได้ชัด แต่ไม่รู้ว่าเพราะตาที่จับโฟกัสไม่ได้ หรือเพราะความจงใจของเจ้าตัวกันแน่ ทำให้มันขยับเข้ามาใกล้จนจนถึงระยะที่สามารถใช้ลิ้นเลียมุมปากขวาผมได้


“แต่ยังดูน่าอร่อยเหมือนเดิม”


แล้วมันก็ใช้ลิ้นเลียมุมปากขวาของผมจริงๆ !!


“บันนี่รสสตรอเบอร์รี่ อืมม..” 


คนพูดทำหน้าครุ่นคิด พลางเหลือบมองถ้วยว่างเปล่าของสตรอเบอร์รี่ มูส เค้ก ที่ผมสั่งมากินอย่างชั่งใจ



“แต่เค้าว่าบันนี่รสคารมเมลน่าจะอร่อยที่สุดนะ”



โป๊ก!


ดอกแรกมาจากหนังสือ ‘สู่ความเวิ้งว้างอันไกลโพ้น’ ที่รักชาติหยิบมาฟาดหัวนักชิมจากต่างดาว


ผั้วะ!


ดอกที่สองมาจากถาดของไอที่ยกน้ำเปล่ามาเสิร์ฟพอดี



“เค้าเจ็บ..”




ผมล่ะอยากจะซ้ำอีกสักทีจริงๆ ..ให้ตาย










TBC.

นอกจากเนื้อเรื่องแล้ว อ่านคอมเม้นต์เรื่องนี้ก็สนุกดีนะ ไม่เชื่อลองดู ฮาาา..
ปล. แตกต่าง แต่อย่าแตกแยกกันนะแจ้
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 06-05-2014 00:19:48 โดย White Raven »

ออฟไลน์ pigarea

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 748
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +20/-1
แสดงว่า รักชาติ เป็นคนเข้าวินสินะ ตามแผน  :hao7: :hao7:

ออฟไลน์ Pupay

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 904
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +171/-1
เด๋วนะ ต้องกลับไปอ่านสรีระของรักชาติอีกรอบก่อน  :really2: งงงวย
อยากให้ต่ายเคะ เพราะน่าจะน่ารักกกกกกกก
ตอนนี้รถไฟแอบชนกันเบาๆ จะมีเมโล่ของเค้ามาด้วยไหมน้า??

 :pig4:

ออฟไลน์ B52

  • เป็ดZeus
  • *
  • กระทู้: 13215
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +420/-26
เอาแล้วไง!!!
มันเลือกยากกกกกก   :katai1: :katai1: :katai1:

ออฟไลน์ malula

  • เป็ดApollo
  • *
  • กระทู้: 7208
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +622/-7
อ้ะๆๆ หรือจะเกิดศึกชิงนาย
แหม่...เนื้อหอมเชียวนะชายต่าย หนุ่ม ๆ ตามถึงบ้านหัวกระไดไม่แห้ง

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






ออฟไลน์ Unaaa

  • เป็ดประถม
  • *
  • กระทู้: 43
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +12/-0
ชายต่ายยยยยยยยยยย.

จะเอาๆๆๆๆ  :hao7:

ออฟไลน์ patchylove

  • เป็ดนักขาย
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1585
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +134/-4
ศึกชิงชายต่าย คริคริ ๆๆ :katai2-1: :katai2-1:

ออฟไลน์ Infinity 888

  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2026
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +157/-7
ไอ ชอบจัง ชอบแบบนี้ ชิลๆสบายๆดี

แต่มีน้ำใจนะเออ ช่วยคนเจ็บด้วย ชูป้ายไฟ ไอต่าย ต่ายไอ :m4:

ออฟไลน์ monaligo

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 427
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +6/-1
ชายต่ายยยย พอไอมาลืมรักชาติเลยนะตัวเธอ :hao3:
อ่านเรื่องนี้กี่ตอนก็ให้ความรู้สึกนี้....ชาต่ายจะเมะหรอเคะ...5555555

ออฟไลน์ kissme

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 457
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +47/-0
อัยยะ...ยากนัก รักนี้จริงๆ ด้วย  :katai1:

เอาให้หมดเลย  เหมายกแผง...ฮิฮิฮิ  :katai2-1:

ออฟไลน์ RoseBullet

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 1027
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +108/-2
รักชาาาาาาติ โอ๊ย ทำไมเธอน่ารักงี้ ซึนได้โล่เลยพ่อคุณ ปากบอกไม่ๆๆ แต่ก็พาตัวเองมาถึงบ้านเขาเชียวนะ
ชายต่ายจับทางเธอได้หมดแล้วนะเนี่ย เป็นคนที่อ่านง่ายจริงๆเชียว ตอนที่ร้อนรนเขาก็รู้ พอโกรธก็รู้อีกว่าต้องพูดยังไงให้หายโกรธ
ชอบตอนรักชาติวัดไข้ชายต่ายแล้วบอกให้นอน ตัวเองก็ไปงมทายาเอง แถมเก็บรูปสมัยเด็กเขากลับไปด้วย อิอิอิ
แต่ก็นะ พอไอมาก็แอบหมั่นไส้ชายต่ายเล็กน้อย พุ่งเข้าไปหาไปกอดด้วยความเป็นห่วงสุดฤทธิ์เชียว ชิส์ๆ
แต่ให้อภัยแล้วกัน เพราะถ้าเห็นเพื่อนเนื้อตัวเลอะเปรอะเปื้อนเลือดมาอย่างนั้น เป็นเราเราก็คงตกใจมากเป็นธรรมดาอยู่นะ
พอถึงย่อหน้าท้ายๆ แงงง พอไอมาชายต่ายก็แอบลืมน้องรักชาติของอิฉันไปเสียสนิทเลยด้วยอ่ะ โป้งงงงง
น่าจะเอาเมโล่มาหย่อนไว้ในห้องนี้ด้วยอีกคนนะ จะได้ครบทีม
 :hao7:

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
รักชาติเขาก็น่ารักของเขานะ :z1:
แต่ไอนี่เหมือนชอบให้ความหวังไงไม่รู้อ่ะ แต่ก็อยากหวังแทนชายต่ายไง :laugh:

ออฟไลน์ บ๊ายบายโพ

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 359
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +19/-0
พอเรื่องไอทีไรชายต่ายก็ลืมรักชาติเราตลอดเลย ชอบไอแล้วมาอ่อยรักชาติเราทำไม มาทำเหมือนมีใจให้ความหวังทำไมมม คนใจร้าย คนหลอกลวง  :o12:

ออฟไลน์ Tennyo_Y

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 739
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +15/-2
จะเอาไออะ อยากให้ไอได้กับชายต่าย แต่แอบมีหึงเบา เบา ชิมิรักชาติ

ออฟไลน์ IIIA

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 591
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +53/-1
ได้ละ. เชียร์รักชาติ ปักธง 55555555555

แบบว่า ชอบ ผช.ดิบๆ.  ไอแกตกกระป๋องไปเลย  :katai3:  อยากเชียร์นะแต่ไม่ใช่แนว 55555

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






ออฟไลน์ blanchet

  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 515
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +25/-2
คือชายต่ายจะคู่ใครก็ได้นะชอบหมด แต่ขอร้องเคะให้หน่อยนะคะ
ชายต่ายน่ารักขนาดนี้อย่าเมะเลยนะอิอิ

ออฟไลน์ suck_love

  • เป็ดHestia
  • *
  • กระทู้: 780
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +34/-1
คือพออ่านถึงตอนนี้ ชายต่ายจะรุกก็ได้นะ  :z1:
ส่วนรักชาติก็นายเอกไปเถอะค่ะ 55555

เลิฟรักชาติ ชูป้ายรักชาติค่ะ ไอเลิฟยู๊

ไม่เอาไอ เค้าไม่อาวววววไอ แง้  :katai4:

ออฟไลน์ insomniac

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดHephaestus
  • *
  • กระทู้: 1482
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +111/-3
บางครั้งก็หมั่นไส้ไอ
ดูๆ รักชาติก็น่ารัก แต่ชายต่ายยังไม่ได้คิดอะไร
เอาไงดี

ออฟไลน์ ❝CHŌN❞

  • เหงา เหงา :(
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1924
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +213/-3
ไออย่ามาอ่อยยย รู้สึกหมั่นไส้ค่ะ 555
ครึ่งหลังน้องรักของฉันจะนั่งน้ำตาซึมไหมเนี่ย กลับบ้านเถอะลูกอย่าอยู่เป็นก้างเขาเลย คนเขาไม่สนใจเรา ชิชิ สงสารน้องรัก
ชายต่ายยยยย หันมามองน้องรักมั่งดิ เอาแต่แหย่เล่นอยู่ได้ อิฉันแม่ยกคนนี้ก็จิ้นจนเหนื่อยละ ให้มันเป็นจริงสักทีเถอะ 5555

ออฟไลน์ Littlesir

  • I adore all the things you hate about yourself.
  • เป็ดมหาวิทยาลัย
  • *
  • กระทู้: 442
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +101/-0
นั่นดิ ชายต่ายชอบไอ แล้วก็มาให้ความหวังรักชาติเนี่ยนะ ขัดใจแฮะ รักสามเศร้าไปนะ ส่วนเมโล่อ่ะ ของเค้าาา  :laugh3:
แต่ยังไงก็รอนะ o14

ออฟไลน์ sin_no

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 318
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +13/-1
 :sad4:  ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย

เค้าสงสารรักชาติ  รักชาติมาซบอกเราก็ได้นะ


ออฟไลน์ padthaiyen

  • เป็ดHera
  • *
  • กระทู้: 943
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +26/-2
ชายต่ายมีแต่หนุ่มาหา แต่รักชาติน่ารักกว่าแหมมีน้อยใจมีงอน น่ารักสุด ๆ

ออฟไลน์ mur@s@ki

  • อยากรัก..แต่ใจไม่กล้า
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1899
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +167/-5
ช่วงนี้รักชาติทำตัวน่ารักอ่ะ เราแพ้สไตล์นี้
นิสัยสาวน้อยสายซึนมาก ขี้งอนอีกต่างหากแต่รู้มั้ยฉันเล็งให้แกเมะนะชาติ
เมโล่ก็ดูน่าสงสัย แต่จะมองเป็นน่าค้นหาเพราะเห็นว่าหล่อละกัน ให้เกียรติๆ

ไอก็ดูเป็นคนดี แต่รู้สึกธรรมดาไม่สะดุดตา หัวใจไม่เต้นแรง และมีแฟนแล้วไม่ปลื้มเลยไม่เชียร์

 :กอด1:

ออฟไลน์ IsDeer

  • เป็ดAres
  • *
  • กระทู้: 2519
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +85/-8
 :m25: อุ! ดาเมจชายต่ายกับรักชาติรุนแรงมาก
ถ้าเรื่องนี้ 2p ยังไงก็เชียร์ รักชาติ
ส่วนไอ คุณก็ดีนะ แต่อยู่กับรักชาติฟินกว่าเยอะ เมียถึกๆยังงี้หายาก อุบส์  :hao3:

ออฟไลน์ THiiCHA

  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1840
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +212/-4
ไอทำบันนี่เสียใจ 
เราโป้งไอแล่ววว !!!

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด