ยากนัก... รักนี้ ♥ ตอนที่ 11“พี่ต่ายจะไปไหนแต่เช้าเหรอ?”
“หล่อเชียวนะพี่ชาย”
แม่กับน้องสาวละสายตาจากจอทีวีที่กำลังฉายซีรี่ย์เกาหลี หันมาถามกึ่งแซวผมทั้งที่เพิ่งเดินลงมาจากชั้นสอง
“ไม่ได้หล่อแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วเหรอ?” ผมแกล้งทำหน้าแปลกใจ
“หมั่นไส้อ่ะ” น้องสาวกับแม่หัวเราะชอบใจ
“ว่าจะไปบ้านเพื่อนน่ะ วันนี้ไม่ต้องเตรียมข้าวเย็นเผื่อนะครับ คงกินจากข้างนอกเลย” ผมบอกแม่
“เอารถไปใช้สิ ไหนๆ ก็หล่อขนาดนี้แล้ว จะไปรถเมล์ก็ยังไงอยู่” แม่พูดยิ้มๆ พลางชี้มือไปทางโต๊ะวางโทรศัพท์บ้าน “วันนี้แม่ไม่ได้ออกไปไหนหรอก กุญแจอยู่ตรงโทรศัพท์น่ะ”
“ขอบคุณครับ” ผมยิ้มรับแล้วเดินไปหยิบกุญแจ “ผมไปก่อนนะ”
“โชคดีจ้ะ แต่สะใภ้ไม่ต้องรีบพาเข้าบ้านตอนนี้นะ รอไว้เรียนจบก่อน” ใบหน้าที่อมยิ้มนิดๆ กับสายตาเหมือนรู้ทันของแม่ทำเอาผมกับน้องหลุดเสียงหัวเราะออกมาลั่นบ้าน
“แม่ก็คิดเหมือนหนูใช่ไหม? เสื้อผ้าหน้าผมมาเต็มขนาดนี้” น้องลุกมาเดินวนรอบตัวผมหนึ่งรอบ แล้วยื่นจมูกเข้ามาสูดหายใจเข้าปอดลึกๆ อีกที “ฮื้มม ไหนจะกลิ่นที่เหมือนกับตกถังน้ำหอมมานี่อีก ไม่ใช่แค่เพื่อนแล้วม้างงง?”
“เราก็อย่าไปแซวพี่เขาสิ”
“ก็แม่นั่นแหล่ะเริ่มก่อน”
ผมหัวเราะตามไปกับสองสาวที่สนุกสนานกับการได้แซวผม
“ตกลงว่าเพื่อนหรือแฟนกันแน่คะ คุณชายพี่ต่าย?” น้องมากระแซะถาม
“เพื่อนสิ” ผมตอบกลับไปยิ้มๆ พร้อมยักคิ้วข้างหนึ่ง
“..แค่ตอนนี้นะ”
“ร้ายกาจ!!”สองสาวหันไปประสานมือกันแล้วกรี๊ดแบบไม่มีเสียงอย่างกับพวกแฟนคลับเกาหลีเวลาที่เห็นศิลปินคนโปรดทำอะไรถูกใจ ก็ทำให้ผมได้เดินหัวเราะอารมณ์ดีออกจากบ้านมา
ถือเป็นการเริ่มต้นวันใหม่ที่ไม่เลวทีเดียวนะ ผมว่า ฮ่ะๆๆ
แต่กว่าจะมาถึงบ้านเป้าหมายก็ปาไปเกือบเที่ยง เพราะมัวไปเสียเวลาอยู่ในแผนกของขวัญในห้างซะเกือบสองชั่วโมง แถมสุดท้ายยังไม่ได้อะไรติดไม้ติดมือออกมาอีก ไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าการเลือกของขวัญให้ผู้ชายสักชิ้นมันจะยากเย็นขนาดนี้ ..ไม่สิ ผมเองก็ผู้ชายเหมือนกัน ปัญหามันอยู่ที่ผู้ชายอีกคนที่ผมกำลังจะเอาของขวัญไปให้ต่างหาก ผมไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าหมอนั่นจะชอบอะไร ..แล้วจะชอบของขวัญที่ผมให้หรือเปล่า?
สุดท้ายของสุดท้ายก็เลยตัดใจซื้อเค้กครีมนมสดมาแค่ปอนด์เดียว ส่วนของขวัญไว้ค่อยถามเอาจากเจ้าตัวแล้วกันว่าอยากได้อะไร แบบนั้นน่าจะเวิร์คสุด ..บางทีนะ?
“โอ้วว พี่คิดไปเองหรือเปล่าคะเนี่ยว่าคุณดูหล่อกว่าทุกครั้งที่มา? ถึงปกติจะหล่ออยู่แล้วก็เถอะ”
‘พี่แจ๋ม’ แม่บ้านและพี่เลี้ยงที่เลี้ยง ‘รักชาติ’ มาตั้งแต่เด็กรีบเดินมาต้อนรับ หลังผมขับรถมาจอดตรงที่สำหรับจอดรถของบ้านหลังนี้เรียบร้อยแล้ว
“นึกว่าวันนี้คุณจะไม่มาซะอีก ไม่เห็นคุณหนูพูดอะไร”
“ผมมาโดยไม่ได้บอกเขาน่ะครับ” ผมยิ้มพร้อมกับส่งกล่องเค้กที่หิ้วมาให้เธอไป
ผมเริ่มคุ้นเคยกับคนในบ้านหลังนี้ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแล้วล่ะ ที่ไปที่มาก็เพราะถูกเสธ.ดี้ไหว้วานให้ช่วยติวหนังสือให้ลูกชายดาวร้ายของท่านตอนจะสอบไฟนอล เพราะคะแนนมิดเทอมของหมอนั่นไม่เป็นที่ประทับใจของเสธ.เท่าไหร่ แล้วยิ่งพอปิดเทอมเราเริ่มฝึกยูโดตามที่ตกลงกันตั้งแต่ครั้งที่แขนรักชาติยังไม่หายดีด้วย(ไปฝึกที่โดโจของโควเซนเซย์) ผมก็เลยยิ่งมีโอกาสมาเยี่ยมเยียนที่นี่บ่อยๆ จนกลายเป็นแขกประจำไปแล้วล่ะ
“เซอร์ไพรส์?!” พี่แจ๋มทำตาวาวตามประสาสาวโสดช่างฝัน ก่อนก้มมองกล่องในมือ “เค้ก.. หรือว่านี่จะเป็นเค้กวันเกิด? นี่คุณจำวันเกิดคุณหนูได้ด้วยเหรอคะ?”
“พอดีมันใกล้ๆ กับวันเกิดผมน่ะ”
ผมเคยเห็นจากใบขับขี่ของรักชาติครั้งหนึ่ง หมอนั่นเกิดวันที่ 18 ตุลาคม ซึ่งเป็นวันนี้ ขณะที่วันเกิดของผมคือวันพรุ่งนี้ วันที่ 19 ตุลาคม ผมคิดว่าเป็นเรื่องบังเอิญดีที่เราเกิดใกล้กันขนาดนี้ และคงจะไม่มีวันลืมมัน ตราบใดที่ผมยังไม่ลืมวันเกิดของตัวเอง
“น่ารักจัง” พี่แจ๋มยิ้มแป้น “พี่ไม่เคยเห็นเพื่อนคนไหนทำอะไรแบบนี้ให้คุณหนูมาก่อนเลย”
ผมยิ้มรับโดยไม่ออกความเห็นใด พี่แจ๋มก็เล่าต่อไปตามประสาคนช่างพูด
“นี่ก็ห่วงว่าปีนี้คุณหนูจะต้องอยู่เหงาๆ คนเดียวอีกแล้ว เพราะท่านนายพลก็ไปราชการต่างจังหวัด คุณภาค คุณภูมิก็ไม่มีใครกลับมาบ้านสักคน แต่มีคุณมาฉลองด้วยแบบนี้ เธอคงดีใจนะคะ”
นอกจากรักชาติแล้ว เสธ.ดี้ยังมีลูกชายอีกสองคน เป็นฝาแฝดกัน และเป็นทหารทั้งคู่ รู้สึกจะอยู่กองทัพบกคน กองทัพอากาศคน เห็นว่าแก่กว่ารักชาติ 4 หรือ 5 ปีนี่ล่ะ ผมไม่เคยเจอพวกเขาหรอก เคยเห็นแต่รูปถ่ายเท่านั้น
“แล้วปกติพวกเขาไม่ฉลองกันเหรอครับ? หรือว่าปีนี้ลืม?”
“ทุกปีแหล่ะค่ะ แต่ไม่เชิงว่าลืมนะคะ” เสียงพี่แจ๋มเบาลงจนผมต้องโน้มเข้าไปฟังใกล้กว่าเดิม “พวกเขาแค่..ไม่อยากนึกถึงมันมากกว่า ช่วงนี้ของทุกปีก็เลยชอบทำตัวยุ่งๆ กัน คุณหนูเองก็เอาแต่เก็บตัวอยู่บ้าน ไม่ยอมออกไปสังสรรค์กับเพื่อนที่ไหน”
“ทำไมล่ะครับ?”
“จริงๆ แล้วพรุ่งนี้เป็นวันครบรอบวันตายคุณแม่ของคุณหนูค่ะ เธอเสียเพราะตกเลือดหลังคลอดคุณหนูแค่ไม่กี่ชั่วโมง เอ้อ ไม่ใช่ว่าพวกคุณๆ โทษว่าเป็นความผิดของคุณหนูหรอกนะคะ แต่พวกเขารู้ว่าคุณหนูนั่นแหล่ะที่ชอบโทษตัวเองเรื่องที่คุณแม่ตาย พวกคุณๆ แกก็เลยพยายามจะไม่ไปสะกิดความรู้สึกของคุณหนูเข้าน่ะค่ะ”
ฟังแล้วก็รู้เลยว่าลูกชายคนเล็กของบ้านนี้เป็นที่รักของพ่อและพี่ชายมากแค่ไหน แต่มันก็ทำให้ผมเริ่มกังวลขึ้นมา
“อ้าว แล้วงี้ที่ผมเอาเค้กมา..” ผมก้มมองกล่องเค้ก แล้วเหลือบตาขึ้นมองพี่แจ๋มอย่างขอความเห็น “มันจะไม่..?”
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ พี่ว่าเธอโตพอที่จะทำใจได้แล้ว เลิกร้องไห้นานแล้วด้วย แต่พวกคุณๆ น่ะชอบคิดว่าเธอเป็นเด็กขี้แยตัวเล็กๆ ไม่เคยเปลี่ยน ก็พากันโอ๋พากันตามใจจนเธอกลายเป็นเด็กเอาแต่ใจอย่างทุกวันนี้ไง ท่านนายพลเองก็เถอะ ปากชอบดุชอบด่าก็จริง แต่ไม่มีหรอกที่จะขัดใจเธอ ขนาดเธอบอกว่าไม่อยากเป็นทหาร ทั้งที่ลูกชายบ้านนี้เป็นทหารกันมาทุกรุ่น ท่านก็ยังตามใจเลย”
ผมขำพี่แจ๋มที่แอบเม้าท์เจ้านายใหญ่เป็นวรรคเป็นเวรคล้ายกับอัดอั้นตันใจมานาน หาคนระบายด้วยไม่ได้สักที
“แล้วปีหลังๆ มานี่พี่สังเกตเห็นนะว่าคุณหนูเธอทำหน้าเหงาๆ ทุกครั้งที่พ่อกับพี่ชายบอกว่ายุ่งๆ ในช่วงวันเกิดเธอด้วย เธอคงอยากฉลองเหมือนคนอื่นๆ แต่ก็คงเกรงใจเพราะคิดว่าทุกคนอาจผิดหวังถ้าเธอพูดออกไปว่าอยากฉลองทั้งที่มันใกล้กับวันตายของแม่แบบนี้ ก็เลยได้แต่เก็บตัวเงียบเหมือนทุกปีที่ผ่านมา..”
“เห็นเธอร้ายๆ แบบนั้น แต่ลึกๆ แล้วเธอเป็นคนที่แคร์คนอื่นมากเลยนะคะ”“ฮ่าๆๆๆ เปียกเป็นลูกหมาเลยมึง”ต่อไปนี้ถ้าฟังพี่แจ๋มเล่า 100 อย่างน้อยผมควรจะหารด้วย 10 แล้วค่อยเชื่อคงจะดีกว่า เพราะไอ้คุณหนูผู้แสนจะแคร์คนอื่นที่เธอว่านั่น นอกจากมันจะไม่ได้แคร์อะไรแล้ว มันยังไม่มีความละเอียดอ่อนเอาซะเลย!
มีอย่างที่ไหน คนอุตส่าห์เป็นห่วงว่าคุณหนูผู้โดดเดี่ยวอะโลนจะไปนั่งกอดเข่าน้ำตาซึมอยู่ตรงมุมไหนของบ้าน ก็เลยออกเดินหาระหว่างที่พี่แจ๋มไปเตรียมน้ำเตรียมขนมให้ แต่พอมาถึงจุดล้างรถข้างบ้านเท่านั้นแหล่ะ ไอ้บ้านั่นมันดันใช้สายยางฉีดน้ำที่กำลังล้างรถคันโปรดฉีดใส่ผมจนเปียกมะล่อกมะแล่กไปทั้งตัว แล้วยังมีหน้ามาหัวเราะชอบใจอย่างไร้สำนึกแบบนั้นอีก แย่จริง!
“เล่นบ้าอะไรเนี่ย?” ก็อยากจะโวยวายมากกว่านี้อยู่หรอกนะ แต่พอดีไม่เคยทำไง(มันไม่ใช่นิสัยของผม ฮ่ะๆๆ)
“ก็หมั่นไส้อ่ะ มาบ้านกูแค่นี้มึงแต่งตัวอย่างกับจะไปขึ้นปกนิตยสาร เยอะป่ะ?” ไอ้คนที่ใส่แค่เสื้อกล้ามย้วยๆ กับกางเกงบอลพูดยียวน มือจับกระชับสายยางไว้แน่นพร้อมเตรียมรับมือทุกสถานการณ์
“ก็นึกว่าคนแถวนี้จะปลื้มซะอีก ก็เลยแต่งมา” ผมดึงเสื้อเชิ้ตที่แนบกับลำตัวเพราะเปียกน้ำ
ความจริงก็ไม่ได้แต่งเยอะอะไรนะ แค่รองเท้าหนัง กางเกงสกินนี่เดฟ กับเสื้อเชิ้ตที่มีดีไซน์นิดหน่อยเพราะเป็นของห้องเสื้อที่เพื่อนแม่เป็นเจ้าของ ใส่กำไลเงินที่ข้อมือขวา ต่างหูที่หูซ้าย แล้วก็เซ็ตผมอีกเล็กน้อย ก็แค่นั้นเอง ..เยอะเหรอ?
“ใคร? พี่แจ๋มเหรอ? นี่กะจะมาอ่อยพี่แจ๋มใช่ไหม? มึงคิดจะมาก่อคดีพรากผู้เฒ่าในบ้านกูเรอะ?”
ผมยิ้มขำคนที่ยืนจังก้าชี้หน้าผม ไม่ใช่ไม่รู้ตัวว่าเป็น ‘คนแถวนี้’ ที่ผมพูดถึงนะนั่น แต่ไอ้เรื่องซึนนี่ไม่รู้เสธ.หรือพี่ชายคนไหนสอนมาเหมือนกัน หรือเป็นเองแต่กำเนิดผมก็ไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้อยากจะทำให้ซึนแตกจริงๆ
“เฮ้ย! มึงจะทำอะไรน่ะ?” ไอ้ดาวร้ายของเสธ.ทำตาโตเมื่อเห็นผมเริ่มปลดกระดุมเสื้อตัวเองทีละเม็ดพลางสาวเท้าเข้าไปใกล้ “ยะ..อย่าเข้ามานะ”
หมอนั่นยกสายยางขึ้นตั้งท่าราวกับมันเป็นอาวุธ ผมยกยิ้มุมปากไม่สะทกสะท้าน จดจ้องอีกฝ่ายอย่างมาดหมาย ก่อนถอดเสื้อเชิ้ตสะบัดโยนไปกองไว้บนกระโปรงหน้ารถ แล้วคว้าถังน้ำผสมแชมพูล้างรถสาดโครมเข้าใส่คู่กรณีซะเลย
“ฮ่าๆๆๆๆ” ผมหัวเราะอย่างสะใจ
“มึง..” รักชาติค่อยๆ ปาดน้ำแชมพูดออกจากหน้า ตาขวาง หางตก น้ำลายยืด ไม่ใช่ละ ฮ่ะๆๆ หมอนั่นขว้างสายยางลงพื้นอย่างโมโห เลิกตั้งหลักอยู่กับที่ แล้วเปลี่ยนมาวิ่งไล่เตะผมแทน
“อย่านะ อย่านะ ฮ่าๆๆๆ” ผมวิ่งหนีอ้อมรถ ไปคว้าสายยางที่รักชาติทิ้งมาถือไว้เอง พอหมอนั่นเข้ามาใกล้ผมก็ฉีดน้ำใส่มันซะ แล้วจากนั้นก็กลายเป็นสงครามแย่งชิงสายยางกันไปแบบ
“คุณหนูคะ! คุณหนู?” เสียงที่ดังมาแต่ไกลของพี่แจ๋มทำให้รักชาติกระชากผมลงไปนั่งแอบข้างรถด้วยกัน
“คุณหนู? คุณต่าย? เอ๊ะ เมื่อกี๊เหมือนได้ยินเสียงอยู่แถวนี้ไม่ใช่เหรอ? แล้วรถนี่ล้างเสร็จแล้วหรือยังล่ะเนี่ย?”
ผมค่อยๆ แอบลากเสื้อเชิ้ตที่เพิ่งนึกได้ว่าทิ้งไว้บนฝากระโปรงรถมา แล้วคลานตามรักชาติไปหลบที่ด้านหลังรถเมื่อพี่แจ๋มเดินวนมาจนถึงฝั่งเดียวกับเรา
“น้ำก็ไม่ปิด น่าตีจริงเชียว..” พี่แจ๋มบ่นพึมพำพลางเก็บถังน้ำ ฟองน้ำ แชมพู ที่ระเกะระกะแถวนั้น แล้วหิ้วกลับเข้าไปในตัวบ้าน “ให้ตายสิเด็กพวกนี้ หายไปไหนกันหมดนะ?”
“ทำไมต้องหลบด้วย?” ผมหันไปถามคนข้างๆ หลังพี่เลี้ยงไปแล้ว
“ขี้เกียจโดนบ่น” คนพูดบุ้ยใบ้มาทางผม สงสัยจะเป็นเรื่องที่ทำผมเปียกล่ะมั้ง ก่อนจะรีบเสตาไปทางอื่นเมื่อสังเกตเห็นว่าผมไม่ได้ใส่เสื้อ แถมตอนนี้เรายังนั่งเบียดกันแบบไหล่ชนไหล่ด้วย
แต่ก็ไม่มีใครคิดจะขยับหนีเพื่อให้มีระยะห่าง
“สุขสันต์วันเกิดนะ” ผมถือโอกาสตอนที่ต่างคนต่างเงียบพูดขึ้น
รักชาติหันกลับมามองหน้าผมด้วยสายตาที่คล้ายกับไม่เชื่อหูตัวเอง ผมเลยพูดซ้ำอีกครั้งพร้อมรอยยิ้ม
“วันนี้วันเกิดใช่ไหม? สุขสันต์วันเกิดนะครับ” “มึงรู้..?”
“เคยเห็นในใบขับขี่ครั้งหนึ่งน่ะ”
“จำได้?”
“จะให้ลืมได้ยังไง?” ..ก็มันติดกับวันเกิดเรา
ผมไม่กล้าพูดเพราะโยคหลังเพราะนึกได้ว่าวันนั้นก็เป็นวันตายของแม่รักชาติด้วย เลยคิดว่ามันคงไม่ใช่วันที่น่ายินดีนักสำหรับหมอนี่
“แล้ว..” คนพูดแบมือมาตรงหน้าโดยที่ไม่ยอมมองหน้ากัน แต่ก็พอจะเดาเหตุผลได้จากแก้มที่ขึ้นสีเรื่อทั้งสองข้างนั่น
“ของขวัญเหรอ?” ผมลองเดาความต้องการของอีกฝ่ายจากท่าทาง “อยากได้อะไรล่ะ?”
“ไม่ได้เตรียมมาเหรอ?” ทางนั้นเงยหน้ามองผมงงๆ
“ไปหาแล้วเหมือนกัน แต่ไม่รู้ว่านายจะชอบอะไร ก็เลยคิดว่ามาถามเอากับเจ้าตัวเลยดีกว่า อ้อ แต่งบเรามีจำกัดนิดนึงนะ ฮ่ะๆๆ”
“ยาจกเอ๊ย” เสียงอีกคนว่าอุบอิบ
“ขอโทษแล้วกันที่ไม่ใช่คนรวย” ผมแกล้งพูดเสียงเรียบ
“ไม่ได้ว่าสักหน่อย” คนพูดถ่ายน้ำหนักตัวทั้งหมดพิงมาที่ผมเหมือนอยากจะง้อ “ยังไงก็ได้..”
ผมยิ้มกับตัวเอง แล้วพิงอีกฝ่ายกลับไปบ้าง แอบเห็นมุมปากของทางนั้นก็ยกขึ้นเช่นกัน
“ต่างหู..” รักชาติพูดขึ้นเบาๆ
“หืมม”
“ยังมีอีกข้างไหม?”
“อือ”
“ขอเป็นของขวัญแล้วกัน”ผมมองหน้าอีกฝ่ายอย่างชั่งใจชั่วครู่..
“รู้หรือเปล่าว่ามันหมายถึงอะไร?”
“จะให้หรือเปล่าล่ะ?”แม้จะไม่ได้พูดตรงๆ แต่ทั้งสีหน้าและแววตานั้นสื่อออกมาชัดเจนว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร
ที่ผ่านมา ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยสังเกตเห็นมัน ยิ่งพักหลังที่ได้ขลุกอยู่ด้วยกันบ่อยขึ้น ก็ยิ่งสังเกตเห็นมันได้ชัดเจนมากขึ้น.. ทั้งที่ชอบหงุดหงิดใส่ นิสัยไม่น่ารัก พูดจาก็ไม่ค่อยรื่นหู แต่ทุกครั้งที่ดวงตาคู่นั้นจ้องมองมาที่ผม มันไม่เคยปิดบังสักครั้งว่าเจ้าตัวมีความรู้สึกต่อผมอย่างไร ..น่าแปลกที่มันไม่เคยทำให้ผมลำบากใจที่จะรับรู้สักครั้ง
ยิ่งกว่านั้น มันกลับทำให้ผมเริ่มมีความรู้สึกดีๆ เริ่มมองเห็นว่าท่าทางหงุดหงิดนั้น ที่จริงก็เป็นแค่การกลบกลื่น เริ่มเห็นว่านิสัยที่ไม่น่ารักนั้น ก็ไม่ได้ไม่น่ารักไปซะทั้งหมดทีเดียว และคำพูดที่ไม่รื่นหู.. บางทีอาจเพราะเจ้าตัวไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรเพื่อเอาใจคนอื่น ซึ่งเรื่องนี้มันสอนกันได้ ไม่ยากหรอก
ดังนั้น...
“ฮะ..ฮะ.ฮัดชิ่ววว!”ผมจามทั้งที่พยายามกลั้นแล้วกลั้นอีก เพิ่งรู้สึกตัวว่าเริ่มหนาว ทั้งเปียก ทั้งไม่ใส่เสื้อ แถมอากาศวันนี้ก็ครึ้มฟ้าครึ้มฝนอยู่แล้วด้วย ขืนอยู่ในสภาพนี้นานอีกหน่อยคงได้เป็นหวัดแน่ๆ
“ไม่ค่อยดีแล้วล่ะ เข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันดี อ้อ เราขอยืมเสื้อผ้านายด้วยนะ โอ๊ะ..” ผมที่กำลังจะลุก ถูกฉุดให้กลับไปนั่งที่เดิมอีกครั้ง
“คำตอบล่ะ?” มือที่จับข้อมือผมเอาไว้กำลังสั่นน้อยๆ เช่นเดียวกับปลายน้ำเสียงท้ายคำถามนั่น
ผมมองใบหน้าที่อยู่ห่างกันไม่น่าเกินคืบ มองขนตายาวเป็นแพแต่ไม่โค้งงอนเหมือนของพวกผู้หญิง มองจมูกโด่งเป็นสันที่ไม่ใหญ่จนเกินไป มองริมฝีปากที่ดูท่าทางน่าจะนุ่ม.. แล้วตัดสินใจพิสูจน์ความจริงว่าสิ่งที่กำลังคิดนั้นถูกต้องหรือเปล่า
“เดี๋ยววันหลังจะเอามาให้” ผมละจากริมฝีปากที่นุ่มจริงอย่างที่คิด แล้วยิ้มใส่ตาอีกฝ่าย
ไม่ถึงอึดใจจากนั้น ริมฝีปากที่ผมเพียงแตะชิมผ่านๆ เมื่อครู่ก็จู่โจมเข้ามาครอบครองริมฝีปากของผมไว้ทั้งหมด
“อืมม.. เดี๋ยว! แป๊บ!” ผมรีบดันอีกฝ่ายออกเพาะกลั้นจามไม่ไหวอีกรอบ “ฮัดชิ่ววว!”
“แหย่ะ ขี้มูก”
“อ่ะ หมดหล่อเลย” ผมชักเศร้ากับระบบทางเดินหายใจที่อ่อนแอไม่รู้เวล่ำเวลา แต่พอเห็นอีกคนระเบิดเสียงหัวเราะออกมา ผมก็อดที่จะหัวเราะตามไปด้วยไม่ได้
“ฮ่าๆๆๆๆ”
“ต๊ายยย คุณต่าย! ทำไมกลายสภาพเป็นแบบนี้ไปได้ล่ะคะ?”
พี่แจ๋มพูดไปก็หัวเราะไปกับสภาพที่แปรผกผันกับตอนมาถึงโดยสิ้นเชิงของผม ก็คุณหนูคนดีของพี่แจ๋มนั่นแหล่ะที่โยนเสื้อกล้ามย้วยๆ กับกางเกงบอลขอบรุ่ยนี่มาให้ผมใส่หลังอาบน้ำเสร็จ ขณะที่ตัวเองก็แต่งหล่อซะจัดเต็มแบบไม่เกรงใจใครเลย นิสัยอ่ะ
“เอาขนมไปให้ที่ห้องดูหนังด้วยนะ” หมอนั่นบอกพี่เลี้ยงแล้วเดินนำไปห้องที่ว่าอย่างอารมณ์ดีจนน่าหมั่นไส้
ผมก็ได้แต่หันมายิ้มแห้งๆ ให้อีกคนที่ยังยืนยิ้มขำไม่เลิก พอลับหลังคุณหนู พี่แจ๋มก็ขยับเข้ามาพูดใกล้ๆ ด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้ม
“อย่าโกรธไปเลยนะคะ นี่น่ะเป็นชุดนอนชุดโปรดของเธอเลย พี่เคยแอบจะเอาไปทิ้งหลายทีแล้ว แต่เธอก็ไปค้นเจอแล้วเอากลับมาได้ตลอด ที่เธอเอามาให้คุณใส่เนี่ย ไม่ได้แปลว่าเธอเกลียดคุณหรอกนะ ออกจะชอบคุณด้วยซ้ำ”
“ผมรู้ครับ” ผมพูดยิ้มๆ เมื่อนึกถึงความน่ารักแบบแปลกๆ ของอีกคน
พี่แจ๋มนิ่งมองหน้าผมเหมือนสตั๊นไป แล้วแก้มที่ไร้สารตกแต่งของเธอก็ค่อยๆ ขึ้นสีเรื่อขึ้นทีละน้อย แต่พอไล่มองต่ำจากหน้าผมลงมาเท่านั้นแหล่ะ เธอก็เริ่มหัวเราะอีกครั้ง
“อุ้ย แหม ฮ่ะๆๆๆ” เธอพูดไปขำไป “พี่ก็อยากจะเขินมากกว่านี้นะคะ ..ถ้าคุณไม่ได้อยู่ในชุดนี้ ฮ่ะๆๆๆ”
“.........”
ผมยิ้มค้าง เสียเซลฟ์อ่ะ พูดเลย..
“แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ ทู้ยู แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ ทู้ยู แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ แฮปปี้ เบิร์ธ เดย์ ทู้ยู~”คนที่กำลังนั่งเลือกแผ่นเกมหน้าทีวีหันมามองผมกับพี่แจ๋มด้วยหน้าตาเหรอหรา การที่เราสองคนถือเค้กและเดินร้องเพลงเข้ามา ดูเหมือนจะทำเซอร์ไพรส์ให้หมอนั่นได้จริงๆ
“สุขสันวันเกิดนะคะ คุณหนู!” คนเป็นพี่เลี้ยงยิ้มกว้าง เธอปรบมือตื่นเต้นดีใจมากกว่าเจ้าของวันเกิดตัวจริงด้วยซ้ำไป ฮ่ะๆๆ
“เค้ก.. วันเกิดเหรอ?” รักชาติทิ้งแผ่นเกม แล้วรีบคลานมาเกาะขอบโต๊ะกระจกซึ่งผมเอาเค้กมาวางไว้ “มึงซื้อมาเหรอ?”
“อื้อ อธิษฐานแล้วเป่าเทียนสิ” ผมพยักเพยิดไปทางเทียนเล่มเดียวที่ปักไว้กลางเค้กครีมสีขาวล้วน แล้วลงไปนั่งบนพื้นข้างๆ ส่วนพี่แจ๋มก็คุกเข่านั่งล้นให้คุณหนูของเธอเป่าเทียนซะยิ่งกว่าลุ้นผลออกสลากอีก
เจ้าของวันเกิดดูลังเลตัดสินใจไม่ได้ครู่หนึ่ง แล้วสุดท้ายก็พูดออกมาให้คนนั่งลุ้นแทบหมดแรง
“ไม่เอาอ่ะ ขอพรกับเค้กมันดูโง่ยังไงไม่รู้”
“ปัดโธ่ คุณหนูคะ ใครๆ เขาก็อธิฐานก่อนเป่าเค้กทั้งนั้นแหล่ะ พี่เห็นในละครบ่อยๆ ดูโง่เง่ออะไรกันล่ะ” คนเป็นพี่เลี้ยงอดรนทนไม่ได้ “อธิษฐานเลยค่ะ อธิษฐานขอแต่สิ่งดีๆ ให้เจอแต่คนดีๆ แล้วก็เป่าเทียนค่ะ เอาเลยๆ”
“เถอะน่า ลองดู” ผมยิ้มอย่างให้กำลังใจ “ยังไงนายก็ไม่ดูโง่ไปกว่านี้แล้วแหล่ะ”
รักชาติหันขวับมามองอย่างเอาเรื่อง ขณะที่พี่เลี้ยงหลุดขำพรืดออกมาอย่างไม่ตั้งใจ
“โธ่ คุณต่าย อย่ามาทำเสียเรื่องตอนนี้สิคะ” พี่แจ๋มพูดไปขำไป ยิ่งมองหน้าเคืองๆ ของเจ้านายเธอก็ยิ่งหยุดขำไม่ได้ ไปๆ มาๆ ก็กลายเป็นว่าเราหัวเราะกันหมดทั้งสามคน
“ขอบใจ..” คนที่นั่งพิงโซฟาอยู่บนพื้นข้างกัน เอียงหัวมาซบไหล่ผมแล้วพูดเบาๆ
หลังเรากินเค้กกันแล้ว ก็เปลี่ยนแผนจากเล่นเกมที่คิดไว้ในตอนแรก มาเป็นดูหนังแทน ตอนแรกก็ไม่ได้นั่งใกล้กันขนาดนี้หรอก แต่หมอนั่นก็กระแซะเข้ามาเรื่อย จนตอนนี้แทบกลายเป็นนั่งเบียดกันไปแล้ว แต่ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกไม่ดีอะไรนะ
“หือ?” ผมก้มมองคนพูด ทำให้ปลายจมูกไปคลอเคลียอยู่กับกลุ่มผมของอีกฝ่ายจนได้กลิ่นแชมพูอ่อนๆ ลอยมา
“เรื่องวันนี้น่ะ.. เค้ก คำอวยพร แล้วก็..” คนพูดเงยหน้าขึ้นสบตา ทำให้ปลายจมูกเราคลอเคลียกัน
“ของขวัญด้วย”ผมเอื้อมมือไปบีบติ่งหูซ้ายที่ยังไม่มีร่องรอยการเจาะของอีกฝ่ายเบาๆ
“เดี๋ยวอาทิตย์หน้าพาไปเจาะหู”
เพราะพรุ่งนี้ หลังไปตักบาตรทำบุญวันเกิดที่วัดแล้ว แม่ก็จะพาพวกเราพี่น้องไปเยี่ยมยายที่ต่างจังหวัดเหมือนที่เคยทำมาทุกปี จะกลับอีกทีก็อาทิตย์หน้าเลย
“อือ”
เหมือนมีแรงดึงดูดที่ชักพาเราให้ขยับเข้าใกล้กันมากกว่าเดิม สัมผัสถึงลมหายใจอุ่นๆ ริมฝีปากนุ่มๆ ลิ้นชื้นๆ และรสหวานหอมของครีมนมสดที่ยังอบอวลอยู่ในปากของอีกฝ่าย..
“คุณหนูคะ”
เสียงของคนที่กำลังจะเข้ามาทำให้เราดีดตัวออกจากกันโดยอัตโนมัติ รักชาติหันไปคว้ารีโมทมากดเพิ่มๆ ลดๆ เสียงโทรทัศน์แก้เก้อ ขณะที่ผมหยิบแก้วน้ำกระเจี๊ยบที่วางข้างตัวมากระดกจนหมด
“โทรศัพท์จากท่านนายพลค่ะ” คนพูดยื่นโทรศัพท์บ้านให้
“อ้อ.. อือ” รักชาติรับโทรศัพท์ เหลือบมองทางผมเล็กน้อย ก่อนเดินออกไปคุยอีกห้อง
ผมมัวแต่มองตามหลังหมอนั่นไป หันกลับมาอีกทีก็เห็นพี่แจ๋มยืนยิ้มมองผมอยู่ก่อนแล้ว ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่มันทำเอาผมไปไม่เป็นเลยล่ะ
“น้ำกระเจี๊ยบ”
“ห๊ะ? ครับ?”
“รับเพิ่มอีกไหมคะ?” เธอชี้มาที่แก้วที่เหลือแต่น้ำแข็งในมือผม ก็ทำให้ผมได้กระจ่าง
“อ้อ ครับ” ผมพยักหน้า แล้วยื่นแก้วส่งให้ “ขอบคุณ..”
“สักครู่ค่ะ” เธอยิ้มให้ แล้วเดินออกจากห้องไป
ผมถอนหายใจโล่งอกอย่างไม่มีสาเหตุ..
“อือ.. เนี่ยกำลังจะออกไปแล้ว.. ใจเย็นดิครับคุณหนู ยังไม่ถึงเวลานัดสักหน่อย... ไม่สายๆ ไปทันแน่นนอน.. อือ เอารถไปสิ..” ผมใส่รองเท้าไปก็คุยโทรศัพท์กับคู่นัดหมายที่โทรมาเร่งกันยิกๆ ทุก 10 นาที
ผมเพิ่งกลับมาจากบ้านยายเมื่อวานนี้ น้องสาวยังไม่กลับ กว่าจะกลับก็คงใกล้เปิดเทอมเลย ส่วนแม่บินไปดูงานที่ต่างประเทศพร้อมกับเจ้านายตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว ช่วงนี้ผมก็เลยต้องอยู่บ้านคนเดียวไปสักพัก แล้วก็เพราะสัญญาที่ให้ไว้กับรักชาติเมื่ออาทิตย์ก่อน วันนี้เราก็เลยตกลงกันว่าจะไปหาร้านเจาะหูที่ผมรู้จัก แต่นัดเจอกันที่ร้านค็อฟฟี่ช็อปกลางแจ้งแถวนั้นก่อน
“ครับๆ ไม่ลืมๆ” ผมเปิดดูกล่องต่างหูที่อีกฝ่ายทวงถามเพื่อเช็คความเรียบร้อย ก่อนปิดมันลงแล้วยัดใส่กระเป๋ากางเกงตามเดิม เงยหน้ามองท้องฟ้าก็ชักหวั่นใจ ฟ้าฝนเหมือนจะรั่วลงมาเมื่อไหร่ก็ได้ในไม่กี่นาทีข้างหน้านี้เลย ถ้าเป็นแบบนั้นมีหวังคงได้ติดแหง็กอยู่บนถนนยาว สงสัยต้องรีบหน่อยแล้ว
“อือ แค่นี้ก่อนนะ กำลังจะขึ้นรถแล้ว” ผมกดวางสาย เดินไปเปิดประตูรั้ว แล้วกลับมากดรีโมทปลดล็อครถ ตอนนั้นฝนก็เทลงมาพอดี อย่างหนักซะด้วยสิ
มือที่เอื้อมไปเปิดประตูรถเกิดชะงักอย่างลังเล เห็นมีร่มวางไว้หลังรถหนึ่งคัน แต่..
ผมใช้เวลาคิดชั่วครู่แล้วผลักประตูปิดไว้ตามเดิมก่อน หมุนตัวกลับเข้าบ้าน คิดว่าหาร่มเผื่อไปด้วยอีกสักคันคงดีกว่า เผื่อว่าหมอนั่นจะไม่ได้เอาไป
!
แต่พอกลับออกมาอีกที ก็เห็นว่ามีใครบางคนที่ไม่คิดว่าจะได้เห็น ใครบางคนที่ผมตั้งใจจะไม่ติดต่อด้วยตลอดปิดเทอม เพื่อใช้ช่วงเวลานี้ลืมความรู้สึกบางอย่างที่คนเป็นเพื่อนไม่ควรมี ..ใช่ ใครบางคนที่ผมคิดไว้แล้วว่าจะตัดใจ แต่ใครคนนั้นกลับกำลังยืนตากฝนอยู่หน้าประตูรั้วบ้านผม พร้อมกับเวสป้าสีส้มครีม
“ไอ!”ผมรีบกางร่มไปรับ แม้จะเห็นว่าอีกฝ่ายเปียกโชกไปทั้งตัวแล้วก็ตาม
“มายังไงเนี่ย?”
“เราขี่รถมาเรื่อยๆ” ไอพูดช้าๆ รอยยิ้มเจื่อนๆ ดูไม่มั่นใจนั่นเหมือนไม่ใช่ ‘ไอ’ ที่ผมรู้จักเลย “แล้วไม่รู้ทำไม.. ถึงมาหยุดที่หน้าบ้านนาย ตลกเนอะ ฮ่ะๆๆ ตลกดี แล้วฝนก็ดันตกลงมาอีก ฮ่ะๆๆ ตลกจริงๆ”
นี่มันไม่ปกติแล้วล่ะ..
“เข้าบ้านก่อนเถอะ” ผมจูงมือไอให้เดินตามมา หมอนั่นก้าวตามแค่ไม่กี่ก้าวแล้วก็หยุด ไม่ทันหันไปมองก็รู้สึกได้ถึงใบหน้าของอีกคนที่ซบลงบนหลัง
“วันนี้กี๋บอกเลิกเรา”น้ำเสียงที่เหมือนปนสะเอื้อนดังฝ่าเสียงฝนมากระทบเต็มโสตของผม จากที่คิดว่าจะหันหน้าไปมอง จึงกลายเป็นยืนนิ่งค้างอยู่อย่างนั้น
“เราถูกทิ้ง.. อีกแล้ว” ‘ไม่รักไม่ต้องมาแคร์ไม่ต้องมาดีกับฉัน ไม่รักไม่ต้องมาหวงไม่ต้องมาห่วงใยฉัน ไม่รักไม่ต้องมาทำอะไรๆ ทั้งนั้น เพราะใจฉันยังอ่อนแอ~’ โทรศัพท์ในกระเป๋ากางเกงสั่นขึ้นอีกครั้ง พร้อมกับเสียงริงโทนที่เจ้าของเบอร์ที่โทรมาเป็นคนตั้งเอาไว้เอง
‘ไม่รักไม่ต้องมาโทรมาถามสบายดีไหม เพราะเสียงเดิมๆ ของเธอมันทำให้ยิ่งปวดใจ หยุดได้ไหมสักที ถ้าไม่รัก ก็ปล่อยกันไป...’
TBC.เมโล่ : สองตอนแล้วนะที่ไม่มีเค้าออก
ไวท์ : วะ..ไว้จะชดเชยให้นะ
(ยื่นอมยิ้มให้)
เมโล่ : อีกอัน
ไวท์ :
(...ยื่นให้)
-----------33ก็บอกแล้วว่าเรื่องนี้มันไม่ง่ายจริงจริ๊งงงง กิกิ
ปล. กลัวจะตีความผิด ที่ไอเอาถาดฟาดเมโล่ตอนที่แล้ว ไม่ใช่เพราะหึงใครหรอกนะคะ แต่เป็นการดุเจ้าเด็กโข่งที่ประพฤติตัวไม่เหมาะสมกับบุคคลและสถานที่เท่านั้นเอง แต่ของรักชาตินี่คงไม่ต้องอธิบายเนาะ ชัดเจนๆ ฮ่ะๆๆ
โพลล์
หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2 (อ่าน 279345 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก