หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2

[echoficy]

ไม่ ว่าจะมีหนุ่มหล่อน่าหม่ำโผล่มาแยะแค่ไหน อิฉันก็จะเชียร์ชายต่ายให้ได้กับเมโล่ต่อไป. อร้ายยยยยยยย ฟิน


ชอบๆ เรื่องนี้ หนุ่มหล่อ น่าแอ้ม เยอะดี

[uchikas]

รักชาติเหรอ แล้วไอของเราล่ะ 

[Roman chibi]

 

[White Raven]

ยากนัก... รักนี้ ♥



ตอนที่ 15





“อ้าว คุณชาย?”


‘ไอ’ เลิกคิ้วประหลาดใจเมื่อเดินเข้ามาในห้องชมรมยูโดแล้วเห็นผมนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่บนม้านั่งยาวกลางห้อง


“เทอมนี้ก็มีสอนด้วยเหรอ?”  คนพูดเดินผ่านผมไปยังตู้ล็อกเกอร์ โยนเป้เข้าไปแล้วก็เริ่มปลดกระดุมเสื้อเพื่อเปลี่ยนเป็นยูโดกิสำหรับการฝึกซ้อม


“เปล่าหรอก แค่แวะมาดูเฉยๆ”


จะพูดให้ถูกคือโดน ‘รักชาติ’ ลากมาน่ะ เจ้าตัวยังเป็นสมาชิกชมรมยูโดอยู่ และวันนี้ก็มาฝึกซ้อมตามปกติ พอเห็นว่าผมไม่มีธุระไปไหนนอกจากกลับบ้าน ก็เลยกึ่งชวนกึ่งบังคับให้ผมมาที่นี่อย่างที่เห็น


“ทำไมไม่เข้าชมรมซะเลยล่ะ? พี่เป้คงปลื้มใจ ถ้ามีนายมาช่วยเรียกแขกให้”


“แค่ไอคนเดียวก็เกินพอแล้ว แค่นี้ก็สมาชิกเยอะจนเบาะฝึกไม่พอแล้ว” 


“เขามาเพราะอยากเรียนกับนายนั่นแหล่ะ เดี๋ยวคงผิดหวังกันน่าดูถ้ารู้ว่าเทอมนี้นายไม่สอน”  ไอพูดพลางปลดเข็มขัดกางเกง แต่พอเจ้าตัวสังเกตเห็นว่าผมยังมองอยู่ ก็เลยหันมาพูดยิ้มๆ  “จะไม่ปิดตาหน่อยเหรอ?”


“ขอดูหน่อยไม่ได้เหรอ?”  ผมแกล้งถามด้วยรอยยิ้มแบบเดียวกัน


“โรคจิต”  และกลายเป็นไอที่หันหน้าหนีไปเอง


ผมหัวเราะชอบใจเบาๆ แล้วหันหน้าไปอีกทางเพื่อให้ฝ่ายนั้นเปลี่ยนชุดได้อย่างสะดวกใจ


“แล้วทำไมถึงมานั่งอยู่ในนี้ล่ะ?”  คนที่กำลังเปลี่ยนชุดชวนคุย  “..หรือว่ารอใครอยู่?” 


“อื้อ”  ผมตอบทั้งที่หันหลังให้


“รักชาติ?”


“อืม”


“หลังๆ นี่ดูสนิทกันดีนะ”


“ฮ่ะๆๆ”


“ตอนแรกก็รู้สึกห่วงอยู่เหมือนกัน..”


ผมหันกลับไปมองคนพูด และเห็นว่าเขากำลังก้มหน้าผูกโอบิที่เอวอยู่ พอจัดการตัวเองเรียบร้อย ไอก็เงยหน้ามายิ้มให้ผม


“แต่พอได้เห็นหมอนั่นนั่งเฝ้านายที่โรงพยาบาลวันนั้น ก็คิดว่าคงไม่ใช่นายแล้วล่ะมั้งที่น่าเป็นห่วง”


“ฮ่ะๆๆ”  ผมก้มมองโทรศัพท์หน้าจอดำมืดในมือ พอจะเดาได้ว่าไอห่วงเรื่องอะไร


ก่อนหน้านี้เพื่อนสนิทผมอย่างนิ่มหรือสจียังเคยถามเลยว่าผมถูกรักข่มขู่หรือกลั่นแกล้งอะไรเอาหรือเปล่า คงเพราะช่วงนี้เห็นพวกเราไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อย(จริงๆ ก็ตั้งแต่ก่อนปิดเทอมแหล่ะ) ทั้งที่เคยมีเรื่องบาดหมางกันมาก่อน แถมประวัติสมัยมัธยมของรักก็ออกไปในทางเกเรเป็นส่วนใหญ่ พวกเธอก็เลยรู้สึกเป็นห่วงล่ะมั้ง


“ไอ..” 


ผมมีเรื่องหนึ่งที่ติดค้างอยู่ในใจมาตั้งแต่ช่วงปิดเทอม อยากถามให้หายสงสัย เลยคิดว่าน่าจะใช้โอกาสนี้ถามซะเลย คนถูกเรียกก็ปิดล็อกเกอร์แล้วหันมาเลิกคิ้วเป็นเชิงถาม


“ทำไมถึงไม่เคยบอกเลยล่ะว่าเราเคยรู้จักกันมาก่อน?”


“เพื่ออะไรล่ะ?” ไอถามกลับทันทีด้วยน้ำเสียงราบเรียบจนผมตั้งตัวแทบไม่ทัน 


“เพื่ออะไรงั้นเหรอ..”  ผมทวนคำ มันเป็นคำถามที่ไม่เห็นจำเป็นต้องถามในความคิดของผม แต่พอย้อนคิดตามผมกลับไม่สามารถหาคำตอบให้กับคำถามนั้นได้


นั่นสิ.. เพื่ออะไร? ถ้าไอบอกแล้วเรื่องราวของพวกเรามันจะต่างไปจากตอนนี้งั้นเหรอ? หรือถ้าผมรู้แล้วมันจะมีอะไรเปลี่ยนไปจากเดิมหรือไง?


หรือเพราะไอก็คิดแบบนี้ เลยเลือกที่จะเงียบไว้? ...อย่างนั้นเหรอ?


“ถึงยังไงนายก็จำมันไม่ได้อยู่ดี..”


“เราจำเด็กคนนั้นได้นะ”  ผมแย้ง อยากให้รู้ว่าผมยังจำได้  “เราเคยกลับบ้านด้วยกันหลายครั้ง แล้วก็เคยถ่ายรูปด้วยกันด้วย”


“แล้วอย่างอื่นล่ะ?”  เสียงไอฟังแข็งขึ้นนิดหน่อย ..ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง 


“เรื่องที่พวกนายเคยคุยกัน? หรือเหตุผลที่เด็กคนนั้นต้องกลับบ้านพร้อมนาย?”


เราเคยคุยกันด้วยเหรอ..


แม้จะไม่ได้พูดออกไป แต่แววตาของผมคงบอกสิ่งที่อยู่ในใจได้ทั้งหมด ไอไม่ได้ยิ้มหรือคิดว่ามันน่าหัวเราะเหมือนทุกที เขาเพียงเบือนหน้าหนีกลับไปที่ตู้ล็อกเกอร์ เปิดมันออก หยิบเทปพันเท้าออกมา แล้วไม่ได้สนใจผมอีก ซึ่งมันทำให้ผมรู้สึกใจหายอย่างบอกไม่ถูก


“ไอ..”


ประตูที่จู่ๆ ก็เปิดออกหยุดคำพูดต่อไปของผม รักที่หายไปเข้าห้องน้ำตั้งนานสองนานเดินกลับเข้ามาพร้อมกับเทปพันเท้า 2 ม้วนในมือ เท้าที่กำลังจะก้าวเข้ามาชะงักไปเมื่อเห็นว่ามีใครอีกคนนอกจากผมอยู่ในห้องนี้ด้วย


ไอเป็นฝ่ายยิ้มทักทายอย่างมีไมตรีจิตก่อน แต่รักกลับทำเป็นมองไม่เห็นแล้วเมินมันเสียขณะเดินมาทิ้งตัวนั่งข้างผม ผมหันไปมองไอด้วยรู้สึกอยากขอโทษกับความเสียมารยาทของรัก แต่ทางนั้นก็กำลังก้มหน้าก้มตาพันเท้าของตัวเองต่อโดยไม่ได้สนใจทางนี้สักนิด


“อ้ะ”  รักยัดเทปพันเท้าใส่มือผม


“ไปซื้อมาเหรอ?”


“ขอเขาคงให้หรอก”


ผมเงียบไปหลังถูกพูดประชดประชันทั้งที่ถามดีๆ สักพักรักคงรู้สึกผิดหรืออะไรสักอย่าง เลยขยับเข้ามากระแซะผม(โดยที่เจ้าตัวอาจจะรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม) และพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนลง


“พันให้หน่อยดิ”


ผมตอบรับด้วยการย้ายตัวเองลงไปนั่งกับพื้นแล้วแกะผ้าเทปออกมาพันเท้าให้รักโดยไม่พูดอะไร และคงเพราะผมไม่ได้พูดอะไรออกมานั่นแหล่ะ รักเลยขยับเท้ายุกยิกไม่ยอมอยู่นิ่งให้พันดีๆ สักที พอเงยหน้าขึ้นก็ได้เห็นแววตาเป็นกังวลของคนที่กำลังมองลงมา มันชัดเจนเสียจนผมอดรู้สึกขำไม่ได้


แต่พอหลุดยิ้มขำออกไป ไอ้ท่าทางหงอยๆ ซึมๆ เมื่อครู่ก็เริ่มกลับมาดูดื้อรั้นอีกครั้งอย่างน่าตี ผมส่ายหน้าเบาๆ แล้วกลับไปจดจ่อที่ข้อเท้ารักต่อ แต่แอบเห็นนะว่ายิ้มออกมาตอนที่คิดว่าผมไม่ได้มองแล้วน่ะ พอรู้ว่าไม่ได้ถูกโกรธก็สบายใจล่ะสิ ซึนจริงๆ ฮ่ะๆๆ


“นี่นายยังพันเท้าเองไม่เป็นอีกเหรอ?”  ไอที่จัดการตัวเองเรียบร้อยหันมาถามรักด้วยความสงสัย


“เป็น แต่ไม่ทำ”  รักทำหน้ากวนๆ แล้วเลิกคิ้วถามกลับ  “ทำไม?”


“ก็ไม่ทำไม”  ไอยักไหล่ หันไปเก็บของเตรียมออกจากห้อง  “แต่หัดเกรงใจคนเขาบ้างก็ดี ของก็ทำเองได้นี่นา”


“แล้วกูใช้มึงหรือไง? เสือกอะไรด้วย?”


ไอชักสีหน้าไม่พอใจเมื่อถูกตอกกลับแบบนั้น แต่ก็ไม่ได้โต้ตอบ เขาเลือกที่จะออกจากห้องไปเงียบๆ เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหา ซึ่งทำให้ผมรู้สึกชื่นชมในความใจเย็นของไอ ตรงข้ามกับอีกคนที่ดูจะไม่มีเหตุผลเอาซะเลย


“ทำไมต้องไปพูดจาหาเรื่องไอแบบนั้นด้วย?”  ผมพันเท้าให้รักเสร็จก็ลุกขึ้นเก็บของบ้าง


“ก็มันมาเสือกก่อนทำไม?”


ระหว่างนั้นมีสมาชิก 2 คนเดินเข้ามาเอาของในห้อง เหมือนเขาจะรับรู้ได้ถึงบรรยาการอึมครึมเลยรีบค้นแล้วก็รีบออกจากห้องไปด้วยเวลาที่น่าเอาไปบันทึกเป็นสถิติ


“ไอก็แค่ถาม”


“นั่นแหล่ะ เสือก!” 


ผมถอนหายใจ ไม่อยากจะต่อความยาวเดี๋ยวจะลุกลามกลายเป็นทะเลาะกันเปล่าๆ เลยหุบปากตัวเองซะ แต่อีกฝ่ายก็ยังไม่ยอมจบง่ายๆ


“ทำไมทำหน้าแบบนั้น?”  รักกระชากแขนผมที่กำลังจะเดินผ่านไป  “ทำไมต้องถอนหายใจ? แตะไม่ได้เลยใช่ไหม ไอ้ไอของมึงเนี่ย?”


“ไอไม่ใช่ของเรา”  ผมพยายามพูดอย่างใจเย็น  “แล้วก็อย่ามาชวนทะเลาะงี่เง่าแบบนี้”


ผมแกะมือรักจนหลุดจากแขน แต่พอจะเดินหนีอีกครั้ง รักก็เข้ามากอดจากข้างหลัง ไม่ยอมให้ไป


“รัก..”  ผมเรียก แต่เจ้าของชื่อไม่ตอบ เอาแต่ซบหน้ากับไหล่ผมนิ่ง ผมเลยลองเรียกอีกครั้ง  “รักครับ”


คราวนี้อีกฝ่ายยอมเงยหน้า


“ดีกันนะ?”


ผมยิ้มใส่ตา แต่รักกลับทำหน้างง เขาคงคิดว่าผมโกรธ ก็เลยไม่เข้าใจว่าทำไมผมถึงเป็นฝ่ายยอมง้อขอคืนดีแบบนี้


สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรเลย จะให้ผมง้อหรือขอโทษก่อนก็ได้ทั้งนั้น ถ้ามันจะทำให้เราเลิกโกรธเคืองและกลับไปดีกันเหมือนเดิม ผมไม่ใช่คนทิฐิสูงอยู่แล้ว เพราะงั้นเรื่องนี้จึงเป็นเพียงเรื่องเล็กน้อย


“อือ”


รักตอบกลับแล้วกอดผมแน่นกว่าเดิม ใบหน้าที่เบียดเข้ามาใกล้ทำให้ผมรู้ว่าอีกฝ่ายต้องการอะไร จึงหันหน้าไปรับจูบจากทางนั้นด้วยความเต็มใจ


“เย็นนี้ไปเล่นที่บ้านไหม?”  รักชวนอ้อนๆ ริมฝีปากยังคลอเคลียอยู่ไม่ห่าง


“เล่นอะไร?”  ผมแกล้งถามทั้งที่พอจะรู้อยู่แล้วว่าอีกคนอยากเล่นอะไร


มือที่เริ่มเลื้อยลงไปต่ำกว่าเข็มขัดกางเกงผมตอบคำถามนั้นได้เป็นอย่างดี เรายิ้มอย่างรู้กัน ก่อนที่รักจะใช้อีกมือจับหน้าผมให้หันกลับไปรับจูบที่เขาป้อนให้อีกครั้ง


แต่ยังไม่ทันที่ปากของเราจะแตะกัน เสียงฝีเท้าของใครสักคนที่กำลังวิ่งมาทางนี้ก็ทำให้เราต้องรีบแยกออกจากกันก่อน ไม่เกินอึดใจหลังจากนั้น ประตูห้องก็ถูกเปิดเข้ามาพร้อมกับการปรากฎตัวของ ‘พี่เป้’ ประธานชมรมที่ยืนมองหน้าเราสองคนสลับกันไปมาอย่างเลิ่กลั่ก


“กูนึกว่าตีกันตายห่าไปแล้วซะอีก” 


“ห๊ะ?”  ผมกับรักอุทานพร้อมกัน


“มีเด็กไปบอกกูว่าพวกมึงสองคนเหมือนจะทะเลาะกัน ก็เลยรีบวิ่งมาดูเนี่ย แต่ยังไม่มีใครตายก็ดีแล้ว”  คนพูดทำหน้าโล่งใจหายห่วงจนผมอดขำไม่ได้


“เหอะ”  รักแค่นเสียงขึ้นจมูกเมื่อเข้าใจว่าอะไรเป็นอะไร  “ผมไม่ทำอะไรคุณชายคนดีของพี่หรอก ไม่ต้องห่วง”


“ใครบอกว่ากูห่วงไอ้คุณชาย กูห่วงมึงนั่นแหล่ะ”  พี่เป้ตอบหน้าตาย ทำเอาคนฟังเหวอไปเลย


“ห่วงผมเนี่ยนะ?”  รักชี้หน้าตัวเอง 


“ก็ใช่น่ะสิ กระจอกแถมยังเพิ่งหัดบินได้ไม่กี่ชั่วโมงอย่างมึงน่ะกูไม่ห่วงว่าจะไปทำร้ายใครได้อยู่แล้ว กลัวก็แต่ว่าไปกวนตีนไอ้คุณชายมากๆ เข้า มันจะหมดความอดทนแล้วจับมึงฆ่ายัดล็อกเกอร์ชมรมกูน่ะสิ เดี๋ยวจะมาส่งกลิ่นเน่าเหม็นให้เสียสุขภาพจิตสมาชิกคนอื่นเปล่าๆ”


“เออ ผมสัญญาว่าจะไม่มาตายเน่าหนอนแถวนี้แล้วกัน”  รักเดินฮึดฮัดเบียดรุ่นพี่ออกจากประตูไป ทำให้อีกฝ่ายหัวเราะชอบใจไล่หลัง


“ผมก็สัญญาว่าจะไม่ทำให้ชมรมพี่มีกลิ่นนะ”  ผมพูดยิ้มๆ พี่เขาเลยระเบิดเสียงหัวเราะออกมาดังลั่นกว่าเดิม




ระหว่างที่สมาชิกชมรมยูโดกำลังฝึกซ้อมฝึกสอนกันอยู่ ผมก็ยืนมองอยู่ข้างสนาม ไม่อยากเข้าไปยุ่งวุ่นวายมากถ้าไม่จำเป็น เพราะถึงจะคุ้นเคยกันแค่ไหนแต่ผมก็ไม่ใช่สมาชิกของชมรมอยู่ดี


“ไอ้ชาติมันดูผิดกับก่อนปิดเทอมเยอะเลยนะ” 


พี่เป้เข้ามาชวนคุย คงเพราะสังเกตได้ถึงฝีมือที่พัฒนาขึ้นมากของรัก ทั้งการจัดระเบียบร่างกายก็ทำได้ดี ตอนนี้เวลาถูกทุ่มก็ลงเบาะได้อย่างถูกวิธี ไม่มีบาดเจ็บ ส่วนท่าทุ่มพื้นฐานแม้จะยังทำได้ไม่หมด แต่ก็ฝึกไปได้หลายท่าแล้ว ส่วนท่าล็อคนั้นเพิ่งจะเรียนกันไปได้นิดหน่อย ตอนที่สอนให้ผมก็ไม่ได้เร่งรัด เพราะอยากให้รักฝึกแบบค่อยเป็นค่อยไป อยากให้ทำความเข้าใจถึงหัวใจของแต่ละท่าก่อนมากกว่า แบบนั้นจะทำให้การนำไปปรับใช้กับท่าต่อเนื่องในการต่อสู้จริงเกิดประสิทธิภาพสูงสุด


“ครับ”


“ไม่กระเหี้ยนกระหือรืออยากเรียนท่าใหม่ๆ เหมือนเมื่อก่อนแล้วด้วย เรียกว่าพูดจารู้เรื่องขึ้นเยอะอ่ะ มันไปทำอะไรมาวะ?” 


ถึงจะชอบบ่นชอบด่า แต่ผมว่าพี่ประธานชมรมยูโดคนนี้ก็ถือว่าเป็นคนมีความอดทนสูงและก็ใจกว้างมากเลยนะ ด้วยท่าทางแข็งๆ ไม่ค่อยฟังใครของรัก บวกกับหน้าตาที่ติดจะร้ายนิดๆ กวนหน่อยๆ นั่นมักจะทำให้เจ้าตัวถูกรุ่นพี่เขม่นเอาอยู่เรื่อย แต่กับพี่เป้นี่ถ้าแกไม่พอใจก็ด่าตรงนั้นและจบตรงนั้นเลย ไม่คิดเล็กคิดน้อยเรื่องศักดิ์ศรีรุ่นพี่รุ่นน้องเหมือนกับหลายคน ผมว่าผมนับถือใจเขาเลยล่ะ ..ถึงมองผิวเผินแล้วจะดูเหมือนคนไม่ค่อยมีสาระในชีวิตสักเท่าไหร่ก็เหอะ ฮ่ะๆๆ


“ไปเรียนที่โดโจของโควเซนเซครับ” 


แต่คนที่คอยฝึกสอนให้เขาก็ผมนี่แหล่ะ...


“มิน่า..”  พี่เป้พึมพำ ก่อนจะแหกปากโวยวายเมื่อเห็นไอจับสมาชิกคนหนึ่งทุ่มลงพื้นด้วยความเร็ว  “เฮ้ยๆ เชี่ยไอ มึงก็เบามือหน่อยสิวะ กูยังไม่อยากถูกยุบชมรมเพราะมีคนตายระหว่างฝึกหรอกนะโว้ย!”


ดูเหมือนวันนี้พี่ประธานจะมอบหมายให้ไอช่วยชี้แนะให้พวกสายขาวทั้งหลาย แต่ตั้งแต่ยืนดูมานี่ผมก็ยังไม่เห็นว่าจะมีใครที่สามารถต้านไอถึง 10 วินาทีสักคน


“มันดูหงุดหงิดแปลกๆ นะวันนี้ กินอะไรผิดสำแดงมาหรือไงวะ?”


บางทีอาจจะเกี่ยวกับเรื่องในห้องล็อกเกอร์เมื่อครู่...


ผมไม่แน่ใจว่าระหว่างผมกับรักใครจะถูกโกรธมากกว่ากัน แต่คำพูดของไอก็เริ่มทยอยกลับเข้ามาในหัวผมอีกครั้ง


“เรื่องที่พวกนายเคยคุยกัน? หรือเหตุผลที่เด็กคนนั้นต้องกลับบ้านพร้อมนาย?”


ผมจำได้ว่าเคยพยายามชวนเด็กคนนั้นคุยหลายครั้ง แต่เขาก็ไม่ยอมคุยด้วย จนผมต้องล้มเลิกความตั้งใจไปในที่สุด แล้วก็ได้แต่นั่งข้างกันเงียบๆ เพื่อรอให้แม่ของผมมารับกลับบ้าน รวมทั้งพาเด็กคนนั้นไปส่งที่บ้านของเขาด้วย... จริงสิ! คิดแล้วก็แปลก เพราะแม่ผมมักจะเลิกงานเย็น ผมเลยต้องเป็นเด็กคนท้ายๆ ที่ได้ออกจากโรงเรียนเสมอ เรียกว่าช่วยคุณครูปิดห้องเรียนเป็นประจำนั่นแหล่ะ แต่ถึงอย่างนั้น เด็กอ้วนที่ผมรู้แค่ว่าเป็นหลานของเจ้านายแม่ก็มักจะได้มานั่งรออยู่ข้างกันบ่อยๆ ..ทำไมนะ?


หรือมันยังมีเรื่องอะไรที่ผมหลงลืมไป?


“อุวะ!”  เสียงอุทานอย่างชอบใจของคนข้างๆ ทำให้สติของผมกลับมาที่ภาพปัจจุบันอีกครั้ง


ในที่สุดก็ถึงคิวของรักที่จะได้รับการทดสอบจากไอ ภาพของทั้งคู่ที่กำลังยืนประจัญหน้ากันทำให้ผมรู้สึกกังวลใจอย่างบอกไม่ถูก


คนเป็นกรรมการส่งสัญญาณให้นักกีฬาทำความเคารพกัน จากนั้นก็เริ่มต่อสู้


รักเป็นฝ่ายพุ่งเข้าหาก่อนตามที่ผมคาด หลังจากเช็คท่าทีของไอด้วยท่าอุจิโกมิซึ่งถือว่าเป็นท่าพื้นฐานสุดๆ สำหรับการจะเข้าท่าต่อไปแล้ว พอเห็นรักสลับขาซ้ายออกไปก็ทำให้ผมรู้เลยว่าเจ้าตัวคิดจะใช้ท่าไทโอโตชิเพื่อจบเกมกับไอแน่ๆ แต่ยังไม่ทันได้ยืดขาขวา ก็ดันถูกไอพลิกจับล็อคแขนขวาด้วยมือข้างขวา แล้วทุ่มข้ามไหล่ไปจบด้วยท่าอิปป้ง เซโอนาเกะ เรียบร้อยสวยงาม ภายใน 3 วินาที


ถือเป็นสถิติใหม่.. ในแง่ของความเร็วน่ะ





“นี่ยังไม่หายหงุดหงิดอีกเหรอ?”


พอกลับมาถึงบ้าน ขึ้นมาบนห้องนอน รักก็โยนกระเป๋าทิ้งโครมอย่างไม่ใยดี ก่อนเจ้าตัวจะไปนั่งจุมปุกหน้างอง้ำอยู่บนเตียงนอนของตัวเอง


“ก็แม่ง..”  รักบ่นงึมงำ  “ทั้งที่คิดว่าจะจบท่านั้นได้แน่ๆ แล้วเชียว ..แต่แล้วทำไมไอ้ไอมันถึงได้ไวขนาดนั้นล่ะ? ไวเวอร์ไปป่ะ?”


จากที่ฟังดูก็เหมือนจะไม่ได้หงุดหงิดไอที่ชนะ แต่น่าจะหงุดหงิดตัวเองที่เอาชนะไอไม่ได้มากกว่า ซึ่งมันก็แน่นอนอยู่แล้ว ระดับความห่างชั้นมันชัดเจนออกขนาดนั้น ถ้าเอาชนะได้นี่สิ คงแปลกพิลึก


“ไอไม่ได้ไวเวอร์หรอก เขาแค่อ่านความเคลื่อนไหวของรักออกหมดก็เท่านั้น”  ผมเดินไปนั่งข้างๆ


“นี่กูอ่านง่ายขนาดนั้นเลยเหรอ?”


“อื้อ ก็รักเป็นคนอ่านง่ายจะตาย” 


คนฟังเหมือนจะคล้อยตามในตอนแรก แต่พอเห็นผมยิ้มก็ไหวตัวทัน


“ไม่ใช่นิสัยกูสิ! พูดถึงการออกท่ายูโด!”  รักคว้าคอผมไปเขย่าจนหัวสั่นหัวคลอน


“ฮ่ะๆๆ โอเค หยุดก่อนๆ”  ผมจับข้อมือทั้งสองข้างที่มาประทุษร้ายให้อยู่นิ่ง  “โอเค ของแบบนี้มันอยู่ที่การฝึกฝนรวมทั้งประสบการณ์น่ะ เวลาที่เราผ่านคู่ต่อสู้มาเยอะ เราก็จะเริ่มมองรูปแบบในการออกท่าของแต่ละคนแต่ละแบบออก แล้วก็เริ่มที่จะคำนวนความน่าจะเป็นได้ ว่าถ้ามาแนวนี้แล้วน่าจะออกท่าแบบไหน จะต้องหลบหรือต้องแก้ยังไง ปัจจัยน้ำหนัก ส่วนสูง ช่วงแขน ช่วงขา มีผลมากน้อยเท่าไหร่ กระบวนการคิดมันจะเป็นไปโดยธรรมชาติน่ะ”   


“มึงก็เป็นแบบนี้เหมือนกันเหรอ? คิดอะไรเยอะแยะมากมายภายในเสี้ยววินาทีเนี่ยนะ?”


“ฮ่ะๆๆ ฟังเหมือนไม่น่าเป็นไปได้ใช่ไหม? แต่เดี๋ยวรักได้ฝึกได้ซ้อมไปอีกสักระยะก็จะเริ่มเข้าใจเอง มันไม่ยากเกินคนจะทำได้หรอก โดยเฉพาะคนเก่งๆ อย่างรัก”  ผมพูดเอาใจให้อีกคนเริ่มยิ้มออกบ้าง


“ว่าแต่วันนี้ไปไหนกันหมดล่ะ ทั้งพ่อทั้งเฮียของรัก?” 


ผมรู้แค่ว่าเฮียภาคกลับกองบินที่ประจำอยู่ไปนานแล้ว แต่เฮียภูมิผู้ทำให้ขนลุกได้ทุกครั้งที่เจอนี่สิ..


“พ่อไปราชการเมื่อวาน ส่วนเฮียภูมิก็กลับค่ายไปตั้งแต่เมื่อวานเหมือนกัน”  คนพูดเริ่มพยายามปลดไทด์ออกจากคอผม  “ค่อยเงียบหูลงหน่อย”


ถัดจากไทด์ก็เป็นกระดุมเสื้อ รักดูตั้งอกตั้งใจราวกับกำลังปฏิบัติภารกิจสำคัญแห่งชาติ จนผมอดขำไม่ได้


“แล้วพี่แจ๋มล่ะ?”  ผมจับมือที่เพิ่งปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายของผมออก แล้วทำท่าจะไปที่เข็มขัดต่อ


“พี่แจ๋มไม่ขึ้นมาเรียกอยู่แล้ว ..จนกว่าจะถึงเวลาข้าวเย็น”  รักตอบทั้งที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่หัวเข็มขัดของผม...หรือไม่ก็ต่ำกว่านั้น ฮ่ะๆๆ


“งั้นจนกว่าจะถึงมื้อเย็น...” 


ผมไม่เสียเวลามานั่งปลดกระดุม แต่ถอดมันออกทางหัวของรักเลย ก่อนจะผลักให้หลังเขาแนบลงไปกับที่นอนนุ่ม แล้วตามไปทาบทับ..


ระหว่างพวกเราจะเรียกว่า ‘เซ็กส์แห้ง’ ก็คงได้ แค่กอดจูบและสัมผัสกันและกันเพียงภายนอกเท่านั้นที่เกิดขึ้นใน 2-3 ครั้งตั้งแต่เราเริ่มคบกันมา แต่ยิ่งได้สัมผัสร่างกายของอีกฝ่ายผมก็ยิ่งรู้สึกว่ามันเริ่มไม่พอ เหมือนร่างกายของผมมันจะเรียกร้องอะไรที่มากกว่านี้


สัมผัสที่ล้ำลึกมากขึ้น.. กับความรู้สึกที่ลึกซึ้งมากขึ้น


แต่จนกว่ารักจะคิดเหมือนกัน ผมก็คงต้องพอใจกับสิ่งที่มีไปก่อน ฮ่ะๆๆ






“CV1178..79..81...”


ผมเดินเทียบรหัสหนังสือที่จดมาจากโปรมแกรมค้นหาหนังสือในคอมฯของห้องสมุดคณะมาเรื่อยๆ จนในที่สุดก็เจอเล่มที่ต้องการ เป็นหนังสือเกี่ยวกับกลศาสตร์ที่จะเอาไปใช้อ้างอิงในรายงานที่อาจารย์สั่ง กำลังจะเอื้อมมือไปหยิบอยู่แล้ว แต่เท้าเจ้ากรรมดันไปเหยียบอะไรบางอย่างบนพื้นเข้าซะก่อน อารามตกใจทำให้ผมรีบกระโดดข้ามสิ่งกีดขวางนั้นไป แล้วคว้าชั้นหนังสือทั้งชั้นไว้เป้นหลักยึดแทน


ฟู่.. โชคดีที่ไม่มีความเสียหายเกิดขึ้น


“เจ็บ” 


เสียงดังมาจากข้างล่าง พอก้มลงมองก็..


“เมโล่!”


ใช่ ก็ไอ้แมวยักษ์ ‘เมโล่’ นั่นแหล่ะที่นอนคว่ำขวางทางเดินอยู่ มันเอี้ยวตัวหันมามอง แต่ยังไม่มีท่าทีว่าจะลุกหนีให้พ้นทาง


“บันนี่เหยียบเค้าไมอ่ะ?”


“โทษที ไม่เห็นน่ะ”  ผมย่อตัวนั่งยองคุยกับคนที่นอนไม่ยอมลุก  “แล้วทำไมนายถึงมานอนอยู่ตรงนี้เนี่ย?”


ยิ่งนอนคว่ำเยียดยาวแบบนี้ก็ยิ่งเห็นได้ชัดว่าหัวจรดเท้าของหมอนี่มันยาวกว่าคนทั่วไปมากแค่ไหน ที่เขาพูดกันว่าความขี้เกียจทำให้คนสันหลังยาวนี่ท่าจะเป็นเรื่องจริงแฮะ ฮ่ะๆๆ


“ก็ไปนอนในห้องเรียนแล้วโดนอาจารย์ดุ”


“ก็มันไม่ใช่ห้องสำหรับนอนนี่”  ผมอดหัวเราะกับความผิดที่ผิดทางของเมโล่ไม่ได้


“เค้าถึงได้มานอนตรงนี้ไง”


“แต่ตรงนี้ก็ไม่ใช่ที่สำหรับนอนเหมือนกัน”


“งั้นบันนี่ก็จะดุเค้าเหมือนกันเหรอ?” เมโล่ฟุบหน้ากับแขนตัวเองแล้วก็นิ่ง


ผมนั่งดูท่าทีอยู่พักหนึ่งก็ไม่เห็นมันจะกระดุกกระดิกตัวอีก คล้ายว่าหลับไปแล้วจริงๆ ผมเลยลองเอามือไปจิ้มๆ ดู ตอนแรกก็แค่ที่หลัง แล้วก็เริ่มลามไปที่หัว


“ง่วงอะไรของนายนักหนาน่ะ กลางคืนมัวทำอะไรอยูฮึ?”


จุดที่เมโล่มาแอบนอนนี่จะเรียกว่ามุมอับก็คงได้ มันอยู่สุดซอยก็เลยไม่ค่อยมีคนเดินผ่านมากนัก และห้องสมุดคณะก็คนไม่พลุกพล่านเท่าหอสมุดกลางอยู่แล้วด้วย ..เอ่อ แต่การนอนบนพื้นแบบนี้ได้คงต้องอาศัยความสามารถเฉพาะตัวสินะ? 


เมื่อชวนคุยแล้วไม่มีปฏิกิริยาตอบกลับ ผมก็เลยลองก้มลงไปเรียกใกล้ๆ หูอีกฝ่ายดู


“เมโล่.. เมโล่วววว” 


“อะรายยยย?”  เสียงยานคางตอบกลับมาเหมือนเริ่มรำคาญ


“วันก่อนไหนบอกจะเลี้ยงขนมเราไง? ชิ่งหนีกันเฉยเลยเหอะ” 


ผมเปลี่ยนเป็นนั่งขัดสมาธิเพราะเริ่มรู้สึกเมื่อย พอเมโล่ที่ยอมยกหัวขึ้นมาอีกครั้งเห็นแบบนั้นก็พลิกตัวนอนหงาย แล้วเลื้อยขึ้นมาพาดหัวไว้บนตักผมเฉยเลย


“จริงด้วย วันนั้นหลังเลี้ยงบันนี่แล้วตังค์เค้าก็ยังอยู่ครบล่ะ”


“ก็นายไม่ได้จ่ายสักบาทเลยนี่”  ผมดีดหน้าผากคนที่นอนทำหน้ามึน


“เค้าลืมอ่ะ” 


มันสารภาพได้จริงใจโคตรๆ พูดเลย นี่ไม่ได้ประชดด้วยนะ ฮ่ะๆๆ


“บันนี่จ่ายไปเท่าไหร่ ..อ้ะ เค้าคืนให้” 


แบงค์ 500 ยับๆ ที่เจ้าของเพิ่งล้วงออกมาจากกระเป๋ากางเกงพร้อมลูกอมอีก 2-3 เม็ดถูกยื่นมาตรงหน้าผม


“ช่างมันเหอะ”  ผมผลักมือข้างที่ถือเงินกลับไปที่เจ้าของ


ความจริงก็ไม่ได้ตั้งใจจะทวงเงินคืนตั้งแต่แรกแล้วล่ะ แค่อยากจะต่อว่าคนที่ทำนิสัยเสียซื้อของแล้วไม่ยอมจ่ายเงินเท่านั้น แต่ถ้าเจ้าตัวยืนยันว่าลืมจริงๆ มันก็เป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้นี่นะ


“ไว้ค่อยเลี้ยงเราคืนคราวหน้าแล้วกัน”


“แต่คราวหน้าเค้าอาจจะไม่มีตังค์ก็ได้นะ”


“งั้นก็ไม่เป็นไร เราไม่รีดเลือดจากปูหรอก”  ผมบอกยิ้มๆ


“เค้าก็ไม่ใช่ปูสักหน่อย”


“จริงสิ นายเป็นมนุษย์ต่างดาวนี่เนอะ”  ผมหัวเราะพลางขยี้ผมอีกฝ่ายเล่น


กว่าจะรู้ตัว ผมว่าผมชักติดการเล่นหัวเมโล่ซะแล้วล่ะ เพราะเล่นกับหมอนี่ก็เหมือนว่าเล่นกับแมว อยู่กับหมอนี่ก็ไม่ต้องคิดเยอะ ไม่ต้องเข้าใจอะไรมาก เพราะเดิมทีคนกับแมวก็คุยกันคนละภาษาอยู่แล้ว ถึงจะเป็นแมวที่เป็นมนุษย์ต่างดาวด้วยก็คงไม่ทำให้ยุ่งยากมากกว่าเดิมนักหรอก ..จะว่าไปมันก็สบายใจแบบเปลกๆ ดีเหมือนกันแฮะ


“งั้นเอาลูกอมมะ?” 


เมโล่ยื่นลูกอมหน้าตาชอบกลมาให้ผมเม็ดหนึ่ง มันห่อด้วยกระดาษสีสันสดใสและไม่มียี่ห้อใดๆ บ่งบอกถึงที่มา


“หน้าตาแปลกๆ”  ถึงเป็นแบบนั้น แต่ผมก็รับมา


“ลูกอมแฮนด์เมดน่ะ”


“หือ ใครทำ? เมโล่ทำเองเหรอ?”  ผมรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมานิดหน่อย


“ไอทำ”


“เอ๋..”



“มาอยู่นี่เอง”


การปรากฏตัวของรักทำให้บทสนทนาของเราต้องจบลง


“นึกว่าแดกหนังสืออิ่มไปแล้ว” 


คนมาใหม่ชักสีหน้าเล็กน้อยเมื่อสังเกตเห็นว่าเมโล่ยังนอนหนุนตักผม พอรู้ตัวผมก็พยายามจะสะกิดให้เมโล่ออกไป ผมจะได้ลุกขึ้น แต่หมอนั่นกลับไม่เข้าใจ.. หรือไม่ก็แกล้งตีมึนนอนต่อไปไม่ยอมลุก จนคนที่ยืนมองอยู่ชักหงุดหงิดเลยเดินเข้ามาดึงแขนผมให้ลุกขึ้น ทีนี้เมโล่ก็เลยคว้าเอวผมกอดเอาไว้เลย


“เมโล่!”  เจอแบบนี้ผมก็ตกใจเหมือนกันนะ


“จะไปไหนอ่ะ?”  เมโล่พูดกับผมโดยไม่สนใจรักที่ยืนค้ำหัวอยู่


“ไป..เอ่อ”  ผมมองหน้าเมโล่ที รักที  “ไปทำรายงานต่อ”


“รีบเหรอ?”  เมโล่ยังไม่ยอมปล่อย


“เออ! ปล่อยมือสักที”  รักตอบแทน แล้วพยายามดึงแขนผมขึ้นอีกครั้ง


“ปล่อยเราก่อนนะ”  ผมยิ้มให้และลูบหัวเมโล่อีกครั้ง หมอนั่นเอี้ยงหัวเข้าหามือเหมือนทุกที แล้วก็ยอมปล่อยเอวผมแต่โดยดีโดยที่ไม่ต้องพูดซ้ำอีก



“มีอะไรกันเหรอ?”  ไอเดินมาดูพร้อมสีหน้าสงสัย แล้วก็ยิ่งต้องแปลกเมื่อเห็นรักที่ยืนจับแขนผมไว้ ผมที่กำลังจะลุก และเมโล่ที่นั่งอยู่บนพื้น


“ไอ”  เมโล่ยิ้มร่าเมื่อเห็นไอ


“มีอะไร..ให้ช่วยหรือเปล่า?”  ไอถามซ้ำอีกครั้งอย่างไม่ค่อยแน่ใจ


“ถ้าอยากจะช่วยจริงๆ ก็ช่วยดูแลสัตว์เลี้ยงของตัวเองให้ดีๆ แล้วกัน” 


รักเดินสวนกระแทกไหล่ไอที่หลบให้ไม่ทัน แล้วหันกลับไปมองเมโล่อย่างไม่พอใจ 


“อย่าปล่อยให้มันมายุ่มย่ามกับของของคนอื่นอีก!”


ไอมองรักอย่างไม่เข้าใจ ก่อนจะมองมาที่ผมอย่างต้องการคำอธิบาย แต่ผมไม่มีเวลาจะไปทำแบบนั้นก็เพราะแขนที่ถูกรักลากให้เดินตามไปนั่นล่ะ


“รัก..เดี๋ยว..!”  ผมทำลูกอมที่เมโล่ให้มาร่วงหลุดจากมือ มันกระเด็นไปข้างหน้าและถูกรักเหยียบเข้าก่อนที่ผมจะก้มเก็บได้ทัน


“อะไรเนี่ย?”  รักก้มมองลูกอมบนพื้นอย่างหงุดหงิด แล้วออกแรงฉุดรั้งให้ผมเดินตามต่อโดยไม่มีโอกาสได้เก็บมัน



ผมหันกลับไปมองข้างหลังอีกครั้ง เห็นไอกำลังก้มลงไปเก็บลูกอมเม็ดนั้นขึ้นมา ผมจึงรอที่จะสบตากับไอเพื่อขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้น แต่เขาก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองผมอีกเลย..










TBC.

สมาชิก(ฮาเร็ม)ดั้งเดิมเริ่มกระทบกระทั่งกันแล้ววววววว
แล้วงานนี้อิคุณชายจะจัดการอย่างไร? หรือตัวมันเองนั่นแหล่ะที่สมควรถูกจัดการ?
ร่วมติดตามได้ในตอนต่อไป ไอ ไอ ไอ ไอ ไอ.. ถถถถถถถถถถถถถ

[Mokuchi]

รู้สึกรักจะขี้หึง ขี้หงุดหงิดไปนะคะลูก ไม่เอานะ ไม่น่ารักเลย จุ๊ๆ

[❝CHŌN❞]

ใครจะว่าน้องรักเรานิสัยไม่ดียังไงก็ช่างแต่เราก็ยังรัก และสงสารน้องรักที่สุด เหมือนน้องรักวิ่งตามต่ายอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนเรื่องที่ต่ายยอมรัก ก็เหมือนจำใจอ่ะ
และเมื่อได้อ่านบทนี้ เซ้นอันเล็กน้อยของเรามันบอกว่า เดี๋ยวต่ายได้เลิกกับรักแน่
แต่บอกตรงๆเลยนะ หมั่นไส้ไออ่ะที่สุด กลายเป็นตัวละครที่เราไม่ชอบไปซะงั้น แอบอคติ 55 /แฟนคลับไออย่ากระตืบเรานะ อิอิ
ส่วนต่าย ก็ดูไม่ผิดอะไรนะ แต่พฤติกรรมบางอย่างมันยังไม่ค่อยน่าไว้ใจอ่ะ อยากให้ต่ายถามตัวเองว่าชอบรักจริงๆรึเปล่า
 ถ้าไม่ก็เลิกไปเถอะให้รักเจ็บตอนนี้ยังดีกว่า รู้สึกตอนนี้เม้นยาวมาก 555
ปล. ถึงน้องรักจะนิสัยเสีย พี่ก็ยังรักเสมอ ส่วนน้องไอพี่ขอโทษที่เบื่อหน้าน้องซะแล้ววว ส่วนคุณชาย เฮ้ออออ เปิดฮาเร็มไปเลยไหม ไม่เคยมั่นคงอะไรเลยในชีวิต
พี่เพลียมากบอกเลยยยยยยย
ปล.2 เราว่าจริงๆเรื่องนี้ต้องเป็น ต่ายไอ ไม่ก็ ไอต่าย แน่ๆเลย สงสารรักสุดใจ

[monaligo]

มันอิรุงตุงนังดีแท้เทียว ชอบเรื่องนี้ตรงที่มันอิรุงตุงนังดี
เดายาก อ่านแล้วใช้ต่อมจิ้นเยอะ เรื่องนี้ต้องมีคนอกหัก
ให้คนอกหักมารักกันเองงี้ไอรักชาติงี้
แล้วชายต่ายก็โดนเมโล่สยบเอย 55555
ปล.ไอ้เราก็คิดไปไกลเดาอยู่นานสองนานสรุปยังไม่มีใครเสียบใครเลย(เดาต่อปายยยยย)

[My_yunho]

อยากรู้ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เรื่องไอกับต่ายว่ามีอะไร

[IsDeer]

เหมือนมีแววว่ารักจะแย่แน่เลย ถ้าไม่ปรับนิสัย 

ตอนนี้คือเฉลยว่าข้างห้องเมโล่คือไอรึเปล่า สองคนนี้อาจจะเข้าคู่กันเองก็ได้นะ

[AMINOKOONG]

คนที่สมควรถูกกำจัดคือ......อิคุณชายต่ายนี่แหละ
คือตอนนี้กำลังงงว่าสรุป ต่ายกับรักเป็นอะไรกันเหรอ????
ตอนนั้นต่ายบอกว่าเป็นแฟน แต่ทำไมต่ายไม่ชัดเจนอ่ะ เราเลยเริ่มไม่ชอบต่ายล่ะ
ไม่ชอบมากๆด้วย เหมือนคนโลเลไม่ชัดเจนยังไงไม่รู้
ส่วนไอตอนแรกๆเหมือนจะเป็นนายเอก แต่อ่านๆมารังสีตัวร้ายเริ่มออกทีละนิด
ยิ่งอ่านยิ่งรู้สึกไม่ชอบเหมือนต่ายเลย ส่วนรักตอนแรกๆนี่เราว่าตัวร้ายชัวร์ แต่พออ่านๆมา
ทำไมบทนี้มันเหมือนนายเอกจัง แต่เป็นประเภทนายเอกสู้คน ขี้วีน ซึ่งอ่านแล้วไม่ได้รู้สึกเกลียดหรือไม่ชอบ
เหมือนไอกับต่าย อาจจะมีบ้างแค่หมั่นไส้นิดๆหน่อยช่วงแรก แต่หลังๆมาเราเริ่มชอบตัวละครตัวนี้นะ
เป็นตัวละครที่มีพัฒนาการที่ดีขึ้น ไม่ได้แย่ลงเหมือนไอกับต่าย(คหสต.)
ส่วนเมโล อ่านกี่ทีก็หลงรักตัวละครตัวนี้มากๆเลย น่ารักน่ากอดฝุดๆ

[พิรุณสีเงิน]

รักเริ่มทำตัวไม่น่ารักแล้วสิ
ไอก็ อืมมม บอกไม่ถูก แลดูมีความลับอ่ะ ต้องมีปมอะไรกับชายต่ายตอนเด็กๆ แน่เลย
ส่วนชายต่ายก็ยังคงเหมือนเดิม เรื่อยๆ ตามเดิม
 ตอนนี้ถ้าไม่มีเมโล่ ที่รักออกมาจะเป็นตอนที่อึดอัดมากๆ ตอนหนึ่ง

เมโล่ น่าร๊ากกกกกกกก อิจฉาชายต่านเลยอ่ะ

[B52]

โผล่มาแต่ละทีนี่ได้ใจคนอ่านไปเต็มๆตลอดเลยแหะกับเมโล่เนี่ย

[nutty]

ไม่รู้ทำไมพอฮาเร็มยิ่งเยอะ ยิ่งหมั่นไส้ชายต่าย 555

ปล อยากอ่านจากมุมไอ หรือเมโล่บ้าง

[Littlesir]

สรุปไอมันคิดยังไงกะคุณชายแน่วะ
จะชอบหรือจะเกลียด
รักชาติอารมณ์ร้าย ก็เข้าใจอะนะว่าถ้าเห็นแฟนเราไปนั่งให้ใครหนุนตักน่ะ คงโกรธบวกงอนน้อยใจอะไรก็แล้วแต่เถอะ คงคงมีอารมณ์ประมาณนี้ใช่ม๊ะ??
เมโล่แมวน้อยของเค้า น่ารักน่าฟัดเสมอต้นเสมอปลายมากอะ คือที่ยื่นแบงค์ห้าร้อยยับๆให้นี่ ความหมายของหนูก็คือเหลือเงินแค่นี้แล้วใช่ม๊ะ??? 5555

[imac]

ไอคิดอะไรอยู่นะ

[Pupay]

ยังไงก็เชียร์รักดาวร้ายเหมือนเดิมมมม !
ถึงจัเห็นแววผิดหวัง รักชาติอกหักก็เถอะ ชายต่ายจ๊ะเค้าสงสารดาวร้ายอ่ะ
อย่าใจร้ายกับรักเลยนะ ส่วนไอน่ะก็ให้มันเป็นอดีตไป อดีตที่จำไม่ได้
แต่อยากบอกว่า เมโล่น่ารักจุงเบยยยย

ขอบคุณค่า

[Zelsy]

ใครเขาจะเชียร์อะไรก็ปล่อยไป
แต่เราเชียร์เมโล่ เชียร์ให้ออกมาบ่อยๆหน่อย แง ถ้าไม่มีเมโล่นี่ ตอนนี้จะอึดอัดมากๆเลย
เมโล่น่ารักอะ ต้องลูบหัวให้ด้วย ฮ่าๆ

[แป้งข้าวหมาก]

ทำไมเราเริ่มไม่ชอบไอขึ้นทุกทีๆ
รักหนูต้องใจเย็นหน่อยนะลูก
เฮ้อออ...กลัวเลิกกันจริงเลยชายต่ายถ้าทำรักเสียใจ
ชั้นจะไม่ชอบเธอคอยดู....เชอะ
 

[momo9476]

ชาย คนตอมกันเยอะเลย

[malula]

รักชาติจ๊ะทำไมหนูวีนเหวี่ยงแบบไร้เหตุผลมากขึ้นทุกวันจนจะกลายร่างเป็นชะนีอยู่แล้วนะ
เริ่มมองเห็นว่าคงเป็นไอนี่แหละที่จะเป็นตัวจริงของชายต่าย

[บ๊ายบายโพ]

รู้สึกเหมือนไอนี่แหละที่สุดท้ายจะได้ลงเอยกับคุณชายชาย ชายต่ายดูแคร์ความรู้สึกไอมากพอสมควร (มากสุดในบรรดาผชในฮาเล็มของนาง) เนื้อหอมละเกินนน =,,,,,,,,=
เริ่มรำคาญเมโลหน่อยๆละ นัวเนียคลอเคลีย

[uchikas]

รักตอนนี้ดูเคะแตกอยู่มาก 5555 ที่แสดงออกมา
ชอบนิสัยของไอ นิ่งๆดี
อยากได้ไอมาเป็นของตัวเอง -_-

[leceto]

รักชาติดูขี้หึงอ่ะ ชายต่ายจะทนได้สักเท่าไหร่เนี่ย

[ลิงน้อยสุดเอ๋อ]

โอ๊ย  รถไฟ 3 ขบวนชนกัน

ลำบากใจแทนชายต่ายจริงๆๆ

[lonesomeness]

ใครจะว่าน้องรักเรานิสัยไม่ดียังไงก็ช่างแต่เราก็ยังรัก และสงสารน้องรักที่สุด เหมือนน้องรักวิ่งตามต่ายอยู่ฝ่ายเดียว ส่วนเรื่องที่ต่ายยอมรัก ก็เหมือนจำใจอ่ะ
และเมื่อได้อ่านบทนี้ เซ้นอันเล็กน้อยของเรามันบอกว่า เดี๋ยวต่ายได้เลิกกับรักแน่
แต่บอกตรงๆเลยนะ หมั่นไส้ไออ่ะที่สุด กลายเป็นตัวละครที่เราไม่ชอบไปซะงั้น แอบอคติ 55 /แฟนคลับไออย่ากระตืบเรานะ อิอิ
ส่วนต่าย ก็ดูไม่ผิดอะไรนะ แต่พฤติกรรมบางอย่างมันยังไม่ค่อยน่าไว้ใจอ่ะ อยากให้ต่ายถามตัวเองว่าชอบรักจริงๆรึเปล่า
 ถ้าไม่ก็เลิกไปเถอะให้รักเจ็บตอนนี้ยังดีกว่า รู้สึกตอนนี้เม้นยาวมาก 555
ปล. ถึงน้องรักจะนิสัยเสีย พี่ก็ยังรักเสมอ ส่วนน้องไอพี่ขอโทษที่เบื่อหน้าน้องซะแล้ววว ส่วนคุณชาย เฮ้ออออ เปิดฮาเร็มไปเลยไหม ไม่เคยมั่นคงอะไรเลยในชีวิต
พี่เพลียมากบอกเลยยยยยยย
ปล.2 เราว่าจริงๆเรื่องนี้ต้องเป็น ต่ายไอ ไม่ก็ ไอต่าย แน่ๆเลย สงสารรักสุดใจ

เค้าบวกให้ความเห็นนี้เลยอ่ะ คิดเหมือนกันเลยยยย เค้าคนนึงที่เชียร์รัก และแอบหมั่นไส้ต่ายเบาๆ

[murasakisama]

เราว่านะในเรื่องนี้เมโล่น่ารักสุดละ

[ReiSei]

รักน่าสงสารมากอะ คือพฤติกรรมบอกเลยว่าไม่มั่นใจกับความรักแล้วก็ไม่มั่นใจในตัวต่ายเลย เพราะต่ายฮาเร็มใหญ่มาก แถมดูจะมีเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย  ก็คงกลัวจะสูญเสียอะแหละ ถึงต้องยึดต้องหวงขนาดนี้
แต่ยิ่งรักต้องตามหวงตามหึง ยิ่งรู้สึกว่าต่ายไม่ใช่ของรักเลย  เพลียใจ  ต่ายคบกับรักเพราะอะไรกันนะ อ่านเรื่องนี้ไม่สามารถระบุตัวพระเอกได้จริง ๆ      

[MooMiew]

ตกใจกับฮาเร็มชายต่าย เอิ่ม! สมาชิกเยอะมากกกก

แน่ละว่าใครที่มีปมประเด็นอดีตที่ซับซ้อนลึกลับที่สุด นั่นแหละคู่หลัก!!!!!!!

เดามั่วเพื่อชง ไอต่าย จร้า ฮ่าๆๆ

[mild-dy]

 

[blanchet]

ยังไงก็ยังรัก รัก สุดใจ คือสงสารรักอ่ะ ชายต่ายดูแบบเฉยชากับรักยังไงไม่รู้
คือก็แคร์อ่ะนะ แต่ไม่มีความรู้สึกที่ทำให้รู้ว่าต่ายมองรักพิเศษกว่าคนอื่นเลย
สงสารรักอ่ะ คงรู้สึกไม่มั่นใจมากๆๆๆ แล้วแบบแอบเห็นด้วยกับความเห็นก่อนๆของหลายท่าน
เราเริ่มมองไอเป็นตัวร้ายแล้วจริงๆนะ ไม่ชอบเลย (จริงๆอาจเพราะเป็นติ่งรัก555)
รักจะอ้อน จะให้ต่ายพันให้ก็ไม่เห็นแปลกเลยยย ถึงไอจะไม่รู้ก็เหอะแต่มาพูดแบบนี้ไอแอบคิดไรกับต่ายป้ะเนี่ยย
หมั่นไส้ต่ายยยย ช่วยแสดงความรักกับรักมากกว่านี้หน่อยเถอะ สงสารรักบ้าง เป็นฝ่ายวิ่งตามตลอดเลย
ในเมื่อเลือกเค้าแล้วก็กรุณาดูแลด้วย นะจ้ะ