ยากนัก... รักนี้ ♥ ตอนที่ 24“พี่ต่ายชอบแกมากนะ แต่พี่ต่ายไม่อยากเห็นหน้าแกแล้ว แกทำให้พี่ต่ายคิดถึงพ่อ.. แต่พ่อเป็นคนไม่ดี พ่อเป็นนักโทษ คุณครูบอกว่านักโทษคือคนไม่ดี ทำเรื่องไม่ดี เลยถูกคุณตำรวจจับไปขังไว้ กลับบ้านไม่ได้ พ่อก็เลยไม่เคยกลับมาหาพวกเราเลย พี่ต่ายไม่อยากคิดถึงคนไม่ดีอย่างพ่อแล้ว พ่อทำให้แม่ร้องไห้ด้วย พี่ต่ายจะไม่รักพ่อแล้ว จะไม่เก็บของที่พ่อให้ไว้ด้วย ฮึก จะไม่เก็บแกไว้ด้วย..”
เด็กชายนั่งมองตุ๊กตากระต่ายในมือน้ำตาซึม ก่อนตัดใจวางตุ๊กตาตัวนั้นลงในลังกระดาษที่ไปขอมาจากร้านขนมในโรงเรียน แต่มือเล็กยังลูบหัวตุ๊กตาตัวโปรดอย่างอาลัยอาวรณ์
“ขอให้แกได้ไปอยู่กับคนใจดีนะ ขอให้เขารักแกเหมือนพี่ต่าย.. ดูแลตัวเองดีด้วยนะ น้องต่าย ..ฮึก”
เด็กชายกลั้นใจหันหลัง แล้วรีบวิ่งออกมาจากสนามเด็กเล่นด้วยกลัวว่าตัวเองจะเปลี่ยนใจ แต่ก็ไปได้เพียงกี่ก้าว เด็กชายร้องไห้โฮแล้ววิ่งกลับมาคว้าตุ๊กตาตัวเดิมไปกอดไว้แนบอก
“ฮืออ พี่ต่ายขอโทษที่ทิ้งแกไว้คนเดียว แกคงจะกลัวมากใช่ไหม ฮึก พี่ต่ายขอโทษ เรากลับบ้านด้วยกันนะ”
เด็กชายสะอื้นฮักพลางเก็บตุ๊กตาใส่กระเป๋าเหมือนเช่นทุกครั้ง นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เขาพยายามจะทิ้งมันแต่ไม่สำเร็จ และคิดว่าคงไม่ใช่ครั้งสุดท้ายด้วย หากไม่ใช่เพราะวันนี้มีเด็กอีกคนบังเอิญได้เห็นเหตุการณ์ตั้งแต่ต้นจนจบ จึงอดร้องถามไม่ได้
“บ้าหรือเปล่า?” “ไอ” เด็กชายต่ายหันไปมองเจ้าของเสียงหุ่นตุ้ยนุ้ยที่นั่งหน้ามุ่ยอยู่บนชิงช้า
เด็กชายต่ายรู้จักไอเพราะเคยนั่งรถกลับบ้านด้วยกันหลายครั้ง เด็กชายต่ายรู้ว่าไออยู่ห้องทานตะวัน ขณะที่ตัวเขาอยู่ห้องลิลลี่ แต่เด็กชายต่ายไม่เคยคุยกับไอ เพราะไอไม่ยอมคุยกับเขา เหมือนที่เด็กผู้ชายส่วนใหญ่ไม่ชอบคุยกับเขา เด็กชายต่ายทั้งเข้าใจและไม่เข้าใจ แต่เขาก็ไม่เคยพยายามเรียกร้องความสนใจจากคนที่ไม่สนใจเขา เพราะลำพังแค่ต้องรับมือกับคนที่เข้ามาสนใจเขา มันก็มากเกินพอแล้ว
“คุยกับตุ๊กตาได้ด้วย”
อย่างไรก็ตาม เด็กชายต่ายก็ดีใจที่ครั้งนี้ไอยอมคุยกับเขา แม้จะต้องแก้ต่างให้น้องต่ายสักหน่อยก็ตาม
“น้องต่ายไม่ใช่แค่ตุ๊กตานะ น้องต่ายเป็นเพื่อน”
“งั้นทำไมถึงจะทิ้งเพื่อนล่ะ?”
คำถามของไอทำให้เด็กชายต่ายพูดไม่ออก เขาก้มหน้าดึงเสื้อกั๊กขึ้นมาเช็ดน้ำตาที่เริ่มซึมอีกรอบ
“พี่ต่ายไม่ได้ทิ้งนะ” เด็กชายแก้ตัวอึกอัก “พี่ต่ายแค่จะหาบ้านใหม่ให้..”
“ตุ๊กตาน่าเกลียดแบบนั้นใครจะอยากได้”
“น้องต่ายไม่น่าเกลียดนะ!” เด็กชายโกรธ
ไอมองอีกฝ่ายอย่างครุ่นคิด ก่อนพาร่างตุ้ยนุ้ยของตัวเองย่างเข้ามาใกล้ เด็กชายต่ายถอยกรูดด้วยกลัวว่าจะถูกไอตี ถ้าตีกันเขาคงสู้ไม่ได้ เพราะขนาดร่างกายต่างกันหลายขุม แม้เขาจะเริ่มฝึกยูโดแล้ว แต่คงจับเด็กอ้วนนี่ทุ่มไม่ไหวแน่
“ไหนเอามาดูซิ” ไอแบมือขอ
“ไม่ให้คนที่ว่าน้องต่ายน่าเกลียดดูหรอก!” เด็กชายเอากระเป๋าที่ใส่ตุ๊กตาซ่อนไว้ข้างหลัง
“เอามา!” แต่ไอใช้แรงที่มีมากกว่าแย่งมันไปจนได้
“เอาคืนมานะ!”
เด็กชายต่ายพยายามจะแย่งคืน เลยถูกไอผลักจนล้มก้นจ้ำเบ้า เด็กชายต่ายเจ็บแต่ไม่ร้อง เขาไม่เคยร้องเพราะถูกรังแกอยู่แล้ว เขากัดฟันลุกขึ้นมา แล้ววิ่งเอาหัวพุ่งชนไอจนล้มกลิ้งไปด้วยกัน เด็กชายต่ายแย่งกระเป๋ากับตุ๊กตาคืนมาจนได้ ส่วนไอข้อศอกแตกเพราะล้มไปทับก้อนหิน พอเห็นว่าอีกฝ่ายมีเลือดออก เด็กชายต่ายก็ถึงกับร้องไห้โฮ
“ฮืออ พี่ต่ายขอโทษษษ”
คุณครูที่ต้องอยู่เวรเย็นวันนี้วิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาในสนามเด็กเล่นหลังได้ยินเสียงร้อง ก่อนอุทานลั่นเมื่อพบสภาพของเด็กทั้งคู่ เธอรีบอุ้มไอไปทำแผล โชคยังดีที่เป็นเพียงแผลเล็กๆ และไอก็ไม่ร้องสักแอะขณะที่เธอทำแผลให้ กลับกันเด็กชายต่ายกลับร้องไห้สะอึกสะอื้นกำเสื้อคลุมของคุณครูไม่ยอมปล่อยตลอดการปฐมพยาบาล
“ชายต่ายเลิกร้องนะคะ เห็นไหมว่าน้องไอไม่เป็นอะไรแล้ว” คุณครูต้องมาปลอบคนที่ทำให้เพื่อนเจ็บแทน
“แต่พี่ต่ายทำไอเจ็บนะ” เด็กชายต่ายบอกแล้วก็ร้องไห้โฮจนคุณครูอ่อนใจ
ไอนั่งมอง ‘ชายต่าย’ ของคุณครูอย่างครุ่นคิด มือป้อมยกขึ้นแตะพลาสเตอร์ยาที่ปิดแผลตรงข้อศอก เขาไม่รู้สึกว่ามันเจ็บเท่าตอนแรกแล้ว จึงกระโดดลงจากเก้าอี้ เดินไปหาเจ้าขี้แยที่กำลังใช้หลังมือปาดน้ำตาตัวเองป้อยๆ
“นายเจ็บตรงไหน?”
“พี่ต่ายไม่ได้เจ็บ” เด็กชายต่ายหยุดร้องเพื่อตอบคำถาม
“ไม่เจ็บก็ไม่ต้องร้อง แม่เราบอกว่ามันรบกวนคนอื่น ลูกผู้ชายร้องไห้แค่ตอนจำเป็นก็พอ”
“แล้วตอนไหนถึงจำเป็น?”
“ก็ตอนที่เจ็บกับตอนหิวไง”
“แล้วใครคือคนอื่น?”
เด็กอ้วนหันซ้ายหันขวามองหา ‘คนอื่น’ ที่อีกคนถามหา “คุณครูไง”
“พี่ต่ายรบกวนคุณครูเหรอ?” เด็กชายหันไปถามคุณครู
“ไม่หรอกจ้ะ แต่ถ้าหนูหยุดร้องครูจะดีใจนะ” คุณครูยิ้มแหย พลางช่วยเช็ดหน้าเช็ดตาให้เด็กน้อย
“งั้นพี่ต่ายจะหยุดร้อง พี่ต่ายไม่อยากรบกวนคนอื่น พี่ต่ายจะร้องไห้แค่ตอนที่จำเป็น”
ไอยิ้มอย่างพอใจ แล้วเข้ามาจุ๊บหน้าผากเด็กชายต่ายหนึ่งที เด็กชายเงยหน้ามองเพื่อนหุ่นตุ้ยนุ้ย มือเล็กยกขึ้นลูบหน้าผากตัวเอง ตากลมกระพริบปริบๆ
“ไอจุ๊บพี่ต่ายทำไม?”
“แม่บอกว่าเด็กดีต้องให้รางวัล”
ตากลมกระพริบอีกหลายปริบ ก่อนที่เท้าจะขยับพาร่างเข้าไปใกล้อีกฝ่าย เด็กชายต่ายตั้งใจจะให้รางวัลไอบ้าง เพราะเขาคิดว่าไอก็เป็นเด็กดีเหมือนกัน แต่ด้วยความสูงที่มีน้อยกว่าเช่นเดียวกับน้ำหนักตัว ทำให้เด็กชายต่ายจุ๊บถึงเพียงแค่ปากของไอเท่านั้น แก้มขาวเหมือนซาลาเปาของไอเปลี่ยนเป็นสีชมพู คุณครูที่เฝ้ามองอยู่ก็แก้มเปลี่ยนเป็นสีชมพูด้วย
เด็กชายต่ายถอยออกมาด้วยท่าทางดีใจ ดีใจที่ได้รางวัล ดีใจที่ได้ให้รางวัล ช่างเป็นเด็กน้อยที่น่ารักนักในความคิดของคุณครู ไอมองเด็กชายต่ายอย่างครุ่นคิดอีกครั้ง ครุ่นคิดทั้งที่แก้มยังเป็นสีชมพู ก่อนเท้าจะขยับพาร่างตุ้ยนุ้ยเข้าไปหาอีกฝ่าย แล้วก้มลงไปจุ๊บที่ปากของเด็กชายต่ายบ้าง
“ไอไม่จุ๊บตรงนี้แล้วเหรอ?” เด็กชายต่ายเอียงคอสงสัย นิ้วชี้หน้าผากตัวเอง
“ตรงนี้ดีกว่า” ไอจิ้มนิ้วป้อมๆ ลงไปบนปากช่างถามนั่น
เด็กชายต่ายยิ้ม แล้วก็พยักหน้า แล้วก็เขย่งปลายเท้าขึ้นจุ๊บไออีก ไอก็ก้มลงมาจุ๊บเด็กชายต่ายอีก เด็กชายต่ายก็เขย่งจุ๊บไออีก จุ๊บกันไปจุ๊บกันมาจนคุณครูทนเขินแทนไม่ไหว ต้องเข้ามาแยกทั้งคู่ออกจากกัน
“พี่ต่ายยกน้องต่ายให้ไอ” เด็กชายต่ายดึงตุ๊กตาตัวโปรดออกจากกระเป๋า แล้วยื่นให้ไอด้วยท่าทางเสียดาย
“ไม่เอาอ่ะ ไม่น่ารักสักนิด” ไอตอบทันที จริงใจจนคนให้หน้าเสีย เบะปากจะร้อง แต่ก็พยายามอดทนไว้ เพราะไม่อยากรบกวนใครอย่างที่ไอบอก
“น้องต่ายไม่ได้ไม่น่ารักสักหน่อย” เด็กชายต่ายพูดเสียงเครือกับตุ๊กตาในมือ “พี่ต่ายคิดว่าไอเป็นเด็กดี เลยอยากให้น้องต่ายได้ไปอยู่บ้านไอ น้องต่ายคงจะดีใจถ้าไอยอมให้ไปอยู่ด้วย..”
“แล้วพี่ต่ายจะดีใจด้วยหรือเปล่า?”
“พี่ต่ายก็ดีใจ” คนพูดพยักหน้ารัวๆ
“งั้นยอมให้ไปอยู่ด้วยก็ได้” ไอบอกหลังจากคิดแล้วคิดอีก
“จริงนะ!” เด็กชายต่ายโผเข้าไปกอดร่างอ้วนกลมของไอด้วยความดีใจ “ไอเป็นคนดีจริงๆ”
“รางวัลล่ะ?”
พอไอทวง เด็กชายต่ายก็เขย่งจุ๊บไอเป็นของรางวัล ..รางวัลของเด็กดีในความคิดของพี่ต่าย
“วันไหนไม่ให้รางวัล จะเอามาคืนนะ”
“อื้อ พี่ต่ายจะให้รางวัลไอทู้กกกกกวันเลย”
“สัญญาแล้วนะ”
“พี่ต่ายสัญญาฮับ!”
!!
พอลืมตา สิ่งแรกที่ผมรับรู้ก็คือเพดานห้องของตัวเอง สิ่งต่อมาคือโทรศัพท์ที่สั่นครืดคราดอยู่ข้างหมอน ผมหลับตาลงอีกครั้ง ภาพฝันที่เพิ่งผ่านไปเมื่อครู่ช่างเลือนลางและไม่ปะติดปะต่อ
หายไปเร็วยิ่งกว่าหมอกควัน นี่หรือความฝัน..
ผมยกมือลูบหน้าตัวเองแรงๆ คงเพราะเมื่อวานได้นั่งคุยเรื่องเก่าๆ กับแม่ เลยทำให้เก็บมานอนฝัน ..ฝันถึงอดีต? ตุ๊กตาตัวนั้นผมเป็นคนให้ไอไปเอง.. แต่ผมกลับลืม? แล้วเรื่องราวต่อจากนั้นเกิดอะไรขึ้นบ้างนะ
พ่อผมถูกจับไปตอนที่ผมอายุได้เพียง 2 ขวบ แม่บอกว่าก่อนหน้านั้นผมเป็นเด็กติดพ่อมาก แต่ก็ตามประสาเด็กเมื่อต้องห่างกับพ่อนานๆ ผมก็ลืมเรื่องราวของพ่อไป มีเพียงตุ๊กตากระต่ายที่พ่อซื้อให้ที่ทำให้ผมระลึกอยู่เสมอว่าผมก็มีพ่อเหมือนเด็กคนอื่น และรอวันที่พ่อจะกลับมาแม้ว่าผมจะจำหน้าพ่อไม่ได้แล้วก็ตาม
ผมได้เจอกับพ่ออีกครั้งตอนอายุได้ 5 ขวบ เมื่อแม่พาผมไปที่ศาลในวันพิจารณาคดีของพ่อ ตลอดหลายปีที่ผ่านมาแม่ถูกเรียกตัวมาขึ้นศาลอยู่เนืองๆ ในฐานะของพยานฝ่ายโจทย์ แต่ครั้งนั้นเป็นครั้งแรกที่แม่พาผมไปด้วย เพื่อให้ผมได้ทำความรู้จักกับพ่ออีกครั้งในวันที่ผมสามารถพูดคุยกับเขาได้ด้วยภาษา
ชุดนักโทษสีส้ม กุญแจมือ และโซ่ตรวนที่ขาติดตาผมมาตั้งแต่วันนั้น ‘นักโทษ’ คือสิ่งที่พ่อผมเป็น แม้จะรับรู้ได้แต่ก็ต้องใช้เวลาอีกหลายปีเพื่อทำความเข้าใจกับคำคำนั้น แต่ยิ่งเข้าใจมากขึ้นเท่าไหร่ ผมก็ยิ่งอยากจะลืมมันให้มากขึ้นเท่านั้น ..บางทีนั่นอาจอธิบายได้ว่าทำไมผมถึงได้ลืมเรื่องราวของ ‘น้องต่าย’ กับ ‘ไอ’ ไปจนถึงตอนนี้
โทรศัพท์ที่สั่นขึ้นอีกครั้งหลังจากนิ่งไปช่วยเรียกผมกลับมา ผมคว้ามากดรับทั้งที่ไม่ได้ดูชื่อคนโทรเข้า
“ครับ?” เสียงผมยังฟังงัวเงียอยู่ไม่น้อย
“ตื่นหรือยัง.. ตื่นหรือยัง” เสียงหัวเราะสดใสดังมาตามสาย
“ไอ?”
“จะโทรมาเตือนว่าอย่าลืมนัดวันนี้นะ”
“นัด..” ผมนึกพลางยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู ..จะ 8 โมงแล้ว ผมตื่นสายแฮะวันนี้ ..อ้อ จริงสิ วันนี้เป็นวันเสาร์ เดี๋ยวนะ วันเสาร์ผมมีนัดกับไอหรือเปล่า?
“ลืมแล้วล่ะสิ ขี้หลงขี้ลืมจริงๆ ยังไม่แก่สักหน่อย”
“ไม่.. จำได้ ..ดูหนัง” ผมนึกแค่คีย์เวิร์ดได้ก็พูดไปก่อน
“ดีที่ยังจำได้ งั้นจะไปรับประมาณ 4 โมงเย็นนะ ไปหาอะไรกินกันก่อนเข้าโรงหนัง”
“อื้อ”
“โอเค แล้วเจอกัน”
“เจอกัน” ผมวางสายแล้ว หันไปมองตุ๊กตาที่วางอยู่บนโต๊ะคอมฯ
ตุ๊กตาของไอที่ผมอาสาเอามาซ่อม ตุ๊กตาตัวเดียวกับที่เคยเป็นของผมเมื่อนานมาแล้ว
“น้องต่าย..”
ผมเพิ่งมาสะกิดใจกับคำว่า ‘จะมารับ’ ที่ไอพูดเมื่อเช้าก็ตอนที่เห็นเขาขับรถยนต์ยี่ห้อหรูมาจอดหน้าบ้านผมนี่ล่ะ แล้วเวสป้าคันเก่งของเขาไปไหนซะล่ะ?
“ไม่เคยเห็นไอขับรถคันนี้มาก่อนเลย” ผมพูดหลังขึ้นมานั่งบนรถเขาแล้ว
“ไม่ค่อยมีตังค์เติมน้ำมันน่ะ” ไอพูดยิ้มๆ แล้วเคลื่อนรถออกมา
“โห อุตส่าห์มีรถแพงๆ” ผมแกล้งว่า ไอเลยหัวเราะออกมา
“พอดีมีที่ที่อยากพาไปน่ะ” คำพูดของไอทำให้ผมเลิกคิ้ว เขาก็เพียงแค่อมยิ้มแต่ไม่ยอมบอกอะไร
ไอพาผมมากินผัดไทข้างทางร้านหนึ่ง มันเป็นร้านเล็กๆ แต่รสชาติดี และมีลูกค้าเข้ามาให้โต๊ะเต็มอยู่ตลอด
“ไม่เป็นไรนะที่พามากินร้านเล็กๆ แบบนี้?” ไอถามระหว่างนั่งรอคิดเงิน
“พูดอย่างกับเราเป็นคุณชายจริงๆ ปกติเราก็กินแต่ร้านข้างทางนี่แหล่ะ เออ แต่ก็ดีนะ เพราะมื้อนี้เราต้องเป็นเจ้ามือ ประหยัดไปโขเลย”
“เออ.. เฮ้ยพลาดว่ะ รู้งี้น่าจะพาไปร้านแพงๆ โหยย เสียดาย..”
“ฮ่าๆๆ ไม่ทันแล้วล่ะ” ผมหัวเราะชอบใจกับท่าทางเสียดายของไอ “แล้วไอมารู้จักร้านนี้ได้ไงเหรอ? อร่อยดีนะ”
“อื้อ อร่อย เขาขายมาเป็นสิบๆ ปีแล้ว เราเคยกินตั้งแต่ตอนอยู่อนุบาลโน่น”
“โห แฟนพันธ์แท้ร้านนี้เลยสิเนี่ย” ผมแซว แล้วแม่ค้าออกก็มาคิดเงินพอดี
หลังเสร็จสิ้นภารกิจเติมพลัง ไอก็ชวนผมไปเดินเล่นแถวนั้น
“แถววนี้มีอะไรน่าสนใจเหรอ?” ผมสงสัย ทำไมไอถึงอยากเดิน แถวนี้มีสวนสาธารณะหรืออะไร? แต่มันก็เป็นเพียงแค่ซอยแคบๆ เท่านั้นนี่นา
“จำไม่ได้เหรอ?” ไอหันมาถาม
“ฮึ?”
“นั่นไง” คนพูดพยักพเยิดไปทางรั้วอัลลอยด์สีหวานที่อยู่ข้างหน้าเราไม่กี่เมตร ตัวอาคารที่ตั้งอยู่ด้านในก็ถูกวาดระบายเป็นรูปดอกไม้หลากสีแสนสดใสไม่แพ้กัน
“นั่นมัน..” ผมยืนมองด้วยความประหลาดใจ
“โรงเรียนอนุบาลของพวกเราไง” ไอหันมายิ้มเต็มหน้า
“เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ..” ผมพยายามนึกภาพเก่าในความทรงจำขึ้นมาซ้อนทับกับภาพใหม่ตรงหน้า
“ดูเหมือนเขาเพิ่งจะทาสีใหม่น่ะ เข้าไปดูข้างในกันเถอะ” เขาคว้ามือผมจูงเดินข้ามถนนอย่างกระตือรือร้น
“เข้าไปได้เหรอ?” ผมไม่แน่ใจ
ไอไม่ได้สนใจท่าทางลังเลของผม เขาร้องเรียกยามที่อยู่ข้างในให้มาช่วยเปิดประตู
“อ้าว คุณไอ วันนี้ก็มาเหรอครับ?” ยามคนนั้นทักทายไอด้วยท่าทางคุ้นเลย
“วันนี้ผมมีเพื่อนมาด้วยอ่ะพี่ เขาเป็นศิษย์เก่าของที่นี่เหมือนกัน อยากมาเยี่ยมชมโรงเรียนเก่า”
“โอ้ เชิญเลยครับ เชิญเลย” พี่ยามเปิดประตูให้ด้วยความยินดี “ว่าแต่ศิษย์เก่าที่นี่หน้าตาดีทุกคนเลยเนาะ ผมว่าผมย้ายไอ้ตัวเล็กที่บ้านมาเรียนที่นี่บ้างดีกว่า เผื่อโตไปมันจะหล่อแบบพวกคุณบ้าง จะได้ส่งเข้าวงการซะเลย”
“ฮ่าๆๆ พี่อย่าเอาเรื่องจริงมาพูดดิ เดี๋ยวพวกผมเขินนะ” ไอหัวเราะชอบใจ “งั้นพวกผมขอเดินดูรอบโรงเรียนหน่อยนะครับ ใช้เวลาไม่นานหรอก”
“ตามสบายเลยครับคุณๆ”
“ไอท่าทางคุ้นกับพี่ยามนะ มาบ่อยเหรอ?” ผมถามเมื่อเหลือแค่เราสองคน
“เปล่าหรอก เพิ่งมาครั้งแรกก็เมื่อวันก่อนนี้เองน่ะ” ไอพูดพลางเดินมองนู่นมองนี่ไปเรื่อย “ตอนนั้นคิดถึงเรื่องเก่าๆ อยู่ รู้ตัวอีกทีก็มาหยุดอยู่หน้าโรงเรียนแล้ว ก็เลยมาด้อมๆ มองๆ ดู แล้วก็ได้เจอกับพี่ยามคนนี้ ก็เลยนั่งคุยกับแกพักใหญ่ แกเป็นคนมนุษย์สัมพันธ์ดีอยู่แล้วน่ะ เลยเป็นอย่างที่เห็น”
“คนมนุษย์สัมพันธ์ดีมาเจอกับคนมนุษย์สัมพันธ์ดี” ผมพูดยิ้มๆ ไอหัวเราะลงคอ
“อ่ะนะ”
“ไม่รู้ว่าป่านนี้พวกคุณครูเป็นยังไงบ้าง ยังเป็นชุดเดิมอยู่หรือเปล่า?”
“อือ นึกอยากมาช่วงเวลาทำการเหมือนกัน ไว้ว่างๆ ลองมากันอีกรอบสิ”
“อื้อ.. ทุกอย่างดูเล็กไปหมดเลยเนาะ” ผมกวาดตามองไปรอบๆ สนามเด็กเล่นที่เรามาหยุดยืน “พื้นที่ก็แคบๆ ราวโหนตัวก็เตี้ยแค่นั้นเอง ทั้งที่เมื่อก่อนคิดว่ามันสูงมากแท้ๆ ต้องกระโดดแล้วกระโดดอีกว่าจะคว้าถึง”
“ฮ่ะๆๆ ก็พวกเราตัวโตขึ้นนี่นา” ไอเดินไปนั่งชิงช้า ตัวเดียวกับที่ผมเคยเห็นเขานั่งเมื่อตอนเด็กๆ น่าแปลกที่ภาพนั้นมันชัดเด่นขึ้นมาในความทรงจำ
“ไอ..” ผมกำหูถุงกระดาษที่ถือติดมือมาด้วยไว้แน่น
“แต่มุมประจำของนายน่าจะเป็นมุมนั้นมากกว่า” ไอชี้ไปทางกระบะทราย ทำให้ผมต้องหันตามไป “นายไม่ค่อยออกมาเล่นผาดโผนกับพวกเด็กผู้ชายอยู่แล้ว แต่ชอบเล่นพ่อแม่ลูกอยู่กับพวกเด็กผู้หญิงมากกว่า”
“ก็ไม่มีเด็กผู้ชายคนไหนมาชวนเราไปเล่นด้วยนี่นา” ผมแอบบ่น ใช่ว่าผมจะชอบเล่นแต่พ่อแม่ลูกซะเมื่อไหร่
“จำได้ว่ามีครั้งหนึ่งที่เด็กผู้หญิงห้องลิลลี่กับห้องกุหลาบเคยยกพวกตีกันเพราะแย่งนายด้วย อย่างกับ Helen of Troy แน่ะ ฮ่ะๆๆ”
“อย่างกับเราอยากให้มันเกิด..” ผมเดินหน้าเซ็งไปนั่งบนชิงช้าอีกตัว “ตอนนั้นมีเด็กผู้ชายที่ถูกรุมตีเพราะมาท้าสู้กับเราด้วย เหมือนว่าเขาจะชอบเด็กผู้หญิงสักคนในกลุ่มที่ยกพวกตีกันนั่นแหล่ะ”
“.........”
ผมเห็นไอเงียบไป เลยหันไปมองอย่างแปลกใจ แล้วก็เห็นว่าไอมองผมแบบแปลกๆ อยู่ก่อนแล้ว ผมรีบนึกทบทวนสิ่งที่เพิ่งพูดออกไป ไม่รู้ว่ามีตรงไหนที่มันผิดหรือฟังแปลกๆ บ้างหรือเปล่า.. เดี๋ยวนะ เด็กผู้ชายคนที่มาท้าผมสู้นี่.. จำได้ว่าตัวอ้วนๆ หรือเปล่านะ? ขาวๆ อ้วนๆ อืมม อ้วน... เฮ้ย!
“เด็กคนนั้นคือไอ..?!”“แหม กว่าจะจำได้” ไอแอบกัดเล็กๆ พร้อมยิ้มขำ “เด็กที่เราแอบชอบก็ตีเราด้วยนะวันนั้น ถือเป็นการอกหักครั้งแรกที่เจ็บปวดรวดร้าวสำหรับลูกผู้ชายจริงๆ” เขาพูดติดตลก
“อ่า.. เราขอโทษ” ผมรู้สึกผิดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
ไอตบหลังผมเป็นเชิงบอกว่าอย่าคิดมาก แต่คำพูดของเขานี่สิ “เราเริ่มเกลียดนายตั้งแต่วันนั้นแหล่ะ”
“พอเข้าใจ..” ผมชักเศร้า แต่ไอขำ
“ก็คิดแบบเด็กๆ ก็อยากหาทางแกล้งนาย แต่ไม่เคยเข้าถึงตัวนายหรอก มีพวกเด็กผู้หญิงล้อมหน้าล้อมหลังอยู่ตลอด อย่างกับไข่ในหิน แค่เข้าใกล้นายนิดเดียวก็ถูกเด็กพวกนั้นง้างมือจะตีแล้ว เลยต้องถอยทุกครั้ง ถึงเราจะตัวใหญ่กว่า แต่นอนนั้นกลับรู้สึกว่าพวกเด็กผู้หญิงน่ากลัวสุดๆ ไปเลย ฮ่ะๆๆ รู้ไหมว่าแฟนคลับนายน่ากลัวขนาดไหน?”
“ไม่เคยรู้มาก่อนเลย พวกนั้นใจดีกับเรามาก” ผมนึกตามที่ไอพูดแล้วดอขำไปด้วยไม่ได้
“นี่ล่ะความอยุติธรรมของโลกใบนี้ ฮ่ะๆๆ ..พอแกล้งไม่ได้ เราก็เลยพยายามจะแข่งกับนายทุกเรื่อง ถึงขนาดขอแม่ไปเรียนยูโด.. แต่ก็ดูเหมือนว่านายจะไม่เคยรู้ตัวอีกเหมือนกัน”
เรียนยูโด.. หรือว่า?!
“แรงจูงใจที่ทำให้ไออยากเรียนยูโด..” ผมมองอีกฝ่ายด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ
ครั้งหนึ่งไอเคยเล่าให้ฟังว่าแรงจูงใจเริ่มเริ่มเรียนยูโดก็เพราะมีคนอยากเขาอยากเอาชนะอยู่คนหนึ่ง.. คือผม?
“คือ..นาย” คำตอบและนิ้วของไอที่ชี้มายังผมนั้นไม่อาจทำให้เข้าใจว่าเป็นคนอื่นไปได้
“.........” ผมไม่รู้เลยว่าตอนนี้ควรจะพูดอะไร ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ากำลังรู้สึกยังไงอยู่
ผมคือคนที่ไอมองเป็นคู่แข่งมาตลอด..?!
“ตกใจขนาดนั้นเลยเหรอ?”
“ตกใจสิ ก็เราไม่เลยรู้เรื่องนี้มาก่อนเลยนี่นา”
“ก็ไม่แปลกที่จะไม่รู้.. มันไม่ใช่เรื่องน่าพูดไม่ใช่เหรอ? ใครจะอยากพูดว่า ‘เราแพ้นายมาตลอดเลยนะ จนถึงทุกวันนี้ก็ยังแพ้อยู่’ ..เป็นนายนายก็คงไม่พูดใช่ไหมล่ะ?” ไอจ้องลึกเข้ามาในตาผม ด้วยดวงตาที่ลึกสุดหยั่งของเขา
เขาไม่เคยเปิดเผยให้ผมได้รู้ถึงความรู้สึกที่แท้จริงของเขาเลย จนกระทั่งตอนนี้ที่เขาพูดถึงตัวเองในอดีต...ที่เกี่ยวพันกับผมด้วย ผมก็ยังไม่แน่ใจอยู่ดีว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่
“ตอนนี้ไอไม่ได้แพ้อะไรเราสักหน่อย ถ้าแข่งยูโดกันตอนนี้ ก็ใช่ว่าเราจะเอาชนะไอได้.. หรือว่าไอจะต้องแพ้เรา” ผมเบือนสายตาหนีไปทางอื่นเมื่อรู้สึกว่าการสบตากับเขามันยากขึ้นทุกที
มันยาก.. เมื่อคิดย้อนกลับไปว่าเคยได้ยินอะไรจากเมโล่มาก่อนหน้านี้ เจ้าของตุ๊กตาที่เคยทรยศไอ เจ้าของตุ๊กตาที่ไอชอบมากกว่าเมโล่ มันยากที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มบอกเขายังไงดีว่าผมจำได้แล้ว จะสารภาพว่าผมรู้แล้วว่าเจ้าของตุ๊กตาคนนั้นก็คือตัวผมเอง..ได้ยังไง? ยิ่งคิดว่าครั้งหนึ่งผมเคยชอบเขามันก็ยิ่งยาก คิดถึงคำพูดที่เขาขอให้ผมกลับไปชอบเขาตอนอยู่วังน้ำเขียวก็ยิ่งยากขึ้นไปอีก ทั้งที่ผมพยายามจะคิดว่ามันเป็นช่วงเวลาอ่อนแอของเขา แต่เรื่องของตุ๊กตากลับทำให้ทฤษฎีนั้นยากจะเชื่อถือ
แล้วถ้าทั้งหมดที่ไอพูดที่วังน้ำเขียวเป็นสิ่งที่ออกมาจากใจเขาจริงๆ ล่ะ..?
ผมรู้.. ผมรู้ ใช่ มันยากที่จะยอมรับ
แต่มันก็ยากที่จะไม่หวั่นไหวทั้งที่ตัวผมมีคนรักที่รักผมมากอยู่แล้วแท้ๆ
“ก็ไม่ได้พูดถึงยูโดสักหน่อย..” แล้วไอก็เงียบไป
ผมเองก็เงียบเหมือนกัน ต่างคนต่างปล่อยเวลาผ่านไปเงียบๆ โดยไม่มีใครคิดดจะรั้งมันไว้
ผมเฝ้าถามตัวเองว่าวันนี้ผมมาทำอะไร? ผมตั้งใจจะทำอะไรกับไอกันแน่ตั้งแต่จำได้ว่าไอคือส่วนหนึ่งของความทรงจำที่หายไปของผม? ที่ผมรับปากไปดูหนังกับไอตอนแรกเพราะมองแค่ในฐานะเพื่อน ผมกล้ายืนยันว่าตอนนั้นบริสุทธิ์ใจ แต่หลังจากจำตุ๊กตาได้เรื่องมันก็ควรจะเปลี่ยนไปไม่ใช่เหรอ? ผมน่าจะปรับเปลี่ยนการวางตัวใหม่เมื่อเริ่มระแคะระคายความรู้สึกของไอ? แต่ที่ผมออกมากับไอโดยไม่ได้บอกรักไว้ก่อนเพราะผมตั้งใจจะจบปัญหากับไอเงียบๆ ..หรือตั้งใจจะทำอะไรลับหลังรักกันแน่?
ผมรู้สึกแย่กับตัวเองที่ไม่สามารถหาคำตอบได้..
“ดูเหมือนนายจะจำเรื่องเมื่อก่อนไม่ค่อยได้นะ” ไอชวนคุยอีกครั้ง ในตอนที่ตะวันใกล้จะลับตึกแล้ว
“อือ คงเพราะเด็กเกินไปมั้ง” ..นั่นไม่ใช่ทั้งหมดหรอก
“จำอะไรเกี่ยวกับเราได้บ้างไหม?”
ผมเหลือบมองคนถามเล็กน้อย ก่อนหลุบตามองถุงกระดาษบนตักตัวเอง “เรากลับบ้านพร้อมกันหลายครั้ง”
“นั่นเพราะเราไม่มีคนมารับ แม่นายก็เลยช่วยไปส่งให้”
“เราเคยพยายามชวนไอคุยตอนนั่งรถไปด้วยกัน แต่ไอก็ไม่เคยคุยกับเรา”
“นั่นเพราะตอนแรกเราไม่ชอบนาย แต่พอเราเริ่มเปลี่ยนความคิด นายก็เลิกสนใจเราไปแล้ว เราไม่รู้จะเริ่มชวนนายคุยยังไง ตอนเด็กเราไม่ค่อยรู้จักวิธีเข้าหาคนอื่นเท่าไหร่”
เป็นอีกครั้งที่ผมเหลือบมองไอ เรื่องที่ผมไม่รู้มาตลอด ไอช่วยเติมเต็มความทรงจำที่ผมทำหายไปได้ง่ายๆ
“แล้วจำได้ไหมว่าเราเริ่มคุยกันตอนแรกเมื่อไหร่? หรือที่ไหน?”
“.........” ผมเงียบ
“เราคุยกันครั้งแรกที่นี่แหล่ะ” เมื่อผมไม่พูด ไอจึงเป็นฝ่ายพูดเอง “เรานั่งอยู่บนชิงช้าตัวนี้ ส่วนนายยืนอยู่ข้างม้าหมุนตรงนั้น กับลังกระดาษใบหนึ่ง แล้วก็..”
“น้องต่ายตัวนี้”ผมยื่นถุงกระดาษที่ใส่ตุ๊กตามาให้ไอ เขาเบิกตากว้างประหลาดใจ
“จำได้แล้วเหรอ?”
“อือ.. เมื่อวานที่เราเอาเจ้านี่กลับไปซ่อม พอแม่เห็นมันก็จำมันได้ เราก็เลยได้นั่งคุยเรื่องเก่าๆ กับแม่หลายเรื่อง ทั้งเรื่องที่ยังจำได้ เรื่องที่ลืมไปแล้ว.. ตอนเด็กๆ เรามีเรื่องที่ไม่อยากจำอยู่เรื่องหนึ่ง คงเพราะแบบนั้นก็เลยทำให้ความทรงจำเกี่ยวกับบางเรื่องของเราหายไป แต่เรื่องที่อยากลืมที่สุดดันจำได้แม่นซะนี่..” ผมยิ้มหยันตัวเอง “พอได้คุยกับแม่ ความทรงจำเกี่ยวกับตุ๊กตาตัวนี้ก็เลยย้อนกลับมา..”
ผมหันไปมองไอเต็มตา ไอก็เหมือนว่ากำลังรอฟังผมอยู่
“เราขอโทษนะ ที่ลืมไอกับน้องต่ายไป”ไอทำหน้าแปลกๆ ก้ำกึ่งระหว่างยิ้มกับเบ้ปาก ก่อนจะเบือนไปมองม้าหมุนตรงหน้า
“ฮ่ะๆๆ” เขาหัวเราะแปร่งๆ “ไม่รู้สิ.. เราไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ก่อนเลยดี”
ไอวางถุงต๊กตาไว้บนตัก ยกมือลูบหน้าตัวเองแรงๆ เหมือนพยายามควบคุมอารมณ์สับสน
“เราอยากให้นายจำได้มาตลอด.. แต่พอนายจำได้ขึ้นมาจริงๆ เราก็.. เราไม่รู้ว่ะ มันอาจไม่ใช่ช่วงเวลายาวนานสำหรับนาย แต่มันยาวนานมาก.. นานมากๆ สำหรับเรา” ไอพูดเหมือนควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ได้ “วันนั้นที่เราแยกกัน.. ก็มีเรื่องเลวร้ายเกิดขึ้นกับชีวิตเรา...เราเสียพ่อกับแม่ไปคืนนั้น.. ตอนเกิดเรื่องเราอุ้มน้องต่ายไปด้วย และมันก็อยู่เป็นเพื่อนเราทั้งคืนจนกระทั้งมีคนมาพบในตอนเช้า.. ทั้งที่เราพยายามทำตัวเป็นเด็กดี ไม่ร้องแม้จะเจ็บ ไม่ร้องแม้จะหิว.. แต่แม่ก็ไม่ตื่นขึ้นมาให้รางวัลเราอีก.. ตอนนั้นเราคิดถึงนาย นายเป็นคนเดียวนอกจากแม่..ที่สัญญาว่าจะให้รางวัลถ้าเราเป็นเด็กดี.. เราเลยร้องจะมาโรงเรียนให้ได้ จะมาหานาย.. มาบอกนายว่าเราดูแลน้องต่ายอย่างดี ..เผื่อนายจะให้รางวัลเรา”
“แต่เราก็ไม่ได้กลับมาที่นี่อีก..”
น้ำตาหยดแรกของไอร่วงหล่นหลังจากทนกลั้นมานาน ผมใช้นิ้วโป้งช่วยปาดน้ำตาออกจากแก้มของเขา เขาไม่ได้ฟูมฟายเหมือนคืนนั้นที่วังน้ำเขียว แต่มันก็ยังดูน่าสงสารจับใจจนผมรู้สึกจุกอก มันเหมือนที่ผ่านมาผมเอาแต่เดินไปข้างหน้าคนเดียวโดยไม่เคยคิดเหลียวกลับไปมองเลยว่าได้ทิ้งใครเอาไว้ข้างหลัง ไอจะโดดเดี่ยวขนาดไหนเมื่อเขาเชื่อว่าเขายังมีผม ขณะที่ผมกลับลบเขาออกไปจากความทรงจำ..?
ผมรู้ว่าพวกเราไม่สามารถควบคุมหลายสิ่งหลายอย่างที่เกิดขึ้นกับชีวิตพวกเราได้ เรื่องของพ่อแม่ไอก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่จะมีอะไรที่ผมทำเพื่อไอได้บ้างล่ะ? อะไรที่ผมพอจะชดเชยให้กับไอได้บ้าง..?
“ไอ?” ผมเรียกคนที่เลื่อนหน้าเข้ามาใกล้ผมทุกขณะ ความรู้สึกของผมมันตีกันยุ่งเหยิงระหว่างสั่งให้ตัวเองถอยหนี...หรือเปล่อยเลยตามเลย
“รางวัลของไอ.. ที่พี่ต่ายเคยสัญญา”คำพูดของไอทำให้ความคิดทั้งหมดของผมสิ้นสุดลง ผมไม่กล้าขยับตัว และปล่อยให้ไอจูบย้ำๆ ลงบนริมฝีปาก
“ทวงตอนนี้ได้ไหม?”ผมรับรู้ถึงรสชาติเค็มปร่าของน้ำตาจากจูบต่อจากนั้น
แต่มันไม่ใช่น้ำตาของไอ..
เป็นน้ำตาของผมเองTBC.มาม่าเอยจงหม้อหย่ายยยยิ่งขึ้น
โพลล์
หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2 (อ่าน 279320 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก