หัวข้อ: [Ultimate Love] ยากนัก... รักนี้ ♥♥♥ ตอนส่งท้าย up!! 011114/P.44 จาก ss1 สู่ ss2

[away3g]

  :serius2:ไอเป็นอาไรรรร

[ไอ้หัวแห้ว]

โอ้ย อะไรจะชุลมุนขนาดนี้!

[vivalasvegus]

เดาว่า ไอ คงเจ็บตัว ไม่มากก็น้อย

[BeeRY]

ชายต่ายรักรักชาติจริงด้วย พอเจอเหตุการณ์คับขันแบบนี้ก็เป็นห่วงรักก่อนคนแรก มันเหมือนสัญชาติญาณของเรานะ ว่าจะปกป้องคนที่เรารักมากที่สุดก่อน 
สงสารแต่แม่ปลาบู่ เอ๊ย ไอ นี่แหละ ไม่รู้จะต้องเจ็บเพราะชายต่ายอีกกี่ครั้งกี่หน
บางทีชายต่ายอาจจะขยับมาอยู่อันดับหนึ่งของคนที่ไอเกลียดมากที่สุดแทนเมโล่แล้วก็ได้นา
เราไม่ได้เกลียดชายต่ายนะ เลิฟๆอยู่เหมือนเดิม เอ๊ะ หรือเคยแอบเกลียดนิดนึงก็ไม่รู้

[manutty]

น่าน้อยใจแทนรักชาติจังเลย ปากบอกรัก รัก เสียใจ แต่ก็ไม่ทำอะไรสักอย่าง ได้แต่คิดว่าปล่อยไปดีแล้ว แต่พอเป็นเรื่องของไอ กลับคิดจะพยายาม ถ้าจะทำอย่างนั้นก็อย่ามาให้ความหวังอะไรรักชาติอีกเลย ต่าย กลับไปหาไอเถอะ เพราะดูมีเยื่อใยผูกพันกันมากกว่า รักชาติ ถึงจะเป็นแฟนปัจจุบัน แต่ไม่สำคัญเท่าคนที่เคยสัญญาในอดีตเลย  เหมือนจะรัก รัก นะ เป็นห่วงวิ่งเข้าไปหาเป็นคนแรกถึงจะถูกเรียกชื่อทีหลัง แต่สุดท้ายคนที่สำคัญกับต่ายมากที่สุดก็คือ ไอ ครั้งนี้ ไอบาดเจ็บ และยิ่งถ้าไอเจ็บเพราะช่วยรักชาติไว้ยิ่งทำให้รักเจ็บปวดมากกว่าเดิม เพราะคงต้องตัดใจจากต่ายปล่อยให้เขาไปรักกัน เพราะไอช่วยตัวเองเอาไว้ และฝังใจว่าต่ายรักไอ ยังไงก็เลือกไออยู่แล้ว ไม่มีทางมารักตัวเองแน่ๆ (มโนไว้ก่อน อิอิ) และน่าจะทำให้ต่ายคิดได้ว่าควรจะเลือก และ เลิกกับ ใคร ได้สักที แบบรุ้ใจตัวเองว่าแท้จริงแล้วไม่เคยลืมไอเลย แต่ปิดกั้นไว้ รักมาตลอดไม่เคยลืม (อีนี่มโนไกลมาก) เจ็บปวดแทนรักชาติจริงๆ ถ้าเป็นแบบที่มโน เพราะทำดีให้ตาย รักมากเท่าไหร่ ก็ไม่ได้ใจต่าย หาใหม่เถอะ ปล่อยให้เขาไปรักกัน ตอนมีโอกาสไม่คว้าเอาไว้ พอเขามีใครกลับจะอยากได้คืน ทวงนั่นทวงนี่ มีเหตุให้เลือกตัวเองก่อนทุกครั้ง ปล่อยทิ้งไม่ได้ ให้มันไปดูแลกันเถอะ รักเอ้ย    ถ้าต่ายมองไอเป็นเพื่อนจริงๆ ก็ควรจะแยกแยะการกระทำบ้าง ไอที่แบกรับอะไรไว้ก็ปล่อยวางซะบ้างเถอะ เห็นแก่เพื่อนบ้าง ช่วยทำให้เห็นหน่อยว่า เพื่อนกัน มันเป็นยังไง ถ้าเป็นเพื่อนกันแบบที่รักชาติบอกว่า เกลียดเหลือเกินกับคำว่าเพื่อนของต่ายกับไอ ก็อย่าเป็นเลยเพื่อน คบกันไปเลยดีกว่า 

ตอนหน้าถ้าเป็น รัก นะ จะดันตัวต่ายออกแล้วเดินไปไม่พูดอะไรดีกว่า ยังไงต่ายก็เลือกจะไปหาไออยู่แล้ว ปล่อยมันไปเถอะคนแบบนี้อย่าไปรั้งให้เสียน้ำตาเลย รักสู้ๆ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

เอาละสิงานนี้
ตัวจริงกับตัวสำรอง
 

[bankimpossible]

 

มันไม่จริง !!! ( ยืนกรี๊ดร้อง เหมือนนางร้ายในละคร )
อุตส่าห์เชียร์ชายต่ายกับเฮียภาค ไม่งั้นก็แกรี่ ม่าย !!!!
พ่อยกไม่ปลื้ม จะเอาแกรี่ จะเอาเฮียภาค



 

[QGisuz]

ไม่เข้าใจตัวเองว่าพลาดเรื่องแบบนี้ไปได้ไงTOT
โอ้ยยยยยยยยยย จิกหัวตัวเองแปป
สนุกมากกกกกกกก เรื่องนี้ทำเราร้องไห้หลายรอบเลย
เกลียดคุณชายต่ายมากค่ะ ปากบอกรักรักแต่ใจนี่ห่วงไอตลอดเลย
ทำไมอ่ะต่าย ทำไมเป็นคนแบบนี้ เหมือนที่น้องสาวต่ายเลย เหตุการณ์ระหว่างปารีส ครีมกับไอ รักนี่เหมือนกันมาก
ทำไมถึงไม่จำวะต่าย โอ้ยยยยยย อยากจะตบชายต่ายสักฉาด พอเป็นคนดีก็คนดีเกิน
แต่ทำคนอื่นเจ็บปวดนี่ใช่เรื่องมั้ย นั้นรักนะ นั้นแฟนตัวเองเลยนะเว้ย!!
อินมากค่ะเรื่องนี้ ฮืออออ เชียร์ต่ายรักอ่ะจริงๆ โบกป้ายชื่อเชียร์เลย><

[bennnyyy]

ช่วยรักเสร็จ เดี๋ยวก็ไปนั่งเฝ้าไอแน่เลย

 เฮ้อ ต่ายนี่มีความรักแบบเผื่อแผ่จริงๆ

[NINEWNN]

โหยยยย ตอนต่ายเรียกรักนี่รู้สึกแบบบบบ
พู่อยู่ไหน.. มาค่ะมา กลองมา ตี เอ้า รัววววว
สามสี่ ลีดพร้อม!

เดี๋ยว... กลับมาก่อน
ทำไมยังไม่จบล่ะคะ เววววว้ T___T
จบสักทีเถอะค่ะะะ ลุ้นใจจะขาดแล้ววว

[อินะซัง]

      เกียดความโลเลขอไอ้ชายต่ายมาก

      เราดูไม่ปลื้มไอเลยอ่ะ ไอดูไม่จริงใจเหมือนมีอะไร
ในใจ แบบ...เหมือนจะดีแต่แอบร้ายลึก  ประเภทตัวร้าย
เก็บกด คล้ายจิตอ่อนๆ ที่เห็นคนอื่นมีความสุขไม่ได้

      เราชอบแบบรักชาตินะ ชอบมากจริงๆนะ เรารู้สึกว่ารัก
มีเสน่ดูน่ารักแบบแปลกๆ ที่แปลกนี่คือดีนะไม่ใช่ไม่ดี
อยากบอกว่าใครไม่รักรัก แต่เรารักรักนะ รักนะ จุ๊บๆ


     ปล.ยิ่งอ่านยิ่งเริ่มเกียดไอ กับอีคุณชายต่ายมากขึ้น
ขอให้ "มัน" ทั้งคู่ อยู่คนเดียวแห้งเหี่ยวหนังยาน 

[BeasterIllusion]

เพิ่งตามมาอ่านหลังจากเกือบจะจบss1ค่ะ ขอบอกเลยว่าเรื่องนี้ที่เราชอบที่สุดคือชายต่ายค่ะ!!แท่นแด้นน 
เพราะโดยส่วนตัวแล้วเป็นคนที่อวยตัวละครที่ดำเนินเรื่องหรือตัวหลักค่ะ ทำนองว่าอวยขั้นรุนแรงจะทำอะไรก็ไม่ผิดไม่ว่าจะชั่วขนาดไหน 5555 จึงทำให้เราไม่เคยด่าชายต่ายเลยแม้กระทั่งตอนที่รักชาติถูกชายต่ายทำร้ายจิตใจ พอเรามาอ่านคอมเม้นที่ด่าชายต่ายแล้วรู้สึกเจ็บปวดใจมาก ต่ายของแม่  แต่เราเข้าใจค่ะว่าชายต่ายผิดจริง ถ้าเราเป็นรักแล้วเจออย่างนี้กับตัวเองก็คงรู้สึกแย่กับต่ายมากๆ

รักเป็นคนนึงที่ทุ่มเทให้กับชายต่าย ถึงแม้จะมีหึงหวงหรืออารมณ์รุนแรงไปบ้างแต่เราก็มองว่ารักเป็นเพียงคนที่ทุ่มให้กับความรักแบบสุดๆ แม้การกระทำบางอย่างอาจจะดูหึงเกินไปไหมหรือไม่เชื่อใจต่ายแต่เราคิดว่ามันเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีใครในโลกนี้ที่นิสัยจะดีไปซะหมดจนหาข้อเสียไม่เจอ เรื่องนี้รักน่าสงสารที่สุดแล้วค่ะ โดยเฉพาะตอนที่ต่ายเลือกจะไปหาไอนี่คือเจ็บมาก คิดว่าแบบต่ายเอ้ยยย ทำอย่างนี้ทำไมม แต่ก็เกลียดต่ายไม่ลงอยุ่ดี 5555

ส่วนไอ -__-หึหึ เข้าสู่โหมดดาร์ก ไอจะไปหาใครก็ได้ที่ไม่ใช่ต่าย!ย้ำเลยว่าเราไม่ชอบไอตั้งแต่แรกพบแล้ว เราเพิ่งเข้ามาอ่านและคอมเม้นก่อนหน้าช่วงตอนที่1มีคนมองไอในแง่ดีเยอะแยะว่าแบบน่ารัก น่าจะคุ่กับต่ายทำนองนี้แต่ครังแรกที่เราอ่านไอเราก็รู้สึกว่าไอเป็นคนที่แบบไม่มีอะไรน่าดึงดูด เรารู้สึกเฉยๆกับตัวละครนี้มาก แน่นอนว่าเราชอบรักมากกว่าไออยู่แล้ว //หนุ่มซึน><

ตอนแรกที่เห็นชีวิตวัยเด็กไอพวกปมด้อยอะไรต่างๆยอมรับว่าสงสารมากแบบ เฮ้ยไอชีวิตวัยเด็กเธอข่างโหดร้ายแต่นั่นไม่ได้หมายความว่าจะใช้จุดนี้มาหลอกล่อต่ายนะ - - คืออย่าคิดว่าตัวเองน่าสงสารต้องได้รับความรักอยู่คนเดียวมันก็จริงที่เติบโตมาแบบความเกลียดชังของญาติๆคนอื่น แต่อย่ายึดติดกับอดีต อยู่กับปัจจุบันเหอะ ไอเห็นแก่ตัวมากนะตอนที่เลิกกับหมวยใหม่ๆแล้วมาหาต่าย ตอนนั้นเราแบบขึ้นเลยอะ เฮ้ย!!มาทำไมวะ แล้วตอนนั้นที่ต่ายเลือกจะอยู่กับไอแทนรักอะเราแบบ แค่มันโดนหักอกไม่ถึงกับจะเป็นจะตายซักหน่อยถ้าไม่มีคนอยุ่ด้วยอะ นึกถึงตอนที่ไอมันไม่สนต่ายก่อนหน้านี้ดี นี่มันใช้ประโยชน์จากความหวังดีคนอื่นอะ แต่คนที่รักต่ายจริงๆไม่ใช่รักชาติเหรอ - - ?? เห็นแผนผังในเฟสว่าด้วยเรื่องสามเหลี่ยม ว่าss2ความสัมพันธ์ระหว่างไอและรักชาติจะไร้ซึ่งกากบาท.. แต่สิ่งที่ต้องการไม่ใช่กากบาทหายค่ะ ต้องการให้ตัดไอออกไปจากวงจรเลยเหอะ!!

ว่าด้วยเมโล่ นางน่ารักมาก แล้วคือเรายิ่งชอบเมะเรื่องkuroko no basketมากๆ พอมาเจองี้นี่มันมุราซากิบาระชัดๆอะจริงๆ 5555 นางน่ารักมากโดยเฉพาะตอนขอขนม><แต่เสียตรงที่ไปอวยไอมากเกินไปและชกท้องชายต่ายนี่รับไม่ได้ๆ - - ถ้าหนุไม่ติดไอนี่หนูจะน่ารักมากขึ้นกว่านี้ร้อยเท่าเลยลูก

ว่าด้วยน้องปูเป้ น้องน่ารักมาก แต่ชอบตอนโตอะ อยากเห็นโตขึ้นมาจับกดต่ายจริงๆ  เท่านี้หละ //ขอโทษนะปูเป้ที่พูดถึงสั้นมาก 555

ว่าด้วยเฮียแฝด โอ้ยยยยย รักอะ เราชอบเฮียภูมิ นางดูหื่นและขี้เล่นมาก -..- หันไปหาเฮียภาคก็แบบมาแนวผู้ใหญ่ขรึมๆเงียบๆ ฮือออ สามพีไปเลยลูก //โดนโบก
เฮียภาคดูหล่อมากโดยเฉพาะตอนปะทะแกรี่อะ 555 สองคนนี้พออยู่กับต่าย ดูแบบเป็นเมะเหนือเมะที่แบบต่ายดูเคะมากๆๆๆ

ส่วนปิดท้ายด้วยแกรี่ กรี๊ดดด!!มาสุดท้ายแต่เทให้หมดใจเลย คนที่เราอยากให้คู่กับต่ายที่สุดคือแกรี่ค่ะT_Tคือแบบชอบอะไรที่มันsm ชอบเมะจิตๆแบบนี้อะมันใช่เลย แล้วเราแบบกลับไปอ่านฉากต่ายร้องไห้แล้วเฮียแกรี่เลียน้ำตา ตรงนั้นซ้ำๆแบบ กร๊าซซซซ  ฟินไม่ไหวแล้ว //โรคจิต!
คือแบบ ณ ตอนนี้ความค้ำคอพุ่งกระฉูดศีลธรรมขาดสะบั้น 5555 อะไรก็มาฉุดรั้งไม่ได้ พอแกรี่เปิดตัวมานี่คำว่า ใช่ผุดขึ้นมาเป็นดอกเห็ด หลังจากนั้นฮีก็ไม่ค่อยโผล่หัวมา แต่มาทีนี้เรากรี๊ดไปสามบ้านแปดบ้าน T_Tแกรี่ขาา อยากเห็นฉากโซเดมาคอมคู่นี้มากๆบอกเลย ฮ่าาา //โดนต่ายฆ่าหมกส้วม

 รอตอนต่อไปค่ะ ดีใจมากที่ต่ายไปหารักก่อน เยส!ส่วนไอปล่อยมันไปเหอะต่าย - - ขอให้ไอ โดนอะไรทับแล้วไม่ต้องกลับมาหาต่ายอีก!!เราจะรอ เยสส //โดนสาวกไอยำTeen

[vivalasvegus]

มารอดูอาการของไอค่ะ ป่านนี้เลือดใหลหมดตัวแล้ว

[AoMSiN555]

ติดตามอ่าน รออยู่นะ~~~~ คิดถึง  มาลงให้นักอ่านให้ชื่นใจหน่อยเถอะนะ 

[MooMiew]

 

[piggyi]

 
อยากจะกรี๊ดดังๆด้วยความอัดอั้นตันใจตอนอ่านเรื่องนี้
เป็นเรื่องแรกเลยที่ทำให้เราชอบแนวหลายเส้า

อ่านตอนแรกๆพูดเลยว่าไม่ชอบรักชาติ อวยต่ายไอมากกก
แต่พออ่านไปสักพักคือชอบรักชาติที่สุดในเรื่องแล้วค่ะ ฮือออออ 
รู้สึกว่ารักชาติรักต่ายมาก พยายามเปลี่ยนตัวเองในหลายๆอย่างก็เพื่อต่าย
ในขณะที่ตอนแรกต่ายกับไอดูไม่พยายามเพื่อความรักของตัวเองเท่าไร
พอหลุดมือไปค่อยมานั่งดราม่า ลงท้ายด้วยไม่พยายามอะไรในทางที่ดีสักอย่าง
แง่งงงงง *ตบตีรัวๆ*
 
แต่ถึงไม่ชอบสุดๆก็เกลียดต่ายกับไอไม่ลงอยู่ดีค่ะ
*โบกธงอวยรักต่อไป*

เชียร์ต่ายเมะมาตั้งแต่ต้นเรื่องแล้ว และรู้สึกอยากให้แกรี่เคะมากเลยค่ะ
แอบเชียร์พี่ภาค x แกรี่ กับ เมโล่ x ปูเป้
คู่แรกที่เชียร์เพราะรู้สึกเคมีเข้ากันมากกกก คงแซบน่าดู
ส่วนอีกคู่ชอบที่น้องปูเป้พยายามสูงเพื่อพี่ต่าย แต่สุดท้ายก็ยังแพ้แมวยักษ์ อะไรแบบนี้ค่ะ
*เพ้อเจ้อได้อีก*

[lovenadd]

ผู้แต่งสำนวนดีๆ ก็ทิ้งช่วงน้านนาน  เลยมาส่งขึ้นหน้า 1

[White Raven]

ยากนัก... รักนี้ ♥




ตอนที่ 28




“เป็นอะไรหรือเปล่า?”  ผมถามคนข้างๆ ที่จู่ๆ ก็คู้ตัวงอลงไป


“..เปล่า”  ทางนั้นตอบกลับมา เขายืดตัวขึ้นเล็กน้อย แต่ยังวางศอกไว้บนหน้าขาตัวเอง ตาจ้องมองพื้น 


“เมโล่ไม่เป็นอะไรหรอก”  ผมคิดว่าเขาอาจจะกำลังกังวลเรื่องที่เมโล่ได้รับบาดเจ็บและตอนนี้กำลังทำแผลอยู่ในห้องฉุกเฉิน จึงพูดออกไปแบบนั้นหวังช่วยปลอบใจ


“รู้แล้ว”  คำตอบห้วนๆ ตามมาด้วยความเงียบที่น่าอึดอัด


เหตุการณ์ระทึกขวัญที่เพิ่งผ่านพ้นไปทำให้มีคนได้รับบาดเจ็บ 1 คน คือ ‘เมโล่’ หมอนั่นวิ่งเข้าไปเพราะห่วงไอจนลืมนึกถึงความปลอดภัยของตัวเอง เร็วจนไม่มีใครรั้งไว้ทัน และใช้ตัวเองบังไอไว้ตอนที่คานเวทีหล่นลงมา เลยถูกไฟมินิแฟรชที่กระเด็นหลุดออกจากคานเหล็กร่วงใส่ท้ายทอยแตก แต่ยังถือว่าโชคดีที่ไม่โดนจุดตาย หลังคลายจากความตกใจและเริ่มตั้งสติได้ พวกเราจึงรีบพาหมอนั่นมาที่โรงพยาบาลของมหา’ลัย และตอนนี้ก็กำลังทำแผลอยู่ในห้องฉุกเฉิน


ตอนแรกที่ได้ยินเสียงเมโล่ร้องเรียกชื่อไอก็เพราะหมอนั่นถูกไอตีหรืออะไรสักอย่าง ผมหันไปมองไม่ทัน จำได้แค่ตอนนั้นไอดูทั้งโกรธทั้งกลัวที่เห็นเลือดของเมโล่ เขาคงช็อคนั่นแหล่ะ ผมว่านะ


“ไอ”  ผมเรียก แล้วเงียบรอการตอบสนองจากเขา


ไอเงียบอยู่นาน แต่ในที่สุดก็ยอมหันมามองทางผม


“เมโล่ไม่เป็นอะไรหรอก”  ผมพูดซ้ำคำที่เคยพูดไปแล้ว


ไอขมวดคิ้วหงุดหงิด


“ไม่ใช่ความผิดของไอหรอก”


“ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่?”


“.........”  ผมเงียบ


ผมแน่ใจว่าตอนนั้นไม่ได้คิดไปเอง ไอจงใจที่จะไม่หนี ทั้งที่เขามีโอกาสหนีมากกว่ารักด้วยซ้ำ แต่เขาก็ไม่ทำ สายตาท้าทายของเขามองมายังผม ราวกับกำลังบอกว่าถ้าอยากให้เขาหลบ ผมต้องขึ้นไป.. ใช่ ผมจำสายตานั้นได้ แต่วินาทีนั้นใจของผมมันไปรวมกันที่รักหมดแล้ว ต่อให้ขึ้นไปได้จริงผมก็คงพุ่งไปหารักก่อน มันอาจจะผิดต่อไอแต่ผมคงไม่สามารถบิดเบือนความจริงข้อนี้ได้ ..สุดท้ายคนที่ขึ้นไปหาไอก็เป็นเมโล่ ไม่ใช่ผม 


ตอนนี้ถ้าเขาไม่กำลังรู้สึกโกรธผม เขาก็คงกำลังรู้สึกผิดต่อเมโล่อยู่ ..ไม่มากก็น้อย


ไอหันกลับไปมองพื้น เขาเองก็เงียบเช่นกัน


“ขอโทษนะ”  ในที่สุดผมก็ตัดสินใจพูด สายตาเหม่อมองตัวอักษร ‘EMERGENCY’ เหนือประตูห้องตรงข้าม


ได้ยินเหมือนเสียงหายใจที่สะดุดไป ผมจึงพูดต่อ  “..ทั้งเรื่องวันนี้ ทั้งเรื่องที่บ้านเราก่อนหน้านี้”


“.........”  ไอยังเงียบ


“วันนั้นเราพาลไปหน่อย.. พอมาลองคิดๆ ดู ที่เราถูกบอกเลิกมันก็ไม่ใช่ความผิดของไอเลย มันเป็นความผิดของเราทั้งหมดนี่แหล่ะ เราทำตัวของเราเอง ทุกอย่างเราเป็นคนเลือกเอง ต่อให้ไม่มีไอเข้ามา ก็ไม่แน่ว่าเราจะสามารถรักษาความรักนั้นเอาไว้ได้..”  ผมหันมามองเสี้ยวหน้าของคนข้างตัว 


“ไอ”


เจ้าของชื่อหันมาตามเสียงเรียก


“ให้อภัยเราได้ไหม?”


“.........”


“กับทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา”


“แล้วจากนั้นล่ะ?”  ไอถามโดยไม่หลบตากัน


“เริ่มต้นกันใหม่”  ผมตอบกลับโดยไม่คิดหลบตาเช่นกัน


ไอนิ่งไป ก่อนหลุบตาลง จากนั้นก็หันหน้ากลับไปทางเดิม


“ง่ายดี..”  ไอพูด แล้วเขาก็เงียบไปสักพัก


“ที่ผ่านมาก็เคยคิดนะ ว่าทำไมต้องไปโกรธนาย มันไร้สาระมากเลยที่ไปยึดติดกับนายเพราะเรื่องสมัยเด็กแบบนั้น... แต่พอเห็นหน้าตาไม่รู้เรื่องรู้ราวของนายทีไรก็อดโกรธไม่ได้ทุกที”


ผมปล่อยให้ไอได้พูดความในใจของเขาออกมา เผื่อว่ามันอาจจะช่วยบรรเทาสิ่งที่เขาแบกรับเอาไว้ได้บ้าง


“ทำไมถึงมีแค่เราที่จำได้..”  เขาเว้นช่วง ก่อนพูดต่อ  “คิดมาตลอดว่ามันไม่แฟร์.. ก็แค่..อยากให้คนอย่างนายรู้สึกเจ็บบ้าง...อยากให้รอยยิ้มระรื่นบนหน้านั่นหายไป...อยากให้รับรู้ถึงความเกลียดชัง...คนที่ได้รับแต่ความรักความสนใจจากคนอื่นอย่างนายคงไม่มีวันเข้าใจ”   


“เรายินดีนะ”  ผมบอก


ไอหันกลับมามองผมอีกครั้งด้วยสายตาไม่เข้าใจ


“จะความโกรธ ความเกลียด หรืออะไรก็ได้.. เรายินดีรับไว้ และจะไม่มีวันเกลียดไอด้วย”


ถ้าความเจ็บของผมจะช่วยทุเลาความเกลียดชังในใจไอได้บ้าง ผมก็ยินดี


ผมไม่อยากให้เขาต้องจมอยู่กับความรู้สึกเกลียดชังอย่างที่เป็นอยู่ ทั้งที่เกิดในใจของตัวเอง ทั้งที่ซึมซับมาจากคนรอบข้าง มันมากเกินพอแล้ว ผมอยากช่วยดึงไอออกมาจากตรงนั้น ไม่ว่ามันจะยากแค่ไหน หรือผมอาจจะต้องสูญเสียอะไรไปมากกว่าความรักครั้งนี้ แต่ผมได้ตัดสินใจแล้ว ผมอยากเห็นเขาสามารถก้าวไปข้างหน้าได้ด้วยความต้องการของตัวเขาเอง ไม่ใช่ถูกขับเคลื่อนด้วยความเกลียดชังแบบนี้


“ทำไม..”  น้ำเสียงที่เปร่งนั้นฟังเบาหวิว


“เพราะไอเป็นเพื่อนคนสำคัญของเรา” 


ดวงตาคู่ตรงข้ามเบิกกว้างขึ้น


“ถ้าไอเจ็บ เราก็อย่างแบ่งปันความเจ็บกับไอ”


ไอนิ่งมองหน้าผม ก่อนดวงตาของเขาจะหลุบลงต่ำ 


“พอเถอะ..”


“ไอ?”


“ขอรับแค่บทตัวร้ายก็พอ ไม่ต้องยื่นบทน่าสงสารมาให้หรอก ..เราสมเพชตัวเอง”


“ไอ..”  ผมเบิกตากว้างเมื่อเห็นน้ำใสๆ เริ่มหยดลงบนหลังมือไอ ขณะที่เขายังก้มหน้า


“ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเกลียดนายให้ถึงที่สุด..”  คนพูดพยายามที่จะไม่สะอื้น  “เกลียด..จนไม่อยากสนใจ เกลียด..จนลบนายออกไปจากชีวิต เกลียด..จนลืมนายไปซะ”


ไอยกหลังมือปาดน้ำตาออกโดยไร้เสียงสะอื้น แต่จนแล้วจนเล่าก็ปาดไม่หมดสักที


ผมยื่นมือหวังไปช่วยเช็ดให้ แต่ก็นึกได้ว่าไม่ควร ถ้าผมทำแบบนั้นแล้วมันจะต่างอะไรกับครั้งที่เราอยู่ด้วยกันในสนามเด็กเล่น?


“.........”  ผมอยากจะฉุดเขาขึ้นมา ไม่ใช่กอดเขาไว้แล้วจมลงไปด้วยกัน




ขณะนั่งเหม่อมองฝ่ายมือที่ไร้ประโยชน์ของตัวเอง ผมก็ได้ยินเสียงฝีเท้าใครบางคนใกล้เข้ามา


“ไอ้เหมียวยังทำแผลไม่เสร็จอีกเหรอ?”  เสียงทุ้มแหบเอ่ยถาม


ผมเงยหน้าขึ้นมอง เห็น ‘กี้’ เลิกคิ้วเป็นเชิงถามมาให้


กี้คือเพื่อนคนที่ให้เคยให้ตั๋วหนังรอบสื่อฯแก่ไอกับผมมา และเป็นคนเดียวกับที่รั้งผมไม่ให้ขึ้นไปบนเวทีตอนคานหล่นลงมาด้วย ตอนนี้เขามาพร้อมกับถุงใส่เสื้อที่คงเอามาให้เมโล่เปลี่ยน(เพราะเสื้อที่หมอนั่นใส่อยู่ตอนนี้เปรอะเลือดของเจ้าตัวเอง) และขนมขบเคี้ยวที่อัดแน่นมาในถุงของร้านสะดวกซื้อใบเขื่อง คงจะเอามาปลอบใจคนเจ็บล่ะมั้ง


ผมหันไปมองคนข้างตัว เห็นเขายังก้มหน้าอยู่ แต่ยกสองมือพนมประกบหัวตาและดั้งจมูกคล้ายพยายามเช็ดคราบน้ำตา ผมหันกลับไปที่กี้อีกครั้ง แต่เห็นเขากำลังมองเข้าไปในห้องฉุกเฉินที่เพิ่งมีพยาบาลเดินสวนออกมา ดูไม่ได้ติดใจสงสัยเอาคำตอบจากคำถามเมื่อครู่


“แปลกแฮะ ไม่ยักได้ยินเสียงมันแหกปาก”  กี้พูดแล้วหัวเราะ ผมก็ยิ้มตามน้ำไป


ไอลุกจากเก้าอี้ ทำให้ทั้งผมทั้งกี้หันไปมองที่เขา


“.........”  แล้วไอก็เดินเข้าห้องฉุกเฉินไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ


กี้เลิกคิ้มขณะมองตามหลังเพื่อน แต่แล้วก็ยักไหล่ แล้วหันมาถามผม  “เข้าไปด้วยกันไหม?”  เขาพยักพเยิดไปทางประตูที่ไอเพิ่งเดินเข้าไป


ผมมองผ่านกระจกใสของประตู เห็นพยาบาลเปิดม่านที่ล้อมรอบเตียงของเมโล่ออก เห็นคนป่วยนั่งอยู่บนเตียง หมอคงทำแผลให้เรียบร้อยแล้ว


“ไม่ดีกว่า”  ผมตอบกี้ทั้งที่สายตายังจับจ้องไอที่เดินเข้าไปคุยกับเมโล่


“อ่อ”  กี้ส่งเสียงตอบรับ เขายกถุงขนมพาดบ่า แล้วทำท่าจะตามไอเข้าไปอีกคน


“เอ้อ..”  ผมส่งเสียงรั้งไว้เมื่อนึกอะไรขึ้นได้


“ฮึ?”  กี้หันกลับมา


“เมื่อกี๊..”  ผมหมายถึงตอนที่เขาห้ามผมเอาไว้ไม่ให้ขึ้นไปบนเวที ผมเข้าใจว่าเขาคงทำไปเพราะความหวังดี  “ขอบคุณนะ”


ถ้าไม่ได้เขา บางทีตอนนี้ผมอาจจะอยู่บนเตียงข้างๆ เมโล่ แทนที่จะเป็นเก้าอี้นั่งรอตัวนี้ก็ได้


“นายติดหนี้เราครั้งนึงแล้วนะ” กี้ยิ้มกว้าง ทำให้ตาที่เรียวเล็กอยู่แล้วของเขาปิดแทบสนิท


“.........”  ขณะที่ผมกำลังอึ้งเขาก็ผลักประตูห้องฉุกเฉินเข้าไปสมทบกับเมโล่และไอข้างใน 


ผมมองคนทั้งสามพูดคุยกันด้วยท่าทางสนิทสนมด้วยความรู้สึกที่บอกไม่ถูก ก่อนตัดสินใจลุกออกไปจากตรงนั้น แต่เพราะสายตาที่ดันเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างวางอยู่บนเก้าอี้ตัวที่ไอเพิ่งลุกออกไปเสียก่อน จึงทำให้ผมยังอยู่ที่เดิม


“...?...”


มันเป็นถุงกำมะหยี่เล็กๆ สีดำ แบบเดียวกับถุงที่เอาไว้ใส่พวกเครื่องประดับอย่างสร้อยหรือแหวน คิดว่าน่าจะเป็นของที่ไอทำตกเอาไว้ มันคงจะหล่นออกมาจากกระเป๋าตอนที่เขานั่ง


ผมหยิบมันขึ้นมา ตั้งใจว่าจะเอาเข้าไปคืนให้ไอ แต่ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมนึกอยากรู้อยากเห็นถึงสิ่งที่อยู่ข้างในถุงเล็กใบนี้ ทั้งที่ไม่ใช่วิสัยปกติของผม แต่กลับเหมือนมีแรงดึงดูดที่อธิบายไม่ได้คอยยั่วใจผมอยู่ตลอดเวลา ผมเลยลองคลำรูปร่างสิ่งของที่อยู่ข้างในดูก่อน และเพียงไม่กี่วินาทีต่อจากนั้นปากถุงก็ถูกเปิดออก


ผมเทของที่อยู่ข้างในลงบนฝ่ามืออีกด้านของตัวเอง..



“.........”



สายตาผมเลื่อนไปยังแผ่นหลังของคนที่อยู่ในห้องฉุกเฉิน แล้วกลับมาที่ฝ่ามือตัวเอง ก่อนตัดสินใจเก็บสิ่งนั้นใส่ถุงสีดำไว้ตามเดิม ยัดมันใส่กระเป๋ากางเกงตัวเอง แล้วลุกออกมาจากตรงนั้น..





ผมเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นเมื่อมองเห็นแผ่นหลังของใครอีกคนที่ยังอยู่แถวหน้าโรงพยาบาล


“ยังอยู่เหรอ”  ผมเป็นฝ่ายทักก่อนเมื่อเดินมาเกือบถึงตัวเขา


“ไอ้นั่นเป็นไงมั่ง?”  รักตอบรับด้วยคำถาม


ตอนที่พาเมโล่มาโรงพยาบาล เราก็ได้รักนี่แหล่ะเป็นคนพามาส่ง เพราะเขาจอดรถไว้ใกล้แถวที่เกิดเรื่องด้วย อันที่จริงเขาจะไม่ช่วยก็ได้ ตอนนั้นเขาเองก็ยังไม่หายตกใจกับเรื่องที่เกิดขึ้นดี แต่เขาก็ช่วย ซึ่งผมไม่แปลกใจหรอก เพราะผมรู้ว่าลึกๆ แล้วรักเป็นคนใจดี ถึงเขามักจะแสดงออกให้คนส่วนใหญ่เข้าใจไปอีกทางก็เถอะ


“ไม่น่าจะเป็นอะไรแล้ว หมอทำแผลให้เรียบร้อยแล้วล่ะ”


คนฟังพยักหน้ารับรู้ ผมอดมองติ่งหูข้างขวาของเขาที่เคยมีต่างหูของผมอยู่ไม่ได้ ยอมรับว่าใจหายที่ไม่ได้เห็นมันอยู่ตรงนั้นอีกแล้ว


“รักจะกลับไปที่คณะไหม?”


“อือ”  เขาตอบแล้วลุกขึ้น  “มึงล่ะ?”


“เหมือนกัน”  ผมเดินตามรักไปที่รถ ระหว่างทางก็ชวนเขาคุย  “ตอนนี้พวกรุ่นพี่คงถูกอาจารย์สวดอยู่ บางทีอาจจะถูกสั่งให้รื้อเวที งดทำกิจกรรมตอนกลางคืนก็ได้ ..อ่า แต่เตรียมงานกันมาขนาดนี้แล้ว คิดว่ารุ่นพี่คงพยายามโน้มน้าวอาจารย์กันสุดฤทธิ์ล่ะเนอะ”
รักไม่มีความเห็น เหมือนว่าเขากำลังคิดเรื่องอื่นอยู่มากกว่าจะฟังที่ผมพูด


“.........”  ผมหยุดเท้า เหม่อมองแผ่นหลังตรงหน้า ทั้งที่ห่างเพียงเอื้อมมือถึงแท้ๆ แต่ทำไมความรู้สึกตอนนี้ถึงได้ห่างกันไกลแสนไกล ผมสงสัยว่ารักจะรู้สึกเหมือนกันไหม? เขาหวั่นไหวกับอ้อมกอดของผมเมื่อครู่บ้างหรือเปล่า? เขา..


“รัก”  ก่อนจะรู้ตัวผมก็ร้องเรียกเขาออกไปแล้ว


คนถูกเรียกหยุดเดินแล้วหันกลับมาพร้อมสายตาสงสัย ผมจึงได้สติ


“เอ่อ..”  ผมรีบคิดถึงสิ่งที่ต้องพูด  “คืนนี้...งานเลิกแล้ว..ให้เราขับรถไปส่งรักที่บ้านนะ?”


รักนิ่งไปอึดใจ คล้ายว่านึกไม่ถึงว่าผมจะพูดแบบนั้น 


“ไปทำไม เดี๋ยวก็ต้องเสียเวลานั่งแท็กซี่กลับบ้านตัวเองอีก”


“ไม่เป็นไร เราเห็นรักวิ่งวุ่นมาตั้งแต่เช้า แล้วกว่างานคืนนี้จะเลิกอีก กลัวว่ารักจะเหนื่อยเกินไป ปล่อยให้ขับรถกลับบ้านคนเดียวมันอันตราย ถ้าเกิดเผลอหลับในขึ้นมา..”


“กูว่าจะชิ่งตั้งแต่เล่นหนุ่มน้อยตกน้ำจบเลย คงไม่รออยู่เก็บของตอนเลิกงานหรอก”


“งั้นเหรอ..”


“เออ เพราะงั้นห่วงตัวมึงเองเหอะ”  เขาหัวเราะลงคอแล้วเดินต่อไปอีกไม่กี่ก้าวก็ถึงรถที่จอดเอาไว้


“รัก”  ผมเรียกพลางรีบเดินตามให้ทัน


“อะไรอีก?”  เขาหันกลับมาโดยที่มือยังยื่นไปดึงประตูรถให้เปิด


“เราจำได้ว่าลืมเสื้อเชิ้ตไว้ที่ห้องรักตัวหนึ่ง..”


“.........”  คนที่กำลังจะมุดเข้าไปในรถชะงัก


“ถ้ายังไงให้เรากลับไปเอา..”  ผมรู้สึกตัวว่าตัวเองกำลังกลั้นหายใจพูด  “เพราะรักคงไม่อยากเก็บไว้...”



“กูทิ้งไปแล้ว”



คำพูดเรียบๆ ของเขาราวกับสายฟ้าที่ผ่าลงกลางอกผม


“แค่เสื้อตัวเดียวคงไม่ว่ากันนะ?”  รักหันกลับมาพร้อมรอยยิ้มน้อยๆ


“อือ”  ผมพยักหน้าแล้วยิ้มตอบกลับไป  “ถ้าทิ้งไปแล้วก็ช่างเถอะ..”



ผมไม่ทันได้สังเกตว่าน้ำเสียงตัวเองแห้งโหยเพียงใด ภาพที่ผมมองรักก้าวขึ้นรถ ราวกับผมกำลังมองดูเขาก้าวออกไปจากโลกของผม โดยที่ผมไม่สามารถทำอะไรได้เลย





ในวันที่แน่ใจว่าตกหลุมรัก ผมก็ได้สูญเสียความรักไปอีกครั้ง











TBC.

เรื่องราวใน SS1 ระหว่างต่ายกับรักและไอจบแค่ตรงนี้นะจ๊ะ
(แต่ SS2 ทั้งคู่ก็ยังอยู่นะ ไม่ได้หายไปไหน อิอิ)

ปล. ตอนหน้าเป็นตอนส่งท้ายแจ้ 

[fuku]

อ่าส์ สมน้ำหน้าชายต่าย...

จบแบบนี้เราโอเคมาก เพราะสำหรับเราชายต่ายยังต้องใช้เวลาอีกมากที่จะเปลี่ยนตัวเอง
ปมของชายต่ายมันใหญ่มาก ไม่ใช่ว่าแค่รักยอมแล้วมันจะโอเค
ยังมีเรื่องพ่อ พี่(?)ที่โคตรจะแปลกประหลาด

กว่าจะเป็นผช.ที่ดูแลคนที่ตัวเองรักได้ ยังอีกไกลนัก

[วิบวับ]

ตอนจบชายต่ายคงไปอยู่ต่างประเทศ
บริหารงานของคุณป๋า และกลายเป็นคุณลุงโคตรฮอต
(ก็มโนไป)

[mukkai]

เจ็บไปดิชายต่าย
ทำให้เค้ารัก แล้วทำลายมันไป
มันไม่ง่ายหรอกนะรักนี้ ถ้าจะเอามันกลับคืนมา

[AMINOKOONG]

สมน้ำหน้าต่าย555555555555+++ หวังว่ารักคงจะใจแข็งจนวินาทีสุดท้าย
ปล่อยมันไปเหอะ คนอย่างต่ายไม่เหมาะจะเป็นแฟนใครเลยซักคน
ให้มันอยู่ตัวคนเดียวนั่นแหละดีแล้ว เพราะถ้ามันเป็นแฟนใคร
คนๆนั้นคงซวยบรม แม้มันจะไม่นอกใจก็เหมือนว่าใช้แฟนร่วมกับคนอื่นอยู่ดี
ถ้ามันยังไม่รู้จักปรับปรุงแก้ไขัวเอง แต่เอาจริงๆนะเราอ่านถึงตอนนี้แล้ว
ยังไม่ได้รู้สึกเลยซักนิดว่าต่ายมันรู้ตัวเองว่ามีข้อเสียตรงไหน
คือการที่ต่ายมันให้ความสำคัญกับคนอื่นไปทั่ว ณ ที่นี้เราหมายถึงเวลาปกตินะไม่ใช่กรณีฉุกเฉินหรือเรื่องอันตราย
เพราะแบบนี้ไงล่ะถึงโดนคนอื่นๆเค้าเกลียดเค้าหมั่นไส้ ตรงนี้เราพอเข้าใจอารมณ์ผู้ชายพวกนั้นแระ
แต่ยังไงเราก็เกลียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆไออยู่ดี ที่แก้แค้นเห้ๆแบบนี้โดยดึงเอาคนอื่นมาเกี่ยว
มันม่แคร์คนอื่นอย่างรักเลย สมน้ำหน้ามัน หน้าจะตดใส่หัวให้มันพิการไปเลยไหนๆก็ใจพิการไปแล้ว

[Linea-Lucifer]

////////-////////////แกรี่กับเฮียภาค!!
ต่ายจะคู่กับใครสักคนใน 2 คนนี้ใช่ไหม อร้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก

[zojikarn]

จะดูใจร้ายไปไหมคะที่รู้สึกสะใจตอนที่รักบอกทิ้งเสื้อไปแล้ว เราไม่ได้เกลียดนายนะต่ายแต่เราแค่รู้สึกว่านี่คือสิ่งที่นายควรได้รับคนเรามีโอกาสผิดพลาดกันได้หลายครั้งแต่โอกาสแก้ไขความผิดพลาดมันไม่ได้มีให้ทุกครั้งแล้วต่ายก็ทิ้งโอกาสนั้นไปเองช่วยไม่ได้นีเนอะ //แสยะยิ้ม   ใจนึงอยากให้รักกลับมารักต่ายอีกแต่อีกใจเราอยากให้รักเจอคนที่ดีกว่าและรู้สึกจะเอนเอียงไปทางอันหลังมากกว่า อาจจะดูใจร้ายแต่เราว่าต่ายไม่เหมาะที่จะดูแลใครหรอก

[B52]

ไม่รู้จะพูดยังไงดี

[leeyaoi]

 แอบสัมผัสออร่าแปลกประหลาดจากคนที่ชื่อกี้

[ycrazy]

โอ๊ยเจ็บปวดดด

[banazjj]

จะยังไงดีล่ะ พออ่านถึงตรงที่บอกว่าทิ้งเสื้อไปแล้ว ก็สะใจอย่างบอกไม่ถูก -*-

ทำตัวเองเน้ออออออออออออ 

[มนัสชา]

อ่า... สีเทาๆลอยมาเลย อ่านจบแล้วนึกถึง...

เพลงนี้จากชายต่ายให้รักชาติ

http://www.youtube.com/v/dgJBKU9ALa0
You told me not to cry when you were gone
But the feeling’s overwhelming, they're much too strong
Can I lay by your side, next to you, you
And make sure you’re alright
I’ll take care of you,
And I don’t want to be here if I can’t be with you tonight
คุณเคยบอกผม  ว่าไม่ต้องร้องไห้ ถ้าคุณเดินจากไป
แต่ความรู้สึกที่ครอบงำอยู่ มันรวดร้าวจนหมดแรงฝืน
ผมขออยู่เคียงข้างคุณ ใกล้ๆคุณได้ไหม?
เพื่อให้แน่ใจ ว่าคุณจะปลอดภัย
ผมอยากดูแลคุณ
และผมไม่อยากอยู่ที่นี่ ถ้าหากคืนนี้ไม่ได้อยู่ข้างๆคุณ

I’m reaching out to you
Can you hear my call?
This hurt that I’ve been through
I’m missing you, missing you like crazy
ผมยื่นมือออกไปหาคุณ
ทำยังไงคุณถึงจะได้ยินเสียงเรียกของผม?
สิ่งที่ผมสัมผัสได้มีแต่ความเจ็บปวด
ผมคิดถึงคุณ คิดถึงคุณจนแทบจะเป็นบ้า

Lay me down tonight, lay me by your side
Lay me down tonight, lay me by your side
Can I lay by your side, next to you, you-ou
ให้ผมได้อยู่ใกล้ๆคุณในคืนนี้ นอนข้างๆคุณจะได้ไหม
ได้โปรดให้ผมได้แนบชิดคุณในคืนนี้ อยู่ข้างกายคุณได้รึเปล่า
ขอให้ผมเคียงข้างคุณแบบนี้... ต่อไปเรื่อยๆนะ...

The night, this emptiness, this hole that I’m inside
These tears, they tell their own story
ในค่ำคืนที่ว่างเปล่า ผมจมปลักอยู่ตรงนี้ บนเรื่องราว...
แห่งรอยน้ำตา...

เพลงนี้จากรักชาติให้ชายต่าย

http://www.youtube.com/v/cX9n2kq4-GA
And I told you to be patient
And I told you to be fine
And I told you to be balanced
And I told you to be kind...
ฉันเคยบอกให้นายอดทน
ฉันเคยบอกให้นายปรับตัว
ฉันเคยบอกให้นายคงความสม่ำเสมอไว้
ฉันเคยพูดกับนาย ถึงความใจดีนั้น...

And now all your love is wasted
And who the hell was I?
I'm breaking at the bridges
And at the end of all your lines
และตอนนี้ ความรักของนาย มันสูญหายไปแล้ว
ใครล่ะที่ตกนรกทั้งเป็น ฉันงั้นเหรอ?
ฉันคงต้องทำลายสะพานนั้นทิ้งไปซะ
เพื่อปิดฉากตอนจบในสายสัมพันธ์ทั้งหมดของนาย

Who will love you?
Who will fight?
Who will fall far behind...
ใครจะรักนายอีก?
ใครจะสู้?
คงต้องมีใครสักคน ถอยห่างออกไป...

[BeeRY]

สุดท้ายก็ไม่เหลือใครสินะชายต่าย
รอติเตาม ss2 ค่ะ