บทที่ ๗“ไม่ได้ทรงทำอะไรเลยหรือพระเจ้าค่ะ”
คุณชายบ้านเสนาบดีกลาโหมทูลถาม เขาไม่รอให้เจ้าชายหกเสด็จไปหาที่บ้าน แต่มาเข้าเฝ้าที่พระตำหนักเอง
หลังจากรู้ว่าพระองค์เสด็จกลับมาจากบ้านริมผาเร็วกว่าที่ควรจะเป็น
“ข้าพยายามแล้ว” คนประทับหลังโต๊ะทรงพระอักษรตรัสตอบ
“พยายามยังไงพระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายหนุ่มทรงนิ่งไปชั่วอึดใจ ก่อนตรัสตอบตรงๆ แบบรวบรัด
“ข้าเห็นตอนที่เขาเปลือยทั้งตัวแล้วแต่ไม่มีอารมณ์” ที่จริง ออกจะทรงอึดอัดระคนสงสารอยู่เล็กน้อย
“อารมณ์น่ะสร้างได้พระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายรามิเรสทรงนิ่วพระพักตร์
“ถึงจะไม่มีหน้าอกเหมือนผู้หญิง แต่ก็มีมือมีปาก ขอเพียงฝ่าบาทตรัสสั่งให้เขากระตุ้นพระอารมณ์ถวาย...”
“มิทรอส!”
คุณชายหนุ่มถึงแก่สะดุ้ง
“ฟีเรียสไม่ใช่ผู้ชายขายตัว”
ถึงจะตกใจที่จู่ๆ ก็ถูกกริ้วทั้งที่อีกฝ่ายเป็นคนพระทัยเย็น และเขาก็เป็นพระสหาย
แต่คุณชายมิทรอสก็เป็นคนปรับตัวได้เร็ว อีกทั้งสมองยังฉับไวพอจะคิดได้ว่า มีพัฒนาการ
พระองค์รับสั่งว่า ‘ฟีเรียส’ ไม่ใช่ ‘เขา’
“โปรดเขามากหรือพระเจ้าค่ะ”
คราวนี้เป็นเจ้าชายหนุ่มเองที่ทรงชะงัก
“ทำไมถึงคิดอย่างนั้น”
“ฝ่าบาททรงปกป้องเขา”
“เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ข้าไม่ชอบให้เจ้าดูถูกเขาอย่างนั้น”
“ขอประทานอภัย กระหม่อมจะไม่พูดอย่างนั้นอีก” เจ้าชายหนุ่มทรงพยักพระพักตร์รับคำขอโทษ
“สรุปว่าฝ่าบาทจะไม่ทรงทดสอบเรื่องนี้อีก”
หลังจากผ่านไปชั่วอึดใจใหญ่ มิทรอสจึงได้ยินพระสุรเสียงตอบ
“อืม” เบาๆ
“ดีแล้วพระเจ้าค่ะ ฝ่าบาทไม่ได้มีรสนิยมอย่างกระหม่อม แล้วยังทรงมีพระคู่หมั้น
ถ้าฝ่ายนั้นไม่ได้เรียกร้องอะไร ก็ทรงลืมไปเถิด กระหม่อมเข้าใจว่าฝ่าบาททรงรู้สึกผิด
แต่ก็ได้ทรงช่วยเหลือเขาไว้มาก น่าจะชดเชยกันได้”
เมื่อทรงระลึกถึงอันธียา ธิดาเสนาบดีคลังซึ่งเป็นพระคู่หมั้น เจ้าชายหนุ่มก็ทรงรู้สึกผิดขึ้นมา
ทว่าเพราะเหตุใดไม่อาจรู้ ทำให้สิ่งที่หลุดออกจากพระโอษฐ์กลับยังเป็นเรื่องของนักเรียนองครักษ์ผู้นั้น
“เขาตั้งใจจะคืนเงินให้ข้าทั้งหมด”
“หากฝ่าบาททรงลำบากพระทัย ก็ให้เขาเอาเงินมาให้กระหม่อมก็ได้พระเจ้าค่ะ แล้วกระหม่อมจะนำมาถวายอีกที”
พระพักตร์ของเจ้าชายหนุ่มผิดปกติไปวูบหนึ่ง ทำเอาคนมองฉุกใจคิด
“ยังทรงคิดจะพบเขาอยู่อีกหรือพระเจ้าค่ะ”
ไม่คิดจะทดสอบแล้ว แต่ยังจะใช้เรื่องเงินเป็นข้ออ้างในการพบหน้า
“ในเมื่อฝ่าบาทไม่ทรงมีอารมณ์กับเขา และเขาเองก็ไม่อยากพบฝ่าบาท ก็ทรงปล่อยเขาไปเถิด”
“ข้าก็ไม่ได้กักขังเขา ไม่ได้อยากฝืนใจ” หลังจากทรงทอดถอนพระทัยแผ่วเบา พระองค์ก็รับสั่ง
“เอาเถอะ ข้าจะพยายามลืม”
ปกติแล้วเจ้าชายหกแห่งไมซีนมักจะทรงมีความพยายามเป็นยอดเสมอ สิ่งใดที่ทรงพยายามทำ
เก้าในสิบจะต้องสำเร็จ ทว่าหากเรื่องเล็กน้อยแค่นี้ยังต้องใช้ความพยายาม มิทรอสก็คิดว่า... อาจจะมีปัญหา
*******************************
บ้านของฟีเรียสอยู่ถัดจากเมืองหลวงไปทางทิศเหนือ อยู่ในหมู่บ้านเล็กๆ ที่เงียบสงบ
หลังจากพ่อของเขาป่วยตายไปเมื่อสามปีก่อน บ้านของเขาก็เหลือแต่แม่กับน้องสาว
ฟีเรียสไม่อยากปล่อยให้แม่และน้องอยู่กันตามลำพังผู้หญิง เขาคิดจะลาออกจากโรงเรียนองครักษ์ตอนที่เรียนอยู่ปีสอง
แต่วอลเซนส์ เพื่อนสนิทวัยเด็กและเป็นเพื่อนบ้านของเขาด้วยรับปากจะช่วยดูแลทั้งสองให้
เขาจึงยอมเรียนต่อตามคำขอของแม่และน้อง... ตามความปรารถนาของเขาเอง
ฟีเรียสจำทางมาบ้านของตัวเองได้ แต่บริเวณที่ควรจะเป็นบ้านชั้นเดียวหลังเล็กๆ ของเขากลับมีบ้านหลังใหญ่มาแทนที่
อาจจะไม่ถึงกับเรียกว่าใหญ่เมื่อเทียบกับบ้านของผู้มีอันจะกินในเมืองหลวง แต่ก็ใหญ่กว่าบ้านเดิมของเขาถึงสามเท่า
แถมยังมีสองชั้น ตัวบ้านทาสีขาว หลังคาและหน้าต่างเป็นสีน้ำตาล มีหน้าต่างมากมายทั้งชั้นบนและชั้นล่าง
ทั้งยังแขวนกระถางดอกไม้กระถางเล็กๆ ซึ่งปลูกดอกไม้หลากสีที่กำลังออกดอกสวยสดใสไว้ทุกๆ บ้านหน้าต่าง
บริเวณบ้านมีสวนสวยล้อมรอบ ปูด้วยพื้นหญ้าเขียวขจีและปลูกต้นไม้ดอกไม้เอาไว้อย่างมีศิลปะชวนมอง
มีแผ่นหินเรียบแผ่นใหญ่ปูเอาไว้เป็นทางเดิน ทั้งยังมีศาลานั่งเล่นสีขาวหลังเล็ก ชุดเก้าอี้กลางสวน
และชิงช้าไม้ใต้ต้นไม้ใหญ่ แม้แต่ทางเข้าบ้านก็แต่งเป็นซุ้มหลังคาโค้งที่มีเถาไม้เลื้อยปกคลุมและห้อยระย้าลงมาเป็นสาย
มีทุกอย่างที่เฟย์... น้องสาวของเขาเคยฝันเอาไว้ และเขาก็คิดว่ามันคงเป็นได้เพียงความฝันไปตลอดชีวิต
ชายหนุ่มเกิดความรู้สึกที่บอกไม่ถูกขึ้นมา บ้านหลังนี้เองที่ทำให้เขากลายเป็นคนมีหนี้สินล้นพ้นตัวจนเกือบจะต้องขายตัวใช้หนี้
บ้านหลังนี้เอง ที่เป็นความฝันของน้องสาวที่เขารัก
บ้านหลังนี้... จะทำให้เขาไม่มีวันลืมเจ้าชายหกแห่งไมซีนได้
ไม่ว่าจะนอนหรือจะนั่ง เขาก็จะอยู่ใต้เงาของพระองค์
ว่าที่องครักษ์หนุ่มพยายามข่มใจไม่คิดถึงอีกฝ่ายให้ขุ่นใจ แรกทีเดียวเขายังคิดว่า
อาจจะต้องเอาม้าไปฝากไว้ที่ฟาร์มของวอลเซนส์ แต่ตอนนี้ไม่มีปัญหาแล้ว
เจ้าชายรามิเรสอุตส่าห์พระทัยกว้างสร้างหนี้สินเพิ่มให้เขาด้วยการโปรดให้สร้างคอกม้า
ไว้หลังบ้านด้วย ฟีเรียสนำม้าไปเก็บไว้ในคอก เขาไม่ลืมว่าแม้แต่ม้าก็เป็นม้าทรงของเจ้าชายหก
ฉะนั้นจึงตั้งใจว่าจะอาบน้ำ แปรงขน ให้หญ้าให้น้ำ ดูแลมันอย่างดี
“เฮ้!”
ฟีเรียสหันไปตามเสียง จึงเห็นชายหนุ่มผิวเข้มร่างใหญ่ส่งยิ้มมาให้
“วอลเซนส์”
เจ้าของชื่อขี่ม้าตรงมาหา ทำท่าว่าจะพูดอะไรด้วย ทว่าเมื่อสายตามองไปเห็นม้าพ่วงพี
ลักษณะดีสีขาวปลอดของเจ้าชายรามิเรสเข้าเต็มๆ ตา ชายหนุ่มก็อุทานออกมาอย่างตื่นใจ
“เจ้าไปเอาม้าใครมาเนี่ย ฟีเรียส พันธุ์ดีอย่างนี้ขายได้เป็นแสนเหรียญเชียวนา”
ราคานั่น... ยังมากกว่าบ้านทั้งหลังของเขาเสียอีก ฟีเรียสปวดหัวขึ้นมาทันที ถ้าม้าตัวนี้เป็นอะไรไป
หนี้เขาก็จะท่วมไปจนถึงชาติหน้า
“นี่อย่าบอกนะว่าเจ้าไม่รู้ แล้วเอามันมาได้ยังไง”
“ม้าทรง”
“หือ”
“ม้าของเจ้าชายหก” ฟีเรียสที่หลุดปากบอกไปแล้วกล่าวแก้ใหม่
“งั้นที่เฟย์บอกว่าเจ้าถูกเจ้าชายหกจองตัวไว้เป็นองครักษ์ประจำพระองค์ก็เป็นเรื่องจริงน่ะสิ”
ชายหนุ่มร่างใหญ่เจ้าของฟาร์มม้าเล็กๆ ตื่นเต้น ทว่าคนถูกจองตัวหน้าเคร่ง
“นางเข้าใจผิด”
“แล้วไหงเจ้าถึงได้...”
“พี่ฟีเรียส!”
เจ้าของเสียงเป็นเด็กสาวผิวขาววัยสิบหก ดวงหน้าเล็กๆ ฉายแววปีติยินดีเป็นที่สุด
นางผละจากหน้าต่างหลังบ้านชั้นล่างไปบอกมารดาซึ่งนั่งเย็บผ้าอยู่ในห้องโถงว่า
“แม่จ๋า พี่มา”
ก่อนจะวิ่งจี๋ออกมายังคอกม้าหลังบ้าน
“ข้าได้ยินเสียงคุยกันแว่วๆ คิดแล้วว่าต้องเป็นพี่ พี่ว่าบ้านใหม่เราสวยไหมจ๊ะ”
มองสีหน้ารอคอยอย่างลุ้นๆ ของน้องสาวแล้วฟีเรียสก็ได้แต่ยิ้มบางแล้วว่า
“อืม สวยมาก เป็นอย่างที่เจ้าอยากได้เลยไม่ใช่หรือ”
“จ้ะ เจ้าชายหกใจดีจังเลยนะจ๊ะ”
“เฮอะ ถึงชอบแค่ไหนเจ้าก็คงอยู่ได้ไม่นานหรอก” วอลเซนส์ว่า
“ทำไม”
“เดี๋ยวเจ้าก็ต้องไปอยู่บ้านข้าแทนไง”
สีหน้าขุ่นเคืองของเด็กสาววัยสิบหกแปรเปลี่ยนเป็นขัดเขินขึ้นมาได้ทันตา
“ใครบอกว่าข้าจะแต่งกับท่านล่ะ”
“ก็แล้วใครบอกว่าข้าจะแต่งกับเจ้าล่ะ คนอย่างข้าน่ะรึ หึ... ฉุดอย่างเดียวเท่านั้น”
“พี่วอลเซนส์!” เด็กสาวหน้าแดงเถือก
“ว่าไง”
“ข้าไม่พูดกับพี่แล้ว พี่ฟีเรียสไปดูข้างในบ้านกัน ไปหาแม่ด้วย เมื่อบ่ายแม่ยังบ่นอยู่เลยว่าทำไมพี่ยังไม่มา”
เฟย์พูดเจื้อยแจ้วขณะกอดแขนพี่ชายเอาไว้แล้วพาเข้าไปในบ้าน ก่อนจะหันมาแว้ดดุเพื่อนของพี่ชายที่นอกจาก
เดินเข้าบ้านมาด้วยโดยไม่ได้รับเชิญแล้วยังกระตุกผมเปียเดี่ยวของนางเล่นแถมยังว่านางพูดมาก
บรรยากาศบนโต๊ะอาหารในบ้านหลังใหม่แสนน่ารักเต็มไปด้วยความอบอุ่น
ฟีเรียสรู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเห็นน้องสาวของเขาดูมีความสุขขณะที่คุยอวดเรื่องบ้านแทบจะไม่หยุดปาก
และแม่ของเขาก็ดูจะพอใจกับความเป็นอยู่ใหม่
“ลูกต้องจงรักภักดีกับพระองค์ให้มากๆ นะฟีเรียส เจ้านายดีๆ อย่างนี้หายาก” เรเซียบอกบุตรชายด้วยน้ำเสียงนุ่มเบา
“พระองค์ต้องเมตตาลูกมาก ถึงสร้างบ้านหลังใหญ่ให้ทั้งหลังทั้งที่ลูกยังไม่ได้ทำหน้าที่องครักษ์เต็มตัว
แล้วยังให้เงินเราไว้ตั้งตัวตั้งก้อนใหญ่”
“แต่พี่ก็มีความดีความชอบตั้งเยอะนะจ๊ะแม่”
“ความดีความชอบอะไร”
“อ้าว” เฟย์ไม่คิดว่าพี่ชายจะถามเหมือนไม่รู้เรื่อง “ก็ความดีความชอบทางการทหารไง
เจ้าชายบอกว่าพี่ช่วยพระองค์ไว้ แต่บอกไม่ได้ว่าเรื่องอะไรเพราะเป็นความลับทางทหาร”
“ใครบอกเจ้า”
“เจ้าชายบอกข้าเอง”
หัวใจของคนฟังกระตุก
“เสด็จมาที่นี่หรือ” ตั้งแต่เมื่อไร ทำไมเขาไม่รู้
“จดหมายต่างหากจ้ะ จดหมาย พอพี่เขียนตอบมาว่าเป็นเงินของเจ้าชายหก
ข้าก็เขียนจดหมายไปขอบคุณพระองค์เรื่องบ้าน แม่ให้ข้าบอกพระองค์ด้วยว่าเราจะหาเงินมาใช้คืนให้เร็วๆ
ให้พระองค์ช่วยบอกราคามาหน่อย เพราะว่าหัวหน้าช่างไม่ยอมบอก พระองค์ก็เลยบอกข้าว่าสร้างให้ตอบแทน
ที่พี่มีความดีความชอบ แล้วยังบอกด้วยว่าให้เราช่วยกันเกลี้ยกล่อมให้พี่ยอมรับบ้าน เพราะว่าพี่ดื้อ
ยืนกรานจะหาเงินมาใช้คืนพระองค์ทั้งหมดให้ได้ พระองค์ทรงเกลี้ยกล่อมยังไงก็ไม่ยอม”
ฟีเรียสกำช้อนส้อมในมือแน่นขึ้น
...เจ้าไม่เชื่อใจข้าหรือ...
ประโยคคำถามก่อนจากย้อนกลับมาในห้วงความคิด
ก็เพราะพระองค์ชอบทำอะไรลับหลังเขาอย่างนี้ไง เขาถึงเชื่อพระองค์ไม่ได้
เป็นการกระทำลับหลังที่ทำให้เขาจะหัวเราะก็ไม่ได้ จะร้องไห้ก็ไม่ออก จะโกรธ... ก็โกรธนั่นแหละ
แต่ก็รู้ดีว่าพระองค์ไม่ได้ทรงทำร้ายเขา แต่ความเมตตาที่เขาไม่ได้ร้องขอนี่มัน...
ไม่รู้ว่าทำให้เขาจุกอกแทบกระอักมากี่ครั้งกี่หนแล้ว
“จดหมายอยู่ไหน”
“จดหมายของเจ้าชายหรือจ๊ะ อยู่ในห้องหนังสือจ้ะ เจ้าชายถามข้าด้วยนะว่าตอนอยู่บ้านพี่ทำอะไรบ้าง
ข้าก็บอกว่าพี่ชอบอ่านหนังสือ... เอ่อ... ทำไมพี่ต้องทำหน้าดุด้วยล่ะ ข้าพูดอะไรผิดหรือ”
เฟย์หน้าเหย ซ้ำเรเซียและวอลเซนส์ยังมองไปทางฟีเรียสอย่างสงสัย ชายหนุ่มจึงต้องปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะว่า
“พี่ขอดูจดหมายหน่อย”
“เดี๋ยวนี้เลยหรือจ๊ะ”
“กินให้อิ่มก่อนก็ได้มั้งลูก”
ฟีเรียสอิ่มแล้ว เขารู้สึกอิ่มขึ้นมากะทันหัน แต่เพราะคนอื่นยังไม่อิ่ม เขาจึงต้องฝืนกินต่อ
เพื่อไม่ให้คนอื่นต้องพานอิ่มไปเพราะเขาด้วย
“เจ้าบอกว่าเฟย์เข้าใจผิด เรื่องที่เจ้าถูกเจ้าชายหกจองตัว”
วอลเซนส์ตั้งประเด็นใหม่ ซึ่งที่จริงแล้วเป็นประเด็นเก่าที่เพื่อนยังไม่ได้ตอบ
“อ้าว พี่ไม่ได้ถูกพระองค์จองตัวไว้หรือจ๊ะ”
“ใครบอกเจ้า” ฟีเรียสแทบจะเค้นเสียงถาม ถ้าคราวนี้ยังเป็นฝีมือของเจ้าชายพระองค์นั้นอีก เขาจะ...
“ข้าเดาเอง ก็เจ้าชายบอกว่าพี่เป็นคนมีความสามารถ เลยช่วยพระองค์ไว้ได้มาก
ข้าก็เลยคิดว่าพอเรียนจบพี่จะได้เป็นองครักษ์ของพระองค์ ไม่ใช่หรือจ๊ะ”
ว่าที่องครักษ์หนุ่มโกรธจนแก้มกระตุก เขาเคย ‘ช่วย’ พระองค์ไว้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น
ถ้าหมายถึงการ ‘ช่วย’ ครั้งนั้น ก็นับว่าเขาได้ใช้ ‘ความสามารถ’ มากทีเดียว แน่ล่ะ... ใช้ทั้งตัว!
“องครักษ์ของเจ้าชายจะต้องเป็นลูกหลานขุนนางหรือเป็นเชื้อพระวงศ์ อย่างเลวก็ต้องมีชาติตระกูลดี
คนธรรมดาอย่างพี่เป็นไม่ได้ ถึงพี่จะ... มีความดีความชอบ” คำนี้ทำให้เขารู้สึกอดสูใจขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“แต่ก็เป็นได้แค่องครักษ์รักษาวัง หรือไม่ก็อยู่ในกองเกียรติยศ”
“ว้า แต่ดูเหมือนเจ้าชายจะเมตตาพี่มากเลยนะ ไม่แน่พี่อาจจะได้เป็น...”
“กฎต้องเป็นกฎ เจ้าอย่าคิดเหลวไหลเลย กินต่อเถอะ”
เฟย์เห็นสีหน้าของพี่ชายแล้วก็หันไปสบตากับวอลเซนส์ ครั้นฝ่ายนั้นพยักหน้าให้นางจึงนั่งกินต่อไปเงียบๆ
ฟีเรียสรู้ตัวว่าเป็นคนทำให้บรรยากาศบนโต๊ะอาหารกร่อยลง แต่เขาไม่มีแก่จิตแก่ใจจะทำให้ดีขึ้น
เพราะอยากจะรู้เหลือเกินว่าในจดหมายฉบับนั้นมีอะไร
ในจดหมายสีฟ้าอ่อนฉบับนั้นไม่มีอะไรพิเศษนัก ฟีเรียสนั่งอ่านมันตามลำพังอยู่ในห้องหนังสือที่แต่เดิมไม่เคยมี
แต่บัดนี้มีแล้วและค่อนข้างกว้าง แม้ว่าจะมีหนังสืออยู่ไม่มากเพราะมีแต่หนังสือเก่าๆ ที่เขาซื้อไว้
จดหมายที่ยาวถึงหนึ่งหน้ากระดาษนั้นมีรอยปั๊มดุนนูนเป็นตราประจำพระองค์อยู่บนหัวกระดาษ
ตัวอักษรที่เขียนด้วยหมึกดำเรียงติดกันอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย อ่านง่าย สะอาดตา รอยกดค่อนข้างเบา
ทว่ากลับลงน้ำหนักเท่ากันทุกตัวอักษรได้อย่างน่าทึ่ง
“แม่บอกว่าคนเขียนหนังสืออย่างนี้เป็นคนเสมอต้นเสมอปลาย แปลว่าเป็นคนยังไงก็จะเป็นอย่างนั้นไปตลอด
ไม่เปลี่ยน จริงรึเปล่าจ๊ะ”
เฟย์ถามเขาตอนที่ส่งจดหมายให้ ทว่าฟีเรียสไม่ได้รู้ดีถึงขั้นนั้น แต่ก็พอจะตอบได้ว่า
ถ้าเป็นเรื่องที่ชอบทำอะไรลับหลังเขาล่ะก็คงใช่
เจ้าชายรามิเรสทรงเขียนจดหมายถึงเฟย์เหมือนพี่ชายเขียนถึงน้องสาว ไม่เหมือนเจ้าชายเขียนถึงเด็กสาวชาวบ้าน
สะท้อนความเป็นผู้ชายที่อบอุ่นและใจดีออกมาค่อนข้างชัดเจน ข้อความข้างในไม่มีส่วนใดที่ทำให้เขารู้สึกขุ่นเคืองใจ
จะมีก็แต่ส่วนที่ทำให้เขาจ้องอยู่นานเป็นพิเศษ
... พี่ชายของเจ้าเป็นผู้ชายที่มีความรับผิดชอบต่อหน้าที่และมีความอดทนมาก
แม้ขณะกำลังไม่สบายก็ยังอุตส่าห์ฝืนร่างกายไปสอบ การต่อสู้บนหลังม้าในวันนั้นเขาทำได้ดี
ได้อันดับที่สิบกว่า จากนักเรียนองครักษ์ทั้งรุ่นสามร้อยกว่าคน
หากไม่พูดถึงเรื่องที่เป็นคนชอบฝืนทำอะไรโดยไม่ค่อยห่วงตัวเองแล้ว ข้าชื่นชมเขา...
ข้อความนั้นบอกชัดเจน ว่าพระองค์ทอดพระเนตรเห็นเขาก่อนที่จะเสด็จมาหาเขาถึงห้อง
การที่เพิ่งตระหนักเอาตอนนี้ว่าตัวเองถูกจ้องมองอยู่ฝ่ายเดียวทำเอาเจ้าตัวรู้สึกพิลึกอย่างบอกไม่ถูก
รู้แต่ว่าถ้าตอนนั้นเขารู้ตัวว่าถูกพระองค์มอง เขาคงจะถูกคู่ต่อสู้เอาชนะไปได้อย่างไม่ต้องสงสัย
เจ้าชายรามิเรสทรงหลอกน้องสาวของเขารึเปล่า แกล้งทำให้นางดีใจที่มีพี่ชายเก่งใช่ไหม
ฟีเรียสยังสงสัยเพราะขนาดเขาสอบได้ที่สิบเก้า พระองค์ยังอุตส่าห์ทำให้เขาดูเก่งกาจขึ้นด้วยการรับสั่งว่า สิบกว่า
แต่อย่างไรก็ตาม คืนนั้นเขาเข้านอนโดยมีคำว่า ‘ข้าชื่นชมเขา’ ที่ไม่ใช่แค่ตัวอักษร แต่มาทั้ง ‘หน้า’ และ ‘เสียง’
ดังก้องอยู่ในหูซ้ำไปซ้ำมาจนกระทั่งหลับใหล
ฟีเรียสเป็นลูกชาวสวน ชายหนุ่มตื่นแต่เช้าเสมอ ยิ่งกลับมาอยู่บ้านยิ่งตื่นตั้งแต่เช้ามืด
เพื่อช่วยน้องสาวดูแลสวนผลไม้โดยขอให้แม่ซึ่งสุขภาพไม่ดีมาตั้งแต่ไหนแต่ไรพักผ่อน
ว่าที่องครักษ์หนุ่มทำงานเร็ว เขาทำงานอย่างแข็งขันอยู่สองสามวัน หญ้าในสวนก็ถูกตัดจนเตียน
ผลไม้ทุกต้นอิ่มปุ๋ยอิ่มน้ำ ผลที่เก็บไปขายได้ไม่มีเหลือค้างอยู่บนต้น ก่อนจะต้องกลับไปเรียน
เขายังมีโอกาสได้ไปเที่ยวกับน้องสาวและเพื่อน
วอลเซนส์ชวนเขาไปตกปลาในทะเลสาบท้ายหมู่บ้าน แม่ของเขาไม่ได้ไปด้วยเพราะสุขภาพไม่ค่อยดี
แต่ก็คะยั้นคะยอกึ่งบังคับให้เขามากับวอลเซนส์และเฟย์
“มีใครรู้ไหมว่าเจ้าเป็นนักบุญกลับชาติมาเกิด”
ชายหนุ่มเจ้าของฟาร์มม้าเอ่ยถามขณะปลดปลาตัวเขื่องที่ตกได้ออกจากเบ็ดแล้วหย่อนใส่ถังน้ำที่เตรียมมา
“ข้าฆ่าคนได้ถ้าจำเป็น และจะไม่ลังเลเด็ดขาด”
คนนอนเอาแขนหนุนหัวบนพื้นหญ้า ตามองเมฆที่เคลื่อนตัวผ่านท้องฟ้าสีครามตอบเรียบๆ
แม้จะเป็นช่วงฤดูหนาว แต่ท้องฟ้ากลับสดใสแทบไม่ต่างจากฤดูร้อน
มีเพียงลมเย็นที่พัดผ่านมาเป็นระยะเท่านั้นที่ทำให้พอจะพูดได้ว่านี่คือฤดูหนาว
“แต่ไม่ตกปลา ไม่ตบยุง ไม่เหยียบมด” ชายหนุ่มผิวเข้มร่างใหญ่ว่าขำๆ พลางหยิบเหยื่อตัวใหม่
เกี่ยวเข้ากับเบ็ดแล้วเหวี่ยงสายเบ็ดออกไปเบาๆ อย่างเคยชิน
“เจ้าเดือดร้อนหรือ”
วอลเซนส์หัวเราะ
“เจ้าตกปลาไม่เป็น แต่ข้าตกเป็น แถมว่าที่เมียข้ายังทุบหัวปลาได้ ขอดเกล็ดปลาเป็น ข้าจะไปเดือดร้อนทำไม
ขอให้เจ้าช่วยสอนให้นางทอดปลา ต้มปลา ทำกับข้าวปลาๆ เก่งเหมือนเจ้าได้อีกอย่างข้าก็แสนจะสบาย”
“ว่าข้าทำกับข้าวไม่อร่อยหรือพี่วอลเซนส์” คนที่กำลังเดินเก็บดอกไม้รอบๆ บริเวณทะเลสาบให้เต็มอ้อมแขนยังอุตส่าห์หูดีได้ยิน
“อร่อยจ้า แค่น้อยกว่าพี่เจ้านิดเดียว” สาวน้อยผมเปียพยักหน้าอย่างยอมรับได้ ก่อนจะหันไปเก็บดอกไม้ต่อ
ไม่รู้ว่าเพื่อนที่ชายหันไปเฉลยให้คนนอนสบายฟังว่า “ต้องเอาใจไว้ก่อน เดี๋ยวเย็นนี้จะไม่ได้กินข้าวบ้านเจ้า”
“เจ้าคิดจะแต่งกับนางไหม” แม้เสียงที่ถามจะเรียบ และสายตาที่ปรายมามองก็ดูเฉยๆ แต่วอลเซนส์รู้ดีว่าเพื่อนจริงจัง
“คิด แต่เจ้าก็รู้ว่าข้าเพิ่งรับสืบทอดกิจการมาจากพ่อ ยังมีปัญหาอยู่ ข้าอยากเก็บเงินอีกสักพัก
รอให้ข้าพร้อมกว่านี้แล้วค่อยมาขอนาง”
“แม่ข้าเรียกสินสอดไม่แพงหรอก”
“เฮ้ย! นี่เจ้าอยากได้ข้าเป็นน้องเขยขนาดนี้เชียวเรอะ”
“แต่ถ้าเจ้าทำให้นางไม่มีความสุข เจ้าจะต้องจ่ายแพงเชียวล่ะ”
คนถูกข่มขู่ยิ้มกว้าง “ข้ายินดีจ่ายให้เจ้าหมดตัว”
ฟีเรียสยิ้มตอบอย่างวางใจ
“ว่าแต่เจ้าเถอะ เป็นนักเรียนองครักษ์มาตั้งหลายปี ไม่มีสาวไหนมาชอบบ้างเหรอวะ กลับมาบ้านกี่ทีก็มาคนเดียวตลอด”
“ใครจะมาชอบนักเรียนองครักษ์จนๆ”
“เจ้าออกจะหน้าตาดี”
“ข้อนี้ไม่เถียง”
“วะ หลงตัวเองใช้ได้เลยนี่หว่า หน้าตาดีแต่ทำไมไม่มีสาวมาหลง” สายตาของชายหนุ่มร่างใหญ่มีแววจับผิด
ก่อนจะต้องหันกลับไปทางทะเลสาบอีกครั้งเมื่อสายเบ็ดกระตุก เขาดึงคันเบ็ดขึ้น
คราวนี้ได้ปลาตัวขนาดกลางๆ หลังจากปลดออกอย่างชำนาญและโยนใส่ถังเรียบร้อยแล้วจึงได้ยินเสียงตอบ
“คนหน้าตาดีที่ไม่จนมันมีเยอะ”
“เสียงเจ้าดูไม่เดือดร้อนเลยนะฟีเรียส แต่ใจจริงก็คงจะอยากมีสาวมาหลงใช่ไหมล่ะ
ไม่ต้องน้อยใจไปเพื่อนยาก ถ้าสาวเมืองหลวงมองไม่เห็นความเป็นผู้ชายที่แสนจะดีเลิศของเจ้า
เจ้าก็ไม่ต้องไปสนใจพวกนาง หันมามองสาวๆ แถวบ้านเราดีกว่า อย่างแอนจิเทีย
ลูกสาวแสนสวยของพ่อค้าร้านขายขนมปังตรงหัวมุมถนนนั่นไง
นางเต้นรำกับเจ้าในงานเทศกาลดอกไม้บานเมื่อปีที่แล้ว จำได้ไหม
เฟย์บอกข้าว่าแอนจิเทียถามถึงเจ้าทุกทีตอนที่นางไปซื้อขนมปัง
ว่าไง เจ้าสนใจจะไปซื้อขนมปังมั่งไหมล่ะ ตอนนี้ขนมปังอาจจะขายหมด
แต่ถ้าเห็นเจ้าไปซื้อ รับรองนางต้องรีบทำให้เจ้าใหม่แน่”
“ตกปลาไปเถอะน่า”
“ไม่สนใจคนนี้” วอลเซนส์สรุป “งั้นน้องของ...”
หนุ่มเจ้าของฟาร์มม้ายังคงพูดไปเรื่อย ทว่าฟีเรียสตัดสินใจหลับตา แสร้งหลับเพื่อตัดปัญหา
นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่วอลเซนส์พูดเรื่องทำนองนี้กับเขา ตอนที่เพิ่งรู้ตัวใหม่ๆ ว่าชอบผู้ชายด้วยกัน
ฟีเรียสเครียดจัดทุกครั้งที่แม่ น้องสาว และเพื่อนถามถึงเรื่องนี้ แต่ต่อมาก็ปรับตัวได้ดีขึ้น
แม้จะกังวลอยู่บ้างแต่ก็สามารถโต้ตอบได้อย่างลื่นไหล พวกเขาคงไม่มีวันเข้าใจ
ไม่มีวันยอมรับตัวตนเช่นนี้ของเขาได้ วอลเซนส์จะเชื่อหรือ
ว่าถึงแม้เขาจะชอบผู้ชาย แต่ก็ไม่เคยคิดเกินเลยกับเพื่อนสนิทเลยแม้แต่น้อย
“ข้ารู้นะว่าเจ้าแกล้งหลับ”
วอลเซนส์ว่า ขณะทั้งสามกำลังเดินกลับบ้าน ฟีเรียสไม่ตอบว่าอะไร
เขาเป็นคนถือถังน้ำใส่ปลาสิบกว่าตัวกลับเพราะเขาไม่ได้เป็นคนตก
“เจ้ายังไม่สนใจใครก็ไม่เป็นไร อีกแค่ครึ่งปีเดี๋ยวเจ้าก็ได้เป็นองครักษ์
ถึงตอนนั้นคงมีผู้หญิงมาให้เจ้าเลือกไม่หวาดไม่ไหว แต่ถ้าภายในครึ่งปีนี้เจ้าเจอสาวถูกใจก่อน
ก็อย่าลืมพามาให้ข้ากับเฟย์รู้จักบ้างล่ะ ตกลงไหม”
“ไม่มีปัญหา”
ปัญหาอื่นไม่มี มีแค่ปัญหาเดียว... คือเขาไม่ชอบ ‘สาว’
ระหว่างทางเฟย์ขอแวะไร่สตรอว์เบอร์รี่ของเพื่อน เด็กสาวเลือกเก็บสตรอว์เบอรี่ผลงามๆ เอาอย่างไม่เกรงใจ
เพราะอีกฝ่ายเป็นเพื่อนสนิทที่มีอะไรก็แบ่งปันกันกินอยู่เสมอ น้องสาวของฟีเรียสเกณฑ์ให้พี่ชายและเพื่อนของพี่ชาย
ช่วยกันเก็บ และนักเรียนองครักษ์หนุ่มก็เผลอเก็บจนเต็มตะกร้าจนเด็กสาวร้องทัก
“โอ้โห พี่ฟีเรียส เก็บไปขนาดนั้นจะกินหมดเหรอ”
“เออ จะว่าเก็บไปเป็นเสบียงพรุ่งนี้มันก็เยอะไปนะข้าว่า ใจคอเจ้าจะกินแทนข้าวเรอะ”
วอลเซนส์ที่มัวแต่เล่นกับพวกไส้เดือนอยู่จนเก็บได้เพียงสิบกว่าผลหันมาเห็นด้วย
ฟีเรียสชะงักไปก่อนจะยิ้มให้น้องสาว
“เจ้าไม่อยากได้แยมไว้กินสักขวดสองขวดหรือ”
“กินจ้ะ! กินๆ ข้าชอบแยมสตรอว์เบอร์รี่ที่พี่ทำที่สุด พี่วอลเซนส์ห้ามมาแย่งข้ากินนะ ดูสิ เก็บได้แค่นิดเดียวเอง”
“หึ เชิญเจ้ากินไปเถอะ ข้าไม่ชอบของหวาน อ้อ ไหนๆ ข้าก็ไม่กิน งั้นข้าไม่เก็บแล้วนะ”
“ไม่ได้ค่ะ ไม่กินก็ต้องช่วย”
วอลเซนส์ทำหน้าระอาอย่างเสแสร้ง “เกรงใจเพื่อนเจ้ามั่งเท้อ เจ้ามาเก็บที นางจนไปครึ่งปี” แต่ก็ช่วยเก็บแต่โดยดี
ฟีเรียสมองเพื่อนกับน้องสาวเถียงกันแล้วก็ยิ้มอย่างสบายใจ
ทว่าเมื่อมองผลไม้ลูกสีแดงสดอวบในตะกร้าแล้วรอยยิ้มนั้นก็คลายไปเล็กน้อย
เป็นถึงเจ้าชาย แค่สตรอว์เบอร์รี่แค่นี้ ต่อให้นึกอยากกินในช่วงที่ไม่ใช่ฤดูของมันก็คงจะได้กินอย่างที่ต้องการ
ของชาวบ้านหรือจะสู้ของในวัง เขานี่ช่างคิดอะไรเหลวไหลแท้
มาไกลขนาดนี้แล้วยังอุตส่าห์คิดถึงได้อีก
tbc.
**********************************************************
เรื่องนี้ก็มีพัฒนาการนะคะ ถึงจะเป็นพัฒนาการแบบนี้
ก็เถอะ
ตอบคุณ panari - ใช่ค่ะ ^^
หัวข้อ: รามิเรส : บทที่ 33 (จบ) และบทส่งท้าย (30 ธ.ค.57) แจ้งข่าวหนังสือ หน้า 1 ค่ะ (อ่าน 344861 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก