บทที่ ๑๙
ฟีเรียสขอแวะที่ร้านขายหนังสือเก่า เขายืนเลือกหนังสือเพลินจนเผลอลืมว่าไม่ได้มาคนเดียว ครั้นนึกขึ้นได้จึงรีบจ่ายค่าหนังสือสองเล่มแล้วทำท่าให้อีกฝ่ายรู้ว่าเขาพร้อมจะไปแล้ว
“เลือกต่อก็ได้ ข้าไม่รีบ”
“ไม่เป็นไรครับ ข้าเสร็จแล้ว ขอโทษครับที่เลือกนาน”
“ยังดูไม่หมดไม่ใช่หรือ กว่าเจ้าจะได้มาอีกก็อาทิตย์หน้า”
“ไม่เป็นไรครับ”
“กว่ามาอีกที อาจจะมีคนซื้อเล่มที่เจ้าอยากได้ไปแล้ว”
ฟีเรียสลังเล
“ดูต่ออีกเดี๋ยวก็ได้ครับ”
นี่เขาเห็นแก่ที่พระองค์ดูเหมือนอยากจะดูต่อหรอกนะ
ฟีเรียสยืนเลือกหนังสือเพลิน เขารู้ว่าเจ้าชายหกพระทัยดี และเขาก็คงจะแสดงออกมากเกินไปจนพระองค์ทรงจับได้ว่าเขาชอบหนังสือ ถ้าเป็นเรื่องอื่นเขาอาจจะยืนกรานปฏิเสธไปแล้วเพราะไม่อยากให้ ‘นายจ้าง’ ต้องมายืนรอ แต่เพราะหนังสือพวกนี้มีมนต์ขลังยั่วยวนใจเหลือเกิน เขาถึงต้องยอมทิ้งความเกรงใจไปสักหน
หนึ่งชั่วโมงผ่านไปโดยที่หนอนหนังสือไม่ทันรู้ตัว ในที่สุดเขาก็ได้หนังสือเพิ่มขึ้นมาอีกสองเล่ม ตัดใจเอาแต่เล่มที่อยากได้จริงๆ เพราะรู้ตัวว่าต้องประหยัด จะซื้อทุกเล่มตามใจตัวเองไม่ได้
“พอแล้วหรือ”
“ครับ”
เจ้าชายรามิเรสทรงพยักพระพักตร์เนิบๆ แต่ฟีเรียสแทบจะตาถลนตอนที่พระองค์ทรงเลือกหนังสือบนแผงมาได้ราวๆ สามสิบเล่มภายในเวลาอันรวดเร็วแล้วส่งให้เจ้าของร้านที่รับไปหน้าชื่น
“ข้าจะจัดใส่ตะกร้าให้นะครับ ท่านจะได้ถือสะดวก แต่ต้องรบกวนให้ท่านรอสักเดี๋ยว ข้าจะให้คนไปซื้อตะกร้ามาก่อน”
เจ้าชายหนุ่มโปรดให้พ่อค้าคิดค่าตะกร้าไปด้วย พระองค์ทรงจ่ายเงิน ขณะที่ฟีเรียสเป็นคนรับตะกร้ามาถือพลางมองหนังสือสามสิบสามเล่มในตะกร้าตาละห้อย
ตอนที่พระองค์ทรงหยิบเอาๆ เขาแทบจะกัดปากด้วยความเสียดาย เจ้าชายหกทรงแกล้งเขาใช่ไหม ไม่พอพระทัยใช่รึเปล่า ที่เขาทำให้พระองค์ต้องทรงรอนาน ถึงได้ทรงแก้แค้นด้วยการซื้อแต่หนังสือที่เขาอยากได้ นี่มันเรื่องบังเอิญหรือพระองค์ทรงจงใจกันแน่ เขาไม่มีเงินมากพอจะซื้อทั้งหมดได้ตอนนี้ก็จริง แต่ต่อให้คราวหน้าเขามาแล้วพบว่ามีคนซื้อมันไปทั้งหมด เขาก็คงไม่เจ็บใจเท่ากับเห็นพระองค์ทรงซื้อตัดหน้าเขาไปต่อหน้าต่อตา
แต่ก็ช่างเถอะ เขาหวังว่า นานไปถ้าพระองค์ทรงอ่านจนเบื่อแล้ว เขาจะขอซื้อต่อจากพระองค์ได้
ฟีเรียสต้องใช้เวลาพอสมควรในการเดินทางกลับโรงเรียน ขณะที่เจ้าชายรามิเรสจะประทับที่บ้านริมผาอีกคืนหนึ่ง สองคนจึงต้องแยกกัน เจ้าชายหนุ่มประทานพระอนุญาตให้อีกฝ่ายกลับได้ตั้งแต่บ่ายสี่โมงและให้แยกกันที่ตลาดได้เลย ทว่าฟีเรียสยืนกรานว่าเขาจะส่งพระองค์กลับไปที่คฤหาสน์ของคุณชายมิทรอสก่อน ไม่เช่นนั้นจะคาใจว่าทำงานได้ไม่เรียบร้อย
“เจ้าอยากจะให้ข้าจ่ายค่าจ้างเจ้าโดยตรงหรืออยากจะให้ข้าจ่ายผ่านมิทรอส”
“กระหม่อมอยากจะขอรับเลยพระเจ้าค่ะ”
“อย่างนั้นรอข้าเดี๋ยว”
เจ้าชายหกเสด็จเข้าไปในบ้านไม่นานก็เสด็จออกมาพร้อมซองเงินค่าจ้างและต้นใยรักต้นหนึ่ง ฟีเรียสค้อมกายถวายความเคารพแล้วรับทั้งสองอย่างมาด้วยสีหน้ากังวลใจอย่างปิดไม่มิด เขาไม่อยากให้อีกฝ่ายคิดว่าเขายืนกรานมาส่งถึงที่นี่เพราะอยากจะได้เงินเร็วๆ เอาเสียเลย แต่ถ้าอธิบาย คงไม่วายเหมือนคนกินปูนร้อนท้อง
“เงินนี่เป็นเงินที่เจ้าได้มาอย่างบริสุทธิ์ ข้าพอใจจ่ายราคานี้ และเจ้าเองก็ทำงานเต็มหน้าที่ ไม่มีอะไรให้ต้องตะขิดตะขวงใจ”
กลายเป็นว่าเจ้าชายหกทรงตีความสีหน้าของเขาเป็นเช่นนั้นไปเสีย ซึ่งก็ถูกส่วนหนึ่ง เขาคิดว่ามันมากเกินไปเมื่อเทียบกับ ‘งาน’ ที่เขาทำ
แต่ก็เพราะราคาขนาดนี้นั่นล่ะ เขาถึงตัดสินใจรับงาน ทั้งที่คิดว่าจะไม่เอาตัวมาพัวพันกับเจ้าชายพระองค์นี้อีกแล้ว ตอนนี้กลับกลายเป็นว่ายิ่งต้องพัวพันระยะยาวถึงสองเดือน
“ขอบพระทัยพระเจ้าค่ะ”
ชายหนุ่มเอาเงินออกมาจากถุงเงินของตัวเองสิบเหรียญเงินแล้วยื่นถวาย
“เงินที่ฝ่าบาททรงจ่ายให้พรีเชียสแทนกระหม่อมพระเจ้าค่ะ กระหม่อมถวายคืน”
“ข้าเต็มใจจ่าย ครั้งต่อๆ ไปก็จะจ่ายให้”
“กระหม่อมเคยทูลขอแล้ว ฝ่าบาททรงรับปากว่าจะไม่ซื้ออะไรให้กระหม่อมนอกจากค่าจ้าง”
“ข้าเป็นคนยื่นข้อเสนอให้นาง จ่ายให้นาง ไม่ได้จ่ายให้เจ้า”
“แต่ก็ทรงจ่ายเพื่อความสบายใจของกระหม่อม”
เจ้าชายหนุ่มแย้มพระสรวล
“ไม่ใช่ของเจ้า... ของข้า” อีกฝ่ายนิ่ง พระองค์จึงทรงย้ำ “เพื่อความสบายใจของข้า”
ครั้นอีกฝ่ายยังไม่ยอมหดมือคืนไปเสียที พระองค์จึงทรงจับมือกำให้ รู้สึกเหมือนอีกฝ่ายจะกระตุกมือเล็กน้อย แต่ก็ตั้งสติทัน ตีหน้าเฉยแทน
“แล้วก็อย่าคิดว่าเพราะเงินมันน้อย ข้าถึงไม่รับ”
ฟีเรียสเกลียดคนรู้ทันเหลือเกิน รู้ทันไม่พอ ยังชอบดักคอเขาอีก
“กระหม่อมไม่ได้คิดอย่างนั้น” เขาไม่กลัวตกนรกแล้ว
“ไม่คิดก็ดี รีบกลับเถอะ เดี๋ยวจะถึงค่ำ”
“ฝ่าบาทจะประทับอยู่ที่นี่องค์เดียวหรือพระเจ้าค่ะ” หลังจากอดใจไว้อยู่นาน ในที่สุดเขาก็อดไม่ได้จริงๆ ร่ำๆ จะทูลถามเสียด้วยซ้ำ ว่าอยากจะให้เขาทำอาหารไว้ให้ไหม
“อีกสักเดี๋ยวเรจินคงจะมา”
อา... เขาไม่น่าถามให้ตัวเองขายหน้าเลย ดูสายพระเนตร ดูสีพระพักตร์ของพระองค์สิ นี่คงจะทรงคิดว่าเขาห่วงใยพระองค์เสียเต็มประดา ฟีเรียสหันหลังกลับไปหมายจะขึ้นม้า แล้วจึงเห็นตะกร้าหนังสือที่ห้อยอยู่
“จะโปรดให้กระหม่อมเอาไปไว้ที่ห้องไหนพระเจ้าค่ะ” ยิ่งมองเห็นก็ยิ่งเสียดาย แถมยังเคืองคนซื้อเสียอีก คิดตั้งหลายหนว่าเขาไม่รวยเหมือนอีกฝ่ายก็แล้วไป พยายามคิดอยู่ตั้งนานว่าก็ดีเหมือนกัน มีคนซื้อไปเสีย เขาจะได้ไม่ต้องเสียเงินซื้อให้เปลือง
“เอาไปไว้ที่ห้องเจ้า”
คนฟังเกือบจะร้องฮะ
“ข้าซื้อให้เจ้า”
วูบแรกคือดีใจ วูบต่อมาคือโมโห
“กระหม่อมคิดว่าฝ่าบาทจะทรงรักษาคำพูด” เขารู้ว่าเขาพูดแรง แต่นี่เป็นเงื่อนไขเพียงข้อเดียวที่เขาทูลขอก่อนจะรับงาน
“แค่หนังสือก็ไม่ได้หรือ ข้าเห็นเจ้าดูจะชอบมาก เลยอยากซื้อให้”
“กระหม่อมไม่ใช่...”
เพราะพระเนตรดุๆ ของพระองค์ทีเดียว ทำเอาเขาไม่กล้าพูด... คำว่า ‘ขอทาน’
“หนังสือพวกนี้ที่ตำหนักของข้ามี แล้วข้าก็เคยอ่านแล้วทุกเล่ม แต่ถ้าเจ้าไม่อยากได้ ก็เอาไปไว้ที่ห้องทำงานชั้นสอง”
ฟีเรียสยืนนิ่ง เขาคิดว่าพระองค์จะทรงอ่อนข้อให้เขาอย่างที่เคยเป็นเสมอมา เจอเข้าแบบนี้เขาก็ชักจะทำตัวไม่ถูกเหมือนกัน รู้อย่างเดียวว่าไม่อยากจะจากกันด้วยอารมณ์แบบนี้ ไม่อยากทำลายความสัมพันธ์ดีๆ ตลอดสองวันที่ผ่านมา
ชายหนุ่มรอให้อีกฝ่ายรับสั่งอะไรออกมาก่อนสักคำ ถ้าทรงคะยั้นคะยออีกสักประโยค เขาก็จะยอมรับทันที จะได้มีข้ออ้างกับตัวเองว่าเขาถูกยัดเยียดให้รับมา แต่หลังจากเนิ่นนานผ่านไป พระองค์ก็ยอมรับสั่งก่อนเหมือนกัน แต่รับสั่งว่า
“ตกลงว่าจะเอายังไง”
คิดหรือว่าทำเสียงนิ่งแล้วเขาจะยอม
“กระหม่อมไม่มีเงินมาก ตามใจตัวเองมากไม่ได้ ซื้อได้แค่อาทิตย์ละเล่มสองเล่ม เพราะฉะนั้น...” ฟีเรียสหยุดเพื่อชั่งใจ “กระหม่อมอยากจะค่อยๆ ขอซื้อต่อพระเจ้าค่ะ” ยอมขนาดนี้แล้วนะ อย่ามาทำเสียงแข็งใส่เขาอีกล่ะ
“เจ้าเป็นคนอ่านหนังสือได้หลายรอบไหม”
“ได้พระเจ้าค่ะ บางเล่มอ่านเป็นสิบรอบ” ถามทำไม
“ถ้าเจ้าไม่ชอบอ่านซ้ำ ข้าก็จะแนะนำให้ยืมไปอ่าน แต่ถ้าอ่านหลายรอบได้ก็ควรมีไว้เป็นของตัวเอง เอากลับไปทั้งหมดนั่นล่ะ แล้วถ้าอยากจะจ่ายเงินก็ค่อยๆ ทยอยจ่ายทีหลัง”
ฟีเรียสมีจ่าย เขาจ่ายตอนนี้เลยก็ยังได้ แต่ไม่อยากให้ตัวเอง ‘มือเติบ’ จนเคยชินจึงตัดสินใจทำตามที่อีกฝ่ายทรงแนะนำ หรือจะพูดให้ถูกกว่านั้นก็คือตามที่อีกฝ่าย ‘บังคับเอาแต่ใจ’
“แค่ยี่สิบห้าเล่มที่เจ้าชอบก็พอ อีกแปดเล่มนั่นข้าชอบ ถือเป็นหนังสือแนะนำจากรุ่นพี่”
“ขอบพระทัย”
เขาจะพูดอะไรนอกเหนือจากนี้ได้ล่ะ
“มีอะไรจะถามข้าไหม”
ฟีเรียสส่ายหน้า “ไม่มีพระเจ้าค่ะ”
“ดูแลใยรักของเราดีๆ ล่ะ เดินทางปลอดภัย”
ฟีเรียสเบิกตากว้างขึ้น ครั้นเห็นสีพระพักตร์ที่เหมือนจะถามว่าอะไรหรือ กับสายพระเนตรที่สองวันมานี้ดูจะสื่อความหมายแปลกๆ ชวนร้อนๆ หนาวๆ วูบวาบก็ต้องรีบพยักหน้าเร็วๆ แล้วขึ้นม้าจากมาทันที ไม่มีโอกาสรู้ว่าอีกฝ่ายทอดพระเนตรมองตามเขามาจนลับตา เมื่อทรงหันกลับไป เรจินก็เดินออกมารออยู่ที่บันไดขั้นสุดท้ายบริเวณหน้ามุขแล้ว องครักษ์หนุ่มขี่ม้ามาถึงที่นี่ตั้งแต่บ่าย เมื่อเจ้าชายหกเสด็จไปถึงตัว เขาก็ทำท่าจะกราบทูล ทว่าเจ้าชายหนุ่มตรัสถามเสียก่อน
“ส่งคนตามเขาไปหรือยัง”
“สองคน แลดอนกับวัลเชอร์ พระเจ้าค่ะ”
เจ้าชายรามิเรสทรงพยักพระพักตร์ พระองค์เพียงแต่อยากแน่พระทัยว่าฟีเรียสกลับถึงโรงเรียนอย่างปลอดภัยดี ส่วนเรจิน เมื่อเห็นว่าผู้เป็นนายคงไม่ถามอะไรอีกจึงทูลรายงาน
“คุณหนูอันธียาส่งคนติดตามฝ่าบาท”
คนฟังทรงถอนพระทัยเบาๆ แต่ไม่แปลกพระทัย ถ้าเป็นเมื่อก่อน พระองค์คงจะทรงรู้สึกผิดมากที่ทำให้คู่หมั้นรู้สึกระแวง แต่หลังจากผ่านการพยายามขอถอนหมั้นมาแล้วครั้งหนึ่ง ความรู้สึกผิดนั้นก็บรรเทาลง แม้จะยังไม่หมดไปเสียทีเดียวก็ตาม
"จัดการเรียบร้อยแล้วหรือ"
"พระเจ้าค่ะ กระหม่อมให้คนไปสร้างสถานการณ์ขวางไว้"
"คงจะใช้วิธีนี้ตลอดไปไม่ได้"
"จะโปรดให้จัดการขั้นเด็ดขาดหรือไม่พระเจ้าค่ะ"
เจ้าชายรามิเรสทรงพยักพระพักตร์ แต่ขั้นเด็ดขาดของพระองค์กับขององครักษ์หนุ่มไม่เหมือนกัน
"ใช้เงิน"
ไม่จำเป็นต้องอธิบายมากกว่านั้น เรจินรู้ดีว่าต้องใช้จ่ายจำนวนเท่าไหร่จึงจะเหมาะสม
"ข้าจะเป็นคนกำหนดเอง ว่าข้าจะไปที่ไหนบ้าง"
ข้อมูลที่พระคู่หมั้นจะได้รับ พระองค์จะทรงป้อนให้เอง
"คุณชายมิทรอสให้เจ้าไปทำอะไร"
โรดีอัสถามทันทีที่เพื่อนร่วมห้องเดินกลับมาจากห้องอาบน้ำรวม
“ช่วยทำสวน”
ฟีเรียสเตรียมตัวมาดีแล้ว เขารู้ว่าเพื่อนจะต้องถาม และประตูนรกก็เริ่มจะถามหาเขาแล้วเหมือนกัน ตั้งแต่รู้จักกับเจ้าชายหกแห่งไมซีนมา ไม่รู้ว่าเขาพูดโกหกใครต่อใครไปกี่รอบแล้ว แถมความรู้สึกผิดยังลดน้อยลงทุกทีๆ เสียด้วย ชักพอจะเข้าใจแล้วว่าทำไมฆาตกรถึงได้ฆ่าคนตายได้เรื่อยๆ ที่แท้แล้วมันก็ยากแค่ครั้งแรกเท่านั้นเอง ชายหนุ่มเปิดประตูตู้เสื้อผ้า ที่มีเสื้อผ้าอยู่ไม่มาก สามในสี่ส่วนเป็นที่เก็บหนังสือ รวมทั้งในลิ้นชักสามชั้นซ้ายขวาที่อยู่ด้านล่างด้วย ส่วนหนังสือที่ได้มาวันนี้เขาเอาวางไว้บนเก้าอี้ข้างหัวเตียง
"ต้องค้างคืน" คนขี้สงสัยยังถามต่อ
"สะดวกดี" ฟีเรียสชำนาญพอจะแต่งตัวไปด้วย ตอบคำถามไปด้วยโดยไม่แสดงพิรุธ
"เจ้าไม่ชอบค้างคืนที่อื่นนี่หว่า"
"มันจำเป็น"
"แล้วที่นั่นมีใครอยู่บ้าง แค่เจ้ากับคุณชายหรือว่ามีคนอื่นอีก"
"มีคนรับใช้อยู่เต็มบ้าน" อาจจะเป็นพวกวิญญาณคนที่ตายที่นั่นแล้วยังไม่ไปผุดไปเกิด
"แล้วทำไมเขาไม่ให้คนรับใช้เต็มบ้านของเขาทำวะ หรือสวนบ้านนั้นใหญ่มาก"
"อืม"
โรดีอัสแทบจะตบหน้าผากตัวเองแรงๆ เขาไม่น่าชี้ทางสว่างให้มันเลย มันเลยตอบมาแค่อืมคำเดียวซะงั้น
"หนังสือพวกนั้นเจ้าซื้อเอง" ยังมีอีกหลายประเด็นหรอก เขาสงสัยมานานแล้ว คืนนี้ไม่ยอมปล่อยให้รอดแน่ ฟีเรียสต้องตายด้วยประเด็นไหนสักประเด็น เพื่อนสนิทของเขาคนนี้โกหกไม่เก่ง อีกเดี๋ยวต้องหลุดแน่ นั่นไงเริ่มมีอาการชะงัก
"เขาซื้อให้" แน่นอนว่า 'เขา' ที่ว่านั่นหมายถึง 'เจ้าชาย' ไม่ใช่ 'คุณชาย'
"ให้หนังสือเก่าแทนค่าจ้าง" คนถามเลิกคิ้วสูงเสียจนถ้าขึ้นไปถึงหน้าผากได้ก็คงจะไปนานแล้ว
"นอกเหนือจากค่าจ้าง"
"แล้วเจ้าก็รับ"
"เจ้าว่าถ้าข้าไม่รับ เจ้าจะได้เห็นมันมั้ย" นานๆ ทีฟีเรียสก็มีแง่มุมนี้เหมือนกัน แต่โรดีอัสไม่อยู่ในอารมณ์ขำขัน
"เจ้าเป็นคนรับของของคนอื่นง่ายๆ เหรอวะ ถึงจะเป็นหนังสือเก่า แต่เยอะขนาดนี้หลายตังค์แน่ แถมยังมีแต่แนวที่เจ้าชอบ คุณชายรู้ได้ยังไงว่าเจ้าชอบเรื่องอะไร หรือว่าเจ้าเป็นคนบอก หนังสือนี่ได้มาจากไหน"
ฟีเรียสนึกว่าเขากำลังอยู่ในห้องสอบสวนวินัยนักเรียนองครักษ์ นึกอยากจะเดินไปปิดไฟ แล้วนอนหันหลังให้เพื่อนให้รู้แล้วรู้รอดไป แต่ก็รู้ดีว่าถ้าไม่ตอบ อีกฝ่ายจะยิ่งเพิ่มความสงสัย และเขาจะไม่มีวันรอดพ้นแน่ ไม่ตอบวันนี้ พรุ่งนี้โรดีอัสก็ต้องถามอีก
"ข้าไปซื้อของที่ตลาดกับเขา ผ่านร้านขายหนังสือเก่า ข้าขอแวะ ซื้อมาสี่เล่ม เขาเห็นข้าชอบ เขาเลยซื้อมา ข้าไม่รู้ว่าเขาจะซื้อให้ พอข้าจะกลับ เขาก็ยัดเยียดให้ข้ามา บอกว่าที่บ้านเขามีแล้ว เขาอ่านแล้วหมดทุกเล่ม ข้าไม่ได้เห็นแก่ของจนต้องรีบรับมาเพราะเห็นว่าเป็นของฟรี"
"เฮ้ยๆ ใจเย็นเพื่อน ข้าก็ไม่ได้ว่าอะไร ข้าแค่สงสัยเฉยๆ เพราะขนาดข้าที่เป็นเพื่อนเจ้ามาตั้งนาน ซื้ออะไรมาฝากเจ้ายังไม่ค่อยจะเอา" เห็นอีกฝ่ายชักจะ 'มีอารมณ์' เขาก็ต้องเป็นฝ่ายถอยให้ครึ่งก้าว เพื่อบรรเทาอารมณ์ของอีกฝ่ายให้เย็นลง แต่ถ้าหวังจะให้เขาเลิกถามล่ะก็... ยาก
ฟีเรียสไม่อธิบายอะไรต่อ เขารู้ว่าเหตุผลที่ให้ไปออกจะข้างๆ คูๆ อยู่บ้าง ทั้งที่มันเป็นเรื่องจริง แต่โรดีอัสไม่ใช่เขา ไม่เข้าใจว่าความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเจ้าชายรามิเรสมันซับซ้อนอย่างที่ตัวเขาเองบางทียังไม่ค่อยเข้าใจ นี่เพื่อนเขายังเข้าใจว่าเขาไปพบกับคุณชายบ้านเสนาบดีกลาโหมอยู่เลย ก็เป็นธรรมดาที่จะต้องงง แต่เขาก็ไม่สามารถอธิบายให้อีกฝ่ายเข้าใจต้นสายปลายเหตุได้
"ข้าถามได้ไหม เจ้าได้ค่าจ้างเท่าไหร่" บางทีค่าจ้างอาจจะน้อย ฟีเรียสถึงไม่รังเกียจที่จะรับหนังสือมาเพิ่ม
ฟีเรียสลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะตอบ... เป็นจำนวนเงินเท่ากับหนึ่งในห้าของค่าจ้างที่ได้รับมาจริงๆ
"ก็เยอะนี่หว่า" เอาเป็นว่าเขาเข้าใจล่ะว่ามันเงินดี แต่ก็ทำให้ยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ว่าเงินดีขนาดนี้เอาไปซื้อหนังสือเองก็ได้ ราวกับฟีเรียสจะมานั่งอยู่ในความคิดของเขา เพราะจู่ๆ ก็พูดเพิ่มขึ้นมาว่า
"อีกอย่างนะ โรดีอัส หนังสือพวกนี้ข้าไม่ได้เอาของเขามาฟรีๆ ข้าจ่ายเงิน แต่จะค่อยๆ ทยอยจ่าย ที่ต้องเอาหนังสือมาก่อนก็เพราะข้าอยากอ่าน"
"เออ เจ้าบอกข้าอย่างนี้ตั้งแต่ทีแรกก็หมดเรื่อง"
"นอนได้ยัง ข้าจะอ่านหนังสือ" ปกติแล้วเขาให้ความสำคัญกับเพื่อนมากกว่าหนังสือ แต่ถ้าเพื่อนกำลังจะลากเขาไปสู่ทางตัน เขาก็ต้องหาทางป้องกันตัวเองเอาไว้ก่อน
"ยัง" โรดีอัสกัดไม่ปล่อย... นี่แหละสมญานามของเขา “นั่นมันต้นอะไร”
คนถามชี้ไปที่ต้นไม้สูงเท่าศอก มีแต่ใบสีเขียวสดรูปหัวใจกระจุกอยู่ตามปลายกิ่งที่เจ้าของมันวางไว้ข้างเก้าอี้หนังสือ มีจานดินเผาเคลือบเอาไว้รองน้ำเสร็จสรรพ ไม่ยอมเอาออกไปวางไว้รวมกับต้นไม้ต้นอื่นๆ ตรงระเบียง
“... ต้นใยรัก”
“ฮะ”
ฟีเรียสไม่ตอบ เขารู้ว่าเพื่อนได้ยิน
“เจ้าเอามาจากไหน คงไม่ใช่สวนของคุณชายเสเพลนั่นอีกหรอกนะ”
“อืม”
อืม... อืม... อืมอีกล่ะ!
“แล้วเขาให้เจ้าทำไม”
“เขาว่ามันเลี้ยงยาก ให้ข้าลองเอามาเลี้ยงดู”
“แล้วทำไมต้องเป็นเจ้า ทำไมไม่ให้คนรับใช้ที่บ้านเขาเลี้ยง” เท่าที่เขารู้ ฟีเรียสไม่ได้มีประวัติว่าเป็นคนมือเย็น
“เจ้าไปถามเขาเองดีไหม” พูดไปแล้วก็นึกกลัวใจอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าโรดีอัสกล้าไปถามจริงๆ เขาก็คิดว่าคนอย่างคุณชายบ้านเสนาบดีกลาโหมต้องหาทางออกได้แนบเนียน
“ฟีเรียส”
ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของคนเรียกดูจะจริงจังและเคร่งเครียดเป็นพิเศษ
“ข้าถามจริง เจ้าตอบข้าจริงๆ เลยนะ... เจ้ารู้สึกแปลกๆ กับชื่อต้นไม้นี่มั่งมั้ย”
“แปลกตรงไหน”
“ก็ตรงที่มันชื่อ ‘ใยรัก’ ไงล่ะ ใย-รัก” ชายหนุ่มเน้นคำหลัง ทว่าเจ้าของต้นไม้ก็ยังไม่มีปฏิกิริยาอะไรอยู่ดี
“ก็ไอ้เจ้าต้นนี้มันชื่อของมันอย่างนั้น”
“สวนของเขามีต้นไม้หายากเยอะมั้ย”
ฟีเรียสพยักหน้า ทั้งที่ไม่ค่อยได้สนใจต้นไม้ใบหน้าที่นั่นมากนักเพราะมีกิจกรรมอื่นให้ทำตลอด ตอนที่นั่งชมนกชมไม้ก็ใช่ว่าใจเขาจะจดจ่ออยู่กับสิ่งที่เห็น มัวแต่คิดเรื่องคนที่นั่งอยู่ข้างๆ กัน
“แล้วทำไมเขาต้องให้ต้นใยรักอะไรนี่มา ทำไมไม่ให้พวกต้นใยแมงมุม หรือใยไหม ใยยอง อะไรพวกนั้นมา”
ฟีเรียสหัวเราะ
“มีที่ไหน ต้นที่เจ้าว่า”
โรดีอัสเองก็ยิ้ม แต่เขายังคงเป็นห่วงมากกว่า
“อาทิตย์หน้าเจ้าต้องไปอีกมั้ย”
คนร่วมห้องพยักหน้า และในเมื่อไหนๆ อีกฝ่ายก็ต้องรู้อยู่แล้ว เขาจึงบอกไปเลย
“ไปทุกอาทิตย์จนกว่าจะสอบจบ รับแต่งตั้ง” เว้นไปนิดจึงบอกเพิ่ม “ข้าต้องค้างที่นั่นทุกอาทิตย์ เพราะต้องทำงานทั้งสองวัน มันสะดวกดี”
“เขาจ้างเจ้าไปทำอะไรอีก”
“ยังไม่รู้ รู้แต่มีงานให้ทำตลอด งานนี้ว่าจ้างยาว”
โรดีอัสนิ่งเงียบไปหลายอึดใจ
“เจ้าว่าถ้าข้าอยากจะทำงานพิเศษบ้าง เขาจะหาให้ข้าได้ไหม”
“บ้านเจ้ารวย เจ้าจะทำงานพิเศษทำไม”
แน่ะ ผิดปกติ ถ้าเป็นแต่ก่อน อีกฝ่ายคงจะดีใจที่เขาเลิกเที่ยวในวันหยุดแล้วหันมาทำสิ่งที่สร้างสรรค์มีประโยชน์แทน แต่ตอนนี้นอกจากไม่ชมแล้วยังพูดเหมือนจะห้าม
“เบื่อๆ ก็ลองทำดูบ้าง เจ้าจะได้ไม่ว่าข้าหวังแต่จะรับมรดกพ่อแม่”
“ข้าจะถามคุณชายให้”
“ถ้าได้งานที่เดียวกับเจ้าก็จะดีมาก”
ฟีเรียสชะงัก ครั้นเห็นว่าอีกฝ่ายมองมาอย่างพยายามจับผิดเต็มที่จึงเกลื่อนสีหน้า
“อืม จะลองถามดู”
เป็นอันว่าได้ฤกษ์ปิดไฟนอนเสียที แต่เป็นโรดีอัสนอนคนเดียว เพราะหลังจากปิดไฟกลางห้องแล้วฟีเรียสยังเปิดโคมไฟติดผนังเหนือหัวเตียงเพื่ออ่านหนังสือต่อ สิบนาทีต่อมา คนที่เขาได้ยินเสียงพลิกตัวหลายหนแล้วก็หันมาถาม
“เจ้ารู้ไหมว่าคุณชายมิทรอสเอาได้ทั้งผู้หญิงผู้ชาย”
ฟีเรียสหันขวับ
“ข้าเพิ่งรู้มา บอกตามตรงข้าเป็นห่วงเจ้ามากแต่ไม่อยากบอกเจ้าเพราะกลัวว่าเจ้าจะไม่อยากรับงานจากเขาอีก พอไม่มีงานพิเศษ เจ้าก็จะเครียด”
“เจ้ารู้ได้ยังไง เรื่องคุณชาย”
“อาทิตย์ก่อนข้าไปหอบุปผามา เห็นกับตาว่าเขาเรียกผู้ชายเข้าไปปรนนิบัติ”
ฟีเรียสสับสน เรื่องนี้เขาเคยคิดอยู่บ้าง แต่เพิ่งมาแน่ใจเอาตอนนี้ พูดที่จริงเขาก็ไม่แปลกใจ เขาไม่ได้สนใจคุณชายหนุ่ม เพราะฉะนั้นไม่ว่าอีกฝ่ายจะมีรสนิยมทางเพศแบบไหนก็ไม่เกี่ยวกับเขา เพียงแต่พอรู้ชัดๆ อย่างนี้แล้ว เขาก็อยากรู้ ว่าคุณชายหนุ่มเคยพูดอะไรให้เจ้าชายหกทรงสับสนหรือไม่ เหตุผลที่เจ้าชายหนุ่มมีท่าทีแปลกๆ กับเขา ทำให้เขาเกือบจะหลงไปหลายหนว่าพระองค์ก็ทรงชอบเขาเหมือนกัน เป็นเพราะพระสหายของพระองค์ยุยงเกลี้ยกล่อมให้ทรงเขวใช่ไหม
“เจ้าคิดดูดีๆ เขาเคยมีท่าทีแปลกๆ กับเจ้ารึเปล่า ข้ากลัวว่าเขาจะทำดีหวังผล คนไม่รู้จักกันมาก่อน จู่ๆ ก็มาจ้างเจ้าไปทำงาน ป้อนงานให้เจ้าตลอด”
“ข้าว่าเขาก็ปกติ คงไม่คิดอะไรกับข้าอย่างที่เจ้าว่า” แต่อีกคนหนึ่งนี่สิ
“ไม่มีก็แล้วไป แต่ยังไงข้าก็อยากให้เจ้าระวังตัว” ใจจริงเขาอยากจะบอกด้วยซ้ำ ว่าไม่ต้องกลัวจะมีเรื่อง ถ้าฝ่ายนั้นบังคับใจให้ทำอะไรไม่ดีขึ้นมา ก็ใช้กำลังให้เต็มที่ไปเลย แต่ถ้าทำอย่างนั้นก็จะเสี่ยงมาก อีกฝ่ายเป็นคนตระกูลเสนาบดี และพวกเขาก็กำลังจะเรียนจบในอีกสองเดือนข้างหน้า
“อืม ขอบใจมาก”
“เพื่อนกัน”
โรดีอัสหันหน้ากลับไปหาผนังดังเดิมแล้ว ได้พูดออกไปแล้วเขาก็สบายใจ หารู้ไม่ว่าเพื่อนรักยังจ้องหนังสือหน้าเดิม บรรทัดเดิมอยู่อีกร่วมครึ่งชั่วโมง
“โรดีอัส”
เรียกเบาๆ หลับไปแล้วก็แล้วไป แต่ถ้ายัง...
“ว่าไง”
ลังเลใจว่าจะปรึกษาดีหรือไม่ แต่ถ้าเรียกแล้วบอกว่าไม่มีอะไร อีกฝ่ายก็จะยิ่งสงสัยนอกเรื่องนอกราว
“สมมตินะ”
“อืม” ไม่ใช่เรื่องสมมติแหงๆ
“ถ้าเจ้ามีเพื่อนผู้หญิงอยู่คนหนึ่ง”
“สนิทมากไหม”
“ก็... ไม่มาก” มั้ง
“แล้วข้าคิดอะไรเกินเลยกับนางรึเปล่า”
“ไม่ได้คิด”
“โอเค ต่อเลย” คนฟังแสดงอาการสนใจเต็มที่ด้วยการลุกขึ้นมานั่ง
“วันหนึ่งมีผู้ชายมาชอบเพื่อนของเจ้า เจ้าไม่รู้ว่าเพื่อนเจ้าชอบผู้ชายคนนั้นไหม แต่พอผู้ชายคนนั้นจ้างผู้หญิงอีกคนให้มาตีสนิท แอบถามข้อมูลส่วนตัวของเพื่อนเจ้า เจ้าก็จ่ายเงินให้ผู้หญิงคนนั้นเป็นสองเท่า บอกให้นางคอย... กันท่า ไม่ให้ผู้ชายคนนั้นมีโอกาสมาเจอเพื่อนเจ้าอีก เพื่อนเจ้าถามว่า เจ้าทำแบบนี้เพื่อให้นางสบายใจใช่ไหม แต่เจ้าตอบว่าไม่ใช่ เจ้าทำเพื่อความสบายใจของเจ้าเอง”
คนเล่าเงียบไปนาน จนคนฟังต้องถาม
“คำถามคือ”
“เจ้าคิดอะไรกับเพื่อนคนนี้ไหม”
“ไม่คิด”
ฟีเรียสรู้สึกว่าหัวใจหล่นวูบ
“ก็แปลก” คนฟังขมวดคิ้ว โรดีอัสจึงย้ำ “ไม่คิดก็แปลก แล้วเจ้าไม่ได้ถามหรือ ว่าทำอย่างนี้แล้วสบายใจตรงไหน”
“ข้าไม่...” ไม่มีโอกาสถาม ไม่กล้าถาม คำตอบคือสองอย่างนี้ แต่โชคดีที่เขาไหวตัวทัน “ไม่ใช่เรื่องของข้า บอกแล้วว่าสมมติ”
“เออ สมมติก็สมมติ” ร้อยทั้งร้อย จริงชัวร์ “ถ้าเป็นข้าทำอย่างนั้น ก็แสดงว่าข้าต้องชอบนาง”
ใจที่หล่นลงไปเมื่อครู่เลื่อนขึ้นมาอยู่ที่หน้าอกดังเดิม แถมยังออกจะคับอกเกินปกติ ราวกับว่าไม่ใช่หัวใจดวงเดิมที่ทำหล่นลงไป
“บางทีเจ้าอาจจะเห็นว่าผู้ชายคนนั้นไม่เหมาะกับเพื่อนเจ้า เจ้าก็เลยหวังดี อยากช่วยนาง”
“สรุปว่าข้ารู้จักผู้ชายคนนั้น”
“ไม่รู้จัก”
“แล้วข้าจะรู้ได้ยังไงว่ามันเลวหรือไม่เลว”
“เจ้าไม่ได้เห็นว่าเขาเลว เจ้าแค่คิดว่าผู้ชายคนนั้นไม่เหมาะกับเพื่อนเจ้า”
“ขอคำอธิบายคำว่า ไม่เหมาะ ของเจ้าหน่อยซิ”
ฟีเรียสเงียบ ก่อนจะตอบเสียงเบา
“ข้าไม่ใช่เจ้า”
“เออ ข้าก็ไม่ใช่ข้า” ถึงจะพูดให้งงๆ ขำๆ แต่โรดีอัสก็รู้ว่าอีกฝ่ายเข้าใจ “เจ้าต้องไปถามคนในเหตุการณ์สมมติของเจ้าเอง แต่ถ้าถามความเห็นข้า ข้าว่าข้าหวงก้างว่ะ”
ฟีเรียสขมวดคิ้ว บทสรุปแบบนี้เขาไม่ค่อยเห็นด้วยเท่าไหร่
“เจ้าอยากจะบอกข้าไหม ว่าเจ้าไปทำแบบนี้กับใคร หรือใครมาทำแบบนี้กับเจ้า”
เจ้าของเรื่องขยับปากหมายจะปฏิเสธ แต่เมื่อเห็นแววตาจริงจังแต่ไม่คาดคั้นของอีกฝ่าย เขาก็เปลี่ยนใจ
“สักวัน ข้าอาจจะบอก”
tbc.
*********************************************************
เรื่องสมมติตอนท้ายๆ ดูงงๆ เนาะ เขียนเอง อ่านเอง งงเอง
หัวข้อ: รามิเรส : บทที่ 33 (จบ) และบทส่งท้าย (30 ธ.ค.57) แจ้งข่าวหนังสือ หน้า 1 ค่ะ (อ่าน 345237 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก